Gra bez zasad - ebook

Dla wszyst­kich, na któ­rych dro­dze sta­nęła osoba nie­lę­ka­jąca się ich mroku, bo po­dobny no­siła w so­bie. Nie je­ste­ście stra­ceni. Wy­star­czy, że wpu­ści­cie do środka odro­binę świa­tła.

I dla mo­jej Babci – naj­pięk­niej­szej du­szy, jaką kie­dy­kol­wiek po­zna­łam. Ode­szłaś, za­nim zdą­ży­łam Ci po­ka­zać tę książkę. Mimo wszystko wiem, że by­ła­byś ze mnie dumna i cie­szy­ła­byś się ra­zem ze mną. Po­wie­dzia­ła­byś też, bym da­lej parła do przodu.

Dzię­kuję za Twoją obec­ność w moim ży­ciu, za wiarę we mnie i na­ukę, by wal­czyć o swoje ma­rze­nia tak, abym na końcu mo­gła po­wie­dzieć: mia­łam piękne ży­cie.

Tę­sk­nię za Tobą. Co­dzien­nie. Jed­nak już nie pła­czę, tak jak Ci kie­dyś obie­ca­łam, tylko z uśmie­chem pie­lę­gnuję w gło­wie Twój ob­raz. Do zo­ba­cze­nia, Bab­ciu.

A także dla wszyst­kich tych, któ­rzy ko­goś stra­cili. Wiem, że to boli, ale prze­trwamy. Je­stem ra­zem z Wami.Trigger warning
i kilka słów wstępu od au­torki

Dro­dzy Czy­tel­nicy!

Za­nim za­to­nie­cie w lek­tu­rze, mam obo­wią­zek uprze­dzić Was, na co po­win­ni­ście być przy­go­to­wani pod­czas czy­ta­nia tej po­wie­ści.

Z ra­cji tego, że trzy­ma­cie w rę­kach ro­mans ma­fijny w kon­wen­cji dark, książka prze­zna­czona jest wy­łącz­nie dla osób peł­no­let­nich.

Znaj­dzie­cie w niej:

– prze­kleń­stwa;

– mal­tre­to­wa­nie, prze­moc fi­zyczną oraz psy­chiczną;

– bru­talne, krwawe sceny tor­tur;

– mor­der­stwa;

– pro­duk­cję i han­del nar­ko­ty­kami oraz inne nie­le­galne dzia­łal­no­ści, któ­rymi pa­rają się or­ga­ni­za­cje prze­stęp­cze;

– sceny ero­tyczne no­szące zna­miona fe­ty­szy, per­wer­syj­nych za­cho­wań oraz prak­tyk za­li­cza­nych do BDSM. Opi­sane fe­ty­sze to: wią­za­nie/krę­po­wa­nie/unie­ru­cho­mie­nie oraz uży­wa­nie za­ba­wek sek­su­al­nych, oraz ero­tyczne gry fa­bu­larne, w tym CNC Kink Play (con­sen­sual non-con­sent, zgoda bez zgody, czyli do­bro­wolne wcze­śniej­sze wy­ra­że­nie przy­zwo­le­nia i chęci na od­gry­wa­nie sceny w trak­cie seksu, w któ­rej do­mi­nu­jący używa siły/przy­musu na ule­głym);

– mo­le­sto­wa­nie sek­su­alne oraz gwałt;

– sza­rych mo­ral­nie bo­ha­te­rów.

Tę hi­sto­rię prze­ni­kają brud, zło i amo­ral­ność.

Każdy z bo­ha­te­rów nosi ba­gaż trau­ma­tycz­nych do­świad­czeń, które go ukształ­to­wały. To nie jest opo­wieść o mi­ło­ści, w któ­rej do­bra du­sza ra­tuje czarny cha­rak­ter przed osta­tecz­nym upad­kiem. Tu­taj wszyst­kie po­sta­cie to swo­iści czarni bo­ha­te­ro­wie, a wy­bie­lić ich może je­dy­nie mrok.

Mam świa­do­mość, że Gra bez za­sad nie jest lek­turą dla każ­dego, dla­tego pro­szę: weź­cie pod uwagę po­wyż­sze ostrze­że­nie i je­śli ży­wi­cie obawy, że ta te­ma­tyka mo­głaby wy­wo­łać w Was traumę lub obu­dzić tę, z którą mie­rzy­li­ście się w prze­szło­ści, za­dbaj­cie o swój kom­fort psy­chiczny i za­nim za­cznie­cie czy­tać tę hi­sto­rię, roz­waż­cie, czy je­ste­ście go­towi ją po­znać.

Pra­gnę też wspo­mnieć, że Gra bez za­sad nie jest kon­ty­nu­acją zna­nej Wam (mam na­dzieję) Gry w po­zory, choć główny bo­ha­ter tej po­wie­ści – Hugo Bru­nel – wy­stę­puje w Grze w po­zory jako po­stać dru­go­pla­nowa.

Z ko­lei trzy­mana przez Was w dło­niach Gra bez za­sad jest w ca­ło­ści po­świę­cona lo­som Huga oraz Eva­ri­sty. Nie mu­si­cie znać tre­ści Gry w po­zory, by czy­tać tę książkę, je­śli jed­nak chcie­li­by­ście po­znać prze­szłość Huga, a także hi­sto­rię kor­sy­kań­skiej ma­fii, za­chę­cam Was do się­gnię­cia rów­nież po Grę w po­zory.

Bę­dzie mi bar­dzo miło, je­śli to zro­bi­cie! Ostrze­gam jed­nak, że Gra bez za­sad może Wam za­spoj­le­ro­wać Grę w po­zory, więc miej­cie to na wzglę­dzie.

Po­świę­ci­łam dużo czasu na re­se­arch oraz przy­go­to­wa­nie się do na­pi­sa­nia tej po­wie­ści, aby jak naj­le­piej od­dać re­alia ame­ry­kań­skiej Cosa No­stry oraz mar­syl­skiej Unione Corse. Znaj­dzie­cie więc tu­taj wiele rze­czy­wi­stych aspek­tów ma­fij­nego śro­do­wi­ska oraz opisy sy­tu­acji, które miały i wciąż mają miej­sce w świe­cie Cosa No­stry – choćby ry­tuał ini­cja­cyjny czy struk­tura hie­rar­chii tej or­ga­ni­za­cji.

Chcę jed­nak pod­kre­ślić, że to nie jest książka non-fic­tion i wszyst­kie po­sta­cie stwo­rzy­łam wy­łącz­nie na po­trzeby fa­buły – bo­ha­te­ro­wie są fik­cyjni, a wszel­kie po­do­bień­stwo do praw­dzi­wych osób jest przy­pad­kowe.

Ży­czę Wam do­brej za­bawy oraz wielu emo­cji pod­czas lek­tury i dzię­kuję, że wy­bra­li­ście moją książkę spo­śród ty­sięcy in­nych ty­tu­łów!

