-
W empik go
Gupikowo - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
28 września 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Gupikowo - ebook
Zabawne perypetie czwórki rodzeństwa, wesołej opiekunki Madzi i bardzo wielu ryb akwariowych. Trzynastoletniej Marysi udaje się zrealizować marzenie o posiadaniu akwarium, a w hodowli rybek dzielnie wspomaga ją trochę zwariowany brat Mikołaj i mała Zosia oraz jej opiekunka Madzia, której tata jest doświadczonym akwarystą. Wkrótce opieka nad rybkami zaabsorbuje całą rodzinę...
Ilustracje : Przemysław Liput
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7551-213-7 |
| Rozmiar pliku: | 3,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Tacie Madzi i Madzi
Jak założyć własne akwarium?
…jak najszybciej.
Mój młodszy brat Mikołaj jest nieobliczalny, czym niektórych doprowadza do szaleństwa. Mnie też czasem denerwuje, ale jego nieprzewidywalność często okazuje się skuteczniejsza niż moje przemyślane działanie i odgadywanie zamiarów dorosłych. Mikołaj nie boi się dorosłych i nie peszy w ich obecności. Dorośli rewanżują mu się pięknym za nadobne i starają się go wtłoczyć w przygotowane przez siebie ramki. Ale on się tam nie mieści, a kiedy wpychają go na siłę, zawsze jest wielkie bum.
Uważnemu człowiekowi wystarczy jedno spojrzenie na Mikołaja, który nosi ubranie na miarę swojego wnętrza; złośliwy człowiek powie: bezładnego, życzliwy: oryginalnego. Jeśli chodzi o strój (i nie tylko), Mikołaj nie przejmuje się ani regulaminem szkolnym, ani tym bardziej obowiązującą modą. Tam, gdzie kodeks szkoły wymaga białej koszuli z krótkim rękawem, a modny uczeń czuje się w obowiązku zalotnie postawić kołnierzyk, Mikołaj założy niebieski podkoszulek i wcale nie będzie czuł się gorszy.
Ja do Mikołaja przyzwyczaiłam się na tyle, że jego inność zupełnie mnie nie razi. Szczególnie, że dzięki niemu niemożliwe staje się możliwe. Dzięki niemu mam akwarium.
O akwarium marzyłam od dawna. We wszystkich muzeach, które zaliczamy, nudzę się okropnie. Interesują mnie tylko oceanaria i akwaria. Ryby obserwować mogę godzinami. Zaplanowałam wszystko tak, jak lubią dorośli: najpierw zaoszczędziłam pieniądze, a dopiero potem zapytałam rodziców o zgodę. I co? „Jeszcze ryb tu brakuje!” – usłyszałam w odpowiedzi.
– Nie będzie z nimi żadnego kłopotu – próbowałam ich przekonać.
– Nie pyskuj – powiedziała mama.
Wzruszyłam ramionami, wyprostowałam się odruchowo i poszłam do pokoju.
– Wszystko się ułoży – pocieszała mnie Madzia, opiekunka mojej sześcioletniej siostry Josi, kiedy przyszła do nas we wtorek. Jej tata jest zapalonym akwarystą. Ma jedno akwarium w domu, dwa w pracy, zakłada akwaria znajomym swoim i Madzi. Moi rodzice nie musieliby nawet jechać ze mną do sklepu akwarystycznego, ponieważ tata Madzi obiecał wszystko kupić, przywieźć i zainstalować.
Zupełnie nieoczekiwanie przed świętami Bożego Narodzenia rodzice zmienili zdanie. Tata Madzi przywiózł sprzęt, żwirek, filtr i termometr. Niestety wszystko wylądowało w garażu, ponieważ w domu nie mieliśmy odpowiedniej szafki, na której można było ustawić akwarium. Tata Madzi, zmartwiony tym faktem, zaoferował, że kupi nam szafkę i przywiezie do domu. Ale wtedy mój tata uniósł się honorem, poklepał mnie przyjacielsko po plecach i zapewnił, że z tym już damy sobie radę sami. I co? Żwirek moczy się w miskach w łazience już kilka tygodni. Mijają kolejne dni, a po szafkę rodzicom jest zawsze nie po drodze. Niespodziewanie, dzięki Mikołajowi, sprawy przybrały zupełnie inny obrót.
W poniedziałek rano przepychaliśmy się, jak zwykle, pod drzwiami łazienki. W środku był tata.
– Co to jest? – krzyknął nagle i na jednej nodze wyskoczył z łazienki do przedpokoju. Z drugiej usiłował ściągnąć mokrą skarpetkę.
– Żwirek? – zapytałam głucho.
– Żwirek? – powtórzył tata – Żwirek do akwarium? – Ściągnął mokrą skarpetkę i oglądał nogawkę spodni. – Obiecywałaś, że nie będzie z tym kłopotu. – Spojrzał na mnie z wyrzutem.
– Ale… – zająknęłam się. Miski z mokrym żwirkiem stały we wszystkich kątach naszej łazienki, bo nie chciałam tracić czasu na płukanie go, kiedy już kupimy szafkę i zainstalujemy akwarium. Chciałam jak najszybciej rozpocząć hodowlę ryb. Tylko jak to wytłumaczyć za pięć ósma w poniedziałek rano, kiedy tata spieszy się do pracy i biega nieogolony po domu w poszukiwaniu suchych skarpetek? Czułam, że zaliczyłam duży minus, zanim naprawdę miałam szansę zająć się akwarium. To nie było fair.
– To nie fair – wypalił Mikołaj. – Żwirek jest w miskach, bo nie ma szafki. Jak znam życie, zostanie tam na zachę.
– Znasz życie, synu? A ja myślałem, że ryby trzyma się w akwarium – burknął tata i zatrzymał wzrok na stopach Mikołaja. – Ściągaj moje skarpetki.
– Zmarnowana kasa – Mikołaj popatrzył na mnie ze współczuciem. Przydepnął lewą nogą prawą skarpetkę i wyciągnął z niej stopę. – Kompletny niewypał – dodał, ściągając drugą.
Założę się, że nie miał pojęcia, skąd teraz weźmie czyste.
– Pojedziemy po szafkę – burknął tata, wracając do łazienki – wkrótce.
– Wkrótce? – wpadł mu w słowo Mikołaj. Rzuciłam mu czyste skarpetki.
– Dziś wieczorem. – Tata trzasnął drzwiami, zirytowany natarczywością swojego najmłodszego syna.
Nie wierzyłam własnym oczom, kiedy przed szóstą tata wpadł do domu i kazał nam się ubierać.
– Jedziecie, czy nie? – zawołał.
W pośpiechu naciągnęliśmy kurtki i pobiegliśmy do samochodu. Hurtownia akwarystyczna, którą polecił nam tata Madzi, znajdowała się na drugim końcu miasta, a na ulicach, jak na złość, kłębiło się mnóstwo samochodów. Bałam się, że nie zdążymy przed zamknięciem, bo nawet tata, który jeździł tak, że zagościł w programie TVN Turbo „Piraci naszych dróg”, filmowanym z ukrytej kamery, niewiele mógł zrobić. Dochodziło wpół do siódmej, a my nadal staliśmy w korku. Rodzice pokłócili się o to, czyja to była wina, ale zanim ustalili, dotarliśmy na miejsce. W hurtowni wrzała praca i nikt nie myślał o zamykaniu. Było tu parno jak w lesie tropikalnym, akwaria z egzotycznymi rybami ciągnęły się daleko w głąb sklepu. Wszędzie kręcili się pracownicy w podkoszulkach i krótkich spodenkach. To był zupełnie inny świat. Rozglądałam się zafascynowana.
Jak założyć własne akwarium?
…jak najszybciej.
Mój młodszy brat Mikołaj jest nieobliczalny, czym niektórych doprowadza do szaleństwa. Mnie też czasem denerwuje, ale jego nieprzewidywalność często okazuje się skuteczniejsza niż moje przemyślane działanie i odgadywanie zamiarów dorosłych. Mikołaj nie boi się dorosłych i nie peszy w ich obecności. Dorośli rewanżują mu się pięknym za nadobne i starają się go wtłoczyć w przygotowane przez siebie ramki. Ale on się tam nie mieści, a kiedy wpychają go na siłę, zawsze jest wielkie bum.
Uważnemu człowiekowi wystarczy jedno spojrzenie na Mikołaja, który nosi ubranie na miarę swojego wnętrza; złośliwy człowiek powie: bezładnego, życzliwy: oryginalnego. Jeśli chodzi o strój (i nie tylko), Mikołaj nie przejmuje się ani regulaminem szkolnym, ani tym bardziej obowiązującą modą. Tam, gdzie kodeks szkoły wymaga białej koszuli z krótkim rękawem, a modny uczeń czuje się w obowiązku zalotnie postawić kołnierzyk, Mikołaj założy niebieski podkoszulek i wcale nie będzie czuł się gorszy.
Ja do Mikołaja przyzwyczaiłam się na tyle, że jego inność zupełnie mnie nie razi. Szczególnie, że dzięki niemu niemożliwe staje się możliwe. Dzięki niemu mam akwarium.
O akwarium marzyłam od dawna. We wszystkich muzeach, które zaliczamy, nudzę się okropnie. Interesują mnie tylko oceanaria i akwaria. Ryby obserwować mogę godzinami. Zaplanowałam wszystko tak, jak lubią dorośli: najpierw zaoszczędziłam pieniądze, a dopiero potem zapytałam rodziców o zgodę. I co? „Jeszcze ryb tu brakuje!” – usłyszałam w odpowiedzi.
– Nie będzie z nimi żadnego kłopotu – próbowałam ich przekonać.
– Nie pyskuj – powiedziała mama.
Wzruszyłam ramionami, wyprostowałam się odruchowo i poszłam do pokoju.
– Wszystko się ułoży – pocieszała mnie Madzia, opiekunka mojej sześcioletniej siostry Josi, kiedy przyszła do nas we wtorek. Jej tata jest zapalonym akwarystą. Ma jedno akwarium w domu, dwa w pracy, zakłada akwaria znajomym swoim i Madzi. Moi rodzice nie musieliby nawet jechać ze mną do sklepu akwarystycznego, ponieważ tata Madzi obiecał wszystko kupić, przywieźć i zainstalować.
Zupełnie nieoczekiwanie przed świętami Bożego Narodzenia rodzice zmienili zdanie. Tata Madzi przywiózł sprzęt, żwirek, filtr i termometr. Niestety wszystko wylądowało w garażu, ponieważ w domu nie mieliśmy odpowiedniej szafki, na której można było ustawić akwarium. Tata Madzi, zmartwiony tym faktem, zaoferował, że kupi nam szafkę i przywiezie do domu. Ale wtedy mój tata uniósł się honorem, poklepał mnie przyjacielsko po plecach i zapewnił, że z tym już damy sobie radę sami. I co? Żwirek moczy się w miskach w łazience już kilka tygodni. Mijają kolejne dni, a po szafkę rodzicom jest zawsze nie po drodze. Niespodziewanie, dzięki Mikołajowi, sprawy przybrały zupełnie inny obrót.
W poniedziałek rano przepychaliśmy się, jak zwykle, pod drzwiami łazienki. W środku był tata.
– Co to jest? – krzyknął nagle i na jednej nodze wyskoczył z łazienki do przedpokoju. Z drugiej usiłował ściągnąć mokrą skarpetkę.
– Żwirek? – zapytałam głucho.
– Żwirek? – powtórzył tata – Żwirek do akwarium? – Ściągnął mokrą skarpetkę i oglądał nogawkę spodni. – Obiecywałaś, że nie będzie z tym kłopotu. – Spojrzał na mnie z wyrzutem.
– Ale… – zająknęłam się. Miski z mokrym żwirkiem stały we wszystkich kątach naszej łazienki, bo nie chciałam tracić czasu na płukanie go, kiedy już kupimy szafkę i zainstalujemy akwarium. Chciałam jak najszybciej rozpocząć hodowlę ryb. Tylko jak to wytłumaczyć za pięć ósma w poniedziałek rano, kiedy tata spieszy się do pracy i biega nieogolony po domu w poszukiwaniu suchych skarpetek? Czułam, że zaliczyłam duży minus, zanim naprawdę miałam szansę zająć się akwarium. To nie było fair.
– To nie fair – wypalił Mikołaj. – Żwirek jest w miskach, bo nie ma szafki. Jak znam życie, zostanie tam na zachę.
– Znasz życie, synu? A ja myślałem, że ryby trzyma się w akwarium – burknął tata i zatrzymał wzrok na stopach Mikołaja. – Ściągaj moje skarpetki.
– Zmarnowana kasa – Mikołaj popatrzył na mnie ze współczuciem. Przydepnął lewą nogą prawą skarpetkę i wyciągnął z niej stopę. – Kompletny niewypał – dodał, ściągając drugą.
Założę się, że nie miał pojęcia, skąd teraz weźmie czyste.
– Pojedziemy po szafkę – burknął tata, wracając do łazienki – wkrótce.
– Wkrótce? – wpadł mu w słowo Mikołaj. Rzuciłam mu czyste skarpetki.
– Dziś wieczorem. – Tata trzasnął drzwiami, zirytowany natarczywością swojego najmłodszego syna.
Nie wierzyłam własnym oczom, kiedy przed szóstą tata wpadł do domu i kazał nam się ubierać.
– Jedziecie, czy nie? – zawołał.
W pośpiechu naciągnęliśmy kurtki i pobiegliśmy do samochodu. Hurtownia akwarystyczna, którą polecił nam tata Madzi, znajdowała się na drugim końcu miasta, a na ulicach, jak na złość, kłębiło się mnóstwo samochodów. Bałam się, że nie zdążymy przed zamknięciem, bo nawet tata, który jeździł tak, że zagościł w programie TVN Turbo „Piraci naszych dróg”, filmowanym z ukrytej kamery, niewiele mógł zrobić. Dochodziło wpół do siódmej, a my nadal staliśmy w korku. Rodzice pokłócili się o to, czyja to była wina, ale zanim ustalili, dotarliśmy na miejsce. W hurtowni wrzała praca i nikt nie myślał o zamykaniu. Było tu parno jak w lesie tropikalnym, akwaria z egzotycznymi rybami ciągnęły się daleko w głąb sklepu. Wszędzie kręcili się pracownicy w podkoszulkach i krótkich spodenkach. To był zupełnie inny świat. Rozglądałam się zafascynowana.
więcej..
