Fatum - ebook

CZĘŚĆ I

PRZEDWIOŚNIE 1998

Dziewczyna porusza się w ciemności. Księżyc uśmiecha się do niej blado, gdy slalomem omija kałuże, które zostawił po sobie śnieg. Całodobowa stacja benzynowa rzuca na to odludzie neonowe światło. Dziewczyna wchodzi do środka i kupuje puszkę coli oraz paczkę czerwonych marlboro. Sprzedawca ma miłe oczy, które ją peszą. Szybko wychodzi na zewnątrz, staje przy oświetlonej myjni samochodowej i zapala papierosa. Wydycha dym w kierunku nocnego nieba, a jej wzrok pada na ciężarówkę zaparkowaną za dystrybutorami paliwa. W szoferce śpi kierowca. Na głowie ma ciemną czapkę z daszkiem, drzemie z otwartą buzią. Dziewczyna rzuca na ziemię na wpół wypalonego papierosa i gasi go butem. Kałuże lśnią w świetle latarni jak olej, gdy idzie w kierunku ciężarówki. W oddali słychać szum pojedynczych samochodów, poza tym jest cicho. Po plecach przebiega jej dreszcz. Kiedy dociera do ciężarówki, chwyta za boczne lusterko i wspina się po schodkach. Gdy jej oczy znajdują się na wysokości twarzy śpiącego mężczyzny, zauważa, że jest młodszy, niż myślała, ma rzadki zarost, a w uchu błyszczący kolczyk.

Dziewczyna widzi, jak jej własne knykcie zbliżają się do szyby. Puka w nią delikatnie, ale mężczyzna i tak budzi się z gwałtownym wzdrygnięciem. Czapka z daszkiem zsuwa mu się z głowy, odsłaniając łysinę. Mężczyzna mruga powiekami i dopiero po chwili opuszcza szybę.

– O co chodzi?

Adrenalina sprawia, że trudno jej się uśmiechnąć. Dłoń, którą przytrzymuje się lusterka, zaczęła już boleć.

– Może masz ochotę na towarzystwo?

Osłupiały mężczyzna w pierwszej chwili wygląda, jakby miał zaprotestować, lecz kiwa głową w stronę siedzenia pasażera.

– Wsiadaj.

Dziewczyna obchodzi ciężarówkę pełna nadziei. Rozgląda się, by sprawdzić, czy ktoś jej nie obserwuje, ale jedynym człowiekiem, jakiego widzi, jest sprzedawca ze stacji benzynowej, lecz on nie patrzy w jej stronę. Dochodzi druga w nocy i stacja jest pusta. Jeśli coś miałoby się wydarzyć, nie będzie żadnych świadków.

Mężczyzna oddycha ciężko przez usta, gdy dziewczyna siada obok niego.

– Okej, co z ciebie za jedna?

– Po prostu dziewczyna.

W kabinie czuć słodką woń oddechu.

– To widzę.

Sprawia wrażenie nieporadnego, trze oczy dłońmi i zerka na nią z boku, jakby była zwierzęciem, którego nie chce rozjuszyć.

– Dlaczego chcesz tutaj ze mną siedzieć?

– Wydajesz się samotny.

Wbija w niego wzrok. Odnotowuje, że jest przestraszony, i to dodaje jej odwagi. Mężczyzna cicho chichocze i zerkając na nią, zaczyna się nerwowo bawić brodą.

– A więc nie robisz tego dla pieniędzy?

Dziewczyna kładzie rękę na jego dłoni. Srebrne pierścionki błyszczą w ciemności niczym łzy. Ma nadzieję, że mężczyzna nie czuje, jak pulsuje w niej krew.

– Nie, nie jestem taka.

Z tyłu kabiny jest dużo miejsca. Kładzie ją na wąskiej leżance i wchodząc w nią, trzyma ją mocno za biodra. Nie rozbierają się. Spodnie zatrzymują się na ich kostkach, jakby spodziewali się, że ktoś ich nakryje. Ona podnosi wzrok i widzi uśmiechające się do niej ze zdjęcia dziecko, obejmujące pulchnymi rączkami szyję brązowego labradora. Potem zerka na wygniecioną pościel. Po chwili mężczyzna wydaje z siebie jęknięcie i z niej wychodzi – szybko, tak że cała sperma ląduje na podłodze. Ona szybko podciąga majtki. Płacz jest nagle niebezpiecznie blisko, więc przełyka ślinę, żeby go zdusić.

Mężczyzna wydaje się ożywiony. Jego ręce są pewniejsze, gdy zapina pasek, jak nastolatek, który zaliczył swój pierwszy raz. Zdumiewa ją to, jak bardzo wszyscy mężczyźni są do siebie podobni.

Siadają z przodu kabiny i palą. Świat za szybą jest ciemny i wilgotny. Szczypie ją w pochwie, ale przestało jej się chcieć płakać.

– Gdzie planujesz następny postój?

– W Haparandzie.

Jego dialekt brzmi śmiesznie, prawie jakby śpiewał.

– Chcesz ze mną jechać? – dodaje.

Dziewczyna odwraca głowę, żeby wydmuchać dym.

– Wybieram się dalej niż do Haparandy.

Jego zęby błyszczą w ciemności. Nie robił tego wcześniej. Widać, że zaczynają go już dręczyć wyrzuty sumienia. Łagodnym głosem próbuje wygładzić to, co się przed chwilą stało. Kiwa głową w stronę stacji benzynowej.

– Skoczę po coś do jedzenia. Przynieść ci coś?

– Bułeczkę cynamonową.

– Okej, robi się.

Wyjmuje kluczyk ze stacyjki i lekko się do niej uśmiecha, po czym otwiera drzwi i wysiada z ciężarówki. Idzie trochę koślawo i zdaje się nie przejmować kałużami. Dziewczyna odprowadzając go wzrokiem, rozważa, czy mimo wszystko z nim nie pojechać. Mogłaby wysiąść w Luleå. Słyszała, że to całkiem spore miasto, a w takim można się zaszyć.

* * *

Zmierzch był najgorszy. Świadomość, że minął kolejny dzień. Dzień jak wszystkie inne. Stała za kasą w świetle jarzeniówek, udając, że nie zauważa ciemności zapadającej za oknami. Czuła się jak na scenie. Ludzie zatrzymujący się, by zatankować, widzieli ją w tym świetle – jej zmęczone ruchy i nieuchwytne spojrzenie. Cienkie włosy, które nie chciały dorosnąć do ramion, i sztuczny uśmiech, od którego bolały ją policzki. Widzieli ją, podczas gdy ona tylko wyczuwała ich obecność.

