FIONA SPOD DARKSTAR - ebook

W CICHEJ, NIEMAL ZAPOMNIANEJ WIOSCE, POŁOŻONEJ NIEDALEKO MIASTA DARK STAR, ŻYCIE TOCZYŁO SIĘ WŁASNYM, POWOLNYM RYTMEM. TU CZAS ZDAWAŁ SIĘ PŁYNĄĆ INACZEJ — JAKBY BYŁ CHRONIONY PRZEZ OTACZAJĄCE JĄ WZGÓRZA I GĘSTE LASY, KTÓRE OTULAŁY JĄ NICZYM MIĘKKI, ZIELONY KOKON. NIKT NIE SPIESZYŁ SIĘ ZBYT BARDZO, A DNI MIJAŁY, PRZYNOSZĄC MIESZKAŃCOM SPOKÓJ I PROSTĄ RADOŚĆ Z CODZIENNYCH DROBIAZGÓW. NA MIĘKKIEJ, PACHNĄCEJ ŚWIEŻĄ TRAWĄ ŁĄCE, ROZCIĄGAJĄCEJ SIĘ TUŻ ZA OSTATNIMI DOMOSTWAMI, DZIECI BAWIŁY SIĘ POWOLI, BEZ POŚPIECHU. ICH ŚMIECH MIESZAŁ SIĘ Z DELIKATNYM SZUMEM WIATRU I ODGŁOSAMI PTAKÓW, KTÓRE CHĘTNIE PRZYSIADAŁY NA GAŁĘZIACH STARYCH DRZEW. DZIEWCZYNKI OSTROŻNIE ZBIERAŁY POLNE KWIATY — DROBNE BIAŁE STOKROTKI, BŁĘKITNE CHABRY I CZERWONE MAKI — Z KTÓRYCH POWOLI, Z CZUŁOŚCIĄ, PLECIŁY WIANKI. NIEŚPIESZNIE, Z PRAWDZIWYM SKUPIENIEM, PRZEPLATAŁY ŁODYŻKI, JAKBY TKAŁY NIEWIDZIALNE ZAKLĘCIE RADOŚCI I BEZTROSKI. OBOK CHŁOPCY Z UŚMIECHEM NA TWARZACH TOCZYLI POWOLNE ZAWODY W GANIANEGO, STAWIAJĄC NOGI NA MIĘKKIEJ ZIEMI I SKACZĄC PRZEZ MAŁE PAGÓRKI. ICH RUCHY BYŁY PEŁNE ENERGII, ALE ZARAZEM DELIKATNE. JAKBY CHCIELI NIE TYLKO BAWIĆ SIĘ, ALE TEŻ PIELĘGNOWAĆ TĘ PROSTĄ, NATURALNĄ HARMONIĘ, KTÓRĄ DAWAŁA IM TA ŁĄKA. NAD WSZYSTKIM CZUWAŁ STARY DĄB — ROZŁOŻYSTY I SILNY, KTÓREGO KORONY PORUSZAŁY SIĘ W RYTM WIATRU. JEGO GRUBE KONARY STANOWIŁY NATURALNE SCHRONIENIE PRZED SŁOŃCEM, A NA KORZE DZIECI RYSOWAŁY PATYKAMI PIERWSZE PRÓBY PISMA I RYSUNKÓW. NIEOPODAL, POD CIENIEM ROZŁOŻYSTEJ LIPY, DWIE MŁODE OSOBY SIEDZIAŁY POWOLI, Z TRUDEM UKRYWAJĄC NIEŚMIAŁOŚĆ I PIERWSZE UCZUCIA, KTÓRE ZACZYNAŁY KIEŁKOWAĆ W ICH SERCACH. ICH DŁONIE SPOTYKAŁY SIĘ LENIWIE, DRŻĄC LEKKO NA TLE CIEPŁEGO POWIETRZA. W ICH SPOJRZENIACH KRYŁA SIĘ CAŁA PALETA EMOCJI — OD NADZIEI PO NIEPEWNOŚĆ, OD CIEKAWOŚCI PO MARZENIA O WSPÓLNEJ PRZYSZŁOŚCI. SZEPTALI CICHO, PRAWIE BEZGŁOŚNIE, BOJĄC SIĘ, ŻE SŁOWA MOGĄ ZERWAĆ DELIKATNĄ NIĆ TEGO MOMENTU. WIOSKA SKŁADAŁA SIĘ Z NIEWIELU GOSPODARSTW, ROZRZUCONYCH WŚRÓD PÓL I SADÓW. KAŻDE Z NICH OTACZAŁ MAŁY OGRÓD, PEŁEN RÓŻNOBARWNYCH KWIATÓW I WARZYW — MARCHEWEK, CEBULI, RZODKIEWEK, A TAKŻE DROBNYCH KRZACZKÓW MALIN I JEŻYN. DREWNIANE CHATY BYŁY PROSTE, ALE ZADBANE, O CIEPŁYCH, PASTELOWYCH ŚCIANACH. ICH DACHY PORASTAŁ MECH, KTÓRY JESIENIĄ PRZYBIERAŁ ODCIEŃ ZŁOTA I CZERWIENI. Z KOMINÓW UNOSIŁY SIĘ SMUGI BIAŁEGO DYMU, A ZAPACH PIECZONEGO CHLEBA I ZIÓŁ WYPEŁNIAŁ POWIETRZE. WŚRÓD PODWÓREK BIEGAŁY DZIECI, A NA ŁAWECZKACH STARSI ROZMAWIALI, DZIELĄC SIĘ OPOWIEŚCIAMI I ŚMIECHEM. NIECO DALEJ POLA ROZCIĄGAŁY SIĘ ŁAGODNIE, FALUJĄC POD WIATREM JAK ZŁOTE MORZE DOJRZAŁYCH ZBÓŻ. WIOSNĄ CAŁĄ OKOLICĘ POKRYWAŁ DYWAN Z FIOŁKÓW I INNYCH DZIKICH KWIATÓW, KTÓRE OŻYWIAŁY KRAJOBRAZ FEERIĄ BARW I ZAPACHÓW. W ODDALI, ZA PAGÓRKAMI, ZACZYNAŁ SIĘ GĘSTY LAS — MIEJSCE TAJEMNIC, LEGEND I STARYCH HISTORII PRZEKAZYWANYCH Z POKOLENIA NA POKOLENIE. DRZEWA STAŁY TAM JAK CISI STRAŻNICY, ICH KONARY SPLATAŁY SIĘ WYSOKO, TWORZĄC NATURALNY DACH ZIELENI. NAD TYM WSZYSTKIM ROZPOŚCIERAŁO SIĘ NIEBO — SZEROKIE, BŁĘKITNE I SPOKOJNE, ROZJAŚNIONE CIEPŁYM, ZŁOTYM ŚWIATŁEM POPOŁUDNIOWEGO SŁOŃCA. LEKKI WIATR NIESPODZIEWANIE PORUSZAŁ ŹDŹBŁAMI TRAWY I LIŚĆMI, PRZYNOSZĄC ZE SOBĄ ŚWIEŻY ZAPACH MIODU, ZIÓŁ I ZIEMI PO DESZCZU. TUŻ NA SKRAJU WIOSKI, GDZIE ZAGAJNIKI USTĘPOWAŁY ŁAGODNYM POLOM, MIESZKAŁA WIKTORIA I ZIUTEK. ICH DOM, ZBUDOWANY Z OMSZAŁYCH KAMIENI, KRYTY DACHÓWKĄ O BARWIE CIEMNEJ ŚLIWKI, OTULAŁY PNĄCZA BLUSZCZU I DZIKIEGO WINA, KTÓRE WSPINAŁY SIĘ AŻ PO OKNA. PRZY FURTCE WISIAŁ DZWONEK Z JELENIEGO ROGU, A WIKLINOWY PŁOTEK OTACZAŁ NIEWIELKI OGRÓDEK ZIOŁOWY — MIĘTA, LAWENDA I PIOŁUN ROZTACZAŁY SWÓJ INTENSYWNY ZAPACH. WIKTORIA BYŁA KOBIETĄ CICHĄ, O OCZACH KOLORU DESZCZU — BLADE, ALE GŁĘBOKIE, JAKBY PAMIĘTAŁY DAWNE TAJEMNICE. NOSIŁA DŁUGIE, GRAFITOWE SUKNIE I ZAWSZE MIAŁA PRZY PASIE SKÓRZANY WORECZEK, KTÓREGO NIKT NIGDY NIE WIDZIAŁ OTWARTEGO. MÓWIONO, ŻE POTRAFI ROZMAWIAĆ Z DRZEWAMI I LECZYĆ CHOROBY ZIOŁAMI ZAPOMNIANYMI PRZEZ ŚWIAT. GDY PRZECHODZIŁA PRZEZ TARG, DZIECI MILCZAŁY Z SZACUNKIEM, A STARSI SKINĘLI GŁOWAMI — JAKBY WYCZUWALI, ŻE JEST KIMŚ WIĘCEJ NIŻ TYLKO SĄSIADKĄ. ZIUTEK BYŁ Z KOLEI CZŁOWIEKIEM PROSTYM, KRĘPYM, Z TWARZĄ OPALONĄ SŁOŃCEM I DUŻYMI, PRACOWITYMI DŁOŃMI. JEGO WEŁNIANE SPODNIE I PŁÓCIENNA KOSZULA NOSIŁY ŚLADY CODZIENNEGO TRUDU. Z UPOREM NAPRAWIAŁ W SWOIM WARSZTACIE WSZYSTKO — OD