Frekwencja 350. Tom 2. Zakazana bliskość - ebook

PROLOG

Ro­bert szybko opusz­czał gmach dy­dak­tyczny Aka­de­mii Astro­nau­tyki. Od­pro­wa­dzały go cie­kaw­skie spoj­rze­nia stu­den­tów, ich przy­ja­zne uśmie­chy, go­rącz­kowe szepty i ski­nie­nia głów. Do wczo­raj te rocz­niki nie wi­działy go na żywo i wo­lałby nie ujaw­niać się i dziś. Po wczo­raj­szym pom­pa­tycz­nym lą­do­wa­niu było to jed­nak nie­moż­liwe… Przy prze­szklo­nych drzwiach wyj­ścio­wych (za­zbro­jo­nych w trak­cie jego nie­obec­no­ści) do­padł go Ka­je­tan.

– Mia­łem się nie od­zy­wać, ale nie zdzierżę – za­czął za­pal­czy­wie. – Chcę to zro­zu­mieć!

Ro­bert się za­trzy­mał. Ob­ser­wu­jąc daw­nego przy­ja­ciela, nie zdo­łał ukryć kon­fu­zji. Ka­je­tan Brandt wciąż miał so­lidną po­sturę atlety, ale przy­wię­dłą już twarz męż­czy­zny w śred­nim wieku po­cięły drobne zmarszczki, a w jego gę­stych blond wło­sach po­ły­ski­wały srebrne smugi. Ro­bert nie po­zbył się od­czu­cia, że roz­stał się z ko­legą przed nie­spełna ro­kiem. Choć bio­lo­gicz­nie dzie­liło ich te­raz dzie­sięć lat…

– My­śla­łem, że cię do­brze znam, Rob. – Brandt zmierz­wił włosy daw­nym ge­stem. – I zmie­niła to ja­kaś par­szywa pla­neta? – Wzniósł oczy w górę. – W kilka mie­sięcy zro­biła ci re­set mó­zgu?

Bry­niar­ski prze­niósł wzrok na szklane drzwi. Ka­deci za­trzy­my­wali się przed nimi, za­miast wcho­dzić do bu­dynku. Naj­wy­raź­niej nie chcieli prze­ry­wać roz­mowy ko­man­do­rów, któ­rzy wy­glą­dali na mocno za­afe­ro­wa­nych.

– Pla­neta pró­bo­wała – od­po­wie­dział Ro­bert. – Ale by­łem zbyt oporny.

– Chyba jed­nak nie by­łeś, skoro wy­rze­kłeś się naj­bliż­szych – wy­pa­lił Ka­je­tan.

Ro­bert zi­gno­ro­wał przy­tyk.

– By­łem oporny na trans­for­ma­cję, bo roz­ło­żył mnie dys­kom­fort – od­rzekł. – Nie sko­rzy­sta­łem z tam­tego układu ener­gii – do­dał bez­barw­nie.

Prze­szyty spoj­rze­niem ko­legi wes­tchnął ciężko i otwo­rzył drzwi, które na­bie­rały już chyba rangi sym­bolu. Wy­szedł na dzie­dzi­niec. Na dwo­rze sy­pał te­raz gę­sty śnieg.

– Gówno ro­zu­miem z układu ener­gii – przy­znał się Ka­je­tan i ru­szył za ko­legą. – A do­brze ci w tym obec­nym ukła­dzie? – za­ak­cen­to­wał ostat­nie wy­razy.

Ro­bert za­wa­hał się przed od­po­wie­dzią.

– Kiedy główny nurt już cię omi­nął, po­zo­staje za­dbać o swoją mie­li­znę – od­rzekł.

– W głów­nym nur­cie to ty wciąż pły­niesz, bo­ha­te­rze. – Ka­je­tan wska­zał dło­nią ka­de­tów na placu, któ­rzy wga­piali się w Ro­berta na­wet w tej za­dymce. – A głów­nym nur­tem na­zy­wasz bli­skość z nimi czy z nią? – Roz­mon­to­wał me­ta­forę, wi­dząc, że ko­lega zmie­rza na par­king.

– To nie­od­le­głe zja­wi­ska, Kaj. Prze­cież ona jest po czę­ści Uldryjką. – Ro­bert jed­nak nie uciekł od kon­kre­tów. – I z nią, tak jak z nimi, prze­wa­lasz się przez głę­bię, na­wet gdy z dna stra­szą twoje chore strzępy. Tylko po­tem w tej głębi to­niesz.

Ka­je­tana iry­to­wała ta proza po­etycka, gdy śnieg miał na­wet w ustach.

– W czym kon­kret­nie to­ną­łeś, skoro już wcią­gnęli wasz sta­tek w ten bez­pieczny ko­ry­tarz? – za­py­tał i do­strzegł gry­mas na twa­rzy ko­legi.

Za­stą­pił mu wej­ście na ru­chomy chod­nik, wy­cze­ku­jąc od­po­wie­dzi.

– Praca na otwar­tych emo­cjach czyni cuda, Kaj, gdy jest się po uldryj­sku zdro­wym – od­rzekł Ro­bert. – A ja nie by­łem. Ona też nie. Ale ona zdro­wieje szyb­ciej. I wie­rzę, że so­bie po­ra­dzi.

Chciał już ru­szyć do swo­jego sa­mo­chodu, gdy Ka­je­tan rzu­cił:

– „Ona”, czyli Kor­wetta? – Wo­lał uści­ślić, bo Bry­niar­ski skleił kilka wąt­ków. – Chodź, po­ga­damy w Atlan­tum – do­dał. – Tam nam nikt nie prze­szko­dzi.

Ro­bert po­krę­cił głową.

– Gala zo­stała sama z dziec­kiem, a kon­fe­ren­cja trwała…

– Chodź ze mną na krótko – prze­rwał Ka­je­tan. – Ostatni raz. A po­tem zo­sta­wię cię w spo­koju.

Ro­bert usłu­chał. Po­dą­żył za ko­legą do bu­dynku o kształ­cie pół­kuli, który po­bie­rał świa­tło przez prze­zro­czy­sty dach. Za­raz za wej­ściową śluzą przy­wi­tał ich po­dmuch cie­płego po­wie­trza, jakby na­gle zmie­nił się kli­mat. Ru­szyli wzdłuż po­miesz­czeń o przej­rzy­stych ścia­nach, za­czy­na­jąc od czę­ści bo­ta­nicz­nej. Ple­niły się tu bujne trawy i do­rodne trzciny.

– Wasz zwią­zek wy­glą­dał na taką sym­biozę, że nie­mal ob­se­sję! – Ka­je­tan prze­szedł do rze­czy. – I tak ła­two się pod­da­łeś? – Nie­mal po­tknął się o pną­cze, które prze­ro­sło ogro­dze­nie.

– Ła­two?! – Ro­bert pod­niósł głos. – Ob­se­sja czy hi­ste­ria, wiem, jak to wy­glą­dało, bo pod uldryj­skim prze­wo­dem obu­dzi­li­śmy de­mony. Czy­taj: stare zra­nie­nia do le­cze­nia. Z nią to wy­cho­dziło, bo ro­zu­miała, co się dzieje. – Idąc, śle­dził wzro­kiem kępy skrzy­pów i wi­dła­ków.

– No wi­dzia­łem – po­twier­dził Brandt. – Trans­for­ma­cja de­fi­cy­tów na ca­łego, jak rzekłby Tra­gu­eri. Mar­geri ga­dała z po­dzi­wem, że umie­cie za­rzą­dzać re­gre­sem. Fakt, była w tym moc.

Ro­bert wsu­nął dłoń w lukę pod ta­bliczką „De­won” i rap­tow­nie zmierz­wił li­ście pa­proci na­sien­nej.

– Ale nic nas nie przy­go­to­wało na to na­głe roz­sta­nie! – za­re­pli­ko­wał.

Ka­je­tan przyj­rzał mu się uważ­nie. Idąc za nim co­raz szyb­ciej, nie pa­trzył już pod nogi.

– Więc co nie za­grało? – za­py­tał. – Czy może za­grało tak, byś wró­cił ze wzor­cową ro­dziną?

Ro­bert wbił wzrok w po­letko żół­tych ko­sać­ców i gło­śno za­czerp­nął po­wie­trza.

– Do­brze wiesz, że bre­dzisz – rzu­cił. – Ale tego trzeba do­świad­czyć, by po­jąć – do­dał ci­szej.

Prze­szli do strefy z owa­dzimi for­mami ży­cia.

– Za­mie­niam się w słuch. – Ka­je­tan od­ru­chowo za­sło­nił oczy przed chmarą wło­cha­tych ciem, które po­sy­pały się ku szkla­nej ścia­nie. Na szczę­ście była szczelna.

