-
W empik go
Gdzie ja miałam oczy? - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
21 marca 2021
Ebook
23,10 zł
Audiobook
25,20 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Gdzie ja miałam oczy? - ebook
Co powinna zrobić kobieta zdradzona przez męża? Gdy upora się z lawiną myśli: Dlaczego ja?! Dlaczego spotkało to właśnie mnie?! Co ludzie powiedzą?! Gdzie ja miałam oczy?! Zraniona kobieta może robić wszystko! Los dał jej właśnie kolejną szansę! Na początek najlepiej zmienić otoczenie. Tak też czyni Marta główna bohaterka powieści. Swoim nagłym przyjazdem burzy senny spokój prowincjonalnego miasteczka i chociaż stara się trzymać na uboczu, jakimś dziwnym trafem wciąż znajduje się w centrum wydarzeń. Kochająca matka i troskliwi przyjaciele robią wszystko, by ponownie wydać ją za mąż. A ona sama powolutku zaczyna marzyć, powolutku zaczyna wierzyć, że: Jutro będzie lepiej! Inne mają gorzej! Dam sobie radę! Gdzie ja miałam oczy?! Niedługo będzie wiosna!
Kotarska udowadnia, że miłość można znaleźć tuż obok. Że stoi i czeka. Że jej dotykamy. Że ją czujemy. Niestety często po prostu jej nie widzimy. Stąpamy obok niczym ślepcy. Może nie chcemy, przyjąć do świadomości faktu, że tak jest. Może nie chcemy, jej zobaczyć.
Jest to powieść lekka, przyjemna, napisana z dużym poczuciem humoru, a także z klasą, inteligentnie. Wyraziste postaci, żywe dialogi, wciągająca od pierwszej strony, niebanalna akcja. Po prostu dobra literatura.
Okładka: Katarzyna Drewek-Wojtasik
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66719-39-2 |
| Rozmiar pliku: | 280 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Maraton sklepowy dobiegał końca. Obładowana torbami jak wielbłąd wjechałam na ostatnie piętro galerii. Bez wielkiej nadziei rozejrzałam się za Markiem. Zniknął mi z oczu już dawno temu i prawdopodobieństwo, że odnajdę go teraz, kiedy jest mi najbardziej potrzebny, było bliskie zeru. Zdeponowałam pakunki przy kasie i rozpoczęłam polowanie na buty. Przymierzyłam kolejno z tuzin par czółenek. W końcu po długim namyśle wytypowałam trzy i zabawa rozpoczęła się od nowa. Podobały mi się wszystkie.
Zadzwoniła komórka, na znak, że mój mężuś jednak się za mną stęsknił.
– Długo jeszcze? – zapytał, nie kryjąc rozdrażnienia.
– Już, już lecę – odpowiedziałam, jak na przykładną żonę przystało.
– Czekam w kawiarni przy wejściu – rzucił.
Podjęłam decyzję i natychmiast rozgrzeszyłam się w myślach. To wyłącznie wina Marka, a ładnych butów nigdy za wiele.
– Biorę wszystkie trzy – powiedziałam głośno.
Mój mąż siedział przy stoliku z miną znudzonego mopsa i popijał cappuccino. Kiedy podeszłam, wstał i bez słowa przejął obowiązki tragarza. Dopiero pakując zakupy do bagażnika, zajrzał do środka i skrzywił się z dezaprobatą.
– Moim zdaniem przesadzasz z tymi ciuchami. Wyjeżdżasz zaledwie na tydzień, a wydałaś już trzy razy więcej, niż zarobisz na tym głupim kontrakcie. I na dodatek zachowujesz się tak, jakbyś nigdy nie była za granicą – dodał karcąco.
– Inwestuję w siebie! – zaprotestowałam. – Wiesz przecież, jak długo czekałam na taką szansę – tłumaczyłam po raz setny. – Nie chcę całego życia spędzić przy biurku, na przekładaniu nudnych papierów. Teraz, kiedy moja kariera tłumacza zaczęła nabierać rumieńców, nie zaprzepaszczę jej przez jakieś głupie niedopatrzenia. Muszę...
