Głód bogów - ebook

ORKA

Orka żyje w głuszy wraz z mężem Thorkelem i dziesięcioletnim synem Breką. Zbudowali dom na wzgórzach i gdy potrzebują zapasów, sprzedają futra oraz skóry w pobliskiej wiosce. Podczas polowania znajdują spalone gospodarstwo i zamordowanych sąsiadów, których syn gdzieś przepadł. Orka powiadamia o tym Guðvarra, przybocznego wojownika naczelniczki wioski, jarli Sigrúny.

Breka, syn Orki, znajduje w lesie ranną tennúrę (magicznego stworka, który lubi jeść zęby) i przynosi ją do domu.

Orka, Thorkel i Breka stawiają się na Althingu, powszechnym zgromadzeniu mieszkańców ziem zarządzanych przez Sigrúnę. Tam dowiadują się, że ich władczyni złożyła przysięgę wierności królowej Helce, której ambicją jest zawładnąć całą krainą Vigrið, Bitewną Równiną. Na zgromadzeniu odbywa się też holmganga, rytualny pojedynek rybaka Virka z młodym drengrem Guðvarrem. Virk zwycięża, ale łamie reguły holmgangi i ginie z ręki spaczonej niewolnicy jarli Sigrúny.

Po powrocie do domu Orka i Thorkel decydują się poszukać nowego miejsca do zamieszkania. Orka udaje się po poradę do froi, potężnego ducha i strażniczki jesionowego drzewa, lecz znajduje ją martwą, a jej drzewo spalone. Wtedy od strony gospodarstwa niesie się krzyk i Orka wkrótce przekonuje się, że jej dom płonie, mąż został zamordowany, a syn uprowadzony. Tropi porywaczy i zabija ich, a jednego przedtem przesłuchuje. Dowiaduje się, że syna odebrał jej człowiek imieniem Drekr.

Wraca do swojego spalonego domu, grzebie męża i składa przysięgę: zemści się na mordercach i odzyska syna z rąk porywaczy. Zbroi się i nocą zakrada do pobliskiego Felluru, gdzie znajduje dwóch synów Virka, Morda i Lifa, przywiązanych do słupa w oczekiwaniu na karę za to, że napadli na Guðvarra, chcąc pomścić śmierć ojca. Orka uwalnia ich, po czym włamuje się do domu jarli Sigrúny, rani ją i przepytuje jej niewolnicę, kobietę imieniem Vafri, w której żyłach płynie krew boga-wilka Ulfrira. Vafri wyjawia Orce, że powinna odszukać Drekra w fortecznym mieście Darlu.

Wywiązuje się walka i Orka ucieka z Felluru łodzią wraz z Mordem i Lifem. Wspólnie ruszają do wskazanego przez niewolnicę miasta. Dwaj chłopcy zgadzają się zasiąść przy wiosłach w zamian za lekcje posługiwania się bronią. Gdy docierają do Darlu, Orka porzuca braci, radząc im, by zaczekali z powrotem do Felluru i zemstą, sama zaś znajduje Drekra na tajnym spotkaniu z księciem Hakonem, synem królowej Helki. Przystępują do walki, lecz tę przerywa straż miejska. Znikąd pojawiają się Lif i Mord, którzy zabierają towarzyszkę w bezpieczne miejsce.

Po jakimś czasie Orka odkrywa, że Drekr wyjechał z Darlu i kieruje się do twierdzy Grimholt, wieży strzegącej przełęczy przez góry zwane Gnatami. W tej samej chwili pojawia się Guðvarr, który otrzymał zadanie zabicia Orki, Morda i Lifa za zbrodnie, jakich dopuścili się w Fellurze. Trójka bohaterów opuszcza Darl w pogoni za Drekrem, a Guðvarr rusza za nimi.

Orka, Mord i Lif docierają do Grimholtu, a po walce z mrozipająkami i spotkaniu z dwoma wielkimi krukami zostają porwani przez galdurmaga Skalka i wojowników z twierdzy. Trafiają do wieży, gdzie rozpoczyna się przesłuchanie. W jego trakcie okazuje się, że Drekr ma jakiś układ z księciem Hakonem. Wówczas młody drengr wpada do pomieszczenia i zabija skutego łańcuchami Morda. Orka słyszy zza okna płacz dziecka i jest przekonana, że to jej syn. Nadzieja, strach i wściekłość doprowadzają do ujawnienia się drzemiącego w niej wilka. Orka jest úlfhéðinną, wojowniczką, w której żyłach płynie krew boga-wilka Ulfrira. Uwalnia się z więzów i w morderczym szale zabija swoich prześladowców. Z początku obrońcy Grimholtu stawiają opór, lecz szybko okazuje się, że nie mają szans z owładniętą furią Orką. Obrona załamuje się i kto może, ratuje się ucieczką z twierdzy.

VARG

Varg jest niewolnikiem, który zabił swojego pana, bogatego właściciela ziemskiego, i uciekł. Jego siostra została zamordowana i Varg poszukuje galdurmaga lub seiðrwiedźmy (czarodzieja bądź czarownicy), którzy mogliby odprawić dla niego rytuał akáll – magiczną inwokację ukazującą ostatnie chwile życia martwej osoby. Varg chce w ten sposób odkryć, kto zgładził jego siostrę.