Stacja benzynowa znajdowała się w środku miejscowości, a ona znała nazwiska prawie wszystkich osób, które wchodziły tymi drzwiami, lecz tak naprawdę nic o nich nie wiedziała. Im może się wydawało, że ją znają. Tak czy owak, wiedziała, co o niej mówią. O córce Björnlunda, przed którą świat stał otworem, ale nigdy tego nie wykorzystała. A teraz było już za późno, uroda i wigor zaczęły przemijać. Najlepsze lata miała już za sobą. Jedyne jej osiągnięcie to dziecko, chłopiec, ale nikt nie wiedział, jak do tego doszło, ponieważ nigdy z nikim się nie spotykała, a przynajmniej nic im o tym nie było wiadomo. Chłopiec urodził się niespodziewanie i mimo tych wszystkich plotek krążących przez lata nigdy się nie wyjaśniło, kto jest jego ojcem. To była niewygodna sprawa, która wciąż wywoływała emocje. Jedyną rzeczą, co do której mieszkańcy wioski się zgadzali, było to, że Liv Björnlund jest trochę dziwna. Może nawet by jej współczuli, gdyby nie pieniądze. Trudno współczuć komuś, kto ma ich jak lodu.

Popijała zimną kawę z automatu i ukradkiem zerkała na zegarek. Mijające sekundy pulsowały jej w skroniach. Tego dnia miała zejść ze sceny punkt dziewiąta. Czuła, że jeśli tego nie zrobi, jej głowa eksploduje. Ale pracownik nocnej zmiany pojawił się dopiero pięć po dziewiątej. Nawet jeśli zauważył, że się w niej gotuje, nic sobie z tego nie robił.

– Ojciec czeka na ciebie na zewnątrz – poinformował tylko.

Vidar Björnlund zaparkował tam gdzie zwykle, przy dystrybutorze oleju napędowego. Siedział w swoim zniszczonym volvo, kurczowo zaciskając na kierownicy palce przypominające szpony. Za nim, jak jego cień, siedział Simon z twarzą w telefonie komórkowym. Dotknęła jego kolana, zanim przypięła się pasem. Chłopak na ułamek sekundy podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy. Uśmiechnęli się do siebie.

Vidar przekręcił kluczyk w stacyjce i samochód zakaszlał. Stary gruchot wyjechał z fabryki na początku lat dziewięćdziesiątych i teraz bardziej nadawał się na złom niż na dziurawe, wiejskie drogi, ale gdy powiedziała to ojcu, tylko się obruszył:

– Nie mruczy jak kot, ale wciąż jeździ.

– Nie sądzisz, że najwyższa pora kupić nowy?

– Nie ma mowy! Kupno nowego auta to jak wycieranie gówna pieniędzmi.

Liv ponownie odwróciła się w stronę Simona. Z długimi nogami i umięśnionymi ramionami pod kurtką zdawał się zajmować całe tylne siedzenie. Przemiana nadeszła ukradkiem, niepostrzeżenie, pewnego dnia po prostu tam siedział – dorosły mężczyzna. Pucułowate policzki zostały zastąpione przez ostrzejsze rysy twarzy, a rudawy zarost na policzkach gęstniał z każdym dniem. Po jej pulchnym chłopczyku nie było ani śladu. Domagała się jego uwagi, lecz zdawał się tego nie dostrzegać. Gorączkowo pisał kciukami na telefonie, zatopiony w innym świecie, do którego nie miała dostępu.

– Jak było w szkole?

– Spoko.

– Szkoła – prychnął Vidar. – To strata czasu.

– Nie zaczynaj znowu – zaprotestowała Liv.

– Szkoła uczy tylko trzech rzeczy: chlania, bicia się i latania za spódniczkami.

Vidar tak ustawił wsteczne lusterko, żeby widzieć wnuka.

– Może się mylę?

Simon schował usta za kołnierzem, ale wiedziała, że się uśmiecha. Stary bawił go częściej niż ją. Potrafił obśmiać to, co ją doprowadzało do szewskiej pasji.

– Tak mówisz, bo sam nie masz żadnego wykształcenia – stwierdziła.

– Do czego mi wykształcenie? I bez tego potrafiłem się bić i chlać. A na powodzenie u kobiet za młodu nie narzekałem.

Liv pokręciła głową i spojrzała na las. Unikała widoku starych dłoni zaciśniętych na kierownicy i oddechu Vidara. Po chwili asfalt zamienił się w szuter i przybyło drzew. Nie mijały ich żadne samochody, za długimi światłami była tylko ciemność. Liv rozpięła górne guziki koszuli służbowej i podrapała się po dekolcie oraz karku. Czasem drapała się aż do krwi. Świąd zawsze przybierał na sile w drodze do domu, jakby po jej głowie i rękach wędrowały tysiące mrówek. Lub jakby ciało rozpaczliwie próbowało wyrwać się z opinającej je skóry. Jeśli Vidar i Simon to zauważali, to nic nie mówili, zbyt przyzwyczajeni do jej zachowania, by zwracać na nie uwagę. Komórka chłopaka wibrowała w równych odstępach czasu, ciągle domagając się jego uwagi. Stary prowadził ze wzrokiem utkwionym w drogę, mielił szczęką. Wolał przeżuwać słowa, niż się nimi dzielić.

Kiedy zbliżali się do Ödesmark, wróciły wspomnienia – te wszystkie sytuacje, gdy wyskakiwała z auta i biegła prosto w las, jakby mógł ją ochronić. Ödesmark było ostatnią osadą przy drodze prowadzącej donikąd, która kilka mil na zachód ginęła w zaroślach i ruinach tego, co tu kiedyś istniało. Okrążając wioskę samochodem, miało się wrażenie, że las niebawem ją pochłonie. Domy stały w bezpiecznej odległości od siebie, oddzielone lasem sosnowym i mokradłami oraz rozciągającym się w środku tego wszystkiego czarnookim jeziorem, w którym odbijało się to pustkowie. W sumie znajdowało się tam czternaście domostw, ale tylko pięć zamieszkanych. Reszta to podupadłe, zdewastowane chaty z zabitymi oknami.

Liv wydeptywała ścieżki wijące się przez las i znała tę okolicę lepiej niż samą siebie: każde źródło, każdy malinowy chruśniak oraz każdą nieczynną studnię. Ludzi też znała, mimo że ich unikała. Potrafiła rozpoznać śmiech i zapachy niesione przez wiatr. Nie musiała nawet wyglądać przez okno, żeby wiedzieć, czyj samochód mknął właśnie szutrową drogą albo czyja piła łańcuchowa brutalnie przerwała ciszę. Słyszała szczekanie ich psów. Dzwonki pasterskie ich krów. Ziemia i ludzie zarówno ją zniewalali, jak i dawali jej życie.

