Fanatyzm pierwszych adwentystów - ebook

WSTĘP

Opracowanie które czytelnik otrzymuje ma na celu zapoznanie się z faktami z którymi polski czytelnik się nie spotkał, a te które zna zostały opatrzone nowymi faktami. Na swoich stronach zapewniam czytelnika że nie jestem wrogiem, ale z korespondencji z adwentystami zawsze widzą we mnie wroga, bo wszystko co nie zgadza się z poglądami przyjętymi przez adwentyzm jest atakiem na kościół. Moim zadaniem jest przedstawić argumenty za lub przeciw bez używania takich uczuć jak nienawiść, odwet, zemsta, wszak to nie jest chrześcijańska postawa. Spotkałem wielu takich co odeszli od kościoła i ich zadaniem jest pokazaniem grzechów pastorów, i co siostra X powiedziała o przywódcach kościoła. Jaką mają radość z ludzkiego upadku. Kiedy spotykam takich ludzi to uciekam od nich, gorzki korzeń to trucizna, a plotkarstwo czyha na twoją dusze. Moim mottem jest miłość. Jeżeli mam wątpliwości co do ciebie to ci powiem, nie podoba mi się u ciebie to i tamto, nie dlatego że cię nienawidzę, wielu adwentystów powie: „zwrócił uwagę na moje błędy więc mnie nienawidzi” naprawdę? Kościołowi adwentystów zawdzięczam wiele, wykształcenie, wiarę i przyjaźń. Bóg przysłał mnie do tego kościoła abym został jego pastorem aby dzisiaj rozumieć ich sposób myślenia, bym mógł wielu pomóc, moja praca duszpasterska nie skończyła się z chwilą odejścia ze społeczności ona trwa do dzisiaj. Więc to co czytasz, i jak czytasz zależy od twojego nastawienia, a nie od mojego przekazu.Asmund Kaspersen - Mit i Prawda

FANATYZM
W 1986 roku Bruce Weaver, absolwent Andrews University, odkrył stary raport prasowy (raport prawny), opisujący aresztowanie i proces przeciwko mężczyźnie imieniem Israel Dammon, znajomemu Ellen White. (Piscataquis Farmer, 7 marca 1845, nr 31.) Niektórzy są zdania, że wykopanie tego raportu jest jednym z najbardziej znaczących odkryć dotyczących historii wczesnych adwentystów, jakie kiedykolwiek dokonano. Z oczywistych powodów ten stary raport prasowy nigdy nie trafi do oficjalnych gazet denominacji SDA, takich jak Adventist Review. Został on jednak opublikowany w Adventist Currents, tom. 3, nr 1, kwiecień 1988. Chwalebny obraz proroczego powołania Ellen White i wczesnych pism zacząłby pękać, gdyby stało się to powszechnie znane w społeczności adwentystów. Do tego czasu adwentyści w dużej mierze nie byli w stanie przedstawić źródeł swojej wczesnej historii, innych niż własne relacje Ellen White i pochodzące od prawdziwych pionierów EGW. (Również niektóre materiały pochodzące od prawdziwych pionierów spoza EGW, które zostały w dużej mierze zignorowane.) Jednak raport prasowy z 1845 r., w który zaangażowani byli Ellen Harmon, James White, Dorinda Baker i inni, podaje bezstronny sprawozdanie i budzi pewne wątpliwości co do wiarygodność własnych relacji biograficznych Ellen White. W swoich szkicach autobiograficznych Ellen White wskazuje, że zarówno ona, jak i jej mąż byli zajęci walką z różnymi formami fanatyzmu we wczesnych latach adwentyzmu. Jednak teraz staje się jasne, że sama Ellen White była mocno zaangażowana w dziwaczne, fanatyczne działania, w których jej „wizje” odgrywały niemałą rolę. Po rozczarowaniu 22 października 1844 r. zdecydowana większość millerytów powróciła do swoich wyznań. Kilku — w tym Ellen Harmon — kontynuowało swoje spotkania w prywatnych domach. Sporo z tych prywatnych zgromadzeń odznaczało się skrajnym fanatyzmem: „Święty pocałunek”, krzyki i wrzaski, rozwiązłość, dziwaczne ćwiczenia fizyczne, takie jak czołganie się po podłodze itp. Zazwyczaj obecnych było kilku „wizjonerów”, głównie kobiet, przyjmujących „wizje” podczas zgromadzeń. Ellen White (wówczas Harmon) podróżowała z tymi fanatykami. Jest całkiem możliwe, że po prostu uniknęła aresztowania podczas jednego konkretnego incydentu (w Orrington, Maine), uciekając z tego miejsca, i możliwe, że faktycznie została raz aresztowana razem z Josephem Turnerem. (kwiecień 1845). 15 lutego 1845 r. ci ekstremiści zebrali się w domu Jamesa Ayera w małym miasteczku Atkinson w stanie Maine. Spotkaniu przewodniczył były kapitan morski, Israel Dammon, a obecne były również dwie wizjonerki, Ellen G. Harmon i Dorinda Baker. Oto kilka fragmentów procesu z 1845 roku, opisującego rodzaj zgromadzeń, w które zaangażowani byli Ellen i James White po rozczarowaniu w 1844 roku.

