Finał. Caraval. Tom 3 - ebook

.

Pokój Scar­lett Dra­gny był pa­ła­cem zbu­do­wa­nym z cu­dów i ma­gicz­nych złu­dzeń. Lecz ktoś, kto za­po­mniał, jak fan­ta­zjo­wać, zo­ba­czyłby tam wy­łącz­nie ma­ga­zyn z cha­otycz­nie roz­rzu­co­nymi ubra­niami. Kar­mi­nowe kre­acje wa­lały się na dy­wa­nach o bar­wie ko­ści sło­nio­wej, a tur­ku­sowe su­kienki wi­siały w ro­gach że­la­znego łóżka z bal­da­chi­mem, ko­ły­sane de­li­kat­nie sło­nymi po­dmu­chami, które wdzie­rały się przez otwarte okno. Sio­stry sie­dzące na łóżku nie za­uwa­żyły jed­nak ani de­li­kat­nej bryzy, ani tego, kto przy­był wraz z nią. Po­stać ta za­kra­dła się do środka jak zło­dziejka i bez­sze­lest­nie zbli­żała się do dziew­czy­nek po­chło­nię­tych za­bawą.

Scar­lett, star­sza z nich, z na­masz­cze­niem wy­gła­dzała ja­sno­ró­żową halkę na­rzu­coną na ra­miona ni­czym pe­le­rynę, a jej młod­sza sio­stra Do­na­tella ro­biła prze­pa­skę na oko z ka­wałka kre­mo­wej ko­ronki.

Ich wy­so­kie, szcze­bio­tliwe gło­siki dźwię­czały ra­do­śnie jak od­głosy po­ranka. Tak bez­tro­sko brzmi tylko mowa dzieci. Śmiech ni­czym ma­giczne za­klę­cie spra­wiał, że ostre po­łu­dniowe słońce wy­glą­dało jak smugi waty cu­kro­wej, uno­szące się nad ich gło­wami ni­czym au­re­ole z gwiezd­nego pyłu.

Dziew­czynki można by wziąć za aniołki, gdyby Tella w pew­nym mo­men­cie nie oznaj­miła:

– Je­stem pi­ra­tem, a nie księż­niczką.

Na twa­rzy ich matki uśmiech wal­czył z wy­ra­zem nie­za­do­wo­le­nia. Młod­sza córka była do niej tak po­dobna. Odzie­dzi­czyła po niej bun­tow­ni­czą na­turę i za­mi­ło­wa­nie do przy­gód. Dar ten bu­dził jed­nak w Pa­lo­mie mie­szane uczu­cia: na­pa­wał ją za­równo na­dzieją, jak i lę­kiem, że Tella po­wieli jej błędy.

– Nie – za­pro­te­sto­wała Scar­lett z nieco więk­szą de­ter­mi­na­cją niż za­zwy­czaj. – Od­da­waj, to moja ko­rona! Bez niej nie mogę być kró­lową.

Nie­za­do­wo­le­nie wzięło górę nad Pa­lomą, gdy zbli­żyła się do łóżka. Scar­lett była za­zwy­czaj mniej wo­jow­ni­cza niż Tella, te­raz jed­nak obie, wy­krzy­wia­jąc usta, ści­skały końce per­ło­wego na­szyj­nika.

– Znajdź so­bie inną ko­ronę. To skarb pi­ra­tów!

Tella szarp­nęła i perły roz­sy­pały się po ca­łym po­koju.

Stuk!

Stuk!

Stuk!

Pa­loma zręcz­nie chwy­ciła jedną dwoma smu­kłymi pal­cami. Ko­ra­lik był ró­żowy jak po­liczki dziew­czy­nek, które na­resz­cie za­darły główki i spoj­rzały na mamę.

Orze­chowe oczy Scar­lett już się za­szkliły. Była bar­dziej wraż­liwa niż sio­stra.

– Znisz­czyła moją ko­ronę.

– Moc praw­dzi­wej kró­lo­wej nie tkwi w ko­ro­nie, moje sło­neczko. Tylko tu­taj. – Mama po­ło­żyła dłoń na sercu. Spoj­rzała na Tellę.