– Wiem, wiem – przerwał mi w pół zdania. – Musisz być najpiękniejszą i najlepiej ubraną tłumaczką w Europie. Aż dziw, że nie kupiłaś futra – zakończył uszczypliwie.
– We Włoszech nie miałabym z niego pożytku, ale przy najbliższej okazji nie omieszkam skorzystać z twojego świetnego pomysłu – odcięłam się. – Zacznij odkładać pieniążki.
– Dziś Mediolan, jutro Paryż, Rzym, pojutrze cały świat – entuzjazmowałam się w drodze na lotnisko. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się cieszę z tego wyjazdu. Wreszcie wypłynę na szerokie wody, osiągnę coś samodzielnie.
Marek cierpliwie przytakiwał głową i uśmiechał się pod nosem, życząc mi podboju całego globu w jak najkrótszym czasie.
– Będę okropnie tęsknił – zamruczał, wyjmując torby z samochodu. – Zadzwoń natychmiast po przylocie. Wybacz, że nie dotrzymam ci towarzystwa – dodał, całując mnie na pożegnanie – ale muszę wracać do pracy. – Pa, kochanie!
Sen o potędze zakończył się po trzech godzinach oczekiwania na odlot. Strajk Włochów zrujnował moje marzenia, a przynajmniej przesunął je na bliżej nieokreśloną przyszłość. Niedawną euforię zastąpiło rozczarowanie i zmęczenie. O dwudziestej oficjalnie odwołano lot i radca Talarek zarządził odwrót.
Sapiąc z wysiłku, ciągnęłam dwie wypchane torby podróżne w stronę postoju taksi. Klęłam w duchu własne gapiostwo – jeden telefon do męża załatwiłby komfortowy powrót do domu.
Sprawię mu niezłą niespodziankę – pocieszyłam się w duchu, wyobrażając sobie jego zdziwioną minę.
Wreszcie po dziewiątej, spocona, rozczochrana, ostatkiem sił wepchnęłam bagaż do windy. Marzyłam tylko o kąpieli i śnie. Jak mało człowiekowi potrzeba do szczęścia – pomyślałam, z ulgą otwierając drzwi mieszkania.
Weszłam do pokoju i przeżyłam najgorsze chwile w życiu.
A wszystko dlatego, że nie zachowałam się jak dama. Prawdziwym damom nigdy nie zdarzają się podobne historie. Prawdziwa dama zadzwoniłaby z lotniska i zastałaby w domu radosnego męża i kolację dla dwojga.
Kolacja, owszem, była przygotowana, ale z pewnością nie dla mnie.
Z łazienki doleciał mnie męsko-damski śmiech, uchyliłam drzwi i skamieniałam w progu.
Para pod prysznicem również zamarła.
W takiej chwili można zrobić tylko dwie rzeczy: wyjąć z torebki pistolet albo posłużyć się strzałą ironii. Z braku spluwy zdobyłam się na to drugie. Przerwałam przedłużające się milczenie:
– Przepraszam, długo to jeszcze potrwa? – zapytałam załamującym się głosem. – Chcę się odświeżyć po podróży. Idźcie się bawić do pokoju.
Podziałało, a jakże – człowiek bez ubrania jest bezbronny jak dziecko, bezwolny i płochliwy jednocześnie.
Już po kilku sekundach z ulgą zamknęłam drzwi na zasuwkę. Czułam gorące pulsowanie w skroniach, niemal fizyczny ból. Oparłam czoło o zimną taflę lustra i pozostałam w bezruchu, niezdolna do myślenia i działania.
Z otępienia wyrwało mnie jednostajne, coraz ostrzejsze pukanie do drzwi. Nie kontrolowałam upływu czasu, może minęła godzina, a może cała wieczność?
– Kochanie, jesteś tam? Marta, odezwij się – słyszysz?! Nie bądź dziecinna, musimy porozmawiać! Wszystko ci wyjaśnię, to głupie nieporozumienie... zrozum...
Nie mogłam tego słuchać! Uruchomiłam spłuczkę i na cały regulator odkręciłam wszystkie krany. Otulona woalem pary, odgrodzona szumem wody zapadłam w nieświadomość.
Coś skończyło się na zawsze i nie zostało mi już nic.
Osiągnąwszy dno rozpaczy, dopuściłam do głosu inne uczucia. Pamięć wróciła, umysł niczym wyszukiwarka internetowa wydobył z zakamarków pamięci listę wszystkich mężowskich kłamstw, niedomówień, nielojalności, złośliwości, przykładów egoizmu i głupoty. I to, co się dziś stało, niespodziankę, po której długo się chyba nie otrząsnę! Odkręciłam zimną wodę, co pomogło mi sprecyzować ostateczny wniosek.
Dosyć! Koniec! Muszę wygnać Adama z raju! Jeszcze dziś! Natychmiast! Trzeba tylko otworzyć drzwi, spojrzeć mu prosto w oczy i wygłosić wyrok.
Najważniejsze, żeby nie płakać, tylko nie płakać! – powtarzałam sobie w duchu.
Wysuszyłam włosy, poprawiłam makijaż, wbiłam się ponownie w podróżne ciuchy i z podniesionym czołem opuściłam azyl. Z kamienną twarzą wysłuchałam tłumaczeń typu: to nie było tak jak myślisz, ona nic dla mnie nie znaczy, to tylko niewinny flirt. Nerwy puściły mi dopiero przy tekście „nie niszcz tego, co jest między nami"”. Ten argument podziałał na mnie jak płachta na byka.
– Ja niszczę!!! Ja?! – krzyczałam. – Ty draniu, egoisto i Świnio, zabieraj swoje rzeczy i wynoś się choćby na koniec świata. Byle szybko, zaraz, natychmiast! Won z mojego życia! Nie chcę cię więcej widzieć na oczy. Nigdy! Słyszysz?!
Słyszał, choć wyraźnie miał trudności ze zrozumieniem. Próbował jeszcze protestować, skamląc żałośnie.
Wzdrygnęłam się z obrzydzenia – jak można kochać skamlącego faceta?!
Nadmiar energii wyładowałam, wyrzucając na podłogę rzeczy Marka. Posunięcie to nie tylko znacznie skróciło czas pakowania, ale także uświadomiło mężowi nieodwołalność mojej decyzji.
Natychmiast przybrał swój zwykły, arogancki, obraźliwy ton, rodem z sali sądowej. Powiedział mi w oczy, że jestem niebezpieczną wariatką, nieuleczalną histeryczką, że on mi jeszcze pokaże i sama będę go przepraszać i prosić, żeby wrócił.
– Niedoczekanie twoje! – wrzasnęłam, zatrzaskując za nim drzwi.
*
Zostałam sama w pustym pokoju i czekałam, aż zawali się świat, a on nawet nie drgnął w posadach.
Wyjrzałam przez okno; małe ludzkie kropeczki podążały w różnych kierunkach; znały cel i sens swojego istnienia. Wyszłam na ulicę i ruszyłam w drogę, bez sensu i celu.
Noc nie przyniosła ukojenia. Tak wiele pytań, żadnych odpowiedzi.
Obudziłam się we własnym domu i nie poznałam własnego życia. Stwierdzenie może banalne, ale jakże boleśnie prawdziwe.
Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Takie rzeczy zdarzają się co dzień. Wiedziałam o tym z książek, z telewizji, a nawet z życia innych ludzi. Mogłam się przygotować psychicznie, mieć plan awaryjny, receptę na bezradność. Zlekceważyłam zagrożenie, dałam się zaskoczyć.
Teraz leżę kompletnie załamana, nieszczęśliwa, samotna i na zmianę wściekła, mściwa i agresywna, a skomplikowana zmienność nastrojów utrudnia mi podjęcie racjonalnych decyzji.
Pewnie, że jestem wariatką i egoistką. Nie potrafię się dzielić miłością, mężem, rodziną. Pod tym względem zawsze byłam nieżyciowa.
Na świecie miliony zdradzonych żon potrafi wybaczyć swoim niewiernym mężom i te kobiety nie są takie samotne, porzucone i biedne. Chowają dumę do kieszeni, zaciskają zęby, a czas powoli leczy ich rany.