ZARDZEWIAŁYCH ZAWIASÓW PO DZIECIĘCE ZABAWKI. LUDZIE LUBILI GO, BO CHOĆ MÓWIŁ NIEWIELE, JEGO OBECNOŚĆ DAWAŁA SPOKÓJ. WIECZORAMI CZĘSTO SIEDZIAŁ NA GANKU Z FAJKĄ I KUBKIEM MALINOWEGO WINA, ZAPATRZONY W ROZGWIEŻDŻONE NIEBO. NIKT NIE PYTAŁ, JAK SIĘ POZNALI. WIKTORIA POJAWIŁA SIĘ PEWNEGO MGLISTGO WIECZORU, JAKBY WYŁONIŁA SIĘ Z LASU, A ZIUTEK BEZ SŁOWA PRZYJĄŁ JĄ DO DOMU. OD TAMTEJ PORY BYLI NIEROZŁĄCZNI — NIE JAKO MAŁŻEŃSTWO, LECZ JAKO RÓWNOWAGA, KTÓRA SPAJAŁA TEN MAŁY FRAGMENT ŚWIATA. CODZIENNOŚĆ WIOSKI DOPEŁNIALI HANDLARZE, KTÓRZY PRZYJEŻDŻALI CO TYDZIEŃ Z MIASTA. BYŁ TAM STARY JUREK, SPRZEDAJĄCY ŚWIEŻE MIĘSO — JEGO WOZY PEŁNE BYŁY TUSZ KUR I KRÓW, KTÓRE JESZCZE RANKIEM PAŁĘTAŁY SIĘ PO POLACH. BYŁA TEŻ PANI MARIANNA, Z SERKIEM I MLEKIEM PROSTO OD SWOICH KRÓW, KTÓRYCH SŁYSZALNY MUCZENIE ROZBRZMIEWAŁO TUŻ ZA JEJ CHATĄ. ICH GŁOSY, NAWOŁYWANIA I ŚMIECHY MIESZAŁY SIĘ Z GWARĄ TARGU, GDZIE MIESZKAŃCY WYMIENIALI SIĘ NIE TYLKO TOWARAMI, ALE I PLOTKAMI ORAZ NOWINAMI. W TYM SPOKOJNYM ŚWIECIE KAŻDY RUCH, KAŻDY DŹWIĘK MIAŁ ZNACZENIE — BUDZIŁ POCZUCIE PRZYNALEŻNOŚCI I BEZPIECZEŃSTWA. TO WŁAŚNIE W TAKIEJ SCENERII, OTOCZENI PROSTOTĄ I NATURALNYM PIĘKNEM, ŻYŁO DWOJE LUDZI — KTÓRYCH HISTORIA BYŁA TAJEMNICĄ, JESZCZE SKRYTĄ POD ZASŁONĄ CODZIENNOŚCI. ALE PEWNEGO DNIA DO TEJ WIOSKI MIAŁA WKROCZYĆ NOWA POSTAĆ, A WRAZ Z NIĄ — LOSY MIESZKAŃCÓW I CAŁEJ OKOLICY MIAŁY SIĘ ODMIENIĆ. LECZ ZANIM TO NASTĄPI, POZWÓLCIE, ŻE OPOWIEM WAM, JAK WSZYSTKO SIĘ ZACZĘŁO — W GŁĘBI STAREGO LASU, GDZIE CZAS PŁYNIE JESZCZE WOLNIEJ, A SEKRETY PRZESZŁOŚCI CZEKAJĄ NA ODKRYCIE. ZANIM ZOSTAŁA WYRZUCONA Z DOMU, FIONA PRZEZ WIELE MIESIĘCY ŻYŁA W CIENIU PRZEMOCY. PONIŻANA I TORTUROWANA — BICIE, WYZWISKA, SAMOTNOŚĆ, CISZA PRZERYWANA JEDYNIE JEJ CICHYM PŁACZEM. KAŻDY DZIEŃ PRZYPOMINAŁ POPRZEDNI: ZIMNE SPOJRZENIA, DŁONIE UNOSZĄCE SIĘ KU POLICZKOWI, KOLANA OTARTE OD SZOROWANIA PODŁOGI. JEJ POKÓJ BYŁ CIASNĄ, CIEMNĄ KLITKĄ, A JEDYNYM TOWARZYSZEM STARY, POSZARPANY MIŚ, KTÓREGO NIE POZWALANO JEJ NAWET PRZYTULAĆ PODCZAS POSIŁKÓW. PO WYGNANIU STAŁA BOSO NA SKRAJU MIASTECZKA, ZE WZROKIEM WBITYM W ZIEMIĘ. ŁZY ZASYCHAŁY NA POLICZKACH NICZYM ZIMNA ROSA. NOC BYŁA WYJĄTKOWO JASNA — PEŁNIA KSIĘŻYCA ROZLEWAŁA SREBRZYSTE ŚWIATŁO, A CAŁE DARK STAR ZDAWAŁO SIĘ OŻYWAĆ POD JEJ BLASKIEM. CIENIE DRŻAŁY, A POWIETRZE ZDAWAŁO SIĘ TĘTNIĆ TAJEMNICZĄ MOCĄ. GDY ODDALAŁA SIĘ OD OSTATNICH ZABUDOWAŃ, ZAGŁĘBIAJĄC SIĘ W GĘSTĄ, WILGOTNĄ PUSZCZĘ, LAS PRZYJĄŁ JĄ MILCZĄCYM SZELESTEM. POWIETRZE PACHNIAŁO MCHEM I STĘCHLIZNĄ, A MIĘDZY PAPROCIAMI PRZEMYKAŁY BEZKSZTAŁTNE CIENIE. Z DALEKA DOCHODZIŁ DŹWIĘK — DŁUGI, POWOLNY SZELEST, JAKBY KTOŚ ROZDZIERAŁ MIĘSO. COŚ OBDZIERAŁO CIAŁO ZE SKÓRY. PRZENIKAJĄCY DRESZCZ PRZEBIEGŁ JEJ PO PLECACH. OSTROŻNIE ZBLIŻYŁA SIĘ, KRYJĄC SIĘ W CIENIU DRZEW I POŚRÓD MCHU. SPOŚRÓD PAPROCI WYŁONIŁ SIĘ WILKOŁAK — OLBRZYMI STWÓR POKRYTY SZARĄ, MATOWĄ SIERŚCIĄ, Z ŁAPAMI ZAKOŃCZONYMI OSTRYMI JAK NOŻE PAZURAMI. ROZSZARPYWAŁ CIAŁO CZŁOWIEKA. FLAKI ZWISAŁY Z GAŁĘZI NICZYM PORZUCONE PAJĘCZYNY, A ROZBITE ŻEBRA LEŻAŁY WOKÓŁ, JAK POROZRZUCANE FRAGMENTY DZIECINNEJ UKŁADANKI. OFIARĄ BYŁ KASPER — MIŁY, PRZYJAZNY STARUSZEK, KTÓRY CZĘSTO DAWAŁ DZIECIOM LANDRYNKI OWINIĘTE W SZELESZCZĄCE PAPIERY. ZWYKLE NOSIŁ CZARNY SWETER Z DZIURĄ NA ŁOKCIU I DŁUGI, POPLAMIONY KRAWAT, KTÓRY WYGLĄDAŁ NA ZANIEDBANY I BRUDNY. JEGO OCZY — GŁĘBOKIE I CZARNE — PRZYPOMINAŁY NOCNE NIEBO. KASZTANOWE WŁOSY OPADAŁY NA LEKKO OPALONĄ CERĘ, A TWARZ BYŁA POPRZECINANA ZMARSZCZKAMI NICZYM STARE MAPY. KIEDYŚ PRZYSTOJNY MĘŻCZYZNA, MIESZKAŁ NAPRZECIW DOMU FIONY — CHOĆ DZIEWCZYNKA NIGDY GO NAPRAWDĘ NIE POZNAŁA, BO NIE UFAŁA LUDZIOM. CHCIAŁA MU POMÓC, LECZ BYŁO JUŻ ZA PÓŹNO. LEŻAŁ NIERUCHOMO, POSZARPANY NA KAWAŁKI. JEDYNE SŁOWA, KTÓRE WYSZEPTAŁ, BRZMIAŁY: — UCIEKAJ… POSŁUCHAŁA. ODWRÓCIŁA SIĘ GWAŁTOWNIE, PRÓBUJĄC JESZCZE POMACHAĆ, ALE W TYM MOMENCIE ZOBACZYŁA, JAK WILKOŁAK BRUTALNIE ROZŁUPUJE MU ŻEBRA, BY WYDOBYĆ SERCE. ZAPACH ROZKŁADU I KRWI UDERZYŁ JĄ W NOS — GORZKI, METALICZNY, LEPKI. CZUŁA, JAK ŻOŁĄDEK PODCHODZI JEJ DO GARDŁA. NIEŚWIADOMIE ZBLIŻYŁA SIĘ, JAK ZAHIPNOTYZOWANA. NIE BYŁO JUŻ RATUNKU. WILKOŁAK POŻERAŁ SERCE, ROZRYWAJĄC KOŃCZYNY NA DROBNE KAWAŁKI, AŻ Z CIAŁA ZOSTAŁY TYLKO KREW, PUSTY SZKIELET I GNIJĄCA WĄTROBA, LEŻĄCA OBOK NICZYM BEZUŻYTECZNY AMULET. NAGLE ZZA DRZEW WYŁONIŁA SIĘ CAŁA WATAHA. BYŁO ICH SIEDMIORO, KAŻDY INNY. NAJWIĘKSZY, PRZYPOMINAJĄCY