Fundusz małżeński - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

14 kwietnia, Kingston, Nowy Jork

Greer Duchess zauważyła, że jej siostry zaczynają się już wiercić.

– Zaraz kończymy – zapewniła. – To co z tym hasłem na listopad? Zgadzamy się na: „Ginger Rogers robiła to samo, co Fred Astaire, w dodatku na wspak i na wysokich obcasach”?

– Nadal nie jestem przekonana. Nie każdy, kto kupi nasz kalendarz, musi wiedzieć, kim była Ginger Rogers – zaoponowała Olivia. – To dawne dzieje.

– Nie szkodzi. Piper zrobiła tak cudowne ilustracje, że od razu będzie wiadomo, w czym rzecz. Nasze zakochane gołąbki wyglądają tu rzeczywiście jak Ginger i Fred. Za nic z nich nie zrezygnuję – rzekła stanowczo Greer, zamykając tym samym sporną kwestię. To ona była mózgiem ich wspólnej firmy i do niej należało ostatnie słowo. Olivia zajmowała się sprzedażą, a Piper stroną artystyczną. – Zostało nam już tylko zdecydować, co dajemy na grudzień. Mamy do wyboru: „Za sukcesem mężczyzny stoi kobieta… i dziwi się, jak mu się w ogóle udało” i „Mężczyzna dokonuje tego, czego mężczyzna dokonać musi, a kobieta tego, czego mężczyzna nie może”.

Piper wstała i przeciągnęła się.

– Oba mi się podobają. Nie umiem wybrać, które lepsze.

– Ja też – zgodziła się Olivia. – Oba hasła są równie błyskotliwe. Skąd ty bierzesz takie pomysły, Greer? Najlepiej wybierz sama, które wolisz. Zdajemy się na twoją decyzję. – Podniosła się również. – A teraz naprawdę musimy już iść, bo spóźnimy się na odczytanie testamentu taty.

– Dobrze, tylko wyślę mejl z naszymi propozycjami do Dona, żeby już zaczął pracować nad kalendarzem. To mi zajmie dwie sekundy. Idźcie do samochodu, zaraz was dogonię.

Don Jardine był właścicielem studia poligraficznego i co roku drukował kolejny kalendarz z serii „Tylko dla kobiet”. Znał się na rzeczy i Greer była zadowolona ze współpracy z nim. Kilka razy umówili się też prywatnie, lecz nie traktowała tego poważnie. Niestety, Don poczuł do niej coś więcej. Ponieważ nie odwzajemniała uczucia, zaczęła unikać dalszych spotkań. Cóż, nie zdziwi się, jeśli Don odpisze na jej list, by poszukała sobie innego drukarza…

A może pozostanie im wierny, skoro radziły sobie coraz lepiej? Od ostatniej Gwiazdki – a była dopiero połowa kwietnia – ilość zamówień na ich artykuły wzrosła czterokrotnie! Po raz pierwszy od pięciu lat siostry mogły pomyśleć o zainwestowaniu części zarobionych pieniędzy, nie musiały już wszystkiego przeznaczać na rozkręcanie interesu. Donowi opłaci się współpraca z nimi, to może osłodzi mu gorycz odrzucenia.

Greer nie mogła się nacieszyć, że wreszcie zaczęły odnosić sukcesy. Duchesse Designs było jej ukochanym dzieckiem, które zrodziło się z fascynacji słynną antenatką, księżną Parmy. Ta dzielna kobieta wyprzedziła swą epokę, nieustannie dając przykład niezależności i zaradności, co szokowało jej współczesnych.

Wyłączywszy komputer, Greer wybiegła z biura i już chwilę później jechały do kancelarii Walta Carlsona, gdzie ich świętej pamięci ojciec zdeponował swój testament. Od pogrzebu minęło sześć tygodni, w ciągu których siostry załatwiły wszystkie sprawy związane ze śmiercią taty. Została ta ostatnia, lecz to była tylko czysta formalność.

Przynajmniej tak sądziły.

Sekretarka zaprowadziła je do gabinetu, w którym na centralnym miejscu stał telewizor i DVD. Wydało im się to trochę dziwne. Chwilę później wszedł adwokat, przywitał się, poprosił o zajęcie miejsc, założył okulary, otworzył przyniesione przez siebie dokumenty i zaczął czytać.

– „Do moich ukochanych córek – Greer, Piper i Olivii, które pojawiły się w moim życiu, kiedy straciłem już wszelką nadzieję na posiadanie potomstwa.

Moje gołąbki!

Jeśli Walter Carlson wezwał was do siebie i odczytuje wam ten list, oznacza to, że moje znękane serce dało wreszcie za wygraną.

Musiałyście się już dowiedzieć, że nasz mały domek został sprzedany na pokrycie kosztów leczenia. Ogromnie tego żałuję, gdyż chciałem go wam zostawić, lecz nie dało się inaczej. Przynajmniej udało mi się uniknąć obciążenia was spłatą moich rachunków czy długów.

Oczywiście potrzebujecie czasu na znalezienie nowego mieszkania. Walt zdaje sobie z tego sprawę, powie wam dokładnie, kiedy musicie się wyprowadzić.

Moją największą troską, podobnie jak waszej najdroższej matki, było to, że nie założyłyście własnych rodzin. Na łożu śmierci zaklinała mnie, bym znalazł wam dobrych mężów i ustanowił specjalny fundusz na ten cel. Uczyniłem to i teraz przekazuję wam ostatnią wolę waszej matki i moją.

Każda z was otrzyma z funduszu pięć tysięcy dolarów i może ich użyć w taki sposób, jaki uzna za stosowny, pod warunkiem jednak, że będzie on służył znalezieniu najlepszego partnera na całe życie. Jesteście bystre, utalentowane, zaradne i posiadacie własną firmę, ale wierzcie mi, prawdziwe szczęście odkryjecie gdzie indziej.

Aby was zainspirować do poszukiwań, proszę, byście po odczytaniu tego listu zostały w biurze Walta i obejrzały ulubiony film waszej matki. Zróbcie tę przyjemność waszemu staruszkowi, chociaż go już nie ma między wami.

Pamiętajcie, że oboje z mamą zawsze chcieliśmy dla was jak najlepiej. Byłyście największą radością naszego życia.

Wasz kochający ojciec”.

– Podpisano „Matthew Duchess, 2 lutego, Kingston, Nowy Jork” – zakończył czytać prawnik.

Trzy blondynki spojrzały na siebie ze zdumieniem. Nie spodziewały się żadnego spadku, gdyż tata chorował długo, a leczenie pochłaniało duże sumy. Jednak warunek otrzymania pieniędzy okazał się jeszcze bardziej zaskakujący. Miały za nie znaleźć mężów? Wolałyby wydać je na jakiś inny cel.

Greer w dodatku nie mogła się wewnętrznie pogodzić z koniecznością obejrzenia owego flmu. Mama oglądała go niezliczoną ilość razy, próbując też przekonać do niego córki. Jedna Greer nie widziała go nigdy, gdyż choć kochała mamę bardzo, żywiła zupełnie inne poglądy i nie miała najmniejszej ochoty oglądać starego hollywoodzkiego romansu, w którym trzy kobiety postanawiały zdobyć mężów, i to milionerów!

