Gwiazda Północy - ebook

Prolog

Wyspa Baengnyeong, Korea Południowa, Czerwiec 1998

Morze było spokojne w dniu, w którym Soo-min zniknęła.

Patrzyła, jak chłopak rozpala ognisko z wyrzuconego na brzeg przez fale drewna. Grzmiący przypływ sprowadzał ze sobą potężne chmury, które przybierały popielistą różową barwę. Przez cały dzień nie widziała ani jednego statku, a plaża była bezludna. Mieli świat dla siebie.

Pokazała na swój aparat i zaczekała, aż chłopak odwróci głowę. „Jae-hoon…?” Zrobione przez nią zdjęcie miało później pokazywać dziewiętnastolatka z mocnymi kończynami i nieśmiałym uśmiechem. Był smagłoskóry jak na Koreańczyka i miał ramiona przyprószone solą, jak poławiacz pereł. Podała mu aparat i on też pstryknął jej fotkę. „Nie byłam gotowa”, powiedziała ze śmiechem. Złapał ją w chwili odgarniania z twarzy długich włosów. Miała zamknięte oczy i błogi wyraz twarzy.

Ogień zaczął chwytać, drewno stękało i pękało. Jae-hoon postawił na trzech kamieniach sponiewierany garnek i wlał do niego olej sezamowy. Potem położył się obok niej w miejscu, gdzie piasek był miękki i ciepły, tuż za linią maksymalnego przypływu, oparł się na łokciu i patrzył na nią. Wpadł mu w oko jej naszyjnik, który później stał się źródłem wielkiego smutku i licznych wspomnień. Był to cienki srebrny łańcuszek ze srebrnym tygrysem, symbolizującym Koreę. Chłopak dotknął go koniuszkiem palca. Soo-min przycisnęła jego dłoń do swojej piersi i zaczęli się całować, z przywartymi do siebie czołami, nawzajem pieszcząc swoje wargi i języki. Pachniał oceanem, miętą, mątwami i marlboro. Jego krzaczasta broda drapała ją w podbródek. Już wtedy przekazywała wszystkie te szczegóły swojej siostrze w liście lotniczym, który nieświadomie komponowała w głowie.

Olej sezamowy zaczął pryskać. Jae-hoon usmażył mątwy, które zjedli z pastą chili i kulkami ryżu, patrząc, jak słońce opada za horyzont. Chmury zamieniły się w ogień i dym, a morze było płachtą fioletowego szkła. Kiedy skończyli jeść, wyjął gitarę i zaczął śpiewać Rocky Island swoim spokojnym, wyrazistym głosem, patrząc na nią z blaskiem ogniska w oczach. Piosenka zgrała się z rytmem fal. Soo-min poczuła błogą pewność, że zapamięta to na całe życie.

Nagle przestał śpiewać w połowie frazy.

Siedział zapatrzony w morze, z ciałem napiętym jak u kota. Potem odrzucił gitarę na bok i skoczył na nogi.

Soo-min pobiegła za jego spojrzeniem. W świetle ogniska piasek wyglądał księżycowo, podziurawiony kraterami. Soo-min nic nie zauważyła. Widziała tylko fale przełamujące się białą kipielą, która rozsmarowywała się cienko na piasku.

A potem to zobaczyła.

Na niewielkim obszarze za strefą przyboju, około stu metrów od brzegu, morze zaczynało się kotłować i kipieć, pokrywać brudnobiałą pianą. Budziła się jakaś fontanna, ledwo widoczna w gasnącym świetle. Następnie wystrzelił z sykiem do góry wielki gejzer wody i piany, jak oddech z nozdrzy wieloryba.

Wstała i wzięła go za rękę.

Na ich oczach skłębione wody zaczęły się rozstępować, jakby morze się otwierało, ukazując jakiś czarny, połyskujący obiekt.

Soo-min poczuła ssanie w żołądku. Nie była zabobonna, ale czuła w trzewiach, że manifestuje się coś diabelskiego. Wszystkie instynkty, wszystkie włókna jej ciała mówiły jej, żeby uciekała.

