Fotografka - ebook

ROZ­DZIAŁ 1

Za szy­bą drzwi fron­to­wych mi­gnęła mi twarz Ame­lii Straub. Drzwi się otwo­rzy­ły i we­szłam do środ­ka.

– Del­ta! – Jej wiel­kie brązo­we oczy spoj­rza­ły na mnie z sym­pa­tią. – Ko­cha­na, tak się cie­szę, że uda­ło ci się do nas do­trzeć w tę – mach­nęła prze­sad­nym ge­stem w stro­nę okna – na­wa­łni­cę.

Do­pie­ro co się po­zna­ły­śmy, a mimo to w jej gło­sie po­brzmie­wa­ło cie­pło, jak­by zwra­ca­ła się do bli­skiej przy­ja­ció­łki. Wi­docz­nie za­ło­ży­ła, że je­stem god­na za­ufa­nia. Gdy­by chcia­ła mnie spraw­dzić, do­wie­dzia­ła­by się tego sa­me­go.

Za jej ple­ca­mi wi­dać było drew­nia­ne rze­źbio­ne scho­dy pó­łko­we z ba­lu­stra­da­mi ze szkła i po­ręcza­mi z brązu, bie­gnące stro­mo z holu i oświe­tlo­ne naj­praw­do­po­dob­niej z góry. Przez całą dłu­go­ść domu ci­ągnął się sze­ro­ki ko­ry­tarz, więc już od sa­me­go we­jścia mo­żna było do­strzec usy­tu­owa­ną na sa­mym ko­ńcu lśni­ącą kuch­nię oraz tro­je skła­da­nych drzwi ze sta­li i szkła, któ­re si­ęga­ły od podło­gi do su­fi­tu i pro­wa­dzi­ły na ta­ras oraz do ogro­du. Zna­la­złam w sie­ci fo­to­gra­fie tego domu sprzed re­mon­tu i po nim – bu­dy­nek z czer­wo­ne­go pia­skow­ca w sty­lu grec­kie­go od­ro­dze­nia w Bo­erum Hill na Bro­okly­nie, o dys­kret­nej fa­sa­dzie i wnętrzu na nowo za­pro­jek­to­wa­nym i urządzo­nym przez Ame­lię i jej męża Frit­za, parę ar­chi­tek­tów. Zdjęcia nie od­da­wa­ły jed­nak rze­czy­wi­ste­go uro­ku re­zy­den­cji. Roz­gląda­jąc się po wnętrzu, mia­łam wra­że­nie, że pa­trzę na se­rię ma­lo­wi­deł, z któ­rych ka­żde ko­lej­ne jest jesz­cze bar­dziej efek­tow­ne od po­przed­nie­go. Już same scho­dy mo­żna by uznać za dzie­ło sztu­ki, a jako in­te­gral­ny ele­ment domu sta­no­wi­ły nie­do­ści­gnio­ny wzór do­bre­go sty­lu.

Ame­lia po­wie­si­ła mój płaszcz w pach­nącej no­wo­ścią sza­fie w holu, tuż obok lśni­ącej fio­le­to­wej pu­chów­ki Monc­ler (cena, ba­ga­te­la, po­nad dwa ty­si­ące do­la­rów). Jej dłu­gie, szczu­płe ręce ta­ńczy­ły z gra­cją do­oko­ła, gdy nie szczędząc po­chwał, mó­wi­ła mi, jak bar­dzo po­dzi­wia moje pra­ce.

Po­tem po­pro­wa­dzi­ła mnie na tyły domu, gdzie przy dłu­gim ru­sty­kal­nym sto­le sie­dzia­ła grup­ka do­brze ubra­nych wcze­sno­na­sto­let­nich dziew­czy­nek, a przed nimi sta­ło kil­ka­na­ście pla­sti­ko­wych po­jem­ni­ków z ko­ra­li­ka­mi i ła­ńcusz­ka­mi. Z miej­sca roz­po­zna­łam je­de­na­sto­let­nią Na­ta­lie Straub, do­strze­ga­jąc w niej nie­znacz­ne po­do­bie­ństwo do mat­ki. Płasz­czy­zny twa­rzy, od­cień skó­ry, syl­wet­ka, struk­tu­ra i stan wło­sów – na tego typu rze­czach się sku­piam. Gdy u ko­goś, komu ro­bię zdjęcia, za­uwa­żam nie­do­sko­na­ło­ści w któ­re­jś z tych sfer, re­kom­pen­su­ję je od­po­wied­nim oświe­tle­niem i kąta­mi.

Na­ta­lie nie mia­ła żad­ne­go sła­be­go punk­tu, ale też ni­czym szcze­gól­nym się nie wy­ró­żnia­ła. Była do­syć wy­so­ka i przez wi­ęk­szo­ść cza­su trzy­ma­ła ręce przy­ci­śni­ęte do bo­ków, jak­by nie chcia­ła zaj­mo­wać zbyt dużo prze­strze­ni wo­kół sie­bie. Wy­gląda­ła do­syć ni­ja­ko, więc po­czu­łam ulgę, wi­dząc jej by­stre sza­re oczy. Spró­buj­cie zro­bić do­bre ujęcie ko­muś nie­zbyt roz­gar­ni­ęte­mu. To prak­tycz­nie nie­mo­żli­we. Dla­te­go za­wsze szu­kam w oku ja­kie­jś iskry. Bły­sku cie­ka­wo­ści. Je­śli fo­to­gra­fo­wa­ny obiekt nie my­śli albo nic w da­nym mo­men­cie nie robi, zdjęcie będzie bez wy­ra­zu.

Dziew­czyn­ka z pra­wej stro­ny Na­ta­lie raz po raz prze­rzu­ca­ła przez ra­mię rude wło­sy, tam i z po­wro­tem. Do­bie­gły mnie strzęp­ki roz­mów, prze­wa­żnie na te­mat pla­nów na Świ­ęto Dzi­ęk­czy­nie­nia i dłu­gi week­end.

– Mon­tauk – po­wie­dzia­ła jed­na z nich. – Strasz­ne kor­ki.

Na­ta­lie mia­ła owal­ną twarz, ja­sną, pra­wie prze­źro­czy­stą cerę i ni­ja­kie ciem­no­blond wło­sy. Mo­gła­bym się za­ło­żyć, że Ame­lia za­bie­rze ją do fry­zje­ra na far­bę, jesz­cze za­nim sko­ńczy trzy­na­ście lat, a może na­wet wcze­śniej. Wi­ęk­szo­ść ma­tek, z któ­ry­mi mia­łam do czy­nie­nia, szczy­ci­ła się na­uko­wy­mi, spor­to­wy­mi, mu­zycz­ny­mi czy pla­stycz­ny­mi osi­ągni­ęcia­mi swo­ich có­rek. Naj­wy­ra­źniej nie uzna­wa­ły za sto­sow­ne chwa­lić się ich wy­glądem, co nie zna­czy, że był dla nich bez zna­cze­nia. Ka­żda bez wy­jąt­ku ży­czy­ła so­bie ład­nej cór­ki. Tak już mia­ły w ge­nach i nic nie mo­gły na to po­ra­dzić.

Fo­to­gra­fią ro­dzin­ną zaj­mo­wa­łam się już pra­wie dzie­si­ęć lat. Za­czy­na­łam jako asy­stent­ka przy se­sjach ślub­nych, ale szyb­ko do­strze­żo­no moje umie­jęt­no­ści i ta­lent do uwiecz­nia­nia na zdjęciach dzie­ci. Ro­dzi­ce chcą, że­bym je fo­to­gra­fo­wa­ła, bo jed­nym zwy­czaj­nym zdjęciem po­tra­fię od­dać ży­cie, ja­kie chcie­li­by mieć i ja­kie im się wy­da­je, że mają. W wi­ęk­szo­ści wy­pad­ków tak nie jest i ni­g­dy nie będzie. Ale moje fo­to­gra­fie opo­wia­da­ją im baj­kę, w któ­rą bar­dzo chcą wie­rzyć.

W kuch­ni Strau­bów kró­lo­wa­ły lśni­ące mar­mu­ro­we bla­ty i pa­ne­le z bia­łe­go szkła, zgrab­nie skon­tra­sto­wa­ne z ak­cen­ta­mi z ciem­ne­go drew­na w szaf­kach i szkla­nej wi­try­nie pod­wie­szo­nej na su­fi­cie. Przy­stoj­ny mężczy­zna – do­my­śli­łam się, że to Fritz Straub – otwo­rzył lo­dów­kę i wy­jął z niej dwa piwa. Po­dał jed­no z nich młod­sze­mu od sie­bie fa­ce­to­wi z ciem­ny­mi wło­sa­mi, praw­do­po­dob­nie ko­le­dze z pra­cy, co mo­żna było wy­wnio­sko­wać z ich za­cho­wa­nia.

Wy­jęłam apa­rat i zro­bi­łam parę ujęć Frit­zo­wi. Chcąc zro­bić ko­muś do­bre zdjęcia, mu­szę uwie­rzyć w pi­ęk­no tej oso­by. Je­śli ja go nie wi­dzę, apa­rat rów­nież go nie uchwy­ci. Ani nikt inny, kto będzie oglądał efek­ty mo­jej pra­cy. Fo­to­gra­fo­wa­ny prze­ze mnie obiekt jest za­wsze pi­ęk­ny w mo­ich oczach. Je­śli nie po­tra­fię się do tego prze­ko­nać, zmu­szam swój mózg, by znie­kszta­łcił rze­czy­wi­sty ob­raz, tak że­bym mo­gła w to pi­ęk­no uwie­rzyć. W wy­pad­ku Frit­za nie mu­sia­łam się ucie­kać do żad­nych sztu­czek i wma­wiać so­bie, że jest przy­stoj­ny. Miał wło­sy w ko­lo­rze pia­sku, moc­ną szczękę i oczy tak in­ten­syw­nie zie­lo­ne, że do­słow­nie ja­rzy­ły się za szkła­mi oku­la­rów.

Do­my­śli­łam się, że Fritz dzie­li się z przy­ja­cie­lem in­for­ma­cją wy­ma­ga­jącą szcze­gól­nej dys­kre­cji. Zni­żył głos i od­wró­cił się do ścia­ny. Co ja­kiś czas zer­kał czuj­nie przez ra­mię, żeby się upew­nić, czy nikt nie pod­słu­chu­je. Sta­łam na tyle bli­sko, że pew­nie by­ła­bym w sta­nie usły­szeć ich roz­mo­wę. Ale dla wie­lu osób je­stem nie­wi­dzial­na, jak słu­żąca. Uzna­ją, że mam okre­ślo­ne za­da­nie do wy­ko­na­nia, i nie bio­rą pod uwa­gę, że wi­dzę i sły­szę, co ro­bią i co mó­wią. Daw­niej w tego typu sy­tu­acjach czu­łam się do­tkni­ęta, ale z cza­sem na­uczy­łam się je do­ce­niać. To, że nie rzu­cam się w oczy, naj­częściej dzia­ła­ło na moją ko­rzy­ść.

Kil­ka mi­nut pó­źniej, kie­dy Fritz za­re­je­stro­wał już moją obec­no­ść, od­wró­ci­łam się i prze­szłam z sa­lo­nu o nie­ty­po­wo wy­so­kim su­fi­cie, ci­ągnące­go się przez całą sze­ro­ko­ść domu, do po­ko­ju ki­no­we­go i da­lej do bi­blio­te­ki we fron­to­wej części bu­dyn­ku. Za­sta­łam w niej Ame­lię usa­do­wio­ną przy trza­ska­jącym ogniem ko­min­ku i za­ba­wia­jącą roz­mo­wą czte­ry dziew­czyn­ki. Błysz­cza­ła wśród nich jak gwiaz­da. Z do­świad­cze­nia wiem, że je­de­na­sto­lat­ki rzad­ko z wła­snej woli de­cy­du­ją się na to­wa­rzy­stwo do­ro­słych, je­śli mają do wy­bo­ru inne dzie­ci. Ame­lia roz­ta­cza­ła jed­nak wo­kół sie­bie tak szcze­gól­ny urok, że wy­my­ka­ła się wszel­kim re­gu­łom. Nie dało się nie zwró­cić na nią uwa­gi, po części z tej przy­czy­ny, że do­kład­nie tego od wszyst­kich ocze­ki­wa­ła.

– In­grid, je­ste­śmy z cie­bie tacy dum­ni – ode­zwa­ła się me­lo­dyj­nym gło­sem. – Na­ta­lie opo­wie­dzia­ła nam o two­ich mi­strzo­stwach te­ni­so­wych.

In­grid po­czer­wie­nia­ła i za­śmia­ła się ner­wo­wo. Ame­lia do­tknęła de­li­kat­nie pal­ca­mi twa­rzy dziew­czyn­ki i od­gar­nęła jej wło­sy z oczu.

– Na­praw­dę do­szłaś aż do pó­łfi­na­łu? To fan­ta­stycz­ny suk­ces.

Obiek­tyw­nie rzecz bio­rąc, by­łam atrak­cyj­niej­sza od Ame­lii. Mia­łam wi­ęk­szy biust, węższą ta­lię i kil­ka zmarsz­czek mniej. A już na pew­no by­łam młod­sza, co naj­mniej o dzie­si­ęć lat. Jej twarz o wy­dat­nych ko­ściach po­licz­ko­wych i głębo­ko osa­dzo­nych oczach mia­ła, być może, odro­bi­nę zbyt ostre rysy, ale i tak ro­bi­ła ogrom­ne wra­że­nie. Poza tym Ame­lię ce­cho­wał wy­jąt­ko­wy ma­gne­tyzm – na­le­ża­ła do osób, któ­rym nikt nie może się oprzeć, ani mężczy­źni, ani ko­bie­ty.

Jed­ną ze ścian bi­blio­te­ki wy­pe­łnia­ły w ca­ło­ści pó­łki z ksi­ążka­mi, moc­no kon­tra­stu­jące z no­wo­cze­sny­mi me­bla­mi i wszech­obec­nym lśni­ącym szkłem – wy­stro­jem do­syć nie­ty­po­wym dla domu, w któ­rym jest dziec­ko. Na­ta­lie jed­nak spra­wia­ła wra­że­nie spo­koj­nej i do­brze uło­żo­nej i ra­czej nie sta­no­wi­ła za­gro­że­nia dla zgro­ma­dzo­nych tu kru­chych i ła­two tłu­kących się przed­mio­tów. Ani one dla niej, przy­naj­mniej nie w jej wie­ku. Choć kto wie, mo­gła mieć z nimi ja­kieś bo­le­sne do­świad­cze­nia.

Nie by­ła­bym w sta­nie tak gład­ko wpa­so­wać się w świat tych lu­dzi, gdy­by nie mój były chło­pak z li­ceum, z któ­rym spo­ty­ka­łam się przez trzy lata, syn na­dzia­ne­go praw­ni­ka z Or­lan­do. Mia­łam mnó­stwo oka­zji do ob­ser­wa­cji jego ro­dzi­ców, sio­stry i jego sa­me­go, za­rów­no w po­je­dyn­kę, jak i w to­wa­rzy­stwie. Już jako pi­ęt­na­sto­lat­ka wie­dzia­łam, że mu­szę sama wkro­czyć do ich wy­twor­ne­go świa­ta, by się do nie­go do­pa­so­wać i by inni uwie­rzy­li, że tam na­le­żę. Wchło­nąć go w sie­bie na za­sa­dzie osmo­zy. Mój chło­pak oka­zał się dra­niem – raz na­wet za­mie­rzył się na mnie no­żem. Kie­dy uświa­do­mi­łam jego ro­dzi­com wszyst­kie mo­żli­we kon­se­kwen­cje tego in­cy­den­tu, za­ła­twi­li mi pe­łne sty­pen­dium na Uni­wer­sy­te­cie Za­chod­niej Flo­ry­dy. Uzna­łam, że to ab­so­lut­ne mi­ni­mum, ja­kie mo­gli dla mnie zro­bić. Je­śli chcie­li wdzi­ęcz­no­ści, po­win­ni byli za­fun­do­wać mi Yale.

***

Mój ta­lent do fo­to­gra­fo­wa­nia jest wie­lo­wy­mia­ro­wy. Mogę być do­ku­men­ta­list­ką, je­śli wła­śnie tego się ode mnie wy­ma­ga. Nie ma spra­wy, wta­piam się w tło, by uwiecz­nić in­te­rak­cje po­mi­ędzy ro­dzi­ną i przy­ja­ció­łmi w na­tu­ral­nych sy­tu­acjach. Ale ten ro­dzaj zdjęć często zo­sta­wia we mnie nie­do­syt. Wolę sama two­rzyć chwi­le. Po­strze­gam sie­bie ra­czej jako re­ży­se­ra.

Wró­ci­łam z apa­ra­tem do ja­dal­ni. To­wa­rzy­szył mi Ic­chak, dość już le­ci­wy blo­odho­und Strau­bów. Prze­spa­ce­ro­wał się do­oko­ła dziew­czy­nek, a po­tem usa­do­wił przy Na­ta­lie, któ­ra ma­chi­nal­nie po­dra­pa­ła go za usza­mi.

Za­częłam swo­ją pra­cę z dy­stan­su, jak do­ku­men­ta­list­ka. Zro­bi­łam parę ujęć z kil­ku­me­tro­wej od­le­gło­ści. Na­ta­lie przez cały ten czas za­cho­wy­wa­ła się po­wści­ągli­wie. Za­pro­szo­ne dziew­czyn­ki praw­do­po­dob­nie ucho­dzi­ły za jej przy­ja­ció­łki, ale ona spra­wia­ła wra­że­nie, jak­by nie do ko­ńca wie­rzy­ła w ich przy­ja­źń. Ame­lia chy­ba źle wy­li­czy­ła czas prze­zna­czo­ny na wy­ra­bia­nie bi­żu­te­rii, bo wi­ęk­szo­ść upo­ra­ła się z tym dość szyb­ko i te­raz za­czy­na­ły się nu­dzić. Na­ta­lie wy­gląda­ła na za­kło­po­ta­ną tym fak­tem, jak gdy­by czu­ła się oso­bi­ście od­po­wie­dzial­na za za­ba­wia­nie go­ści.

Z bie­giem lat prze­ko­na­łam się, że dzie­ci mu­szą być w do­brym na­stro­ju, w prze­ciw­nym ra­zie zdjęcia będą do ni­cze­go. Po­zna­łam ró­żne spo­so­by na ura­to­wa­nie dzie­ci­ęce­go przy­jęcia, sta­łam się mi­strzy­nią po­pu­lar­nych za­baw typu skręca­nie zwie­rzątek z ba­lo­nów czy ma­lo­wa­nie twa­rzy. Za­wsze przy­je­żdża­łam na miej­sce za­opa­trzo­na w po­dwój­ną pomp­kę, ba­lo­ny, farb­ki do twa­rzy, pędz­le i ołów­ki. Gdy czu­łam, że im­pre­za się nie klei, zda­rza­ło mi się z nich ko­rzy­stać. Może trud­no w to uwie­rzyć, ale dzie­ci – na­wet z naj­lep­szych ro­dzin, cza­sem już na­sto­let­nie – uwiel­bia­ją tego typu pro­ste roz­ryw­ki. A ba­lo­ny w szcze­gól­no­ści. Ba­lo­ny pro­wo­ku­ją je do ge­stów i min wy­ra­ża­jących nie­win­no­ść i ra­do­ść. To bar­dzo wa­żne, bo w No­wym Jor­ku wie­le dzie­ci bar­dzo szyb­ko tra­ci te ce­chy, a zbla­zo­wa­ne ma­lu­chy to kiep­ski obiekt do fo­to­gra­fo­wa­nia. Dzi­ęki ba­lo­nom uda­je mi się uchwy­cić w nich coś, co do złu­dze­nia przy­po­mi­na szczęście.

Na­ta­lie z ocho­tą zgo­dzi­ła się na ba­lo­ni­ko­we zwie­rząt­ka. Na ży­cze­nie jej go­ści wy­cza­ro­wa­łam jed­no­ro­żca, ży­ra­fę i pumę, a ta­kże za­mek, jacht i he­li­kop­ter. Ba­lo­ny zdzia­ła­ły cuda. Zro­bi­łam do­kład­nie ta­kie zdjęcia Na­ta­lie i jej ko­le­ża­nek, o ja­kie mi cho­dzi­ło – z roz­ja­śnio­ny­mi twa­rza­mi, żywo ge­sty­ku­lu­jące, w fer­wo­rze za­ba­wy. Na­wet naj­bar­dziej po­wści­ągli­wi i su­ro­wi ro­dzi­ce pra­gną do­stać ode mnie fo­to­gra­fie, na któ­rych ich dzie­ci rzu­ca­ją się za­chłan­nie na ży­cie, cie­szą się chwi­lą i do­świad­cza­ją świa­ta bez lęków i ogra­ni­czeń. Chcą zo­ba­czyć na nich to, o czym sami ma­rzy­li, ale im nie wy­szło. W wi­ęk­szo­ści wy­pad­ków moje zdjęcia są uda­ne. A je­śli już wszyst­ko za­wie­dzie, za­wsze mogę się wspo­móc Pho­to­sho­pem.

***

Pod ko­niec przy­jęcia Fritz za­pro­sił dziew­czyn­ki do sto­łu ja­dal­ne­go, a Ame­lia wnio­sła wiel­ki tort uro­dzi­no­wy w kszta­łcie wio­lon­cze­li ze smycz­kiem i do­pa­so­wa­nym do niej przy­bra­niem. Kie­dy sta­wia­ła go przed cór­ką, do­słow­nie pro­mie­nia­ła, a po­tem nie spusz­cza­jąc z niej oczu, przy­klękła na podło­dze obok jej krze­sła. Cha­rak­te­ry­stycz­na poza, prze­chy­lo­na lek­ko gło­wa i ła­god­ny uśmiech mia­ły za­pew­ne wy­ra­żać bez­gra­nicz­ne od­da­nie dziec­ku. Nie że­bym po­sądza­ła ją o nie­szcze­ro­ść, za­uwa­ży­łam jed­nak, że oka­zy­wa­nie uczuć cór­ce w obec­no­ści in­nych po­ma­ga jej umoc­nić wi­ze­ru­nek, ja­kie­go od niej za­pew­ne ocze­ki­wa­no.

Zgro­ma­dzo­ne dziew­czyn­ki odśpie­wa­ły „sto lat”, tło­cząc się nad sto­łem, żeby le­piej wi­dzieć tort, a Na­ta­lie zdmuch­nęła świecz­ki. To klu­czo­we ujęcia: tort, sto lat, dmu­cha­nie świe­czek. Je­śli się je prze­ga­pi, nie da się ich ni­czym za­stąpić. Nie będzie na­stęp­nej oka­zji. Żad­ne inne mo­men­ty w trak­cie dzie­ci­ęce­go przy­jęcia nie do­rów­nu­ją im pod względem pod­nio­sło­ści i wagi.

Ide­ał to uwiecz­nie­nie oboj­ga ro­dzi­ców ra­zem z dziec­kiem pod­czas po­da­wa­nia tor­tu. Mat­ka i oj­ciec rzad­ko zda­ją so­bie z tego spra­wę, lecz w ta­kim sa­mym stop­niu jak swo­je dzie­ci pra­gną zo­ba­czyć na zdjęciach rów­nież sa­mych sie­bie. Chcą mieć na­ocz­ny do­wód, że są do­bry­mi ro­dzi­ca­mi. I ja im go do­star­czam.

Fritz po­kro­ił tort i roz­dał go ma­łym gło­do­mo­rom. Nie­dłu­go po­tem, punk­tu­al­ni jak w ze­gar­ku, za­częli się scho­dzić ro­dzi­ce. Nie mi­nęło dzie­si­ęć mi­nut, a wi­ęk­szo­ść go­ści wy­szła, nie li­cząc paru ma­ru­de­rów.

Spa­ko­wa­łam apa­rat do fu­te­ra­łu, wy­jęłam z sza­fy płaszcz i już mia­łam wy­cho­dzić, gdy w drzwiach we­jścio­wych sta­nęła Na­ta­lie i za­gro­dzi­ła mi dro­gę.

– Del­ta! Obie­ca­łaś zro­bić dla mnie sło­nia! To moje ulu­bio­ne zwie­rzę!

– Przy­kro mi, Na­ta­lie.

Gdy­bym zo­sta­ła dłu­żej, ktoś mó­głby po­my­śleć, że nie ce­nię swo­je­go cza­su, a więc i sa­mej sie­bie. Być może uzna­no by na­wet, że się na­rzu­cam. Daw­niej zda­rza­ło mi się po­pe­łniać ten błąd i za­przy­ja­źniać się z klien­tem, co nie za­wsze wy­cho­dzi­ło mi na do­bre. Ale Strau­bo­wie i ich re­zy­den­cja mie­li w so­bie coś, cze­mu trud­no się było oprzeć. Ar­chi­tek­tu­ra bu­dyn­ku, wnętrza, do­mow­ni­cy – ka­żdy aspekt tego domu przy­ci­ągał mnie jak ma­gnes.

– Pro­szę! – Na­ta­lie spo­gląda­ła na mnie sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi.

Da­łam za wy­gra­ną, wró­ci­łam do ja­dal­ni i zro­bi­łam dla Na­ta­lie oraz po­zo­sta­łych dzie­ci ba­lo­ni­ko­we­go sło­nia i jesz­cze kil­ka in­nych za­ba­wek. Kątem oka wi­dzia­łam, jak Ame­lia i Fritz że­gna­ją się z ro­dzi­ca­mi swo­ich ma­łych go­ści. Fritz uści­snął dłoń mężczy­zny, z któ­rym wcze­śniej roz­ma­wiał, i po­kle­pał go po­ufa­le po ra­mie­niu.

– Na ra­zie, Ian.

W ko­ńcu zo­sta­ła już tyl­ko jed­na przy­ja­ció­łka Na­ta­lie, wy­jąt­ko­wo po­wa­żna jak na swój wiek, o imie­niu Pi­per. Za­raz po­tem po­bie­gła sama na górę, a Na­ta­lie po­szła za nią. Cho­ciaż była u sie­bie, wi­dać było wy­ra­źnie, że to Pi­per ma de­cy­du­jący głos.

Kie­dy Ame­lia i Fritz spo­strze­gli, że jesz­cze nie wy­szłam, ucie­szy­li się i za­pro­po­no­wa­li mi lamp­kę wina. Bar­dzo li­czy­łam na to za­pro­sze­nie. Prze­szli­śmy do bi­blio­te­ki, gdzie Fritz po­sta­wił swój kie­li­szek z pi­not noir na ni­skim szkla­nym sto­li­ku o ostro za­ko­ńczo­nych kra­wędziach.

– Masz wspa­nia­łe po­de­jście do dzie­ci. Je­stem pod wra­że­niem. – Jego wręcz nie­przy­zwo­icie zie­lo­ne oczy bły­snęły w moim kie­run­ku zza kwa­dra­to­wych szkieł oku­la­rów w szyl­kre­to­wych opraw­kach. – Ni­g­dy cię nie męczą?

– Wręcz prze­ciw­nie, przy nich się uspo­ka­jam.

Spoj­rza­łam na swo­je pal­ce za­ci­śni­ęte na kie­lisz­ku z wi­nem i szyb­ko po­ża­ło­wa­łam, że nie zdąży­łam zro­bić świe­że­go ma­ni­kiu­ru. Do­my­śla­łam się, że u Strau­bów ma­ni­kiu­rzyst­ka po­ja­wia się re­gu­lar­nie co ty­dzień. Pew­nie w cza­sie gdy ja­kaś kiep­sko opła­ca­na Fi­li­pin­ka uzu­pe­łnia jej pa­znok­cie, Ame­lia za­ła­twia wa­żne te­le­fo­ny słu­żbo­we.

– Masz wła­sne?

Ame­lia sie­dzia­ła obok Frit­za na jed­nej z dwóch kre­mo­wych ka­nap w sty­lu lat pi­ęćdzie­si­ątych, z ko­la­na­mi pod­ci­ągni­ęty­mi pod bro­dę, wspar­ta ple­ca­mi o podło­kiet­nik. W tej swo­bod­nej po­zie, któ­ra odro­bi­nę kłó­ci­ła się z jej ko­cią na­tu­rą, wy­ra­źnie cho­dzi­ło o po­ka­za­nie się w roli zwy­czaj­nej mamy, za­wsze chęt­nej do po­ga­węd­ki z przy­ja­ció­łką.

Ic­chak za­skom­lił, prze­stra­szo­ny wy­ciem wia­tru za oknem, i po­ło­żył za­śli­nio­ny pysk na so­fie tuż obok Ame­lii. Z góry co ja­kiś czas do­bie­gał nas głos Pi­per, ale nie mo­żna było zro­zu­mieć słów.

Wbi­łam moc­no pal­ce w ra­mio­na mi­ęk­kie­go skó­rza­ne­go fo­te­la.

– Jed­no. Syna.

– Ile ma lat? – spy­ta­ła ta­kim to­nem, jak­by to była dla niej nie­sły­cha­nie wa­żna in­for­ma­cja.

– Pięć – od­pa­rłam. – Ja­sper miesz­ka te­raz w Ka­li­for­nii ze swo­im oj­cem. W Ma­li­bu. Nie­daw­no się roz­wie­dli­śmy.

– Tak mi przy­kro. – Ame­lia po­ło­ży­ła dłoń na ser­cu w ge­ście wspó­łczu­cia.

– Przez ostat­nie dwa lata na­sze­go ma­łże­ństwa Ro­bert miał ro­mans.

– To przy­kre – ode­zwał się Fritz, choć nie było po nim spe­cjal­nie wi­dać dez­apro­ba­ty dla po­za­ma­łże­ńskie­go wy­sko­ku.

Wy­jęłam z to­reb­ki te­le­fon ko­mór­ko­wy i otwo­rzy­łam ka­ta­log „Ulu­bio­ne”.

– Tak wy­gląda Ja­sper. – Unio­słam te­le­fon, żeby mo­gli zo­ba­czyć. – A to ja z Ro­ber­tem.

– Dla­cze­go Ja­sper jest w Ka­li­for­nii? – Cie­ka­wo­ść Ame­lii była nie­ro­ze­rwal­nie zwi­ąza­na z po­czu­ciem uprzy­wi­le­jo­wa­nia. Przez myśl by jej nie prze­szło, że ta­kie py­ta­nie może być ode­bra­ne jako nie­grzecz­no­ść.

– Jego oj­ciec do­stał tam pra­cę. Do nie­daw­na spędzał bar­dzo mało cza­su z Ja­spe­rem, bo pra­co­wał do pó­źnej nocy. W no­wym miej­scu ma bar­dziej ela­stycz­ne go­dzi­ny i po­pro­sił, że­bym po­zwo­li­ła mu za­brać ma­łe­go na dwa mie­si­ące. Zgo­dzi­łam się, ale te­raz tego ża­łu­ję. – Mój głos za­brzmiał sła­bo i pi­skli­wie, jak­by wy­do­by­wał się z ust ko­goś ob­ce­go. – W ze­szłym ty­go­dniu po­le­cia­łam go od­wie­dzić.

– Pew­nie bar­dzo za nim tęsk­nisz. – Ame­lia zmarsz­czy­ła brwi i do­pie­ro te­raz za­uwa­ży­łam po­zio­me i pio­no­we zmarszcz­ki na jej czo­le.

W ustach czu­łam ak­sa­mit­ny, dłu­gi po­smak pi­not noir rocz­nik 2002, zu­pe­łnie inny niż mal­be­ca, któ­re­go pi­łam wczo­raj wie­czo­rem.

– Jesz­cze jak.

Fritz na­chy­lił się w moją stro­nę, pra­wie do­ty­ka­jąc mnie – mo­żli­we, że ce­lo­wo – ko­la­na­mi. Ame­lia po­dra­pa­ła Ic­cha­ka po łbie. Żad­ne z nich się nie od­zy­wa­ło, więc po­czu­łam się w obo­wi­ąz­ku pod­trzy­mać roz­mo­wę.

– W pra­cy spędzam mnó­stwo cza­su w dzie­ćmi. Ale tęsk­nię za spo­koj­niej­szy­mi chwi­la­mi. Czy­ta­niem na do­bra­noc, ukła­da­niem puz­zli. Bra­ku­je mi tych pro­stych co­dzien­nych ry­tu­ałów, one są tak wa­żne.

Ko­mór­ka Ame­lii za­wi­bro­wa­ła, sy­gna­li­zu­jąc na­de­jście wia­do­mo­ści.

– Lau­ren nie może przy­jść – po­in­for­mo­wa­ła Frit­za. – Ma tem­pe­ra­tu­rę.

– No, na pew­no nie rand­kę ani nie ca­sting – od­pa­rł ze sła­bo za­wo­alo­wa­nym sar­ka­zmem jej mąż.

– A Ave­ry nie ma w mie­ście. – Ame­lia od­wró­ci­ła się w moją stro­nę. – Mamy dziś ko­la­cję z klien­tem i wła­śnie do­sta­li­śmy wia­do­mo­ść, że na­sza nia­nia nie może przy­jść. – Zer­k­nęła na wy­świe­tlacz te­le­fo­nu, żeby spraw­dzić go­dzi­nę, po czym za­śmia­ła się gorz­ko. – O tej po­rze już ni­ko­go nie znaj­dzie­my.

– Ojej. – Za­la­ła mnie fala roz­cza­ro­wa­nia, zu­pe­łnie nie­ade­kwat­ne­go do sy­tu­acji, i po­czu­łam ucisk w pier­siach na myśl, że lada chwi­la będę mu­sia­ła opu­ścić ten dom. Jed­no­cze­śnie za­świ­tał mi w gło­wie pro­myk na­dziei. – Może mo­gła­bym wam ja­koś po­móc?

– Mu­si­my wy­jść za pół go­dzi­ny. – Ame­lia za­częła krążyć ner­wo­wo po po­ko­ju, prze­gląda­jąc w ko­mór­ce li­stę kon­tak­tów.

– Po­słu­chaj, je­śli to coś wa­żne­go, mogę zo­stać – za­pro­po­no­wa­łam.

Ame­lia zło­ży­ła dło­nie jak do mo­dli­twy.

– Och, Del­to, na­praw­dę? Zro­bi­ła­byś to dla nas?

Za­uwa­ży­łam znie­ru­cho­mia­łą twarz i za­sko­czo­ną minę Frit­za i do­my­śli­łam się, że nie spodo­bał mu się ten po­my­sł.

– Sko­ro to na­gła spra­wa… Cho­dzi mi o to, że… nor­mal­nie tego nie ro­bię.

Fritz zdo­łał się już otrząsnąć z za­sko­cze­nia. Unió­sł brwi i uśmiech­nął się sze­ro­ko, jak­by od po­cząt­ku był prze­ko­na­ny, że to naj­lep­sze z mo­żli­wych roz­wi­ązań.

– By­ło­by wspa­nia­le. Mamy nóż na gar­dle.

– Nie mo­że­my od­wo­łać tej ko­la­cji – do­da­ła Ame­lia.

Ka­żdy mi­ęsień w mo­ich sto­pach, łyd­kach, udach, szczęce, po­licz­kach i czo­le na­pi­ął się i z po­wro­tem roz­lu­źnił.

– W ta­kim ra­zie zgo­da.ROZ­DZIAŁ 2

Zwy­kle je­stem ob­ser­wa­to­rem, nie uczest­ni­kiem. Tym­cza­sem Ame­lia i Fritz za­ak­cep­to­wa­li mnie i wpu­ści­li do swo­je­go świa­ta, zwra­ca­jąc się do mnie w po­trze­bie jak do za­ufa­nej przy­ja­ció­łki.

Strau­bo­wie po­szli na górę przy­go­to­wać się do wy­jścia. Nie­dłu­go po­tem Na­ta­lie od­pro­wa­dzi­ła do drzwi Pi­per i po­że­gna­ła zdaw­ko­wo. Kie­dy zo­sta­ła sama, bez przy­ja­ció­łki, było mi ła­twiej oce­nić jej cha­rak­ter i wy­gląd. Rysy Na­ta­lie były mało wy­ra­zi­ste, z wy­jąt­kiem sre­brzy­stych oczu w opra­wie ciem­nych rzęs.

Po­ka­za­ła pal­cem na coś w swo­ich wło­sach, co wy­gląda­ło jak szcząt­ki war­ko­cza.

– Pi­per za­częła mi ple­ść zwy­kły war­kocz, ale wo­la­ła­bym ho­len­der­ski. Umiesz go zro­bić?

Przyj­rza­łam się jej po­tar­ga­nej fry­zu­rze.

– Mogę spró­bo­wać.

Na­ta­lie za­pro­wa­dzi­ła mnie do ma­łej, nie­ska­zi­tel­nie czy­stej ła­zien­ki na pi­ętrze, wy­ko­ńczo­nej ta­pe­tą w de­li­kat­ny pa­sia­sty wzór. Wzi­ęła do ręki wąską fio­le­to­wą wstążkę, le­żącą wraz z in­ny­mi wstążka­mi i ko­lek­cją spi­nek na mar­mu­ro­wej umy­wal­ce.

– Chcę, że­byś mi ją wplo­tła we wło­sy.

Wie­dzia­łam, jak zro­bić war­kocz ho­len­der­ski, ale naj­wi­ęk­szym pro­ble­mem były cien­kie, cie­nio­wa­ne wło­sy Na­ta­lie. Przy­gląda­ła się mo­je­mu od­bi­ciu w wiel­kim lu­strze, gdy pró­bo­wa­łam roz­plątać to, co we­dług Pi­per było war­ko­czem. Kie­dy wresz­cie zdo­ła­łam ją gład­ko roz­cze­sać, za­częłam za­pla­tać naj­krót­sze wło­sy na gó­rze gło­wy, a po­tem do­bie­rać lu­źne pa­sma do ka­żde­go ko­lej­ne­go splo­tu. Tam, gdzie krót­sze wło­ski wy­my­ka­ły się z war­ko­cza, uży­łam wsu­wek. Na­ta­lie na szczęście wca­le to nie prze­szka­dza­ło.

– Mamo! – Wy­pa­dła z ła­zien­ki i po­bie­gła w głąb ko­ry­ta­rza, gdzie, jak się do­my­śla­łam, znaj­do­wa­ła się sy­pial­nia jej ro­dzi­ców. – Patrz!

– Ślicz­nie, ko­cha­nie – do­bie­gł mnie głos Ame­lii zza za­mkni­ętych drzwi. Wy­obra­zi­łam ją so­bie, jak sie­dzi przy swo­jej to­a­let­ce przed lu­strem w hol­ly­wo­odz­kim sty­lu, a obok na szez­lon­gu cze­ka kre­acja, któ­rą wy­bra­ła na dzi­siej­szy wie­czór.

– Roz­go­ść się, Del­to – za­wo­ła­ła przez drzwi. – Bierz wszyst­ko, na co masz ocho­tę.

Moje cia­ło znów za­la­ła fala cie­pła, tak samo jak wte­dy, gdy Ame­lia po­pro­si­ła mnie, że­bym za­opie­ko­wa­ła się jej cór­ką. Co mo­gła mieć na my­śli, mó­wi­ąc „wszyst­ko”? Je­dze­nie, wino, ubra­nia, ko­sme­ty­ki, po­ściel?

Na­ta­lie przy­bie­gła z po­wro­tem do ła­zien­ki.

– Mam po­my­sł! Te­raz ja cię ucze­szę!

Nie mia­łam ocho­ty, by kto­kol­wiek do­ty­kał mo­ich wło­sów, na­wet je­śli było to tyl­ko dziec­ko.

– Ale może… wo­la­ła­byś się na­uczyć sama za­pla­tać so­bie war­kocz – pod­po­wie­dzia­łam. – To nie to samo, kie­dy ro­bisz go ko­muś in­ne­mu.

Nie­ste­ty, zbyt pó­źno zda­łam so­bie spra­wę, że to nie­wy­ko­nal­ne. Na­ta­lie była za mała i bra­ko­wa­ło jej cier­pli­wo­ści. Poza tym nie mo­gła zo­ba­czyć, jak jej idzie, i z ka­żdą ko­lej­ną pró­bą tyl­ko bar­dziej się de­ner­wo­wa­ła.

Mniej wi­ęcej po dzie­si­ęciu mi­nu­tach w drzwiach ła­zien­ki sta­nęli Ame­lia i Fritz. Ame­lia za­mie­ni­ła dżin­sy na ko­per­to­wą su­kien­kę z fio­le­to­we­go je­dwa­biu i czó­łen­ka na ni­skim ob­ca­sie, po­ma­lo­wa­ła też usta czer­wo­ną szmin­ką i za­ło­ży­ła zło­te ko­czy­ki w kszta­łcie kó­łek.

– Wi­dzę, dziew­czy­ny, że się do­brze ba­wi­cie.

Fritz, któ­ry rów­nież się prze­brał, po­pra­wił kra­wat i ko­łnierz spor­to­wej ma­ry­nar­ki.

– W lo­dów­ce jest la­sa­gne – po­wie­dzia­ła Ame­lia, a po­tem zwró­ci­ła się do Na­ta­lie: – Dzie­wi­ąta trzy­dzie­ści ga­sisz świa­tło, ko­cha­nie.

Ko­lej­no po­ca­ło­wa­li cór­kę w czo­ło. Na­ta­lie prze­rwa­ła spla­ta­nie war­ko­cza, nisz­cząc w ten spo­sób i tak mi­zer­ne efek­ty swo­jej pra­cy.

– Nie wy­cho­dźcie – po­pro­si­ła ro­dzi­ców. – To moje uro­dzi­ny!

– Two­je uro­dzi­ny są ju­tro – wy­po­wie­dzia­ne mo­du­lo­wa­nym gło­sem sło­wa Ame­lii za­brzmia­ły jak mu­zy­ka. – Dziś mia­łaś tyl­ko przy­jęcie – do­da­ła i mla­snęła języ­kiem, by w ten spo­sób, jak się do­my­śla­łam, wy­ra­zić swój en­tu­zjazm.

Fritz przy­bił pi­ąt­kę Na­ta­lie.

– Faj­na im­prez­ka, dzie­cia­ku. – Wi­dząc ma­lu­jące się na jej twa­rzy roz­cza­ro­wa­nie, za­wa­hał się. – To co? Jemy ju­tro na śnia­da­nie ra­cu­chy z cze­ko­la­dą? Czy na uro­dzi­ny wo­lisz ze szpi­na­kiem?

Nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, wy­szli z ła­zien­ki i znik­nęli nam z oczu.

– W ra­zie cze­go masz mój nu­mer! – za­wo­ła­ła z dołu Ame­lia i za­raz po­tem trza­snęły ma­syw­ne fron­to­we drzwi.

Po roz­sta­niu z ro­dzi­ca­mi roz­dra­żnie­nie Na­ta­lie z po­wo­du war­ko­cza si­ęgnęło ze­ni­tu.

– Je­stem bez­na­dziej­na!

Mu­sia­łam pręd­ko coś wy­my­ślić, żeby od­wró­cić jej uwa­gę.

– Wiesz, co mi wła­śnie przy­szło do gło­wy? Nie wi­dzia­łam jesz­cze two­je­go po­ko­ju.

Wes­tchnęła ci­ężko, jak­by wca­le nie mia­ła ocho­ty mi go po­ka­zać.

– Bar­dzo chcę go zo­ba­czyć – na­le­ga­łam.

– No do­bra. – Za­pro­wa­dzi­ła mnie na dru­gie pi­ętro i za­trzy­ma­ła się przed za­mkni­ęty­mi drzwia­mi. – Te­ma­tem mo­je­go po­ko­ju są jed­no­ro­żce. Wie­dzia­łaś, że je ko­lek­cjo­nu­ję?

– Nie, nie mia­łam po­jęcia.

Cie­ka­we, czy to ja­kaś nowa moda, żeby urządzać dzie­ciom po­ko­je te­ma­tycz­ne, i tyl­ko mnie coś omi­nęło?

We­szłam do środ­ka. W po­ko­ju zgro­ma­dzo­no mnó­stwo przed­mio­tów od­bi­ja­jących świa­tło, więc w pierw­szej chwi­li nie mo­głam się zo­rien­to­wać, gdzie znaj­du­je się wła­ści­we oświe­tle­nie. Rze­czy­wi­ście, jed­no­ro­żce były nie­mal wszędzie – fi­gur­ki po­usta­wia­ne na trzech pó­łkach, kil­ka wi­szących ob­raz­ków i je­den ry­su­nek wy­ko­na­ny bez­po­śred­nio na ścia­nie, bez wąt­pie­nia ręką dziec­ka. Na­ta­lie opro­wa­dzi­ła mnie do­oko­ła, ob­ja­śnia­jąc po­cho­dze­nie ka­żde­go jed­no­ro­żca. To wy­ra­źnie po­pra­wi­ło jej na­strój. Za­trzy­ma­łam się przed jed­ną z po­ma­lo­wa­nych na tęczo­wo fi­gu­rek, w któ­rej roz­po­zna­łam pa­mi­ąt­kę z Di­sney­lan­du. Moi ro­dzi­ce pra­co­wa­li jako do­zor­cy w par­ku w Or­lan­do, więc spędzi­łam w nim wi­ęk­szą część dzie­ci­ństwa.

