Franek Błyskawica. Jak wychować rodzeństwo i nie zwariować - ebook

Franek marzył o bracie, bardziej nawet niż o psie czy rzadkim superzinksie. Czy był zaskoczony, kiedy mama powiedziała, że zostanie starszym bratem? Nie. W końcu od dawna próbował pokazać rodzicom, że jest na to gotowy. Starał się tak bardzo, że omyłkowo powiedział dziadkom o ciąży mamy, zanim się jeszcze zaczęła. Na szczęście dodał, że to tajemnica, więc zyskał trochę czasu. Niestety, babcia coraz częściej dopytywała, kiedy wreszcie mama wszystkim powie. Potem zaczęła męczyć Franka o to, czy będzie miał brata czy siostrę. Sytuacja wymknęła się spod kontroli. Trzeba było szybko coś wymyślić, bo nawet on wiedział, że zanim dziecko się urodzi, musi być duży brzuch. A mama jak na złość brzuch miała raczej niewyraźny. Miejsce i czas wybrał idealnie: cicha, spokojna łąka, obok której płynęła rzeka. A na łące tylko on i mama.

– Czy możemy mieć małego dzidziusia? – zapytał Franek. – Może być brat lub siostra, bez różnicy – dodał.

– Myślę, że możemy za jakiś czas… – zaczęła mama, ale Franek nie pozwolił jej dokończyć.

– Czy ten czas to może być następny tydzień? – Franek przeszedł do konkretów, skoro mama się już praktycznie zgodziła. I dodał: – Spieszy mi się trochę.

– Obawiam się, że ten czas to raczej następny rok – powiedziała mama, trochę zaskoczona krótkim terminem realizacji.

Franek najpierw westchnął, potem jęknął, a na koniec stwierdził:

– To się babcia zmartwi.

I faktycznie babcia się zmartwiła, a razem z nią druga babcia oraz trzy ciocie.

Gdy rok później mama powiedziała Frankowi, że zostanie starszym bratem, jedyne, co go niepokoiło, to czas. Skoro dziesięć minut to dla Franka godzina, skoro tydzień ciągnie się jak miesiąc, to pięć miesięcy w przeliczeniu na Franka zajmie kilka lat… Kilka lat czekania, które zdaniem mamy miną nie wiadomo kiedy. A mama myliła się niepokojąco rzadko. Zdecydowanie rzadziej niż prognoza pogody, którą Franek sprawdzał wiele razy w ciągu dnia. W każdym razie na wieść o rodzeństwie poczuł narastający entuzjazm. Wtedy jeszcze nie wiedział, że małych dzieci nie można karmić salami ani uczyć chodzenia natychmiast, jak się po swoim urodzeniu trochę ogarną, czyli gdzieś po tygodniu.

– Ja bym się tam nie cieszył – ostrzegał przyjaciela Kacper. – Mam takie dwa w domu. Na początku wydają się małe i słodkie, ale zaraz pach i siedzą ci w pokoju. Wszystko psują, a potem i tak domiesz siem ziem to fonia finia – dodał niewyraźnie z powodu krówki ciągutki, która skutecznie skleiła mu zęby. Chyba nawet była to robota trzech krówek.

Z opowieści Kacpra wynikało, że młodsze rodzeństwo bardziej przypomina wygłodniałe wilki, zaślinione buldogi albo kuny, które pogryzły tacie kable w samochodzie, niż słodkie bobasy zajadające salami i z uśmiechem na ustach mówiące: „Franek to najlepszy brat na świecie”.

„Dziwne, naprawdę dziwne” – zastanawiał się Franek. Jego entuzjazmu nie ugasiły nawet kolejne zapewnienia mamy, że niemowlaków nie karmi się salami i przez pierwszy rok właściwie nie chodzą. Wizję, jak to będzie za te pięć miesięcy, miał już przemyślaną i opowieści Kacpra nie mogły tego zepsuć. „Będzie pięknie” – marzył Franek przed zaśnięciem.