Nie potrafiła tego zrozumieć. Po co poślubiać milionera? Nie lepiej samej zostać milionerką? Nie znosiła też bajek, na których mama wychowywała córki. Dlaczego te wszystkie śliczne bohaterki musiały biernie czekać na zjawienie się księcia, który żenił się z nimi dla ich urody? Irytowało ją, że żadna z nich nie ruszyła głową, by zmienić swoje położenie. Gdyby wzięła życie w swoje ręce, w rezultacie spotkałaby się z księciem na równej stopie. Musiałby się wtedy postarać, żeby go w ogóle chciała. Nie dostałby jej tylko dlatego, że miał pałac!

Zdaniem Greer to mężczyźni układali wszystkie te bajki, perfidnie podtrzymując mit o bezradności kobiet. Mama załamywała ręce, słysząc coś podobnego. Była z innej epoki, w dodatku miała niezwykle romantyczne usposobienie, tymczasem Greer, najstarsza z trojaczek, szybko okazała się najbardziej pragmatyczna z całej rodziny.

Oczywiście nie miała nic przeciw mężczyznom jako takim. Chętnie umawiała się na randki, ale wycofywała się szybko, gdy tylko znajomość zaczynała przeradzać się w coś poważniejszego. Nie spieszyło się jej do małżeństwa. Jej rodzice pobrali się późno i ona też zamierzała z tym poczekać. Na razie zajmowała się firmą, to samo podejście starała się wpajać siostrom.

– Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną – powtarzała maksymę trzech muszkieterów. – Budowanie wspólnej firmy od zera to prawdziwa przygoda, chyba się zgodzicie! Ale jak zaczniemy wychodzić za mąż, to przestaniemy się tak świetnie razem bawić. Siłą rzeczy rodziny będą nas od siebie odciągać.

Wszystkie te myśli przemknęły jej przez głowę, gdy milcząco porozumiewała się wzrokiem z Olivią i Piper. Podniosła wzrok na prawnika.

– Rozumiem, że musimy zostać i obejrzeć film?

– O ile pragną panie otrzymać spadek. Mogą panie wyjść, a wtedy mam przekazać te piętnaście tysięcy dolarów na fundusz walki z rakiem jako darowiznę waszej zmarłej matki. – Spojrzał na nie życzliwie. – Moim zdaniem nic panie nie stracą, oglądając ten film. Sam widziałem go parę razy i bardzo mi się podobał.

Wyraz twarzy Greer nie zdradzał niczego. Ze starannie skrywaną rezygnacją założyła nogę na nogę i oparła się wygodniej. Nie było mowy o wychodzeniu. Nie ze względu na pieniądze, lecz ze względu na pamięć rodziców. Ze spadku i tak nie skorzystają, gdyż żadna z nich nie będzie przecież na siłę szukać sobie męża.

Film okazał się jeszcze gorszy, niż przypuszczała, na dobitkę siedemdziesięcioletni pan Carlson wpatrywał się w ekran z wyraźnym rozrzewnieniem. Z szacunku dla ostatniego życzenia zmarłego taty Greer zniosła to jakoś, choć miała ogromną ochotę wyśmiać całą tę absurdalną i żenującą historię o kobietach uganiających się za bogatym mężem. Gdyby włożyły tyle energii i pomysłowości w coś konstruktywnego…

Wreszcie seans dobiegł końca i prawnik wyłączył DVD.

– Czy trzydzieści dni wystarczy paniom na wyprowadzenie się z domu?

– Już to zrobiłyśmy – poinformowała go Greer. – Mieszkamy teraz po przeciwnej stronie ulicy, w domu pani Weyland, w suterenie.

– Oczywiście zostawiłyśmy dom wysprzątany – rzekła Olivia.

Piper położyła na biurku kopertę.

– Tu są klucze oraz kartka z naszym nowym adresem i numerami telefonów komórkowych.

Wstały, gotowe do wyjścia.

Pan Carlson podniósł się również i podał każdej z nich czek na pięć tysięcy dolarów.

– To doprawdy zdumiewające. Jesteście panie bardzo zaradne. Proszę jednak wziąć sobie jego rady do serca. Kobieta nie może żyć bez mężczyzny – wygłosił z namaszczeniem.

Greer omal nie parsknęła śmiechem. Wiedziała, że Olivia i Piper również ledwo panują nad sobą, tak się bowiem składało, że ową złotą myśl zamieściły jako jedną z dwunastu w swoim ostatnim kalendarzu „Słynne maksymy na temat kobiet”. Kalendarz cieszył się ogromnym powodzeniem i walnie przyczynił się do wypłynięcia firmy na szersze wody.

Zachowując powagę, Greer skinęła prawnikowi głową.

– Dziękujemy za wszystko, panie Carlson.

Wyszły z gabinetu i jakimś cudem wybuchnęły niepohamowanym śmiechem dopiero wtedy, gdy wsiadły do starego pontiaca ich ojca.

– Po pierwszym zbliżeniu na główną bohaterkę myślałam, że do pana Carlsona trzeba będzie wzywać pogotowie. – Piper chichotała bez opamiętania. – Z jakim zachwytem on się w nią wpatrywał!

– Ludzie z tamtego pokolenia są beznadziejni!

– W życiu nie widziałam głupszego filmu!

Wreszcie Olivia uspokoiła się na tyle, że zdołała włączyć silnik i ruszyć, ale i tak przez całą drogę do domu chichotały jak nastolatki, choć miały po dwadzieścia siedem lat.

Kiedy samochód stanął, Olivia odwróciła się do Greer i zaproponowała impulsywnie, jak to miała w zwyczaju:

– Kupmy za ten spadek nowy samochód. Ten lada moment się rozleci.

– Mówisz, jakbyś chciała go kupić teraz.

– Czemu nie?

W tym momencie wtrąciła się Piper, najbardziej romantyczna z nich trzech:

– Za piętnaście tysięcy mogłybyśmy kupić nowy dom! Co wy na to?

– Jestem zbyt zmęczona, żeby teraz się nad tym zastanawiać – ucięła Greer, jak zawsze myśląca najtrzeźwiej. Nie było sensu nabijać sobie głowy mrzonkami, przecież i tak nie mogły ruszyć tych pieniędzy.

Milczały przez chwilę.

– Zdaniem pani Weyland potrzebujemy wreszcie trochę odpocząć – mruknęła Olivia. – Od lat nie miałyśmy wakacji.

Piper przymknęła oczy i oparła skroń o szybę.

– Chciałabym pojechać na Karaiby…

– Kto by nie chciał? – skwitowała Greer. – Ale Karaiby odpadają.

– Dlaczego?

– Bo mogłybyśmy wyjechać najwcześniej w czerwcu, wcześniej mamy robotę, a podobno w czerwcu i lipcu szaleją tam huragany.

– No to Hawaje – podsunęła Piper.

Olivia zmarszczyła nos.

– Tam jest pełno turystów! Może na Tahiti?

– Oszalałaś? Wiesz, ile by kosztował przelot?

– Greer, ty na pewno wymyślisz dobre miejsce.

Wyczekujące spojrzenia obu sióstr spoczęły na najstarszej. Pokręciła głową.

– Nic z tego. Nie możemy tego zrobić, przecież wiecie o tym dobrze.

– Czemu nie? – Szafirowe oczy Olivii lśniły z podekscytowania. – Czemu nie możemy porozglądać się za facetami na przykład w Australii, gdzie podobno są wspaniałe plaże?

– Tata nie postawił warunku, że musimy wyjść za mąż – zauważyła przytomnie Piper.

– To fakt – przyznała Greer. – Spadek ma po prostu sprzyjać szukaniu partnera, a przecież podróż to znakomita okazja do poznania nowych osób. Zaczynam przychylać się do tego pomysłu.

– Wiecie co? Jedźmy do Rio de Janeiro – rzuciła Olivia. – Zawsze chciałam zobaczyć tę słynną plażę Copacabanę.

Piper nagle aż podskoczyła na siedzeniu.

– Czekajcie! Nie wiem, gdzie w końcu pojedziemy, ale wiem, jak przyciągnąć do nas tłum wielbicieli.

Olivia uśmiechnęła się.

– Chyba domyślam się, o co ci chodzi…

Greer pokiwała głową. Wszystkie oglądały ten idiotyczny film, więc rozumiała, jakim torem biegną myśli sióstr. W końcu były trojaczkami!

– Mamy udawać, że to my jesteśmy milionerkami?

– Nawet lepiej! – rzekła z błyskiem w oku Piper. – Przecież mamy coś więcej niż pieniądze, mamy tytuł. Panie i panowie – zaczęła z teatralną przesadą – oto pochodzące w prostej linii od słynnej księżnej Parmy… księżne Kingston!

Genialne, pomyślała Greer, wpatrując się w siostrę z niekłamanym podziwem.

– Wisior! – wykrzyknęła nagle Olivia.

Spojrzały na nią pytająco. Oczywiście wiedziały, o jaki wisior chodzi, lecz cóż on miał z tym wspólnego?

W kształcie rombu, był zrobiony ze złota, w którym osadzono ametysty otaczające gołąbka z pereł. W oko gołąbka wprawiono granat.

Według opowieści taty wykonano tę ozdobę specjalnie dla austriackiej księżnej Marii Luigii z linii Burbonów, znanej jako księżna Parmy. Na odwrocie wygrawerowano stylizowane litery B i P.

Po jej śmierci odziedziczyła go najstarsza córka i od tej pory wisior przechodził zawsze do rąk najstarszego dziecka z rodziny Duchesse, która w pewnym momencie zmieniła nazwisko na Duchess. Wreszcie otrzymał go Matthew Duchess, ojciec trojaczek. Przed szesnastymi urodzinami córek rodzice udali się do jubilera, który wykonał dwie identyczne kopie wisioru, by każda z dziewcząt miała własny.

– Przekażecie je później swoim dzieciom – rzekli, wręczając córkom prezent urodzinowy.

Po jedenastu latach żadna z nich nadal nie miała dzieci i nie paliła się do założenia rodziny. Oczywiście miały to w planach, lecz w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości.

– Pomyślcie, drogie księżne – kontynuowała Olivia – gdzie znajduje się piękna plaża, przy której kręci się tłum przystojniaków, żądnych poślubienia kobiety z arystokratycznym tytułem? No? Dokąd powinnyśmy pojechać?

– Na Riwierę! – wykrzyknęły jednocześnie Piper i Greer, ta ostatnia dodała jednak sceptycznie:

– Nasza linia bierze początek z nieprawego łoża, nie zapominajcie o tym.

– I co z tego? Jesteśmy spokrewnione z księżną, i już!

– A jeśli to nieprawda? Tata wierzył w tę historię, nie mamy jednak pewności, czy ktoś jej nie wymyślił. Nie zachowały się żadne dokumenty.

– Najlepszym dowodem jest wisior – przekonywała Olivia. – Jubiler potwierdził, że to bardzo stara rzecz. Gołąbki i fiołki to znaki rozpoznawcze księżnej Parmy, czytałyśmy o tym w tej książce historycznej, którą mieli rodzice. Wszystko się zgadza!

Greer zastanawiała się intensywnie.

– Nie jest to bezpośredni dowód, ale podsunęłaś mi pewną myśl… W tej książce napisano też, że Marii Luigii przysługiwały też trzy inne tytuły, mianowicie księżnej Colorno, księżnej Piacenzy oraz księżnej Guastalli. Możemy występować jako księżne Kingston, ale gdyby w dodatku każda z nas przybrała jeden z jej tytułów, mogłybyśmy rzucić na kolana wszystkich europejskich playboyów.

Olivia uśmiechnęła się szelmowsko.

– Nieźle. Powiem wam, co zrobimy dalej. Zaczniemy od Riwiery Włoskiej, odwiedzimy Parmę i Colorno, zwiedzając pałace, w których mieszkała Maria Luigia, a potem udamy się na Riwierę Francuską i wreszcie Hiszpańską, rozgłaszając, że właśnie wracamy z Italii, gdzie odwiedzałyśmy krewnych z książęcych rodów.

– Znakomity pomysł – podchwyciła Greer. – Ponadto wykorzystamy wyjazd do nawiązania kontaktów zawodowych, dzięki czemu wrzucimy koszty podróży w koszt firmy i otrzymamy zwrot podatku. Myślę, że uda nam się zainteresować kogoś naszymi kalendarzami. Co za problem przełożyć je na kilka innych języków? Jeśli ruszymy z dystrybucją w Europie, to wróżę nam niezły sukces. To może być początek czegoś naprawdę wielkiego.

– Moje rysunki będą rozpoznawane wszędzie… – rozmarzyła się Piper. – Tylko nie zapomnijmy wśród tego wszystkiego szukać kandydatów na mężów.

Olivia beztrosko machnęła ręką.

– To akurat najłatwiejsze. Jak tylko rozejdzie się wieść o bogatych arystokratkach z Ameryki, tabuny mężczyzn padną nam do stóp.

– I doskonale wiemy dlaczego – dopowiedziała Greer, ironicznie unosząc brew. – Ponieważ będziemy miały do czynienia z bandą nierobów bez grosza przy duszy, którzy chcą urządzić się w życiu dzięki zamożnym kobietom. Ach, już widzę ten moment, gdy ze słodkim uśmiechem odkryjemy karty. Tak się składa, że wcale nie jesteśmy milionerkami. Jeśli więc chcecie cofnąć oświadczyny, nie krępujcie się…

Piper z udawaną surowością wycelowała w nią palcem.

– Jesteś okrutna!

– Zupełnie bez serca – przyświadczyła wesoło Olivia.

– Oni są gorsi! – odparowała Greer. – A teraz chodźmy do domu i podczas lunchu omówmy szczegóły podróży.

Wyskoczyły z samochodu.

– Mogłybyśmy od razu dzisiaj złożyć podania o paszporty – zaproponowała Piper.

– I zarezerwować bilety na samolot – dodała Greer. – Z takim wyprzedzeniem zapłacimy taniej. To nie bez znaczenia, bo musimy odświeżyć garderobę.

Olivia nagle wpadła na kolejny pomysł i aż pstryknęła palcami.

– Słuchajcie, a gdybyśmy we Włoszech nie wynajmowały samochodu, tylko jacht? To byłoby naprawdę w wielkim stylu.

Greer pokręciła głową.

– Moim zdaniem nie stać nas na to.

– Co szkodzi przynajmniej sprawdzić? – nalegała Olivia. – Może udałoby się wyczarterować jakiś nieduży?

Zapomniały o jedzeniu i włączyły komputer, ledwo wpadły do domu.

– Niestety – rzekła Greer, przejrzawszy w Internecie oferty tuzina firm czarterowych. – To przekracza nasze możliwości. Najtańsza opcja to pięć tysięcy za tydzień na dwunastoosobowym jachcie, i to pod warunkiem że wszystkie miejsca zostaną wykupione. To bez sensu.

– Z czystej ciekawości sprawdź jeszcze katamarany – podsunęła Piper. – Tu jest informacja, że są tańsze.

Kiedy na monitorze pokazała się nowa strona, aż pochyliły się, chciwie przeglądając tabele.

– Zobaczcie! – Olivia wskazała słowo na ekranie. – Ten nazywa się „Piccione”.

Greer też spostrzegła owego „Gołębia” i już najechała na niego myszką. Kliknęła. Tata zawsze nazywał je pieszczotliwie swoimi gołąbkami, to słowo miało więc dla nich szczególne znaczenie.

– Szesnaście metrów długości – odczytała na głos. – Trzyosobowa załoga. Od dwóch do sześciu pasażerów. Kajuty z pełnym wyposażeniem, trzy posiłki dziennie. Trzy tysiące dolarów od osoby. Dziesięć dni na Morzu Śródziemnym. Dziewczyny, słyszałyście? Dziesięć dni za trzy tysiące! – wykrzyknęła uradowana, po czym czytała dalej: – Trasa rejsu według życzenia gości. Wygodny dostęp do wszystkich plaż. Kontakt: F. Moretti, Vernazza, Italia.

Olivia ponaglająco trąciła ją łokciem.

– To się nazywa wyjątkowa okazja! Pisz do nich z pytaniem, czy mają jeszcze wolne terminy w lecie albo na początku jesieni.

Greer napisała e-mail, a w tym czasie Piper z Olivią pospiesznie przyrządziły kanapki. Zjadły niemal w biegu, poszukały wszystkich potrzebnych dokumentów i od razu pojechały do urzędu paszportowego. Po drodze zrobiły sobie zdjęcia, co uprzytomniło im, że przed wyjazdem będą jeszcze musiały zmienić fryzury, by wyglądać bardziej stylowo i arystokratycznie.

Gdy wracały do domu, mijały biuro turystyczne, Piper zaproponowała więc, by zatrzymały się na chwilę, a ona skoczy po jakieś broszury i ulotki. Gdy wróciła, omal się nie pobiły, bo każda chciała przejrzeć tę o Vernazzy. Bitwę wygrała Olivia, która przeczytała opis brzmiący jak relacja z raju:

– Jedno z najczystszych miejsc w całym basenie Morza Śródziemnego, zachowane niemal w stanie naturalnym. Vernazza jest położona w bajecznie pięknym pejzażu Cinque Terre. Do urwistych klifów tuli się pięć malowniczych miasteczek, zawieszonych pomiędzy niebem a ziemią. Sąsiadujące z nimi zielone wzgórza stanowią schronienie dla wielu gatunków śpiewających ptaków. Cinque Terre oferuje wiele możliwości wspaniałego odpoczynku. Krystalicznie czysta woda zaprasza do nurkowania, klify do wspinaczki, wzgórza do wycieczek pieszych, miasteczka do romantycznych spacerów. Na turystów czekają rezerwat ptaków, łodzie do wynajęcia i słynące w całej okolicy dania z ryb.

Wszystkie były pod wrażeniem i marzyły, by owo miejsce zobaczyć. Ledwo przestąpiły próg, rzuciły się do komputera. Piper była pierwsza.

– Jest odpowiedź! – zaraportowała z przejęciem. – „Dziękujemy za list. W związku z odwołaniem jednej z rezerwacji, dysponujemy wolnym terminem od 18 do 27 czerwca”. Hurra! – wykrzyknęła, podskakując na krześle, po czym czytała dalej: – „Jest to wyjątkowo dogodny termin, gdyż dwudziestego odbywa się wyścig Grand Prix w Monako, gdzie możemy zarezerwować miejsce w porcie. Jeśli są Państwo zainteresowani, prosimy o niezwłoczną odpowiedź”.

Oczy jej pałały, gdy odwróciła się na obrotowym krześle, by spojrzeć na siostry.

– Monako, dziewczyny! Miejsce spotkań śmietanki towarzyskiej, bogaczy i sław z całego świata. A do tego jeszcze Grand Prix! Olivio, pomyśl, może spotkasz tego słynnego francuskiego rajdowca, o którym ciągle mówisz? Fred ma kwaśną minę, ilekroć wspomnisz nazwisko tamtego.

– Fred sam jest sobie winien, mógł nie prosić, żebym oglądała z nim relacje z wyścigów Formuły 1. Zaraził mnie własną pasją, więc niech nie narzeka – skwitowała Olivia. – Ach, to by było naprawdę coś, gdybym przywiozła autograf Cesara Villona – dodała z rozmarzeniem.

Greer pomyślała, że znacznie bardziej ekscytujący od rajdowca byłby jakiś Włoch z prawowitej linii rodziny, który miałby dostęp do rodowych dokumentów. Chętnie by ustaliła, czy one rzeczywiście posiadają europejskie korzenie i pochodzą od księżnej Parmy.

– Piper, napisz do nich z pytaniem, czy za dodatkowy tysiąc od osoby zgodziliby się wynająć łódź tylko nam, nie biorąc dodatkowych gości.

– Świetny pomysł! Dzięki temu będę mogła powiedzieć Tomowi z czystym sumieniem, że nie ma więcej miejsc. Koniecznie będzie chciał jechać ze mną.

– A musisz mu wszystko mówić? Chyba się nie zakochałaś? – spytała Greer z nagłym niepokojem.

– Właściwie sama nie wiem.

– W takim razie dziesięć dni na drugiej półkuli wśród opalonych przystojniaków dobrze ci zrobi. Wyjaśni się, czy kochasz Toma czy nie.

– Słusznie. – Piper skinęła głową i pospiesznie wystukała list na klawiaturze.

Kiedy czekały na odpowiedź, Greer studiowała mapki basenu Morza Śródziemnego, by zaplanować rejs, a Olivia rezerwowała przez telefon bilety na samolot. Po krótkiej rozmowie zakryła słuchawkę dłonią i zwróciła się do sióstr:

– Do Mediolanu, Rzymu i Bolonii nie ma już miejsc. Są jeszcze bilety do Genui. Wylot szesnastego czerwca, powrót dwudziestego dziewiątego.

– Zgadzają się, jeśli wpłacimy z góry całą kwotę – rzekła Piper, odczytawszy właśnie otrzymaną odpowiedź.

Greer przyjrzała się mapie Włoch.

– Genua leży jakieś osiemdziesiąt kilometrów od Vernazzy, łączy je linia kolejowa. Dobrze, pojedziemy pociągiem, a siedemnastego i dwudziestego ósmego możemy przenocować w hotelu. Rezerwuj te bilety, Olivio! – zdecydowała, po czym wyjęła portfel z torebki. – Piper, zapłać im za wynajęcie całego „Piccione” naszą kartą kredytową. Napisz, że to dla księżnej Kingston z parmeńskiej linii Burbonów, lecz dodaj, że ta informacja jest poufna.

Kiedy tylko obie rezerwacje zostały dokonane, siostry wybuchły śmiechem.

– To było genialne posunięcie, Greer! – zawołała Olivia. – Nic tak szybko nie przedostaje się do wiadomości publicznej jak poufna informacja. Będziemy musiały od razu zadać szyku, bo znajdziemy się pod obstrzałem.

– Najważniejsze są wisiory – orzekła z przekonaniem Piper. – Ci mężczyźni, którzy będą się wokół nas kręcić, lecą właśnie na kobiety z rodową biżuterią. Załóżmy je już na drogę i nie zdejmujmy.

– Proponuję też wybrać najlepszy hotel na tę pierwszą noc – dodała Olivia. – Po rejsie możemy się przespać nawet w schronisku młodzieżowym, wtedy nie będzie to już miało znaczenia, ale początek musi zrobić wrażenie.

Piper z entuzjazmem pokiwała głową i zaczęła sprawdzać oferty hoteli w Internecie.

– Hm, ten powinien się nadać… „Splendido” w Portofino. Ulubiony hotel księcia Windsoru oraz innych członków rodzin królewskich. Przynajmniej tak tu napisali… Razem zapłaciłybyśmy za noc tysiąc dwieście euro. Czterdzieści kilometrów od lotniska w Genui, oferują podstawienie limuzyny z szoferem. Co wy na to? Warto?

Olivia i Greer zgodnie skinęły głowami.

– Ten pomysł z ostatnim noclegiem w schronisku całkiem mi się podoba – oznajmiła niespodziewanie Greer, a jej niezwykłe oczy o fiołkowym odcieniu zwęziły się niebezpiecznie. – Zaprosimy tam tych, którzy nam się oświadczyli, wyznamy, że żadne z nas milionerki. Nie dałoby się wymyślić lepszej scenerii.

– Ty jesteś naprawdę nieczuła – stwierdziła Piper wśród chichotów.

– Masz serce z kamienia! – dodała Olivia, prawie płacząc ze śmiechu.

Spojrzała na nie z wyrazem absolutnej niewinności na twarzy.

– Kochane, przypomnijcie sobie Kopciuszka. Zjawił się na balu w karocy z dyni i sukni wyczarowanej z byle szmatek. Książę myślał, że to księżniczka, a potem zobaczył ją jako zwykłą zapracowaną dziewczynę. Z nami będzie tak samo. Też udajemy się na bal, zatańczymy z tym i owym, olśnimy biżuterią i tytułem, a potem wyznamy, że jesteśmy tylko i wyłącznie sobą.ROZDZIAŁ DRUGI

17 czerwca, Izba Lordów, Londyn

– Głos zabierze teraz Maximiliano di Varano, radca prawny Federazione del Prosciutto de Parma. Włoska federacja wniosła apelację od wyroku w sprawie przeciw brytyjskiemu kartelowi British Supermarkets Integrated, znanemu jako BSI, reprezentowanemu przez lorda Winthrope'a.

Max, który miał przemawiać w brytyjskim parlamencie już drugi raz w tym roku, wstał i wygłosił zwięzłą, dobitną mowę, która miała na celu przełamanie zaistniałego impasu i skierowanie sprawy do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

– Wysoka Izbo, dziękuję za udzielenie mi głosu – zaczął. Dzięki studiom w Oksfordzie i późniejszym podróżom po USA i Kanadzie mówił świetnie po angielsku, niemal bez śladu obcego akcentu. – Przypomnę krótko, że słynne na całym świecie parmeńskie prosciutto, czyli szynka parmeńska, jest produkowane od wieków według tej samej receptury. Na każdym produkcie umieszcza się wizerunek pięciozębnej korony księstwa Parmy jako znak autentyczności produktu. Jeśli prosciutto jest cięte na plastry i pakowane próżniowo, ów znak musi pojawić się na opakowaniu, w którym towar trafia do klienta. W Wielkiej Brytanii naszym głównym partnerem jest BSI, które sprzedaje szynkę w całości, kawałkach oraz w plastrach. W tym ostatnim przypadku szynka jest krojona i pakowana w brytyjskiej przetwórni, która nie umieszcza na folii znaku towarowego. Jest to niezgodne z przepisami Unii Europejskiej. Federazione del Prosciutto de Parma wniesie sprawę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Federacja apeluje do BSI o wstrzymanie sprzedaży nieoznakowanych produktów do momentu ostatecznego rozpatrzenia sprawy. W przeciwnym razie będziemy zmuszeni do wystąpienia o zakaz sądowy. Dziękuję za wysłuchanie, oddaję głos lordowi Winthrope'owi.

Gdy Max usiadł, jego asystent Bernaldo podał mu kartkę z krótkim tekstem. Ponieważ lord Winthrope miał zwyczaj przed przystąpieniem do konkretów mówić dość rozwlekle o niczym, Max mógł słuchać go jednym uchem, jednocześnie skupiając się na treści notatki.

„Pański sekretarz w Colorno otrzymał pilną informację od komisarza policji z lotniska w Genui. Fausto Galli prosi o telefon najszybciej, jak to będzie możliwe. Jest to sprawa wielkiej wagi i niecierpiąca zwłoki. Numer telefonu 555 328”.

Max odetchnął z ulgą. Na szczęście wiadomość nie zwiastowała jakiegoś tragicznego wypadku w rodzinie. Postanowił zadzwonić podczas najbliższej przerwy.

Kwiecista mowa lorda Winthrope'a trwała dobry kwadrans, wreszcie nastąpiła konkluzja:

– W świetle powyższych argumentów należy uznać, że Federazione del Prosciutto de Parma nie może wpływać na politykę marketingową BSI. Oddaję głos panu di Varano.

Max ponownie wstał z miejsca.

– Wysoka Izbo, przedmiotem sporu jest właśnie to, czy w obrębie Unii Europejskiej producent może dochodzić swoich praw poza granicami kraju ojczystego. Dlatego sprawa zostanie wniesiona do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który ostatecznie rozstrzygnie spór zgodnie z przepisami unijnymi. W przeciwnym razie zaistniały impas odbije się niekorzystnie na obu stronach.

Gdy Max zakończył, przewodniczący obradom lord Marbury zarządził piętnastominutową przerwę. Max skorzystał z okazji i natychmiast zadzwonił pod podany numer, bardzo zaintrygowany, jaką sprawę może mieć do niego nieznany komisarz policji.

Po wymianie powitań i wstępnych grzeczności Fausto Galli przystąpił do rzeczy.

– Wydarzyło się coś, co ma bliski związek z pańską rodziną, a ponieważ pan prowadzi jej sprawy prawne, pozwoliłem sobie skontaktować się z panem. Półtorej godziny temu przyleciały z Nowego Jorku trzy Amerykanki. Moi ludzie zatrzymali je pod pozorem rutynowej kontroli antyterrorystycznej. Każda z nich ma wisior Duchesse.

Max ze zdumieniem potrząsnął głową.

– Każda? To niemożliwe!

Istniał tylko jeden rodowy wisior, w dodatku nie było wiadomo gdzie, ponieważ rok wcześniej została skradziona cała kolekcja biżuterii księżnej Parmy. Stało się to podczas wystawy w pałacu w Colorno, obecnie głównej siedzibie rodu.

Ze wszystkich zrabowanych precjozów wisior akurat miał najmniejszą wartość rynkową, lecz ze względu na swoją wartość historyczną i sentymentalną dla Maksa i jego krewnych był najcenniejszy ze wszystkich.

– Podczas rozmów zrobiliśmy Amerykankom zdjęcia, cały czas udając, że to samo odbywa się w innych pomieszczeniach, gdzie przesłuchujemy pozostałych pasażerów. Zdjęcia są cyfrowe, bardzo dobrej jakości. Nasi eksperci porównali powiększenie wisiorów ze zdjęciem, które otrzymała od pana policja po zniknięciu kolekcji. Są identyczne.

Max aż zamrugał ze zdziwienia.

– Dlatego właśnie do pana dzwonię. Czy mam zatrzymać podejrzane i skonfiskować biżuterię, żeby można ją było dokładnie zbadać?

– Skoro one nie wiedzą, czemu naprawdę są przesłuchiwane, nie odkrywajmy na razie kart – zdecydował Max. – Wolałbym się dowiedzieć, co się za tym kryje. Nie zjawiły się przypadkiem na miejscu kradzieży, obnosząc się ze skradzionym wisiorem. O coś w tym wszystkim chodzi. Rodzina wyznaczyła wysoką nagrodę w zamian za zwrot biżuterii lub informacje. Może ktoś próbuje dać nam coś do zrozumienia, może to jakiś trop, który doprowadzi nas do reszty kolekcji. A może to po prostu czyjś niewybredny żart.

– Też o tym myślałem, zwłaszcza że rzecz wygląda jeszcze dziwniej…

– Mianowicie?

– To są siostry.

– Zakonne?

– Nie, rodzone. Do tego trojaczki.

– Trojaczki? – powtórzył zaskoczony Max. – To rzeczywiście niecodzienne. Ile mają lat?

– Dwadzieścia siedem – odparł Fausto Galli, po czym dodał mniej rzeczowym tonem: – I są molto bellissimi, bardzo piękne! – Odchrząknął i kontynuował bardziej oficjalnie: – W dokumentach podały, że są księżnymi Kingstonu z Nowego Jorku.

Max nigdy nie słyszał o podobnym rodzie. Jego spojrzenie pobiegło ku wiekowemu lordowi Winthrope'owi. Jeśli taki tytuł rzeczywiście istniał, on będzie o tym wiedział.

– Wybadał pan, w jakim celu przybyły do Italii?

– Przyjechały na urlop, chcą też nawiązać kontakty zawodowe. Sprawdziliśmy podane przez nie informacje. Mają zarezerwowany nocleg w hotelu „Splendido” w Portofino, a jutro wypływają z Vernazzy wyczarterowanym katamaranem.

Max zmarszczył brwi. To zakrawało na ewidentną prowokację!

Dwa lata wcześniej podarował „Piccione” swemu przyjacielowi Fabiowi i jego dwóm młodszym braciom, gdy ich rodzice utonęli, wypłynąwszy na połów ryb. Bracia Moretti jako jedyni w Vernazzy oferowali czarter, więc te Amerykanki musiały zarezerwować rejs właśnie u nich. W takim razie Max znajdzie je bez trudu.

– Dziękuję panu serdecznie, komisarzu Galli. Nie można było przeprowadzić tej sprawy lepiej i taktowniej. Moim zdaniem najlepiej byłoby im podziękować za rozmowę i wypuścić, jednocześnie wysyłając za nimi kogoś, kto będzie je śledził. Ja jestem w tej chwili w Londynie, więc nie mogę zająć się tą sprawą, lecz wrócę po południu, a wtedy natychmiast skontaktuję się z panem.

Zakończywszy rozmowę, Max skreślił na kartce kilka słów i podał ją asystentowi.

– Zanieś to natychmiast lordowi Winthrope'owi i poczekaj na odpowiedź.

Parę minut później odczytał krótką notkę:

„Miło mi, że mogę służyć pomocą.

Evelyn Pierrepont, drugi książę Kingstonu, zmarł bezdzietnie w 1733 roku. Miał romans z Elizabeth Chudleigh, która w związku z tym rościła sobie prawo do używania tytułu księżnej Kingstonu. W rzeczywistości ród ten wygasł wraz ze śmiercią Evelyna Pierreponta i obecnie ów tytuł nie przysługuje nikomu.

Mam nadzieję, że udało mi się wyczerpująco odpowiedzieć na Pańskie pytanie”.

Max podniósł wzrok na siedzącego po przeciwnej stronie sali lorda Winthrope'a i z uśmiechem podziękował mu skinieniem głowy.

Amerykanki więc nie tylko paradowały z wisiorami wyglądającymi jak ten skradziony, lecz jeszcze podszywały się pod arystokratki. Jaką grę prowadziły?

– Chętnie poszłabym przebrać się w kostium i wróciła tu popływać, ale nie mam już na to siły – jęknęła Piper.

– Ja też – przyświadczyła Olivia. – Lepiej chodźmy już spać.

– Idźcie, ja tu jeszcze trochę zostanę – zdecydowała będąca w świetnym nastroju Greer.

Zawsze marzyła o zobaczeniu Włoch, gdy więc to życzenie się spełniło, nie chciała uronić ani chwili. Upojny ciepły wieczór kazał jej zapomnieć o zmęczeniu.

W ciągu dnia odbyły kilka umówionych spotkań biznesowych, potem zjadły obiad, zwiedziły przepiękny kościół San Giorgio i przespacerowały się po zapierających dech w piersiach ogrodach otaczających hotel, mieszczący się w zabudowaniach byłego klasztoru z szesnastego wieku. Na koniec trafiły na taras, gdzie znajdował się odkryty basen. Roztaczał się stąd niezapomniany widok na zatokę Portofino, zwaną bramą Riwiery.

W basenie pływało kilka osób, parę innych spoczywało na luksusowych szezlongach. Kelnerzy przemykali bezszelestnie, roznosząc szampana i koktajle. Słychać było fragmenty konwersacji i perlisty śmiech eleganckich kobiet.

Uwagę Greer przykuł mężczyzna o smagłej skórze, pływający kraulem z taką szybkością i precyzją, że przywiodło jej to na myśl rekina prującego wodę w pogoni za zdobyczą. Ciekawe, czy na lądzie robił równie duże wrażenie.

Jak na zawołanie podpłynął do marmurowej krawędzi, bez trudu podciągnął się na rękach i wyskoczył na brzeg. Oczy kobiet pobiegły ku doskonale zbudowanemu ciału, ubranemu jedynie w czarne kąpielówki. Mężczyzna odwrócił się i spojrzał prosto na Greer, stojącą u głębszego końca basenu w wyrafinowanie prostej sukience o soczyście pomarańczowej barwie.

Miał kruczoczarne włosy, oczy jak płonące węgle, szerokie męskie brwi i uderzająco przystojne rysy twarzy. Stuprocentowy włoski playboy. Chciało się go zjeść…

Greer nagle przyłapała się na tej zdumiewającej myśli. Nigdy w życiu nic podobnego nie przemknęło jej przez głowę.

Płomienny wzrok nieznajomego spoczął na wisiorze i w tym momencie Greer zorientowała się, że adonis połknął przynętę. Kiedy niespiesznie ruszył w jej stronę, poczuła, jak zaczyna jej pulsować żyłka u nasady szyi – oczywiście z podekscytowania faktem, że tak szybko udało się złapać pierwszą ofiarę. Ależ dziewczyny się ucieszą, kiedy się dowiedzą, jak wspaniale działa ich podstęp!

– Widziałem, jak spacerowała pani po ogrodzie, i żywiłem nadzieję, że przyjdzie pani i tutaj – odezwał się zmysłowym, aksamitnym głosem.

Przebiegł ją nagły dreszcz, chociaż wieczór był cudownie ciepły.

– Ja też pana zauważyłam – skłamała, postanawiając iść na całość. Niech ten przystojniak wie, że trafił na kogoś równie pewnego siebie jak on. – Dlatego nie poszłam na górę z siostrami.

Czarne oczy zdawały się ją hipnotyzować. Mężczyzna się pochylił i szepnął do ucha Greer:

– Chodź ze mną popływać.

W jego głosie brzmiała tak żarliwa prośba, jakby od odpowiedzi Greer zależało jego życie. Nigdy nie słyszała podobnego tonu.

– Nie mam na sobie kostiumu kąpielowego – odparła z lekkim żalem.

W tym momencie padło zdumiewające pytanie:

– A czy to ma jakieś znaczenie?

Chwilę później padła jeszcze bardziej zdumiewająca odpowiedź:

– Nie.

W oczach mężczyzny coś błysnęło. Nie był to triumf, lecz jakaś emocja, której Greer nie potrafiła nazwać. Dziwne, przecież rekiny nie mają uczuć, a jedynie instynkt, który bezbłędnie kieruje je w stronę kolejnej zdobyczy.

Zobaczymy, czy zdołasz mnie połknąć, pomyślała z satysfakcją. Nie bacząc na nic, odpięła złoty zegarek i położyła go na stoliku wraz z torebką. Zsunęła ze stóp złociste sandałki i jakby nigdy nic pięknym szczupakiem wskoczyła na główkę do basenu. Ponieważ dorastały z siostrami nad rzeką Hudson, piękną, lecz zdradliwą, tata często zabierał je nad wodę i dołożył wszelkich starań, by umiały znakomicie pływać.

Pod wodą ujrzała, że kafelki na dnie basenu są bogato zdobione, skierowała się więc ku nim, nie zdążyła jednak dobrze im się przyjrzeć, gdyż nagle para męskich rąk mocno chwyciła ją za biodra i Greer została szybko pociągnięta z powrotem ku powierzchni.

Kiedy się wynurzyła, po kunsztownej fryzurze nie został nawet ślad, mokre włosy przylepiły jej się ściśle do głowy i szyi. Nie to jednak stanowiło w tym momencie główny problem. Najgorsze było to, że sukienka podjechała jej aż do talii, więc między ciałem Greer a dłońmi podrywacza znajdowała się jedynie cieniutka bielizna…

Szaleńczo przystojna twarz znajdowała się zaledwie o centymetry od jej twarzy. Zszokowana rozwojem wypadków Greer zdobyła się na niemal nadludzki wysiłek, próbując zachowywać się jakby nigdy nic. Nie mogła zdradzić, jak bardzo jest wstrząśnięta!

– My się właściwie jeszcze nie znamy – zagaiła, jakby stali na brzegu basenu i po prostu podziwiali widoki. – Jestem Greer Duchess.

– Greer… – powtórzył cicho, jakby rozkoszując się dźwiękiem tego słowa, a potem uśmiechnął się w najbardziej czarujący sposób, jaki kiedykolwiek widziała. – Twoje imię jest równie niezwykłe jak ty sama. Wyglądasz na Amerykankę. Co cię sprowadza do Italii?

– Przyjechałyśmy z siostrami odwiedzić krewnych. Wśród naszych przodków była księżna Colorno.

Czarne oczy zalśniły jeszcze mocniej.

– Czyżby pochodząca z Austrii Maria Luigia z linii Burbonów?

Proszę, ten piękniś znał na tyle dobrze historię swego kraju, że nawet rozpoznał wisior! Przynęta okazała się więc doskonała. Greer nie będzie musiała się wiele natrudzić, by nieznajomy się oświadczył, wyraźnie pałał chęcią dostania się na arystokratyczne salony.

– Tak. Pochodzimy z amerykańskiej linii rodu Duchesse. – Nie dodała, że chodzi o linię z nieprawego łoża. Na to przyjdzie pora później, gdy będzie dawała mu kosza. – Skoro już tyle o mnie wiesz, zdradź mi coś o sobie.

– Może zgadniesz, jak mam na imię? – spytał nieco prowokacyjnym tonem.

– Luigio? – rzuciła pierwsze, co jej przyszło na myśl, ponieważ Luigio i Violetta byli bohaterami rewelacyjnej serii rysunków Piper, zdobiącej najnowszy z ich kalendarzy. Dwa zakochane gołąbki, zachowujące się jak ludzie, szalenie podobały się Greer. Uważała stworzenie tej pary za największe dzieło Piper.

Kąciki jego ust zadrgały, widać ta odpowiedź rozbawiła go.

– Nie.

Zerknęła na niego spod rzęs. Nigdy nie flirtowała, lecz przy tym oszałamiającym nieznajomym czuła się dziwnie ośmielona. Krew szybciej krążyła jej w żyłach, a właściwe Greer trzeźwość, ostrożność i sceptycyzm ulatniały się bez śladu.

– Takie zgadywanie może długo potrwać… – zauważyła uwodzicielskim głosem, jakiego nie powstydziłaby się syrena wabiąca żeglarza na skały.

– Nie ma pośpiechu… Mam wolny tydzień i z największą rozkoszą spędzę każdą jego chwilę w twoim towarzystwie, bellissima.

Każdą chwilę? A więc również w nocy? O, nie wątpiła, że zrobiłby to z rozkoszą!

Ku swemu ogromnemu zakłopotaniu uświadomiła sobie, że ona też. Ona, której zdaniem „zmysłowe rozkosze” były tylko zwrotem wymyślonym przez pisarzy! Po raz pierwszy w życiu poczuła, że istnieją naprawdę. Kciuki mężczyzny powoli zataczały koła na jej biodrach, gładząc ją przez cieniutki materiał bielizny. Greer odniosła wrażenie, jakby topniała pod jego dotykiem. Z najwyższym trudem udawała nonszalancję.

– Niestety, tak się składa, że rano wyjeżdżamy z siostrami do Vernazzy i już tu nie wrócimy.

– Mamy więc przed sobą jeszcze całą noc… Mógłbym ci pokazać grotę, o której wie niewiele osób – kusił szeptem, nachylając się ku niej tak bardzo, że czuła jego ciepły oddech na swoich wargach. – Żeby się do niej dostać, trzeba zanurkować i przepłynąć pod skałami. Świetnie pływasz, bez trudu dasz sobie radę.

Uśmiechnęła się, lecz tym razem najzupełniej niewymuszenie, gdyż nie było to obliczone na uwodzenie go.

– Czy tak jak Edmund Dantes, który odkrył skarb na wyspie Monte Christo, znajdę tam złoto i perły? – spytała wesoło.

Zesztywniał, podniósł głowę, przeszył Greer przenikliwym i jednocześnie pytającym spojrzeniem, jakby zdumiony jej odpowiedzią.

– Tego właśnie byś chciała?

– Czemu tak cię to dziwi? Chyba każdy chciałby znaleźć skarb, który przyniesie mu prawdziwe szczęście.

– Prawdziwe szczęście… – mruknął sam do siebie. – Ciekawe, czy ono w ogóle istnieje?

Proszę, kiedy się zorientował, że konwersuje z osobą, która ma coś w głowie, zaczynał ją podrywać na filozoficzne uwagi!

– Cóż, w powieści Dumasa…

– Hrabia Monte Christo dzięki odnalezieniu skarbu zemścił się na wrogach, ale szczęścia mu to nie dało – dokończył za nią.

– Nie zapominajmy, że to tylko fikcja literacka – przypomniała. – Życie nie musi przypominać powieści.

– Jeśli chcesz, zabiorę cię na wyspę Monte Christo – zaproponował nagle. – To niedaleko od Vernazzy. Może tam znajdziesz to, czego pragniesz…

Nie wątpiła, że miał na myśli samego siebie. Jego pewność siebie ubawiła ją ogromnie.

– Może…

– Jedziesz więc ze mną?

– Może… – powtórzyła z najbardziej zalotnym uśmiechem, na jaki potrafiła się zdobyć. – Ale nie teraz. Na razie muszę się pożegnać. Jestem zmęczona i potrzebuję odespać podróż. Mam za sobą naprawdę długi i męczący dzień.

– Rozumiem. – Jego wzrok prześlizgnął się po jej sylwetce. – Uno momento…

Skinął na kelnera, wciąż nie cofając drugiej dłoni z biodra Greer, i powiedział szybko coś po włosku. Tamten skłonił się i zniknął pod kolumnadą.

– Kazałem mu przynieść szlafrok dla ciebie, żebyś miała jak wrócić do pokoju. Nie każdy powinien sycić wzrok tak zachwycającym widokiem.

Jasne, tylko ty, pomyślała z ironią. A napatrzyłeś się, ile się dało. Musiała jednak przyznać, że rolę uwodziciela miał opanowaną bezbłędnie. Atakował ostro, ale potrafił się też zdobyć na szarmancki gest. Piorunująca mieszanka. Niewiele kobiet miało szanse jej się oprzeć.

– Dziękuję, panie… Mysterioso – rzuciła lekko.

Roześmiał się i była to jego pierwsza spontaniczna reakcja podczas ich spotkania. Ten moment szczerości i otwartości trwał ułamki sekundy, lecz to wystarczyło, by Greer ujrzała w owym mężczyźnie coś ujmującego, coś, co spodobało jej się znacznie bardziej niż sama atrakcyjna powierzchowność. Poczuła przypływ jakiejś dziwnej emocji, zupełnie sobie nieznanej. Nie wiedziała, co to jest i nie chciała wiedzieć.

Cofnęła się, oswabadzając się z uścisku nowego adoratora, i ruszyła w stronę schodków. Mężczyzna dotarł tam przed nią, wyskoczył na brzeg, wziął od czekającego już kelnera biały szlafrok i z zadziwiającą troskliwością otulił nim Greer.

Fiołkowe oczy spojrzały na niego z wdzięcznością.

– To miłe z twojej strony. Czułam się trochę… bezbronna.

– Jak Wenus wyłaniająca się z piany?

Kiedy to powiedział, natychmiast przypomniał jej się słynny obraz Botticellego, przedstawiający boginię miłości, która właśnie zrodziła się z morskiej piany i zupełnie naga płynie ku brzegowi, stojąc na muszli, delikatnie osłaniając się dłonią i włosami.

To porównanie sprawiło, że Greer spłonęła rumieńcem i odwróciła głowę. Tajemniczy mężczyzna skorzystał z okazji i uniósł wisior, by pocałować kuszące wgłębienie u nasady szyi Greer, gdzie wyraźnie pulsowała maleńka żyłka.

– Któregoś dnia, gdy znajdziemy się sami, mam nadzieję ujrzeć cię taką, jak Botticelli ją namalował – szepnął zmysłowo.

Gwałtownie wciągnęła powietrze i odsunęła się szybko. Podeszła do stolika, gdzie zostawiła rzeczy, chwyciła zegarek i torebkę, po czym się zawahała. Wkładać sandały, czy też wziąć je do ręki, by szybciej umknąć na górę? Nim zdążyła podjąć decyzję, adonis już był przy niej. Schylił się, a kiedy się wyprostował, złociste sandałki kołysały się w jego palcach.

– Odprowadzę cię. Nawet w hotelu „Splendido” tak piękna kobieta nie powinna chodzić bez eskorty. A jeśli ktoś zechce cię porwać i wywieźć na noc w nieznane nikomu miejsce? Nie miałabyś siły się obronić, zwłaszcza że jesteś zmęczona…

W tym momencie Greer zrozumiała, jak głęboko się myliła, z rozbawieniem wymyślając w domu, jak to sobie będą owijać playboyów wokół palca, a potem z równą łatwością pozbywać się ich. Nie wiedziała, o czym mówi! Oto trafiła na wytrawnego gracza, któremu nie da się ze śmiechem powiedzieć: „Pomyliłeś się, kotku, wcale nie jestem bogata!”.

Kiedy ją pocałował, poczuła, że przewaga jest po jego stronie. To on zdecyduje, kiedy i jak zakończyć znajomość. To on będzie się nią bawił, nie ona nim. Nie spuści z niej oka, nie odczepi się od niej, dopóki sam nie będzie miał dość. Okazał się bardziej niebezpieczny, niż to sobie wyobrażała. Przestraszona, szybko ruszyła w stronę budynku.

Na szczęście w windzie towarzyszyli im inni goście hotelowi, zdołała więc trochę ochłonąć, nim wjechali na trzecie piętro. Wróciło jej zwykłe opanowanie. Niepotrzebnie wpadła w panikę. Musiała być po prostu zmęczona długim lotem, przesłuchaniem na lotnisku, rozmowami biznesowymi i zwiedzaniem. Gdy się wyśpi, spojrzy na wszystko trzeźwiej.

Zresztą czy mogła mu się dziwić, że tak ostro się zalecał? Przecież na jego żądanie bez namysłu wskoczyła do basenu! Co miał więc sobie o niej pomyśleć, jak nie to, że trafił na kobietę spragnioną romansu? Ewidentnie przesadziła z tym zachęcaniem go.

Na szczęście rano one wyjadą do Vernazzy i będzie po kłopocie. A na drugi raz będzie miała nauczkę, by nie przesadzać!

Wyjęła klucz z torebki, szybko otworzyła drzwi apartamentu i już miała wślizgnąć się do środka, gdy mężczyzna pocałował ją ponownie, tym razem w szyję. Greer oblała fala gorąca.

– Do jutra – szepnął, a zabrzmiało to jak obietnica.

– Dobranoc – ucięła i szybko zamknęła za sobą drzwi.

Po omacku dotarła do najbliższego krzesła. Torebka wypadła jej z ręki i uderzyła o podłogę.

Dopiero w tym momencie Greer przypomniała sobie, że zostawiła mu swoje sandałki. Trudno. Nie potrzebuje ich. Nie chce ich więcej widzieć. Przede wszystkim nie chce więcej widzieć jego.