Grabarz - ebook

– Ty to dla mnie nigdy nie masz czasu!

– Przestań. Wiesz, że cię kocham – uspokajałam przyjaciółkę. Próbowałam ujarzmić rozwścieczonego lwa.

– Nie idzie się wbić do ciebie na wizytę. – Elka nie umiała ukryć rozczarowania moim zachowaniem.

– Proszę cię, Elka, nie wiem, w co mam ręce włożyć, tylu klientów, a teraz jeszcze ślub i wesele.

– Jesteś pewna, że to ten?

– Jestem, chociaż moja mama robi wszystko, żebym zmieniła zdanie. Ty też będziesz próbować?

– Serce nie sługa. Powiedzmy, że życzę ci wszystkiego najlepszego. Nie chcę się wtrącać. – Uśmiech Elki świadczył, że z chęcią by się wtrąciła, ale nie zrobi tego z racji szacunku do naszej przyjaźni.

– Mam już swoje lata, chcę mieć rodzinę.

– On też chce?

– Jasne, tak mówi. – Robiłam Elce hennę, jak zawsze czarną, nie wymieszaną z brązem, nie taką, jak zazwyczaj życzą sobie klienci, nie przełamaną. Robiłam jej hennę czarną jak węgiel.

– Gdzie będziecie mieszkać? Kupujecie ten dom?

– Tak, ten dom ma duszę. Podoba mi się, w dodatku Kalina jest niedaleko Gniezna. Mierzyłam czas, piętnaście minut i będę w pracy.

– Pamiętasz, jak jeździłyśmy tam nad jezioro do Jankowa Dolnego? Pamiętasz te imprezy?

– Jasne, Elka, spędziłyśmy razem kawał dobrego życia, ale czas dojrzeć, czas założyć rodzinę. Rodzina to moje jedyne marzenie.

– Ja, dopóki nie znajdę milionera, nie zamierzam zmieniać swojego stanu, lubię być panną, nawet jeżeli dla kogoś będę starą panną.

– Kocham cię, Elka, choć tak się różnimy. – Elka w przeciwieństwie do mnie wiedziała, czego chce, uzupełniałyśmy się.

– Dzisiaj mam randkę, gościu z Internetu, Maciej 31.

– Wow, super.

– Zrobisz mi jeszcze hybrydy, te ostatnie nie trzymały mi zbyt długo. Zmieniłaś lakiery, inna firma?

– Nie, ale może coś popierdzieliłam, zdarza mi się pomylić bazę z topem.

– Skup się, laska. Kiedy ty się zmienisz?

Z wielką uwagą ustawiałam preparaty – top po lewej, baza po prawej. Cały czas trajkotałyśmy, nie mogłyśmy się sobą nacieszyć.

– Zrobię ci gratisa, ale za chwilkę przychodzi Bacha, będzie buczeć o opóźnienie.

– Niech spada, gruba dupa. – Zaśmiałyśmy się w głos. Elka zeszła z fotela, żeby zająć miejsce przy biurku do manikiuru.

– Siadaj, może się spóźni.

– Dużo masz dzisiaj pracy? – Elka podpytywała. Pokazałam krzesło gestem ręki, jednak Elka była szybsza. Wcale nie trzeba było jej zapraszać.

– Cholernie dużo, a jeszcze muszę posprzątać, muchy obsrały mi okna. Gabinet kosmetyczny z posranymi przez muchy oknami to nie bardzo, co nie?

– Nie mogą się dostać do środka, to srają na zewnątrz.

– Tak jak ludzie, ale to jest okno i ja to widzę. Na szczęście nie słyszę.

– Weź zatrudnij sprzątaczkę, już dawno ci mówiłam.

– Teraz to mi szkoda kasy. Dom, ślub, nowe życie, liczę każdy grosz.

– Pomogłabym ci w sprzątaniu, ale randka. – Elka zrobiła dziwny dzióbek.

– Spoko, dawaj pazury, bo Bacha nas zbeszta.

– Rób, rób, jak już się do ciebie wbiłam, to cię wykorzystam.