Z mi­ło­ścią

B.A. Fe­derPlaylista

Ex Ha­bit – Who Do You Want

Omido & Ex Ha­bit – Ple­ase

Sti­leto feat. Ma­da­len Duke – Dead or Alive

Self De­cep­tion – PSY­CHO

Like a Storm – Love the Way You Hate Me

Rain City Drive feat. Day­se­eker – Me­di­cate Me

Fame on Fire – Wi­thout Me

Mem­phis May Fire – Mi­sery

OL­LIE – He­ar­tless

Nic­kel­back – I’d Come for You

Bad Omens – The De­ath of Pe­ace of Mind

Da­vid Ku­sh­ner – Day­li­ght

KIR­RA47 – In the Sha­dows You’ll Hear My Vo­ice

Skil­let – Fire In­side of Me

State of Mine feat. Eva Un­der Fire – Su­rvi­vor

Ver­sus Me – Ter­ri­fied

NO­THING MORE – If it Do­esn’t Hurt

Eva Un­der Fire feat. Matt B From Ashes to New –
Co­ming for Blood

The Score – Ene­mies

Ima­gine Dra­gons – Eyes Clo­sed

Nic­kel­back – Fi­gu­red You Out

Sleep The­ory – Stuck in My Head

Bobi An­do­nov – Burn

New Me­di­cine – Fire Up the Ni­ght

April Jai feat. Na­tion Ha­ven – Mo­rally Grey
(Na­tion Ha­ven Edi­tion)

CRMNL – Wic­ked as They Come

CRMNL – De­vil In­side

Lin­kin Park – Ly­ing from You

Three Days Grace – In­fra-Red

Three Days Grace – Time of Dy­ing

Skil­let – Co­ma­tose

Pa­ra­more – Let the Fla­mes Be­gin

Nic­kel­back – Stan­ding in the Dark

Bad Omens – No­where to Go

Ka­phy x NERV KNØW x BLVKES– Snake

Eva Un­der Fire – De­vil in Dis­gu­ise

Josh Ross, Ju­lia Mi­cha­els – Want This Beer

Eve­ry­body Lo­ves an Outlaw – Blood on a Rose

Ci­ti­zen Sol­dier – Thank You for Ha­ting Me

Sleep The­ory – Fal­lout

From Ashes to New – He­ar­ta­che

Mem­phis May Fire – Hell Is Empty

Bi­shop Briggs – White Flag

Au­stin Gior­gio – Cho­ke­hold

Wage War – God­speed

The Score – Stron­ger

From Ashes to New feat. Aga­inst the Cur­rent,
Chrissy Co­stanza – Ba­rely Bre­athing

Lin­kin Park – Po­ints of Au­tho­rity

Bil­lie Eilish – All the Good Girls Go to Hell

Chris Brown – Un­der the In­flu­ence

Catch Your Bre­ath – 21 Gun Sa­lute

Ex Ha­bit – Too Late to Love You

no­te­fly, HVLO, IOVA – In a Grave

Chase Atlan­tic – Into It

Two Feet – Lost the Game

Ho­zier – Take Me to Church

Nic­kel­back – Side of a Bul­let

Skil­let – Mad­ness in Me

Ekoh, Lø Spi­rit – Good Things

Wage War – Ma­gne­tic

Papa Ro­ach – Le­ave a Li­ght On (Talk Away the Dark)

Wage War – Ma­nic

Self De­cep­tion – Be­au­ti­ful Di­sa­ster

Słowniczek pojęć

Na dole każ­dej strony, na któ­rej ze­tknie­cie się z wło­skimi lub fran­cu­skimi okre­śle­niami, znaj­dzie­cie szcze­gó­łowe przy­pisy wy­ja­śnia­jące. Mam jed­nak świa­do­mość, że ta hi­sto­ria ob­fi­tuje w wiele słów zwy­kle nie­uży­wa­nych na co dzień, więc można je szybko za­po­mnieć. Dla uła­twie­nia stwo­rzy­łam za­tem słow­ni­czek po­jęć w skró­cie opi­su­ją­cych po­szcze­gólne sta­no­wi­ska ame­ry­kań­skiej Cosa No­stry oraz mar­syl­skiej Unione Corse. W każ­dej chwili bę­dzie­cie mo­gli do nich wró­cić w trak­cie lek­tury, je­śli po­czu­je­cie taką po­trzebę. Mam na­dzieję, że to uła­twi Wam czy­ta­nie.

Po­ję­cia od­no­szące się do Cosa No­stry

Capo-fa­mi­glia – wy­bie­rany przez po­zo­sta­łych ma­fio­sów szef ro­dziny prze­stęp­czej.

Capo-man­da­mento – pre­tor; klany (ro­dziny ma­fijne) dzia­ła­jące na jed­nym ob­sza­rze łą­czą się w tzw. man­da­menti, któ­rymi kie­rują capo-man­da­mento.

Ca­po­re­gime (lub capo-de­cina) – ka­pi­tan (w skró­cie capo), do­wo­dzi żoł­nie­rzami ma­fii.

Con­si­gliere – do­radca szefa.

Co­sca – klan, ro­dzina ma­fijna.

Cu­pola – ina­czej Ko­puła, w Sta­nach Zjed­no­czo­nych zwana też Ko­mi­sją, struk­tura kie­row­ni­cza Cosa No­stry; wszystko, co ma miej­sce w ło­nie Cosa No­stry, wy­maga ak­cep­ta­cji Ko­puły.

Omertà – za­sada za­cho­wa­nia mil­cze­nia, zmowa mil­cze­nia.

Sol­dato – żoł­nierz, pod­lega pod ca­po­re­gime.

Sot­to­capo – pod­szef, za­stępca szefa ro­dziny ma­fij­nej.

Po­ję­cia od­no­szące się do Unione Corse

Caïd – szef, przy­wódca klanu.

Le bras droit – prawa ręka szefa w struk­tu­rach fran­cu­skiej ma­fii.

Le Mi­lieu – pół­świa­tek; ogólna na­zwa okre­śla­jąca we Fran­cji prze­stęp­czość zor­ga­ni­zo­waną.

Les be­aux voy­ous – „do­brzy chłopcy” lub „do­brzy lu­dzie”, ni­skie sta­no­wi­sko we fran­cu­skiej ma­fii; lu­dzie, któ­rzy wy­ko­nują roz­kazy i skła­dają się na une équ­ipe multi-qu­ali­fiée, czyli ze­spół o wszech­stron­nych umie­jęt­no­ściach.

Les po­ulets – po­toczne okre­śle­nie po­li­cjan­tów we Fran­cji, w za­leż­no­ści od kon­tek­stu ma pe­jo­ra­tywny lub żar­to­bliwy wy­dźwięk.

Par­rain – oj­ciec chrzestny, naj­wyż­sze sta­no­wi­sko przy­wód­cze we fran­cu­skiej ma­fii.

Spécia­li­ste – spe­cja­li­sta, po­śred­nie sta­no­wi­sko we fran­cu­skiej ma­fii; praca spe­cja­li­stów za­leżna jest od ich umie­jęt­no­ści, np. jedni od­po­wia­dają za ochronę, dru­dzy za stra­te­gię.PROLOG

Rytuał

Przeszłość

Pa­lermo, Sy­cy­lia
Eva­ri­sta, 24 lata

Tkwi­łam w od­osob­nie­niu od po­nad trzech go­dzin. Nie by­łam w sta­nie usie­dzieć w miej­scu, więc w na­dziei, że zmę­cze­nie po­zwoli mi za­po­mnieć o stra­chu, prze­mie­rza­łam po­kój wzdłuż i wszerz, od jed­nej sza­rej ściany do dru­giej. Po kil­ku­dzie­się­ciu mi­nu­tach wpa­try­wa­nia się w jej struk­turę po­ję­łam, że ciem­niej­sze roz­tarte plamy by­naj­mniej nie były efek­tem kiep­skiego na­ło­że­nia farby, lecz re­zul­ta­tem do­my­cia krwi z chro­po­wa­tej po­wierzchni.

Cóż, ra­czej nie­uda­nym…

Za wszelką cenę pró­bo­wa­łam od­ciąć umysł od wła­snych emo­cji, przy­kry­wa­jąc je płasz­czy­kiem sar­ka­zmu – tylko to po­zwa­lało mi ostat­nio do­szczęt­nie nie osza­leć, nie my­śleć o nim. Prze­cież za­po­mnieć się nie dało…

Po­środku po­miesz­cze­nia usta­wiono rząd pro­stych drew­nia­nych krze­seł. Tu­taj nie było miej­sca na wy­godę, a ja do­sko­nale zda­wa­łam so­bie z tego sprawę. Ten nie­wer­balny sy­gnał w po­staci be­to­no­wego lo­chu, w któ­rym by­łam za­mknięta, sta­no­wił za­le­d­wie pre­lu­dium do tego, co mieli zro­bić ze mną póź­niej.

Nie bez po­wodu przy­je­cha­li­śmy na Sy­cy­lię, do ro­dzin­nej po­sia­dło­ści, któ­rej uży­wano tylko na „spe­cjalne oka­zje”. Na­sze ży­cie to­czyło się w Sta­nach i cho­ciaż było da­le­kie od ide­ału, to wła­śnie Pa­lermo na­pa­wało mnie trwogą, po­nie­waż to tu­taj miała do­biec końca co­dzien­ność, jaką do tej pory zna­łam.