– Za­mie­rzasz mi po­wie­dzieć, że pi­rat nie po­trze­buje skarbu, czy ra­czej że praw­dziwy skarb też znaj­duje się tu­taj? – Tella po­ło­żyła rączkę na sercu, na­śla­du­jąc mamę.

Gdyby zro­biła to Scar­lett, Pa­loma uzna­łaby ten gest za szczery, jed­nak w oczach Telli do­strze­gła ło­bu­zer­ski błysk. Ta iskierka mo­gła pod­pa­lić cały świat albo do­star­czyć mu jakże po­trzeb­nego świa­tła.

– Moim zda­niem twój naj­więk­szy skarb sie­dzi na­prze­ciwko cie­bie. Nie ma rze­czy cen­niej­szej niż sio­strzana mi­łość. – To po­wie­dziaw­szy, mama chwy­ciła córki za ręce i uści­snęła.

Gdyby w po­koju znaj­do­wał się ze­gar, z pew­no­ścią by się za­trzy­mał. Nie­które mi­nuty wy­dłu­żają się o kilka se­kund. Wszech­świat roz­ciąga się, by zro­bić miej­sce dla tych bez­cen­nych chwil. To była jedna z nich. Ta­kie mo­menty, gdy czas zwal­nia, nie zda­rzają się czę­sto. Nie­któ­rym ni­gdy się nie przy­tra­fiają.

Lecz dziew­czynki jesz­cze o tym nie wie­działy, ich burz­liwe ży­cie bo­wiem jesz­cze nie za­częło się na do­bre. Wkrótce jed­nak sio­strom przyda się każda chwila bło­go­ści, jaką uda im się skraść.1

Do­na­tella

Gdy Le­genda po raz pierw­szy po­ja­wił się w snach Telli, wy­glą­dał jak żyw­cem wy­jęty z jed­nej z hi­sto­rii, które o nim opo­wia­dano. Jako Dante no­sił stroje czarne jak róża wy­ta­tu­owana na jego dłoni. Dziś jed­nak, jako Le­genda, miał na so­bie dwu­rzę­dowy frak w zmy­sło­wym od­cie­niu czer­wieni, fu­lar o tej sa­mej bar­wie i nie­od­łączny cy­lin­der.

Spod jego ronda wy­sta­wały lśniące czarne loki, oka­la­jące oczy ciemne jak wę­gle, które roz­ja­rzyły się, gdy po­pa­trzył na Tellę. Po­bły­ski­wały ni­czym woda w po­świa­cie zmierz­chu, na któ­rej ko­ły­sała się ich mała łódka. To nie było ka­mienne, lo­do­wate spoj­rze­nie, które Le­genda po­słał Telli dwa dni wcze­śniej, gdy po­mógł jej się wy­do­stać z karty, a na­stęp­nie po­rzu­cił ją bez słowa wy­ja­śnie­nia. Tego wie­czoru uśmie­chał się jak psotny książę, który umknął gwiaz­dom i go­tów był wzle­cieć z Tellą pod nie­biosa.

W jej brzu­chu za­trze­po­tały nie­pro­szone mo­tyle. Le­genda wciąż był naj­pięk­niej­szym kłamcą, ja­kiego spo­tkała. Nie za­mie­rzała jed­nak po­zwo­lić, by ocza­ro­wał ją tak jak pod­czas Ca­ra­valu. Strą­ciła mu cy­lin­der, aż łódka się za­ko­ły­sała. Zła­pał go bez trudu ru­chem tak szyb­kim, jakby prze­wi­dział re­ak­cję Telli. Sie­dział na­prze­ciw niej tak bli­sko, że zo­ba­czyła, jak drga mię­sień na jego gład­kiej żu­chwie. Rów­nie do­brze mo­gliby znaj­do­wać się we śnie, w któ­rym roz­gwież­dżone niebo na­brało na krań­cach po­nu­rej fio­le­to­wej barwy, jakby w po­bliżu cza­iły się kosz­mary. Le­genda jed­nak po­zo­stał ele­gancki jak pre­cy­zyjne po­cią­gnię­cia pió­rem i pul­su­jący ni­czym świeża rana.

