Gdzie jest happy end? - ebook

PRO­LOG

W mroźny lutowy pora­nek dwie młode kobiety wpa­try­wały się w pla­kat wiszący na oknie.

– Spo­tka­nie autor­skie. Jakiś miej­scowy pisarz prze­czyta początki nie­wy­da­nych powie­ści i podzieli się reflek­sjami o trud­no­ści życia arty­sty – stre­ściła smu­kła bru­netka i zmarsz­czyła nos jak wie­wiórka, która pró­buje oce­nić, czy orze­szek będzie smaczny.

– Ale jak to? – zdzi­wiła się jej towa­rzyszka. Uśmiech­nięta blon­dynka. – Ma tylko same początki? Niczego nie zdo­łał skoń­czyć?

– Naj­wy­raź­niej nie.

– To nic dziw­nego, że ma trud­no­ści – roze­śmiała się. – Aż dziw bie­rze, że go zapro­sili, jakby nie było pod dostat­kiem pisa­rzy, któ­rzy sobie radzą i mogliby coś cie­ka­wego opo­wie­dzieć.

– To stary zna­jomy dyrek­torki biblio­teki – wyja­śniła jej kole­żanka. – Kie­dyś ponoć się w nim kochała, a on zła­mał jej serce. Ale widać czas ule­czył rany, bo teraz ona mu pomaga.

– Bo my, kobiety, takie wła­śnie naiwne jeste­śmy – roze­śmiała się blon­dynka. – Wiecz­nie skłonne, żeby się kimś opie­ko­wać.

– Zwłasz­cza jak jest przy­stojny…

– A on jest?

– Podobno bar­dzo…

– To ja idę na to spo­tka­nie. – Wesoła dziew­czyna szybko pod­jęła decy­zję. – Może nawet pozwolę sobie lekko zła­mać serce. Ni­gdy w sumie nie byłam z żad­nym pisa­rzem. To może być nie­zły czad.

– Daj spo­kój. On już jest ponoć strasz­nie stary – ostu­dziła jej zapały kole­żanka. – Moja mama go zna.

– W takim razie nie idę. – Dru­gie posta­no­wie­nie zapa­dło rów­nie bły­ska­wicz­nie. – Pooglą­dam Net­fliksa. Cie­pło i nie trzeba na tę wichurę nosa z domu wyściu­biać. Pączki sobie zamó­wię…

– Masz rację…

Ode­szły, a ich głosy powoli uci­chły w oddali. Sto­jący tuż obok męż­czy­zna sły­szał jesz­cze, jak deba­to­wały nad wybo­rem tytułu filmu na wie­czór.

Popra­wił kape­lusz i moc­niej zaci­snął sza­lik. Był przy­zwy­cza­jony do zimna, ale dziś jakoś sła­biej sobie z nim radził. Prze­łknął nieco gorz­kie słowa, które cisnęły mu się na usta. Jesz­cze kilka lat temu natych­miast wdałby się w pole­mikę.

Tej biblio­te­karce prze­cież niczego nie obie­cy­wał. To ona za nim cho­dziła zafa­scy­no­wana jego lite­rac­kimi pla­nami. Nie był też aż taki bar­dzo stary. Sześć­dzie­siąt sie­dem lat. Czuł się w sile wieku i miał wiele pla­nów. W tym jedno naj­waż­niej­sze marze­nie do speł­nie­nia. Wyda­wało mu się, że ma jesz­cze mnó­stwo czasu.

Czy był przy­stojny? Zer­k­nął w szybę okienną domu kul­tury, gdzie wisiało ogło­sze­nie o spo­tka­niu. Odbiła się w niej wysoka postać postaw­nego męż­czy­zny, czapka skry­wała bujną fry­zurę, a oczy wciąż miały piękny pra­wie gra­na­towy kolor. Uznał, że sława lodo­ła­ma­cza kobie­cych serc na­dal mu się należy.

Ale wcale go to nie cie­szyło. Ni­gdy zresztą tak nie było. Pewne rze­czy po pro­stu dzieją się same, kiedy męż­czy­zna ma metr osiem­dzie­siąt pięć cen­ty­me­trów wzro­stu, inte­re­su­jącą twarz, poczu­cie humoru i fascy­nu­jące plany na przy­szłość. Zwłasz­cza gdy wie­czo­rami cytuje Szek­spira, a kobiece ciało uważa za naj­więk­sze doko­na­nie Stwórcy, które należy kon­tem­plo­wać, podzi­wiać i dopiesz­czać.

Spoj­rzał na góry w oddali i nagle ogar­nęła go ogromna tęsk­nota. Aż mu się słabo zro­biło. Jakby znów poczuł jej miękką skórę pod pal­cami, mógł dotknąć tych nie­zwy­kłych, się­ga­ją­cych aż do krą­głych pośla­dów wło­sów, usły­szeć jej śmiech. Przy­tu­lić się. To było tak dawno, tak bar­dzo dawno temu.

Powieki nagle go zapie­kły, choć ni­gdy w życiu nie pła­kał. Nawet wtedy, gdy ode­szła.

Oparł się o kiosk i dłuż­szą chwilę zbie­rał siły.

Potem ruszył dalej. Nie był z tych ludzi, co się nad sobą uża­lają. Raczej wybie­rał dzia­ła­nie. Zgo­dził się, że parę rze­czy mu w życiu nie wyszło. Ale nie zgorzk­niał.

Teraz też wpadł na pewien pomysł. Sza­lony, ale on mie­wał tylko takie. W końcu był arty­stą.ROZ­DZIAŁ 1

Liwia bar­dzo chciała, żeby jej uro­dziny były inne niż zwy­kle. Czter­dziestka to magiczna liczba. W życie wielu kobiet wpro­wa­dza poważny zamęt. Chciała po raz pierw­szy świę­to­wać coś z przy­tu­pem. Tro­chę na prze­kór matce pla­nu­ją­cej jak co roku tra­dy­cyjne przy­ję­cie.

Nie spo­dzie­wała się jed­nak, że prze­żyje coś tak nie­sa­mo­wi­tego. Nie mogła tego prze­wi­dzieć, nic bowiem na taką moż­li­wość nie wska­zy­wało.

Zawsze sądziła, że jej życie jest zwy­czajne i tak już pozo­sta­nie. Wiele razy pró­bo­wała wydo­stać się z pułapki sza­ro­ści, o coś wię­cej zawal­czyć, ni­gdy jed­nak jej się nie udało. W końcu prze­stała nawet pró­bo­wać.

Jej dni toczyły się jeden po dru­gim jak prze­zro­czy­ste szklane kulki. Były do sie­bie bar­dzo podobne. Pra­co­wała, wycho­wy­wała córkę, a w nie­zwy­kle rzad­kich wol­nych chwi­lach czy­tała do upa­dłego. Uwiel­biała książki.

Nocami marzyła. I wcale nie o ogni­stym bru­ne­cie, choć taki zde­cy­do­wa­nie by jej się przy­dał. Ale miała też inne pra­gnie­nia, do któ­rych nie przy­zna­wała się nikomu, cza­sem nawet ukry­wała je sama przed sobą i pró­bo­wała sobie wmó­wić, że ma wszystko, czego potrze­buje.

Teraz naj­bar­dziej chciała uczcić okrą­głe uro­dziny czymś nie­zwy­kłym, ale wie­działa, że bli­scy szy­kują zwy­cza­jową kola­cję i mama przy pla­no­wa­niu szcze­gó­łów przede wszyst­kim kie­ruje się kwe­stią oszczęd­no­ści. Będzie miło, ale szaro, skrom­nie i zwy­czaj­nie.

Star­sza pani Bracka była przej­rzy­sta niczym arkusz kal­ku­la­cyjny. Twardo stą­pała po ziemi i tego samego uczyła córkę. Była kobietą po sześć­dzie­siątce, z bala­stem wielu nad­pro­gra­mo­wych kilo­gra­mów, krót­kimi wło­sami zacze­sa­nymi do góry i rze­czo­wym podej­ściem do życia. Ubie­rała się w sze­ro­kie swe­try z prze­ceny i jak lew strze­gła bez­pie­czeń­stwa rodziny. Liwia sądziła, że wszystko o niej wie.