Przez nie­wielki luft do środka wpa­dały ostat­nie pro­mie­nie za­cho­dzą­cego słońca. Bez­tro­skie, ni­czego nie­świa­dome two­rzyły mi­go­czące łuny na ośli­zgłej zim­nej po­sadzce, tań­cząc u mo­ich stóp. Mia­łam wra­że­nie, że sym­bo­li­zują resztki świa­tła, które dzi­siej­szej nocy opu­ści moją du­szę.

Co za pie­przona iro­nia.

Cze­ka­łam na ry­tuał ini­cja­cyjny. Naj­praw­do­po­dob­niej by­łam je­dy­nym re­kru­tem, który nie zo­stał nim z wła­snej woli. O nie… Zna­la­złam się tu­taj wy­łącz­nie z roz­kazu ojca.

Je­steś słaba. Moja córka, krew z mo­jej krwi! Już ni­gdy wię­cej mnie nie znie­wa­żysz, ro­zu­miesz?! Mo­żesz być pewna, że wy­ple­nię z cie­bie każdą ułom­ność, Eva­ri­sto.

Gorz­kie, wy­po­wie­dziane z po­gardą słowa pa­dre1 od­biły się echem w moim roz­trzę­sio­nym umy­śle. Wciąż pa­mię­ta­łam siar­czy­sty po­li­czek, który mi wów­czas wy­mie­rzył, tak że moja głowa aż od­sko­czyła do tyłu. Nie­mal czu­łam ostry kant biurka, o który ude­rzy­łam twa­rzą, kiedy upa­da­łam. Nie za­po­mnia­łam spły­wa­ją­cej po czole krwi ani bólu – za­równo tego fi­zycz­nego, jak i psy­chicz­nego – zwłasz­cza gdy zimna stal lufy do­tknęła mo­jej skroni, a ja otrzy­ma­łam od ojca wy­bór: pod­po­rząd­kuję się jego woli albo umrę. Mimo wszystko chcia­łam żyć, dla­tego po­kor­nie po­chy­li­łam głowę.

Nie po­mo­gły za­wo­dze­nie matki, sprze­ciw star­szego brata ani łzy i bła­galne szlo­cha­nie młod­szej sio­stry. Głowa ro­dziny pod­jęła de­cy­zję, a ja za­ak­cep­to­wa­łam ten układ, po­nie­waż ozna­czał, że ura­tuję ko­goś jesz­cze – ko­goś, na kim bar­dzo mi za­le­żało.

Tym spo­so­bem tego wie­czoru ofi­cjal­nie wstę­po­wa­łam w sze­regi Cosa No­stry2 jako pierw­sza i je­dyna ko­bieta. Od te­raz moją nad­rzędną fa­mi­glią3 miał zo­stać no­wo­jor­ski klan Riina, któ­remu prze­wo­dził mój oj­ciec, czło­wiek nie­gdyś da­rzący mnie mi­ło­ścią. To uczu­cie jed­nak wy­pa­ro­wało, gdy po­peł­ni­łam je­den nie­wy­ba­czalny błąd.

Już wów­czas się spo­dzie­wa­łam, że po­niosę kon­se­kwen­cje, je­śli zo­stanę zła­pana – co osta­tecz­nie na­stą­piło – ale ni­gdy w ży­ciu nie przy­pusz­cza­łam, że pa­dre od­rzuci nie­śmier­telną za­sadę o nie­an­ga­żo­wa­niu ko­biet w branżę, jak pre­fe­ro­wał na­zy­wać swoją dzia­łal­ność. Z mo­jego po­wodu po­sta­no­wił zro­bić wy­ją­tek, zresztą nie­je­den.

Co do za­sady sze­fo­wie kla­nów dą­żyli do tego, by jak naj­bar­dziej od­se­pa­ro­wać swoje ro­dziny – te, z któ­rymi żyli pod jed­nym da­chem – od… tych dru­gich ro­dzin.

Oj­ciec nie zdra­dzał więc szcze­gó­łów swo­jej pracy matce, ku­zyn­kom, mo­jej sio­strze ani tym bar­dziej mnie. Z ca­łej fa­mi­glii do klanu na­le­żeli tylko En­rico i po­je­dyn­czy ku­zyni. A te­raz mia­łam do­łą­czyć do niego rów­nież ja. Teo­re­tycz­nie po­win­nam być za­szczy­cona… Cóż, wcale się tak, do cho­lery, nie czu­łam.

Za­ci­snę­łam po­wieki, gdy do mo­ich uszu do­tarło skrzy­pie­nie uchy­la­nych drzwi. Nie od­wró­ci­łam się, nie by­łam pewna, czyje kroki wy­brzmiały w po­miesz­cze­niu. Za­mar­łam, w my­ślach li­czy­łam do dzie­się­ciu, żeby nad sobą za­pa­no­wać.

– Eva, już czas.

Z jed­nej strony zna­jomy głos En­rica przy­niósł czę­ściowe uko­je­nie, ale z dru­giej tor­tu­ro­wał moje bę­benki, wpro­wa­dza­jąc je w re­zo­no­wa­nie.

Nie od­po­wie­dzia­łam, struny gło­sowe od­mó­wiły współ­pracy. Za­schło mi w gar­dle. Pró­bo­wa­łam prze­łknąć resztki śliny, lecz nada­rem­nie.

Na­gle cie­płe dło­nie brata de­li­kat­nie spo­częły na mo­ich ra­mio­nach. Drgnę­łam, ale nie dla­tego, że się go oba­wia­łam, tylko przez czu­łość ge­stu, na który so­bie po­zwo­lił.

Po­ję­łam, że to ostatni ludzki od­ruch, fi­nalna bra­ter­ska chwila. Wkrótce En­rico bę­dzie moim ca­po­re­gime4, a ja zo­stanę jego żoł­nie­rzem. Od te­raz miały nas łą­czyć wy­łącz­nie roz­kazy.

Od­bie­ra­łam to jako ko­lejną część za­pla­no­wa­nej z roz­my­słem kary ojca. Za­mie­rzał po­zba­wić mnie nie tylko swo­body i wol­nej woli, lecz rów­nież brata, który do tej pory był moją opoką i naj­lep­szym przy­ja­cie­lem.

– Wiesz, że je­śli bym mógł coś zro­bić, to…

– Wiem – prze­rwa­łam mu cierp­kim to­nem. – To nie twoja wina. Sama to na sie­bie spro­wa­dzi­łam.

Taka była prawda i mu­sia­łam to otwar­cie przy­znać.

Gdyby nie de­cy­zje pod­jęte w prze­szło­ści, w ogóle bym się tu­taj nie zna­la­zła. Za­pewne da­lej ży­ła­bym tak jak wcze­śniej: uko­chana, star­sza córka bossa, nie­mal ni­czego nie­świa­doma. Trzy­mana pod klo­szem, do­póki nie zna­le­ziono by mi na­rze­czo­nego. Ta­kiego, z któ­rym mój ślub umoc­niłby po­zy­cję ojca w Cosa No­strze. Tyle że… to nie by­łoby moje ży­cie. Czy po­win­nam więc ża­ło­wać, że przy­naj­mniej pró­bo­wa­łam zdo­być nie­za­leż­ność?

Na­gle En­rico ob­ró­cił mnie ku so­bie i po­pa­trzył mi w oczy. Był tak wy­soki, że mu­siał nie­mal zgiąć się wpół, by na­wią­zać ze mną kon­takt wzro­kowy. Je­śli do tej pory nie by­łam do­sta­tecz­nie prze­ra­żona, to pu­ste spoj­rze­nie jego kasz­ta­no­wych tę­czó­wek „na­pra­wiło” ten stan.

Za­dy­go­ta­łam, gdy kor­ty­zol roz­prze­strze­niał się po moim ciele ni­czym nie­za­wodna mor­der­cza tru­ci­zna i zaj­mo­wał or­gany, wy­nisz­cza­jąc je w tem­pie, w ja­kim wy­buch nu­kle­arny zmiata z po­wierzchni ziemi całe mia­sta.