Nagle oślepiło ich jakieś światło. Otoczony pomarańczową aureolą promień nadlatywał od morza i mierzył prosto w nich, odbierając im wzrok.

Soo-min odwróciła się i pociągnęła Jae-hoona za sobą. Potykali się w miękkim, głębokim piasku, porzuciwszy swoje rzeczy. Jednak zaledwie po kilku krokach inny widok kazał im stanąć w miejscu.

Postacie w czarnych maskach wynurzały się z cienia wydm i biegły ku nim ze sznurami w rękach.

Data: 22 czerwca 1998, sygnatura sprawy: 734988/220598

PRZEKAZANE FAKSEM

RAPORT Policji Metropolitarnej w Incheon na zlecenie Narodowej Agencji Policyjnej, Seodaemun-gu, Seul

Otrzymano rozkaz ustalenia, czy zaginione dwie osoby ostatni raz widziane o 14:30 w dniu 17 czerwca opuściły przed swoim zniknięciem wyspę Baengnyeong.

Z poważaniem,

przekazane przez inspektora Ko Eun-teka:

Materiały z monitoringu zabezpieczone na terminalu promowym wyspy Baengnyeong pozwalają ustalić z wysokim stopniem pewności, że nikt podobny do zaginionych osób nie wsiadł w odnośnym czasie na prom. Wniosek: zaginione osoby nie opuściły wyspy na pokładzie promu.

Straż przybrzeżna nie zarejestrowała żadnych innych jednostek na tym obszarze w okresie po ostatnim przypadku, kiedy widziano zaginione osoby. W związku z niewielką odległością wyspy od Korei Północnej ruch morski jest na tym akwenie bardzo ograniczony. Wniosek: zaginione osoby nie opuściły wyspy na pokładzie żadnej innej ­jednostki pływającej.

Mieszkaniec okolicy odkrył wczoraj, obok pozostałości ogniska na plaży Condol, gitarę, obuwie, elementy odzieży, aparat fotograficzny oraz portfele z gotówką, biletami na prom w obie strony, legitymacjami studenckimi i kartami bibliotecznymi należącymi do zaginionych. Legitymacje studenckie obu osób pokrywają się z danymi osobowymi dostarczonymi przez Uniwersytet Sangmyung. Należały do następujących osób:

Park Jae-hoon, mężczyzna, dziewiętnaście lat, stały mieszkaniec dzielnicy Seulu Doksan, którego matka mieszka na wyspie Baengnyeong.

Williams Soo-min, kobieta, osiemnaście lat, obywatelka Stanów Zjednoczonych, która przybyła do kraju w marcu bieżącego roku, aby podjąć studia.

O 07:00 w dniu dzisiejszym straż przybrzeżna przystąpiła do operacji poszukiwawczej z użyciem helikopterów w promieniu pięciu mil morskich. Nie natrafiono na żadne ślady zaginionych. Wniosek: obie osoby utopiły się podczas pływania, na skutek nieszczęśliwego wypadku. Morze było spokojne, ale jak informuje straż przybrzeżna, zanotowano nietypowo silne prądy. Niewykluczone, że ciała zostały przez ten czas przemieszczone na znaczną odległość.

Prosimy o zgodę na zakończenie poszukiwań z użyciem helikopterów i pokornie zalecamy poinformowanie rodzin zaginionych.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki1

Georgetown, Waszyngton
Pierwszy tydzień października 2010

Jennę wyszarpnął ze snu jej własny oddech, który wypchnął z jej ust krzyk.

Oddychała ciężko, oczy miała szeroko otwarte, a soczewka koszmaru sennego rozmazywała jej wzrok. W pełnej zagubienia chwili między snem a jawą nigdy nie potrafiła poruszyć ciałem. Niewyraźne kontury pokoju powoli nabrały kształtów. Para syczała z cicha w kaloryferach, a odległe dzwonki wieży zegarowej odliczały godzinę. Westchnęła i ponownie zamknęła oczy. Jej dłoń odruchowo powędrowała na szyję. Był. Srebrny łańcuszek z maleńkim srebrnym tygryskiem zawsze tam był. Odrzuciła kołdrę i poczuła, że chłodne powietrze spowija jej spocone ciało jak lniany całun.