A jed­nak pew­nego z pozoru zupeł­nie zwy­czaj­nego dnia kurier zapu­kał do drzwi i to wyda­rze­nie zmie­niło wszystko.

Pora­nek zastał całą nie­wielką rodzinę Brac­kich przy stole. I nic nie zapo­wia­dało, że będzie jed­nym z naj­bar­dziej zna­czą­cych w życiu domow­ni­ków. W przy­tul­nej kuchni było cie­pło, pach­niało kawą i grzan­kami. Liwia siłą pod­trzy­my­wała powieki, które obcią­żone pra­wem gra­wi­ta­cji nie­uchron­nie dążyły ku zamknię­ciu.

– Chce ci się spać? – zapy­tała Ania, jej córka.

– Okrop­nie. Powin­ny­śmy były wczo­raj wyłą­czyć serial po trze­cim odcinku. Gdzie moja silna wola?

– Nie przej­muj się tak bar­dzo – uśmiech­nęła się cie­pło Ania. – Oni to robią spe­cjal­nie. Koń­czą w chwili naj­więk­szego napię­cia, żeby­śmy chciały wie­dzieć, co dalej. Moc­niejsi od nas prze­gry­wają.

– Następ­nym razem będzie ina­czej – zapo­wie­działa Liwia sta­now­czo. – Zda­jesz maturę, musisz się wysy­piać.

– Spo­koj­nie. Na razie mam lek­cje zdalne, więc oszczę­dzam na cza­sie dojazdu.

– Ale nie wró­cisz do łóżka natych­miast, jak tylko wyjdę? – Liwia oba­wiała się, że tak wła­śnie się sta­nie. Ania nawet się jesz­cze nie prze­brała. Sie­działa przy stole w piża­mie. Ist­niało poważne podej­rze­nie, że trzyma się w pio­nie tylko ze względu na matkę i kiedy ona wyj­dzie, od razu zanur­kuje pod koł­drę.

– Przy­pil­nuję jej – wtrą­cił się dzia­dek Ignacy, miły, mało­mówny star­szy pan, który jakby czy­tał w jej myślach. – Nie martw się, córeczko – dodał.

Liwia uśmiech­nęła się do niego i rze­czy­wi­ście ode­tchnęła z ulgą. Jej tata był takim czło­wie­kiem, który jeśli coś obie­cał, można było na to liczyć z całą pew­no­ścią. Ania tylko wes­tchnęła i prze­wró­ciła oczami.

– Daj­cie mi spo­kój. Jestem peł­no­let­nia od dwóch mie­sięcy – powie­działa z obu­rze­niem świeżo upie­czo­nej doro­słej osoby.

– Ale dowodu jesz­cze nie wyro­bi­łaś. – Bab­cia, zasad­ni­cza jak zawsze, posta­wiła na stole talerz usma­żo­nych przed chwilą chru­pią­cych grza­nek.

To spo­wo­do­wało natych­mia­stowe oży­wie­nie nieco zaspa­nej rodziny. Widelce zabły­sły w świe­tle lampy niczym sza­ble pod­czas poje­dynku. Po chwili talerz poka­zał białe dno.

– Doro­bić jesz­cze? – zapy­tała bab­cia. Zabrała pusty talerz i dokro­iła tro­chę hodo­wa­nego na para­pe­cie szczy­piorku.

– Nie trzeba, dzię­kuję – odparła Ania nieco nie­uważ­nie. Deko­ro­wała wła­śnie swoją por­cję kawał­kami pomi­dora, zie­le­niny i jajka.

– Nie zno­sisz prze­cież jajek – przy­po­mniał jej dzia­dek, kiedy wzięła dwa kolejne kawałki.

– Bo nie jestem kurą – roze­śmiała się jego wnuczka. Cią­gle się prze­ko­ma­rzali.

– Nie to mia­łem na myśli. – Dzia­dek prze­krę­cił głowę. Był wyraź­nie zmie­szany, że tak się prze­ję­zy­czył. I na doda­tek pozwo­lił na tym przy­ła­pać swo­jej wnuczce.

– Żółty kolor ład­nie wygląda na zdję­ciu – wyja­śniła mu Ania. Zro­biła tele­fo­nem kilka zdjęć i od razu zaczęła je wrzu­cać na Insta­grama.

– Może naj­pierw coś zjesz? – Liwia pod­su­nęła jej talerz.

Ale córka miała zupeł­nie inną listę prio­ry­te­tów. Naj­pierw zdję­cia, potem jedze­nie. Ania nie­uważ­nie ugry­zła kawa­łek grzanki, po czym znów zanur­ko­wała w tele­fo­nie. Odpi­sy­wała na jakieś wia­do­mo­ści. Zamie­rzała zda­wać po matu­rze na archi­tek­turę, ale teczka z rysun­kami nie­tknięta leżała pod jej łóż­kiem, a tym­cza­sem dziew­czyna pro­wa­dziła swój pro­fil, publi­ku­jąc coraz lep­sze zdję­cia, a także z zapa­łem udzie­lała ser­co­wych porad licz­nej gro­ma­dzie swo­ich kole­ża­nek. To wyma­gało sta­łej obec­no­ści smart­fona w jej ręku.

Nie dzi­siaj – pomy­ślała Liwia. Setki razy już roz­ma­wiały o obec­no­ści tele­fonu przy stole, ale po pew­nym cza­sie sku­tecz­ność usta­leń się roz­my­wała. Tym bar­dziej że Liwia sama z naj­wyż­szym tru­dem powstrzy­my­wała się przed wyję­ciem apa­ratu. Czuła, że w ciągu tych kilku poran­nych chwili skrzynka mailowa już pęcz­nieje od wia­do­mo­ści. Jej praca była jak potwór, który ni­gdy nie śpi. Klienci potra­fili pisać o każ­dej porze dnia i nocy.

– Kupi­łam wczo­raj kilo szynki do goto­wa­nia – pochwa­liła się bab­cia, prze­ry­wa­jąc jej roz­my­śla­nia. – W świet­nej pro­mo­cji – dodała tonem tak peł­nym dumy, że aż czuło się w tle fan­fary i wer­ble. Janina Bracka uwiel­biała oka­zje cenowe i była praw­dzi­wym mistrzem w ich wyszu­ki­wa­niu.

– Jesteś kró­lową oszczęd­no­ści – skom­ple­men­to­wał ją mąż. – Co ja mówię. Carycą, cesa­rzową, cha­nem.

– Cha­mem? – Ania pochy­liła się w stronę Liwii. – Co on mówi? Bab­cia go zaraz zabije.

– Cha­nem – powtó­rzył dzia­dek i poczuł, że tym razem piłka jest w bramce prze­ciw­nika. – Czego was uczą w tej szkole? Śpisz na histo­rii?

– Cza­sami – przy­znała Ania uczci­wie. – Ale o cha­nie sły­sza­łam. Straszne miał kło­poty w życiu uczu­cio­wym. Był okrop­nym szo­wi­ni­stą. Ja bym go wypro­wa­dziła na pro­stą. Kilka sesji u mnie i stałby się zupeł­nie innym czło­wie­kiem.

– Wycho­dzę. – Liwia nie czuła się na siłach dys­ku­to­wać tak wcze­śnie o męskich poglą­dach i szan­sach na ich zmianę, zwłasz­cza w połą­cze­niu z histo­rią. Obej­rzała za to z uzna­niem zaku­pioną bla­dym świ­tem szynkę matki, wes­tchnęła nad jej dorod­no­ścią, żeby zro­bić rodzi­cielce przy­jem­ność, po czym dokoń­czyła picie kawy z cyna­mo­nem. Z roz­cza­ro­wa­niem zaj­rzała do wnę­trza nie­wiel­kiej fili­żanki. Wyda­wało jej się, że dopiero co była ona pełna, a tym­cza­sem w oczy zaświe­ciło jej puste dno.

