Glossolalia - ebook

Spis wierszy

Masks confronting death, 1888

Three Figures and Portrait, 1975

Laughing Children with a Cat, 1629

Breakfast in Fur, 1936 (on the Grass, 1863)

Taglioni’s Jewel Casket, 1940

Fresh Widow, 1920 (on Façades – replica, 1964)

The Young Ladies of Avignon, 1907

The Piano Lesson, 1916

Les Amants, 1928

Nighthawks, 1942

Two Children Are Threatened by a Nightingale, 1924

Apollo and Daphne, c. 1622

Guernica, 1937

Kunstkamera

In Absentia, 2000

A Bar at the Folies-Bergère, 1882

Corpus Hypercubus, 1954

Philomela Listening to a Nightingale, 1816

Sanatorium, 1973

Bestie, 1920 (Cliché-verre)

Naked Woman Climbing a Staircase, 1937

Dance of Life, 1900

Nimfa, 1985

The Son of Man, 1964

Rainy Taxi, 1938 (Commedia dell’arte)

Dora Maar with Cat, 1941

Last Minute, 2010

The Epiphany, c. 1495Masks confronting death, 1888

Carne vale. Pożegnanie z ciałem. W masce

możemy stawić czoła śmierci, kiedy biel

kiełkuje na powiekach Ostendy i przenika

marmur – wieko, całun, zapadłe pod ziemię

dziewczęce uśmiechy. Włażą nam między zęby:

żebra, odarte z włókien cynaderki. Carne

levare. Pożegnanie z mięsem, na zaślinionych

wargach taniec śmierci. Za nami lepkie ślady

tarlisk, oddechów i pary: nieruchoma natura

kochanków, winniczych, ślimaczych i śniętych.

Możemy się kochać jak lalki – bełkocząc, bez

troski zaciskając kościane piąsteczki. Jak

papieże z dziećmi. Carrus navalis. Pożegnanie

z wdziękiem. Pomachaj mi z brzegu – odpływam,

więc spluń przez ramię. Pochowaj w piasku:

maskę, włok i rybaka – pierścień.Three Figures and Portrait, 1975

Mięso i kości – zostały rzucone. Kolejny raz

trzeba przebrnąć przez jakąś rzekę powleczoną

rzęsą. W samoobronie – jak w aureole wkręcamy

głowę w szklane kręgi. I nie ma, że boli, że

to wszystko piekło – ścięgna oraz pamięć zanikają

w walce z chórem obcych głosów za kurtyną zębów,

krzyże tracą podporę. Obracaliśmy się w kręgach

mężczyzn zaprawionych lodem bądź chłopięcą

ręką. Dzisiaj z przyjemnością kamienujemy ogrójce

przydomowe stęsknieni za męką i zazdrosne żony

ścieramy z języków. Moralny kręgosłup i ludzka

natura: śmiechu warte, poronione – nie możemy

się podnieść z przepoconej podłogi, aby stanąć

w pionie, stawić czoła gnieżdżącej się w trzewiach

szponiastej bestii, bliźniaczym, uskrzelonym lękom.

Nie mamy ochoty dostrzegać innych skazanych

na walkę z kośćcem – aż po wymarcie, po wytarte

łokcie. D’où venons nous? Que sommes nous? Où

allons nous? – szkielet, a na nim życzliwie

przycupnięta zemsta, bezpióra Alekto. Znów

zmieniamy formę. Ignorując portret stworzyciela,

trzepoczemy się samotnie. Jak płotki pogodzone

z wędką oraz schadenfreude – rozkołysani zmierzamy

gdziekolwiek, prowadząc na rzeź, na ostatnie piętro.Laughing Children with a Cat, 1629

Nad ranem wyjmowaliśmy kocięta z gniazd;

wylizane przez matki małe, ciepłe kluchy

w rajstopkach i warkoczykach, z piaskiem

pod pazurkami, z zalepionymi oczyma. Piskliwe,

ślepe, z siedzeniem huśtawki – odciśniętym piętnem.

No i tak to bywa, dorośliśmy – mówili nam –

wokół gruzy, a my farbowaliśmy swetry, kiedy

tylko ziemia przestawała się ruszać. Strach,

że można dostać kota, a marca nie będzie.

W farbowanych swetrach rozbijamy w gruz

resztki marca, drzemy koty, rozłupując grudy.

Ziemia się rusza. Pierwsze koty za płoty – mówią

nam – przynieście resztę. Odwlekamy martwe

cielsko czasu, z jęzorem na wierzchu:

co to znaczy heliocentryzm? Arystarch, Galileo

Galilei, Ptolemeusz. Szum nagich gałęzi prawie

jak kołysanka. I co to znaczy żyć na kocią łapę?

Wyjmujemy dzieci z kołysek – wykarmione przez

matki pulsujące brzuszki. No i tak to bywa, mówimy

sobie, patrząc, jak ziemia zaczyna się ruszać. Bez cienia

wątpliwości, kolejny marzec i śmierć jak na dłoni,

a żalu w nas tyle co kot napłakał.