George i Wielki Wybuch - ebook

Najnowsze odkrycia naukowe!

Najnowsze odkrycia naukowe!

W tej historii zamieściliśmy kilka wspaniałych esejów naukowych, które pomogą Czytelnikom lepiej zrozumieć najnowsze odkrycia o kosmosie. Zostały one napisane przez znakomitych naukowców:

Narodziny Wszechświata
Dr Stephen Hawking
Uniwersytet w Cambridge, Wielka Brytania

Ciemna strona Wszechświata
Dr Michael S. Turner
Uniwersytet w Chicago, Stany Zjednoczone

Dlaczego matematyka jest zaskakująco przydatna w zrozumieniu Wszechświata
Dr Paul Davies
Uniwersytet stanu Arizona, Stany Zjednoczone

Tunele czasoprzestrzenne i podróże w czasie
Dr Kip S. Thorne
Kalifornijski Instytut Technologii, Stany ZjednoczoneRozdział pierwszy

Gdzie we Wszechświecie najlepiej mieszkałoby się świni? — napisała Annie na klawiaturze superkomputera Kosmosa.

— Kosmos na pewno będzie to wiedział! — wykrzyknęła. — Musi znaleźć dla Freddy’ego coś lepszego niż zapuszczone, stare rancho.

Farma, na której mieszkał w tej chwili Freddy, ukochany wieprzek George’a, wydawała się tak naprawdę niczego sobie, a przynajmniej tak uważały wszystkie inne zwierzęta. I tylko on był bardzo nieszczęśliwy.

— Czuję się z tym okropnie — powiedział smutno George, podczas gdy Kosmos, najwspanialszy komputer na świecie, przeglądał miliardy plików, by odpowiedzieć na pytanie Annie o świniach. — Freddy był tak obrażony, że nawet na mnie nie spojrzał.

— A na mnie spojrzał! — odparła stanowczo dziewczynka, wpatrując się w ekran. — Na pewno widziałam, jak swoimi świńskimi oczkami przekazuje mi wiadomość. Mówił: RATUNKU! ZABIERZCIE MNIE STĄD!* Całodniowa wizyta u Freddy’ego na farmie pod Fox-bridge — miastem uniwersyteckim, w którym mieszkali Annie i George — nie była udana. Kiedy Susan, mama dziewczynki, przyjechała pod wieczór, żeby ich zabrać do domu, zobaczyła czerwoną z gniewu twarz George’a i oczy Annie pełne łez.

— Dzieci, co się z wami dzieje? — spytała.

— To z powodu Freddy’ego — wybuchnęła Annie, wskakując na tylne siedzenie samochodu. — On nienawidzi tego miejsca!

Freddy’ego podarowała George’owi na Gwiazdkę jego babcia, kiedy był on jeszcze małym prosiaczkiem. Rodzice George’a jako działacze ekologiczni nie uznawali prezentów. Nie potrafili się pogodzić z tym, że wszystkie porzucone, zepsute i niechciane zabawki gromadzą się po Bożym Narodzeniu w wielkich hałdach starego plastiku i metalu, pływają w morzach i oceanach, dławiąc wieloryby i dusząc mewy, albo tworzą paskudne góry śmieci na lądzie.

Gdyby babcia podarowała George’owi coś zwyczajnego, jego rodzice natychmiast kazaliby mu to zwrócić i w dodatku wszyscy by się zdenerwowali i obrazili na siebie nawzajem. Zdała sobie sprawę, że aby chłopiec mógł zatrzymać prezent, musi to być coś nietypowego — coś, co pomoże planecie, zamiast ją niszczyć.

I właśnie dlatego w którąś mroźną Wigilię George znalazł na progu domu kartonowe pudełko z małym prosiaczkiem i liścikiem od babci z następującą prośbą: To maleństwo potrzebuje domu — czy możecie je przygarnąć? Chłopiec był bardzo podekscytowany. Dostał prezent gwiazdkowy, na którego zatrzymanie rodzice musieli się zgodzić — i w dodatku miał już własne zwierzątko.