– Tak, jed­nak gdy­bym mógł… – kon­ty­nu­ował.

– Ale nie mo­żesz! – krzyk­nę­łam, z fru­stra­cji wy­rzu­ciw­szy ręce w górę. Pra­wie ni­gdy nie pod­no­si­łam głosu na brata, lecz tym ra­zem czara mo­jej go­ry­czy się prze­lała. – Nie mo­żesz cof­nąć czasu! – Chwy­ci­łam jego nad­garstki, wkła­da­jąc w to całą swoją siłę. – Nikt nie może! Dla­tego, co­kol­wiek to jest, miejmy to już wresz­cie za sobą – do­koń­czy­łam i go wy­mi­nę­łam, po czym ru­szy­łam w stronę drzwi.

Wie­dzia­łam, że mam tylko dwa wyj­ścia: przy­jąć z god­no­ścią to, co przy­szy­ko­wał dla mnie pa­dre i sta­wić temu czoła, albo już te­raz wy­brać miej­sce wła­snego po­chówku. Jak na ra­zie ob­sta­wa­łam przy opcji nu­mer je­den. Przy­rze­kłam so­bie, że prę­dzej sama po­ślę się do pia­chu, niż od­dam ten przy­wi­lej ojcu.

***

W sa­lo­nie, do któ­rego zo­sta­łam za­pro­wa­dzona, pa­no­wał mrok, roz­świe­tlany drga­ją­cymi pło­mie­niami świec usta­wio­nych na pa­ra­pe­tach, jed­nak bez pro­blemu wi­dzia­łam zgro­ma­dzo­nych lu­dzi. Zna­łam więk­szość z tych męż­czyzn. Ko­ja­rzy­łam ich twa­rze, a także imiona, a na­wet sta­no­wi­ska nie­któ­rych z nich. Chcąc nie chcąc, co ja­kiś czas ob­ra­ca­łam się w ich to­wa­rzy­stwie, gdy sta­wali w drzwiach ga­bi­netu ojca. Resztę ze­bra­nych przed­sta­wił mi En­rico.

Pa­dre sie­dział u szczytu dłu­giego pro­sto­kąt­nego stołu, jak przy­stało na capo-fa­mi­glia5, i po­sy­łał mi wro­gie spoj­rze­nie. Nie­chęt­nie to przy­zna­wa­łam, ale za­bo­lało. Nie­gdyś, gdy by­łam jesz­cze dziec­kiem, pa­trzył z uczu­ciem, a przy­naj­mniej tak ­są­dzi­łam. Do­piero póź­niej zro­zu­mia­łam, że on nie zna mi­ło­ści. Ist­niała tylko wła­dza.

Na­tych­miast po­czu­łam po­trzebę, by skró­cić ojca o głowę. Nie­na­wi­dzi­łam go za to, do czego mnie zmu­szał. Za to, że na każ­dym kroku uniesz­czę­śli­wiał matkę, że zro­bił z mo­jego brata prze­stępcę, aż w końcu… Nie­na­wi­dzi­łam go za to, że ba­wił się we władcę ma­rio­ne­tek i ste­ro­wał nami wszyst­kimi we­dle wła­snego uzna­nia.

Po pra­wej stro­nie ojca za­sia­dał jego con­si­gliere6 Te­rzo. Pa­trząc w zmru­żone oczy męż­czy­zny, na­bra­łam ochoty, by na­pluć mu w twarz. Nie zno­si­łam tego ob­le­śnego, tłu­stego su­kin­syna, który za każ­dym ra­zem osten­ta­cyj­nie wle­piał wzrok w de­kolt mo­jej sio­stry Carli.

Dal­sze miej­sca zaj­mo­wali od­po­wied­nio sot­to­capo7 oraz wy­brani capo. Jedno pu­ste krze­sło cze­kało na czwar­tego ka­pi­tana, En­rico, który wciąż tkwił przy moim boku. Na­prze­ciwko, ni­czym mar­mu­rowe po­sągi, sie­dzieli żoł­nie­rze. Jak za­ło­ży­łam, pię­ciu naj­lep­szych i naj­bar­dziej sku­tecz­nych.

Wszyst­kie spoj­rze­nia były utkwione we mnie. Bez­li­to­śnie drą­żyły na wy­lot ni­czym wier­tła do me­talu.

Sta­łam przed tymi męż­czy­znami i po­tra­fi­łam my­śleć je­dy­nie o tym, że gar­dzę nimi ca­łym swoim je­ste­stwem i gdy­bym tylko mo­gła, wy­krzy­cza­ła­bym im to w twa­rze. Wie­dzia­łam jed­nak, jak by się to skoń­czyło, dla­tego za­ci­snę­łam szczęki.

Nie­liczni znali cha­rak­ter „chrztu”, a ci, któ­rzy w nim uczest­ni­czyli, ni­gdy o tym nie opo­wia­dali. Ze strzę­pów in­for­ma­cji z tru­dem uzy­ska­nych od brata wie­dzia­łam, że prze­bie­gał ina­czej w za­leż­no­ści od ro­dziny, choć efekt po­zo­sta­wał taki sam: zo­sta­wa­łeś wcie­lony, a wpo­jony strach miał sku­tecz­nie znie­chę­cić cię do zdrady, zdrada ozna­czała bo­wiem wy­rok no­szący miano eg­ze­ku­cji.

Prze­czu­wa­łam więc, że będą chcieli mnie zła­mać, nie by­łam jed­nak pewna, w jaki spo­sób tego do­ko­nają. Poza tym, czy nie zo­sta­łam już do­sta­tecz­nie zgnę­biona? Co wię­cej mo­gli mi zro­bić? Co jesz­cze ode­brać?

Nie­mal po­mo­dli­łam się w du­chu, abym opu­ściła ten po­kój w jed­nym ka­wałku, cho­ciaż bio­rąc pod uwagę moje prze­wi­nie­nia, już sam fakt, że tra­fi­łam tu­taj, a nie do dołu z wap­nem, był wy­graną roz­grywką z ko­stu­chą.

W pew­nym mo­men­cie Te­rzo wstał, czym prze­rwał za­wie­sze­nie, a za nim po­dą­żyli wszy­scy oprócz ojca. Nogi krze­seł zło­wiesz­czo za­zgrzy­tały po drew­nia­nym par­kie­cie. Po­now­nie wy­ło­wi­łam za­stra­sza­jący wzrok pa­dre. Z tru­dem dum­nie unio­słam brodę.

– W imię Ro­dziny, Ro­dzina cię przyj­muje – oświad­czył su­cho do­radca.

Z wy­sił­kiem, od któ­rego pot wy­stą­pił mi na czoło, zdo­ła­łam po­wstrzy­mać drże­nie pal­ców. Tak mocno wbi­łam pa­znok­cie w za­ci­śnięte dło­nie, że kilka ude­rzeń serca póź­niej po­czu­łam, jak cie­pła krew spływa po ich wnę­trzu.

Po chwili En­rico pod­szedł do mnie z gro­bową miną. Sta­ra­łam się do­szu­kać w jego ob­li­czu ja­kiejś wska­zówki albo choćby prze­jawu wspar­cia. Na próżno. Nie mia­łam do niego pre­ten­sji, po­nie­waż oboje zo­sta­li­śmy zmu­szeni do ode­gra­nia swo­ich ról, jak za­wsze, gdy oj­ciec nas ob­ser­wo­wał.

Brat nie­spo­dzie­wa­nie uniósł złotą igłę, którą trzy­mał przed mo­imi oczami tak, bym do­brze ją wi­działa. Drgnę­łam, cho­ciaż po­czu­łam też swego ro­dzaju ulgę. Spo­dzie­wa­łam się uj­rzeć ra­czej pi­sto­let lub nóż.

Może jed­nak nie będę wą­chała kwiat­ków od spodu. Jesz­cze…

– Do Cosa No­stry wcho­dzi się po­przez krew – oznaj­mił. – I opusz­cza się ją rów­nież przez krew. – Z tymi sło­wami brat zła­pał moją rękę, którą gwał­tow­nie otwo­rzył.

