-
W empik go
Frazy Księżyca - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 sierpnia 2018
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Frazy Księżyca - ebook
Wiersze zawarte w książce ukazują wpływ Srebrnego Globu na życie człowieka łaknącego włóczenia się wśród bezsennych i deszczowych nocy, w których uwertura kropli nasącza wonne przebudzenie jesieni. Starodawny „charakter pisma” autora jest swoistym spoiwem pomiędzy romantyzmem a współczesnością. Wertując kolejne stronice tomiku, odbiorca stopniowo zapoznaje się z kręgosłupem moralnych wartości poezji, które uchylają rąbka tajemnicy intymności mrocznego świata.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8155-111-3 |
| Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Korespondent
Przepraszam, tato, że się tak ośmielam
Przemawiać tęsknie skruchą niepojętą
Dziś list ten pisząc na plac Zbawiciela
Zawracam głowę, kiedy Twoje święto
Darujże, tatulku, bo nie bardzo wierzę
W pocztę zwrotną, ale znasz nadawcę
Ja nie wyklepuję pacierz za pacierzem
Tylko łzy topię w duchowej sadzawce
Odpuść, tatuniu, brak we mnie nadziei
W tą niby wyższość świtu od wieczora
Wszak noc gwiazdami całe niebo ścieli
A poranek niweczy to, co było wczoraj
Wybaczże, ojcze, posłaną moc życzeń
Że już nie wręczam kwiatów osobiście
W miejsce prezentu zapalam Ci znicze
Niech kto za mnie dłoń Twoją uściśniePierwszy i ostatni list grzesznika Mateusza do Ojca Świętego
Ojcze Święty,
coś pod sutannę mgieł ojczyznę schował
że świętości nabierając w licheńskim strumyku
zapachniała polskim pieczywem stolica Piotrowa
gdyś nam serca tulił ziarnem z gołębników
Janie Pawle,
dech złożywszy w garb tatrzańskiej grani
niczym poseł, bochen wiary na drżącym narodzie
ująłeś słów wolnością, a tam pod oknami
wciąż na Ciebie czeka zgromadzona młodzież
Karolu Wojtyło,
nie mnożyłeś chleba jak Chrystusa dłonie
acz blask wznosił księżyc, gdy marniało słońce
równo podzieliłeś świat, krakowskie błonie
wręczając miłosierdzie w okruchu i kromce
Kumplu poeto,
relikwią nam jesteś w gorejącym krzewie
co ją wtem wzniesiono na Boskie ołtarze
lecz tak naprawdę, nikt naprawdę nie wie
żeś Ty był przecież piekarz nad piekarzeSonet podprogowy
Na bezludnej wyspie słychać gwar
Dysputy kamieni, tam woda słona
Piaskiem przeżera goryczy aromat
Tnąc uczucia w promienisty skwar
Głosem serca w obronie przekonań
Każdy z nas krzewi pozasłowny dar
Myśli, co w próżni tkwi zawieszona
Ruszam wykrzesać zapomniany żar
Stanę lękliwie nad marzeń urwisko
Skoczę bez celu, acz spadnę jak liść
I nie pokłonię się wrogim pociskom
Ze złorzeczeniem nie będę się gryźć
Jeno je ugoszczę na pohybel szykan
A niespełnienie pod próg nie zawitaMoja Sokółka
Siadłem na ławeczce w parku
Usłanym jesiennym liściem
Otrzymałem moc podarków
Z twoich dłoni oczywiście
Dałaś mi pewności siebie
Pewną nutę wrażliwości
I poczęstowałaś chlebem
Życząc w życiu wytrwałości
Przejrzeć mogłem cię na wskroś
Gdy twe kąty poznawałem
Tam gdzie żywot przeklął ktoś
Szaty natchnienia zbierałem
Wiele takich ścieżek prostych
Krętym szlakiem przemierzyłem
Aby z przyjściem piękna wiosny
W pełni poczuć się twym synemSonet priorytetowy
Posępnej poezji pergamin, protokół
Do gry ryzykownej robi dobrą minę
W alfabet obłędu zlewają się klinem
Łzy piór łabędzich w kałamarza oku
Niższego rzędu jestem pielgrzymem
I budząc tylko niepewność, niepokój
Stałem się liryki osieroconym synem
Popadając w smutne ramiona amoku
Nie dla orderów i nie dla pomników
Papier zatruwam poetycznym jadem
Ale strapionych sławy przeciwników
Co urodziwym jest słowa przykładem
Że nie zginiemy w świata głuchy eter
Póki nam człowiek będzie priorytetemWędrówka duszy
Sterty papieru, rozsypane kwiecie
Słowa krzykliwe pogrążone w mroku
Dusza znikoma błąka się po świecie
Gdzie czeka na nią ukochany spokój?
