Głos bogów. Księga III Ery Pięciorga - ebook

PROLOG

Mężczyzna, który wtoczył się przez drzwi szpitala, był cały zalany krwią. Spływała mu po twarzy i ubraniu, sączyła się spomiędzy przyciśniętych do czoła palców. Kiedy zobaczyli go ludzie w sali przyjęć, wszyscy umilkli, ale po chwili gwar i zamieszanie powróciły. Przecież ktoś się nim zajmie.

Wygląda na to, że ten ktoś to ja, pomyślała kapłanka Ellareen, gdy spojrzała na innych pracujących. Wszyscy kapłani i uzdrowiciele byli zajęci, choć tkacz Fareeh zaczął szybciej bandażować ramię pacjenta.

Kiedy nowo przybyły zobaczył, że Ellareen nadchodzi, wydawało się, że poczuł ulgę.

– Witaj w szpitalu – powiedziała. – Jak się nazywasz?

– Mal Toolmaker.

– Co ci się stało?

– Napadli na mnie.

– Pozwól, że to obejrzę.

Niechętnie pozwolił jej, by odsunęła mu dłoń z czoła.

Z rozcięcia sięgającego do kości polało się więcej krwi.

Znów przycisnęła mu dłoń do rany.

– Trzeba to zszyć.

Zerknął na najbliższego tkacza snów.

– Ty to zrobisz?

Stłumiła westchnienie i skinęła na niego.

– Tak. Chodź ze mną.

Nie było rzeczą niesłychaną, by pacjent w szpitalu żądał cyrkliańskiego uzdrowiciela, ale było to nietypowe. Większość po przyjściu skłonna była przyjąć każdą pomoc. Ci, którzy nie lubili tkaczy lub im nie ufali, chodzili gdzie indziej.

Tkacze snów chętnie pracowali z cyrkliańskimi kapłanami i odwrotnie. Wiedzieli, że leczą wielu ludzi, którzy wcześniej nie mogli liczyć na żadną pomoc. Ale stulecie przesądów wobec tkaczy nie dało się wymazać w ciągu kilku miesięcy. Ella zresztą tego nie oczekiwała. Ani nawet nie chciała. Tkacze snów nie oddawali czci bogom, a zatem ich dusze umierały wraz z ciałami. Żywiła wielki szacunek dla nich jako uzdrowicieli – nikt, kto pracował u ich boku, nie mógłby powiedzieć, że nie imponuje mu ich wiedza i talent. Jednak ich pełen nieufności i lekceważący stosunek do bogów często ją irytował.

Ale nie akceptuję też ślepej nietolerancji. Skłonność niektórych ludzi, by wobec tych, którzy się różnią, odczuwać lęk i niechęć, aż do granic irracjonalnej nienawiści, niepokoiła ją bardziej niż typowa przemoc i zwykła nędza, które sprowadzały do szpitala większość pacjentów. Ostatnio pracujących tutaj zaczęła nękać nowa grupa, zwąca siebie „prawdziwymi cyrklianami”. Ich arogancka wiara, że ich cześć dla bogów jest więcej warta niż jej, irytowała ją nawet bardziej niż obojętność tkaczy. Jedyna kwestia, w której się z nimi zgadzała, to stosunek do pentadrian. Jednak w przeciwieństwie do tych ostatnich tkacze snów nigdy nie twierdzili, że wyznają bogów, którzy nie istnieją. Nie wykorzystywali takiej bajki, by mieszkańców całego kontynentu przekonać, że cyrklianie są poganami i zasługują na wymordowanie.

Przynajmniej ten człowiek nie jest zbyt dumny, aby szukać naszej pomocy, myślała, prowadząc go korytarzem do wolnego pokoju. Wskazała mu ławę, podeszła z misą do koryta, przez które cały czas przepływała woda, i ogrzała ją magicznie. Wzięła z kosza ściereczkę, nalała na nią kilka kropli oczyszczającego olejku i przemyła mężczyźnie twarz. A potem zaczęła zszywać rozcięcie.

Młody kapłan Naen stanął w drzwiach, kiedy już niemal kończyła.

– Twoja matka przybyła, kapłanko Ello.

Zmarszczyła brwi.

– Powiedz, że zobaczę się z nią, gdy tylko skończę z tym pacjentem.

Yranno, spraw, by czekała cierpliwie, aż będę gotowa, i żeby nie dostała ataku tego swojego złego humoru.

:Naen dopilnuje, żeby ci nie przeszkadzała, Ellareen, zapewnił ją jakiś głos.

Ella wyprostowała się i rozejrzała. Nie zobaczyła nawet śladu kobiety, która się przed chwilą odezwała. Czyżbym słyszała głosy, jak ten zwariowany staruszek, który cały czas tu przychodzi?

:Nie, nie jesteś szalona. Jesteś zdrowa na umyśle jak większość śmiertelników. Nawet bardziej. Nawet jeśli cały czas ze mną rozmawiasz.

:Rozmawiam… Z tobą… Yranno?

:Zgadza się.

:To niemożliwe.

:Dlaczego?

:No… Jesteś bogiem. Boginią. Dlaczego miałabyś ze mną rozmawiać?

:Mam dla ciebie zadanie.

Dreszcz podniecenia i lęku przebiegł Elli po karku. Równocześnie usłyszała, jak jeden z kapłanów podnosi głos w sali przyjęć.

– Tłum blokuje ulicę na zewnątrz. Nie pozwolą nam opuścić szpitala. Nie, nie możemy… Najlepiej to przeczekać.

To chyba nie znowu ci „prawdziwi cyrklianie”, pomyślała, zawiązując ostatni szew.

:Tak, to oni. Otoczyli szpital.

Ella westchnęła, a potem nagle zrozumiała.

:Ale… Ta blokada musi być inna niż wcześniejsze, inaczej nie prosiłabyś mnie, żebym wykonała dla ciebie zadanie.

:To prawda.

:O co chodzi?

:Chcę, żebyś unieruchomiła tego człowieka, którego właśnie opatrujesz. Użyj magii, leków, czegokolwiek, co zadziała.

