- promocja
-
W empik go
Hollywood - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
25 stycznia 2016
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Hollywood - ebook
Charles Bukowski w nowym wydaniu!
Bukowski w światku Beverly Hills czuł się nienadzwyczajnie. Nie mógł pogodzić się z obowiązującymi tam konwencjami i regułami gry, z których przecież bezlitośnie drwił. Świadectwem tego nieprzystosowania jest doskonała powieść Hollywood, jak cała twórczość czerpiąca z klęsk, rozczarowań i porażek. Krytycy uznali ją zgodnie za najlepszy literacki wizerunek Hollywood od czasu Dnia szarańczy.
| Kategoria: | Powieść |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7392-585-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
1
W parę dni później miałem telefon od Pinchota. Chciałby ruszyć ze scenariuszem. Może byśmy wpadli do niego.
Wytłumaczył nam co i jak, więc wsiedliśmy w garbusa i podskoczyliśmy w stronę Marina del Rey. Jakbym się znalazł na nieznanym lądzie.
Jechaliśmy koło przystani, mijając łodzie, w większości żaglówki. Na pokładach obijali się ludzie wystrojeni w żeglarskie ciuchy, czapki, daszki przeciwsłoneczne. Wyglądali, jakby jakimś cudem nie dotyczył ich trud codziennego życia. Wyglądali, jakby ich nigdy nie dopadł ani nie miał dopaść kołowrót. Cóż – przywileje Wybrańców w krainie wolnych ludzi. Na mój gust zresztą wyglądali dość głupio. Oni o moim istnieniu naturalnie nie mieli nawet pojęcia.
Od doków odbiliśmy w prawo. Mijaliśmy teraz uliczki o wymyślnych nazwach ułożonych alfabetycznie. Znaleźliśmy naszą uliczkę, skręciliśmy w prawo, znaleźliśmy numer, wjechaliśmy na podjazd. Pod nogami mieliśmy piach, przed oczami, w bezpiecznej odległości, ocean. Piasek wydawał się czystszy niż znane mi piaski, woda błękitniejsza, a wietrzyk bardziej łagodny.
– Zobacz – powiedziałem do Sary. – Wylądowaliśmy na przyczółku śmierci. Moja dusza puszcza pawia.
– Kiedy wreszcie przestaniesz się cackać ze swoją duszą? – usłyszałem w odpowiedzi.
Nie musiałem zamykać garbusa. Ja jeden potrafiłem go uruchomić.
Stanęliśmy na progu. Zastukałem.
Otworzył wysoki, szczupły delikacik, z gatunku tych, co to rozsiewają wokół siebie woń sztuki. Widać było na kilometr, że przyszedł na świat Tworzyć, Tworzyć wiekopomne dzieła, nienękany przez przyziemne troski, jak ból zęba, pieskie szczęście czy brak wiary we własne siły. Miał wygląd geniusza. Ja sam wyglądam jak pomywacz w knajpie i tego rodzaju typki zawsze mnie lekko wkurwiają.
– Przyjechaliśmy po brudną bieliznę do prania – powiedziałem.
– Nie zwracaj na niego uwagi – pośpiesznie włączyła się Sara.
– Jesteśmy zaproszeni przez Pinchota.
– Eu – odpowiedział. – Wejdźcie, bardzo proszę... Poszliśmy śladem jego zajęczej mordki. Nagle przystanął z wdziękiem, jakby wyrosła przed nim niewidzialna krawędź.
– Naleję sobie teraz WÓD-KI – rzucił przez lewe ramię, jakby cały świat z zapartym tchem słuchał jego subtelnej deklaracji. Zniknął w kuchni.
– To Paul Renoir, Jon wspomniał o nim któregoś wieczoru – powiedziała Sara. – Pisze opery. Robi też w gatunku zwanym Kino-Operą. Ścisła awangarda.
– Niech sobie będzie, kim chce, ale nie życzę sobie, żeby mi ćwiąkał nad uchem.
– Każdego skreślasz od razu. Nie wszyscy mogą być tacy jak ty.
– Wiem, ale to ich problem.
– Twój lęk przed światem – stwierdziła Sara – to główne źródło twojej siły.
– Szkoda, że nie ja to wymyśliłem.
Paul wrócił z apetycznym drinkiem. W środku pływał kawałeczek limony, Paul mieszał całość szklaną pałeczką. Ekstraklasa.
– Paul – zagadnąłem – znajdzie się tam coś do picia?
– Eu, przepraszam – odpowiedział. – Bardzo proszę, obsłużcie się.
Depcąc Sarze po piętach, wparowałem do kuchni. Wszędzie stały butelki. Czekając na decyzję, otworzyłem puszkę z piwem.
– Darujmy sobie lepiej mocniejsze trunki – zaproponowała moja dobra pani. – Wiesz, co się z tobą potem dzieje.
– Racja. Strzelmy sobie po winku.
Znalazłem korkociąg i wybrałem zachęcającą butelkę czerwonego wina.
Strzeliliśmy po jednym, dolaliśmy do pełna i wyszliśmy na pokoje.
Był czas, kiedy lubiłem porównywać nas z Sarą do Zeldy i Scotta. Sarę to denerwowało. Nie podobało jej się, jak skończyła Zelda. Mnie z kolei nie podobało się to, co wypisywał Scott. Dowcip przestał nas bawić.
Paul Renoir stał przy wielkim oknie, w skupieniu wpatrując się w Pacyfik.
– Jon się spóźnia – zwrócił się do okna i do oceanu. – Mam wam przekazać, że niedługo przyjdzie. Prosił, żebyście zaczekali.
– W porządku, stary.
Usiedliśmy z Sarą przy winku, z widokiem na zajęczy pyszczek. On z kolei miał widok na Pacyfik. Popadł w zadumę.
– Chinaski – odezwał się – czytałem sporo twoich rzeczy. Są kurewsko dobre. Trzeba ci przyznać, że jesteś niezły...
– Dziękuję. Obaj jednak wiemy, kto jest lepszy. Ty jesteś lepszy.
– Eu – skwitował, nie odwracając twarzy od oceanu – jest mi niezmiernie miło, że to... dostrzegasz.
Otwarły się drzwi. Bez stukania wkroczyła młoda dziewczyna z długimi czarnymi włosami. Zanim zdążyliśmy się obejrzeć, leżała już na oparciu sofy, wyciągnięta na całej długości jak kot.
– Nazywam się Popppy – oświadczyła. – Przez 4 p.
– Ja jestem Scott, a to jest Zelda – odbiło mi znowu.
– Przestań pieprzyć – zezłościła się Sara.
Podałem nasze prawdziwe imiona.
Paul oderwał wzrok od oceanu.
– Popppy należy do grona sponsorów twojego scenariusza.
– Jeszcze słowa nie napisałem.
– Ale napiszesz...
– Czy byłabyś tak dobra? – Z wymownym spojrzeniem podałem Sarze pusty kieliszek.
Sara to kochana dziewczyna. Wzięła kieliszek i wyszła do kuchni. Wiedziała, że gdybym poszedł sam, wetknąłbym nos do każdej butelki, po czym niechybnie bym narozrabiał.
Dopiero później dowiedziałem się, że Popppy miała również ksywę „Księżniczka z Brazylii” i na rozruch wrzuciła dziesięć tysięcy dolarów. Nie było to zbyt wiele, ale w sam raz, żeby opłacić czynsz i od czasu do czasu zafundować sobie drinka.
Księżniczka zaszczyciła mnie spojrzeniem z kociego legowiska na oparciu kanapy.
– Czytałam pańskie rzeczy. Jest pan bardzo dowcipny.
– Dziękuję. – Popatrzyłem na Paula. – Słyszałeś, stary, co ona mówi? Jestem dowcipny.
– Z pewnością – powiedział – należy ci się jakieś miejsce...
Na widok Sary wracającej z pełnymi kieliszkami zerwał się i popędził do kuchni. Sara usiadła koło mnie. Golnąłem jednego.
Właściwie, przyszło mi do głowy, mógłbym udawać, że piszę scenariusz, i miesiącami kręcić się po Marina del Rey, popijając drinka za drinkiem. Zanim zdążyłem na dobre rozsmakować się w tym pomyśle, trzasnęły drzwi i w progu stanął Jon Pinchot.
– O, jesteście!
– Eu – odparłem.
– Chyba znalazłem sponsora! Nic, tylko siąść i pisać!
– To może potrwać kilka miesięcy.
– Ależ naturalnie...
Wrócił Paul, niosąc dla Księżniczki kieliszek czegoś dziwnie różowego.
Pinchot popędził do kuchni po drinka dla siebie.
Było to pierwsze z wielu spotkań, które, przynajmniej dla mnie, kończyły się ciężką popijawą. Uznałem tę sytuację za niezbędny bodziec do pracy, bo naprawdę interesowały mnie jedynie poezja i opowiadania. Pisanie scenariuszy uważałem za skończony idiotyzm. Niemniej lepsi ode mnie dawali się wpuścić w ten żałosny proceder.
Jon Pinchot wrócił z drinkiem i usiadł.
To miał być długi wieczór. Gadaliśmy bez końca, nie bardzo wiem o czym. Ostatecznie wypiliśmy z Sarą tyle, że nie byliśmy w stanie wracać samochodem. Uprzejmie zaoferowano nam sypialnię.
W tej właśnie sypialni, w ciemnościach, kiedy na dobranoc nalewaliśmy sobie porządnego czerwonego wina, Sara spytała mnie, czy napiszę scenariusz.
– Ani mi się śni – odpowiedziałem.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
W parę dni później miałem telefon od Pinchota. Chciałby ruszyć ze scenariuszem. Może byśmy wpadli do niego.
Wytłumaczył nam co i jak, więc wsiedliśmy w garbusa i podskoczyliśmy w stronę Marina del Rey. Jakbym się znalazł na nieznanym lądzie.
Jechaliśmy koło przystani, mijając łodzie, w większości żaglówki. Na pokładach obijali się ludzie wystrojeni w żeglarskie ciuchy, czapki, daszki przeciwsłoneczne. Wyglądali, jakby jakimś cudem nie dotyczył ich trud codziennego życia. Wyglądali, jakby ich nigdy nie dopadł ani nie miał dopaść kołowrót. Cóż – przywileje Wybrańców w krainie wolnych ludzi. Na mój gust zresztą wyglądali dość głupio. Oni o moim istnieniu naturalnie nie mieli nawet pojęcia.
Od doków odbiliśmy w prawo. Mijaliśmy teraz uliczki o wymyślnych nazwach ułożonych alfabetycznie. Znaleźliśmy naszą uliczkę, skręciliśmy w prawo, znaleźliśmy numer, wjechaliśmy na podjazd. Pod nogami mieliśmy piach, przed oczami, w bezpiecznej odległości, ocean. Piasek wydawał się czystszy niż znane mi piaski, woda błękitniejsza, a wietrzyk bardziej łagodny.
– Zobacz – powiedziałem do Sary. – Wylądowaliśmy na przyczółku śmierci. Moja dusza puszcza pawia.
– Kiedy wreszcie przestaniesz się cackać ze swoją duszą? – usłyszałem w odpowiedzi.
Nie musiałem zamykać garbusa. Ja jeden potrafiłem go uruchomić.
Stanęliśmy na progu. Zastukałem.
Otworzył wysoki, szczupły delikacik, z gatunku tych, co to rozsiewają wokół siebie woń sztuki. Widać było na kilometr, że przyszedł na świat Tworzyć, Tworzyć wiekopomne dzieła, nienękany przez przyziemne troski, jak ból zęba, pieskie szczęście czy brak wiary we własne siły. Miał wygląd geniusza. Ja sam wyglądam jak pomywacz w knajpie i tego rodzaju typki zawsze mnie lekko wkurwiają.
– Przyjechaliśmy po brudną bieliznę do prania – powiedziałem.
– Nie zwracaj na niego uwagi – pośpiesznie włączyła się Sara.
– Jesteśmy zaproszeni przez Pinchota.
– Eu – odpowiedział. – Wejdźcie, bardzo proszę... Poszliśmy śladem jego zajęczej mordki. Nagle przystanął z wdziękiem, jakby wyrosła przed nim niewidzialna krawędź.
– Naleję sobie teraz WÓD-KI – rzucił przez lewe ramię, jakby cały świat z zapartym tchem słuchał jego subtelnej deklaracji. Zniknął w kuchni.
– To Paul Renoir, Jon wspomniał o nim któregoś wieczoru – powiedziała Sara. – Pisze opery. Robi też w gatunku zwanym Kino-Operą. Ścisła awangarda.
– Niech sobie będzie, kim chce, ale nie życzę sobie, żeby mi ćwiąkał nad uchem.
– Każdego skreślasz od razu. Nie wszyscy mogą być tacy jak ty.
– Wiem, ale to ich problem.
– Twój lęk przed światem – stwierdziła Sara – to główne źródło twojej siły.
– Szkoda, że nie ja to wymyśliłem.
Paul wrócił z apetycznym drinkiem. W środku pływał kawałeczek limony, Paul mieszał całość szklaną pałeczką. Ekstraklasa.
– Paul – zagadnąłem – znajdzie się tam coś do picia?
– Eu, przepraszam – odpowiedział. – Bardzo proszę, obsłużcie się.
Depcąc Sarze po piętach, wparowałem do kuchni. Wszędzie stały butelki. Czekając na decyzję, otworzyłem puszkę z piwem.
– Darujmy sobie lepiej mocniejsze trunki – zaproponowała moja dobra pani. – Wiesz, co się z tobą potem dzieje.
– Racja. Strzelmy sobie po winku.
Znalazłem korkociąg i wybrałem zachęcającą butelkę czerwonego wina.
Strzeliliśmy po jednym, dolaliśmy do pełna i wyszliśmy na pokoje.
Był czas, kiedy lubiłem porównywać nas z Sarą do Zeldy i Scotta. Sarę to denerwowało. Nie podobało jej się, jak skończyła Zelda. Mnie z kolei nie podobało się to, co wypisywał Scott. Dowcip przestał nas bawić.
Paul Renoir stał przy wielkim oknie, w skupieniu wpatrując się w Pacyfik.
– Jon się spóźnia – zwrócił się do okna i do oceanu. – Mam wam przekazać, że niedługo przyjdzie. Prosił, żebyście zaczekali.
– W porządku, stary.
Usiedliśmy z Sarą przy winku, z widokiem na zajęczy pyszczek. On z kolei miał widok na Pacyfik. Popadł w zadumę.
– Chinaski – odezwał się – czytałem sporo twoich rzeczy. Są kurewsko dobre. Trzeba ci przyznać, że jesteś niezły...
– Dziękuję. Obaj jednak wiemy, kto jest lepszy. Ty jesteś lepszy.
– Eu – skwitował, nie odwracając twarzy od oceanu – jest mi niezmiernie miło, że to... dostrzegasz.
Otwarły się drzwi. Bez stukania wkroczyła młoda dziewczyna z długimi czarnymi włosami. Zanim zdążyliśmy się obejrzeć, leżała już na oparciu sofy, wyciągnięta na całej długości jak kot.
– Nazywam się Popppy – oświadczyła. – Przez 4 p.
– Ja jestem Scott, a to jest Zelda – odbiło mi znowu.
– Przestań pieprzyć – zezłościła się Sara.
Podałem nasze prawdziwe imiona.
Paul oderwał wzrok od oceanu.
– Popppy należy do grona sponsorów twojego scenariusza.
– Jeszcze słowa nie napisałem.
– Ale napiszesz...
– Czy byłabyś tak dobra? – Z wymownym spojrzeniem podałem Sarze pusty kieliszek.
Sara to kochana dziewczyna. Wzięła kieliszek i wyszła do kuchni. Wiedziała, że gdybym poszedł sam, wetknąłbym nos do każdej butelki, po czym niechybnie bym narozrabiał.
Dopiero później dowiedziałem się, że Popppy miała również ksywę „Księżniczka z Brazylii” i na rozruch wrzuciła dziesięć tysięcy dolarów. Nie było to zbyt wiele, ale w sam raz, żeby opłacić czynsz i od czasu do czasu zafundować sobie drinka.
Księżniczka zaszczyciła mnie spojrzeniem z kociego legowiska na oparciu kanapy.
– Czytałam pańskie rzeczy. Jest pan bardzo dowcipny.
– Dziękuję. – Popatrzyłem na Paula. – Słyszałeś, stary, co ona mówi? Jestem dowcipny.
– Z pewnością – powiedział – należy ci się jakieś miejsce...
Na widok Sary wracającej z pełnymi kieliszkami zerwał się i popędził do kuchni. Sara usiadła koło mnie. Golnąłem jednego.
Właściwie, przyszło mi do głowy, mógłbym udawać, że piszę scenariusz, i miesiącami kręcić się po Marina del Rey, popijając drinka za drinkiem. Zanim zdążyłem na dobre rozsmakować się w tym pomyśle, trzasnęły drzwi i w progu stanął Jon Pinchot.
– O, jesteście!
– Eu – odparłem.
– Chyba znalazłem sponsora! Nic, tylko siąść i pisać!
– To może potrwać kilka miesięcy.
– Ależ naturalnie...
Wrócił Paul, niosąc dla Księżniczki kieliszek czegoś dziwnie różowego.
Pinchot popędził do kuchni po drinka dla siebie.
Było to pierwsze z wielu spotkań, które, przynajmniej dla mnie, kończyły się ciężką popijawą. Uznałem tę sytuację za niezbędny bodziec do pracy, bo naprawdę interesowały mnie jedynie poezja i opowiadania. Pisanie scenariuszy uważałem za skończony idiotyzm. Niemniej lepsi ode mnie dawali się wpuścić w ten żałosny proceder.
Jon Pinchot wrócił z drinkiem i usiadł.
To miał być długi wieczór. Gadaliśmy bez końca, nie bardzo wiem o czym. Ostatecznie wypiliśmy z Sarą tyle, że nie byliśmy w stanie wracać samochodem. Uprzejmie zaoferowano nam sypialnię.
W tej właśnie sypialni, w ciemnościach, kiedy na dobranoc nalewaliśmy sobie porządnego czerwonego wina, Sara spytała mnie, czy napiszę scenariusz.
– Ani mi się śni – odpowiedziałem.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