– My­śla­łem, że mój wi­dok cię ucie­szy – po­wie­dział.

Po­słała mu nie­na­wistne spoj­rze­nie. Wciąż nie po­tra­fiła ukryć za­dry spo­wo­do­wa­nej ich po­przed­nim spo­tka­niem.

– Po­sze­dłeś i zo­sta­wi­łeś mnie na scho­dach, choć nie mo­głam się ru­szyć. Jacks za­niósł mnie do pa­łacu.

Le­genda ża­ło­śnie wy­krzy­wił usta.

– Nie za­mie­rzasz mi tego wy­ba­czyć?

– Na­wet nie prze­pro­si­łeś.

Gdyby to zro­bił, wy­ba­czy­łaby mu. Chciała mu wy­ba­czyć. Pra­gnęła wie­rzyć, że Le­genda nie róż­nił się aż tak bar­dzo od Dan­tego, a ona była kimś wię­cej niż tylko pion­kiem w jego roz­grywce. Że zo­sta­wił ją tam­tej nocy, bo się prze­ra­ził. Tym­cza­sem za­miast wy­ra­zić skru­chę, zda­wał się zi­ry­to­wany tym, że ona się na niego gniewa.

Niebo po­ciem­niało, gdy skłę­bione sine chmury prze­po­ło­wiły sierp księ­życa, który te­raz su­nął po nie­bie w dwóch ka­wał­kach ni­czym pęk­nięty uśmiech.

– Mia­łem sprawę do za­ła­twie­nia. – Chłód jego głosu zga­sił w niej iskierkę na­dziei.

Po­wie­trze wo­kół za­pach­niało dy­mem, gdy w gó­rze roz­bły­sły fa­jer­werki, roz­sy­pu­jąc się na roz­bły­ski o bar­wie pe­stek gra­natu, a Telli przy­po­mniał się ogni­sty po­kaz sprzed dwóch dni.

Pod­nio­sła głowę. Uj­rzała roz­tań­czone iskierki, na któ­rych tle uka­zał się za­rys pa­łacu Elan­tyny, te­raz na­le­żą­cego do Le­gendy. W głębi du­szy po­dzi­wiała Mi­strza Ca­ra­valu za to, że prze­ko­nał Va­lendę, iż jest pra­wo­wi­tym na­stępcą tronu Im­pe­rium Rów­ni­ko­wego. Za­ra­zem jed­nak oszu­stwo to przy­po­mniało jej, że ży­cie Le­gendy to wielka gra. Tella nie wie­działa na­wet, czy za­leży mu na tro­nie, by zy­skać wła­dzę lub pre­stiż, czy może przede wszyst­kim chciał dać przed­sta­wie­nie, ja­kiego im­pe­rium jesz­cze nie wi­działo. Być może Tella miała ni­gdy nie po­znać prawdy.

– Nie mu­sia­łeś po­rzu­cać mnie w tak bez­duszny, okrutny spo­sób – po­ża­liła się.

Le­genda wes­tchnął ciężko, a łódką na­gle za­ko­ły­sały gwał­towne fale. Ko­le­bała się, pły­nąc wą­skim ka­na­łem ku lśnią­cemu oce­anowi.

– Mó­wi­łem ci, Tello, że nie je­stem bo­ha­te­rem two­jej opo­wie­ści.

Te­raz jed­nak nie ucie­kał, tylko jesz­cze bar­dziej się zbli­żył. Noc zro­biła się cie­plej­sza, gdy pa­trzył Telli w oczy tak, jak chciała, by spoj­rzał na nią ostat­nim ra­zem. Ema­no­wał ma­gią i za­wo­dem mi­ło­snym, a po­łą­cze­nie to spra­wiło, że wbrew swoim de­kla­ra­cjom chciał zo­stać jej bo­ha­te­rem.

A może za­le­żało mu je­dy­nie, żeby na­dal go pra­gnęła.