Bab­cia Janina ziew­nęła i jesz­cze raz włą­czyła eks­pres. Też jej się chciało spać. Zerwała się przed wscho­dem słońca, by się na pewno zała­pać na naj­lep­szą pro­mo­cję. Wia­domo, ludzie teraz cał­kiem powa­rio­wali. Gotowi wsta­wać o świ­cie, by w mar­ke­tach wyszar­py­wać sobie buty i lap­topy rzu­cone w przy­jem­nej prze­ce­nie. Albo stać przed otwar­ciem sklepu na mro­zie. Nie mogła się jed­nak na ten temat ode­zwać, bo w sumie sama też tak robiła i bała się, że ktoś jej to wytknie. Rodzina nie zawsze miała zro­zu­mie­nie dla jej oszczęd­no­ścio­wej pasji, choć prze­cież to jej zawdzię­czali, że w domu było cie­pło i każdy miał wygodne miej­sce do życia. Nalała więc sobie gęstej, smo­li­stej kawy i w mil­cze­niu usia­dła. Potem pochwa­liła zdję­cie wnuczki z fan­ta­zyj­nie ozdo­bioną grzanką.

Liwia nie­chęt­nie wsta­wała od rodzin­nego stołu. Faj­nie się sie­działo i nie­spieszno jej było wycho­dzić na zewnątrz.

Od wczo­raj pano­wał prze­ni­kliwy ziąb. Za to w domu już czuło się uro­dzi­nową atmos­ferę. W duchu kró­lu­ją­cej tu oszczęd­no­ści mama zaki­siła oso­bi­ście buraki na barszcz, który był ulu­bioną zupą córki. Nie siląc się na dys­kre­cję, przy­go­to­wy­wała też z błysz­czą­cego papieru – zale­d­wie dwa pięć­dzie­siąt za arkusz na Allie­xpres­sie – ozdoby. Wiel­kie złote cyfry i napis z życze­niami. Tłu­kła też zama­szy­ście orze­chy (z wła­snego rzecz jasna ogrodu) na tort i marsz­czyła czoło, pochy­la­jąc się nad kartką z zapla­no­wa­nymi wydat­kami i poszu­ku­jąc oka­zji do oszczęd­no­ści. Choć już i tak budżet był chu­dziutki niczym rzą­dowe dota­cje na kul­turę.

Po połu­dniu umó­wiła się z wnuczką na wspólne pie­cze­nie kru­chych cia­ste­czek. Zro­bione według sta­rej rodzin­nej recep­tury śmiało mogły wytrwać do soboty.

Pięk­nie pach­niało kawą z korzen­nymi przy­pra­wami. Liwia usia­dła jesz­cze na chwilę, by się nacie­szyć tym momen­tem.

Wtedy zadzwo­nił dzwo­nek do drzwi i wszy­scy spoj­rzeli po sobie.

– A któż to o tak wcze­snej porze? – Bab­cia pierw­sza zerwała się od stołu i pobie­gła otwo­rzyć. Widzieli ją cały czas, bo z otwar­tej kuchni do przed­po­koju pro­wa­dziło sze­ro­kie przej­ście. I z każdą następną sekundą ich zdu­mie­nie rosło.

Pani Bracka bowiem, ledwo otwo­rzyła drzwi, od razu pobla­dła, potem się zaczer­wie­niła, cof­nęła o krok i znów wró­ciła na miej­sce. Była wyraź­nie wstrzą­śnięta.

Wszy­scy domow­nicy wychy­lili się znad stołu cie­kawi, co ją tak zdu­miało. Spo­dzie­wali się nie lada sen­sa­cji. Liwia omal nie spa­dła z krze­sła. Ania natych­miast wycią­gnęła przed sie­bie tele­fon, gotowa, by zro­bić zdję­cie lub ewen­tu­al­nie nagrać film. Ni­gdy nie wia­domo, co się może przy­dać i kiedy. Czuła gorący temat.

Tym­cza­sem w progu po pro­stu stał kurier. Facet zupeł­nie zwy­czajny, nie­wy­soki, szczu­pły i mil­czący. Nic w nim nie uspra­wie­dli­wiało tak gwał­tow­nej reak­cji mamy.

Tym bar­dziej że star­sza pani Bracka z zasady nie oka­zy­wała emo­cji w spo­sób bar­dziej inten­sywny niż lek­kie unie­sie­nie brwi. No, chyba że zna­la­zła w skle­pie jakąś wyjąt­kową pro­mo­cję. O tym jed­nak nie mogło tu być mowy. Kurier nie był prze­ce­niony, a bab­cia zacho­wy­wała się, jakby co naj­mniej mete­oryt grzmot­nął jej pod stopy albo gdzieś w pobliżu rzu­cili masło za trzy pięć­dzie­siąt.

– Zamknij, pro­szę, drzwi – ode­zwał się ojciec. – Zimno.

Z przed­po­koju do kuchni wio­dło sze­ro­kie wej­ście. Dawało dobry widok, ale powo­do­wało, że lodo­waty wiatr wdzie­rał się bez trudu do zacisz­nego wnę­trza.

Ania zerwała się od stołu i pod­bie­gła do babci, cie­kawa, co też kurier przy­niósł i przede wszyst­kim, dla­czego wywarło to aż tak wiel­kie wra­że­nie. Kochała inter­ne­towe zakupy i marzyła, że kiedy doro­śnie, buszo­wa­nie w sieci będzie jej pasją reali­zo­waną bez ogra­ni­czeń.

– Ja nie mogę! – zawo­łała. – Jakie piękne jagody!

Kurier prze­ka­zał już swoją prze­syłkę. Był to spo­rych roz­mia­rów ozdobny kosz, pięk­nie opa­ko­wany, pełen dorod­nych, błysz­czą­cych owo­ców. Ania wycią­gnęła rękę w ich stronę.

– Zostaw! – ofuk­nęła ją surowo bab­cia i gwał­tow­nie zatrza­snęła przed kurie­rem drzwi, omal go nie ude­rza­jąc w czu­bek czer­wo­nego od mrozu nosa. – To dla mnie – dodała szybko, po czym odwró­ciła się i pobie­gła do swo­jego pokoju, ści­ska­jąc w obję­ciach sze­lesz­czący folią kosz.

– Co ją ugry­zło? – Liwia spoj­rzała na córkę. Bab­cia raczej była oszczędna w wyra­ża­niu jakiej­kol­wiek ser­decz­no­ści wobec bli­skich, ale do wnuczki miała wyraźną sła­bość. Ni­gdy jesz­cze nie potrak­to­wała jej tak oschle.

– Sama zje te jagody? – zapy­tała Ania i wró­ciła do stołu. – Ja bym chęt­nie spró­bo­wała. Wyglą­dały super. I zdję­cia byłyby nie­złe. Taka prze­syłka nie tra­fia się co dzień.

– Daj­cie jej spo­kój. – Tata zło­żył gazetę i dopił resztkę kawy. – Może to jakaś uro­dzi­nowa nie­spo­dzianka i przy­szła nie w porę.

Liwia aż odło­żyła swoją kanapkę na talerz.

– To by dopiero była nowość – powie­działa, po czym zaczęła pako­wać dru­gie śnia­da­nie dla sie­bie do biura. – Mama prze­cież kupuje wyłącz­nie prak­tyczne pre­zenty.

– Mój rekord to suszarka na bie­li­znę – roze­śmiała się Ania, która już zdą­żyła bły­ska­wicz­nie odzy­skać humor. – Cztery lata temu. Bab­cia wpraw­dzie zapy­tała, co chcia­ła­bym dostać na uro­dziny, ale tak długo codzien­nie opo­wia­dała, jak bar­dzo pra­nie nie ma gdzie wisieć, że się zła­ma­łam i popro­si­łam o tę suszarkę.

Pośmiali się razem z dziad­kiem z tego wspo­mnie­nia. Mieli dystans, widać było, że wymie­nia­nie nie­tra­fio­nych pre­zen­tów przy­cho­dzi im z lek­ko­ścią. Liwia miała do tego inny sto­su­nek.

