-
W empik go
Gwiazda Południa - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
18 września 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Gwiazda Południa - ebook
Powieść dwóch współautorów Paschala Grousseta (ps. André Laurie) i Juliusza Verne’a z cyklu „Niezwykłe podróże”. Powieść odznacza się wartką akcją rozgrywającą się w Afryce Południowej wśród wydobywców diamentów. Opowiada o poszukiwaniach tytułowej Gwiazdy Południa – imponujących rozmiarów diamentu, a jednocześnie o powstawaniu diamentów. Porusza wątki wyzysku ludzi pracujących w kopalniach i idealistycznych marzeń o naprawie świata.
| Kategoria: | Sensacja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8217-896-8 |
| Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Spis treści
Narwani Francuzi
Pole diamentowe
Nieco nauki nie zaszkodzi przyjaźni
Vandergaart–Kopje
Pierwsza próba
Zwyczaje w obozowisku
Katastrofa
Wielka próba
Niespodzianka
John Watkins rozmyśla
Gwiazda Południa
Przygotowania do pościgu
Poprzez Transwal
Na północ od Limpopo
Spisek
Zdrada
Afrykański steeplechase
Gadający struś
Cudowna grota
Powrót
„Sprawiedliwość”
Nowy rodzaj kopalni
Przerwana uczta
Gasnąca gwiazdaRozdział I
Narwani Francuzi
– Proszę mówić, słucham pana!
– Panie, mam zaszczyt prosić o rękę córki pańskiej.
– O rękę Alicji?
– Tak, panie. Moja prośba dziwi pana? Czy wolno mi wiedzieć, co w niej widzisz tak nadzwyczajnego? Mam lat dwadzieścia sześć i nazywam się Cyprian Méré. Skończyłem politechnikę i otrzymałem dyplom inżyniera górniczego. Rodzina moja cieszy się ogólnym szacunkiem, pomimo że nie zalicza się do bogatych. Konsul francuski w Kapsztadzie może, jeżeli pan tego zażąda, potwierdzić prawdziwość słów moich, i również, znany panu i całej okolicy nieustraszony strzelec, a mój przyjaciel, Pharamond Barthès. Przyjechałem tutaj, będąc delegowany przez Akademię Nauk i rząd francuski. W roku zeszłym zdobyłem nagrodę imienia Hudarta za pracę o składzie chemicznym skał wulkanicznych Owernii. Rozprawa o polach diamentowych rzeki Vaal, którą kończę, prawdopodobnie będzie dobrze przyjęta przez świat naukowy; gdy wrócę do Paryża czeka mnie stanowisko docenta przy szkole górniczej, zamówiłem już nawet mieszkanie przy ulicy Uniwersyteckiej pod numerem 104, na trzecim piętrze. Dochody moje wynoszą 4800 franków, nie jest to bogactwem, mogę jednakże łatwo sumę tę podwoić przez lekcje prywatne, nagrody konkursowe i współpracownictwo w czasopismach naukowych. Dodaję jeszcze, iż mając małe potrzeby, będę się czuł w tych warunkach zupełnie szczęśliwy. Powtarzam więc prośbę o rękę córki pańskiej.
Stanowczość z jaką przemawiał, dowodziła, iż Cyprian Méré zawsze zwykł zmierzać prosto do celu, nie przebierając w środkach.
Wyraz twarzy młodego człowieka nie przeczył jego słowom. Była to poważna fizjonomia uczonego nawykłego do abstrakcyjnej myśli, a błahostkom tego świata niewiele czasu poświęcającego.
Włosy ciemne, krótko ostrzyżone, mała, jasna bródka; proste ubranie podróżne z szarego sukna, kapelusz słomkowy za 10 sous; wszystko to świadczyło o poważnym nastroju inżyniera, który widocznie nie dbał o elegancję swego wyglądu, jasne zaś jego spojrzenie kazało się domyślać czystego serca i sumienia.
Dodać jeszcze musimy, iż młody Francuz mówił tak poprawnie po angielsku, jak gdyby przez czas dłuższy przemieszkiwał w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii.