Na łóżku obok niej bezdźwięcznie utworzyło się wgniecenie. Bursztynowozielone oczy były w półmroku jak lustra. Kot zmaterializował się znikąd, z innego wymiaru, jakby wezwało go dzwonienie z wieży zegarowej.

— Hej — powiedziała i pogłaskała go w głowę.

Na radiobudziku przeskoczyła cyfra.

…tarz stanu potępił wystrzelenie rakiety jako „niezwykle prowokacyjne działania, które zagrażają bezpieczeństwu regionu…”

Kafelki w kuchni były lodowate pod jej bosymi stopami. Nalała kotu mleka, podgrzała w mikrofalówce znalezioną w dzbanku zimną kawę i piła ją małymi łykami, przygotowując się psychicznie na odsłuchanie wiadomości nagromadzonych na poczcie głosowej. Doktor Levy zadzwonił, żeby potwierdzić wizytę o dziewiątej. Redaktor naczelny „East Asia Quarterly” chciał omówić publikację jej artykułu i zapytał złowróżbnym tonem, czy słyszała, co się stało. Starsze wiadomości były po koreańsku i wszystkie pochodziły od jej matki. Przeskoczyła do najwcześniejszej — zaproszenia na obiad w Annandale w niedzielę — w której matka przemawiała dostojnym i urażonym tonem. Jenna poczuła, że wyrzuty sumienia podchodzą jej do gardła jak kwaśny refluks.

Trzymając oburącz kubek z kawą, spojrzała w stronę pogrążonego w ciemnościach ogrodu, ale zobaczyła tylko odbite w szybie jasne wnętrze kuchni. Z niemałym wysiłkiem przyjęła do wiadomości, że wpatrzona w nią trzydziestolatka z zapadniętymi oczami i niedowagą to ona sama.

Adidasy i spodnie do biegania znalazła rzucone byle jak pod stołkiem do fortepianu, upięła włosy z tyłu, wyszła na zimne powietrze Zerowej Ulicy i powitało ją pozbawione uśmiechu spojrzenie listonosza. „Tak, wzrok cię nie myli, koleś, jestem czarna i mieszkam w tej dzielnicy”. Pobiegła przez półmrok pod drzewami na bulwar nad kanałem. W George­town panowała tego ranka posępna atmosfera. Chłodny wiatr z północnego wschodu niósł liście na tle stalowoszarego nieba. Z okien i zewnętrznych schodów szyderczo gapiły się dynie. Zaczęła biec szybko, jeszcze zanim się rozgrzała, bryza od kanału wywiewała jej z włosów zły sen.

Mężczyzna poczęstował ją znużonym uśmiechem.

— Do niczego nie dojdziemy, jeśli nie będzie pani ze mną rozmawiała.

Jenna wyczuła, że ta zachęta wznosi się na fundamencie znudzenia. Zaczął rysować w trzymanym na kolanach notesie. Jenna skoncentrowała się na okruszku drożdżówki utkwionym w jego brodzie, odrobinę na prawo od ust.

— Mówi pani, że to ten sam koszmar?

Powoli wypuściła powietrze.

— Zawsze są jakieś wariacje, ale zasadniczo ten sam. Przerabialiśmy to już wiele razy.

Odruchowo dotknęła łańcuszek na szyi.

— Będzie się powtarzał, dopóki nie dotrzemy do sedna sprawy.

Jej głowa opadła na oparcie kanapy. Poszukała na suficie słów, ale nie znalazła.

Potarł nasadę nosa pod okularami i spojrzał na nią z połączeniem frustracji i ulgi, tak jakby dotarł do końca mapy i mógł z czystym sumieniem zakończyć podróż. Zamknął notes.

— Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej, gdyby pani poszła do specjalisty od żałoby. Może o to tutaj chodzi? Nadal przeżywa pani tę tragedię. Wiem, że minęło już dwanaście lat, ale u niektórych ludzi czas wolniej leczy rany.

— Nie, dziękuję.

— W takim razie co my tu dzisiaj robimy?

— Skończył mi się prazosin.

— Już o tym rozmawialiśmy — odparł tonem człowieka, który wie, że musi być cierpliwy. — Prazosin nie usunie pierwotnej traumy, która powoduje pani…

Wstała i sięgnęła po kurtkę. Miała na sobie białą koszulę i obcisłe czarne spodnie, czyli swoje robocze ubranie. Lśniące czarne włosy upięła z tyłu w luźny węzeł.

— Przepraszam, doktorze Levy, za kilka minut mam zajęcia.

Westchnął i sięgnął po leżący na biurku kalendarz.

— Wszyscy pacjenci mówią do mnie Don, Jenna — powiedział, zapisując coś w kalendarzu. — Już pani to mówiłem.

Obraz pojawił się jakby przez okno w przestrzeni. Chiny były milionem punktów światła, nowe miasta — jaskrawymi skupiskami halogenu i neonu. Niezliczone miasteczka i wsie iskrzyły jak brylanty w antracycie. W prawym dolnym rogu ekranu stocznie i porty kontenerowe Nagasaki i Jokohamy wlewały w noc bursztynowe sodowe światło. Między Morzem Japońskim a Morzem Żółtym Koreę Południową otaczały rozjarzone nadbrzeżne arterie, a jej gigantyczna stolica, Seul, wyglądała jak kolorowa chryzantema. Na środku obrazu z projektora znajdował się jednak pas ciemności. To nie był ocean, lecz kraj, górzysta ziemia mroku i cienia, tylko stołeczne miasto jarzyło się nieznacznie, jak żar w popiele.

Studenci, usadowieni w półkolistych rzędach wokół mównicy, w milczeniu oglądali obraz z satelity.

— Jak wszyscy słyszeliście dzisiaj rano — powiedziała Jenna — Północni Koreańczycy wystrzelili wczoraj kolejną rakietę Unha-3. Jeśli, jak twierdzą, technologia ta służy pokojowym celom, a satelita Kwangmyongsong ma za zadanie monitorować plony, to taki właśnie mają obraz swojego kraju w nocy…

— Kwangmyongsong znaczny „jasna gwiazda”?

Jenna włączyła lampę na mównicy. Pytanie zadała Amerykanka pochodzenia koreańskiego. Nazwa brzmiała ironicznie. W galaktyce świateł na ekranie Korea Północna była czarną dziurą.

— Tak, jasna gwiazda albo gwiazda przewodnia — odparła Jenna. — W Korei Północnej nazwa ta wiąże się z bogatą symboliką. Ktoś wie dlaczego?

— Kult Kimów — rzucił chłopiec w czapce Red Sox, kolejny Koreańczyk, uciekinier, któremu Jenna poparła wniosek o stypendium.

Odwróciła się w stronę ekranu i przeskakiwała kolejne przezrocza z wyłączonymi z ruchu bulwarami w Pjongjangu, łukami triumfalnymi i masowymi imprezami publicznymi, aż znalazła fotografię, której szukała. Przez salę przeszedł szmer rozbawienia, ale twarze studentów były jak urzeczone. Zdjęcie pokazywało rzędy nędznie ubranych obywateli kłaniających się pełnowymiarowemu portretowi postawnego, uśmiechniętego mężczyzny w obcisłej beżowej marynarce i beżowych spodniach. Portret otaczały czerwone begonie, a pod spodem widniało napisane czerwonymi koreańskimi literami hasło: KIM DZONG IL JEST GWIAZDĄ PRZEWODNIĄ DWUDZIESTEGO PIERWSZEGO WIEKU!