Ella zamarła, spoglądając na siedzącego przed nią mężczyznę. Patrzył na nią, a źrenice miał rozszerzone. Nie tylko z powodu bólu jest taki zdenerwowany, uświadomiła sobie.

To raczej strach.

W gardle jej zaschło, a serce zabiło szybciej. Być może jest bardziej Obdarzony od niej. A z pewnością jest silniejszy.

Jeśli coś źle pójdzie…

Nie myśl o tym, powiedziała sobie. Kiedy bogowie proszą, aby coś zrobić, mogę się tylko jak najlepiej starać, aby wykonać ich polecenie.

Siła jej magii pchnęła go na ścianę i wycisnęła powietrze z płuc. Potem Ella znów pchnęła go na ławę i przytrzymała w nadziei, że jest zbyt zajęty walką o oddech, by użyć Darów, jakie być może posiada.

Ale szybko się pozbiera. Yranna sugerowała leki…

Ella chwyciła butelkę sennego waporu, wylała trochę na ściereczkę i przytrzymała mu przed nosem, aż oczy mężczyzny się zaszkliły. To go uciszy na kilka minut, ale co potem?

Ta blokada może trwać parę godzin.

Potrzebuję środka nasennego.

Rozejrzała się po pokoju i znalazła prawie pusty słój proszku usypiałki. Wymieszała napój z tych resztek i ostrożnie wlała mu do gardła. To niemal go obudziło. Zakaszlał, a potem połknął miksturę i znowu stracił świadomość.

Cofnęła się, aby ocenić swoje dzieło, i uświadomiła sobie, że nie wie, na jak długo wystarczy ta niewielka dawka leku.

Pół kubka wywoływało całonocny sen. Doza, którą mu zaaplikowała, może wystarczyć na godzinę, o ile będzie miała szczęście. Mogłaby poszukać więcej usypiałki, ale substancja ta była niebezpieczna i trudna do aplikowania nieprzytomnemu pacjentowi. Może przedostać się do płuc… Znowu przyjrzała się mężczyźnie.

Yranna kazała mi cię unieruchomić, pomyślała, a nie zabić. Co takiego planowałeś, Malu Toolmakerze?

Pod wpływem impulsu chwyciła kilka pasów bandaża, związała mu ręce i nogi i zakneblowała usta. Aby go ukryć, chwyciła koc i nakryła pacjenta, zostawiając odsłonięty tylko czubek głowy.

To mu jednak nie przeszkodzi, aby zwrócić na siebie uwagę, gdy już się obudzi. Inni będą chcieli wiedzieć, dlaczego to zrobiła. I co im wtedy powiem?

Nie była pewna, czy uwierzą, jeśli im powie, że to bogini kazała unieruchomić mężczyznę. W końcu może i tak, ale pewnie go uwolnią i będzie mógł zrobić to, co sobie zaplanował.

Miał ranę na czole, więc wiarygodne będzie wyjaśnienie, że cierpiał na zawroty głowy i ataki dezorientacji. Jednak środki nasenne nie były wtedy typową metodą leczenia. Musi znaleźć inny sposób, by to wytłumaczyć.

– Ella! – zawołał z korytarza znajomy głos.

Odwróciła się – to jej matka musiała się wymknąć Naenowi. Ella szybko wyszła z pokoju, zanim starsza kobieta odkryła ją ze skrępowanym i zakneblowanym pacjentem.

W korytarzu ta szczupła, siwiejąca kobieta ubrana w czysty, dobrze skrojony taul z drogiego materiału z dezaprobatą zmarszczyła brwi.

– Nareszcie, Ello. Muszę z tobą chwilę porozmawiać.

– Pod warunkiem że będzie to chwila – odparła, starając się mówić rzeczowo. – Wracajmy do sali przyjęć.

– Nie możesz tu dłużej pracować – powiedziała matka cichym głosem, podążając za kapłanką. – To zbyt niebezpieczne. I tak fatalnie się czuję, wiedząc, że wciąż jesteś pod wpływem tych pogan, a teraz doszło coś jeszcze gorszego. Po całym mieście krążą plotki. Jestem zdziwiona, że nie miałaś dość rozsądku, aby się wynieść…

– Mamo – przerwała Ella. – O czym ty mówisz?

– Mirar wrócił – odparła jej matka. – Może nie słyszałaś?

– Najwyraźniej nie.

– Był, to znaczy jest przywódcą tkaczy snów. No wiesz, Dziki. Mówili, że zginął sto lat temu, ale przeżył. Ukrywał się, a teraz wrócił.

– Kto tak mówi? – spytała Ella, unikając nazbyt sceptycznego tonu.

– Wszyscy mówią i nie patrz tak na mnie. Wielu ludzi go widziało. A Biali nie zaprzeczają.

– A mieli szansę?

– Oczywiście, że mieli. A teraz posłuchaj. Nie możesz tu dłużej pracować. Musisz z tym skończyć!

– Z powodu jakiejś plotki nie opuszczę ludzi, którzy mnie potrzebują.

– To nie jest plotka! – wykrzyknęła matka, zapominając już, że sama tak określiła pogłoski o powrocie Mirara. – To prawda! A jeśli on tu przyjdzie? Pomyśl, co może ci zrobić!

Nawet go nie rozpoznasz. Może już teraz tu pracuje w przebraniu! Może cię uwieść!

Ella nie bez wysiłku zdołała ukryć uśmiech. Uwieść, rzeczywiście!

– Tkacze snów mnie nie interesują, mamo.

Ale kobieta nie słuchała. Kiedy możliwe zagrożenia stawały się coraz bardziej wymyślne, Ella pokierowała matkę w stronę ławki w sali przyjęć.

– A teraz zobacz, co się stało – rzekła nagle matka, siadając. – Z powodu jego powrotu jesteśmy tu uwięzieni. Czy nie macie żadnego tylnego wyjścia? Czy nie możemy…

– Nie. Kiedy dzieje się coś takiego, przy tylnym wyjściu zawsze czekają jacyś rozrabiacze.

– Gdybyś była wysoką kapłanką, toby się nie ośmielili.