– Nie spodoba ci się. – Ro­bert sta­nął przy bok­sie, w któ­rym barwne mo­tyle ro­biły za ru­chomą mo­zaikę. – Bo bę­dzie o wy­be­be­szo­nych emo­cjach, sa­mot­no­ści, roz­pa­czy i ludz­kiej ma­ło­ści.

– Sprawdź mnie – rzu­cił Ka­je­tan, śle­dząc ruch skrzy­deł in­sek­tów, do­brze tu wy­kar­mio­nych. Uznał, że w pełni za­słu­żyły na na­zwę ma­ślane mu­chy.

– Tylko po­tem nie na­rze­kaj, że ga­dam jak po­tłu­czony – od­po­wie­dział Ro­bert. Wska­zał rój mo­tyli, które po­de­rwały się do lotu, i do­dał: – Na Gra­nadi były jesz­cze pięk­niej­sze. – Ob­ró­cił się w stronę Ka­je­tana, jakby pod­jął de­cy­zję. – Bo to bajka o pod­no­sze­niu wi­bra­cji – po­wie­dział. – Na Gra­nadi były na to świetne wa­runki. Do­dat­ko­wego kopa da­wał krysz­tał z na­szej ła­downi. Tylko że mnie za­bra­kło de­ter­mi­na­cji.

– De­ter­mi­na­cji do czego? – Ka­je­tan da­wał znać, że ła­two nie łyk­nie okrą­głych zwro­tów.

– No żeby le­czyć te miej­sca wraż­li­wo­ści fre­kwen­cji, jak mó­wili Uldryj­czycy, pa­mię­tasz? – Ro­bert czuł, że mija się my­ślami z ko­legą. – Bo na Gra­nadi ostro się ujaw­niały i na­wa­lały jak ni­gdy do­tąd. – Ża­ło­wał, że to nie elek­tro­dy­na­mika kwan­towa, gdyż tam za­wsze się ro­zu­mieli.

Prze­szli wła­śnie do kró­le­stwa pła­zów, omi­ja­jąc ryby.

– Pa­mię­tam, że mó­wili o tej wraż­li­wo­ści, ale jak to le­czyć? – drą­żył da­lej Ka­je­tan.

– Wła­śnie, bo to nie jest in­tu­icyjne, przy­naj­mniej dla lu­dzi. – Ro­bert wpa­trzył się w traszki grze­bie­nia­ste, peł­za­jące wo­kół oczka wod­nego, jakby u nich szu­kał wspar­cia. – W skró­cie: trzeba do­świad­czyć wy­pły­wa­ją­cych emo­cji, ale w nich nie utknąć.

– Po co?

– No wła­śnie, żeby je roz­pu­ścić. Bo póki tkwią w ukry­ciu, ob­ni­żają fre­kwen­cje, blo­kują ener­gię. Ale jak w nie wej­dziesz na ca­łego, to już nie są żarty, bo to się czuje ca­łym cia­łem.

Ka­je­tan pró­bo­wał to so­bie wy­obra­zić. Ką­tem oka do­strzegł po­tęż­nego węża, su­ną­cego w są­sied­nim sek­to­rze. Wzdry­gnął się mimo woli.

– Co kon­kret­nie się czuje? – Nie chciał dać za wy­graną.

– Jak się coś prze­py­cha… przez te za­tory ener­gii. – Ro­berta mę­czył wła­sny brak pre­cy­zji. Omiótł wzro­kiem parę ali­ga­to­rów w sa­dzawce i przy­spie­szył kroku. – I ci ryje ba­nię twój stary pro­gram, który tak do­łuje, że masz ochotę wy­sko­czyć z sys­temu – spró­bo­wał bar­dziej ob­ra­zowo.

– Jaki pro­gram, do kurwy?! – Ka­je­tan po­woli tra­cił cier­pli­wość.

Wkro­czyli już na do­bre na te­ren ga­dzi. Mi­jali po­marsz­czone wa­rany, znie­ru­cho­miałe za szybą.

– Ja by­łem jak opusz­czone dziecko, aż do mdło­ści. – Ro­bert wsparł się przy­kła­dem. – Ból psy­chiczny roz­ry­wał od środka, bo ten fi­zyczny to wtedy de­tal. Ale mia­łem wchła­niać to, co pły­nęło od pla­nety i krysz­tału – cią­gnął, choć wi­dział, że już zgu­bił ko­legę. – I roz­pusz­cza­nie było nie­mal do­słowne, bo ba­last wy­pły­wał ze łzami, w skur­czach i drgaw­kach.

Ka­je­tan spoj­rzał na niego z nie­do­wie­rza­niem.

– Mam wra­że­nie, że ty znie­wie­ścia­łeś na tej Gra­nadi, chło­pie – rzu­cił. – Choć wcze­śniej sto­czy­łeś epicką bi­twę w ko­smo­sie… A nie dało się bez tych dram?

Ro­bert za­cho­wał spo­kój. Świa­do­mie omi­nął sek­tor or­ni­to­lo­giczny, bo po po­wro­cie z Gra­nadi tu­tej­sze ptaki, choć gło­śne, ko­lo­rowe i ho­do­wane dla od­two­rze­nia ga­tun­ków wy­mar­łych, wy­da­wały mu się znie­wo­lone.

– Może i by się dało bez dram, gdyby się do­brze pod­dać pro­wa­dze­niu – od­po­wie­dział.

– Czy­jemu? – Ka­je­tan otwo­rzył drzwi del­fi­na­rium sy­gna­łem z DeLo.

– Ty już mnie masz za świra, ale od­po­wiem, co do mnie do­cie­rało. – Ro­bert zbli­żył się do ko­legi. – Otóż wi­bra­cji mi­ło­ści. I jesz­cze umieć się ko­chać z ca­łym tym ba­ła­ga­nem. – Zmie­rzył się wzro­kiem z Brand­tem. – A ja gar­dzi­łem sobą za sła­bość.

Męż­czyźni we­szli do po­miesz­cze­nia z tro­pi­kalną ro­ślin­no­ścią i akwe­nem po­środku. W nie­ska­zi­tel­nie czy­stej wo­dzie na­tych­miast zro­bił się ruch.

– No to czemu nie po­dą­ży­łeś za tak szcze­gó­ło­wymi in­struk­cjami? – W to­nie Ka­je­tana po­brzmie­wała kpina.

Ro­bert przyj­rzał się stadku mło­dych del­fi­nów, które z chlu­po­tem ru­szyły w ich stronę.

– Bo to nie ta­kie pro­ste, Kaj – od­po­wie­dział. – Ten prąd cię po­nie­sie, gdy umiesz usta­wić do niego ża­gle. Za­nu­rzyć się opty­mal­nie, ale nie dać się za­lać, ro­zu­miesz? – Wpa­try­wał się w wodę, jakby cze­goś szu­kał.

– Nie. – Ka­je­tan po­dą­żył za jego spoj­rze­niem. – Ale czemu cie­bie za­lało, skoro ty ro­zu­miesz?

– Bo to wy­maga fi­ne­zji i kon­se­kwen­cji. Ina­czej wła­sne ne­ga­tywy roz­bi­jają cię po­woli, fala za falą – mó­wił, nie kon­tro­lu­jąc już słów. – I czu­jesz zwąt­pie­nie każ­dym włók­nem, bo znika na­dzieja. I już na­wet nie chce ci się pod­no­sić tego ża­gla…

Ka­je­tan po­krę­cił głową.

– Ty już ga­dasz in­nym ję­zy­kiem, Rob – za­uwa­żył. – Ja­koś pełno w nim wody.

Stadko mło­dych del­fi­nów jak na ko­mendę wy­nu­rzyło się z od­mę­tów.

– Kaj, gdzie jest ta do­ro­sła para, która była tu pierw­sza? – Ro­bert zmie­nił te­mat.

– Już nie żyje, w końcu nie było cię je­de­na­ście lat – od­rzekł Ka­je­tan i wy­rzu­cił w stronę ba­rasz­ku­ją­cych ssa­ków por­cję ryb z po­daj­nika. Zo­stały po­chwy­cone w lo­cie.

Ro­bert po­czuł smu­tek. Pa­mię­tał, że był tu kie­dyś z Kor­wettą, jesz­cze gdy była uczen­nicą Ze­społu. Te dwa stare, mą­dre del­finy przy­lgnęły wtedy gło­wami do ich dłoni, a ona za­py­tała o ich imiona. Od­po­wie­dział, że nie chce ich znać, żeby się nie przy­wią­zy­wać. Te­raz wy­cho­dził na złego pro­roka, a w za­sa­dzie do­brego…

– Nie poj­muję, po co tak grze­bać w tych emo­cjach. – Ka­je­tan wró­cił do wcze­śniej­szej dys­ku­sji. – Roz­be­be­sza­nie ich to uldryj­ska droga, ale może jed­nak nie ziem­ska.

Młode del­finy też dały się po­gła­skać. Wy­nu­rzały wy­soko głowy, ba­lan­su­jąc cia­łami.

– No i by­łoby su­per – od­rzekł Ro­bert – bo, jak pa­mię­tasz, ja też nie zno­si­łem grze­ba­nia w emo­cjach. Brzy­dzi­łem się taką roz­wałką, a te­raz, o pa­ra­dok­sie, ty od­bie­rasz mnie jako hi­ste­ryka. – Wy­rzu­cił del­fi­nom ko­lejną por­cję ryb. – Ale oba­wiam się, że Oni mają ra­cję, Kaj – kon­ty­nu­ował. – Że trzeba wejść w swoje ba­gno, by z niego na­prawdę wyjść.

Ka­je­tan znów po­krę­cił głową, ob­ser­wu­jąc w wo­dzie ko­tło­wa­ninę smu­kłych ciał.

– Cie­bie mo­gło roz­wał­ko­wać, bo masz za sobą dra­mat z dzie­ciń­stwa – przy­po­mniał ko­le­dze.

– Zgoda. A są­dzisz, że to­bie po­szłoby dużo ła­twiej? – od­pa­ro­wał Ro­bert z prze­korą.

– No taką mam na­dzieję.

Ro­bert wes­tchnął głę­boko.

– Kaj, po­cho­dzisz ze sta­bil­nej ro­dziny i masz nie­mal te­ra­peutkę za żonę – za­czął. – Ale nie mów, że cie­bie nie do­pa­dają wła­sne de­mony – do­koń­czył po chwili.

– Pew­nie słabo z nimi kon­tak­tuję. – Brandt się za­sta­no­wił. – A ja­kie ty wi­dzisz?

Ro­bert się za­wa­hał. Za­grał na zwłokę, wy­rzu­ca­jąc del­fi­nom drobne ryby.

– Na przy­kład za­zdrość – pod­jął w końcu. – Ni­gdy nie za­po­mnę, jak trwa­łeś przy mnie po moim wy­padku, Kaj, ale te­raz… my­ślisz o mnie: „Ten skur­czy­byk za­wsze spad­nie na cztery łapy i jesz­cze wyj­dzie na bo­ha­tera. I wkrótce awan­suje jako obrońca Ziemi, a mnie po­mi­jają w awan­sach”.

Ka­je­tan mimo woli zmarsz­czył brwi.

– Strach się cie­bie bać, bo fak­tycz­nie mnie to ostro wkur­wia – od­po­wie­dział.

– Przy­naj­mniej masz jaja, żeby się przy­znać – od­rzekł Ro­bert z sza­cun­kiem. – To wy­obraź so­bie, jak jest, gdy ci się na­gle wy­świe­tlą sprawy cięż­szego ka­li­bru. I to ca­łym sta­dem.

Ka­je­tan się za­my­ślił. Nie usko­czył, gdy ba­rasz­ku­jące del­finy ochla­pały mu spodnie.

– Więc chcesz po­wie­dzieć, że po ta­kim wy­świe­tle­niu na­bra­łeś szer­szej per­spek­tywy? – wy­wnio­sko­wał. – W któ­rej zre­zy­gno­wa­łeś ze związku z Kor­wettą w imię roz­sądku?

Ro­bert chwy­cił się za głowę.

– Nic jed­nak do­brze nie wy­ja­śni­łem – wes­tchnął i za­milkł na chwilę. – Ktoś inny pięk­nie by wy­ko­rzy­stał po­ten­cjał związku z Kor­wettą. Ja go zmar­no­wa­łem – do­koń­czył.

– Po­zwól, że za­py­tam: dla­czego? – nie ustę­po­wał Ka­je­tan.

– Bo nie prze­sze­dłem wy­zwań na Gra­nadi. – Ro­bert skie­ro­wał się do wyj­ścia z del­fi­na­rium.

– Po­wtó­rzę z upo­rem ma­niaka: dla­czego? Prze­cież tak pięk­nie ci się tam wy­świe­tlały wzorce do prze­pra­co­wa­nia – za­kpił znów Ka­je­tan.

– No i wy­świe­tliło mi się też, że to praca nie­mal na całe ży­cie. – Ro­bert zbli­żył przed­ra­mię do czyt­nika w drzwiach. – W sa­mot­no­ści i tę­sk­no­cie, bo nie wie­rzy­łem w po­wrót na Zie­mię. I ska­pi­tu­lo­wa­łem w ra­mio­nach Gali. To chcia­łeś usły­szeć, Kaj? To ta­kie nie­bo­ha­ter­skie!WDRUKOWANIE

Sala na­rad sztabu AcAs wresz­cie opu­sto­szała po kon­fe­ren­cji. Kor­wetta ode­rwała wzrok od okna, do­piero gdy w śnież­nej za­dymce na placu w dole znik­nęli jej z oczu Bry­niar­ski z Brand­tem. Po­szli ra­zem w stronę Atlan­tum… Wtedy na po­wrót zbli­żył się do niej Lu­cas.

– Je­dziemy do mnie? – za­pro­po­no­wał.

– A nie znie­chęci cię to­wa­rzy­stwo ko­biety w ka­wał­kach? – za­py­tała, znów po­zba­wiona ener­gii. – Wcale nie jest ze mną do­brze, Luke, choć sta­ram się trzy­mać…

Po­pro­wa­dził ją na par­king w kie­runku swo­jego sa­mo­chodu. Okleił ich mo­kry śnieg.

– Nie spo­dzie­wam się, że bę­dziesz try­skać hu­mo­rem – od­po­wie­dział jej do­piero, gdy otwie­rał drzwi auta. – I świet­nie da­łaś radę na kon­fe­ren­cji, Wett. – Uśmiech­nął się do niej prze­wrot­nie.

– Nie mów tak do mnie, pro­szę! – Po­śli­zgnęła się, zaj­mu­jąc sie­dze­nie pa­sa­żera. – Niech to zdrob­nie­nie umrze ra­zem z tą re­la­cją!

– OK – rzekł po­lu­bow­nie. Uru­cho­mił sil­nik i ru­szył w stronę bramy Aka­de­mii. – A po­wiesz mi, co za­ta­iłaś pod­czas tłu­ma­cze­nia?

Kor­wetta za­sta­no­wiła się, ob­ser­wu­jąc, jak szyby wozu spraw­nie po­zby­wają się śniegu.

– To­bie chyba mogę po­wie­dzieć, bo i tak się do­my­ślasz, czyż nie?

Lu­cas mil­czał przez chwilę. Wy­pro­wa­dził wóz z kom­pleksu AcAs, po czym rzekł:

– Do­my­ślam się, że oprawcy nie mo­gli lą­do­wać na Ziemi. Ale nie mam po­ję­cia dla­czego.

– Bo nisz­czy ich azot w na­szej at­mos­fe­rze – wy­rzu­ciła z sie­bie.

Gwizd­nął ci­cho i po­krę­cił głową.

– I nie chcia­łaś przy­tło­czyć tym do­wódcy i Ro­berta? – Do­my­ślił się.

Kor­wetta przy­tak­nęła. Za­uwa­żyła lwią zmarszczkę na jego czole, która zdra­dzała wąt­pli­wo­ści.

– A nie są­dzisz, że ode­bra­łaś im ważną in­for­ma­cję? – za­py­tał.

Za­wa­hała się przez mo­ment, ale wi­zja ujaw­nie­nia prawdy znowu ją prze­ra­ziła.

– Mam wra­że­nie, że cały ten bez­sens walki o Zie­mię znisz­czyłby jed­nego i dru­giego – po­wie­działa.

Lu­cas wsko­czył sa­mo­cho­dem na wolną od śniegu ma­gne­tli­nię i włą­czył au­to­pi­lota.

– Obyś miała ra­cję, że wy­bra­łaś mniej­sze zło – od­rzekł. – Ale za­po­mnijmy już o tym, choćby na ten wie­czór. – Chwy­cił jej lewą dłoń.

W tej chwili za­dzwo­nił te­le­fon Kor­wetty. Ode­brała. Greg Santi za­py­tał:

– Jak się masz?

Nie chciała cał­ko­wi­cie od­ci­nać się od Lu­casa, więc włą­czyła tryb gło­śno­mó­wiący.

– Pa­mię­tasz pew­nie, jak po­przed­nio czu­łam się po ta­kiej ak­cji – od­rze­kła bez­na­mięt­nie. – To po­mnóż przez dzie­sięć.

– Przez dzie­sięć to nie­moż­liwe – za­uwa­żył – bo byś już nie żyła.

– Tak wła­śnie się czuję.

– A jed­nak cię sły­szę.

– Złu­dze­nie aku­styczne.

– Nie stra­ci­łaś hu­moru. Zna­czy, nie jest tak źle. Ale na­zwij to, co czu­jesz. Bę­dzie ci lżej.

Ze­brała się w so­bie i zde­cy­do­wała sko­rzy­stać z oka­zji.

– Do­bra – za­częła. – To­talny wkurw, że by­łam idiotką i cze­ka­łam na niego tyle lat. Pu­bliczne upo­ko­rze­nie przy wczo­raj­szym zstą­pie­niu z nie­bios świę­tej ro­dziny. Kom­pletne za­dzi­wie­nie, że tak wła­śnie za­koń­czyła się na­sza re­la­cja, która wy­da­wała mi się nie do pod­wa­że­nia. Zwąt­pie­nie, że umiem roz­po­znać, co na­prawdę czuje fa­cet w związku. Obrzy­dze­nie wła­sną ten­den­cją do ide­ali­za­cji part­nera i skłon­no­ścią do ży­cia w ilu­zji. Brak wiary w swoją ko­bie­cość i atrak­cyj­ność. No i lęk przed ko­lejną re­la­cją z po­wyż­szych po­wo­dów. A na ko­niec nie­do­wie­rza­nie, że po­my­li­łam się co do tej mi­ło­ści. By­łam pewna, że jest praw­dziwa!

Greg za­kasz­lał do apa­ratu.

– W ta­kim ra­zie ja też się po­my­li­łem – przy­znał. – Bo wi­dząc, jak o cie­bie za­wal­czył na pa­mięt­nym balu, by­łem pe­wien, że on cię na­prawdę ko­cha. – Od­chrząk­nął, jakby coś za­blo­ko­wało mu gar­dło. – A na drugi dzień za­ry­zy­ko­wał ży­ciem z two­jego po­wodu…

– To już cho­lera wie, Greg, o co cho­dzi. Może on ko­cha mocno, tylko krótko. A jak mu obiekt znika z pola wi­dze­nia, to znaj­duje ko­lejny.

Gło­śnik chrzę­ścił przez mo­ment, po czym Greg ode­zwał się znowu:

– Coś mi tu nie gra. Bo prze­cież znik­nę­łaś mu też na rok w mo­jej kla­sie, a jed­nak od­cze­kał.

– No to może go roz­cza­ro­wa­łam, gdy za­czę­li­śmy żyć ze sobą – wy­wnio­sko­wała. – Ale dzięki, że za­dzwo­ni­łeś. Bo czuję, że wy­le­wa­jąc to ki­piące szambo, zmniej­szy­łam jego przy­bór w so­bie.

Greg kich­nął gło­śno i prze­pro­sił.

– Nie ma sprawy, po­le­cam się na przy­szłość – rzu­cił.

– A u cie­bie co no­wego, Greg? – za­py­tała. – Poza prze­zię­bie­niem.

– Będę miał dru­gie dziecko za mie­siąc. Nie mu­sisz gra­tu­lo­wać, wiem, że mi do­brze ży­czysz.

Roz­łą­czyli się. Lu­cas spoj­rzał na nią i sko­men­to­wał:

– Je­stem pod wra­że­niem. Kto to? Psy­cho­te­ra­peuta?

Za­śmiała się pierw­szy raz od wczo­raj.

– Mój wy­cho­wawca z li­ceum, z któ­rym się za­przy­jaź­ni­łam – wy­ja­śniła. – Choć na wstę­pie tę­pi­li­śmy się bez li­to­ści.

Do­bili na miej­sce w mil­cze­niu. Po wej­ściu do miesz­ka­nia Lu­casa Kor­wetta za­py­tała:

– Mogę się u cie­bie wy­ką­pać? Bo na uldryj­skim statku ła­zienka jest pro­wi­zo­ryczna.

– Ja­sne – od­rzekł i za­raz po­dał jej swoją ko­szulę do prze­bra­nia. – Zro­bię coś do je­dze­nia.

Po kwa­dran­sie wy­szła z mo­krymi wło­sami, zdrowo za­ró­żo­wiona. Lu­cas za­pro­sił ją do ma­łego sa­lonu z ho­lo­wi­zją. Na stole, przy roz­kła­da­nej so­fie, zdą­żył po­sta­wić za­pie­kankę.

– Za­raz to po­chłonę w ca­ło­ści! – rzu­ciła i za­sia­dła do stołu. – Nie ja­dłam dziś nic prócz ja­kichś obrzy­dli­wych bulw po za­ło­dze Gey­sera.

Lu­cas za­śmiał się na samo wy­obra­że­nie tych bulw.

– Do pi­cia jest her­bata i parę piw. – Po­sta­wił na stole im­bryk i dwie bu­telki. – Może być?

– Ja­sne – od­rze­kła. – Je­śli pi­wem można się schlać do nie­przy­tom­no­ści, to re­flek­tuję.

Lu­cas włą­czył ja­kąś mu­zykę, któ­rej Kor­wetta nie­mal nie sły­szała. Za to ja­dła po­żą­dli­wie, a po­tem nie ża­ło­wała so­bie piwa. Go­spo­darz przy­niósł ko­lejne. Sam pił nieco mniej, żeby jej nie za­bra­kło. W końcu usiadł na so­fie i prze­su­nął dło­nią po jej od­sło­nię­tym udzie. Za­trzy­mała go, za­nim do­tarł do brzegu jej, a wła­ści­wie swo­jej, ko­szuli.

– Je­steś pe­wien, że chcesz się ko­chać z zom­bie? – za­py­tała z chrypką w gło­sie.

– Nie mam żad­nych kon­kret­nych pla­nów – po­wie­dział jej do ucha. – Wiem, że je­steś w roz­pa­czy. Chęt­nie się dziś tobą za­opie­kuję. – Po­sa­dził ją so­bie na ko­la­nach.

Przy­tu­liła się do niego, za­rzu­ca­jąc mu ręce na szyję.

– Dzię­kuję wszech­świa­towi za do­brych lu­dzi i Ko­smi­tów, któ­rzy są od wczo­raj przy mnie! – Po­ca­ło­wała go w po­li­czek.

Od­dał jej ten po­ca­łu­nek. A po­tem do­tknął ustami jej ust. Za­sty­gła. Nie za­pro­te­sto­wała, gdy zro­bił to moc­niej. Ani wtedy, gdy roz­chy­lił ję­zy­kiem jej wargi. Od­wza­jem­niła tę piesz­czotę. Wtedy po­ca­ło­wał ją w pełni. Po­czuła ro­snącą przy­jem­ność. Dużą. I jesz­cze więk­szą, gdy zro­bił to in­ten­syw­niej. Po chwili nie od­ry­wali się już od sie­bie, za­tra­ca­jąc w ro­sną­cej na­mięt­no­ści. Jej od­dech przy­spie­szył, gdy roz­piął ko­szulę i za­czął pie­ścić jej piersi. Za­mknęła oczy. Było słodko, w gło­wie świat wi­ro­wał. Po­zwa­lała roz­le­wać się roz­ko­szy, gdy ca­ło­wał jej brzuch, pod­brzu­sze i prze­su­nął się jesz­cze ni­żej.

– Chodź, już cię pra­gnę! – rzu­ciła w znie­wa­la­ją­cym pod­nie­ce­niu.

Nie za­uwa­żyła na­wet, kiedy zdjął z sie­bie ubra­nie. Na­gle zna­lazł się przy niej nagi. Po chwili był już w niej. Od­dała się z za­pa­mię­ta­niem temu ak­towi. Sta­rała się za­pa­no­wać nad wy­my­ka­jącą się spod kon­troli wy­obraź­nią. Ale po krót­kim cza­sie wstrzy­mała ru­chy i za­marła.

– Co się dzieje, ko­chana? – za­py­tał.

– Obie­ca­łam ci coś, Luke – od­szep­nęła. – Że ni­gdy nie wpusz­czę go do łóżka, gdy będę z tobą. A wła­śnie wtar­gnął mi w wy­obraź­nię.

O ile nie był tam od po­czątku, do­dała w my­śli.

– I nie mo­żesz go odłą­czyć? – wes­tchnął z roz­cza­ro­wa­niem.

– Mogę i wła­śnie to zro­bi­łam. Ale wtedy chyba nie dojdę… Chora je­stem, mam to jego wdru­ko­wa­nie… Silny za­pis, jak to się od­by­wało…

Lu­cas za­milkł na długą chwilę. Ener­gia mię­dzy nimi tra­ciła swą in­ten­syw­ność.

– Do­bra, wy­obraź go so­bie – po­wie­dział wtedy.

– Je­steś pe­wien? – za­py­tała zdzi­wiona.