Za­zdro­ści­łam Na­ta­lie jej po­ko­ju. A może ra­czej ży­cia, ja­kie wio­dła. Wi­dzia­łam już wie­le po­koi dzie­ci­ęcych urządzo­nych przez za­mo­żnych ro­dzi­ców jako „ma­gicz­ne”, co naj­częściej po­le­ga­ło na ozdo­bie­niu ich de­ko­ra­cja­mi ze skle­pu. Ame­lia i Fritz we­szli na wy­ższy po­ziom. Ma­gicz­ny cha­rak­ter po­ko­ju Na­ta­lie w du­żej mie­rze osi­ągni­ęto dzi­ęki oświe­tle­niu. Od razu rzu­ca­ło się w oczy, że tka­ni­ny, ko­lo­ry za­słon, ścian i su­fi­tu, na­wet dy­wa­nik i me­ble do­bra­no w taki spo­sób, by wspó­łgra­ły ze świa­tłem – od­bi­ja­ły je lub roz­pra­sza­ły – two­rząc at­mos­fe­rę nie­re­al­no­ści. Po­kój zo­stał urządzo­ny z tak nie­by­wa­łym sma­kiem, że przy­wo­dził na myśl in­sta­la­cję ar­ty­stycz­ną. W oczach la­ika wy­da­wał się bar­dzo oso­bi­sty, au­ten­tycz­ny i na­tu­ral­ny, i wła­śnie na tym po­le­ga­ła jego ory­gi­nal­no­ść.

***

Prze­kręca­łam ga­łki sty­lo­we­go pie­kar­ni­ka Strau­bów, za­ci­ska­łam pal­ce na ma­syw­nych uchwy­tach płyn­nie prze­su­wa­nych szu­flad i ko­rzy­sta­łam z ku­chen­ne­go kra­nu, czu­jąc, jak wszyst­kie te zwy­czaj­ne czyn­no­ści in­ten­syw­nie od­dzia­łu­ją na moje zmy­sły.

Na­ta­lie sie­dzia­ła przy sto­le ba­ro­wym i przy­gląda­ła się, co ro­bię. Si­ęgnęłam do lo­dów­ki po la­sa­gne.

– Wy­gląda pysz­nie. Two­ja mama ją zro­bi­ła?

– Moja mama? – Na­ta­lie za­śmia­ła się iro­nicz­nie. – Nie.

Wy­czu­łam, że lubi pod­kre­ślać to, co jej mat­ce nie wy­cho­dzi naj­le­piej.

– A tata? Go­tu­je?

Wszyst­kie przy­bo­ry ku­chen­ne były jed­nej mar­ki, po­dob­nie jak za­sta­wa, mie­dzia­ne garn­ki i pa­tel­nie. Nie za­uwa­ży­łam ani jed­nej rze­czy, któ­ra wy­gląda­ła­by na ku­pio­ną przed laty. Było ja­sne, że całe wy­po­sa­że­nie kuch­ni za­mó­wio­no za jed­nym ra­zem, po­zby­wa­jąc się wcze­śniej wszel­kich sta­ro­ci. To do­wód na to, że Ame­lia za­cho­wa­ła że­la­zną kon­se­kwen­cję, de­cy­du­jąc, co ma być częścią jej ży­cia, a co z nie­go wy­klu­czyć. Po­czu­łam się za­szczy­co­na, że tym ra­zem po­sta­no­wi­ła za­pro­sić do swo­je­go świa­ta mnie.

– Cza­sa­mi. A cza­sa­mi coś za­ma­wia­my.

Strau­bo­wie pra­co­wa­li za­pew­ne dla li­be­ral­nych, wra­żli­wych i świa­do­mych spo­łecz­nie klien­tów, któ­rzy na pierw­szym miej­scu sta­wia­li ro­dzi­nę i uzna­wa­li kuch­nię za ser­ce domu, na­wet je­śli nikt w niej nie go­to­wał. Nic dziw­ne­go, że swój dom rów­nież urządzi­li na tę mo­dłę. Spró­bo­wa­łam so­bie wy­obra­zić ich ty­po­wy ro­dzin­ny wie­czór i po­czu­łam lek­ką iry­ta­cję na myśl o nie­mal nie­uży­wa­nej kuch­ni.

Na­ta­lie bu­ja­ła się na sto­łku w przód i w tył.

– Pi­per chy­ba jest faj­na – stwier­dzi­łam.

Dziew­czyn­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Mhm. Ale mar­na z niej fry­zjer­ka.

Ode­tchnęłam z ulgą na wi­dok śmie­jącej się Na­ta­lie. Chy­ba w ko­ńcu odro­bi­nę się roz­lu­źni­ła.

– Lu­bisz się z nią ba­wić?

Za­uwa­ży­łam na ręce Na­ta­lie zmy­wal­ny ta­tu­aż, tro­chę już star­ty, z na­pi­sem „Ona jest na­tchnie­niem”. Po­da­łam jej ta­lerz z por­cją la­sa­gne i usia­dłam obok na sto­łku.

– Pi­per ci­ągle mi opo­wia­da, jak faj­nie się bawi z in­ny­mi dziew­czy­na­mi.

– Aha.

Na­ta­lie wzi­ęła do ust ka­wa­łek la­sa­gne.

– Nie chce, że­bym po­my­śla­ła, że je­stem dla niej wa­żna.

– Może się boi, że to ona nie jest wa­żna dla cie­bie.

Na­ta­lie za­wa­ha­ła się, jak­by roz­wa­ża­jąc to, co po­wie­dzia­łam.

– Może.

W trak­cie je­dze­nia była za­my­ślo­na i wi­ęcej się nie ode­zwa­ła. Po ko­la­cji ukro­iłam nam po ka­wa­łku tor­tu. Rzad­ko ja­dam de­se­ry, bo mu­szę dbać o li­nię, ale dziś chcia­łam, by Na­ta­lie po­czu­ła, że ra­zem z nią świ­ętu­ję jej uro­dzi­ny. Ob­gry­zła naj­pierw cały lu­kier, a na ko­ńcu zja­dła cia­sto. Po­tem na­ło­ży­ła so­bie jesz­cze je­den ka­wa­łek.

– Two­ja mama mó­wi­ła, że bar­dzo do­brze grasz na wio­lon­cze­li – za­ga­iłam, sta­ra­jąc się pod­su­nąć jej te­mat, któ­ry wpra­wi­łby ją w do­bry na­strój.

– Tak tyl­ko mówi.

Za­wa­ha­łam się, co od­po­wie­dzieć, żeby za­brzmia­ło swo­bod­nie.

– Nie, na­praw­dę uwa­ża, że je­steś świet­na. Lu­bisz grać?

Uśmiech­nęła się kąci­kiem ust.

– Sama już nie wiem, co lu­bię.

– Za­graj coś dla mnie.

Na­ta­lie wci­ągnęła gło­śno po­wie­trze.

– No… do­bra.

Do­ja­dła tort, a po­tem po­szła do po­ko­ju ki­no­we­go po wio­lon­cze­lę i za­gra­ła z pa­mi­ęci ja­kiś utwór. Rze­czy­wi­ście szło jej nie­źle.

Za­kla­ska­łam w dło­nie.

– Re­we­la­cja!

Na­ta­lie stłu­mi­ła uśmiech, ale wi­dać było, że moja re­ak­cja spra­wi­ła jej przy­jem­no­ść.

– To kon­cert wio­lon­cze­lo­wy El­ga­ra. Gra­łam go w ze­szłym ty­go­dniu na wy­stępie – wy­ja­śni­ła i ze skrom­ną miną scho­wa­ła in­stru­ment do fu­te­ra­łu.

– Szko­da, że mnie tam nie było.

– Ro­dzi­ce do­sta­li na­gra­nie od mo­je­go na­uczy­cie­la, bo nie mo­gli przy­jść. Mogę ci je kie­dyś pu­ścić.

Nie­dłu­go po­tem w swo­im po­ko­ju Na­ta­lie wło­ży­ła noc­ną ko­szul­kę z jed­no­ro­żcem, umy­ła zęby i po­ło­ży­ła się na łó­żku w po­ście­li w jed­no­ro­żce. Po­ca­ło­wa­łam ją w czo­ło, tak samo jak jej ro­dzi­ce przez wy­jściem z domu.

***

Wla­łam eko­lo­gicz­ny płyn do zmy­war­ki Strau­bów i usta­wi­łam pro­gram, a na ko­niec prze­ta­rłam bla­ty. Po kuch­ni roz­sze­dł się mi­ęto­wy za­pach, któ­ry przy­pra­wił mnie o mdło­ści. Po­tem wsy­pa­łam do mi­ski Ic­cha­ka eko­lo­gicz­ną kar­mę. Kie­dy mia­łam osiem lat, po­gry­zł mnie rot­twe­iler. Na­uczy­ciel­ka w szko­le za­uwa­ży­ła na mo­jej ręce za­ognio­ne rany od psich zębów i wy­lądo­wa­łam w szpi­ta­lu. Od tego cza­su ni­g­dy nie czu­łam się swo­bod­nie w po­bli­żu psów. Ic­chak co praw­da był zbyt sta­ry i sła­by, żeby zro­bić ko­mu­kol­wiek krzyw­dę, ale co z tego – nie­któ­re lęki by­wa­ją ir­ra­cjo­nal­ne.

Wi­chu­ra na ze­wnątrz wzmo­gła się, aż szy­by za­drża­ły z brzękiem. Ic­chak za­wył, uno­sząc pysk do su­fi­tu.

– Ciii! – syk­nęłam i pies na chwi­lę się uspo­ko­ił. W my­ślach po­rów­na­łam jego ży­cie ze swo­im. Żył wśród lu­dzi da­rzących go bez­wa­run­ko­wą mi­ło­ścią, któ­rzy dba­li o jego zdro­wie i psy­chi­kę.

Sko­ńczyw­szy po­rząd­ki w kuch­ni, mia­łam cały wie­czór dla sie­bie. Mo­głam swo­bod­nie ro­zej­rzeć się po domu bez oba­wy, że ktoś będzie mi pa­trzył na ręce. Wie­lu mo­ich klien­tów mia­ło w do­mach ka­me­ry, ale nie Strau­bo­wie, co wca­le mnie nie dzi­wi­ło. Za­bu­rzy­ły­by ele­ganc­kie li­nie wnętrza domu.

Uda­łam się do bi­blio­te­ki i po­de­szłam do ścia­ny w ca­ło­ści za­bu­do­wa­nej pó­łka­mi. Przej­rza­łam me­to­dycz­nie za­war­to­ść ka­żdej z nich, od cza­su do cza­su za­trzy­mu­jąc wzrok na ksi­ążce wy­gląda­jącej na wie­lo­krot­nie czy­ta­ną. Wyj­mo­wa­łam ją i na sto­jąco prze­gląda­łam parę stron, a po­tem wer­to­wa­łam po­bie­żnie w po­szu­ki­wa­niu od­ręcz­nych no­ta­tek i od­kła­da­łam na miej­sce.

Spo­dzie­wa­łam się, że znaj­dę u Strau­bów spo­ro po­zy­cji z ar­chi­tek­tu­ry i sztu­ki, i się nie po­my­li­łam: opa­słe i ci­ężkie al­bu­my, ele­ganc­ko wy­da­ne na błysz­czącym pa­pie­rze, z mnó­stwem na­sy­co­nych bar­wą zdjęć. Wi­ęk­szo­ść kosz­to­wa­ła po­nad sto do­la­rów. Inni lu­dzie pew­nie trzy­ma­li­by je na sto­li­ku ka­wo­wym na po­kaz, ale Strau­bo­wie mie­li ich zbyt dużo, żeby się tam po­mie­ści­ły.

Prze­szłam ku bocz­nym pó­łkom i na sa­mym dole na­tra­fi­łam na kil­ka po­rad­ni­ków. Obok le­ża­ła ster­ta ksi­ążek od­wró­co­nych grzbie­ta­mi ku ścia­nie. Chwy­ci­łam ją obu­rącz i prze­kręci­łam – wszyst­kie na te­mat nie­płod­no­ści. Wy­jęłam jed­ną i za­częłam prze­glądać. W roz­dzia­le „Po­ro­nie­nie” kil­ka stron z rzędu no­si­ło wy­ra­źne śla­dy użyt­ko­wa­nia. Z boku wid­niał od­ręcz­ny do­pi­sek: „Za­bu­rze­nia krzep­ni­ęcia krwi, spy­tać Met­zge­ra”. Sądząc po da­tach za­no­to­wa­nych na mar­gi­ne­sach, do­my­śli­łam się, że Ame­lia po­ro­ni­ła czte­ry razy, już po uro­dze­niu Na­ta­lie. To była cen­na in­for­ma­cja. Czu­łam, że po­win­nam się do­wie­dzieć o ich ro­dzi­nie jak naj­wi­ęcej, ile tyl­ko się da, na wy­pa­dek gdy­by kie­dyś po­trze­bo­wa­li mo­je­go wspar­cia.

Wró­ci­łam do kuch­ni i zaj­rza­łam do po­miesz­cze­nia go­spo­dar­cze­go. W środ­ku znaj­do­wa­ły się szczot­ki, usta­wio­ne w rów­nym rząd­ku bu­tle ze środ­ka­mi czy­sto­ści i od­ku­rzacz mar­ki Mie­le. Obok kuch­ni były jesz­cze jed­ne drzwi, a za nimi po­miesz­cze­nie, w któ­rym do tej pory nie by­łam. Wy­gląda­ło na do­mo­we biu­ro. Jed­ną ze ścian w ca­ło­ści zaj­mo­wa­ły wiel­kie szkla­ne drzwi wy­cho­dzące na wąski ta­ras, któ­ry ci­ągnął się wzdłuż tyl­nej ścia­ny domu. Po kręco­nych schod­kach mo­żna było z nie­go ze­jść do ogro­du.

Na środ­ku po­ko­ju sta­ły na­prze­ciw­ko sie­bie dwa iden­tycz­ne biur­ka w sty­lu lat pi­ęćdzie­si­ątych. Od razu się do­my­śli­łam, któ­re na­le­ży do Ame­lii – na opar­ciu krze­sła wi­siał je­dwab­ny szal w ko­lo­rze bur­gun­da. Za­częłam prze­glądać le­żące na nim ster­ty do­ku­men­tów oraz sta­ran­nie opi­sa­ne i spi­ęte gum­ką tecz­ki. Wi­dać było, że jest rów­nie do­brze zor­ga­ni­zo­wa­na jak ja. Nie­ska­zi­tel­ny po­rządek za­bu­rza­ło je­dy­nie kil­ka za­pi­sa­nych kar­te­czek sa­mo­przy­lep­nych. Na jed­nej wid­nia­ła no­tat­ka: „Na­uczy­ciel wio­lon­cze­li”, a pod nią nu­mer te­le­fo­nu. Pod­nio­słam ko­lej­ną i prze­czy­ta­łam: „Jen­ny Do­uglas”. Obok też był nu­mer te­le­fo­nu z do­pi­skiem „Ter­min na 10 lip­ca”. Pró­bo­wa­łam so­bie przy­po­mnieć, czy choć raz w ży­ciu za­in­te­re­so­wał mnie ter­min czy­je­goś po­ro­du, i to do tego stop­nia, żeby aż go so­bie za­no­to­wać. Na trze­ciej kar­tecz­ce za­pi­sa­no: „Mat­ki bio­lo­gicz­ne” i po­ni­żej trzy na­zwi­ska. Czy­żby Strau­bo­wie sta­ra­li się o ad­op­cję? Ser­ce za­bi­ło mi moc­niej.

Odło­ży­łam kar­tecz­ki na miej­sce i usia­dłam za biur­kiem Frit­za. U nie­go sys­tem no­ta­tek nie był tak upo­rząd­ko­wa­ny jak u Ame­lii, ale z jego pi­sma mo­żna było zde­cy­do­wa­nie wi­ęcej od­czy­tać. Prze­czy­ta­łam kie­dyś kil­ka ksi­ążek na te­mat cha­rak­te­ru pi­sma i prze­te­sto­wa­łam tę wie­dzę, po­rów­nu­jąc pi­smo zna­jo­mych z ich ce­cha­mi i za­cho­wa­niem. Wąska gór­na pętla w li­te­rze „L” Frit­za sy­gna­li­zo­wa­ła na­pi­ęcie, praw­do­po­dob­nie w jego ma­łże­ństwie. Za­pew­ne był roz­cza­ro­wa­ny, że żona nie może uro­dzić dru­gie­go dziec­ka. Nie­rów­ne krop­ki nad li­te­ra­mi „i” wska­zy­wa­ły na buj­ną wy­obra­źnię. Na myśl o Frit­zu po­czu­łam mro­wie­nie na ca­łym cie­le.

O wpół do je­de­na­stej we­szłam na górę, żeby zaj­rzeć do Na­ta­lie. Za­bra­łam ze sobą swój cy­fro­wy ca­non EOS. Dzi­ęki po­świa­cie wpa­da­jącej do środ­ka z ła­zien­ki i sza­fy zo­ba­czy­łam dość wy­ra­źnie jej twarz, jesz­cze za­nim mój wzrok przy­zwy­cza­ił się do ciem­no­ści. Spa­ła głębo­kim snem, ści­ska­jąc w ob­jęciach plu­szo­we­go jed­no­ro­żca. Pod­ci­ągnęłam wy­żej cien­ki ba­we­łnia­ny koc, któ­rym była przy­kry­ta, i usia­dłam na brze­gu łó­żka, żeby po­pa­trzeć na nią z bli­ska. Zbli­ży­łam pal­ce do jej ust i po­czu­łam cie­pło od­de­chu.

Kie­dy spo­glądam na ko­goś przez wi­zjer w apa­ra­cie, je­stem w sta­nie zo­ba­czyć, co kry­je się pod po­wierzch­nią. Przyj­rza­łam się uwa­żnie śpi­ącej Na­ta­lie i pstryk­nęłam jej kil­ka zdjęć – może kie­dyś przy­da­dzą się na pre­zent dla Strau­bów, zo­ba­czy­my. Klat­ka pier­sio­wa dziew­czyn­ki fa­lo­wa­ła ryt­micz­nie i pra­wie nie­do­strze­gal­nie. Twarz była szczu­pła i de­li­kat­na, po­dob­nie jak cia­ło. Przy­po­mi­na­ła mi mnie w jej wie­ku. Też ucie­ka­ła w świat fan­ta­zji. Dzie­ci o buj­nej wy­obra­źni zwy­kle od cze­goś się izo­lu­ją, przed czy­mś się bro­nią. Inne nie mają jej wca­le, bo nie jest im po­trzeb­na.