– Mój to dywa­nik w przed­po­koju. Mia­łam wtedy osiem lat – posmut­niała. Jej serce ści­snął żal. Rozu­miała inten­cje mamy. Pie­nią­dze nie rosną na drze­wach, sły­szała to od dzie­ciń­stwa. Prak­tyczne upo­minki zawsze się potem przy­dają, ale radość z ulot­nych chwil to też coś war­to­ścio­wego. Tak sądziła, ale ni­gdy nie mówiła na głos.

Nie miała też oka­zji spraw­dzić tego w rze­czy­wi­sto­ści. Wio­dła bar­dzo prak­tyczne i prze­wi­dy­walne życie. Nie decy­do­wała się na żadne sza­leń­stwa, a wycho­wana sta­now­czą ręką przez matkę, pie­nią­dze wyda­wała z namy­słem.

Na marze­nia pozwa­lała sobie wyłącz­nie w samot­no­ści. Wiele osób pew­nie by się zdzi­wiło, gdyby wie­dzieli, jak bujne ogrody skrywa wyobraź­nia pozor­nie niczym się nie­wy­róż­nia­ją­cej księ­go­wej jed­nego z wielu prze­szklo­nych biur znaj­du­ją­cych się w cen­trum Kra­kowa.

Liwia mocno się pil­no­wała, by nie zwra­cać na sie­bie uwagi.

Nie­zwy­kłe miała tylko imię. I nawet nie znała jego histo­rii. Mama ni­gdy nie chciała jej opo­wie­dzieć, dla­czego ten jeden raz zła­mała swoje prze­naj­święt­sze zasady, wychy­liła się z sze­regu i zro­biła coś nie­ty­po­wego. Przy wnuczce wal­czyła niczym roz­ju­szona kobra o jedną z naj­po­pu­lar­niej­szych opcji. I udało jej się. Dla­czego w przy­padku Liwii wybrała ina­czej? Nikt nie wie­dział.

– A pamię­ta­cie mate­riał na zasłony? – Ania dalej żar­to­wała z dziad­kiem. W jej gło­sie pobrzmie­wała szczera radość. Ta dziew­czyna do wszyst­kiego umiała podejść z dystan­sem. Wyci­snąć dobrą ener­gię z suro­wego kamie­nia. Jak to robiła? Liwia od lat przy­glą­dała się temu zja­wi­sku z fascy­na­cją. Córka wciąż ją zaska­ki­wała.

– Może będzie jesz­cze jedno pyszne cia­sto? – zapy­tał tata z nadzieją. Był łasu­chem, a sma­ko­łyki nie poja­wiały się w ich domu zbyt czę­sto.

– Może – kiw­nęła głową Liwia. Uśmiech­nęła się do taty, pozbie­rała tale­rze ze stołu i zaczęła pako­wać się do wyj­ścia.

Spie­szyła się. Chwilę póź­niej stała już w przed­po­koju, wkła­dała kurtkę i napo­mi­nała Anię, żeby punk­tu­al­nie sia­dła do lek­cji. I nie tra­ciła dnia na robie­nie zdjęć i prze­glą­da­nie inter­netu. Czuła się tro­chę dziw­nie, wypo­wia­da­jąc te znane od mie­sięcy wciąż powta­rzane zda­nia, bo jed­nak to fakt, dziew­czyna była już peł­no­let­nia. Czy to coś zmie­niało?

Wciąż jest dziec­kiem – pomy­ślała. Ale wie­działa, że coś w jej życiu wła­śnie się koń­czy. Ważny etap. I ona nie ma poję­cia, co dalej. Czy Ania po matu­rze się wypro­wa­dzi? A może zosta­nie z rodziną? Miesz­kali w sta­rym domu na dużym kra­kow­skim osie­dlu, uczelni znaj­du­ją­cych się w zasięgu dojazdu tram­wa­jem było sporo.

Liwia kochała Anię i chciała mieć ją jak naj­dłu­żej pod swoim dachem, jed­no­cze­śnie czuła, że córka powinna mieć szansę spró­bo­wać cze­goś nowego. Rodzina bar­dzo ją kochała, ale szczel­nie ota­czała swoją tro­ską. Cza­sem w takich warun­kach trudno roz­wi­nąć skrzy­dła.

Liwia pomy­ślała przez chwilę, że może to dobry czas, żeby wresz­cie zadbać o wła­sne marze­nia. Zwa­żyw­szy na nie­ła­twe oko­licz­no­ści, cał­kiem nie­źle sobie pora­dziła jako matka. Nale­żał jej się teraz odpo­czy­nek i nowy etap życia. Wyszła przed dom, po czym otu­liła się koł­nie­rzem. Zimne powie­trze oto­czyło ją ze wszyst­kich stron. Mimo tych nie­sprzy­ja­ją­cych warun­ków jej pra­gnie­nia się roz­pę­dziły.

Pomy­ślała o tym, że chcia­łaby pra­co­wać ina­czej. Prze­stać całymi dniami tylko liczyć, sumo­wać i ana­li­zo­wać cyfry. Chcia­łaby też mieć wła­sny dom. Nie­wielki, drew­niany, z wido­kiem na góry. Byłby w nim cie­pły komi­nek i przy­naj­mniej dwa koty. Gabi­net z dużym dębo­wym biur­kiem, a na nim lap­top. I wiele, wiele ksią­żek. Nie odwa­żyła się na kolejne szcze­góły. Wystra­szyła się, że posu­nie się o jeden krok za daleko. Znów pozwoli sobie na buja­nie w obło­kach i potem trud­niej będzie wró­cić do sza­rej rze­czy­wi­sto­ści. A wła­śnie tutaj prze­cież toczyło się jej życie.

Obej­rzała się jesz­cze. Miała wra­że­nie, że ktoś ją woła, a jego głos docho­dzi z oddali. Ale to rzecz jasna było tylko złu­dze­nie. Takie rze­czy nie zda­rzają się prze­cież roz­sąd­nym księ­go­wym na sta­łym eta­cie.

Liwia wsia­dła do samo­chodu i sku­piła na dro­dze. Pano­wał spory ruch. Z nieba sączył się mroźny deszcz. Za kilka dni miała skoń­czyć czter­dzie­ści lat.

***

Kiedy doje­chała do biura, od razu wpa­dła całą sobą w inny świat. Ale ten też zawie­rał nie­jedną pułapkę.

Na przy­kład taki Hubert Biel­ski. Był przy­stoj­nym męż­czy­zną. Liwia sta­rała się nie patrzeć w jego stronę, bo kiedy to robiła, coś dziw­nego działo się z jej ser­cem. Jed­nak wcale nie tak łatwo było zapo­mnieć, że stoi nie­da­leko.

– Ależ on mi się podoba! – Księ­gowa Kasia miała serce sze­roko otwarte na miłość. Tra­ciła głowę śred­nio dwa razy w mie­siącu.

– Jed­nego byś przy­naj­mniej odpu­ściła. – Marta z działu roz­li­czeń posta­wiła na sto­liczku trzy kubki z kawą. Wła­śnie z tego powodu Liwia pozwa­lała sobie w domu zale­d­wie na małą fili­żankę. To był codzienny rytuał, który bar­dzo lubiła.

W służ­bo­wej kuchni wszy­scy gro­ma­dzili się pod pre­tek­stem przy­go­to­wa­nia cze­goś do picia. Powstało tu wiele grup kole­ża­nek i praw­dzi­wych przy­jaźni. Liwia wpraw­dzie do żad­nej nie nale­żała, ale nie chciała rezy­gno­wać z tych wspól­nych chwil. Sia­dała przy sto­liku lub sta­wała pod ścianą i zawsze ktoś się przy­łą­czył. Nie była lide­rem ani duszą towa­rzy­stwa. Czę­sto tylko przy­słu­chi­wała się, o czym roz­ma­wiają inni. Ale cza­sem mogła się otwo­rzyć i opo­wie­dzieć tro­chę o swo­ich spra­wach.

Kiedy trzeba było pra­co­wać online, tego wła­śnie naj­bar­dziej jej bra­ko­wało. Tych paru chwil poga­wędki, wspól­nych żar­tów, zwie­rzeń, kon­taktu. Dziś miała szczę­ście. Lubiła Kasię i Martę, a to wła­śnie one przy­sta­nęły obok niej i zaczęły poga­wędkę. Pra­co­wały razem od lat.

