Gdy mrok zapada - ebook

– Babcia zmarła dwanaście lat temu – wyjaśniła siedząca na krześle dla petentów kobieta. – Miała dziewięćdziesiąt siedem lat. Mój brat odziedziczył po niej dom. Długo stał pusty, ale tego lata zaczęliśmy go sprzątać.

Wisting zerknął na zegarek. Za chwilę miał wziąć udział w zebraniu kadetów z akademii policyjnej i powitać ich na praktykach, ale gdy usłyszał nazwisko kobiety, która pytała o niego w dyżurce na dole, natychmiast poprosił, by ją do niego przysłali.

– Znaleźliśmy zaadresowany do pana list – dodała, wyjmując z torebki kopertę. Położyła ją na stole i podsunęła komisarzowi. Na kopercie widniało nazwisko Wisting, wielkie, krągłe litery, nakreślone lekko drżącą dłonią.

– To chyba do pana, nie sądzi pan?

Wisting sięgnął po list. Koperta była pożółkła i wysuszona. Jego myśli popłynęły do zdarzeń sprzed trzydziestu lat.

– Tak, to chyba dla mnie – przytaknął.

– Babcia schowała go za oprawionym zdjęciem dziadka – wyjaśniła kobieta po drugiej stronie stołu. – W sumie to ma sens.

Wisting zważył kopertę w dłoni. Była zaklejona.

– Nie przeczytała go pani – stwierdził.

– Nie jest zaadresowany do mnie – uśmiechnęła się jego rozmówczyni. – Nie wszyscy w mojej rodzinie są nieuczciwi.

– Dziękuję – komisarz odwzajemnił uśmiech.

Kobieta wstała. Załatwiła sprawę, z którą przyszła. Wisting odprowadził ją do drzwi z listem w dłoni. Gdy tylko został sam, usiadł za biurkiem i rozdarł kopertę.

Znalazł w niej dwie kartki zapisane dwoma różnymi charakterami pisma. Przeczytał treść obu i poczuł, jak coś otwiera mu się gdzieś w tyle głowy. Złożył arkusze i wsunął je z powrotem do koperty, po czym poszedł do czekających na niego kadetów.

W sali konferencyjnej było gorąco i duszno. Ktoś otworzył okno, ale powietrze za szybą wydawało się jeszcze bardziej lepkie niż to w środku.

Komendant zaprosił Wistinga na podium. Dopiero gdy komisarz na nim stanął, uświadomił sobie, że nadal ściska w dłoniach kopertę.

Potoczył wzrokiem po pełnych napięcia twarzach, wyrzucając z siebie mechanicznie to samo przemówienie, które wygłaszał przez ostatnich piętnaście lat.

Było ich dziesięcioro, w świeżo wyprasowanych koszulach od munduru. Sześciu mężczyzn i cztery kobiety. Jedna z nich była wnuczką mężczyzny, który zajmował to samo stanowisko co obecnie Wisting wówczas, gdy komisarz sam zaczynał pracę w policji. Maren Dokken. Wisting nie wiedział, która to kadetka, i bezskutecznie próbował doszukać się śladów rodzinnego podobieństwa na którejś z kobiecych twarzy. W końcu doszedł do wniosku, że to pewnie jasnowłosa dziewczyna z końskim ogonem i pełnymi wargami siedząca blisko podium. Każdy z kadetów miał spędzić kilka tygodni w wydziale kryminalnym i zostać wdrożony w praktyczne zadania związane z prowadzeniem śledztwa.

Wisting skończył swoją zwyczajową przemowę, ale wciąż stał na podium, uderzając lekko kopertą o otwartą dłoń. Komendant zerknął na niego, oczekując, że zaraz odda mu głos.

– Chciałbym jeszcze... – powiedział zamiast tego Wisting – ...zaprosić was do wspólnego rozwiązania zagadki kryminalnej sprzed niemal stu lat.1

Bankomat znów wypluł kartę.

„Automat chwilowo nieczynny” głosiły wielkie, białe litery na zielonym ekranie.

Wisting odwrócił się do Ingrid, która kołysała wózek z bliźniakami.

– Musiała się skończyć gotówka – powiedział, rozglądając się po zatłoczonej ulicy, ozdobionej świątecznymi dekoracjami.

Ingrid uśmiechnęła się i odrzuciła głowę w tył, zerkając na ciemne wieczorne niebo. Zaczął prószyć śnieg. Drobne płatki, przypominające skrawki papieru, zdawały się wisieć w powietrzu.

– Możemy zjeść gofry w domu – powiedziała.

Wisting wsunął kartę z powrotem do portfela. Tak czy inaczej, nie miał już zbyt wiele pieniędzy na koncie i pomyślał, że będzie pewnie musiał wziąć kilka dodatkowych dyżurów.

Otoczył ramieniem Ingrid, wolną ręką złapał uchwyt wózka. Bliźniaki miały niecałe pół roku. Thomas spał, natomiast Line ani myślała o drzemce. Mrugała ciekawie oczami, chłonąc wszystko, co się wokół niej działo.

Wisting poprowadził wózek na Tollbodgaten i skręcił na wybrukowany plac przed kościołem, na którym ustawiono rozświetloną lampkami choinkę.

Straganiarze mieli na głowach czapki świętego Mikołaja, nad ich kramami unosił się zapach grzanego wina, świeżo pieczonych gofrów i ryżu na mleku z cukrem i cynamonem. Orkiestra Mikołajów siedziała stłoczona w odkrytym jaskrawoczerwonym zabytkowym aucie i grała świąteczne piosenki.

– To packard Ruperta! – zawołała Ingrid, widząc stary samochód.

– Gra na trąbce – uśmiechnął się Wisting, wskazując skinieniem głowy przednie siedzenie, a na nim mężczyznę ze sztuczną brodą i czerwoną czapką.

Stali, przysłuchując się muzyce.

Rupert Hansson był przyjacielem ojca Ingrid. Grał w kościele na ich ślubie solo na trąbce, a potem przewiózł ich swoim zabytkowym autem. Było czerwone jak wóz strażacki i miało zielone okręgi wokół chromowanych felg. Na ich ślub zostało przystrojone gałązkami brzozy i białymi wstęgami.

– Ciekawe, czy im później zapali – skomentował Wisting, rozcierając dłonie.

Ingrid pochyliła się nad wózkiem i sprawdziła, czy bliźniaki są dobrze otulone, po czym przysunęła się do męża i położyła głowę na jego ramieniu.

Rupert Hansson zauważył ich i uniósł wolną dłoń do czapki Mikołaja w geście pozdrowienia. Wisting pomachał mu w odpowiedzi, muzyk dał znać, by chwilę zaczekali.

Orkiestra skończyła grać, Rupert odwrócił się do swoich towarzyszy i zarządził, że czas już się zbierać.

Wisting i Ingrid podeszli bliżej, pchając przed sobą wózek. Rupert wysiadł z samochodu i zajrzał do dzieci. Line wyciągnęła spod kocyka rączkę i machała grubą rękawiczką, Thomas spał spokojnie obok siostry.

– Pierwsze święta z dziećmi – skomentował Rupert, podnosząc wzrok na Ingrid. – Jak miło.

– Nie możemy się doczekać – odwzajemniła uśmiech.

Wisting zbliżył się do auta.

– Myślałem, że to wóz na lato – powiedział.

– Bo to prawda – skinął głową Rupert, cofając się do samochodu. – Ale to taka nasza tradycja. Zawsze gramy na świątecznym jarmarku.

Podniósł futerał na instrument, leżący na podłodze przy pedałach, położył go na siedzeniu i otworzył.

– Chciałem cię o coś zapytać – zaczął, pakując do niego trąbkę.

– Co takiego? – chciał wiedzieć Wisting.

– Czy mógłbyś sprawdzić, do kogo należy stara stodoła przy skrzyżowaniu niedaleko Tveidalen?