Problem z małymi różowymi prosiaczkami jest taki, że one rosną coraz bardziej i bardziej i w końcu stają się wielkie — zbyt wielkie, żeby się zmieścić w ogrodzie na tyłach zwykłego szeregowca z małym kawałkiem ziemi i mizernym warzywnikiem pomiędzy dwoma płotami odgradzającymi działkę od sąsiednich posiadłości. Rodzice George’a mieli jednak dobre serca, więc Freddy, jak nazwał prosiaka chłopiec, mieszkał sobie w niedużym chlewiku w ogrodzie, aż rozrósł się do naprawdę gigantycznych rozmiarów i bardziej już przypominał słoniątko niż świnię. George nie przejmował się tym, jak wielki jest Freddy. Mocno kochał swojego zwierzaka i całe godziny spędzał w ogrodzie, rozmawiając z nim albo po prostu siedząc w jego ogromnym cieniu i czytając książki o cudach kosmosu.

Jednak Terence, tata George’a, nigdy tak naprawdę nie polubił Freddy’ego, który był zbyt duży, zbyt świński, zbyt różowy i lubił deptać wypielęgnowane grządki w ogrodzie, niszczył szpinak, brokuły i skubał bezmyślnie nać marchewek. Poprzedniego lata, jeszcze przed narodzinami bliźniaczek, cała rodzina miała wyjechać na wakacje i Terence bardzo szybko znalazł dla Freddy’ego miejsce na pobliskiej farmie dla zwierząt domowych. Obiecał jednak George’owi, że po ich powrocie świnia znowu zamieszka w ogrodzie.

Oczywiście nigdy się tak nie stało. George i jego rodzice wrócili ze swoich podróży i również ich sąsiedzi — Eric, jego żona Susan i córka Annie — ściągnęli z powrotem do domu ze Stanów Zjednoczonych. Potem mama George’a urodziła bliźniaczki, Junonę i Herę, które płakały, gulgotały i śmiały się, a potem znowu zaczynały płakać. Za każdym razem, kiedy jedna z nich dawała za wygraną, następowała cudowna półsekundowa chwila ciszy, po czym druga zaczynała wyć tak strasznie, że George miał wrażenie, iż za chwilę eksploduje mu mózg i zacznie się wylewać uszami. Jego rodzice wydawali się wiecznie podenerwowani i zmęczeni, więc chłopiec nie chciał im zawracać głowy. A kiedy Annie wróciła ze Stanów, zaczął się przemykać do niej przez dziurę w płocie. Robił to coraz częściej, aż w końcu niemal zamieszkał u swojej przyjaciółki i jej zwariowanej rodziny posiadającej najwspanialszy komputer na świecie.

Freddy stracił na tym najwięcej, bo już nigdy nie wrócił do domu.

Po przyjściu na świat bliźniaczek tata powiedział George’owi, że ma zbyt wiele roboty, żeby się jeszcze zajmować świniakiem, który zajmuje znaczną część ogrodu.

— Poza tym Freddy jest jednym ze stworzeń planety Ziemi — dodał pompatycznie, kiedy chłopiec zaczął protestować. — Nie należy do ciebie, tylko do Matki Natury.

Niestety, Freddy nie mógł też zostać na gościnnej, małej farmie, ponieważ przed ostatnimi wakacjami właściciele musieli ją zamknąć, a świnię wraz z jej towarzyszami przeniesiono w dużo większe miejsce, zamieszkane przez egzotyczne rasy zwierząt hodowlanych i odwiedzane przez tłumy ludzi, zwłaszcza latem. George pomyślał, że to trochę tak jak z przejściem jego i Annie do szkoły średniej — w dużo większe miejsce. Było to dość przerażające.

— Matka Natura, tak? — chłopiec prychnął pod nosem, przypomniawszy sobie komentarz taty. Tymczasem komputer wciąż przetrawiał skomplikowane pytanie o najlepsze miejsce we Wszechświecie dla bezdomnej świni. — Nie sądzę, by Freddy zdawał sobie sprawę, że jest jednym z jej stworzeń. On po prostu chce być z nami.

— Był taki smutny! — powiedziała Annie. — Jestem pewna, że płakał.

Kiedy parę godzin wcześniej Annie i George odwiedzili Freddy’ego na farmie, zastali go rozpłaszczonego na brzuchu, z zapadniętymi policzkami i tępym spojrzeniem. Inne świnie dreptały po całym chlewiku, zdrowe i wyraźnie zadowolone. Zagroda była dość duża i przestronna, farma czysta, a jej pracownicy bardzo przyjaźni, lecz Freddy wyglądał tak, jakby się znalazł w swoim własnym piekle. George miał potworne wyrzuty sumienia. Wakacje minęły, a on nie zrobił nic, żeby sprowadzić świnię do domu. W końcu na farmę pojechali dzięki Annie, która wręcz zmusiła swoją mamę, żeby zawiozła ich tam oboje, a potem odebrała pod koniec dnia.

George i Annie spytali pracowników farmy, co się dzieje z Freddym. Oni również wyglądali na zaniepokojonych i wezwali weterynarza, który powiedział, że wieprzek wcale nie jest chory, lecz tylko bardzo nieszczęśliwy, jakby usychał z tęsknoty. Nic dziwnego, wychował się przecież w cichym ogrodzie na tyłach domu George’a, a potem przeprowadził się na małą farmę, gdzie odwiedzało go tylko kilkoro dzieci. W nowym miejscu był otoczony głośnymi, nieznajomymi zwierzętami i każdego dnia miał wielu gości. Prawdopodobnie przeżył spory szok, bo nigdy nie dzielił chlewu ze swoimi pobratymcami. W ogóle nie był przyzwyczajony do obecności innych zwierząt i tak naprawdę uważał się bardziej za człowieka niż świnię. Nie rozumiał, dlaczego wywieziono go na farmę, gdzie zwiedzający przewieszali się przez płot zagrody i gapili na niego.

— Czy możemy go zabrać do domu? — spytał George.

Pracownicy farmy byli nieco zakłopotani. Przenoszenie zwierząt z miejsca na miejsce jest obwarowane wieloma regułami i przepisami. Poza tym Freddy był ich zdaniem za duży, żeby mieszkać w miejskim ogrodzie przydomowym.

— Cierpliwości — uspokajali. — Podczas następnej wizyty wszystko będzie wyglądało inaczej.

— Przecież on jest tutaj od wielu tygodni — zaprotestował George.

Pracownicy farmy albo go nie usłyszeli, albo postanowili zignorować.

Jednak Annie miała inny pomysł. Gdy tylko wrócili do domu jej rodziców, zaczęła robić plany.

— Nie możemy sprowadzić Freddy’ego do waszego ogrodu, bo twój tata po prostu odda go z powrotem na farmę — powiedziała, włączając Kosmosa. — Z nami też nie może zamieszkać.

George wiedział, że to prawda. Rozejrzał się po gabinecie Erica: na biurku stał Kosmos, otoczony stertami artykułów naukowych, chwiejnymi wieżami z książek, kubkami z niedopitą herbatą i kartkami, na których były nabazgrane bardzo ważne formuły matematyczne. Tata Annie wykorzystywał superkomputer do pracy nad swoimi teoriami o początkach Wszechświata. Najwyraźniej znalezienie domu dla świni było równie trudne.

Kiedy rodzina Annie sprowadziła się do domu obok, Freddy zrobił prawdziwe „wejście smoka”, wpadając do pracowni Erica i rozrzucając książki po całym pokoju. Ostatecznie tata dziewczynki był nawet z tego zadowolony, bo Freddy pomógł mu w ten nietuzinkowy sposób odnaleźć książkę, której bardzo długo szukał. Teraz jednak George i Annie zdawali sobie sprawę, że Eric nie byłby zadowolony z dodatku rodzinnego w postaci świni. Miał zbyt wiele pracy, aby się jeszcze zajmować Freddym.

— Musimy znaleźć naprawdę fajne miejsce dla Freddy’ego — powiedziała stanowczo Annie.

Pik! Ekran Kosmosa ponownie ożył i zaczął błyskać różnymi kolorami. Był to znak, że wspaniały komputer jest z siebie bardzo zadowolony.

— Przygotowałem dla was podsumowanie warunków panujących w naszej części kosmosu oraz ich przydatności dla przeżycia trzody chlewnej… — zaczął. — Proszę kliknąć w wybrane okienko i odczytać informacje o warunkach bytowania waszej świni na poszczególnych planetach Układu Słonecznego. Pozwoliłem sobie dodać ilustracje i własne komentarze. — Komputer cicho zachichotał.

— O raju! — wykrzyknęła Annie. — Kosmosie, jesteś najlepszy!

