Historia białego wieloryba - ebook
Historia białego wieloryba - ebook
Z muszli, którą znalazł mały chłopiec na chilijskiej plaży na samym południu świata dobiega głos pełen mądrości i przywołujący wspomnienia. To głos białego wieloryba, mitycznego zwierzęcia, które przez całe dekady trzymało straż na wodach oddzielających wybrzeże od wyspy, świętej dla mieszkańców tego regionu, Ludzi Morza. Kaszalot, największe zwierzę spośród zamieszkujących oceany, doświadczył ogromnej samotności i przepastnej głębi wód, i poświęcił swe życie wiernemu wypełnianiu zadania powierzonego mu przez innego sędziwego kaszalota. Miał chronić tę część morza przed innymi ludźmi, grabieżcami, którzy przypłynęli z daleka swymi łodziami. To właśnie oni, wielorybnicy, opowiadali dotąd historię budzącego trwogę białego wieloryba, ale oto nadszedł moment, w którym on przemówi własnym głosem, prastarym językiem morza.
Kategoria: | Dla dzieci |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-7392-759-9 |
Rozmiar pliku: | 2,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wieloryb opowiada o swym świecie
Ja, wieloryb barwy księżyca, mieszkam w morzu, którego granicą jest ziemia – to od niej nadchodzi światło dnia – i horyzont, gdzie słońce zanurza się w oceanie, aby ustąpić miejsca gwiazdom. Woda jest zimna, poprzecinana lodowatymi prądami, które napływają z samego krańca świata, gdzie wszystko jest białe, a morze przemienia się w olbrzymią skałę barwy soli, rosnącą, gdy noce są bardzo długie, a malejącą, kiedy dni zdają się nie mieć końca.
Na stałym lądzie, będącym granicą morza, w którym mieszkam, jest bardzo niewielu ludzi, a lasy rozrastają się, dotykając niemal samego nabrzeża. Zazwyczaj schodzę w podmorskie przepaście niedostępne dla innych gatunków, a moje olbrzymie płuca pozwalają mi pozostawać pod wodą długi czas bez wypływania na powierzchnię dla zaczerpnięcia powietrza. Potem wynurzam się z głębiny. Przez szczelinę w moim grzbiecie wypuszczam powietrze, którego nabrałem, i ponownie napełniam nim płuca, by zanurzyć się po raz kolejny.
Poruszam się w podmorskiej ciemności. Z mojej olbrzymiej głowy wydobywam dźwięk podobny do pisku – on biegnie przede mną, a potem do mnie wraca – w ten sposób otrzymuję ostrzeżenie o przeszkodzie. To potężny dźwięk, który ponadto służy mi do ogłuszania mojej ulubionej zdobyczy, czyli kalmara. Kiedy płynę tuż pod powierzchnią wody, jedno z mych oczu obserwuje wybrzeże i wszystko, co się na nim dzieje. Drugie – kontroluje horyzont.
W miarę jak zbliżam się do coraz zimniejszych wód, stały ląd dzieli się na wyspy, między nimi są kanały, ciemne i bardzo głębokie, a wybrzeże otwiera się na fiordy o wysokich, stromych zboczach. Te spokojne wody są najodpowiedniejszym miejscem, by zalecać się do samic i łączyć w pary.
Ja, wieloryb barwy księżyca, jestem samcem z gatunku kaszalotów, plemienia fiordów i wysp. W pewnym momencie, już rozmytym w tajemnicy czasu, inne samce kaszalota o barwie księżyca rozpoczęły rytuał łączenia się w pary. W tym celu wynurzały się z głębin i wykonywały skoki, dzięki którym potrafiły zawisnąć w powietrzu, potem opadały na grzbiet, wznosząc fontanny piany. Zanurzały się ponownie, smagając wodę płetwami grzbietowymi, schodziły tak głęboko, że prawie dotykały morskiego łoża i wypływały znowu, wykonując kolejne błyskawiczne salta. Cała grupa samców tymi podniebnymi skokami okazywała swą energię i zwinność wzruszonej samicy, która następnie łączyła się ze wszystkimi konkurentami. A potem ona wydała na świat mnie – gdyż ja, kaszalot barwy księżyca, urodziłem się w zimnych wodach otaczających wyspę, którą ludzie nazywają Mocha, i zostałem dziedzicem siły i wigoru wszystkich samców z mojej grupy. Piłem gęste mleko matki, chroniony przez nią i przez wszystkie samce, aż urosłem odpowiednio, by stać się największym stworzeniem żyjącym w oceanie, w absolutnej samotności.
Mój świat spowija cisza. Żadna istota nie skarży się, nie krzyczy, nie pomrukuje ani nie kwili pod wodą, jedynie my, największe stworzenia, przerywamy od czasu do czasu ciszę. Ja, przedstawiciel rodziny kaszalotów, wydaję pisk, wieloryby błękitne i grindwale porozumiewają się dzięki seriom harmonijnych śpiewów rozweselających samotność nocy, natomiast szybkie delfiny zwołują się na swe długie podróże pogwizdywaniem, które utrzymuje grupę w jedności. W morskich głębinach nic więcej nie słychać. Za to na powierzchni nie ustaje głos wiatru, dźwięk uderzających o siebie fal, krzyk mew i kormoranów, a niekiedy istoty mającej najmniejsze zdolności do życia w morzu: człowieka.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Nakładem wydawnictwa Noir sur Blanc ukazały się następujące książki Luisa Sepulvedy:
HISTORIA O MEWIE I KOCIE,
KTÓRY UCZYŁ JĄ LATAĆ
2002
DZIENNIK SENTYMENTALNEGO KILLERA
KAJMAN
2002
PODRÓŻ DO ŚWIATA NA KOŃCU ŚWIATA
2003
EXPRESS PATAGONIA.
ZAPISKI Z PODRÓŻY
2003
PRZEGAPIENIA
2005
O STARYM CZŁOWIEKU, CO CZYTAŁ ROMANSE
2006
NAJGORSZE BAŚNIE BRACI GRIM
2008
LAMPA ALADYNA
2011
HISTORIA MIKSA, MAKSA I MEKS
2014
HISTORIA ŚLIMAKA, KTÓRY ODKRYŁ ZNACZENIE POWOLNOŚCI
2016
NIEMY UZBEK I INNE OPOWIEŚCI Z PODZIEMIA
2019
KONIEC HISTORII
2021