Harry i Meghan. Żegnaj, Anglio - witaj, Hollywood! - ebook

Harry i Me­ghan sie­dzą na mięk­kich krze­słach ogro­do­wych o sze­ro­kich pod­ło­kiet­ni­kach. On trzyma jej dłoń W swo­jej dłoni. Za ich ple­cami wi­dać kwit­nący zie­lony ogród, od czasu do czasu prze­leci ja­kiś ptak. Na­prze­ciwko nich sie­dzi po­dzi­wiana ame­ry­kań­ska pre­zen­terka te­le­wi­zyjna Oprah Win­frey.

Pre­zen­terka do­wie­działa się wła­śnie o roz­mo­wie, którą Harry rze­komo miał od­być ze swoją ro­dziną. Te­raz z upo­rem pró­buje wy­do­być na świa­tło dzienne jej do­kładny prze­bieg.

– Mógłby pan przy­naj­mniej… zdra­dzić, jak brzmiało py­ta­nie?

Harry po­zo­staje nie­ugięty. Nie chce po­ru­szać tego te­matu.

Zo­sta­nie jed­nak do tego zmu­szony – bo Oprah Win­frey się nie pod­daje.

Znów go o to pyta. Po­wta­rza py­ta­nie po raz trzeci, tym ra­zem sama do­po­wia­da­jąc kilka słów.

Su­ge­ruje, że roz­mowa, o któ­rej Harry nie chce nic po­wie­dzieć, do­ty­czy py­tań za­da­wa­nych mu przez ro­dzinę i zwią­za­nych z tym, jak będą wy­glą­dały dzieci jego i Me­ghan. W spo­sób po­średni ro­dzina chce się do­wie­dzieć, czy ich dzieci będą miały ciem­niej­szy ko­lor skóry niż ten, do któ­rego wszy­scy są przy­zwy­cza­jeni.

Harry pa­trzy na pre­zen­terkę, po czym spusz­cza wzrok na dłoń Me­ghan i lekko ją ści­ska.

– Ale do­szło do tego na sa­mym po­czątku, prawda?

Nie ujaw­nia­jąc, co do­kład­nie zo­stało po­wie­dziane na te­mat ko­loru skóry ich dzieci, Harry po­twier­dza, że taka roz­mowa się od­była.

– Jesz­cze za­nim się po­bra­li­śmy, od­bie­ra­li­śmy różne, bar­dzo wy­raźne sy­gnały świad­czące o tym, że bę­dzie nam na­prawdę trudno – od­zywa się w końcu.

Win­frey po­pra­wia swoje cha­rak­te­ry­styczne okrą­głe oku­lary, które zsu­nęły jej się lekko z nosa, i pa­trzy na księ­cia z uwagą.

– Czyli, pod­su­mo­wu­jąc… Gdyby otrzy­mał pan wtedy wspar­cie bli­skich, wciąż byłby pan człon­kiem ro­dziny kró­lew­skiej?

– Nie mam co do tego wąt­pli­wo­ści. Przy­kro mi, że stało się tak, a nie ina­czej. Uwa­żam jed­nak, że zro­bi­li­śmy wszystko, co w na­szej mocy.

***

Czy­tasz se­rię „Bry­tyj­ska ro­dzina kró­lew­ska”. Przy­bliża ona syl­wetki człon­ków ro­dziny, która od 1917 roku na­leży do dy­na­stii Wind­so­rów. Udamy się w po­dróż przez ostat­nie stu­le­cie, pod­czas któ­rej spę­dzimy czas mię­dzy in­nymi z księżną Dianą, księ­ciem Har­rym i księżną Me­ghan, kró­lową Elż­bietą oraz po­zo­sta­łymi człon­kami tej roz­le­głej i fa­scy­nu­ją­cej ro­dziny.

Czy­tasz część szó­stą. Je­śli nie czy­ta­łeś po­przed­nich, pro­po­nu­jemy roz­po­cząć od czę­ści _Nie­ocze­ki­wana kró­lowa_, który do­ty­czy Elż­biety.

Część szó­sta, za­ty­tu­ło­wana _Że­gnaj, An­glio – wi­taj, Hol­ly­wood!_, opo­wiada o wy­stą­pie­niu Harry’ego i Me­ghan z ro­dziny kró­lew­skiej.

***

Na pewno pa­mię­tasz mo­ment, w któ­rym zo­sta­wi­li­śmy Me­ghan i Harry’ego.

Są mał­żeń­stwem od roku i ośmiu mie­sięcy. Uro­dziło im się ich pierw­sze dziecko, Ar­chie i – co naj­waż­niej­sze – ogło­sili, że wy­stę­pują z bry­tyj­skiej ro­dziny kró­lew­skiej.

Je­śli czy­tasz o tym po raz pierw­szy, naj­le­piej, że­byś naj­pierw za­po­znał się z pierw­szą czę­ścią hi­sto­rii o Har­rym i Me­ghan, za­ty­tu­ło­waną: _Harry i Me­ghan: książę i ak­torka_, opo­wia­da­jący o hu­ra­ga­nie mi­ło­ści, który w bry­tyj­skiej pra­sie wy­wo­łuje praw­dziwe tor­nado.

Jak wiesz, Harry i Me­ghan zrze­kli się roli peł­no­praw­nych człon­ków ro­dziny kró­lew­skiej, ale cho­ciaż może się to wy­da­wać pro­ste, w rze­czy­wi­sto­ści jest do­kład­nie na od­wrót.

Nie zna­czy to, że po­że­gna­nie się ro­dziny kró­lew­skiej z któ­rymś z jej człon­ków jest zja­wi­skiem no­wym. Już kilka razy się coś ta­kiego zda­rzało. W now­szych cza­sach Edward VIII w 1936 roku ab­dy­ko­wał, żeby oże­nić się z mi­ło­ścią swego ży­cia: roz­wie­dzioną Ame­ry­kanką Wal­lis Simp­son.

Matka Harry’ego Diana roz­wio­dła się z księ­ciem Ka­ro­lem, przez co mu­siała się na­uczyć ra­dzić so­bie sama.

Jest także wuj Harry’ego – An­drzej. Owiany skan­da­lami książę zo­stał oskar­żony o prze­moc sek­su­alną i w 2019 roku zrzekł się swo­ich obo­wiąz­ków.

Wy­stą­pie­nie Harry’ego i Me­ghan z mo­nar­chii prze­biega jed­nak ina­czej.

Pa­łac nie prze­szko­dził im w za­war­ciu mał­żeń­stwa. Nie roz­wie­dli się też ani nie oskar­żono ich o żadne czyny prze­stęp­cze.

Wprost prze­ciw­nie – są ze sobą szczę­śliwi, a wśród spo­łe­czeń­stwa cie­szą się po­pu­lar­no­ścią jak mało która spo­śród wcze­śniej­szych par na­le­żą­cych do ro­dziny kró­lew­skiej.

Mimo to do­bro­wol­nie de­cy­dują się wieść inne ży­cie.

***

Hi­sto­ria Harry’ego i Me­ghan to opo­wieść o dwojgu lu­dzi, któ­rym za­le­żało na ja­ko­ści ich ży­cia, a nie tylko na prze­trwa­niu w wa­run­kach, w któ­rych się zna­leźli.

Jest to opo­wieść o roz­pra­wie­niu się z plot­kami roz­sie­wa­nymi przez ta­blo­idy, które nie ustają w po­goni za no­wymi sen­sa­cjami. Do­ty­czy ona także walki o moż­li­wość de­fi­nio­wa­nia swo­jego losu i wła­snej hi­sto­rii – to­czą­cej się za­równo w me­diach, jak i w gro­nie jed­nej z ro­dzin o naj­dłuż­szym ro­do­wo­dzie na świe­cie, czyli w ra­mach bry­tyj­skiej mo­nar­chii.

***

Ta część hi­sto­rii za­czyna się w okre­sie, w któ­rym już prze­by­wa­li­śmy. Co­famy się za­tem do stycz­nia 2020 roku, kiedy na ofi­cjal­nym pro­filu in­sta­gra­mo­wym Harry’ego i Me­ghan uka­zuje się nowy post.

Para pi­sze w nim, że zrze­kają się sta­tusu _se­nior mem­bers_, czyli wyż­szych rangą człon­ków ro­dziny kró­lew­skiej. Od­tąd staną się fi­nan­sowo nie­za­leżni od mo­nar­chii i będą po­miesz­ki­wać tro­chę w Wiel­kiej Bry­ta­nii, a tro­chę w Ame­ryce Pół­noc­nej.

Mimo to za­mie­rzają da­lej wspie­rać kró­lową i an­ga­żo­wać się w ak­cje, któ­rym już pa­tro­nują.

***

Nie mija dużo czasu od opu­bli­ko­wa­nia po­stu na In­sta­gra­mie i wi­zja przy­szło­ści Harry’ego oraz Me­ghan trafi na pierw­sze strony wszyst­kich bry­tyj­skich ta­blo­idów.

Nie trzeba też długo cze­kać, nim Harry i Me­ghan uświa­do­mią so­bie, że ich wła­sne wy­obra­że­nia do­ty­czące przy­szło­ści a ocze­ki­wa­nia mo­nar­chii to dwie zu­peł­nie osobne kwe­stie.

***

Wła­śnie to roz­róż­nie­nie po­wo­duje, że wkrótce Harry oso­bi­ście za­siada za kie­row­nicą.

13 stycz­nia 2020 roku, pod­czas gdy Me­ghan opie­kuje się w Ka­na­dzie ośmio­mie­sięcz­nym Ar­chiem, Harry od­bywa trzy­go­dzinną po­dróż sa­mo­cho­dem z Lon­dynu przez ma­low­ni­cze kra­jo­brazy wschod­niej An­glii.

Zmie­rza w stronę San­drin­gham Ho­use, jed­nej z wielu po­sia­dło­ści swo­jej babci.

Tak jak reszta Bry­tyj­czy­ków kró­lowa Elż­bieta rów­nież prze­czy­tała osła­wiony post z In­sta­grama. Wieść nie­sie, że ona i po­zo­stali człon­ko­wie ro­dziny kró­lew­skiej są zdu­mieni i za­sko­czeni opu­bli­ko­waną wia­do­mo­ścią. Żadne z nich nie wie­działo o pod­ję­ciu tej de­cy­zji, a tym bar­dziej o tym, że zo­sta­nie ona ogło­szona pu­blicz­nie.

Dla­tego kró­lowa za­pro­siła Harry’ego do San­drin­gham Ho­use.

Książę par­kuje przed im­po­nu­ją­cym bu­dyn­kiem z czer­wo­nej ce­gły, w któ­rym, od­kąd pa­mięta, jego ro­dzina za­wsze spę­dzała let­nie wa­ka­cje albo ob­cho­dziła Boże Na­ro­dze­nie. Harry za­trza­skuje drzwi swo­jego range ro­vera, po raz pierw­szy czu­jąc, że pocą mu się dło­nie. Jest po­de­ner­wo­wany.

Być może tę re­ak­cję wy­wo­łuje liczba sa­mo­cho­dów na po­dwórku, zdra­dza­jąca, że brat Harry’ego, na­stępca tronu Wil­liam, oraz ich oj­ciec Ka­rol zdą­żyli przy­je­chać tu­taj przed nim. W każ­dym ra­zie Harry wkrótce znaj­duje ich oby­dwu oraz kró­lową w po­miesz­cze­niu słu­żą­cym za bi­blio­tekę.

Być może wi­dzisz tę scenę oczyma wy­obraźni. Kie­dyś, w XX wieku, znaj­do­wała się w tym miej­scu krę­giel­nia, o czym obec­nie świad­czy tylko po­dłużny kształt po­miesz­cze­nia. Lśniącą pod­łogę za­stą­piono czer­wo­nymi wzo­rzy­stymi dy­wa­nami. Pra­babka Harry’ego ni­gdy się z tą de­cy­zją nie po­go­dziła. Przy­naj­mniej ta­kie cho­dzą słu­chy.

Wzdłuż ścian cią­gnie się je­den ciężki re­gał za dru­gim, wszyst­kie za­sta­wione książ­kami. Po­środku po­miesz­cze­nia stoi lśniący okrą­gły stół z ma­ho­niu.

Sie­dzą przy nim trzy po­ko­le­nia ro­dziny Wind­so­rów. Gdy do­łą­cza do nich Harry, roz­po­czyna się roz­mowa, która po­trwa pół­to­rej go­dziny.