Filozofia kwantowa i świat pośredni - ebook

WPROWADZENIE:
Duchowy wymiar fizyki kwantowej

„Ludzie, którzy nie wiedzą, że w życiu istnieje najwyższy cel, cenią wszystko inne poza nim. Błądzą więc jak ślepcy prowadzeni przez innych ślepców, coraz bardziej zaplątując się w sieć bezcelowości”.

Śrimad-Bhagawatam 7.5.31

Od około 9000 lat ludzie interesują się zjawiskiem nazywanym „tamtym światem” lub „światem równoległym”. Nasi przodkowie byli przekonani, że świat widzialny jest jedynie zwodniczą powierzchnią, za którą otwiera się magiczny kosmos. W opowieściach archetypowych wręcz roi się od istot, które dokonują niesamowitych rzeczy wyłącznie za sprawą swojej woli i pragnienia. Występują w wielu różnych postaciach: jako duchy i bogowie, aniołowie i diabły, czarownice i elfy, olbrzymy i krasnoludy. Dzięki swoim tajemniczym mocom wznoszą się ponad materialne, naturalne prawa przestrzeni i czasu. Potrafią czarować i latać, zmieniać kształty oraz przywracać zmarłych do życia.

Nie wszystko jest tylko fantazją. Już w mitach i baśniach ludzie marzyli o umiejętnościach, które z dzisiejszej perspektywy można określić jako intuicyjny – i niezwykle kreatywny – sposób radzenia sobie ze światem. Straciliśmy z oczu wiedzę o wpływie energii umysłowych tylko dlatego, że trzymamy się mechanistycznego światopoglądu. Teraz możemy spojrzeć na starożytne mity w nowym świetle. Dzięki fizyce współczesnej udało się przeniknąć tajemniczą, wręcz fantastyczną naturę tamtego świata i wyjaśnić ją w sposób wiarygodny: jako energetyczno-informacyjne zdarzenie instancyjne, które nazywam światem pośrednim.

W naszym wszechświecie ukryte wpływy, niewidoczne dla oka, działają niezauważone nawet przez konwencjonalne nauki przyrodnicze. Żyjemy w rzeczywistości kreacyjnej wysoce inteligentnego, uniwersalnego umysłu, w hologramie energetycznie przekształconych informacji. W mojej książce „Filozofia kwantowa i duchowość” opisałem już objawienia, jakie są możliwe dzięki połączeniu współczesnej fizyki i myślenia duchowego. Teraz idę o krok dalej. Wyruszyłem na wyprawę do sfery świata pośredniego. To w nim zachodzą wszystkie te procesy informacyjne, które mają wpływ na życie człowieka i składają się na jego istotę. To był jeden z najbardziej ekscytujących momentów moich badań – pojąłem, że tylko świat pośredni decyduje o naszej ścieżce i naszym przeznaczeniu. To scena, na której rozgrywa się nasze życie duchowe i umysłowe. Gramy na niej główną rolę i mocno ingerujemy w nasz los. W ten sposób nadajemy naszemu istnieniu zupełnie nowy wymiar.

Od niepamiętnych czasów ludzie zadawali sobie pytania o sens swojego istnienia. Skąd pochodzimy? Jaki jest nasz cel? Jak możemy wieść szczęśliwe, satysfakcjonujące życie? Założenie istnienia magicznego świata równoległego nie wystarczało. Odpowiedzią wszystkich ludów i kultur były więc nauki duchowe, od szamanizmu i religii natury po buddyzm czy chrześcijaństwo. Ludzie intuicyjnie czuli, że poza tym, co widzialne, istnieją wyższe moce, które można wykorzystać. Podczas obrzędów i rytuałów przywoływano bóstwa i siły natury. Przekazywano tę świętą wiedzę z pokolenia na pokolenie i strzeżono jej jak skarbu.

To już minęło. Obecnie większość nauk przyrodniczych ignoruje istnienie płaszczyzny transcendentnej. A ponieważ w naszym zachodnim społeczeństwie wyłącznie nauki przyrodnicze determinują to, co myślimy i w co wierzymy, religia, duchowość i wszelka transcendentna wiedza są odrzucane jako zwykłe spekulacje. To, co naprawdę dzieje się wokół nas, jakie tajemne energie i informacje możemy wykorzystać, jest systematycznie ukrywane. Uznajemy za prawdziwe tylko to, co może być naukowo udowodnione, popełniając fatalny błąd.