Puszczając kłęby dymu z dużej fajki, pan Watkins ze spokojem przysłuchiwał się mowie inżyniera. Siedząc na drewnianym fotelu, z lewą nogą wyciągniętą na słomianym krześle z łokciem opartym na prostym stole, miał przed sobą pan Watkins dzbanek z dżinem, z którego nalewał dość często do obok stojącej szklanki, rozkoszując się mocnym napojem.
Był on ubrany w białe spodnie, kamizelkę z grubego niebieskiego płótna i w koszulę flanelową bez kołnierza. Spod ogromnego filcowego kapelusza, który zdawał się być przyrośnięty do szpakowatej czupryny, wyglądała twarz nabrzmiała, czerwona, pokryta naroślami i kępkami zarostu, a rysy jej bynajmniej nie zdradzały dobroci ani wyrozumiałości. Na usprawiedliwienie pana Watkinsa dodać trzeba, że właśnie męczyła go w tej chwili podagra i zmuszała do trzymania nogi w pozycji nieruchomej, a ataki podagry, zarówno w Południowej Afryce jak w innych krajach, nie przyczyniają się bynajmniej do złagodzenia charakteru swych ofiar.
Scena powyższa odgrywała się w parterowym pokoju domu farmera pana Watkinsa. Farma jego znajdowała się pod 29° szerokości południowej i 25° długości na wschód od Greenwich, tj. w środku południowej holendersko-angielskiej Afryki.
Kraj ten, który na południu graniczy z wielką pustynią Kalahari oraz prawym brzegiem rzeki Orange, oznaczony jest na starych mapach nazwą Griqualandu, lecz od dziesięciu bardziej jest znany pod nazwą Diamond Fields, tj. Pól Diamentowych.
Pokój, w którym toczyła się wyżej opisana rozmowa, zastawiony był dziwną mieszaniną kosztownych zagranicznych sprzętów z prymitywnymi stołami i krzesłami miejscowego wyrobu.
Podłoga pokryta była tu i ówdzie pięknym dywanem lub kosztownym futrem. Na gołej ścianie, która nie znała nigdy tapet, błyszczał ozdobny zegar z polerowanej miedzi oraz droga broń różnych systemów; nie brakowało też cennych sztychów angielskich w bogatych ramach.
Aksamitna kanapa stała obok stołu ze zwyczajnych desek, który zdawał się być przeznaczony do użytku kuchennego. Z Europy sprowadzone wygodne fotele wyciągały daremnie ramiona, bo pan Watkins oddawał pierwszeństwo drewnianemu stołkowi, niegdyś własnoręcznie zrobionemu.
Forma sufitu wskazywała wyraźnie, że dom ten piętra nie posiada i tak samo jak wszystkie w tym kraju parterowe budynki wzniesiony był z prostych desek, po części z gliny, a pokryty cynkowym dachem. Łatwo również poznać, iż dom ten od niedawna dopiero był zamieszkiwany. Wyjrzawszy oknem, spostrzec można pięć do sześciu okopconych budynków jednakowo zbudowanych, lecz nierównych wiekiem. Budynki te opustoszeniem swoim wskazywały dobitnie, że skazane zostały na zagładę. Wzrastający dobrobyt pana Watkinsa, który je kolejno zamieszkiwał, również nadawał im charakterystyczne cechy. Pierwszy z kolei budynek, postawiony z darniny, zasługiwał zaledwie na nazwę chatki, następny też z gliny, trzeci już z gliny i desek; czwarty z gliny i blachy.
Jak widzimy, wzrastająca zamożność pana Watkinsa pozwalała mu na stopniowe ulepszanie swoich mieszkań. Wszystkie te budowle zajmowały pagórek znajdujący się przy zbiegu rzek Vaal i Modder, głównych dopływów rzeki Orange.
Okolica tak w stronie północnej jak południowej przedstawiała się jako smutna równina ogołocona z roślinności. Pole, jak się tam wyrażają, jest to grunt suchy, czerwony, bezpłodny, gdzieniegdzie tylko pokryty chudą trawą lub krzakami tarniny.
Zupełny brak drzew jest charakterystyczną cechą tej okolicy. Doliczywszy jeszcze brak węgla kamiennego oraz trudność przewozu, nie zdziwi nas, iż niedostatek opału zmusza ludność tamtejszą do używania nawozu bydlęcego, jako paliwa.
Na tej to jednostajnej, melancholią wiejącej płaszczyźnie ciągnęły się łożyska dwóch rzek tak płytkie, iż trudno pojąć czemu nie zalewały całej równiny. Tylko w stronie północnej przecinają horyzont szczyty dwóch gór, Platbergu i Paaderbergu, u stóp ich zaś człowiek obdarzony wyjątkowo silnym wzrokiem mógłby rozpoznać kurzawę, słupy dymu, niewielkie szałasy i mrowisko pracujących ludzi.
Na tym to polu mieszczą się eksploatowane właśnie kopalnie diamentów: Du Toit’s Pan, New-Rush i najbogatsza z nich kopalnia Vandergaart-Kopje.
Kopalnie dostarczyły od roku 1870 diamentów i innych drogich kamieni na sumę około czterystu milionów.
Kopalnie są rozmieszczone w niewielkiej od siebie odległości, a z okien farmy pana Watkinsa, która oddalona jest od nich o cztery mile angielskie, łatwo je można rozróżnić za pomocą dobrej lunety.
Nazwa _farma_ w tym kraju jest niewłaściwa w naszym rozumieniu, gdyż farmerzy nie zajmują się uprawą roli. Wszyscy tak zwani farmerzy Południowej Afryki, są to właściwie hodowcy i właściciele licznych stad wołów, kóz i owiec.
Pan Watkins nie spieszył się z odpowiedzią na prośbę grzeczną lecz stanowczą Cypriana.
Nareszcie, po długim namyśle, wyjąwszy fajkę z ust, wypowiedział zdanie, bardzo mało związku mające z poruszoną kwestią.
– Zdaje się, że będzie zmiana pogody, kochany panie, bo nigdy mi jeszcze podagra tak nie dokuczała jak dzisiaj od rana.
Rozczarowanie na chwilę odjęło mowę młodemu człowiekowi, lecz wnet stłumił wzruszenie, rozmarszczył ściągnięte mimo woli brwi i po chwili nikt by nie poznał po nim niespodzianie otrzymanego ciosu.
– Dobrze byś pan zrobił wyrzekając się dżinu – odparł Cyprian krótko, wskazując przy tym na dzbanek z palonej gliny, którego zawartość szybko się zmniejszała.
– Wyrzec się dżinu? Na Boga! piękną radę mi dajesz! – zawołał farmer. Czyż dżin kiedykolwiek zaszkodził porządnemu człowiekowi? Aha, już wiem do czego pan zmierzasz, chcesz mi przypomnieć przepis dany jednemu lordowi majorowi przez słynnego doktora Abernethy’ego, czy jak tam się nazywał. – Chcesz pan wyzdrowieć – mawiała ta znakomitość do cierpiącego na podagrę lorda – to nie wydawaj więcej nad jednego szylinga dziennie, a tego zdobądź pracą fizyczną. Tak, bez wątpienia, jest to piękna maksyma, lecz gdy mi nie ma być wolno wydatkować nad szylinga dziennie, po cóż u licha trudzę się życie całe nad gromadzeniem majątku? Nie, takie brednie niegodne są inteligentnego człowieka, panie Méré. Proszę, nie wspominaj mi pan więcej o wstrzemięźliwości, bo wolałbym zaraz w grób się położyć niż nakładać sobie takie więzy, innych przyjemności nie mam jak dobrze jeść, dobrze pić i palić, ile mi się podoba, a pan chcesz mnie i tych jeszcze pozbawić?
– Nie mam wcale tego zamiaru, zapewniam pana, odparł Cyprian, wspomniałem tylko o warunkach higieny, które zdają mi się uzasadnione, jeżeli jednak pan sobie życzy, możemy więcej o tym nie mówić, wróćmy lepiej do przedmiotu, który mnie dziś do pana sprowadził.
Tak wielomówny przed chwilą pan Watkins, usłyszawszy te słowa, zamilkł od razu i, przymknąwszy oczy, oddał się cały swej fajce. Wtem otwarły się drzwi i młode dziewczę weszło przez nie, niosąc na srebrnej tacy pełną szklankę jakiegoś napoju.
Nadobne dziewczę, liczące najwyżej lat 19, ubrane było z wielką prostotą w sukienkę płócienną w drobne kwiatki, a duży czepek, noszony powszechnie w tej okolicy, ukrywał piękne jej blond włosy. Spod czepka wyzierały figlarne duże niebieskie oczy, a twarzyczka biała, o regularnych rysach, tchnęła pełnią życia i wdziękiem młodości.
– Dzień dobry, panie Méré, przemówiła po francusku z lekkim angielskim akcentem.
– Dzień dobry, panno Alicjo, odpowiedział z ukłonem Cyprian, który powstał przy jej wejściu.
– Widziałam pana nadchodzącego, panie Méré – ciągnęła dalej panna Watkins – a że wiem, iż pan nie podziela gustu mojego ojczulka do tego obrzydliwego dżinu, przyrządziłam dla pana szklankę oranżady.
– Dziękuję za pamięć, panno Alicjo!
– Wyobraź pan sobie, co mój struś, moja Dada, dziś z rana zrobiła. Ni mniej ni więcej połknęła kulę z kości słoniowej, której używałam przy cerowaniu pończoch. A kula to niemała, jak panu wiadomo, dostałam ją prosto z bilardu w New-Rush. A ta żarłoczna Dada połknęła ją jak pigułkę. Istotnie, nieznośne to stworzenie wpędzi mnie jeszcze kiedyś do grobu.
Wypowiadając tę przepowiednię, oczy panny Watkins zachowały cały swój wesoły blask, bynajmniej nielicujący z poważnym tonem jej mowy i smutną treścią przepowiedni.
Z delikatną intuicją kobiety wnet jednakże zauważyła milczenie i zmieszane miny obydwóch panów.
– Zdaje mi się, że jestem tu zbyteczna – przemówiła Alicja. – Jeżeli tak jest, wyjdę w tej chwili, nie ciekawam tajemnic nie dla moich uszu przeznaczonych. A zresztą nie mam czasu do stracenia, muszę jeszcze popracować nad sonatą, a później zabrać się do przyrządzenia obiadu. Ach, jacy panowie dziś milczący, do widzenia, uciekam, zostawiam was z waszymi czarnymi zamiarami.
Z tymi słowy Alicja wyszła, po chwili jednakże wróciła, wesoło mówiąc do Cypriana:
– Panie Méré, jestem na pańskie usługi, jeżeli mnie zechcesz egzaminować co do tlenu. Przepowiedziałam sobie również trzy razy zadany rozdział z chemii i owe ciało gazowe bez zapachu, smaku i koloru, nie ma dla mnie więcej tajemnic.
Jeszcze jeden powabny ukłon i panna Watkins zniknęła jak meteor. Po chwili rozległy się w jednym z dalszych pokojów dźwięki wybornego pianina dowodzące, że panna Alicja zabrała się z całym zapałem do swoich muzycznych ćwiczeń.
– A więc, panie Watkins – poruszył znów kwestię Cyprian, któremu miłe zjawisko dodało nowego bodźca – bądź pan łaskaw odpowiedzieć mi na pytanie poprzednio postawione.
Pan Watkins wyjął uroczyście fajkę z ust, splunął na podłogę i, odrzuciwszy głowę w tył, spod oka przyglądał się badawczo młodemu człowiekowi.
– Czy przypadkiem nie mówiłeś już pan z nią o tym, panie Méré?
– Z kim? o czerp?
– Ależ o tym, o czym pan przed chwilą wspominałeś, a z kim? Ano, z moją córką!
– Za kogóż mnie pan bierzesz, panie Watkins – odparł żywo inżynier. – Jestem Francuzem, mój panie, i nigdy bym sobie nie pozwolił bez uprzedniego zezwolenia ze strony ojca mówić z córką o małżeństwie.
Wzrok pana Watkinsa złagodniał, usłyszawszy te słowa, i rysy jego twarzy straciły nieco ze swego niemiłego wyrazu.
– Tak, to dobrze! Postąpiłeś pan uczciwie. Mam teraz zaufanie do pana i proszę, abyś mi dał słowo honoru, że i nadal z moją córką o tej kwestii mówić nie będziesz.
– A to dlaczego? – mój panie!