Na ekranie superkomputera widniało osiem okienek oznaczonych nazwami planet Układu Słonecznego. Dziewczynka kliknęła w to z napisem MERKURY…Rozdział drugi

Ale ja nie sądzę, żeby Freddy mógł zamieszkać na którejkolwiek z tych planet — zaprotestował George, kiedy już przejrzeli prezentację Kosmosa na temat przydatności Układu Słonecznego dla świń. — Na Merkurym się ugotuje, z Neptuna go wywieje, a na Saturnie tylko wpadnie w chmury trującego gazu. Pewnie będzie żałował, że nie został na farmie.

— Z wyjątkiem Ziemi… — mruknęła Annie — jedynej planety w naszym Układzie Słonecznym odpowiedniej do życia. — Dziewczynka zmarszczyła nos, co oznaczało, że intensywnie o czymś myśli. — To tak jak w przypadku nas samych — powiedziała nagle. — Pamiętasz, co mój tata mówił o znalezieniu nowego domu dla istot ludzkich, w razie gdyby nasza planeta nie nadawała się już do mieszkania?Rozdział drugi

— Mówisz o katastrofie, na przykład o zderzeniu z wielką kometą albo globalnym ociepleniu? — upewnił się George. — Nie damy rady tutaj żyć, jeśli wszędzie będą wybuchały wulkany albo ląd zmieni się w jedną wielką pustynię. — Chłopiec wiedział wszystko o przerażających rzeczach, które mogą się wydarzyć na Ziemi, jeśli ludzie nie zaczną się o nią troszczyć. Opowiedzieli mu o tym jego rodzice, działacze ekologiczni.

— Dokładnie! Mój tata mówi, że ludzie muszą zacząć szukać nowego domu, tak jak Freddy. Świnie potrzebują mniej więcej takich samych warunków, więc jeśli uda się nam znaleźć w kosmosie miejsce zdatne do życia dla ludzi, Freddy też będzie mógł tam zamieszkać.

— To znaczy, że Kosmos musi tylko znaleźć nowy dom dla ludzkości i wtedy będę mógł tam trzymać swoją świnkę?

— Właśnie tak! — uradowała się Annie. — A my będziemy go odwiedzać od czasu do czasu, żeby się nie czuł opuszczony i smutny. — Oboje zamilkli. Zdawali sobie sprawę, że ich plan jest daleki od doskonałości. — A ile czasu zajmie nam znalezienie jakiegoś miejsca w kosmosie dla Freddy’ego? — spytał wreszcie George. — Twój tata już od dawna szuka nowej planety dla ludzi, żeby założyć tam kolonię, i wciąż nie jest przekonany, czy znalazł tę właściwą.

— Hmm, no tak — przyznała Annie. — Może, ale tylko może, będziemy musieli poszukać na razie dla Freddy’ego jakiegoś innego domu.

— Najlepiej gdzieś na planecie Ziemi — zgodził się chłopiec. — Ale jak my go przetransportujemy do tego nowego miejsca, obojętnie czy w kosmosie, czy na naszej planecie? W jaki sposób można gdziekolwiek przenieść takiego wielkiego świniaka?

— I na tym właśnie polega geniusz mojego planu! — wykrzyknęła Annie, wyraźnie się ożywiając. — Wykorzystamy w tym celu Kosmosa. Jeśli potrafi nas wysłać w daleką podróż przez Wszechświat, to na pewno będzie w stanie przenieść zwierzaka z jednego miejsca na Ziemi w drugie. Prawda, Kosmosie? — spytała z pewnością w głosie.

— Masz absolutną rację, Annie — potwierdził Kosmos. — Jestem tak mądry i inteligentny, że potrafię zrobić wszystko to, o czym wspomnieliście.

— Ale czy powinieneś? — zagadnął George. — Annie, czy twój tata się nie pogniewa, jeśli się dowie, że wykorzystaliśmy jego komputer do transportu świni?

— Jeśli mi tego wyraźnie nie rozkażecie, nie będę miał powodu, by informować Erica o zafundowaniu wycieczki zaprzyjaźnionemu wieprzkowi — powiedział szelmowsko komputer.

— Hmm — mruknął z powątpiewaniem George. Odbywał już wcześniej podróże, podczas których Kosmos sam wybierał punkt docelowy, i nie był pewien, czy superkomputer zawsze podejmuje właściwe decyzje.