PRZYWÓDCĘ, MIAŁ BIAŁĄ JAK ŚNIEG, POSZARPANĄ I SPLĄTANĄ SIERŚĆ, Z RANĄ NA PYSKU I OCZAMI MĘTNYMI JAK ZAMGLONE SZKŁO. OBOK NIEGO SZEDŁ WILKOŁAK O RUDOBRĄZOWEJ SIERŚCI I SZCZERBATYM PYSKU, ŚLINIĄC SIĘ OBFICIE, JAKBY SMAKOWAŁ KAŻDĄ KROPLĘ STRACHU. TRZECI MIAŁ TYLKO JEDNO OKO, DRUGIE ZASZYTE GRUBĄ, CZARNĄ NICIĄ. POZOSTALI PORUSZALI SIĘ NIENATURALNIE — JEDEN CIĄGNĄŁ PO ZIEMI BEZWŁADNĄ ŁAPĘ, INNY MIAŁ SKRĘCONE PAZURY, JAKBY ODRASTAJĄCE PO ZŁAMANIU. ICH OCZY BŁYSZCZAŁY W ŚWIETLE KSIĘŻYCA DZIKIM GŁODEM. KSIĘŻYC ODBIJAŁ SIĘ W ICH ŚLEPIACH NICZYM W LUSTRZANYCH KULACH, A WARKOT, KTÓRY WYDOBYWAŁ SIĘ Z ICH GARDZIELI, BYŁ NISKI, GARDŁOWY, DZIKI. RZUCIŁY SIĘ NA FIONĘ. PRZERAŻONA DZIEWCZYNKA POBIEGŁA ILE SIŁ W NOGACH, WPYCHAJĄC SIĘ W GĘSTWINĘ DRZEW, BY SIĘ UKRYĆ. KRUKI KRAKAŁY NAD GŁOWĄ, ICH DZIKIE WRZASKI PRZECINAŁY CISZĘ NICZYM SZTYLETY. LAS OŻYŁ. CIENIE PORUSZAŁY SIĘ POMIĘDZY PNIAMI, A POTWORY O JARZĄCYCH SIĘ OCZACH CZAIŁY SIĘ POŚRÓD MROKU. FIONA BIEGŁA, POTYKAJĄC SIĘ O KORZENIE, AŻ UJRZAŁA CHATKĘ ZBUDOWANĄ Z LIŚCI I OZDOBIONYCH CEGIEŁEK — ZUPEŁNIE ODCIĘTĄ OD ŚWIATA. DOM MIENIŁ SIĘ POZŁACANYMI DETALAMI, A Z DYMIĄCEGO KOMINA UNOSIŁ SIĘ ZAPACH SIANA, MIODU I ZIÓŁ. PRZEZ OKNO MOŻNA BYŁO DOSTRZEC MIOTŁY Z MIĘKKIM WŁOSIEM, KRYSZTAŁOWE KULE PULSUJĄCE ŚWIATŁEM ORAZ PÓŁKI PEŁNE SŁOIKÓW I ELIKSIRÓW. CHATKA BYŁA JAK INNY ŚWIAT. TAJEMNICZY, A JEDNAK… BEZPIECZNY. FIONA ZATRZYMAŁA SIĘ NA PROGU, DRŻĄC. DRZWI OTWORZYŁY SIĘ BEZSZELESTNIE. W ŚRODKU, W CIEPLE ŚWIATŁA ŚWIEC, STAŁA STARUSZKA Z DŁUGIMI, SIWYMI WŁOSAMI, KTÓRE POŁYSKIWAŁY SREBRZYŚCIE. — CZEGO TU SZUKASZ, DZIEWCZYNKO? — ZAPYTAŁA MIĘKKO, JEJ GŁOS BYŁ CHROPOWATY, ALE SPOKOJNY. FIONA UNIOSŁA GŁOWĘ I WYSZEPTAŁA: — JESTEM FIONA… MAM SZEŚĆ LAT… ZGUBIŁAM SIĘ. WIEDŹMA SPOJRZAŁA PROSTO W JEJ OCZY I ODPOWIEDZIAŁA ŁAGODNYM, NIEMAL MATCZYNYM TONEM: — JA TEŻ KIEDYŚ SIĘ ZGUBIŁAM. ZAMILKŁA NA CHWILĘ, JAKBY WRACAŁA MYŚLAMI DO WŁASNEGO DZIECIŃSTWA, PO CZYM DODAŁA: — POMOGĘ CI. NAUCZĘ WSZYSTKIEGO, CO WIEM O TYM ŚWIECIE. WNĘTRZE CHATKI ZASKAKIWAŁO SWOIM BOGACTWEM I TAJEMNICZOŚCIĄ. NA PIERWSZY RZUT OKA PRZYPOMINAŁO ZWYKŁY, SKROMNY POKÓJ — CIEPŁE, DREWNIANE ŚCIANY O NIEREGULARNEJ FAKTURZE, MIEJSCAMI POKRYTE PLAMAMI OD SUBSTANCJI, KTÓRYCH FIONA NIE POTRAFIŁA NAZWAĆ. JEDNAK WYSTARCZYŁO TYLKO ZROBIĆ KROK DALEJ, BY DOSTRZEC, ŻE KAŻDE MIEJSCE TĘTNI MAGIĄ. PRZY JEDNEJ ŚCIANIE STAŁA STARA, POPĘKANA PÓŁKA, UGINAJĄCA SIĘ POD CIĘŻAREM LICZNYCH FLAKONÓW I BUTELEK — OD PRZEZROCZYSTYCH, WYPEŁNIONYCH TAJEMNICZYMI, KIPIĄCYMI MIKSTURAMI, PO CIEMNE SZKLANE FIOLKI ZAMKNIĘTE KORKAMI OBWIĄZANYMI NICIĄ. WŚRÓD NICH KRYSZTAŁOWE KULE PULSOWAŁY DELIKATNYM, ETERYCZNYM ŚWIATŁEM, JAKBY SKRYWAŁY W SOBIE WSZECHŚWIAT PEŁEN SEKRETÓW. OBOK NICH LEŻAŁY ZWOJE PERGAMINÓW, ZAPISANE DROBNYM, MISTERNYM PISMEM, KTÓRE ZDAWAŁO SIĘ ZMIENIAĆ W ZALEŻNOŚCI OD KĄTA PATRZENIA. POD ŚCIANĄ, NIEMAL NIEPOZORNIE, SPOCZYWAŁA STARA MIOTŁA — NIE BYŁA TO JEDNAK ZWYCZAJNA MIOTŁA DO SPRZĄTANIA. JEJ TRZONEK ZROBIONY BYŁ Z CZARNEGO DREWNA, POŁYSKUJĄCEGO LEKKO W ŚWIETLE, A PIÓRA UŁOŻONE BYŁY STARANNIE I SYMETRYCZNIE, JAKBY STWORZONE DO SZYBKIEGO I ZWINNEGO LOTU. MIAŁA PRZY SOBIE DELIKATNE, SREBRNE OKUCIA — ZNAK PRAWDZIWEJ WIEDŹMY. W ROGU POKOJU ZNAJDOWAŁO SIĘ COŚ, CO FIONA NAJPIERW PRZEOCZYŁA — SKRYTE ZA CIĘŻKĄ KOTARĄ MAŁE LABORATORIUM. PO ODSUNIĘCIU TKANINY UKAZAŁA SIĘ CAŁA ŚCIANA PEŁNA PRZYRZĄDÓW — STARE KOLBY, RETORTY, KOCIOŁKI Z PARUJĄCYMI WYWARAMI, METALOWE ŁYŻKI I ŁYŻECZKI, MOŹDZIERZE DO ROZDRABNIANIA ZIÓŁ ORAZ SZKLANE PROBÓWKI, WYPEŁNIONE BARWNYMI PŁYNAMI. NA BLACIE LEŻAŁY OTWARTE KSIĘGI, A W ICH STRONACH WIDAĆ BYŁO ZARYSY ZNAKÓW I DIAGRAMÓW MAGICZNYCH, NIEKIEDY OTOCZONYCH KRĘGAMI I RUNAMI. NA JEDNEJ Z PÓŁEK STAŁA CZARA — OGROMNA, CIEMNA MISA, W KTÓREJ KIPIAŁA GĘSTA, FIOLETOWA MAŹ, A Z JEJ WNĘTRZA UNOSIŁY SIĘ SMUGI SREBRZYSTEGO DYMU. TUŻ OBOK NIEJ LEŻAŁY ŚWIECZKI O RÓŻNYCH KOLORACH, UŻYWANE DO RYTUAŁÓW, I PIÓRA — NARZĘDZIA DO PISANIA ZAKLĘĆ. CAŁE POMIESZCZENIE WYPEŁNIAŁA MIESZANKA ZAPACHÓW — OSTREGO ZIELA, SŁODKICH KWIATÓW, WILGOTNEJ ZIEMI I CIEPŁEGO DYMU Z PALONYCH ZIÓŁ. MIMO CHAOSU PRZEDMIOTÓW PANOWAŁ TU SPOKÓJ, JAKBY MIEJSCE TO BYŁO SERCEM MAGII, CENTRUM WIEDZY, SKRYTYM OD ŚWIATA ZEWNĘTRZNEGO.Rozdział pierwszy: Bezwzględne Rozdrorza

