Gangsterzy. Zrodzeni z mroku - ebook

Rozdział 1

Czarny

Obserwuję moją śpiącą dziewczynę i zdaję sobie sprawę, że tak cholernie dużo się wydarzyło od naszego pierwszego spotkania, do którego doszło w dość nietypowych okolicznościach, że aż nie chce mi się w to wszystko wierzyć. Najbardziej zaskakujące jest to, że z nią jestem. Ja, który od zawsze unikałem związków. Ale Klara jest inna. Czasem, kiedy lubi postawić na swoim i okazuje zawziętość, mówię do niej „Rita”, ale tak naprawdę wolę jej prawdziwe imię, bardziej mi się podoba i bardziej do niej pasuje. „Klara Brzezińska” brzmi dobrze, a do tego Klara Brzezińska jest moja. Oczywiście po drodze były różne wyboje. Zaliczyliśmy śmierć jej ojca, Santiaga i kilka innych trupów. Od wydarzeń z tego jebanego przyjęcia w domu Szarego minęło kilka miesięcy, w czasie których byliśmy dość cicho. Trzeba było udawać, że nic się nie stało. Nie mieli na nas żadnych dowodów, a ja nie chciałem, żeby to się zmieniło, więc nawet nie szukałem zbytnio Janki, po której ślad zaginął. Nie wiem, gdzie się podziała, ale to, że ją znajdę, było tylko kwestią czasu. Wtedy mi się wytłumaczy. Muszę jednak szczerze i przed samym sobą przyznać, że nieważne, co powie. I tak pozostanie moim wrogiem. Najbardziej chyba przeżywa to wszystko Jeremiasz, który co jakiś czas o nią dopytuje. Przykro mi z jego powodu, ale widać, że nie tylko wobec mnie była nieuczciwa.

– Nie śpisz – mamrocze moje słoneczko i przysuwa się bliżej.

– Nie śpię – potwierdzam, po czym całuję ją w czoło.

– Więc o czym rozmyślasz?

– Dużo tego, a ciekawość to pierwszy stopień do piekła, kochanie.

– Nie ściemniaj, Czarny.

– Oho, teraz jestem dla ciebie „Czarny”? – droczę się z nią.

– Jakubie Wrocki. – Odrywa się ode mnie i siada tak, że patrzy na mnie z góry, dając mi idealny widok na nagie piersi. – Oczy mam wyżej, skarbie – mówi uszczypliwie.

– Wiem. – Uśmiecham się bezczelnie.

– Założę się, że znowu ci coś kiełkuje w głowie.

– Nic takiego, ale chyba nadeszła pora zamknąć sprawy.

– Nie chcę – warczy, natychmiast zmieniając się z kociaka w kocicę, i to bardzo złą.

– To, że ty nie chcesz – podciągam się do góry i siadam, odsłaniając klatę, a jedocześnie trzymając zakryty dół, który stoi na baczność – nie znaczy, że tego nie zrobimy. Dobrze wiesz, że byłem spokojny tylko dlatego, że nie chciałem, żeby się czegoś doszukali, i żebyśmy mogli złapać oddech oraz żebyś mogła wrócić do…

– Nie interesuje mnie nic z mojej przeszłości – burczy niczym obrażona mała dziewczynka.

– Jeśli tego nie zrobimy, będzie się to za nami ciągnąć jak smród po gaciach.

– Jakiś ty romantyczny. – Przewraca oczami.

– Zaraz ci pokażę, jak bardzo.

Rzucam się na nią i przewracam w pościeli tak, że ląduje pode mną. Odkąd jesteśmy razem, śpię co noc w stroju Adama, zresztą Klara często gęsto również wygląda niczym Ewa z biblijnego ogrodu. Nie inaczej jest teraz. Bez zbędnych słów sięgam ręką do jej rozgrzanej jeszcze po nocy cipki i przesuwam palcami po tych słodkich fałdkach, by po chwili zanurzyć w niej palec.

– Co robisz? – dyszy, a jej oczy są jak rozgwieżdżone niebo, kiedy na mnie patrzy.