Chłopiec nie chciał przepychać swojej świni przez portal — cudowne drzwi prowadzące w przestrzeń kosmiczną, które potrafił otworzyć Kosmos — i na koniec dowiedzieć się, że zwierzę trafiło do fabryki kiełbasek. Albo na szczyt wieżowca w Nowym Jorku. Albo na jakąś odludną, tropikalną wyspę, na której byłoby dla Freddy’ego za gorąco, nie wspominając już o samotności.

— Kosmosie — zaczął uprzejmie. — Czy mógłbyś nam pokazać miejsca, do których chciałbyś zabrać Freddy’ego, zanim naprawdę go tam poślesz? Och, i dopóki nie znajdziemy jakiegoś miejsca stałego pobytu, musi to być na tyle blisko, byśmy mogli dojeżdżać tam na rowerach. Bo nie sądzę, że powinniśmy wykorzystywać ciebie jako środek transportu. Ktoś mógłby nas przyłapać.

— Przetwarzam twoją prośbę — odparł Kosmos.

Kiedy rodzina Annie wróciła ze Stanów, komputer uległ poważnej awarii. Ericowi udało się go naprawić, ale od tego czasu Kosmos miał znacznie przyjaźniejsze podejście do ludzi. Jego obwody rzęziły przez kilka sekund, a potem na środku gabinetu Erica zawisł w powietrzu obraz wyświetlany z ekranu za pomocą dwóch cienkich strumieni światła.

— To jest mapa! — powiedział George. — Wygląda jak… Zaraz, przecież to Foxbridge!

— Zgadza się — potwierdził Kosmos. — Jest to trójwymiarowa mapa miasta. Wszystko, co potrafią Google, ja mogę zrobić znacznie lepiej — pochwalił się. — Bezczelne półgłówki.

— O rany, jest przepiękna! — westchnęła Annie.

Rzeczywiście, wszelkie szczegóły starego, szacownego miasta uniwersyteckiego zostały przedstawione na mapie Kosmosa z niezwykłą pieczołowitością: każda wieża, wał obronny, iglica i budynek z dziedzińcem reprezentowane w idealnej miniaturze.

W rogu jednego z placyków migał mały czerwony punkt.

— To wydział taty! — wykrzyknęła zaskoczona Annie. — Tam gdzie błyska to światełko. Dlaczego pokazujesz nam wydział taty?

— Według moich danych świnie potrzebują cichej, zaciemnionej przestrzeni z dużą ilością świeżego powietrza i odpowiednią dawką słońca — odparł Kosmos. — Miejsce oznaczone na mapie to piwnica na wino, zbudowana pod starą wieżą. Ma własny system wentylacyjny, a więc powietrze w jej wnętrzu jest zawsze świeże. Jest tam też mały świetlik. Nie używano jej od wielu lat, zatem dla waszej świni powinno to być miejsce bezpieczne i komfortowe, pod warunkiem że przyniesiecie dla niej z farmy trochę słomy.

— Jesteś pewien, że Freddy nie będzie się tam czuł uwięziony? — spytał George.

— Przez krótki czas twoja świnia będzie się cieszyła idealnym spokojem i ciszą — odparł Kosmos. — Będzie to dla niej coś w rodzaju wakacji, dopóki nie zdecydujecie, gdzie chcielibyście ją umieścić na stałe.

— Musimy zabrać Freddy’ego z tamtej farmy! — wykrzyknęła Annie. — I to szybko! Biedak czuje się tam okropnie i naprawdę trzeba go ratować!

— Możemy obejrzeć tę piwnicę? — spytał George.

— Naturalnie — odparł Kosmos. — Otworzę małe okno z widokiem na jej wnętrze, żebyście sami sprawdzili podane przeze mnie informacje.

Mapa rozpłynęła się w powietrzu. Zastąpił ją kwadrat światła, bo Kosmos zaczął już tworzyć portal. Annie i George przechodzili przez niego wiele razy, udając się w kosmiczne podróże. W takich przypadkach komputer budował drzwi. Kiedy jednak planował tylko coś im pokazać, konstruował małe okno, przez które mogli zajrzeć na drugą stronę.

