Folwark warszawski - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Two­je ży­cie musi po­wa­lać na ko­la­na! Ma być szyb­sze niż kino ak­cji i bar­dziej szo­ku­ją­ce niż zwie­rzę­ca por­no­gra­fia! Wy­maż z nie­go wszel­ką mo­no­to­nię. Je­że­li do tej pory my­łeś zęby zgod­nie ze wska­zów­ka­mi ze­ga­ra, to te­raz… prze­stań w ogó­le je myć! Za­mień po­ran­ną kawę na po­ran­ny seks, a wie­czor­ny jog­ging na nie­le­gal­ne wy­ści­gi ulicz­ne! Gdy Hol­ly­wo­od do­wie się o two­im ist­nie­niu, wy­twór­nie mają się po­za­bi­jać o pra­wa do opo­wie­dze­nia two­jej hi­sto­rii!

Za wszel­ką cenę sta­ra­łem się za­cho­wać kon­cen­tra­cję, ale pu­sty wzrok ota­cza­ją­cych mnie mar­twych zwie­rząt zna­czą­co utrud­niał to za­da­nie. Gdy sto­ją­ca na sto­li­ku ka­wo­wym wie­wiór­ka wy­ce­lo­wa­ła we mnie swo­je ogrom­ne sie­ka­cze, dłu­go­pis nie­mal wy­padł mi z ręki.

– Może pan po­wtó­rzyć tą część o zwie­rzę­tach? – w tych wa­run­kach cięż­ko było na­dą­żyć z no­to­wa­niem bez­cen­nych uwag dzie­ka­na, któ­ry był za­ra­zem (co na­pa­wa­ło mnie dumą) pro­mo­to­rem mo­jej pra­cy ma­gi­ster­skiej.

– Pro­szę cię, nie mów, że ty to wszyst­ko no­tu­jesz?

Pro­fe­sor Sa­mu­el Schmidt wy­sko­czył zza biur­ka, wy­rwał mi z rąk no­tes i od­czy­tał kil­ka ostat­nich zdań. Tak, no­to­wa­łem sło­wo w sło­wo.

– Jan­ku… po­wiem ci szcze­rze – na twa­rzy Schmid­ta ma­lo­wa­ło się za­ła­ma­nie – ze wzglę­du na two­ją re­pu­ta­cję dłu­go za­sta­na­wia­łem się nad tym, czy zo­stać two­im pro­mo­to­rem. We­dług mo­ich dro­gich ko­le­gów pro­fe­so­rów, któ­rzy zna­ją cię już kil­ka do­brych lat, je­steś naj­pil­niej­szym i naj­bar­dziej upo­rząd­ko­wa­nym, a tym sa­mym naj­nud­niej­szym uczniem w hi­sto­rii tego uni­wer­sy­te­tu – tu ci­snął moim no­te­sem do ko­sza na śmie­ci.

– Dzię­ku­ję… – z nie­po­ko­jem śle­dzi­łem los mo­ich skru­pu­lat­nie wy­ko­na­nych no­ta­tek, pusz­cza­jąc pe­jo­ra­tyw­ny ko­men­tarz mimo uszu.

– To nie był kom­ple­ment. – Sa­mu­el po­gła­skał wy­pcha­ne­go bor­su­ka, któ­ry zdo­bił jego ma­ho­nio­we biur­ko, po czym tą samą ręką po­pra­wił swo­ją siwą czu­pry­nę. Wzdry­gną­łem się na samą myśl o prze­nie­sio­nych pa­so­ży­tach.

– Z góry ostrze­gam, że je­że­li pra­ca choć w ułam­ku przy­po­mi­nać bę­dzie two­je sza­re ży­cie, nie do­sta­niesz za­li­cze­nia, nie wspo­mi­na­jąc na­wet o wy­ma­rzo­nym sta­żu w mo­jej pry­wat­nej kli­ni­ce.

Tu z sen­ty­men­tem ro­zej­rzał się po ta­pe­tu­ją­cych ścia­nę cer­ty­fi­ka­tach i od­zna­cze­niach. Na za­szczyt­nym miej­scu wi­siał dy­plom dla naj­lep­szej pla­ców­ki psy­cho­lo­gicz­nej w kra­ju, któ­ry ośro­dek pro­fe­so­ra Sa­mu­ela Schmid­ta zdo­był już czwar­ty raz z rzę­du.

– Od tej pory będę żył na kra­wę­dzi… – obie­ca­łem, po­pra­wia­jąc de­li­kat­nie wy­gię­ty koł­nierz ko­szu­li. – A może mi pan po­le­cić ja­kieś ar­ty­ku­ły lub książ­ki, któ­re po­mo­gą mi w pi­sa­niu pra­cy?

– Książ­ki? A kto w tych cza­sach czy­ta książ­ki? – pro­fe­sor był wy­raź­nie za­sko­czo­ny moim po­my­słem. – Two­ja pra­ca bę­dzie mia­ła cha­rak­ter eks­pe­ry­men­tu spo­łecz­ne­go. Je­że­li ma być wia­ry­god­na, mu­sisz oprzeć się na ob­ser­wa­cji wszyst­kich grup spo­łecz­nych: od me­ne­lów i dre­sia­rzy, po­przez kla­sę śred­nią i in­te­li­gen­cję, na po­li­ty­kach i ce­le­bry­tach skoń­czyw­szy.

– Ale nie znam oso­bi­ście żad­nych po­li­ty­ków i ce­le­bry­tów… – zgło­si­łem sprze­ciw – a tym bar­dziej me­ne­lów i dre­sia­rzy.

– To po­znasz! – podi­ry­to­wa­ny pro­fe­sor tup­nął nogą, że aż wy­pcha­ny dzik pod­sko­czył do góry. – Pa­mię­tasz po­czą­tek mo­jej pod­nio­słej prze­mo­wy, kie­dy to wzmian­ko­wa­łem o po­ry­wa­ją­cej przy­go­dzie ży­cia, któ­rą masz prze­żyć? Czę­ścią tej baj­ko­wej przy­go­dy bę­dzie spa­nie na ław­ce pod ga­ze­ta­mi w slum­sach i wcią­ga­nie kre­sek koki z tył­ków gwiazd popu.

– Ale jak niby mam to zro­bić?

– So­bie­ski, chcesz, że­bym się na cie­bie po­gnie­wał?

Pro­fe­sor usiadł na biur­ku, od­pa­la­jąc pa­pie­ro­sa. Ga­bi­ne­to­wy czuj­nik dymu za­le­pio­ny był gru­bą war­stwą ta­śmy kle­ją­cej. Dzie­kan świe­cił przy­kła­dem prze­strze­ga­nia za­sad BHP.

– Nie spieprz tego. – Schmidt nie prze­bie­rał w sło­wach. – Wszy­scy stu­den­ci psy­cho­lo­gii śnią po no­cach o sta­żu w mo­jej kli­ni­ce, a ty sta­jesz przed re­al­ną szan­są speł­nie­nia tego ma­rze­nia. Wy­star­czy, że na­pi­szesz naj­lep­szą pra­cę ma­gi­ster­ską, jaką wi­dzia­ła ta uczel­nia! Masz ku temu moż­li­wo­ści, w to nie wąt­pię, ale w two­jej pra­cy mu­szę zo­ba­czyć, że masz coś jesz­cze. Wiesz, co mam na my­śli?

– Wy­obraź­nię?