„JWE HARVEY, zaprzysiężony. Uczestniczyłem w ich spotkaniach przez dwa dni i cztery wieczory. Pierwsze spotkanie trwało osiem dni — znałem Dammona sześć tygodni — Dammon, White i Hall byli liderami. Dammon powiedział, że grzesznicy pójdą do piekła za dwa dni. Przytulali się i całowali — Dammon kładł się na podłodze, a potem podskakiwał — często przechodzili do innego pokoju. Dammon nie ma środków na utrzymanie, o których wiem. Spotkanie wydawało się bardzo niereligijne — widziałem go siedzącego na podłodze z kobietą między nogami i ramionami wokół niej.

„WM. C. CROSBY, Esq. zaprzysiężony.Byłem na spotkaniu w ostatnią sobotę wieczorem, od około 7 do 9. Na podłodze leżała kobieta, która leżała na plecach z poduszką pod głową; od czasu do czasu budziła się i opowiadała wizję, która, jak powiedziała, została jej objawiona. Czasami wszyscy mówili jednocześnie, witając się na całe gardło; niektórzy z nich mówili, że jest tam zbyt wiele grzechu. Po ustaniu hałasu Dammon wstał i był bardziej spójny — narzekał na tych, którzy tam przychodzą, którzy nie wierzą w doktrynę adwentową. W pewnym momencie Dammon powiedział, że są tam wieprze, które nie należą do zespołu, wskazał na mnie i powiedział: „Mam na myśli pana”.