Samotna pętla zaciska się mocniej
Gniewna na siebie wywołuje zamęt
Umiera za dnia, żyje w porze nocnej
Krzyczy do Ciebie, usłyszysz jej lament?
Chmury nad nią wiszą, sine niewolnice
Wicher ciemiężca w myśl błogą ukryty
Śmierć nie królowa, za to królem życie
Przyjmuje wyrok, nie dba o zaszczyty
Tułacz bezsenny w obłęd przyodziany
Grot strzał bliźniego, człeka złorzeczenie
Rozpustna duszo! Gdzie te wielkie plany?
Ratuj się kto może! Przepadnij zwątpienie!
Świeca w niej płonie, nieprzyzwoita dama
Tęsknoty liście przeklęte krew toczą
Cóż z tego duszo, że znów jesteś sama?
Zszargane wiersze mają myśl proroczą
Bogom polecona, płochliwa wybranka
Pogańskich wierzeń wre powietrze mętne
Wędruje bez celu zatruta szamanka
Przegnana z nieba i niechciana w pieklePokuta
Wszem i wobec przedstawiam grzechy
Na piedestale których smutków trunek
Bezspornej waśni wojen mych odwety
Wystawił do spłaty sumienia rachunek
Nie żałuję błędów, ni słów koszlawych
Tylko żal mi tych, com ich nie popełnił
Że zabrakło w sercu poetyckim wrzawy
I marzeń, co wieczną są koroną z cierni
O, czcigodni mędrcy, a szanowni głupi!
Ku waszej wieści: Postanowię poprawę!
Nawet mnie śmierć życiem nie przekupi
Gdyż haniebną pracą być losu kowalem
Przeto się spowiadam przed samą poezją
Nad każdą strofę kark pochylam smutny
Daruj krzywdy mym łajdackim wersom
Odpuśćże mi winy, zadaj krzyk pokutny
Wszak ja już dość za twórczość poczynię
Tę, co dławi tłumy, szachrajska i szczera
Może me truchło złożą w czarną skrzynię
Lecz nigdy nie złożę pióra w swój futerałLibacja
Chciałbym wypić strzemiennego
Zanim ruszę w smutku głuszę
Nie doszedłem do niczego
Ale strzemiennego muszę
Czemu nie chcesz polać żwawo
Skarcić pragnę ducha w diable
Wolę mam piekielnie słabą
Przecie niżej nie upadnę
Daj się stoczyć w mej niesławie
Polej z cicha pół kielicha
Ty popijaj sobie dalej
Na mnie inny trunek czyha
Więc to taki z Ciebie kompan
No to duś tę mordę pustą
Wiem że cios na darmo oddam
Wiatru świst rozbite lustroPrawo wiersza
Ciemny pokój, cztery ściany
Czterech kątów ciągła męka
Promień światła wniósłby zmiany
Lecz pokoju nie dosięga
Szelest cichych słów dyskusji
Majaczenie, z sobą gadka
Więdnie lekko kwiat nasturcji
Z łykiem wody, acz bez światła
Zgiełk z podwórza nie dochodzi
Sufit wali się na głowę
Światła promyk nie zaszkodzi
Przecież stoi tuż za progiem
Wiersz ma swoje racje, prawa
Światło tutaj nie zagości
W tle powoli milkną brawa
Pozostaje żyć w ciemnościTreść istnienia
Ciemna noc zawitała do piwnicznej speluny
Papierosowa mgła w zapachach hazardu
Przygrywają z radia gitarowe struny
Barman niesie piwo okolicznym bardom
Rżną w karty równo, przebijają stawki
Tysiąc, dwa, dziesięć — tu nie ma różnicy
Pokryte kurzem zapomnienia szafki
Szulerzy, maklerzy, sędziowie, prawnicy
Przekupny krupier często gra nieczysto
Zapalam fajkę nad barowym stołem
Nie, nie gram z nimi, chociaż jestem blisko
Bywam tylko zwykłym obserwatorem
Świt się dobija przez uchylony lufcik
Pusto w szkle, jutro się rozliczę
Nieco mądrzejszy, a i trochę głupszy
Opuszczam knajpę nazywaną życiemNiecodzienne spotkanie
Ja niczym szpieg zakradam się
W głąb Twojej artystycznej duszy
Serce me wre, topnieje śnieg
Mały łyk wody podczas suszy
Ty niczym list czytujesz mnie
Otwarta księga dla przyjaciół
Nie boję się i bardzo chcę
Uniknąć życia w ciągłym strachu
Kredo me znasz, ja dobrze wiem
„Wolność w życiu bez żadnych granic”
Ja obumieram, niesiesz mi tlen
Okład w postaci słów na rany
Wszystko wydaje się tak łatwe
Goreje zorza, topnieje lód
I jednym taktem zostaję świadkiem
Spotyka się z zachodem wschód
Przepraszam, tato, że się tak ośmielam
Przemawiać tęsknie skruchą niepojętą
Dziś list ten pisząc na plac Zbawiciela
Zawracam głowę, kiedy Twoje święto
Darujże, tatulku, bo nie bardzo wierzę
W pocztę zwrotną, ale znasz nadawcę
Ja nie wyklepuję pacierz za pacierzem
Tylko łzy topię w duchowej sadzawce
Odpuść, tatuniu, brak we mnie nadziei
W tą niby wyższość świtu od wieczora
Wszak noc gwiazdami całe niebo ścieli
A poranek niweczy to, co było wczoraj
Wybaczże, ojcze, posłaną moc życzeń
Że już nie wręczam kwiatów osobiście
W miejsce prezentu zapalam Ci znicze
Niech kto za mnie dłoń Twoją uściśniePierwszy i ostatni list grzesznika Mateusza do Ojca Świętego
Ojcze Święty,
coś pod sutannę mgieł ojczyznę schował
że świętości nabierając w licheńskim strumyku
zapachniała polskim pieczywem stolica Piotrowa
gdyś nam serca tulił ziarnem z gołębników
Janie Pawle,
dech złożywszy w garb tatrzańskiej grani
niczym poseł, bochen wiary na drżącym narodzie
ująłeś słów wolnością, a tam pod oknami
wciąż na Ciebie czeka zgromadzona młodzież
Karolu Wojtyło,
nie mnożyłeś chleba jak Chrystusa dłonie
acz blask wznosił księżyc, gdy marniało słońce
równo podzieliłeś świat, krakowskie błonie
wręczając miłosierdzie w okruchu i kromce
Kumplu poeto,
relikwią nam jesteś w gorejącym krzewie
co ją wtem wzniesiono na Boskie ołtarze
lecz tak naprawdę, nikt naprawdę nie wie
żeś Ty był przecież piekarz nad piekarzeSonet podprogowy
Na bezludnej wyspie słychać gwar
Dysputy kamieni, tam woda słona
Piaskiem przeżera goryczy aromat
Tnąc uczucia w promienisty skwar
Głosem serca w obronie przekonań
Każdy z nas krzewi pozasłowny dar
Myśli, co w próżni tkwi zawieszona
Ruszam wykrzesać zapomniany żar
Stanę lękliwie nad marzeń urwisko
Skoczę bez celu, acz spadnę jak liść
I nie pokłonię się wrogim pociskom
Ze złorzeczeniem nie będę się gryźć
Jeno je ugoszczę na pohybel szykan
A niespełnienie pod próg nie zawitaMoja Sokółka
Siadłem na ławeczce w parku
Usłanym jesiennym liściem
Otrzymałem moc podarków
Z twoich dłoni oczywiście
Dałaś mi pewności siebie
Pewną nutę wrażliwości
I poczęstowałaś chlebem
Życząc w życiu wytrwałości
Przejrzeć mogłem cię na wskroś
Gdy twe kąty poznawałem
Tam gdzie żywot przeklął ktoś
Szaty natchnienia zbierałem
Wiele takich ścieżek prostych
Krętym szlakiem przemierzyłem
Aby z przyjściem piękna wiosny
W pełni poczuć się twym synemSonet priorytetowy
Posępnej poezji pergamin, protokół
Do gry ryzykownej robi dobrą minę
W alfabet obłędu zlewają się klinem
Łzy piór łabędzich w kałamarza oku
Niższego rzędu jestem pielgrzymem
I budząc tylko niepewność, niepokój
Stałem się liryki osieroconym synem
Popadając w smutne ramiona amoku
Nie dla orderów i nie dla pomników
Papier zatruwam poetycznym jadem
Ale strapionych sławy przeciwników
Co urodziwym jest słowa przykładem
Że nie zginiemy w świata głuchy eter
Póki nam człowiek będzie priorytetemWędrówka duszy
Sterty papieru, rozsypane kwiecie
Słowa krzykliwe pogrążone w mroku
Dusza znikoma błąka się po świecie
Gdzie czeka na nią ukochany spokój?
Samotna pętla zaciska się mocniej
Gniewna na siebie wywołuje zamęt
Umiera za dnia, żyje w porze nocnej
Krzyczy do Ciebie, usłyszysz jej lament?
Chmury nad nią wiszą, sine niewolnice
Wicher ciemiężca w myśl błogą ukryty
Śmierć nie królowa, za to królem życie
Przyjmuje wyrok, nie dba o zaszczyty
Tułacz bezsenny w obłęd przyodziany
Grot strzał bliźniego, człeka złorzeczenie
Rozpustna duszo! Gdzie te wielkie plany?
Ratuj się kto może! Przepadnij zwątpienie!
Świeca w niej płonie, nieprzyzwoita dama
Tęsknoty liście przeklęte krew toczą
Cóż z tego duszo, że znów jesteś sama?
Zszargane wiersze mają myśl proroczą
Bogom polecona, płochliwa wybranka
Pogańskich wierzeń wre powietrze mętne
Wędruje bez celu zatruta szamanka
Przegnana z nieba i niechciana w pieklePokuta
Wszem i wobec przedstawiam grzechy
Na piedestale których smutków trunek
Bezspornej waśni wojen mych odwety
Wystawił do spłaty sumienia rachunek
Nie żałuję błędów, ni słów koszlawych
Tylko żal mi tych, com ich nie popełnił
Że zabrakło w sercu poetyckim wrzawy
I marzeń, co wieczną są koroną z cierni
O, czcigodni mędrcy, a szanowni głupi!
Ku waszej wieści: Postanowię poprawę!
Nawet mnie śmierć życiem nie przekupi
Gdyż haniebną pracą być losu kowalem
Przeto się spowiadam przed samą poezją
Nad każdą strofę kark pochylam smutny
Daruj krzywdy mym łajdackim wersom
Odpuśćże mi winy, zadaj krzyk pokutny
Wszak ja już dość za twórczość poczynię
Tę, co dławi tłumy, szachrajska i szczera
Może me truchło złożą w czarną skrzynię
Lecz nigdy nie złożę pióra w swój futerałLibacja
Chciałbym wypić strzemiennego
Zanim ruszę w smutku głuszę
Nie doszedłem do niczego
Ale strzemiennego muszę
Czemu nie chcesz polać żwawo
Skarcić pragnę ducha w diable
Wolę mam piekielnie słabą
Przecie niżej nie upadnę
Daj się stoczyć w mej niesławie
Polej z cicha pół kielicha
Ty popijaj sobie dalej
Na mnie inny trunek czyha
Więc to taki z Ciebie kompan
No to duś tę mordę pustą
Wiem że cios na darmo oddam
Wiatru świst rozbite lustroPrawo wiersza
Ciemny pokój, cztery ściany
Czterech kątów ciągła męka
Promień światła wniósłby zmiany
Lecz pokoju nie dosięga
Szelest cichych słów dyskusji
Majaczenie, z sobą gadka
Więdnie lekko kwiat nasturcji
Z łykiem wody, acz bez światła
Zgiełk z podwórza nie dochodzi
Sufit wali się na głowę
Światła promyk nie zaszkodzi
Przecież stoi tuż za progiem
Wiersz ma swoje racje, prawa
Światło tutaj nie zagości
W tle powoli milkną brawa
Pozostaje żyć w ciemnościTreść istnienia
Ciemna noc zawitała do piwnicznej speluny
Papierosowa mgła w zapachach hazardu
Przygrywają z radia gitarowe struny
Barman niesie piwo okolicznym bardom
Rżną w karty równo, przebijają stawki
Tysiąc, dwa, dziesięć — tu nie ma różnicy
Pokryte kurzem zapomnienia szafki
Szulerzy, maklerzy, sędziowie, prawnicy
Przekupny krupier często gra nieczysto
Zapalam fajkę nad barowym stołem
Nie, nie gram z nimi, chociaż jestem blisko
Bywam tylko zwykłym obserwatorem
Świt się dobija przez uchylony lufcik
Pusto w szkle, jutro się rozliczę
Nieco mądrzejszy, a i trochę głupszy
Opuszczam knajpę nazywaną życiemNiecodzienne spotkanie
Ja niczym szpieg zakradam się
W głąb Twojej artystycznej duszy
Serce me wre, topnieje śnieg
Mały łyk wody podczas suszy
Ty niczym list czytujesz mnie
Otwarta księga dla przyjaciół
Nie boję się i bardzo chcę
Uniknąć życia w ciągłym strachu
Kredo me znasz, ja dobrze wiem
„Wolność w życiu bez żadnych granic”
Ja obumieram, niesiesz mi tlen
Okład w postaci słów na rany
Wszystko wydaje się tak łatwe
Goreje zorza, topnieje lód
I jednym taktem zostaję świadkiem
Spotyka się z zachodem wschód
więcej..