— To takie ekscytujące! — wykrzyknęła Annie, gdy czekali na pojawienie się okna. — Dlaczego wcześniej nie przyszło nam do głowy, że można wykorzystać Kosmosa do podróży po Ziemi?

Prostokąt ściemniał. Dzieci wpatrywały się w niego uważnie.

— Kosmosie, nic nie widzimy! — zawołał George. — Myślałem, że wspomniałeś coś o świetle dnia. Freddy mógłby pomyśleć, że wtrąciliśmy go do lochu!

— Sprawdziłem współrzędne i jest to właściwa lokalizacja — powiedział zdezorientowany komputer. — Być może okno zostało zasłonięte.

— O matulu! — szepnęła Annie. — Ciemność… Ona się porusza! — Rzeczywiście, widoczna za oknem czerń wydawała się falować z boku na bok. — Nadstawcie uszu! — syknęła dziewczynka. — Słyszę jakieś głosy.

— To niemożliwe — odparł Kosmos. — Moje dane wskazują, że piwnica nie jest obecnie w użyciu.

— W takim razie co tam robią ci ludzie? — spytała Annie pustym głosem. — Popatrzcie!

George wpatrzył się w okno i zorientował się, że jego przyjaciółka ma rację. To, co widzieli, nie było całkowicie zaciemnionym pokojem, lecz zbitym tłumem ludzi ubranych na czarno. Dostrzegał niewyraźne zarysy ramion i pleców. Wszyscy wydawali się odwróceni do dzieci tyłem.

— Czy oni nas widzą? — szepnęła Annie.

— Jeśli któraś z tych osób się odwróci, zapewne zobaczy nasze okno portalowe — powiedział Kosmos, który zdążył już przeprowadzić pobieżny skan pomieszczenia. — Choć sprzeciwia się to wszelkiej logice, prawdopodobieństwu i rozsądkowi, piwnica rzeczywiście wydaje się wypełniona istotami ludzkimi.

— Żyjącymi? — spytała Annie przerażonym głosem. — Czy martwymi?

— Oddychającymi i normalnie funkcjonującymi — uściślił superkomputer.

— I co one tam robią?

— W tej chwili…

— Odwracają się — przerwał przerażony George. — Kosmosie, zamknij portal!

Maszyna zatrzasnęła okno tak szybko, że nikt w piwnicy nie zauważył małego rozbłysku światła, a jeśli nawet zauważył, to nie zgadłby, iż to tajemne spotkanie było przez chwilę pod obserwacją dwojga bardzo zaskoczonych dzieci i zdenerwowanego superkomputera, znajdujących się w zwykłym podmiejskim domu gdzieś na obrzeżach Foxbridge.

Zdążyli jednak usłyszeć dochodzący z piwnicy głos.

— Oddajcie cześć Fałszywej Próżni, dawczyni życia, energii i światła — dotarło do uszu zszokowanych, zastygłych nieruchomo dzieci.

Ponieważ Kosmos musiał czym prędzej zamknąć portal, zanim ktokolwiek go — i ich — dostrzegł, wyłączył wizję, ale nie głos. Mogli więc słyszeć, co się dzieje w piwnicy, choć niczego nie widzieli.

Po wygłoszonym wstępie w piwnicy zapadła grobowa cisza. Annie i George bali się nawet oddychać. A potem, niczym w jakiejś przerażającej audycji radiowej, głos odezwał się znowu:

— Nastały niebezpieczne czasy! Być może jesteśmy świadkami ostatnich dni przed tym, jak Wszechświat zostanie rozerwany na strzępy przez falę kosmicznego zniszczenia. Ci naukowi kryminaliści pracujący przy Wielkim Zderzaczu Hadronów wkrótce rozpoczną swój najnowszy eksperyment z wysokoenergetycznymi cząstkami. Ostatnim razem nie udało się nam powstrzymać tych barbarzyńców przed wykorzystaniem Zderzacza, ale teraz sytuacja jest dużo poważniejsza. Gdy tylko ci szaleńcy uruchomią swoją maszynę, doprowadzą do kosmicznej katastrofy, która zniszczy cały Wszechświat! Ich plany, aby wprowadzić badania przy użyciu Wielkiego Zderzacza Hadronów na jeszcze wyższy poziom, mogą nas wszystkich całkowicie unicestwić.