***

Hubert schował się za drzewem, czekając na czarnego mercedesa. Było ciemno, drzewa ukrywały jego postać. Myślał, że zatają także jego tajemnicę. Na wąskiej i pustej ulicy pojawiło się oczekiwane auto. Jadąc pomału, trzydzieści na liczniku, mercedes zbliżył się na odległość metra. Hubert wyszedł z ukrycia. Czarna jak smoła szyba od strony kierowcy uchyliła się do połowy, mężczyzna z samochodu wyjął rękę na przywitanie. Hubert odwzajemnił ten gest, po czym schował dłoń do kieszeni, jakby chciał coś ukryć.

– Kiedy kasa?

– Najpóźniej za trzy dni – odpowiedział Hubert. – Teraz mam wesele, muszę generować każdy grosz.

– To generuj, bo odstrzelimy ci głowę.

– Spoko, spoko, bez nerwów, nie narzekasz chyba na interesy ze mną.

– Na razie nie, ale takich jak ty to już miałem okazję poznać. Nie rób sobie zaległości, bo to zazwyczaj źle się kończy.

– Spokojna twoja rozczochrana. – Hubert spojrzał na łysego karka i po chwili pożałował tych słów. Okno się zamknęło, czarny mercedes odjechał z piskiem opon.

***

Weszłam dzisiaj do rodzinnego domu, kochałam to miejsce. Wychowałam się tu, wśród antyków, które owiane były tajemnicą. Mój tata kochał antyki, całe życie je zbierał i wciąż było mu mało. Gromadził je w błyskawicznym tempie, do tego stopnia, że musiał dobudować dwa pokoje, żeby mieć je gdzie trzymać. Mamie nie było to w smak, ale nigdy mu się nie sprzeciwiała, tolerowała pasję ojca z wielkim namaszczeniem. Od rana, dzień w dzień, chodziła ze ściereczką, by drobne przedmioty i wyryte ornamenty odkurzyć i nadać im połysk.

Kiedy taty nie było w domu, często marudziła pod nosem, że kiedyś to wszystko sprzeda albo wywali na śmietnik. To było czcze gadanie, ponieważ po śmierci ojca nic nie zostało ruszone, minęły już dwa lata, a wszystkie przedmioty, które tata z dumą przynosił do domu, wszystkie trofea myśliwskie, stare szable i pistolety umocowane na makacie, a wraz z nią na ścianie, wciąż tkwiły w tym samym miejscu. Antyczne szafonierki i serwantki wypełnione renesansową porcelaną, siedemnastowieczny zegar – wszystko to stało i czekało na spadkobiercę, na kogoś, kto to uszanuje. Stare obrazy w pozłacanych ramach zdobiły ściany, a srebrne dzbanki z czasów pierwszych Piastów przytulały się do siebie na szesnastowiecznym kominku z ciekawym gzymsem.

Mama była dziś smutna, bardzo smutna, jak nigdy.

– Co się stało? – Zatroskana dopytywałam, ostatnio wszystko, co się wokół mnie działo, było dziwne.

– Nic, kochanie. Jesteś szczęśliwa?

– Nie wiem, może… Chciałabym mieć dziecko, ale nie jest mi to dane.

– Jutro muszę iść do lekarza, mam problem. – Mama oznajmiła to w taki sposób, że gęsia skórka pokryła moje przedramię.

– Co się stało?

– Nieważne, kochanie, nie denerwuj się. Jak w gabinecie? – Mama zawsze mnie o to pytała.

– Mnóstwo pracy, mam dość, może przez tę pracę mam problem z zajściem w ciąże.

– Może. Lasery, ultradźwięki, zapach lakierów… Zrób sobie miesiąc wolnego, klienci muszą zrozumieć.

– Co ty, dla nich najważniejsze jest to, żeby mieli zrobione brwi i paznokcie, resztę mają w pompie, mają mnie w dupie. Pewnie, udają, że mnie żałują, starają się udzielać mi cennych wskazówek, dają dobre rady, ale tak naprawdę mają to w dupie. Potrafią dzwonić do mnie o siódmej rano, a nawet o dwudziestej pierwszej. Zero wyrozumiałości.

– Tak to jest z ludźmi. Każdy dba o siebie, ucz się od nich!