Ella zdusiła westchnienie. Powiedz mi, Yranno, czy wszystkie matki są takie same? Czy nigdy nie są zadowolone ze swoich dzieci? Gdyby udało mi się zostać wysoką kapłanką, czy uznałaby, że powinnam być Białą? A gdybym jakimś cudem została Białą, czy zaczęłaby mnie męczyć, abym została boginią?

Udzieliła matce zwykłej odpowiedzi.

– Gdybym została wysoką kapłanką, nie miałabym czasu, aby się z wami spotykać.

Matka wzruszyła ramionami i odwróciła się.

– I tak prawie cię nie widujemy.

Ledwie co drugi, najwyżej co trzeci dzień, pomyślała Ella.

Ależ jestem niedbała. Jakże nieszczęśliwi są moi rodzice.

Jeśli kiedyś stanę się do niej podobna, proszę, Yranno, niech ktoś mnie zabije.

– Czy słyszałaś, kto ma zastąpić Aurayę? – spytała matka.

– Nie.

– Na pewno już coś wiadomo.

W jaki sposób potrafiła sprawić, by nawet to proste stwierdzenie brzmiało jak zarzut?

– Jak już wielokrotnie wskazywałaś, jestem tylko nisko postawioną kapłanką, niegodną zauważenia czy szacunku, czy nawet wiedzy o najgłębszych sekretach cyrklian – odparła oschle Ella, oczekując skarcenia za ten sarkazm.

Lecz matka nie słuchała.

– To pewnie będzie jeden z wysokich kapłanów – powiedziała głównie do siebie. – Potrzebujemy kogoś silnego, a nie jakiejś frywolnej młodej dziewczyny, która dziwnie lubi pogan. Bogowie mieli rację, że wykopali tę młodą Aurayę spośród Białych.

– Nie wykopali. Zrezygnowała, żeby pomóc Siyee.

– Nie to słyszałam. – Oczy matki błyszczały radością i dumą z plotek, które zdążyła poznać. – Słyszałam, że odmówiła wykonania polecenia bogów, więc odebrali jej całą moc.

Ella zgrzytnęła zębami.

– Wiesz, ja rozmawiam z Yranną przez cały czas i nic mi o tym nie wspominała. A poza tym dobry uzdrowiciel nie poświęca godzin pracy na plotki.

Matka zmrużyła oczy i uniosła lekko brodę. Zanim jednak zdążyła się odezwać, Ella usłyszała, że ktoś ją woła. Obejrzała się i poczuła ucisk w żołądku, widząc, że kapłani Naen i Kleven idą w jej stronę ze zmarszczonymi czołami.

– Gdzie się podział ten człowiek z rozciętą głową, Ello? – zapytał Kleven.

– On… Rozzłościł się, kiedy usłyszał, że jesteśmy tu uwięzieni.

– Więc go uśpiłaś?

Zostawiła matkę na ławce, wstała i podeszła do Klevena, zniżając głos.

– Tak. Był bardzo… rozzłoszczony. Użyłam waporu sennego, a kiedy nie zdradzał żadnych niepożądanych efektów, dałam mu małą dawkę usypiałki.

– Usypiałki? Ten człowiek został uderzony w głowę! – zdumiał się Kleven i ruszył korytarzem.

Elli na moment zamarło serce, ale zaraz pobiegła za nim.

– Każdy, kto doznał urazu głowy i zdradza dziwne zachowanie, powinien być uważnie obserwowany – mówił Kleven, wchodząc do pokoju. Zsunął koc z głowy Mala Toolmakera i odsłonił knebel. – A to co takiego? – spytał.

Ściągnął cały koc i wykrzyknął ze zdziwienia, gdy ujrzał bandaże krępujące stopy i ręce mężczyzny.

– Zaatakował mnie – wyjaśniła.

Spojrzał na nią ostro.

– Dobrze się czujesz?

– Tak. Nawet mnie nie dotknął.

– Powinnaś mi o tym powiedzieć.

– Miałam taki zamiar, ale matka mnie zatrzymała.

Kiwnął głową i wrócił do nieprzytomnego mężczyzny.

Dreszcz przeszedł po jej plecach, gdy zaczął rozwiązywać bandaże.

– Czy to rozsądne? – spytała z wahaniem.

– Naen będzie go pilnował. Ile mu dałaś usypiałki?

– Niewiele. Najwyżej małą łyżeczkę.

Powieki mężczyzny poruszyły się w reakcji na dotknięcie Klevena. Nie obudził się jeszcze, ale wkrótce miało to nastąpić.

– Zostaw go – usłyszała własny głos. – Nie możemy pozwolić, żeby się obudził. Musimy ponownie go uśpić.

Kleven spojrzał na nią zdziwiony.

– Dlaczego?

Westchnęła.

– To niesamowite, ale naprawdę się zdarzyło. Zostałam przed nim ostrzeżona i polecono mi go unieruchomić… – Skrzywiła się. – Wiem, że trudno ci będzie uwierzyć, ale to była Yranna.

Kleven uniósł brwi.

– Bogini?

– Tak. Odezwała się do mnie w moich myślach. I nie, normalnie nie słyszę głosów w głowie.

Kapłan przyglądał się jej zamyślony. Dostrzegła powątpiewanie w jego oczach, lecz nie mogła ocenić, czy waha się, czy jej uwierzyć, czy raczej zaryzykować działanie wbrew boskim rozkazom.

– Skąd mam wiedzieć, że tego nie wymyśliłaś?

– Nie potrafię tego udowodnić, jeśli o to ci chodzi. Ale przypomnij sobie: nigdy nie zachowałam się nierozsądnie i nie zdradzałam oznak szaleństwa.

– Rzeczywiście – zgodził się Kleven. – Ale to nie ma sensu, że Yranna przemówiła właśnie do ciebie, a nie do kogoś z pozostałych. Jeśli ten mężczyzna jest zagrożeniem dla szpitala, wszyscy powinniśmy o tym wiedzieć.

– Też mnie to zdziwiło – przyznała. – Może niebezpieczeństwo już minęło, ale wolałabym nie ryzykować. A ty?

Kleven przyjrzał się z powątpiewaniem śpiącemu mężczyźnie.

– Czy mogę w czymś pomóc?

Obejrzeli się. W drzwiach stał tkacz Fareeh. Ella jęknęła bezgłośnie. Kleven nie rozwiązał jeszcze wszystkich bandaży, a tkacz uniósł brwi, gdy je zauważył.

– Kłopotliwy pacjent?

Kleven zerknął na Ellę.

– Nie tylko w zwykłym sensie.

Tkacz snów popatrzył na śpiącego, potem na nich i kiwnął głową. Skierował się do wyjścia. Kleven westchnął.

– Ella twierdzi, że Yranna poleciła jej unieruchomić tego człowieka.

Odwróciła się ze zdumieniem.

– Ach – odparł krótko Fareeh.

Dlaczego Kleven mu to powiedział? I nagle zrozumiała.

Gdyby tego nie zrobił, Fareeh wiedziałby, że coś przed nim ukrywają, a to mogłoby zmienić ich stosunki. Pokręciła głową. Tak łatwo można zakłócić równowagę zaufania i podejrzliwości między naszymi ludami…

– Wierzysz jej? – spytał Kleven.

Tkacz znów wzruszył ramionami.

– Nie wierzę w to, czego nie mogę potwierdzić własnymi zmysłami, więc wiara nie ma tu nic do rzeczy. Albo się myli, albo ma rację. Jedno i drugie budzi niepokój. Proponuję, żeby przenieść pacjenta i kapłankę do sali przyjęć, gdzie wszyscy będziemy mogli obserwować i reagować, gdyby wyniknęły z tego jakieś kłopoty.

Starszy kapłan skinął głową.

– Dobra rada.

Ella patrzyła niespokojnie, jak za pomocą magii Kleven unosi nieprzytomnego człowieka i przenosi go do sali. Pacjenci i uzdrowiciele, znudzeni i szukający czegokolwiek, co zajęłoby ich uwagę, z ciekawością obserwowali, jak obcy zostaje ułożony na ławie. Jednak czas mijał, a mężczyzna tylko spał, więc szybko stracili zainteresowanie.

Obserwując obcego, Ella zastanawiała się, co takiego planował. Czy chciałeś nas zaatakować? Miałeś zamiar wymknąć się z pokoju, gdy będziemy zajęci, i wpuścić swoich ludzi tylnym wejściem? Za każdym razem kiedy się poruszał, serce Elli biło szybciej.

Kiedy w końcu otworzył oczy, wstała, przygotowana do obrony przed każdym magicznym atakiem.

– Usiądź, kapłanko Ello – powiedział Kleven spokojnie, lecz stanowczo.

Posłuchała go. Obcy uniósł się na łokciach i rozejrzał sennie. Zauważył Ellę i drgnął.

– Co się stało? – spytał. – Napadła na mnie.

– Spokojnie, nic ci nie grozi – zapewnił go łagodnie Kleven. – Postaraj się wszystko sobie przypomnieć.

Wzrok mężczyzny przebiegł po sali.

– Wciąż tu jestem. Dla… Jestem więźniem?

– Nie.

Zaczął wstawać z wysiłkiem. Kleven podszedł i go przytrzymał.

– Puść mnie.

– Wszystko w swoim czasie. Dostałeś niewielką dawkę środka nasennego. Zaczekaj, aż przestanie działać.

– Nasennego… Dlaczego mnie uśpiliście?

– Jedno z nas uważało, że planujesz nas skrzywdzić. Czy to prawda?

Grymas, jaki przemknął po twarzy mężczyzny, wzbudził u Elli dreszcz. Poczucie winy, uznała. Coś planował.

– Nie. Przyszedłem tylko…

Uniósł dłoń i dotknął czoła. Skrzywił się, gdy palce trafiły na szwy. Odetchnął głęboko, uniósł się i wstał. Kołysał się przez chwilę, a potem zrobił kilka kroków. Działanie leku szybko mijało i nikt nie próbował go zatrzymać, gdy z coraz większą pewnością przeszedł do ściany i z powrotem.

– Czuję się dobrze. Czy mogę już iść?

Kleven wzruszył ramionami i skinął głową.

– Nie widzę powodu, aby cię tu zatrzymywać… Tyle że na zewnątrz czeka niechętny tłum. Jeśli spróbujesz odejść, w najlepszym razie zarobisz jeszcze jedną ranę.

Mężczyzna spojrzał znacząco na Ellę.

– Zaryzykuję.

Kapłan wzruszył ramionami.

– Nie zatrzymamy cię. Możemy tylko ostrzegać. Zaraz otworzę drzwi.

Nikt się nie poruszył, kiedy mężczyzna szedł do wyjścia.

Ella zmarszczyła czoło. Powinna się cieszyć, że obcy odchodzi, że jego plan się nie powiódł. Coś ją jednak dręczyło.

Dlaczego Yranna miała mu pozwolić odejść, jeśli zagrażał szpitalowi? Przecież powiedziała…

I nagle zrozumiała, o co chodzi.

– Stój – krzyknęła, podrywając się z miejsca.

Mężczyzna nie zwrócił na nią uwagi.

– Ello – zaczął Kleven.

Mężczyzna wyciągał już rękę do drzwi, gdy Ella ściągnęła magię i wysłała barierę, by go zatrzymać. Nacisnął na niewidoczną tarczę i odwrócił się, patrząc gniewnie.

– Ello – warknął Kleven. – Puść go!

– Nie – odpowiedziała spokojnie. – Yranna kazała mi go unieruchomić. Nie powiedziała dlaczego. Może miałam nie dopuścić, aby nam zaszkodził, a może nie pozwolić mu odejść.

Mężczyzna cofnął się od drzwi i odwrócił do niej. Twarz miał wykrzywioną gniewem.

Poczuła, jak Kleven chwyta ją za ramię.

– Ello, nie możemy…

Jego głos ucichł i usłyszała, jak nabiera tchu. Od strony drzwi dobiegło pukanie. Kleven puścił ją.

– Opuść barierę, Ello – mruknął. – Przybył Rian z Białych.

Spełniła jego polecenie. Drzwi otworzyły się szeroko i przez próg przestąpił mężczyzna w cyrkli bez zdobień.

Rudowłosy Rian spojrzał na obcego mądrymi oczami.

– Długo musieliśmy cię ścigać, Lemarnie Shipmakerze.

Obcy cofnął się i pobladł. Do szpitala wkroczyła wysoka kapłanka. Rian kiwnął głową, a ona skinęła na mężczyznę.

Minął ją sztywno i przeszedł do drzwi, najwidoczniej popychany niewidzialną siłą.

Rian odwrócił się do obecnych.

– Napastnicy rozsądnie poszukali sobie innego miejsca pobytu. Możecie wychodzić bezpiecznie. Możecie też zostać, by kontynuować swoją pracę i leczenie. Wedle woli.

Wokół rozległo się kilka westchnień ulgi. Kleven wystąpił naprzód i oburącz wykonał formalny znak kręgu.

– Dziękujemy ci, Rianie z Białych.

Rian skinął głową, a potem spojrzał na Ellę.

– Dobra robota, kapłanko Ellareen. Szukaliśmy tego człowieka od miesięcy. Bogom spodobała się twoja lojalność i posłuszeństwo. Nie byłbym zdziwiony, gdyby w porę zaproponowano ci stanowisko wysokiej kapłanki.

Wpatrywała się w niego zdumiona. Odwrócił się, najwidoczniej nie czekając na odpowiedź, i wyszedł.

Stanowisko wysokiej kapłanki? Przecież chyba nie sugeruje… Nie, na pewno nie.

Ale Ceremonia Wyboru następnego z Białych jest już za miesiąc. Jaki może być inny powód awansu na wysoką kapłankę, żeby był w porę?

Muszę zaczekać i sama się przekonam.

Lekko oszołomiona wróciła do pracy.1

Ciągły szum spadającej wody odbijał się echem między ścianami. Gdy Emerahl szła w głąb tunelu, hałas cichł nieco, ale także przygasało światło. Ściągnęła trochę magii i stworzyła iskrę, a potem posłała ją naprzód, do końca tunelu i dalej.

Wszystko wyglądało tak, jak zapamiętała: pośrodku jaskini prymitywne łóżka, zbudowane ze związanych pni i twardych pasm kory splecionych w ciasną sieć; kamienne misy, które wyrzeźbił Mirar, gdy tkwił tutaj zeszłego lata, ucząc się sztuki ukrywania umysłu przed bogami; ustawione pod ścianą słoje, pudełka i torby z konserwowaną żywnością i lekami, zebrane w ciągu miesięcy, kiedy tu mieszkali.

Tylko jedna z kluczowych części jaskini nie była widzialna. Poruszając się wolno do przodu, poczuła, jak stężenie magii przesycającej świat dookoła zmniejsza się i niknie zupełnie. Uśmiechnęła się z satysfakcją. Podtrzymując światełko zebraną w sobie mocą, przeszła do środka groty, gdzie znowu otoczyła ją magia. Znalazła się w pustce.

Odetchnęła i usiadła na jednym z posłań. Kiedy wróciła tu zeszłej wiosny, zauważyła, że pozbawiona magii przestrzeń zmniejszyła się od poprzedniej wizyty, stulecie wcześniej. Magia świata sączyła się wolno, aby wypełnić pustkę. To sugerowało, że dawniej, zanim ją odkryła, pustka była jeszcze większa oraz że kiedyś zniknie bez śladu.

Ale na razie wystarczy. Pokonała dzikie, nieprzyjazne tereny Si, częściej wspinając się niż idąc, aby dotrzeć do tego miejsca. Co drugi krok przeklinała Mirara, swego nieśmiertelnego przyjaciela, że namówił ją, aby podjęła się nauki Aurai. A co drugi przeklinała Bliźnięta – nieśmiertelnych jeszcze bardziej pradawnych niż ona i Mirar, których w końcu poznała kilka miesięcy temu – za to, że się z nim zgodzili.

:Musimy wiedzieć, kim jest Auraya, wyjaśniła jej Tamun podczas sennego połączenia w noc po tym, gdy Mirar przedstawił jej swoją prośbę. Jeśli będzie nieśmiertelna, może się stać cennym sprzymierzeńcem.

:A jeśli tego nie potrafi?

:Nadal będzie potężną czarodziejką, odparł Surim z nietypową dla siebie powagą.

:Pamiętaj, bogowie nie lubią niezależnych czarowników tak samo jak nas, nieśmiertelnych. Jeśli jej nie pomożemy, zabiją ją.

:Zabiją? To, że porzuciła Białych, nie oznacza, że zwróci się przeciwko bogom, przypomniała Emerahl. Auraya nadal jest kapłanką. Nadal im służy.

:Jej umysł jest pełen wątpliwości, oświadczyła Tamun.

Żądanie bogów, by bez sądu zabiła Mirara, zmniejszyło jej szacunek dla nich.

Emerahl pokiwała głową. Sama to wiedziała. Od czasu kiedy Auraya zdjęła z palca pierścień boskiej mocy, jej umysł nie był już osłaniany. Z pomocą Bliźniąt Emerahl nauczyła się zaglądać w umysły i od czasu do czasu widziała myśli Aurai.

Kłopot z młodą kapłanką polegał na tym, że choć jej lojalność osłabła, wciąż uważała, że powinna przynajmniej żyć z bogami w zgodzie. Jeśli odkryje, kim jestem, będzie wiedzieć, że chcą mojej śmierci, a ponieważ nie łączy nas dawna przyjaźń, nie zawaha się przed zadaniem ciosu, jak w przypadku Mirara.

Dostatecznie poznała już umysł Aurai, by wiedzieć, że dawna Biała nie lubi zabijać. Jeśli ich spotkanie przebiegnie dobrze, bogowie nawet się nie dowiedzą, że Emerahl tu jest.

Znów rozejrzała się po jaskini. Bogowie byli istotami magicznymi, więc mogli istnieć tylko tam, gdzie była magia. Nie potrafili wkroczyć do tych nielicznych, niewytłumaczalnych miejsc pustki, nie potrafili ujrzeć tego, co było wewnątrz, chyba że patrzyliby przez oczy ludzi stojących na zewnątrz. Kiedy Auraya tu dotrze, bogowie nie będą mogli czytać w jej myślach.

Nadal istniało ryzyko, że na próżno pokonała połowę kontynentu. Może nie uda się nauczyć Aurai czegokolwiek. Musi uważać, co jej powie. Jeśli Auraya wyjdzie z pustki, zanim opanuje sztukę ukrywania myśli, bogowie zobaczą jej umysł.

Emerahl pokręciła głową i znów westchnęła. To wielkie ryzyko. Łatwo jest Bliźniętom ukrytym w Czerwonych Jaskiniach dalekiego Sennonu czy Mirarowi w Ithanii Południowej. Nie muszą się martwić, że Auraya zmieni zdanie i uzna, że zabijanie nieśmiertelnych bez powodu jest czymś całkiem do przyjęcia.

Jednak pomoc Bliźniąt była bezcenna. Każdego dnia i każdej nocy sięgali do umysłów na wszystkich kontynentach, przeglądając myśli, wyczuwając intencje, widząc działania ludzi potężnych. Przez tysiące lat ta para doskonaliła swoją sztukę. Znali śmiertelnych tak dobrze, że z niepokojącą dokładnością potrafili przewidzieć ich zachowania.

Mirar zawsze powtarzał, że Dzicy – czy nieśmiertelni, jak nazywały ich Bliźnięta – mają wrodzone Dary. U Emerahl była to umiejętność zmiany wieku. U Mirara ta niezrównana zdolność uzdrawiania. U Bliźniąt – przeglądanie myśli. U Mewy… Nie była właściwie pewna, co to takiego, ale wiedziała, że ma związek z morzem.

Auraya, jak twierdził Mirar, posiadła zdolność lotu. Emerahl poczuła, że ciekawość łagodzi jej irytację. Ciekawe, czy może nauczyć tego innych. Mirar nauczył mnie leczyć, choć nie aż tak dobrze, jak sam potrafi. Być może nie zdołam latać jak ona… Chociaż akurat latanie nie jest umiejętnością, którą można bezpiecznie opanować w słabszym stopniu. Braki mogą okazać się zabójcze.

Parsknęła cicho. W takim razie warto spróbować. Też muszę odnieść z tego jakąś korzyść. Łatwiej będzie znieść myśl o uczeniu tej dziewczyny, jeśli coś mi wynagrodzi odłożenie poszukiwań Zwoju Bogów.

Bliźnięta mówiły jej, że przechwyciły plotki o przedmiocie, który opisywał Wojnę Bogów z punktu widzenia dawno nieżyjącej bogini. Emerahl postanowiła go odszukać. Taka kronika może zawierać użyteczne dla nieśmiertelnych informacje – informacje, które pomogą ujść boskiej uwagi albo przeżyć, jeśli to pierwsze się nie uda. A może nawet da im środki, by walczyć.

Według Bliźniąt uczeni w Ithanii Południowej poszukiwali Zwoju od dziesięcioleci. Ostatnio dokonali pewnych postępów, ale wciąż brakowało im informacji, by poznać miejsce jego ukrycia. Bliźnięta zapewniły ją, że ci uczeni nieszybko odnajdą Zwój, ma więc dość czasu, by nauczać Aurayę.

Przeszła do rzędu słojów i dzbanów, oglądając leki i żywność.

Najpierw muszę zebrać dość jedzenia. Potem wymyślić jakiś sposób, aby ściągnąć tu Aurayę i przekonać, by została na jakiś czas, a wszystko to tak, by nie wzbudzić podejrzliwości bogów.

Statek wspinał się nieustępliwie po zboczu fali, na moment znieruchomiał na szczycie, a potem runął w dół po drugiej stronie. Mirar ściskał reling na wpół przerażony, na wpół zachwycony. Piana ochlapywała go bezustannie, ale nie wycofał się pod pokład. Wiatr i woda były przyjemną odmianą po duchocie małej kabiny.

A staruszek nie potrzebuje mnie teraz, żebym mu przypominał, że umiera, tłumaczył sobie Mirar.

Leczył Rikkena w jednym z niewielkich portów na wybrzeżu Avvenu. Twardy i żylasty stary kupiec zirytował się, gdy Mirar ocenił przyczynę słabnącego zdrowia. To nie wiadomość, że umiera, go niepokoiła, lecz to, iż może zakończyć życie poza ojczyzną.

Poprosił więc Mirara, aby towarzyszył mu w ostatniej podróży do Dekkaru, w nadziei że obecność uzdrowiciela zagwarantuje mu dotarcie do celu. Mirar zgodził się z ciekawości, ale też dlatego że nie mógł tu sobie znaleźć miejsca. W Avvenie nie natrafił na niechęć wobec tkaczy snów, ale ta nieskończona identyczność mijanych miasteczek zaczynała go nudzić. Domy zbudowane były z cegieł pokrytych błotem, podobnie jak w Sennonie, ale nie różniły się ani kolorem, ani kształtem. Kobiety i mężczyźni nosili szare ubrania i zasłaniali twarze. Nawet ich muzyka była monotonna.

Nie szukam kłopotów, powiedział do siebie, wspominając oskarżenia rzucone przez Emerahl podczas ostatniego sennego połączenia. Lubię podróżować i odkrywać nowe miejsca. Już bardzo dawno nie mogłem tego robić.

Jeden z żeglarzy przebiegł obok Mirara, skinął głową i uśmiechnął się, gdy spotkały się ich spojrzenia. A ci południowcy są przyjaźni, dodał w myślach Mirar i skłonił głowę w odpowiedzi.

Znów spojrzał w stronę wybrzeża. Niskie skalne urwisko pojawiło się już wczoraj, a teraz wyrosło wyżej niż klify Torenu. Przed dziobem cień urywał się gwałtownie i Mirar właśnie zaczął dostrzegać przyczynę.

Czas mijał wolno; ze statku brzeg było widać tylko na szczytach kolejnych fal. Mirar czekał cierpliwie. Aż wreszcie między jedną falą a drugą w polu widzenia pojawił się koniec klifu.

Wysoka skalna ściana gwałtownie skręcała w głąb lądu, a strome zbocza opadały, przechodząc w niski zalesiony teren otoczony płaską plażą. Przemiana była niezwykła: od nagiej skały do bujnej roślinności. Klif ciągnął się ku wschodowi, zygzakując w oddali tam i z powrotem i wyrastając nawet wyżej niż przy brzegu.

