Grzeszny obiekt pożądania - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Andrew Sterling nie pamiętał już, jak przyjemny potrafi być listopad w San Diego. Kiedy schodził po trapie swojej prywatnej cessny, łagodny wietrzyk muskał jego włosy, a kalifornijskie słońce grzało twarz. Gdyby miał zgadywać, było ze dwadzieścia stopni Celsjusza. Co za różnica w porównaniu z Seattle, gdzie obecnie rezydował.

W okolicach Dnia Dziękczynienia przychodziła pora na deszczowe zimne dni. Lodowaty chłód przenikał człowieka do szpiku kości i aż do Bożego Narodzenia nie można było liczyć na odmianę. San Diego o tej porze roku z pewnością jest dużo bardziej przyjazne.

Szkoda, że w jego pamięci kojarzyło się z nieszczęśliwymi wydarzeniami: zrujnowanymi marzeniami, utratą wiary w lojalność najbliższych, zawiedzioną miłością i kłótnią, która już na zawsze podzieliła go z bratem. Nie zostanie tu dłużej, niezależnie od ładnej pogody.

Pokłóceni na zawsze. Trudno zaakceptować bezlitosny wyrok losu. Johnathon nie żyje od trzech miesięcy i nie ma szansy na pogodzenie się. Jego życie przerwał idiotyczny wypadek na polu golfowym – znalazł się na linii strzału innego gracza i piłeczka trafiła go prosto w skroń. Miał czterdzieści jeden lat – stanowczo na wcześnie na śmierć. Nie było okazji do pożegnania się, wybaczenia sobie win, chociaż nie byłaby to łatwa rozmowa.

Johnathon i Andrew nie mieli kontaktu od ponad roku – obaj zawinili i mieli sporo powodów do przeprosin. Co gorsza, Andrew do ostatnich chwil usiłował zaszkodzić firmie brata – Sterling Enterprises.

Miał uzasadnione powody do szukania zemsty, jednak straciły one znaczenie. Johnathon nie żyje, a on musi powstrzymać działania, które zdążył uruchomić wcześniej. Rozbroić bombę, którą skonstruował. Sytuacja nie była łatwa, bo jego wspólnik wciąż pragnął podpalić lont – były już wspólnik, znany mu tylko z imienia: Victor.

Swego czasu Johnathon oszukał go przy okazji wielomilionowego projektu biznesowego, a nie był to człowiek, który umiał wybaczyć i zapomnieć. Żal i wyrzuty sumienia powstrzymały Andrew, ale Victor nie kierował się rodzinną lojalnością ani nawet zwykłą przyzwoitością, która by go powtrzymała. Był zawzięty i bezlitosny. Skoro nie udało mu się zemścić na Johnathonie, chciał przynajmniej zniszczyć dzieło jego życia.

Właśnie dlatego Andrew zmuszony był do powrotu do miasta, którego nie znosił.

Szedł teraz po nawierzchni lotniska Gray Municipal do czekającego na niego samochodu. Nikt by nie zgadł, że wybierze akurat to miejsce – oddalone od San Diego, niemal na granicy z Meksykiem. Było ze dwanaście lepiej usytuowanych lotnisk, bliżej miasta, z udogodnieniami i hangarami, w których mógł bezpiecznie zostawić samolot. Zamierzał pojawić się w San Diego z zaskoczenia. Dzięki temu powstrzyma Victora.

Droga do pięciogwiazdkowego Grand Hotelu położonego w centrum miasta zajęła mu pół godziny, ale za to został przyjęty z dyskrecją należną dygnitarzom i głowom państwa: wjechał do apartamentu prywatną windą wprost z garażu. Andrew nie był politykiem, ale miał pieniądze, za które można kupić wiele przywilejów.

