Grudniowy głód – świąteczny romans erotyczny - ebook

_Ada_

Chyba się rozpłaczę, na twarzy Wiktora pojawiają się emocje i znikają. Rozpoznaję żal, niedowierzanie, wściekłość i znów smutek. Znam go dobrze, doskonale wiem, co przeżywa. Poznaliśmy się na studiach, jakieś dziesięć lat temu, a jesteśmy ze sobą siedem… Byliśmy…

– Ada powiedz, że żartujesz, co? – Patrzy na mnie z nadzieją.

– Nie mogę tego zrobić. – Spuszczam oczy, gapię się na swoje dłonie ułożone równo na kolanach. Paznokcie mam krótko przycięte i pomalowane na różowo. Wiktor kładzie rękę na mojej. Powstrzymuję się, by jej nie cofnąć. Nagle nie chcę, by mnie w ogóle dotykał, choć pozwalałam na to tyle lat.

– Jak nie możesz? Aduś, to stres na pewno, przestraszyłaś się, jeśli chcesz, nie musimy im mówić w te święta o zaręczynach. Serio. Możemy wziąć cichy ślub i nawet się nie dowiedzą. – Mój narzeczony łapie się wszystkiego, chociaż wie, że to niedorzeczne.

– Ty wiesz, co by się działo? – Wybucham mimowolnym śmiechem.

– Tak, nasze rodziny by nam tego nie wybaczyły. – Wyraźnie się rozluźnia, jakby myślał, że kryzys zażegnany. – Ale nie musimy im na razie mówić.

– Nic im nie powiemy – przytakuję, Wiktor ściska mocniej moją dłoń, moje serce zwalnia. To takie trudne. Chcę już to mieć za sobą. Nie da się przedłużać tej agonii. To boli i jego, i mnie. Nie chcę być sama, boję się tego. Nie znam dorosłości bez niego. Ale jeszcze bardziej boję się przyszłości z nim.

– Chciałabym, żebyśmy zostali przyjaciółmi – wypalam i sama słyszę, jak to brzmi. Okrutnie i niedorzecznie. Wiktor cofa dłoń i wstaje z kanapy.

– Chyba cię popierdoliło – podnosi głos. Faktycznie, musiało mnie popierdolić, skoro oczekuję przyjaźni od kogoś, z kim nie jestem do końca szczera. Nigdy nie byłam. Ale też przed sobą udawałam. – Rzucasz mnie na kilka dni przed świętami, zrywasz zaręczyny i chcesz się przyjaźnić? Masz kogoś, prawda? Masz, musisz mieć, bo inaczej byś tego nie zrobiła. – Podskakuje do mnie i łapie mnie mocno za ramiona. Zbyt mocno. Syczę i kręcę głową.

– Po prostu ja nie umiem – mówię szeptem, ale on słyszy doskonale.

– Ty nie umiesz tak? – Znów się odsuwa, kręci się po pokoju jak rozjuszony byk na corridzie. – Ty nie umiesz. No świetnie, to ja dla ciebie zostawiłem Magdę, a ty… ty…

Patrzę zdziwiona, bo nie rozumiem.

– No co tak patrzysz? – syczy. – Tak, tak, miałem romans, bo – umówmy się – nie jesteś najlepsza w łóżku, taka nieobecna mimoza.

Jego słowa bolą. Chyba niepotrzebnie oboje w tym trwaliśmy. Nieobecna mimoza, pewnie ma rację. Jaka miałam być, jak nic nie czułam? Nie do niego. Lubiłam go, ale nic więcej. Był mi bliski, ale mnie nie podniecał. To nie jego wina.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.