Wisting spróbował przypomnieć sobie to miejsce, ale nie pamiętał żadnej stodoły.

– A jest tam coś takiego?

– Tak, ale zaraz się zawali – stwierdził Rupert. – Dach nie zniesie jeszcze jednej śnieżnej zimy.

Wisting wsunął dłonie do kieszeni kurtki.

– Dlaczego chcesz wiedzieć, do kogo należy ta stodoła?

– Podobno stoi w niej stare auto – odrzekł Rupert. – A przecież wiesz, że szukam gruchotów do odrestaurowania.

– W pobliżu nie ma żadnych innych zabudowań? – dopytywał się Wisting. – Nikogo, kogo mógłbyś zapytać?

Rupert potrząsnął głową.

– Pomyślałem, że mógłbyś się tego dla mnie dowiedzieć – ciągnął. – Bo macie chyba w policji jakieś rejestry budynków?

– Takie informacje najlepiej znaleźć w wydziale ksiąg wieczystych – wyjaśnił Wisting. – Może tam zapytaj.

– A o jaki samochód chodzi? – wtrąciła Ingrid.

– Nie jestem pewien – odrzekł Rupert. – Ale ludzie gadają o starej Minervie. – Po minach kobiety i jej męża wywnioskował, że nigdy nie słyszeli o tej marce. – Belgijski producent – wyjaśnił. – Zbankrutował jeszcze przed wojną. Pierwsze auto króla Haakona to była właśnie Minerva z czterocylindrowym silnikiem, model z 1913 roku.

– To rzadkie samochody?

Rupert skinął głową.

– Nie było ich zbyt wiele w Norwegii. Auto króla zostało najprawdopodobniej zezłomowane. W każdym razie nikt nie wie, co się z nim stało.

– Jak się dowiedziałeś o samochodzie w Tveidalen?

– Głównie z plotek – ciągnął Rupert. – Jeden z chłopców w naszym klubie usłyszał o tym od swojego wuja, podobno ktoś zaparkował go w stodole, przykrył brezentem i on tak sobie od tego czasu tam stoi.

– A kiedy to było?

– Podobno w latach dwudziestych.

Wisting uniósł brwi.

– Czyli auto miałoby tam stać od sześćdziesięciu lat?

Rupert pokiwał głową z zapałem.

– Jeśli to prawda, to niewykluczone, że mowa jest o oryginale w niezłym stanie.

Wisting nie interesował się za bardzo samochodami. Mieli z Ingrid sześcioletnie volvo. Ale teraz zaciekawiła go historia rzadkiego egzemplarza ukrytego w stodole i stojącego tam w tajemnicy przez ponad pół wieku.

– A może przejedziesz się ze mną do tej stodoły i rzucisz okiem? – zaproponował Rupert. – Mógłbym ci od razu pokazać, gdzie to jest.

– I mielibyśmy jechać tym gruchotem? – spytał Wisting, kiwnąwszy głową w stronę starego packarda.

Rupert wybuchnął śmiechem.

– Nie, tego tu biorę na lawetę – odpowiedział, wskazując na parking, gdzie czekał land rover z niskopodwoziową przyczepą.

Wisting zerknął na Ingrid i wózek. Straganiarze powoli zaczynali zamykać kramy.

– Innym razem – odpowiedział.

– Ależ jedź! – zaproponowała Ingrid, strzepując kilka płatków śniegu z budki wózka. – Ja zabiorę dzieci do domu.

Myślała pewnie to samo co on: byli winni Rupertowi Hanssonowi przysługę. Nie chciał przecież pieniędzy ani za to, że grał na ich ślubie, ani za transport do lokalu weselnego.

– Odstawię cię później pod drzwi – zapewnił Rupert.

– No dobra.

Wisting wyłowił z kieszeni spodni kluczyki do samochodu i podał je Ingrid. Powinien spróbować się trochę przespać przed nocnym dyżurem, ale przejażdżka do Tveidalen nie zajmie znów aż tyle czasu.

Ingrid wzięła od niego kluczyki i pocałowała go w policzek.

– Będę na ciebie czekać z goframi – uśmiechnęła się.

Odeszła, pchając wózek, zostawiając w świeżym śniegu wąskie ślady kółek.

Rupert Hansson poszedł po landrovera. Kierowany przez Wistinga, podjechał do starego packarda, po czym wtoczył zabytkowe auto na przyczepę.

Wisting usiadł na siedzeniu pasażera.

– Podjedziemy najpierw do mnie do domu i zostawimy lawetę – powiedział Rupert.

Wisting skinął głową.

Ruszyli Helgeroveien na zachód. Padało coraz bardziej, ale jednocześnie zrobiło się chyba cieplej. Asfalt w zostawionych przez auta koleinach był czarny i mokry.

Na wysokości Nalum Rupert skręcił z głównej drogi i zaparkował przed wolno stojącym garażem. W pobliskim domu, w oknie z gwiazdą adwentową stanęła kobieta i wyjrzała na dwór.

Wisting wysiadł i otworzył szeroką bramę. Rupert wjechał do środka, wyskoczył z samochodu i odłączył od niego przyczepę. Dwie minuty później znów byli w drodze.

Rupert włączył radio. Sygnał był tu nie najlepszy, z głośników dobiegały trzaski.

– Lokalne radio tu nie odbiera – powiedział i zaczął szukać kanału, aż w końcu zatrzymał pokrętło na ogólnokrajowej stacji NRK. Ściszył dźwięk i odwrócił się do Wistinga:

– Byłem tam jesienią. Do tej stodoły chyba nikt dawno nie zaglądał. Jakby o niej zapomniano, wokół powyrastały wysokie drzewa.

– Damy radę wejść do środka?

– Drzwi są zamknięte na wielką kłódkę – wyjaśnił Rupert. – Ale między niektórymi deskami ścian są spore szpary.

Wskazał kciukiem za siebie.

– Zabrałem latarki. Możemy poświecić do środka i sprawdzić, czy stoi tam coś, co przypomina samochód.

Kolejny kwadrans przejechali w milczeniu. W końcu Rupert skręcił na Brunlandsveien. Jakiś kilometr dalej wjechali na skrzyżowanie przy Tveidalen. Rupert skierował auto na zarośniętą boczą drogę. Światło rzucane przez przednie reflektory padło na smukłe pnie drzew. Na końcu wąskiej ścieżki przed nimi stała chyląca się ku upadkowi stodoła, kryta zardzewiałą blachą falistą.2

Rupert Hansson wyciągnął się ku tylnemu siedzeniu i podniósł z niego dwie solidne latarki. Otworzył drzwi auta, nie wyłączając silnika.

Wisting wysiadł za nim i zerknął na główną drogę. Stary budynek był z niej ledwie widoczny.

Śnieg nie zdążył jeszcze przykryć ziemi między drzewami. Mężczyźni ruszyli do stodoły, każdy po starym śladzie kół samochodowych. Reflektory land rovera kładły przed nimi długie cienie.

Na całej wschodniej ścianie i części dachu wiły się bezlistne pnącza.

Właściwie trudno to nazwać stodołą, pomyślał Wisting. W pobliżu nie ma przecież żadnego gospodarstwa, ten budynek przypomina raczej dużą szopę na narzędzia. Może była przeznaczona dla traktorów i innego sprzętu potrzebnego przy wyrębie lasu.

Rupert wskazał promieniem latarki szerokie dwudzielne drzwi. W poprzek nich biegł solidny, zamocowany nitami, stalowy wrzeciądz z kłódką zawieszoną po jednej stronie.

Wisting podszedł i wziął ją do ręki. Po chwili jego palce były brązowe, płat rdzy odpadł od żelaza i poszybował na ziemię. Wyglądało na to, że wystarczy jedno uderzenie młotkiem albo większym kamieniem, a kłódka się podda.

Wypuścił ją z dłoni i ruszył za Rupertem Hanssonem ku zachodniej stronie budynku. Las podpełzł tu aż pod ścianę, musieli przedrzeć się przez gęste chaszcze.

Stara szopa nie miała okien, ale mniej więcej na środku zachodniej ściany deski musiały poddać się ciężarowi obalonego drzewa. Rupert chwycił się jednej z gałęzi i wspiął na napierający na ścianę złamany pień. Wisting został na dole i patrzył, jak jego towarzysz brnie do przodu, starając się zachować równowagę. Mężczyzna skierował promień latarki na dziurę w ścianie i oparł się o roztrzaskane deski wokół niej.

Wisting znalazł szparę między dwiema deskami. Była zbyt wąska, by poświecić przez nią do środka, ale przytknął do niej oko i śledził stożek światła z latarki Ruperta. Wyglądało na to, że wewnątrz jest tylko jedno duże pomieszczenie. Światło prześlizgnęło się po starym pługu z dwoma korpusami, wozie konnym, drewnianym stołku, cynkowej balii i taczce bez koła. Z belek pod dachem zwisały łańcuchy i grube liny z bloczkami i hakami. Po drugiej stronie pomieszczenia stała oparta o ścianę drabina, na niektórych jej szczeblach wisiały sieci rybackie z parą bladozielonych szklanych boi.

Stożek światła błądził bez ustanku, tak że właściwie nie można było na niczym skupić wzroku. Na ułamek sekundy promień latarki padł na wewnętrzną stronę drzwi stodoły. Wistingowi wydało się, że dostrzega łańcuch i kłódkę, zupełnie jakby wrota zostały zamknięte również od środka.

Światło powędrowało następnie w głąb pomieszczenia, wyławiając z mroku cztery brudne opony od traktora ustawione jedna na drugiej. Wisting dostrzegł także lampę parafinową stojącą na beczce, zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym się znajdował.

Przesunął się nieco, odgiął kilka gałęzi i znalazł szerszą szparę między deskami. Podniósł swoją latarkę i zaświecił przez nią do środka, kierując promień na wewnętrzną stronę drzwi stodoły. Nie przywidziało mu się. Wisiał tam gruby łańcuch, przewleczony przez dwie żelazne obręcze i spięty kłódką.

Przeniósł promień światła na lampę parafinową. Obok niej na beczce leżało także pudełko zapałek i jeszcze jakiś przedmiot, którego dokładnie nie widział.

– Tam z tyłu coś jest – wykrzyknął Rupert.

Wisting zaświecił w to samo miejsce co jego towarzysz. Za kilkoma pustymi skrzynkami na ziemniaki dostrzegł pod zakurzonym brezentem jakiś większy kształt.

Rupert zeskoczył z pnia drzewa.

– Spróbujmy pójść naokoło – powiedział.

Przedarli się znów przez wybujałą dziką roślinność, okrążyli budynek i stanęli na jego tyłach. Wisting przytknął latarkę do szpary między dwiema deskami i zajrzał przez nią do środka. Śmierdziało zgnilizną. Zobaczył skrzynki na ziemniaki i zwisające spod sufitu liny, ale także dłuższy bok przedmiotu przykrytego brezentem.

– W sumie wygląda jak stary samochód – skierował światło w to miejsce. Auto było dość wysokie z tyłu, przód opadał dużo niżej, zupełnie jak maska klasycznego zabytkowego pojazdu.

– Poświeć na podłogę – poprosił Rupert, stojący nieco dalej z okiem przy węższej szparze.

Promień latarki Wistinga powędrował w dół. Brezent sięgał aż do ziemi, ale z tyłu wisiał trochę krzywo, tak że dało się dostrzec wyglądającą spod materiału sflaczałą oponę samochodową.3

W drzwiach domu powitał Wistinga zapach świeżo pieczonych gofrów. Wszedł do kuchni i uścisnął Ingrid.

– Położyłaś dzieci? – spytał.

– Thomas śpi – żona skinęła głową. – A Line bawi się w kojcu.

Wisting ruszył do salonu. Line leżała na brzuchu na ułożonym w kojcu kocyku, otoczona grzechotkami i przytulankami. Dziewczynka uniosła się na wyprostowanych rączkach i zerknęła ciekawie na ojca.

Ingrid stanęła w progu z tacą z goframi.

– Napijesz się do nich kawy? – zapytała.

Wisting potrząsnął głową.

– Muszę spróbować się zdrzemnąć przed dyżurem – odpowiedział, wyjmując Line z kojca. Dziewczynka zagulgotała z zadowolenia i zaczęła wierzgać nogami.

– I co, załatwiliście sprawę? – chciała wiedzieć Ingrid.

Wisting usiadł.

– Faktycznie stoi tam stare auto – odpowiedział, sadzając sobie Line na kolanach. – Rupert strasznie się podekscytował.

Ingrid zapaliła pierwszą świecę w adwentowym świeczniku na stole i usiadła w fotelu naprzeciwko męża.

– Dowiedzieliście się, do kogo należy stodoła?

– Chcieliśmy zapytać w najbliższym gospodarstwie, ale wyglądało na to, że mają tam jakieś rodzinne przyjęcie, więc daliśmy sobie spokój.

– Chyba nie będzie trudno to ustalić?

– Nie, ale cały kłopot w tym, że nie mamy konkretnego adresu, nie znamy też numeru działki – Wisting sięgnął po gofra. – Zaproponowałem, że wpadnę po dyżurze do urzędu gminy i zerknę na ich mapy własności gruntów.

Siedzieli jeszcze chwilę, gawędząc, aż w końcu Ingrid zdmuchnęła płomień świecy, podniosła Line z kolan męża i poszła ją przewinąć.

Wisting ruszył do pomieszczenia, które z czasem miało się stać pokojem dziecięcym. Na razie była w nim kanapa, a bliźniaki miały swoje łóżeczka ze szczebelkami w sypialni rodziców.

Wpełzł pod koc i nastawił budzik, po czym zgasił światło i zamknął oczy.

Ale sen nie przychodził. Wisting leżał, myśląc o samochodzie w stodole i o zamkniętych od środka drzwiach. Dla Ruperta Hanssona najważniejsze było ustalenie, do kogo należał zabytkowy samochód i czy dałoby się go kupić. Wistinga ciekawiło bardziej to, kto wstawił tam auto i ukrył je pod brezentem. I jak to się stało, że drzwi stodoły zostały zamknięte na dwie kłódki, zarówno od środka, jak i od zewnątrz?

Z rozmyślań wyrwał go dziecięcy płacz. Dochodził z salonu. Nie był w stanie stwierdzić, czy to Line, czy Thomas. Leżał przez chwilę, czekając, aż wrzaski ucichną, ale one tylko przybierały na sile.

Odrzucił koc i wstał. Ingrid siedziała na fotelu z Line przy piersi. Thomas leżał na kocyku z podkulonymi nogami i płakał, nie mogąc doczekać się swojej kolejki.

Wisting wziął go na ręce i przytulił miękką dziecięcą główkę do swojego szczeciniastego policzka. Płacz ucichł. Chłopiec uśmiechnął się i zagulgotał. Bliźniaki uśmiechały się teraz często i nie były to już tylko przypadkowe grymasy. Dzieci rosły i pokazywały swoje różne charaktery, zaczynały reagować, gdy ktoś do nich podchodził.

– Dziękuję – szepnęła Ingrid z fotela.

Line przekręciła główkę, by zobaczyć, co się dzieje. Mleko pociekło z kącika jej drobnych ust.

– Chyba się już najadła – stwierdziła Ingrid. – Weźmiesz ją?

Wisting położył Thomasa na kolanach żony i wziął Line na ręce. Pochodził z nią trochę po salonie, pokołysał ją i poklepał po pleckach, aż się jej odbiło. Zaniósł ją do sypialni i ułożył ostrożnie w łóżeczku, po czym wrócił do swojego posłania na kanapie.

Miał wrażenie, że budzik zadzwonił chwilę po tym, jak wreszcie udało mu się zasnąć. Namacał go w ciemnościach, wyłączył i postawił stopy na zimnej podłodze. Poszedł do łazienki, żeby się ogolić, po drodze zajrzał jeszcze do Ingrid i dzieci.

W chlebaku w kuchni było pusto. Sięgnął więc po zamkniętą paczkę chrupkiego pieczywa. Zjadł jeden listek na sucho, stojąc w oknie, i schował napoczętą paczkę z powrotem do szafki.

Śniegu na ziemi leżało niewiele, jakiś centymetr albo dwa. Termometr w oknie wskazywał, że zrobiło się trochę cieplej.

Wisting wkroczył do budynku komendy na Prinsegata za kwadrans jedenasta. Zszedł do szatni i przebrał się w mundur. Zerknął do lustra i poprawił krawat, po czym ruszył do dyżurki na górze.

Kierujący zmianą oficer zdążył już dotrzeć do pracy i zmienić swojego poprzednika. Erling Storvolden był krępym mężczyzną o okrągłej twarzy, zbliżającym się do wieku emerytalnego.

– Było coś ciekawego? – zapytał Wisting.

– Dwa wypadki drogowe – odrzekł policjant, którego miał zmienić. Dźwignął się z sofy, chwytając czapkę, i ruszył do drzwi. – Ślisko dziś na drogach.

Wisting poszedł prosto do aneksu kuchennego. Był najmłodszy, więc parzenie kawy należało do jego obowiązków.

Per Haugen pojawił się dopiero, gdy kawa była już gotowa. Był starszy od Wistinga o dwanaście lat i zdążył się dorobić trzech belek na naramiennikach. Miał na sobie mundur oraz zmiętą i poplamioną koszulę.

Erling Storvolden zawołał ich do siebie, by razem z nimi przejrzeć dziennik dyżuru. Było ich tylko trzech. Oficer kierujący zmianą i dwóch do patrolu.

Storvolden zapalił papierosa i natychmiast stwierdził, że nie zdarzyło się nic ciekawego.

Ostatnia doba rozpoczęła się od burdy w restauracji i odwiezienia do izby wytrzeźwień mężczyzny w wieku lat czterdziestu czterech. Na Kongegata zatrzymano pijanego kierowcę, patrol wyjechał do rodzinnej awantury zgłoszonej w Torstrand. W nocy zatrzymano dwoje nastolatków, których nakryto w piwnicy domu, gdzie próbowali dobrać się do schowka. Odwieziono ich do komendy i wezwano rodziców. W niedzielny poranek przyjęto zgłoszenie o zaginięciu psa, oprócz tego dzień przebiegał spokojnie. Tuż przed dwunastą zgłoszono kradzież z placu budowy na północ od miasta.

– Zwinęli im ładowarkę kołową – odczytał Storvolden z dziennika.

– Ładowarkę? – powtórzył Haugen z uniesionymi brwiami.

Storvolden zmrużył oczy, przyglądając się papierom zza chmury papierosowego dymu.

– Volvo BM 1240 – skinął głową. – Stała zaparkowana z kluczykami w stacyjce.

– Kto normalny kradnie ładowarkę? – nie przestawał się dziwić Haugen. – Pewnie ktoś się narąbał i chciał sobie zażartować.

Brnęli przez kolejne zgłoszenia. Policyjne dzienniki dyżurów były krzywym zwierciadłem, w którym odbijało się życie miasta: kradzieże, chuligaństwo, oszustwa, napady, prowadzenie pojazdów pod wpływem, wypadki, groźby karalne, awantury, stłuczki, odpalane z głupoty race ostrzegawcze, znęcanie się, osadzanie w areszcie tymczasowym, ludzie chorzy psychicznie, potrącenia, pijacy zataczający się na ulicach. W pracy policjanta człowiek wciąż stykał się z tym, co negatywne, chore, destrukcyjne, odbiegające od normy. Ale Wisting pod wieloma względami czuł się w tym mroku dobrze. Podobało mu się, że jest jednym z tych, do których w razie potrzeby można się zwrócić o pomoc, że znaczy coś dla innych i jednocześnie sprawia, że ludziom żyje się bezpieczniej. Czuł, że to, co robi, ma sens.

Storvolden zakończył przegląd dziennika i rzucił Haugenowi kluczyki do radiowozu.

– Rozglądajcie się za ładowarką – posłał kolegom uśmiech.

Zgasił papierosa w popielniczce, odwrócił krzesło do blatu biurka i wkręcił w maszynę do pisania czysty arkusz papieru.

Przed wyruszeniem w teren spędzili godzinkę na sofie w dyżurce. Komenda została wyposażona w szwedzką antenę, która łapała kanały z sąsiedniego kraju, kończące nadawanie audycji później niż NRK. W niedzielne wieczory często szedł jakiś film.

Wisting nie był zachwycony spędzaniem czasu w pracy przed telewizorem, ale był najmłodszy w oddziale i nie mógł sobie jeszcze pozwolić na próby zmiany nawyków starszych kolegów, chociaż najchętniej wyganiałby ich z sofy w dyżurce na ulice.

Z reguły wykorzystywał te wolne chwile na czytanie raportów z zamkniętych śledztw i wyciągniętych z archiwów wyroków sądowych. Czerpał z nich wiedzę o lokalnym środowisku przestępczym i lepszy wgląd w metody pracy oficera śledczego. Bo to właśnie tam, do wydziału śledczego na pierwszym piętrze, chciał się w końcu dostać. Ale dopóki Ingrid siedziała w domu z bliźniakami, musiał wstrzymać się ze składaniem podania. Stanowisko śledczego wiązało się wprawdzie z wyższymi zarobkami, ale utrata dodatków za dyżury wieczorne, nocne i weekendowe powodowała, że realnie dostawało się na nim niższą pensję, trudniej było też o nadgodziny.

Dopiero krótko przed pierwszą Haugen dźwignął się z sofy i oświadczył, że najwyższa pora ruszyć na przejażdżkę.

Wisting zebrał swoje rzeczy i zamknął je na klucz w szafce. Włożył kurtkę i zszedł za kolegą do garażu.

Ruszyli. Haugen skręcił w lewo, zjechał w dół Prinsegata, minął Thaulowsvingen i skierował auto na Storgata. Z wieczornego pociągu z Oslo wysiadła właśnie garstka pasażerów. Haugen ledwo omiótł ich wzrokiem. Wisting natomiast przyjrzał się ich twarzom. Kojarzył kilka osób, a wśród nieznajomych nie było nikogo, kto przykułby jego uwagę. Haugen pojechał dalej, klucząc bez systemu po wyludnionych ulicach.

Wisting zaczynał się niecierpliwić z powodu tej bezsensownej jazdy radiowozem. Ich działania raczej nie miały charakteru prewencyjnego, nie były też związane z żadnym śledztwem. Jeździli po prostu w kółko, czekając, aż coś się wydarzy. Oczywiście potrzebne były patrole pozostające w gotowości, ale taką pracę na pewno dałoby się wykonywać efektywniej. Mogłaby mieć bardziej celowy charakter. Lokalna przestępczość, z tego, co Wisting zdążył się nauczyć, ograniczała się z reguły do określonych obszarów miasta, zabronione czyny popełniały też zazwyczaj określone osoby, i to nawet w określonych porach. Istniały pewne schematy, które właściwie nie były wcale trudne do rozpracowania i których lepsza znajomość pozwoliłaby im być krok przed złoczyńcami.

– A może byśmy przejechali się Hoffs gate? – zaproponował.

Haugen zajęty był śledzeniem bezdomnego psa truchtającego skrajem chodnika.

– A coś tam się dzieje? – spytał, gdy minęli zwierzaka.

Ciąg dalszy w wersji pełnej