Hologram - ebook

– „Świat duchowy i świat materialny nawzajem się przenikają”, mówił ksiądz podczas kazania. Co to znaczy? – zapytał Tadeusz swoją starszą siostrę.

– Tadek, nie wiem, może chodzi o to, że teraz nasi rodzice siedzą obok nas, a my ich nie widzimy.

– To niesprawiedliwe, oni nas widzą i słyszą, a my nie.

– Mamy pewne ograniczenia… A chciałbyś ich widzieć? Nie boisz się?

– Nie, tęsknię za nimi.

Tadek miał dwanaście lat. Wychowywała go pełnoletnia siostra, bo ich rodzice zginęli przysypani lawiną, kiedy wspinali się na Elbrus, najwyższy szczyt w Europie. Chociaż oficjalnie Elbrus znajduje się w części azjatyckiej, to jednak przez niektórych alpinistów uważany jest za europejski. To była świeża historia, do tragicznego zdarzenia doszło niespełna rok temu.

Natalia skończyła liceum i studiowała na pierwszym roku. Ze względu na brata musiała podjąć studia zaoczne. Utrzymywali się z renty po rodzicach, a dziewczyna dorabiała, pracując w sklepie. Nie przelewało im się, ale cieszyli się, że sąd ich nie rozdzielił i przyznał prawo do opieki nad niepełnoletnim bratem starszej siostrze. Ich rodzice poznali się na studiach na jednym z obozów dla alpinistów. Oboje mieli pasję do wspinaczki. Ona zaczynała od ścianek wspinaczkowych, a on był nawet na ekspedycji w Himalajach, ale była to jego pierwsza i jedyna wyprawa; nie atakował szczytu, tylko pomagał, uczył się i przygotowywał drogę liderom. Od kiedy dzieci przyszły na świat, nie mieli możliwości wyjechać gdzieś na dłużej. Dopiero kiedy podrosły, raz w roku wyruszali, w miarę swoich możliwości, w wyższe partie gór. Rodzeństwu pomagała wtedy i służyła wsparciem siostra ich matki Barbara. Miała swoją rodzinę, męża Antka i dwie córki, Paulinę i Kasię, chętnie jednak kontaktowała się z nimi, a w razie problemów zastępowała im matkę.

Tak było i teraz, gdy zabrakło rodziców.

– Natalia, ty w tym tygodniu jedziesz na zajęcia? – dzwoniła z pytaniem ciocia Basia.

– Tak, ale wrócę na noc, Tadek nie lubi sam nocować.

– Potrzeba wam czegoś?

– Nie, dziękuję.

– Ale na obiad w niedzielę przyjdziecie?

– Raczej na kolację, nie wrócę wcześniej niż o siedemnastej.

Tadek chętnie oglądał zdjęcia swoich rodziców. Wśród nich wiele było zrobionych w górach. Chłopiec lubił góry, a jednocześnie ich nienawidził. Uważał, że zabrały mu ojca i matkę.

– Dlaczego oni odeszli? – pytał często swoją siostrę.

– Nie odeszli, zginęli. Nie można już tego zmienić, nic na to nie poradzę. Też mi żal. To byli także moi rodzice.

– Przecież te góry nie są niebezpieczne.

– A jednak od czasu do czasu ktoś w nich ginie. Ludzie giną, wchodząc na znacznie niższe szczyty, które wydają się jeszcze bezpieczniejsze. Ostatnio gdzieś czytałam, że grupa turystów utknęła na Babiej Górze. Nasi rodzice mają przynajmniej grób, a są i tacy, którzy na zawsze pozostają w górach, bo nikt nie był w stanie ich ciał przetransportować na dół, a często nawet ich odnaleźć w trudno dostępnych szczelinach, gdzie znaleźli swój grób.

– To takie smutne…

– Wiem… Ale mamy siebie.

– Nie chciałaś nigdy wyruszyć w góry tak jak oni?

Natalia wzięła brata za rękę i pociągnęła go do regału.

– Zobacz, to są wszystko książki o górach.

– Przeczytałaś je?

– Nie, ale każdą miałam w ręku i przynajmniej obejrzałam zdjęcia. Na razie nawet nie myślę, żeby się tam wybierać, ale może w przyszłości to się odmieni. Jak chcesz, to możemy w przyszłym tygodniu się wybrać na cmentarz.

– To pojedźmy.

W ten weekend Tadek został sam, a Natalia pojechała na studia. Studiowała na akademii sztuk pięknych, na wydziale sztuki użytkowej. Trudno było się tam dostać, na szczęście dziewczyna miała prawdziwy talent. Potrafiła ładnie malować, ale nie tylko – wcześniej wykonała także kilka rzeźb. Rodzice, widząc jej predyspozycje, zapisali ją na warsztaty rzeźbiarskie dla dzieci i dorosłych, w których uczestniczyła razem z nią jej matka.

W przyszłości Natalia chciała projektować mieszkania albo meble, przy czym nie widziała siebie w roli pracownika, wolałaby raczej prowadzić własną działalność. W przeciwieństwie do młodszego brata miała plany na przyszłość. Tadek tymczasem nie wiedział, co będzie robił kiedyś, nawet o tym nie myślał. Był jeszcze młody i odkładał jakiekolwiek decyzje na później.

Kiedy został sam, zaczął przeglądać książki, które pokazała mu siostra. Dużo w nich było treści, więc zniechęcony odkładał je po kolei, by w końcu dotrzeć do tych pozycji, które opisywały Kaukaz i góry, w których zginęli jego rodzice. Na okładce widniało zdjęcie dwóch zaśnieżonych wierzchołków. Góra nazywana była śnieżną górą, dziewczęcymi piersiami albo górą, która przynosi szczęście. „Co?” – powiedział do siebie Tadek. „Jakie szczęście, chyba nieszczęście”. Czytał dalej, że mityczny bóg Zeus do skał Elbrusu kazał przykuć Prometeusza, który wykradł z nieba ogień i podarował go ludziom. Chłopiec czytał o tajemnicach i legendach dotyczących tej góry. Wieczorem, kiedy do domu po zajęciach wróciła Natalia, zaczął dzielić się z nią informacjami.

– Chodź, przyniosłam nuggetsy z KFC, zjemy sobie.

Dziewczyna włożyła do mikrofalówki talerzyk z frytkami i kawałkami kurczaka.

– Co robiłeś cały dzień?

– Nic, czytałem książki o górach.

– Nie odrobiłeś lekcji? Jutro mamy iść do cioci Basi.

– Wieczorem i jutro w ciągu dnia odrobię.

– Dużo masz zadane?

– Pracę z angielskiego i matematyki.

– Ucz się języka, to będziesz w przyszłości mógł wyjeżdżać.

– Nie wiem, dokąd mógłbym wyjechać.

– Ja też nie wiem, ale jest dużo ciekawych miejsc.

– Wiesz co, Natalia, w jednej z tych książek o górach było napisane, że są dosyć łatwe do wejścia.

– Rozumiem, że mówisz o Elbrusie.

Tadek kiwnął głową, żeby potwierdzić.

– Niby tak, ale nie doczytałeś wszystkiego, są łatwe i trudne zarazem. Pogoda się często zmienia, na takiej wysokości brakuje tlenu, trzeba odpowiednio się aklimatyzować.

– Co to znaczy aklimatyzować się?

– Trzeba się przyzwyczaić do wysokości i panującej tam pogody. To są wysokie góry.

– Jak dorosnę, pojadę tam i wejdę na nie.

– Chcesz pójść w ślady naszych rodziców?

– Możliwe.

– Jesteś jeszcze młody, masz dużo pomysłów, jutro zmienisz plany.

*

Mijały lata i w głowie Tadka coraz wyraźniej rysowały się plany na przyszłość. Najlepsze oceny miał z geografii, z tego przedmiotu wyraźnie dystansował swoich rówieśników. Kiedy przyszedł czas decydować o dalszej drodze, zastanawiał się, jaki kierunek wybrać.

Natalia skończyła swoje studia i rozglądała się za lepszą pracą w swoim fachu. Na początku pracowała w szkole plastycznej jako nauczycielka przedmiotów artystycznych, przede wszystkim rysunku. Spotykała się z nauczycielem muzyki, który uczył w innej szkole, muzycznej, a poznali się na kursie języka angielskiego. Planowali wspólną przyszłość, ale zdawali sobie sprawę, że z dwóch pensji nauczycielskich niełatwo się utrzymać, tym bardziej kiedy założą rodzinę i pojawią się dzieci.

– Słuchaj, moje obrazy mają wzięcie, prawie wszystkie wysprzedały się na pniu – chwaliła się Natalia.

– Prawie. To znaczy, że coś ci zostało – odpowiedział Felek, jej chłopak.

– Ten z kołyszącą się na fali żaglówką.

– Ładny obraz, moim zdaniem najładniejszy, może za dużo za niego zażądałaś?

– Nie sądzę, zostanie najwyżej do następnej aukcji. Chciałabym znaleźć pracę przy projektowaniu mebli… Może zdecydować się na własną działalność, co ty na to?

– Wszyscy mówią, że teraz nie ma dobrego klimatu na własny biznes.

– Dlaczego?

– Wszędzie są rygory, kontrole co chwilę, za małą pomyłkę możesz się nie wypłacić. To zniechęca.

– Niby miało być łatwiej.

– Teoretycznie jest łatwiej założyć działalność, ale ją prowadzić, ba, utrzymać już jest trudno.

– To co mamy zrobić?

– Myślałem o zespole, ale trudno się przebić.

– Grasz przecież, robicie koncerty.

– Tak, ale do kotleta, a tu chodzi o prawdziwą komercję.

Rozmowę przerwało im pukanie do drzwi.

– Pewnie Tadek – powiedziała Natalia i rzeczywiście w drzwiach stanął jej brat.

– Cześć – przywitał go Felek. – Co tam, maturzysto?

– Ciężko – odpowiedział Tadek, rzucając w przedpokoju plecak. – Jest coś do jedzenia?

– Nie ma, ale zamówmy coś, co wy na to, chłopaki? – zaproponowała Natalia.

– Ja jestem za – zareagował na propozycję Felek. – Tylko co?

– Kto z was jest za dobrą pizzą?

– Ja mogę zjeść. – Chłopak Natalii nie był specjalnie wybredny.

– Zaproponowałaś, to zamów – odpowiedział Tadek. – Tylko poproś, żeby się streszczali, matematyka wyciągnęła ze mnie wszystkie siły.

– Miałeś dzisiaj matmę? – zapytał Felek.

– Dodatkowe zajęcia przygotowujące do matury. Chodzę, bo jakbym chciał zdawać na geografię albo na ekonomię, to potrzebuję punktów z matematyki.

– Widzę, że będziemy mieć ekonomistę w rodzinie – zauważył chłopak Natalii.

– Jeszcze nie wiem, wolałbym iść na geografię, ale co później robić po takich studiach? Natalia odradzała mi pracę nauczyciela… Widzę, jak się męczy i przygotowuje do lekcji.

– O, dzwonią do drzwi! – przerwała im dziewczyna.

– Tak szybko się uwinęli? – zdziwił się Felek.

– Idź, otwórz i zapłać – zwróciła się do niego Natalia. – Przygotuję talerze.

– Jest i cola, zamawiałaś? – zapytał chłopak, gdy po chwili wrócił z ciepłą pizzą.

– To jakiś bonus.

Kiedy jedli, Tadek zachowywał się, jakby chciał coś powiedzieć.

– Robisz dziwną minę – zauważyła Natalia, która dobrze znała brata.

– Coś dziwnego się ostatnio ze mną dzieje, tak przynajmniej mi się wydaje.

– Co uważasz za dziwne? – zapytał Felek.

– Nie potrafię tego dokładnie wyjaśnić.

– To po co zacząłeś rozmowę? – zwróciła mu uwagę siostra.

– Nie zacząłem, ty się wcześniej zapytałaś, więc odpowiedziałem. Widzę dziwnych ludzi, tak jakby nie byli stąd.

– Może to jacyś przyjezdni.

– Możliwe, wydaje mi się jednak, że tylko ja ich widzę.

– Jaki masz na to dowód? – zapytał zdziwiony Felek.

– Tak mi się wydaje.

– „Wydaje się” to nie jest dowód – odpowiedział chłopak Natalii.

– Jadę autobusem, przede mną siedzi osoba, dziwnie ubrana, nikt nie zwraca na nią uwagi, tylko ja.

– To nie przesądza.

– Siada ktoś na jej miejsce.

– Jak to? Na siedzącego?

– Ta osoba była jakby z powietrza.

– Musisz mi to kiedyś pokazać – powiedziała Natalia.

– Też jestem ciekawy – wtrącił Felek. – Widziałem kiedyś taki film, jak facet założył ciemne okulary, to widział kosmitów.

Tadkowi nie spodobało się to porównanie i nie chciał kontynuować rozmowy na ten temat.

– Ej! Nie obrażaj się, tak tylko powiedziałem – zareagował Felek, widząc jego minę.

– Jak mam wam pokazać, skoro nie jeździcie ze mną autobusem? Sam zresztą nie wiem, czy to jest prawda, czy mi się tak tylko wydaje.

– A tu, w domu, coś widzisz? – pytał dalej Felek.

Tadek przez chwilę nic nie mówił, co zaniepokoiło Natalię.

– Widzisz coś w domu, tu, koło nas?

– Nie – odpowiedział krótko brat.

– A już się przestraszyłam, że mamy w domu jakieś dziwadło.

Tadek wyszedł do swojego pokoju, a Natalia ściszonym głosem powiedziała do swojego chłopaka:

– Tadek jak był mały, to często patrzył w jakiś punkt albo machał ręką do kogoś, kogo nie było widać.

– Naprawdę?

– Osobiście tego nie zauważyłam, ale rodzice mówili o tych jego dziwnych skłonnościach.

– Aż mnie dreszcze przeszły. – Felek się wzdrygnął.

– Słyszałeś teraz, że w domu nie ma nikogo, nie przejmuj się.

– Wierzysz w to?

– Nie wiem sama, w co mam wierzyć, a w co nie.

*

Tadeusz przygotowywał się do matury i zastanawiał się, na jakie studia ma złożyć papiery, jeśli powiedzie mu się na egzaminie dojrzałości. Postanowił, że bez względu na to, co się będzie działo, musi odpocząć i wyjechać gdzieś przynajmniej na tydzień. Nie miał dziewczyny, ale miał paczkę sprawdzonych przyjaciół, z którymi już na ten temat rozmawiał. Przed nim była jeszcze studniówka, na którą nie miał z kim iść. Czasu na poszukanie dziewczyny było niewiele, wobec czego postanowił, że najwyżej pójdzie sam.

– Jakie masz plany na studniówkę? – Siostra martwiła się, że nie ma nikogo do pary.

– Jak to jakie? Pójdę sam. Nie jestem pierwszy i ostatni, czemu pytasz?

– Tak zapytałam, myślałam, że masz jakąś bliższą koleżankę albo sympatię.

– A ty z kim byłaś, bo nie pamiętam?

– Z kimś ze szkoły, z tym że nie z mojej klasy. W naszym roczniku w szkole były trzy klasy maturalne. We wszystkich przeważały dziewczyny, mimo to znaleźli się chłopcy, którzy nie mieli pary. Umówiliśmy się, że wszyscy pójdziemy razem i będziemy się bawić wspólnie.

– Dobry pomysł.

– Ty nie możesz zrobić podobnie?

– Może i bym mógł zapytać, czy któraś z dziewczyn nie ma pary, ale chyba jest już za późno. Zresztą, co ja mówię, do tańca się nie nadaję, nie błyszczę też, jeśli chodzi o sprawy towarzyskie.

– Nie martw się, jakoś to będzie.

Tadeusz miał już kupiony garnitur, który planował założyć na maturę i ślub oraz wesele swojej siostry. Natalia planowała wyjść za mąż w czerwcu, wesele miało być skromne. Oficjalnie do tańca przygrywać miał zespół Felka. Felek chciał też zagrać na studniówce u Tadka, ale większość uczniów wybrała muzykę didżeja, uważając, że będzie taniej i że będzie można pobawić się przy najnowszych hitach. Tadek nie był towarzyski i najbliższe wydarzenia wywoływały u niego stres. Im bliżej było do studniówki, tym bardziej się denerwował.

– Co się tak spinasz? – pytała go siostra, widząc jego nerwowe zachowanie.

– Nie wiem.

– Przecież nikt tam cię nie pogryzie, pójdziesz, pogadasz, może potańczysz, pojesz, popijesz… _À propos_, będzie alkohol?

– Pewnie tak.

– Nie przesadzajcie z nim, lepiej się pobawić na wesoło niż na smutno.

– Robisz problemy na zapas. Nie mam na to wpływu, kto przyniesie i w jakich ilościach, nie będę się wychylał.

W tym momencie Natalia zauważyła, że brat spojrzał w prawo i zawiesił przez chwilę na czymś wzrok. Zaniepokoiła się, bo przypomniało jej się, jak opowiadał, że czasami widzi jakieś byty lub dla niego tylko widoczne dziwne osoby. Dawno o nich nie mówił.

– Stało się coś?

– Co miałoby się stać? – Tadek odwrócił się twarzą do niej.

– Nic, tak pytam, spojrzałeś tak dziwnie.

– Nie mogę się patrzeć, gdzie chcę?

– Możesz, ale kiedyś opowiadałeś, że w swoim otoczeniu widzisz jakieś osoby…

– Ja opowiadałem? Nie pamiętam. – Udał, że nie wie, o co siostrze chodzi z tym pytaniem.

Natalia nie chciała poruszać już tego tematu. Widziała, że jej brat jest podenerwowany, ale tłumaczyła sobie, że to pewnie przez studniówkę. Kiedy wyszedł z domu, weszła do jego pokoju. Nie było w nim niczego, co mogłoby ją zaniepokoić. Komputer był włączony, a na nim otwarta strona internetowa o Agharcie. Natalia nie spotkała się jeszcze z takim pojęciem. Nie chciała przeglądać mu stron, żeby nie posądzał jej o grzebanie mu w komputerze. Wzięła tylko małą karteczkę i zapisała nazwę: „Agharta”.

Po południu przyszedł do niej Felek. Miał przerwę między zajęciami w szkole muzycznej a prywatnymi lekcjami, których udzielał po godzinach.

– Nie byłaś dzisiaj w pracy? – zapytał.

– Tylko na dwóch lekcjach rano – odpowiedziała Natalia.

– Co jesteś taka?

– Jaka?

– Nie wiem, nie widzę uśmiechu na twoich ustach. – Próbował ją pocałować.

Nie broniła się, ale nie było jej do śmiechu.

– Brat jakiś dziwny jest ostatnio.

– Nie cieszy się ze studniówki?

– Wręcz przeciwnie, jest jakiś spięty, nie chce nawet rozmawiać ze mną na ten temat.

– Nie ma dziewczyny, może jest gejem? Nie zastanawiałaś się?

– Nie sądzę, raczej nie.

– Pogadaj z nim szczerze na ten temat. Masz coś do zjedzenia? Nie jadłem od rana.

– Zupę z wczoraj, może być?

– Co tam wczoraj było? Niech no sobie przypomnę… Żurek? Można jeść tę zupę dwa razy z rzędu?

– Stała w lodówce, jest dobra. Ja też nie jadłam, zjedzmy razem.

– A Tadek?

– Jak go znam, pójdzie na kebab albo co innego.

Natalia wyjęła garnek z zupą i dolała wody, bo była za gęsta. Podsmażyła kiełbasę z cebulką.

– Nie mam ziemniaków, możemy zjeść z chlebem? – zapytała.

Felek przytaknął tylko skinieniem głowy.

Kiedy jedli, dziewczyna powiedziała, co ją zaniepokoiło.

– Kiedy z nim rozmawiałam, on nagle spojrzał w drugą stronę. Wyglądało to tak, jakby zwrócił uwagę na kogoś, kto przed chwilą się pojawił, lub zauważył coś dziwnego. Zaraz przypomniało mi się to, o czym ostatnio opowiadał, o tych ludziach, niby niewidzialnych, co ich spotkał w autobusie.

– I ty mu uwierzyłaś?

– Nie wiem, a ty? Wtedy też go słuchałeś i widziałam, że minę miałeś nietęgą.

– Może tak, ale co innego jest przestraszyć się, a co innego wierzyć w jakieś zmyślone historie. Może się czegoś naoglądał w Internecie.

– _À propos_ Internetu, słyszałeś o czymś takim jak Agharta? – Natalia przeczytała z kartki.

– Nie, nigdy nie słyszałem o czymś takim. Może to coś z mitologii? W końcu ma maturę niedługo. Jakaś Troja, Agamemnon, z tym to kojarzę. Spójrz do Internetu i zaspokój swoją ciekawość.

– Później, nie mam teraz czasu.

– Malujesz coś? – Felek podszedł do sztalugi z napoczętym płótnem. – Jakieś góry?

– To jest Elbrus.

– Wyglądają jak kobiece piersi.

– Masz skojarzenia…

Felek przyciągnął Natalię do siebie i próbował złapać ją za piersi. Dziewczyna nie sprzeciwiała się, ale kiedy chłopak usiadł na krześle i zachęcał ją, żeby usiadła na jego kolanach, odmówiła mu.

– Posprzątam po obiedzie. Ale miałeś rację, ta góra jest tak nazywana – dziewczęce piersi.

– Widzisz, nie znam się na tym, a jednak trafiłem – odpowiedział wyraźnie ucieszony Felek. – Nie miałem na myśli piersi, tylko górę – dodał jeszcze.

– Czeka mnie jeszcze trochę pracy – powiedziała Natalia, wracając do poprawiania szczegółów na obrazie.

– Widzę, że macie razem z młodym obsesję na punkcie tych gór.

– Czemu zaraz obsesję? Nie wiesz, jak to jest, kiedy zginą twoi rodzice w takich dramatycznych okolicznościach.

– Powiedz mi, czy ty ich widziałaś przed pogrzebem?

– Nie, nie pozwolono nam otworzyć trumien.

„To skąd wiesz?” – Felek chciał zapytać, ale się powstrzymał. Wiedział, że to bolesny temat i jeszcze nie pora, żeby porozmawiać o tym szczerze i wyjaśnić wszystkie zagadki.

– Wróćmy do tego czegoś, co mieliśmy sprawdzić w Internecie.

Chłopak otworzył laptopa i czekał, aż się włączy.

– Możesz mi powtórzyć to słowo? – powiedział do Natalii.

Dziewczyna zaczęła szukać kartki.

– Leżała tu kartka, widziałeś, jak ją kładłam?

– Nie pamiętam.

– Ech, mam ją w kieszeni. Agharta – powtórzyła słowo.

– Mówiłem ci, że to coś z mitologii, legendarne państwo, które miało znajdować się pod ziemią, gdzieś w okolicach Himalajów. Patrz, naziści przed drugą wojną światową byli zainteresowani odszukaniem tego państwa.

– Ciekawe, czy to prawdziwe historie.

– Bajki.

– Mówiłeś „legendarne”, a w każdej legendzie jest ziarenko prawdy.

– Co ty mówisz, wierzysz w takie coś?

– Ciekawe, po co to było Tadkowi, może przygotowuje się rzeczywiście do matury z geografii i szukał takiego tematu. Himalaje?

– Jeszcze czegoś mam ci poszukać na ten temat? – zapytał Felek, przechodząc na YouTube’a i szukając muzyki.

– Nie szukaj, zapytam młodego, jak wróci.

*

Natalia jednak nie zapytała, może wyleciało jej to z głowy. Mijały dni, minęła i studniówka. Była spokojna. Tadeusz poszedł bez pary, ale z kimś wrócił.

– Lena, nie znudziło ci się jeszcze moje opowiadanie? – zapytał Tadeusz.

– Nie, mogę słuchać, masz ładny głos i ciekawie mówisz – komplementowała go dziewczyna.

– Muszę przedstawić cię mojej siostrze.

Lena nie znała jeszcze dobrze historii Tadeusza i nie wiedziała, że już od dłuższego czasu są sami, bez rodziców. Nie śmiała go o to pytać, bała się, że może zadać mu drażliwe pytanie, a chłopak jej się podobał i wiązała z nim plany na przyszłość.

– Mieszkasz razem z siostrą? – zapytała go ostrożnie.

– Tak, siostra w tym roku wychodzi za mąż, za Felka.

– Felek, rzadko spotykane imię.

– Masz rację, ja oprócz mojego niedoszłego szwagra nie znam innego Felka.

Natalia była zadowolona, kiedy jej młodszy brat powiedział, że ma dziewczynę i chciałby zaprosić ją do domu.

– Może ugotuję coś dobrego i zaprosisz koleżankę na obiad? Albo na kolację, co wolisz? – zapytała Natalia.

– Obiad będzie chyba lepszy. Dziękuję ci, że tak chętnie chcesz mi pomóc.

– Cieszę się, że masz dziewczynę. Powiedz mi tylko, kiedy chciałbyś ją zaprosić.

– W sobotę?

– Tę najbliższą?

– O tej właśnie myślałem.

– Nie ma sprawy.

Tadek znowu się gdzieś zapatrzył tak, jakby kogoś widział.

– Słuchasz mnie?! – zapytała podniesionym głosem Natalia.

– Przepraszam, co mówiłaś?

– Co mam przygotować, co ona lubi?

– Powiem szczerze, że nawet nie wiem, krótko się znamy. Raptem od studniówki.

– Pewnie obydwoje nie mieliście pary.

Tadek nic nie odpowiedział. Zadzwonił do dziewczyny, żeby zapytać, czy pasuje jej sobota, i przy okazji zapytał ją, co lubi.

– Nie martw się o mnie, ja prawie wszystko lubię – odpowiedziała Lena.

– „Prawie” to nie „wszystko”. Moja siostra chciała coś ugotować na obiad, może gołąbki?

– Bardzo lubię! – ucieszyła się Lena.

– Pytam, bo wychodzą jej naprawdę smaczne.

– Chętnie się poczęstuję.

– Słyszałaś, siostra? – zapytał podekscytowany.

– Nie podsłuchiwałam.

– Jeśli dasz radę, to ugotuj gołąbki.

– Dobrze, Felek też przyjdzie, bo lubi gołąbki. Dotrze po zapachu, he, he, he – roześmiała się Natalia. – Mam rozumieć, że w sobotę?

– Tak.

W tym momencie Tadek jakby zamarł i zesztywniał. Patrzył i zrobił gest, jakby chciał się otrząsnąć lub nie dopuścić, żeby ktoś go złapał za ramię. Natalia zauważyła tę reakcję.

– Hej! Coś się stało? – zapytała.

– Nic – odpowiedział, ale jego głęboki oddech przeczył tej odpowiedzi.

Później, kiedy Natalia była z Felkiem sam na sam, opowiedziała mu o tym zdarzeniu.

– Dziwne rzeczy się dzieją z Tadeuszem.

– Mówiłaś mi już o tym.

– Mam wrażenie, że to się coraz częściej powtarza.

– Nie możesz go o to zapytać wprost?

– Pytałam się, ale nic mi nie odpowiedział. Słuchaj, może on jest chory. Czytałam coś na temat schizofrenii. Miałam koleżankę na studiach, u której zdiagnozowali tę chorobę. Mówiła, że boi się wychodzić na zewnątrz. Miała wrażenie, że ktoś za nią idzie, śledzi ją, słyszała głosy.

– Nie wierzę, że on ma taką przypadłość.

– Ja też bym nie chciała wierzyć.

– To takie omamy, jak przy chorobie alkoholowej. Ojciec takie miał – wspomniał Felek.

– Nie opowiadałeś mi o tym.

– Bo nie ma o czym. Widział samego diabła. Pewnego razu, gdy matka wróciła, zastała zdemolowane mieszkanie. Jak opowiadał ojciec, diabeł do niego przyszedł, a on się bronił i wyrywał z jego szponiastych rąk.

– Nie sądzisz chyba, żeby Tadeusz coś brał? – zapytała sama zdziwiona tym pytaniem Natalia.

– Tego nie powiedziałem, ale porozmawiaj z nim kiedyś szczerze.

– W sobotę przyjdzie do nas dziewczyna.

– Twój brat ma dziewczynę?

– Co w tym dziwnego?

– Podejrzewałem kiedyś, że to gej.

– Co takiego?

– Nic takiego, po prostu. Ale skoro mówisz, że ma dziewczynę, to zmienia postać rzeczy.

– Na razie to sympatia albo lepsza koleżanka, tak bym to nazwała – sprostowała Natalia.

*

Nadeszła w końcu sobota. Tadeusz wyglądał, jakby się nie cieszył, że będzie miał odwiedziny. Zachowywał się raczej nerwowo. Nie mógł znaleźć sobie miejsca. Widząc to, Natalia poprosiła go:

– Pomożesz mi?

– Co mam zrobić?

– Nakryj do stołu, porozkładaj talerze i sztućce.

Chłopak stał przez chwilę, jakby nie rozumiał, co mówiła do niego siostra, ale w końcu zabrał się do przygotowania stołu.

– Skąd mam wziąć obrus?

– Jest wyprasowany, leży na fotelu.

– Aha, widzę.

Wziął obrus i rozpostarł go na stole. Następnie wziął talerze i sztućce.

– Wytarłeś je? – zapytała siostra.

– Nie.

– To weź czystą ścierkę i je przetrzyj.

Dzwonek do drzwi postawił Tadeusza na baczność. Poszedł otworzyć.

– Cześć! – rzuciła Lena w progu. – Nie za wcześnie? – zapytała, rozglądając się po mieszkaniu.

– Poznaj moją siostrę.

– Nie podam ci ręki, bo mam mokrą od garów – odezwała się Natalia i uśmiechnęła się do dziewczyny.

– Pomogę – zaproponowała Lena, widząc Tadeusza ze ścierką w ręku.

Szybko zdjęła wierzchnie ubranie i zaczęła wycierać sztućce, które podawał jej Tadek. Po chwili jako ostatni na obiad przyszedł Felek.

– Cześć, widzę, że dotarłem na gotowca.

– Usiądź, zaraz będzie obiad – powiedziała do niego Natalia.

– Felek – przedstawił się i podał rękę Lenie.

– Lena – odpowiedziała mu z gracją dziewczyna.

– Widzę, że już na samym początku zaprzęgnięto cię do pracy.

– Nic takiego.

– Siadajcie – zaproponowała Natalia i przyniosła cały garnek z gorącymi gołąbkami. Postawiła go na drewnianej deseczce. Wróciła jeszcze po ziemniaki i chleb. – Częstujcie się. Co kto lubi.

Felek wziął chleb, ale Lena nałożyła sobie dwa ziemniaki.

– Bardzo smaczne – pochwaliła Natalię.

– Już dawno ich nie robiłam, miałam wątpliwości, czy mi wyjdą, ale Tadek powiedział, że lubisz gołąbki.

– Lubię, ale wiem, że sporo pracy jest przy nich.

Tadek czuł się wyluzowany, chociaż niewiele mówił przy stole. Głos najczęściej zabierały dziewczyny.

– Fajnie, że do nas wpadłaś. Słyszałam od brata, że też zdajesz maturę w tym roku.

– Tak.

– To samo co Tadek? – kontynuowała Natalia.

– Nie, jesteśmy na zupełnie innych kierunkach. Ja mam historię, chciałam iść na prawo. Wiem, że trudno się tam dostać. Właściwie rozważałam też psychologię.

– To takie dość rozbieżne tematycznie kierunki.

– Jedno i drugie mnie interesuje, może prawo to w przyszłości większa stabilizacja finansowa.

– Ale trzeba nieźle wkuwać – odezwał się Felek.

– Jak chce się być w czymś dobrym, to trzeba przysiąść – skwitowała Natalia. – My to takie artystyczne dusze, Felek muzyk, a ja malarka, ha, ha, ha! – zaśmiała się.

– Wiem, Tadek mi opowiadał.

Po obiedzie Lena zaproponowała pomoc przy myciu talerzy, ale Natalia stanowczo odmówiła.

– Jesteś gościem, pogadajcie sobie z Tadkiem.

Chłopak zabrał ją do swojego pokoju.

– Miłą masz siostrę.

– A co sądzisz o przyszłym szwagrze?

– Też miły facet. Powiedz mi, jeśli możesz, co oznaczają na twojej ręce te dwie bransolety. Są dosyć oryginalne, mogę zobaczyć?

– Nie ściągam ich. – Chłopak odsunął rękę.

– Nawet do spania lub mycia?

– To jedyne, co pozostało mi po rodzicach. Jedna miała być siostry, ale nie chciała jej. Noszę więc obie.

– Ładnie wyglądają, choć…

– Co choć?

– Nie, nic ważnego. Odprowadzisz mnie?

– Tak, ale jeszcze zostań chwilę, jeśli możesz. Wybacz, nie jestem rozmowny, nie mam obycia i doświadczenia, szczególnie w kontaktach z dziewczynami.

– Nie miałeś jeszcze dziewczyny?

– Nie – odparł Tadek i zaczerwienił się.

Lena złapała go za rękę.

– Cieszę się, że mogłam cię lepiej poznać, choć do tej pory nie wiem, czy chcesz, żebym była twoją dziewczyną. Nie zapytałeś mnie o to.

Tadek po chwili milczenia odezwał się:

– Chcesz być moją dziewczyną?

– Naprawdę tego chcesz? – upewniła się Lena.

– Tak.

– Ja też chcę – odpowiedziała.

– Musisz tylko wiedzieć, że jestem dziwakiem, zresztą sama widzisz. Może to dlatego, że jestem sierotą.

– Nie martw się, razem jest raźniej.

*

Po jakimś czasie Tadek odprowadził dziewczynę do domu, mieszkali niedaleko od siebie. Uczyli się do matury, ale znajdowali też trochę czasu, żeby się spotykać. Najczęściej widywali się u Tadka, gdzie atmosfera była bardziej na luzie. Natalia nie wtrącała się w sprawy brata, przygotowywała się z Felkiem do ślubu i wesela. O ewentualnym wysłaniu Tadeusza na badania psychiatryczne nie rozmawiali. Nie było ku temu powodu, nikt nie zauważył niepokojących objawów w jego zachowaniu. Chłopak się uczył, plany na przyszłość wiązał ze studiami.

– Idź na ekonomię – przekonywała go Lena.

– Złożę na jeden i na drugi kierunek, oczywiście pod warunkiem, że zdam maturę.

– Co ty, uczysz się tyle, jesteś lepszy ode mnie. Po ekonomii możesz zostać menedżerem, handlowcem, jest na takich specjalistów popyt na rynku.

– Słuchaj, w zależności od tego, która uczelnia pierwsza przyśle mi zawiadomienie o przyjęciu mnie na studia, na tę pójdę – postanowił Tadek.

*

Niedługo przed maturą, około dwóch tygodni wcześniej, wydarzył się dziwny i niepokojący przypadek. Kiedy Natalia wróciła do domu, zastała Tadka leżącego bez oznak życia. Myślała, że śpi zmęczony po wieczornej nauce.

– Tadek, obudź się! – Szarpała go coraz mocniej siostra.

Kiedy miała dzwonić na pogotowie, chłopak otworzył oczy.

– Brałeś coś? – zapytała.

– Co miałem brać?

– Jakieś lekarstwa, alkohol, nie wiem.

– Nic, tylko zasnąłem, chociaż nie wiem, czy to był sen. Ktoś mnie odwiedził w pokoju.

Natalię zdziwiło szczere wyznanie brata. Dotąd nic nie mówił o swoich skłonnościach, ostatnio słyszała o tym, gdy jeszcze była na studiach.

– Natalia, nie wiem, kto to był. Byli mili, niewiele mówili. Powiedzieli, żebym się nie bał i że jeszcze mnie odwiedzą.

– Tylko tyle?

– Nic konkretnego, jak słyszysz.

– Może po prostu ci się to wszystko śniło?

– Nie wiem, może, ale to był bardzo realistyczny sen.

– Opowiedz mi, jak oni wyglądali.

– Byli podobni do nas. Powiedzieli, że są mieszkańcami Ziemi, tak jak my, tylko z przyszłości.

– A może z przeszłości – przekomarzała się siostra.

– Ty mi nie wierzysz?

– Ależ skąd, wierzę ci.

– Może z przeszłości, nie jestem tego pewien, ale mówili o innym wymiarze.

– Skoro mówisz, że odwiedzają nasz dom jakieś obce byty, to zaczynam się bać.

– Nie wyglądali na takich, co by chcieli zrobić nam coś złego.

– Słuchaj, mam do ciebie prośbę. Umówię cię z lekarzem, niech cię zbada.

– Uważasz, że jestem wariatem?

– Nie uważam, ale jeśli to jest prawda, o czym mówisz, to należy wyeliminować wszystkie inne przypadki, na przykład to, że masz jakieś zwidy.

– Pokażę ci coś. – Tadek wyjął z szuflady karton i zaczął przewracać w nim papiery. Po chwili wyciągnął kopertę, a z niej list. – To jest list naszego taty do mamy.

– Nie widziałam tego. – Natalia wzięła z ręki brata kartkę z odręcznie napisaną treścią.

„Nie uwierzysz” – czytała dziewczyna. – „Do mojego namiotu wszedł dziwny człowiek, ubrany jak nikt od nas. Pomyślałem, że to Szerpa, ale dziwny blask, jakaś jasność od niego biła. Powiedział, że nas obserwuje i mamy coś, co w szczególny sposób pozwala nam komunikować się z nimi, mówił o hologramie”.

Natalia wyszła z pokoju brata i usiadła przy komputerze.

– Czy masz schowane inne listy o podobnej tematyce?

– Nie, tylko ten, i to taki krótki. Ci ludzie też byli jaśniejący.

– Mówisz o tych, których widziałeś?

– Właśnie.

Natalia wpisała w wyszukiwarkę słowo „hologram”. Słyszała o nim, ale nie była pewna, co oznacza.

– Trójwymiarowy zapis fotograficzny… – odczytała jedną z definicji.

– Czy to jest jakiś inny świat? – zapytał Tadeusz.

– Raczej fotografia, przynajmniej ja tak rozumiem.

– Uczyłaś się o tym na studiach plastycznych.

– Niewiele.

– Pójdźmy tym tropem. Może za pomocą hologramu w jakiś sposób widzę te postacie. Przyglądają się mi i niewiele mówią, ale nic złego nie robią. To są jacyś ludzie – powiedział Tadek.

Natalia oddała mu list. Wróciła do kuchni, po czym zawołała stamtąd do brata:

– Dasz radę napisać egzamin?! Nie pytam, czy zdążysz się przygotować, bo czasu masz niewiele.

– Mam nadzieję – odparł.

– Jakiego hologramu? Co masz na myśli? – zapytała po chwili Natalia.

– Nie wiem, tak sobie powiedziałem. Może jest coś takiego, tu w domu.

Tadek zastanawiał się, co to mogłoby być. Hologram widział tylko na banknotach, jako trójwymiarowy obrazek. Poza tym w domu nie było nic, co by mogło być hologramem. „Może to coś niewidzialnego?” – zastanawiał się.

Po tamtej rozmowie temat jednak przygasł, przynajmniej na razie, ze względu na zbliżającą się maturę. Od czasu do czasu chłopak spotykał się z Leną, rozmawiali wtedy o przyszłości. Głównie o tym, co zamierzali robić po maturze.

Te dwa tygodnie upłynęły szybko i bez przygód. Po długim weekendzie majowym rozpoczął się egzamin dojrzałości. Tadeusz wrócił z matury spokojny. Spodziewał się trudniejszych tematów.

– Jak ci poszło? – Dzwoniła do niego siostra.

– Chyba dobrze, ale uważam, że mogło być lepiej – odpowiedział jej, czując mały niesmak po egzaminie.

– Będę późnym wieczorem.

Po południu przyszła do niego Lenka. Z jej relacji wynikało, że ona z kolei była zadowolona z dzisiejszych egzaminów.

– Sam jesteś?

– Tak, Natalia dzwoniła, że musi zostać dłużej w pracy, a pojutrze nie wróci do domu, bo wyjeżdża na dwa dni w sprawach służbowych. Może chcesz przyjść do mnie na noc?

– Zastanowię się – odpowiedziała nieco zaskoczona.

– Masz jakiś problem?

– Ja mam jeszcze rodziców nad sobą – odpowiedziała, ale szybko pożałowała tych słów. Wiedziała przecież, że temat rodziców jest drażliwy dla Tadeusza.

Chwilę ciszy przerwało pytanie chłopaka:

– Jesteś już dorosła, sama podejmujesz decyzje, czyż nie tak właśnie jest?

– Owszem, ale ojciec zapyta mnie, dlaczego nie wróciłam na noc.

– Przecież im powiesz, żeby się nie martwili, że idziesz do mnie.

– Niby proste, a jednak boję się reakcji ojca.

– Oni też kiedyś byli w naszym wieku i podejmowali podobne decyzje. Lena, trzeba się zdecydować. Poza tym nic ci nie zrobię. Nie gryzę.

– A te twoje duchy?

– Też nie gryzą, ha, ha, ha – zaśmiał się Tadek. – Wiesz co, ja ich nigdy nie nazwałem duchami, takie słowo słyszę pierwszy raz od ciebie.

– Tak mi się powiedziało, nie robiłabym z tego jakiegoś problemu. Zamówimy sobie coś do jedzenia? Zgłodniałam.

– Nie ma sprawy, na co masz ochotę?

– Zjadłabym jakieś naleśniki na słodko, ale czy takie dania też przywożą?

– Pewnie, że tak, poszukam w Internecie.

Kiedy szukał cateringu, otworzył mu się portal o tematyce górskiej. Zatrzymał się na nim. Pod ładnym zdjęciem z ośnieżonymi górami widniał napis: „Agharta”.

– Już tę nazwę słyszałem – powiedział głośno do siebie.

– Co mówisz?

– Nic, tak sobie powiedziałem, już szukam baru.

Po chwili odezwał się już na temat:

– Jest kuchnia meksykańska, ale tortille pod nazwą burrito są z warzywami i mięsem, nie widzę na słodko.

– To zamów dla mnie z warzywami, nie chcę z mięsem.

– Okej. Od kiedy jesteś wegetarianką?

– Nie jestem, ale nie lubię jeść za dużo mięsa.

– Jest z warzywami, taka, jak chciałaś.

– Dzięki.

Tadek wrócił do poprzedniej strony, ale oprócz widocznego obrazka nie mógł wejść głębiej w klikaną ikonkę. Kiedy wpisał nazwę, wyświetliły mu się te informacje, które widział wcześniej.

Wszystkie mówiły o legendzie i o nazistach, którzy chcieli sprawdzić, czy nie ma w niej ukrytej prawdy.

– Otworzysz? – Tadek poprosił Lenę, kiedy usłyszał dzwonek do drzwi. – Pewnie zamówione jedzenie.

– Mam zapłacić?

– Ja zapłacę, już podchodzę – odpowiedział.

– Wyglądają na pyszne. – Dziewczyna odebrała pudełko i głęboko wciągnęła dobywający się z niego zapach. – Jak pachną!

Wstawiła wodę na herbatę i położyła talerzyki na stole.

– Może powinniśmy zostawić coś dla twojej siostry? – zapytała.

– Nie martw się o nią, pewnie coś tam zjadła w pracy.

– Wiesz co, wezmę jedną tortillę, a drugą jej zostawię – zaproponowała dziewczyna. Porcja składała się bowiem z dwóch „naleśników”.

– Wracając do sprawy – Lena spojrzała na Tadeusza – przyjdę do ciebie w ten dzień, kiedy będziesz sam w domu.

– I zostaniesz na noc? – zapytał z uśmiechem.

Lena nie odpowiedziała na to pytanie.

Kiedy Natalia wróciła z pracy, zastała ich siedzących w kuchni.

– Masz ochotę na burrito? – zapytał Tadek.

– Co to jest?

– Tortilla po meksykańsku z warzywami, dość ostre danie.

– Nie wiem, czy mogę jeść, a jak ostre?

– Najlepiej spróbuj – zaproponował Tadek.

Lena zastanawiała się, dlaczego siostra Tadka waha się, czy może jeść coś ostrego. Miała swoje przypuszczenia, ale nie chciała o nic pytać. Natalia ukroiła sobie kawałek i spróbowała.

– Nie jest takie ostre, ale zimne.

Włożyła tortillę do mikrofalówki.

– Co porabialiście cały dzień?

– W zasadzie nic.

– Jak poszła matura? Pochwal się, Lena!

– Dobrze, myślę, że powinnam nazbierać sporo punktów.

– To fajnie.

– Felek dzisiaj nie przyszedł? – zapytał Tadeusz.

– Mają próbę i nie wie, o której skończą. Mówił, żeby nie czekać na niego.

Kiedy Lena pożegnała się i wyszła, Tadek zapytał siostrę:

– Jedziesz w delegację?

– Do dzisiaj plan był taki, że jadę w sprawie programu do animacji komputerowej, ale ostatecznie okaże się jutro. Czemu pytasz?

– Tak sobie… – Tadeusz nie dokończył, bo zadzwonił telefon Natalii.

– Coś się stało? – zapytał po chwili, gdy siostra skończyła rozmowę.

– Felek dzisiaj nie przyjdzie.

– Mówiłaś wcześniej, że raczej nie da rady, bo ma próbę.

– Tak, tak, potwierdził tylko, żebym się nie martwiła. W niedzielę idziemy razem do cioci Basi wręczyć jej zaproszenie na ślub i wesele. Chcesz iść z nami?

– Mogę.

– Zabierz ze sobą Lenę, nie była jeszcze u cioci. Będzie mogła iść z nami?

– Nie wiem, zapytam, kiedy przyjdzie do mnie jutro. Może nawet zostanie na noc.

– O! Nie zróbcie głupstwa.

– Wiesz co, poprosiłem ją nie dlatego, żebym miał wobec niej jakieś niecne plany, raczej dlatego, że nie lubię ostatnio przebywać sam w domu.

– Znowu te koszmary?

– Nie, nie wiem sam. – Tadek był trochę zmieszany, wobec czego zmienił temat. – Po maturze planowaliśmy z kolegami gdzieś wyjechać, ale to było, jeszcze zanim poznałem Lenę.

– Wyjedźcie razem, co wam szkodzi.

– Może tak zrobimy.

Tadek długo nie mógł zasnąć tej nocy. Myślał o tym, co widział. Zastanawiał się, co ma robić. Nie miał nikogo, z kim mógłby szczerze o tym porozmawiać, kogoś, kto go zrozumie, nie wyśmieje, może podpowie mu, co ma zrobić. Czy to, co słyszy i widzi, to iluzja, czy to prawdziwe obrazy, prawdziwe postacie? Siostra się do tego nie nadawała, zresztą miała swoje problemy związane ze zbliżającym się ślubem i weselem. Z Lenką nie chciał się wdawać na ten temat w szczegóły, żeby od niego nie odeszła z obawy, że może swoje życie związać z kimś niepoczytalnym. Leżał, patrzył w sufit i bawił się bransoletkami. Były metalowe, ale lekkie. Nie zostawiały śladów na jego ręce. Oryginalne, a przy tym bezcenne jako pamiątka po rodzicach. W końcu jego oczy zrobiły się ciężkie i zasnął.

W środku nocy przebudziło go światło. Nie pochodziło ono od lampy, ale biło od kogoś, jakiejś postaci. Wpatrywała się ona w twarz chłopaka.

– Kim jesteście? – zapytał Tadek.

Przybysze nie poruszali ustami, ale przekazywali mu informacje telepatycznie.

– Jesteśmy z innego wymiaru czasu. Przybyliśmy z przyszłości.

– Dlaczego tylko ja was widzę?

– Bo masz coś, co łączy cię z nami.

– Zrobicie mi krzywdę?

– Nie, jesteś bezpieczny. Chciałbyś poznać nas bliżej? I nasz świat?

Chłopak chwilę wahał się, co odpowiedzieć, aż w końcu odrzekł.

– Tak.

– Nie powiedziałeś tego przekonywająco, jeszcze nie nadszedł czas dla ciebie, ale…

– Co ale?

Ostatnich słów nie usłyszał albo nie zrozumiał. Pamiętał, że ma coś, co go z nimi łączy. Zastanawiał się, co to może być. Przyszło mu do głowy, że może jest wyjątkowy, ale co mogło być takiego wyjątkowego akurat w nim?