Grom. Wojna runów - ebook

PROLOG 1.

Klę­cząca na śniegu Kriss drżała.

Świat wo­kół niej mil­czał. Ko­ro­nami ośnie­żo­nych świer­ków nie po­ru­szał naj­lżej­szy po­wiew wia­tru, a je­dy­nym sły­szal­nym od­gło­sem był szloch dziew­czyny. Mimo roz­pa­czy i prze­ra­że­nia pa­mię­tała, by nie pła­kać za gło­śno i nie na­ru­szyć pra­daw­nej ci­szy Bez­i­mien­nej Do­liny. Kriss bała się bo­wiem gniewu wiel­kiego je­sionu.

Góry szybko roz­ta­piały się w mroku nad­cho­dzą­cego wie­czoru. Za­pła­kana Kriss zdo­była się na od­wagę i unio­sła wzrok na je­sion, te­raz nie­ru­chomy, mil­czący, ciem­nie­jący wraz z resztą lasu. Ode­szła gdzieś świa­tłość, którą pro­mie­nio­wał jesz­cze chwilę temu. Bez­i­mienna Do­lina znów sta­wała się zwy­kłym miej­scem wśród gór.

Kriss wie­działa jed­nak, że długo nie za­po­mni tego, co wi­działa przed mo­men­tem.

Wtem usły­szała po­spieszne kroki za ple­cami. Od­wró­ciła się i uj­rzała bie­gną­cego ku niej męż­czy­znę. U jego boku sa­dził su­sami wielki, mu­sku­larny wilk.

– Kriss! – krzyk­nął bie­gnący. Pęd strą­cił kap­tur z jego głowy, od­sła­nia­jąc po­ważną twarz bez za­ro­stu i nie­spo­kojne oczy. – Kriss… – wy­szep­tał. Przy­padł do niej i po­mógł usiąść.

Ta wsparła się na nim i uśmiech­nęła gorzko, pół­przy­tom­nie. Jakby znu­żona, za­ci­snęła po­wieki.

– Wie­dzia­łam, że tu zmie­rzasz… – wy­szep­tała. – Sverre, ja znów wi­dzia­łam…

Męż­czy­zna za­ci­snął zęby, jakby wście­kłość wal­czyła w nim o lep­sze z ulgą.

– Kriss, do reszty osza­la­łaś! – wy­ce­dził. – Dla­czego przy­cho­dzisz tu sama? Prze­cież wiesz, że przez te swoje wi­zje tra­cisz siły, a te góry rzą­dzą się wła­snymi za­sa­dami…

– Dla­czego przy­by­wam tu sama? – Kriss uśmiech­nęła się blado, nie otwie­ra­jąc oczu. – Cóż za głu­pie py­ta­nie, Sverre. Prze­cież nie po­zo­stał już nikt!

– Je­stem ja, jest Skygge! – Dłoń męż­czy­zny zmierz­wiła sierść na wil­czym łbie. – Jest Gun­nar, są inni! Kriss, nie mo­żesz…

– Gdzie są ci inni? – za­py­tała sen­nie dziew­czyna. – Gdzie? Wy­rze­kli się swego dzie­dzic­twa, za­po­mnieli o ko­rze­niach, po­rzu­cili nas… Żyją no­wym ży­ciem. Są te­raz zwy­kłymi ludźmi, mają zwy­czajne pro­blemy… To do­bry wy­bór, zro­bili le­piej od tych, któ­rzy po­szli za Czar­nym Złem.

– Jak Ra­gnar. – Sverre za­ci­snął zęby. Złość wy­pa­ro­wała i prze­obra­ziła się w go­rycz. – Wciąż nie mogę się po­go­dzić z jego zdradą.

Wilk tar­gnął łbem, a w żół­tych oczach bły­snęła nie­na­wiść. Chra­pliwe, zło­wro­gie szczek­nię­cie po­nio­sło się nad ko­ro­nami drzew.

– Na­dal utrzy­mu­jesz, że ci, któ­rzy nas zdra­dzili, na­dejdą wraz z Czar­nym Złem? – za­py­tał męż­czy­zna. – Na­dal w to wie­rzysz?

– Wiara nie ma z tym nic wspól­nego. Ja to wi­dzia­łam, Sverre. Oni już zwie­rają szyki i nie­ba­wem tu będą, silni, zjed­no­czeni. Wy­biją nas, za­biorą Bez­i­mienną Do­linę. Okieł­znają Króla Gór. Przy­ci­sną go do ziemi, po­ra­nią, wy­du­szą z niego ży­cie.

Spoj­rze­nie Sver­rego mi­mo­wol­nie skie­ro­wało się ku roz­ło­ży­stemu drzewu, le­d­wie wi­docz­nemu już po­śród ciem­no­ści. Ni­kło te­raz tak, jak zni­kał ich świat.

– Co do­kład­nie prze­ka­zał ci Król Gór? – Sverre pró­bo­wał mó­wić rze­czowo i z opa­no­wa­niem.

– Nie zro­zu­mia­łam wszyst­kiego – po­wie­działa Kriss przez za­ci­śnięte gar­dło. – Prze­ka­zał mi, że nie­długo na­sza kra­ina za­roi się od ob­cych, któ­rzy będą pra­gnęli po­za­bi­jać się na­wza­jem. Wśród nich bę­dzie trzech, któ­rych prze­zna­cze­nie skie­ruje ku Bez­i­mien­nej Do­li­nie. Jed­nego przy­wie­dzie chci­wość, dru­giego nie­na­wiść, a trze­ciego… Cóż, serce trze­ciego nie bę­dzie ska­żone złem, choć to czło­wiek usy­no­wiony przez śmierć, zna­jący jej ta­jem­nice i ka­prysy le­piej od ko­go­kol­wiek z ży­ją­cych. On po­łoży kres na­szym wa­ha­niom i cier­pie­niom, Sverre. On po­łoży kres wszyst­kiemu.

*

Re­flek­tor na duń­skim brzegu raz jesz­cze za­mi­go­tał na­tar­czy­wie, do­ma­ga­jąc się od­po­wie­dzi.

Woj­tek sap­nął i prze­klął go w my­ślach.

– Cią­gle to samo – mruk­nął ktoś za jego ple­cami. – What ship i what ship. Mógłby cho­ciaż…

– Bez ga­da­nia – ode­zwał się pół­gło­sem do­wódca, ko­man­dor pod­po­rucz­nik Eu­ge­niusz Wil­czak. – Kurs bez zmian.