Björngården, jej dom rodzinny, stał na wzniesieniu, bezpiecznie otoczony lasem. Z okna swojego pokoju na piętrze widziała czarne oko jeziora w dolinie. Vidar zbudował ten dom, zanim się urodziła, i jako dorosła kobieta wciąż tu mieszkała, chociaż już jako dziecko poprzysięgła sobie, że na pewno za nic w świecie tu nie zostanie. Nie dość tego, że została, to jeszcze pozwoliła, by Simon dorastał w tym samym zapomnianym przez Boga miejscu. Trzy pokolenia pod jednym dachem, tak jak się żyło kiedyś, gdy była taka potrzeba. Ale teraz nie było takiej konieczności, innej niż ta stworzona przez ludzi, by trzymać się razem. A im dalej w las, tym trudniej podnieść wzrok nad wierzchołki drzew i pomyśleć o życiu gdzie indziej. Prościej było pozwolić się powoli pochłaniać razem z resztą wsi.

Vidar podjechał pod szlaban i odchrząknął.

– Nie ma jak w domu – powiedział, wpatrując się w podupadły dom na szczycie wzgórza.

Silnik pracował na jałowym biegu, gdy Simon wysiadał z auta i pochylał się nad kłódką. Z tyłu, patrząc na jego szerokie plecy i masywny kark, ledwo go poznawała. Kiedy podniósł szlaban, samochód ruszył i jak tylko przejechali na drugą stronę, Simon opuścił go i ponownie zamknął na kłódkę. Liv drapała się po swędzącej szyi, podczas gdy samochód piął się w górę.

– Nie jest już dzieckiem – stwierdziła.

– Całe szczęście.

Liv zerknęła na swojego ojca i doszła do wniosku, że na nim również czas odcisnął swoje piętno. Skurczył się z wiekiem, pomarszczona skóra wisiała na kościach i sprawiał wrażenie, jakby powoli więdnął od środka. Ale gdy na nią patrzył, w jego oczach wciąż płonął ogień – dwa bezlitosne płomienie. Odwróciła głowę i zobaczyła w szybie swoje własne, puste spojrzenie. Już dawno zapadł zmierzch, została tylko ciemność.

* * *

Liam Lilja przyglądał się swojemu odbiciu w pękniętym lustrze. Podłużna rysa biegła przez twarz niczym szrama, zniekształcała nos i kości policzkowe. Dolna połowa twarzy wykrzywiała się w uśmiechu. Białe zęby w ciemnym zaroście. Górna połowa się nie uśmiechała. Oczy odwzajemniały jego spojrzenie. Zuchwale, jakby chciały wszcząć kłótnię. Gdyby to nie były jego oczy, nie pozwoliłby tak natarczywie na siebie patrzeć.

– Rany, pacykujesz się, czy co? – rozległ się głos Gabriela za drzwiami.

– Już idę.

Liam odkręcił wodę, włożył dłonie pod zimny strumień i opłukał twarz. Zaszczypała go rana na policzku i zabolał ząb w dolnej szczęce, ale on z zadowoleniem przyjmował ten ból, który wyostrzał obraz świata.

W dobrze oświetlonym sklepie na stacji benzynowej poczuł na sobie wzrok sprzedawcy. Starszego, łysego mężczyzny, który nerwowo mrugał. Spoglądając na niego, Liam poczuł rosnącą irytację – jak twarz mu tężeje i jak zwalnia czas. Gabriel przycisnął paczkę chipsów do jego klatki piersiowej, tak mocno, że aż zaszeleściły.

– Masz śniadanie – powiedział. – Kupiłem też fajki.

Siedzieli w aucie, jedli chipsy i popijali colę. Zaczęło się rozjaśniać, lecz słońce nie zdołało jeszcze wznieść się ponad drzewa. Gabriel pochłonął chipsy w niecałe dziesięć minut, po czym skręcił jointa grubymi palcami.

– Wczoraj zajrzałem na plantację – poinformował. – Przepaliły się dwie lampy, trzeba załatwić nowe.

Liam zgniótł opakowanie po chipsach i uruchomił silnik.

– Teraz to już twoja sprawa. Ja się z tego wycofuję.

– Sadzonki są bardzo ładne – oznajmił Gabriel, jakby tego nie słyszał. – Najlepsze jakie do tej pory mieliśmy. Zamierzam podnieść cenę.

Liam zerknął na samochód zaparkowany obok. Na miejscu pasażera siedziała jakaś kobieta i malowała sobie usta jaskrawo czerwoną szminką, szeroko ziewnęła. Ciekawiło go, gdzie pracuje, czy ma dzieci, może ogród, a w nim huśtawki. Kierowca, prawdopodobnie jej mąż, wrócił z budynku stacji benzynowej i usiadł za kierownicą. Miał nudne okulary i włosy zaczesane na mokro do tyłu. Liam podniósł rękę i przylizał swoją grzywkę, lecz niesforne kosmyki nie chciały dać się ujarzmić. Nie miało znaczenia, jak bardzo się starał, wiedział, że i tak nigdy nie będzie wyglądał tak jak oni, zwykli ludzie.

Wyjechali z Arvidsjaur. Jechali bocznymi drogami wijącymi się w głąb pustkowia. Rozległe tafle jezior po obu stronach drogi oblały się rumieńcem tak jak niebo. Gabriel palił jointa z zamkniętymi oczami. Ciszę przerywał jedynie jego rzężący kaszel. Brzmiało to tak, jakby poluzowały mu się żebra i tłukły się po klatce piersiowej. Miał bliznę na dolnej wardze sprawiającą, że lewy kącik ust nieco mu opadał – pamiątka po haczyku wędkarskim, który zaczepił mu się w dzieciństwie. Ale Gabriel twierdził, że został ugodzony nożem. Ta historia bardziej do niego pasowała.

W miejscu, gdzie kończyły się jeziora, był tylko las, gęsty i ciemny wzdłuż popękanego asfaltu. Liam poczuł w żołądku niepokój.

– Spodziewa się nas?

Gabriel zakasłał, woń niemytych zębów i dym wypełniły samochód.

– Tak.

Zachwaszczone tory kolejowe pojawiły się znikąd i towarzyszyły im przez jakiś czas, zanim znowu się nie schowały pod ściółką leśną. Minęli opuszczoną, zarośniętą stację kolejową. Stały tam zardzewiałe wagony, całe w dziurach po kulach, przez które przebijały się zarośla i inne przejawy życia. Kawałek dalej znajdowały się ruiny gospodarstwa otoczonego pustymi pastwiskami, na których dziko rosnąca trawa i przywiędłe kwiaty czekały na rozkaz słońca, żeby się podnieść.

Asfalt przeszedł w szuter i Liam skręcił w jeszcze węższą drogę, a potem w kolejną. Na początku zawsze mylił drogę, w czasach, gdy nie miał prawa jazdy, a auto było kradzione. Wtedy droga do domu Juhy wiła się na tym pustkowiu niczym labirynt i o to pewnie chodziło. Nikt nie miał tam trafić.

Obok czarnego, szemrzącego strumyka spomiędzy drzew wyłoniła się drewniana chata. Nie doprowadzono do niej prądu ani wody. Liam zaparkował w odpowiedniej odległości i przez chwilę siedzieli w milczeniu, zbierali siły. Z komina wydobywała się smużka dymu i otulała las niczym koc. Całkiem idylliczny obrazek, gdyby nie martwe zwierzęta. Na drzewach wisiały dwa ciała, oskórowane i bez łbów. Ogromne kawały mięsa lśniące w promieniach słońca.

Kiedy otworzyli drzwi samochodu, usłyszeli szum świerków i szemranie strumyka. Liam wziął reklamówkę z kawą i marihuaną. Starał się nie patrzeć na wiszące mięso. Przez ułamek sekundy wyobraził sobie, że to ludzie, poćwiartowani i powieszeni przez Juhę.

Juha Bjerke, Samotny Wilk, z wyboru żył z dala od ludzi i rzadko pojawiał się we wsi. Krążyła plotka, że to z powodu wypadku podczas polowania na łosie w latach dziewięćdziesiątych. Juha miał przez przypadek zastrzelić własnego brata. Nie zgłoszono tego na policję, ale matka nigdy mu nie wybaczyła. Wiele osób twierdziło, że Juha zrobił to z premedytacją, powodowany zazdrością. Miało to miejsce jeszcze przed narodzinami Liama i wiedział tylko tyle, że Juha unika ludzi w równym stopniu, co oni jego.

Z zarośli wybiegł pies. Stali zupełnie nieruchomo, podczas gdy on obwąchiwał ich nastroszony. Chociaż ich rozpoznał, z jego gardła wyrwało się śpiewne warczenie. Gabriel splunął na trawę.

– Chętnie zastrzeliłbym tę przeklętą bestię.

Pies biegł przed nimi, gdy szli w kierunku domu.

– Idź pierwszy – powiedział Gabriel. – Ciebie bardziej lubi.

Zbliżając się do chaty, Liam poczuł, jak jego ciało sztywnieje. Choć rzadko musieli się z nim spotykać, wizyty u Juhy zawsze go spinały. Najczęściej tylko wyciągał rękę, by przekazać gotówkę i wziąć towar. Nie wdawał się z nimi w pogawędki, a mimo to Liamowi kurczyły się mięśnie za każdym razem, gdy wyrastała przed nim ta odludna chata.

Tak samo było z Gabrielem. Całkiem zamilkł, człapał kilka kroków za Liamem. Może za sprawą tego odludzia i dlatego, że znajdowali się na terenie Juhy. A może to przez tę tragedię, która wisiała nad nim jak chmura gradowa. Chociaż od tamtego wypadku minęło wiele lat, smutek głęboko wyrył się na jego twarzy. Było coś przerażającego w człowieku, który stracił wszystko.

Czaszka sarny, niedbale przybita do drzwi wejściowych, zawibrowała, gdy Liam energicznie w nie zapukał. Pies dyszał u ich stóp, a wewnątrz chaty rozległo się szuranie, czyjeś stopy powłóczyły po zniszczonych deskach podłogowych. Drzwi delikatnie się uchyliły, w szparze pojawił się chudy cień. W środku palił się ogień – cienie płomieni drgały w ciemnym wnętrzu. Juha wystawił głowę i zmrużył oczy. Był na tyle stary, że mógłby być ich ojcem. Miał jakieś czterdzieści, pięćdziesiąt lat, ale ciało silne i sprężyste jak u młodego chłopaka. Długie włosy związane w kucyk spoczywały na plecach, a jego twarz była ogorzała i poorana zmarszczkami.

Bez słowa wziął od Liama reklamówkę, pochylił się nad nią i włożył nos w marihuanę, żeby się upewnić, że jest dobra, po czym wręczył mu gotówkę. Liamowi wystarczył jeden rzut oka, by stwierdzić, że to za mało. Zaskoczyło go to. Juha Bjerke nigdy nie kombinował z płatnościami.

– To tylko połowa.

Oczy Juhy wypełniły się dziwnym światłem.

– Co?

– Musisz zapłacić całą kwotę, to tylko połowa.

Juha wycofał się w mrok szybkim, kocim ruchem. Jedną rękę trzymał za plecami, jakby coś za nimi ukrywał, może broń. Liam poczuł, że jego serce przyśpieszyło.

– Wejdźcie na chwilę, to pogadamy – rozległ się głos Juhy.

Liam włożył plik banknotów do kieszeni i zerknął na Gabriela. Był blady i zdumiony. To było coś nowego, Juha nigdy wcześniej nie zaprosił ich do środka. Kiedy dostał towar, zazwyczaj przeganiał ich, jakby byli bezpańskimi psami, na karmienie których go nie stać. Teraz pierwszy raz mieli przekroczyć próg jego chaty.

W środku palił się ogień, Liam dojrzał wiszącą w równych rzędach broń myśliwską. Do kraty paleniska było przymocowanych kilka małych zwierzęcych czaszek straszących swoimi otworami.

– No wchodźcie – rzucił Juha. – Nie gryzę.

Na kilka długich sekund czas stanął w miejscu, słychać było jedynie trzask ognia i szum wiatru. Nieuchwytny uśmiech Juhy przywoływał ich z wnętrza chaty. Przed wejściem do środka Liam napełnił płuca świeżym powietrzem. Po przekroczeniu progu poczuł ciepło, jego nos wypełnił się obcymi zapachami, a oczy próbowały dostrzec, co kryje się w ciemnym wnętrzu. To było jak wejście do pieczary. Mrocznej, wibrującej pułapki.

* * *

Była sam na sam ze świtem. Światło przenikało przez nagie brzozy. Słońce nad czarnym lasem wyglądało jak żarzący się strup. Stała tyłem do domu i starała się nie odwracać. Oddech stanowił tarczę przeciwko światu. Nie widziała, że zapaliło się światło, nie słyszała, że ktoś ją woła. Dopiero gdy chudy fiński lapphund wyskoczył z zarośli i zrobił wokół niej kilka tanecznych kółek, wbiła siekierę w pieniek i się odwróciła.

Vidar stał na ganku z oczami jak czarne szparki.

– Chodź coś zjeść – krzyknął słabym głosem.

Potem zniknął. Liv strzepnęła kurtkę i niechętnie ruszyła w kierunku domu. Jej kroki niosły się w ciszy jak uderzenia bębna.

Stary i chłopak siedzieli w kuchni wypełnionej zapachem kawy. Dłonie Vidara sztywniały przez noc i rano jego palce były jak szpony, którymi ledwo był w stanie zbliżyć do ust kubek z kawą. To Simon kroił chleb i robił mu kanapki, skupiony na tej czynności.

– Dziadku, wziąłeś leki?

Vidar nie odpowiedział, dalej przeżuwał kanapkę. Nie chciał zaakceptować faktu, że musi brać leki, i gdyby nie Simon, który każdego ranka układał przed nim tabletkową tęczę, to by ich nie zażywał.

– Nie popijaj ich kawą, bo będziesz miał zgagę.

– Gderasz gorzej niż baba!

Ale połknął leki, jeden po drugim. Gdy już to zrobił, delikatnie pogłaskał Simona po dłoni, większej od dłoni Vidara, a chłopak uśmiechnął się pod nosem. Liv odwróciła wzrok, zastanawiając się, skąd Simon ma w sobie tę dobroć, to światło. Na pewno nie po niej.

Poszła na górę, żeby się przebrać. Drzwi do pokoju Simona były uchylone i jej wzrok przykuła panująca w środku ciemność. Narzuta zsunęła się z łóżka i leżała na podłodze obok wysp brudnych ubrań i książek niemieszczących się na półkach. Roleta była opuszczona, a jedyne źródło światła stanowił stary komputer buczący na biurku. Kupiła go Simonowi mimo protestów Vidara i dla samotnego chłopaka komputer stał się namiastką przyjaciela. To tutaj toczyło się życie, o którym nie miała pojęcia.

Stała z twarzą w szparze uchylonych drzwi, zaciągała się wonią nastolatka – wonią przepoconych skarpet i lęku. Przez chwilę nasłuchiwała ich głosów na dole w kuchni, zanim pchnęła drzwi i weszła do środka. Strzeliło jej w kolanie, gdy podnosiła narzutę z podłogi. W pokoju wzbił się kurz. Coś błysnęło pod łóżkiem. Gdy przykucnęła, zobaczyła, że to szklana butelka bez etykiety. Woń alkoholu była tak intensywna, że nie musiała jej odkręcać, by wiedzieć, co się w niej kryje. Jakiś bimber, mocny, może Vidara.

– Co ty, do cholery, robisz? Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach?

Simon stał w drzwiach, czerwony na twarzy z wściekłości. Liv wstała, trzymając butelkę w obu rękach, czuła gładkość chłodnego szkła.

– Zamierzałam pościelić ci łóżko i znalazłam to.

– Nie jest moja. Przechowuję ją tylko koledze.

Oboje wiedzieli, że to kłamstwo, nie ma żadnych kolegów. Ale nie mogła tego powiedzieć na głos. Wytarła butelkę z kurzu i ostrożnie postawiła ją na biurku przy komputerze. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Simon miał siedemnaście lat, nie było sensu się o to kłócić. Może to dobry znak, że zachowuje się jak nastolatek? – pomyślała.

– Któremu koledze? – spytała.

– Nie twoja sprawa.

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. Między jego brwiami pojawiła się zmarszczka, co sprawiło, że stał się podobny do Vidara. Ale ona i tak w twarzy syna zobaczyła siebie. Bunt i głód czegoś innego, głód wolności. Gdyby nie on, nie byłoby jej tu teraz, w tym domu, w którym się urodziła. Byłaby daleko stąd. Może o tym wiedział, być może właśnie to było powodem pogłębiającej się przepaści między nimi. Zastanawiała się, czy w końcu zdobył przyjaciół, może takich, którzy piją i wdają się w bójki. A może siedzi sam przed niebieskim ekranem komputera i popija wieczorami? Obie możliwości napawały ją niepokojem.

Simon sięgnął po plecak, krew odpłynęła z jego policzków.

– Spóźnię się do szkoły.

Skinęła głową.

– Pogadamy wieczorem.

– Nie chcę, żebyś wchodziła do mojego pokoju, gdy mnie nie ma.

– Już wychodzę.

Poczekał, aż opuści pokój, po czym zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku, zanim zszedł na dół. Liv ruszyła za nim. Wpatrując się w meszek na jego karku, pomyślała o tych wszystkich chwilach, gdy wtulała w niego twarz i wdychała jego zapach. O tych wszystkich nocach, gdy kładła dłoń między jego łopatkami, by upewnić się, że oddycha, że śmierć go jej nie zabierze. To było tak dawno, wieki temu.

Liv i stary stali w oknie i patrzyli, jak idzie na autobus. Odprowadzali go wzrokiem, dopóki nie zniknął w lesie.

– Wydaje mi się, że ma dziewczynę – stwierdził Vidar.

– Naprawdę?

– Mhm. Czuję to po zapachu, inaczej pachnie.

– Nie zauważyłam.

Vidar włożył kostkę cukru między zęby i sącząc przez nią kawę, posłał jej wymowne spojrzenie.

– Wdał się w swoją matkę, wspomnisz moje słowa. Niedługo przestanie wracać do domu na noc.

* * *

W domu Juhy Bjerkego trudno było oddychać. Liam i Gabriel siedzieli przy chybotliwym stole, podczas gdy chudy mężczyzna człapał po pomieszczeniu. Wokół jego butów unosiły się kłęby kurzu, a ciężkie od dymu powietrze szczypało w oczy. Patrzył to na Liama, to na Gabriela i nie sposób było nawiązać z nim kontaktu wzrokowego.

– Wybaczcie mi – powiedział. – Nie nawykłem do ludzi.

Liam próbował ukryć wzbierającą w nim niechęć. Zerknął na Gabriela. Brat wydawał się rozbawiony, w kącikach jego ust błądził uśmiech, zaciekawionym wzrokiem omiatał chatę, przyglądał się dziwnemu wystrojowi i trofeom myśliwskim. W blat stołu był wbity nóż, resztki zaschniętej krwi zostawiły ciemny ślad na porysowanej powierzchni. W jednym z okien, niczym zasłonka, wisiała zwierzęca skóra. W ciasnym pomieszczeniu było duszno i ciepło. Juha stanął przy ogniu, w półmroku jego oczy zdawały się płonąć, gdy na nich patrzył. Mówił zachrypniętym głosem, jakby struny głosowe w jego gardle zaczęły rdzewieć. Pewnie tak się działo, gdy człowiek nie miał z kim rozmawiać.

– To wy jesteście tymi wariatami, którzy polują na lisy na skuterach – stwierdził. – Widzę to po was.

– Nie wiem, o czym mówisz – odezwał się Liam. – Czy my wyglądamy na myśliwych?

– Ale na forsę polujecie, zgadza się? I tak upływa wam życie: na narkotykach i szybkich pieniądzach.

Liam poczuł wibracje nóg Gabriela lekko tupiących w podłogę. Żaden z nich nie odpowiedział.

– Nie przychodzicie z kawą i trawą do starego człowieka tylko dlatego, że jesteście mili, prawda? Chcecie zarobić.

– Nie zajmujemy się działalnością charytatywną, jeśli o to pytasz – oświadczył Gabriel. – Masz rację.

Juha zachichotał piskliwie. Liam widział kątem oka nóż wbity w stół, wystarczyło tylko wyciągnąć po niego rękę. To go uspokajało.

Juha powiesił nad ogniem kociołek z kawą.

– Jesteście głodni – powiedział. – I to mi się podoba. Ja też byłem kiedyś głodny. Ale jak się długo głoduje, to już się nie słyszy krzyku żołądka. Jest cicho jak makiem zasiał.

Mimo chrypki miał w głosie jakąś melodyjność, jakby wyśpiewywał słowa.

– W młodości znałem waszego starego – dodał. – Chodziliśmy razem do szkoły. Dawał nauczycielom popalić. Był humorzasty. Człowiek nigdy nie wiedział, czego się po nim spodziewać, ale jak się wpadło w tarapaty, to zawsze pomógł.

– Ojciec nie żyje – poinformował Gabriel.

– Wiem. Nikt nie ucieknie przed rakiem. Gdy wbije w człowieka szpony, nie pozostaje nic innego, jak tylko złożyć wiosła i podziękować.

Juha już kiedyś wspominał o przyjaźni z ich ojcem, za pierwszym razem, gdy kupował od nich trawę. Liam miał wrażenie, że teraz robi to samo – wykorzystuje ich zmarłego ojca, by zdobyć ich zaufanie.

Juha podrapał się po zapadniętej klatce piersiowej, wzrok miał utkwiony w płomieniach. W izbie roznosił się zapach kawy. Liam i Gabriel spojrzeli na siebie, czekali.

– Mam dla was robotę – powiedział w końcu Juha. – Jeśli jesteście zainteresowani.

– Jaką robotę? – zdziwił się Gabriel.

Juha się uśmiechnął i nalał kawy, ostrożnie postawił przed nimi na stole dwa kubki. Przy palenisku królowała ogromna siekiera. Ostrze lśniło w świetle płomieni. Liama zaczęło kręcić w żołądku. Zaduch i woń skór zwierzęcych przyprawiały go o mdłości.

Juha stanął u szczytu stołu, przeniósł ciężar ciała na palce i wydał z siebie świszczący dźwięk, dmuchając na gorący napój.

– Kawałek stąd znajduje się nieodkryta kopalnia złota. Po prostu tam sobie jest i czeka na takie wygłodniałe biedaczyska jak wy.

Odbarwiony przez czas i pot sweter wisiał na nim jak zwiotczała skóra. Spodnie miały długie rozdarcia, przez które prześwitywały blade nogi. Parował z niego zapach igieł sosnowych i wilgotnej gleby. Nagle wyrwał z blatu nóż i zaczął ostrzem czyścić paznokcie. Liam zerknął w kierunku drzwi. Wystarczyły trzy kroki, żeby znowu znaleźć się na świeżym powietrzu.

– Chcemy naszych pieniędzy – oświadczył. – Dostałeś trawę, a my, tak jak wspomniał brat, nie prowadzimy działalności charytatywnej.

– Też miałem kiedyś brata – oznajmił Juha. – Byliśmy nierozłączni, tak jak wy. Niezwyciężeni, brat i ja, mieliśmy cały świat u swoich stóp. Ale potem on umarł, skurczybyk jeden, i wtedy uświadomiłem sobie, że na tym świecie nie ma sprawiedliwości. Los tylko sobie z nas drwi.

Skrzywił się, jakby z bólu, przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Nic się nie poruszało, z wyjątkiem ognia, który żył własnym życiem za jego plecami, płonął i trzaskał. Trudno było zinterpretować wyraz twarzy Juhy w tym przytłumionym świetle, wyprzedzać go o krok. Stopa Gabriela znalazła pod stołem stopę Liama i szturchnęła ją.

– Opowiedz coś więcej o tej kopalni złota – zaproponował. – Gdzie się znajduje?

Twarz Juhy wykrzywił grymas uśmiechu.

– Znacie Vidara Björnlunda z Ödesmark?

– Chyba wszyscy znają tego skąpca.

– Może i żyje jak mysz kościelna, ale pieniędzy to on ma jak lodu. Zbierał je na kupkę przez te wszystkie lata, dusigrosz jeden. A bankom nie ufa, dużą część tej forsy przechowuje w sejfie w swoim domu. Jest stary i schorowany, obrabowanie go byłoby banalnie proste.

Gabriel uniósł brwi.

– Skąd to wszystko wiesz?

– Stąd, że dawno temu robiliśmy razem interesy. W czasach, gdy wciąż byłem zbyt głupi, żeby zrozumieć, co z niego za jeden. Wycyganiał ziemię od porządnych ludzi, a potem sprzedawał ją przedsiębiorstwom leśnym. Ten Vidar to naprawdę chciwy szubrawiec. I nikt nie chce już robić z nim interesów. Wszystko, co ma, to córka Liv, chociaż bardziej pasowałoby do niej Livegen, bo własnego życia to ona nigdy nie miała, bidulka. Wciąż mieszka w Ödesmark ze swoim ojcem, mimo że ma dzieciaka, a może właśnie dlatego.

Juha obrócił głowę i splunął w ogień, jego policzki się zaczerwieniły, a głos drżał, gdy mówił dalej:

– Tylko Vidar zna szyfr do tego sejfu. W kwestii pieniędzy nie ufa nawet najbliższym. Córka i wnuk tańczą, jak im zagra. Dopóki żyje, nie mają nic do powiedzenia i nie staną wam na drodze, tego jestem pewien. Więc nic im nie zrobicie, czy to jasne? Nie ma żadnego powodu, by robić krzywdę córce czy wnukowi. Musicie tylko zaskoczyć starego i wtedy forsa będzie wasza.

Liam zerknął na Gabriela. Zmarszczył nos, zamglone spojrzenie nabrało nowego blasku.

– Dlaczego sam tam nie pojedziesz, skoro to takie proste?

Twarz Juhy przybrała udręczony wyraz, przez co nagle wyglądał na dużo starszego.

– Rzadko wychodzę z domu, ludzie mnie męczą, a co dopiero taka akcja. Wolę dać szansę profesjonalistom. Wiem, że dobrze się spiszecie.

– Skończył ci się szmal, tak?

– Ależ skąd. Niczego nie potrzebuję. Po prostu mam cholernie dość Vidara Björnlunda, tego głupca, który dość już się tu napanoszył. Najwyższy czas, by dostał nauczkę.

Juha wbił mroczne spojrzenie w Liama i udał, że przeciąga nożem po swoim gardle, co wyglądało komicznie, lecz Liam i tak poczuł ciarki na plecach. Spojrzał na Gabriela, zobaczył nowy blask w jego twarzy i wiedział, że brat już podjął decyzję. Wystarczyło niewiele, by obudzić jego głód. Odwieczne marzenie o szybkich pieniądzach. On sam nie był co do tego przekonany. Pomyślał o Vanji, o tych wszystkich marzeniach z nią związanych. Marzeniach o zwyczajnym życiu bez poczucia wstydu, o dużym, czystym domu. Przypomniał mu się inkubator, w którym leżała przez kilka dni po przyjściu na świat: niewidome zawiniątko z rurkami wychodzącymi z każdego otworu, podczas gdy narkotyki krążyły po jej małym ciałku. Nie wolno mu było jej dotknąć, mógł tylko patrzeć na jej walkę. Ten obraz już zawsze będzie go prześladował.

– Czego od nas chcesz? – spytał Liam.

– Co masz na myśli?

– Opowiedziałeś nam o tym, bo chcesz czegoś w zamian, tak?

– Niczego od was nie chcę. Jedyne, na czym mi zależy, to zobaczenie wreszcie upokorzonego Vidara Björnlunda. Zobaczenie, jak traci majątek, który nigdy mu się nie należał.

Liam odsunął krzesło i wstał. Juha wpatrywał się weń, ważąc nóż w ręku.

– Jesteś pewien, że ma sejf?

– Jak tego, że słońce wschodzi rano i zachodzi wieczorem. Czekajcie, zaraz coś wam pokażę.

Juha odwrócił się do nich plecami i zaczął grzebać w skrzyni stojącej na podłodze. Wokół niego wzbił się biały kurz i łaskotał ich w nosie. W końcu Juha wydał z siebie cichy pomruk i podniósł coś do góry – pożółkły papier, naznaczony czasem i tłustymi palcami. Z triumfem położył go na stole między nimi.

– Co to jest?

– Nie widać? Mapa.

Wyglądała jak niedbały plan domu: sień, kuchnia oraz pokój naszkicowane rozedrganym atramentem. Drzwi i okna wyraźnie zaznaczone, czarne strzałki prowadzące do pokoju. Tam, w jednym z narożników, ktoś narysował gruby, czarny krzyżyk. Juha pochylił się nad stołem i wbił nóż w jego środek, tak że rękojeść aż zawibrowała.

– Oto one – powiedział. – Wasze zmaterializowane marzenia.

* * *

Liv piła kawę, stojąc przy blacie kuchennym, żeby nie siedzieć obok ojca. Vidar wyglądał przez okno, wypatrując jakichś oznak życia na opustoszałej szutrówce. Był porządnie ubrany i miał przy pasku nóż, chociaż jego ręce rzadko pozwalały mu go używać. Nie oglądał telewizji, nie czytał książek, nie rozwiązywał krzyżówek ani nie obstawiał gonitw. Dni mijały mu na piciu kawy i pilnowaniu wioski. Nawet jeśli nie mieszał się w sprawy sąsiadów, musiał wiedzieć, co zamierzają. Miał ich na oku, tak jak swoją rodzinę. Nic nie uszło jego uwadze, zamglone oczy starego wciąż wszystko widziały.

Liv nie wspomniała mu o butelce z alkoholem znalezionej w pokoju Simona. Wiedziała, że prędzej czy później Vidar i tak ją odkryje.

Nagle drogą przejechał samochód. Vidar poderwał się z krzesła tak szybko, że aż trzasnęło mu w stawach, i wyciągnął szyję z zainteresowaniem.

– Widzisz, Karl-Erik znowu się rozbija. Że też jeszcze nie zabrali mu prawa jazdy.

– Usiądź i przestań się gapić.

– Ciągle jest na bani, w końcu przejedzie jakiegoś biedaka.

Liv spojrzała na błotnistą drogę i słońce odbijające się w roztopionym śniegu. Usłyszała, jak auto Karla-Erika wyjeżdża na główną drogę. Wiedziała, że niechęć Vidara wobec sąsiadów wynika z samotności. Już nie umiał zbliżyć się do ludzi, bliskość go przerażała, czyniła zjadliwym.

– Piła łańcuchowa się zepsuła – poinformowała.

– I?

– Nie porąbię całego drewna ręcznie.

– Chłopak może ci pomóc. Coś przecież musi robić z tymi mięśniami.

Vidar wolno przeżuwał chleb. Rano smarował go tylko masłem, inne dodatki do pieczywa musiały poczekać do lunchu. Liv dolała sobie kawy, przyglądając się smutnej stercie drewna leżącej na podwórku. Pośród całej tej szarości krwista rękojeść siekiery rzucała się w oczy. Piła łańcuchowa była zbędna. Jeśli chce nową, sama musi ją sobie kupić. Mężczyzna niepozwalający sobie rano na plasterek żółtego sera nie będzie trwonił pieniędzy na nową piłę.

Vidar pogładził leżącą przed nim gazetę spracowaną dłonią. Jego wzrok przyciągały ogłoszenia domów na sprzedaż, które zakreśliła czerwonym długopisem. Robiła to z jego powodu, żeby zobaczył, że chcą się stąd wyprowadzić, ona i Simon. Na początku, wiele lat temu, wkurzało go to, lecz teraz tylko śmieszyło.

– Nie chcesz mieszkać w mieście. Są tam tylko spaliny, śmieci i dziwnie wyglądający ludzie. Tutaj wieczorem można przynajmniej zobaczyć gwiazdy.

Kiedy wstał, żeby dolać sobie kawy, czmychnęła do łazienki. Wysikała się do zardzewiałej muszli klozetowej, po czym przez dłuższą chwilę stała, opierając się o popękaną umywalkę. Lustro też było uszkodzone, w lewym górnym rogu znajdowała się pajęczyna pęknięć. Unikała patrzenia na własną twarz. Zmęczone usta i szkliste oczy dodawały jej smutku i zmęczenia. Nie tylko dom popadał w ruinę, jej twarz również. Słyszała Vidara nucącego w kuchni. To on był stary, to on powinien myśleć o śmierci, a nie ona. Codziennie myślała, że nie zostało mu zbyt wiele czasu, musi tylko wytrzymać z nim jeszcze kilka lat. Potem zacznie żyć.

Kiedy wróciła do kuchni, Vidar znowu siedział na swoim krześle. To było jak ciche porozumienie między nimi, taki osobliwy taniec. Jeśli jedno siedziało przy stole, drugie stało przy blacie kuchennym, jeśli jedno chodziło, drugie stało nieruchomo. Tak jakby dom nie tolerował zbyt wielu ruchów jednocześnie. Mimo że mieszkali pod jednym dachem, odkąd się urodziła, przepaść między nimi stale się powiększała.

Drogą przejechał quad, a Vidar przyczaił się za firanką. Między świerkami mignął polar.

– No proszę – powiedział. – Modig znowu kupił sobie nową zabawkę. Nie ma grosza przy duszy, ale na nowe zabawki to go stać.

– Skąd wiesz, że jest nowy?

– Mam oczy! Stary był czarny, ten jest czerwony.

Liv podeszła do okna. Douglas Modig zatrzymał się przy szlabanie i podniósł rękę. Odmachała mu.

– Może pożyczę od niego piłę, dopóki nie kupimy nowej.

Vidar zaczął kasłać, zacharczało mu w płucach.

– Za żadne skarby – rzucił, gdy doszedł do siebie. – Nie chcę na mojej działce tego cholerstwa. Wolę sam porąbać drewno.

*

Po chwili znowu stała przy pieńku. Wiosenne słońce było tak ostre, że unosząc siekierę, musiała zmrużyć oczy, a gdy ta opadła, na pieńku leżała rozłupana głowa ojca.

_livegen_ (szw.) – poddanyJedna z najważniejszych powieści grozy ostatnich lat.

WIELE NAGRÓD I NOMINACJI. PIERWSZY THRILLER W FINALE NAGRODY BOOKERA!

Dziewiętnastowieczna Szkocja. Wyżyny zapomniane przez Boga i ludzi. Potrójne morderstwo.

Do zbrodni przyznaje się młody rolnik – Roderick Macrae. Czy naprawdę jest winien? I co tak właściwie oznacza wina? Obrony Rodericka podejmuje się pan Sinclair, prowincjonalny adwokat. Robi wszystko, by dowieść, że Roderick nie zasłużył na szubienicę.

_Jego krwawe zamiary_ to trzymająca w napięciu powieść, która nikogo nie pozostawi obojętnym. W obliczu ludzkiej tragedii autor szuka prawdy o zbrodni. Tylko czy prawda istnieje?Zdobywca nagrody dla najlepszej powiesci francuskojezycznej!

Sandrine, początkująca dziennikarka, rozpoczyna karierę zawodową w prowincjonalnej gazecie. Jednym z jej pierwszych tematów są swastyki namalowane na krowach lokalnego hodowcy. Z marazmu małego miasteczka wyrywa ją wiadomość o śmierci babci. Sandrine zostaje wezwana na tajemniczą wyspę…

Kiedy dopływa do brzegu, ogarniają ją wątpliwości. Zamknięta społeczność, klaustrofobiczna atmosfera, tajemnicze niedomówienia. Mieszkańcy wyspy skrywają mroczną tajemnicę.

Sandrine podejmuje próbę ucieczki, wkrótce jednak okazuje się, że nic nie jest takie, jakie się wydaje.

Mistrzowski thriller psychologiczny, którego nie odłożycie ani na chwilę.Mroczna Anglia, 1867. Po śmierci ojca Eliza Caine postanawia porzucić Londyn i objąć stanowisko guwernantki w posiadłości Gaudlin Hall. W starym domu nie zastaje jednak pracodawcy. Wita ją tylko… dwoje dzieci.

Tajemnica, o której nikt nie chce mówić. Klaustrofobiczna atmosfera angielskiej prowincji i seria wypadków wskazujących na siły nadprzyrodzone. Kiedy na jaw wychodzi tragiczny los poprzednich guwernantek, Eliza Caine pojmuje, że w Gaudlin Hall stoczy bój o życie swoje i swoich podopiecznych.

John Boyne – autor światowego bestsellera _Chłopiec w pasiastej piżamie_ (ponad dziesięć milionów sprzedanych egzemplarzy), jeden z najpopularniejszych irlandzkich pisarzy, laureat wielu międzynarodowych nagród. Jego książki zostały przetłumaczone na ponad pięćdziesiąt języków.Anna Walenta to główna scenarzystka najpopularniejszego czeskiego serialu telewizyjnego „Podwórze". Dzięki pracowitości i ambicji odnosi duże sukcesy, lecz pod powłoką wielkomiejskiego blichtru skrywa sekrety, których nie wyjawia prawie nikomu.

Ester Czarna prowadzi pensjonat na peryferiach Pragi. Kiedy pewnego dnia odwiedza ją przyjaciółka Anna, w nocy zostaje popełnione morderstwo. Na jaw zaczynają wychodzić demony przeszłości oraz tajemnice teraźniejszości, a śledztwo prowadzi inspektor Bergman. Jak poradzi sobie w środowisku niekończącego się serialu telewizyjnego, w którym trwa nieustanna walka o władzę i wpływy? Czy mordercą okaże się gwiazda srebrnego ekranu, czy może prawda leży gdzie indziej?

Intryga bez nadmiaru brutalnych scen i z rozbudowaną psychologią postaci to znak firmowy Michaeli Klevisovej – królowej czeskiego kryminału, dwukrotnej zdobywczyni nagrody dla najlepszej powieści detektywistycznej!W lasku miejskim na peryferiach Pragi zostaje zamordowana młoda kobieta. Czy jej podobieństwo do córki mieszkającej w pobliżu dziennikarki jest przypadkowe? Śledztwo rozpoczyna inspektor Bergman.

Powieść Michaeli Klevisovej to doskonałe studium psychologiczne i obraz społeczeństwa, w którym pod powłoką pozornej normalności skrywają się tajemnice i pragnienia.

Inspektor Bergman – dwukrotnie rozwiedziony miłośnik kotów, wielbiący porządek i rzeczowość. Empatyczny, stanowczy i systematyczny. W pracy pomagają mu podwładni: Sylwia Rolnik i Adam Danesz.

_Kroki mordercy_ to pierwsza część cyklu z inspektorem Bergmanem.