– Tak, chcę to po­znać do końca.

Kor­wetta znów za­mknęła oczy. I wtedy wstą­piła w nią nowa siła. Za­częła ca­ło­wać go na­mięt­nie, a po­tem od­dała się bez gra­nic, za­ska­ku­jąc go wła­sną ak­tyw­no­ścią. Krzy­cząc w or­ga­zmie, już czuła się winna obrzy­dli­wej trans­gre­sji.

Po­tem ja­kiś czas le­żeli w mil­cze­niu.

– Luke… – za­częła ze wsty­dem.

– Daj mi jesz­cze chwilę – po­wie­dział. – Je­stem w szoku, mu­szę ochło­nąć. – Sta­rał się za­pa­no­wać nad emo­cjami.

Dała mu wię­cej niż chwilę, oba­wia­jąc się go do­tknąć.

– OK – po­wie­dział w końcu. – Mo­żemy po­ga­dać.

Wsu­nęła mu dłoń we włosy.

– Uwierz, z two­jej strony wszystko było cud­nie. To ja mam coś z głową – wy­znała szybko. – A co cię naj­bar­dziej zszo­ko­wało? – za­py­tała.

– Że w jed­nym mo­men­cie sta­łaś się wul­ka­nem seksu… I że to było aż ta­kie mię­dzy wami – do­dał, nie umie­jąc ukryć żalu.

– Ja­kie?

– Ta­kie bez gra­nic.

– A po­winny być gra­nice?

– No le­piej nie. Ale na ogół są. Więc za­zdrosz­czę… I jed­no­cze­śnie je­stem wście­kły.

– Nie dzi­wię się – od­po­wie­działa. – Nie po­win­nam tego tak ro­bić.

– Sam cię na­mó­wi­łem, więc so­bie nie wy­rzu­caj. Tylko…

Za­bra­kło mu słów. Też nie znała wła­ści­wych, choć wie­działa, co on chce po­wie­dzieć.

– Tylko to wszystko gówno z wy­łą­cze­niem mo­czu, wiem – za­re­ago­wała oso­bli­wie.

Za­śmiał się, choć chciało mu się pła­kać.

– Da­leka ana­lo­gia, ale le­piej bym tego nie ujął… masz na my­śli, że już się nie wy­zwo­lisz?

Za­pro­te­sto­wała, po­trzą­sa­jąc wil­got­nymi wło­sami.

– Wy­zwolę się, Luke, mu­szę! Tylko po­trze­buję czasu i so­lid­nej pracy. Po­trze­buję też Uldryj­czy­ków, bo oni umieją po­pro­wa­dzić przez chore za­pisy.

Za­prze­czył ru­chem głowy wbrew sa­memu so­bie.

– To aku­rat nie są chore za­pisy, tylko piękne wspo­mnie­nia – po­wie­dział. – Co­kol­wiek bym nie czuł na ich te­mat.

– Ale mu­szę się uwol­nić, żeby za­cząć coś no­wego. A wła­śnie on mnie ostrze­gał…

– Kto? Ro­bert?

– Tak, że jak się roz­pu­ści gra­nice, to póź­niej trudno żyć po roz­sta­niu… Choć aku­rat jemu ła­two po­szło.

Lu­cas znów za­prze­czył ru­chem głowy.

– Nie je­stem pe­wien – od­rzekł.

– Co masz na my­śli?

Chwy­cił się opar­cia sofy, jakby po­trze­bo­wał wzmoc­nie­nia.

– Ro­bert Bry­niar­ski… kurwa jego śniada mać, niech mu Zie­mia lekką… sorry. – Uśmiech­nął się prze­pra­sza­jąco. – Dziś po­czu­łem z bli­ska jego wi­bra­cje, choć wy­ryw­kowo. Bar­dzo silna ener­ge­tyka, tro­chę za­wi­ro­wana… na pewno duży po­ten­cjał, sporo bu­zuje pod po­wierzch­nią.

Uśmiech­nęła się mimo woli.

– Ja go na­zwa­łam w li­ceum „magma z po­zoru ujarz­miona” – wtrą­ciła.

– Wła­śnie, do­bre okre­śle­nie… Ale na szczę­śli­wego to on mi nie wy­gląda.

Pod­nio­sła głowę i przyj­rzała się Lu­ca­sowi z uwagą.

– Na pewno ma wiel­kie po­czu­cie winy, bo ge­ne­ral­nie nie jest złym czło­wie­kiem – przy­znała. – Ju­tro idziemy do psy­cho­loga, bo on chce do­brze za­koń­czyć na­szą re­la­cję…

– A ty?

– A ja chcę go z sie­bie po­wy­ry­wać, Luke. Dla­tego wiesz, co wy­my­śli­łam? Po­pro­szę, żeby mnie za­brali na Uldri. O ile ze­chcą tu wró­cić. Ale mó­wili prze­cież, że po­trze­bują czło­wieka do te­stu, czy znie­sie po­dróż… Ja chyba mo­gła­bym bar­dziej niż kto­kol­wiek inny, bo mam uldryj­ski ka­wa­łek… I w dro­dze za­py­tam ich, czy nade mną po­pra­cują… Też nad moim wzor­cem od­rzu­ce­nia i nie­kom­plet­no­ści, bo sama so­bie nie po­ra­dzę.

Lu­cas za­milkł na długą chwilę. Gra­jąca w tle mu­zyka wła­śnie się wy­łą­czyła.

– Ale ko­cha­nie, czy ty zda­jesz so­bie sprawę, że wró­ci­ła­byś tu naj­wcze­śniej za dwa­na­ście lat? – po­wie­dział w końcu. – Może na­wet póź­niej, je­śli z tobą nie da się tak szybko le­cieć…

Zaj­rzała w jego mio­dowe oczy. Ich cie­pło z brązu i zie­leni też ­przyj­dzie mi utra­cić…

– Zdaję so­bie sprawę, Luke, ale co tu po mnie? – wes­tchnęła. – Jesz­cze to­bie na­mie­szam w ży­ciu. A nie chcę, byś cier­piał przeze mnie, bo na­prawdę je­steś mi bli­ski.

Po­ca­ło­wała go z czu­ło­ścią. Wtedy za­mknął ją w ra­mio­nach.

– To jedź ze mną na Ca­nAm – za­pro­po­no­wał. – Przyjmą cię, może za­po­mnisz o Sol­lan­dzie.

– Wie­rzysz, że to się tak po pro­stu uda?

– Nie – od­po­wie­dział szcze­rze. – Po tym, co wi­dzia­łem, nie.

Za­mil­kli. Ci­sza przy­gnio­tła ich swoim cię­ża­rem.

– Nikt jak ty nie poj­mie, ile mu­szę zro­bić – ode­zwała się w końcu Kor­wetta.

– Ale ja nie za­cze­kam na cie­bie dwu­na­stu lat…

– Wiem, ko­chany – od­szep­nęła. – Jest mi bez­den­nie przy­kro, że tak spie­przy­łam na­szą re­la­cję. I wię­cej spu­sto­szeń nie chcę. Dla­tego czas chyba na mnie…

Przy­trzy­mał ją, gdy pró­bo­wała się pod­nieść.

– Zo­stań na tę noc i za­śnij przy mnie – po­pro­sił. – Na po­że­gna­nie…

– Ja­sne – od­rze­kła. – Do­brze mi w two­ich ra­mio­nach.

Wtu­liła się w niego. Po chwili po­czuła wil­goć na swoim po­liczku. Unio­sła głowę i sca­ło­wała de­li­kat­nie łzy z jego twa­rzy.

– Nie pa­mię­tam, że­bym pła­kał w do­ro­sło­ści – wy­znał. – Co ty ze mną ro­bisz?

– Tylko nie po­wiel tego, co ja zro­bi­łam so­bie – po­ra­dziła. – Od­dziel mnie so­lidną gra­nicą.

– Ja­koś nie chcę – szep­nął jej do ucha i przy­gar­nął ją jesz­cze moc­niej.

***

Uldryj­ski bo­li­dar stał dziś w ciem­no­ści, zaj­mu­jąc prze­zna­czoną mu część placu tre­nin­go­wego Aka­de­mii Astro­nau­tyki w Sol­lan­dzie. Tra­gu­eri był szcze­rze za­do­wo­lony, że stan Co­th­leya po­pra­wił się na tyle, by ten mógł prze­jąć kon­trolę nad stat­kiem. Od wczo­raj w in­ten­syw­nej wy­mia­nie my­śli prze­ko­ny­wał zdro­wie­ją­cego ko­ry­fera, by prze­jął do­wo­dze­nie nad lo­tem po­wrot­nym. Co­th­ley był wciąż cie­niem daw­nego sie­bie, ale i tak jego ro­ze­zna­nie w chy­bo­tli­wej ener­gii oto­cze­nia było wy­jąt­kowe. Obaj ko­ry­fe­rzy do­strze­gali nie­jed­no­litą po­stawę Zie­mian wo­bec współ­pracy z Uldri, wo­bec mgli­stej w ich po­ję­ciu Fe­de­ra­cji Ga­lak­tycz­nej, a w szcze­gól­no­ści wo­bec in­for­ma­cji o na­jeźdź­cach Van­cruso, które sztab AcAs po­znał na wczo­raj­szej kon­fe­ren­cji. Ludz­kie wąt­pli­wo­ści były wy­ra­zi­ste, mimo że ad­mi­rał Hold szcze­rze po­dzię­ko­wał ko­ry­fowi za przy­wie­zie­nie ziem­skiej za­łogi z Gra­nadi. Pew­nych in­for­ma­cji ko­ry­fe­rzy nie prze­ka­zali – ze zro­zu­mia­łych po­wo­dów ule­gli Kor­wet­cie, ale nie czuli się z tym kom­for­towo. Obaj wy­czu­wali też, choć mniej wy­raź­nie, in­trygi sił ukry­tych na Ziemi czy też bli­sko niej. Tra­gu­eri są­dził, że na­leży przyj­rzeć się im bli­żej, ale Co­th­ley, dużo le­piej zo­rien­to­wany w sy­tu­acji, sta­now­czo to od­ra­dzał. Obie­cał wró­cić do te­matu w lep­szym mo­men­cie. Ra­pi­lah, naj­młod­szy w obec­nym ko­ry­fie, śle­dził uważ­nie roz­mowy prze­ło­żo­nych, ucząc się jak naj­wię­cej o pla­ne­cie Ma­ha­bor III.

– Nie sprzyja nam też i to, że ta współ­pra­cu­jąca z nami para jed­nak się roz­pa­dła – wtrą­cił w pew­nej chwili. – I obojgu spa­dły fre­kwen­cje, mimo że on był długo w miej­scu wyżu.

– Zga­dza się, Rapi, ten wyż go tro­chę prze­rósł – od­rzekł mu w my­ślach Co­th­ley. – Po­sze­rzył mu się za­kres do­stęp­nych fre­kwen­cji, ale śred­nią ma za ni­ską jak na jego moż­li­wo­ści.

Ra­pi­lah oży­wił się ru­chowo i zbli­żył do Co­th­leya.

– Zbyt in­ten­sywna prze­miana, ro­zu­miem – pod­su­mo­wał. – Ale do­pre­cy­zu­jesz to, ko­ry­fe­rze?

Co­th­ley skie­ro­wał słupki oczu w kilka róż­nych stron, po­bie­ra­jąc dane.

– Przyj­rzysz się temu dłu­żej i to na przy­kła­dzie – od­po­wie­dział. – Bo czuję, że za chwilę bę­dziemy mieli nowe wy­zwa­nie – ode­zwał się te­raz gło­śno do to­wa­rzy­szy. – Tra­gu­eri, czy od­bie­rasz ro­dzące się plany two­jego żeń­skiego po­tomka? – do­dał żar­to­bli­wie.

Tra­gu­eri wy­ostrzył zmy­sły. Do­piero te­raz do­tarły do niego frag­menty my­śli Kor­wetty.

– Ona nie jest do­słow­nym po­tom­kiem, prawda? – ode­zwał się Ra­pi­lah. – Ma tylko na­sze wi­bra­cje, wdru­ko­wane w geny.

Ko­ry­fe­rzy przy­tak­nęli po­chy­le­niem wień­ców. I do­dali:

– Można to tak na­zwać.DOMKNĄĆ RELACJĘ?

Przed spo­tka­niem u psy­cho­lożki Kor­wetta po­pro­siła o roz­mowę w kwa­te­rze do­wódcy. Przed­sta­wiła ad­mi­ra­łowi Hol­dowi swój po­mysł pod­da­nia się te­stowi, o któ­rym wspo­mnieli Uldryj­czycy. Pod­czas lotu mo­gliby spraw­dzić, co dzieje się z ludz­kim cia­łem przy pręd­ko­ściach nad­świetl­nych oraz w trak­cie prze­lotu tu­ne­lem cza­so­prze­strzen­nym.

Ad­mi­rał po­pa­trzył na nią z tro­ską, do­my­śla­jąc się, co jest przy­czyną tej de­cy­zji.

– Nie mu­sisz stąd ucie­kać, dziecko – od­rzekł, a Kor­wetta wie­działa, że tym zwro­tem wy­raża wspar­cie dla niej. – Mo­żemy tu tak wszystko zor­ga­ni­zo­wać, by­ście le­d­wie się mi­jali.

Spu­ściła głowę, uda­jąc, że po­pra­wia weł­nianą su­kienkę, która przy­lgnęła jej do ciała.

– Dzięki, sze­fie. Ale ja przy oka­zji lotu chcę z uldryj­ską po­mocą po­pra­co­wać nad mo­imi cho­rymi ko­dami – od­rze­kła. – No i przy oka­zji zo­ba­czyć Uldri. Tylko jesz­cze z nimi o tym nie roz­ma­wia­łam i nie wiem, czy się zgo­dzą.

Ad­mi­rał za­my­ślił się, za­pewne roz­wa­ża­jąc wszyst­kie opcje.

– Z mo­jego punktu wi­dze­nia po­mysł jest bar­dzo do­bry – rzekł po chwili. – Bo kto inny jak nie ty miałby bez­piecz­nie znieść taką po­dróż? Z dru­giej strony nie chciał­bym, by stała ci się krzywda w imię do­bra ludz­ko­ści. Nie lu­bię ta­kich po­świę­ceń. Ale my­ślę też, że aku­rat nikt le­piej niż oni nie po­trafi nad tym czu­wać. Skon­sul­tuję to jesz­cze ze szta­bem na krót­kim ze­bra­niu. Są­dzę, że idea im się spodoba. Więc je­śli Uldryj­czycy się zgo­dzą, do­sta­niesz stąd de­le­ga­cję na po­trzebną liczbę lat. Oczy­wi­ście wró­cisz już pod inne do­wódz­two…

– Tego wła­śnie naj­bar­dziej ża­łuję, ad­mi­rale – od­po­wie­działa, a on wie­dział, że mó­wiła to szcze­rze.

***

Gdy po­de­szła pod drzwi ga­bi­netu psy­cho­lo­gicz­nego, Ro­bert już tam na nią cze­kał. Przyj­rzał się jej uważ­nie, za­nim za­pu­kał do po­koju. Czy dla­tego, że była bez mun­duru?

– Coś nie tak? – za­py­tała.

– Nie, wszystko w po­rządku – od­rzekł przy­jaź­nie. – Dzięki, że zgo­dzi­łaś się po­roz­ma­wiać.

Ga­bi­net ten był wy­po­sa­żony ina­czej niż po­zo­stałe sale uczelni. Ko­lo­rowe ki­limy i ob­razy ma­lar­skie na ścia­nach kon­tra­sto­wały z wszech­obecną w bu­dynku elek­tro­niką. Cho­dziło pew­nie o inny tryb pracy umy­słu przy­cho­dzą­cej tu ka­dry, zwy­kle kon­kretny i ra­cjo­nalny, pod­czas gdy tu po­trzebna była praca z emo­cjami.

Pani psy­cho­log, zwana w skró­cie em­patką, przy­jęła ich z ser­decz­nym uśmie­chem i wska­zała dwa fo­tele. Ostatni raz wi­dzieli ją ra­zem przy pró­bie po­wstrzy­ma­nia skoku Geo­r­giny Voit. Tyle że Kor­wetta od tego czasu mi­jała się z nią na scho­dach, a Ro­bert raz jesz­cze do­świad­czył nie­mi­łego wra­że­nia, że lu­dzie po­sta­rzeli się tu z dnia na dzień.

– Ro­zu­miem, że za­leży pań­stwu na wy­pra­co­wa­niu zdro­wej formy re­la­cji w no­wej rze­czy­wi­sto­ści, czy tak? – za­częła psy­cho­lożka i spoj­rzała naj­pierw na Ro­berta.

– Ja tak to chyba na­zwa­łem – przy­znał.

Te­raz spoj­rzała na Kor­wettę, ocze­ku­jąc jej od­po­wie­dzi.

– A ja nie je­stem jesz­cze w ta­kim punk­cie – od­rze­kła wy­wo­łana. – Bo nowa rze­czy­wi­stość spa­dła na mnie jak grom z ja­snego nieba. I nie zdą­ży­łam zła­pać dy­stansu, by my­śleć o wy­pra­co­wa­niu ja­kiejś formy – sta­rała się mó­wić to rze­czowo. – I nie wiem, czego się ode mnie ocze­kuje. I czy to samo ro­zu­miemy przez nową rze­czy­wi­stość.

Ro­bert cze­muś za­prze­czył ru­chem głowy, ale psy­cho­lożka pod­chwy­ciła wą­tek:

– To może za­czniemy od zde­fi­nio­wa­nia no­wej rze­czy­wi­sto­ści, do­brze?

Oboje przy­tak­nęli.

– Pan ko­man­dor ma te­raz nową part­nerkę oraz dziecko i zde­cy­do­wany jest przy nich po­zo­stać, czy tak? – zwró­ciła się do Ro­berta.

Ten ski­nął głową.

– To mnie ob­raża – za­re­ago­wała Kor­wetta. – Bo za­brzmiało, jak­bym chciała mu prze­szka­dzać w tym po­zo­sta­niu. A ja bym go na­wet ki­jem nie do­tknęła z tą nową part­nerką i dziec­kiem.

Psy­cho­lożka z tru­dem po­ha­mo­wała uśmiech, a Ro­bert rzu­cił:

– Co do tego nie mam aku­rat wąt­pli­wo­ści.

– A co do czego ma pan wąt­pli­wo­ści? – za­py­tała za­raz psy­cho­lożka.

Ro­bert za­sta­no­wił się.

– Chciał­bym, że­by­śmy ży­wili do sie­bie lep­sze uczu­cia – odpo­wie­dział.

– A ja­kie lep­sze uczu­cia chciałby pan ży­wić do pani po­rucz­nik? – za­py­tała z miej­sca em­patka.

Ro­bert po­ru­szył się nie­spo­koj­nie, co zdra­dziło skrzyp­nię­cie fo­tela.

– Ja aku­rat ży­wię do niej jak naj­lep­sze – od­rzekł. – Ale trudno mi z tym, że Kor­wetta te­raz mnie nie znosi… A jesz­cze bar­dziej z tym, że ją tak skrzyw­dzi­łem. – Spu­ścił głowę.

Psy­cho­lożka spró­bo­wała to spa­ra­fra­zo­wać:

– Czyli ma pan świa­do­mość, że ją pan skrzyw­dził, ale chciałby pan jej do­brych uczuć?

Kor­wetta za­go­to­wała się we­wnętrz­nie.

– A czy ja mogę oka­zać emo­cje? – ode­zwała się do em­patki.

– Pro­szę bar­dzo – od­rze­kła za­py­tana.

Kor­wetta zwró­ciła się wprost do Ro­berta.

– To może jesz­cze ja po­win­nam te­raz za­dbać o twoje sa­mo­po­czu­cie, co? – rzu­ciła ze zło­ścią. – Bo to­bie, kurwa, jest trudno, że nie oka­zuję ci sym­pa­tii?! I że nie cie­szę się ra­zem z tobą z two­jej no­wej, po­ka­zo­wej ro­dziny?!

Pierw­szy raz w ży­ciu do­strze­gła, jak twarz Ro­berta ob­lewa się ru­mień­cem.

– Nie, skąd, tego nie ocze­kuję! – po­wie­dział do niej zmie­nio­nym gło­sem. – Wiem, że zro­bi­łem coś nie do od­wró­ce­nia i go­tów je­stem po­nieść wszel­kie kon­se­kwen­cje. Tylko nie chciał­bym, że­by­śmy po­szli za da­leko w in­ter­pre­ta­cji i przy­pi­sy­wa­niu in­ten­cji…

Wbił wzrok w tłu­stego aniołka na ścien­nym ki­li­mie. Nie­stety nie był po­mocny.

– Czyli czego chciałby pan unik­nąć? – za­py­tała psy­cho­lożka.

– Chciał­bym unik­nąć nie­po­trzeb­nego ra­nie­nia się i dep­ta­nia prze­szło­ści. – Pró­bo­wał się skon­cen­tro­wać. – Chcę, by Kor­wetta wie­działa, że przy lą­do­wa­niu było mi kosz­mar­nie ciężko z tym ca­łym show, bo czu­łem, co to dla niej zna­czy… I że to wcale nie jest tak, że zbu­do­wa­łem so­bie nowe ży­cie, za­po­mi­na­jąc o po­przed­nim. – Zwró­cił fo­tel fron­tem do Kor­wetty. – Nie li­czę na to, że mi wy­ba­czysz, bo ja na twoim miej­scu pew­nie bym nie wy­ba­czył – do­dał ści­szo­nym gło­sem.

Ona też zwró­ciła fo­tel w jego stronę.

– Nie by­ła­bym w ta­kim szoku, gdy­byś mi wcze­śniej ja­sno po­ka­zał, że ina­czej trak­tu­jemy tę re­la­cję! – Wciąż nie kryła zło­ści. – Dla mnie to było wiel­kie, dla cie­bie coś do ła­twej wy­miany.

– No wła­śnie tego chciał­bym unik­nąć. – Ro­bert wpa­trzył się w psy­cho­lożkę. Po­tem znowu w Kor­wettę. – Pro­szę cię, nie depcz z roz­pędu tego, co było mię­dzy nami. Nie chcę, że­byś te­raz umniej­szała na­szą prze­szłość. Dla mnie to też było wiel­kie!

Za­śmiała się bez­gło­śnie.

– To po­wiedz, czemu tak szybko stało się tak małe?! – nie­mal wy­krzyk­nęła.

Po­trzą­snął prze­cząco głową.

– Ni­gdy nie stało się małe! Wett, ja by­łem nie­mal pe­wien, że po na­szym za­gi­nię­ciu zwią­żesz się z kimś in­nym. Na­wet w ciągu roku.

Przyj­rzała mu się z nie­do­wie­rza­niem.

– No tak, ty mi da­łeś na to pełne przy­zwo­le­nie, od­la­tu­jąc – przy­znała. – Bar­dzo to było szla­chetne z two­jej strony! Więc w su­mie za­koń­czy­łeś tę re­la­cję, nie­po­trzeb­nie się cze­piam. Po­za­mia­ta­łeś, zga­si­łeś świa­tło i by­łeś go­tów do no­wej. Tylko, cho­lera, się nie zo­rien­to­wa­łam!

Ro­bert do­pu­ścił wię­cej emo­cji.

– Nie taka prze­cież była moja in­ten­cja! – pod­niósł głos. – Nie masz po­ję­cia, ile mnie to kosz­to­wało, by ci po­wie­dzieć, że­byś nie cze­kała! Ja na­prawdę my­śla­łem, że nie wrócę. Więc skoro już nie umar­łem, mu­sia­łem ja­koś na­uczyć się żyć! – do­koń­czył nie­mal z go­ry­czą.

– Czyli odło­ży­łeś mnie do jed­nego pu­dełka, a otwo­rzy­łeś dru­gie. To jest wła­śnie ten mo­ment, któ­rego nie po­tra­fię po­jąć! – Od­dy­chała ciężko, pa­trząc mu w oczy.

– Ni­g­dzie cię nie od­kła­da­łem!

– To jak tra­fi­łeś z nią do łóżka?! – Za­po­mniała nie­mal, że są w ga­bi­ne­cie.

– By­łem wtedy strasz­nie chory. – Nie ukrył za­że­no­wa­nia.

– I zna­la­złeś jesz­cze siłę, żeby ją prze­le­cieć? – zdzi­wiła się szcze­rze.

– Kurwa, masz ra­cję, to brzmi nie­wia­ry­god­nie! – od­pu­ścił kon­trolę.

– Chyba mu­sisz wy­my­ślić lep­szą hi­sto­rię! – rzu­ciła z iro­nią. – Na sio­strę mi­ło­sier­dzia też mi Gala nie wy­gląda! – do­dała ze wzgardą.

Jej wzrok za­wę­dro­wał do ob­razu na ścia­nie. Ma­ryja kar­miła tam pier­sią nie­mowlę.

– Ona nie jest złym czło­wie­kiem, Wett – spró­bo­wał po­wie­dzieć to po­lu­bow­nie.

– Ja­sne, nie ty­kam już matki two­jego dziecka! – wy­rzu­ciła z ko­lejną falą zło­ści.

Psy­cho­lożka sko­rzy­stała z chwili prze­rwy w tej po­tyczce.

– Wy­daje mi się, że mu­simy usta­lić coś jesz­cze. Bo ta pań­stwa re­la­cja wy­gląda na nie­wy­ga­słą po obu stro­nach. Pa­nie ko­man­do­rze…

Ro­bert pod­niósł na nią wzrok.

– Czy pan prze­stał ży­wić ro­man­tyczne uczu­cia do pani po­rucz­nik?

– Ni­gdy tego nie po­wie­dzia­łem! – Le­d­wie po­ha­mo­wał iry­ta­cję. – Nie, nie prze­sta­łem.

– A czy ko­cha pan swoją obecną part­nerkę? – Em­patka po­szła o krok da­lej.

Ro­bert wi­dział, że Kor­wetta bacz­nie mu się przy­gląda. Na­brał głę­boko po­wie­trza.

– Tak, ko­cham ją – od­po­wie­dział. – Jest matką mo­jego dziecka, które też ko­cham.

Kor­wetta po­czuła się na­gle słabo. Le­d­wie zła­pała od­dech. Za­gry­zła wargi.

– Twoje ro­man­tyczne uczu­cia do mnie to wiesz, gdzie so­bie scho­waj! – po­wie­działa do niego ci­cho, ale do­bit­nie. – Mnie już nie są do ­ni­czego po­trzebne.

Przez chwilę pa­trzyli so­bie w oczy w mil­cze­niu. Oboje czuli, że resztka ich wza­jem­nego za­ufa­nia roz­pada się pod cię­ża­rem słów, któ­rych już od­wo­łać się nie da.

– A mogę ta­kie samo py­ta­nie za­dać pani? – zwró­ciła się do Kor­wetty psy­cho­lożka.

Ta spu­ściła po­wieki.

– Chce pani wie­dzieć, jak umiera moja mi­łość do ko­man­dora ­Bry­niar­skiego? – za­py­tała. – A mogę po­słu­żyć się ob­ra­zami? – do­dała, za­nim usły­szała od­po­wiedź.

– Pro­szę bar­dzo – od­rze­kła psy­cho­log.

– No więc pierw­szego dnia była jak dziecko we mgle. Jesz­cze nie chciała umie­rać, czuła się prze­cież silna. Miała wra­że­nie, że to, co wi­dzi, nie może być prawdą i że wy­rok dla niej jest cho­rym żar­tem – mó­wiła su­ge­styw­nie Kor­wetta, ze zmru­żo­nymi oczami. – Dru­giego dnia była jak gą­sie­nica, któ­rej jed­nak od­cięto głowę. Wiła się i mio­tała w roz­pa­czy, wciąż nie chcąc uznać, że nad­cho­dzi ko­niec. Dziś jest dzień trzeci… dziś ją roz­dep­tano, przy­spie­sza­jąc ago­nię. Więc to do­bry wy­nik w umie­ra­niu jak na trzy dni… A mnie po­zo­staje jesz­cze otrze­pać się z daw­nego ku­rzu i po­zbyć się sta­rych wdru­ko­wań, które zo­stały mi po nim na­wet w ciele. Nie bę­dzie to ła­twe, bo były silne. Ale daję temu tak ze dwa mie­siące so­lid­nej pracy – skoń­czyła, pa­trząc na kar­miącą Ma­ryję.

Ro­bert za­ci­snął po­wieki. Po­tem ścią­gnął z po­wro­tem spoj­rze­nie Kor­wetty ku so­bie.

– Wiem, Wett, że ty po­wsta­niesz jak Fe­niks z po­pio­łów – zdo­był się na słowa wspar­cia, ale wię­cej w tym było smutku niż za­mie­rzo­nego opty­mi­zmu.

– Tego nie je­stem pewna, Rob – wes­tchnęła. – Chyba za dużo tych po­pio­łów…

Psy­cho­lożka po­sta­no­wiła pod­su­mo­wać spo­tka­nie, gdyż czas do­bie­gał końca.

– Wy­gląda na to, że ma pan wolną drogę do bu­do­wa­nia no­wej re­la­cji, ko­man­do­rze – zwró­ciła się do Ro­berta. – Bo pani po­rucz­nik ma tyle wglądu we wła­sny stan, że i z emo­cjami wo­bec pana pew­nie so­bie po­ra­dzi. A pro­ces że­gna­nia się z pa­nem prze­biega, moim zda­niem, w pełni pra­wi­dłowo. Gdyby jed­nak po­ja­wiły się ja­kieś kom­pli­ka­cje, za­pra­szam po­now­nie.

***

Do MI­STRZA spo­łecz­no­ści ELO­TEA

SU­WE­REN VAN­CRUSO STAJE do roz­mowy bez po­śred­ni­ków.

– MI­STRZU ELO­TEA, Fe­de­ra­cja pyta o prze­bieg wy­da­rzeń zwią­za­nych z wej­ściem ME­DARY w Sys­tem Ma­ha­bor. Jako przy­czynę roz­bi­cia tego ich księ­życa po­da­jemy oczy­wi­ście, że do nas z niego strze­lili. Ale skądś wie­dzą też o tej WA­SZEJ pro­jek­cji, o ob­ra­zie rze­ko­mego znisz­cze­nia ja­kie­goś lądu na Ma­ha­bor III. Py­tają, kto to zro­bił i w ja­kim celu. Co mamy od­po­wia­dać?

– SU­WE­RE­NIE VAN­CRUSO, nie pa­mię­tasz na­szej umowy?! Ma­cie nie tylko nie wspo­mi­nać o na­szej współ­pracy, ale na­wet o tym, że wie­cie o na­szym ist­nie­niu! Od­po­wia­daj­cie, że O NI­CZYM NIE MA­CIE PO­JĘ­CIA! I nie kon­tak­tujmy się przez ja­kiś czas.

– MI­STRZU ELO­TEA, ła­two Ci mó­wić, ale te­raz to my je­ste­śmy w ta­ra­pa­tach!

– SU­WE­RE­NIE VAN­CRUSO, my też. Ma­ha­bor­ska próbka skóry, którą do­głęb­nie ba­damy, oka­zuje się mocno po­datna na uldryj­skie wpływy. A Uldryj­czycy tu te­raz są i coś knują!SPIS TREŚCI

OKŁADKA

STRONA PRZED­TY­TU­ŁOWA

STRONA TY­TU­ŁOWA

STRONA RE­DAK­CYJNA

PRO­LOG

WDRU­KO­WA­NIE

DO­MKNĄĆ RE­LA­CJĘ?

ZDEJ­MO­WA­NIE CZARU

NAJ­SMUT­NIEJ­SZA OSIEM­NASTKA

NO I JUŻ!

PO­DWÓJNA MO­TY­WA­CJA

PO­CZĄ­TEK PO­DRÓŻY

NEP­TU­NICZNE KLI­MATY

NAD­ŚWIETLNA NIE­LI­NIOWA

ZBLI­ŻE­NIE RAS

ZI­MOWY ŚLUB

NIE­PO­KO­JĄCY KO­RY­FER

OKO WIEL­KIEGO PSA

WIOZĄ MA­HA­BO­RIANKĘ!

TU­NEL

Z ŻY­CIA TA­SIEM­CÓW

GŁOS Z ULDRYJ­SKIEJ ŚWIĄ­TYNI

ŚWIĘ­TO­WA­NIE

NA­RADA W STOŻKU

AWANS

NAD­WRAŻ­LI­WOŚĆ

ZA­STY­GNĄĆ W ROZ­SĄDKU

HI­STE­RYCZNE RE­AK­CJE

ZBYT BLI­SKIE SPO­TKA­NIE

ON ZA­BIŁ?

ZŁO­CI­STA PLA­NETA

NIE­UBŁA­GANY UPŁYW CZASU

DWU­PRO­MIE­NI­STOŚĆ

ZA­WSZE TAK MÓ­WISZ!

POD OSTRZA­ŁEM PY­TAŃ

KRY­TYCZNE WY­JĄTKI

DE­MON­STRA­CJA 350

OB­CO­WA­NIE GRO­MADNE

HA­LU­CY­NA­CJE

OD­RĘBNE NI­SZE

RÓŻ­NICE MIĘ­DZY­RA­SOWE

MAM COŚ Z GŁOWĄ

TA­PLA­NIE W PLA­RZE

PRZE­KA­ZA­NIE WŁA­DZY

KRÓTKI EPI­ZOD

PRZE­RWANY PO­MIAR WI­BRA­CJI

WY­NA­TU­RZE­NIE?

KO­NIECZ­NOŚĆ WSPÓŁ­PRACY

TA­NIEC Z OGNIEM

DROGA KA­RIERY

LOT PO­WROTNY

CZY ICH PRZYJ­MIEMY?

JEST NA­DZIEJA

KO­SMICI U NAS!

JAK ŚMIA­ŁAŚ

ZA­RZUĆMY SIECI

USZCZĘ­ŚLI­WIONA NA SIŁĘ

FLIRT Z ME­DIAMI

POZA MU­RAMI

LU­STRZANE OD­BI­CIE

STRA­TE­GICZNE SPO­TKA­NIE

ROZ­PA­DLINA

PRA­NIE BRU­DÓW

ZE­ŚLIZG SPRZED LAT

NA­PRAWDĘ BLI­SKO KOŃCA?