– Mamo, dlaczego zadzwoniłaś najpierw do Huberta, żeby poinformować go o długach ojca?

– Tak wyszło. Znam go, przewidziałam, jak zareaguje.

– To znaczy?

– Byliście u notariusza?

– Tak. Jak Hubert się dowiedział, że ojciec zostawił miliony długów i wszystko trzeba będzie spłacić, sam umówił wizytę u notariusza. Tak, mamo, jeżeli ciebie to interesuje, mamy rozdzielność majątkową.

– Na pewno? – Oczy mojej mamy przypominały wielkie, okrągłe znaki zapytania.

– Tak, mam papier, zobacz. – Wyjęłam z torebki akt notarialny. Zdziwiło mnie, że w ogóle wzięłam torebkę z samochodu, bo zazwyczaj zostawiam ją, czasem nie pamiętam gdzie, potem szukam, dzwoniąc do siebie z komórki Huberta. Najgorsze było to, jak telefon dzwonił i wcale nie leżał w mojej torebce. Wtedy dopiero zaczynało się wielkie szukanie na hura.

– To dobrze. Chcesz kawę?

– Tak. Dlaczego wcześniej nic mi nie powiedziałaś, że ojciec miał długi?

– Nieważne, kochanie. – Mama tylko się głupio uśmiechała, jakoś tak dziwnie, pierwszy raz widziałam na jej twarzy tak dziwny i głupkowaty uśmiech.

– Pojedziemy na Termy Maltańskie, na basen? Może dziś albo jutro? Odstresujemy się, wypierzemy piórka.

– Z przyjemnością. Jak za dawnych lat.

Piłyśmy kawkę z pozłacanych dwudziestoczterokaratowym złotem barokowych filiżanek, siedząc przy ławie na antycznych nożycowych krzesłach. Śmiałyśmy się i żartowałyśmy, ale w oczach mamy gościł smutek, i tak już zostało.

***

– Elka, jesteś szczęśliwa, że mieszkasz w Gnieźnie?

– Nie wiem. Ale ładnie pachnie, powąchaj. – Poszłyśmy do jedynej dobrze zaopatrzonej perfumerii w naszym mieście. Różniłyśmy się od siebie prawie wszystkim, ale jedno nas łączyło – miłość do perfum.

– To Lancôme, Idole. Ładny.

– Dla mnie za łagodny, wolę słodkie i ciężkie. – Elka była stanowcza i wiedziała, czego chce.

– Mnie się podoba, ale dzisiaj mam ochotę na zimny, mroźny, zimowy zapach. Wezmę sobie Eternity Calvina.

– A twoja Lolitka? – Tak zdrobniale nazywałyśmy perfumy Lolita Lempicka.

– Za słodka, Hubert dosyć mi słodzi życie, muszę odpocząć.

– Co ci mówiłyśmy, ja i twoja mama? Nie słuchałaś nas, to masz. – Elka wydawała się bez serca. Na każdym etapie i w każdym momencie podkreślała, jakiego fatalnego dokonałam wyboru.

– Przestań. A może Femme Individuelle Mont Blanc?

– Może, do ciebie pasuje. Jak się czuje Marysia?

– Coraz gorzej, ale cały czas mamy nadzieję. Nie przeżyję, jak jej się coś stanie.

– Będzie dobrze.

– To co bierzesz? – Zmieniłam temat, każda z nas wiedziała, że powoli zbliża się kres. Dni mojej mamy były policzone, nie miałam co do tego wątpliwości.

– Angel. Jak zawsze jestem wierna.

– Ja Eternity, są w dobrej cenie i kusi mnie popiersie Gaultiera. Tak dla osłodzenia w międzyczasie.

– Do mnie też pasuje Gaultier – powiedziała Elka – ale Scandal. – Obydwie roześmiałyśmy się tak głośno, że ochroniarz zaczął śledzić nas wzrokiem, podejrzewając o niecne czyny.

– Elka, głuptasie, kocham cię.

– Ja też cię kocham. Idziemy do kasy. – Z wielkimi jak rogale marcińskie uśmiechami podeszłyśmy do kasy.

***

Reszta tekstu w pełnej wersji