„LOTON LAMBERT, zaprzysiężony. Śpiewali, kiedy przybyłem — po śpiewaniu usiedli na podłodze — Dammon powiedział, że siostra miała wizję do opowiedzenia — kobieta na podłodze opowiedziała swoją wizję. Dammon powiedział, że wszystkie inne denominacje są nikczemne — są kłamcami, prostytutkami, mordercami itd. — najechał także na wszystkich, którzy nie byli z nim wierzącymi. Kazał nam odejść — nie pojechaliśmy. Kobieta, która leżała na podłodze i opowiadała o wizjach, została nazwana przez Starszego Dammona i innych Naśladownictwem Chrystusa. Dammon nazwał nas wieprzami i diabłami i powiedział, że gdyby był właścicielem domu, to by nas przepędził — ten, który nazwali Naśladowaniem Chrystusa, powiedział pani Woodbury i innym, że muszą porzucić wszystkich swoich przyjaciół albo iść do piekła. Naśladowanie Chrystusa, jak ją nazywali, leżało chwilę na podłodze, następnie wstała i zawołała kogoś i powiedziała, że miała wizję, aby im opowiedzieć, którą ona opowie; była jedna dziewczyna, o której powiedzieli, że musi zostać ochrzczona tej nocy, bo inaczej pójdzie do piekła; gorzko płakała i chciała najpierw zobaczyć się z matką; powiedzieli jej, że musi opuścić matkę albo iść do piekła — jeden głos powiedział, niech idzie do piekła. W końcu zdecydowała się na chrzest. Naśladowanie Chrystusa opowiedziało swojej kuzynce swoją wizję, że musi być ochrzczona tej nocy albo iść do piekła — sprzeciwiła się, bo kiedyś była ochrzczona. Mówiono, że naśladowcą Chrystusa była kobieta z Portland. Kobieta, którą nazwali panną Baker, powiedziała, że diabeł tu jest i że chce się z nim zobaczyć — wybrała mnie i powiedziała, że jesteś diabłem i pójdziesz do piekła. Powiedziałem jej, że nie chce aby była moim sędzią. Pan Ayer , a następnie chwycił mnie i próbował wyrzucić za drzwi. Powiedziałem mu, że nie przyszliśmy przeszkadzać w spotkaniu. Widząca kobieta wezwała Joel Doore’a, powiedziała, że zwątpiła i nie da się ponownie ochrzcić — powiedziała Fr. Doore nie idź do piekła. Doore uklękła i pomodliła się. Panna Baker i mężczyzna weszli do sypialni — następnie usłyszeli głos w pokoju hallo Oh! Drzwi były otwarte — zajrzałem do pokoju — leżała na łóżku — trzymał ją; wyszli z sypialni, obejmując się, ona podskakiwała i rzucała nogami między jego nogi. Panna Baker poszła do pana Doore’a i powiedziała, że odmówiłeś mi wcześniej, on powiedział, że tak — potem się pocałowali — powiedziała „to dobrze” — tuż przed pójściem do wody, aby ochrzcić, Panna Baker weszła do sypialni z mężczyzną, którego nazywali Starszym White’em — zobaczyła, jak pomaga jej położyć się do łóżka — zgaszono światło i zamknięto drzwi. Żadnego z nich później nie widziałem. Kiedyś byłem w drugim pokoju i rozmawiałem z kuzynem. Dammon i inni weszli do pokoju i przerwali naszą rozmowę, a jej siostrę i mnie nazwali diabłem. Imitacja Chrystusa leżała na podłodze w czasie, gdy schodzili do wody, aby chrzcić, a ona leżała na podłodze aż do mojego wyjścia, czyli między godziną 12 a 1 w nocy.

„WM. C. CROSBY, przebadany ponownie. Nie widziałem pocałunku, ale słyszałem o nim. Dammon nazwał kościoły dziwkami, kłamcami, złodziejami, łajdakami, wilkami w owczej skórze, mordercami itd. Powiedział, aby czytali GWIAZDĘ. Było to najbardziej hałaśliwe zgromadzenie, na jakim kiedykolwiek byłem — nie było porządku ani regularności, ani niczego, co przypominało jakiekolwiek inne spotkanie, na którym kiedykolwiek byłem — Dammon wydawał się mieć przewagę i najwięcej umiejętności. Nie mówię, że Dammon krzyczał najgłośniej, myślę, że niektórzy mają silniejsze płuca niż on.

„DEACON JAMES ROWE, zaprzysiężony. Byłem u Ayera przez krótki czas w zeszłą sobotę wieczorem — Starszy Dammon miał nam za złe, że przyszliśmy na jego spotkanie — mówił o innych wyznaniach jak Esq. Crosby właśnie zeznawał — powiedział, że członkowie kościoła to najgorsi ludzie na świecie. Byłem młody, a teraz jestem stary i ze wszystkich miejsc, w których kiedykolwiek byłem, nigdy nie widziałem takiego zamieszania, nawet podczas pijackich igraszek. Dammon wstał na podłodze i powiedział, zamierzam tu stać — i kiedy tu stoję, nie mogą cię skrzywdzić, ani ludzie, ani diabły nie mogą cię skrzywdzić.

„JOSEPH MOULTON, zaprzysiężony. Kiedy poszedłem aresztować więźnia, zamknęli przede mną drzwi. Stwierdzając, że nie mogę uzyskać do niego dostępu bez niego, gwałtownie otworzyłem drzwi. Podszedłem do więźnia, wziąłem go za rękę i opowiedziałem o mojej sprawie. Rzuciło się na niego wiele kobiet — on przylgnął do nich, a one do niego. Opór był tak wielki, że ja z trzema pomocnikami nie mogłem go wyciągnąć. Zostałem w domu i posłałem po dalszą pomoc; po ich przybyciu podjęliśmy drugą próbę z tym samym skutkiem — ponownie wysłałem po pomoc — po ich przybyciu obezwładniliśmy ich i wyciągnęliśmy go za drzwi w areszcie. Opór stawiali nam zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Nie potrafię opisać tego miejsca — to był jeden ciągły krzyk.

„JAMES AYER, JR., Potwierdzone. Zobaczyłem kobietę z poduszką pod głową — nazywa się panna Ellen Harmon z Portland. Nie słyszałem, żeby ona lub inni mówili coś o naśladowaniu Chrystusa. Zobaczyłem pannę Baker leżącą na podłodze. Widziałem jej upadek. Zobaczyłem, jak panna Baker i siostra Osborn wchodzą do sypialni — siostra Osborn pomogła jej położyć się do łóżka, wyszła i zamknęła drzwi.

„JOB MOODY, potwierdził. Byłem na spotkaniu w sobotę wieczorem. Brat Dammon powiedział, że w odniesieniu do innych kościołów są one wystarczająco złe; powiedział, że są skorumpowane; mówił o GWIEŹDZIE — nie powiedział, że są złodziejami itd. Nie jestem pewny, ale myślę, że powiedział tego wieczoru, że były wyjątki. Siostra Harmon leżała na podłodze w transie, a Pan objawiał jej ich sprawy, a ona im.

„JACOB MASON, potwierdził. Widziałem Starszego White’a po tym, jak siostra Baker weszła do sypialni, obok siostry Harmon w transie — przez pewien czas trzymał jej głowę. Była w wizji, przez pewien czas nieprzytomna. Przebadany. Nie wiem, kto wszedł do sypialni z siostrą Baker — był mi obcy; wkrótce wyszedł. Nie mogę powiedzieć, jak szybko wszedł ponownie. Słyszałem zeznania Crosby’ego i uważam, że ma rację. Myślałem, że jej wizje pochodziły od Boga — opisała ich przypadki poprawnie. Mojego opisała poprawnie. Widziałem całowanie się za drzwiami, ale nie w domu. Część czasu siedzieliśmy na podłodze — zarówno mężczyźni, jak i kobiety wyuzdanie.

„JOEL DOORE, potwierdzone. z Atkinson — Starszy Dammon powiedział, że w kościołach są złe postacie; Nie zrozumiałem, że powiedział wszystko. Głosi kazania głośniej niż większość ludzi; nie bardziej hałaśliwi niż zwykli kaznodzieje tej wiary. Kobieta z wizji leżała, patrząc w górę, kiedy wychodziła z transu — wskazywała na kogoś i opowiadała mu o swoich sprawach, które, jak powiedziała, pochodziły od Pana. Opowiedziała tego wieczoru kilka wizji. Córka brata Gallisona chciała zobaczyć swoją matkę przed chrztem, ale ostatecznie zgodziła się na chrzest, nie widząc jej. Siostra Baker wstała z podłogi i poszła do Lamberta, aby z nim porozmawiać. Nie widziałem jej więcej, dopóki nie usłyszałem hałasu w sypialni — poszli i ją wyciągnęli, jak zeznali inni świadkowie. Kiedy mnie pocałowała, powiedziała, że przed nami jest światło. Wierzymy, że jej wizje (panny Baker) są prawdziwe. Wierzymy, że wizje panny Harmon były autentyczne — w naszym rozumieniu ich wizje pochodziły od Boga. Panna Hammond opowiedziała pięć wizji w sobotę wieczorem. Nikomu wczoraj nie powiedziała, że trzeba mieć kogoś w pokoju, żeby wydobyć z niej trans. Siostra Harmon powiedziała mojej żonie i dziewczętom, że jeśli nie zrobią tego, co kazała, pójdą do piekła. Moja żona i Dammon przeszli przez podłogę na czworakach. Jakiś mężczyzna wszedł do sypialni. Słyszałem, jak brat Dammon mówił, że dar uzdrawiania chorych leży w kościele.

„Powołano JWE HARVEY.

Kilkakrotnie uczestniczyłem w spotkaniach — widziałem więźnia na podłodze z kobietą między nogami — widziałem ich w grupach, obejmujących się i całujących. Dammon wykrzykiwał: „Dobry Boże Wszechmogący, wypędź diabła”. Kiedyś widziałem Starszego Halla bez butów, a kobiety podchodziły i całowały go w stopy. Jedna dziewczyna uderzyła go, ale nie uderzyła go w stopę Hall powiedział: „kto się mnie wstydzi przed ludźmi, tego ja będę się wstydzić przed moim Ojcem i świętymi aniołami”. Następnie ucałowała jego stopy. (Piscataquis Farmer, 7 marca 1845 r., jako powiązane w Adventist Currents, kwiecień 1988, artykuł Incydent w Atkinson autorstwa Bruce’a Weavera).

To właśnie w takich okolicznościach i w takim otoczeniu Ellen G. Harmon otrzymała swoje pierwsze wizje. Ktoś mógłby zapytać, ilu biblijnych proroków otrzymało swoje wizje w ten sposób?
Należy zauważyć, co następuje:

1. Większość świadków była uczciwymi, pobożnymi ludźmi, którzy byli obecni w sądzie pod przysięgą i którzy nie popełniliby krzywoprzysięstwa.2. Świadkowie byli w dużej mierze zgodni w większości punktów. Były pewne rozbieżności w kwestiach peryferyjnych, na przykład kto z kim wchodził do sypialni i czy Ellen Harmon była nazywana „obrazem Chrystusa”. 3. Rozprawa odbyła się zaledwie dwa dni po sobotnim spotkaniu, kiedy ich wspomnienia były jeszcze świeże.Własna historia Ellen White

W książce Dary duchowe, t. 2, s. 40—42, Ellen White opisuje aresztowanie Izraela Dammona. Porównaj tę wersję z cytowanymi powyżej przesłuchaniami świadków. To samo zdarzenie jest opisane: „Z Exeter udaliśmy się do Atkinson. Pewnej nocy pokazano mi coś, czego nie rozumiałam. W tym celu mieliśmy przejść próbę naszej wiary. pierwszego dnia tygodnia, kiedy mówiłem, dwóch mężczyzn wyjrzało przez okno. Byliśmy zadowoleni ze swojego celu. Weszli i minęli mnie poszli do Starszego Dammana. Duch Pana spoczął na nim, a jego siły zostały odebrane i upadł bezradny na podłogę. Oficer krzyknął: „W imieniu stanu Maine, złapcie tego człowieka”. Dwóch chwyciło go za ramiona, a dwóch za stopy i próbowało wyciągnąć z pokoju. Przesunęliby go tylko o kilka cali, a potem wybiegliby z domu. Moc Boża była w tym pokoju, a słudzy Boży z twarzami jaśniejącymi Jego chwałą nie stawiali oporu. Próby zdobycia Eld. D. były często powtarzane z tym samym skutkiem. Mężczyźni nie mogli znieść mocy Bożej i odetchnęli z ulgą, gdy wybiegli z domu. Ich liczba wzrosła do dwunastu, wciąż Eld. D. był trzymany mocą Bożą około czterdziestu minut i wszystkie siły tych ludzi nie były w stanie podnieść go z podłogi, na której leżał bezbronny. W tym samym momencie wszyscy poczuliśmy, że Eld. D. musi iść; że Bóg zamanifestował swoją moc dla swojej chwały i że imię Pańskie będzie dalej uwielbione, gdy dopuści, by został zabrany spośród nas. A ci ludzie podnieśli go z taką łatwością, jak dziecko, i wynieśli” (Dary duchowe, tom 2, s. 40—42. ). Jest to jedna z chwalebnych opowieści Ellen White. Należy jednak zauważyć, że jej relacja jest mocno rozbieżna z zaprzysiężonym zeznaniem szeryfa Josepha Moultona:

„JOSEPH MOULTON, zaprzysiężony.Kiedy poszedłem aresztować więźnia, zamknęli przede mną drzwi. Stwierdzając, że nie mogę uzyskać do niego dostępu bez niego, gwałtownie otworzyłem drzwi. Podszedłem do więźnia, wziąłem go za rękę i opowiedziałem o mojej sprawie. Rzuciło się na niego wiele kobiet — on przylgnął do nich, a one do niego. Opór był tak wielki, że ja z trzema pomocnikami nie mogłem go wyciągnąć. Zostałem w domu i posłałem po dalszą pomoc; po ich przybyciu podjęliśmy drugą próbę z tym samym skutkiem — ponownie wysłałem po pomoc — po ich przybyciu obezwładniliśmy ich i wyciągnęliśmy go za drzwi w areszcie. Opór stawiali nam zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Nie potrafię opisać tego miejsca — to był jeden nieprzerwany okrzyk.” (Podkreślenia dodane).

Należy zauważyć, że żaden z pozostałych świadków nie spierał się z szeryfem w odniesieniu do jego krótkich, zwięzłych wyjaśnień. Mówi, że zarówno jemu, jak i jego ludziom przeszkadzali w ich interesach mężczyźni i kobiety w domu, i że „wiele kobiet” trzymało się Izraela Dammona. To na pewno nie była moc Boża. Ellen White wyjaśnia jednak, że „moc Boża” była obecna w domu, w którym Moulton powiedział, że był „jeden ciągły krzyk”. Twarze sług Bożych „zajaśniały Jego chwałą” — mówi. Należy również zauważyć, że Izrael Dammon w późniejszym czasie odrzucił wizje Ellen White. Ellen White mówi również, że „pewnej nocy pokazano mi coś, czego nie rozumiałam”. Należy zauważyć, że tej samej nocy Ellen Harmon położyła się na podłodze jako entuzjastyczny uczestnik tego zamieszania i opowiedziała o swoich „wizjach”. Na końcu książki Dary duchowe, t. 2, istnieje około piętnastu list osób, które potwierdziły poprawność relacji Ellen White w książce. Pięć z tych list dotyczy incydentu z Izraelem Dammonem. Na tych pięciu listach wymieniono 61 osób, ale ponieważ jest wiele powtórzeń, liczba ta zmniejsza się do 38 nazwisk. Podejmowano próby sprawdzenia nazwisk, przechodząc do krajowego rejestru stanu Maine za rok 1850. Zidentyfikowano 28 z 38 nazwisk. Dwie osoby nie żyły już w czasie, gdy zestawiono nazwiska w Darach duchowych. Jest dość znamienne, że osiem z imion zostało zdecydowanie potępionych przez Ellen White w 1860 roku za fanatyzm — w tym samym roku, w którym nazwiska zostały opublikowane! W swojej książce History of the Second Advent Message and Mission, Doctrine and People (1874), pastor Isaac Wellcome mówi, że większość ludzi, którzy podpisali listy w Spiritual Gifts, była tak samo zaangażowana w fanatyzm jak sami Ellen i James White, i że niektórzy z nich faktycznie byli przywódcami fanatyzmu. (s. 408.) Jedna z list w Spiritual Gifts zawiera pięć imion: „Składamy radosne świadectwo o prawdziwości stwierdzeń dotyczących Starszego Dammona, na stronach 40, 41 . Tak blisko, jak tylko możemy przypominamy, że uważamy, że okoliczności jego aresztowania i procesu zostały rzetelnie określone. Wm. T. Hannaford, James Ayer, senator, HA Hannaford, DS Hannaford, pani RW Wood. (Dary duchowe, t. 2, s. 302.)Święty śmiech