Wpraw­dzie Ca­ra­val do­biegł końca, ale Tella wy­lą­do­wała w sa­mym środku snu z Le­gendą w roli głów­nej, pły­nąc o pół­nocy w kłę­bach gwiezd­nego pyłu i w desz­czu fa­jer­wer­ków, jakby nie­biosa chciały uko­ro­no­wać Mi­strza. Pró­bo­wała za­trzy­mać po­kaz sztucz­nych ogni – w końcu to był jej sen – ale to Le­genda zda­wał się je kon­tro­lo­wać. Im bar­dziej wal­czyła z senną wi­zją, tym bar­dziej zda­wała się ona ma­giczna. Po­wie­trze na­bie­rało sło­dy­czy, a ko­lory sta­wały się ja­skrawe, gdy sy­reny z tur­ku­so­wymi war­ko­czami i per­ło­wo­ró­żo­wymi ogo­nami wy­pły­wały na po­wierzch­nię i ma­chały do Le­gendy, nim wró­ciły w mor­skie głę­biny.

– Ale masz tu­pet – ob­ru­szyła się Tella. – Nie pro­si­łam cię, że­byś był moim bo­ha­te­rem.

Dwa dni temu i ona, i Le­genda tak wiele po­świę­cili. Tella dała się uwię­zić w Ta­lii Prze­zna­cze­nia mię­dzy in­nymi po to, by go ochro­nić, on zaś, by ją oswo­bo­dzić, uwol­nił Moj­rów. Nikt nie zro­bił dla niej ni­czego rów­nie ro­man­tycz­nego. Chciała po­znać go ta­kim, ja­kim był na­prawdę.

Nie miała jed­nak pew­no­ści, czy Le­genda w ogóle ist­nieje. A na­wet gdyby tak było, wąt­piła, czy po­zwo­liłby ko­mu­kol­wiek zbli­żyć się do sie­bie.

Wło­żył cy­lin­der i stał się do bólu przy­stojny. Za­ra­zem jed­nak wy­glą­dał jak Le­genda z por­tretu, a nie praw­dziwy czło­wiek albo Dante, któ­rego Tella po­znała i w któ­rym się za­ko­chała.

Jej serce za­marło. Nie chciała dla ni­kogo tra­cić głowy. W tej chwili nie­na­wi­dziła Le­gendy za wzbu­dze­nie w niej tak in­ten­syw­nych emo­cji.

Na nie­bie wy­buchł ostatni fa­jer­werk, ob­le­wa­jąc cały kra­jo­braz ze snu świe­tli­stym błę­ki­tem, ja­kiego dziew­czyna jesz­cze nie wi­działa. Taki ko­lor mo­głyby mieć speł­nione pra­gnie­nia i urze­czy­wist­nione fan­ta­zje. Gdy iskry spa­dały, grały me­lo­dię tak słodką, że sy­reny mo­głyby im po­zaz­dro­ścić.

Pró­bo­wał ją olśnić. Za­fa­scy­no­wa­nie przy­po­mina jed­nak ro­mans – jest wspa­niałe, ale trwa tylko chwilkę. A Tella jesz­cze się nie na­sy­ciła. Nie chciała zo­stać ko­lejną bez­i­mienną dziew­czyną z jed­nej z wielu hi­sto­rii opo­wia­da­nych o Le­gen­dzie, na­iw­nie wie­rzącą w każde jego słowo tylko dla­tego, że na­chy­lił się do niej w łódce i spoj­rzał na nią roz­iskrzo­nym wzro­kiem.

– Nie przy­by­łem tu, by się z tobą kłó­cić. – Le­genda pod­niósł rękę, jakby chciał ob­jąć Tellę, ale jego dłu­gie palce tylko opa­dły za ni­ską burtę łódki i bez­wied­nie za­nu­rzyły się w ciem­nej wo­dzie. – Chcia­łem spraw­dzić, czy do­sta­łaś ode mnie wia­do­mość, i za­py­tać, czy chcesz ode­brać na­grodę za zwy­cię­stwo w Ca­ra­valu.

Uda­wała, że się na­my­śla, oczami wy­obraźni czy­ta­jąc list, któ­rego na­uczyła się na pa­mięć. Le­genda, skła­da­jąc jej ży­cze­nia uro­dzi­nowe i ofe­ru­jąc na­grodę, wzbu­dził w niej na­dzieję, że wciąż mu na niej za­leży. Na­pi­sał, że bę­dzie cze­kał, aż ona od­bie­rze laury. Nie prze­pro­sił jed­nak za to, że tyle razy ją zra­nił.

– Prze­czy­ta­łam wia­do­mość, ale nie je­stem za­in­te­re­so­wana na­grodą – od­parła Tella. – Mam dość gier.

Jego ci­chy, zna­jomy śmiech po­brzmie­wał zło­wiesz­czo.

– Co cię tak śmie­szy?

– To, że za­cho­wu­jesz się, jakby na­sza roz­grywka do­bie­gła końca.2

Do­na­tella

Legenda wy­glą­dał jak bu­rza, która wła­śnie się roz­sza­lała. Wiatr zmierz­wił mu włosy, śnieg opró­szył jego sze­ro­kie ra­miona, gdy odziany w płaszcz z gu­zi­kami z lodu nad­cho­dził z lo­do­wa­to­nie­bie­skiego, oszro­nio­nego lasu.

Tella otu­liła się szczel­nie ko­bal­to­wym fu­trem.

– Wy­glą­dasz, jak­byś coś knuł.

Jego usta wy­krzy­wił chy­try uśmiech. Po­przed­niej nocy przy­po­mi­nał zjawę, te­raz, ubrany w zna­jomą czerń, był po­dobny do Dan­tego. Ten jed­nak za­zwy­czaj oka­zy­wał Telli wię­cej cie­pła, dla­tego prze­szło jej przez myśl, że ziąb prze­ni­ka­jący sen od­zwier­cie­dla praw­dziwy na­strój Le­gendy.

– Chcę się tylko do­wie­dzieć, czy za­mie­rzasz ode­brać na­grodę za zwy­cię­stwo w Ca­ra­valu.

Tella przez pół dnia za­sta­na­wiała się, co wy­grała, te­raz jed­nak po­wścią­gnęła cie­ka­wość. Gdy Scar­lett za­trium­fo­wała w po­przed­niej roz­grywce, mo­gła wy­po­wie­dzieć jedno ży­cze­nie. Tella miała ochotę z tego sko­rzy­stać, jed­nak po­dej­rze­wała, że Le­genda ma dla niej w za­na­drzu coś jesz­cze. Po­wie­dzia­łaby „tak”, gdyby nie wy­czuła, jak bar­dzo chce usły­szeć wła­śnie taką od­po­wiedź.3

Do­na­tella

Legenda od­wie­dzał ją w snach ni­czym czarny cha­rak­ter z bajki. Noc w noc. Od pra­wie dwóch mie­sięcy zja­wiał się nie­za­wod­nie i za­wsze zni­kał, otrzy­maw­szy tę samą od­po­wiedź na swoje py­ta­nie.

Obec­nej nocy zna­leźli się w nie­zwy­kłej ta­wer­nie, po­dob­nej do tej, która skry­wała się w ko­ściele Le­gendy. Z por­tre­tów zro­dzo­nych w wy­obraźni ar­ty­stów spo­glą­dały na nich ob­li­cza Mi­strza Ca­ra­valu, widmo pia­ni­sty grało ci­chą me­lo­dię, a wo­kół tań­czyli bla­dzi jak du­chy go­ście w ko­lo­ro­wych cy­lin­drach.

Tella usia­dła na fo­telu w kształ­cie muszli o bar­wie mgły w le­sie tro­pi­kal­nym, Le­genda zaś roz­parł się na ta­pi­ce­ro­wa­nym szez­longu, zie­lo­nym jak kostki cu­kru, które ob­ra­cał w zręcz­nych pal­cach. Nie miał na so­bie cy­lin­dra ani czer­wo­nego fraka, w które odziany był pierw­szej nocy na łódce, co po­twier­dziło po­dej­rze­nia Telli, że rze­czy te sta­no­wiły część ko­stiumu, a na­prawdę ubie­rał się ina­czej. Te­raz w ele­ganc­kiej czerni, ro­ze­śmiany i roz­ra­do­wany, znów stał się po­dobny do Dan­tego.