Gdy po raz pierw­szy w ży­ciu użył wo­bec mnie siły, za­dy­go­ta­łam, li­cząc na to, że nikt oprócz niego tego nie do­strzegł. Nie za­mie­rza­łam da­wać im tej cho­ler­nej sa­tys­fak­cji, już ni­gdy wię­cej.

Na mi­li­se­kundę En­rico za­ci­snął szczęki, gdy za­uwa­żył po­oraną pa­znok­ciami skórę, po czym bez słowa głę­boko na­kłuł mi igłą pa­lec wska­zu­jący. Gdy­bym nie była jak spa­ra­li­żo­wana, naj­pew­niej bym syk­nęła, ale ża­den dźwięk nie wy­do­stał się z mo­ich spierzch­nię­tych warg.

Brat na­ci­snął opuszkę. Kiedy z rany wy­pły­nęła krew, uło­żył moją dłoń nad ob­raz­kiem z wi­ze­run­kiem świę­tej. Za­kła­da­łam, że była to Naj­święt­sza Ma­ria Panna, lecz nie mia­łam pew­no­ści, po­nie­waż pa­trzy­łam na całą tę scenę nie­wi­dzą­cym wzro­kiem.

W od­ru­chu obron­nym od­cię­łam od­czu­wa­nie swo­jego ciała, chcia­łam być tylko po­stron­nym ob­ser­wa­to­rem. Wma­wia­łam so­bie, że to się nie dzieje, że moje ży­cie nie bę­dzie wy­glą­dało tak jak te­raz, że nie bę­dzie pełne prze­mocy, agre­sji i nie­wy­po­wie­dzia­nych wprost gróźb.

– Po­wta­rzaj za mną – mruk­nął En­rico, roz­sma­ro­wu­jąc krew po ca­łym ob­ra­zie. – Przy­rze­kam, że ni­gdy nie zdra­dzę ro­dziny oraz przy­ja­ciół i będę po­słuszna roz­ka­zom z mi­ło­ścią i omertą8.

– Przy­rze­kam, że ni­gdy nie zdra­dzę ro­dziny oraz przy­ja­ciół i będę po­słuszna roz­ka­zom z mi­ło­ścią i omertą – po­wie­dzia­łam. Mój głos brzmiał obco, jakby był od­da­lony o całe ga­lak­tyki.

– Kto zdra­dza ro­dzinę, tego czeka śmierć – do­dał.

Po kil­ku­na­stu se­kun­dach wi­ze­ru­nek z twa­rzą świę­tej zo­stał pod­pa­lony, za­nim zdą­żyła za­schnąć na nim krew. Kiedy pło­mień le­ni­wie tra­wił pa­pier wraz z moją ju­chą, En­rico na­ka­zał, abym wzięła go w dło­nie i prze­kła­dała z ręki do ręki.

Wy­ko­na­łam po­le­ce­nie, cho­ciaż część mnie miała ochotę pod­biec do ojca i wy­trzeć tym roz­ża­rzo­nym świst­kiem jego za­do­wo­loną z sie­bie gębę.

– Je­śli kie­dy­kol­wiek zła­mię swoją przy­sięgę, niech moje ciało spło­nie ni­czym ta święta. Wcho­dzę do or­ga­ni­za­cji jako żywa, opusz­czę ją jako mar­twa.

Po raz ko­lejny po­wtó­rzy­łam słowa po bra­cie, w pełni świa­doma, że tym ra­zem nie są to tylko pu­ste fra­zesy, a druga szansa nie bę­dzie mi dana.

1 pa­dre (z wł.) – oj­ciec

2 Cosa No­stra (z wł. na­sza sprawa) – ma­fia sy­cy­lij­ska. Or­ga­ni­za­cja prze­stęp­cza wy­wo­dząca się z Sy­cy­lii, po­wstała w XIX wieku. Jej struk­tura jest zbu­do­wana w for­mie pi­ra­midy i ba­zuje na związku zrze­szo­nych ro­dzin. Para się wy­mu­sze­niami, han­dlem nar­ko­ty­kami, li­chwiar­stwem, po­rwa­niami, mor­der­stwami, a także usta­wia­niem prze­tar­gów. Pod­sta­wowa grupa jest znana jako ro­dzina, klan lub co­sca. Każdy klan po­siada od­rębną struk­turę i ma zwierzch­nic­two nad da­nym te­ry­to­rium – mia­stem, wsią lub dziel­nicą (bor­gata) więk­szego mia­sta, w któ­rym pro­wa­dzi dzia­łal­ność. W XX wieku ruch emi­gra­cyjny z Sy­cy­lii do­pro­wa­dził do po­wsta­nia gan­gów ma­fio­sów w Au­stra­lii, Wiel­kiej Bry­ta­nii, Ka­na­dzie, Sta­nach Zjed­no­czo­nych oraz Ame­ryce Po­łu­dnio­wej.

3 fa­mi­glią (z wł.) – ro­dziną

4 Ca­po­re­gime (z wł.) – lub capo-de­cina, w skró­cie capo. Ka­pi­tan, sta­no­wi­sko przy­wód­cze w ma­fii sy­cy­lij­skiej oraz wło­sko-ame­ry­kań­skiej. Capo wy­bie­rany jest przez żoł­nie­rzy, któ­rym prze­wo­dzi, a jed­no­cze­śnie sam pod­lega bez­po­śred­nio pod szefa lub pod­szefa ma­fij­nego klanu.

5 Capo-fa­mi­glia (z wł.) – wy­bie­rany przez po­zo­sta­łych ma­fio­sów szef ro­dziny prze­stęp­czej.

6 Con­si­gliere (z wł.) – do­radca. Sta­no­wi­sko w kie­row­ni­czej struk­tu­rze ma­fii sy­cy­lij­skiej. Do­radca jest za­ufa­nym czło­wie­kiem szefa ma­fij­nej ro­dziny prze­stęp­czej. Wy­biera się do trzech do­rad­ców.

7 Sot­to­capo (z wł.) – pod­szef, za­stępca szefa ro­dziny ma­fij­nej.

8 Omertà – za­sada za­cho­wa­nia mil­cze­nia, zmowa mil­cze­nia. Obo­wią­zuje człon­ków sy­cy­lij­skiej ma­fii. Omertà za­ka­zuje prze­ka­zy­wa­nia in­for­ma­cji na te­mat klanu or­ga­nom ści­ga­nia, a także wszel­kim oso­bom nie­zwią­za­nym z kla­nem. Za jej zła­ma­nie grozi eg­ze­ku­cja.ROZDZIAŁ 1

Mafiusa9

Niecały rok później
Obec­nie

Man­hat­tan, Nowy Jork, USA
Eva­ri­sta, 25 lat

– Za­bij mnie. Te­raz – po­pro­si­łam szep­tem sio­strę, sztywno sto­jąc obok niej w holu jed­nej z wielu no­wo­jor­skich ka­mie­nic ­na­szego ojca.

Oczy­wi­ście na dzi­siej­sze spo­tka­nie wy­brał tę man­hat­tań­ską, na Up­per East Side: naj­więk­szą, naj­bar­dziej eks­klu­zywną, na któ­rej da­chu pysz­niły się ba­sen, sauna i gi­gan­tyczne ja­cuzzi. Czarny mar­mur po­kry­wał ściany nie­mal po sam su­fit i uatrak­cyj­niał wnę­trze na równi z krysz­ta­ło­wymi ży­ran­do­lami oraz zło­tymi ba­rier­kami gra­ni­to­wych spi­ral­nych scho­dów pro­wa­dzą­cych na pię­tro.

Przez więk­szość czasu miesz­kały tu­taj matka wraz z Carlą. Wcze­śniej prze­by­wa­łam tu z nimi, jed­nak gdy zo­sta­łam ­sol­dato10, za­czę­łam sta­cjo­no­wać tam, gdzie En­rico i nie­mal wszy­scy jego żoł­nie­rze, czyli na Bro­okly­nie. W ten spo­sób oj­ciec od­ci­nał mnie od naj­bliż­szych mi ko­biet.

– Ni­kogo to nie zdziwi – do­da­łam, gdy Carla wy­dała z sie­bie coś na kształt jęk­nię­cia. – W końcu i tak sami się wszy­scy za­tłu­czemy. Po cho­lerę zwle­kać?

By­łam tak samo wy­stro­jona jak ona, z tym że jej ob­fite piersi wręcz wy­ska­ki­wały z cia­sno opię­tego gor­setu czar­nej ko­ron­ko­wej sukni, z ko­lei moje, o zgrozo, ule­gły jesz­cze więk­szemu spłasz­cze­niu. Na­tura to ka­wał suki, w do­datku nie­spra­wie­dli­wej.

Carla była młod­sza o dwa lata, ale nikt by w to nie uwie­rzył, bio­rąc pod uwagę, że prze­wyż­szała mnie o głowę, miała ostrzej­sze rysy twa­rzy, włosy czarne jak kru­cze pióra, a także ku­sząco pełne bio­dra. Wdała się w na­szą świę­tej pa­mięci nonnę11, ja na­to­miast – w matkę.

By­łam drobna, sta­now­czo zbyt de­li­katna jak na sy­cy­lij­skie stan­dardy i mę­skie wy­obra­że­nia „ide­al­nej żony” i choć nie zno­si­łam być na­zy­wana „tą małą Eva­ri­stą”, w tym mo­men­cie dzię­ko­wa­łam w my­ślach za swój nie­po­zorny, nie­po­żą­dany we wło­skiej kul­tu­rze wy­gląd, po­nie­waż tylko on mógł mnie te­raz ura­to­wać.

Teo­re­tycz­nie…

Bła­ga­łam w du­chu, by Gia­cobbe Viz­zini oka­zał się ty­po­wym przed­sta­wi­cie­lem męż­czyzn, ja­kich zna­łam od uro­dze­nia. Czyli ta­kim z wiel­kimi ja­jami i ma­łym mó­zgiem.

Gia­cobbe był pod­sze­fem jed­nego z naj­więk­szych bo­stoń­skich kla­nów. W ku­lu­arach na­zy­wano go Be­stią. Otrzy­mał ten przy­do­mek za liczne mordy z tor­tu­rami, w któ­rych gu­sto­wał, ale nie cho­dziło wy­łącz­nie o to. W na­szym cho­rym śro­do­wi­sku krew od za­wsze pły­nęła stru­mie­niami, a dla człon­ków każ­dej z ro­dzin był to chleb po­wsze­dni. Pod tym wzglę­dem ­Gia­cobbe nie od­bie­gał od po­zo­sta­łych. Za­sły­nął jed­nak spe­cja­li­za­cją w ćwiar­to­wa­niu wro­gów, gdy ci jesz­cze żyli. Po­dobno osią­gnął w tym praw­dziwe mi­strzo­stwo. Zna­lazł spo­sób na to, by ofiara wy­krwa­wiała się w po­żą­da­nym przez niego tem­pie, jak naj­dłu­żej po­zo­sta­jąc przy­tomna.

Pie­przony psy­chol…

– Pro­szę cię, wy­lu­zuj i prze­stań stu­kać tymi ob­ca­sami. Znowu wpad­niesz w kło­poty – po­wie­działa ci­cho Carla, czym prze­rwała moje roz­my­śla­nia.

– A ty prze­stań znowu pra­wić mi ka­za­nia – od­pa­ro­wa­łam. – To chore, że oj­ciec za­pro­sił go do na­szego domu. Ja­kim cu­dem udaje ci się za­cho­wać taki spo­kój? Chyba masz świa­do­mość, co o nim mó­wią.

Carla zer­k­nęła na mnie z ukosa.

– Je­stem pewna, że to tylko plotki – wy­szep­tała. – Wiesz, jak jest… Oni lu­bią wzbu­dzać strach i re­spekt, dla­tego pew­nie nikt nie za­prze­cza tym po­gło­skom.

W sy­tu­acjach ta­kich jak ta utwier­dza­łam się w prze­ko­na­niu, że sio­stra, choć in­te­li­gentna, jest też wy­bit­nie na­iwna.

– W każ­dej plotce tkwi ziarno prawdy – syk­nę­łam. – Gdy­byś spę­dzała z tymi ludźmi tyle czasu co ja, zro­zu­mia­ła­byś, co mam na my­śli. Uwierz mi więc na słowo. Viz­zini to sa­dy­sta.

Pół roku temu Gia­cobbe miał za­tłuc swoją na­rze­czoną na śmierć po tym, jak zdra­dziła go z ochro­nia­rzem. Fakt, były to nie­po­twier­dzone in­for­ma­cje, a ja nie zna­łam wię­cej szcze­gó­łów, ale ich nie po­trze­bo­wa­łam.

Tyle mi wy­star­czyło, abym po­jęła, że Viz­zini jest mo­de­lo­wym przy­kła­dem psy­cho­paty, któ­rego kręci wi­dok bólu wy­krzy­wia­ją­cego ludz­kie twa­rze, a jęki ago­nii za­pewne sta­no­wią mu­zykę dla jego uszu. Gar­dzi­łam tym męż­czy­zną, cho­ciaż jesz­cze nas so­bie nie przed­sta­wiono.

Ro­zu­mia­łam wy­mie­rza­nie spra­wie­dli­wo­ści. By­ła­bym hi­po­krytką, gdy­bym twier­dziła ina­czej, skoro w ja­kimś stop­niu ak­cep­to­wa­łam fakt, że pra­wie cała moja ro­dzina to banda mor­der­ców, a ja sama w ciągu ostat­nich mie­sięcy po­cią­gnę­łam za spust wię­cej razy, niż­bym so­bie tego ży­czyła.

Za­sada była pro­sta: je­śli ktoś znie­wa­żył twój klan bądź z nim za­darł, na­le­żało mu od­pła­cić tym sa­mym. Coś, czego jed­nak resztki przy­zwo­ito­ści nie po­zwa­lały mi po­chwa­lać, to tor­tu­ro­wa­nie wro­gów, o za­bój­stwach ko­biet już nie wspo­mi­na­jąc.

W moim od­czu­ciu wy­star­czy­łaby kulka mię­dzy oczy jako szybka eli­mi­na­cja pro­blemu. To przy­naj­mniej hu­ma­ni­tarne. Cho­ciaż tyle mo­gli­śmy ofia­ro­wać tym, któ­rych odzie­ra­li­śmy z ży­cia. Nie­stety by­łam w mniej­szo­ści.

Nie­długo po ini­cja­cji po­peł­ni­łam błąd, zresztą nie po raz pierw­szy, i zwie­rzy­łam się ojcu ze swo­ich po­glą­dów. Zo­sta­łam uznana za słabe ogniwo – po­now­nie – a pa­dre usta­no­wił so­bie cel, by stwo­rzyć mnie od nowa, na wła­sne po­do­bień­stwo. Od tam­tego mo­mentu dni wy­zna­czały mi chło­sty, które „miały za­har­to­wać cha­rak­ter”, a przez długi ję­zyk, jako je­dyna z ca­łego klanu, by­łam obecna pod­czas każ­dej eg­ze­ku­cji, a żoł­nierz ojca pil­no­wał, by moje oczy za­wsze po­zo­sta­wały sze­roko otwarte. Oczy­wi­ście je­śli to nie ja by­łam zmu­szona ową eg­ze­ku­cję prze­pro­wa­dzić.

Tra­ci­łam sie­bie ka­wa­łek po ka­wałku każ­dego dnia od nie­mal roku. Prze­ra­ża­jący był fakt, że nie mu­sia­łam już za­sła­niać ust, by nie zwy­mio­to­wać, gdy któ­ryś z pa­choł­ków ojca prze­ci­nał zdraj­com ścię­gna Achil­lesa, a kiedy za­czy­nali peł­zać, wbi­jał noże w ich plecy, aż przy­po­mi­nali po­duszkę kra­wiecką.

Brzy­dzi­łam się sobą do tego stop­nia, że w nocy szo­ro­wa­łam dło­nie tak mocno, aż skóra na nich za­czy­nała pło­nąć. Mimo to mia­łam wra­że­nie, że nie mogę zmyć krwi tych ob­cych lu­dzi, któ­rzy byli na tyle głupi – bądź na tyle od­ważni – by za­drzeć z Cosa No­strą.

Fla­sh­backi naj­dra­stycz­niej­szych scen wra­cały w naj­mniej ocze­ki­wa­nych mo­men­tach. Wów­czas le­dwo pa­no­wa­łam nad wła­snym cia­łem i tra­ci­łam kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią, za wszelką cenę wal­cząc o od­dech. Nie­na­wi­dzi­łam tego, choć jed­no­cze­śnie wie­dzia­łam, że na to za­słu­ży­łam, po­nie­waż nie zro­bi­łam nic, by skró­cić cier­pie­nie ofiar.

A dzi­siaj mia­łam po­znać naj­gor­szego z nas. Be­stię. Bio­rąc pod uwagę wszyst­kie in­for­ma­cje ze­brane na te­mat Gia­cobbe, po ci­chu li­czy­łam, że na­wet nie za­szczyci mnie spoj­rze­niem. Trzy­ma­łam się tej my­śli kur­czowo ni­czym tra­twy dry­fu­ją­cej na otwar­tym mo­rzu. Z dru­giej strony jesz­cze więk­sze prze­ra­że­nie bu­dziła ta druga wer­sja wy­da­rzeń, że Gia­cobbe do­strzeże po­ten­cjał w Carli.

A je­śli prze­su­nie spoj­rze­niem po jej syl­wetce i od razu uzna, że ta ko­bieta bę­dzie w sta­nie uro­dzić mu tu­zin dzieci? To Carla była ży­wym przy­kła­dem ma­fiusy, nie ja. W in­nych oko­licz­no­ściach po­my­śla­ła­bym: „I chwała, kurwa, Bogu!” – choć w Boga nie wie­rzy­łam – ale nie te­raz. Nie wy­obra­ża­łam so­bie, że ten su­kin­syn po­łoży łap­ska na mo­jej słod­kiej sio­strze.

Już te­raz nie­na­wi­dzi­łam Gia­cobbe ca­łym swoim spróch­nia­łym ser­cem. Tym­cza­sem to wła­śnie on miał wy­brać jedną z nas na żonę.

Prę­dzej roz­pła­tam so­bie gar­dło, niż od­dam sie­bie lub Carlę w jego ręce. Po moim tru­pie zro­bią ze mnie rzeźną krowę. Tylko… Ja­kim cu­dem ­zdo­łam ura­to­wać nas obie?

Ojca nie­na­wi­dzi­łam jesz­cze bar­dziej za to, że wszystko za­aran­żo­wał i nie brał pod uwagę, co mia­ły­śmy do po­wie­dze­nia. Jako ko­biety mo­gły­śmy je­dy­nie z po­korą speł­niać na­sze obo­wiązki. Sta­no­wi­ły­śmy pro­dukt, to­war, któ­rym można było do­wol­nie ob­ra­cać, by­leby od­by­wało się to z ko­rzy­ścią dla ak­tu­al­nie po­sia­da­ją­cych nas męż­czyzn. W tym wy­padku, na ra­zie, na­le­ża­ły­śmy do pa­dre i to on de­cy­do­wał o na­szej przy­szło­ści, a także te­raź­niej­szo­ści.

– Wiesz, że mu­simy to zro­bić. Dla wła­snego do­bra – szepnę­ła na­gle Carla, zu­peł­nie jakby czy­tała mi w my­ślach. – Je­śli prze­ciw­sta­wimy się ojcu, to… – urwała, nie dała rady do­koń­czyć. – Taka jest na­sza rola. Tak… tak trzeba.

Mia­łam wra­że­nie, że pró­buje prze­ko­nać do słusz­no­ści tej de­cy­zji nie tyle mnie, co samą sie­bie.

Ko­cha­łam ją, mimo że by­ły­śmy różne ni­czym ogień i lód. Ja mia­łam wpa­jane po­słu­szeń­stwo za po­mocą ła­ma­nia mo­jej woli, na­to­miast Carla po pro­stu uro­dziła się z po­czu­ciem obo­wiązku, tak jak jeź­dziec z lej­cami w dło­niach. A może zwy­czaj­nie kie­ro­wał nią strach przed gnie­wem pa­dre?

– Nie mu­sia­ły­by­śmy, gdy­byś zgo­dziła się na mój pier­wotny po­mysł – od­par­łam z wes­tchnie­niem. – Ro­zu­miem twój strach, ale tu­taj cho­dzi o na­sze ży­cie! Cho­ciaż raz mo­gła­byś wy­jąć głowę z pia­sku i po­sta­wić sie­bie na pierw­szym miej­scu!

Carla zwró­ciła twarz w moją stronę. Jej ciemne, smutne spoj­rze­nie oko­lone dłu­gimi rzę­sami jed­no­cze­śnie mnie ugo­dziło i upo­mniało.

– Po­sta­wić sie­bie, tak? – po­wtó­rzyła z nie­do­wie­rza­niem. – Jak ty to so­bie wy­obra­żasz, Eva? Ucieczka? Na­prawdę? Już o tym dys­ku­to­wa­ły­śmy! Nie zdą­ży­ły­by­śmy opu­ścić na­wet te­renu ka­mie­nicy!

– Tak, ale…

– Poza tym… – prze­rwała mi – za­po­mnia­łaś, jak to się ostat­nio dla cie­bie skoń­czyło? – wy­szep­tała przez za­ci­śnięte zęby. – Zresztą nie tylko dla cie­bie – do­dała tak ci­cho, że le­dwo ją usły­sza­łam.

Jak zwy­kle Carla brzmiała ni­czym mój su­rowy głos roz­sądku. Nie umknęła mi jed­nak nutka czu­ło­ści w jej gło­sie, gdy użyła skrótu mo­jego imie­nia, który sto­so­wali tylko ona i En­rico, po­nie­waż je­dy­nie im na to po­zwa­la­łam.

Od­pę­dzi­łam od sie­bie fan­to­mowy ból, na­wie­dza­jący moje ciało ile­kroć wra­ca­łam my­ślami do tam­tych wy­da­rzeń. Oczy­wi­ście, że pa­mię­ta­łam. Po­czu­łam jed­nak żal do Carli, że tak bez­tro­sko mi to wy­po­mniała, zwłasz­cza że była świa­doma, jak mocno to prze­ży­wa­łam.

– Czyli bo­isz się kon­se­kwen­cji, które by cię spo­tkały z mo­jej winy, gdyby nas zła­pali? – od­wark­nę­łam. – Do­brze ro­zu­miem? To chcia­łaś po­wie­dzieć?

– Nie, Eva. – Po­krę­ciła głową ze smut­kiem. – Boję się, że tym ra­zem oj­ciec by cię za­bił… Nie… Nie mogę cię stra­cić.

Za­mar­łam. Nie po­dej­rze­wa­łam, że wła­śnie to prze­ra­żało ją naj­bar­dziej. Są­dzi­łam, że nie chciała sły­szeć o ucieczce, po­nie­waż nie za­mie­rzała spaść w ran­kingu ulu­bień­ców ko­cha­nego ta­tu­sia, w któ­rym kie­dyś sama zaj­mo­wa­łam nie­chlubne pierw­sze miej­sce.

Na­bra­łam ochoty, aby dać so­bie w pysk za to, że źle oce­ni­łam sio­strę. Kiedy prze­sta­łam wąt­pić w jej uczu­cia? Kiedy sta­łam się taka cy­niczna?

Pla­no­wa­łam ją prze­pro­sić, ale nie zdą­ży­łam. Do po­miesz­cze­nia wszedł Te­rzo i ob­rzu­cił nas oce­nia­ją­cym spoj­rze­niem.

– Wy­glą­da­cie bar­dzo ele­gancko. – Z apro­batą ski­nął głową, nie mo­gąc ode­rwać wzroku od piersi Carli. Bra­ko­wało jesz­cze tylko, żeby po­cie­kła mu ślina.

Przy­się­gam, że mu­sia­łam wy­krze­sać nad­ludzką sa­mo­kon­trolę, by nie skrę­cić mu karku.

Czu­łam się jak dziwka, bła­ga­jąca w my­ślach, by tym ra­zem nie pa­dło na nią, by ła­skawy los oszczę­dził jej ko­niecz­no­ści roz­kła­da­nia nóg przed ko­lej­nym zwy­rod­nial­cem, który naj­praw­do­po­dob­niej tej nocy znisz­czy ją nie tylko fi­zycz­nie, lecz rów­nież psy­chicz­nie – wy­rą­bie ko­lejną dziurę w i tak już ­po­szat­ko­wa­nej du­szy.

– Nasi go­ście przy­byli. Oj­ciec prosi was do sa­lonu – do­dał, a ja mia­łam wra­że­nie, jakby krew od­pły­nęła mi z ciała.

Szlag…

9 Ma­fiusa – w dia­lek­cie sy­cy­lij­skim ozna­cza piękną, atrak­cyjną ko­bietę. Forma mę­ska, ma­fiusu (z wł. ma­fioso), ozna­cza śmia­łość i bra­wurę oraz buń­czucz­ność. W XIX-wiecz­nej Sy­cy­lii ma­fiusu opi­sy­wało ty­rana i aro­ganta, ale także przed­się­bior­czego, nie­ustę­pli­wego, nie­ustra­szo­nego i dum­nego męż­czy­znę.

10 Sol­dato (z wł.) – żoł­nierz, naj­niż­sze sta­no­wi­sko w ma­fii sy­cy­lij­skiej; żoł­nie­rzami do­wo­dzi ca­po­re­gime.

11 nonnę (z wł.) – babkęROZDZIAŁ 3

Moja

Przeszłość

Tampa, Flo­ryda
Eva­ri­sta, 23 lata

– Zdradź mi, la mia bella pic­cola, ja­kim cza­rem zo­sta­łem przez cie­bie znie­wo­lony, hm? – szep­tał mi do ucha, wkła­da­jąc we mnie dwa palce.

Wy­gię­łam plecy w łuk, moc­niej wbi­ja­jąc ło­patki w twardy ma­te­rac łóżka.

Nie mo­gli­śmy po­zwo­lić so­bie na­wet na przy­zwo­ity apar­ta­ment, dla­tego wy­bra­li­śmy je­den z naj­tań­szych mo­teli przy zjeź­dzie z au­to­strady, ale to nie miało żad­nego zna­cze­nia. Ważne było tylko to, że by­li­śmy ra­zem, wbrew wszyst­kim i wszyst­kiemu. Poza tym i tak nie po­win­ni­śmy zo­sta­wać tu­taj dłu­żej niż trzy noce. Mu­sie­li­śmy cią­gle zmie­niać miej­sca po­bytu. Tak, aby ich zmy­lić i uciec od nich jak naj­da­lej.

– To ty mi le­piej po­wiedz… – od­par­łam ci­cho przez lekko roz­chy­lone usta – …jak to się stało, że dla cie­bie by­łam go­towa od­mó­wić po­słu­szeń­stwa ojcu i po­rzu­ci­łam całą ro­dzinę, hm?

Po­czu­łam na skó­rze szyi, jak Adamo układa wargi w pe­łen sa­tys­fak­cji uśmiech.

– A to aku­rat nic dziw­nego. Je­stem obłęd­nie przy­stojny, więc z mar­szu za­wró­ci­łem ci w gło­wie. – Wsu­nął ko­lejny pa­lec.

Zdą­ży­łam par­sk­nąć śmie­chem, za­nim Adamo ostroż­nie przy­gryzł mi su­tek i nie pu­ścił, do­póki na mo­jej skó­rze nie po­zo­stał czer­wony ślad.

Krzyk­nę­łam, tar­gana nie tylko emo­cjami, ale także sub­tel­nym bó­lem, któ­rego tak po­żą­da­łam.

– Ko­cham cię – mruk­nął. – Choć­by­śmy mu­sieli ucie­kać przez całe ży­cie, ni­czego nie ża­łuję.

Spoj­rza­łam mu w oczy, chwy­ciw­szy jego twarz w dło­nie. Prze­bie­głam wzro­kiem po krzy­wiź­nie nosa i sze­ro­kiej żu­chwie, którą zdą­żył już po­kryć kil­ku­dniowy za­rost.

Wie­dzia­łam, że mó­wił szcze­rze. Był chyba je­dyną osobą na świe­cie, przez którą ni­gdy nie zo­sta­łam okła­mana.

– A ja ko­cham cie­bie – od­po­wie­dzia­łam, po czym wpi­łam się w jego cie­płe wargi.

Po chwili Adamo wstał, zrzu­cił spodnie i spo­glą­dał mi w oczy spod ścią­gnię­tych brwi.

– Zo­sta­niesz moją żoną, prawda? – spy­tał.

– Zo­stanę?

Uwiel­bia­łam się z nim dro­czyć. Przy nim mo­głam so­bie na to po­zwo­lić. Mo­głam być sobą, a on nie sto­so­wał za to kar, nie oce­niał. Ak­cep­to­wał w ca­ło­ści taką, jaka by­łam.

– O tak – stwier­dził i nie­spo­dzie­wa­nie wbił się we mnie jed­nym pchnię­ciem, a ja jęk­nę­łam i chwy­ci­łam jego barki.

– Poza tym… – kon­ty­nu­ował – je­steś moja. Na­zna­czy­li­śmy sie­bie na­wza­jem, pa­mię­tasz? – Prze­je­chał opuszką po ma­łym ta­tu­ażu tuż za moim uchem, przy li­nii wło­sów.

Nie by­łam w sta­nie my­śleć, nie wspo­mi­na­jąc już o od­po­wia­da­niu na py­ta­nia.

Na­gle przy­spie­szył i mocno pe­ne­tro­wał moje wnę­trze, nie zwal­nia­jąc tempa. Drża­łam z przy­jem­no­ści, kiedy szczy­pał sutki i zo­sta­wiał de­li­katne ślady ugry­zień na ra­mio­nach.

W pew­nym mo­men­cie ob­ró­cił mnie na brzuch i za­krył mi usta dło­nią.

Wdarł się od tyłu, nie zwa­ża­jąc na mój ury­wany krzyk, który po­chło­nęła jego ręka.

– Je­steś moja, a ja je­stem twój – mruk­nął i dał mi klapsa w po­śla­dek.

Po­ki­wa­łam głową, czu­jąc, że nad­cho­dzi pierw­sza fala or­ga­zmu.

– La mia bel­lis­sima fu­tura mo­glie16 – wy­szep­tał, wciąż wbi­ja­jąc się głę­boko.

Pie­przył mnie dzi­siaj moc­niej niż zwy­kle, jakby chciał udo­wod­nić praw­dzi­wość wszyst­kich swo­ich słów.

Na se­kundę wy­szedł z mo­jego wnę­trza, ale je­dy­nie po to, bym mo­gła się zna­leźć na nim. Usia­dłam na Adamo okra­kiem, dzięki czemu ob­ję­łam go za szyję. Po­ło­żył mi dłoń mię­dzy ło­pat­kami i wszedł mocno od dołu.

– Znisz­czę każdą prze­szkodę, która sta­nie nam na dro­dze – oświad­czył, świ­dru­jąc wzro­kiem moją twarz.

– Wiem. A ja ni­gdy z nas nie zre­zy­gnuję.

Zwol­nił i po­ca­ło­wał mnie w czoło. Na ten prze­jaw nie­zwy­kłej czu­ło­ści, któ­rej nie za­zna­łam od ni­kogo in­nego, przez ciało prze­biegł mi dreszcz.

– Je­steś moim po­cząt­kiem, środ­kiem i koń­cem, Eva­ri­sto. – Gdy wy­po­wia­dał słowa tej przy­sięgi, wie­rzy­łam, że ni­gdy jej nie zła­mie.

16 La mia bel­lis­sima fu­tura mo­glie (z wł.) – Moja piękna przy­szła żona