– To, co powinienem – odpowiadam.

Oboje dobrze wiemy, że zamknie usta tylko podczas seksu, chociaż na chwilę, więc kiedy w końcu ma mnie w sobie, a ja rytmicznie się w niej poruszam, gdy jej uda zakleszczają się wokół moich bioder, faktycznie opadam ustami na jej wargi, nie dając dość do słowa. Nie ma teraz rozmowy. Jesteśmy tylko my dwoje. Nie jestem delikatny, nie tak, jak mam to w zwyczaju. Dzisiaj potrzebuję porządnego seksu, więc idę po swoje. Przewracam Klarę na brzuch, podciągam jej cudowny tyłeczek do góry, po czym wchodzę w nią od tyłu i zaczynam posuwać coraz szybciej i mocniej, a ona aż zaciska dłonie na pościeli, cicho pojękując z przyjemności. Jest kobietą, która nie potrzebuje dodatkowych stymulantów, żeby dojść, wystarczy jej dobre pieprzenie. I teraz jest nie inaczej, bo, już samemu będąc na granicy, czuję, jak jej cipka zaczyna się powoli zaciskać na moim kutasie, którym wciąż ją ujeżdżam.

– Czarny – chrypi, wyginając plecy.

– Rita – wyduszam.

Jeszcze dwa pchnięcia i dochodzę, kończąc w niej, po czym opadam na plecy mojej dziewczyny i tak leżymy jeszcze przez chwilę, łapiąc oddechy.

– Złaź ze mnie, jesteś ciężki – skrzeczy ochrypłym głosem.

– Masz rację.

Podnoszę się na przedramionach, powoli z niej wychodzę, po czym daję jej klapsa w pośladek, na co ona jedynie sapie. Zostawiam ją i ruszam pod prysznic, żeby zmyć z siebie opary seksu. Nie żeby mi to jakoś specjalnie przeszkadzało, ale mamy zadanie do wykonania, a przy okazji musimy być na pewnym przyjęciu i to w Trójmieście. Całkiem dobrze się składa, że nie będę musiał dwa razy naginać na drugi koniec kraju. Niby tylko kilka godzin jazdy, ale wolę zająć się biznesem tutaj. W końcu będziemy musieli zdecydować, czy zostaniemy w mieście, czy wyprowadzimy się na jego obrzeża. Dom, który zajął się ogniem, doszczętnie spłonął. Została mi działka i myśl o kupieniu nowego, ale nie pytałem dotąd Klary, co woli. Pierwszy raz miałem zamiar wziąć pod uwagę czyjeś zdanie, a nie tylko własne.

– Posuń się. – Słyszę za sobą, więc robię miejsce dla mojego ziółka.

– Rządzisz się.

– Mówi ten, który sam to robi. – Prycha.

– Nie wiem, jak ja z tobą wytrzymuję – drażnię się z nią.

– W sumie sama też nie mam pojęcia. Ale wiesz, że miłość do niczego nie zobowiązuje? Nie jesteśmy małżeństwem, ani nie posiadamy dzieci, więc… – Wzrusza ramionami, kiedy staje pod strumieniem ciepłej wody.

– Chcesz odejść? – pytam skonfundowany. Sądziłem, że tworzymy zgrany duet.

– Nie, ale jest łatwiej wszystko rzucić – odpowiada, a w mojej głowie zapala się czerwona lampka.

– Zjemy śniadanie i jedziemy – mówię szorstko.

– Tylko się umyję, spakuję i możemy ruszać. Zjeść możemy z chłopakami po drodze.

– Jadą tylko Ryży i Malkontent – informuję ją.

– Okej.

Wychodzę spod prysznica z mętlikiem w głowie. Wiem, że Klara ma rację. Bez dzieci, bez blachy na palcu, bez papierów, naprawdę łatwiej odejść. Z całym pakietem też nie stanowi to żadnego specjalnego utrudnienia, choć prościej jest zostawić kogoś, z kim nie łączą formalności. Ale jest jeszcze coś takiego jak miłość, a to nie jakiś tam ulotny pyłek. Kocham ją, mieszkamy razem, mimo że to mieszkanie tak jakby na walizkach. Ten apartament nie jest dla mnie domem, mój dom spłonął, ale mam na oku już coś, co od ręki mógłbym kupić. Niedaleko miejsca, gdzie wcześniej mieszkałem jest piękna nieruchomość na sprzedaż, a jej cena nawet bardziej niż dobra. I to są plany związane z moim życiem i tą kobietą. Muszę chyba jednak przyspieszyć podejmowanie decyzji, bo jej słowa mnie zaniepokoiły. Rozumiem ją, ale… Niczego jej nie ułatwię, w sumie to nawet nie pozostawię wyboru, chociaż już widzę oczami wyobraźni jej minę. Klara Brzezińska ma wielką zaletę. Nie kłamie. I należy do osób, które, gdy czegoś nie chcą, mówią po prostu „nie”. A na tyle, na ile ją poznałem, ona zawsze mówi tylko to, co chce, co niekoniecznie pokrywa się z tym, czego ja chcę, a ja lubię postawić na swoim. Zresztą oboje lubimy. I czasem dochodzi do małych zgrzytów. Chociaż co do bycia razem jesteśmy zgodni, więc tego się będę trzymał, bo jak nigdy jestem pewien, że chcę ją i cały ten szajs-pakiet w postaci ślubu, domu. Dzieci? To się zobaczy.

Wciągam bokserki i głęboko wzdycham. Wiem, że ona nie chce wracać do przeszłości, ale musimy wyjaśnić pewne sprawy.

– Jakub?

– Co? – Dopiero teraz zwracam uwagę, że Klara stoi koło mnie w samych koronkowych figach, świecąc mi przed oczami soczystymi cycuszkami.

– Wołam cię już drugi raz, gdzieś odpłynąłeś.

– Wybacz. Mam pełną głowę.

– To ma coś wspólnego z tym, co powiedziałam, prawda? – Staje naprzeciwko mnie.

– Jesteś stanowczo za bystra.

Rita

– Nie, po prostu z tobą mieszkam i cię trochę poznałam. Co się dzieje? – pytam, bo wolę pewne sprawy wyjaśnić od razu.

– Nic – zaprzecza.

– Jakub – ostrzegam go.

– Dziwnie to zabrzmiało, jakbyś miała zdezerterować.

– Proszę cię, nie to miałam na myśli. Poza tym, gdzie niby miałabym pójść? – próbuję się bronić, ale chyba mi nie wychodzi, sądząc po jego minie.

– Taa.

– Źle to powiedziałam. – Ujmuję jego dłoń i splatam nasze palce. – Wrocki, gdybym chciała, poszłabym sobie, ale tak się składa, że jesteś jedyną osobą, która mnie nie okłamała i której na mnie zależy.

– Tylko tyle?

– Tylko?

– Tak, tylko. Mnie nie tylko na tobie zależy, ale cię kocham, Rita. Pytanie, czy tobie też zależy na mnie i czy mnie kochasz.

– Chryste! – Uwalniam palce i wymachuję rękami. – Oczywiście, że tak! Skąd raptem masz wątpliwości?

– Nie mam, ale potrafię czytać między wierszami.

– Wrocki – wyciągam dłoń do jego policzka i chcę go uspokoić, bo jestem naprawdę głupia, że tamto powiedziałam – to, że mieliśmy dziwne początki, nie oznacza, że od ciebie odejdę. Gdzie to może i by się znalazło, ale nie chcę, bo cię kocham, matole. O czym bardzo dobrze wiesz, ośla łąko. – Pokazuję na niego palcem.

– Skoro tak, to wyjdź za mnie.

– Oświadczasz mi się? – pytam z niedowierzaniem.

– A dlaczego nie? – Zakłada ramiona na piersi, zasłaniając mi tym samym cudny widok. – Skoro mnie kochasz, a ja kocham ciebie, to co stoi na przeszkodzie?

– Wiesz, że wtedy wszystko się jeszcze bardziej skomplikuje?

– A może będzie wręcz przeciwnie. Więc jak?

– Chcesz odpowiedzi teraz?

– Teraz.

– Nie klęknąłeś – droczę się z nim.

– Zawsze możesz zrobić to ty. – Pokazuje na podłogę. – Dostaniesz swój zaręczynowy prezent, kochanie.

– Wolę coś świecącego na palcu niż białego na języku – wytykam mu, na co Czarny wybucha śmiechem.

– Zołza. – Całuje mnie w czoło. – To jaka jest twoja odpowiedź?

Powinnam mu odmówić. Wymyślić banał, że za krótko się znamy, ale nie zrobię tego. Z jednej przyczyny, albo raczej z dwóch. Otóż narzeczeństwo to nie małżeństwo i naprawdę go kocham. Narzeczeństwo jest tylko stanem rzeczy, który nie ma żadnych skutków prawnych, ale myśl, że będę jego narzeczoną, sprawia, że mam jeszcze większe motyle w brzuchu. Naprawdę go kocham. Nie wiem, kiedy to się stało, bo to nie była miłość od pierwszego wejrzenia, ale od początku było między nami coś, czemu nie mogliśmy zaprzeczyć. Myślę, że dlatego nie pozbył się mnie wtedy z samochodu ani z domu.

– Rita? – Ponagla mnie, a ja się uśmiecham, po czym przygryzam lekko wargę, robiąc słodką minkę i oczka niewiniątka.

– Dobrze.

– Zgadzasz się?! – Brzmi, jakby niedowierzał.

– Przecież po to pytałeś, więc dlaczego teraz jesteś taki zdziwiony? – Zaczynam się śmiać. – Ach, sądziłeś, że odmówię?

– Ale tego nie zrobiłaś, więc jesteś zaklepana.

– W sumie dobrze, że nie poklepana jak krowa na pastwisku. Ale – uśmiecham się – zaklepana będę, jak dostanę świecidełko. Więc, gdzie jest mój pierścionek? – Macham mu dłonią przed twarzą.

– A już myślałem, że nie będziesz chciała – mówi poważnym tonem, ale rozbawienie w jego oczach świadczy o tym, że się ze mną drażni. – Kupimy ci coś ładnego.

– Będę mogła sobie wybrać?

– Nie, absolutnie nie. To moje zadanie. Nie pozbawisz mnie decydującego głosu, nie w takich sprawach. Nie jestem pizdą.

– A to wiem aż za dobrze, ale zawsze możesz być chujem.

– Wobec innych, owszem. – Całuje mnie. – Musimy się zbierać, jeśli chcemy zdążyć, kochanie.

– Lubię, jak tak do mnie mówisz, ale przyjęcie jest dopiero wieczorem – przypominam mu.

– A może chcę z tobą spędzić trochę czasu?

– Na wybieraniu pierścionka? – Szczerzę się.

– Boże, chyba do reszty postradałem rozum.

– Za późno. – Śmieję się, po czym kradnę mu całusa.

Chowam do walizki kilka moich rzeczy, w tym sukienkę i szpilki, które mi wybrał, choć buty kupiłam sama. Chyba jestem przesądna. Pozwoliłam jedynie, żeby zapłacił za kieckę, a jej cena i tak była horrendalna. Czarny się jednak uparł. Podobała mi się jeszcze inna, i do tego znacznie tańsza, ale spieranie się z nim przypomina czasem walkę z wiatrakami, a ja nie mam zamiaru kruszyć o takie rzeczy kopii.

Jakiś kwadrans później siedzę na tylnym siedzeniu w towarzystwie mojego chłopaka. Cholera, wróć, narzeczonego. Jedziemy w kierunku Trójmiasta, ale kiedy zauważam, że zatrzymujemy się jeszcze w Lublinie, rzucam mu zdziwione spojrzenie. Kręci jedynie głowę, po czym wysiada, zostawiając mnie z chłopakami w samochodzie.

– Szef chce kupić pani błyskotkę na przyjęcie? – pyta Ryży.

– Co?

– Tam jest jubiler. – Kiwa głową w kierunku chodnika.

– Faktycznie – bąkam, gdy zauważam sklep.

– To co szef tam kupuje?

– Taki rodzaj błyskotki, że jak dobrze pójdzie, nie zdejmę jej z palca do końca życia – wyjaśniam.

– O, kurwa – śmieje się Malkontent – czyżby pierścionek zaręczynowy?

– Zgadłeś.

– Ja jebię – mamrocze rudy. – Szef do reszty zwariował. Mówił, że on nigdy… Aua… – Obrywa od blondyna w głowę. – Kurwa, za co?

– Za miłość, jebany idioto. Zamknij się chociaż raz.

– Dajcie spokój. – Macham ręką. – Przecież wiem, że nie chciał się wiązać.

– Chodzi o to, że szef nawet nigdy nie chciał mieć dziewczyny na stałe.

– A ma mnie. – Parskam śmiechem.

– O właśnie. I żeby nie było. Uważam, że jest pani jedyną osobą, która się dla szefa nadaje – oświadcza Ryży.

Jezu, jak ja się czuję staro, kiedy oni walą do mnie „pani”. Ale żadne tłumaczenie, żeby mówili po imieniu, nie pomogło.

– Nie mam nic przeciwko związkom, ale baby są czasem… – Blondyn urywa, szukając właściwego słowa.

– Mężczyźni też nie są lepsi.

– Ale pani nadaje się dla szefa.

– Dzięki. To miłe z waszej strony.

– Taka prawda. A przecież szef i tak sam o sobie decyduje i nikt nie byłby go w stanie do niczego zmusić. Więc jeśli poszedł kupić pierścionek, to tylko dlatego, że tego chce.

– Bardzo dobrze go znacie.

– Trochę tak – ucina szybko Ryży, bo po chwili drzwi samochodu się otwierają i Jakub z powrotem siada koło mnie.

– Szybko ci poszło.

– Jak się wie, czego się chce, to szybko idzie – stwierdza i każe Ryżemu jechać.

Wyjeżdżamy z Lublina bez słowa. On grzebie w telefonie i nic się nie dzieje. Był u jubilera, ale wciąż nic nie dostałam. Zaraz mnie coś strzeli, bo nie wiem, na co on czeka… Na ponownie oświadczyny? Jeśli jeszcze raz mnie zapyta, powiem „nie”. I będzie sobie ten pierścionek nosił sam.

Obrażona odwracam się do niego lekko bokiem i patrzę przez szybę na mijane drzewa, kiedy jesteśmy już poza miastem. W końcu opieram się o zagłówek, myśląc o przyjęciu, na które jedziemy. O ironio, czeka nas przyjęcie weselne.

Czarny

Czuję się jak dupek, nie dając jej tego pierścionka. Wybrałem naprawdę ładny, ale nie chcę z nim wyskakiwać przy moich ludziach. Lubię, jak takie chwile są tylko moje, a ona wygląda, jakby miała o to focha. Może i tak jest, ale nie lubię takich sytuacji między nami.

– Klara? – odzywam się, a ona wciąż siedzi odwrócona do mnie plecami. – Rita?

Nie odpowiada, więc kładę dłoń na jej ramieniu.

– Czego chcesz? – warczy.

– Jesteś – przysuwam się do niej bliżej i pochylam głowę, żeby tylko ona mnie usłyszała – uparta, ale i tak cię kocham.

– Też mi nowość. – Prycha.

Kurwa, to będzie ciężkie.

– Dostaniesz pierścionek, jak będziemy sami.

– A kupiłeś go w ogóle? – Odwraca głowę w moją stronę.

– Będziesz musiała się wykazać większą cierpliwością, kochanie.

– Dla ciebie wszystko, Czarny – rzuca z sarkazmem.

– Rita… – mamroczę ostrzegawczo.

– Już nie „Klara”?

– Nie zasłużyłaś. – Cmokam.

– Pieprz się, Wrocki.

– Tylko z tobą tak dobrze mi to wychodzi. – Całuję ją w policzek i zajmuję się ponownie swoimi sprawami, wciąż czując się jednak jak ostatni złamas.