Gdy powstaną miasta - ebook

Czy­taj z so­und­trac­kiem!

https://kmjur­kow­ska.pl/in­spi­ra­cje-mu­zyczne-3/

Pierw­szemu to­mowi to­wa­rzy­szyło dwa­na­ście utwo­rów, które stwo­rzyły wy­jąt­kową play­li­stę – swo­isty so­und­track, bę­dący ide­al­nym mu­zycz­nym od­zwier­cie­dle­niem emo­cji za­war­tych w po­wie­ści. Tom drugi zo­stał uzu­peł­niony o dwa­dzie­ścia je­den utwo­rów. Nie by­ła­bym sobą, gdy­bym i do tomu trze­ciego nie do­dała pio­se­nek, które wie­lo­krot­nie były dla mnie in­spi­ra­cją i mo­ty­wa­to­rem do pracy nad książką. Tym ra­zem w Wa­sze ręce od­daję dwa­dzie­ścia sześć wy­jąt­ko­wych utwo­rów.

Pełną play­li­stę znaj­dzie­cie – jak za­wsze – na YouTu­bie i na Spo­tify. Wy­star­czy ze­ska­no­wać po­wyż­szy kod QR. Uda­nej za­bawy! ;)

KMJPRO­LOG

– To tam. – Wska­zał na be­to­nowy właz do stu­dzienki ka­na­li­za­cyj­nej w więk­szo­ści ob­ro­śnięty krza­kami. Gdyby nie po­ka­zał pal­cem, trudno by­łoby do­strzec. – O pół­nocy otwo­rzą przej­ście po dru­giej stro­nie. Bę­dzie cze­kała Ma­rina albo męż­czy­zna z ta­tu­ażem w kształ­cie li­ścia klonu na szyi.

Ro­zej­rzała się. Z mroku nocy wy­su­wał się za­rys krza­ków, chwa­stów i ma­łych pół­me­tro­wych drzew. Kształty wzno­szą­cych się gdzie­nie­gdzie stert gruzu da­wały do zro­zu­mie­nia, że kie­dyś stały tu domy, za­bu­do­wa­nia go­spo­dar­skie, a na­wet przy­sta­nek au­to­bu­sowy. Daw­niej tęt­niące ży­ciem pro­win­cje zo­stały znisz­czone i prze­ro­bione na nie­równą war­stwę kłu­ją­cych i po­rdze­wia­łych przed­mio­tów, skoł­tu­nio­nych i wy­mie­sza­nych z zie­mią. Ta ba­riera – cza­sem prze­cięta za­ku­rzo­nym i opusz­czo­nym ko­ry­ta­rzem – cią­gnęła się od be­to­no­wego muru aż do kra­wę­dzi ra­chi­tycz­nego lasu. Cza­sem spo­śród drzew wy­sta­wał ob­darty z ży­cia dom i inne po­zo­sta­ło­ści mi­nio­nego świata. To była gra­nica. Gra­nica, któ­rej nikt nie miał prawa prze­kro­czyć bez zgody or­ga­nów za­rzą­dza­ją­cych mia­stem. Strefa bu­fo­rowa cią­gnęła się przez dwa ki­lo­me­try. To tu, w mie­sza­ni­nie krza­ków i ka­mien­nych od­pad­ków, znaj­do­wał się właz, któ­rym mieli prze­do­stać się do mia­sta.

– Od lat nie oświe­tlają tej prze­strzeni – mruk­nął, za­kła­da­jąc ręce na piersi. – Wszę­dzie obo­wią­zuje za­ciem­nie­nie. Tu i w środku. Chcą unik­nąć ja­rze­nia się jak Las Ve­gas.

Ski­nęła w za­my­śle­niu głową. Zmru­żyła po­wieki, błą­dząc wzro­kiem po pra­wie dwu­ki­lo­me­tro­wym be­to­no­wym mu­rze zwień­czo­nym gę­stymi za­sie­kami. Do­my­ślała się, że mu­siały być pod na­pię­ciem. Spoj­rzała na że­la­zną, ze­spa­waną bramę, je­dyną, jaką wi­dzieli z miej­sca, w któ­rym się za­trzy­mali.

– Wszyst­kie tak wy­glą­dają? – za­py­tała, nie od­wra­ca­jąc wzroku od muru.

– Tak. Nikt z nich nie ko­rzy­sta. Ni­gdy nie opusz­czają mia­sta.

Wzięła głę­boki wdech cie­płego po­wie­trza. Pod­nio­sła głowę i spoj­rzała na mi­go­czące punk­ciki na nie­bie. Je­dyna rzecz wi­doczna z każ­dego miej­sca na Ziemi – obozu kon­cen­tra­cyj­nego, nie­wol­ni­czej farmy, ob­ję­tego pełną kon­trolą mia­sta, szu­mią­cego wzgó­rza.

– Ile zo­stało czasu?

Zer­k­nął na wy­słu­żony ze­ga­rek na prze­gu­bie.

– Dwa­dzie­ścia mi­nut do pół­nocy.

Wy­pu­ściła po­woli po­wie­trze.

Woj­tek oparł się o drzewo i ukrad­kiem zer­k­nął na Ulę. Zmarsz­czył brwi.

Sto­jąca przed nim dziew­czyna nie prze­ja­wiała pra­wie żad­nych emo­cji. Po­de­ner­wo­wa­nie, nie­pew­ność, spo­ra­dyczna na­iw­ność, nie­rzadka wy­bu­cho­wość, zwąt­pie­nie – znik­nęły, a ich miej­sce za­jęło sku­pie­nie i za­my­śle­nie. Od kiedy wy­bie­gli z Do­liny do War­szawy, kilka razy po­grą­żyli się w dłuż­szej roz­mo­wie pod­czas po­sto­jów, lecz za­wsze czuł, że Ula my­ślami była gdzie in­dziej niż on. Da­lej niż on. Kon­cen­tro­wała się na biegu, nie ha­mu­jąc in­stynk­tów. Po raz pierw­szy miał oka­zję być świad­kiem jej tak zwin­nego, sub­tel­nego i swo­bod­nego biegu. Do­piero te­raz ro­zu­miał, jak wiele ener­gii wkła­dała przez te wszyst­kie lata, by do­sto­so­wać się do tempa lu­dzi i mu­tan­tów ta­kich jak on. Co­kol­wiek ro­biła. By ukryć swoje praw­dzi­wego moż­li­wo­ści, praw­dziwą sie­bie. Te­raz, sto­jąc na kra­wę­dzi lasu, w ciem­nej i pro­stej kurtce, z krót­kimi wło­sami po­prze­ty­ka­nymi wy­raźną si­wi­zną i okiem po­kry­tym biel­mem, nie ha­mo­wała in­stynk­tów. Nie wzięła ze sobą żad­nego ba­gażu: ple­caka ani torby. Nie chciała broni, na­wet noża. Usil­nie pró­bo­wał przy­po­mnieć so­bie ostatni raz, gdy wi­dział na ustach Uli uśmiech… Nie po­tra­fił. Te­raz do­strze­gał tylko de­ter­mi­na­cję.

– Ula?

Od­wró­ciła głowę i spoj­rzała na niego ze sku­pie­niem. Prze­szył go dreszcz.

– Bo­isz się? – Wpa­try­wał się w nią uważ­nie.

Znów prze­nio­sła wzrok na mur.

– Każdy się cze­goś boi. Tylko w pew­nym mo­men­cie to prze­staje mieć zna­cze­nie – od­parła.

Prawa dłoń za­drżała jej lekko, za­nim Ula zdą­żyła ją za­ci­snąć i scho­wać do kie­szeni kurtki.

– Woj­tek…

– Tak? – Od­su­nął się od drzewa i sta­nął obok niej, ra­mię w ra­mię.

Do­cho­dziła pół­noc.

– Do­pil­nuj, żeby w Do­li­nie… – Za­wa­hała się. – Za­opie­ku­jesz się nimi?

Wes­tchnął. Wbił wzrok w dwu­ki­lo­me­trowe gru­zo­wi­sko.

– Oczy­wi­ście – mruk­nął i do­dał dla pew­no­ści – prze­cież wiesz.

Prze­łknęła gło­śno, do­piero w tym ge­ście ujaw­nia­jąc zde­ner­wo­wa­nie. Zro­biła krok do przodu i wy­sta­wiła stopę za kra­wędź lasu. Zer­k­nęła przez ra­mię.

– Do zo­ba­cze­nia. Tu lub tam.

– Tu lub tam… – od­parł już szep­tem. Nie ru­szył się, lecz od­pro­wa­dził dziew­czynę wzro­kiem aż do włazu.

Pa­trzył, jak w me­to­dycz­nym, cier­pli­wym i bez­gło­śnym mar­szu po­ko­ny­wała zbitki ka­mieni, nitki za­sie­ków i po­krę­co­nego że­la­stwa. Jak sia­dła na be­to­no­wym murku, spu­ściła nogi po za­rdze­wia­łej dra­bince i znik­nęła we wnę­trzu stu­dzienki. Nie obej­rzała się za sie­bie ani razu. Na­słu­chi­wał, do­szu­ku­jąc się w ci­szy od­gło­sów nie­bez­pie­czeń­stwa. Krzy­ków, char­kotu, wy­strza­łów, ner­wo­wych kro­ków w wil­got­nych ka­na­łach. Da­rem­nie. Gdy wska­zówka ze­gara wy­biła pierw­szą w nocy, roz­mył się w mroku po­mię­dzy drze­wami. Gdyby ktoś ob­ser­wo­wał go przez lor­netkę z wy­so­kiego muru, do­strzegłby tylko białe gałki oczu.

Woj­tek od­wró­cił się bez­sze­lest­nie i ru­szył truch­tem. Z po­wro­tem do Do­liny.ROZ­DZIAŁ 1

Stary ze­gar z ku­kułką wska­zy­wał trzy­dzie­ści sie­dem mi­nut po pół­nocy, gdy z na­daj­nika wy­do­były się ury­wane trza­ski. Długa wska­zówka mi­nęła mi­nutę czter­dzie­stą dzie­wiątą, gdy huk wy­strzału prze­szył po­wie­trze w na­grza­nym po­koju. Wy­biła dwu­na­sta pięć­dzie­siąt cztery, gdy py­ta­nie Alka roz­go­niło ci­szę ota­cza­jącą nas cia­snym ko­ko­nem – tuż po tym, gdy Alek wpro­wa­dził do or­ga­ni­zmu swo­jego brata bursz­ty­nowy płyn.

Była też go­dzina dwu­na­sta pięć­dzie­siąt sześć, gdy stra­ci­łam kon­trolę nad swoim cia­łem.

– Cho­lera. – Do­bie­gło do mnie jak z od­le­głego krańca wiel­kiego bo­iska.

– C-co się dzieje? – Hala zro­biła krok w tył i na­działa się na po­ręcz przy scho­dach. – Co się z nią dzieje? Dla­czego…?

To­mek za­klął, po czym wy­su­nął ręce w moją stronę.

– Ula… – ode­zwał się ci­cho, ale sta­now­czo, ro­biąc dwa kroki w kie­runku po­zo­sta­łych i od­gra­dza­jąc ich ode mnie. – Ula, nie zgub się… – Za­blo­ko­wał przej­ście, zbu­do­wał z wła­snego ciała mur. Zza jego syl­wetki wy­sta­wała głowa nie­przy­tom­nego Marka, za­sty­głego w ocze­ki­wa­niu Alka oraz stru­chla­łej Hali.

Żadne z nich nie zda­wało so­bie sprawy z po­wagi sy­tu­acji, gdy Alek rzu­cił w prze­strzeń to nie­wia­ry­god­nie cięż­kie py­ta­nie: Co te­raz?

Mój mózg zro­bił bły­ska­wiczny ma­ra­ton.

Ma­rek nas oszu­kał. Ma­rek kła­mał. Ma­rek obie­cy­wał po­moc, a spro­wa­dził na mo­ich przy­ja­ciół nie­bez­pie­czeń­stwo. Może tor­tury? Może na­wet śmierć? Czy Ma­rina, Syl­wia, Da­wid i Woj­tek skoń­czą w po­miesz­cze­niu bez okien i kla­mek? Czy fa­na­tyczni na­ukowcy wy­ssą z nich szpik do ostat­niej kro­pelki? Czy ich wrza­ski pełne cier­pie­nia będą nieść się wzdłuż szpi­tal­nych bia­łych ścian – i ni­g­dzie da­lej? Oni już raz to prze­żyli…

Nie po­znam od­po­wie­dzi na żadne z tych py­tań, bo Ma­rek nas wszyst­kich okła­mał i wy­słał mo­ich przy­ja­ciół na pewną śmierć!

Fu­ria za­mru­czała mi w trze­wiach i mo­men­tal­nie wy­pły­nęła na po­wierzch­nię. Wy­rzu­ciła przed sie­bie blade i za­krwa­wione ręce jak to­pie­lec w je­zio­rze. Wzięła haust po­wie­trza i wy­do­była z gar­dła char­kot zwia­stu­jący znisz­cze­nie.

– Ula, pro­szę cię, wiesz, że je­ste­śmy po two­jej stro­nie. – To­mek mó­wił z co­raz mniej­szym prze­ko­na­niem, schy­la­jąc jed­no­cze­śnie głowę. – Je­ste­śmy two­imi przy­ja­ciółmi, nie skrzyw­dzimy cię, nie mamy, jak się bro­nić, je­ste­śmy nie­winni…

Noz­drza mi drgały, gdy ner­wowo wpro­wa­dza­łam do płuc roz­grzane po­wie­trze. Lo­do­wate palce obu rąk za­ci­skały się w blade, po­prze­ty­kane błę­kit­nymi ży­łami pię­ści. Jak wy­glą­dała moja twarz? Mo­głam so­bie tylko wy­obra­zić, ob­ser­wu­jąc ro­snące prze­ra­że­nie w oczach ca­łej trójki.

Naj­gor­szą rze­czą była świa­do­mość utraty kon­troli. Wi­dzia­łam każde drgnię­cie nerwu na ob­li­czu Hali, każdy za­ci­ska­jący się mię­sień na szczęce Alka, na­dal ku­ca­ją­cego przy bra­cie. Czu­łam, jak ktoś obcy po­ru­szał mo­imi pal­cami, brał za mnie głę­bo­kie wde­chy, wy­pusz­czał z sy­kiem po­wie­trze. A w końcu po­sta­wił pierw­szy śmiały krok w stronę przy­ja­ciół.

– Ulka… – To­mek za­czął, lecz nie skoń­czył.

Fu­ria wi­działa, jak się pod­da­wał, jak się ka­jał.

Prze­li­czyła się.

Nie za­re­je­stro­wa­łam mo­mentu, w któ­rym To­mek od­bił się od pod­łogi i w nie­zwy­kle pre­cy­zyj­nych trzech kro­kach rzu­cił w moją stronę. Sta­nął za mną, wy­krę­cił mi lewą rękę za ple­cami i bez wa­ha­nia oto­czył mnie swoją. W tej dru­giej dłoni trzy­mał ostry nóż z ząb­kami, do tej pory tkwiący w po­chwie przy­twier­dzo­nej do pa­ska. Przy­tknął ostrze do mo­jego le­wego ra­mie­nia.

Fu­ria szarp­nęła cia­łem, lecz To­mek – choć przy­szło mu to z tru­dem – nie pu­ścił. Z gar­dła wy­pły­nął mi war­kot mro­żący krew w ży­łach.

– BROŃ! – To­mek huk­nął w stronę Alka i Hali. – JUŻ!

Wi­dzia­łam, jak oby­dwoje do­sko­czyli do dwóch róż­nych me­bli – Hala wy­cią­gnęła z ko­mody pi­sto­let, od­bez­pie­czyła go i wy­ce­lo­wała go w na­sze nogi. Taki sam pi­sto­let Alek od­piął z we­wnętrz­nej strony stołu, przy któ­rym ku­cał, ale nie wy­ce­lo­wał w ni­kogo. Re­ak­cja obojga była me­cha­niczną od­po­wie­dzią na ka­te­go­ryczny roz­kaz Tomka. Do­piero po jego wy­ko­na­niu włą­czyło się im my­śle­nie. Oby­dwoje wy­glą­dali na zdu­mio­nych.

– Alek, strzel Uli w udo.

Chyba się prze­sły­sza­łam!

Fu­ria wark­nęła i szarp­nęła naj­pierw ra­mie­niem, po­tem ręką. Udało jej się zła­pać Tomka za przed­ra­mię i za­ci­snąć moje palce wo­kół jego prze­gubu. Przy­ja­ciel sap­nął mi w ucho z bólu.

– STRZE­LAJ! Nic jej nie bę­dzie!

Gdy mój wzrok padł na Alka i broń w jego roz­trzę­sio­nej dłoni, wie­dzia­łam już, że nie strzeli. Ce­lo­wał w moje udo, ce­lo­wał umie­jęt­nie. Wie­dział, jak ob­cho­dzić się z bro­nią, po­tra­fił tra­fić do celu. Mógł z ła­two­ścią wy­ko­nać ko­lejny roz­kaz Tomka. Ale ja wi­dzia­łam w jego oczach prze­ra­że­nie i wa­ha­nie. Na­sze spoj­rze­nia spo­tkały się. Ja go wi­dzia­łam, ale czy on wi­dział coś wię­cej poza bia­łymi oczami, wy­sta­ją­cymi we wście­kłym gry­ma­sie zę­bami i pul­su­jącą na szyi błę­kitną żyłką? Czy wi­dział w tym wszyst­kim mnie?

– S… strzel – prze­ci­snę­łam się przez Fu­rię, za­nim na do­bre ode­brała mi resztkę kon­troli.

I wtem po­czu­łam prze­szy­wa­jący ból pod oboj­czy­kiem. Spoj­rza­łam w dół, wprost na ostrze wsu­wa­jące się w skórę. To­mek wbi­jał je co­raz głę­biej, prze­ci­ska­jąc przez skórę i mię­śnie, prze­ci­na­jąc wraż­liwe nerwy. Nie pa­no­wa­łam nad cia­łem, lecz czu­łam każde do­tknię­cie. Fu­ria wrza­snęła z wście­kło­ścią.

– Kurwa, Alek, strze­laj! – krzyk­nął To­mek, si­łu­jąc się ze mną z ro­snącą trud­no­ścią. Czu­łam, że opa­dał z sił. – Strze­laj!!!

To­mek wziął wdech i wbił głę­boko ostrze noża. Po­tem pu­ścił rę­ko­jeść i oto­czył mnie ra­mio­nami w niedź­wie­dzim uści­sku. Sły­sza­łam przy uchu jego szar­pany od­dech.

Fu­ria stra­ciła czu­cie i wła­dzę w le­wej ręce. To­mek wie­dział, gdzie wbić nóż, żeby obez­wład­nić.

Ale Fu­ria nie za­mie­rzała od­pu­ścić. Ko­lejne szarp­nię­cie i zdo­łała nie­znacz­nie wy­su­nąć ciało z ob­jęć Tomka. Już chcia­łam go zła­pać za bark i od­su­nąć – a ra­czej od­rzu­cić – da­leko w ciemną prze­strzeń po­koju, gdy po­wie­trze prze­szył huk wy­strzału. Coś po­cią­gnęło moje ciało w dół. Prze­nio­słam – a ra­czej Fu­ria prze­nio­sła – blade spoj­rze­nie na prawe udo. Gdy uj­rzała kwit­nącą na spodniach szkar­łatną plamę, fala gniewu roz­lała się po mię­śniach ze zdwo­joną siłą. Mój wzrok padł na Alka, ale to nie on na­ci­snął spust. Zro­biła to roz­trzę­siona, lecz zde­ter­mi­no­wana Hala.

Dwie rany w dwóch istot­nych miej­scach zro­biły swoje. Osła­biły Fu­rię na tyle, że To­mek zdo­łał wzmoc­nić uścisk i na­przeć ple­cami na drzwi wyj­ściowe. Łok­ciem na­ci­snął klamkę i prze­pchnął sie­bie – a po­tem i mnie – w ciemną toń po­dwórka. Za­nim po­cią­gnął mnie po scho­dach na trawę, krzyk­nął jesz­cze:

– Za­ba­ry­ka­duj­cie się i nie otwie­raj­cie, do­póki nie wrócę! NIE WY­CHODŹ­CIE NA ZE­WNĄTRZ!

Za­pach upły­wa­ją­cej krwi wpełzł w noz­drza. Fu­ria za­cią­gnęła się jak nar­ko­manka na de­tok­sie.

– Pu-uszczaj. – Zła­pała Tomka za nad­gar­stek, który znaj­do­wał się naj­bli­żej mo­ich ust i bez wa­ha­nia wbiła kły w cienką skórę. Przy­ja­ciel syk­nął.

Palce Tomka roz­luź­niły się, a uścisk osłabł. Fu­ria chwy­ciła go za przed­ra­mię i spró­bo­wała ci­snąć do przodu. Po­nie­waż nóż na­dal tkwił w ra­mie­niu, efekt nie był dla Fu­rii sa­tys­fak­cjo­nu­jący. To­mek za­chwiał się, zro­bił kilka nie­pew­nych kro­ków, aż w końcu usta­wił się do mnie przo­dem. Sta­li­śmy obok ka­mien­nej studni. Za Tom­kiem roz­le­wała się ciem­ność lasu.

Wy­cią­gał przed sie­bie ręce i wpa­try­wał się we mnie in­ten­syw­nie.

– Ula, nie daj się. Bła­gam. – Nie ru­szył się z miej­sca, go­towy na po­wstrzy­ma­nie mnie przed dzi­kim pę­dem ku do­mowi. – To nie wina Ma… – Nie do­koń­czył.

Fu­ria wy­strze­liła w jego stronę.

Agre­sja, z jaką przy­stą­piła do krwio­żer­czego po­ścigu, była tak wielka, że za­czę­łam tra­cić świa­do­mość. Wi­dok Tomka umy­ka­ją­cego w głąb ma­ja­czą­cego za do­mem lasu dzia­łał jak płachta na byka. Jego syl­wetka roz­my­wała się we mgle.

Nie wiem, jak długo bie­gli­śmy. Ock­nę­łam się po­środku lasu – oparta o pień i dy­sząca ciężko. Ja, nie Fu­ria. Prze­ni­kliwy ból w ra­mie­niu i udzie za­pul­so­wał pa­lą­cym ogniem. Czu­łam strugi potu spły­wa­jące po skro­niach i karku.

– Ty wredna ję­dzo – za­adre­so­wa­łam do Fu­rii.

Czu­łam, że wy­co­fy­wała się w głąb trzewi. Zro­biła roz­róbę i po­szła w siną dal, zo­sta­wia­jąc mnie z po­bo­jo­wi­skiem, prze­ra­żo­nymi przy­ja­ciółmi i po­wy­krę­ca­nym z bólu cia­łem.

Zro­bi­łam krok do przodu, ale od razu ru­nę­łam do przodu. Wbi­łam przed­nie zęby w po­krytą igli­wiem, wil­gotną zie­mię. Jęk­nę­łam.

– Ula… Wdech i wy­dech. – Do­biegł do mnie ła­godny szept. Od­wró­ci­łam oczy w kie­runku, z któ­rego, jak mi się wy­da­wało, do­cho­dził ko­jący głos. – Wdech i wy­dech…

Prze­wró­ci­łam się na plecy, usi­łu­jąc nie ob­cią­żyć le­wej ręki, która zwi­sała bez­wład­nie. Mój wzrok padł na sze­lesz­czącą ko­pułę drzew. Gdzie­nie­gdzie ma­ja­czyły gwiazdy.

– Ula, to nie wina Marka. To nie jego wina. Ktoś nim ste­ro­wał. Wy­ko­rzy­stano go tak, jak nas wszyst­kich. To nie jego wina… – Nie mo­głam zlo­ka­li­zo­wać kie­runku, z któ­rego do­cho­dził szept. Jakby był wszę­dzie. – Ula…

– Prze­stań. – Wy­krzy­wi­łam usta i za­ci­snę­łam dłoń. Pod pal­cami po­czu­łam igli­wie i stward­niałą zie­mię.

Sze­lest kro­ków mu­snął w lewe ucho. Prze­chy­li­łam głowę i zmru­ży­łam po­wieki.

To­mek wyj­rzał zza drzewa.

Miał głę­bo­kie za­dra­pa­nia na po­liczku i przed­ra­mie­niu. Na nad­garstku do­strze­głam ślad po mo­ich zę­bach. Na samo wspo­mnie­nie smak krwi eks­plo­do­wał w ustach. Splu­nę­łam na bok.

– To ja – za­pew­ni­łam go, gdy cof­nął się od­ru­chowo. Za­ci­snę­łam szczękę, aż zgrzyt­nęło. – Jezu…

Wal­nę­łam pię­ścią w zie­mię, po czym chwy­ci­łam za rę­ko­jeść noża, który na­dal tkwił pod oboj­czy­kiem. Jęk wy­rwał mi się z gar­dła i roz­niósł na wszyst­kie strony, pło­sząc z po­bli­skich krza­ków przy­cza­jone tam ptaki. Wy­su­nę­łam ostrze z rany i od­rzu­ci­łam nóż mię­dzy drzewa. Za­pach krwi znów za­wład­nął zmy­słami. W brzu­chu za­ła­sko­tał mi ogon Fu­rii. Sap­nę­łam.

– Mu­sisz wy­cią­gnąć po­cisk. Bo się nie po­zbie­ram… – Prze­łknę­łam z tru­dem, opusz­cza­jąc głowę na wy­sta­jący ko­rzeń. Nie mia­łam siły utrzy­mać jej w pio­nie.

Jezu, jak to się stało, że aż tak mocno stra­ci­łam kon­trolę?

To­mek ru­szył w moją stronę, lecz każdy krok sta­wiał ostroż­nie. Nie spie­szył się. Nie spusz­czał ze mnie oczu. Gdy w końcu zna­lazł się obok, kuc­nął i spoj­rzał na ranę w udzie. Wy­pu­ścił po­wie­trze z płuc.

– To za­boli.

– Nie krę­puj się. Już i tak wszystko mnie boli.

Po­chy­lił się nad nogą i bez słowa wsu­nął palce w ranę. Gdyby zo­ba­czył to ja­kiś przed­wo­jenny chi­rurg, zła­pałby się za głowę.

Ro­ze­rwane mię­śnie i skóra pło­nęły. Sku­pi­łam się na wy­rów­na­niu od­de­chu i go­ją­cej się ra­nie w ra­mie­niu. Po­mału od­zy­ski­wa­łam czu­cie w le­wej ręce. Cała mro­wiła.

To­mek pod­niósł dłoń na wy­so­kość oczu. W dwóch za­krwa­wio­nych pal­cach trzy­mał po­wy­gi­nany po­cisk. Ci­snął go za sie­bie. Spoj­rzał na mnie, po czym usiadł na ziemi i opadł na plecy.

Oboje dy­sze­li­śmy. To­mek opu­ścił głowę na wy­sta­jący ko­rzeń i za­ci­snął po­wieki.

– Boże, co za noc… – stęk­nął. Wi­dzia­łam, jak klatka pier­siowa opa­dała mu i pod­no­siła się ener­gicz­nie. Uniósł głowę i spoj­rzał na mnie. – Ale mu­szę przy­znać, że nie wie­rzy­łem, że to się uda.

Pod­cią­gnę­łam się z tru­dem do pionu i opar­łam ple­cami o pień. Wciąż by­łam słaba, rana w ra­mie­niu i ta w no­dze go­iły się wy­jąt­kowo wolno. Nie by­łam w sta­nie utrzy­mać głowy pro­sto dłu­żej niż kilka se­kund. Opar­łam po­ty­licę o drzewo.

– Co?

Chark­nął i splu­nął w bok. Wy­tarł usta o za­krwa­wiony rę­kaw. Jego rany też po­mału zni­kały.

– Że uda mi się cię po­wstrzy­mać.

Przyj­rza­łam mu się spo­mię­dzy na wpół przy­mknię­tych po­wiek.

– Ja też dzi­wię się, że ci się udało. By­łeś – prze­łknę­łam – za­dzi­wia­jąco szybki i sprawny. Jak­byś do­kład­nie wie­dział, co ro­bić… Jak?

Wy­dął usta.

– Ćwi­czy­łem. Ćwi­czy­li­śmy. W Ede­nie. Agnieszka, Ma­rina, Woj­tek i ja. – Za­mknął na mo­ment oczy. – Jak za­czę­li­śmy się od­naj­dy­wać w no­wej rze­czy­wi­sto­ści, Ma­rina wy­ja­wiła nam wszyst­kiego, co wie­działa o two­jej mu­ta­cji. Uznała, że skoro po­ja­wi­łaś się ty, że ta pie­kielna mu­ta­cja nie znik­nęła w la­bo­ra­to­rium pod Ber­li­nem, to może być ta­kich osób wię­cej. I że po­win­ni­śmy na­uczyć się przed nimi bro­nić na tyle, na ile się da.

Nie by­łam za­sko­czona stra­te­gicz­nym my­śle­niem Ma­riny.

– Chcia­ła­bym zo­ba­czyć kie­dyś sza­chowy po­je­dy­nek Alka z Ma­riną. To by­łoby lep­sze od ogól­no­świa­to­wej olim­piady, jak Boga ko­cham. – Pod­nio­słam wzrok na przy­ja­ciela. Pa­trzył na mnie z nie­zro­zu­mie­niem. – Nie­ważne. – Za­mru­ga­łam. Przez chwilę mia­łam mroczki, aż mnie ze­mdliło.

Sie­dzie­li­śmy w mil­cze­niu, chło­nąc ci­szę ota­cza­ją­cego nas lasu. Ani jedna sowa nie po­lo­wała w po­bliżu, ani jedna mysz nie wy­chy­liła nosa z norki, na­wet kor­niki po­cho­wały się głę­boko w tu­ne­lach drzew.

– Skoro Ma­rina tak was wy­ćwi­czyła, dla­czego je­steś zdzi­wiony, że się udało?

Uniósł brwi.

– Bo do tej pory wszystko było teo­rią. Pierw­szy raz spraw­dza­łem tak­tykę Ma­riny na ży­wym or­ga­ni­zmie. Osła­bić, obez­wład­nić, oba­lić. – Wy­szcze­rzył zęby w po­kracz­nym gry­ma­sie i pod­su­nął się wy­żej na łok­ciu. – Jak się czu­jesz?

Jak dursz­lak.

– Chyba się po­rzy­gam – mruk­nę­łam i jak na za­wo­ła­nie prze­chy­li­łam się w bok.

Pu­ści­łam do­rod­nego pa­wia wprost na małą so­senkę. Pięk­nie.

To­mek ze­brał się z ziemi, pod­pełzł do mnie i przy­ło­żył dłoń do mo­jego czoła. Prze­su­nął ją wzdłuż po­liczka.

– Je­steś roz­pa­lona. To coś no­wego… – Pod­parł się ręką o pień i sta­nął chwiej­nie na no­gach. – Chodź, po­mogę ci.

– Po­cze­kaj. – Otar­łam usta rę­ka­wem. – Daj mi chwilę…

Pró­bo­wa­łam zer­k­nąć na ranę w ra­mie­niu, ale gdy tylko to zro­bi­łam, przez kark prze­pły­nął prąd. Ja­kiś ze­rwany nerw jesz­cze się nie za­skle­pił. Skrzy­wi­łam się znów i przy­mknę­łam po­wieki. Tak było le­piej.

Usły­sza­łam, że To­mek usiadł na­prze­ciwko mnie i w mil­cze­niu po­ło­żył rękę na moim ko­la­nie.

– Ile tylko po­trze­bu­jesz, Ula. Na spo­koj­nie. – Dwoma pal­cami roz­su­nął frag­ment po­cię­tej tka­niny kurtki na moim ra­mie­niu. Ode­tchnął. – Goi się.

– A noga?

Po­czu­łam do­tyk chłod­nych pal­ców na udzie.

– Wol­niej, ale też.

Nie mo­głam wyjść z po­dziwu, że był taki opa­no­wany. Kilka mi­nut wcze­śniej o mało nie prze­gry­złam mu tęt­nicy.

– Ula?

– Hm?

Za­wa­hał się. Zmierz­wił włosy.

– Czy Alek i Hala wi­dzieli cię już… w ak­cji?

Ka­mień opadł mi na klatkę pier­siową i na mo­ment ode­brał dech. W tym jed­nym mo­men­cie mój mózg przy­po­mi­nał mózg Ma­riny: prze­wi­dy­wał kilka ru­chów do przodu.

Prze­łknę­łam gulę.

– Wi­dzieli, ale wtedy nie chcia­łam ich po­żreć w ca­ło­ści. Tylko ra­to­wać.

Ode­tchnął.

– To i tak do­brze. Je­den pro­blem z głowy. Nie wy­obra­żam so­bie wy­ja­śnia­nia im te­raz wszyst­kiego… – Jego wzrok padł na ra­mię, w które wsu­nął mi ostrze noża.

– Ta – przy­tak­nę­łam bez prze­ko­na­nia. Przed oczami sta­nęła mi zmro­żona stra­chem twarz Alka. – Boże… – Gdyby nie bez­sil­ność w mię­śniach obu rąk, ukry­ła­bym twarz w dło­niach. – Jak… jak po czymś ta­kim oni mogą mnie da­lej ak­cep­to­wać? Ta­kie mon­strum.

Po­krę­ci­łam głową i za­ci­snę­łam usta. Nie mo­głam nad tym za­pa­no­wać. Łza spły­nęła po po­liczku.

– Ula, Ula…

To­mek przy­su­nął się pod drzewo, oto­czył mnie ręką i przy­ci­snął do boku. Po­zwo­li­łam gło­wie opaść na jego ra­mię. Ja­kaś ci­cha i nie­śmiała cząstka mnie cze­kała na dal­sze słowa. Na ja­kieś „bę­dzie do­brze”, „oni nie mają cię za mon­strum”, „zro­zu­mieją”. Ale się nie do­cze­ka­łam. To­mek nie po­tra­fił do­brze kła­mać, więc rzadko to ro­bił.

– Po­zbie­ramy się i wró­cimy do domu. Ja­koś to bę­dzie – do­koń­czył wy­mi­ja­jąco.

Po­zwo­lił mi wy­pła­kać ból i wście­kłość. Nie prze­jął się, gdy jego po­darta bluza za­mie­niła się w zu­żytą chu­s­teczkę hi­gie­niczną.

– Prze­pra­szam. – Wy­tar­łam nie­zdar­nie poły mo­krego ma­te­riału.

– Daj spo­kój. – Wzru­szył ra­mio­nami. Uciekł wzro­kiem na niebo nad na­szymi gło­wami. My­ślami był da­leko. – Ula, Alek za­dał słuszne py­ta­nie. Co my te­raz zro­bimy? – Spoj­rzał na mnie, a w oczach cza­iła się bez­sil­ność i roz­pacz. – Ja nie mogę stra­cić Syl­wii… Nie po­zwolę… – Za­ci­snął rękę na moim nad­garstku.

Była tylko jedna rzecz, którą mo­gli­śmy zro­bić. Którą JA mo­głam zro­bić.

– Pójdę tam. Pójdę tam i wlezę na ten cho­lerny mur – od­par­łam z de­ter­mi­na­cją.

Wy­ba­łu­szył oczy.

– Niby jak? Prze­cież to ki­lo­me­try pła­skiego be­tonu. A po­tem prąd i za­sieki…

Za­śmia­łam się. Ścią­gnął brwi w nie­pew­no­ści.

– To dla mnie ża­den pro­blem. – Ode­tchnę­łam ner­wowo. – Po­tra­fię się wspi­nać w… spo­sób pa­su­jący do mo­ich oso­bli­wych zdol­no­ści.

Po­sła­łam mu roz­ba­wione spoj­rze­nie. Taaa. Te­raz się śmia­łam, ale jak przy­cho­dziło co do czego i trzeba było użyć pa­ję­czych pa­lusz­ków, to w żo­łądku zbie­rał mi się obiad z dwóch ty­go­dni.

To­mek wpa­try­wał się we mnie nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem.

– Bu­dzą się we mnie różne umie­jęt­no­ści – wy­ja­śni­łam. – Mniej lub bar­dziej przy­datne. Od czasu walki w Osa­dzie sporo się ­zmie­niło.

Przez dłuż­szą chwilę lu­stro­wał mnie spod przy­mru­żo­nych po­wiek. Mię­dzy brwiami za­kwi­tła mu po­dłużna zmarszczka.

– Ewo­lu­cja – mruk­nął do sie­bie.

Przy­tak­nę­łam tylko głową.

Wcią­gnę­łam głę­boko po­wie­trze. W płu­cach już nie kłuło, rana przy oboj­czyku prze­stała pa­lić ży­wym ogniem. Po­ru­szy­łam pal­cami le­wej ręki. Ro­zej­rza­łam się.

– Jak da­leko od­bie­gli­śmy?

– Nie pa­mię­tasz?

– Nie wszystko. Od­pły­nę­łam, kiedy za­czę­łam cię ści­gać. Ale nie wiem, jak długo mnie nie było.

– Je­ste­śmy po dru­giej stro­nie wzgó­rza.

– To nie­da­leko. Na krótko stra­ci­łam głowę.

– Jak my­ślisz, dla­czego tak się stało? Mó­wi­łaś, że już nie tra­cisz świa­do­mo­ści.

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Chyba prze­ro­sła mnie skala tego, co się stało. Ude­rzyła w wy­jąt­kowo czułą strunę.

Gdy­ba­nie.

Znów ode­tchnę­łam, po czym spró­bo­wa­łam pod­nieść się na nogi. Uśmiech­nę­łam się pod no­sem.

– Mo­żemy wra­cać. – I na­gle zda­łam so­bie sprawę, jaka była ze mnie cu­downa kum­pela. – Boże, prze­pra­szam, że nie za­py­ta­łam! – Chwy­ci­łam Tomka za ło­kieć. – Jak ty się czu­jesz? Zro­bi­łam ci krzywdę? Poza tym, co już wi­dzę…?

Omio­tłam roz­go­rącz­ko­wa­nym wzro­kiem go­jące się za­dra­pa­nia na po­liczku, po­tem te na ręce, aż w końcu przy­bli­ży­łam do oczu jego nad­gar­stek. Cztery dziurki po kłach wciąż były dość wy­raźne, ale już nie krwa­wiły.

– Nic mi nie jest. Są po­wierz­chowne. – Wstał wy­star­cza­jąco swo­bod­nie, bym od­su­nęła od sie­bie gnę­biącą trwogę. – Gdyby Hala nie strze­liła i nie zde­kon­cen­tro­wała cię kulką, by­łoby go­rzej. – Mię­sień po­liczka mu drgnął. – To co, wra­camy?

– Tak, chyba tak – wy­du­si­łam przez ści­śnięte gar­dło.

Szli­śmy po­woli, każde wła­snym tem­pem. Ku­la­łam jesz­cze – naj­wy­raź­niej po­cisk prze­bił kość, która po­trze­bo­wała wię­cej czasu, by się zro­snąć. To­mek szedł krok przede mną, z rę­koma w kie­sze­niach po­rwa­nej bluzy. Gdyby nie za­dra­pa­nia w ma­te­riale i za­schnięta krew na po­liczku, wy­glą­dałby jak zwy­kły spa­ce­ro­wicz w parku.

Chłodny wiatr roz­wiał mi włosy, gdy prze­kro­czy­li­śmy gra­nicę lasu i we­szli­śmy na po­dwórko. Dom to­nął w ciem­no­ściach. Wy­su­nę­łam słuch i ode­tchnę­łam z ulgą, gdy usły­sza­łam trzy mia­rowe bi­cia.

– W po­rządku – po­dzie­li­łam się z Tom­kiem spo­strze­że­niem, za­po­mi­na­jąc zu­peł­nie, że sam to sły­szał. Nie przy­zwy­cza­iłam się jesz­cze do jego zak­tu­ali­zo­wa­nej wer­sji.

Mi­nę­li­śmy stud­nię. Cienka smuga świa­tła do­cho­dzą­cego z par­teru prze­ci­skała się przez nie­za­bez­pie­czone drzwi. Je­dyne ja­sne pa­sma w mroku nocy. To­mek wszedł na we­randę, przy­lgnął ple­cami do ściany przy drzwiach i za­pu­kał trzy razy.

– To my. Już w po­rządku. Mo­że­cie odło­żyć broń.

Nie cze­kał na za­pew­nie­nie z wnę­trza. Po pro­stu na­ci­snął klamkę i otwo­rzył drzwi. Struga cie­płego świa­tła omio­tła moją stru­chlałą ze stra­chu po­stać. Wro­słam w trawę przed scho­dami, nie­zdolna do zro­bie­nia kroku.

Im bli­żej by­li­śmy Do­liny, tym więk­szy lęk pa­ra­li­żo­wał mnie na myśl o po­wro­cie. Nie mo­głam prze­wi­dzieć re­ak­cji Hali i Alka. Może na­de­szła pora, gdy w końcu zła­pią za wi­dły i prze­pę­dzą po­twora? Ostat­nim ra­zem ura­to­wa­łam im tyłki, ale te­raz…?

Pod­nio­słam oczy na roz­ja­śnione wej­ście. To­mek był już w środku. Nikt nie za­mknął drzwi. Nikt nie wy­szedł na ze­wnątrz z wi­dłami.

Serce ści­snęło mi się w piersi.

Mia­łam nogi jak z oło­wiu, gdy po­ko­ny­wa­łam ko­lejne stop­nie. Pod­pie­ra­jąc się ba­lu­strady, wdra­pa­łam się na we­randę. W końcu sta­nę­łam na szczy­cie i we­szłam do na­grza­nego po­miesz­cze­nia. Za­sty­głam.

To­mek ku­cał przy nie­przy­tom­nym Marku, który te­raz spo­czy­wał na ka­na­pie. Od­dy­chał spo­koj­nie, a serce biło mu w rów­nych od­stę­pach. Pa­trząc na jego uśpioną po­stać, nie od­czu­wa­łam nie­na­wi­ści czy chęci ze­msty. Te emo­cje Fu­ria za­brała ze sobą.

Hala stała naj­bli­żej, przy opar­ciu ka­napy. Wy­pro­sto­wana jak struna, nie­pewna, sku­piona, z wbi­tymi we mnie oczami jak pię­cio­zło­tówki. Omio­tłam spoj­rze­niem pi­sto­let, który za­ci­skała w zgra­bia­łych pal­cach. Spoj­rza­łam jej w oczy.

– Już… w po­rządku – szep­nę­łam nie­pew­nie, jak wtedy, gdy po­wró­ci­łam do Do­liny z cia­łem Kac­pra. Znów czu­łam się jak gość. Nie­chciany gość.

Naj­gor­sza była jed­nak świa­do­mość tego, co mnie jesz­cze cze­kało.

Spoj­rza­łam na Alka. Sie­dział przy stole, ciężką głowę pod­pie­rał na dło­niach, a łok­cie na ko­la­nach. Nie wstał, gdy we­szłam do środka. Nie pa­trzył na mnie. Z ulgą za­uwa­ży­łam, że broń odło­żył na blat.

– Wy­gląda do­brze. – To­mek prze­rwał ci­szę i pod­niósł się z ku­cek. Ob­ró­cił się do nas. Mo­men­tal­nie wy­czuł sy­tu­ację. – Ula, za­ry­gluj drzwi.

Au­to­ma­tycz­nie wy­ko­na­łam roz­kaz, po czym opar­łam się ple­cami o ścianę, nie­zdolna do wy­ko­na­nia na­stęp­nego kroku.

– Ma­rek bę­dzie jesz­cze spał przez naj­mniej dobę. – To­mek pod­szedł do zlewu i od­krę­cił kran. Woda w ru­rach za­bul­go­tała, a za ścianą jęk­nął stary bak, w któ­rym gro­ma­dzi­li­śmy za­pas. – Jak tylko się zbu­dzi, spró­bu­jemy wy­ci­snąć z niego coś wię­cej. Może te­raz, kiedy Ko­ali­cja go nie kon­tro­luje, przy­po­mni so­bie ja­kieś ob­razy, które Oli­wia mi­mo­wol­nie mu prze­słała… Albo ktoś, kto jest „Oli­wią” – do­dał ci­szej i za­milkł.

Spoj­rzał na Halę i Alka. Wy­tarł ręce o ręcz­nik, ścią­gnął za­krwa­wioną bluzę i prze­wie­sił ją przez krze­sło. Usiadł na nim ze stęk­nię­ciem i od­chy­lił głowę do tyłu.

– Czy ktoś… od­zy­wał się, kiedy… nas nie było?

Nie mia­łam od­wagi spoj­rzeć ani na Halę, ani na Alka. Spu­ści­łam wzrok na ubło­cone buty.

– Nie – od­po­wie­dział Alek.

Prze­szły mnie ciarki na dźwięk jego za­chryp­nię­tego głosu.

I wtem pod­niósł wzrok na mnie. Naj­pierw zer­k­nął nie­pew­nie, jak uczeń w szkole sku­szony cie­ka­wym wi­do­kiem za oknem. Gdy tylko jego spoj­rze­nie na­tknęło się na moje, ja­kaś ba­riera pę­kła. Wy­pro­sto­wał się i wcią­gnął głę­boko po­wie­trze. Nie od­wró­cił już oczu.

Wstał ci­cho, pod­szedł do kranu i zmo­czył zwi­nięty w kostkę ręcz­nik. Bez słowa ru­szył w moją stronę. Chcia­łam zro­bić krok w tył, ale tylko moc­niej wbi­łam się w ścianę. Alek nie zwol­nił. Gdy jego zimne palce oplo­tły ła­god­nie mój nad­gar­stek, ze­szło ze mnie ci­śnie­nie.

– Usiądź – szep­nął i pod­pro­wa­dził mnie do krze­sła, na któ­rym wcze­śniej sie­dział.

Spo­czę­łam bez słowa. Kuc­nął przede mną i w peł­nym emo­cji mil­cze­niu za­czął ście­rać krew z mo­jego pod­bródka i po­licz­ków. Po­dą­żał wzro­kiem za ręcz­ni­kiem. Nie sko­men­to­wał gru­bych skrze­pów krwi Tomka, które za­sty­gły na bro­dzie i szyi.

Gdy skoń­czył z twa­rzą, prze­niósł się na po­zo­stałe wi­doczne plamy. Naj­pierw oczy­ścił ranę na udzie, która te­raz była już tylko wy­pu­kłą, śniadą bli­zną. Na końcu spoj­rzał na oboj­czyk i prze­łknął z tru­dem. Wi­dzia­łam, jak grdyka prze­su­nęła mu się w górę i w dół. Mu­siał bar­dzo wy­raź­nie wi­dzieć szty­let wsu­wa­jący się w moją skórę…

Na­sze spoj­rze­nia ze­tknęły się.

– Nic mi nie jest. Na­prawdę. To­mek wie­dział, co robi. – Tak bar­dzo pra­gnę­łam go do­tknąć. Po­wstrzy­ma­łam się jed­nak ze stra­chu, że się od­su­nie. – Tak było trzeba.

Po­nad jego ra­mie­niem wy­pa­trzy­łam Halę. Nie opu­ściła broni, nie usia­dła na ka­na­pie. Czu­wała. Wi­dzia­łam, jak kra­wę­dzie nosa drżały jej pod wpły­wem dy­na­micz­nego, ury­wa­nego od­de­chu.

– Prze­pra­szam – bąk­nę­łam. Nie­wi­dzialna ob­ręcz za­ci­snęła mi się na gar­dle.

Alek pod­niósł rękę i prze­su­nął pal­cem pod moim oboj­czy­kiem, który jesz­cze pięt­na­ście mi­nut wcze­śniej był po­szar­pany. Te­raz po­zo­stały tylko resztki za­sty­głej krwi i wy­raźny ślad po ostrzu na roz­dar­tej kurtce. Alek długo wpa­try­wał się w to miej­sce.

Wresz­cie Hala opa­dła na ka­napę. Ra­miona i ręce zwię­dły jej jak odłą­czone od prądu. Za­bez­pie­czyła pi­sto­let i odło­żyła go. Spoj­rzała na swoje roz­cza­pie­rzone palce.

– Boże… Czuję się jak po se­anse hor­roru w 4D. – Spoj­rzała na po­grą­żo­nego we śnie brata, na mu­ze­alny i upar­cie mil­czący na­daj­nik na ła­wie, a po­tem na mnie. – Mi­nęła go­dzina. Nie było ani jed­nego sy­gnału. Mia­sto ich wchło­nęło.

– Mu­simy do­stać się do środka – wy­pa­lił To­mek, pod­no­sząc głowę z opar­cia i za­kła­da­jąc ręce na piersi.

W jego gło­sie było tyle sta­now­czo­ści, że nie wąt­pi­łam w jego de­ter­mi­na­cję. To­mek na­prawdę był go­tów ru­szyć na dwu­ki­lo­me­trowy mur zwień­czony za­sie­kami pod prą­dem. Nie­ważne, czy z pa­ję­czymi pa­lusz­kami, czy bez.

Oczy Al­kowi po­ciem­niały.

– My? – wy­du­kał, pod­no­sząc się z ku­cek. Zwró­cił się ca­łym cia­łem do Tomka. – Czyli kto?

– Ula i ja.

Dłoń Alka, znaj­du­jąca się na wy­so­ko­ści mo­ich oczu, za­ci­snęła się w pięść. Oto­czy­łam ją de­li­kat­nie pal­cami. Alek zsu­nął na mnie spoj­rze­nie pełne nie­po­koju.

– Mu­simy coś zro­bić, a to je­dyne wyj­ście. – Mie­rzy­li­śmy się wzro­kiem. – Nie zo­sta­wię tam Ma­riny. To ja ją tam wpa­ko­wa­łam…

– Nie, Ula, to był mój po­mysł – mruk­nął schryp­nię­tym gło­sem.

Wsta­łam, by zmniej­szyć dzie­lącą nas od­le­głość.

– Ale to ja za­pew­nia­łam ją o bez­piecz­nym przej­ściu do War­szawy. Po­wie­dzia­łam wy­raź­nie, że może mi za­ufać. Za­ufała.

Krew od­pły­nęła mi z po­licz­ków, gdy sens tych słów do­tarł w pełni do świa­do­mo­ści.

Boże… Ona mo­gła po­my­śleć, że ce­lowo ją tam wpa­ko­wa­łam. A przy oka­zji Wojtka, Da­wida i Syl­wię… Że od­pła­ca­łam się za hi­sto­rię z tu­ne­lem.

– Nie mogę ich tam zo­sta­wić, mu­szę ich wy­cią­gnąć. Choćby to miała być ostat­nia rzecz, jaką zro­bię w ży­ciu.

Długo na sie­bie pa­trzy­li­śmy. Alek za­wie­sił na chwilę wzrok na mo­ich ustach. Ode­rwał go z tru­dem i skie­ro­wał na Tomka.

– Głup­szego po­my­słu dawno nie sły­sza­łem – wark­nął, ci­ska­jąc mo­kry ręcz­nik na stół. – Ro­zu­miem twoje po­budki, ale nie wpa­dło ci do głowy, że kiedy tylko Ula znaj­dzie się w War­sza­wie, to Ko­ali­cja wsa­dzi ją do ma­szynki do mie­le­nia i prze­robi na setki szcze­pio­nek? Stwo­rzą so­bie z niej ar­mię! Nie wpa­dło ci do głowy, że zro­bią z Uli kró­lika do­świad­czal­nego?! – Z każ­dym ko­lej­nym sło­wem pod­no­sił ton, a ostat­nie wy­rzu­cił z sie­bie z krzy­kiem. Emo­cje brały górę. Spoj­rzał na mnie. Wście­kłe ogniki tań­czyły mu w tę­czów­kach. – Trzeba się naj­pierw za­sta­no­wić, po­my­śleć, prze­ana­li­zo­wać!

– Masz inny po­mysł? – wy­pa­lił oskar­ży­ciel­sko To­mek, zry­wa­jąc się z krze­sła. Dwa bu­zu­jące worki te­sto­ste­ronu od­dzie­lał je­den drew­niany stół.

– Jesz­cze nie, ale coś wy­my­ślę – wy­ce­dził. – Wpusz­cze­nie Uli za mury War­szawy to już nie kwe­stia emo­cjo­nal­nych po­bu­dek czy chęci ra­to­wa­nia przy­ja­ciół, ale ego­izm w czy­stej po­staci. Nie­od­po­wie­dzial­ność na ogromną skalę!

– Chło­paki, pro­szę was. – Hala pod­nio­sła się ze zmę­cze­niem i sta­nęła po­mię­dzy nimi. Zer­k­nęła na Tomka. – Alek ma tro­chę ra­cji. Nie po­win­ni­śmy dzia­łać po­chop­nie. To, co się stało w War­sza­wie, jest dla mnie ta­kim sa­mym za­sko­cze­niem, jak dla cie­bie. Ro­zu­miem, że wpa­dła osoba, którą ko­chasz, i twoi przy­ja­ciele, ale nie mo­żemy dzia­łać cha­otycz­nie. Stawka jest za wy­soka. – Od­chrząk­nęła. Po­wio­dła spoj­rze­niem po Tomku, Alku, mnie, aż za­trzy­mała go na śpią­cym Marku. – Za dzień lub dwa Ma­rek się obu­dzi. Je­śli wszystko pój­dzie do­brze, czip się wy­łą­czy, a my prze­ko­namy się, jak bar­dzo Ma­rek był przez ostat­nie lata Mar­kiem, a jak bar­dzo ma­rio­netką. Zo­ba­czymy, co zo­stało mu w gło­wie i co może się przy­dać. Tyle mo­żemy po­cze­kać. – Wbiła zna­czący wzrok w Tomka. – Prawda?

Nie od razu od­po­wie­dział. Do­piero po chwili przy­tak­nął głową. Bez prze­ko­na­nia. Mo­głam so­bie tylko wy­obra­zić, ile bólu spra­wił mu ten po­tulny gest.

Wtedy Hala pod­parła się pod boki i od­wró­ciła w stronę Alka i mnie. Ścią­gnęła brwi. Nie wró­żyło to do­brze.

– Świet­nie. A te­raz ła­ska­wie wy­ja­śni­cie mi, co ozna­cza, że „wsa­dzą Ulę do ma­szynki do mie­le­nia i prze­ro­bią na setki szcze­pio­nek” oraz że „wpusz­cze­nie Uli za mury to ego­izm w czy­stej po­staci”.

Po­pa­trzy­li­śmy z Al­kiem po so­bie.

O cho­lera.

***

Każdy czło­wiek ina­czej ob­ja­wia za­sko­cze­nie. Więk­szo­ści opada szczęka, a oczy po­więk­szają się do roz­mia­rów orze­cha, lecz cza­sem zda­rzy się osoba, która od­czuwa silną po­trzebę wy­śmia­nia zdu­mie­nia. Wy­śmia­nia z sie­bie. Tak wła­śnie za­re­ago­wała Hala, gdy Alek i ja (a w za­sa­dzie w więk­szo­ści Alek, bo mnie z tru­dem słowa prze­ci­skały się przez gar­dło) opo­wie­dział jej, kim na­prawdę by­łam. Śmiała się ner­wowo, gar­dłowo, za­kry­wa­jąc usta pal­cami. By­łam pewna, że ju­tro bę­dzie miała za­kwasy w prze­po­nie.

W pew­nym mo­men­cie, jak na za­wo­ła­nie, prze­stała się śmiać. Mina jej zrze­dła, krew od­pły­nęła z twa­rzy. Wy­ba­łu­szyła oczy. Białka ja­rzyły się w ciem­nej nocy. Sta­li­śmy na we­ran­dzie, z dala od uszu na­dal nie­wia­ry­god­nego Marka.

– Wy nie żar­tu­je­cie, prawda?

Po­krę­ci­li­śmy zgod­nie gło­wami. Swoje trzy gro­sze do­rzu­cił To­mek.

– Są­dzi­łem, że już o tym wiesz. – Spoj­rzał na mnie z wy­rzu­tem. – Mó­wi­łaś, że wie­dzą.

– Alek wie­dział…

– A ja za­bro­ni­łem mó­wić ko­mu­kol­wiek. – Alek skrzy­żo­wał ręce na piersi i wpa­trzył się wy­zy­wa­jąco w sio­strę. – Czu­łem, że im mniej osób o tym wie, tym le­piej. Jak wi­dać, do­brze my­śla­łem, bo gdyby Ma­rek do­wie­dział się, kim Ula jest, Do­lina już by nie ist­niała.

Hala od­dy­chała przez otwarte usta.

– Tak, z pew­no­ścią już by po nią przy­szli – przy­znała w końcu i prze­nio­sła oskar­ży­ciel­ski wzrok na mnie. – Mimo to mo­głaś po­wie­dzieć cho­ciaż mnie. Ja nie mam czipa.

Wy­cią­gnę­łam ręce przed sie­bie.

– Hala, nic by nie zmie­niło, gdy­bym ci po­wie­działa, a mo­gła­bym na­ra­zić cię na nie­bez­pie­czeń­stwo. Zresztą po­wie­dzia­łam Al­kowi. – Wska­za­łam na niego. – Wła­śnie po to, żeby ktoś w Do­li­nie wie­dział. Ale im mniej osób wie, tym bez­piecz­niej…

W po­wie­trzu za­wi­sła cięż­ko­strawna ci­sza, prze­ty­kana tylko cy­ka­niem noc­nych świersz­czy. To­mek, w ca­łej swej bły­sko­tli­wo­ści, wska­zał głową na drzwi.

– Wra­cajmy – rzekł i znik­nął w roz­ja­śnio­nym wnę­trzu.

Ru­szy­li­śmy za nim.

To­mek pod­szedł do ku­chenki i za­czął przy­go­to­wy­wać na­pary z ziół. Od­nio­słam wra­że­nie, że me­lisy wsy­pał do kub­ków naj­wię­cej. Alek spoj­rzał na Tomka.

– Ad­ap­ta­cja nie zaj­mie Mar­kowi dłu­żej niż dzień lub dwa?

To­mek ze­rwał kilka list­ków z wi­szą­cego przy gło­wie pęku su­szo­nej mięty i do­rzu­cił do kub­ków.

– Nie. Cza­sem zda­rzało się dłu­żej, ale rzadko.

– Cie­kawe, jak długo za­jęło to Ery­kowi. Skoro mamy te same mar­kery… – du­mał gło­śno Alek. Wy­mi­nął na­dal za­sty­głą w bez­ru­chu Halę, jakby jej tam nie było, i pod­szedł do brata. Przy­ło­żył ze­wnętrzną stronę dłoni do jego czoła. – Jest roz­pa­lony. To nor­malne?

To­mek po­ki­wał, za­le­wa­jąc zioła wrząt­kiem. Przy­jemna woń roz­nio­sła się po po­miesz­cze­niu.

– Po­win­ni­śmy ten czas do­brze wy­ko­rzy­stać. – Alek do­rzu­cił do ognia kilka drew. Wsa­dził ręce do kie­szeni spodni i za­pa­trzył się na tań­czące pło­mie­nie. – Zre­ge­ne­ro­wać się, prze­spać, od­po­cząć.

– Po­pie­ram. – To­mek od­wró­cił się z kub­kami w ręku. Je­den po­dał mnie. – A ty, moja droga, przede wszyst­kim. Co prawda ci­śnie­nie tro­chę ci ze­szło, kiedy się na mnie wy­ży­łaś, ale to nie wy­star­czy.

Uśmiech­nął się zza pary wę­dru­ją­cej znad kubka.

Upi­łam łyk, a po­tem na­stępny i na­stępny… Przy­jemne od­prę­że­nie roz­lało mi się po ciele.

Na mo­ment za­po­mnia­łam o tra­ge­dii, która w tej chwili roz­gry­wała się w War­sza­wie. Myśl, że Ma­rinę, Da­wida, Syl­wię i Wojtka na­ukowcy Ko­ali­cji mo­gli wła­śnie trak­to­wać gru­bymi igłami i elek­tro­dami pod na­pię­ciem, od­su­nęła się w tył głowy. Po­czu­łam odu­rza­jącą sen­ność…

– Idź­cie się prze­spać, po­waż­nie. – To­mek od­sta­wił swój ku­bek na stół. – Ja zo­stanę na cza­tach. Na wszelki wy­pa­dek, gdyby Ma­rina…

– Ja­sne. Za­wo­łaj mnie, gdyby coś się działo, do­brze? – po­pro­sił Alek. – Hala, idziesz?

Gdy tylko przy­ło­ży­łam ocię­żałą głowę do po­duszki, po­wieki same mi opa­dły.

Mięk­kość po­ścieli była obez­wład­nia­jąca. W po­łą­cze­niu z mie­szanką ziół, które za­apli­ko­wał nam To­mek, po­zwo­liła od­su­nąć na bok wszel­kie ko­tłu­jące się my­śli. Czu­łam tylko tę mięk­kość, sza­le­jące w ner­wach i mię­śniach roz­luź­nie­nie, za­pach lasu i ła­godny do­tyk dłoni Alka, gdy zdej­mo­wał mi buty i kurtkę. Okrył mnie ko­cem i po­ło­żył się obok. Ostat­nią rze­czą, jaką za­pa­mię­ta­łam, był czuły po­ca­łu­nek zło­żony na czole.

Tak. To zde­cy­do­wa­nie przy­jem­niej­sze roz­wią­za­nie niż wi­dły.