Uciekinier dociera do Ligi, portu handlowego, dokąd zawitała słynna kompania najemników – Krwiozaprzysiężonych – wśród których znajduje się seiðrwiedźma zdolna odprawić rytuał. Rzecz w tym, że swoich czarów używa tylko dla Krwiozaprzysiężonych. Varg przystępuje do turnieju, gdzie nagrodą jest przyjęcie do drużyny. Zostaje pobity do nieprzytomności i porzucony na brzegu fiordu. Gdy dochodzi do siebie, opatruje swoje rany i rozpala ognisko. Wtedy napada na niego Leif Kolskeggson, syn zabitego przez Varga ziemianina. Niewolnik zostaje pojmany, lecz zaraz ratują go Krwiozaprzysiężeni i przyjmują na próbę we własne szeregi. Varg musi teraz nauczyć się walczyć i dać dowód lojalności, nim czarownica Vola odprawi dla niego rytuał.

Gdy Krwiozaprzysiężeni zbierają się do opuszczenia Ligi, spotykają księcia Jaromira z Iskidanu oraz jego drużynę (konny oddział wojowników). Następca tronu domaga się wydania mu jednego spośród nich, człowieka imieniem Sulich, który jest poszukiwany za zbrodnie popełnione w dalekim Iskidanie. Glornir, wódz Krwiozaprzysiężonych, odmawia i wywiązuje się krótka, ale krwawa walka, którą przerywa pojawienie się strażników oraz trzech drakkarów królowej Helki.

Władczyni zleca najemnikom wykonanie pewnego zadania. Jak się okazuje, mieszkańcy północno-zachodnich kresów jej królestwa giną w niewyjaśnionych okolicznościach. Królowa chce, by Krwiozaprzysiężeni dowiedzieli się, kto jest za to odpowiedzialny. Wysyła wraz z nimi swojego galdurmaga Skalka oraz dwójkę jego drengrów.

Krwiozaprzysiężeni znajdują w Gnatach starą kopalnię eksploatowaną przez wojowników i væsenidów – skrælingów i trolla – którzy niewolą i zmuszają do pracy mieszkających w okolicy ludzi. Dochodzi do bitwy, w czasie której smokozrodzony, spaczony potomek bogini-smoczycy Lik-Rify, członek rodu od dawna uważanego za wymarły (jeśli w ogóle kiedykolwiek istniejący), wyłania się z kopalni, dzierżąc w dłoni kość bogini Orny. Varg pokonuje smokozrodzonego, lecz odnosi poważne rany.

Gdy się budzi, dowiaduje się, że Krwiozaprzysiężeni znaleźli dowody na to, iż kopalnia jest tak naprawdę domem szczurzego boga Rotty, który został w niej uwięziony i skazany na tortury z ręki swego brata i siostry. Kompania znajduje też fragmenty galdurboka, magicznej księgi zatytułowanej „Czerwiskórnik”.

Vola zjawia się przy posłaniu Varga, by zająć się jego ranami, a chwilę później do pomieszczenia wchodzi Skalk ze swoją świtą. Pozbawiają czarownicę przytomności, zabijając przyjaciela Varga – Torvika – i wykradają fragment kości bogini Orny oraz inne kosztowne przedmioty.

Skalk daje Vargowi wybór: może przyłączyć się do niego, by to on odprawił dla niego akáll, którego Varg tak desperacko pragnie. Varg jednak nie przystaje na jego propozycję i rzuca się na mordercę Torvika, po czym w przypływie furii zagryza go na śmierć. Wtedy Skalk pozbawia Varga przytomności.

Po jej odzyskaniu były niewolnik odkrywa, że Skalk uciekł ze szponem Orny, skrzynią pełną artefaktów oraz czarownicą Volą. Svik i Røkia, jego towarzysze z Krwiozaprzysiężonych, oświadczają mu, że Varg jest spaczeńcem i że w jego żyłach płynie krew Ulfrira. Mało tego – sami Krwiozaprzysiężeni okazują się kompanią spaczeńców, którzy przyjęli Varga w swoje szeregi właśnie ze względu na jego proweniencję. Varg potrzebuje czasu, by się z tym oswoić, ale wkrótce wraz z wojbandą rusza w pogoń za Skalkiem, aby pomścić śmierć Torvika i odbić pojmaną Volę. Podążają jego śladem, który wiedzie ich do Grimholtu. Za murami twierdzy stygnie krwawe pole walki, a na stopniach prowadzących do twierdzy siedzi Orka. Jest zbryzgana krwią pokonanych wrogów, których stos piętrzy się u jej stóp. Wokół niej siedzą dzieci.

Glornir, wódz Krwiozaprzysiężonych, zsiada z konia, ponieważ rozpoznał starą przyjaciółkę. Była kiedyś znana jako Miażdżyczaszka – najsłynniejsza wojowniczka w całym Vigriðzie i niegdysiejsza przywódczyni Krwiozaprzysiężonych. Thorkel, jej zabity mąż, był bratem Glornira. Orka jest owładnięta żalem, gdyż pośród przetrzymywanych w twierdzy dzieci nie znalazła Breki.

Glornir bierze zdruzgotaną Orkę w objęcia.

ELVARA

Elvara jest młodą wojowniczką, członkinią słynnej wojbandy zwanej Zwiastunami Śmierci. Dziewczyna chce zdobyć bitewną sławę w szeregach najemnej kompanii wojowników dowodzonej przez weterana imieniem Agnar. Zwiastuni Śmierci płyną okrętem na wyspy Iskalt, archipelag przy północno-zachodnim wybrzeżu Vigriðu. Polują na człowieka imieniem Berak. Ten podobno jest spaczeńcem, berserkiem, w którego żyłach płynie krew boga-niedźwiedzia Bersera. W pogoni za nim trafiają do wioski, gdzie dochodzi do bitwy, a potem w góry, gdzie doganiają Beraka, który, uciekając, natknął się na trolla. Elvara dostrzega też kobietę i dziecko. Kobieta wrzuca jakąś księgę do dołu, w którym gromadzi się spływająca z gór lawa.