Widok był zaskakujący. Wydawało się, że kraina na zachodzie została wydźwignięta jako jedna wielka płyta, wysunięta do przodu i ułożona na tej od wschodu.

Czy to naturalne? zapytał sam siebie. A może jakaś istota, boska lub nie, wyniosła ten ląd dawno temu?

– Tkaczu snów?

Mirar obejrzał się, szukając źródła głosu. Zauważył w pobliżu żeglarza z liną w dłoni. Drugą ręką mężczyzna wskazywał zalesione tereny.

– Dekkar – powiedział.

Mirar kiwnął głową, a żeglarz z wielką wprawą powrócił do pracy.

A więc to jest ojczyzna Rikkena. Dekkar, wysunięty najdalej na południe ze wszystkich krajów i znany ze swoich dżungli. Klif był naturalną granicą między nim a Avvenem. Jakby posłuszne jakimś miejscowym prawom, morze się uspokoiło. Załoga wciągnęła więcej żagli i statek przyspieszył.

Przez następne kilka godzin Mirar słuchał, jak mężczyźni rozmawiają, i próbował odgadnąć znaczenie słów. Obcy język był kłopotem, z którym nie musiał się mierzyć od tysiąca lat. Dialekty Ithanii Południowej pochodziły z rodziny języków o wiele starszej niż Mirar, więc niewiele było słów wyraźnie pokrewnych tym z głównego kontynentu.

Dotąd nauczył się dostatecznej liczby podstawowych pojęć w języku Avvenów, by jakoś sobie radzić, a od napotkanych tkaczy snów przejął większość tego, co było mu potrzebne do pracy uzdrowiciela.

Jego lud był tu liczniejszy niż na północy. Nie aż tak, jak za dawnych czasów, ale mieszkańcy zwykle akceptowali i szanowali tkaczy snów, podobnie jak wyznawców innych kultów. Mimo to starał się unikać tych nielicznych Sług pentadrian, których zauważył. Wprawdzie miejscowi tkacze zapewniali go, że Słudzy są tolerancyjni wobec pogan, on jednak przybywał z północy. Chorzy pentadrianie, którzy się o tym dowiadywali, albo odmawiali przyjęcia pomocy, albo godzili się na nią niechętnie, pod warunkiem że towarzyszył mu miejscowy tkacz. Nie liczył na to, że kapłani ich religii będą traktować go inaczej.

Klif, który był krawędzią Avvenu, wyrastał nad lasem niby wielka fala, jakby grożąc, że lada moment runie na Dekkar. Gdy żeglowali na południe, skała cofała się wolno, aż stała się prostym jak horyzont niebieskawym cieniem. Na wybrzeżu w pewnych odstępach od siebie pojawiły się budynki. Stały na palach, zbudowane głównie z drewna i połączone pomostami, choć tu i ówdzie, zwykle pośrodku osady, wyrastała kamienna struktura. Te kamienne budowle były pomalowane na czarno z wyraźnie wyrysowaną białą gwiazdą, symbolem Pięciorga Bogów.

Słońce wisiało już nisko, gdy statek skręcił w końcu w stronę brzegu. Halsując, wpłynął do zatoki pełnej innych jednostek i otoczonej największą grupą budynków, jaką Mirar widział tu do tej pory. Szerokie platformy, na których wzniesiono domy, były połączone mostkami z lin i desek, a czasami z jaskrawo pomalowanego drewna.

Mirar pochwycił spojrzenie gadatliwego żeglarza i pytająco wskazał głową miasto.

– Kave – rzekł mężczyzna.

A więc to jest główne miasto Dekkaru, dom Rikkena.

Mirar ruszył pod pokład. Stary kupiec trzymał się przy życiu w równej mierze dzięki swej determinacji, co za sprawą pomocy Mirara. Teraz, kiedy wrócił do domu, całkiem możliwe, że ta determinacja osłabnie i starzec nie zdąży zejść na brzeg.

Mirar zatrzymał się zdumiony, kiedy zobaczył, że Rikken na chwiejnych nogach wychodzi na pokład. Yuri, służący i towarzysz, podtrzymywał go za ramię. Mirar podszedł szybko i chwycił drugie.

Starzec skierował wzrok ku miastu i westchnął cicho.

– Sanktuarium Kave – powiedział.

Mirar rozpoznał słowo „sanktuarium”, ale mógł tylko zgadywać sens następującego po nim mamrotania. Yuri zmarszczył czoło i milczał, gdy Rikken podszedł do relingu.

Marynarz przyniósł skądś stołek, a starzec osunął się na niego i czekał.

Statek wpłynął wolno do zatoki, rzucił kotwicę, a potem, pośród zamieszania, delikatnie opuszczono Rikkena do szalupy. Mirar zabrał z kabiny swoją torbę i dołączył do starca.

Marynarze chwycili wiosła i mała łódka zaczęła sunąć w stronę miasta. Kiedy dotarli do nabrzeża, Mirar i Yuri pomogli Rikkenowi wysiąść. Mirar zauważył, że pale, na których zbudowano domy, to całe pnie drzew, wyglądające jak stary bezlistny las.

Yuri poprosił, by dwaj marynarze wnieśli Rikkena po schodach na platformę. Dwaj inni zabrali z łódki spakowaną lektykę. Kiedy już stanęli na jednej z platform miasta, Rikken osunął się do lektyki, którą podnieśli czterej marynarze. Mirar patrzył, jak ruszają w stronę Sanktuarium, i w milczeniu przesłał starcowi pożegnanie.

Jakby słysząc jego myśli, kupiec odwrócił się i zmarszczył czoło. Wychrypiał coś i mężczyźni przystanęli.

– Chodź z nami – przetłumaczył Yuri.

Mirar zawahał się, a potem kiwnął głową. Pójdę z nim aż do Sanktuarium, zdecydował. Potem się pożegnam i poszukam miejscowego Domu Tkaczy.

Maszerował więc, podczas gdy lektyka z Rikkenem przemieszczała się z jednej platformy na drugą, obserwowana przez mieszkańców Kave.

Z wolna pokonywali plątaninę platform i mostów. Marynarze nie mogli przenosić lektyki po mało stabilnych linowych mostkach, więc z konieczności podążali krętą drogą. Minęła ponad godzina, zanim dotarli do Sanktuarium.

Była to masywna schodkowa piramida wyrastająca z błotnistego gruntu. Przysadzista, wydawała się ciężka i posępna i nawet najsolidniejsze drewniane domy wydawały się przy niej małe i tymczasowe. Wokół krążyło kilkoro Sług. Mirar zbliżył się do lektyki.

– To był prawdziwy zaszczyt… – zaczął.

Rikken spojrzał na uzdrowiciela. Twarz miał śmiertelnie bladą i błyszczącą od potu. Słowa pożegnania zamarły Mirarowi w krtani, gdy uświadomił sobie, że mężczyźnie grozi kolejny atak. Yuri syknął cicho i zaczął popędzać marynarzy.

Gdy grupa pospieszyła ku wejściu do Sanktuarium, Mirar westchnął i ruszył za nimi. Przyszła pora przekonać się, jak pentadriańscy Słudzy zareagują na tkacza snów z północy.

Słudzy podeszli, otoczyli kupca i pokierowali do Sanktuarium. W chłodnym wnętrzu lektyka została ustawiona na posadzce. Starzec trzymał się teraz za pierś.

Yuri spojrzał wyczekująco na Mirara.

Tkacz przykucnął obok Rikkena i wziął go za rękę. Przesłał swe myśli i wyczuł, że starca zawodzi serce. Normalnie pozwoliłby mu umrzeć, gdyż jedyną dolegliwością tego człowieka była starość. Ale proszono go, by pomógł mu wrócić do domu, zdawał też sobie sprawę, że wielu mężczyzn w czarnych szatach pilnie go obserwuje.

Ściągnął magię i wykorzystał ją, by nieco wzmocnić serce starca – dość, by odzyskało rytm i siłę uderzeń, ale to wszystko. Na twarz kupca powrócił kolor i grymas bólu zniknął. Rikken odetchnął parę razy i z wdzięcznością skinął Mirarowi.

– Dziękuję.

Mirar uniósł głowę i spostrzegł, że krąg Sług przygląda im się z ciekawością. Starszy Sługa wyminął pozostałych i uśmiechnął się do kupca. Zaczął mówić szybko po dekkańsku, a Rikken coś odburknął. Sługa roześmiał się, a potem zaczął wydawać innym rozkazy.

Najwyraźniej on tu rządzi, uznał Mirar.

Przyniesiono krzesło i usadzono na nim Rikkena. Z zachowania Sługi i kupca Mirar odgadł, że dobrze się znają.

Cofnął się i rozejrzał po sali.

Czyniąc to, nie mógł powstrzymać dreszczu podziwu.

Ściany były pokryte obrazami wykonanymi z maleńkich fragmentów błyszczącej ceramiki ułożonej tak umiejętnie, że sugerowały więcej szczegółów, niż rzeczywiście ukazywały. Sala była pięcioboczna, a na każdej ścianie przedstawiono jednego z bogów pentadrian.

Sheyr, Hrun, Alor, Ranah i Sraal – Mirar nauczył się tych imion od tkaczy snów, których tu spotkał. W przeciwieństwie do bogów cyrklian, ci byli raczej zamknięci w sobie i pojawiali się tylko w wyjątkowych sytuacjach. Pozwalali wyznawcom samodzielnie dbać o swoje sprawy, byle tylko nie odchodzili zbyt daleko od głównej doktryny.

Można się zastanawiać, jak doszło do tego, że pentadrianie zaatakowali Ithanię Północną. Czy sami podjęli tę decyzję, czy wojna należy do doktryny? Uczą sztuki wojennej swoich kapłanów, więc to ostatnie nie jest niemożliwe.

Zmarszczył brwi. Jeśli to prawda, nie wróży to zbyt dobrze Ithanii Północnej.

– Tkaczu snów! – zawołał Yuri.

Mirar uniósł głowę i spostrzegł, że przygląda mu się stary Sługa. Mężczyzna zaczął mówić, ale Yuri przerwał mu przepraszająco. Sługa słuchał przez chwilę, a potem uniósł brwi i znów spojrzał na Mirara.

– Jesteś z Ithania Północna? – spytał po hanijsku.

Mirar zamrugał zdziwiony, że mężczyzna zna język północy, i skinął głową.

– Tak.

– Jak długo ty bywać w Ithania Południowa?

– Kilka miesięcy.

– Podoba się?

Mirar się uśmiechnął. Czy jakikolwiek gość w obcym kraju mógłby odpowiedzieć na to pytanie inaczej niż twierdząco?

– Tak. Wasz lud jest przyjazny i gościnny.

Kapłan pokiwał głową.

– Tkacze snów źle widziani na północ, ja słyszę. Teraz bardziej źle. – Z uśmiechem spojrzał na Rikkena. – Tutaj my nie tacy głupi.

– Nie – zgodził się Mirar.

Bardziej źle. Może powinienem się skontaktować ze starszą tkaczką Arleej i zapytać, czy to prawda i dlaczego tak się dzieje.

– Ty robić dobra praca z tym człowiek. Dziękuję.

Mirar pochylił głowę, przyjmując podziękowania. Kapłan odwrócił się do Rikkena i spoważniał. Powiedział coś w miejscowym języku, a potem wykreślił w powietrzu znak gwiazdy. Rikken spuścił wzrok jak skarcone dziecko, a potem pokornie pokiwał głową.

Mirar nabrał tchu i wolno wypuścił powietrze. Sługa był przyjazny i okazał szacunek, chociaż wiedział, że Mirar przybył z północy. Może to, że jest tkaczem snów, równoważy fakt bycia cudzoziemcem z wrogiego kraju? Może Słudzy są bardziej rozsądni w tej kwestii niż zwykli pentadrianie?

Ale bardziej prawdopodobne, że wielu spośród Sług skłonnych jest do podejrzliwości. Miałem szczęście, że spotkałem takiego, który nie jest, pomyślał Mirar. Uśmiechnął się ponuro. A im dłużej zostanę w Ithanii Południowej, tym większą mam szansę, że spotkam takiego, który jest.