– Dlatego, że projekt ten jest niemożliwy do urzeczywistnienia, i najlepiej pan zrobisz, starając się o nim zapomnieć. Nie ujmując panu zupełnie, wiem, iż jesteś honorowym człowiekiem, skończonym dżentelmenem, doskonałym chemikiem, masz dużą przyszłość przed sobą, ale pomimo tych zalet, córki mojej nie dostaniesz z tej prostej przyczyny, iż postanowiłem już inaczej względem jej przyszłości.
– Jednakże, panie Watkins.
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
Narwani Francuzi
Pole diamentowe
Nieco nauki nie zaszkodzi przyjaźni
Vandergaart–Kopje
Pierwsza próba
Zwyczaje w obozowisku
Katastrofa
Wielka próba
Niespodzianka
John Watkins rozmyśla
Gwiazda Południa
Przygotowania do pościgu
Poprzez Transwal
Na północ od Limpopo
Spisek
Zdrada
Afrykański steeplechase
Gadający struś
Cudowna grota
Powrót
„Sprawiedliwość”
Nowy rodzaj kopalni
Przerwana uczta
Gasnąca gwiazdaRozdział I
Narwani Francuzi
– Proszę mówić, słucham pana!
– Panie, mam zaszczyt prosić o rękę córki pańskiej.
– O rękę Alicji?
– Tak, panie. Moja prośba dziwi pana? Czy wolno mi wiedzieć, co w niej widzisz tak nadzwyczajnego? Mam lat dwadzieścia sześć i nazywam się Cyprian Méré. Skończyłem politechnikę i otrzymałem dyplom inżyniera górniczego. Rodzina moja cieszy się ogólnym szacunkiem, pomimo że nie zalicza się do bogatych. Konsul francuski w Kapsztadzie może, jeżeli pan tego zażąda, potwierdzić prawdziwość słów moich, i również, znany panu i całej okolicy nieustraszony strzelec, a mój przyjaciel, Pharamond Barthès. Przyjechałem tutaj, będąc delegowany przez Akademię Nauk i rząd francuski. W roku zeszłym zdobyłem nagrodę imienia Hudarta za pracę o składzie chemicznym skał wulkanicznych Owernii. Rozprawa o polach diamentowych rzeki Vaal, którą kończę, prawdopodobnie będzie dobrze przyjęta przez świat naukowy; gdy wrócę do Paryża czeka mnie stanowisko docenta przy szkole górniczej, zamówiłem już nawet mieszkanie przy ulicy Uniwersyteckiej pod numerem 104, na trzecim piętrze. Dochody moje wynoszą 4800 franków, nie jest to bogactwem, mogę jednakże łatwo sumę tę podwoić przez lekcje prywatne, nagrody konkursowe i współpracownictwo w czasopismach naukowych. Dodaję jeszcze, iż mając małe potrzeby, będę się czuł w tych warunkach zupełnie szczęśliwy. Powtarzam więc prośbę o rękę córki pańskiej.
Stanowczość z jaką przemawiał, dowodziła, iż Cyprian Méré zawsze zwykł zmierzać prosto do celu, nie przebierając w środkach.
Wyraz twarzy młodego człowieka nie przeczył jego słowom. Była to poważna fizjonomia uczonego nawykłego do abstrakcyjnej myśli, a błahostkom tego świata niewiele czasu poświęcającego.
Włosy ciemne, krótko ostrzyżone, mała, jasna bródka; proste ubranie podróżne z szarego sukna, kapelusz słomkowy za 10 sous; wszystko to świadczyło o poważnym nastroju inżyniera, który widocznie nie dbał o elegancję swego wyglądu, jasne zaś jego spojrzenie kazało się domyślać czystego serca i sumienia.
Dodać jeszcze musimy, iż młody Francuz mówił tak poprawnie po angielsku, jak gdyby przez czas dłuższy przemieszkiwał w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii.
Puszczając kłęby dymu z dużej fajki, pan Watkins ze spokojem przysłuchiwał się mowie inżyniera. Siedząc na drewnianym fotelu, z lewą nogą wyciągniętą na słomianym krześle z łokciem opartym na prostym stole, miał przed sobą pan Watkins dzbanek z dżinem, z którego nalewał dość często do obok stojącej szklanki, rozkoszując się mocnym napojem.
Był on ubrany w białe spodnie, kamizelkę z grubego niebieskiego płótna i w koszulę flanelową bez kołnierza. Spod ogromnego filcowego kapelusza, który zdawał się być przyrośnięty do szpakowatej czupryny, wyglądała twarz nabrzmiała, czerwona, pokryta naroślami i kępkami zarostu, a rysy jej bynajmniej nie zdradzały dobroci ani wyrozumiałości. Na usprawiedliwienie pana Watkinsa dodać trzeba, że właśnie męczyła go w tej chwili podagra i zmuszała do trzymania nogi w pozycji nieruchomej, a ataki podagry, zarówno w Południowej Afryce jak w innych krajach, nie przyczyniają się bynajmniej do złagodzenia charakteru swych ofiar.
Scena powyższa odgrywała się w parterowym pokoju domu farmera pana Watkinsa. Farma jego znajdowała się pod 29° szerokości południowej i 25° długości na wschód od Greenwich, tj. w środku południowej holendersko-angielskiej Afryki.
Kraj ten, który na południu graniczy z wielką pustynią Kalahari oraz prawym brzegiem rzeki Orange, oznaczony jest na starych mapach nazwą Griqualandu, lecz od dziesięciu bardziej jest znany pod nazwą Diamond Fields, tj. Pól Diamentowych.
Pokój, w którym toczyła się wyżej opisana rozmowa, zastawiony był dziwną mieszaniną kosztownych zagranicznych sprzętów z prymitywnymi stołami i krzesłami miejscowego wyrobu.
Podłoga pokryta była tu i ówdzie pięknym dywanem lub kosztownym futrem. Na gołej ścianie, która nie znała nigdy tapet, błyszczał ozdobny zegar z polerowanej miedzi oraz droga broń różnych systemów; nie brakowało też cennych sztychów angielskich w bogatych ramach.
Aksamitna kanapa stała obok stołu ze zwyczajnych desek, który zdawał się być przeznaczony do użytku kuchennego. Z Europy sprowadzone wygodne fotele wyciągały daremnie ramiona, bo pan Watkins oddawał pierwszeństwo drewnianemu stołkowi, niegdyś własnoręcznie zrobionemu.
Forma sufitu wskazywała wyraźnie, że dom ten piętra nie posiada i tak samo jak wszystkie w tym kraju parterowe budynki wzniesiony był z prostych desek, po części z gliny, a pokryty cynkowym dachem. Łatwo również poznać, iż dom ten od niedawna dopiero był zamieszkiwany. Wyjrzawszy oknem, spostrzec można pięć do sześciu okopconych budynków jednakowo zbudowanych, lecz nierównych wiekiem. Budynki te opustoszeniem swoim wskazywały dobitnie, że skazane zostały na zagładę. Wzrastający dobrobyt pana Watkinsa, który je kolejno zamieszkiwał, również nadawał im charakterystyczne cechy. Pierwszy z kolei budynek, postawiony z darniny, zasługiwał zaledwie na nazwę chatki, następny też z gliny, trzeci już z gliny i desek; czwarty z gliny i blachy.
Jak widzimy, wzrastająca zamożność pana Watkinsa pozwalała mu na stopniowe ulepszanie swoich mieszkań. Wszystkie te budowle zajmowały pagórek znajdujący się przy zbiegu rzek Vaal i Modder, głównych dopływów rzeki Orange.
Okolica tak w stronie północnej jak południowej przedstawiała się jako smutna równina ogołocona z roślinności. Pole, jak się tam wyrażają, jest to grunt suchy, czerwony, bezpłodny, gdzieniegdzie tylko pokryty chudą trawą lub krzakami tarniny.
Zupełny brak drzew jest charakterystyczną cechą tej okolicy. Doliczywszy jeszcze brak węgla kamiennego oraz trudność przewozu, nie zdziwi nas, iż niedostatek opału zmusza ludność tamtejszą do używania nawozu bydlęcego, jako paliwa.
Na tej to jednostajnej, melancholią wiejącej płaszczyźnie ciągnęły się łożyska dwóch rzek tak płytkie, iż trudno pojąć czemu nie zalewały całej równiny. Tylko w stronie północnej przecinają horyzont szczyty dwóch gór, Platbergu i Paaderbergu, u stóp ich zaś człowiek obdarzony wyjątkowo silnym wzrokiem mógłby rozpoznać kurzawę, słupy dymu, niewielkie szałasy i mrowisko pracujących ludzi.
Na tym to polu mieszczą się eksploatowane właśnie kopalnie diamentów: Du Toit’s Pan, New-Rush i najbogatsza z nich kopalnia Vandergaart-Kopje.
Kopalnie dostarczyły od roku 1870 diamentów i innych drogich kamieni na sumę około czterystu milionów.
Kopalnie są rozmieszczone w niewielkiej od siebie odległości, a z okien farmy pana Watkinsa, która oddalona jest od nich o cztery mile angielskie, łatwo je można rozróżnić za pomocą dobrej lunety.
Nazwa _farma_ w tym kraju jest niewłaściwa w naszym rozumieniu, gdyż farmerzy nie zajmują się uprawą roli. Wszyscy tak zwani farmerzy Południowej Afryki, są to właściwie hodowcy i właściciele licznych stad wołów, kóz i owiec.
Pan Watkins nie spieszył się z odpowiedzią na prośbę grzeczną lecz stanowczą Cypriana.
Nareszcie, po długim namyśle, wyjąwszy fajkę z ust, wypowiedział zdanie, bardzo mało związku mające z poruszoną kwestią.
– Zdaje się, że będzie zmiana pogody, kochany panie, bo nigdy mi jeszcze podagra tak nie dokuczała jak dzisiaj od rana.
Rozczarowanie na chwilę odjęło mowę młodemu człowiekowi, lecz wnet stłumił wzruszenie, rozmarszczył ściągnięte mimo woli brwi i po chwili nikt by nie poznał po nim niespodzianie otrzymanego ciosu.
– Dobrze byś pan zrobił wyrzekając się dżinu – odparł Cyprian krótko, wskazując przy tym na dzbanek z palonej gliny, którego zawartość szybko się zmniejszała.
– Wyrzec się dżinu? Na Boga! piękną radę mi dajesz! – zawołał farmer. Czyż dżin kiedykolwiek zaszkodził porządnemu człowiekowi? Aha, już wiem do czego pan zmierzasz, chcesz mi przypomnieć przepis dany jednemu lordowi majorowi przez słynnego doktora Abernethy’ego, czy jak tam się nazywał. – Chcesz pan wyzdrowieć – mawiała ta znakomitość do cierpiącego na podagrę lorda – to nie wydawaj więcej nad jednego szylinga dziennie, a tego zdobądź pracą fizyczną. Tak, bez wątpienia, jest to piękna maksyma, lecz gdy mi nie ma być wolno wydatkować nad szylinga dziennie, po cóż u licha trudzę się życie całe nad gromadzeniem majątku? Nie, takie brednie niegodne są inteligentnego człowieka, panie Méré. Proszę, nie wspominaj mi pan więcej o wstrzemięźliwości, bo wolałbym zaraz w grób się położyć niż nakładać sobie takie więzy, innych przyjemności nie mam jak dobrze jeść, dobrze pić i palić, ile mi się podoba, a pan chcesz mnie i tych jeszcze pozbawić?
– Nie mam wcale tego zamiaru, zapewniam pana, odparł Cyprian, wspomniałem tylko o warunkach higieny, które zdają mi się uzasadnione, jeżeli jednak pan sobie życzy, możemy więcej o tym nie mówić, wróćmy lepiej do przedmiotu, który mnie dziś do pana sprowadził.
Tak wielomówny przed chwilą pan Watkins, usłyszawszy te słowa, zamilkł od razu i, przymknąwszy oczy, oddał się cały swej fajce. Wtem otwarły się drzwi i młode dziewczę weszło przez nie, niosąc na srebrnej tacy pełną szklankę jakiegoś napoju.
Nadobne dziewczę, liczące najwyżej lat 19, ubrane było z wielką prostotą w sukienkę płócienną w drobne kwiatki, a duży czepek, noszony powszechnie w tej okolicy, ukrywał piękne jej blond włosy. Spod czepka wyzierały figlarne duże niebieskie oczy, a twarzyczka biała, o regularnych rysach, tchnęła pełnią życia i wdziękiem młodości.
– Dzień dobry, panie Méré, przemówiła po francusku z lekkim angielskim akcentem.
– Dzień dobry, panno Alicjo, odpowiedział z ukłonem Cyprian, który powstał przy jej wejściu.
– Widziałam pana nadchodzącego, panie Méré – ciągnęła dalej panna Watkins – a że wiem, iż pan nie podziela gustu mojego ojczulka do tego obrzydliwego dżinu, przyrządziłam dla pana szklankę oranżady.
– Dziękuję za pamięć, panno Alicjo!
– Wyobraź pan sobie, co mój struś, moja Dada, dziś z rana zrobiła. Ni mniej ni więcej połknęła kulę z kości słoniowej, której używałam przy cerowaniu pończoch. A kula to niemała, jak panu wiadomo, dostałam ją prosto z bilardu w New-Rush. A ta żarłoczna Dada połknęła ją jak pigułkę. Istotnie, nieznośne to stworzenie wpędzi mnie jeszcze kiedyś do grobu.
Wypowiadając tę przepowiednię, oczy panny Watkins zachowały cały swój wesoły blask, bynajmniej nielicujący z poważnym tonem jej mowy i smutną treścią przepowiedni.
Z delikatną intuicją kobiety wnet jednakże zauważyła milczenie i zmieszane miny obydwóch panów.
– Zdaje mi się, że jestem tu zbyteczna – przemówiła Alicja. – Jeżeli tak jest, wyjdę w tej chwili, nie ciekawam tajemnic nie dla moich uszu przeznaczonych. A zresztą nie mam czasu do stracenia, muszę jeszcze popracować nad sonatą, a później zabrać się do przyrządzenia obiadu. Ach, jacy panowie dziś milczący, do widzenia, uciekam, zostawiam was z waszymi czarnymi zamiarami.
Z tymi słowy Alicja wyszła, po chwili jednakże wróciła, wesoło mówiąc do Cypriana:
– Panie Méré, jestem na pańskie usługi, jeżeli mnie zechcesz egzaminować co do tlenu. Przepowiedziałam sobie również trzy razy zadany rozdział z chemii i owe ciało gazowe bez zapachu, smaku i koloru, nie ma dla mnie więcej tajemnic.
Jeszcze jeden powabny ukłon i panna Watkins zniknęła jak meteor. Po chwili rozległy się w jednym z dalszych pokojów dźwięki wybornego pianina dowodzące, że panna Alicja zabrała się z całym zapałem do swoich muzycznych ćwiczeń.
– A więc, panie Watkins – poruszył znów kwestię Cyprian, któremu miłe zjawisko dodało nowego bodźca – bądź pan łaskaw odpowiedzieć mi na pytanie poprzednio postawione.
Pan Watkins wyjął uroczyście fajkę z ust, splunął na podłogę i, odrzuciwszy głowę w tył, spod oka przyglądał się badawczo młodemu człowiekowi.
– Czy przypadkiem nie mówiłeś już pan z nią o tym, panie Méré?
– Z kim? o czerp?
– Ależ o tym, o czym pan przed chwilą wspominałeś, a z kim? Ano, z moją córką!
– Za kogóż mnie pan bierzesz, panie Watkins – odparł żywo inżynier. – Jestem Francuzem, mój panie, i nigdy bym sobie nie pozwolił bez uprzedniego zezwolenia ze strony ojca mówić z córką o małżeństwie.
Wzrok pana Watkinsa złagodniał, usłyszawszy te słowa, i rysy jego twarzy straciły nieco ze swego niemiłego wyrazu.
– Tak, to dobrze! Postąpiłeś pan uczciwie. Mam teraz zaufanie do pana i proszę, abyś mi dał słowo honoru, że i nadal z moją córką o tej kwestii mówić nie będziesz.
– A to dlaczego? – mój panie!
– Dlatego, że projekt ten jest niemożliwy do urzeczywistnienia, i najlepiej pan zrobisz, starając się o nim zapomnieć. Nie ujmując panu zupełnie, wiem, iż jesteś honorowym człowiekiem, skończonym dżentelmenem, doskonałym chemikiem, masz dużą przyszłość przed sobą, ale pomimo tych zalet, córki mojej nie dostaniesz z tej prostej przyczyny, iż postanowiłem już inaczej względem jej przyszłości.
– Jednakże, panie Watkins.
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
więcej..