OKOŁO DWÓCH DNI PÓŹNIEJ KTOŚ ZAPUKAŁ DO DRZWI CHATKI WIEDŹMY. ELVIRA PODESZŁA OSTROŻNIE DO OKNA I ZAJRZAŁA PRZEZ PÓŁPRZEZROCZYSTĄ ZASŁONĘ. ZAMARŁA. NA ŚCIEŻCE PROWADZĄCEJ DO DOMU STAŁ CZARNOKSIĘŻNIK MORWUS, OTOCZONY GRUPĄ UZBROJONYCH ŻOŁNIERZY. BYŁ WYSOKI I SZCZUPŁY, UBRANY W CZARNO-CZERWONĄ SUKNĘ, A NA RAMIONACH SPOCZYWAŁA CZERWONA PELERYNA, KTÓRA ŁOPOTAŁA NA WIETRZE NICZYM SKRZYDŁA ZŁOWROGIEGO PTAKA. MORWUS, ZNANY ZE SWEGO BEZLITOSNEGO OKRUCIEŃSTWA, ZBLIŻAŁ SIĘ POWOLI. NIE MIAŁ LITOŚCI DLA WIĘŹNIÓW ANI DLA OBCYCH, KTÓRZY OŚMIELILI SIĘ WKROCZYĆ NA JEGO TERYTORIUM. A DZIECI… DZIECI SZCZEGÓLNIE LUBIŁ POŻERAĆ ŻYWCEM. SERCE ELVIRY ZACZĘŁO BIĆ SZYBCIEJ. WIEDZIAŁA, ŻE CZASU ZOSTAŁO NIEWIELE. PRZEZ OSTATNIE DWA DNI NIE ZDĄŻYŁA NAWET NAUCZYĆ FIONY PODSTAW MAGII. ODWRÓCIŁA SIĘ OD OKNA I PODESZŁA DO DZIEWCZYNKI. JEJ GŁOS BYŁ CICHY, ALE ZDECYDOWANY: — FIONA, MUSISZ NATYCHMIAST ZEJŚĆ DO PIWNICY. SCHOWAJ SIĘ I UWAŻAJ NA SIEBIE, SKARBIE. ZA WSZELKĄ CENĘ NIE POZWÓL, BY CIĘ ZNALAZŁ TEN CZARNOKSIĘŻNIK. ZARAZ GO TU WPUSZCZĘ. — DOBRZE… — WYSZEPTAŁA FIONA, JEJ GŁOS DRŻAŁ ZE STRACHU. — IDŹ JUŻ, FIONECZKO. BIEGNIJ! DZIEWCZYNKA BEZ WAHANIA POSŁUCHAŁA. ZBIEGŁA PO SKRZYPIĄCYCH, STARYCH, DREWNIANYCH SCHODACH, KTÓRE PACHNIAŁY WILGOCIĄ I PLEŚNIĄ. POWIETRZE W PIWNICY BYŁO CHŁODNE I GĘSTE, PRZEPEŁNIONE ZAPACHEM WILGOCI, ZGNILIZNY I CZEGOŚ METALICZNEGO, CO POWODOWAŁO ŚCISK W ŻOŁĄDKU. ŚWIATŁO, KTÓRE PRZEDOSTAWAŁO SIĘ PRZEZ MAŁE, ZAKRATOWANE OKIENKO, BYŁO BLADE I SŁABE. PIWNICA BYŁA NISKA I CIASNA, A ŚCIANY Z SUROWYCH KAMIENI POKRYWAŁA WILGOTNA PLEŚŃ. STARE, PĘKNIĘTE BECZKI I SŁOJE Z ZAWIESINAMI O NIEJASNYM POCHODZENIU PIĘTRZYŁY SIĘ W KĄTACH, A NA JEDNYM Z DREWNIANYCH WIESZAKÓW WISIAŁY KOŚCI — CZASZKA Z WYŁUPIASTYMI OCZODOŁAMI, ŻEBRA I DŁUGIE KOŚCI KOŃCZYN — A POMIĘDZY NIMI STARANNIE POWIESZONE NARZĄDY, KTÓRE PRZYPOMINAŁY SERCA, PŁUCA I COŚ, CO MOGŁO BYĆ WĄTROBĄ, CAŁY CZAS LEKKO DRGAJĄCE POD CIENKĄ WARSTWĄ KURZU. KAŻDY KAWAŁEK WYGLĄDAŁ JAK MAKABRYCZNY ARTEFAKT, SYMBOL GROZY I ŚMIERCI. FIONA COFNĘŁA SIĘ O KROK, DŁONIE ZACISNĘŁY SIĘ NA KURTCE. ZIMNY POT SPŁYWAŁ PO JEJ PLECACH. JEJ OCZY ROZSZERZYŁY SIĘ ZE STRACHU. MYŚLI KRĄŻYŁY CHAOTYCZNIE — CZY I ONA SKOŃCZY TAK JAK TE ROZCZŁONKOWANE CIAŁA? CZY ZOSTANIE ROZCZŁONKOWANA NA KAWAŁKI, POWIESZONA NA TYM OHYDNYM WIESZAKU? OBRAZ ŚMIERCI I ROZKŁADU WSTRZĄSNĄŁ NIĄ DO GŁĘBI. SERCE WALIŁO JAK OSZALAŁE, GARDŁO ŚCISNĘŁA PANIKA. NAGLE ZZA ŚCIANY DOBIEGŁ GŁOŚNY TRZASK — JAKBY PIORUN UDERZYŁ W PODŁOGĘ DOMU. JEDNAK NIE BYŁO ŻADNEGO BŁYSKU, TYLKO TĘPY DŹWIĘK, KTÓRY PRZESZYŁ CISZĘ NICZYM OSTRZE NOŻA. FIONA NIGDY WCZEŚNIEJ NIE SŁYSZAŁA CZEGOŚ PODOBNEGO. OGARNĘŁO JĄ PRZERAŻENIE, A MYŚLI WIROWAŁY W GŁOWIE. SERCE WALIŁO JEJ JAK MŁOT. PO CHWILI DOBIEGŁY JĄ JĘKI ELVIRY, A ZARAZ POTEM — GŁOSY. ROZPOCZĘŁA SIĘ ROZMOWA. — ELVIRA… GDZIE JEST TA ISTOTA, KTÓRĄ ZNALAZŁAŚ W LESIE? — ZAPYTAŁ MORWUS, JEGO GŁOS BYŁ LODOWATY I GROŹNY. WIEDŹMA ODPOWIEDZIAŁA SPOKOJNIE, CHOĆ NAPIĘCIE W JEJ TONIE BYŁO WYCZUWALNE: — NIE WIEM, O CZYM MÓWISZ, MORWUSIE. — WIESZ DOSKONALE — ODPARŁ CZARODZIEJ, CORAZ BARDZIEJ ZNIECIERPLIWIONY. — WIDZĘ, ŻE SŁOWAMI DONIKĄD NIE DOJDZIEMY. BĘDĘ MUSIAŁ WYDOBYĆ TĘ INFORMACJĘ… INACZEJ. ELVIRA ZMRUŻYŁA OCZY I WYPROSTOWAŁA SIĘ DUMNIE, JAKBY W JEDNEJ CHWILI ODZYSKAŁA MŁODZIEŃCZĄ SIŁĘ. — NIE WIEM, O CZYM MÓWISZ, MORWUSIE — ODPARŁA CHŁODNO. — ALE ZACZYNASZ MNIE IRYTOWAĆ. WŁAZISZ DO MOJEJ CHATKI JAK ZŁODZIEJ, KTÓRY CHCE OBRABOWAĆ WSZYSTKO NA SWOJEJ DRODZE. NIE POZWOLĘ NA TAKIE ZACHOWANIE W MOICH PROGACH. MORWUS SKRZYWIŁ SIĘ LEKKO, LECZ JEGO GŁOS POZOSTAŁ SPOKOJNY, NIEMAL ZNUDZONY. — JA? OBRABOWAĆ? — PARSKNĄŁ. — INTERESUJE MNIE TYLKO JEDNO — TĘ DZIEWCZYNKĘ, KTÓRĄ PODOBNO ZNALAZŁAŚ W LESIE. WIEM, ŻE JĄ UKRYWASZ. ELVIRA PRYCHNĘŁA. — MORWUSIE, DOBRZE WIESZ, ŻE NIE WPUSZCZAM DZIECI DO CHATKI. A JEŚLI JUŻ JAKIEŚ SIĘ ZNAJDĄ… — PRZERWAŁA, PATRZĄC MU PROSTO W OCZY — …TO TYLKO PO TO, BY PRZYSŁUŻYŁY SIĘ W TYCH TRUDNYCH CZASACH. POŻYWIENIE NIE ROŚNIE NA DRZEWACH. MORWUS PRZYJRZAŁ SIĘ UWAŻNIE. W JEGO OCZACH ZAPŁONĄŁ CIEŃ WŚCIEKŁOŚCI. — MOŻE I MÓWISZ PRAWDĘ — WYCEDZIŁ PRZEZ ZACIŚNIĘTE ZĘBY — ALE ZNAM TWOJĄ NATURĘ, ELWIRO. JESTEŚ MISTRZYNIĄ KŁAMSTW, ILUZJI I NIEDOPOWIEDZEŃ. I CHOĆBYM MIAŁ PRZEWRÓCIĆ TĘ CHATĘ DO GÓRY NOGAMI… ZNAJDĘ JĄ. ELWIRA UNIOSŁA BRODĘ, A W POWIETRZU ZADRŻAŁA LEDWIE WYCZUWALNA AURA MAGII. — STRASZYSZ MNIE? PRÓBUJESZ ZASTRASZYĆ STARĄ WIEDŹMĘ? — W JEJ GŁOSIE ZABRZMIAŁ SZYDERCZY ŚMIECH. — NAPRAWDĘ SĄDZISZ, ŻE POZWOLĘ CI BEZKARNIE PRZESZUKIWAĆ MÓJ DOM? MORWUS ZROBIŁ KROK NAPRZÓD. — NIE