— Według oficjalnej ideologii państwowej — wyjaśniała Jenna — Ukochany Przywódca urodził się w tysiąc dziewięćset czterdziestym drugim roku w tajnej bazie partyzanc­kiej na terenie okupowanej przez Japonię Korei. Zgodnie z przepowiednią jego narodziny poprzedziło pojawienie się jasnej nowej gwiazdy na niebie nad górą Paektu. On sam jest czasem nazywany gwiazdą przewodnią — kwangmyongsong.

Ktoś zapytał z tyłu sali:

— Czy jego matka była dziewicą?

Grupa zachichotała.

W tym momencie zapaliły się światła pod sufitem i wszedł dziekan. Profesor Runyon, szef Jenny, miał pięćdziesiąt kilka lat, ale ze swoimi przygarbionymi ramionami, muszką i sztruksową kurtką wyglądał na jakieś siedemdziesiąt, a zdarty, cieniutki głos sugerował osiemdziesięciolatka.

— Ominął mnie jakiś żart? — spytał, spoglądając na studentów znad okularów do czytania. Nachylił się do ucha Jenny i powiedział: — Bardzo mi przykro, że przerywam, doktor Williams, ale czy mógłbym prosić, żeby pani poszła ze mną?

— Teraz?

— Właśnie dzwonił do mnie rektor — wyjaśnił na korytarzu. — Mamy gościa z jakiegoś tajemniczego organu państwowego. — Poczęstował ją zdziwionym uśmiechem. — Chce się z panią spotkać. Wie pani coś na ten temat?

— Nie, panie dziekanie.

W Bibliotece Riggsa, sklepionej gotyckiej sali ze starodrukami, znajdował się tylko mężczyzna w ciemnoszarym garniturze, który stał bokiem do nich. Trzymał w ręku kubek kawy i oglądał nieformalny mecz piłki nożnej na trawniku w dole.

Runyon odchrząknął i mężczyzna odwrócił się do nich. Nie czekając, aż zostanie przedstawiony, podszedł i serdecznie uścisnął Jennie dłoń.

— Charles Fisk z Instytutu Studiów Strategicznych.

Był wysoki, silnie zbudowany i po sześćdziesiątce. Nos miał trochę cebulowaty i rozszczepiony na końcu, a włosy zmechacone jak stary dywan.

— Doktor Williams jest adiunktem w naszej Szkole Służby Dyplomatycznej — wyjaśnił Runyon, wciąż odrobinę zaskoczony. — W naszej kadrze mamy osoby z wyższymi stopniami akademickimi, które być może bardziej…

— Dziękuję, panie dziekanie, to wszystko — przerwał mu mężczyzna i oddał kubek.

Runyon przez chwilę wpatrywał się w kubek, po czym skłonił głowę, jakby usłyszał komplement, a następnie wycofał się tyłem do drzwi jak mandaryn na chińskim dworze.

Kiedy drzwi się zamknęły i zostali sami, Jenna pomyślała sobie tylko, że szykują się jakieś kłopoty. Mężczyzna uważnie ją obserwował. Kawaleryjska postawa, energiczny uścisk dłoni, oficjalna przyjazność — wszystko sygnalizowało, że jest wojskowym.

— Przepraszam, że wyciągnąłem panią z zajęć — powiedział głębokim, pięknie modulowanym głosem. — Mogę mówić do pani Jenna?

— Mogę spytać, o co chodzi?

Jednocześnie uśmiechnął się i zmarszczył brwi.

— Moje nazwisko nic pani nie mówi? Pani ojciec nigdy o mnie nie wspomniał?

Nie dała tego po sobie poznać, ale poczuła się lekko zaniepokojona, tak jak to się działo za każdym razem, kiedy ktokolwiek ujawnił znajomość choćby najbardziej trywialnych faktów związanych z jej rodziną.

— Nie, nie pamiętam, żeby mój ojciec kiedykolwiek wspomniał Charlesa Fiska.

— Służyłem z nim w rozpoznaniu elektromagnetycznym. VIII Armia Amerykańska w Seulu. To było dawno, szmat czasu, zanim się pani urodziła. Pani ojciec był najwyższym rangą Afroamerykaninem w całym garnizonie. Wiedziała pani o tym?

Milczała, cały czas patrząc mu oczy. W jej głowie kiełkowało jakieś wspomnienie. O wujku Cedricu, bracie jej ojca — rzuca ziemię na opuszczaną do grobu trumnę, ramiona Jenny ciasno opasują skowyczącą matkę, w powietrzu unosi się zapach wilgotnych liści, w stosownej odległości, koło orszaku żałobnego, stoi czterech mężczyzn w długich wojskowych płaszczach, mimo deszczu zdejmują czapki z głów, kiedy gra sygnałówka, a potem zakładają je i nisko opuszczają daszki. Z intuicyjną pewnością odgadła, że ten mężczyzna był pośród nich.

Zadzwonił dzwon na wieży zegarowej. Spojrzała na zegarek.

— Nie ma pani żadnych zajęć aż do trzeciej — powiedział Fisk. — Poprosiłem rektora, żeby je poprzesuwał.

— Słucham?

— Powiedziałem mu, że potrzebuję pani rady w kwestii związanej z bezpieczeństwem narodowym.

Jenna była tak zaskoczona, że nie potrafiła się powstrzymać:

— Pieprzenie.

Spojrzał na nią wyrozumiale, jak mądry stryjeczny dziadek na niesforną krewną.

— Wyjaśnię przy lunchu.

Jenna podążała za szerokimi plecami Fiska, kiedy szef sali prowadził ich do stołu. Restauracja przy 36 Ulicy mieściła się w kamienicy utrzymanej w stylu okresu federalnego i ozdobionej bibelotami związanymi z końmi oraz porcelaną limoges. Portrety ojców założycieli spoglądały znad boazerii sali jadalnej, którą wypełniał gwar męskich rozmów. Zirytowana Jenna czuła się zupełnie nie na miejscu. Mężczyzna, który twierdził, że zna jej ojca, ten zupełnie obcy człowiek, który przywłaszczył sobie jej dzień, odrzucił na bok jej protesty z łatwością, jaką mają osoby, które zawsze stawiają na swoim.

— Polecam homara z Maine — powiedział, rozłożył serwetkę i uśmiechnął się do niej, jakby obchodzili jej urodziny.

— Naprawdę nie jestem głodna…

— Na początek zamówmy tuzin ostryg.

Kelner był pytany o zalety poszczególnych sosów, przyjął zamówienie na butelkę Saint-Émilion, po degustacji wino zostało nalane do kieliszków (jej obiekcje znowu z uśmiechem zostały odsunięte na bok). Jenna zadała sobie pytanie, w jakiej części ten pokaz dobrych manier jest naturalny, a w jakiej zainscenizowany specjalnie dla niej. Stopniowo, kiedy ostrożnie łyknęła wina i uznała, że stawianie oporu tej nawale fraternizacji mija się z celem, irytacja ustąpiła miejsca zaciekawieniu.

— Mój ojciec nigdy nie mówił o przyjaciołach czy kolegach z armii. Zawsze sądziłam…

— Był człowiekiem skrytym, jak pani wiadomo.

Przyszło jej do głowy, że jest to jakieś wielopiętrowe oszustwo.

— Jak dobrze pan go znał?

— Na tyle dobrze, żeby być świadkiem na jego ślubie.

To ją zaskoczyło. Natychmiast stanął jej w głowie obraz nędznego kościoła luterańskiego z czerwonej cegły w Seulu, w którym pobrali się jej rodzice. Zawsze wyobrażała sobie, że było tylko ich dwoje i pastor. Rodzina jej matki nie przyszła i wbrew przyjętym obyczajom nie było drugiego, koreańskiego ślubu. Posunęli się nawet do tego, że przez wiele lat nie utrzymywali z nią kontaktu.