Nasz świat jest o wiele bardziej skomplikowany, niż utrzymują stosunkowo proste teorie. Już Szekspir przeczuwał: „Są takie rzeczy na niebie i ziemi, o których nie śniło się filozofom”¹. Niestety światopogląd mechanistyczny wciąż z nieznośną ignorancją dominuje w popularnych doktrynach. Standardowa wiedza naukowa obejmuje zaledwie cztery procent kontrowersyjnych procesów energetycznych, które składają się na nasze życie, co stanowi znikomą jego część.

Dzięki wieloletniej pracy jako wykładowca uniwersytecki wiem aż za dobrze, z jakimi uproszczeniami się pracuje. Jako naukowiec mogłem przekazywać tylko to, co jest zgodne z głównym nurtem. W moich specjalizacjach, czyli biofizyce, biomedycynie i bionice, zagadnienia takie jak świadomość człowieka badane są wyłącznie na poziomie materialnym. Mierzy się fale mózgowe, analizuje procesy chemiczne zachodzące w mózgu i sprowadza istotę człowieka do funkcji czysto mózgowych. Ale czy to naprawdę wszystko? Czy sny są jedynie wynikiem wędrujących fal mózgowych? Czy wiara jest tylko aktywnością pewnych obszarów mózgu? Czy miłość to nic więcej niż chemiczny fajerwerk w mózgu, który mami nas iluzjami? Czy może my, jako istoty myślące i czujące, jesteśmy li tylko produktem procesów biologicznych?

W toku moich interdyscyplinarnych badań na styku biologii, fizyki, medycyny i psychologii szybko stało się dla mnie jasne, że tym, co zasadniczo definiuje nas jako ludzi, jest umysł i świadomość, myśl, wola i uczucie. To odróżnia nas od wielu innych istot żywych, a także od algorytmów komputera. Nie jesteśmy ani niewolnikami naszych instynktów, ani istotami czysto racjonalnymi. Gdy tylko to sobie uświadomimy, uwolnimy się od kajdan czysto materialnych perspektyw i zbliżymy się do naszego prawdziwego przeznaczenia: osiągnięcia poziomu świadomej, wyższej percepcji. Nadszedł więc czas, aby połączyć naukę i duchowość w nowy sposób. Odkrycia, które na nas czekają, są spektakularne. Jak dotąd brakowało tylko odwagi, by wkroczyć na ten nieznany teren, bez tabu, bez zakazów myślenia.

Duchowość (spirytualność) wywodząca się z łacińskiego słowa „spiritus” – duch, oddech – jest umiejętnością wykorzystania pełnego potencjału umysłu i duszy. Opuszczamy etap przedświadomej fizyczności i żyjemy połączeniem z tym, co transcendentne. Stopniowo rozwijamy wyższą formę inteligencji i uzyskujemy dostęp do wszystkich informacji, których potrzebujemy do samodzielnego życia. Jest to również możliwe dla współczesnego człowieka, ponieważ nikt nie rodzi się bez darów duchowych. Wręcz przeciwnie: każdy człowiek ma taki talent. Pytanie tylko brzmi, czy ta wyjątkowa zdolność jest wspierana, czy też pozwala się jej zaniknąć.

Gdy tylko świadomie zaczniemy zajmować się duchowością, będziemy zaglądać za kulisy ziemskiej egzystencji, zadając pytania i badając nasze otoczenie. Wówczas nie będą nas już zadowalać z góry ustalone doktryny. Jeśli wkroczymy na ścieżkę duchowości, odkryjemy niezmierzony potencjał twórczy, który nosimy w sobie. Pozostaje on w harmonii z uniwersalnym prawem twórczym, z którego wszystko się rozwija. Ze zdumieniem stwierdzimy, że nasze życie jest w naszych rękach. Sami możemy określać, czy jesteśmy szczęśliwi, czy nieszczęśliwi, czy subiektywnie odnosimy sukcesy, czy ponosimy porażki, czy znajdziemy miłość, czy pozostaniemy uwięzieni w emocjonalnej izolacji.

Właśnie dlatego napisałem tę książkę. To przewodnik po zupełnie nowym spojrzeniu na życie, dzięki któremu ze zwykłych widzów staniemy się wpływowymi aktorami we wszechświecie. Wiedza o ukrytych mocach świata pośredniego uwalnia nas od lęków i wątpliwości, nawet od lęku przed śmiercią. Nie musimy już „wić się w kurzu”, lecz możemy poruszać się swobodnie, jako panowie i władcy naszego przeznaczenia. Wiedza to potęga. Ta starożytna fraza nabiera zupełnie nowego znaczenia. Teraz od nas zależy, czy pozostaniemy zaledwie pionkami w grze niezrozumianych sił, czy też najnowsze odkrycia dotyczące energii twórczych uczynimy prawem naszych działań.

Wszystkie nauki duchowe zajmowały się wpływem świadomości na jakość życia. Fascynujące spotkanie nauki i duchowości doprowadziło do powstania nowego sposobu myślenia – filozofii kwantowej. Termin ten istnieje już od prawie dekady, choć opinia publiczna w znacznej mierze go nie zauważa. Dla mnie jest to najważniejsza dyscyplina innowacyjnych nauk humanistycznych, która łączy się z naukami przyrodniczymi poprzez filozofię kwantową. Jednocześnie stanowi ona klucz do odkrywania naszego potencjału twórczego. Obdarza on nas tymi niemal magicznymi mocami, które wcześniej przypisywaliśmy wyłącznie istotom mitycznym. Mówiąc obrazowo, nosimy w sobie magiczne różdżki i magiczne eliksiry, które pozwalają nam sprawić, że to, co prawie niewiarygodne, staje się namacalną rzeczywistością.

Może zaskakiwać, że właśnie fizyka, jako nauka ścisła, stała się łącznikiem refleksji filozoficznej i duchowej. Jak to możliwe? Pionierzy teorii kwantowej początkowo stanęli przed zagadką: w obszarze kwantów, w procesach energetycznych atomów, zachodzą procesy, które nie podążają już za tradycyjnymi prawami natury. Na początku wywołało to wielką irytację. Oczywiście, ludzie byli przyzwyczajeni do odkrywania pewnych prawidłowości eksperymentalnie. Ale im dokładniejsze były eksperymenty, tym mniej przewidywalne stawały się ich wyniki. Podejrzewano błędy pomiarowe lub inne źródła pomyłek. Dopiero stopniowo narastało przekonanie, że wszystko, co dzieje się na poziomie subatomowym, znajduje się pod wpływem świadomości i myśli. Kluczowym wnioskiem było to, że obserwator kształtuje obiekt obserwacji. Kiedy tylko świadoma istota ingeruje w procesy fizyki kwantowej, ich rezultaty ulegają zmianie.

Ta zmiana paradygmatu wywołała spore poruszenie. Filozofowie kwantowi, tacy jak Carl Friedrich von Weizsäcker, stwierdzili, że prawdziwa wiedza jest zawsze wiedzą subiektywną – wiedzą obserwatora. Dlatego też wyobrażenie obiektywnej rzeczywistości jest złudzeniem. Innymi słowy, nie ma pewnej rzeczywistości, ale tylko to, co tworzy działający podmiot. Powstało zatem pytanie, czy tę wiedzę zdobytą w fizyce kwantowej da się przenieść do życia ludzi, albo, jak ujął to von Weizsäcker, „w jakim stopniu subiektywność, czyli nasza dusza i świadomość, może być przedmiotem wiedzy, jaką odnajdujemy w teorii kwantowej”².

Ostatecznie teoria kwantowa powróciła do pytania, które już wcześniej zostało omówione w kategoriach czysto myślowych: czy natura to tylko materia? Czy nie działa w niej raczej zasada duchowa? A jeśli tak, to w jaki sposób możemy pojąć duchowy wymiar natury, ludzkości i całego kosmosu? W filozofii od dawna dyskutowano na ten temat. Na początku XIX wieku Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling głosił: „Natura jest duchem, który (jeszcze) nie poznaje siebie jako takiego”.