PYTAM CIĘ O POZWOLENIE. — WIĘC CHCESZ WALCZYĆ, MORWUSIE? — SZEPNĘŁA ELWIRA. — DOBRZE. ALE WIEDZ, ŻE NICZEGO NIE ODDAM CI ZA DARMO. NAWET JEŚLI W TEJ DZIEWCZYNCE KRYJE SIĘ COŚ… WIĘCEJ. MORWUS TYLKO UŚMIECHNĄŁ SIĘ CHŁODNO, A CIEMNOŚĆ W KĄTACH CHATY ZACZĘŁA SIĘ PORUSZAĆ, JAKBY BUDZIŁO SIĘ COŚ GŁĘBOKO UŚPIONEGO. MORWUS ZWĘZIŁ OCZY, A JEGO GŁOS STAŁ SIĘ ZIMNY JAK LÓD. — MOŻE I MÓWISZ PRAWDĘ… ALE MIMO TO WOLĘ CIĘ ZABIĆ I SAM PRZESZUKAĆ TĘ CHATĘ. ZBYT DOBRZE ZNAM TWOJE SZTUCZKI, ELWIRO — JESTEŚ MISTRZYNIĄ KŁAMSTW I ILUZJI. UNIÓSŁ DŁOŃ KU NIEBU. — ELPARTERINO! NAD CHATĄ ROZSZALAŁ SIĘ SZTORM. PIORUNY PRZECIĘŁY NIEBO Z OGŁUSZAJĄCYM TRZASKIEM, A Z ICH ŚWIATŁA UFORMOWAŁA SIĘ KLATKA — WIRUJĄCA, BŁYSZCZĄCA, ELEKTRYCZNA. JEJ ŚCIANY ZACZĘŁY SIĘ ZACISKAĆ, OTACZAJĄC ELWIRĘ CORAZ CIAŚNIEJ, JAKBY MIAŁY JĄ ZMIAŻDŻYĆ I SPALIĆ ŻYWCEM. ELWIRA JEDNAK NIE DRGNĘŁA. ZACISNĘŁA PALCE NA NASZYJNIKU I RZUCIŁA WŁASNE ZAKLĘCIE: — ELMATATI SER DA KALWOR! POWIETRZE ZADRŻAŁO. BŁYSKAWICZNA KLATKA ZATRZYMAŁA SIĘ — A POTEM GWAŁTOWNIE RUSZYŁA W STRONĘ MORWUSA, ODWRÓCONA SIŁĄ ELWIRINEJ MAGII. JASNOŚĆ EKSPLODOWAŁA, ROZŚWIETLAJĄC MROK WOKÓŁ NICH. MORWUS WARKNĄŁ. JEGO OCZY BŁYSNĘŁY FURIĄ, GDY WYCIĄGNĄŁ OBIE RĘCE. — KAZAR KAVIR KADABRA! Z EPICENTRUM ZAKLĘCIA WYSTRZELIŁ FIOLETOWO-ZIELONY PIORUN. ZDERZYŁ SIĘ Z MAGICZNĄ KLATKĄ I PRZEBIŁ JĄ, KIERUJĄC SIĘ PROSTO W ELWIRĘ. UDERZENIE BYŁO POTĘŻNE. OGNISTA FALA UDERZYŁA JĄ W PIERŚ — CIAŁO WYRZUCIŁO DO TYŁU. UPADŁA CIĘŻKO NA ZIEMIĘ. NIE PODNIOSŁA SIĘ. MAGIA ELWIRY ZGASŁA. JEJ DUSZA, SŁABA I ROZPROSZONA, ZOSTAŁA POCHŁONIĘTA PRZEZ CIEMNOŚĆ, KTÓRA GĘSTNIAŁA WOKÓŁ MORWUSA NICZYM CIEŃ TRIUMFU. PO ZWYCIĘSTWIE MORWUS RUSZYŁ W GŁĄB CHATY, SZUKAJĄC DZIEWCZYNKI. NAJPIERW WKROCZYŁ DO POZŁACANEGO POMIESZCZENIA, GDZIE PÓŁKI PEŁNE BYŁY ELIKSIRÓW I ZAKLĘĆ, ALE FIONA TAM NIE BYŁA. JEGO KROKI ODBIJAŁY SIĘ ECHEM OD ŚCIAN, GDY ZSZEDŁ W STRONĘ PIWNICY. W TYM CZASIE MAŁA FIONA BŁĄKAŁA SIĘ PO ROZLEGŁYCH KORYTARZACH PODZIEMI. JEJ STOPY STUKAŁY CICHO PO KAMIENNEJ POSADZCE, A ODDECH RWAŁ SIĘ W PŁACZU. NIE WIEDZIAŁA, GDZIE JEST WYJŚCIE. BYŁO TAM CIEMNO, ZIMNO, WILGOTNO — A KORYTARZE ZDAWAŁY SIĘ NIE MIEĆ KOŃCA. PIWNICA MIAŁA PONAD STO RÓŻNYCH POMIESZCZEŃ, KAŻDE PODOBNE DO POPRZEDNIEGO. GDY USŁYSZAŁA ZBLIŻAJĄCE SIĘ KROKI CZARNOKSIĘŻNIKA, SERCE NIEMAL WYSKOCZYŁO JEJ Z PIERSI. RUSZYŁA BIEGIEM PRZEZ CIEMNY TUNEL, POTYKAJĄC SIĘ O WYSTAJĄCE PŁYTY I PORZUCONE PRZEDMIOTY. WPADŁA DO JEDNEGO Z POMIESZCZEŃ — SPIŻARNI WIEDŹMY. W PIERWSZEJ CHWILI POMYŚLAŁA, ŻE BĘDZIE TAM BEZPIECZNA. ALE TO, CO UJRZAŁA, ZAMROZIŁO JĄ W MIEJSCU. NA DREWNIANYM BLACIE LEŻAŁY UCIĘTE NOGI, JAKBY NALEŻAŁY DO DZIECKA. WYŻEJ, NA PÓŁCE — ZAKURZONY SZKIELET MAŁEJ DZIEWCZYNKI Z RÓWNO UŁOŻONYMI KOŚĆMI, JAKBY KTOŚ PRZECHOWYWAŁ JE Z PRECYZJĄ CHIRURGA. FIONA WCISNĘŁA SIĘ W RÓG POMIESZCZENIA. RAMIONA DRŻAŁY JEJ OD STRACHU, A OCZY PEŁNE BYŁY ŁEZ. CORAZ BARDZIEJ PRZEKONANA, ŻE NIGDY NIE ZNAJDZIE WYJŚCIA, ZACZĘŁA ŻAŁOWAĆ, ŻE ZAUFAŁA WIEDŹMIE. TYMCZASEM KROKI MORWUSA ROZBRZMIEWAŁY CORAZ BLIŻEJ. FIONA RZUCIŁA OSTATNIE SPOJRZENIE NA MAKABRYCZNE ZNALEZISKO I RUSZYŁA DALEJ W GŁĄB PIWNIC. PRZED NIĄ WYRÓSŁ KOLEJNY KORYTARZ — CIEMNY, WĄSKI, ZAKOŃCZONY DRZWIAMI BEZ KLAMKI. GDY DOTKNĘŁA ICH DŁONIĄ, NIE OTWORZYŁY SIĘ. WIEDZIAŁA JUŻ — POTRZEBNE BYŁO ZAKLĘCIE. A ONA GO NIE ZNAŁA. BEZRADNA UKRYŁA SIĘ W KUFRZE PEŁNYM KOTŁÓW, LECZ MORWUS RZUCIŁ ZAKLĘCIE LOKALIZUJĄCE: — REAKTYWIUM SOLLA! NAGLE KUFER, W KTÓRYM BYŁA SCHOWANA MALUTKA FIONA, ZACZĄŁ SIĘ PODŚWIETLAĆ I PŁONĄĆ ŻYWYM OGNIEM. CIEPŁO STAWAŁO SIĘ NIE DO ZNIESIENIA, AŻ DZIEWCZYNKA STRACIŁA PRZYTOMNOŚĆ. CZARNOKSIĘŻNIK ODNALAZŁ JĄ NIEPRZYTOMNĄ I ZABRAŁ DO SWOJEGO ZAMKU W MROCZNYM LESIE — DALEKO OD LUDZI. KIEDY FIONA OCKNĘŁA SIĘ, BYŁA ZWIĄZANA I GŁODNA. ŁZY NAPŁYWAŁY JEJ DO OCZU. NIE MIAŁA JUŻ NIC — BYŁA CAŁKOWICIE ZDANA NA ŁASKĘ MORWUSA. USŁYSZAWSZY JEJ PŁACZ, CZARNOKSIĘŻNIK UDAŁ SIĘ DO LOCHU, GDZIE TRZYMAŁ DZIEWCZYNKĘ. ZIMNYM, BEZLITOSNYM RUCHEM ZWIĄZAŁ JĄ ŻELAZNYMI ŁAŃCUCHAMI, KTÓRE PRZYTRZYMYWAŁY JĄ NIERUCHOMO. ZDJĄŁ KAJDANY JEDYNIE PO TO, BY MÓC JĄ PODNIEŚĆ. BEZ SŁOWA ZANIÓSŁ FIONĘ DO LABORATORIUM — CIEMNEGO, WILGOTNEGO POMIESZCZENIA, WYPEŁNIONEGO DZIWNYMI MIKSTURAMI I NARZĘDZIAMI, KTÓRYCH PRZEZNACZENIE BUDZIŁO GROZĘ. POŁOŻYŁ JĄ NA STOLE Z WYSTAJĄCYMI KOLCAMI. OSTRO ZAKOŃCZONE IGŁY WBIJAŁY SIĘ W JEJ SKÓRĘ, A KAŻDY RUCH POTĘGOWAŁ BÓL. ROZTRZĘSIONA I PRZERAŻONA SPOJRZAŁA NA MORWUSA PRZEZ ŁZY I ZAPYTAŁA DRŻĄCYM GŁOSEM: — JAK SIĘ PAN NAZYWA? KIM PAN JEST? DLACZEGO POŁOŻYŁ MNIE PAN NA TYM OKROPNYM STOLE? CZY… CZY MÓGŁBY MNIE PAN UWOLNIĆ? TE KOLCE MNIE KŁUJĄ, A ŁAŃCUCHY ŚCISKAJĄ BRZUCH… MORWUS UŚMIECHNĄŁ SIĘ ZŁOWIESZCZO I ZBLIŻYŁ DO STOŁU. JEGO GŁOS BYŁ ZIMNY, POZBAWIONY EMOCJI: — NAZYWAM SIĘ MORWUS. NIE MOGĘ CIĘ UWOLNIĆ, BO OD TERAZ JESTEŚ MOJĄ ŚWINKĄ DOŚWIADCZALNĄ. TAKI JEST TWÓJ LOS, DZIEWCZYNKO. A SKORO PYTASZ… ZACZNIEMY WŁAŚNIE TERAZ. FIONA WSTRZYMAŁA ODDECH, GDY MORWUS UNIÓSŁ CIĘŻKI, SKÓRZANY BICZ, NASĄCZONY CZYMŚ, CO BŁYSZCZAŁO JAK PŁYNNE ŻELAZO. — SPOKOJNIE — DODAŁ MORWUS — NIE UMRZESZ OD RAZU. BĘDZIEMY TO POWTARZAĆ… KILKA RAZY DZIENNIE. CHCĘ ZOBACZYĆ, ILE WYTRZYMA TWOJE CIAŁO. I DUSZA. FIONA SZEPNĘŁA PRZERAŻONA: — ALE… DLACZEGO JA? PRZECIEŻ MÓGŁ PAN ZNALEŹĆ JAKĄŚ INNĄ DZIEWCZYNKĘ… CZARNOKSIĘŻNIK SPOJRZAŁ NA NIĄ, DRŻĄCĄ Z BÓLU I STRACHU, LEŻĄCĄ NA STOLE Z KOLCAMI. JEGO GŁOS BYŁ LODOWATY, A W OCZACH BŁYSZCZAŁA NIEPOKOJĄCA CIEKAWOŚĆ: — OWSZEM… I WŁAŚNIE DLATEGO ZNALAZŁEM CIEBIE. ALE SKORO JUŻ ROZMAWIAMY — POWIEDZ MI: JAK MASZ NA IMIĘ I ILE MASZ LAT? ODPOWIEDZ SZCZERZE… A MOŻE CIĘ WYPUSZCZĘ. FIONA, DŁAWIĄC SIĘ ŁZAMI I Z TRUDEM ŁAPIĄC ODDECH, ODPOWIEDZIAŁA CICHO: — MAM NA IMIĘ FIONA… I MAM SZEŚĆ LAT… A SKORO MOGĘ JUŻ MÓWIĆ… CHCIAŁABYM ZAPYTAĆ… CO SIĘ ZE MNĄ STANIE? DLACZEGO MNIE WYBRAŁ PAN? PRZECIEŻ… ZA LASEM, TAM GDZIE MIESZKAŁA TA WIEDŹMA, KTÓRA MNIE PRZYGARNĘŁA… JEST MIASTECZKO DARKSTAR. TAM NA PEWNO ZNALAZŁBY PAN INNĄ DZIEWCZYNKĘ… MORWUS UŚMIECHNĄŁ SIĘ KRZYWO I POWOLI ZBLIŻYŁ TWARZ DO JEJ TWARZY: — ACH, KOCHANIE… JA O TYM WSZYSTKIM WIEM. ALE TY NIE JESTEŚ ZWYKŁYM DZIECKIEM. JESTEŚ WYJĄTKOWA. MASZ W SOBIE COŚ, CZEGO INNI NIE MAJĄ — MOC. A JA CHCĘ JĄ MIEĆ. DLATEGO WŁAŚNIE CIEBIE WYBRAŁEM. FIONA SPOJRZAŁA NA NIEGO Z SZEROKO OTWARTYMI OCZAMI, ZASKOCZONA I PRZERAŻONA. — MAM… MOC? — POWTÓRZYŁA, JAKBY DOPIERO TERAZ ZACZĘŁA TO ROZUMIEĆ. — TO BY SIĘ ZGADZAŁO… MOŻE DLATEGO TA WIEDŹMA MNIE PRZYGARNĘŁA… MIMO ŻE ŻYWIŁA SIĘ LUDZKIM MIĘSEM I KRWIĄ DZIECI… MORWUS ZAŚMIAŁ SIĘ KRÓTKO I ZŁOWIESZCZO: — WIDZISZ? NAWET POTWORY CZUJĄ POTĘGĘ, GDY MAJĄ JĄ PRZED SOBĄ. ALE ONA TYLKO CIĘ UKRYWAŁA… JA ZAMIERZAM WYKORZYSTAĆ CIĘ W PEŁNI. CZARNOKSIĘŻNIK ZBLIŻYŁ SIĘ DO DZIEWCZYNKI Z WYRAZEM FAŁSZYWEGO WSPÓŁCZUCIA NA TWARZY. JEGO GŁOS BYŁ CHŁODNY, A KAŻDE SŁOWO OCIEKAŁO SZYDERSTWEM: — HMM… NAPRAWDĘ NIE WIEDZIAŁAŚ? NIE POWIEDZIAŁA CI O TYM? CÓŻ… NAPRAWDĘ MI CIĘ SZKODA, ŻE NIE MASZ POJĘCIA, JAKIE TORTURY CIĘ CZEKAJĄ. A UWIERZ MI — PRZEBIJANIE SKÓRY KOLCAMI TO BĘDZIE DOPIERO POCZĄTEK. CZEKA CIĘ ZNACZNIE WIĘKSZY BÓL… FIONA, Z TWARZĄ ZALANĄ ŁZAMI, ODEZWAŁA SIĘ CICHYM, PRZERAŻONYM GŁOSEM: — P-PANIE CZARNOKSIĘŻNIKU… CZY MOGĘ O COŚ ZAPYTAĆ? MORWUS UNIÓSŁ BREW, ZAINTRYGOWANY: — OCZYWIŚCIE. MASZ MOJE POZWOLENIE. FIONA DRGNĘŁA, LEDWIE ODDYCHAJĄC, I ZAPYTAŁA: — CZY… TEN STÓŁ Z KOLCAMI… NA KTÓRYM LEŻĘ… NAZYWA SIĘ… MADEJOWE ŁOŻĘ? MORWUS UŚMIECHNĄŁ SIĘ KRZYWO I KIWNĄŁ GŁOWĄ: — OWSZEM, TAK WŁAŚNIE SIĘ NAZYWA. TO MADEJOWE ŁOŻĘ — STÓŁ BÓLU I PRAWDY. I DZIŚ ODKRYJESZ, CO NAPRAWDĘ POTRAFI.Rozdział drugi: Brutalny oprawca

FIONA ODEZWAŁA SIĘ ZNÓW ZROZPACZONYM GŁOSEM: — A… MÓGŁBYŚ MNIE ZDJĄĆ Z TEGO STOLIKA Z KOLCAMI? CZARNOKSIĘŻNIK SPOJRZAŁ NA NIĄ LODOWATYM WZROKIEM. JEGO GŁOS STAŁ SIĘ JESZCZE MROCZNIEJSZY: — NIE ZDEJMĘ CIĘ… DOPÓKI NIE ODBIORĘ CI MOCY. A GDY TYLKO PRZYBĘDZIE MOJA SIOSTRA CZAROWNICA, WYPATROSIMY CIĘ, MALUTKA. ZROBIMY Z CIEBIE POŻYWIENIE NA ZIMĘ. FIONA ROZSZLOCHAŁA SIĘ JESZCZE GŁOŚNIEJ. SZARPAŁA SIĘ, WIERCIŁA, PRÓBUJĄC UWOLNIĆ Z ŁAŃCUCHÓW I KOLCZASTEGO ŁOŻA. BŁAGAŁA MORWUSA, BY JĄ WYPUŚCIŁ. W ODPOWIEDZI CZARNOKSIĘŻNIK WYJĄŁ MEDALION ZAWIESZONY NA SREBRNYM ŁAŃCUCHU — BŁYSZCZAŁ UPIORNYM, NIEBIESKIM ŚWIATŁEM. PODAŁ GO DZIEWCZYNCE, SZEPCZĄC ZAKLĘCIE: — CICHUTKO, MALUTKA… NIC CI SIĘ NIE STANIE. ZAKLĘCIE USYPIAJĄCE ZACZĘŁO DZIAŁAĆ NIEMAL NATYCHMIAST. FIONA OPADŁA BEZWŁADNIE, A MORWUS POCHYLIŁ SIĘ NAD NIĄ I WYPOWIEDZIAŁ INKANTACJĘ: — REKVANITO. JEJ POWIEKI ZADRŻAŁY, A ODDECH SIĘ USPOKOIŁ. W JEDNEJ CHWILI WSZYSTKIE WSPOMNIENIA — O PORWANIU, BÓLU, ROZMOWIE — ZNIKNĘŁY. GDY OTWORZYŁA OCZY, NIE WIEDZIAŁA, GDZIE SIĘ ZNAJDUJE. NIE ROZPOZNAWAŁA CZARNOKSIĘŻNIKA. NIE PAMIĘTAŁA, KIM JEST. PRZED NIĄ STAŁA STARA KOBIETA O SIWOCZARNYCH WŁOSACH, UBRANA W ZAKRWAWIONE I POSTRZĘPIONE SZATY. W PASIE MIAŁA PRZEWIĄZANY CZARNY RZEMIEŃ, DO KTÓREGO PRZYTROCZONE BYŁY NARZĘDZIA TORTUR. TO BYŁA REGINA — SIOSTRA MORWUSA. POCHYLONA NAD CZARNYM KOTŁEM, WŁAŚNIE DOSYPYWAŁA DO NIEGO JAKIŚ PROSZEK I CICHO MAMROTAŁA NIEZROZUMIAŁE SŁOWA. FIONA ZADRŻAŁA, WIDZĄC, JAK CZAROWNICA ZBLIŻA SIĘ DO NIEJ Z OSTRZEM W RĘKU… WIEDŹMA MIAŁA PRZY PASIE OSTRE TASAKI — UŻYWAŁA ICH DO ŚCIĄGANIA SKÓRY Z OFIAR. OBOK NICH WISIAŁ TAKŻE BAT ORAZ KOLCZUGA, CHOĆ TYCH RZADKO UŻYWAŁA. FIONA ZNAJDOWAŁA SIĘ JUŻ W INNYM POMIESZCZENIU. TO BYŁA MROCZNA IZBA, WYPEŁNIONA SZAFKAMI I NARZĘDZIAMI TORTUR. PIERWSZE, CO RZUCIŁO JEJ SIĘ W OCZY, TO DZIWNA MASZYNA — LŚNIĄCA ZIMNYM METALEM I PACHNĄCA KRWIĄ. MASZYNA DO WYCISKANIA MÓZGU Z LUDZKIEJ CZASZKI. W TEJ CHWILI INNA DZIEWCZYNKA BYŁA JUŻ DO NIEJ PRZYMOCOWANA. WIEDŹMA KRĘCIŁA MECHANIZMEM, A KRZYK DZIECKA PRZECINAŁ CISZĘ NICZYM OSTRZE. CZASZKA PĘKAŁA Z PRZERAŹLIWYM TRZASKIEM, A MÓZG WYPŁYWAŁ POWOLI NA KAMIENNĄ TACĘ USTAWIONĄ POD SPODEM. FIONA PATRZYŁA W OSŁUPIENIU I PRZERAŻENIU. JUŻ WIEDZIAŁA, ŻE MADEJOWE ŁOŻE TO BYŁ DOPIERO POCZĄTEK JEJ MĘKI. OBOK MASZYNY STAŁA GILOTYNA — WYSOKA, CIĘŻKA, Z ZAKRWAWIONYM OSTRZEM. ŚCINANO NIĄ GŁOWY OFIAR. DALEJ — KOŁYSKA MOJŻESZA. NARZĘDZIE STWORZONE DO NABIJANIA OFIAR NA PAL — OD STÓP AŻ PO SZYJĘ. FIONA PRZEŁKNĘŁA ŚLINĘ I SPOJRZAŁA PRZEZ OKNO Z GRUBYMI, ŻELAZNYMI KRATAMI. NA DZIEDZIŃCU PŁONĘŁY STOSY. PŁOMIENIE SIĘGAŁY NIEBA, POCHŁANIAJĄC CIAŁA TYCH, KTÓRZY KRZYCZELI, ZANIM OGIEŃ ZDĄŻYŁ ODEBRAĆ IM GŁOS. OBOK — SZUBIENICE. DREWNIANE, SUROWE, GOTOWE NA KOLEJNE EGZEKUCJE. LINA ZWISAŁA LENIWIE, JAKBY TYLKO CZEKAŁA NA SZYJĘ NASTĘPNEJ OFIARY. W TEJ CHWILI DO FIONY PODESZŁA WIEDŹMA. JEJ GŁOS BYŁ CICHY, NIEMAL MELODYJNY — JAK KOŁYSANKA. ALE W OCZACH BŁYSZCZAŁO CZYSTE SZALEŃSTWO. — JUŻ NADSZEDŁ CZAS NA CIEBIE, KOCHANIUTKA — SZEPNĘŁA I BEZ TRUDU UNIOSŁA DROBNE CIAŁO DZIEWCZYNKI. ZABRAŁA JĄ DO LABORATORIUM — DUSZNEJ KOMNATY, W KTÓREJ CUCHNĘŁO POPIOŁEM I SPALENIZNĄ. POŚRODKU ZNAJDOWAŁ SIĘ MAGICZNY KRĄG WYKREŚLONY KRWIĄ. WIEDŹMA POSADZIŁA JĄ NA KRZEŚLE. FIONA DRŻAŁA. ŁZY SPŁYWAŁY JEJ PO POLICZKACH JAK DESZCZ PO SZYBIE. — CO… CO MI ZROBISZ? — ZAPYTAŁA CICHO, GŁOSEM LEDWIE SŁYSZALNYM. REGINA UŚMIECHNĘŁA SIĘ, UKAZUJĄC ZĘBY POPLAMIONE CZERNIĄ. — ODBIERZEMY TERAZ TWOJĄ MOC. UNIOSŁA RĘCE I WYPOWIEDZIAŁA ZAKLĘCIE: — ERKAPERTANITO! Z PODŁOGI WYSTRZELIŁY OGNISTE ŁAŃCUCHY. OPLOTŁY CIAŁO FIONY, ZACISKAJĄC SIĘ NA NIEJ NICZYM ROZGRZANY DRUT. DZIEWCZYNKA ZAWYŁA Z BÓLU. KAŻDY, NAJMNIEJSZY RUCH SPRAWIAŁ, ŻE ŁAŃCUCHY ZACZYNAŁY PŁONĄĆ INTENSYWNIEJ, PARZĄC JEJ SKÓRĘ DO ŻYWEGO MIĘSA. CZUŁA, JAK MOC ULATUJE Z NIEJ POWOLI — NICZYM CIEPŁO Z MARTWEGO CIAŁA. CAŁE CIAŁO PIEKŁO, JAKBY PŁONĘŁA OD ŚRODKA. — NIE RUSZAJ SIĘ, DZIECINO, BO BĘDZIE TYLKO GORZEJ — OSTRZEGŁA WIEDŹMA CHŁODNYM TONEM. ŁAŃCUCHY BYŁY JUŻ ROZGRZANE DO CZERWONOŚCI. FIONA NIE MOGŁA SIĘ RUSZYĆ. BYŁA BEZRADNA, OBOLAŁA, LEDWIE PRZYTOMNA. WYDAWAŁO JEJ SIĘ, ŻE TO JUŻ KONIEC — ŻE SPALI SIĘ NA TYM KRZEŚLE I ZNIKNIE Z TEGO ŚWIATA, ZAPOMNIANA, NIEZAUWAŻONA. WTEDY DO LABORATORIUM WSZEDŁ CZARNOKSIĘŻNIK. JEGO SPOJRZENIE PADŁO NA DZIEWCZYNKĘ. TYM RAZEM NIE BYŁO W NIM TAKIEJ SUROWOŚCI JAK WCZEŚNIEJ — COŚ W NIM ZŁAGODNIAŁO, CHOĆ TRUDNO BYŁO POWIEDZIEĆ, CO DOKŁADNIE. — SPOKOJNIE, MALUTKA… — POWIEDZIAŁ CICHO. — NIE BĘDZIEMY CIĘ DŁUGO MĘCZYĆ. FIONA UNIOSŁA GŁOWĘ. SKÓRA NA JEJ TWARZY BYŁA POPARZONA, USTA SPĘKANE. Z TRUDEM JE OTWORZYŁA, A JEJ GŁOS BYŁ NIEMAL NIESŁYSZALNY: — PANIE CZARNOKSIĘŻNIKU… CZY MOGŁABYM… DOSTAĆ COŚ DO JEDZENIA? BARDZO… ZGŁODNIAŁAM… CZARNOKSIĘŻNIK SPOJRZAŁ NA SZEŚCIOLATKĘ Z CHŁODNĄ CIEKAWOŚCIĄ. ZASTYGŁ NA MOMENT, JAKBY OCENIAŁ, CZY TO PYTANIE TO PRZEJAW SPRYTU, CZY SŁABOŚCI. A POTEM UŚMIECHNĄŁ SIĘ — UŚMIECHEM POZBAWIONYM CIEPŁA. — TAK, MALUTKA — ODPARŁ NIEMAL ŁAGODNIE, CHOĆ W JEGO TONIE CZAIŁ SIĘ CHŁÓD. — DOSTANIESZ… TO, NA CO ZASŁUŻYŁAŚ. — NATURALNIE, ŻE DOSTANIESZ JEDZENIE… JAK TYLKO ZAKOŃCZYMY PROCES WYSYSANIA MOCY. O ILE, OCZYWIŚCIE, PRZEŻYJESZ TORTURY, KTÓRE CIĘ CZEKAJĄ. CZARNOKSIĘŻNIK UŚMIECHNĄŁ SIĘ ZIMNO. — ALE PAMIĘTAJ — JEŚLI BĘDZIESZ GRZECZNIE SIEDZIAŁA, WSZYSTKO POTRWA KRÓCEJ. FIONA PRZEŁKNĘŁA ŚLINĘ, CAŁA DRŻĄCA. Z TRUDEM WYDUSIŁA Z SIEBIE: — BĘDĘ GRZECZNA… JUŻ SIĘ NIE BĘDĘ WIERCIĆ… TYLKO… CHCĘ, ŻEBY TO SIĘ SKOŃCZYŁO… MORWUS PODSZEDŁ BLIŻEJ. JEGO SPOJRZENIE STAŁO SIĘ PUSTE — JAKBY Z JEGO DUSZY NIE ZOSTAŁO JUŻ NIC LUDZKIEGO, TYLKO CIEŃ TEGO, CZYM KIEDYŚ BYŁ. — SPOKOJNIE — POWIEDZIAŁ Z DZIWNĄ ŁAGODNOŚCIĄ. — POSTARAMY SIĘ, ŻEBYŚ NIC NIE POCZUŁA… UNIÓSŁ RĘCE I WYPOWIEDZIAŁ INKANTACJĘ: — ERGA PATIO CRUSSIO MOREDENGO! Z PODŁOGI WYSTRZELIŁ OŚLEPIAJĄCY KRĄG ZIELONYCH PŁOMIENI. SMUGI ŚWIATŁA — OSTRE JAK LASERY — PRZECIĘŁY POWIETRZE I UDERZYŁY W CIAŁO FIONY. WIĄZKI ZACZĘŁY OPLATAĆ JĄ Z BRUTALNĄ SIŁĄ, DOCISKAJĄC DO KRZESŁA. WIĘZY BYŁY TAK CIASNE, ŻE LEDWIE MOGŁA ODDYCHAĆ. KAŻDY MIĘSIEŃ ZAMARŁ W MIEJSCU. CZUŁA, JAK PARALIŻ SIĘGA CORAZ GŁĘBIEJ — OD PALCÓW AŻ PO GARDŁO. NIE MOGŁA PORUSZYĆ NAWET POWIEKĄ. ROZPACZLIWYM, STŁUMIONYM GŁOSEM ZAPYTAŁA: — DLACZEGO… NIE MOGĘ SIĘ RUSZAĆ…? — NATURALNIE, ŻE DOSTANIESZ JEDZENIE… JAK TYLKO ZAKOŃCZYMY PROCES WYSYSANIA MOCY. O ILE, OCZYWIŚCIE, PRZEŻYJESZ TORTURY, KTÓRE CIĘ CZEKAJĄ. CZARNOKSIĘŻNIK UŚMIECHNĄŁ SIĘ ZIMNO. — ALE PAMIĘTAJ — JEŚLI BĘDZIESZ GRZECZNIE SIEDZIAŁA, WSZYSTKO POTRWA KRÓCEJ. FIONA PRZEŁKNĘŁA ŚLINĘ, CAŁA DRŻĄCA. Z TRUDEM WYDUSIŁA Z SIEBIE: — BĘDĘ GRZECZNA… JUŻ SIĘ NIE BĘDĘ WIERCIĆ… TYLKO… CHCĘ, ŻEBY TO SIĘ SKOŃCZYŁO… MORWUS PODSZEDŁ BLIŻEJ. JEGO SPOJRZENIE STAŁO SIĘ PUSTE — JAKBY Z JEGO DUSZY NIE ZOSTAŁO JUŻ NIC LUDZKIEGO, TYLKO CIEŃ TEGO, CZYM KIEDYŚ BYŁ. — SPOKOJNIE — POWIEDZIAŁ Z DZIWNĄ ŁAGODNOŚCIĄ. — POSTARAMY SIĘ, ŻEBYŚ NIC NIE POCZUŁA… UNIÓSŁ RĘCE I WYPOWIEDZIAŁ INKANTACJĘ: — ERGA PATIO CRUSSIO MOREDENGO! Z PODŁOGI WYSTRZELIŁ OŚLEPIAJĄCY KRĄG ZIELONYCH PŁOMIENI. SMUGI ŚWIATŁA — OSTRE JAK LASERY — PRZECIĘŁY POWIETRZE I UDERZYŁY W CIAŁO FIONY. WIĄZKI ZACZĘŁY OPLATAĆ JĄ Z BRUTALNĄ SIŁĄ, DOCISKAJĄC DO KRZESŁA. WIĘZY BYŁY TAK CIASNE, ŻE LEDWIE MOGŁA ODDYCHAĆ. KAŻDY MIĘSIEŃ ZAMARŁ W MIEJSCU. CZUŁA, JAK PARALIŻ SIĘGA CORAZ GŁĘBIEJ — OD PALCÓW AŻ PO GARDŁO. NIE MOGŁA PORUSZYĆ NAWET POWIEKĄ. ROZPACZLIWYM, STŁUMIONYM GŁOSEM ZAPYTAŁA: — – CZEMU… CZEMU MOJE CIAŁO NIE SŁUCHA…? CZARNOKSIĘŻNIK SPOJRZAŁ NA NIĄ Z POBŁAŻLIWYM UŚMIECHEM I ODPOWIEDZIAŁ: — OTÓŻ, MALUTKA FIONO… NIE MOŻEMY POZWOLIĆ, BYŚ PORUSZYŁA CHOĆ PALCEM PODCZAS WYSYSANIA MOCY. KAŻDY RUCH MÓGŁBY ZNISZCZYĆ CAŁY RYTUAŁ… ALBO ZNISZCZYĆ CIEBIE. W TEJ CHWILI Z TYŁU PODESZŁA WIEDŹMA. JEJ GŁOS NIE BYŁ JUŻ SŁODKI I UDAWANY — TERAZ BRZMIAŁ TWARDO, GROŹNIE, JAK OSTRZE TASAKA: — FIONA… NIESTETY, TWOJA MOC SIĘ OPIERA. NIE CHCE WYJŚĆ. BĘDZIEMY MUSIELI ŚCIĄGNĄĆ CI SKÓRĘ Z PLECÓW. TO JEDYNY SPOSÓB, BY SIĘ DO NIEJ DOSTAĆ. FIONA OTWORZYŁA SZEROKO OCZY. ŁZY SPŁYNĘŁY JEJ PO POLICZKACH. SZLOCHAŁA, PRAWIE NIE MOGĄC ZŁAPAĆ TCHU. SPOJRZAŁA BŁAGALNIE NA CZARNOKSIĘŻNIKA: — DLACZEGO…? DLACZEGO BĘDZIECIE MI ŚCIĄGAĆ SKÓRĘ…? OBIECAŁEŚ, ŻE… ŻE POSTARASZ SIĘ, ŻEBYM NIE CIERPIAŁA… CZARNOKSIĘŻNIK SPOJRZAŁ NA ZAPŁAKANĄ DZIEWCZYNKĘ I ODPARŁ CHŁODNO: — NO NIESTETY, MALUTKA, BĘDZIESZ MUSIAŁA TROCHĘ POCIERPIEĆ. MOC NIE CHCE OPUŚCIĆ TWOJEGO CIAŁA. FIONA ZACZĘŁA KRZYCZEĆ, ILE SIŁ W GARDLE: — POMOCY! CZY KTOŚ MNIE SŁYSZY?! MORWUS MACHNĄŁ DŁONIĄ I WYPOWIEDZIAŁ ZAKLĘCIE: — THE LAKTERINOSUNO! Z JEJ UST I JĘZYKA WYROSŁA MAGICZNA TAŚMA, KTÓRA NATYCHMIAST ZAKLEIŁA JE SZCZELNIE. FIONA NIE MOGŁA WYDUSIĆ Z SIEBIE ANI SŁOWA. WIEDŹMA ODWRÓCIŁA SIĘ, OSTRZĄC TASAK NA KAMIENNYM BLOKU. GDY POWOLI ZBLIŻAŁA SIĘ DO DZIEWCZYNKI, SZEPTAŁA: — MALEŃKA FIONO… JUŻ CZAS NA CIEBIE, KOCHANIUTKA… KIEDY PODNIOSŁA TASAK, RZUCIŁA ZAKLĘCIE: — FINITO! TAŚMA ZNIKNĘŁA. FIONA WYBUCHŁA SPAZMATYCZNYM PŁACZEM. WTEDY — W NAJMNIEJ SPODZIEWANYM MOMENCIE — ZE ŚCIANY WYŁONIŁA SIĘ TAJEMNICZA POSTAĆ. BYŁA TO KOBIETA W RÓŻOWEJ SUKIENCE POKRYTEJ CEKINAMI, FIOLETOWYCH RAJSTOPACH I Z DŁUGIMI, CZARNYMI WŁOSAMI. JEJ NOS BYŁ ŚREDNIEJ WIELKOŚCI, OKRĄGŁY I ŁAGODNY, CO NADAWAŁO JEJ ZASKAKUJĄCO CIEPŁY WYRAZ TWARZY. — NAZYWAM SIĘ HELENA — POWIEDZIAŁA SPOKOJNIE. — JESTEM TU, BY POMÓC. HELENA BYŁA ZNANA Z DOBROCI I TROSKI O SŁABSZYCH. CHOĆ ZNAŁA WIELE ZAKLĘĆ — BOJOWYCH, MIŁOSNYCH I PRAKTYCZNYCH — JEJ PRAWDZIWĄ SIŁĄ BYŁA ZNAJOMOŚĆ CZARNEJ MAGII, KTÓREJ UŻYWAŁA WYŁĄCZNIE W OBRONIE TYCH, KTÓRZY NIE POTRAFILI SIĘ BRONIĆ SAMI. UNIOSŁA RĘCE I RZUCIŁA ZAKLĘCIE: — ELI, PAT, PIORU, EX, VARU, SPADIN, STAR! POWIETRZE ROZISKRZYŁO SIĘ WOKÓŁ NIEJ. WIEDŹMA ZOSTAŁA ODRZUCONA W TYŁ, WPROST NA KRĄG WIRUJĄCYCH MIECZY, KTÓRE WYROSŁY Z ZIEMI NICZYM MAGICZNE OSTRZA. NIE MOGŁA SIĘ Z NIEGO WYDOSTAĆ. FIONA NATYCHMIAST ZOSTAŁA UWOLNIONA. OTULIŁO JĄ CIEPŁE ŚWIATŁO, A JEJ CIAŁO UNIOSŁO SIĘ NAD ZIEMIĘ I PRZENIOSŁO DO BEZPIECZNEGO DOMOSTWA CZAROWNICY HELENY. TAM, W PRZYTULNYM WNĘTRZU, MIESZKAŁ RÓWNIEŻ STARY DRWAL, KTÓRY — JAK CO DZIEŃ — SZYKOWAŁ SIĘ DO WYJŚCIA DO LASU, BY ŚCINAĆ DREWNO NA OPAŁ.