– Jaja! – po­pra­wił mnie Sa­mu­el. – W tej pra­cy chcę zo­ba­czyć two­je wiel­kie, so­czy­ste jaja! A te­raz zmy­kaj. Mam waż­ne spo­tka­nie.

Wsta­łem, ski­ną­łem gło­wą, lecz za­miast wyjść z ga­bi­ne­tu, przy­kuc­ną­łem nad ko­szem na śmie­ci, szu­ka­jąc spo­so­bu na czy­ste od­zy­ska­nie no­ta­tek.

Do­pie­ro po chwi­li zda­łem so­bie spra­wę, że Schmidt nadal mnie ob­ser­wu­je.

– Ma pan może gu­mo­we rę­ka­wicz­ki? – za­ry­zy­ko­wa­łem py­ta­niem, ale w od­po­wie­dzi pa­dło tyl­ko nie­na­wist­ne wark­nię­cie.

Prze­mo­głem się i z obrzy­dze­niem, uży­wa­jąc je­dy­nie ko­niusz­ków pal­ców, wy­cią­gną­łem no­tat­nik i szyb­ko wrzu­ci­łem go do ple­ca­ka.

Nie chcąc jesz­cze bar­dziej pro­wo­ko­wać dzie­ka­na, rzu­ci­łem się ku wyj­ściu. Schmidt dość mgli­ście na­kre­ślił mi za­rów­no plan, jak i spo­sób pi­sa­nia pra­cy, ale dal­sze py­ta­nia o ta­jem­ni­cze wy­tycz­ne nie mia­ły­by więk­sze­go sen­su. Mimo to po­zo­sta­wa­ła jed­na pa­sjo­nu­ją­ca mnie kwe­stia:

– Mogę mieć do pana jed­no pry­wat­ne py­ta­nie… – od­wró­ci­łem się od drzwi, przy­ła­pu­jąc pro­fe­so­ra na wy­cią­ga­niu z szu­fla­dy biur­ka flasz­ki z bursz­ty­no­wym pły­nem, któ­rą szyb­ko ukrył za ogo­nem bor­su­ka – na kam­pu­sie cho­dzą plot­ki, że zmie­nił pan na­zwi­sko ze Schnit­zel­ma­cher. To praw­da?

– Urzęd­ni­kom ger­ma­ni­zu­ją­cym mo­ich pra­dziad­ków nie bra­ko­wa­ło po­czu­cia hu­mo­ru, po­dob­nie zresz­tą jak two­im ro­dzi­com – od­parł ką­śli­wie, już bez krę­pa­cji spi­ja­jąc so­lid­ne­go łyka whi­sky. – Masz jesz­cze ja­kieś bły­sko­tli­we py­ta­nia?

Wy­star­czy­ło ob­jąć ga­bi­net wzro­kiem, by zro­zu­mieć, że dzie­kan był ty­pem fa­ce­ta, któ­re­go le­piej nie draż­nić. Dy­plo­my wy­da­wa­ły się je­dy­nym ele­men­tem ty­po­wym dla aka­de­mic­kich po­miesz­czeń. Bar­dziej jed­nak niż one w oczy rzu­ca­ły się opra­wio­ne w ram­ki, nie­mal­że nie­cen­zu­ral­ne zdję­cia z mło­dzień­czych lat Schmid­ta w ze­spo­le hard roc­ko­wym i mul­tum wy­pcha­nych tro­fe­ów my­śliw­skich, któ­rym akom­pa­nio­wa­ła za­wie­szo­na wśród po­ro­ży strzel­ba (zda­je się zresz­tą, że wbrew re­gu­la­mi­no­wi uczel­ni). Wy­sze­dłem na ko­ry­tarz z na­dzie­ją, że Cze­chow się my­lił.

***

Ja – nud­ny?! Co za bzdu­ra! – my­śla­łem, je­dząc ka­nap­kę w dro­dze po­wrot­nej z bi­blio­te­ki. Idąc chod­ni­kiem, do­ko­ny­wa­łem wszel­kich sta­rań, żeby omi­jać kra­wę­dzie łą­czą­ce pły­ty. Sło­wa pro­mo­to­ra od ty­go­dnia nie da­wa­ły mi spo­ko­ju.

Co taki dzie­kan, wiel­ka oso­bi­stość świa­ta psy­cho­lo­gii o wy­raź­nych skłon­no­ściach au­to­de­struk­cyj­nych, może wie­dzieć o mo­jej skrom­nej oso­bie? Pierw­sze sły­szę, żeby skru­pu­lat­ność, obo­wiąz­ko­wość i od­po­wie­dzial­ność były ce­cha­mi ne­ga­tyw­ny­mi! Mia­łem dość ja­sno okre­ślo­ny cel i szcze­gó­ło­wy plan, jak go zre­ali­zo­wać. Wy­star­czy­ło po pro­stu nie zba­czać z wy­zna­czo­nej ścież­ki. Ce­ni­łem bez­pie­czeń­stwo i spo­kój, ale żeby od razu na­zy­wać moje ży­cie sza­rym? Cho­le­ra, na­dep­ną­łem na kra­wędź.

Ok, w moje ży­cie wkra­dła się może mo­no­to­nia i na­wet by­łem jej świa­dom, ale w grun­cie rze­czy wca­le mi ona nie prze­szka­dza­ła. Nie by­łem roz­cza­ro­wa­ny ru­ty­ną. Ba! Za­ry­zy­ko­wał­bym stwier­dze­nie, że by­łem naj­szczę­śliw­szym czło­wie­kiem na świe­cie.

No bo może i do tej pory zbyt wie­le nie osią­gną­łem, ale wie­rzy­łem, że była to wy­łącz­nie kwe­stia cza­su. Nie za­ra­bia­łem żad­nych pie­nię­dzy, ale moje kon­to w ma­gicz­ny spo­sób co mie­siąc za­si­la­ły za­strzy­ki go­tów­ki od ojca, co za­pew­nia­ło mi bez­cen­ną bez­tro­skę. Nie mia­łem am­bi­cji, by zna­leźć się na okład­ce Forb­se’a, więc póki co w zu­peł­no­ści wy­star­cza­ła mi moż­li­wość za­spo­ko­je­nia mo­ich stu­denc­kich po­trzeb. A o fi­nan­so­wą przy­szłość po od­cię­ciu pę­po­wi­ny też spe­cjal­nie się nie mar­twi­łem. Do edu­ka­cji, a tym sa­mym fun­da­men­tu mo­jej ka­rie­ry za­wo­do­wej, pod­cho­dzi­łem za­wsze bar­dzo po­waż­nie, cho­ciaż ka­rie­ra nie była dla mnie ce­lem sa­mym w so­bie. Bar­dziej na­rzę­dziem. Fi­la­rem mo­je­go szczę­ścia i ładu była…

Para dre­sia­rzy ma­sze­ro­wa­ła dum­nie rów­no­le­głym chod­ni­kiem. Mój szó­sty zmysł na­tych­miast wy­czuł jed­no z naj­więk­szych za­gro­żeń, ja­kie czy­ha­ły w miej­skiej dżun­gli. Jak za­wsze w ta­kiej sy­tu­acji in­tu­icja pod­po­wia­da­ła mi, że­bym za­wró­cił, ukrył się mię­dzy drze­wa­mi, zszedł z pola wi­dze­nia po­dej­rza­nych ty­pów, ale w tym mo­men­cie roz­brzmie­wa­ją­ce w mo­jej gło­wie sło­wa pro­fe­so­ra Schmid­ta oka­za­ły się gło­śniej­sze.