Agnar, dowódca Zwiastunów Śmierci, nakazuje swoim wojownikom zabić trolla, zanim ten uśmierci lub zrani Beraka. Po krótkiej, lecz intensywnej walce Elvara zadaje olbrzymowi ostateczny cios. Uciekinier zostaje schwytany, poskromiony i zakuty w łańcuchy, podobny los spotyka też jego syna i żonę, która ma na imię Uspa i, jak się okazuje, jest seiðrwiedźmą.

Zwiastuni odpływają z Iskaltu wraz z więźniami i ruszają do Snakaviku, fortecy zbudowanej w czaszce martwego boga-węża Snaki. Tam zasiada na tronie jarl Störr, który słynie z tego, że w jego gwardii przybocznej służą wyłącznie zniewoleni berserkowie. Jest on także ojcem Elvary, choć nie ma między nimi zażyłości. Elvara porzuciła rodzinę i szlacheckie przywileje, by uniemożliwić ojcu wydanie jej za mąż. Dziewczyna woli sama zapracować na sławę i uznanie.

Jarl Störr kupuje od Agnara schwytanego berserka. Gdy Zwiastuni Śmierci odpoczywają w Snakaviku, zostają napadnięci, a Bjarna, syna Beraka, porywa Ilska, dowódczyni najemnej wojbandy – Karmicieli Kruków. Seiðrwiedźma Uspa zawiera pakt z Agnarem: jeśli ten złoży krwioprzysięgę, która zobowiąże go do odzyskania syna Uspy, ona zaprowadzi go na mityczne pole bitwy, gdzie znajduje się Wielki Jesion Oskutreð – w dawnych czasach stoczyli tu bój i poginęli bogowie. Legendy mówią, że znajdują się tam nieopisane skarby, artefakty sprzed wieków.

Elvara składa blóð svarið, krwioprzysięgę, wraz z Grendem, swoim wiernym towarzyszem i opiekunem, oraz kilkoma innymi kamratami. Zwiastuni Śmierci ruszają do Oskutreðu, po drodze potykając się z chmarą tennúrów i pokonując magiczny most. Podczas podróży Elvara i młody wojownik Biórr zostają kochankami.

Pod Oskutreðem kompania znajduje przysypaną popiołem równinę pełną kości zabitych bogów i strzaskany pień wielkiego drzewa. Froa imieniem Vörna wychodzi im na spotkanie i zakazuje wejścia do wnętrza drzewa, ale pozwala zebrać rozsypane wokół skarby. Zanim jednak Zwiastuni zdążą się do tego zabrać, na polanie pojawi się Ilska Bezlitosna i jej Karmiciele Kruków. Agnar i czempion Ilski, olbrzymi wojownik imieniem Skrið, toczą holmgangę, która ma rozstrzygnąć, komu wolno będzie wejść do Oskutreðu. Agnar wygrywa, lecz ginie zdradziecko z ręki swojego podwładnego, Biórra, który, jak się okazuje, jest spaczeńcem w służbie Ilski. To właśnie on zaaranżował porwanie Bjarna i pomógł Ilsce wraz z jej drużyną podążyć za Zwiastunami na północ, gdzie stoi Wielki Jesion.

Rozpętuje się bitwa, pojedynek tarczowych murów, ale jednocześnie Ilska rzuca na Vörnę i Uspę grupę wojowników, którzy okazują się smokozrodzonymi. Po ich pokonaniu Karmiciele prowadzą na strzaskany pień gromadę przywiezionych tu na wozach, zakutych w łańcuchy dzieci. Ilska, korzystając z magii krwi oraz galdurboka, rzuca zaklęcie i zrywa magiczne więzy, które pętały boginię-smoczycę Lik-Rifę w lochu głęboko w trzewiach wielkiego drzewa. Bogini wzbija się w powietrze, gdzie toczy krwawą bitwę ze swoimi dozorczyniami, trzema skrzydlatymi siostrami, córkami Ulfrira i Orny. Jedna z nich pada nieprzytomna na ziemię, a dwie pozostałe zostają zabite.

Lik-Rifa porozumiewa się z Ilską i smokozrodzonymi, którzy ją uwolnili, po czym wiedzie ich na południe.

Elvara zostaje ranna w bitwie z Karmicielami Kruków i może tylko w zdumieniu i przerażeniu patrzeć na odlatującą smoczycę.Orka stała pośród nawałnicy ognia i dymu. Biły w nią chmury popiołu i rozedrgane płomienie. Odór śmierci wisiał ciężko w powietrzu, drapał ją w gardło rozżarzonymi szponami. Trzask i syk ognia zagłuszyły wszystkie inne dźwięki – świat płonął. Wtem niebo nad jej głową zasnuł cień i rozległ się trzepot wielkich skrzydeł. Wtedy przez tumult burzy przedarł się płacz dziecka. To był głos Breki, jej syna. Okręciła się, szukając go zrozpaczonym wzrokiem i potykając się na nierównościach terenu, ale świat naokoło tonął w kurzawie dymu, rozdrapywany przez rozcapierzone palce płomieni. Potknęła się o coś. Jakiś człowiek leżał u jej stóp. Z jego ran lała się krew, a martwe oczy wpatrywały się w przestrzeń. Thorkel, jej mąż, jej przyjaciel. Jej ukochany. Jego zaszklone, puste oczy nie pozwalały jej odwrócić wzroku, a jego usta poruszały się i wydobywał się z nich trupi, sykliwy jak u węża ton.

Zabrali go.

Obudziła się z ustami otwartymi do krzyku. Otworzyła oczy i ujrzała nad sobą wiszący w szarej poświacie cień. Instynktownie zerwała się do ruchu; jedna ręka wystrzeliła naprzód, by zacisnąć się na gardle cienia, a druga wyszarpnęła saks z pochwy na pasie, który zwinęła i podłożyła pod głowę jak poduszkę.

– To... tylko... ja – zacharczał jakiś głos. – Lif!

Orka zamarła z saksem przy oku chłopaka. Zwalczyła żądzę mordu, rozproszyła szalejącą w sercu burzę. Dreszcz zbiegł jej po plecach i odepchnęła od siebie Lifa, po czym usiadła i schowała saks do pochwy.

Poczuła w ustach smak krwi. Oblizała zęby pokryte stygnącym strupem. Charknęła, splunęła i z jękiem dźwignęła się na nogi. Bolało ją całe ciało, mięśnie i ścięgna za nic nie chciały jej nieść, dodatkowo obciążone brynją. Zgromiła wzrokiem wpatrzonego w nią Lifa.

– No co? – warknęła.

Stali pośród zgliszczy, które były kiedyś główną salą twierdzy Grimholt, fortecy królowej Helki strzegącej przełęczy wiodącej na drugą stronę Gnatów. Wokół nich chrapali owinięci w płaszcze Krwiozaprzysiężeni. Twarz jednego z nich drgnęła, jakby jego też nawiedził zły sen. Ogień w palenisku dawno już wygasł i ostały się w nim tylko popioły, tak samo szare i martwe jak cała okolica. Trwał sólstöður, długi dzień, który na cały miesiąc przepędzał noc z nieboskłonu, ale wnioskując z szarawej mgły wsączającej się do pomieszczenia przez wyrwę w suficie, było wcześnie rano. Orka przeciągnęła się, aż strzeliły kości.

– Chciałem z tobą pomówić – powiedział Lif. Był blady, a jego sine usta nabrały w półmroku jeszcze ciemniejszej barwy. Resztki jadu mrozipająka wciąż krążyły w jego żyłach. Orka spostrzegła, że chłopak trzyma coś w rękach.

Schyliła się po leżący na podłodze topór. Jego były właściciel na pewno nie spodziewał się, że zostanie rozpłatany własną bronią. Gdy tego dokonała, zwróciła broń przeciwko jego kamratom. Teraz ostrze było czyste, tak jak oba saksy i toporek, które wisiały u jej pasa. Orka wciąż była utytłana zakrzepłą krwią, ale nim owładnął nią sen, zdążyła jeszcze zadbać o broń. Oparła topór o ramię, ogarnięta dreszczem. Jednocześnie kochała i nienawidziła czuć w rękach ten znajomy ciężar.

– No to mów – poleciła, kierując się do wyjścia. Zmełła cisnące jej się na usta ostre słowa. Wybitnie nie miała dziś ochoty gadać z kimkolwiek. Głos Breki, który słyszała we śnie, wciąż wisiał w jej myśliklatce, odbijał się echem jak magiczne zaklęcie. Nie chciała niczego, tylko odzyskać syna. Wczoraj pomyślała już, że jej się to udało. Zdawało jej się, że usłyszała jego wołanie, i radość zdążyła rozpalić jej serce. Wyrąbała sobie do Breki krwawą ścieżkę. A potem okazało się, że to nie był on, choć znalazła inne spaczone dzieci, porwane i zniewolone przez Drekra, starzy bogowie raczą wiedzieć, w jakim celu.

Ale nie Brekę. Zrozumienie, że nie ma go wśród uwięzionych, trafiło ją jak cios mieczem i nieomal złamało. Rozpacz wylała się z niej jak krew. Lecz dzisiaj ta rana była już wyparzona i zaszyta, a jej serce znów stało się twarde i zimne niczym głaz. Będzie szukać go dalej. W końcu go znajdzie, jeśli tylko skupi na tym wszystkie swoje siły. A nie zdoła tego zrobić, jeśli coś – lub ktoś – nieustannie będzie ją rozpraszać. Gdy jednak spojrzała na Lifa, dostrzegła na jego twarzy smutek. Żałoba kapała z wykrzywionych rysów chłopaka, jak trucizna wycieka z otwartej rany. Rodzony brat, Mord, zginął na jego oczach. Szubrawiec Guðvarr wraził mu miecz w brzuch, kiedy ten był przykuty do ściany i bezbronny. Zła śmierć. Przez wzgląd na to Orka zacisnęła zęby, by nie warknąć na Lifa, gdy usłyszała za sobą jego kroki.

Zimny wiatr szarpał jej jasnym warkoczem, kiedy maszerowała szerokimi, umazanymi krwią stopniami. Trupy uprzątnięto i wrzucono do świeżo wykopanego na dziedzińcu rowu. Choć byli w górach, gdzie panował chłód, nad stertą ciał już bzyczały muchy. Dziedziniec otaczały zbite ciasno budynki gospodarcze, które ciągnęły się aż do samej rzeki wzdłuż traktu meandrującego skarpą ku palisadzie i zamkniętej bramie. Tam płonęło ognisko, a nad nim wisiał kocioł. Orka ujrzała Glornira, wodza Krwiozaprzysiężonych, rozmawiającego z grupą wojowników. Był wśród nich drągal Einar Półtroll, mieszający w kotle drewnianą łyżką i gadający o czymś z kowalem Jökulem. Ten głowę o przerzedzonych włosach miał owiniętą bandażem, a w jego brodzie dostrzegła siwe pasma, których wcześniej tam nie było. Odruchowo dotknęła dłonią pasa, brązowej sprzączki i mocowań, które dla niej wykuł. Pośród cieni rzucanych przez budynki zobaczyła innych wojów i jeszcze jednego przy samej bramie. Wpatrywał się w nią smukły mężczyzna o wilczych rysach i krótko ściętych włosach, które nie pasowały do reszty Krwiozaprzysiężonych. Miał na sobie kolczugę, a w ręce ściskał włócznię. Z jego pleców zwieszała się tarcza, zaś u pasa dyndał hełm. Odpowiedziała mu beznamiętnym spojrzeniem i odwrócił głowę.

Orka dotarła do rzeki, która bystrym, lodowatym nurtem spływała z Gnatów. Gdy wstąpiła na pomost, chrzęst żwiru pod jej stopami przeszedł w drewniany stukot. Wczoraj cumowały tam dwie smukłe snekki o płytkich kadłubach, podobne do drakkarów, lecz znacznie mniejsze, każda na zaledwie dwanaście wioseł. Teraz żadnej z nich nie było. Postrzępione liny zwisały do wody, dowodząc, że ktokolwiek uciekał przed jej zemstą, robił to rozpaczliwie i w pośpiechu. Pamiętała wskakujące do łodzi sylwetki rąbiące mieczami cumy, niezawracające sobie głowy odwiązywaniem ich od pachołków. Podniosła wzrok i przesunęła nim po lodowato błękitnej wodzie spienionej przy wychylających się ponad taflę otoczakach, przywodzących na myśl połamane zęby. Głębiej zauważyła skulony wśród kamieni koniec pokrytego chitynowym pancerzem ogona. To Spert odsypiał wczorajszą bitwę. Jego segmentowane ciało poruszało się, wzbudzając chmurkę mułu, drgało jak pies, któremu coś się śni. Nieopodal brzegu złapała też wzrokiem tennúrę imieniem Vesli. Stworek spał, nakrywszy bezwłose ciało błoniastym skrzydełkiem niby płaszczem. W małej i bladej piąstce wciąż ściskał krótką włócznię.

Włócznię Breki.

Orka położyła na deskach swój pas z bronią oraz długi topór, po czym schyliła się i wypełzła z brynji niczym wąż zrzucający łuskowatą skórę, następnie zdjęła buty, skarpety i bryczesy, a na końcu jednym ruchem ściągnęła z siebie podtunikę. Stała chwilę, wydychając w powietrze blade chmurki, czując, jak obłazi ją gęsia skórka. Wtedy wybiła się z ugiętych nóg i z pluskiem wskoczyła do wody.

Nagłe uderzenie chłodu wydusiło jej powietrze z płuc. Zanurkowała w głębinę. Gdy poczuła targnięcie nurtu, machnęła nogami i pomknęła niczym wielki łosoś, wpłynęła jeszcze głębiej, niemal dotykając dna, a potem okręciła się, wczepiając stopy w zalegający na dole muł. Tam zatrzymała się na moment, by się rozejrzeć. Z powierzchni dobiegały ją stłumione dźwięki i załamane promienie słońca, połyskujące w podwodnej przestrzeni jak guðljós na północnym niebie. Tutaj wszystko działo się wolniej, z opóźnieniem docierały do niej zniekształcone odgłosy świata ponad taflą, również wolniej i z mniejszą zajadłością jątrzyły się w jej sercu złość i trwoga, aż do całkowitego znieruchomienia, do zupełnego zamarznięcia w lodowatym nurcie wypływającym z serca gór. Po jakimś czasie zaczęło ją palić w piersi i zapragnęła kolejnego oddechu. W jej głowie narastało ciśnienie, lecz Orka czekała, wdzięczna za tę chwilę przerwy od wydarzeń toczących się na lądzie. Wreszcie gdy rozpłonione płuca nie mogły już wytrzymać, odepchnęła się potężnie od dna i pomknęła ku falującej nad jej głową płaszczyźnie; wzbijała się coraz wyżej, ku słońcu, aż w końcu przebiła z bryzgiem lustro wody.

Lif stał na pomoście, tam gdzie rzuciła swoje rzeczy. Trzymał coś w rękach. Raptownymi, wprawnymi ruchami rozgarnęła wodę i stanęła na płytkim gruncie, wciąż do połowy zanurzona w rzece. Usiadła na płaskiej skale, schyliła się po kamień i zaczęła trzeć nim po skórze, zdrapując zaschniętą krew i brud.

Wreszcie wyczłapała na brzeg, ociekając lodowatą wodą. Lif rozłożył dla niej wełniany płaszcz, który przyjęła i zaczęła się osuszać. Spojrzała na obstrupiałą od potu i krwi stertę ubrań.

– Masz – powiedział Lif, podsuwając jej zawiniątko, które przez cały ten czas trzymał w rękach. – Znalazłem to tam. To chyba był magazyn dla stacjonujących tu żołnierzy. – Orka zajrzała do pakunku. Czyste bryczesy, lniana podtunika i gruba wełniana tunika. – To największe, jakie znalazłem. Chyba będą na ciebie pasować.

– Dzięki – mruknęła, zakładając bryczesy. Gdy się ubrała, pokręciła ramionami, by poprawić lepiącą się do wilgotnej skóry wełnę. Jako ostatnie wdziała skarpety i buty. Przyjrzała się kolczudze i uznała, że przyda jej się czyszczenie. Przewiesiła ją przez ramię, zapięła pas na biodrach. Schyliła się po topór i wsparła się na nim jak na kosturze.

– Nie chciałeś o czymś pomówić? – powiedziała, łypiąc na Lifa.

Chłopak wciągnął powietrze. Słowa jakoś nie cisnęły mu się na usta.

– O trzech rzeczach – wydusił w końcu, po czym kłapnął ustami i zawiercił się nerwowo na nogach.

Orka spojrzała w niebo, a potem znowu na niego.

– Dzień nie będzie na ciebie czekał, chłopie. Ani ja.

– Jesteś spaczenicą, w twoich żyłach płynie krew martwego boga, w twoim ciele zawiera się cząstka jego mocy – wypalił Lif, a słowa potoczyły się z jego ust, wpadając jedno na drugie.

– Owszem. – Orka skinęła głową. Wcisnęła język w szczelinę między zębami i wygrzebała z niej jakieś włókno. Gdy je wypluła, okazało się krwawym kawałkiem mięsa. Wolała nie wiedzieć, jak znalazło się w jej ustach. Najwyraźniej nie samym toporem przetarła sobie wczoraj szlak przez twierdzę. – Jestem spaczenicą. – Na dźwięk własnych słów wstrząsnął nią dreszcz. Dotąd był to pilnie strzeżony sekret, i to jeden z tych, od których mogło zależeć jej życie. Wbiła uważne spojrzenie w twarz Lifa, szukając na niej oznak odrazy, strachu lub nienawiści, którymi zwykle kwitowano to wyznanie. Ale w jego oczach dostrzegła tylko... Właściwie co? Rozczarowanie?

– Nic nam nie powiedziałaś – rzekł Lif. – Tyle razem podróżowaliśmy, tyle walczyliśmy. Wtedy w Darlu uratowaliśmy ci życie, wyrwaliśmy cię Drekrowi spod topora...

Orka westchnęła i przetarła twarz dłońmi.

– Nie nawykłam do mówienia tego na głos. A to dlatego, że takich jak ja bierze się w niewolę lub wsadza do klatki. To pilnie strzeżony sekret.

Ale Lif zaufał mi, podążył za mną, a ja nawet jemu nie pozwoliłam dostąpić tej tajemnicy.

– Powinnam była powiedzieć tobie i Mordowi – wyznała ze wzruszeniem ramion. – Masz rację. Obaj na to zasługiwaliście.

Lif kiwnął głową.

– Też tak sądzę – potwierdził. – Wtedy w wieży powiedziałaś, że Drekr porywa spaczone dzieci. – Znowu zamilkł, mieląc w głowie tę myśl. – Nie wiedziałem o tym, ale tak, teraz ma to sens. A więc Breka też jest spaczeńcem?

– Tak. W jego żyłach płynie moja wilcza krew.

Lif potwierdził ruchem głowy, najwyraźniej już wszystko przemyślawszy.

– Jaka jest ta druga rzecz? – spytała Orka.

Chłopak podniósł na nią spojrzenie.

– Tamten łysy brodacz... – zaczął.

– Glornir, wódz Krwiozaprzysiężonych.

– Nazwał cię Miażdżyczaszką.

Orka odbiegła wzrokiem, a potem wolno pokiwała głową.

– Więc to rzeczywiście ty? A nam powiedziałaś, że Miażdżyczaszka nie żyje.

– Bo umarła tego dnia, gdy odeszłam od Krwiozaprzysiężonych – odparła Orka.

Rozproszone obrazy napłynęły do jej myśliklatki. Tego też nie chciała wspominać. Nawet z Thorkelem nie rozmawiała o tamtych czasach. Zostawili to życie za sobą, zamknęli te wspomnienia w klatce, a wszystkie pamiątki zakopali w skrzyni przy domu, który wspólnie zbudowali.

Lif wpatrywał się w nią z twarzą naznaczoną smutkiem i podziwem, tak jak przysiężny kamień naznaczało się runami. Widząc to spojrzenie, poczuła wstyd, a upiór tamtego życia szeptał jej do ucha chropawe, nieprzyjemne w brzmieniu słowa. Wzięła głęboki wdech.

– Wtedy Breka rósł już w moich brzuchu i nie chciałam dłużej wieść życia Krwiozaprzysiężonej. Życia z piętnem śmierci, ciągłego brodzenia we krwi. Thorkel też miał już tego dość, więc odeszliśmy. – Wzruszyła ramionami. – Podjęcie tej decyzji przyszło nam z większym trudem niż mnie teraz mówienie ci o tym, ale tak było: zdecydowaliśmy się i odeszliśmy. To właśnie zrobiliśmy. Podczas morskiej bitwy wskoczyliśmy do wody i popłynęliśmy do brzegu. Krwiozaprzysiężeni uznali, że zginęliśmy w boju. Bo i wielu wojów postradało tego dnia życie, a ich kości bez wątpienia wciąż zalegają w mulistej głębi.

– Gdy patrzyłem wczoraj na ciebie i na to, co robisz... Byłaś kimś, kogo w ogóle nie znam.

Orka wyrzuciła powietrze z płuc.

– Przez długie lata trzymałam Miażdżyczaszkę w tej samej klatce, o której przed chwilą wspomniałam. Krzyk Breki... a raczej jakiegoś innego dziecka, sprawił, że ona znowu wyrwała się na wolność. A potem to wpadło mi w ręce. – Spojrzała na topór w swojej garści i wzruszyła ramionami. – Miażdżyczaszka wróciła i pomoże mi znaleźć Brekę.

Cisza rosła między nimi. Tennúra Vesli pisnęła przez sen i zawierciła się na ziemi.

– A ta trzecia rzecz? – spytała Orka.

Lif obejrzał się przez ramię na to, co zostało z hali i wieży, i zmarszczył mocno brwi.

– Pomożesz mi znieść Morda na dół i usypać mu kurhan? Próbowałem sam, ale wciąż jest przykuty.

Orka również skierowała wzrok na rumowisko. Większość dachu poszła z dymem i zawaliły się dwie ściany, poczerniałe dźwigary sterczały w niebo jak trupie palce.

– Pomogę.

Razem przecięli dziedziniec i wspięli się po schodach do hali. Woje wiercili się pod płaszczami, wracając powoli do świata żywych. Orka minęła ich i przeszła na tył gmachu, gdzie drzwi prowadziły na klatkę schodową. Stopnie skrzypiały pod jej stopami, a buty brodziły w popiele, który wzbijał się szarą chmurą z każdym krokiem. Zaraz znalazła się w korytarzu, którego jedna ściana legła w gruzach, odsłaniając widok na ciągnący się aż do rzeki dziedziniec. Zobaczyła przed sobą spalone na wiór drzwi. Ostrożnie weszła do znajdującego się za nimi pomieszczenia.

Podłoga zasłana była trupami i odrąbanymi kończynami, a wszystko czarne i powykręcane od gorąca.

Deski zaskrzypiały pod stopami podchodzącego do niej Lifa. Stanęli oboje, patrząc na zwłoki. Zwęglone ciało Morda leżało przy przeciwległej ścianie. Jedno jego ramię zastygło uniesione do góry, wciąż przykute do ściany, a reszta ciała obwisła i skuliła się wokół ziejącej w jego brzuchu rany po mieczu.

Orka nastąpiła na sękaty, zwęglony kij, który pękł pod jej ciężarem. Ruszyła ostrożnie naprzód, unosząc topór, po czym zamachnęła się i przecięła łańcuch. Metal jęknął i prysnęły iskry, a oswobodzone ramię Morda upadło na ziemię. Orka zdjęła płaszcz, rozłożyła go na podłodze i przetoczyła nań Morda. Lif schylił się, by jej pomóc.

Łaty poczerniałego mięsa odpadały od ciała pod ich dotykiem. Lif odwrócił się, żeby zwymiotować. Orka owinęła zwłoki płaszczem, podniosła je i przerzuciła sobie przez ramię. Miała wrażenie, że prawie nic nie ważą.

– Daj, pomogę – zaoferował Lif, plując żółcią i ocierając łzy.

– Poradzę sobie.

Usłyszeli ze schodów kroki i jęk drewna. W drzwiach stanęła jakaś postać. Mężczyzna średniej budowy o zaplecionych w warkocz rudych włosach związanych na karku oraz ze srebrnym pierścieniem w naoliwionej, wypielęgnowanej brodzie. Miał na sobie lśniącą brynję, u pasa miecz i saks. Jego ramiona zdobiły grube srebrne bransolety. Nosił bryczesy z bladoniebieskiej wełny, a nogawki obwiązał ciemnymi winnigasami.

– Miażdżyczaszka – powiedział, skinąwszy głową.

– Svik – odpowiedziała Orka, przystając.

Dwoje wojowników chwilę mierzyło się wzrokiem.

– Wyglądasz jak gówno – skomentował Svik.

– Za to ty, jakbyś wystroił się na Julblot.

– Dobrze jest wyglądać jak najlepiej – odparł ze wzruszeniem ramion mężczyzna nazwany Svikiem. – Któż wie co przyniesie nowy dzień. I jaka szczęściara znajdzie się w moim zasięgu.

– Lata mijają, a ty wciąż jesteś dupkiem – prychnęła Orka.

Svik wybuchnął śmiechem, błyskając małymi, białymi zębami, ale rozbawienie nie dosięgło jego oczu. Wbijał spojrzenie w Orkę, a jego wesoła mina zmieniała się wolno w coś zgoła innego, coś naznaczonego rozpaczą, tchnącego złamanym sercem.

– Porzuciłaś nas. Złożyłaś przysięgę, a i tak nas porzuciłaś – wydusił z wysiłkiem.

Orka patrzyła mu w oczy. Nie znalazła słów, w które mogłaby ubrać myśli kłębiące się jej w głowie. Svik zamrugał i odwrócił wzrok.

– Glornir cię woła.

Kobieta mruknęła i ruszyła przed siebie, a mężczyzna odsunął się na bok, by przepuścić ją w drzwiach. Lif podniósł jej długi topór i podążył za nią, a Svik poszedł w ich ślady. Cała trójka zeszła schodami na dziedziniec, gdzie rozpalono kolejne ogniska, nad którymi bulgotały już kotły ze strawą. Orka poczuła zapach owsianki i miodu. Krwiozaprzysiężeni kręcili się po placu i między budynkami twierdzy. Kilku pełniło wartę na palisadzie, wodząc wzrokiem na północ i południe.

Glornir czekał na nią. Zauważyła, że jego broda jest już bardziej siwa niż czarna. Mroził ją posępnym spojrzeniem, ściskając w wielkiej dłoni długi topór, jakby ten nie ważył więcej niż leszczynowa rózga. W oczach wojownika dostrzegła cień jego brata, wydobyła go z bruzd i zmarszczek kreślących jego twarz. Skrzywiła się, gdy uderzyło w nią bolesne wspomnienie zabitego męża. Wokół wodza stali wojowie, których znała. Przysłaniający słońce Einar Półtroll. Kowal Jökul Młotoręki. Zwiadmistrzyni Edela o srebrnych warkoczach i pustym oczodole, z wilczurami przy nodze. Smukła Røkia o surowej twarzy. Byli tam też inni, młodsi, którzy musieli dołączyć do grupy po tym, jak ona i Thorkel ją opuścili. Wyłowiła z tłumu ciemnoskórego mężczyznę o ogolonej głowie, z której czubka zwieszał się długi czarny warkocz. Wyróżniał się spośród kompanów brakiem brody, za to miał długie, związane rzemieniami wąsy. U jego boku wisiała zakrzywiona szabla i nosił workowate bryczesy, w jakie ubierali się Iskidańczycy. Dalej stała złotowłosa kobieta o spłaszczonym od ciosów nosie oraz mężczyzna, który wcześniej przypatrywał się Orce. Ten o krótkich włosach i kilkudniowym zaroście, przez który wyglądał wśród brodatych Krwiozaprzysiężonych jak młodzik. Lecz choć wrażenie robił niepozorne, miał na sobie dobrą brynję, ciemną i lśniącą od oliwy, przy pasie saks i toporek, a obok porządny hełm z osłoną na oczy. Jedno jego ramię ściskała srebrna bransoleta.

Orka podeszła do Glornira, zatrzymała się i złożyła na ziemi owinięte płaszczem ciało Morda. Lif stanął przy jej ramieniu i podsunął jej topór. Svik wyszedł zza ich pleców i dołączył do Glornira oraz jego ludzi.

– Mamy do pogadania, Orko – powiedział wódz. – Gdy cię wczoraj znaleźliśmy, byłaś styrana bojowym szałem i rozgoryczona. Wilk w twojej krwi wyrwał się na wolność.

Kiwnęła tylko głową, wiedząc, że to prawda. Pamiętała jedynie urywki – bryzgi krwi, wrzaski konających, szopę pełną dzieci. I swój skowyt, gdy nie znalazła pośród nich Breki. A potem nadejście Glornira na czele Krwiozaprzysiężonych, kiedy siedziała na schodach, umazana posoką i zatopiona w rozpaczy. I jego objęcia.

Lecz dzisiaj to ona dostrzegła smutek w jego oczach, w pochyleniu masywnych ramion.

– O co chodzi? – spytała go.

– Vola została porwana – zawarczał nieludzko Glornir. – Przez przeklętego galdurmaga.

– Skalk – rzekła Orka, przykładając dłoń do głowy, tam gdzie rósł zakrwawiony guz, pamiątka po jego kiju. – Był tutaj – wypluła. – Wraz z drengrem i więźniem przerzuconym przez koński grzbiet.

– To oni – potwierdził Glornir, ledwie hamując złość. Orka ujrzała groźny błysk w jego oczach, zwiastujący nadejście bitewnego szału. – Szukałem tutaj ich ciał, ale nie znalazłem.

Orka przymknęła oczy, myśląc intensywnie, klejąc w głowie fragmenty wspomnień z wczorajszej bitwy.

– Uciekli. Popłynęli rzeką jedną ze snekk. – Podbródkiem wskazała nabrzeże, a Glornir i reszta podążyli za jej spojrzeniem.

Vesli poruszyła się przez sen, szarpnęła się i krzyknęła. Wysoki, piskliwy skrzek. Orka podeszła do væsenidki. Stworek wybałuszył oczy i usiadł, skamląc.

– Truporozdzierczyni jest wolna – zapiszczała Vesli, kuląc się ze strachu i zerkając małymi oczkami na niebo. Niektórzy wojownicy także popatrzyli w górę.

– Przyśniło ci się – uspokoiła ją Orka, kładąc dłoń na jej ramieniu, a jednocześnie przypominając sobie swój koszmar, w którym płonął ogień, buchały chmury popiołu i łopotały wielkie skrzydła.

– O nie – zaprzeczyła Vesli. – Lik-Rifa naprawdę wyzwoliła się ze swojej podziemnej klatki.

Orka zmarszczyła brwi, a Krwiozaprzysiężeni zaczęli szeptać między sobą.

– Ja też śniłem o smoczycy – odezwał się jakiś głos w tłumie.

– To tylko złe sny – powiedział Glornir, choć na jego twarzy już zbierały się burzowe chmury.

Coś zabulgotało w rzece i głowa Sperta przebiła taflę. Stwór podpłynął w stronę brzegu. Potoczył po wszystkich wyłupiastymi czarnymi oczami osadzonymi w twarzy wyglądającej, jakby była ulepiona z nadtopionego wosku.

– Vesli nie kłamie – zacharczał. – Lik-Rifa wróciła. – Oblizał wargi grubym, sinym językiem. – A Spert jest głodny. Będzie owsianka na śniadanie?