Na krótką metę taka strategia nawet się opłaca. Skruszeni mężowie częściej przesiadują w domu, kupują zupełnie bez powodu prezenty i kwiaty, a nawet bez szemrania spełniają obowiązki małżeńskie.
I wszystko jest dobrze do następnego razu – aż kiedyś odchodzą na zawsze.
Ten scenariusz był dla mnie nie do przyjęcia, nie chciałam i nie potrafiłam wybaczyć. Cierpiałam z powodu młodości zmarnowanej z facetem, który siedem lat naszego małżeństwa poświęcił dla kilku chwil z jakąś małolatą.
Zdradził mnie z byle kim, może nawet ze zwykłą dziwką – myślałam mściwie.
Po zastanowieniu wołałabym jednak, żeby to nie była dziwka. Wielka miłość, proszę bardzo, to się zdarza. Coś się kończy i coś się zaczyna, taka zdrada boli inaczej.
Najgorzej być zranioną za nic, bez sensu, bez powodu, dla samej zdrady.
Muszę się nauczyć żyć od nowa – bez niego.
KONIEC BEZPŁATNEGO FRAGMENTU
ZAPRASZAMY DO ZAKUPU PEŁNEJ WERSJI
Zadzwoniła komórka, na znak, że mój mężuś jednak się za mną stęsknił.
– Długo jeszcze? – zapytał, nie kryjąc rozdrażnienia.
– Już, już lecę – odpowiedziałam, jak na przykładną żonę przystało.
– Czekam w kawiarni przy wejściu – rzucił.
Podjęłam decyzję i natychmiast rozgrzeszyłam się w myślach. To wyłącznie wina Marka, a ładnych butów nigdy za wiele.
– Biorę wszystkie trzy – powiedziałam głośno.
Mój mąż siedział przy stoliku z miną znudzonego mopsa i popijał cappuccino. Kiedy podeszłam, wstał i bez słowa przejął obowiązki tragarza. Dopiero pakując zakupy do bagażnika, zajrzał do środka i skrzywił się z dezaprobatą.
– Moim zdaniem przesadzasz z tymi ciuchami. Wyjeżdżasz zaledwie na tydzień, a wydałaś już trzy razy więcej, niż zarobisz na tym głupim kontrakcie. I na dodatek zachowujesz się tak, jakbyś nigdy nie była za granicą – dodał karcąco.
– Inwestuję w siebie! – zaprotestowałam. – Wiesz przecież, jak długo czekałam na taką szansę – tłumaczyłam po raz setny. – Nie chcę całego życia spędzić przy biurku, na przekładaniu nudnych papierów. Teraz, kiedy moja kariera tłumacza zaczęła nabierać rumieńców, nie zaprzepaszczę jej przez jakieś głupie niedopatrzenia. Muszę...
– Wiem, wiem – przerwał mi w pół zdania. – Musisz być najpiękniejszą i najlepiej ubraną tłumaczką w Europie. Aż dziw, że nie kupiłaś futra – zakończył uszczypliwie.
– We Włoszech nie miałabym z niego pożytku, ale przy najbliższej okazji nie omieszkam skorzystać z twojego świetnego pomysłu – odcięłam się. – Zacznij odkładać pieniążki.
– Dziś Mediolan, jutro Paryż, Rzym, pojutrze cały świat – entuzjazmowałam się w drodze na lotnisko. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się cieszę z tego wyjazdu. Wreszcie wypłynę na szerokie wody, osiągnę coś samodzielnie.
Marek cierpliwie przytakiwał głową i uśmiechał się pod nosem, życząc mi podboju całego globu w jak najkrótszym czasie.
– Będę okropnie tęsknił – zamruczał, wyjmując torby z samochodu. – Zadzwoń natychmiast po przylocie. Wybacz, że nie dotrzymam ci towarzystwa – dodał, całując mnie na pożegnanie – ale muszę wracać do pracy. – Pa, kochanie!
Sen o potędze zakończył się po trzech godzinach oczekiwania na odlot. Strajk Włochów zrujnował moje marzenia, a przynajmniej przesunął je na bliżej nieokreśloną przyszłość. Niedawną euforię zastąpiło rozczarowanie i zmęczenie. O dwudziestej oficjalnie odwołano lot i radca Talarek zarządził odwrót.
Sapiąc z wysiłku, ciągnęłam dwie wypchane torby podróżne w stronę postoju taksi. Klęłam w duchu własne gapiostwo – jeden telefon do męża załatwiłby komfortowy powrót do domu.
Sprawię mu niezłą niespodziankę – pocieszyłam się w duchu, wyobrażając sobie jego zdziwioną minę.
Wreszcie po dziewiątej, spocona, rozczochrana, ostatkiem sił wepchnęłam bagaż do windy. Marzyłam tylko o kąpieli i śnie. Jak mało człowiekowi potrzeba do szczęścia – pomyślałam, z ulgą otwierając drzwi mieszkania.
Weszłam do pokoju i przeżyłam najgorsze chwile w życiu.
A wszystko dlatego, że nie zachowałam się jak dama. Prawdziwym damom nigdy nie zdarzają się podobne historie. Prawdziwa dama zadzwoniłaby z lotniska i zastałaby w domu radosnego męża i kolację dla dwojga.
Kolacja, owszem, była przygotowana, ale z pewnością nie dla mnie.
Z łazienki doleciał mnie męsko-damski śmiech, uchyliłam drzwi i skamieniałam w progu.
Para pod prysznicem również zamarła.
W takiej chwili można zrobić tylko dwie rzeczy: wyjąć z torebki pistolet albo posłużyć się strzałą ironii. Z braku spluwy zdobyłam się na to drugie. Przerwałam przedłużające się milczenie:
– Przepraszam, długo to jeszcze potrwa? – zapytałam załamującym się głosem. – Chcę się odświeżyć po podróży. Idźcie się bawić do pokoju.
Podziałało, a jakże – człowiek bez ubrania jest bezbronny jak dziecko, bezwolny i płochliwy jednocześnie.
Już po kilku sekundach z ulgą zamknęłam drzwi na zasuwkę. Czułam gorące pulsowanie w skroniach, niemal fizyczny ból. Oparłam czoło o zimną taflę lustra i pozostałam w bezruchu, niezdolna do myślenia i działania.
Z otępienia wyrwało mnie jednostajne, coraz ostrzejsze pukanie do drzwi. Nie kontrolowałam upływu czasu, może minęła godzina, a może cała wieczność?
– Kochanie, jesteś tam? Marta, odezwij się – słyszysz?! Nie bądź dziecinna, musimy porozmawiać! Wszystko ci wyjaśnię, to głupie nieporozumienie... zrozum...
Nie mogłam tego słuchać! Uruchomiłam spłuczkę i na cały regulator odkręciłam wszystkie krany. Otulona woalem pary, odgrodzona szumem wody zapadłam w nieświadomość.
Coś skończyło się na zawsze i nie zostało mi już nic.
Osiągnąwszy dno rozpaczy, dopuściłam do głosu inne uczucia. Pamięć wróciła, umysł niczym wyszukiwarka internetowa wydobył z zakamarków pamięci listę wszystkich mężowskich kłamstw, niedomówień, nielojalności, złośliwości, przykładów egoizmu i głupoty. I to, co się dziś stało, niespodziankę, po której długo się chyba nie otrząsnę! Odkręciłam zimną wodę, co pomogło mi sprecyzować ostateczny wniosek.
Dosyć! Koniec! Muszę wygnać Adama z raju! Jeszcze dziś! Natychmiast! Trzeba tylko otworzyć drzwi, spojrzeć mu prosto w oczy i wygłosić wyrok.
Najważniejsze, żeby nie płakać, tylko nie płakać! – powtarzałam sobie w duchu.
Wysuszyłam włosy, poprawiłam makijaż, wbiłam się ponownie w podróżne ciuchy i z podniesionym czołem opuściłam azyl. Z kamienną twarzą wysłuchałam tłumaczeń typu: to nie było tak jak myślisz, ona nic dla mnie nie znaczy, to tylko niewinny flirt. Nerwy puściły mi dopiero przy tekście „nie niszcz tego, co jest między nami"”. Ten argument podziałał na mnie jak płachta na byka.
– Ja niszczę!!! Ja?! – krzyczałam. – Ty draniu, egoisto i Świnio, zabieraj swoje rzeczy i wynoś się choćby na koniec świata. Byle szybko, zaraz, natychmiast! Won z mojego życia! Nie chcę cię więcej widzieć na oczy. Nigdy! Słyszysz?!
Słyszał, choć wyraźnie miał trudności ze zrozumieniem. Próbował jeszcze protestować, skamląc żałośnie.
Wzdrygnęłam się z obrzydzenia – jak można kochać skamlącego faceta?!
Nadmiar energii wyładowałam, wyrzucając na podłogę rzeczy Marka. Posunięcie to nie tylko znacznie skróciło czas pakowania, ale także uświadomiło mężowi nieodwołalność mojej decyzji.
Natychmiast przybrał swój zwykły, arogancki, obraźliwy ton, rodem z sali sądowej. Powiedział mi w oczy, że jestem niebezpieczną wariatką, nieuleczalną histeryczką, że on mi jeszcze pokaże i sama będę go przepraszać i prosić, żeby wrócił.
– Niedoczekanie twoje! – wrzasnęłam, zatrzaskując za nim drzwi.
*
Zostałam sama w pustym pokoju i czekałam, aż zawali się świat, a on nawet nie drgnął w posadach.
Wyjrzałam przez okno; małe ludzkie kropeczki podążały w różnych kierunkach; znały cel i sens swojego istnienia. Wyszłam na ulicę i ruszyłam w drogę, bez sensu i celu.
Noc nie przyniosła ukojenia. Tak wiele pytań, żadnych odpowiedzi.
Obudziłam się we własnym domu i nie poznałam własnego życia. Stwierdzenie może banalne, ale jakże boleśnie prawdziwe.
Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Takie rzeczy zdarzają się co dzień. Wiedziałam o tym z książek, z telewizji, a nawet z życia innych ludzi. Mogłam się przygotować psychicznie, mieć plan awaryjny, receptę na bezradność. Zlekceważyłam zagrożenie, dałam się zaskoczyć.
Teraz leżę kompletnie załamana, nieszczęśliwa, samotna i na zmianę wściekła, mściwa i agresywna, a skomplikowana zmienność nastrojów utrudnia mi podjęcie racjonalnych decyzji.
Pewnie, że jestem wariatką i egoistką. Nie potrafię się dzielić miłością, mężem, rodziną. Pod tym względem zawsze byłam nieżyciowa.
Na świecie miliony zdradzonych żon potrafi wybaczyć swoim niewiernym mężom i te kobiety nie są takie samotne, porzucone i biedne. Chowają dumę do kieszeni, zaciskają zęby, a czas powoli leczy ich rany.
Na krótką metę taka strategia nawet się opłaca. Skruszeni mężowie częściej przesiadują w domu, kupują zupełnie bez powodu prezenty i kwiaty, a nawet bez szemrania spełniają obowiązki małżeńskie.
I wszystko jest dobrze do następnego razu – aż kiedyś odchodzą na zawsze.
Ten scenariusz był dla mnie nie do przyjęcia, nie chciałam i nie potrafiłam wybaczyć. Cierpiałam z powodu młodości zmarnowanej z facetem, który siedem lat naszego małżeństwa poświęcił dla kilku chwil z jakąś małolatą.
Zdradził mnie z byle kim, może nawet ze zwykłą dziwką – myślałam mściwie.
Po zastanowieniu wołałabym jednak, żeby to nie była dziwka. Wielka miłość, proszę bardzo, to się zdarza. Coś się kończy i coś się zaczyna, taka zdrada boli inaczej.
Najgorzej być zranioną za nic, bez sensu, bez powodu, dla samej zdrady.
Muszę się nauczyć żyć od nowa – bez niego.
KONIEC BEZPŁATNEGO FRAGMENTU
ZAPRASZAMY DO ZAKUPU PEŁNEJ WERSJI
więcej..
