Harry i Meghan. Książę i aktorka - ebook

Za­pada zmrok. Na ko­niec, gdy za oświe­tle­nie służą już tylko gwiazdy na nie­bie i mi­ga­jące pło­mie­nie od­le­głego ogni­ska, fo­to­graf włą­cza lampę.

Re­gu­luje snop świa­tła w taki spo­sób, żeby pa­dał na ru­do­wło­sego męż­czy­znę o sta­ran­nie przy­strzy­żo­nej bro­dzie i za­my­ślo­nych nie­bie­skich oczach.

Nie wiemy, gdzie do­kład­nie się znaj­duje. Wia­domo tylko, że gdzieś w Hu­ambo, trze­cim co do wiel­ko­ści mie­ście An­goli, u męż­czy­zna to trzy­dzie­sto­pię­cio­letni książę Harry, który, zgod­nie z obo­wią­zu­jącą w ję­zyku pol­skim za­sadą pol­sz­cze­nia imion wład­ców, po­wi­nien wła­ści­wie być na­zy­wany księ­ciem Hen­ry­kiem.

Przez cały dzień po­dą­żał śla­dami swo­jej matki. Dwa­dzie­ścia dwa lata temu księż­niczka Diana cho­dziła po oko­licz­nych po­lach, gdzie pod zie­mią kryło się kil­ka­set min.

Te­raz Harry, w ka­mi­zelce ochron­nej, z twa­rzą za­sło­niętą przy­łbicą, spę­dza całe dnie na de­to­na­cji min. Zde­ter­mi­no­wany, żeby kon­ty­nu­ować roz­po­czętą przez matkę pracę, któ­rej nie dane jej było ukoń­czyć.

Dwa­dzie­ścia dwa lata temu Diana – kilka ty­go­dni po wi­zy­cie w An­goli – gi­nie w śmier­tel­nym wy­padku sa­mo­cho­do­wym w Pa­ryżu. To dla­tego Harry jest tu dzi­siaj bez niej, i dla­tego w ciem­no­ści na­prze­ciwko niego stoją fo­to­graf i dzien­ni­karz.

Dzien­ni­karz chce wie­dzieć, czy Harry po tych wszyst­kich la­tach prze­pra­co­wał tę stratę. Czy udało mu się od­na­leźć spo­kój, czy też głę­boko w sercu wciąż prze­żywa ża­łobę po śmierci matki?

Harry pa­trzy w oczy dzien­ni­ka­rzowi, od­po­wia­da­jąc, że jego smu­tek tylko się roz­ją­trzył. Że jest ni­czym rana cią­gle roz­ry­wana na nowo. Po czym wy­po­wiada zda­nie, które kilka lat póź­niej roz­nie­sie się echem po świe­cie:

– Nie je­stem pa­ra­no­ikiem, ale nie chcę, żeby prze­szłość się po­wtó­rzyła.

***

Czy­tasz se­rię „Bry­tyj­ska ro­dzina kró­lew­ska”. Przy­bliża ona syl­wetki człon­ków ro­dziny, która od 1917 roku na­leży do dy­na­stii Wind­so­rów. Udamy się w po­dróż przez ostat­nie stu­le­cie, pod­czas któ­rej spę­dzimy czas mię­dzy in­nymi z księżną Dianą, księ­ciem Har­rym i księżną Me­ghan, kró­lową Elż­bietą oraz po­zo­sta­łymi człon­kami tej roz­le­głej i fa­scy­nu­ją­cej ro­dziny.

Czy­tasz część piątą. Je­śli nie prze­czy­ta­łeś po­przed­nich, pro­po­nu­jemy roz­po­cząć od czę­ści _Nie­ocze­ki­wana kró­lowa_, który do­ty­czy Elż­biety.

Część piąta, za­ty­tu­ło­wana _Harry i Me­ghan: książę i ak­torka_, opo­wiada o tym, jak książę Harry spo­tkał mi­łość swego ży­cia, u także jak wspól­nie sprze­ci­wili się pa­nu­ją­cej w pa­łacu tra­dy­cji.

***

Ostat­nim ra­zem, gdy spo­tka­li­śmy księ­cia Harry’ego, szedł za trumną matki w kon­duk­cie ża­łob­nym przez ulice Lon­dynu. Miał wtedy dwa­na­ście lat, u tra­giczny wy­pa­dek Diany roz­dzie­rał mu serce.

Te­raz jest do­ro­sły. Ukoń­czył Eton Col­lege i ma za sobą dzie­się­cio­let­nią służbę w woj­sku. Był na mi­sji w Afga­ni­sta­nie. Jest pa­tro­nem wielu or­ga­ni­za­cji hu­ma­ni­tar­nych – i jest też za­ko­chany w mi­ło­ści swo­jego ży­cia.

Mimo to nie jest w sta­nie za­znać spo­koju.

Za każ­dym ra­zem, gdy wi­dzi apa­rat fo­to­gra­ficzny, za każ­dym ra­zem, gdy sły­szy spust mi­gawki i wi­dzi błysk lampy, na­tych­miast wraca do dnia, gdy jego matka traci ży­cie.

Prze­szłość wciąż nie daje o so­bie za­po­mnieć. Te­raz, gdy Harry ma trzy­dzie­ści pięć lat, sta­wia ona jego ży­cie – i jego rolę w mo­nar­chii – w zu­peł­nie no­wym świe­tle.

Więk­szość z was już na pewno wie, że skłoni to Harry’ego do pod­ję­cia dra­stycz­nej de­cy­zji, która do­kona prze­wrotu w jego ży­ciu.

Nie­któ­rzy może wie­dzą i to, że jed­nym z po­wo­dów tej de­cy­zji jest od­no­sząca suk­cesy ciem­no­włosa ak­torka o głę­bo­kich brą­zo­wych oczach i o no­sie przy­pró­szo­nym pie­gami.

Od spo­tka­nia z nią roz­po­czyna się ta hi­sto­ria.

***

Jest lip­cowy piąt­kowy wie­czór, dziel­nica Lon­dynu Soho tętni ży­ciem. Trzy­dzie­sto­dwu­letni Harry wła­śnie do­tarł do Dean Street Town­ho­use – ho­telu, któ­rego go­ście kryją się przed wie­czor­nym słoń­cem pod pa­ra­so­lami usta­wio­nymi w rów­nym rzę­dzie przed wej­ściem. Lu­dzie śmieją się, roz­ma­wiają, po­pi­ja­jąc zimne, orzeź­wia­jące białe wino oraz drinki z ape­ro­lem i kost­kami lodu. Na szczę­ście nikt nie zwraca na niego uwagi.

Umó­wił się na randkę w ciemno. Zna imię i na­zwi­sko ko­biety, z którą ma się spo­tkać, i oczy­wi­ście spraw­dził w in­ter­ne­cie, jak wy­gląda. Poza tym jed­nak nie wie o niej prak­tycz­nie nic.

Być może Harry się de­ner­wuje. Może za­trzy­muje się na krótką chwilę przed wej­ściem i głę­boko wciąga po­wie­trze do płuc. Po­tem je wy­dy­cha. Po­pra­wia włosy, pro­stuje lekko plecy, wy­pina klatkę pier­siową. Może zdą­żył przy­go­to­wać kilka te­ma­tów do roz­mowy. Nie wiemy tego na pewno. Wiemy je­dy­nie, że ma na so­bie białą ko­szulę i chi­nosy, gdy z ho­te­lo­wego holu zo­staje za­pro­wa­dzony do jed­nego z wielu pry­wat­nych po­miesz­czeń.

Wy­obraź­cie so­bie stół w oto­cze­niu za­słon z ciem­nego we­luru, dłu­gich do ziemi. Cie­płe świa­tło osnuwa ko­bietę o dłu­gich czar­nych wło­sach, które wi­jąc się, opa­dają jej na pierś. Ma na so­bie let­nią ko­bal­tową su­kienkę i pa­su­jące do niej szpilki. Nie wło­żyła raj­stop. Na wi­dok Harry’ego jej usta roz­cią­gają się w uśmie­chu. Wstaje.

Być może serce bije mu gwał­tow­niej, gdy uj­muje jej dłoń i po raz pierw­szy pa­trzy w jej ciemne głę­bo­kie oczy.

Kiedy się przed­sta­wia, może ma wra­że­nie, że czas się za­trzy­mał. Tego nie wiemy. Pewne jest to, że sto­jąc w tym mo­men­cie przed ame­ry­kań­ską ak­torką Me­ghan Mar­kle, my­śli o tym, że na­prawdę musi dać z sie­bie wszystko.

***

Za zor­ga­ni­zo­wa­nie randki od­po­wiada ich wspólny przy­ja­ciel. Gdy Harry po raz pierw­szy sły­szy imię i na­zwi­sko Me­ghan Mar­kle, nic mu one nie mó­wią. Siada przy kom­pu­te­rze i klika w ko­lejne linki po­da­wane przez Go­ogle. Ni­gdy wcze­śniej nie wi­dział tej ko­biety, lecz gdy znaj­duje zdję­cie Me­ghan sto­ją­cej na czer­wo­nym dy­wa­nie w srebr­nej su­kience z głę­bo­kim de­kol­tem, Harry prze­pada z kre­te­sem.

Jest piękna. Harry już wcze­śniej nie miał co do tego wąt­pli­wo­ści – ale kiedy pa­trzy na nią te­raz, sto­jąc na­prze­ciwko niej, jej uroda nie­mal zwala go z nóg.

Na żywo Me­ghan za­chwyca jesz­cze bar­dziej. Nie cho­dzi tylko o jej cza­ru­jące piegi roz­sy­pane po no­sie, o jej uj­mu­jący cie­pły uśmiech ani o jej ame­ry­kań­ski ak­cent, któ­remu trudno się oprzeć. Cho­dzi o całą jej istotę. Spo­sób, w jaki przy­ćmiewa wszystko wo­kół sie­bie i śmieje się gło­śniej niż inni. Jest au­ten­tyczna, mą­dra i pewna sie­bie jak rzadko która ko­bieta sta­jąca na­prze­ciw Harry’ego. Gdyby ja­kimś cu­dem udało mu się jej za­im­po­no­wać, by­łoby to warte wszel­kiego za­chodu.

Plotka głosi, że Me­ghan także nie­wiele wie o Har­rym. W póź­niej­szych wy­wia­dach opo­wiada, że nie miała po­ję­cia, na czym po­lega przy­na­leż­ność do ro­dziny kró­lew­skiej. Upew­niła się je­dy­nie, że Harry spra­wia sym­pa­tyczne wra­że­nie.

***

Za­ma­wiają orze­chy i coś do pi­cia. Mar­tini dla niej, piwo dla niego. Nie wiemy do­kład­nie, o czym roz­ma­wiają. Może Me­ghan opo­wiada Harry’emu o suk­ce­sie se­rialu W _gar­ni­tu­rach_, w któ­rego sied­miu ko­lej­nych se­zo­nach grała jedną z ról. Może Harry opo­wiada jej o swo­jej pracy w In­vic­tus Ga­mes Fo­un­da­tion na rzecz we­te­ra­nów wo­jen­nych. Może oka­zuje się, że oby­dwoje chcą zmie­nić świat, żeby stał się cho­ciaż odro­binę lep­szy. Nie wiemy tego do­kład­nie, ale przy­pusz­czamy, że w tym mo­men­cie oby­dwoje mają wra­że­nie, jakby prze­by­wali w in­nym świe­cie. Nic nie za­kłóca ich roz­mowy, zu­peł­nie jakby spo­tkali się już wiele razy.

Wiemy też, że po trzech go­dzi­nach in­ten­syw­nej kon­wer­sa­cji Me­ghan i Harry się że­gnają. Roz­cho­dzą się każde w swoją stronę bez po­ca­łunku, bez umó­wie­nia się na ko­lejne spo­tka­nie, bez żad­nych ocze­ki­wań.

Mimo to nie mija dużo czasu, za­nim po­now­nie się zo­ba­czą.