Wraz z ochroniarzem wszedł do luksusowego przestronnego salonu z łukowatymi oknami i eleganckim wyposażeniem. Pietro przeszukał pomieszczenia na dolnym poziomie, po czym wszedł piętro wyżej do sypialni i łazienki. Andrew niecierpliwie przechadzał się po salonie. Nie lubił tracić czasu. Chciał jak najszybciej zabrać się do pracy i rozszyfrować zamiary Victora.

‒ Wszystko w porządku – zameldował Pietro. – Mam sprawdzić, co słychać u pani Sterling?

‒ Bądź dyskretny. Jeszcze nie wie, co się dzieje.

Miranda, wdowa po jego bracie, grała kluczową rolę w jego decyzji, aby wycofać się z wrogich działań względem Sterling Enterprises. I wciąż była tego nieświadoma.

Dwa tygodnie po śmierci Johnathona Andrew złożył jej wizytę, która przebiegła zupełnie inaczej, niż się spodziewał. Miała prawo złościć się na niego, ba, mogła pokazać mu drzwi. Nie pojawił się na pogrzebie, oszołomiony burzą sprzecznych emocji po tragicznym wypadku na polu golfowym.

Tymczasem Miranda powitała go serdecznie i zaprosiła do domu, który wyglądał jak rozkładówka z żurnala architektonicznego. Powiedziała, że nieobecność szwagra sprawiła jej wielką przykrość.

Andrew starał się usprawiedliwić, ale nie było to takie proste. Ku jego zaskoczeniu Miranda zachowała się inaczej niż większość ludzi, z którymi miał do czynienia: po prostu mu przebaczyła.

Następnie zaczęła opowiadać o swoim życiu z Johnathonem i mającym się narodzić dziecku, o którym brat dowiedział się na łożu śmierci. Andrew wziął poprawkę na różowe okulary, przez które zakochana kobieta patrzyła na męża. Johnathon potrafił tak przedstawiać rzeczywistość, że z każdej afery wychodził bez winy.

Krytyczne uwagi przemilczał, słuchał za to z uwagą, jak Miranda przedstawiała plany na samotne wychowywanie dziecka, które nie pozna taty. Ten fragment rozmowy żywo utkwił mu w głowie. Na pożegnanie młoda wdowa objęła szwagra, pocałowała go w policzek i nazwała najbliższą rodziną. Położyła rękę na nieznacznie zaokrąglonym brzuchu i powiedziała, jak bardzo się cieszy, że dziecko będzie miało stryja.

Nawet teraz, dwa miesiące później, jej głos dźwięczał mu w pamięci. Często słyszał, że rodzina jest najważniejsza, ale nigdy wcześniej nie miał okazji tego doświadczyć. Nie w ten sposób.

Natychmiast po powrocie do Seattle skontaktował się z Victorem i dał mu znać, że odwołuje plan szkodzenia Sterling Enterprises. Po śmierci brata zemsta stała się bezprzedmiotowa. Wcześniej zamierzał storpedować przetarg na renowację Seaport, ważnej dla San Diego przestrzeni publicznej z pięknym widokiem na zatokę.

Wybrał ten projekt z bardzo osobistych powodów, bo był przekonany, że brat również ma ukryte motywy. Właśnie tu doszło do wydarzenia, które stanowiło kulminację wieloletniej rywalizacji między nimi – narzeczona Andrew porzuciła go w dniu ślubu, zostawiła go przed ołtarzem w pawilonie weselnym Seaport Promenade.

‒ Daj mi znać, jeśli coś twoim zdaniem odbiega od normy.

‒ Oczywiście, proszę pana – odparł Pietro.

‒ Kontynuujcie obserwację siedziby Victora w San Diego, miejsc, gdzie się zwykle kręci, a także lotnisk. Gdybyście gdzieś go dostrzegli, meldujcie bez zwłoki.

‒ Dowie się pan pierwszy, panie Sterling.

Andrew zamknął drzwi za ochroniarzem i wybrał numer do Sandy. Kobieta była jego szpiegiem w Sterling Enterprises. Przerwała krecią robotę, gdy jej kazał, ale wtedy Victor ją przekupił i natychmiast wróciła do pracy. Andrew nigdy wcześniej nie uważał jej za osobę sprzedajną, ale widać każdy ma swoją cenę.

Niestety, odpowiedziała mu automatyczna sekretarka.

‒ Sandy, tu Andrew. Ponownie. To się robi nudne. Unikasz kontaktu, Victor też. Skończcie z tymi gierkami. Jestem gotów zapłacić wam za odstąpienie od planu, ale niczego nie ustalimy, jeśli któreś z was do mnie nie oddzwoni.

Nie zamierzał stawiać ultimatum, jednak teraz sytuacja tego wymagała.

– Chcę mieć pewność, że żadne z was nie knuje niczego przeciw Mirandzie. Jeśli spadnie jej włos z głowy, będziecie mieć ze mną do czynienia. Tu chodzi wyłącznie o biznes i nic więcej.

Przerwał połączenie i jeszcze przez chwilę gapił się na ekran. Serce biło mu niespokojnie. Czy popełnił błąd? Zdradził, że Miranda wiele dla niego znaczy?

Wszystko będzie dobrze, uspokajał się. Pietro i jego zespół pilnują Mirandy i jej domu. Jest bezpieczna, a on wyeliminuje zagrożenie. Potem postara się zbudować bliższą relację z bratową i jej dzieckiem.

Może dzięki temu uda mu się pogodzić ze śmiercią Johnathona, brata, którego jednocześnie kochał i nienawidził. Zamknie za sobą drzwi do nieszczęśliwej przeszłości, która w tej chwili na nowo go atakowała, zaciekle i jadowicie. Ale nigdy się jej nie podda.

Miranda Sterling spędziła cały długi dzień w swojej firmie MS Designs, zajmując się projektami wnętrz. Wreszcie wracała do domu i myślała tylko o przyjemnościach, które sprawi sobie na koniec dnia: odgrzeje solidną porcję ravioli nadziewanego krabem, z ulubionej restauracji, i przygotuje pachnącą kąpiel w pianie. Ciąża ma swoje zalety – zamierzała się rozpieszczać bez wyrzutów sumienia.

Właśnie parkowała, gdy zadzwoniła komórka. Zerknęła na ekran. Tara Sterling, przyjaciółka i partnerka biznesowa, a jednocześnie pierwsza żona jej nieżyjącego męża. Wraz z drugą żoną Johnathona, Astrid, miały we trzy większościowy pakiet akcji w Sterling Enterprises. Johnathon w testamencie podzielił udziały między kobiety swego życia jako świadectwo, że wszystkie szczerze kochał. Zawsze lubił takie dramatyczne gesty.

‒ Cześć, Taro. Czy możemy zdzwonić się za chwilę? Dopiero dojechałam do domu. Nie zdążyłam nic zjeść, umieram z głodu.

‒ Jedziemy do ciebie z Astrid, chcemy porozmawiać o Andrew.

Wszyscy wokół uważali, że brat Johnathona knuje coś na szkodę firmy, ale Miranda nie dawała wiary tym pogłoskom. Istotnie, relacje między braćmi nacechowane były rywalizacją i nieufnością, ale Andrew z pewnością nie był takim rogatym diabłem, jak próbowali przedstawiać go niektórzy.

‒ Znowu? Przecież już rozmawiałyśmy na ten temat. Twoje hipotezy mnie nie przekonują. Naprawdę uważasz, że maczał palce w błędach, które popełniliśmy przy przetargu na Seaport?

‒ Tak. Jesteśmy już prawie na miejscu. Pogadamy u ciebie.

Mirandzie nie podobało się, że Tara i Astrid wpadają bez zaproszenia, jakby założyły z góry, że nie ma życia prywatnego poza pracą. Z drugiej strony szczerze się zaprzyjaźniły, więc nie potrafiła się na nie złościć.

‒ Lubisz ravioli krabowe?

‒ Przepadam za nim.

Weszła do domu i rozejrzała się. Ponad siedemset czterdzieści metrów kwadratowych powierzchni wydawało się przesadą teraz, gdy została sama, ale nie potrafiła rozstać się z tym miejscem.

Sama zaprojektowała i urządziła każdy pokój, a widok na ocean był niewiarygodnie piękny. Dom przynosił jej pociechę w dni, kiedy była w depresji, i radość, kiedy z odwagą myślała o czekających ją dobrych wydarzeniach: o Dniu Dziękczynienia, Bożym Narodzeniu i narodzinach córeczki. Włożyła do piekarnika trzy porcje ravioli. Jak dobrze, że miała zapas. Tara i Astrid przyjechały kilka minut później.

‒ Wejdźcie – zaprosiła je do środka.

Jasnowłosa Tara szła pierwsza energicznym krokiem, a za nią smukła jak trzcinka Astrid, naturalnie piękna była modelka. Przy nich Miranda ze swoim wzrostem metr siedemdziesiąt zdawała się malutka, zwłaszcza że zrzuciła szpilki, a one obie paradowały na obcasach.

‒ Jak się czujesz? Wszystko w porządku? – Astrid przytuliła ją serdecznie.

Zawsze żywo się interesowała maleństwem, które miało przyjść na świat. Bardzo chciała mieć dzieci, ale w małżeństwie z Johnathonem to nie wyszło mimo starań. Teraz zaręczyła się z bratem Mirandy, Clayem. Ciekawe, czy zdecydują się na in vitro, czy Astrid przeleje wszystkie niespełnione macierzyńskie uczucia na córeczkę Claya, Delię.

‒ Jestem nieustannie głodna – przyznała się Miranda i wprowadziła przyjaciółki do przestronnej kuchni, skąd dochodziły boskie zapachy. – Za kwadrans danie będzie gotowe. Macie ochotę na kieliszek wina? – Wyciągnęła chablis z lodówki.

‒ Chętnie. – Astrid usiadła na barowym stołku.

‒ Ja też, ale nie odkładajmy głównego tematu. Andrew jest w mieście. Ktoś z moich znajomych widział go w Grand Hotelu. Nie czekajmy bezczynnie, aż się dowiemy, jaki jest cel tej wizyty. – I Tara wyliczyła całą listę grzechów, które szwagier popełnił w przeszłości, łącznie z błędnymi informacjami, które ich firma otrzymała w sprawie specyfikacji przetargowych. – Powinnyśmy przejąć inicjatywę.

Miranda napełniła winem dwa kieliszki, walcząc z narastającą irytacją. Spędziła trochę czasu w towarzystwie Andrew, gdy przyjechał do San Diego kilka tygodni po śmierci Johnathona. Może nie był wzorem cnót, ale dorabia mu się niesprawiedliwą gębę podstępnego intryganta.

‒ Nie widzę tu swojej roli. Nawet nie pracuję w Sterlingu.

‒ I dlatego jesteś idealna do tej roli. Nie będzie cię podejrzewał – oświadczyła Tara.

‒ Znasz go najlepiej z nas wszystkich – dodała Astrid. – Ja właściwie wcale.

Żadna z żon nie miała okazji poznać Andrew. Nie był częścią życia ich męża. Skontaktował się z Mirandą dopiero po pogrzebie, a w rozmowie wywarł na niej pozytywne wrażenie. Uważała się za dobrego sędzię charakterów, złościło ją przypisywanie mu podłych intencji.

‒ Zadzwoń do niego, spróbuj się umówić. I dowiedz się, co właściwie kombinuje – zachęcała Tara.

‒ Obiecał się ze mną skontaktować, kiedy wróci do San Diego – odparła wolno Miranda. – Skoro tego nie zrobił, może nie chce się spotkać. – Nie była pewna, dlaczego ta myśl sprawiła jej przykrość.

‒ Może jest pochłonięty brudnymi gierkami. Rada miejska w tym tygodniu rozstrzygnie przetarg na Seaport. Ostatni moment, żeby nam zaszkodzić.

‒ Wariatki. – Miranda z politowaniem pokręciła głową. – Zupełnie go nie znasz.

‒ Nie widzisz dowodów, bo zamykasz oczy – odparła Astrid. – Ja też miałam wątpliwości, ale wszystkie poszlaki wskazują na Andrew. Wiem, trudno w to uwierzyć, bo jest najbliższym krewnym człowieka, którego wszystkie kochałyśmy.

Miranda westchnęła ciężko. Pokrewieństwo powinno dać mu kredyt zaufania. Czy jest głupio naiwna?

Johnathon opowiadał jej różne historie o bracie, o jego mściwych i okrutnych postępkach, jednak nie miała klapek na oczach. Johnathon potrafił działać równie bezwzględnie i nigdy nie nadstawiał drugiego policzka.

Postanowiła wyjaśnić sprawę raz a dobrze. Jeśli Andrew jest niewinny, będzie go bronić z pełnym przekonaniem. Chce przecież, aby jej córka spotkała całą bliską rodzinę. Miranda i Clay nie znali ojca. To bolesne doświadczenie dla dziecka. Może jej córeczka będzie miała przynajmniej kochającego stryja.

‒ Zgoda. Zadzwonię do niego.

‒ Naprawdę? ‒ Tara wyraźnie spodziewała się z jej strony większego oporu.

‒ Tak. Nie chcę spędzać kolejnych godzin na deliberowaniu nad czymś, co jest naszym wymysłem. – Wzięła telefon i wyszukała w kontaktach numer Andrew.

Odebrał po jednym dzwonku.

‒ Miranda?

Poczuła dreszczyk na dźwięk jego głosu. Hormony ciążowe dają o sobie znać. Odwróciła się plecami do przyjaciółek i przeszła na drugą stronę kuchni.

‒ Hej, Andrew. Jak się miewasz?

‒ Dobrze. A ty? Zaskoczyłaś mnie. – Miał ciepły i przyjemny glos. Zupełnie jak kąpiel, za którą się stęskniła.

Przymknęła oczy i ucisnęła nasadę nosa. Za chwilę zabrzmi jak stalkerka.

‒ Podobno jesteś w mieście.

Po drugiej stronie zapanowała cisza i Andrew odezwał się zupełnie innym tonem.

‒ Kto ci powiedział?

Nie mogła przyznać, że wiadomość pochodzi od Tary i Astrid.

‒ Widziała cię jedna z moich przyjaciółek. Jest dość wścibska, więc zadzwoniła sprawdzić, czy jesteśmy umówieni. – Wzdrygnęła się. Nie lubiła kłamstw.

‒ Przyjechałem w interesach. Miałem zamiar się do ciebie odezwać.

‒ Jak długo będziesz w San Diego? – Zerknęła na Tarę i Astrid. Nie odrywały od niej wzroku.

‒ Niezbyt długo. – Odchrząknął.

‒ Miałbyś ochotę zjeść ze mną kolację? – To było całkiem niewinne pytanie. W końcu każdy musi kiedyś jeść.

‒ Z przyjemnością.

‒ Ostatnio projektowałam zmianę wystroju restauracji na Harbor Island. Stamtąd jest piękny widok na zatokę. Nie miałam jeszcze okazji ocenić efektów mojej pracy.

‒ Dobry pomysł – powiedział, ale coś w jego głosie sprawiło, że wyczuła pewien przymus.

Czy dziewczyny miały rację? Zbyt pochlebnie go oceniła? Cóż, pora się przekonać.

‒ Jutro wieczorem? O siódmej?