W epoce nauk przyrodniczych, począwszy od XVIII wieku, wiedza ścisła i filozofia zostały rozdzielone. Dla von Schellinga i jemu współczesnych duchowość natury pozostała więc jedynie twierdzeniem. Nie mogli przewidzieć, że sto lat później znajdą się dowody naukowe potwierdzające ich teorie. Dopiero wraz z teorią kwantową pojawiły się punkty styczne, co miało daleko idące konsekwencje. Odkrycie ludzkiego umysłu jako twórcy rzeczywistości materialnej było sensacją. Ale to nie wszystko. Ten schemat działania można zaobserwować także w makrokosmosie, w naszej rzeczywistości. Cały nasz wszechświat opiera się na świadomie działających bytach, które nieustannie kształtują i zmieniają szerszą perspektywę – tak jak fizyk kwantowy wpływa na zdarzenia subatomowe mocą swoich myśli.

Nie powinniśmy zatrzymywać się przy drzwiach, które otworzyła przed nami teoria kwantowa. Powinniśmy przekroczyć próg i przyjrzeć się temu, co się za nim kryje: tej sferze, którą nazywam światem pośrednim. Jak dotąd jest to terra incognita, terytorium nieznane. A jednak procesy świata pośredniego należą do najbardziej fascynujących zjawisk, z jakimi mamy dziś do czynienia. Jeśli w naszej epoce postępu naukowego na mapie wiedzy wciąż istnieją białe plamy, to dotyczą one właśnie tego świata.

Zasadniczo termin „świat pośredni” odnosi się do zjawisk umysłowych, które od zawsze fascynowały mistrzów duchowych i filozofów. Dlatego od czasu przełomowych odkryć filozofii kwantowej starożytne nauki duchowe stały się nieoczekiwanie aktualne. Nagle rozumiemy, że świat pośredni to przestrzeń, w której możemy zmieniać rzeczywistość samą mocą naszego umysłu, wedle własnego uznania. Nic w naszym świecie nie jest trwałe i wieczne. Wszystko jest zmienne. I wszystko może być zmienione przez jednostkę w pewnych granicach, w zależności od tego, czy zdefiniujemy siebie jako działające podmioty, czy bierne ofiary. Dlatego nadszedł czas, aby rozpowszechnić nowy światopogląd, a wraz z nim nowe możliwości działania.

Jestem świadomy, że naukowe podstawy zrozumienia moich rozważań mogą się początkowo wydawać nieco skomplikowane dla laików. Zostałem jednak zachęcony do przedstawienia powiązań i sformułowania swoich myśli w możliwie najprostszy sposób, aby uczynić te stwierdzenia przystępnymi dla jak najszerszego grona czytelników. Z przyjemnością okazuję w tym zakresie zrozumienie. Moja zaprzyjaźniona redaktorka zrobiła, co mogła w tym kierunku. Przez to mój styl, który moi czytelnicy znają z poprzednich książek, wydaje się dziwnie obcy. Co gorsza, pominięcie wyjaśniających podstaw fizycznych tworzy lukę, która może stać się pożywką dla zarzutów niedopuszczalnych spekulacji. Mimo to, książka jest bardziej czytelna i zapewnia lepszy przegląd.

Dlatego chciałbym podkreślić: wszystko, co opisano w tej książce, należy rozumieć jako wiarygodny model przeplatany faktami; w sensie „tak by to mogło funkcjonować”. Zwalnia mnie to z obowiązku przedstawienia dowodów, co i tak jest niemożliwe. Moje modele opierają się na twardych faktach i stanowią integralną część współczesnej fizyki. Może to odegrać ważną rolę, gdy stwierdzę: moje własne osobiste doświadczenia z tym modelem są najlepszym dowodem.

Pozwólcie mi na krótką dygresję, w której wyjaśnię trochę bardziej szczegółowo, jak ja sam zostałem odkrywcą świata pośredniego.

Punktem wyjścia mojej wyprawy była filozofia kwantowa, jedna z najbardziej ekscytujących rewolucji naukowych ostatnich 100 lat. Carl Friedrich von Weizsäcker nie był pierwszym, który twierdził, że nie istnieje obiektywna rzeczywistość. Po raz pierwszy uwidoczniły to eksperymenty fizyków kwantowych. Werner Heisenberg podsumował: „Jeśli chcemy wyciągnąć prawidłowości ze zjawisk atomowych, okazuje się, że nie jesteśmy już w stanie powiązać obiektywnych procesów w przestrzeni i czasie w sposób zgodny z prawami, lecz raczej zaobserwowane sytuacje. Tylko dla nich uzyskujemy prawidłowości empiryczne” (Heisenberg, 1973).

Nagle nie było już żadnych powszechnie obowiązujących prognoz dotyczących tego, co się wydarzy. Zamiast tego wydarzyło się dokładnie to, co obserwator spowodował naturą swojego eksperymentu.

Było to równoznaczne z przewrotem naukowym, ponieważ oznaczało koniec mechanistycznego światopoglądu. Sir Isaac Newton jeszcze zakładał, że procesy fizyczne zawsze pozostają dokładnie takie same. Woda zaczyna wrzeć, gdy zostanie podgrzana do stu stopni Celsjusza. Kamień o wadze jednego kilograma zawsze spada na ziemię z wysokości dwóch metrów z tą samą prędkością. Takie procesy są przewidywalne. Inaczej jest w fizyce kwantowej. W niej w tych samych warunkach zewnętrznych otrzymano zupełnie różne wyniki. Jedynym decydującym czynnikiem był sposób, w jaki były obserwowane.

Odkrycie Heisenberga wywołało sensację: subiektywny obserwator zmienia pozornie obiektywną rzeczywistość. Albo jeszcze bardziej radykalnie: obiektywna rzeczywistość w ogóle nie istnieje. Wszystko jest płynne. Decydujące jest zawsze to, która świadomość oddziałuje na to, co się dzieje – umysł kształtuje materię. Oczywiście odkrycie to było szokiem dla nauki głównego nurtu. Nowy światopogląd utorował sobie drogę i wstrząsnął starymi pewnikami, będąc prowokacją dla dogmatyków.

Nagle nawet stare terminy naukowe przestały wystarczać. Można jedynie przewidzieć pewne prawdopodobieństwo, w zależności od kierunku, w jakim zmierza eksperyment.

W posłowiu do antologii wydawnictwa Spektrum zatytułowanej „Quantenphilosophie” („Filozofia kwantowa”) Carl Friedrich von Weizsäcker napisał niezwykły akapit zatytułowany „O filozofii teorii kwantowej”. Odnosi się on do wtargnięcia subiektywności w obiektywną rzeczywistość. Jako dowód podał: „W swoim eseju Schrödinger określa funkcję falową jako „wiedzę” i omawia „redukcję funkcji falowej poprzez obserwację” jako zmianę wiedzy”. Von Weizsäcker postawił pytanie, czy teoria kwantowa może ostatecznie przezwyciężyć rozdział między zdarzeniami w „substancji rozszerzonej”, czyli cząsteczkach lub polach, a zdarzeniami w „substancji myślącej”, czyli procesach świadomości³.

Eksperymenty fizyków kwantowych udowodniły, że samo sformułowanie pytania w eksperymencie ma wpływ na to, co się wydarzy. W zależności od schematu doświadczeń ten sam konstrukt może raz być falą prawdopodobieństwa dającą się opisać matematycznie, a kiedy indziej zbiorem cząstek lub czysto fizycznym wzorem fal. Fizyk John Archibald Wheeler, pionier filozofii kwantowej, powiedział zatem: „Najważniejszą nauką płynącą z mechaniki kwantowej jest to, że zjawiska fizyczne są definiowane przez pytania, jakie na ich temat zadajemy”⁴. Tak więc pytanie determinuje odpowiedź. Jeśli zapytamy o cząsteczki, zobaczymy konstrukcję cząsteczkową. Jeśli spytamy o falę, zobaczymy falę. Jeśli zadamy pytanie o wiedzę, doświadczymy bytów bogatych w informacje, które gromadzą doświadczenia.

Konsekwencje początkowo dotyczyły węższej strefy współczesnej fizyki. Musiała na nowo się zorganizować, aby sprostać zaskakującym odkryciom. Werner Heisenberg napisał: „Nawet w naukach przyrodniczych przedmiotem badań nie jest już sama natura, lecz natura wystawiona na pytania zadawane przez ludzi”.

Ta zadziwiająca wieloznaczność podsunęła filozofom kwantowym kolejny pomysł. Zastanawiali się, czy w ogóle możliwe jest jeszcze odróżnienie umysłu od materii? Czy cząstki subatomowe i pewne pola należą do jednej strony rzeczywistości, a procesy świadomości do drugiej? To właśnie głosiły tradycyjne nauki przyrodnicze. Od czasu pojawienia się mechaniki kwantowej takiego rozdzielenia nie dało się już utrzymać. Stało się oczywiste, że wpływy umysłowe działają również na poziomie materialnym. Fizyk Niels Bohr, który w 1975 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, dodał: „W fizyce nie chodzi o to, jaki jest świat, ale o to, co możemy o nim powiedzieć”. W centrum uwagi zawsze znajduje się informacja, do czego odwołuje się również fizyk Żurek, opisując powstawanie rzeczywistości w fizyce kwantowej: „System staje się dekoherentny, ponieważ informacja przenika na zewnątrz” (Yam, 2003).

Przyrodnicy stali się filozofami. Był to wyjątkowy proces.

Przez długi czas wydawało się, że nauki przyrodnicze zdetronizowały człowieka jako koronę stworzenia: mógł on jedynie obserwować i analizować swoje otoczenie. Prawa natury uważano za niezmienne i niezależne od człowieka. Ale przyszedł tego kres. Filozof Alfred North Whitehead podsumował tę zmianę perspektywy w zdaniu: „Obecny światopogląd opiera się na zasadzie obiektywizacji, ale podstawowe „atomy rzeczywistości” są tak naprawdę jedynie „impulsami doświadczenia”⁵. We wszystkich tych stwierdzeniach w centrum znajduje się świadomy człowiek i jego umysłowe energie. Umysł i świadomość działają wszędzie; ślepe, niejako samoczynne procesy nie istnieją.

Większość ludzi zakłada jednak, że świat życia codziennego istnieje niezależnie od nas – gdy przyjrzeć się temu bliżej, jest to bardzo powierzchowne podejście. Podobnie jak w każdym eksperymencie, obserwacja, pomiar i interpretacja wyników odgrywają kluczową rolę, nasza rzeczywistość nie jest prostym faktem. Działający człowiek ją kreuje – podmiot znajduje się w centrum. W ten sposób filozofia kwantowa stała się nową teorią świata. Dzisiaj interesują nas konsekwencje tej zmiany dla naszego życia osobistego: w jaki sposób wiedzę i doświadczenia teorii kwantowej można przenieść na ludzką egzystencję?

Dwuznaczność rzeczywistości, zaobserwowana przez Nielsa Bohra jako alternatywa dla cząstki i fali, stanowi pomost między mikroświatem i makroświatem. Nawet nasz rzekomo obiektywny świat życia codziennego jest determinowany prawem pytań i odpowiedzi. Mówiąc obrazowo: jeśli pytamy o życzliwość, zmieniamy nasze otoczenie przyjaznym spojrzeniem i otrzymujemy życzliwość. Jeśli zapytamy o nienawiść, naładowani agresją i wrogo nastawieni, napotkamy rzeczywistość przepełnioną nienawiścią. Przykład ten jest bardzo uproszczony, ale rzuca nieco światła na fascynującą relację między umysłem, świadomością i rzeczywistością. Powiązania te stają się niezwykle wyraźne, gdy rozważymy je na tle świata pośredniego. Wówczas zbliżymy się do ukrytej istoty ludzkiego istnienia i bytu.

Już chińska doktryna Dao zajmowała się światem pośrednim. Wieki przed powstaniem naszej kultury zachodniej proroczo sformułowała ona dokładnie to, co dziś musimy mozolnie na nowo przyswajać. Mędrzec Laozi (604–531 p.n.e.) po raz pierwszy opisał świat pośredni w swoim dziele „Daodeijing”⁶. Wyróżnia on trzy poziomy. Pierwszym jest ten świat, zwany You. Ostatni poziom nazywa się Wu – nicość lub pustka. You i Wu są połączone energetyczną zasadą Wuyou. You jest zatem tym, co faktyczne, a Wu odpowiada temu, co mogłoby być, „morzu wszelkich możliwości”. Pomiędzy nimi istnieje świat mieszany – Wuyou, świat pośredni. Pośredniczy między dwoma przeciwnymi biegunami – tego świata i pustki. Laozi nazywa świat pośredni „zawsze i wiecznie rodzącym się Wuyou”. Z Wu emanuje siła, która przynosi wszystko nowe – co następnie staje się widoczne w You. W naukach Dao twórcza moc nazywana jest Wuwei, co dosłownie można przetłumaczyć jako „oddziaływanie z Wu”. Laozi był przekonany, że my, ludzie, możemy również przyjąć energię twórczą. Ostatecznie trzeba by nam tylko przypomnieć o czymś, co już jest w nas, ale jest przesłonięte przez nasze uwikłanie w działania na świecie. Tylko poprzez zanurzenie medytacyjne nawiązalibyśmy kontakt z qi, energetycznym oddechem, który budzi wewnętrzne moce. Dzięki specjalnym ćwiczeniom świadomości moglibyśmy dotrzeć od You do Wu ścieżką, która sama się utoruje. Jasna, szczęśliwa przyszłość zajaśniałaby na horyzoncie, gdyż Wuyou symbolizuje wszystko, co wielkie i piękne, co staje się dla nas dostępne: coraz lepsze poznanie, uzdrowienie, cnotę, wgląd w nasze własne pochodzenie.

Również w buddyzmie mahajany istnieją te trzy poziomy o identycznych cechach. Po pierwsze, według tradycji Wschodu, początek jest jednością całkowicie bezpostaciową, która może wyłonić się sama z siebie i różnicować się. W szkole Czittamatra naucza się o istnieniu w trzech ciałach (kaja): po pierwsze w ciele transcendencji, Dharmakaja, nieograniczenie twórczej, nieukształtowanej całości, z której powstają wszystkie rzeczy. Po drugie, ciele chwały, Sambhogakaja, w którym bezpośrednio i nieustannie energia ma przebłyski z podstawy pustki. I wreszcie po trzecie, stworzonym ciele, Nirmanakaja, gdzie energia jest nieustannie kondensowana w formę i manifestację, co oczywiście oznacza materię. Mówi się, że w ciele transcendencji następuje bezpośrednie objawienie wiedzy z wyższych poziomów.

Podobnie do tej indyjsko-azjatyckiej filozofii, filozofia grecka czasów Platona i Sokratesa również podejmowała próby wytropienia świata pośredniego. Także tam w centrum znajduje się przypominanie sobie ukrytego (anamneza). Bardzo interesujące jest przy tym odniesienie do realizacji tej filozofii. Według Platona jest to „praktyka umierania” (meléte thanátou). Na pierwszy rzut oka wydaje się to mylące, a nawet groźne: czy musimy umrzeć, aby zdobyć mądrość? Czy wielka wiedza ujawnia się dopiero na krawędzi śmierci? Owszem.

Na szczęście śmierć nie jest jedyną szansą na poznanie prawdziwej natury świata. Według Platona ponowne poznanie i przypomnienie ukrytego może być możliwe również poprzez sny. Pomiędzy jawą a snem, w sekretach fantazji i wizji, mamy faktycznie okazję zajrzeć do magicznego świata pośredniego, do „morza wszelkich możliwości”. W takich momentach uświadamiamy sobie istnienie wyższej aktywności duchowej i umysłowej. Platon posunął się o krok dalej: dzięki praktyce i ćwiczeniom moglibyśmy nauczyć się wreszcie odwiedzać świat pośredni w dowolnym momencie, a za pomocą woli i myśli nawet tak nim manipulować, aby przeobraził nasze życie w stan niemal rajski.

Zarówno Dao, jak i buddyzm oraz filozofia Platona, podobnie jak filozofia kwantowa, opierają się na pewności: jesteśmy czymś więcej niż tylko materią. Znajdujemy się raczej w szerszym kontekście energetycznym, który jest zasadniczo determinowany przez przepływy informacji. A gdy już uzyskamy dostęp do informacji ze świata pośredniego, staniemy się twórcami naszej rzeczywistości. Oczywiście nie musimy już w tym celu wierzyć w czarodziejów i czarownice. Zbliżamy się do mechanizmów działania świata pośredniego, gdy rozważamy na przykład tajemnicze zjawiska psychiczne. Należą do nich naukowo udokumentowane doświadczenia bliskie śmierci, efekty hipnozy, telepatia i prekognicja oraz sawanci. Tego typu zjawisk nie da się racjonalnie wyjaśnić. W cudowny sposób zaprzeczają logice przyczynowości, czasu i przestrzeni.

Jak to możliwe, że jedna osoba zleca drugiej osobie znajdującej się pod wpływem hipnozy zadania, które ta faktycznie wykonuje? Za pomocą jakich tajemnych środków ludzie porozumiewają się telepatycznie przez oceany i kontynenty? Jak to możliwe, że zdarzenia są widziane niezależnie od odległości? I dlaczego pacjenci w stanie śmierci klinicznej po reanimacji twierdzą, że unosili się nad własnym ciałem i – nie patrząc ani nie słysząc – postrzegali wszystko, co działo się na sali szpitalnej?

Takie zjawiska wręcz zmuszają nas do kwestionowania naszego obecnego światopoglądu. Informacje zdają się zawsze przepływać bez udziału zwykłych kanałów transmisji – z umysłu do umysłu, z duszy do duszy. Niezależnie od tego, czy są to mity, czy tajemnicze doświadczenia, możemy je wszystkie zrozumieć tylko wtedy, gdy dostrzeżemy w nich przejawy świata pośredniego. Wówczas zdamy sobie sprawę, jakimi zdolnościami i mocnymi stronami dysponujemy. Wyłączamy konwencjonalną percepcję rzeczywistości i koncentrujemy się na twórczej energii oraz informacji naszego umysłu i naszej duszy.

To tak, jakby koło się zamykało. To, w co kiedyś mogliśmy tylko wierzyć, dziś możemy poznać i tego doświadczyć. Dlatego też książka ta wyciąga wnioski z całej duchowej wiedzy ludzkości w kontekście fascynujących odkryć filozofii kwantowej.

Zapoznasz się z naukowo udokumentowanymi zjawiskami, które dotychczas uważano za nadprzyrodzone, lecz które są całkowicie zgodne z interpretacją świata filozofii kwantowej. Dowiesz się też, jak zmiana paradygmatu filozofii kwantowej może mieć konkretny wpływ na twoje życie. Kiedy dostrzegasz prawdziwą naturę rzeczywistości i zdajesz sobie sprawę, że twój umysł może wszystko, otwierają się przed tobą niemal cudowne możliwości. Tak, ty również, jako czytelnik tej książki, zostaniesz wzmocniony, aby zmienić swoje życie poprzez twórcze energie i informacje, z którymi się sprzymierzysz. Witaj w świecie pośrednim.PRZYPISY (DO BIBLIOGRAFII)

¹ Hamlet, Akt Pierwszy, Scena 5.

² von Weizsäcker, K. F., posłowie w antologii: Neuser, W., Neuser-von Oetingen, K. (red.): Quantenphilosophie, Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg, 1997.

³ von Weizsäcker, K.F., posłowie w antologii: Neuser, W., Neuser-von Oetingen, K. (red.): Quantenphilosophie, Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg, 1997.

⁴ Wheeler, J. A., Misner, C., Thorne, K. S., Gravitation, Freeman, San Francisco, 1973.

⁵ Whitehead, A.N., Proces i rzeczywistość: esej kosmologiczny: wykłady Gifforda wygłoszone na Uniwersytecie w Edynburgu w sesji 1927-1928, tłum. Staroń, P., Wydawnictwo Marek Derewiecki, Kęty, 2021.

⁶ Boltz, W. G., Lao tzu Tao te ching. In Early Chinese Texts: A Bibliographical Guide, edycja Michael Loewe, Berkeley, University of California, Institute of East Asian Studies, 1993.