W liście z sierpnia 1850 roku Ellen White opowiada o przypadku „świętego śmiechu”, nie łącząc go z fanatyzmem. James White nagle zachorował, a Ellen i kilka innych sióstr było obecnych przy jego łóżku, modląc się o uzdrowienie.. James został uzdrowiony w szc zegółach;.. (List EGW do Brata i Siostry Howland, 15 sierpnia 1850. Podkreślenie dodane. Cytowane w Adventist Currents, kwiecień 1988, s. 30.) To dziwne, że Ellen White usunęła zdanie „Duch spowodował śmiech Clarissy głośno”, kiedy później opublikowała tę historię. Dlaczego? Bo przypomina ruch co charakteryzuje się tymi samymi dziwnymi, fizycznymi ćwiczeniami, które przejawiały się w fanatycznych ruchach w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XIX wieku — ten sam rodzaj fanatyzmu, w którym uczestniczyła Ellen White: czołgali się po podłodze, wydając dziwaczne dźwięki, „święty śmiech” itp.

Podczas procesu Izraela Dammona świadek Joel Doore powiedział, że widział, jak jego żona i Izrael Dammon „przeszli przez podłogę na czworakach”. To właśnie podczas tego hałaśliwego zgromadzenia Ellen Harmon położyła się na podłodze z poduszką pod głową, opowiadając „wizje”. Według prorokini podczas tego samego spotkania objawiła się „moc Boża”. Nie możemy znaleźć żadnych analogii w Biblii, przynajmniej nie w miejscach, gdzie objawiał się Duch Boży. Podobny incydent miał miejsce w domu kapitana Johna Megquiera w Polsce, Maine. Ten incydent został zgłoszony w Norway Advertiser, „Rzadko siedzą w innej pozycji niż na gołej podłodze… Kobieta na spotkaniu, w którym uczestniczył, uklękła i czołgała się po podłodze jak dziecko. Mężczyzna w tej samej pozycji, podążał za nią, uderzając ją od czasu do czasu głową. Inny mężczyzna rzucił się na wznak na łóżko, a wkrótce trzy kobiety skrzyżowały go swoimi ciałami. (The Norway Advertiser, 28 marca 1845. Cytowane w Adventist Currents, kwiecień 1988, s. 30.)Lucinda Burdick

Lucinda Burdick bardzo dobrze znała Ellen White. Kilka razy trzymała głowę Ellen na swoich kolanach, kiedy Ellen miała wizję. Jednak w 1874 roku Lucinda Burdick złożyła obszerne świadectwo w książce Isaaca Wellcome’a The World Crisis: „Zapoznałem się z Jamesem White’em i Ellen Harmon (obecnie panią White) na początku 1845 roku. W czasie mojej pierwszej znajomości byli oni w dzikim fanatyzmie — zamiast na krzesłach siadali na podłodze i pełzali po podłodze jak małe dzieci. Takie dziwadła uważano za oznakę pokory. Nie byli małżeństwem, ale podróżowali razem.” Należy zauważyć, że to świadectwo Lucindy Burdick, której nie było na procesie Izraela Dammona, ale która w tym czasie znała Jamesa i Ellen White, jest w pełnej zgodzie ze świadkami podczas procesu.

„Było też wiele niepowodzeń. Udawała, że Bóg pokazał jej rzeczy, które się nie wydarzyły. Pewnego razu zobaczyła, że Pan przyjdzie po raz drugi 18 czerwca. Proroctwo było dyskutowane we wszystkich kościołach, i opublikowane w Portland w stanie Me. Latem, po minięciu czerwca, słyszałam, jak przyjaciółka pytała ją, jak wyjaśniła wizję? Odpowiedziała, że „powiedzieli jej w języku Kanaanu, a ona nie rozumieć język; że to był następny wrzesień, kiedy Pan miał nadejść, a drugi wzrost trawy zamiast pierwszego w czerwcu.” „Minął wrzesień i wiele więcej minęło od tego czasu, a Pana jeszcze nie widzieliśmy. Wkrótce stało się jasne dla wszystkich szczerych osób, że wiele rzeczy musiało być jej „powiedzianych w języku Kanaanu” lub innych, których nie rozumiała, ponieważ powtarzały się niepowodzenia. Mógę wymienić wiele, które znałam osobiście.

„Pewnego razu, kiedy szli do wschodniej części Maine, zobaczyła, że będą mieli wielkie kłopoty z bezbożnikami, zostaną wtrąceni do więzienia itp. Opowiadali o tym w kościołach, kiedy przejeżdżali. powiedzieli, że świetnie się bawili. Przyjaciele zapytani, czy widzieli jakieś kłopoty z niegodziwymi lub więzieniami? Odpowiedzieli, że żadnych. Ludzie we wszystkich kościołach wkrótce zaczęli otwierać oczy i zdecydowanie sprzeciwiali się jej wizjom; oraz, gdy tylko to zrobili, widziała ich „z plamami na szatach”, jak to określiła. Znałam osobiście kilku duchownych, których widziała, jak wylądowali w królestwie z „Och! takie wspaniałe korony, PEŁNE gwiazd”. Gdy tylko przeciwstawili się wizjom, ujrzała ich „straconych, przeklętych i straconych na zawsze, bez nadziei.

„Ich wspólne podróżowanie, podobnie jak przed ślubem, wywołało wielki skandal w sprawie. Ludzie na ogół uważali, że taka zażyłość nie powinna istnieć między osobami stanu wolnego, i błagali go, aby zostawił Ellen w domu i sam poszedł głosić ewangelię. Obrzucał ich obelgami i wyzwiskami, oświadczając, że nigdy nie pokłoni się człowiekowi. Kościoły w całym stanie Maine (który jest rodzinnym stanem Ellen) straciły do nich zaufanie. Od czasu do czasu tu i ówdzie pojawiała się rodzina lub osoba, której zdawali się pozostawać pod jakimś hipnotyzującym wpływem, który stał obok i bronił ich. Po jakimś czasie wzięli ślub i pracowali na Zachodzie, gdzie nie byli zbyt znani. Być może nauczyła się być bardziej ostrożna i mieć bardziej spójne wizje. Jeśli te wizje, które teraz ma, pochodzą od Boga, tak jak pierwsze były; kiedy drzwi miłosierdzia były blisko w 1844 roku i biada biednym grzesznikom po tej stronie. Wiemy, że Bóg nie kłamie; a niektórzy z nich kłamali, o ile mi wiadomo. Bóg nie zaprzecza sobie, a jej wizje przeczą sobie nawzajem. Powiedziano mi, że na tym wybrzeżu zaprzecza, jakoby kiedykolwiek widziała zamknięte drzwi miłosierdzia; ale są tysiące żyjących świadków, którzy wiedzą, że nie można wymyślić czarniejszego kłamstwa, a ja jestem jednym z nich.” (Isaac Wellcome, The World Crisis, 1874. Podkreślenia dodane).

Ellen White gwałtownie zaprzeczyła temu zeznaniu Lucindy Burdick. Staje się roszczeniem przeciwko roszczeniu. Jednak zeznania Lucindy Burdick były oficjalne, podczas gdy zaprzeczenie Ellen White było prywatne. W związku z tym wiarygodność wskazuje na korzyść Lucindy Burdick, ponieważ Ellen White nigdy nie była skłonna do oficjalnego zaprzeczenia oficjalnemu zeznaniu. Jest to całkiem zrozumiałe, ponieważ „Zamknięte drzwi” były żenującym epizodem w jej wczesnych pracach i pismach. Nie chciała więcej rozgłosu w tej sprawie, ponieważ zaszkodziłoby to jej reputacji „proroka Bożego”.

Informacje o procesie Izraela Dammona i incydencie z Atkinsonem zostały zaczerpnięte z Adventist Currents, tom. 3, nr 1, kwiecień 1988.

Z książki A. Kaspersena E. White „Mit i Prawda”