— Byłem z nim w kontakcie, kiedy przywiózł pani matkę do Wirginii. Później znowu z nim służyłem w Forcie Belvoir…

Zaczął wspominać, opowiadał legendy i anegdoty o jej ojcu z czasów przed jej narodzeniem i trochę późniejszych. Część z nich znała, innych nigdy nie słyszała, ale stawało się coraz bardziej oczywiste, że człowiek ten wie bardzo dużo. Znał również późniejsze, smutne losy rodziny — jej ojciec się rozpił i wydalono go z armii, matka założyła niewielką firmę pomagającą w planowaniu ślubów, żeby mieli jak związać koniec z końcem — wszystko to relacjonował życzliwym tonem, jak stary przyjaciel wspominający rodzinną sagę, od czasu do czasu zerkał na nią, mocząc ostrygę w occie winnym i soku cytrynowym, następnie wkładając ją do ust. Nagle zaczęła dostrzegać, z rosnącą paniką, do czego to wszystko prowadzi. Coraz bardziej się zbliżał, coraz ciaśniejszymi kołami krążył wokół tematu, o którym nie chciała rozmawiać, wokół przepaści, do której nie chciała zaglądać.

Zauważył jej wzburzenie i urwał, z zawieszonym w powietrzu widelcem. Westchnął, odchylił się w krześle z uśmiechem kapitulacji, jakby chciał pokazać, że odtąd przestaje się kamuflować.

— Boi się pani, że wspomnę o pani siostrze — stwierdził łagodnym głosem.

Słowa te wypadły z jego ust jak kamienie. Jenna zesztywniała. Gwar rozmów i brzęk sztućców o porcelanę utonęły w tle. Słyszała własny oddech.

Postawiono przed nimi następne danie, ale Jenna dalej patrzyła na rozmówcę.

— Czasem sobie myślę — podjął ściszonym tonem — że naprawdę warto rozmawiać właśnie o tym, o czym ludzie za żadne skarby nie chcą dyskutować.

— Kim pan jest? — spytała, starając się nie zdradzać po sobie żadnych emocji.

Jego wyraz twarzy uległ nieznacznej zmianie, stał się chłodniejszy, poważniejszy.

— Jestem szpiegiem i naprawdę znałem pani ojca. Od dawna zawodowo mam na panią oko. Nie ma potrzeby robić takiej zaskoczonej miny. — Odłamał trochę chleba i posmarował masłem, patrząc na nią. Jego oczy miały kolor pumeksu i wypracowały sobie rozstrajającą bezpośredniość. — Zawsze dostawała pani kosmicznie wysokie oceny i dyplomy z wyróżnieniem. Pani praca doktorska była tak wyjątkowa, że trafiła pani dzięki niej na szybką ścieżkę kariery akademickiej. Ewolucja Partii Robotniczej jako narzędzie władzy dynastii Kimów, od 1948 roku do czasów najnowszych. Tak, czytałem. Wychowała się pani w dwóch kulturach i dwóch językach. W zeszłym roku spędziła pani trzy miesiące w chińskiej prowincji Jilin, doskonaląc znajomość dialektu północnokoreańskiego. Jest pani wysportowana i ma pani świetną kondycję. Dotarła pani do finału w szkolnej lidze taekwondo. Biega pani. Jest pani samotniczką i ma pani wiele tajemnic. Jest pani bardzo niezależna. Nie mogliśmy przegapić takiego zespołu umiejętności i cech.

— Nie mogliśmy?

— Agencja, Jenna. CIA.

Jenna jęknęła z cicha. Miała poczucie, że jest w coś wrabiana i zrobiło jej się głupio, że nic nie zauważyła. Potem przyszedł błysk gniewu, kiedy sobie uświadomiła, że wspomnienia o jej ojcu wykorzystano jako przynętę.

— Proszę pana… — Odłożyła sztućce obok prawie nietkniętego głównego dania. — Marnuje pan czas swój i mój. — Dotknęła telefonu w kieszeni, zastanawiając się, czy jest już za późno, żeby odwrócić wymuszone przez tego człowieka zmiany w rozkładzie zajęć. — Muszę wracać do ­pracy.

— Spokojnie, tylko rozmawiamy.

Założyła torebkę na ramię i zaczęła wstawać.

— Dziękuję panu za lunch.

Basowy rejestr jego głosu z łatwością przebijał się przez panujący w restauracji hałas, chociaż mówił cicho.

— O godzinie 06:00 standardowego czasu koreańskiego z wyrzutni satelitów w Tonghae na północnym wschodzie Korei Północnej wystrzelono rakietę Kwangmyongsong, z naruszeniem wielu rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ. Rakieta nie wyniosła na orbitę satelity. Zastosowane technologie mogą posłużyć wyłącznie do celów militarnych. — Jenna zastygła. — Śledziliśmy trajektorię lotu. Trzeci stopień wpadł do Morza Filipińskiego, gdzie został podjęty przez Amerykańską VII Flotę, zanim Północni Koreańczycy zdążyli go odzyskać. Testowali osłonę termiczną pocisku termonuklearnego długiego zasięgu, który niebawem wycelują w nasze Zachodnie Wybrzeże. Jedzenie pani stygnie. — Zaczął jeść. — Pieczony strzępiel w sosie szampańskim… — Zamknął oczy. — Ideał.

W głowie Jenny kłębiły się różne scenariusze. Nie miała świadomości, że usiadła z powrotem.

— Mój Boże — wybąkała. W głowie stanął jej obraz spadającej gwiazdy wysoko nad Pacyfikiem. Kwangmyongsong. — To znaczy…

— Chcę, żeby pani dla mnie pracowała. — Mówił z ustami pełnymi parującego jedzenia. — W tajnych służbach.

Zamrugała.

— Nie nadaję się do CIA. Wydaje się panu, że wszystko pan o mnie wie, ale nie wie pan, że raz w tygodniu chodzę do psychiatry. Biorę lek na koszmary senne.

Uśmiechnął się do niej sympatycznie i zrozumiała, że to również nie jest dla niego nowina.

— Rekrutuję agentów od kilkudziesięciu lat. Można powiedzieć, że dało mi to pewne rozeznanie psychologiczne. Prawdopodobnie jest pani jednym z najbardziej obiecujących kandydatów, jakich spotkałem, doktor Williams. — Nachylił się ku niej konfidencjonalnie. — Nie tylko jest pani inteligentna, ale również ma pani bardzo silną osobistą motywację, żeby służyć naszej ojczyźnie. — Spojrzała na niego smętnie. — Wie pani, o czym mówię. — Jego głos znowu był pełen współczucia. — Nie mam dla pani odpowiedzi. Być może nigdy się pani nie dowie, co się stało z pani siostrą na tej plaży. Ale oferuję dostęp do tajemnic państwowych. Oferuję możliwość, że któregoś dnia otworzą się jakieś drzwi i pozna pani prawdę. Zniknięcie siostry panią prześladuje. Nie mam racji? Stała się pani przez to zimna i samotna. Nie ufa pani nikomu ani niczemu, tylko sobie.

— Soo-min utonęła — odparła bez przekonania. — Nic się za tym nie kryje.

Zniżył głos. Miał świadomość, że stąpa po kruchym lodzie.

— Nie znaleziono ciała. Może utonęła… — Studiował twarz Jenny, próbując odczytać jej emocje. — Ale nie może pani wykluczyć drugiej możliwości…

Jenna zamknęła oczy. Rozmówca podważał jej najbardziej prywatny artykuł wiary.

— Utonęła. Wiem, że utonęła. — Westchnęła smętnie. — Gdyby pan wiedział, ile lat mi zajęło, zanim wypowiedziałam te słowa…

Urwała i przełknęła ślinę. Walczyła ze łzami i musiała odwrócić głowę.

Wyszła z restauracji, zanim zdążył ją powstrzymać. Znalazła się na ulicy, wielkimi haustami wdychała powietrze, jak najszybszym krokiem wracała na uczelnię, wiatr szarpał ją za włosy i płaszcz, wznosząc wokół niej liście.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki