Filip. Mąż królowej - ebook

Młody męż­czy­zna prze­cha­dza się ner­wowo tam i z po­wro­tem prze­stron­nymi ko­ry­ta­rzami szkoc­kiego zamku Bal­mo­ral. W dłoni ści­ska na­prawdę nie­zwy­kły pier­ścio­nek z dia­men­tem. Jest tak po­grą­żony we wła­snych my­ślach, że pra­wie do­znaje szoku, gdy na­gle staje przed nim Elż­bieta.

– Fi­li­pie, pa­mię­tasz, że mie­li­śmy się prze­spa­ce­ro­wać do lasu i wró­cić przed ko­la­cją? Mu­simy wyjść te­raz, je­śli chcemy zdą­żyć. Wiesz, że spóź­nie­nie się ma­mie nie spodoba.

Uśmie­cha się do niego tak czule, że on na­biera pew­no­ści. Wy­brał od­po­wied­nie pod każ­dym wzglę­dem mo­ment i miej­sce, żeby za­py­tać Elż­bietę, czy za niego wyj­dzie.

– Spójrz, słońce wła­śnie wy­ła­nia się zza chmur – mówi ona, nie zda­jąc so­bie sprawy, co ją czeka pod­czas spa­ceru po le­sie ota­cza­ją­cym ro­dzinny za­mek.

Młody Fi­lip od mie­sięcy nosi w so­bie to py­ta­nie, ale do tej pory nie miał od­wagi go wy­po­wie­dzieć albo na­pi­sać do swo­jej uko­cha­nej. Zdaje so­bie sprawę, że droga do jej ręki jest długa i kręta. Jako kró­lew­ska córka Elż­bieta z cza­sem za­sią­dzie na tro­nie im­pe­rium bry­tyj­skiego, jed­nego z naj­po­tęż­niej­szych w hi­sto­rii.

Fi­lip nosi ty­tuł księ­cia Gre­cji i Da­nii. Robi też im­po­nu­jącą ka­rierę w bry­tyj­skiej flo­cie, gdzie słu­żył pod­czas dru­giej wojny świa­to­wej. Mimo to wcale nie uważa, że za­słu­guje na rękę przy­szłej kró­lo­wej.

Dwu­dzie­sto­pię­cio­letni książę nie jest jed­nak w sta­nie po­wstrzy­my­wać się dłu­żej od tego ry­zy­kow­nego kroku – za­py­ta­nia Elż­biety, czy zo­sta­nie jego mał­żonką, oraz wy­stą­pie­nia o zgodę jej ojca, króla Je­rzego VI.

Na szczę­ście Elż­bieta nie ma wąt­pli­wo­ści. W pełni od­wza­jem­nia uczu­cie, któ­rym da­rzy ją o pięć lat star­szy od niej Fi­lip.

De­cy­zja leży te­raz w rę­kach króla.

Czy po­wi­nien pójść za gło­sem serca uko­cha­nej córki i przy­chy­lić się do jej żar­li­wego pra­gnie­nia, aby po­ślu­bić męż­czy­znę, któ­rego ro­dzina jest owiana skan­da­lami i na­zna­czona mo­ral­nym upad­kiem? Męż­czy­znę, od któ­rego dy­stan­sują się na­wet naj­bliżsi przy­ja­ciele króla, szep­cząc o nim po ką­tach. Męż­czy­znę, któ­rego ro­dzice Elż­biety, mó­wiąc de­li­kat­nie, nie­chęt­nie wi­dzą w roli przy­szłego zię­cia i, co może jesz­cze waż­niej­sze, mał­żonka przy­szłej głowy pań­stwa i kró­lo­wej Wiel­kiej Bry­ta­nii.

***

Czy­tasz se­rię „Bry­tyj­ska ro­dzina kró­lew­ska”_._ Przy­bliża ona syl­wetki człon­ków ro­dziny, która od 1917 roku na­leży do dy­na­stii Wind­so­rów. Udamy się w po­dróż przez ostat­nie stu­le­cie, pod­czas któ­rej spę­dzimy czas mię­dzy in­nymi z księżną Dianą, księ­ciem Har­rym i księżną Me­ghan, kró­lową Elż­bietą oraz po­zo­sta­łymi człon­kami tej roz­le­głej i fa­scy­nu­ją­cej ro­dziny.

Czy­tasz część dzie­wiątą. Je­śli jesz­cze nie udało ci się za­po­znać z po­przed­nimi czę­ściami, za­le­camy prze­czy­ta­nie w pierw­szej ko­lej­no­ści czę­ści _Nie­ocze­ki­wana kró­lowa_ o po­cząt­ko­wym okre­sie rzą­dów Elż­biety II.

Część dzie­wiąta, za­ty­tu­ło­wana _Mąż kró­lo­wej_, opo­wiada o księ­ciu Fi­li­pie.

***

Nie można za­prze­czyć, że Fi­lip nosi ty­tuł ksią­żęcy, ale jego ro­dzina, po­dob­nie jak mo­nar­chia w Gre­cji, zu­peł­nie się roz­pa­dła. Co gor­sza, jej po­zo­sta­ło­ści łą­czą u progu dru­giej wojny świa­to­wej zbyt bli­skie więzy z na­zi­stami.

Nie­śmia­łemu i ner­wo­wemu kró­lowi Je­rzemu nie daje spo­koju jesz­cze jedno zmar­twie­nie zwią­zane z ro­dziną Fi­lipa.

Czy męż­czy­zna, z któ­rym jego córka od kilku lat wy­mie­nia li­sty, w rze­czy­wi­sto­ści nie jest kimś w ro­dzaju ko­nia tro­jań­skiego? Fi­gurą, którą wróg chce umie­ścić na jed­nej z naj­bar­dziej uprzy­wi­le­jo­wa­nych po­zy­cji w bry­tyj­skiej mo­nar­chii, aby ją zmie­nił od we­wnątrz?

Kró­lowi z pew­no­ścią nie bra­kuje ar­gu­men­tów prze­ciwko wy­bran­kowi córki. Być może jed­nak jego dy­le­maty w mniej­szym stop­niu wiążą się z tym, kim jest Fi­lip i skąd po­cho­dzi.

Król – przez cały okres swo­ich rzą­dów cał­ko­wi­cie za­leżny od wspar­cia i mi­ło­ści ro­dziny – ab­so­lut­nie nie jest go­towy na to, żeby pu­ścić w świat naj­star­szą córkę. Elż­bieta ma prze­cież do­piero dwa­dzie­ścia lat. Co gor­sza, za­ak­cep­to­wa­nie przez Je­rzego VI jej za­rę­czyn bę­dzie rów­no­znaczne z roz­pa­dem „jego czwórki”, jak król na­zywa droż­szą mu po­nad wszystko ro­dzinę. Król, kró­lowa oraz księż­niczki Elż­bieta i Mał­go­rzata jako nie­ro­ze­rwalna ca­łość sta­no­wią dla Bry­tyj­czy­ków stałe opar­cie.

Fi­lip zdaje so­bie sprawę, że zgoda Elż­biety nie wy­star­czy i że musi także uzy­skać apro­batę jej ojca. Dla­tego gdy la­tem 1946 roku składa wi­zytę kró­lowi Je­rzemu, aby pro­sić go o po­zwo­le­nie na mał­żeń­stwo z jego córką, nikt ra­czej nie ma wąt­pli­wo­ści, że król znaj­duje się pod wielką pre­sją jako męż­czy­zna, oj­ciec ro­dziny i mo­nar­cha.

Nie wia­domo, co mówi albo robi Elż­bieta, aby prze­ko­nać ojca do udzie­le­nia zgody na za­rę­czyny i póź­niej­szy ślub. Być może po­ka­zuje mu list przy­słany jej przez Fi­lipa po tym, jak oby­dwoje spę­dzili Boże Na­ro­dze­nie na zamku w Wind­so­rze w 1943 roku.

Fi­lip pi­sze do „uko­cha­nej Li­li­bet” o tym, jak do­brze było po­czuć „pro­stą ra­dość z ro­dzin­nych za­baw i wy­cie­czek oraz to, że jest mile wi­dziany jako ich uczest­nik”.

Kiedy był dziec­kiem, w jego ży­ciu tego bra­ko­wało. Te­raz Fi­lip naj­wy­raź­niej tę­skni za ta­kimi pro­stymi ra­do­ściami ra­zem z Elż­bietą i resztą ro­dziny kró­lew­skiej. Być może wła­śnie wiel­kie od­da­nie Fi­lipa i jego tę­sk­nota za ży­ciem ro­dzin­nym przy­czy­niają się do tego, że król mięk­nie.

Nie­wy­klu­czone, że Fi­lip po spę­dze­niu ca­łego mie­siąca ze swoją wy­branką i jej ro­dziną na zamku Bal­mo­ral po­sta­na­wia oświad­czyć się Elż­bie­cie wła­śnie tam – w pry­wat­nej ro­dzin­nej re­zy­den­cji.

Wiemy tylko tyle, że król osta­tecz­nie wy­raża zgodę na za­rę­czyny. Na­lega jed­nak, aby za­cze­kać ze ślu­bem do na­stęp­nego roku, aż na­stęp­czyni tronu ukoń­czy dwa­dzie­ścia je­den lat. W li­ście do córki, wy­sła­nym kilka dni po ślu­bie, wi­dać wy­raź­nie, że Je­rzemu trudno znieść myśl o od­da­niu jej ręki in­nemu męż­czyź­nie. Pi­sze nie­mal bła­gal­nie:

_Po Twoim odej­ściu po­zo­stała pustka. Pa­mię­taj jed­nak, że Twój dawny dom wciąż stoi dla Cie­bie otwo­rem, i wra­caj tu­taj tak czę­sto, jak mo­żesz_. _wiem, że za­wsze mogę li­czyć na Twoją po­moc w na­szej pracy, jak rów­nież na po­moc Fi­lipa._

Te­raz, gdy Fi­lip jest u szczytu ka­riery w Kró­lew­skiej Ma­ry­narce Wo­jen­nej, a w ich mał­żeń­stwie przy­cho­dzi na świat nie jedno dziecko, ale aż dwoje na­stęp­ców bry­tyj­skiego tronu – wy­da­wa­łoby się, że kry­zys zo­stał cał­ko­wi­cie i osta­tecz­nie za­że­gnany.

Ale on się jesz­cze nie za­czął.