Ten jed­nak za­zwy­czaj tylko cze­kał na oka­zję, by wziąć Tellę w ra­miona, na­to­miast Le­genda w jej snach ni­gdy jej nie do­tknął. Gdy le­cieli ba­lo­nem, kosz był tak duży, że na­wet przez przy­pa­dek nie mo­gliby na sie­bie wpaść. Kiedy spa­ce­ro­wali wśród ogro­do­wych ka­skad, trzy­mał się brzegu ścieżki, by ich dło­nie nie mo­gły się mu­snąć. Tella nie wie­działa, czy gdyby go do­tknęła, prze­sta­liby dzie­lić sny, czy może trzy­ma­nie rąk przy so­bie po­zwa­lało Le­gen­dzie le­piej nad sobą pa­no­wać. Tak czy ina­czej nie­po­mier­nie ją to fru­stro­wało, gdyż ona chciała kon­tro­lo­wać sy­tu­ację.

Na­piła się zie­lo­nego mu­su­ją­cego kor­diału. Jak na jej gust tro­chę za bar­dzo przy­po­mi­nał w smaku lu­kre­cję, ale po­do­bało się jej, że gdy tylko pod­no­siła kie­li­szek, wzrok Le­gendy wę­dro­wał ku jej ustom. Uni­kał kon­taktu fi­zycz­nego, ale chło­nął ją oczami.

Tej nocy były za­czer­wie­nione jesz­cze bar­dziej niż pod­czas po­przed­nich spo­tkań. Za dwa dni miał do­biec końca okres ża­łoby po ce­sa­rzo­wej Elan­ty­nie, a to ozna­czało po­czą­tek od­li­cza­nia do ofi­cjal­nej ko­ro­na­cji Le­gendy. Dwa­na­ście dni dzie­liło go od wstą­pie­nia na tron. Telli przy­szło do głowy, że przy­go­to­wa­nia sporo go kosz­to­wały. Cza­sem opo­wia­dał o pa­ła­co­wych obo­wiąz­kach i nud­nych po­sie­dze­niach rady kró­lew­skiej, dziś jed­nak nie­wiele mó­wił. Telli zda­wało się, że je­śli za­cznie go wy­py­ty­wać, on zy­ska prze­wagę w to­czo­nej przez nich grze. Nie miała wszakże wąt­pli­wo­ści, że pro­wa­dzą po­je­dy­nek, któ­rego re­guły za­bra­niały oka­zy­wać, jak bar­dzo wciąż jej na nim za­leży. Tak jak za­ka­zy­wały kon­taktu fi­zycz­nego.

– Wy­glą­dasz na zmę­czo­nego – za­uwa­żyła. – Przy­da­łaby ci się wi­zyta u fry­zjera, bo włosy spa­dają ci na oczy.

Ką­ciki jego ust lekko się unio­sły, a do głosu za­kradł się za­czepny ton.

– Je­śli wy­glą­dam tak fa­tal­nie, to czemu mi się przy­glą­dasz?

– Nie lu­bię cię, ale to nie zna­czy, że uwa­żam cię za brzy­dala.

– Gdy­byś na­prawdę mnie nie­na­wi­dziła, wcale bym ci się nie po­do­bał.

– Ni­gdy nie twier­dzi­łam, że mam do­bry gust. – Tella do­piła kor­diał.

Znów wbił wzrok w jej usta, ob­ra­ca­jąc na­są­czone ab­syn­tem kostki cu­kru w dłu­gich pal­cach. Znik­nęły z nich ta­tu­aże, ale czarna róża wciąż błysz­czała na dłoni. Na ten wi­dok Tella chciała za­py­tać, dla­czego jej rów­nież nie usu­nął, skoro po­zbył się po­zo­sta­łych or­na­men­tów, na przy­kład pięk­nych skrzy­deł na ple­cach. Czy to dla­tego nie pach­niał już tu­szem? Cie­ka­wiło ją też, czy wciąż no­sił zna­mię ze Świą­tyni Gwiazd ozna­cza­jące, że do końca ży­cia bę­dzie spła­cał za­cią­gnięty tam dług. Za­cią­gnięty dla Telli. Jed­nak gdyby o to za­py­tała, da­łaby nie­zbity do­wód tro­ski.

Na szczę­ście re­guły nie za­bra­niały jej go po­dzi­wiać, w prze­ciw­nym ra­zie już dawno temu oboje by prze­grali. Tella za­zwy­czaj sta­rała się o więk­szą dys­kre­cję, ale on ni­czego nie ma­sko­wał. Pa­trzył na nią bez cie­nia wstydu.

Tej nocy jed­nak zda­wał się roz­ko­ja­rzony. Na­wet nie po­chwa­lił jej su­kienki. Wpraw­dzie de­cy­do­wał o miej­scu spo­tka­nia, ale Tella sama wy­bie­rała so­bie stroje. Tego wie­czoru wło­żyła po­włó­czy­stą suk­nię w nie­spo­ty­ka­nym od­cie­niu błę­kitu. Ra­miączka były wy­szy­wane płat­kami kwia­tów, górę zdo­biły wstążki, dół – trze­po­czące mo­tyle. Wy­glą­dała jak kró­lowa lasu.

Le­genda na­wet nie za­uwa­żył, że je­den z mo­tyli usiadł mu na ra­mie­niu. Co rusz zer­kał na widmo gra­jące na pia­ni­nie. Czy rze­czy­wi­ście lo­kal był mniej ko­lo­rowy niż po­przed­nie sny Telli, czy może wy­obraź­nia płata jej fi­gle? Mo­głaby przy­siąc, że szez­long Le­gendy, jesz­cze przed chwilą ja­śnie­jący so­czy­stą zie­le­nią, te­raz wy­pło­wiał i na­brał barwy szkli­stego mo­rza. Tella chciała za­py­tać, czy coś się stało, ale wów­czas da­łaby wy­raz swo­jemu za­tro­ska­niu.

– Dziś nie za­dasz mi py­ta­nia?

Le­genda wbił w nią wzrok.

– Pew­nego dnia prze­stanę py­tać i po­sta­no­wię nie da­wać ci na­grody.

– By­łoby cu­dow­nie – wes­tchnęła, a kilka mo­tyli z jej su­kienki wzle­ciało w po­wie­trze. – Wresz­cie bym się wy­spała.

Jego głę­boki głos przy­cichł.

– Tę­sk­ni­ła­byś, gdy­bym prze­stał cię od­wie­dzać.

– Masz o so­bie wy­so­kie mnie­ma­nie.

Le­genda prze­stał się ba­wić kost­kami cu­kru i od­wró­cił wzrok, znów wpa­tru­jąc się w mu­zyka na sce­nie. W me­lo­dię wkradł się fał­szywy, nie­miły dla ucha ton, mą­cąc har­mo­nię. Widma tań­czące w sali po­ty­kały się o stopy. Gdy na­gle roz­legł się prze­raź­liwy trzask, za­marły.

Pia­ni­sta opadł na kla­wia­turę jak ma­rio­netka, któ­rej od­cięto sznurki.

Serce Telli ga­lo­po­wało. Wpraw­dzie Le­genda za­wsze kon­tro­lo­wał jej sny, co ją iry­to­wało, te­raz jed­nak miała wra­że­nie, że to nie jego sprawka. Ma­gia za­wsze pach­niała słodko, ale ten aro­mat był na­zbyt mdły, wręcz gra­ni­czył z fe­to­rem.

Gdy się od­wró­ciła, Le­genda stał tuż przed nią.

– Tello – oznaj­mił to­nem bar­dziej ka­te­go­rycz­nym niż za­zwy­czaj. – Mu­sisz się obu­dzić...

Jego ostat­nie słowa roz­wiały się jak dym, on zaś ob­ró­cił się w proch, a reszta snu spło­nęła w tru­ją­cych zie­lo­nych pło­mie­niach.

Po prze­bu­dze­niu Tella wciąż czuła na ję­zyku smak ognia, a w dłoni trzy­mała mar­twego mo­tyla.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------

.