Kie­dy by­łam mała, wy­my­śli­łam so­bie za­ba­wę w po­szu­ki­wa­nie ide­al­nych ro­dzi­ców. Miesz­ka­łam w par­ku Di­sneya, więc mia­łam w czym wy­bie­rać. W ko­ńcu zde­cy­do­wa­łam się na olśnie­wa­jącej uro­dy mat­kę i dys­tyn­go­wa­ne­go ojca, któ­rych na­zwa­łam Isa­bel i Pe­ter. Isa­bel wy­gląda­ła jak tan­cer­ka ba­le­to­wa, o nie­ska­zi­tel­nej ce­rze w ko­lo­rze ko­ści sło­nio­wej, smu­kłej szyi i drob­nych sto­pach. Pe­ter miał wło­sy przy­pró­szo­ne si­wi­zną i duże ja­sne oczy. Ich dzie­ciom, rzecz ja­sna, nie bra­ko­wa­ło za­ba­wek, la­lek, na­kle­jek, su­kie­nek i in­nych rze­czy, o któ­rych za­wsze ma­rzy­łam. Przez kil­ka na­stęp­nych lat, kie­dy tyl­ko czu­łam się gor­sza lub mia­łam chan­drę, wy­obra­ża­łam so­bie, że je­stem ich cór­ką. Z cza­sem za­po­mnia­łam, jak Isa­bel i Pe­ter wy­gląda­ją i mó­wią, wy­star­cza­ła mi sama ich wi­zja i świa­do­mo­ść, że są kom­plet­nym prze­ci­wie­ństwem mo­ich bez­na­dziej­nych ro­dzi­ców. Za­nim mat­ka sko­ńczy­ła trzy­dziest­kę, jej twarz po­marsz­czy­ła się od dłu­gich go­dzin spędzo­nych w sło­ńcu Flo­ry­dy.

– Masz zbyt gład­ką cerę – ma­wia­ła do mnie. – Idź so­bie, nie mogę na cie­bie pa­trzeć.

Wspo­mnie­nia do­zna­nych krzywd często po­zo­sta­ją w uśpie­niu i czło­wiek jest prze­ko­na­ny, że so­bie z nimi po­ra­dził. Ale tak na­praw­dę drze­mią tuż pod po­wierzch­nią i bar­dzo nie­wie­le po­trze­ba, by wy­do­sta­ły się na ze­wnątrz. Spo­tka­nie ze Strau­ba­mi przy­po­mnia­ło mi o daw­nej za­ba­wie, bo za­wsze so­bie wy­obra­ża­łam, że Isa­bel i Pe­ter są z za­wo­du ar­chi­tek­ta­mi.

Usły­sza­łam od­głos otwie­ra­nia drzwi we­jścio­wych i kro­ki na dole. Mi­nu­tę pó­źniej spo­tka­łam się ze Strau­ba­mi na scho­dach w holu. Po dro­dze odło­ży­łam na ław­kę fu­te­rał z apa­ra­tem, bo czu­łam, że nie by­li­by za­do­wo­le­ni z fak­tu, iż fo­to­gra­fu­ję ich dom. Wie­lu lu­dzi nie zda­je so­bie spra­wy, że uży­wam apa­ra­tu, by ana­li­zo­wać ota­cza­jący mnie świat. Jest dla mnie jak dru­ga para oczu.

Fritz miał moc­no za­czer­wie­nio­ną twarz i czuć było od nie­go al­ko­hol. Ame­lia po­tknęła się na scho­dach i pra­wie wpa­dła w moje ob­jęcia. Mu­sia­ła nie­daw­no po­pra­wiać szmin­kę, ale zro­bi­ła to tak nie­udol­nie, że zo­sta­wi­ła śla­dy do­oko­ła warg jak u klau­na, a na­wet na zębach. Resz­ta jej ma­ki­ja­żu ca­łkiem się sta­rła.

– Del­to Dawn, po­wiedz mi, co to za kwiat – wy­śpie­wa­ła na całe gar­dło pierw­szy wers pio­sen­ki Ta­nyi Tuc­ker. – Czy to może zwi­ędła róża z daw­nych lat?*

------------------------------------------------------------------------

* W oryg.: Del­ta Dawn, what’s that flo­wer you have on/ Co­uld it be a fa­ded rose from days gone by? – frag­ment pio­sen­ki Del­ta Dawn z 1972 roku (sł. i muz. Alex Ha­rvey, Lar­ry Col­lins); jej naj­słyn­niej­szą wy­ko­naw­czy­nią była Ta­nya Tuc­ker (przyp. red.).

Gdzieś w od­da­li roz­le­gło się przy­tłu­mio­ne bi­cie dzwo­nów. Co za zbieg oko­licz­no­ści, że Ame­lia zna­ła aku­rat tę pio­sen­kę i po­tra­fi­ła ją za­śpie­wać! To był znak, że łączy nas ja­kaś więź. Mat­ka dała mi na imię Del­ta, co w po­łącze­niu z na­szym na­zwi­skiem – Dawn – mia­ło sta­no­wić hołd dla Ta­nyi Tuc­ker. Nie by­łam z tego po­wo­du szczęśli­wa, ale nic nie mo­głam zro­bić. Kie­dy Ame­lia za­częła śpie­wać, od­nio­słam wra­że­nie, że to wszyst­ko poj­mu­je. Ro­zu­mia­ła mnie i ak­cep­to­wa­ła.

– Ame­lii wy­da­je się, że po­tra­fi śpie­wać – stwier­dził Fritz. – Wiel­ka szko­da, że nie do­ra­sta­ła w Na­shvil­le, tyl­ko w Pit­ts­bur­ghu.

Jego uwa­ga mia­ła być dow­cip­na, ale za­brzmia­ła nie­co zło­śli­wie. Ame­lia nie za­re­ago­wa­ła, jak­by w ogó­le go nie sły­sza­ła. Si­ęgnęła do to­reb­ki i wy­jęła z niej czte­ry świe­że i gład­kie dwu­dzie­sto­do­la­rów­ki.

Nie spo­dzie­wa­łam się, że będzie mi chcia­ła za­pła­cić. By­łam prze­ko­na­na, że ro­bię im tyl­ko przy­słu­gę.

– Nie, nie trze­ba…

Czu­jąc pod most­kiem zna­jo­me pul­so­wa­nie, spoj­rza­łam w oczy Ame­lii i zo­ba­czy­łam w nich au­ten­tycz­ną, nie­uda­wa­ną sym­pa­tię. Nie trak­to­wa­ła mnie z góry.

– Del­to! – za­wo­ła­ła, wci­ska­jąc mi bank­no­ty do ręki. – La Di­vi­na!ROZ­DZIAŁ 3

Głos dzwo­nów po­wo­li ci­chł w od­da­li, gdy wra­ca­łam po­ci­ągiem do swo­je­go miesz­ka­nia w Crown He­ights, a kie­dy wcho­dzi­łam do środ­ka, nie było go już wca­le sły­chać. Przy drzwiach po­wi­ta­ła mnie Eli­za, kot­ka rasy bir­ma­ńskiej w ko­lo­rze szam­pa­na. Za­bra­łam ją ze schro­ni­ska w Or­lan­do dzie­si­ęć lat temu, tuż przed prze­pro­wadz­ką do No­we­go Jor­ku. Od­zna­cza­ła się wy­jąt­ko­wą in­te­li­gen­cją, wra­żli­wo­ścią i świet­nie zna­ła się na lu­dziach. Uwa­ża­łam ją za swo­ją naj­bli­ższą przy­ja­ció­łkę. Okrąży­ła sa­lon, wsko­czy­ła na opar­cie ka­na­py i prze­spa­ce­ro­wa­ła się po nim jak akro­bat­ka po li­nie, a po­tem ze­sko­czy­ła z po­wro­tem na podło­gę. Od­wie­si­łam płaszcz do sza­fy i odło­ży­łam sprzęt fo­to­gra­ficz­ny na swo­je miej­sce. Po­tem na­pe­łni­łam su­chą kar­mą ce­ra­micz­ną mi­skę Eli­zy pod­pi­sa­ną jej imie­niem i po­sta­wi­łam na podło­dze w kuch­ni. Kie­dy ja­dła, od­ku­rzy­łam mio­te­łką re­gał na ksi­ążki, sto­lik ka­wo­wy, nie­wiel­ki stół ja­dal­ny, ni­skie sto­li­ki i bla­ty w kuch­ni.

Okna miesz­ka­nia wy­cho­dzi­ły na pó­łnoc, na we­wnętrz­ne po­dwó­rze. Z sa­lo­nu mo­głam doj­rzeć skra­wek nie­ba. Po­dwó­rze było pra­wie w ca­ło­ści wy­be­to­no­wa­ne, nie li­cząc kil­ku po­sa­dzo­nych do­oko­ła krze­wów i kwia­tów; sto­su­nek me­trów kwa­dra­to­wych zie­le­ni do be­to­nu był dra­ma­tycz­nie ni­ski. Po­wo­ła­no na­wet ko­mi­tet, któ­ry miał za za­da­nie to zmie­nić, ale ża­den ze skąp­ców z na­sze­go bu­dyn­ku nie za­mie­rzał tra­cić na ta­kie rze­czy pie­ni­ędzy.

.

.

.

...(fragment)...

Całość dostępna w wersji pełnej.