Na mostku za­pa­dła nie­mal zu­pełna ci­sza, prze­ry­wana je­dy­nie mruk­nię­ciami ofi­cera na­wi­ga­cyj­nego i ci­chymi ko­men­dami do­wódcy. Woj­tek prze­tarł oczy zmę­czone od wpa­try­wa­nia się w ciem­no­ści nad Sun­dem i ziew­nął sze­roko, rad, że nikt go nie wi­dzi. Na okrę­cie za­pro­wa­dzono bo­wiem cał­ko­wite za­ciem­nie­nie. Je­dy­nie nad sta­no­wi­skiem na­wi­ga­cyj­nym i ra­dio­wym pa­liły się nie­liczne lampy, a po­je­dyn­cze czer­wone świa­tło po­zy­cyjne idą­cej przed nimi „Bły­ska­wicy” nie­malże ni­kło w mroku.

Pod­po­rucz­nik Woj­ciech Śnie­żew­ski, drugi ofi­cer ar­ty­le­ryj­ski nisz­czy­ciela ORP „Grom”, był wy­so­kim, szczu­płym czło­wie­kiem o gład­kiej twa­rzy nie­malże bez śla­dów za­ro­stu. Krót­kie, ja­sne włosy cze­sał na bok, co wraz z wiecz­nie za­ró­żo­wio­nymi po­licz­kami i ja­sno­nie­bie­skimi oczami nada­wało mu wy­gląd che­ru­binka, czło­wieka, który nie doj­rzał do swej rangi i zaj­mo­wa­nego sta­no­wi­ska. Nowo po­znani lu­dzie za­zwy­czaj po­trze­bo­wali sporo czasu, by na­uczyć się trak­to­wać go po­waż­nie, a gdyby ktoś przyj­rzał mu się te­raz, być może na po­wrót prze­stałby da­rzyć go za­ufa­niem.

Śnie­żew­ski zie­wał nie z po­wodu sen­no­ści, ale z ner­wów.

Jako ofi­cer ar­ty­le­ryj­ski nie mógł prze­cież w ża­den spo­sób po­móc ze­spo­łowi na­wi­ga­cyj­nemu, który pro­wa­dził okręt wśród mie­lizn płyt­kiego Sundu. Nie umiał też prze­nik­nąć wzro­kiem ciem­no­ści i doj­rzeć cza­ją­cych się tam za­gro­żeń, a prze­cież groźba kon­fliktu z Niem­cami ro­sła z każdą chwilą. Ofi­cjalne wy­po­wie­dze­nie wojny jesz­cze nie na­stą­piło, ale Śnie­żew­ski był pe­wien, że doj­dzie do niego w prze­ciągu kilku lub kil­ku­na­stu go­dzin.

Coś było na rze­czy. Prze­cież nie wy­sy­łano by nie­malże ca­łej pol­skiej eska­dry w mo­rze, gdyby sy­tu­acja się uspo­ka­jała. Opi­nię Śnie­żew­skiego po­dzie­lała więk­szość ob­sady mostka łącz­nie z do­wódcą, który bez­u­stan­nie za­ci­skał pię­ści, a roz­kazy wy­war­ki­wał głu­chym to­nem. Na­pię­cie było tak gę­ste, że można by je kroić, ale pol­skie okręty wciąż nie miały prawa do otwar­cia ognia.

„Prze­klęty pech” – za­klął Śnie­żew­ski w my­ślach.

Le­d­wie kilka go­dzin temu mi­nęli dy­wi­zjon okrę­tów na kontr­kur­sie. Nisz­czy­ciele i może lek­kie krą­żow­niki. Nikt nie wąt­pił, że to Niemcy. Tamci su­nęli nie­śpiesz­nie, w szyku li­nio­wym, nie­świa­domi, że skryci w mroku Po­lacy od­pro­wa­dzają ich lu­fami dział i wy­rzutni tor­pe­do­wych.

A może tamci pły­nęli do Za­toki Gdań­skiej? Może mieli roz­kaz, by o świ­cie otwo­rzyć ogień na Hel, Ja­star­nię czy Gdy­nię?

W prze­ciw­nym kie­runku niż zmie­rzały pol­skie okręty.

„Urzą­dzi­li­by­śmy szko­pom pie­kło” – po­my­ślał Woj­tek mści­wie, przy­my­ka­jąc oczy, by nie pa­trzeć na upar­cie mi­go­ta­jące świa­tło duń­skiego re­flek­tora. Po­kład drżał lekko, wpra­wiony w wi­bra­cje mocą po­tęż­nych mo­to­rów, a woda szu­miała wzdłuż burt. Ktoś za­klął, po­da­jąc po­pra­wiony od­czyt, ktoś ziew­nął ner­wowo, ktoś stuk­nął bla­sza­nym kub­kiem.

„Prze­cież sroce spod ogona nie wy­pa­dli­śmy. Nasz »Grom« nie gor­szy od pie­przo­nych nie­miasz­ków. Dałby im po­pa­lić, wspa­niały, szary smok” – po­my­ślał Woj­tek, uśmie­cha­jąc się gorzko w du­chu.

Od za­wsze na­zy­wał „Grom” smo­kiem, choć wie­dział, że ba­śniowe okre­śle­nia nie przy­stoją do­ro­słemu czło­wie­kowi, a tym bar­dziej ofi­ce­rowi okrętu wo­jen­nego. Lecz z wła­sną fan­ta­zją na­wet nie pró­bo­wał wal­czyć, bo smoki, cza­row­nice i za­klęte góry były jego naj­droż­szą i w za­sa­dzie je­dyną pa­miątką z dzie­ciń­stwa. Wy­peł­niały mu opo­wie­ści, naj­pierw snute przez ojca, a póź­niej czy­tane sa­mo­dziel­nie, i za nic w świe­cie by się ich nie wy­rzekł.

Na­raz sta­nął mu przed oczami bez­tro­ski ob­ra­zek z lat dzie­cię­cych. Było sło­neczne przed­po­łu­dnie, gdy oj­ciec za­brał go na spa­cer po Plan­tach. Szli wol­nym kro­kiem, żar­to­wali i raz za ra­zem wy­bu­chali śmie­chem. Mały Woj­tek trzy­mał w jed­nej rączce ogrom­nego li­zaka, a drugą ści­skał dłoń ojca, co chwila wzno­sząc ku niemu główkę.

– Na­prawdę tak było, tato? – py­tał z nie­do­wie­rza­niem, a oj­ciec uśmie­chał się i ki­wał głową z po­wagą.

Oj­ciec… Tak do­brze pa­mię­tał jego cier­pliwą, za­du­maną twarz i brodę, która dra­pała, gdy ca­ło­wał go na do­bra­noc. Pa­mię­tał jego grube oku­lary w ro­go­wych opraw­kach, po­pla­mione atra­men­tem palce i wiecz­nie zmierz­wione włosy. Pa­mię­tał jego ga­bi­net pe­łen sta­rych ksią­żek i prze­strach w oczach, gdy syn w wieku osiem­na­stu lat oznaj­mił, że chce wstą­pić do woj­ska.

„A może to wła­śnie jemu za­wdzię­czam? – po­my­ślał po raz setny. – Może gdyby nie bajki o daw­nych bo­ha­te­rach, ni­gdy nie za­pra­gnął­bym zo­stać żoł­nie­rzem?”

Prze­cież nie miał w so­bie ani śladu wo­jow­ni­czo­ści. Choć był dziec­kiem ży­wym i do­cie­kli­wym, za­wsze uni­kał pa­ko­wa­nia się w kło­poty, psoty nie przy­cho­dziły mu na­wet do głowy, a przed bój­kami ucie­kał, aż się za nim ku­rzyło. Kto by po­my­ślał, że kie­dyś bę­dzie do­wo­dzić ar­ty­le­rią na naj­no­wo­cze­śniej­szym pol­skim okrę­cie.

Znów wbił wzrok w skryte w ciem­no­ściach brzegi. Oj­ciec umarł wła­śnie tam, w ci­chej, spo­koj­nej Da­nii, rok temu w sierp­niu. Jak zwy­kle spę­dzał lato w Ko­pen­ha­dze, gdzie we­spół z kil­koma ko­le­gami z miej­sco­wego uni­wer­sy­tetu pro­wa­dzili ja­kieś ba­da­nia hi­sto­ryczne, bo­dajże nad wy­prawą het­mana Czar­nec­kiego. Po­trą­cił go sa­mo­chód, gdy wy­cho­dził wie­czo­rem z uni­wer­sy­tetu.

Nad świa­tem hu­lały już wi­chry wojny i Woj­tek za­dał so­bie w my­ślach py­ta­nie, czy kie­dyś jesz­cze zdoła sta­nąć nad gro­bem ojca.

– Jest pan wolny, Śnie­żew­ski – ode­zwał się nie­spo­dzie­wa­nie po­rucz­nik Dziel­ski, pierw­szy ofi­cer ar­ty­le­rii. Jego twarz była le­d­wie wi­doczna. – Pań­ska wachta do­bie­gła końca.

– Tak jest. – Woj­tek otrzą­snął się z za­dumy. – Sta­no­wi­ska w po­go­to­wiu bo­jo­wym, działa za­ła­do­wane po­ci­skami bu­rzą­cymi.

– Dzię­kuję. Mi­łej nocy.

Woj­tek ru­szył w kie­runku ka­juty, którą dzie­lił ze Stasz­kiem Łę­kiem, ofi­ce­rem na­wi­ga­cyj­nym, ale roz­my­ślił się i wy­szedł na po­kład od strony pra­wej burty. Była piękna noc. Rześ­kie, mor­skie po­wie­trze sma­ko­wało do­sko­nale, niebo ja­rzyło się gwiezd­nym py­łem, a da­leko na szwedz­kim brzegu mi­go­tały po­je­dyn­cze świa­tełka ry­bac­kich wio­sek. Za rufą bie­lał kil­wa­ter okrętu, a da­lej Woj­tek do­strzegł ni­kłe, po­je­dyn­cze świa­tło po­zy­cyjne „Bu­rzy”.

– Ma­giczna noc – wes­tchnął do sie­bie, opie­ra­jąc się łok­ciami o re­ling.

– Cel­nie pan to ujął – po­wie­dział ktoś obok niego.

– Pa­nie ko­man­do­rze! – Woj­tek na­gle wy­prę­żył się na bacz­ność, za­wsty­dzony za­równo tym, że nie do­strzegł do­wódcy, jak i tym, że ten przy­ła­pał go na ma­rzy­ciel­stwie.

– Spo­cznij­cie, po­rucz­niku. – Do­wódca nisz­czy­ciela, ko­man­dor Eu­ge­niusz Wil­czak, uśmiech­nął się lekko i sze­roko ziew­nął. – Nie bawmy się w kon­we­nanse pod­czas ma­gicz­nych nocy. Tym bar­dziej że pew­nie nie­wiele nam ich zo­stało. Ma pan ja­kie­goś pa­pie­rosa?

– Obo­wią­zuje za­ciem­nie­nie, pa­nie ko­man­do­rze – bąk­nął nie­śmiało Śnie­żew­ski.

– A mnie za­raz szlag trafi, jak so­bie nie za­palę – burk­nął do­wódca. – Tu bę­dziemy osło­nięci. No, ma pan tego pa­pie­rosa czy nie?

– Na­tu­ral­nie. Pro­szę.

Chwilę póź­niej do­wódca i jego pod­władny za­cią­gnęli się dy­mem.

– Niech pan mówi – po­wie­dział na­gle Wil­czak.

– Co mam mó­wić?

– Nie drę­czą pana wąt­pli­wo­ści? – Do­wódca wy­dmuch­nął kłąb dymu na­tych­miast po­rwany przez wiatr. – Niechże pan nie żar­tuje. Ma je pan wy­pi­sane na twa­rzy.

– My­śla­łem o ojcu – przy­znał Woj­tek. – Jego grób jest w Ko­pen­ha­dze.

– Tak, przy­po­mi­nam so­bie. Pro­fe­sor An­drzej Śnie­żew­ski, świa­to­wej sławy hi­sto­ryk i ar­che­olog. – Ko­man­dor po­ki­wał głową. – Czy­ta­łem jego opra­co­wa­nia na te­mat le­gendy Joms­borga. Bar­dzo cie­kawe wy­wody.

– Miło mi to sły­szeć – rzekł za­sko­czony Woj­tek. – Je­stem bar­dzo dumny z do­ko­nań ojca.

– Cóż, a ja je­stem dumny z pana – oświad­czył do­wódca.

Śnie­żew­ski spoj­rzał na niego uważ­niej, mimo ciem­no­ści świa­dom tego, że do­wódca bacz­nie mu się przy­gląda.

– Skoro w isto­cie roz­my­śla pan o ojcu, do­brze to o panu świad­czy – kon­ty­nu­ował Wil­czak. Za­cią­gnął się moc­niej. Jego twarz roz­świe­tlił na mo­ment żar pa­pie­rosa. – Bo więk­szość za­łogi an­ga­żuje inny te­mat. Trwają być może ostat­nie dni po­koju, nasz kraj szy­kuje się do wojny, a na­sza eska­dra opusz­cza Gdy­nię i pod osłoną ciem­no­ści wieje do Wiel­kiej Bry­ta­nii! Prze­my­kamy ni­czym zło­dzieje przez Sund, bo­jąc się na­wet od­po­wie­dzieć na sy­gnały z brzegu! Trzy naj­więk­sze pol­skie okręty! – Po­krę­cił głową i mil­czał przez chwilę, po czym spy­tał: – O tym pan nie my­śli?

– My­ślę – rzekł Śnie­żew­ski. – Czę­ściej niż­bym so­bie tego ży­czył. I wiem tyle, że na Bał­tyku nie mie­li­by­śmy z Krieg­sma­rine żad­nych szans.

– Prę­dzej do­pa­dłaby nas Luft­waffe – rzekł gorzko do­wódca. – I za­fun­do­wała nam bru­talny ko­niec, w któ­rym na­wet naj­więk­szy ro­man­tyk nie zdo­łałby się do­pa­trzyć chwały. Na­sza ope­ra­cja, choć przy­po­mina tchórz­liwą ucieczkę, ma pa­ra­dok­sal­nie wię­cej sensu. Za­da­niem „Bu­rzy”, „Bły­ska­wicy” i „Gromu” jest do­tar­cie do Wiel­kiej Bry­ta­nii i w wy­padku nie­miec­kiej in­wa­zji eskor­to­wa­nie wraz z Royal Navy kon­wo­jów z ma­te­ria­łami wo­jen­nymi do Pol­ski.

Pstryk­nięty pet za­kre­ślił łuk w po­wie­trzu i znik­nął w fa­lach.

– Ser­cem je­stem z ko­le­gami, któ­rzy zo­stali w Gdyni, tym bar­dziej że wielu z nich to moi bli­scy przy­ja­ciele, ale cie­szę się z tego, że nie mu­szę umie­rać. Wielu mło­dych ma pra­gnie­nie bo­ha­ter­skiej śmierci wpi­sane w toż­sa­mość, i pra­gnę pana przed tym prze­strzec, po­rucz­niku. Śmierć nie jest te­atral­nym przed­sta­wie­niem ani eg­za­mi­nem, który ko­niecz­nie trzeba zdać. O wiele bar­dziej ce­nię so­bie ży­cie, w któ­rym będę mógł się cze­muś przy­słu­żyć. Za­mie­rzam so­bie tę mą­drość po­wta­rzać z każdą ko­lejną milą mor­ską, która od­dziela nas od Gdyni, czego i panu ży­czę. Dzię­kuję za pa­pie­rosa, po­rucz­niku. Do­bra­noc.

Z ostat­nim sło­wem Wil­czak od­wró­cił się i znik­nął w drzwiach.

„Śmierć nie jest przed­sta­wie­niem – po­wtó­rzył w my­ślach Śnie­żew­ski. – Nie jest eg­za­mi­nem”.

Słowa te wy­dały mu się pu­ste, obo­jętne, a wy­po­wiedź do­wódcy obu­dziła w nim inne emo­cje od tych, ja­kich ten za­pewne by się spo­dzie­wał. Woj­tek uświa­do­mił so­bie, że nie ma ochoty roz­my­ślać o ce­lo­wo­ści bo­ha­ter­stwa. Ba, nie umie. Zro­biło mu się na­to­miast zimno, jakby śmierć, przy­wo­łana gorz­kimi sło­wami Wil­czaka, sta­nęła na­gle obok niego i za­rzu­ciła mu ra­mię na bark.

Jak do­bry przy­ja­ciel.

Wzdry­gnął się i po­szedł do ka­juty, ze wszyst­kich sił pró­bu­jąc po­zbyć się owego wra­że­nia.1.

Nie trzeba długo wę­dro­wać po An­glii, by na­tknąć się na ja­kieś ta­jem­nice. W sierp­niu 1939 roku wy­star­czyło ru­szyć z Lon­dynu na pół­noc i mi­nąć ci­che mia­steczko Wel­wyn, by po­śród łąk i ga­jów brzo­zo­wych do­strzec sto­jącą sa­mot­nie dwu­kon­dy­gna­cyjną re­zy­den­cję z ubie­głego wieku. Miej­scowi znali jej na­zwę – The Fry­the – ale nie po­tra­fili po­wie­dzieć o niej wiele wię­cej. Rzecz ja­sna, pa­mię­tali kilka aneg­dot z cza­sów, gdy za­miesz­ki­wała ją do­stojna ro­dzina Wil­shere, znali rów­nież sporo hi­sto­rii z okresu, gdy słu­żyła jako sen­ty­men­talny ho­te­lik dla dżen­tel­me­nów z Lon­dynu, ale o tym, co się od kilku mie­sięcy dzieje na jej te­re­nie, po­ję­cia nie mieli na­wet naj­więksi miej­scowi plot­ka­rze.

Ta­blica na wiel­kiej, że­la­znej bra­mie gło­siła co prawda, że re­zy­den­cja zo­stała za­jęta na po­trzeby szko­leń ofi­ce­rów re­zerwy RAF-u, ale w to aku­rat nikt z miej­sco­wych nie uwie­rzył. „Co to za ośro­dek szko­le­nia pi­lo­tów, do któ­rego ni­gdy nie przy­je­chał ża­den pi­lot?” – py­tał z prze­ką­sem stary Jack Hol­ly­field, go­spo­darz je­dy­nego pubu w Wel­wyn. W cza­sach, gdy po­sia­dłość peł­niła funk­cję ho­telu, w pu­bie nie­raz wi­dy­wano podi­ry­to­wa­nych dżen­tel­me­nów, któ­rzy obie­cali uko­cha­nym żo­nom ro­man­tyczny week­end za mia­stem, a zmu­szeni byli błą­dzić bez końca po dro­gach Hert­ford­shire. Wszy­scy wie­dzieli, że gdy ktoś chce do­trzeć do The Fry­the, musi w Wel­wyn spy­tać o drogę.

Tym­cza­sem od kilku mie­sięcy do mia­steczka nie zaj­rzał nikt, kto cho­ciażby przy­po­mi­nał pi­lota, ale za to ten i ów wi­dział, jak do po­sia­dło­ści pod­jeż­dżają czarne rolls-royce’y lub old­smo­bile. Raz też przez Wel­wyn prze­mknął au­to­bus z za­ciem­nio­nymi szy­bami, co do­star­czyło by­wal­com pubu Hol­ly­field’s te­ma­tów na nie­je­den wie­czór. Nie­któ­rzy byli prze­ko­nani, że w The Fry­the więzi się ko­mu­ni­stycz­nych szpie­gów, inni uwa­żali, że to szpi­tal dla opiu­mi­stów, a jesz­cze inni utrzy­my­wali, że re­zy­den­cja stała się klu­bem dżen­tel­me­nów o nie­kon­wen­cjo­nal­nych skłon­no­ściach.

Od­gro­dzona od świata wy­so­kim mu­rem re­zy­den­cja w isto­cie kryła ta­jem­nice, ale nie tak spek­ta­ku­larne jak te, które cho­dziły po gło­wach miej­sco­wym pi­wo­szom. Każdy, kto by się na ów mur wspiął, uj­rzałby za­pewne ściany po­ro­śnięte buj­nym blusz­czem, gniazda ja­skó­łek pod oka­pem, mo­drze­wie pod oknami i wy­sy­pane bia­łym żwi­rem ścieżki. Przy odro­bi­nie szczę­ścia pod­glą­dacz uj­rzałby też może grupy mło­dych, do­brze zbu­do­wa­nych męż­czyzn ćwi­czą­cych walkę na noże, ale nic po­nadto.

Gdyby zaś za­kradł się tam w nocy, mógłby po­my­śleć, że lu­dzie z The Fry­the ucie­kli, a te­raz re­zy­den­cją wła­dają du­chy. Gdyby uczy­nił to tej wła­śnie nocy, po­nu­rej i desz­czo­wej, byłby tego pe­wien.

Na kilka mi­nut przed pół­nocą uśpio­nym obej­ściem wstrzą­snął bo­wiem strasz­liwy wrzask.

*

Świat osza­lał.

Har­ring­to­nem za­wład­nęło prze­ra­że­nie i nie wie­dział, do­kąd ucie­kać. W jed­nej chwili sła­niał się wśród cha­ty­nek z darni, po­ty­ka­jąc się o ciała miesz­kań­ców po­szat­ko­wane se­riami z pi­sto­le­tów ma­szy­no­wych, by chwilę póź­niej po­tknąć się i wpaść w lo­do­wate fale po­toku. Póź­niej peł­zał po ka­mie­ni­stym brzegu, krztu­sząc się i szlo­cha­jąc, ra­niąc łok­cie i ko­lana. Z tru­dem zmu­szał się do wy­siłku, choć czasu na ucieczkę miał co­raz mniej.

Nie mu­siał pod­no­sić głowy, by wi­dzieć ję­zyki lawy spły­wa­jące po sto­kach wul­kanu. Roz­grzane po­wie­trze hu­czało i sy­czało, a ob­razy tra­ciły ostrość.

Szyb­ciej! Szyb­ciej…

Zie­mia za­drżała i otwo­rzyła się ko­lejna szcze­lina w zbo­czu. Czer­wone stru­mie­nie lawy strze­liły w po­wie­trze, po czym ru­nęły w dół. Har­ring­ton już wie­dział, że się spóź­nił.

Ob­razy na­stę­po­wały po so­bie jesz­cze szyb­ciej. Nisz­cząca lawa, która su­nie na­przód. Jego bez­władne ciało osu­wa­jące się po zbo­czu. Szy­der­czy uśmiech na twa­rzy tam­tego. Pa­ra­bel­lum wolno uno­szące się do strzału.

*

– Wszystko z pa­nem w po­rządku?

Har­ring­ton ode­tchnął ciężko i ro­zej­rzał się wo­kół pół­przy­tom­nie. Po­woli wra­cała do niego świa­do­mość – był we wła­snej sy­pialni w The Fry­the, za oknem wciąż wi­siała gę­sta noc, a za­nie­po­ko­jony głos zza drzwi na­le­żał do panny Ma­de­la­ine Eklund, jego aż na­der skru­pu­lat­nej asy­stentki.

Za­mknął oczy i jesz­cze szyb­ciej je otwo­rzył, umy­ka­jąc przed frag­men­tami kosz­maru. Lawa. Śmiech. Wy­strzał.

„Znów krzy­cza­łem przez sen” – po­my­ślał, roz­cie­ra­jąc za­spane oczy.

– Nic mi nie jest! – burk­nął nie­chęt­nie.

– Uff, bar­dzo mnie pan za­nie­po­koił! – wes­tchnęła panna Eklund. – Drę­czą pana złe sny! Sta­now­czo nie po­wi­nien się pan prze­mę­czać! Za dużo pan pra­cuje, a pi­cie ta­kich ilo­ści dżinu z to­ni­kiem przy nie­zdro­wej die­cie to ka­ry­godne po­łą­cze­nie! Ka­ry­godne!

– Tak, oczy­wi­ście… Bar­dzo ka­ry­godne. Do­bra­noc, panno Eklund – wy­mam­ro­tał Har­ring­ton i spu­ścił nogi z łóżka.

– Do­bra­noc, pa­nie Har­ring­to­nie! – od­parła asy­stentka.

Męż­czy­zna przez mo­ment słu­chał, jak od­cho­dzi, szu­ra­jąc kap­ciami po pod­ło­dze, a po­tem otarł czoło i włą­czył lampkę nocną. Mru­żąc oczy, na­rzu­cił szla­frok i pod­szedł do okna.

– Nic ci nie jest? – za­py­tał z lekką drwiną głos z ciem­nego kąta sy­pialni. – Na­prawdę?

– Za­mknij się – mruk­nął pod no­sem Har­ring­ton i oparł dło­nie o pa­ra­pet. Szum za oknem zdra­dził mu, że ulewa przy­brała na sile. Świa­tła nie­od­le­głego mia­steczka Wel­wyn za­mie­niły się w nie­śmiałe, za­ma­zane plamki.

Na szkle uj­rzał wła­sne nie­wy­raźne od­bi­cie – su­rową, znę­kaną twarz oko­loną rzadką brodą. Do­tknął za­la­nej desz­czem szyby i za­pa­trzył się na ob­wódki pary wo­kół pal­ców. Lewa dłoń bez­wied­nie spo­częła na sta­rej bliź­nie na piersi. Bli­zna pul­so­wała, jak zwy­kle pod­czas desz­czu.

I pie­kła, jak zwy­kle po tym kosz­ma­rze.

Z na­głym wes­tchnie­niem Har­ring­ton od­wró­cił się i pod­szedł do barku. Drżą­cymi rę­kami na­lał so­bie por­cję dżinu z to­ni­kiem, po czym za­pa­lił nie­wielką lampkę przy biurku, wy­do­był z szu­flady po­kaź­nej gru­bo­ści ka­jet i ujął pióro.

12 sierp­nia 1939, The Fry­the

Sen po­wró­cił po raz czwarty w ciągu dwóch ostat­nich ty­go­dni.

I tym ra­zem na­prawdę mnie za­nie­po­koił, bo te­raz staje się nie­zmier­nie wy­ra­zi­sty. Czuję w nim zimno, go­rąco, ból, na­wet za­pach siarki z wul­kanu, a po prze­bu­dze­niu drżę i z tru­dem zbie­ram my­śli. Za­pewne już dziś nie za­snę, lecz nie to mar­twi mnie naj­bar­dziej.

Pod­świa­do­mie czuję, że na­tę­że­nie kosz­maru ozna­cza zbli­ża­jący się prze­łom.

Wska­zują zresztą na to wszel­kie znaki na nie­bie i ziemi. Nad Eu­ropą wzbie­rają ciemne chmury, a wielcy tego świata ze wszyst­kich sił sta­rają się uła­go­dzić żar­łocz­nego Hi­tlera, lecz czy są w sta­nie zmie­nić co­kol­wiek? Mam złe prze­czu­cia, do­prawdy złe. Niemcy za­gar­nęli już Au­strię i Cze­cho­sło­wa­cję, a te­raz ostrzą so­bie pa­zury na Pol­skę, po­noć na­szego so­jusz­nika. Czym to wszystko się skoń­czy? Czy Cham­ber­la­inowi star­czy od­wagi, by wy­po­wie­dzieć Niem­com wojnę, gdy ci za­ata­kują Po­la­ków?

Niech mnie prze­klną wszy­scy orę­dow­nicy roz­pra­wie­nia się z fa­szy­stami, lecz mam szczerą na­dzieję, że Cham­ber­lain okaże się tchó­rzem.

Nie chcę tej wojny. Za młodu, gdy po­zwa­la­łem so­bie na ide­alizm, na­zy­wa­łem ją wy­my­słem sza­leń­ców, wie­dzio­nych uro­jo­nymi ide­ami czy nad­mierną py­chą, ale je­stem już na­zbyt zgorzk­niały na po­dobne fra­zesy. Dzi­siaj wy­buch wojny ozna­cza dla mnie po pro­stu za­mknię­cie gra­nic, zli­kwi­do­wa­nie am­ba­sady w Ber­li­nie i roz­pad ca­łej siatki in­for­ma­to­rów. In­nymi słowy, kres mo­ich pla­nów.

I zwy­cię­stwo Tritza.

Na wszyst­kich bo­gów, kosz­mary stają się co­raz gwał­tow­niej­sze, a tym­cza­sem na­dzieja bled­nie. Po­łowa mo­ich agen­tów za­mil­kła ze stra­chu przed Ge­he­im­stadt­spo­li­zei, a reszta biega za wła­snym ogo­nem. Czuję już w ustach gorzki smak klę­ski.

Czyżby na­prawdę nad­cho­dził dzień osta­tecz­nego star­cia? Czyżby zbli­żał się no­wo­cze­sny Ra­gna­rok, roz­gry­wany si­łami pan­cer­nych okrę­tów, broni ma­szy­no­wej i sa­mo­lo­tów? Czy Niem­com przyj­dzie ode­grać w nim rolę pło­mien­nego ol­brzyma Surta, który spu­sto­szył świat pło­mie­niami rów­nie nisz­czy­ciel­skimi jak lawa z mego snu?

Ogar­nia mnie strach, że nie zdążę w owym Ra­gna­roku wziąć udziału.

Har­ring­ton pi­sał i pi­sał, dzie­ląc się z dzien­ni­kiem lę­kami i na­dzie­jami. Nie za­uwa­żył, że deszcz w końcu ze­lżał, a na ciem­nym nie­bie po­ja­wił się nie­śmiały szary brzask. Pół go­dziny póź­niej, gdy było już widno, aż pod­sko­czył, sły­sząc stu­ka­nie do drzwi.

– Dzień do­bry! – W mło­dym, peł­nym ener­gii gło­sie panny Eklund nie było na­wet śladu zmę­cze­nia. – Pani Green chciała prze­ka­zać, że pań­skie śnia­da­nie lada chwila bę­dzie go­towe, a ja przy­po­mi­nam, że na go­dzinę ósmą ma pan umó­wioną wi­zytę dok­tora Mac­Cra­iga. O dzie­sią­tej spo­tyka się pan z dżen­tel­me­nami z wy­wiadu ma­ry­narki, a na pań­skim biurku leży już świeża poczta z Ber­lina i War­szawy.

Har­ring­ton wy­pro­sto­wał się i prze­tarł zmę­czone oczy. Wśród wil­goci po­nu­rego świtu nie­śmiało od­zy­wały się ptaki. Kosz­mar i zwią­zane z nim ty­siące wąt­pli­wo­ści roz­my­wały się, a świat na nowo zy­skał so­lidne, ra­cjo­nalne pod­stawy. Znów na­zy­wał się sir An­drew Har­ring­ton, był puł­kow­ni­kiem ar­mii oraz sze­fem Sek­cji D bry­tyj­skiego wy­wiadu Se­cret In­tel­li­gence Se­rvice.

*

– Każda wi­zyta dok­tora Mac­Cra­iga spra­wia, że czuję się nieco go­rzej – po­wie­dział Har­ring­ton, pa­trząc przez okno, jak sa­mo­chód dok­tora ru­sza wśród ka­łuż w stronę Wel­wyn. Czarny ko­cur w jego ra­mio­nach mru­czał z za­do­wo­le­niem i mru­żył zie­lone ślepka.

– Co też pan opo­wiada?! – za­wo­łała zdu­miona panna Eklund, zbie­ra­jąc fi­li­żanki.

– Ależ drogi pa­nie! – Har­ring­ton ze znaw­stwem prze­drzeź­niał głos zrzę­dli­wego le­ka­rza. – Nie jest pan prze­cież mło­dzie­niasz­kiem! Sta­now­czo na­le­gam, by sy­piał pan re­gu­lar­nie, a także ogra­ni­czył spo­ży­cie whi­sky i pa­le­nie cy­gar! Ma pan pięć­dzie­siąt trzy lata, sir, i je­śli nie prze­sta­nie pan fol­go­wać swoim sła­bo­ściom, oba­wiam się, że za rok bę­dzie pan miał już pięć­dzie­siąt cztery!

Asy­stentka wy­pro­sto­wała się, mocno trzy­ma­jąc tacę z fi­li­żan­kami. Wpa­try­wała się w Har­ring­tona z tro­ską.

– Oba­wiam się, że pan dok­tor miał tro­chę ra­cji – bąk­nęła nie­śmiało. – Źle pan sy­pia, a pań­skie kosz­mary…

– Do­bry Boże! – Har­ring­ton wy­wró­cił oczami. – Czyżby dok­to­rowi udało się pa­nią prze­ku­pić?

– Ja nie żar­tuję! – Dziew­czyna spą­so­wiała. – To zna­czy… Pro­szę mi wy­ba­czyć śmia­łość, ale… Ale na­prawdę się zmar­twi­łam, bo…

Urwała i ro­zej­rzała się bez­rad­nie.

Har­ring­ton przyj­rzał się jej uważ­nie. Ma­de­la­ine Eklund pra­co­wała dla niego za­le­d­wie od sze­ściu mie­sięcy, ale mimo to już nie po­tra­fił wy­obra­zić so­bie ży­cia za­wo­do­wego bez jej udziału. Mimo mło­dego wieku – dziew­czyna li­czyła so­bie za­le­d­wie dwa­dzie­ścia je­den lat – była bar­dzo do­brze zor­ga­ni­zo­wana i nie­zwy­kle do­kładna. Wła­dała fran­cu­skim i do pew­nego stop­nia nie­miec­kim, szybko pi­sała na ma­szy­nie, spo­rzą­dzała no­tatki z do­słow­nie wszyst­kich wy­da­rzeń, w któ­rych brała udział, a po­tem ka­ta­lo­go­wała je z po­dziwu godną skru­pu­lat­no­ścią. Co wię­cej, od pew­nego czasu za­czy­nała mu mat­ko­wać: choć nikt jej o to nie pro­sił, dbała o jego ubiór, za­ma­wiała wi­zyty u fry­zjera, oso­bi­ście szy­ko­wała mu her­batę i dbała o za­opa­trze­nie barku, co kie­dyś za­pewne miało za­cząć go iry­to­wać, ale jak do­tąd bar­dzo mu się po­do­bało.

Omiótł spoj­rze­niem jej szczu­płą syl­wetkę. Eklund no­siła szarą spód­niczkę do ko­lan i bor­dowy ża­kiet, który za­pewne kosz­to­wał po­łowę jej pen­sji, a nie­malże czarne włosy upi­nała w mi­sterny kok. Było to jej je­dyne ustęp­stwo wo­bec ele­gan­cji, bo­wiem nie sto­so­wała ma­ki­jażu. Być może wła­śnie dla­tego ema­no­wała nie tylko pro­fe­sjo­na­li­zmem, ale rów­nież roz­czu­la­jącą wprost nie­win­no­ścią.

– Pro­szę się nie mar­twić – po­wie­dział szybko, nie chcąc spra­wiać jej przy­kro­ści. – W tym, co pani mówi, jest sporo ra­cji. Może, a niech mnie, w końcu po­słu­cham tego szkoc­kiego ła­pi­du­cha. Mó­wiła coś pani o ko­re­spon­den­cji z Ber­lina i War­szawy?

– Oraz z Lon­dynu. Li­sty są na pań­skim biurku.

– Bar­dzo dzię­kuję.

Har­ring­ton spę­dził kota na pod­łogę i prze­szedł do ga­bi­netu, przy­tul­nego po­miesz­cze­nia z wiel­kim ko­min­kiem, ma­syw­nym biur­kiem z ogromną liczbą szu­flad oraz re­ga­łem ugi­na­ją­cym się od ksią­żek. Na ścia­nach wi­siało kilka zdjęć i ry­cin, wśród któ­rych cen­tralne miej­sce zaj­mo­wała re­pro­duk­cja dzie­więt­na­sto­wiecz­nej mapy Is­lan­dii, a obok niej ry­cina przed­sta­wia­jąca mi­tyczny Yg­g­dra­sill – Je­sion Świa­tów z mi­to­lo­gii nor­dyc­kiej. W po­ko­iku uno­sił się cha­rak­te­ry­styczny za­pach skó­rza­nych obić, ku­rzu i sta­rych ksią­żek.

Har­ring­ton wes­tchnął na wi­dok sterty li­stów. Po­pra­wia­jąc oku­lary, zer­k­nął na pierw­szy z nich i skrzy­wił się, kiedy od­czy­tał na­zwi­sko na ko­per­cie.

– Gdyby była pani taka do­bra – rzekł przez za­ci­śnięte zęby, wrzu­ca­jąc list do ko­minka – całą ko­re­spon­den­cję od sir Ce­drika de Wo­ort lub ko­go­kol­wiek, kto po­słu­guje się pie­czę­cią Bi­blio­teki, pro­szę śmiało wy­rzu­cać do ko­sza.

– Oczy­wi­ście, pro­szę pana – po­wie­działa panna Eklund, wcho­dząc do ga­bi­netu z fi­li­żanką her­baty.

Har­ring­ton od­cze­kał, aż list spali się do końca, a po­tem za­siadł za biur­kiem i roz­ciął ko­pertę ko­lej­nego li­stu. Po­chło­nięty lek­turą, co rusz po­pra­wiał oku­lary na no­sie, a czarny ko­cur, który zdą­żył wsko­czyć na biurko i uło­żyć się przy ka­ła­ma­rzu, pró­bo­wał łapą trą­cać roz­dzie­rane ko­perty. Pani Eklund po­sta­wiła fi­li­żankę na biurku i wy­szła rów­nie ci­cho, jak we­szła, za­my­ka­jąc drzwi.

Wtedy Har­ring­ton po­zwo­lił so­bie na cięż­kie wes­tchnie­nie. Źle prze­spana noc cią­żyła już na jego sa­mo­po­czu­ciu, a ko­re­spon­den­cja z Ber­lina znów oka­zała się gorz­kim roz­cza­ro­wa­niem. Paczka za­wie­rała je­dy­nie krótki list od in­for­ma­tora w am­ba­sa­dzie bry­tyj­skiej oraz nowy nu­mer cza­so­pi­sma „Ger­ma­nien”. W jego spi­sie tre­ści Har­ring­ton nie od­na­lazł po­szu­ki­wa­nego na­zwi­ska, ale sam przed sobą przy­znał, że nie miał na to na­dziei.

Po pro­fe­so­rze Mi­cha­elu Tritzu wszak już dawno za­gi­nął wszelki ślad.

Har­ring­ton bez­wied­nie po­tarł starą bli­znę i za­pa­lił cy­garo, igno­ru­jąc obu­rze­nie w oczach kota.

„Ileż to lat mi­nęło, od­kąd zgu­bi­łem trop tego prze­klę­tego Niemca? – po­my­ślał. –Trzy? Nie, pra­wie cztery”.

Po za­koń­cze­niu ich wspól­nej, nie­malże zgub­nej dla niego wy­prawy na Is­lan­dię na­tknął się jesz­cze dwu­krot­nie na to na­zwi­sko, po czym Tritz za­padł się pod zie­mię. Im dłu­żej zaś po­zo­sta­wał nie­obecny, tym więk­szy był nie­po­kój Har­ring­tona.

– Ani widu, ani sły­chu – oznaj­mił kotu i wy­dmuch­nął kłąb dymu. – Nie wy­kłada na uczelni, nie pi­suje do ga­zet, nie wy­gła­sza od­czy­tów. Po pro­stu znikł, Poe.

Poe mu­snął ogo­nem blat i od­wró­cił łe­bek, wy­raź­nie da­jąc do zro­zu­mie­nia, że dal­sza roz­mowa zu­peł­nie go nie in­te­re­suje, a Har­ring­ton ujął prze­syłkę z War­szawy. Jej nadawcą był szef tam­tej­szej pla­cówki SIS, puł­kow­nik Shel­ley.

Cie­kawe. Shel­ley nie od­zy­wał się od po­nad roku.

Już po kilku pierw­szych zda­niach serce Har­ring­tona przy­śpie­szyło tempa. Dwu­krot­nie prze­czy­tał list, po czym na­gle wstał, pod­szedł do biurka i na­lał so­bie szkoc­kiej na dwa palce.

– Niech szlag trafi Mac­Cra­iga – oznaj­mił bez­gra­nicz­nie zgor­szo­nemu kotu. – Shel­ley wła­śnie zna­lazł świę­tego Gra­ala. Panno Eklund?

Asy­stentka zja­wiła się na­tych­miast, jakby przez cały czas czu­wała za drzwiami.

– Pro­szę od­wo­łać moje spo­tka­nie z ofi­ce­rami Na­val In­tel­li­gence Di­vi­sion – oświad­czył i do­pił whi­sky. – Po­wie im pani, że mam do­kucz­liwą mi­grenę czy coś w tym gu­ście. Czy ma­jor Gub­bins przy­był już do The Fry­the?

– Tak, pro­szę pana – od­po­wie­działa panna Eklund. – Za kwa­drans roz­po­czyna tre­ning kon­dy­cyjny z… z od­dzia­łem.

Za­ru­mie­niła się przy tych sło­wach tak bar­dzo, że jej po­liczki przy­po­mi­nały dwie roz­kwi­tłe róże.

– Pro­szę go na mo­ment za­wo­łać.

Panna Eklund ski­nęła i wy­szła, a Poe uniósł główkę i spoj­rzał z prze­ra­że­niem na Har­ring­tona. Nie znaj­du­jąc u niego zro­zu­mie­nia, na­tych­miast ze­sko­czył na pod­łogę i czmych­nął z po­koju. Kilka se­kund póź­niej na progu wy­ro­sła po­tężna syl­wetka ma­jora Co­lina Gub­binsa, jed­nego z dwóch ofi­ce­rów-in­struk­to­rów Sek­cji D. Był to wy­soki, do­brze zbu­do­wany męż­czy­zna po czter­dzie­stce, ubrany jak zwy­kle w płó­cienne spodnie i ko­szulę z pod­wi­nię­tymi rę­ka­wami. Wy­so­kie czoło i krótko przy­cięte wąsy były wil­gotne od desz­czu, a za­ru­mie­niona, szczera twarz ema­no­wała spo­ko­jem i tylko bli­zna na szyi, wy­sta­jąca znad koł­nie­rza, pod­po­wia­dała, że nie za­ra­biał na ży­cie jako bi­blio­te­karz czy kie­rowca tak­sówki.

– Dzień do­bry – ode­zwał się tu­bal­nym gło­sem. – Chciał się pan ze mną zo­ba­czyć?

– Dzień do­bry, ma­jo­rze. – Har­ring­ton za­mknął za nim drzwi. – W rze­czy sa­mej. Pro­szę usiąść. Po­zwoli pan, że za­dam panu kilka py­tań.

– Na­tu­ral­nie – od­po­wie­dział Gub­bins i przy­su­nął so­bie krze­sło.

– Czy był pan kie­dyś w Pol­sce?

– Tak, kilka mie­sięcy temu, sir.

– A po pol­sku pan przy­pad­kiem nie mówi?

– Nie­stety nie.

– Trudno. – Har­ring­ton za­pa­lił ko­lejne cy­garo. – Być może nie bę­dzie to jed­nak pro­ble­mem. Mam dla pana ważne za­da­nie, ma­jo­rze. Pod­czas ostat­niej na­rady Jo­int In­tel­li­gence Sub-Com­mit­tee obiło mi się o uszy, że SIS za­mie­rza wy­słać tam grupę ofi­ce­rów. Chciał­bym, by pan do niej do­łą­czył i udał się do War­szawy. Mie­ści się tam na­sza mi­sja woj­skowa do­wo­dzona przez ge­ne­rała Carl­tona de Wiart. – Har­ring­ton się za­my­ślił. – Są­dzę, że uda mi się wcią­gnąć pana na sta­no­wi­sko ad­iu­tanta ge­ne­rała, przy­naj­mniej na chwilę.

– Z ca­łym sza­cun­kiem, sir, lecz co z ćwi­cze­niami Sek­cji D? – Ma­jor zmierz­wił włosy. – Do­piero co roz­po­czę­li­śmy ćwi­cze­nia z pierw­szymi dru­ży­nami, a ad­mi­rał Sinc­lair nie­ba­wem bę­dzie chciał po­znać efekty tre­ningu.

– Gub­bins, czy są­dzi pan, że od­ry­wał­bym pana od szko­leń, gdyby sprawa była błaha? – wes­tchnął star­szy z męż­czyzn. – Na czas pań­skiej mi­sji za­stąpi pana ma­jor Grand.

– Ro­zu­miem, sir. – Gub­bins kiw­nął głową. – Na czym ma po­le­gać moje za­da­nie?

– Skon­tak­tuje się pan z puł­kow­ni­kiem Shel­leyem, ma­jo­rze. To szef na­szej pla­cówki w War­sza­wie, któ­rego zo­bo­wiążę do udzie­le­nia panu wszel­kiej pomocy. Pań­skie za­da­nie zaś, któ­remu na­daję kryp­to­nim „Prze­pro­wadzka”, bę­dzie sto­sun­kowo pro­ste. – Przy tych sło­wach Har­ring­ton za­wie­sił głos i wy­dmuch­nął kłąb dymu. – Spro­wa­dzi pan do The Fry­the pew­nego czło­wieka. Pew­nego bar­dzo szcze­gól­nego czło­wieka.

– An­glika? Niemca?

– Po­laka.