Sko­ry­go­wa­łem tor ru­chu, pę­dząc pro­sto na dwóch osob­ni­ków ubra­nych tak, jak gdy­by upra­wia­li jog­ging lub szli na mecz. Oba­wia­łem się jed­nak, że ich za­mia­ry nie mia­ły nic wspól­ne­go ze spor­tem. Z każ­dym kro­kiem wzma­ga­ło się we mnie prze­ra­że­nie i na­dzie­ja, że moje po­dej­rze­nia są nie­słusz­ne. Może ci dżen­tel­me­ni byli tyl­ko nie­win­ny­mi stu­den­ta­mi, któ­rzy naj­zwy­czaj­niej w świe­cie mie­li taki styl ubie­ra­nia się?

– Po­ży­czysz port­fel? – ni­ski głos gro­dzą­ce­go mi dro­gę chło­pa­ka spra­wił, że moja wia­ra w ludz­kie do­bro ru­nę­ła jak do­mek z kart.

Odzia­ny w spodnie dre­so­we i T-shirt trze­cio­li­go­we­go klu­bu pił­kar­skie­go dwu­dzie­sto­kil­ku­la­tek chy­ba jed­nak nie był stu­den­tem, po­dob­nie zresz­tą jak to­wa­rzy­szą­cy mu dwu­me­tro­wy ły­sol.

– I ko­mó­rę… – do­dał nad wy­raz wy­so­kim, wręcz pi­skli­wym gło­sem łysy, otrze­pu­jąc ze żwi­ru no­wiut­kie, bo wciąż świe­cą­ce się jak jego gla­ca, adi­da­sy.

Czte­ry od­bla­sko­we pa­ski bie­gną­ce od obu­wia przez dre­so­wy kom­plet aż po za­ni­ka­ją­cą szy­ję świad­czy­ły wy­raź­nie o tym, że męż­czy­zna dbał, by za­wsze być wi­docz­nym na dro­dze.

– A kie­dy od­da­cie? – za­py­ta­łem na­iw­nie, wy­cią­ga­jąc z kie­sze­ni żą­da­ne ode mnie przed­mio­ty. Szyb­ko jed­nak zro­zu­mia­łem, że coś jest nie tak. – Za­raz, prze­pra­szam pa­no­wie, czy wy chce­cie mnie okraść? – zde­cy­do­wa­łem się za­py­tać wprost, nie­po­strze­że­nie cho­wa­jąc z po­wro­tem ko­mór­kę i port­fel.

Gdy chło­pa­ki za­sta­na­wia­li się nad od­po­wie­dzią, ką­tem oka zba­da­łem ewen­tu­al­ne dro­gi uciecz­ki. Mo­głem biec, ale otwar­ta prze­strzeń Pola Mo­ko­tow­skie­go nie da­wa­ła szans na dzia­ła­nia dy­wer­syj­ne.

– No a co, kur­wa!? – od­po­wie­dział niż­szy, naj­wy­raź­niej mózg przed­się­wzię­cia.

– Aha, to ja w ta­kim ra­zie… – już chcia­łem za­koń­czyć tą nie­wąt­pli­wie głę­bo­ką kon­wer­sa­cję, gdy po­tęż­na łapa ły­se­go za­ci­snę­ła się na mo­jej krta­ni.

Czu­łem się jak mała mysz przy­gnie­cio­na ko­cią łapą. Od gry­zo­nia róż­ni­ło mnie tyl­ko to, że nie pró­bo­wa­łem za wszel­ką cenę wy­do­stać się z pu­łap­ki dra­pież­ni­ka. Wie­dzia­łem, że opór tyl­ko po­gor­szył­by moją sy­tu­ację.

– Wy­ska­kuj z kasy! – za­żą­dał niż­szy, dum­nie za­gi­na­jąc da­szek nie­co przy­ma­łej bejs­bo­lów­ki z wy­mow­nym na­dru­kiem HWDP.

Nim jed­nak się­gną­łem do kie­sze­ni, na żwi­ro­wej ulicz­ce tuż obok nas za­trzy­mał się ra­dio­wóz. Przez okno po­jaz­du wy­glą­dał oty­ły funk­cjo­na­riusz, za­ja­da­jąc się opły­wa­ją­cą lu­krem droż­dżów­ką.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał, za­pi­ja­jąc po­si­łek ły­kiem kawy.

Mi­nę­ła chwi­la, nim na­past­ni­cy uświa­do­mi­li so­bie, że na dro­dze do zdo­by­czy sta­nę­ła im więk­sza ryba.

– Ja­cha, pa­nie wła­dza, to prze­cież nasz zio­mek, co nie? – od­parł z ol­brzy­mią dozą wia­ry­god­no­ści niż­szy chło­pak, in­stynk­tow­nie prze­krę­ca­jąc bejs­bo­lów­kę o 180 stop­ni.

– Ty, Ju­rek, tam­ci chy­ba spo­ży­wa­ją al­ko­hol! – spo­strzegł ofi­cer w fo­te­lu pa­sa­że­ra, wska­zu­jąc na trój­kę stu­den­tów sie­dzą­cych na ław­ce w cie­niu roz­ło­ży­ste­go kasz­ta­now­ca.

Moi ró­wie­śni­cy, gdy tyl­ko spo­strze­gli mun­du­ro­wych, dys­kret­nie (jak im się wy­da­wa­ło) wsu­nę­li pusz­ki z pi­wem do ple­ca­ków.

Po­li­cjan­ci nie dali się zwieść. Ru­szy­li z pi­skiem opon, zo­sta­wia­jąc mnie na pa­stwę mo­ich opraw­ców. Jak zwy­kle wy­bra­li sy­tu­ację o więk­szej szko­dli­wo­ści spo­łecz­nej.

– Psy już ci nie po­mo­gą… – niż­szy po­pra­wił bejs­bo­lów­kę, pre­zen­tu­jąc mi zdo­bią­cą ją in­skryp­cję – wy­cią­gaj hajs!

– Ale za­raz, pa­no­wie – za­pro­te­sto­wa­łem – nie pod­ka­blo­wa­łem was po­li­cji – co ko­re­lo­wa­ło ze zgnia­ta­ją­cą moją krtań łapą ły­se­go. – Czy wasz ko­deks ho­no­ro­wy nie na­ka­zu­je zo­sta­wić mnie w spo­ko­ju?

– Ej, czy on nas ob­ra­ża? – za­py­tał wyż­szy, za­ci­ska­jąc pię­ści.

Głos ły­se­go drą­ga­la był tak ni­ski, że jego dłuż­sza wy­po­wiedź wy­star­czy­ła­by, żeby ściąć mózg lub przy­wo­łać sta­do bez­pań­skich psów. Sko­ja­rzy­ło mi się to z dzi­ki­mi ko­ta­mi, któ­re pa­ra­li­żu­ją swo­je ofia­ry nie tyl­ko wi­do­kiem ostrych kłów, ale też in­fra­dź­wię­ka­mi za­war­ty­mi w ich ryku. Za­raz, o czym ja my­ślę? Chy­ba za­czy­na bra­ko­wać mi po­wie­trza.

– Spo­ko Łysy, ko­leż­ka jest nie­ku­ma­ty – ni­ski kom­pan na szczę­ście zdo­łał w porę wy­ja­śnić sy­tu­ację, co au­to­ma­tycz­nie po­lu­zo­wa­ło uścisk drą­ga­la.

– Ad­rian, nie mów do mnie po ksy­wie. – Łysy szep­nął kon­spi­ra­cyj­nie do ucha niż­sze­go ko­le­gi, pra­gnąc, by jego jak­że ory­gi­nal­ne i za­ska­ku­ją­ce prze­zwi­sko po­zo­sta­ło ta­jem­ni­cą.

Niż­szy, za ujaw­nie­nie imie­nia, wal­nął Ły­se­go w tył gło­wy, do któ­re­go zresz­tą le­d­wo do­się­gnął.

– Gdy­byś po­wie­dział coś psom, już byś nie żył – zwró­cił się do mnie. – A tak, to na­wet wpier­dol nie bę­dzie – ode­tchną­łem z ulgą. – Ale ko­mó­rę i hajs mu­si­my za­brać, taka ro­bo­ta.

Już chcia­łem zrzec się żą­da­nych obiek­tów, gdy w mo­jej gło­wie roz­brzmia­ły wąt­pli­wo­ści, co dziw­ne, gło­sem Schmid­ta – „I to ma być przy­go­da? A co cie­ka­we­go jest w pod­da­niu się na­past­ni­kom?! Zrób coś, do cho­le­ry!”.

„W su­mie co mi szko­dzi.” – po­my­śla­łem na­iw­nie – „wy­star­czy, że za­ła­twię spra­wę de­li­kat­nie.” – na­stęp­nie zwra­ca­jąc się do na­past­ni­ków:

– Wy­bacz­cie pa­no­wie, ale mo­że­cie mi ob­cią­gnąć.

***

Wyda się to może szo­ku­ją­ce, ale opór nie na wie­le się zdał. Co praw­da moja wul­gar­na wy­po­wiedź zo­sta­ła przy­ję­ta nad wy­raz po­błaż­li­wie, ale te­le­fon i port­fel i tak stra­ci­łem. Na­stęp­nie, żeby nie było zbyt pięk­nie, dżen­tel­me­ni w dre­sach uzna­li, że mam pe­dal­skie buty, dla­te­go też, rzecz ja­sna dla mo­je­go do­bra, po­sta­no­wi­li mi je skon­fi­sko­wać.

Po­ko­nu­jąc resz­tę dro­gi boso, przy­cią­ga­łem wzrok roz­ba­wio­nych prze­chod­niów. Czu­łem się jak po­zba­wio­ny ogo­na kot, któ­ry wśród resz­ty sta­da po­strze­ga­ny jest jako osob­nik gor­szy.

Zda­ję so­bie spra­wę, że sto­so­wa­nie tak czę­stych po­rów­nań do świa­ta zwie­rząt wy­da­je się in­fan­tyl­ne i nie­dzi­siej­sze, albo in­a­czej – de­bil­ne i nie­mod­ne. Otóż nie jest to do koń­ca ob­jaw mo­je­go zdzi­wa­cze­nia – uwa­żam się za oso­bę re­la­tyw­nie nor­mal­ną. Sto­so­wa­ne prze­ze mnie za­bie­gi sty­li­stycz­ne mają cha­rak­ter czy­sto na­uko­wy.

Wy­tłu­ma­czę to tak: je­stem stu­den­tem pią­te­go roku psy­cho­lo­gii na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim i pi­szę pra­cę ma­gi­ster­ską pod ty­tu­łem „Stu­dium za­cho­wań homo sa­piens jako do­wód na ich ewo­lu­cję od naj­pry­mi­tyw­niej­szych form ży­cia”.

Od po­cząt­ku stu­diów ma­rzy­łem o tym, żeby otrzy­mać staż w le­gen­dar­nej już, pry­wat­nej kli­ni­ce rów­nie sław­ne­go Sa­mu­ela Schmid­ta, a gdy do­wie­dzia­łem się, że prze­pust­ką do mo­ich ma­rzeń może stać się pra­ca ma­gi­ster­ska, po­sta­wi­łem wszyst­ko na jed­ną kar­tę. Ostat­nie dwa lata wy­ci­ska­łem z sie­bie siód­me poty, żeby zna­leźć się w eli­tar­nym gro­nie jego se­mi­na­rzy­stów, a te­raz – gdy w koń­cu mi się to uda­ło – czu­łem, że nie je­stem jesz­cze na­wet w po­ło­wie dro­gi.

Nad te­ma­ty­ką pra­cy gło­wi­łem się całe wa­ka­cje. Jej do­bór nie mógł wy­ni­kać z mo­jej pa­sji czy ja­kich­kol­wiek głęb­szych prze­sła­nek – naj­zwy­czaj­niej w świe­cie mu­siał być pod­pa­so­wa­ny pod dzie­ka­na Schmid­ta, któ­ry zna­ny był z za­mi­ło­wa­nia do kon­tro­wer­sji. Ta nie­do­szła gwiaz­da roc­ka spe­cja­li­zo­wa­ła się w za­bu­rze­niach pro­ce­sów psy­chicz­nych (na któ­re zresz­tą z dzie­więć­dzie­się­cio­pro­cen­to­wym praw­do­po­do­bień­stwem sam cier­piał), więc en­tu­zja­stycz­nie pod­szedł do mo­jej pro­po­zy­cji i chęt­nie po­sta­wił mnie przed wy­zwa­niem udo­wod­nie­nia mu, że wszel­kie od­chy­le­nia od nor­my w ludz­kich skłon­no­ściach i za­cho­wa­niu to wca­le nie spo­łecz­ne pa­to­lo­gie, tyl­ko spa­dek po na­szych zwie­rzę­cych przod­kach.

Te­mat pra­cy, nie dość że speł­niał wszyst­kie wy­ma­ga­nia pro­mo­to­ra (któ­ry do­dat­ko­wo był pa­sjo­na­tem fau­ny, cho­ciaż pre­fe­ro­wał ją w for­mie mar­twej na­tu­ry), to jesz­cze wy­da­wał się względ­nie pro­sty – mia­łem udo­wod­nić, że nie ode­szli­śmy da­le­ko od na­szych zwie­rzę­cych przod­ków, cze­go po­twier­dze­nie znaj­do­wa­łem nie­mal­że na każ­dym kro­ku.

Z dru­giej stro­ny wie­dzia­łem jed­nak, że awan­gar­do­wy pro­fe­sor nie przyj­mie mnie na staż, póki moja pra­ca nie bę­dzie lep­sza niż bi­blia i Har­ry Pot­ter w jed­nym. Ma­sze­ru­jąc boso i z pu­sty­mi kie­sze­nia­mi, czu­łem, że nic nie jest w sta­nie mnie za­trzy­mać.

– Chłop­cze, cze­mu pa­ra­du­jesz po uli­cy bez obu­wia? – na mo­jej dro­dze wy­ro­sło na­gle dwóch straż­ni­ków miej­skich.

Mun­du­ro­wi ni­czym czuj­ne psy wy­niu­cha­li, że coś jest nie tak.

– Wi­docz­nie pro­si się o man­dat! – stwier­dził dru­gi, wy­cią­ga­jąc no­tes.

– Są na to pa­ra­gra­fy? – za­py­ta­łem po­waż­nie, zer­ka­jąc na moje na­gie sto­py.

– Ty, on chy­ba jest pi­ja­ny… – stwier­dził ura­żo­ny moim py­ta­niem straż­nik. – Na­zwi­sko! – za­żą­dał.

– So­bie­ski Jan… – od­par­łem, na twa­rzach straż­ni­ków do­strze­ga­jąc nie­do­wie­rza­nie.

Już chcia­łem się­gnąć po do­wód, gdy przy­po­mnia­łem so­bie, że znaj­do­wał się w skra­dzio­nym mi wcze­śniej port­fe­lu.

– I może jesz­cze pod Grun­wal­dem miesz­kasz? – in­te­li­gent­nie za­żar­to­wał je­den ze straż­ni­ków.

– To nie ten król… – po­pra­wi­łem uprzej­mie, lecz pa­no­wie straż­ni­cy nie przy­kła­da­li spe­cjal­nej wagi do zgod­no­ści hi­sto­rycz­nych fak­tów.

W funk­cjo­na­riu­szach coś pę­kło. Zro­zu­mia­łem, że w ich oczach by­łem upier­dli­wym, draż­nią­cym się z nimi ko­tem. Nie­ste­ty, tych psów nie krę­po­wa­ły żad­ne łań­cu­chy.

– Zo­ba­czy­my, jaki bę­dziesz mą­dry na ko­men­dzie…

***

Straż miej­ska do­trzy­ma­ła sło­wa. Wy­star­czył je­den te­le­fon do „Zby­cha” z po­bli­skie­go po­ste­run­ku, by zna­la­zło się dla mnie miej­sce w przy­tul­nej celi. By­łem pod wra­że­niem, że sys­tem kar­ny dzia­łał w na­szym kra­ju aż tak spraw­nie.

Jesz­cze przed go­dzi­ną grzecz­nie uczy­łem się w bi­blio­te­ce, a te­raz sie­dzia­łem za krat­ka­mi. I kto by po­my­ślał, że do­bre rady Schmid­ta tak szyb­ko za­pro­wa­dzą mnie aż tak da­le­ko.

Nie­ste­ty i tu nie za­zna­łem spo­ko­ju. Celę dzie­li­łem z pi­ja­nym jak szpa­del pa­nem Wład­kiem. Gdy za­py­ta­łem ofi­ce­ra dy­żur­ne­go, dla­cze­go nie trzy­ma­ją Wła­dy­sła­wa na izbie wy­trzeź­wień, od­po­wie­dział mi, że nie mają tam już miejsc. Sko­ro tak peł­no było tu w śro­do­we po­po­łu­dnie, prze­szło mi przez myśl, że w piąt­ko­wy wie­czór pa­no­wie po­li­cjan­ci mu­szą chy­ba za­bie­rać trzeź­wych in­a­czej je­go­mo­ściów do swo­ich do­mów.

Roz­mo­wa z Wład­kiem (z któ­rym na­tych­miast prze­szli­śmy na „ty”) spra­wi­ła, że sam po­czu­łem się jak po kil­ku głęb­szych:

– Słu­chaj Edek… – za­czął Wła­dy­sław, z nie­ma­łym tru­dem wy­do­by­wa­jąc z sie­bie każ­de sło­wo.

– Ja­nek… – mi­mo­wol­nie po­pra­wi­łem to­wa­rzy­sza nie­do­li.

– Ma­rek. Je­steś dla mnie jak syn – kon­ty­nu­ował – nie chcę, że­byś skoń­czył jak ja… – tu mu się od­bi­ło. – Ty Ma­re­czek wyj­dziesz na lu­dzi, je­steś rów­ny gość. Nie dla cie­bie kry­mi­nał. Sam prze­ki­blo­wa­łem kil­ka lat i po­wiem ci, że jak już wpad­niesz do tego sra­cza, to już z nie­go nie wyj­dziesz. Pań­stwo za­raz spusz­cza wodę.

Wła­dek przy­bli­żył się do mnie, wy­peł­nia­jąc moje noz­drza sub­tel­ną wo­nią czło­wie­ka, któ­ry nie za­znał ką­pie­li od mie­się­cy.

– Nie po­zwo­lę, byś zgnił w pier­dlu, Eduś.

Po wy­po­wie­dze­niu tych wiel­kich słów, Wła­dek ro­zej­rzał się w koło, kon­spi­ra­cyj­nie się­ga­jąc dło­nią do swo­ich gaci. Po­grze­bał w nich tro­chę, wy­cią­ga­jąc po chwi­li alu­mi­nio­wą łyż­kę. Pa­trzył na mnie z taką dumą, jak­by za­miast sztuć­ca wy­jął po­kaź­nych roz­mia­rów przy­ro­dze­nie.

– Wy­do­sta­nę nas stąd – szep­nął ra­do­śnie. – Nie dam im znisz­czyć… na­szych ma­rzeń!

Na­pę­dzo­ny okrzy­kiem Wła­dek pod­biegł do ścia­ny i za­czął okła­dać ją łyż­ką. Do­my­śli­łem się, że jego ge­nial­ny plan za­kła­da zro­bie­nie pod­ko­pu. Nie­ste­ty nim zdo­łał co­kol­wiek zdzia­łać, zgiął się w pół i jak kot pró­bu­ją­cy od­chrząk­nąć kła­czek, po­mę­czył się chwi­lę, po czym pu­ścił pa­wia i po­ło­żył się pod ścia­ną, przy­ci­na­jąc ko­ma­ra.

Za­zna­łem w koń­cu upra­gnio­nej ci­szy. Przy­sia­dłem na pry­czy, uśmie­cha­jąc się do sie­bie.

Zdra­dzi­łem już, że uwa­ża­łem się za oso­bę ogrom­nie szczę­śli­wą. Przy­go­dy po­dob­ne do dzi­siej­szych do­tych­czas sta­ra­łem się omi­jać z da­le­ka, ale na­wet gdy­by przy­tra­fia­ły mi się co­dzien­nie, to i tak nie mógł­bym na­rze­kać. Zresz­tą, cze­go jesz­cze mo­głem chcieć, sko­ro mia­łem już wszyst­ko?

– So­bie­ski! – krzyk­nął straż­nik, wy­ry­wa­jąc mnie z za­my­śle­nia. – Masz szczę­ście. Ktoś przy­niósł two­je do­ku­men­ty. Wy­cho­dzisz.

Nie­co za­sko­czo­ny opu­ści­łem celę, roz­glą­da­jąc się za moim wy­ba­wi­cie­lem, a ra­czej wy­ba­wi­ciel­ką.

I wte­dy ją uj­rza­łem – mi­łość mego ży­cia.

By­łem ty­pem czło­wie­ka, któ­ry nig­dy nie zwra­cał uwa­gi na wy­gląd in­nych. Nie ob­cho­dzi­ło mnie, ja­kie­go ko­lo­ru ktoś ma wło­sy; czy jest gru­by, czy chu­dy; jaką ma cerę lub w co jest ubra­ny. Moje po­dej­ście zmie­nia­ło się o 180 stop­ni, gdy sta­wa­ła przede mną Maja.

Mo­głem ga­pić się na nią ca­ły­mi go­dzi­na­mi. O każ­dym cen­ty­me­trze kwa­dra­to­wym jej cia­ła mo­głem pi­sać epo­pe­je. Jej cia­ło było moją bi­blią, któ­rą po­boż­nie stu­dio­wa­łem każ­de­go wie­czo­ra (i w trak­cie dnia, gdy przy­da­rza­ła się ku temu oka­zja).

Do­tyk jej kru­czo­czar­nych wło­sów, któ­re spły­wa­ły wzdłuż ra­mion jak wo­do­spa­dy ropy naf­to­wej spra­wiał, że czu­łem się bo­gat­szy niż Exxon Mo­bil, Shell i BP ra­zem wzię­te. Trzy słod­kie pie­przy­ki zdo­bi­ły jej bla­dy po­li­czek ni­czym czar­ne per­ły. Jej piw­ne oczy były dla mnie tym, czym głę­bia bu­tel­ki dla al­ko­ho­li­ka. Jej szczu­pła syl­wet­ka, de­li­kat­nie za­okrą­glo­ne kształ­ty opra­wio­ne w zwiew­ną, tur­ku­so­wą su­kien­kę po­wo­do­wa­ły u mnie… każ­dy fa­cet wie, co po­wo­do­wa­ły…

– So­bie­ski, co zno­wu prze­skro­ba­łeś? – za­py­ta­ła roz­ba­wio­na Maj­ka, przy­tu­la­jąc mnie na po­wi­ta­nie.

Choć sie­dzia­łem w aresz­cie tyl­ko pół­to­rej go­dzi­ny, czu­łem się jak de­ge­ne­rat wy­cho­dzą­cy na prze­pust­kę po od­sie­dze­niu kil­ku do­brych lat. Na wi­dok ko­bie­ty po­czu­łem się jak pies, któ­ry do­strze­ga sucz­kę z ciecz­ką. By nie dać nic po so­bie po­znać, przy­tu­li­łem się do Maj­ki, od­chy­la­jąc bio­dra do tyłu.

– Do­brze się czu­jesz? – za­py­ta­ła, przy­glą­da­jąc się moim nie­zgrab­nym sta­ra­niom.

Sko­ro i tak mnie przej­rza­ła, nie mia­łem nic do stra­ce­nia:

– Chodź­my stąd… – szep­ną­łem jej do ucha – bo za sto­su­nek w miej­scu pu­blicz­nym mogą za­mknąć mnie na dłu­żej.ROZDZIAŁ 2

Uwiel­bia­łem te chwi­le, gdy le­że­li­śmy w łóż­ku po uda­nym sek­sie. Od­prę­żo­ny, wol­ny od ne­ga­tyw­nych emo­cji, na chwi­lę znaj­dy­wa­łem się z dala od ca­łe­go świa­ta.

Po­tra­fi­li­śmy spę­dzać całe dnie jak zwie­rzę­ta. Le­że­li­śmy w na­szym le­go­wi­sku, opusz­cza­jąc je tyl­ko po to, by sko­czyć po je­dze­nie lub ewen­tu­al­nie uroz­ma­icić miej­sce sto­sun­ku. Jeść, spać i ko­chać się – tak po­win­no wy­glą­dać ży­cie czło­wie­ka, gdy­by za­brać te wszyst­kie inne atrak­cje, któ­re mają rze­ko­mo „od­róż­niać nas od zwie­rząt”.

Zresz­tą, jak na je­den dzień mia­łem już zde­cy­do­wa­nie dość przy­gód. Wtu­lo­ny w ra­mię Mai za­sta­na­wia­łem się, skąd Schmidt wziął tego typu me­to­dy dy­dak­tycz­ne. Cho­ciaż zwa­ża­jąc na jego bo­ga­tą prze­szłość, nie­trud­no było mi wy­obra­zić so­bie, że on rów­nież zdo­by­wał wie­dzę prak­tycz­ną na star­ciach z dre­sia­rza­mi i noc­le­gach w aresz­cie.

– Mu­sisz? – za­py­ta­łem, gdy Maja się­gnę­ła po pa­pie­ro­sa.

– Ko­tecz­ku, co to za seks, je­śli nie wień­czy go fa­jecz­ka? – od­po­wie­dzia­ła py­ta­niem.

Za­sta­na­wia­łem się, ja­kie inne zwie­rzę poza czło­wie­kiem prak­ty­ku­je ja­kiś ry­tu­ał po sto­sun­ku sek­su­al­nym, ale do gło­wy przy­szła mi tyl­ko mo­dlisz­ka. Ucie­szy­łem się, że moja sa­mi­ca je­dy­nie za­dy­mia na­szą sy­pial­nię, a nie po­że­ra mnie żyw­cem.

Maja teo­re­tycz­nie rzu­ci­ła pa­le­nie – przy­najm­niej tym chwa­li­ła się wszyst­kim w koło. W rze­czy­wi­sto­ści jed­nak „oka­zyj­nie” po­zwa­la­ła so­bie na „ma­łe­go dym­ka”. Nie wy­obra­ża­ła so­bie prze­rwy w za­ję­ciach bez faj­ki, spo­tka­nia ze zna­jo­my­mi bez faj­ki, obia­du bez faj­ki, kawy bez faj­ki, sek­su bez faj­ki, piwa bez faj­ki, czy choć­by „prze­wie­trze­nia się” bez faj­ki. Tym spo­so­bem „nie pa­li­ła”, wy­pa­la­jąc je­dy­nie pacz­kę dzien­nie.

– Słu­chaj… – za­czę­ła pół­szep­tem Maja – chy­ba za­po­mnia­łam wczo­raj wziąć ta­blet­ki.

Sło­wa te ude­rzy­ły we mnie jak grom z ja­sne­go nie­ba. Za­la­łem się po­tem. Ner­wo­wy stru­mień emo­cji spo­wo­do­wał jesz­cze bar­dziej im­pul­syw­ny stru­mień my­śli:

„O Boże! Czy już w tak mło­dym wie­ku mam zo­stać oj­cem? Czy je­stem na to go­to­wy? Czy je­stem wy­star­cza­ją­co doj­rza­ły? Na pew­no nie – nie mogę być – je­stem w koń­cu za mło­dy. Je­stem tyl­ko stu­den­tem – pod­mio­tem nie­od­po­wie­dzial­nym i nie­go­to­wym na tru­dy ży­cia. Czy uni­wer­sy­tet przy­go­to­wał mnie do by­cia do­ro­słym? Po­tra­fię z pa­mię­ci wy­re­cy­to­wać teo­rię be­ha­wio­ry­zmu i in­tro­spek­cjo­ni­zmu, ale czy będę umiał być gło­wą ro­dzi­ny?”.

„Ale za­raz, prze­cież zwie­rzę­ta nie po­trze­bu­ją wyż­sze­go wy­kształ­ce­nia ani na­wet ja­kiej­kol­wiek szko­ły, aby wy­cho­wać swo­je po­tom­stwo. Dla nich jest to czyn­ność tak na­tu­ral­na jak spa­nie, gdy jest się zmę­czo­nym, lub wą­cha­nie się po tył­kach. Wiem, że będę w sta­nie spro­stać temu wy­zwa­niu. Będę do­brym oj­cem”.

– Nie martw się skar­bie… – od­par­łem, opie­kuń­czo przy­tu­la­jąc Maję do pier­si – za­opie­ku­ję się na­szym dziec­kiem.

– O czym ty mó­wisz? – wy­raź­nie obu­rzo­na Maja wy­rwa­ła się z mo­je­go uści­sku. – Prze­cież do­sze­dłeś na ze­wnątrz.

– No tak… – przy­po­mnia­łem so­bie.

Maja włą­czy­ła te­le­wi­zor. Ja się­gną­łem po kom­pu­ter. Do­pie­ro, gdy za­czą­łem prze­le­wać na twar­dy dysk zdo­by­tą dziś wie­dzę, uświa­do­mi­łem so­bie, że cały ten cyrk z dre­sa­mi, stra­żą miej­ską i po­by­tem w aresz­cie nie­spe­cjal­nie prze­kła­da się na moją pra­cę.

Su­ge­ru­jąc się zda­niem Sa­mu­ela, wpa­ko­wa­łem się w nie­złe ba­gno, ale te­raz, na spo­koj­nie, gdy przy­szedł czas na re­flek­sje, nie po­tra­fi­łem prze­ło­żyć zdo­by­te­go do­świad­cze­nia na od­po­wied­nie sło­wa.

Po­krót­ce na­kre­śli­łem moją wi­zję Wła­dy­sła­wa, jako za­mknię­te­go w klat­ce pta­ka, któ­ry utra­cił umie­jęt­ność la­ta­nia. Co za ba­nał.

– Hej Py­siu! Chodź zo­ba­czyć, jaki wspa­nia­ły przy­rzą­dzi­łam obiad! – z te­le­wi­zji do­biegł mnie do­sko­na­le skon­stru­owa­ny dia­log, in­spi­ru­jąc do twór­czej i wia­ry­god­nej pra­cy.

Maja z pa­sją oglą­da­ła 4836 od­ci­nek po­pu­lar­nej te­le­no­we­li scien­ce fic­tion pod ty­tu­łem „Klon”.

– Mo­żesz prze­łą­czyć? – w koń­cu nie wy­trzy­ma­łem.

– Cze­mu?

– Bo jak tego słu­cham, to mam ocho­tę wy­cią­gnąć so­bie mózg przez noz­drza.

Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu, Maja ule­gła bez wcho­dze­nia w dys­ku­sję i obro­ny nie­za­prze­czal­nej war­to­ści ar­ty­stycz­nej i mo­ra­li­za­tor­skiej „Klo­na”. Co dziw­niej­sze, uczy­ni­ła to wte­dy, gdy na ekra­nie po­ja­wi­ło się se­ria­lo­we „cia­cho” – Ra­fał Pa­ląg.

Bez tru­du pod­da­łem me­ta­fo­rze za­cho­wa­nia Ad­ria­na i Ły­se­go, a tak­że prze­mi­łych straż­ni­ków miej­skich. Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu, od­czy­tu­jąc uwiecz­nio­ny do tej pory frag­ment za­uwa­ży­łem, że za­pi­sa­ne prze­ze mnie rów­no­waż­ni­ki zdań ukła­da­ły się w coś bar­dziej przy­po­mi­na­ją­ce­go po­wieść niż pra­cę na­uko­wą. Czy to o to cho­dzi­ło Schmid­to­wi?

– To­masz Ryś, wi­tam ser­decz­nie. Mo­imi dzi­siej­szy­mi go­ść­mi są Ire­na Ma­choń, pre­zes Li­ber­ta­riań­skie­go Ru­chu Rów­no­ści, oraz Miesz­ko Bi­gos, li­der Na­ro­do­wej Par­tii Pa­trio­tycz­nej.

Z desz­czu pod ryn­nę. Maja prze­łą­czy­ła na pro­gram pu­bli­cy­stycz­ny, któ­re­go sza­cow­ny­mi go­ść­mi byli prze­wod­ni­czą­cy dwóch naj­bar­dziej skraj­nych par­tii w tym kra­ju.

– Za­cznę od kwe­stii, któ­ra od ja­kie­goś cza­su dzie­li Po­la­ków na dwa obo­zy – kon­ty­nu­ował Ryś. – Wczo­raj w sej­mie prze­gło­so­wa­na zo­sta­ła de­cy­zja w spra­wie re­fe­ren­dal­ne­go spi­su po­wszech­ne­go Po­la­ków, któ­ry od­bę­dzie się 10 mar­ca. Le­wi­ca z Li­ber­ta­riań­skim Ru­chem Rów­no­ści na cze­le prze­ko­na­ła więk­szość rzą­dzą­cą o ko­niecz­no­ści okre­śle­nia pro­cen­to­wej ilo­ści ho­mo­sek­su­ali­stów w spo­łe­czeń­stwie i po­par­cia resz­ty dla roz­sze­rze­nia ich praw. Re­fe­ren­dum od­bę­dzie się za 5 mie­się­cy, jed­nak już dzi­siaj po­ja­wia­ją się gło­sy, za­rów­no w kra­ju jak i za gra­ni­cą, że mamy tu do czy­nie­nia z na­ru­sza­niem pod­sta­wo­wych praw czło­wie­ka.

– Nic bar­dziej błęd­ne­go… – za­ne­go­wa­ła Ire­na Ma­choń. – Wła­śnie dla­te­go na­sza par­tia od mie­się­cy na­ci­ska­ła, aby nie ba­dać spo­łe­czeń­stwa w spo­sób jaw­ny, lecz po­przez ano­ni­mo­we re­fe­ren­dum. Każ­dy bę­dzie mógł bez żad­nych obaw wy­po­wie­dzieć się o swo­jej orien­ta­cji sek­su­al­nej. W koń­cu otrzy­ma­my re­al­ny ob­raz struk­tu­ry spo­łe­czeń­stwa pol­skie­go.

– A nie boi się pani o to, że Po­la­cy re­pre­zen­tu­ją­cy więk­szość sek­su­al­ną i na­ro­do­wo­ścio­wą po pro­stu nie we­zmą udzia­łu w re­fe­ren­dum, po­nie­waż nie będą w nim mie­li żad­ne­go in­te­re­su? Oczy­wi­ście, gdy­by do urn sta­wi­li się wy­łącz­nie przed­sta­wi­cie­le mniej­szo­ści ho­mo­sek­su­al­nej, na po­sta­wie ogó­łu lud­no­ści moż­na by okre­ślić ich udział pro­cen­to­wy. Ist­nie­je jed­nak re­al­ne za­gro­że­nie, że je­że­li re­fe­ren­dum nie przy­cią­gnie po­nad po­ło­wy upraw­nio­nych do gło­su oby­wa­te­li, to nie przy­cią­gnie ni­ko­go. Mniej­szo­ści mogą bać się ujaw­nić, je­że­li nie będą czu­ły wspar­cia więk­szo­ści.

– Oczy­wi­ście – przy­zna­ła Ma­choń – dla­te­go naj­waż­niej­szym za­da­niem za­rów­no dla po­li­ty­ków, jak i dla me­diów na naj­bliż­sze mie­sią­ce jest pro­mo­wa­nie re­fe­ren­dum i uświa­do­mie­nie spo­łe­czeń­stwu jego wagi.

– Po­wiem wprost, że całe to re­fe­ren­dum to naj­więk­sza bzdu­ra od cza­su otwar­cia na­szych gra­nic – wtrą­cił się Bi­gos. – Czy Po­la­cy na­praw­dę mu­szą pła­cić gru­be mi­lio­ny z wła­snych kie­sze­ni, żeby do­wie­dzieć się, ilu z nas cier­pi na ho­mo­sek­su­alizm? Le­piej wy­dać te pie­nią­dze na le­cze­nie tych nie­licz­nych nie­szczę­śni­ków.

– Le­cze­nie? – obu­rzy­ła się Ma­choń. – Nie­licz­nych?! A to do­bre. Wie pan, cze­mu wy­da­je się panu, pod­kre­ślę, wy­da­je, że ho­mo­sek­su­ali­ści są w tym kra­ju gru­pą nie­licz­ną? Wła­śnie przez lu­dzi ta­kich jak pan i pań­scy zwo­len­ni­cy, mniej­szo­ści nie ujaw­nia­ją się, a jest ich wię­cej, niż po­tra­fi pan to so­bie wy­obra­zić! Dla po­rów­na­nia, w Sta­nach Zjed­no­czo­nych ho­mo­sek­su­ali­ści sta­no­wią nie­mal­że 20% spo­łe­czeń­stwa! 20%! Czy pol­skie sta­ty­sty­ki oscy­lu­ją­ce wo­kół 3% są wia­ry­god­ne? Bar­dzo w to wąt­pię. To spo­łe­czeń­stwo jest prze­siąk­nię­te stra­chem, a re­fe­ren­dum jest je­dy­ną szan­są gło­su dla każ­de­go w tym kra­ju, nie­za­leż­nie od jego upodo­bań.

– Dla­cze­go wia­ry­god­ność tych sta­ty­styk jest tak istot­na? – do­py­ty­wał Ryś.

– Re­fe­ren­dum i uzy­ska­nie praw­dzi­we­go ob­ra­zu struk­tu­ry pol­skie­go spo­łe­czeń­stwa to pierw­szy krok w kie­run­ku wiel­kich prze­mian. Gdy uzy­ska­my pew­ność, że po­nad 10% miesz­kań­ców na­sze­go kra­ju to ho­mo­sek­su­ali­ści, wal­ka o ich pra­wa na­bie­rze zu­peł­nie in­ne­go wy­mia­ru. Otwo­rzy to dro­gę do ślu­bów par ho­mo­sek­su­al­nych, do pa­ry­te­tów na sta­no­wi­skach rzą­do­wych, a w koń­cu do le­ga­li­za­cji ad­op­cji przez ta­kie pary.

– I może jesz­cze po­zwo­li­my ko­bie­tom zo­sta­wać księż­mi!? Co za non­sens… – od­parł ostro Bi­gos. – Od­da­łem dla tego kra­ju wszyst­ko i nie po­zwo­lę, żeby moja oj­czy­zna za­mie­ni­ła się w So­do­mę i Go­mo­rę.

– Jak mamy to ro­zu­mieć? – spy­tał Ryś. – Pla­nu­je pan ja­kieś od­wo­ła­nia od de­cy­zji władz?

– Nic bym tym nie wskó­rał… – przy­znał Miesz­ko. – Re­fe­ren­dum było lob­bo­wa­ne przez całą rze­ko­mą „eli­tę” tego kra­ju: zde­pra­wo­wa­ne oso­by pu­blicz­ne, dla któ­rych tra­dy­cje Rze­czy­po­spo­li­tej i war­to­ści chrze­ści­jań­skie są po pro­stu nie­mod­ne. Ak­to­rzy, pio­sen­ka­rze, spor­tow­cy, prze­bo­jo­wi po­li­ty­cy… wszy­scy sta­ra­ją się być tacy no­wo­cze­śni, po­dą­żać za za­cho­dem, ka­li­for­ni­za­cją świa­ta. A resz­ta na­ro­du pa­trzy na ten roz­pad, na tą zgni­li­znę i wie, że je­stem ich ostat­nią na­dzie­ją… – w stu­diu za­pa­dła ci­sza.

– Łał… – mil­cze­nie prze­rwał w koń­cu Ryś. – To było… wstrzą­sa­ją­ce. Ale da­lej nie po­wie­dział pan, jak za­mie­rza się usto­sun­ko­wać do re­fe­ren­dum?

– Po­wiem tyl­ko, że stoi za mną cały na­ród. Nie za­gro­zi nam gru­pa so­do­mi­stów, choć­by nie wia­do­mo jak wy­so­ko po­sta­wio­nych. Pro­szę się nie oba­wiać – tu Bi­gos zwró­cił się wprost do te­le­wi­dzów – gwa­ran­tu­ję, że 10 mar­ca nic nie zmie­ni. Pol­ska po­zo­sta­nie Pol­ską!

Sło­wa te w ustach Bi­go­sa mo­gły ozna­czać tyl­ko jed­no – woj­nę. A że fa­cet miał za sobą ar­mię dre­sia­rzy, skin­he­adów i słu­cha­czy ra­dia Ma­ry­ja, mógł po­krzy­żo­wać pla­ny, jak on to na­zy­wał, „so­do­mi­stycz­nej eli­ty”, któ­ra śmia­ła wal­czyć o rów­no­upraw­nie­nie. Re­al­na groź­ba apo­ka­lip­sy nie mo­ty­wo­wa­ła do dal­sze­go pi­sa­nia pra­cy. Roz­po­czę­cie ko­lej­ne­go pa­ra­gra­fu stra­ci­ło na­gle ja­ki­kol­wiek sens. Na szczę­ście z nie­spo­dzie­wa­ną po­mo­cą przy­szła tu Maja.

– Ko­cha­nie – słod­ki „przy­tu­las” od­wró­cił moją uwa­gę od po­now­nie włą­czo­ne­go „Klo­na” – nie po­gnie­wasz się, jak w pią­tek wyj­dę bez cie­bie?

Przed mo­imi ocza­mi sta­nę­ła gru­pa smu­kłych ga­ze­li w okre­sie go­do­wym. Zbli­ża­jąc się do wo­do­po­ju, ga­ze­le przy­cią­gnę­ły uwa­gę pa­są­cych się sam­ców. Pod wpły­wem uno­szą­cych się w dusz­nym po­wie­trzu fe­ro­mo­nów, na­pię­cie sek­su­al­ne u odu­rzo­nych tra­wa­mi sa­wan­ny pa­rzy­sto­ko­pyt­nych wzro­sło do tego stop­nia, że go­to­wi byli po­kryć na­wet co bar­dziej za­okrą­glo­ną ska­łę. Sa­mi­ce z po­cząt­ku mia­ły się na bacz­no­ści, lecz wraz z kon­sump­cją ko­lej­nych źdźbeł ich zmy­sły tę­pia­ły. Wkrót­ce sa­wan­na za­mie­ni­ła się w sce­nę or­gii.

Prze­la­łem mrocz­ną wi­zję na baj­ty, za­cho­wu­jąc przy tym ka­mien­ną twarz.

– Zno­wu?

– No wiem… ale z dziew­czy­na­mi już od daw­na pla­no­wa­ły­śmy bab­ski wie­czór. Wło­ży­my szpil­ki, ja­kieś faj­ne kiec­ki; na­pi­je­my się ma­li­bu, a po­tem sko­czy­my gdzieś po­tań­czyć.

Ok, więc moja dziew­czy­na chcia­ła tyl­ko sek­sow­nie się ubrać, na­wa­lić i pójść do klu­bu bez swo­je­go fa­ce­ta. Naj­wy­raź­niej nie mia­łem po­wo­dów do obaw.

– A może jed­nak za­bie­rzesz mnie ze sobą i bę­dzie­my uda­wać, że je­stem two­im ho­mo­sek­su­al­nym przy­ja­cie­lem? – spró­bo­wa­łem, za­in­spi­ro­wa­ny obej­rza­ną przed mo­men­tem au­dy­cją, ale peł­ne po­li­to­wa­nia spoj­rze­nie Mai po­słu­ży­ło mi za od­mo­wę. – No co? Jest to chy­ba te­raz do­syć mod­ne, nie? – spro­sto­wa­łem.

– Nie bie­rze­my ze sobą ni­cze­go, co ma pe­ni­sa… – to już trud­niej było obejść. – Wstęp tyl­ko dla ko­biet.

– Wła­ści­wie to w po­ło­wie je­stem ko­bie­tą – po­twier­dze­nie tej tezy oka­za­ło się nad wy­raz pro­ste. – Moja mat­ka jest ko­bie­tą.