Hipnoza - ebook

Od autora

Od tego wszystko się zaczęło. Zmieniamy się, a obserwacja tego procesu to przygoda, z którą przyszło mi się zmierzyć, bo nie ma lepszego narzędzia do kumulowania wspomnień jak właśnie książki.

Pamiętam ten dzień. Napisałem maturę, rozpoczęły się najdłuższe wakacje mojego życia i postanowiłem podjąć kolejne wyzwanie, którym było napisanie książki.

Nigdy nie potrafiłem poskromić własnej wyobraźni, a najtrudniejszym zadaniem okazywało się podporządkowanie trendom i życie według schematu. Wszechobecny wyścig szczurów zaprowadził mnie do punktu, w którym wyrzuciłem konwencje z własnego świata i przystąpiłem do stworzenia czegoś nowego.

Kiedy teraz sięgam do „Hipnozy”, dostrzegam świat widziany z perspektywy osiemnastolatka — te ideały nieskażone realiami, które miałem w kolejnych latach okazję poznać, tę filozofię, która kształtowała mój światopogląd. Czasem zastanawiam się, skąd miałem takie pomysły, co było moją inspiracją. Jeśli pewnego dnia poznam odpowiedź, chętnie się nią z Wami podzielę.

Podobno człowieka poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale jak kończy. Z drugiej strony prolog może determinować odbiór całej trylogii. Polecam pozostałe części — „Ucznia Carpzova” oraz „Zamkniętą prawdę” — dostępne również w formie elektronicznej.

Przez ostatnie pięć lat nic się nie zmieniło w kwestii przesłania: zapraszam Cię, Czytelniku, do intelektualnej gry metafor i manipulacji, oszczerstw, kpin i pytań, na które odpowiedzi będziesz musiał znaleźć sam.

Hipnoza to niezwykły stan świadomości i poddania, kiedy ulegasz pewnej sile zewnętrznej i to ona determinuje Twoje działania. Możemy posłuchać instrukcji lub iść pod prąd. W każdej pesymistycznej wizji można odnaleźć również jasną stronę — to, co widzisz, może się okazać zwykłym snem.

Życzę miłej lektury.

www.basiura.com.plProlog

Sięgnęła po strzykawkę. Wiedziała, co robi. Po raz pierwszy była tego taka pewna. Nigdy wcześniej tego nie próbowała, ale tym razem się nie bała. Przecież nic się nie stanie.

Zawsze bała się igieł. Takie długie, takie grube...

Sam widok powoduje ból.

Nie trafiła w żyłę. Zdziwienie. Ogarnęła ją fala spokoju. Następnym razem na pewno się uda. Popatrzyła przed siebie.

Spokój. Tylko tego potrzebowała.

Jeszcze raz skierowała wzrok na strzykawkę. Dlaczego właśnie ona musi to robić? I czemu akurat dzisiaj się nie boi? Jej ręka lekko zadrżała. „Teraz!” — usłyszała głos w swojej podświadomości. Wyprostowała rękę. Nie umiała dostrzec żyły. „Przecież na stole jest pasek uciskowy” — otrzymała kolejną podpowiedź. Zacisnęła go mocno na przedramieniu. Od razu poczuła lekkie mrowienie w palcach.

Silnym i zdecydowanym ruchem wbiła igłę. Przez chwilę się zawahała, a następnie powoli zaczęła wstrzykiwać bezbarwną ciecz. Otworzyła oczy. Spodziewała się bólu. Z ulgą zdała sobie sprawę, że wszystko jest w porządku, czuła się wyśmienicie. Poluzowała pasek uciskowy, powoli wstała i włożyła go do pobliskiej komody. Strzykawkę umieściła w torebce foliowej i szczelnie ją zamknęła. Musiała tak zrobić. Podeszła do zmywarki. Włożyła dwie filiżanki. Usłyszała wir wody, która zaczęła krążyć wśród brudnych naczyń.

Poczuła lekki zawrót głowy. Znowu miała białe ręce. Zrobiło się jej zimno. Usiadła na kanapie i położyła głowę na miękkiej poduszce. Odpływała. Zamknęła oczy, oddychanie sprawiało jej coraz większą trudność.

Musiała zachować spokój. To było słowo klucz...

Przecież było tak pięknie. Blady uśmiech przeszedł przez jej twarz. Zdała sobie sprawę, że to już koniec, że umiera.

A on tylko patrzył.Rozdział 1

NIE! PRZECIEŻ TAKIE RZECZY SIĘ TUTAJ NIE ZDARZAJĄ, nie w tym miejscu. I czemu tak wcześnie? Znowu nie przygotowała śniadania Jasiowi, znowu nie zdążyła zrobić makijażu, znowu nie widziała się z Markiem. Mąż po raz kolejny nie wrócił na noc do domu. Nic się nie układało. Była sama, inni tylko śnili o lepszym jutrze i nic nie robili. Maria Kozielska tak wiele chciała osiągnąć, tyle zobaczyć, a wciąż tkwiła w małej wsi Opaka, by codziennie dojeżdżać do niewielkiej Komendy Powiatowej Policji w Lubaczowie. Trzymała ją tutaj wyłącznie bliskość pięknych bieszczadzkich lasów.

Słońce dopiero wschodziło. Było wcześnie, a wysokie na kilkanaście metrów drzewa lśniły w lekkiej poświacie poranka. Pędziła ponad sto kilometrów na godzinę. Chwilę później stanęła z piskiem opon przed miejskim szpitalem przy ulicy Mickiewicza. Portier skierował ją do piwnic. Nigdy wcześniej tutaj nie była, nie wiedziała, jak się zachować

Ciemno i zimno.

Lodowato.

Weszła przez stalowe drzwi do niewielkiego pomieszczenia. Na stole postawionym na środku sali leżały zwłoki kobiety. Obok krzątał się technik, a lekarz tylko przyglądał się badawczo. Przy ścianie ujrzała Roberta, jej przyjaciela ze służby. Był młodszy, zwykle wyjeżdżali razem na patrole. Do Kozielskiej, jako starszej stażem, należało ostatnie słowo, co bardzo jej odpowiadało Trudno mu się było pogodzić z myślą, że to kobieta ma nad nim władzę, ale szybko się do tego przyzwyczaił. Maria dostrzegła w oczach kolegi fascynację. Nieraz słyszała jego narzekania na wieczną monotonię oraz brak mrożących krew w żyłach pościgów rodem z amerykańskich filmów. Codziennością były jedynie małe kradzieże, pijana młodzież i fałszywe alarmy bombowe. W jego oczach można było również dostrzec strach. Strach przed śmiercią, na którą oboje właśnie patrzyli.

Znajdowali się w małym, zagraconym pokoju, który zapewne wcześniej służył jako szpitalny magazyn. Z uwagi na brak specjalistycznych pomieszczeń do przeprowadzania sekcji zwłok wybrano to miejsce ze względu na wieczny chłód i anonimowość. Ten ostatni czynnik był priorytetem. Po raz pierwszy podczas rozmowy z przełożonym, komendantem Głowalą, Maria słyszała w jego głosie panikę. Ten doświadczony policjant zawsze był dla innych opoką. Jego postawa przekładała się na pozostałych — ośmioosobową załogę, która sprawowała pieczę nad całym powiatem lubaczowskim.

Tego poranka komendant wezwał ją w trybie natychmiastowym, nakazał jej jechać prosto do szpitala, wziąć dokumentację sporządzoną przez lekarza medycyny sądowej i przyjechać do „bazy głównej”, jak nazywano siedzibę przy ulicy Chrobrego. Prosił o dyskrecję. Zabójstwa zdarzały się w tej okolicy bardzo rzadko. Dziesięcioletni staż Marii nie pamiętał podobnych wydarzeń. Wszelkie próby zakłócenia porządku wywoływały automatycznie zainteresowanie prasy, a tego woleli uniknąć.

Maria podeszła bliżej stołu. Dostrzegła niewielką tacę z podstawowymi instrumentami chirurgicznymi oraz noże przypominające te, których używała do krojenia mięsa we własnym domu. Zawsze bała się lekarzy. Nie miała żadnej operacji i choć teraz była biernym obserwatorem tych czynności, pomyślała, że nie chciałaby, aby taka sekcja była przeprowadzana na niej.

— Dzień dobry! — powiedziała cicho, wręcz szeptem, jakby bała się, że ofiara ją usłyszy i się obudzi. — Przyjechaliśmy po wstępne wyniki sekcji. Mamy je zawieźć na komendę — lekarz, widząc przerażenie malujące się w jej oczach, delikatnie się uśmiechnął, ale nic nie powiedział. Nie przerywał swoich czynności.

Był to wysoki mężczyzna powyżej pięćdziesiątki. Ciemne kosmyki włosów powoli pokrywały się siwizną. Nocny zarost wskazywał, że podobnie jak Kozielska został wyrwany z błogiego snu. Jego ruchy były szybkie i zdecydowane. Maria odwróciła wzrok, gdy zobaczyła pocięty na kawałki mózg. Próbowała skupić się na czymś innym, ale nieprzyjemny zapach nie pozwalał zebrać myśli. Stała w milczeniu, czekając na jakiekolwiek konkluzje. Technik zaczął powoli zszywać rozciętą skórę, co wskazywało na to, że pierwsze czynności sekcji zwłok zostały zakończone.

Kwadrans później podpisał kilka kartek i włożył do czarnej teczki. Wszystko przekazał Kozielskiej.

— Rzeźnia! — z końca sali dobiegł stłumiony głos Roberta. Mógł sobie darować to słowo.

— To była dobra śmierć — odparł po chwili lekarz. — Ta kobieta wiedziała, co ją czeka. Umierała stosunkowo krótko i co najważniejsze — w spokoju.

W sali zaległa cisza. Maria popatrzyła na Roberta. Te słowa jeszcze do niego nie dotarły. Dobra śmierć. Sama nie wiedziała, co o tym sądzić. W jej pamięci nadal tkwiła sylwetka ojca, który zginął na służbie. To był wypadek. Chciał uratować leżące w samochodzie dziecko. Kiedy podszedł bliżej pojazdu, doszło do wybuchu. Wydarzenie to stało się impulsem dla Marii: zrezygnowała ze swoich studiów biologicznych i wstąpiła do akademii policyjnej.

Dobra śmierć...

Czy jej tata chciał tak zginąć? Czy była to dobra śmierć?

Nie wiedziała, co lekarz miał na myśli, mówiąc, że ta kobieta umierała w spokoju. Nie znała jeszcze sprawy. Nie była pewna, czy chce poznać.

Wzięła teczkę i pożegnała się z lekarzem. Wsiedli do radiowozu. Jechali pustymi ulicami budzącego się miasta. Zaczynał się piękny, słoneczny dzień. Sprawdzian wytrzymałościowy dla Marii. Była świadoma swojej nadwagi, mimo to wyciągnęła batonik i bez skrupułów go zjadła, nie martwiąc się o kalorie. Teraz już była gotowa, aby zmierzyć się z nowym wyzwaniem.

Rozdział 2

SIEDZIAŁ I GAPIŁ SIĘ. PROSTO PRZED SIEBIE, prosto na obraz. Jak zwykle te oczy były takie nieprzeniknione. Bezwyraz. Bezuczuciowość. Bezsensowność. Ale jakie to było piękne! Ciężko mu było oderwać wzrok.

Był z siebie dumny. Wykonał zadanie bezbłędnie. Wszystko tak, jak było zaplanowane.

Prawie. Ale w końcu to była jego pierwsza misja. Teraz pozostało cierpliwie poczekać. Spojrzał jeszcze raz. Obraz wisiał w zaciemnionym miejscu i gdyby nie mała lampka nocna, zapewne nie dostrzegłby jego twarzy. Czego chcesz, mały chłopczyku? Co się gapisz, malutki? Przecież miał z tym obrazem tyle wspomnień. Zawsze mu towarzyszył — kiedy płakał i kiedy podejmował ważne decyzje. Te oczy wskazywały mu drogę. Tak było również wczoraj.

Odwrócił się w stronę lustra. Dopiero teraz zaczynał korzystać ze swoich wdzięków. Uroda sprzyjała geniuszom. Wrócił do własnego pokoju, który urządzony był na kształt staroświeckiej izby grzeszącej swoją prostotą. Obmył twarz i zaczął się przygotowywać do kolejnego zadania.

Był pewny, że wszystko mu się uda. Nie było innej możliwości.

ROBERT PEWNIE MANEWROWAŁ KIEROWNICĄ RADIOWOZU. Choć początkowo Maria nie zgadzała się, aby to właśnie on prowadził samochód, szybko się przekonała o jego umiejętnościach i dała przyzwolenie. Młodszy kolega ze służby był niskim blondynem o sportowej sylwetce. Zawsze reprezentował komendę w Lubaczowie na wszelakich zawodach sprawnościowych oraz strzeleckich, organizowanych w kręgach policyjnych. Robert był doceniany, ale ludzie unikali go ze względu na dość dziwne upodobania. Młody funkcjonariusz pasjonował się historią. W czasie rozmów często stosował porównania, przywołując zdarzenia znane z historii, co dla człowieka z zewnątrz, który wcześniej go nie znał, było co najmniej dziwne i niedzisiejsze. Maria szybko się przyzwyczaiła do jego „odmienności”, a Robert raczył ją fascynującymi opowieściami, o których nie dowiedziałaby się z podręczników szkolnych. Ceniła jego inność, bo sama często miała świadomość, że nie pasuje do tego środowiska. Jako niedoszły biolog zawsze była na bakier z historią, więc z zasady pozostawała wyłącznie biernym słuchaczem.

Dojeżdżali do komendy. Ulica Chrobrego znajdowała się w samym centrum. O tak wczesnej porze miasto wyglądało jak wymarłe. Maria trzymała w rękach czarną teczkę. Widok zwłok młodej kobiety był dla niej wstrząsający, mimo że w trakcie studiów niejednokrotnie miała do czynienia z tym widokiem. Czy to było samobójstwo? Myśl o zabójstwie była dla niej abstrakcyjna — nie tutaj. Lekarz musiał się pomylić, ale wolała poczekać, aż pozna szczegóły sprawy.

Weszli do środka. Wszyscy już na nich czekali. Kozielska dostrzegła osoby, których nigdy wcześniej tutaj nie widziała. Oprócz kolegów, z którymi pracowała na co dzień, zobaczyła wysokiego, przysadzistego szatyna, który rozmawiał właśnie z komendantem Głowalą. Obok Czynickiego, czyli policjanta, który pracował w komendzie w Lubaczowie jako informatyk, siedziała młoda brunetka. Miała śniadą cerę i delikatne rysy twarzy.

Kozielska podała przełożonemu czarną teczkę.

Tak jakby nie mogła mieć innego koloru.

Chyba wszyscy na to czekali, bo nastąpiło ogólne poruszenie. Odstąpili od wykonywanych wcześniej czynności i zgromadzili się wokół Głowali, czekając na informacje oraz dyspozycje.

Ich baza główna przy ulicy Chrobrego była niewielka, składała się jedynie z czterech pokoi, z czego jeden był zajmowany przez komendanta, a kolejny przez Czynickiego, u niego znajdowała się również dyspozytorka. Największe pomieszczenie stanowiło część wspólną policjantów, którzy na co dzień zajmowali się patrolowaniem ulic i robotą papierkową. Ostatni pokój był pierwotnie pokojem przesłuchań, ale nie znalazł zastosowania i teraz służył jako archiwum zbytecznych dokumentów, które mnożyły się w zatrważającym tempie. Ten parterowy budynek w centrum miasta, przypominający wojskowy barak, który niszczył obraz pięknych renesansowych zabudowań Lubaczowa, posiadał również piwnicę, pod względem rozmieszczenia będącą kopią parteru. Mieściła się tam mała cela dla tymczasowo zatrzymanych. Reszta pomieszczeń pozostawała niezagospodarowana. Zimą komendant pozwalał spać tam bezdomnym. Było to jednak nieformalne i teoretycznie taka praktyka nie miała miejsca.

— Mamy do czynienia z trudną sytuacją — zaczął Głowala. Obok niego nadal stał tęgi szatyn. Maria dostrzegła, że co jakiś czas komendant zerka na niego, szukając potwierdzenia własnych słów. — Znaleziono zwłoki Teresy Wójcik. Wczoraj w późnych godzinach wieczornych posterunkowy Czynicki dostał wezwanie. Zadzwoniła do nas matka zmarłej. Prosiła o sprawdzenie, czy z córką wszystko w porządku. Miały się ze sobą skontaktować, oczekiwała na telefon, do tej pory nigdy podobna sytuacja się nie przydarzyła. Dzwoniła również do jej znajomych. Nikt o Teresie nic nie wiedział. Wysłaliśmy do jej domu Joasię i Tadka. Znaleziono ją leżącą na sofie. Już nie żyła.

Nastąpiła chwila przerwy. Czynicki podszedł do komputera i włączył projektor. Na ścianie ukazał się obraz. Najpierw mapa okolicy. Czerwoną kropką zaznaczono miejsce zamieszkania Wójcik. Dom znajdował się około dwóch kilometrów na południe od Dachnowa.

Był to środek lasu. Tam, gdzie nic innego nie ma.

Pojawiło się kolejne zdjęcie. Jakość była słaba. Maria domyśliła się, że widzi dom zmarłej. Wysoki na dwa metry murowany płot w dużej części zasłaniał dom z czerwoną dachówką.

— Teresa Wójcik mieszkała na uboczu. Dom otoczony jest ze wszystkich stron przez las. Wygląda bardziej jak twierdza, tak przynajmniej wynika ze sprawozdania Joasi i Tadka. — Głowala zerknął porozumiewawczo na dwójkę funkcjonariuszy. — Kiedy nikt nie odpowiadał na dzwonek domofonu, funkcjonariusz Renes — komendant wskazał na Tadka — spróbował otworzyć furtkę. Gdy i te działania nie dawały skutków, przeskoczył przez płot. Automatycznie rozległ się alarm. Dom posiada instalację przeciwwłamaniową firmy Tralex. To alarm pierwszej generacji — wyjaśnił, choć Maria miała wrażenie, że sam do końca nie wie, o czym mówi. — Przy wejściu są umiejscowione dodatkowe czujniki, które monitorują posiadłość. Wyłączyć alarm mógł tylko właściciel, konieczne było wprowadzenie dwunastocyfrowego kodu. Drzwi frontowe były zamknięte, podobnie wszystkie okna i wyjście z drugiej strony domu, gdzie mieści się ogród.

Maria mogła również inaczej wytłumaczyć fakt, że nikt nie otwierał drzwi. Normalni ludzie nie spodziewają się o północy nieproszonych gości. Nie widziała w tym nic wyjątkowego. Skoro Teresa Wójcik mieszkała tam sama, miała prawo się przestraszyć, tym bardziej że prywatność była w tych okolicach bardzo ceniona.

Projektor zaskoczył i ukazała się kolejna fotografia. Dom był bardzo przestronny. Maria wiedziała, że w tych okolicach jest wiele takich posiadłości. Zamieszkiwali je ludzie bardzo zamożni, którzy ze względu na swoją przeszłość szukali schronienia i spokoju. Domy te były fortecami niedostępnymi dla osób z zewnątrz. Instalowano w nich sprzęt antywłamaniowy z najwyższej półki. Tacy ludzie chcieli być niewidzialni i nie lubili, gdy naruszano ich spokój.

— Z pierwszych ustaleń techników, którzy na moją prośbę zostali przysłani prosto z Krakowa przez Franciszka Aleszkiewicza — Głowala wskazał na szatyna stojącego tuż obok niego — wynika, że alarm był wyłączany ostatniego wieczoru dwukrotnie. Najpierw od godziny 17.00 do 19.00, następnie od 21.00 do 22.30.

— Czy to ważne? Właściwie nadal nie rozumiem, dlaczego mnie tu wezwano — odezwała się brunetka, ta sama, która wcześniej siedziała obok Czynickiego.

— Przedstawiam państwu — komendant zdał sobie chyba sprawę, że powinien to zrobić na początku — Dorotę Maj. Poprosiłem ją o przysługę. Dziękuję ci, że zjawiłaś się tak szybko — tym razem zwrócił się bezpośrednio do Doroty, patrząc jej prosto w oczy. — Jestem przekonany, że twoja wiedza i umiejętności będą nam bardzo potrzebne. Proszę państwa! — jego niski głos delikatnym echem rozszedł się po wyblakłych ścianach pokoju. — Mamy do czynienia z okrutnym zabójstwem.

Maria wydała zduszony okrzyk. W oczach Roberta dostrzegła iskrę fascynacji. Na ścianie pojawiło się kolejne zdjęcie. Na sofie leżała kobieta, Teresa Wójcik. Jej twarz była blada, wręcz sina. Kozielska dostrzegła na drugim planie telewizor plazmowy i wieżę do odtwarzania muzyki. Na ścianach wisiały zdjęcia oraz obrazy. Wygląd pokoju pasował w jej mniemaniu do wzoru przestronnych, luksusowych salonów.

— Z całym szacunkiem, panie komendancie — Dorota Maj zwróciła się w stronę Głowali. Wydawała się zniecierpliwiona, jak gdyby chciała stąd wyjść. — Dlaczego jest pan taki pewny, że popełniono zabójstwo? Nadal nie rozumiem mojej roli w tej całej sprawie.

— Po kolei — komendant zerknął na ścianę, na której ukazało się nowe zdjęcie. Maria domyśliła się, że zostało wykonane już przez techników kryminalistyki, bo jakość była nieporównywalnie lepsza, a kadr koncentrował się na detalach. — Na zdjęciu widzicie państwo Teresę Wójcik. Lekarz medycyny sądowej określił godzinę zgonu na mniej więcej 22.30. Wstępna analiza wykazała, że w krwi znalazł się środek uspokajający — Głowala zerknął na czarną teczkę, która teraz znajdowała się tuż przed nim. — Była to duża dawka substancji o nazwie Tranxene. Z notatek lekarza wynika, że były również śladowe ilości Alprazolamu. Na dalsze ustalenia musimy poczekać, ale wygląda na to, że właśnie to było bezpośrednim powodem zgonu.

Kozielskiej niewiele to mówiło. Pierwszy raz słyszała te nazwy.

Franciszek Aleszkiewicz odwrócił się i podszedł do małego okna. Przez dłuższą chwilę rozmawiał przez telefon, pokiwał głową, delikatnie przygładził ciemne włosy. Marii wydał się typowym facetem w średnim wieku. Przypomniały się jej słowa dziadka. Kiedy była mała, siadali całą rodziną na poobiednią kawę, czemu towarzyszyły liczne anegdoty. Kiedy jej tata skończył celebrować czterdzieste urodziny, podszedł i szepnął: „Witaj, brzusiu, żegnaj, siusiu”.

Pierwsze wrażenie było równoznaczne ze stwierdzeniem, że ten człowiek zwyczajnie nie miał gustu. Pod granatową marynarką można było dostrzec niewyprasowaną beżową koszulę. Spodnie zapewne należały do garnituru, jednak kant był dość zaniedbany — zwyczajnie go nie było. Aleszkiewicz po chwili wrócił i szepnął komendantowi kilka słów. Głowala zmarszczył brwi.

— Kryminalistycy zakończyli pracę i zabezpieczyli teren. Znaleziono, przepraszam — komendant uśmiechnął się cynicznie — nie znaleziono nic. Zebrano ślady z dywanu, odciski butów, wszystkie ślady linii papilarnych, jednak istnieje wątpliwość, czy przyniesie to jakikolwiek rezultat. Zapytają mnie państwo, dlaczego upieram się przy opinii, że było to zabójstwo, w końcu logiczny wniosek to samobójstwo. — Pojawiło się zdjęcie przedramienia Teresy Wójcik. Głowala wskazał na dwa ślady ukłucia. — Igła leżała tuż obok ofiary zapakowana w woreczek foliowy. Na strzykawce znaleziono odciski palców Teresy. Wygląda na to, że pierwsza próba trafienia w żyłę była nieudana. Lekarz stwierdził, że czas pomiędzy wstrzyknięciem substancji a śmiercią to około dziesięciu minut. Jesteśmy przekonani, że ktoś jej w tym pomógł. Tadek wszedł do domu jako pierwszy — Kozielska zerknęła na funkcjonariusza, który siedział z boku ze spuszczoną głową. — Zanim zastąpiła go grupa techników, którzy przyjechali w trybie pilnym na moją prośbę, zrobił kilka zdjęć. Jego uwagę przykuła zmywarka. Wszystko wskazuje, że Wójcik włączyła ją kilka minut przed śmiercią, prawdopodobnie po dokonaniu zastrzyku. Przy włączniku znaleziono tylko jej odciski palców. Co dziwne, w środku były jedynie dwie filiżanki. Zaskakujące, nieprawdaż? Przypuszczalnie robiła to pod groźbą napastnika. Obecności drugiej osoby dowodzi wskaźnik termiczny — Głowala wskazał na niewielki przyrząd, który przypominał pistolet będący na wyposażeniu każdego posterunku, tyle że zamiast lufy umieszczono w nim niewielki nadajnik i monitor. — Zabójca zostawił dla nas wiadomość. — Maria zaczynała się gubić w kolejnych informacjach. — Właśnie dlatego wszyscy się tutaj zebraliśmy, właśnie dlatego was zaangażowałem i zawiadomiłem centralę. W laboratorium już badają zawartość strzykawki. W torbie znajdowała się również kartka. Wydaje mi się, że jest to wiadomość dla nas.

Projektor znowu przeskoczył. Przez chwilę Maria nic nie widziała. Czynicki wyostrzył obraz. Ukazało się coś niezrozumiałego. Jakiś rysunek, znak, symbol. Cokolwiek to było, Kozielska widziała coś takiego po raz pierwszy w życiu.

— Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co to właściwie znaczy? — Głowala zerknął z zażenowaniem na swoich współtowarzyszy. — Bo widzicie, ten ktoś, kto stoi za zabójstwem Teresy Wójcik, kimkolwiek jest, czy kobietą, czy mężczyzną, czyta w moich myślach. Contradictio in se oznacza w języku łacińskim sprzeczność samą w sobie.

Odpowiedzią dla komendanta była tylko głucha cisza.

Z pamiętnika filozofa

Ta pani. Jak zwykle w białym, jak zwykle się uśmiecha. Taka sztuczność — uczucie jako towar XXI wieku. Chodzi szybko, jakby bała się, że każda chwila stagnacji przybliży ją do śmierci. Ach, śmiertelnicy, co wy poczniecie po śmierci?

Czasem usiądzie, pogładzi się po swej idealnej jasnej główce, szepnie słówko. Znowu pada — „jaka piękna pogoda”. Czy jest gruba? A może chuda? Niektórzy mówią, że wygląd nie ma znaczenia. Brednie, brednie, brednie.

Ten pan. Najpierw przychodzi, potem odchodzi. Wszystko ma swoją kolejność. Smutny człowiek — doświadczony przez życie. Czy mu współczuć? Współczuć mu to tak, jakby współczuć całemu światu. Bo czym się różni on od każdego innego pana X lub pani Y, krążących po tym świecie? Często siada obok mnie, czasem po drugiej stronie. Opowiada o świecie zaprzepaszczonych szans, o swoim bycie, który wciąż tli się ogniem gorących wspomnień. Mówi o zmianach, przemianach, wszelkich wybojach, przeszkodach, problemach. Patrzy za siebie, zamiast przed siebie, chociażby pod prąd, nawet gdyby miało być ciężko... Przecież nie pozostaje nam nic innego.

Siedzę, ciągle siedzę. Siedzę i nic. Nieważni są inni. Człowiek dzisiejszego dnia jest najważniejszy sam w sobie. Po co mu inni — on jest samowystarczalny. Siedzę. Jak zwykle siedzę i gapię się na te niezliczone człekokształtne postacie, które biegną przed siebie w niekończącym się wyścigu szczurów i próbują być kimś więcej, niż na to zasługują. No ale w końcu nadzieja umiera ostatnia. Niech się cieszą, póki mogą.

Czy istnieje zbrodnia doskonała? Czy można popełnić przestępstwo i zachować przy tym zimną krew, nie pozostawić żadnych śladów, być nadal bezbronnym obywatelem — niewinnym pasożytem? Przecież podobno wszystko jest możliwe. Zasada przeniesienia Edmunda Locarda: cokolwiek robimy, pozostawiamy ślad, wystarczy nawet małe włókno. Niesamowite, prawda? Wszystko ma jakiś sens, ale żeby być duchem, żeby poruszać się bez śladu, potrzeba magii.

Wszystko na tym świecie jest możliwe.

Świat obraca się do góry nogami, a my wciąż żyjemy z przeświadczeniem, że siła przyciągania jest wystarczająca, aby utrzymać stabilność.

Tyle że my — ludzie — i również ja — wariat określający się mianem filozofa — widzimy tylko przestrzeń przed sobą. Czasem warto odwrócić głowę, zobaczyć, co dzieje się za nami. Wszystko, co jest dookoła nas, to otwarta książka, z której powinniśmy nauczyć się czytać. Patrząc tylko przed siebie, dostrzegamy jedynie wstęp, który nie zawsze jest wystarczająco ciekawy, by zachęcić nas do kontynuowania lektury.

Pusto. Ludzie lubią miejsca zaludnione. Ja też. Podobno era koczowniczego trybu życia zakończyła się kilka tysięcy lat temu. Pytanie, w jakiej erze MY żyjemy. Chcąc nie chcąc, poruszamy się w stadach, bo tak jest łatwiej. Mało kto odważy się samotnie wyjść na miasto, wejść do ciemnego zaułka. W grupie czujemy się silniejsi. Podstawą naszego bytu jest poczucie bezpieczeństwa. Często w zależności od uczuć, które w nas tkwią, lub z powodu naszych gabarytów, a raczej ich braku, sami nie jesteśmy w stanie zapewnić sobie bezpieczeństwa. Wtedy właśnie próbujemy znaleźć się w głębi większej masy, zabarykadować się we wnętrzu grupy i egzystować życiem innych, opancerzeni w kaftan bezpieczeństwa.

Ten pan i ta pani są sami. Szukają dla siebie miejsca i nie bez przypadku siadają właśnie obok mnie. Łakną rozmowy, chcą się czuć bezpiecznie. Czują się lepiej, że ktoś taki jak ja chce z nimi rozmawiać.

Robię im łaskę.

Koniec wersji demonstracyjnej.