Annie i George usłyszeli, jak gęsty tłum zgromadzonych w pomieszczeniu ludzi syczy i buczy na te słowa.

— Proszę o ciszę! — powiedział głos. — Wszystko nam wyjaśni nasz znakomity ekspert naukowy.

Rozległ się inny głos, tym razem należący do kogoś starszego, przemawiającego ciszej i spokojniej.

— Ci niebezpieczni szaleńcy pracują pod wodzą naukowca z Foxbridge, niejakiego Erica Bellisa.

Annie pisnęła i natychmiast zasłoniła usta dłonią. Przecież Eric Bellis to jej tata!

— Bellis zaprojektował eksperyment polegający na kolizji wysokoenergetycznych cząstek z wykorzystaniem detektora ATLAS umieszczonego przy Wielkim Zderzaczu Hadronów. Niebawem wejdzie on w najbardziej niebezpieczną fazę. Jeśli podczas kolizji Bellisowi uda się wytworzyć energię, jaką zaplanował, to według moich obliczeń istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że Wszechświat może spontanicznie zacząć się rozpadać na skutek utworzenia małego obszaru Prawdziwej Próżni. Gdy podczas zderzenia cząstek w akceleratorze Wielkiego Zderzacza Hadronów powstanie choćby najmniejsza ilość Prawdziwej Próżni, rozrośnie się ona z prędkością światła, zastępując Fałszywą Próżnię i tym samym niszcząc całą materię! Wszystkie atomy na Ziemi zostaną unicestwione w ciągu zaledwie jednej dwudziestej sekundy. Po ośmiu godzinach zniknie Układ Słoneczny. Oczywiście na tym się nie skończy…

Głosy dochodzące z piwnicy cichły. Kosmos z trudem utrzymywał połączenie.

— Bańka Prawdziwej Próżni będzie się rozszerzać w nieskończoność — ciągnął głos złowieszczym szeptem. — Bellis doprowadzi do czegoś niewyobrażalnego: zniszczy cały Wszechświat! — Dźwięk ostatniej głoski zawisł w powietrzu, a potem znów zapadła cisza.

Przez chwilę George, Kosmos i Annie trwali w bezruchu. Pierwszy otrząsnął się z szoku komputer.

ŚRODOWISKO ZBYT NIEBEZPIECZNE DLA PRZESIEDLENIA ŚWINI! Napis zamigotał kilka razy na ekranie wielkimi, czerwonymi literami.

— Absolutnie nie wyślemy tam Freddy’ego! — Annie sprawiała wrażenie oszołomionej. — Nie możemy pozwolić na to, by nasza świnia spędzała czas z tymi okropnymi ludźmi. Zwłaszcza że opowiadają takie wstrętne rzeczy o moim tacie!

George się zachłysnął. O czym mówili ci wszyscy ubrani na czarno osobnicy?

— Kosmosie? Annie? Kim oni są? — spytał zaniepokojony.Rozdział trzeci

O kim mówicie? — usłyszeli głos Erica. Tata Annie, ubrany w tweedową marynarkę, z kubkiem parującej herbaty w dłoni i stertą papierów pod pachą, otworzył drzwi do gabinetu. — Dzień dobry, Annie i George’u. Cieszycie się ostatnim dniem wakacji?

Dwójka przyjaciół wpatrywała się w niego w osłupieniu.

— Ojej, chyba muszę uznać tę reakcję za „nie” — powiedział Eric. — Czy coś się stało? — Uśmiechnął się do nich obojga. Ostatnio nie mógł przestać się cieszyć. Gdyby George miał opisać w tej chwili ojca Annie, użyłby słów „niesamowicie szczęśliwy”. Albo „niesamowicie zajęty”. Właściwie to im bardziej Eric był zapracowany, tym wydawał się szczęśliwszy. Od kiedy wrócił do domu ze Stanów Zjednoczonych, gdzie realizował misję kosmiczną mającą na celu znalezienie śladów życia na Marsie, zawsze wydawał się gdzieś spieszyć i wyraźnie to mu się podobało. Był szczęśliwy w domu, z rodziną, kochał swoją nową pracę profesora matematyki na uniwersytecie w Foxbridge i w dodatku był nadzwyczaj podekscytowany niezwykłym eksperymentem, który prowadził w Wielkim Zderzaczu Hadronów w Szwajcarii.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki