Hope again - ebook

h o p e a g a i n

p l a y l i s t a

There’s No Way – Lauv feat. Julia Michaels

Deep Burn Blue – The Paper Kites

When It Hurts You – The Paper Kites

Slow Dancing In A Burning Room – John Mayer

I Don’t Trust Myself (With Loving You) – John Mayer

Gravity – John Mayer

It’s Not Living (If It’s Not With You) – The 1975

Feeling You – Harrison Storm

Natural – ZAYN

Tonight – ZAYN

Dance To This – Troye Sivan feat. Ariana Grande

Youngblood – 5 Seconds of Summer

Waste It On Me – Steve Aoki feat. BTS

Starry Night – Mamamoo

Miracles – Stalking Gia feat. blackbear

Run – Matt Nathanson

In My Head – Peter Manos

Without Me – Halsey

Love Somebody Like You – Joan1

– Ciekawe, kiedy mój ojciec i twoja mama zdecydują się na następny krok.

Zakrztusiłam się latte, na próżno starałam się zapanować nad atakiem kaszlu. Dawn natychmiast zaczęła klepać mnie po plecach, co przyniosło odwrotny skutek; jeszcze bardziej zanosiłam się kaszlem. Typ przed nami odwrócił się. Widząc, że zaraz się uduszę, zmarszczył czoło i przyśpieszył kroku, żeby zwiększyć odstęp między nami.

– Co takiego? – wychrypiałam, gdy w końcu znowu mogłam oddychać.

– No, nasi rodzice. – Dawn podejrzliwie zerknęła na mnie z ukosa, jakby nie wiedziała, czy traktować moje pytanie poważnie, czy nie. – Nie wydaje ci się, że między nimi świetnie się układa?

Znowu zachciało mi się kasłać, powstrzymałam się jednak, z całej siły zaciskając zęby. Zamiast tego nerwowo poprawiłam torbę na ramieniu.

Nasi rodzice, moja mama i jej tata, od dziewięciu miesięcy byli parą. I choć naprawdę było im ze sobą dobrze i czuli się bardzo szczęśliwi, nie podzielałam optymizmu Dawn. Nie wierzyłam, że ich związek przetrwa próbę czasu, choć wcale nie podobała mi się ta myśl. Może Stanley naprawdę nie jest takim dupkiem jak inni, z którymi do tej pory wiązała się mama, ale i tak wszystkie jej romanse prędzej czy później kończyły się tak samo. To tylko kwestia czasu.

– Nie wydajesz się zachwycona – zauważyła moja przyjaciółka, przygaszona.

Zerknęłam na nią ukradkiem. Nie do wiary, że po kilku miesiącach znamy się już tak dobrze. Zazwyczaj od razu wiedziałyśmy, gdy drugiej coś leżało na sercu albo była w złej formie, jak rodzeństwo, które razem dorastało. A przecież w ogóle nie przypominamy sióstr: Dawn ma rudobrązowe włosy i ciemne, sarnie oczy, podczas gdy ja mam czarne włosy i lodowato niebieskie oczy, które odziedziczyłam po moim płodzicielu.

– Oczywiście, że się cieszę, że są tacy szczęśliwi – odparłam po chwili wahania.

Zastanawiałam się tylko, kiedy będzie po wszystkim. Miałyśmy z mamą zbyt wiele tajemnic, których nie zdradzimy nikomu, nawet żadnemu z Edwardsów. Nie miało przy tym znaczenia, jak bardzo mama pokochała Stanleya, a ja zaprzyjaźniłam się z Dawn.

– Czyli tata ma twoje błogosławieństwo? – Dawn nie dawała za wygraną.

Zatrzymałam się w pół kroku na ścieżce między budynkami uniwersytetu.

– Niby w jakiej sprawie?

Dawn odwróciła się do mnie, ale szła dalej, teraz tyłem. Wsunęła kciuki pod szelki plecaka.

– Żeby dalej było tak, jak teraz. Chyba obawia się, że mnie zaniedbuje. Chcę go upewnić, że obie bardzo się cieszymy z ich związku.

Wyrwałam się z zadumy, chciałam dogonić Dawn. Kiedy się z nią zrównałam, potknęła się. Złapałam ją za ramię, żeby nie upadła.

– Nie bądź taka antyromantyczna – mruknęła, ledwie odzyskała równowagę, i żartobliwie szturchnęła mnie w bok.

– Nie jestem antyromantyczna – odparłam.

Po prostu z miłością nie było mi po drodze i bardzo mi to odpowiadało. Nie po tym, jak przez całe życie obserwowałam, co miłość wyprawiała z życiem mamy. Oczywiście, cieszyłam się, że jest im dobrze ze Stanleyem. Ale ani Dawn o mnie, ani jej ojciec o mamie nie wiedzieli wielu rzeczy i dlatego nie wyobrażałam sobie, że ten związek przetrwa próbę czasu.

– Dobrze, ujmijmy to inaczej – odezwała się Dawn po dłuższej chwili. – Nie jesteś najbardziej romantyczną osobą na świecie.

– Nie? – odparłam zgryźliwie i upiłam łyk mojej chai latte.

– Mam ci przypomnieć twoje komentarze na temat About Us?

Z wysiłkiem udało mi się powstrzymać uśmiech. Dawn pisała powieści romantyczne. Ponieważ studiowałam literaturę, a w związku z profesją mamy nauczyłam się co nieco na temat pracy z tekstem, prosiła mnie, żebym była pierwszą czytelniczką jej prac. Ku jej wielkiemu rozczarowaniu zwracałam przede wszystkim uwagę na luki logiczne, a nie na aspekt romantyczny.

Zerknęłam na nią z ukosa i zobaczyłam smutny błysk w jej oczach. Tylko dlatego, że w przeszłości życie miłosne mamy ciągle dawało mi powody do niepokoju, nie powinnam obarczać tym pesymizmem także Dawn. Wzięłam się w garść i uśmiechnęłam do niej.

– Masz rację.

Odwzajemniła uśmiech.

– Jak zawsze. – Upiła łyk swojej kawy. – Jutro spotykam się z tatą w Steakhouse. Powiem mu, że obie się cieszymy, że im się układa, i żeby przestał się martwić.

– Brzmi super. – Odrzuciłam głowę do tyłu i jednym haustem wypiłam resztkę swojej latte. Schowałam wielorazowy kubek do bocznej kieszeni torby.

– Chyba też sobie taki sprawię – stwierdziła Dawn po chwili namysłu. Spojrzała na kieszonkę, z której wyglądał kubek, i w papierowy w swojej dłoni.

– Zamówiłam go w necie, na takiej stronie, gdzie można samemu zaprojektować swój kubek. Jeżeli chcesz, umieścimy na nim okładkę twojej książki – zaproponowałam.

Dawn skrzywiła się komicznie.

– Chyba wolałabym nie ganiać po kampusie z kubkiem, na którym jest półnagi facet.

– Wiesz, działy się tu gorsze rzeczy – odparłam i najdyskretniej, jak umiałam, zerknęłam na zegarek.

Cholera.

Jeszcze nigdy nie przyszłam tak późno na warsztaty kreatywnego pisania. W głębi serca poczułam ukłucie rozczarowania. To tyle, jeśli chodzi o szansę na tę środę. Chociaż właściwie straciłam ją już wtedy, gdy Dawn zapytała, czy przed zajęciami wyskoczymy jeszcze na kawę. Zazwyczaj przychodziłam na te zajęcia co najmniej kwadrans przed czasem albo jeszcze wcześniej.

– Weź tak nie biegnij. Mam krótsze nogi od ciebie – wysapała Dawn, gdy wbiegałyśmy na schody do głównego budynku.

– Bzdura, jestem od ciebie tylko odrobinę wyższa. Poza tym też chyba nie chcesz się spóźnić.

Spojrzała na wyświetlacz telefonu.

– Dochodzi dwunasta. Myślisz, że Nolan się przejmie, że przyjdziemy chwilę później niż zwykle?

– Fakt, że się z nim dobrze dogadujemy, nie oznacza, że mamy to wykorzystywać – odparłam i przytrzymałam jej drzwi.

– Racja. Chyba trochę przesadziłam.

Szłyśmy razem długim korytarzem. Dawn opowiadała mi o imprezie, którą planował Spencer, ja tymczasem starałam się zapanować nad mrowieniem w brzuchu, które przybierało na sile, im bardziej zbliżałyśmy się do sali wykładowej. Dyskretnie przeczesałam włosy palcami i miałam nadzieję, że fryzura ciągle wygląda w miarę znośnie. W innej sytuacji zerknęłabym jeszcze w lusterko, ale zazwyczaj nie było ze mną Dawn, gdy przychodziłam na zajęcia przed czasem.

Bez chwili wahania nacisnęłam klamkę i weszłam do sali. Trzej inni uczestnicy tego seminarium byli już na miejscu, siedzieli na podłodze po turecku z notesami na kolanach. Przez chwilę zatrzymałam na nich wzrok, potem spojrzałam do przodu. Na biurku panował chaos kolorowych karteczek, długopisów, książek i dokumentów, co stanowiło doskonałą wizytówkę pana tego bałaganu.

– Witaj, Nolan – rzuciła Dawn.

Nauczyciel oderwał wzrok od książki, która jeszcze przed chwilą całkowicie pochłaniała jego uwagę. W zębach trzymał czerwony długopis. Wydawał się zmieszany, jakby zbyt gwałtownie wrócił z innego świata do naszego. Najpierw popatrzył na Dawn, potem przesunął wzrok na mnie. Uśmiechnął się. Zerknął na zegarek nad naszymi głowami i wygodnie rozparł się na krześle.

– Zdążyłyście w ostatniej chwili. – Uśmiech nie znikał z jego ust.

– Jesteśmy megapunktualne – odparła Dawn.

Nolan uniósł brew.

– Kilka sekund później, a wysłałbym cię po bułkę.

Ta groźba wywołała cichy śmiech wśród pozostałych uczestników zajęć. My z Dawn także się uśmiechnęłyśmy, choć wiedziałyśmy, że to nie były puste słowa.

Metody Nolana były co najmniej… niekonwencjonalne. Traktował swoich studentów nie z góry, lecz jak przyjaciół, z którymi chciał się podzielić swoją wielką pasją. Zawsze był w dobrym humorze, pełen energii, a jego zajęcia nie przypominały żadnych innych, w których do tej pory brałam udział.

Poczynając od tego, że byliśmy z nim po imieniu, poprzez kreatywne zadania karne, gdy nie odrabialiśmy pracy domowej albo przychodziliśmy spóźnieni, po godziny spędzone na podłodze, na stołach albo na trawniku w kampusie – Nolan nie robił niczego zgodnie z oczekiwaniami. To dotyczyło także tematów, które poruszał na zajęciach. O ile na pierwszy rzut oka wydawał się luźny i beztroski, o tyle zadania, które nam wyznaczał, były głębokie i czasami bardzo bolesne. Nieraz się zastanawiałam, czy to na pewno tylko przypadek, że wybiera akurat takie tematy.

Fascynował mnie. Był jak zagadka, którą chciałam za wszelką cenę rozwiązać, i właśnie dlatego w każdą środę nie mogłam się doczekać chwili, gdy wejdę do tej sali.

Usiadłam na podłodze obok Dawn i zwróciłam wzrok przed siebie. Nolan odłożył czerwony długopis na biurko.

Jego twarz była równie nietypowa, jak on cały; z jednej strony miękka, z drugiej o wyraźnych, ostrych rysach, szare oczy, malutkie zmarszczki wokół ust. Ciemnoblond włosy sięgały ramion, najczęściej związywał je w kucyk, co u innego faceta nie wydawało mi się równie atrakcyjne. W połączeniu z lekkim zarostem nadawał mu nuty pewnej dzikości, która fantastycznie kontrastowała z jego łagodnością i ciepłym uśmiechem.

Wędrowałam wzrokiem coraz niżej. Wyprostowałam się, żeby lepiej widzieć kolorową koszulkę. Zazwyczaj właśnie od tego zaczynały się moje środowe zajęcia z Nolanem – od podziwiania jego koszulki, bo uwielbiał T-shirty z przesłaniem. Akurat w tej chwili odchylił się do tyłu i wyprostował ręce nad głową. Czarny materiał napiął się lekko na jego klatce piersiowej. Na koszulce widniały kolorowe światełka, a pod nimi wypisany alfabet. Uśmiechnęłam się pod nosem. Miałam w domu bardzo podobną koszulkę, bo oszalałam na punkcie serialu Stranger Things. Wędrowałam wzrokiem po całym alfabecie, aż spojrzałam niżej.

Gdyby nie biurko, być może zobaczyłabym skrawek nagiej skóry nad dżinsami.

Speszyłam się, ledwie pojawiła się ta myśl.

Przesunęłam wzrok w górę i zastygłam w bezruchu. Nolan przyglądał mi się pytająco. Natychmiast zaczerwieniłam się po uszy i odwróciłam głowę tak szybko, że aż coś zabolało mnie w karku.

Fakt, że prawdopodobnie istniał bardzo konkretny powód, dlaczego co tydzień tak bardzo cieszyłam się na te zajęcia, to jeden z sekretów, których ani Dawn, ani nikt inny nigdy nie pozna.2

Mocowałam się akurat z tosterem, gdy rozdzwoniła się moja komórka. Zaskoczona spojrzałam na wyświetlacz. Mama. Dziwne. Zazwyczaj nigdy nie rozmawiałyśmy w środy, bo ma wtedy zajęcia jogi, a ja mierzyłam się ze stertą zadań domowych. Podniosłam telefon do ucha.

– Cześć, mamo.

Drugą ręką otworzyłam toster. Przygotowałam sobie moje danie popisowe – grzankę z serem. Jeśli chodzi o inne potrawy, brakowało mi umiejętności i motywacji. Niektórzy mają talent do gotowania, na przykład moja prawie przyrodnia siostra Dawn. Inni natomiast są skazani na stołówki, gotowe dania i tostery. Inni, w tym ja.

– Cześć, skarbie. Co u ciebie? Jak minął dzień?

Zmarszczyłam brwi. Zamknęłam toster.

– W porządku. Środa to mój ulubiony dzień. U ciebie?

– Ja… – Odchrząknęła. – Otrzymałam dzisiaj w pracy złe wieści.

– Zwolnili cię? – Poczułam, jak puls mi przyspiesza.

– Nie, na szczęście nie, ale wprowadzają ograniczenia i od teraz będę pracowała o kilka godzin mniej.

Zaklęłam pod nosem. Mama miała dobrą pracę w wydawnictwie popularnonaukowym, ale i tak zdarzały się miesiące, że brakowało nam pieniędzy do pierwszego. Wzięłyśmy kredyt na moje studia w Woodshill, a dom, który odziedziczyłyśmy po babci, miał ponad pięćdziesiąt lat i ciągle wymagał nakładów finansowych.

– O ile godzin mniej? – zapytałam i wbiłam palce w blat kuchenny.

– Nie zawracaj sobie tym głowy, jakoś damy radę. Chciałam ci tylko o tym powiedzieć. I wydaje mi się… – Czułam, z jak wielkim trudem wypowiada następne słowa. – Wydaje mi się, że powinnaś rozejrzeć się za dodatkową pracą. Tylko tak, na wszelki wypadek.

– Oczywiście, że to zrobię, mamo – zapewniłam.

Zapadła cisza między nami. W pewnym momencie mama westchnęła głośno.

– Nie tak powinno być, skarbie – szepnęła. – Powinnaś całkowicie koncentrować się na studiach, a nie przeze mnie iść do pracy.

– Od dawna ci powtarzam, że to dla mnie żaden problem poszukać sobie dodatkowej pracy. – Starałam się mówić najłagodniej, jak potrafię, bo to wszystko zapewne bardzo ją przygnębiało. Obawiałam się, że ukrywa przede mną coś jeszcze, na przykład informację, że jej stanowisko jest zagrożone całkowitą likwidacją.

– Nie mogę się już doczekać, aż to wszystko będzie za nami i będziemy mogły poświęcić się naszemu wielkiemu projektowi – powiedziała z przejęciem.

Z najwyższym wysiłkiem udało mi się mruknąć twierdząco. Zmusiłam się do uśmiechu, choć przecież mama nie mogła go widzieć. Nie widziała także potu, który przy jej słowach wystąpił mi na czoło.

W dzieciństwie zaraz po lekcjach biegłam do niej do wydawnictwa i godzinami przesiadywałam przy biurku, obserwując ją przy pracy. Tam, a także czasami w domu, razem czytałyśmy propozycje, oceniałyśmy je i redagowałyśmy, dyskutowałyśmy o mocnych i słabych stronach młodych autorów, o ich potencjale. Tylko że ona brała mój zapał za autentyczne zainteresowanie jej pracą i nie tylko załatwiała mi letnie praktyki w różnych wydawnictwach i agencjach, lecz także wymyśliła plan, że któregoś dnia razem otworzymy własną agencję. Któregoś dnia, czyli kiedy skończę studia i tym samym spełni się największe marzenie jej życia.

– Tak mi przykro, skarbie. To nie była część naszego planu – powiedziała i tym samym wyrwała mnie z zadumy.

– Nie przejmuj się. Znajdę pracę – zapewniłam, żeby ją uspokoić.

– Cudownie, wielkie dzięki. – Wyraźnie siliła się na pogodę.

Zmarszczyłam czoło.

– Mamo, na pewno wszystko w porządku? – dopytywałam. – Może jutro wpadnę?

– Nie, jestem tylko wykończona, dzisiaj w pracy było istne piekło. I choć to był cios, powtarzam uparcie: kiedy skończysz studia, otworzymy własną agencję.

Gorączkowo szukałam mniej stresującego tematu niż moja przyszłość zawodowa czy fakt, że lada chwila zapewne skończą się nam pieniądze.

– Co u Stanleya? – zapytałam.

– Stanley? Kochanie, Everly pyta, co u ciebie. – Słyszałam, jak Stanley odkrzykuje coś w odpowiedzi, na co mama powiedziała cicho: – Wszystko w porządku, dziękuję.

– Jest u nas?

Zawahała się.

– Tak.

Gula stanęła mi w gardle. Stanley to zdecydowanie najfajniejszy partner, jakiego mama kiedykolwiek miała, co nie zmienia faktu, że cały czas się o nią martwiłam.

– Często przychodzi? – zapytałam cicho.

Nie odpowiedziała i jej milczenie sprawiło, że mój niepokój tylko narastał. Gorączkowo szukałam odpowiednich słów.

– Uważaj na siebie, mamo – powiedziałam w końcu.

– Everly… – westchnęła.

– Martwię się o ciebie.

Do tego stopnia przywykłam do tego stanu, że nie wyobrażam sobie innego życia. Owszem, Stanley to cudowny człowiek. Sam wychował Dawn, która odziedziczyła po nim wewnętrzne ciepło i wielkie serce, ale mama i tak powinna zachować ostrożność. Musi na siebie uważać.

– Nie masz powodu do niepokoju – zapewniła.

Mylisz się, miałam na końcu języka, ale nie powiedziałam tego na głos. Cisza narastała między nami, aż stała się niemal nieprzyjemna. Szukałam czegoś, co mogłabym powiedzieć, czegoś, co rozluźniłoby atmosferę i zatarło gorzki posmak naszej przeszłości, ale nic nie przychodziło mi do głowy.

Uratowała mnie niebieska dioda na tosterze.

– Muszę kończyć, jedzenie jest gotowe.

– Ugotowałaś coś dobrego? – zainteresowała się mama. W tle Stanley znowu coś powiedział. Serce biło mi coraz szybciej.

– Tak. – Kłamstwo przyszło mi bez trudu. Czasami przerażało mnie, jak łatwo mi przychodzi.

– Pamiętaj o sobocie – dodała jeszcze.

– Od dawna mam to zapisane w kalendarzu.

– Super. – Zwlekała jeszcze chwilę, jakby chciała odczytać moje myśli przez telefon. – Nie martw się. Damy sobie radę.

– Damy sobie radę ze wszystkim, mamo – odparłam, choć niepokój dosłownie mnie zżerał. Najchętniej natychmiast wskoczyłabym w autobus do Portland, żeby być z nią.

– Do zobaczenia, skarbie. – Cmoknęła w słuchawkę. Zrobiłam to samo i zakończyłam rozmowę.

Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w podrapany blat kuchenny. Strzępki wspomnień za wszelką cenę chciały przebić się do mojej świadomości. Zacisnęłam powieki, żeby zepchnąć je na dno pamięci, gdzie jest ich miejsce. Drżącymi rękami wyjęłam z lodówki colę light i upadłam na żółto-brązowy fotel w moim malutkim saloniku.

Upiłam łyk coli, wpatrzona w roztopiony ser na grzance. Nie wiadomo kiedy zniknął głód, a przecież jeszcze nie tak dawno burczało mi w brzuchu.

Z westchnieniem odstawiłam talerz na drewniane palety, które spiętrzone, służyły za prowizoryczny stolik. Z mieszkania piętro niżej dobiegała głośna muzyka sąsiada. Hank, w przeciwieństwie do mnie, uwielbiał house. Od ponad roku byłam skazana na jego gust muzyczny. Czasami nawet głośne bity nie zakłócały jego jęków, gdy znowu sobie kogoś sprowadził. Ściany okazały się cieńsze, niżbym tego chciała.

Rozejrzałam się dookoła. Choć mieszkałam tu od dawna, mieszkanie ciągle wydawało się niedokończone. Na ścianę trafiły zaledwie dwie rodzinne fotografie w ramkach, obok małej dziurki w miejscu, gdzie gips odpadł od ściany, bo nie udało mi się wbić gwoździa. Właściwie chciałam powiesić jeszcze obrazki, ale byłam zbyt wybredna i od kilku miesięcy szukałam odpowiednich. Na babcinej kanapie ciągle nie było dekoracyjnych poduszek w nowych poszewkach. Nie wiadomo od jak dawna planowałam kupić rośliny w kolorowych doniczkach. Dzięki temu pomieszczenie stałoby się przytulniejsze, bardziej przypominałoby mieszkanie. Ostatnio coraz bardziej skłaniałam się do wniosku, że ładniejszy wystrój wnętrza poprawiłby mi nastrój.

Prawdopodobnie w Woodshill nigdy nie poczuję się do końca jak w domu. Myślami ciągle byłam przy mamie. Początkowo wydawało mi się, że to zwykła tęsknota, z czasem jednak zorientowałam się, że ten nieprzyjemny dreszcz to nic innego jak strach. A po dzisiejszej rozmowie tylko przybrał na sile.

Kłamałam, ilekroć zapewniałam mamę, że jestem w Woodshill bardzo szczęśliwa. Było mi głupio, kiedy udawałam przed Dawn, że wszystko jest w porządku. Z czasem te wszystkie kłamstwa zaczęły mnie przygniatać. W tej chwili w moim życiu była tylko jedna osoba, której mogłabym pokazać, co naprawdę się ze mną dzieje, tylko że ta osoba właściwie wcale się nie liczyła.

Jedną ręką ściągnęłam laptop z prowizorycznego stolika, włączyłam go. Przy tym ruchu odrobina coli wylała się z puszki. Zaklęłam pod nosem. Pochyliłam się, żeby zlizać płyn z gołej nogi. Dzięki Bogu mieszkałam sama. Przynajmniej mogłam zlizywać colę z kolana, nie martwiąc się podejrzliwymi spojrzeniami współlokatorów.

Otworzyłam pocztę. Cichy brzdęk oznajmił przybycie nowego zadania domowego po dzisiejszych warsztatach kreatywnego pisania. Upiłam łyk coli, uważając tym razem, żeby się nie oblać, i otworzyłam wiadomość.

Od: Nolan Gates
Data: Środa, 14 września 21:01

Do: warsztaty literackie 2

Temat: Praca domowa

Drodzy kursanci,

przesyłam zadanie domowe, które ma się do 20:00 w niedzielę znaleźć w mojej skrzynce mejlowej.

pzdr

Nolan

PS Blake, jeżeli nie oddasz tej pracy domowej na czas, założę sobie na Tinderze profil pod twoim nazwiskiem. Mówię poważnie.

Szybko ściągnęłam załącznik. Przy okazji zobaczyłam, że Blake już mu odpisał. Spontanicznie odczytałam jego wiadomość.

Od: Blake Andrews

Data: Środa, 14 września 21:55

Do: warsztaty literackie 2

Temat: Re: Praca domowa

Wyluzuj, Nolan. Już się do tego biorę.

Blake i Nolan przekomarzali się bez końca, przy czym Blake najczęściej zapominał w odpowiedziach uwzględniać tylko Nolana i wysyłał wszystko do całej grupy. Sprawiał wrażenie, jakby zajęcia z Nolanem były dla niego nie lada obciążeniem, ale podejrzewałam, że w rzeczywistości bardzo je lubił. Z uśmiechem zamknęłam wiadomość i otworzyłam załącznik z zadaniem domowym.

Napisz tekst, w którym protagonista czuje się nie na miejscu, jest bezradny. Skoncentruj się nie na jego życiu wewnętrznym, lecz przede wszystkim na otoczeniu. Pisz przez dwadzieścia minut. Tekst może być fikcyjny albo opierać się na faktach.

Wypiłam jednym haustem resztkę coli i postawiłam puszkę koło sfatygowanego fotela. Usiadłam po turecku, ustawiłam sobie laptop na kolanach. Nie musiałam się długo zastanawiać. Sytuacja, o której chciałam napisać, powróciła z odmętów pamięci. Pochyliłam się nad klawiaturą.

Świecące neonowe rurki za barem spowijają pomieszczenie żółtawym światłem, sprawiają, że butelki na półkach mienią się wszelkimi możliwymi kolorami. Przyglądam się każdej z nich po kolei, ale najbardziej podoba mi się ta, której zawartość połyskuje na zielono. Zastanawiam się, jaki ma smak. Najchętniej wdrapałabym się na bar, porwała ją i opróżniła jednym haustem. Na pewno jej zawartość jest smakowita. Poza tym chce mi się pić. Nie miałam w ustach ani kropli, odkąd wyszłam ze szkoły. Czuję suchość, prawie taką samą jak wtedy, gdy zjadłam garść piasku.

Pomieszczenie wypełniają ludzie w wieku mojego ojca. Nie wiem, jak długo już tu jesteśmy, ale bar zdążył się zapełnić, a kłęby dymu są tak gęste, że prawie nic nie widzę.

Pali mnie w nosie, oczy mi łzawią. Chcę do domu, choć mama na pewno jeszcze nie wróciła. Jest u babci w szpitalu i nie chciała, żebym z nią pojechała. Ale tam chyba byłoby mi lepiej. Tutaj wszyscy są tak samo wściekli, obrażają się, mówią coraz głośniej, coraz więcej piją.

Tata nie pije. Mówi, że alkohol jest dla słabeuszy. Mimo to najchętniej spędza czas właśnie tutaj.

– Cześć, mała – rozlega się mroczny głos koło mnie. Odwracam się na zdecydowanie za wysokim krześle i patrzę na mężczyznę, który mnie zagadnął. Ma brodę i przekrwione oczy. Im dłużej na mnie patrzy, tym bardziej robi mi się nieswojo. – Jesteś tu całkiem sama? – pyta.

Oglądam się przez ramię. Niestety nigdzie nie widzę taty. Po chwili wracam wzrokiem do mężczyzny i potrząsam głową.

– Może chcesz zadzwonić, żeby ktoś po ciebie przyjechał? – wypytuje dalej i sięga do kieszeni spodni. Wyjmuje komórkę, przesuwa ją po barze w moim kierunku. Wodzę wzrokiem między nim a telefonem, a potem biorę aparat i zsuwam się z wysokiego stołka. Szybkim krokiem mijam bar, idę w kierunku łazienek. W wąskim korytarzu włączam telefon i wybieram numer mamy. Razem uczyłyśmy się go na pamięć, na wszelki wypadek. Oby nie była zła, że zawracam jej głowę. Wciskam przycisk z zieloną słuchawką i podnoszę telefon do ucha. Rozlega się sygnał… Raz… Zanim jednak rozlegnie się po raz drugi, ktoś wyrywa mi telefon z ręki. Kulę się w sobie.

– Co ty wyprawiasz, do cholery? – rozlega się wściekły głos.

Podnoszę wzrok na ojca, który wyrósł przede mną i teraz ściska w dłoni telefon nieznajomego. Już otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale wtedy ojciec wybucha i ciska aparatem o podłogę. Słyszę, jak rozpada się na kawałki, ale nie umiem oderwać wzroku od ojca. Poczerwieniał na twarzy, oczy groźnie mu pociemniały. Znam go takiego. Ręce trzęsą mu się z wściekłości, gdy bierze zamach. Zaciskam powieki, choć doskonale wiem, co się zaraz wydarzy.

Oderwałam dłonie od klawiatury. Drżącymi palcami sięgnęłam po colę i stwierdziłam, że puszka jest pusta. Obrazy, które podczas pisania przelatywały przed moimi oczami, zniknęły dopiero po kilku minutach. Zerknęłam na zegarek i stwierdziłam, że pisałam ponad godzinę.

Właśnie za to najbardziej kochałam zajęcia Nolana i jednocześnie ich nienawidziłam: bezustannie zmuszają mnie do konfrontacji z moją przeszłością, ze mną samą. Czasami wydawało mi się to powiewem wolności, czasami oznaczało ogromny ból, jak dzisiaj. Nie chciałam myśleć o tamtym dniu, gdy miałam dziesięć lat, a ojciec zaciągnął mnie ze sobą do baru, bo wolał spędzać czas z kumplami niż ze mną. Nie chciałam pamiętać policzka, który mi wtedy wymierzył, bo bez jego pozwolenia zadzwoniłam do mamy.

Wstałam, odstawiłam komputer na bok. Właściwie powinnam jeszcze raz przejrzeć tekst, zanim wyślę go Nolanowi, ale byłam zbyt poruszona. Poza tym zdrętwiały mi stopy, plecy ćmiły boleśnie. Wyprostowałam ręce, wykonałam kilka ćwiczeń rozciągających, które pamiętałam jeszcze z treningów cheerleaderek. Wszystko mnie bolało, co zapewne było skutkiem nie tylko trudnego tekstu, lecz także nieprzyjemnej rozmowy z mamą, która nie dawała mi pokoju. Najchętniej poszłabym pobiegać, ale to niestety nie wchodziło w grę. Obiecałam mamie, że nie będę biegać po nocy, nawet jeżeli byłaby to jedyna rzecz, dzięki której zmęczyłabym się na tyle, że zdołałabym zasnąć.

Z westchnieniem ponownie opadłam na fotel. Może poszukam pracy w internecie. Najpierw sprawdziłam uniwersytecką tablicę ogłoszeń, potem poszukałam na innych stronach, ale wybór nie oszałamiał. Po pierwsze, było niewiele propozycji, a nawet jeżeli już coś się pojawiało, nie pasowało to do mojego planu zajęć albo pracodawca miał fatalne opinie. Tym niemniej zapisałam kilka ogłoszeń w zakładkach.

Potem bez przekonania oglądałam na Netflixie dokument o porwaniu dziecka, ale nie byłam w stanie się skoncentrować. Co chwila wracałam myślami do tekstu i tego, że ciągle mam go w komputerze bez poprawek, choć właściwie już dawno mógłby być u Nolana.

Doszłam do wniosku, że jestem gotowa przejrzeć zadanie jeszcze raz. Analizowałam je zdanie po zdaniu. Znalazłam kilka błędów interpunkcyjnych i niepotrzebnych powtórzeń, niektóre zdania musiałam przeredagować albo nawet napisać od początku, bo nagle przestały mi się podobać albo brzmiały dziwnie. Kilkakrotnie przejrzałam tekst, aż w końcu byłam mniej więcej zadowolona. A potem nadeszło to, na co najbardziej czekałam każdego tygodnia.

Otworzyłam pocztę i wybrałam Nolana jako adresata.

Od: Everly Penn

Data: Czwartek, 15 września 00:31

Do: warsztaty literackie 2

Temat: Re: Praca domowa

Cześć Nolan,

przesyłam zadanie domowe.

Pozdrawiam,

Everly

Kursor zatrzymał się nad przyciskiem „wyślij”. Głęboko nabrałam powietrza w płuca i kliknęłam.

A potem wstałam, poszłam do łazienki, zmyłam makijaż i weszłam pod prysznic. Kilka lat temu o tej porze nie mogłabym już myć włosów, były na to za długie i za długo schły. Po ukończeniu szkoły średniej obcięłam je na krótko i od tego czasu nie zmieniłam fryzury. Nie chciałam niczego, co przypominałoby mi osobę, którą wtedy byłam.

Woda okazała się błogosławieństwem. Wydawało mi się, że zmywa wszystkie kłamstwa i fasady, którymi otaczałam się na co dzień. O północy miałam wrażenie, że wreszcie mogę być taka, jaka naprawdę jestem. Że teraz nie muszę niczego przed nikim udawać.

Pod stopami czułam basy muzyki Hanka. Włożyłam piżamę i szlafrok, który podczas zeszłorocznego Bożego Narodzenia kupiłam razem z mamą. Był czarny i tak miękki, że czasami miałam wrażenie, że otula mnie chmurka. Było mi przyjemnie ciepło, gdy wzięłam laptop ze stołu i poszłam z nim do sypialni. Ułożyłam się na łóżku i starałam się nie zwracać uwagi na motyle w brzuchu, gdy go włączyłam.

Cichy dźwięk oznajmił przybycie nowej wiadomości. Otworzyłam ją od razu.

Od: Nolan Gates

Data: Czwartek, 15 września 00:53

Do: warsztaty literackie 2

Temat: Re: Re: Praca domowa

Everly,

1. Jest zdecydowanie za późno, żeby odpowiadać na mejle. Mimo wszystko dziękuję, że tak szybko odrobiłaś pracę domową.

2. Napisałaś bardzo emocjonalny tekst. Kłaniam się w pas przed twoim talentem.

3. Teraz najchętniej przygotowałbym ci gorącą czekoladę.

Jeszcze ciągle nie przywykłam do emocji, które ogarniały mnie, ilekroć na moim laptopie pojawiało się imię Nolana, a przecież już od ponad dziewięciu miesięcy ze sobą pisaliśmy. Początkowo były to tylko rozmowy o zajęciach i pisaniu, ale wtedy Dawn poprosiła nas, żebyśmy przeczytali jej powieść. Od tej chwili godzinami dyskutowaliśmy o postaciach, akcji i uczuciach poruszanych w About Us. Zdarzały się noce przegadane na Skypie, aż z czasem rozmawialiśmy już nie tylko o książce, lecz o wszystkim innym.

Niezbyt często pozwalałam sobie na rozmyślania o dreszczu, który odczuwałam, gdy do mnie pisał. Ale kiedy świat wokół spał i wydawało się, że czuwamy tylko my, mogłam się tym rozkoszować.

Zaczęłam pisać odpowiedź.

Od: Everly Penn

Data: Czwartek, 15 września 00:59

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Praca domowa

1. A jednak przeczytałeś mejla i nawet na niego odpowiedziałeś.

2. Właściwie to ja powinnam pokłonić ci się w pas. Przed zajęciami z tobą pisałam zupełnie inaczej.

3. Gorącej czekoladzie nie powiedziałabym „nie”.

Bez chwili wahania wysłałam wiadomość. Po północy byłam bardziej śmiała niż za dnia. A z doświadczenia wiedziałam, że im później, tym szybciej odpowiadał. Tak było i tym razem.

Od: Nolan Gates

Data: Czwartek, 15 września 01:01

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Re: Praca domowa

1. 1:01. Pomyśl życzenie.

2. Może po prostu pokłońmy się sobie wzajemnie. Jak przed pojedynkiem.

3. Gorącą czekoladę przyniosę ci w przyszłym tygodniu na zajęcia, o ile nie zapomnę.

PS Jeżeli chcesz pogadać o tym tekście, możesz na mnie liczyć.

Uśmiechnęłam się, widząc drugi punkt. W ciągu minionych miesięcy przeprowadziliśmy setki takich rozmów, każda dziwniejsza od poprzedniej. Uwielbiałam jego dziwaczne poczucie humoru, które dostrzegłam dopiero podczas nocnych pogaduszek.

Poza tym był nie tylko świetnym słuchaczem, lecz także wykazywał się ogromną empatią. Chyba zawsze wyczuwał, kiedy człowiek jest w gorszej formie, i wtedy robił wszystko, co w jego mocy, by poprawić mu humor, nieważne, o co chodziło i ile spraw do załatwienia piętrzyło się na jego biurku.

Poprawiłam poduszkę za plecami i wróciłam palcami do klawiatury. Słowa płynęły same z siebie.

Od: Everly Penn

Data: Czwartek, 15 września 01:11

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Re: Re: Praca domowa

1. Pomyślałam życzenie, a ty?

2. Ha, ha, ha.

3. Co mam ci przynieść w rewanżu?

Świadomie pominęłam w odpowiedzi postscriptum. Wiedział o mnie bardzo dużo, ale nigdy się nie dowie, że w tym, co piszę, tkwi dużo prawdy.

Zanim odpowiedział, minęło trochę czasu. Weszłam do internetu, otworzyłam stronę Urban Outfitters, żeby się czymś zająć, i przeglądałam najnowszą kolekcję. Kiedy w końcu rozległ się dźwięk nowej wiadomości, mój koszyk był pełen, a suma do zapłacenia idiotycznie wysoka. Pomyślałam o mamie i o tym, że od jutra muszę szukać pracy, więc zamknęłam przeglądarkę. Dopiero wtedy otworzyłam wiadomość.

Od: Nolan Gates

Data: Czwartek, 15 września 01:37

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Re: Re: Re: Praca domowa

1. Moje życzenia zazwyczaj się nie spełniają, więc tym razem sobie darowałem.

2. Czarną kawę; im mocniejsza i bardziej gorzka, tym lepsza. Jeżeli akurat mam ochotę na odrobinę szaleństwa, dolewam kropelkę mleka.

PS Jutro/dzisiaj muszę wstać o piątej rano i dlatego, mniej lub bardziej chętnie, pójdę teraz spać. Choć twoje wirtualne towarzystwo jak zawsze sprawiło mi wielką przyjemność.

Westchnęłam. Nie chciałam, żeby nasza rozmowa już dobiegła końca, choć wiedziałam, że każdy musi trochę pospać. Najchętniej zapytałabym, co miał na myśli w pierwszym punkcie. Rozsądek podpowiadał mi, że powinnam dać sobie spokój, ale odpowiedziałam po raz ostatni.

Od: Everly Penn

Data: Czwartek, 15 września 01:39

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Re: Re: Re: Re: Praca domowa

A jednak czasami życzenia się spełniają.

Wstrzymałam oddech, czekając na jego odpowiedź. To było jak narkotyk. Zasnę tylko wtedy, jeżeli jeszcze raz mi odpisze. W innym wypadku równie dobrze mogłam sobie darować i od razu się ubrać.

Od: Nolan Gates

Data: Czwartek, 15 września 01:41

Do: warsztaty literackie 2

Re: Re: Re: Re: Re: Re: Re: Re: Praca domowa

Słodkich snów, Everly.

Wpatrywałam się w litery tak długo, aż zaczęły rozpływać mi się przed oczami. Dygotałam na całym ciele, ze wszystkich sił starałam się nie zastanawiać, co to właściwie może oznaczać. Widziałam tylko jasność ekranu, ale nie wyłączyłam komputera, zdjęłam szlafrok i wślizgnęłam się pod kołdrę. Ze wzrokiem wbitym w sufit powtarzałam ostatnie słowa Nolana, żeby odpędzić strach, który budziła we mnie noc.

Słodkich snów, Everly. Słodkich snów, Everly. Słodkich snów, Everly.

Choć tak bardzo chciałam tego uniknąć, ciemność mnie dopadła, aż nie mogłam oddychać.