– Marta ma rację – ode­zwała się Liwia do Kasi, kiwa­jąc głową. – Daruj przy­naj­mniej Huber­towi. Jest nowy. Nie musi zaczy­nać od zła­ma­nego serca.

Jed­no­cze­śnie sta­rała się wcale nie patrzeć w stronę przy­stoj­nego kolegi. Ale nawet gdy skie­ro­wała wzrok w zupeł­nie innym kie­runku, wyda­wało jej się, że widzi ciemne, gęste włosy Huberta.

– No wiesz co? – roze­śmiała się Kasia. – Nie mia­łam takich pla­nów. Łama­nie serc to nie moja spe­cja­li­za­cja. Raczej chcia­łam z nim spę­dzić wyjąt­kowy czas. Ale jeśli chcesz, mogę zosta­wić go dla cie­bie.

Wiecz­nie uśmiech­nięta, jasno­włosa była jak ciastko z bezą oraz wiśniami. Piękne i słod­kie.

Że też takie kobiety ist­nieją – pomy­ślała Liwia. – Czy ona ni­gdy nie ma życio­wych wąt­pli­wo­ści, nad któ­rymi w zadu­mie mogłaby się zasta­na­wiać? – gło­wiła się nie­raz. – Niczego się nie boi?

– Jeśli ty go chcesz, jestem gotowa poświę­cić się i odpu­ścić – dodała Kasia, po czym obie kole­żanki spoj­rzały na Liwię czuj­nie. Jej życie pry­watne zawsze je cie­ka­wiło, może wła­śnie dla­tego, że ona tak rzadko się zwie­rzała.

– Ach, nie! – odpo­wie­działa nieco za gło­śno, pokry­wa­jąc kasz­lem nagłe zmie­sza­nie. – Dla mnie on jest za przy­stojny.

– Jak to? – Pro­sto­li­nij­nej Kasi takie kry­te­rium nie mie­ściło się w gło­wie. – To chyba dobrze, że faj­nie wygląda.

– Nie dla każ­dego. – Liwia pokrę­ciła głową. W wypo­le­ro­wa­nych szkla­nych drzwiach obi­jała się jej zupeł­nie zwy­czajna twarz, pro­ste ciemne włosy, szare oczy, biała biu­rowa bluzka. Z czym miała star­to­wać do takiego faceta? – Moja matka zawsze powta­rza, że wspa­niali męż­czyźni tylko krzyw­dzą – zakoń­czyła sta­now­czo.

– Twoją matkę to ja bym spa­ko­wała w drew­nianą skrzy­nię i wysłała na bez­ludną wyspę. – Kasia nie prze­pa­dała za star­szą panią Bracką i wie­lo­krot­nie dawała temu wyraz.

– Daj spo­kój. Mama nie jest taka zła. W sumie ma też rację. Przy­stoj­nym face­tom czę­sto prze­wraca się w gło­wie już w szkole pod­sta­wo­wej, a potem jest tylko gorzej. Myślą głów­nie o sobie.

– Wiele osób tak uważa. Ja chyba też – powie­działa Marta, po czym odwró­ciła wzrok od Huberta Biel­skiego, który stał na kory­ta­rzu i roz­ma­wiał z sze­fem dokład­nie na linii ich wzroku, jakby się tam spe­cjal­nie umiej­sco­wił.

– A prze­cież twój mąż jest cał­kiem niczego sobie. – Kasia nie dawała za wygraną.

– I widzisz, jak mnie cza­sem wku­rza – roze­śmiała się Marta.

– Powiem wam, że mnie takie powta­rza­nie bzdur okrop­nie dener­wuje. – Kasia zamie­szała ener­gicz­nie łyżeczką w kawie. – To tak jakby słaby, kur­du­plo­waty, chu­der­lawy facet nie mógł oka­zać się gnoj­kiem.

Oczy­wi­stość tej racji zawi­sła nad sto­łem.

– To fakt – kiw­nęła głową Liwia i nagle powie­działa wię­cej, niż zamie­rzała: – Ojciec Ani urodą nie grze­szył, szla­chet­no­ścią cha­rak­teru rów­nież. Porzu­cił nas obie bez opo­rów i oże­nił się dla pie­nię­dzy z córką zna­jo­mych. To cud, że Ania po tym wszyst­kim wyro­sła na mądrą i pogodną dziew­czynę.

– Nie żaden cud, tylko matkę ma zaje­bi­stą. – Marta nie miała co do tego wąt­pli­wo­ści. Znała tę histo­rię i współ­czuła obu dziew­czy­nom.

– Pro­szę cię. – Liwia zawsze się oba­wiała, czy dobrze się z tej roli wywią­zuje. Cią­gle jej się wyda­wało, że jed­nak daje za mało. I powinna córce lepiej wyna­gro­dzić fakt, że tak fatal­nie wybrała jej ojca.

– To jak? – Kasia dopiła kawę. – Bie­rzesz go? – wró­ciła do tematu, który ją naj­bar­dziej inte­re­so­wał.

– Skąd! – Liwia rów­nież pospiesz­nie dokoń­czyła poranne tan­ko­wa­nie kofe­iny. – To nie moja liga.

– Mylisz się. – Kasia z nie­za­do­wo­le­niem pokrę­ciła głową. – Ale chyba nie mam siły po raz kolejny ci tego tłu­ma­czyć.

– Ani czasu – dodała Marta, zer­ka­jąc na zega­rek.

Liwia szybko umyła swój kubek. Pod­czas pracy zdal­nej z więk­szym ocią­ga­niem ruszała do biurka, teraz cie­szyła się, że jed­nak może wyjść i pobyć wśród ludzi. Wypeł­niać nie­koń­czące się zesta­wie­nia w innym miej­scu niż wła­sny dosko­nale znany pokój. Nie prze­pa­dała za swoją pracą, ale miała ona swoje zalety. Przede wszyst­kim cał­kiem nie­złe towa­rzy­stwo.

Ruszyły w stronę swo­ich sta­no­wisk.

Minęły Huberta i szefa, a Kasia posłała w ich stronę jeden ze swo­ich naj­bar­dziej zabój­czych uśmie­chów. Nie wia­domo, do kogo był dokład­nie skie­ro­wany, ale chyba zadzia­łał na obu i tra­fił jesz­cze przy­pad­kiem mło­dego infor­ma­tyka prze­cho­dzą­cego aku­rat tuż obok.

Miał swoją moc.

Liwia sku­liła się w sobie. Przy barw­nej kole­żance czuła się taka szara. Miała wra­że­nie, że wszy­scy to dostrze­gają. Ale zupeł­nie nie­po­trzeb­nie się przej­mo­wała. Było wręcz prze­ciw­nie. Nikt nie zwra­cał na nią uwagi, jakby była prze­zro­czy­sta. Bez trudu dotarła do swo­jego biurka. Kasia została na kory­ta­rzu, zagad­nięta w jakiejś spra­wie przez szefa. Na pewno nie miał żad­nych kon­kret­nych pytań. Po pro­stu chciał zaczerp­nąć tro­chę tej rado­ści życia, która zawsze z niej biła, popa­trzeć chwilę na pełne iskier oczy, posłu­chać per­li­stego śmie­chu.

Kto by nie chciał?

Liwia włą­czyła kom­pu­ter i przez prze­zro­czy­ste pleksi oddzie­la­jące sta­no­wi­ska pracy, spoj­rzała na kory­tarz i roz­le­głą salę.

Nie powie­działa kole­żan­kom całej prawdy. Oczy­wi­ście nie miała zamiaru star­to­wać w wyścigu o względy nowego atrak­cyj­nego kolegi, ale rezy­gna­cja, choć konieczna, wcale nie była taka łatwa.

Od dwóch dni sta­rała się nie patrzeć w stronę Huberta. Ostat­nie, czego potrze­bo­wała tuż przed czter­dziestką, to nowa nie­szczę­śliwa miłość. Bo o wza­jem­no­ści nie było nawet co marzyć. Ale od momentu, gdy ten męż­czy­zna prze­kro­czył progi biura, nie mogła o nim zapo­mnieć.

Spoj­rzała jesz­cze jeden raz. Tylko tak infor­ma­cyj­nie. Wszystko się zga­dzało. Nowy spe­cja­li­sta do spraw inno­wa­cji wciąż miał przy­jemną ilość cen­ty­me­trów wzro­stu, silne dło­nie, błysz­czące ciemne włosy i oczy w kolo­rze jagód.

Od razu przy­po­mniała jej się poranna prze­syłka mamy. A wraz z nią wszyst­kie pyta­nia. Czego matka tak bar­dzo się wystra­szyła? I od kogo dostała taki piękny kosz? Czyżby kryła się za tym jakaś roman­tyczna histo­ria?

To raczej nie­moż­liwe. Mama kochała tylko obniżki cen. Poza tym żyła spo­koj­nie z dnia na dzień, wypeł­nia­jąc czas domo­wymi obo­wiąz­kami. Nie miała w sobie nic z boha­te­rek sekret­nych roman­sów. Dawno już przy­tyła i wcale się tym nie przej­mo­wała. Naj­czę­ściej wkła­dała na sie­bie prak­tyczne sukienki z taniego mate­riału, a w zimie grube swe­try. Od lat nosiła taką samą krótką fry­zurę, która nie doda­wała jej urody. Ni­gdy też nie zacho­wy­wała się w spo­sób kokie­te­ryjny ani zachę­ca­jący wobec płci prze­ciw­nej. Dla rodziny nie miało to zna­cze­nia, ale ewen­tu­alny absz­ty­fi­kant musiałby jed­nak wziąć to pod uwagę. Chyba że był ascetą i zamie­rzał się umar­twiać.

To mało praw­do­po­dobne.

Ktoś jej jed­nak przy­słał ten nie­zwy­kły poda­rek, a ona z jakichś tajem­ni­czych powo­dów bar­dzo się zde­ner­wo­wała.

Hubert Biel­ski prze­szedł mię­dzy biur­kami i bły­ska­wicz­nie wyrwał Liwię z zamy­śle­nia.

Zer­k­nęła w jego stronę, bo nie mogła się powstrzy­mać. Wciąż przy­stojny, to zauwa­żyła – rzecz jasna – wyłącz­nie, by się utwier­dzić w swo­ich posta­no­wie­niach. Musiała cią­gle na nowo upew­niać się, że to męż­czy­zna nie dla niej. Był rze­czy­wi­ście pocią­ga­jący. Co naj­gor­sze, spra­wiał też wra­że­nie miłego czło­wieka. Podobno samot­nie wycho­wy­wał czte­ro­let­nią córeczkę, co mu tylko doda­wało uroku.

To zna­czy, że nie ist­nieje – przy­po­mniała sobie Liwia. Wie­lo­krot­nie sły­szała, że zdrowy, nor­malny męż­czy­zna stanu wol­nego po czter­dzie­stce w przy­ro­dzie nie wystę­puje.

Masz omamy – powie­działa sobie sta­now­czo i włą­czyła służ­bowy kom­pu­ter. Zostało jej tro­chę zale­gło­ści z poprzed­niego dnia. Musiała pil­nie zabrać się do obo­wiąz­ków. A ogrom­nie jej się nie chciało. W kate­go­rii komu się bar­dziej nie chce pra­co­wać, miała spore osiągi. Nie zno­siła tej roboty. Była księ­gową, bo taką posadę zała­twiła jej matka dawno temu, gdy Liwia została samotną mamą. Zaj­mo­wała się tym od lat. Nawet skoń­czyła odpo­wied­nie stu­dia zaoczne. Ale ni­gdy nie poczuła, że to jest jej zawód.

Marzyła o czymś zupeł­nie innym. Byłoby to piękne i w niczym nie­po­dobne do etatu księ­go­wej. I rów­nie nie­re­alne. Nie chciała sobie choćby wyobra­żać, jak zare­ago­wa­łaby rodzina, gdyby się ujaw­niła ze swo­imi skry­tymi pla­nami.

Nauczyła się już dawno temu, że marze­nia nie są dla każ­dego. I dziś znów jak co dzień od wielu lat wepchnęła je w głąb duszy, jak się wci­ska ostrym obca­sem kawa­łek kamie­nia w miękką zie­mię.

Prze­stała snuć plany, sku­piła się na bie­żą­cych wyzwa­niach. Jak zawsze.

Ale dziś było jej wyjąt­kowo trudno. Jakby ją znów wołał jakiś głos z oddali.

Liwio! Czy tylko o to ci w życiu cho­dziło? Czy to wszystko, czego można ocze­ki­wać? Cho­lerna czter­dziestka! To wła­śnie ona była wszyst­kiemu winna.

Liwia z tru­dem sku­piała się na zawo­do­wych obo­wiąz­kach, pró­bu­jąc zro­zu­mieć rząd cyfr w tabeli i wycią­gnąć jakieś sen­sowne wnio­ski. Nie chciały się nasu­wać. Może dla­tego, że była zmę­czona i zła.

Nawet uro­dzin nie mogła zro­bić po swo­jemu. Na samą myśl, ile gada­nia matki musia­łaby wysłu­chać, ode­chcie­wało jej się zaczy­nać.

Wró­ciła znów do pracy, jesz­cze moc­niej pochy­la­jąc się nad kla­wia­turą. Hubert też już pra­co­wał. Zaczy­nał się kolejny dzień, zwy­czajny jak prze­zro­czy­sta szklana kulka.ROZ­DZIAŁ 2

Następ­nego dnia rano w kuchni znów było przy­tul­nie i cie­pło. Z radia pły­nęły nastro­jowe pio­senki prze­ry­wane cie­kawą roz­mową o walen­tyn­ko­wych zwy­cza­jach. Liwia tro­chę się roz­ma­rzyła. Jej wyobraź­nia dzia­łała nie­zwy­kle szybko. Bły­ska­wicz­nie prze­nio­sła ją gdzie indziej. Do domu z wido­kiem na ośnie­żone góry, daleką prze­strzeń aż po hory­zont. Do miej­sca, które należy tylko do niej, nie jest wyłącz­nie prak­tyczne, lecz także roman­tyczne i piękne.

Sma­ro­wała wła­śnie kromki chleba masłem, po czym nie­chcący spoj­rzała za okno, jakby się spo­dzie­wała zoba­czyć to wszystko, co sobie wyma­rzyła.

Ale tak nie było. Szary mur i gęsty żywo­płot z igla­ków oddzie­lał ich od pose­sji sąsia­dów. Z oczy­wi­stych wzglę­dów. Żeby Ania nie musiała patrzeć, jak jej ojciec tuż obok wie­dzie życie ze swoją nową rodziną. Wpraw­dzie miesz­kali trzy domy dalej, ale jej matka obra­ziła się na całą miej­sco­wość i szczel­nie oto­czyła tujami oraz wyso­kim ogro­dze­niem szary dom, który tata odzie­dzi­czył po swo­ich rodzi­cach.

Liwia wie­lo­krot­nie pró­bo­wała ze względu na córkę nawią­zać kon­takt z Joachi­mem, ale nie udało im się stwo­rzyć popraw­nych rela­cji. Jego żona cały czas trzy­mała go na dystans od daw­nej dziew­czyny, a on nie zdo­łał jej się prze­ciw­sta­wić. Czas pły­nął, a jego kon­takty z Anią sta­wały się coraz rzad­sze. W końcu wszy­scy przy­zwy­cza­ili się, że nie odgrywa w życiu córki żad­nej więk­szej roli. Miał kolejne dzieci i to one stały się dla niego naj­waż­niej­sze.

Janina Bracka zapie­kła w gnie­wie nie odzy­wała się do nikogo w oko­licy od momentu, gdy oka­zało się, że Liwia została porzu­cona w ciąży. Ludzie mocno wtedy plot­ko­wali i matka ni­gdy im tego nie zapo­mniała. To znacz­nie utrud­niało nawią­za­nie jakich­kol­wiek sto­sun­ków towa­rzy­skich.

Liwia wes­tchnęła. Wola­łaby mieć innych sąsia­dów. Takich, z któ­rymi można poga­wę­dzić chwilę przez płot, poczę­sto­wać cia­stem, zapro­sić na wspól­nego grilla. Ale nie miała wyboru. Miesz­kała w domu rodzi­ców i nie ona usta­lała tutaj zasady.

Wró­ciła do rze­czy­wi­sto­ści.

Mama i tata wła­śnie nale­wali her­batę, a na stole pię­trzył się stos kana­pek, gdy zadźwię­czał dzwo­nek. Wszy­scy spoj­rzeli po sobie. Czyżby nowa jago­dowa prze­syłka? To wyda­wało się kom­plet­nie nie­praw­do­po­dobne.

Pani Bracka nie cze­kała na wyja­śnie­nie. Rzu­ciła peł­nym wody czaj­ni­kiem, ryzy­ku­jąc, że się popa­rzy, po czym pobie­gła w stronę drzwi. W tym samym momen­cie, robiąc hałas jak stado mło­dych źre­ba­ków, z pię­tra zbie­gła Ania. Oczy­wi­ście z tele­fo­nem w ręce, gotowa do zro­bie­nia rela­cji.

– Znowu kurier? – zapy­tała pod­eks­cy­to­wana, chcąc towa­rzy­szyć babci przy otwie­ra­niu.

– A może­cie dać mi spo­kój?! – zawo­łała Janina jesz­cze ostrzej niż wczo­raj. – To mój dom i nie musi­cie na każ­dym kroku patrzeć mi na ręce.

Liwia natych­miast zna­la­zła się obok córki.

– Chodź – powie­działa, obej­mu­jąc ją za ramię. – Bab­cia ma rację. Nie powin­ny­śmy pod­glą­dać. – Jed­no­cze­śnie spoj­rzała na matkę z urazą. Doprawdy mogłaby tak nie prze­sa­dzać.

– Dzień dobry – uśmiech­nął się kurier, któ­remu wresz­cie otwo­rzono.

– Nie dla każ­dego – oschle przy­wi­tała się bab­cia. – Niczego nie zama­wia­łam i była­bym wdzięczna, gdyby pan prze­stał nas nękać.

– Słu­cham?! – Zdu­miony kurier przy­zwy­cza­jony, że roman­tyczne bukiety i kosze przyj­mo­wane są z entu­zja­zmem oraz rado­ścią, nie mógł zna­leźć odpo­wie­dzi. – Może to nie dla pani? – powie­dział wresz­cie. – Adres się zga­dza, ale na bile­ciku jest napi­sane…

– Wiem, co jest napi­sane. – Wyrwała mu prze­syłkę z rąk i zamknęła pospiesz­nie drzwi.

Liwia poczuła, jak płoną jej uszy. Sły­szała ostat­nie zda­nie i ta sprawa zaczy­nała ją coraz moc­niej cie­ka­wić. Kto wkła­dał tak duży wysi­łek, żeby zde­ner­wo­wać jej matkę? I co okrop­nego jest w koszu doj­rza­łych jagód, że wywo­łują takie emo­cje?

Coś musiało być, bo wyraź­nie znie­sma­czona pani Bracka zła­pała prze­syłkę w obję­cia, po czym rów­nie szybko jak wczo­raj pobie­gła do swo­jego pokoju. Tam się zamknęła i nie poja­wiła już na śnia­da­niu, mimo iż pra­wie zawsze jadali rano razem.

– To jakaś tajem­ni­cza histo­ria – mówiła pod­eks­cy­to­wana Ania. – Może to jakaś skryta miłość?

– Prze­stań. – Liwia upo­mniała córkę, ale dziew­czyna już sama ugry­zła się w język, gdy zauwa­żyła, jak przy­kro zro­biło się dziad­kowi.

– Mam na myśli bar­dzo dawna – zaczęła się tłu­ma­czyć. – Może ty coś wiesz? – Spoj­rzała na niego. – Czy bab­cia była zako­chana, zanim cię spo­tkała? Kiedy się pozna­li­ście? Jak to było? – zapy­tała, po czym oparła brodę na dło­niach i wpa­trzyła się w dziadka, ocze­ku­jąc zapewne jakiejś roman­tycz­nej opo­wie­ści.

W tym momen­cie Liwia uświa­do­miła sobie, że wła­ści­wie nic nie wie o swo­ich rodzi­cach. Dla­czego się pobrali? Czy nie chcieli mieć wię­cej dzieci? Co spra­wiło, że się w sobie zako­chali?

O takich spra­wach w wielu domach się opo­wiada. Krążą histo­rie i aneg­doty. Tutaj nic takiego nie miało miej­sca. Żyli pod jed­nym dachem z dnia na dzień, zajęci obo­wiąz­kami, ale w sumie tak nie­wiele o sobie wie­dzieli.

– Co ona zrobi z taką ilo­ścią jagód? – Ania nie docze­kała się odpo­wie­dzi od dziadka, który, wyraź­nie spięty, wciąż mie­szał w her­ba­cie dawno już roz­pusz­czony cukier. – Prze­cież nie ma w pokoju lodówki – mówiła. – Zepsują się. A to dro­gie. Mały koszy­czek w mar­ke­cie kosz­tuje pięt­na­ście zło­tych.

– Wycho­wa­nie babci nie poszło na marne – uśmiech­nęła się Liwia. – Tak dobrze znasz ceny?

– Nie. – Ania ener­gicz­nie pokrę­ciła głową, a jasne loki, które musiała odzie­dzi­czyć po jakimś bar­dzo odle­głym przodku, bo nikt w bliż­szej rodzi­nie podob­nych nie miał, zatań­czyły jej wokół twa­rzy. – Po pro­stu wczo­raj spe­cjal­nie popa­trzy­łam, bo mnie to zacie­ka­wiło – wytłu­ma­czyła.

– Tato, czy ty wiesz coś o tym? – Liwia zwró­ciła się do ojca.

– Nie – odparł pospiesz­nie. Jed­nak chyba nie był do końca szczery. Jego miłą twarz ścią­gnęło wyraźne zmar­twie­nie, ale też napię­cie. Był zbyt pro­sto­li­nijny, by kła­mać, a prawdy naj­wi­docz­niej powie­dzieć nie chciał. Prze­cze­sał pal­cami siwe, wciąż gęste włosy, po czym zakasz­lał ner­wowo.

– Mama nic ci nie mówiła? – naci­snęła moc­niej, bo w gło­wie jej się nie mie­ściło, że wczo­raj wie­czo­rem o tym nie roz­ma­wiali.

– Ostat­nio mało się do mnie odzywa. Źle się czuje i cią­gle powta­rza, żeby dać jej święty spo­kój – odparł szybko tata, a w jego gło­sie zabrzmiała przy­krość.

– Dziwne to wszystko. – Liwia wstała i znów zaczęła się pako­wać do pracy. Posta­no­wiła jutro wstać wcze­śniej. Praw­do­po­do­bień­stwo, że kurier znowu przy­bę­dzie, nie było zbyt wiel­kie. W końcu ile razy ktoś może wysy­łać taki sam upo­mi­nek? Ale chciała się upew­nić. Miała prze­czu­cie, że kurier słusz­nie mówił. Kosz jagód nie jest prze­zna­czony dla mamy. W takim razie dla kogo?

Musiała to wie­dzieć. Co dokład­nie napi­sano na bile­ciku? Dla­czego ona sama zaczyna być coraz moc­niej prze­ko­nana, że to dla niej? Prze­cież dorę­czy­ciel nie oddałby mamie prze­syłki zaadre­so­wa­nej do kogoś innego. Na doda­tek dwa razy. Widział, że Liwia jest w domu.

Coś tu się cho­ler­nie nie zga­dzało.

Wyobraź­nia pod­po­wia­dała jej wiele moż­li­wych roz­wią­zań, ale żadne nie paso­wało do jej matki. Pierw­sza myśl była podobna jak ta u Ani. To jakaś roman­sowa sprawa. W końcu zbli­żały się Walen­tynki i ktoś mógł wpaść na pomysł prze­sła­nia pre­zentu. Ale mama naprawdę kom­plet­nie nie nada­wała się do takich histo­rii. Z całym sza­cun­kiem dla jej talen­tów oraz pra­co­wi­to­ści trudno byłoby zna­leźć kobietę mniej zmy­słową czy kokie­te­ryjną niż ona.

Liwia podej­rze­wała, że gdyby jaki­kol­wiek męż­czy­zna powie­dział jej kom­ple­ment lub pró­bo­wał zapro­po­no­wać spo­tka­nie czy choćby zagaić roz­mowę, po pro­stu dostałby w łeb. I to nie była prze­no­śnia.

Ale z całą pew­no­ścią czuło się tu jakąś tajem­nicę. Mimo że mama nie mie­wała sekre­tów. Pro­wa­dziła bar­dzo poukła­dane, dość mono­tonne, przej­rzy­ste życie. Ten sam mąż, stała praca, potem zasłu­żona eme­ry­tura, dom, w któ­rym od lat niczego nie zmie­niono, dni podobne do sie­bie. Nawet obiady każ­dego dnia tygo­dnia były takie same. Żurek we wtorki, rosół w nie­dziele, po nim pomi­do­rowa. W pią­tek ryba, w czwar­tek pie­rogi lub placki ziem­nia­czane.

Wie­dzieli, co mama myśli na każdy temat. Znali się jak naj­bar­dziej łyse konie tego świata.

Jak widać jed­nak, każdy ma coś do ukry­cia. Rów­nież pani Bracka. Sta­now­cza, poukła­dana była pani refe­rent w urzę­dzie mia­sta.

Liwia podej­rze­wała, dla­czego rodzice ni­gdy nie opo­wia­dali o począt­kach swo­jej miło­ści. Zapewne była to bar­dzo kon­kretna zna­jo­mość. Może po pro­stu usie­dli i umó­wili się na mał­żeń­stwo. Pew­nie tam nie było pło­mien­nego romansu. Zupeł­nie zresztą nie umia­łaby sobie tego wyobra­zić. Mama tar­gana gwał­tow­nymi emo­cjami? Czu­łość mię­dzy nimi? Żyli dobrze, zgod­nie, bez więk­szych kłótni, ale ni­gdy nie widziała, żeby sobie oka­zy­wali uczu­cia. By się przy­tu­lali, żar­to­wali, obej­mo­wali.

Tak zwane dobre mał­żeń­stwo. Przy­zwo­ita rodzina. Tak byli na zewnątrz postrze­gani.

Ale w środku spra­wiało to nieco smutne wra­że­nie i kła­dło się cie­niem na wszyst­kich. Czy dla­tego matu­rzystka Ania nie miała jesz­cze ni­gdy chło­paka? Jej rówie­śniczki bie­gały na randki, a ona jakby zupeł­nie się tym nie inte­re­so­wała. Prze­ży­wała pro­blemy kole­ża­nek, anga­żo­wała się w nie, ale sama nie przy­pro­wa­dziła do domu nikogo.

Teraz sta­nie się to jesz­cze trud­niej­sze. Poza­my­kani w czte­rech ścia­nach mło­dzi ludzie będą musieli się nie­źle posta­rać, by nawią­zać nowe rela­cje.

Chcia­ła­bym się stąd wypro­wa­dzić – pomy­ślała Liwia po raz tysięczny, kiedy już ruszyła w drogę do pracy. – Zabrać Anię. Poka­zać jej inne życie. Tylko jak to zro­bić? Pozor­nie rzecz nie wyda­wała się taka trudna. Wystar­czy­łoby kupić malut­kie miesz­kanko. Oddzie­lić się choć tro­chę od rodzi­ców.

W głębi serca jed­nak marzyła o czymś zupeł­nie innym. O domu oto­czo­nym zie­le­nią i drze­wami. Takim z duszą, wybu­do­wa­nym dawno temu. Z komin­kiem, kotami, pucha­tymi ple­dami na kana­pie oraz – co ważne – rega­łami peł­nymi ksią­żek, któ­rych jej matka nie wie­dzieć czemu, wbrew wszel­kiej logice nie­na­wi­dziła i tępiła na każ­dym kroku. Z tru­dem zno­siła fakt, że Ania musi czy­tać lek­tury. To był jakiś kom­plet­nie nie­zro­zu­miały absurd. A Liwia kochała czy­ta­nie i chciała mieć mnó­stwo ksią­żek.

Ups! – zaha­mo­wała gwał­tow­nie, bo omal nie wje­chała w sze­ro­kiego mer­ce­desa, który przy­sta­nął na czer­wo­nym świe­tle.

– Marze­nia są nie­bez­pieczne – wyszep­tała. – Prze­stań o tym myśleć – naka­zała sobie.

Ale nie mogła. Życie w domu rodzin­nym zawsze było nie­ła­twe, a ostat­nio przy­tła­czało ją w spo­sób szcze­gólny.

Może jed­nak cho­ciaż małe miesz­kanko? – zasta­no­wiła się. Żyła skrom­nie i roz­sąd­nie, ale jej oszczęd­no­ści rosły w wol­nym tem­pie. W zasa­dzie miała je tylko dla­tego, że miesz­kała u rodzi­ców. Gdyby jej przy­szło utrzy­my­wać się wspól­nie z Anią, z jed­nej wypłaty zapew­nić środki na czynsz, opłaty, jedze­nie, ubra­nia i jesz­cze ratę kre­dytu, to sprawa sta­łaby się naprawdę trudna.

Ale dłu­żej tak być nie mogło.

Posta­no­wiła pójść dzi­siaj do swo­jej sze­fo­wej i poroz­ma­wiać o pod­wyżce. Aż się wzdry­gnęła na samo wyobra­że­nie. Wola­łaby do szefa, on się jed­nak finan­sami nie zaj­mo­wał. W ich fir­mie ist­niał wyraźny podział obo­wiąz­ków. Przy­stojny, wesoły Jacek Michal­ski dbał o rela­cje, wyty­czał cele, zatrud­niał. Jego zastęp­czyni, sucha i wysoka Klau­dyna Cypel, zwal­niała, pil­no­wała ter­mi­nów, a także odma­wiała, gdy ktoś pro­sił o awans lub pod­nie­sie­nie pen­sji. To były jej główne obo­wiązki. Wyko­ny­wała je z pasją ter­mi­na­tora i chło­dem nowo­cze­snej kost­karki do lodu.

Liwia pod­cho­dziła do tematu już dwa razy. Nie bra­ko­wało jej dużo, by dostać wresz­cie upra­gnioną zdol­ność kre­dy­tową. Wystar­czy­łaby pod­wyżka o dwa­dzie­ścia pro­cent. A jed­nak od dawna nie mogła tego osią­gnąć. Nie rozu­miała dla­czego. Może nie lubiła swo­jej pracy, jed­nak nikt o tym nie wie­dział, w biu­rze dobrze sobie radziła. Popro­wa­dziła kilka samo­dziel­nych pro­jek­tów. Miała suk­cesy na kon­cie. Oto­cze­nie jed­nak tego nie zauwa­żało.

Kiedy jej kole­żance Kasi udało się z czymś zdą­żyć, sze­fo­stwo od razu roz­pły­wało się w zachwy­tach, a ona rado­śnie świę­to­wała. Gdy Liwia zdo­była dla firmy dużego klienta – a wraz z nim spore zle­ce­nie – sze­fowa tylko podzię­ko­wała ski­nie­niem głowy, jak za coś naj­zu­peł­niej natu­ral­nego, po czym poszła dalej.

Co za para­doks!

Wku­rzyło ją to. Doszła do wnio­sku, że nie ma na co cze­kać. Jadąc windą, wysłała z tele­fonu maila z zapy­ta­niem o moż­li­wość roz­mowy i prośbę o wyzna­cze­nie ter­minu. Odpo­wiedź dostała bły­ska­wicz­nie. Klau­dyna Cypel była znana z tego, że ni­gdy nie ma zale­gło­ści w odpo­wia­da­niu na maile, a jej smart­fon sta­nowi pra­wie implant na stale wcze­piony w jej rękę. Umó­wiła się z Liwią na szes­na­stą.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki