Idealna narzeczona - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Grudzień 1814

– Witaj, Chepstow! Potrzebuję rady.

Lord Chepstow, który właśnie przechodził przez klubowy hol, przystanął i rozpoznawszy lorda Havelocka, uśmiechnął się szeroko.

– Ode mnie? – zapytał i pokręcił głową. – Skoro potrzebujesz właśnie mojej rady, to musisz być w prawdziwych kłopotach.

– Jestem w nie lada tarapatach – potwierdził Havelock, spoglądając znacząco na służącego, który zbliżył się, by wziąć od niego wierzchnie okrycie i kapelusz.

Uśmiech zniknął z twarzy Chepstowa.

– Chcesz porozmawiać w spokojnym miejscu, na osobności?

– Tak – potwierdził ponownie Havelock.

Gdy znaleźli się już sam na sam w klubowej bibliotece, zdobył się na wypowiedzenie słów, których miał nadzieję nigdy nie wypowiadać.

– Muszę się ożenić.

– Boże miłosierny! – Chepstow otworzył usta ze zdumienia. – Nigdy bym nie pomyślał, że mógłbyś wpędzić w kłopoty dziewczynę. W każdym razie nie tę, z którą chcesz się ożenić – powiedział, ale widząc, że Havelock na takie przypuszczenie zaciska z gniewem pięści, dodał uspokajająco: – No, no, ale… to mogło się przytrafić każdemu.

– Nie mnie – odrzekł stanowczo Havelock. – Wiesz przecież, że nigdy nie uganiałem się za dziewczętami – dodał zaraz łagodniej, bo ze wszystkich osób, które znał, tylko Chepstow mógł znaleźć wyjście z sytuacji. – Ale ty to co innego. Miewasz utrzymanki, a równocześnie cieszysz się powodzeniem wśród dam z wyższych sfer. Jak ty to robisz?

– Jestem hojny dla utrzymanek, a do dam odnoszę się z elegancją i szacunkiem. To bardzo proste…

– Owszem, jeśli chodzi o przelotne znajomości i rzadkie spotkania. Ale… gdybyś musiał się ożenić, jaką kobietę poprosiłbyś o rękę? Skąd byś wiedział, że akurat ona byłaby dobrą żoną? A najważniejsze, jak byś ją znalazł, gdybyś miał na to tylko dwa tygodnie?

– Ja? Żenić się? – odrzekł Chepstow i pokręcił głową. – Nigdy. Sztuka polega na tym, by unikać sideł, które na człowieka zastawiają kobiety, a nie by dać się w nie schwytać.

– Ale… nie rozumiesz – zaczął wyjaśniać Havelock.

Jednak Chepstow nie słuchał. Rozglądał się w napięciu po bibliotece, niczym szukające kryjówki ścigane zwierzę. Uspokoił się dopiero wtedy, gdy zobaczył, że przy jednym ze stołów, za stosem książek, siedzi dwóch młodych ludzi pogrążonych w poważnej rozmowie.

– Zapytajmy Ashe’a – zaproponował, wziął Havelocka pod ramię i ruszył w ich stronę. – Człowiek, który czyta książki wtedy, kiedy nie musi, z pewnością wie więcej na temat małżeństwa.

Twierdzenie to było nonsensem i Chepstow wypowiedział je w przypływie paniki. Havelock nie dziwił się, bowiem temat małżeństwa wprawiał w popłoch wielu mężczyzn. Także Havelocka, który nie dałby się zaciągnąć przed ołtarz, gdyby miał inne wyjście z sytuacji. Takiego wyjścia jednak nie znalazł, choć głowił się nad sprawą wiele godzin.

Jedyne, co mu pozostało, to znaleźć odpowiednią kobietę, która nie będzie od niego żądała, by zmienił swój tryb życia i przyzwyczajenia.

Tak, powiedział sobie, muszę znaleźć młodą damę, która da mi spokój i niczego nie będzie próbowała na mnie wymuszać.

Okazało się, że Ashe, hrabia Ashenden, siedzi w klubowej bibliotece w towarzystwie młodego człowieka nazwiskiem Morgan, syna nababa, którego Havelock znał z widzenia i o którym wiedział, że nie należy do najwyższych sfer rodowej arystokracji.

Gdy hrabia Ashenden dokonał rytuału oficjalnej prezentacji, Chepstow podsunął Havelockowi krzesło, a sam usiadł na brzegu drugiego, jakby gotowy do natychmiastowej ucieczki.

– Havelock doszedł do wniosku, że chce się ożenić – oznajmił, po czym zwrócił się do kelnera, polecając mu, by przyniósł im butelkę wina.

– Nie chcę – sprostował Havelock, kiedy kelner się oddalił – tylko muszę. I to nie dlatego że nagle zacząłem uwodzić niewinne dziewczęta – dodał, patrząc groźnie na Chepstowa. – Przyczyna jest całkiem inna.

– Nie denerwuj się – powiedział Chepstow, odsuwając na bok książki i robiąc miejsce na butelkę i kieliszki, które właśnie przyniósł kelner. – Po prostu się pomyliłem. Ale widzisz… wyciągnąłem taki wniosek ze sposobu, w jaki się zachowywałeś i zacząłeś o tym mówić…

– Panowie – wtrącił się Ashe z właściwym sobie spokojem, który zawsze sprawiał, że go słuchano. – Może najlepiej będzie pozwolić Havelockowi wyjaśnić, na czym polega problem oraz w jaki sposób jego zdaniem możemy mu pomóc. Zanim wyzwie któregoś z nas na pojedynek.

– Bardzo bym chciał – odezwał się Havelock, nalewając sobie wina – żeby moje problemy dało się rozwiązać w pojedynku. Rzecz jednak nie jest taka prosta, muszę się koniecznie ożenić. I to bardzo prędko. Ale nie chcę skończyć w szponach jakiejś jędzy, która zatruje mi życie. A z kobietami… – dodał, podnosząc kieliszek do ust – …człowiek nigdy nie wie, jaka będzie po ślubie.

– Rozwiązanie tego problemu jest następujące – odpowiedział na to Ashe z właściwą sobie logiką: – Należy najpierw poznać kandydatkę na żonę, zanim się ją poślubi.

– Poznać charakter kobiety? Ale… jak to zrobić, skoro mam tak niewiele czasu? – zapytał Havelock.

Tu do rozmowy włączył się Morgan.

– Należy ożenić się z osobą, którą się dobrze zna – stwierdził.

– Boże miłosierny! Nie! – Havelock dopił swoje wino jednym haustem. – Nie jestem w stanie znieść myśli o tym, że mógłbym mieszkać pod jednym dachem z którąkolwiek z dziewcząt, które dobrze znam. A poza tym żadna z nich nie wyszłaby za mnie w takim pośpiechu. Każda chciałaby mieć uroczysty ślub i huczne wesele. – Wzdrygnął się na samą myśl. – Nie mówiąc o wielkiej ślubnej wyprawie i całym tym kramie, który łączy się z przygotowaniami…

– Czyli mówiąc krótko, pragniesz dziewczyny, która bez zastanowienia weźmie cię takim, jaki jesteś, i nie będzie żądała wesela z mnóstwem gości.

– Właśnie.

– Szukasz zatem szarej myszki – oznajmił Morgan. – Tak rozpaczliwie pragnącej małżeństwa, że przyjmie kogokolwiek, kto się oświadczy.

– Zgadza się! – zawołał Havelock z takim entuzjazmem, że z twarzy Morgana zniknął drwiący uśmieszek. – Tego mi właśnie potrzeba. Morgan, jesteś geniuszem!

– Skoro tak, to powinieneś być gotów wziąć dziewczynę biedną, której brak urody i majątku – mówił dalej Morgan, nieco zdziwiony entuzjazmem, z jakim Havelock odniósł się do jego sarkastycznej sugestii.

Havelock usiadł wygodniej, zastanawiając się przez chwilę.

– Sądzę, że brak urody by mnie nie odstraszył – powiedział. – Pod warunkiem że dziewczyna nie będzie szkaradna.

– Chwileczkę – włączył się Ashe. – Choć z jakiegoś powodu postanowiłeś ożenić się natychmiast, w wielkim pośpiechu, nie wolno ci zapomnieć o sprawie sukcesji. Bo przecież każdy z nas, być może prócz ciebie, Morgan – dodał, uśmiechając się kpiąco do syna nababa – musi spłodzić spadkobiercę, który przejmie w przyszłości jego obowiązki.

– Racja – przyznał szybko Havelock, zanim Ashe zdążył stwierdzić coś, co było oczywistością, a mianowicie, że dziewczyna powinna być przynajmniej na tyle ładna, by można ją było bez odrazy wziąć do łóżka.

– Nie powiedziałeś nic o posagu – odezwał się znowu Morgan, patrząc na Havelocka uważnie. – Czy to ze względu na posag musisz się ożenić w takim pośpiechu? Potrzebujesz bogatej dziedziczki?

– Fakt, że nie jestem dandysem… – odrzekł Havelock, uświadamiając sobie, że halsztuk ma zawiązany niedbale, a buty zabłocone po tym, jak po rozmowie ze swymi prawnikami spacerował długo po mieście, szukając rozwiązania swego problemu – nie oznacza, że nie mam pokaźnych dochodów. Nie chcę, żeby kobieta wniosła do naszego związku cokolwiek innego prócz siebie samej – dodał wojowniczym tonem.

Tu po raz kolejny Ashe rozładował napięcie, prosząc kelnera, by przyniósł papier, pióra i atrament.

– Moim zdaniem – powiedział następnie – musimy przede wszystkim sporządzić listę cech, które Havelock pragnie widzieć u idealnej kandydatki na swoją żonę. A dopiero potem zastanowimy się, jak ją znaleźć.

– No widzisz, Havelock – tryumfował Chepstow. – Nie mówiłem, że Ashe na pewno ci pomoże? Mogę więc chyba zostawić cię w jego rękach i się oddalić?

Z tymi słowy podniósł się z krzesła, ale Havelock zmierzył go takim spojrzeniem, że zrezygnowany usiadł. Zrozumiał, że nie może opuścić teraz przyjaciela, który w przeszłości nieraz stał za nim murem. I na pocieszenie poprosił kelnera, który właśnie zjawił się z artykułami do pisania, o kolejną butelkę wina.

– A zatem – powiedział Ashe, zanurzając pióro w kałamarzu – nie wymagasz od swej wybranki urody ani majątku. Chcesz natomiast, by była osobą uległą… by miała naturę…

– Szarej myszki – przypomniał Morgan drwiącym tonem, a Ashe spojrzał na niego karcąco i kontynuował.

– Chcesz, by była niewymagająca. I nie pochodziła z kręgów, w których ty sam się zwykle obracasz. – Ashe zanotował i zadał kolejne pytanie: – Masz jakieś inne wymagania?

Havelock zastanawiał się ze zmarszczonymi brwiami.

– Prawda jest taka, że mam ich sporo. I dlatego to wszystko jest takie trudne – odrzekł, przeczesując palcami niesforną czuprynę. – Nie chcę kobiety, która… która ma rodzinę.

– To znaczy… rodzinę utytułowaną? – Syn nababa spojrzał na niego ze współczuciem. – Bo nie chcesz, żeby jej członkowie spoglądali na ciebie z góry?

Usłyszawszy te słowa, Havelock już miał się zerwać, chwycić Morgana za gardło i potężnie nim potrząsnąć. Jednak przeszkodził mu w tym Ashe, odzywając się tonem spokojnym i łagodnym.

– Morgan nie zdaje sobie sprawy z twoich koligacji, Havelock. Jestem pewien, że nie chciał cię obrazić.

Havelock westchnął i ochłonął, przyznając w duchu rację Ashe’owi.

– Problem polega na tym – podjął – że jestem spokrewniony z co najmniej połową ludzi z wyższych sfer. Mam całe tłumy kuzynów i kuzynek, ciotek i wujów, a także przyrodnich braci i sióstr. I wszyscy oni roszczą sobie prawo do wtykania nosa w moje sprawy. Nie chcę więc, żeby moja żona sprowadziła mi na kark kolejnych krewnych, komplikując mi życie jeszcze bardziej. Dziękuję bardzo za taką przyjemność – dodał.

– Czy mogę przedstawić pewną sugestię? – zapytał Ashe swoim rzeczowym tonem, zapisawszy kolejną cechę.

– Oczywiście – odrzekł Havelock. – W końcu po to tu przyszedłem. Tak, przyszedłem tu, spodziewając się, że ktoś pomoże mi znaleźć wyjście z tej nieszczęsnej sytuacji.

– No cóż – odrzekł Ashe z lekkim wahaniem – jeżeli o mnie chodzi, to… nie mógłbym znieść związku z kobietą nieobdarzoną bystrym intelektem.

– Boże miłosierny! – Havelock był przerażony. – A ja nie wiedziałbym, co robić z jakąś przemądrzałą sawantką!

– A ja tak – odezwał się Chepstow z właściwym sobie kpiącym uśmieszkiem, po czym wyraził szereg sugestii dotyczących tego, co mężczyzna może zrobić z poszczególnymi częściami garderoby takiej przemądrzałej damy, a także z nią samą, czym wprawił swych kompanów w nastrój iście szampański.

Gdy przestali się już śmiać, otarli łzy z oczu, osuszyli do końca butelkę i zamówili następną, Ashe wrócił do tematu.

– Nie wolno ci zapominać – zwrócił się do Havelocka – że ta kobieta, kimkolwiek będzie, zostanie matką twoich dzieci. Zatem zastanawiając się, z jakiego rodzaju kobietą będziesz w stanie żyć pod jednym dachem, powinieneś także zadać sobie pytanie, jakie chcesz spłodzić potomstwo. Ja chciałbym mieć nadzieję, że moje dzieci dadzą mi powód do dumy. I nie zniósłbym myśli, że poświęciłem własną wolność jedynie po to, by powołać do życia kolejnych idiotów.

Havelock ponownie nerwowym ruchem przeczesał włosy palcami.

– Masz rację, Ashe – westchnął. – Muszę myśleć o sukcesji. Zanotuj: „nie może być osobą o kurzym móżdżku”.

Ponieważ Ashe pił właśnie wino, pióro wziął Morgan.

– Chcę też, żeby miała dobre serce – oznajmił dość stanowczo Havelock. – I odnosiła się serdecznie do dzieci. Żeby nie była jedną z tych kobiet, które myślą tylko o sobie.

– Świetnie, świetnie. Zaczyna się z tego wyłaniać jakiś konkretny obraz – powiedział Ashe, podczas gdy Morgan dopisywał kolejny punkt.

– Sporządzenie listy jest łatwe – zauważył, odkładając pióro. – Jednak w jaki sposób proponujesz znaleźć kobietę, która odpowiada wszystkim twoim wymaganiom? Masz zamiar zamieścić ogłoszenie w gazetach?

– Dobry Boże, nie! Nie chcę, żeby cały świat się dowiedział, jak rozpaczliwie szukam żony. Rzuciłyby się na mnie wtedy wszystkie mamuśki mające córki na wydaniu. A poza tym zajęłoby to zbyt dużo czasu. Stanowczo zbyt dużo. Bo przecież najpierw trzeba by było zaczekać na odpowiedzi kandydatek, przestudiować całą stertę listów i w końcu porozmawiać z kilkoma wybranymi pannami…

– Jesteś pewny – parsknął śmiechem Morgan – że dostałbyś całą stertę odpowiedzi?

– Oczywiście – odrzekł Havelock cierpko. – Od dobrych kilku lat usiłuje mnie usidlić mnóstwo kobiet. I nie uwierzyłbyś, jakich w tym celu używają sztuczek.

– Hm, wyobrażam sobie – zapewnił Morgan. – Więc skoro tak się rzeczy mają, czy nie możesz zadowolić się którąś z nich? Zaoszczędziłbyś mnóstwo czasu…

– Nie mogę – powiedział Havelock stanowczo. – Absolutnie nie. Nie znoszę kobiet, które trzepoczą rzęsami albo udają, że mdleją, bezwstydnie eksponując głębokie dekolty – zakończył, widząc kątem oka, że Ashe dopisuje do listy słowo: „skromna”.

– A poza tym – podjął po chwili – wszystkie dziewczęta, które dały do zrozumienia, że pragną mnie za męża, zasygnalizowały także, że spodziewają się ode mnie znacznie więcej, niż ja chcę im dać. Więc… unieszczęśliwilibyśmy się wzajemnie.

Ashe ponownie zanurzył pióro w kałamarzu i zapisał: „Nieszukająca w małżeństwie czułych uczuć”.

Morgan, popijając wino, popatrzył na listę ze zmarszczonymi brwiami.

– Ta lista – powiedział po zastanowieniu – to charakterystyka kobiety, która pragnie zawrzeć umowę… Pochodzi z dobrej, szanowanej rodziny, której jednakże ostatnio się nie powodzi. Która chciałaby zostać matką, ale nie ma nadziei, że znajdzie kandydata na męża w normalny sposób.

– W normalny sposób? To znaczy jak?

– To znaczy z użyciem kobiecych sztuczek – wyjaśnił Morgan.

– Aha – mruknął Havelock. – Jeżeli o kobiece sztuczki chodzi, to nie, dziękuję bardzo. W żadnym wypadku nie chcę żony, która się na nich zna i umie ich używać. Zdecydowanie wolę, żeby mówiła wprost to, co myśli.

„Szczera”, zapisał Ashe.

– Dobry Boże – powiedział Chepstow, zerkając na listę. – Mnie się zdaje, Havelock, że nigdy, przenigdy nie uda ci się znaleźć takiej kobiety. Choćbyś szukał, nie wiem jak długo.

– A moim zdaniem – odezwał się Morgan – w tej chwili w Londynie mieszka sporo zubożałych arystokratycznych rodzin mających na wydaniu córki, z których każda wiele by dała za narzeczonego o takiej pozycji jak Havelock. I przynajmniej część tych panien obdarzona jest przymiotami charakteru, na jakich Havelockowi zależy. Jest więc duża szansa na to, że Havelock znajdzie wśród nich żonę, zwłaszcza że twarz nieszczególnie urodziwa nie odstraszy go.

– Naprawdę tak sądzisz? – zapytał Havelock tonem pełnym nadziei.

– Naprawdę.

– A wiesz, gdzie mógłbym takie panny spotkać?

Morgan rozsiadł się wygodnie, zakładając nogę na nogę i wbijając wzrok w ścianę znajdującą się za plecami Havelocka. Wszyscy trzej czekali z zapartym tchem na jego odpowiedź.

– Wydaje mi się – powiedział w końcu powoli – a raczej jestem pewien, że wiem. I że mógłbym jutro wieczorem poznać cię z kilkoma takimi młodymi damami. Mam bowiem zaproszenie na bal, który wydaje rodzina bardzo zamożna, jednak nie na tyle dobrze skoligacona, by mieć wstęp na arystokratyczne salony. Rodzina, u której bywają zubożali przedstawiciele zacnych, starych rodów, zmuszeni zadowalać się takim towarzystwem. Śmiem również twierdzić, że każda z panien na wydaniu, które zjawią się na jutrzejszym balu, byłaby zachwycona, gdybyś się nią zainteresował.

– Zabierzesz mnie ze sobą na ten bal?

– Oczywiście – odrzekł Morgan tonem życzliwym i przyjaznym. – Od czego człowiek ma przyjaciół? Czy nie od tego, aby mu pomagali?

Havelock, ucieszony, podniósł w górę kieliszek

– Zatem za przyjaźń – wzniósł toast, patrząc kolejno na trzech swoich kompanów.

– I za małżeństwo – odrzekł Ashe, również podnosząc kieliszek.

– Zaraz, zaraz – zaprotestował Chepstow, wstrzymując się ze spełnieniem toastu. – Możemy wypić za małżeństwo Havelocka, ale nie za instytucję jako taką.

– Zgoda – odrzekł na to Ashe. – Wypijmy więc za małżeństwo Havelocka.

– I za jego przyszłą narzeczoną – dodał Morgan, po czym opróżnił swój kieliszek jednym haustem i sięgnął po butelkę.

– Na to zgoda – powiedział Chepstow. – A zatem, przyjacielu, za twoją narzeczoną.

I miejmy nadzieję, pomyślał Havelock, składając starannie listę i chowając ją do kieszeni, że na jutrzejszym balu znajdzie się kobieta obdarzona przynajmniej częścią tych cech.ROZDZIAŁ DRUGI

– Czy naprawdę nie mogłabyś zrobić czegoś z włosami?

Mary spuściła wzrok i pokręciła głową, a ciotka Pargetter, westchnąwszy, mówiła dalej:

– Gdybyś je choć trochę podkręciła… może z pomocą Lotty… z falami albo z lokami wyglądałabyś znacznie lepiej. Bo takie proste nie dodają wdzięku twojej twarzy. Zwłaszcza kiedy je rozpuścisz.

Mary odruchowo sprawdziła dłonią, czy porządny koczek, w który upięła włosy na karku, przypadkiem się nie rozleciał.

– Nie, nie – powiedziała ciotka. – Z twoim kokiem nic się nie stało. Ja… mówię tylko tak… ogólnie.

Aha, ogólnie. Mary w ostatnich paru miesiącach słyszała sporo takich „ogólnych” uwag. Od prawników – na temat ubogich kobiet. Od krewnych – na temat kosztów, jakie pociąga za sobą wykonywanie wobec niej ich obowiązków. Od dorożkarzy – na temat pasażerów, którzy nie dają napiwków. Oprócz ogólnych miała okazję wysłuchać także uwag o charakterze szczegółowym. Poinformowano ją, w jaki sposób stała się osobą ubogą i dlaczego kolejni krewni nie mogą w tej chwili zapewnić jej dachu nad głową.

– Wiem, że czujesz się trochę nieswojo na myśl, że pójdziesz na bal, mimo że wciąż jesteś w żałobie – mówiła dalej ciotka Pargetter. – Ale nie mogę przecież dziś wieczorem zostawić cię samej w domu. Zadręczałabyś się smutnymi myślami. A poza tym na tym balu będzie mnóstwo kawalerów do wzięcia. I kto wie, może któryś zwróci na ciebie uwagę… A wtedy… rozwiążą się wszystkie twoje problemy…

Mary podniosła głowę i otworzyła szeroko oczy. Ciotka Pargetter mówiła o małżeństwie w taki sposób, jakby było rozwiązaniem wszelkich kobiecych problemów.

Wzdrygnęła się i spuściła ponownie oczy, zaciskając mocno usta. Jej małżeństwo z pewnością rozwiązałoby problemy ciotki, która mimo że nie była zamożna, w przeciwieństwie do innych krewnych przyjęła ją pod dach swego niewielkiego domu w Bloomsbury. I na dodatek, jak się teraz okazało, postanowiła ją wydać za mąż.

– Musisz chodzić z podniesioną głową i patrzeć na świat śmiało – doradziła jej teraz, ujmując ją pod brodę. – Masz ładne oczy. Moje dziewczęta wiele by dały za takie rzęsy jak twoje. I powinnaś się uśmiechać. A wtedy nie będziesz wyglądała tak…

Odrażająco?

– Nieprzystępnie – dokończyła ciotka Pargetter. – Byłabyś całkiem ładna, gdybyś tylko…

Urwała, bo do pokoju wbiegły obie jej córki, Dorothy i Charlotte, gotowe do wyjścia na bal. Ciotka sprawdziła jeszcze raz wygląd każdej z nich, przyszczypnęła policzki dla wywołania rumieńców oraz poprawiła falbanki i loczki. Następnie we cztery wsiadły do wynajętego powozu.

Przez całą drogę do rezydencji państwa Crimmerów, wydających dzisiejszy bal, powóz turkotał niemiłosiernie i podskakiwał na kocich łbach, a ciotka Pargetter nie przestawała mówić. Zapewniła dziewczęta, że na balu pojawi się mnóstwo młodych kawalerów szukających kandydatek na żony.

– Zwłaszcza panien tak dobrze skoligaconych jak ty, moja droga – dodała, zwracając się do Mary. – Bo musicie wiedzieć, moje kochane – mówiła dalej, tym razem do córek – że papa drogiej mamy Mary był młodszym synem najmłodszej córki hrabiego Finchingfield.

Charlotte i Dorothy patrzyły teraz na Mary szeroko otwartymi oczami. Przez cały ostatni tydzień, od czasu gdy kuzynka przybyła do ich domu, myślały o niej jedynie jako o ubogiej krewnej. W żadnym razie nie przypuszczały, że może być tak dobrze skoligacona, a co za tym idzie, będzie miała spore szanse na matrymonialnym targowisku.

– Ale skoro Mary jest spokrewniona z hrabią Finchingfield, to dlaczego nie zamieszkała u niego? – zapytała Dorothy, młodsza i ładniejsza z sióstr.

– Widzicie, moje drogie, tak to czasami w życiu bywa – zaczęła wyjaśniać ich matka. – Ktoś nie chce się zgodzić na czyjeś małżeństwo, ktoś grozi zerwaniem stosunków, ludzie przestają ze sobą rozmawiać i nagle tworzy się między nimi głęboka przepaść… Jednakże… my, krewni biednej mamy Mary, wiemy, jakie są nasze obowiązki wobec jej dziecka. Nie żebyś nie była już osobą dorosłą, Mary. Ale… wiesz, co mam na myśli… Chodzi mi o to, że nie możesz cierpieć za błędy twoich rodziców.

Mary – która w chwili, gdy ciotka wspomniała o jej rodowodzie i związanych z nim szansach na znalezienie męża, poczuła się niczym rasowa klacz – teraz uspokoiła się nieco. Doszła bowiem do wniosku, że dziś wieczorem żaden kawaler do wzięcia nie zawróci jej w głowie. To znaczy ani dziś, ani jutro, ani kiedykolwiek. Nie jest typem dziewczyny, której mężczyźni pragną zawrócić w głowie.

Uświadomiła sobie właśnie, że właściwie jej nie zauważają, co przede wszystkim zawdzięcza swemu zwyczajowi usuwania się w cień, skrywania się za plecami osób bardziej łaknących uwagi i towarzystwa płci przeciwnej – tak jak dzisiaj jej dwie urocze kuzynki.

Zgodnie z tym zwyczajem tego wieczoru, zaraz po wejściu do sali balowej, wybrała sobie krzesło stojące nieco z tyłu, za ciotką i obiema kuzynkami. Następnie przesunęła je odrobinę, tak by się znaleźć za rosnącą w dużej donicy palmą i skryć się za jej liśćmi. Z tego miejsca, niewidoczna dla większości obecnych w sali, mogła swobodnie obserwować główne wejście i wlewający się do środka barwny i ożywiony tłum wspaniale przyodzianych gości. Dotty i Lotty obserwowały gości z równą jak ona ciekawością, zasłaniając się wachlarzami i wymieniając szeptem uwagi na temat sukien i klejnotów dam oraz sylwetek, postawy i majątków dżentelmenów.

– Spójrz, Dotty, jest pan Morgan – wyrwało się w pewnej chwili Lotty. – Nie sądziłam, że go tutaj dziś zobaczymy.

Z faktu, że jej kuzynka zareagowała tak entuzjastycznie, a także z tego, że obie z siostrą jak na komendę usiadły prosto i zaczęły w zawrotnym tempie poruszać wachlarzami, Mary wywnioskowała, że kawaler, o którym mowa, musi wedle ich określenia stanowić „dobrą partię”.

– A kim jest ten drugi? – zapytała przyciszonym głosem Dotty.

– To z pewnością jego przyjaciel. Może z czasów szkolnych, a może późniejszych – szepnęła Lotty. – Widzisz, jak pani Crimmer się do niego uśmiecha? Jak mu podaje rękę, jak… trzepocze rzęsami?

Trzepotały rzęsami i krygowały się przed nim i inne kobiety, zwłaszcza panny na wydaniu, gdy wraz z przyjacielem przechodził przez salę. Mary ze swego miejsca za palmą widziała to dobrze, podobnie jak to, że jej kuzynki, w chwili gdy dżentelmeni się do nich zbliżyli, omal nie wyskoczyły ze skóry, próbując przyciągnąć ich uwagę.

– Dobry wieczór, pani. Dobry wieczór, panno Charlotte, witam, panno Dorothy – powiedział ten wyższy z nich, chudy jak tyczka i znacznie mniej przystojny od swego ubranego z niedbałą elegancją kompana.

Więc to taki człowiek sprawia, że moje kuzynki prawie wyskakują ze skóry? – zdziwiła się w myśli Mary. Musi być bardzo bogaty, bo przecież nie można powiedzieć, by męska uroda stanowiła jego mocną stronę. Tak, nie jest przystojny. Inaczej niż jego towarzysz.

– Pozwolą panie – odezwał się znowu nieurodziwy pan Morgan – przedstawić sobie mego przyjaciela. Oto wicehrabia Havelock.

Dotty i Lotty jak na komendę odwróciły równocześnie głowy, odrywając wzrok od człowieka, którego uważały za najlepszą partię na tej sali. Skierowały oczy na prawdziwego, najprawdziwszego para Anglii. Obie wyprostowały się, wyprężyły pierś, wachlując się w zawrotnym tempie i w równie zawrotnym tempie trzepocząc rzęsami.

Wicehrabia, na którym ich umiejętność robienia wszystkich tych rzeczy na raz, nie uczyniła żadnego wrażenia, skinął im krótko głową.

W następnej chwili spojrzał na starającą się powstrzymać od śmiechu Mary.

– A kim jest owa dama? – zapytał.

– Och – odrzekła ciotka Pargetter – to… no cóż… to moja dość daleka krewna. Panna Carpenter.

Mary, zawstydzona, pokraśniała. Bo przecież nie powinna była śmiać się ze swoich kuzynek krygujących się na widok utytułowanego młodego człowieka. Jednak nie uznał on jej zachowania za żadne przewinienie. Przeciwnie, na widok jej nieudolnie skrywanego rozbawienia z jego twarzy zniknął wyraz znudzenia i lekkiej irytacji, a pojawił się nieznacznie drwiący uśmiech, który mógł świadczyć o tym, że wicehrabia ją rozumie i podziela jej pogląd, że obie te panny są raczej niezbyt mądre.

W następnej chwili na jego twarzy zauważyła coś jakby ulgę. Wyglądał niczym ktoś, kto znalazł wreszcie to, czego szukał.

– Zatańczy pani ze mną, panno Carpenter?

– Ja?

Mary była tak tą propozycją zdumiona, że aż otworzyła usta. Zaraz jednak pospiesznie je zamknęła, a potem pokręciła głową, nisko ją spuszczając.

– N-nie… Ja… ja nie mogę…

– Moja siostrzenica, milordzie, jest, jak pan widzi, w żałobie – pospieszyła z wyjaśnieniem ciotka Pargetter, wskazując gestem dłoni ciemną prostą suknię Mary.

– Naprawdę?

Ton głosu wicehrabiego sprawił, że Mary podniosła wzrok. Brzmiał bowiem tak, jakby… Ale nie, to niemożliwe, pomyślała, to byłby wprost absurd. Ten człowiek nie może się przecież cieszyć z tego, że jestem w żałobie… Zresztą już teraz patrzy na mnie z wyrazem współczucia na twarzy.

– Może zatem – powiedział tonem nader uprzejmym i miłym – zechce pani towarzyszyć mi później przy stole?

– Och… no cóż… ja…

Wyraz jego oczu sprawił, że zabrakło jej słów. Wpatrywał się w nią z takim skupieniem i intensywnością, jakby chciał poznać wszystkie jej sekrety. I jakby nic go od tego nie mogło powstrzymać.

Poczuła się bardzo nieswojo, jednak w chwili, gdy już miała mu odmówić, ciotka przyjęła za nią jego zaproszenie.

– Mary będzie zaszczycona. Prawda, kochanie? – zapytała, trącając ją złożonym wachlarzem, chcąc wydobyć z niej właściwą odpowiedź. Gdy Mary wciąż milczała, wicehrabia uśmiechnął się znowu i zwrócił się do jej kuzynek:

– A tymczasem – powiedział z zaskakującym entuzjazmem – może któraś z pań zlituje się nad nieznajomym i z nim zatańczy?

Zanim siostry zdążyły zdecydować, która go zagarnie dla siebie, pan Morgan podał ramię Charlotte. Następnie obie pary oddaliły się, odprowadzane wzrokiem przez Mary, która z westchnieniem ulgi zaczęła się uspokajać.

Jej spokój nie trwał jednak długo. Zburzyła go ciotka Pargetter, mówiąc przyciszonym głosem:

– Sądzę, moja droga, że dokonałaś podboju. Wygląda bowiem na to, że lord Havelock bardzo się tobą zainteresował.

– Nie rozumiem dlaczego – odrzekła na to Mary. Schowała się przecież za palmą, włożyła prostą, skromną suknię, jest blada i nie chciała z nim zatańczyć. – Może potrzebne mu okulary – mówiła dalej. – Bo… tylko tak to można wytłumaczyć.

– Nonsens! Doskonale wie, że jesteś dobrze urodzona. Moje dziewczęta, choć ładniejsze od ciebie – wtrąciła ciotka bez ogródek – nie potrafiłyby obracać się w jego świecie.

– No cóż, ja też tego nie potrafię – odrzekła Mary. – Nigdy właściwie do tego świata nie należałam.

– To prawda, ale twoja matka była znacznie ode mnie wytworniejsza. A twój ojciec… no, jestem pewna, że dopilnował, aby wpoić ci maniery damy.

– No tak – przyznała Mary potulnie, choć w środku na wzmiankę o ojcu cała się skręcała. – Papa był dla mnie bardzo surowy. I… naprawdę miał zdecydowany pogląd na to, jak powinna się zachowywać dama.

Tak. Ojciec miał zdecydowane poglądy w różnych sprawach. I zdecydowany sposób ich narzucania zarówno jej, jak i jej matce. Za pomocą krzyków przerywanych chwilami złowrogiej, pełnej napięcia ciszy – gdy był trzeźwy; a gdy nie był – używał też pięści i kopniaków. Ale z tego Mary nie zwierzyłaby się nikomu.

– Ja, ciociu – odezwała się teraz nieco drżącym głosem – naprawdę nie chcę, żeby taki ogromnie atrakcyjny kawaler wolał mnie od którejś z moich kuzynek. Zwłaszcza że… jak mi się zdaje… im obu bardzo na jego względach zależy.

– No cóż, ogromnie to szlachetne z twojej strony. Ale fakty są takie, że on zauważył tylko ciebie. Poza tym dla każdej z moich dziewcząt lepszy byłby pan Morgan, który pochodzi z bliższej nam sfery, choć jest tak bajecznie bogaty.

Lotty i Dotty zdawały się być tego samego zdania. Ta pierwsza, tańcząc z nim, znajdowała się w siódmym niebie, a jej siostra, gdy wicehrabia odwrócony tyłem nie mógł tego widzieć, spoglądała na pana Morgana nieśmiało i zalotnie.

Mary zmarszczyła brwi. Jak to możliwe, myślała, że one wolą tę chudą tyczkę od tak uroczego, przystojnego wicehrabiego? Któremu na dodatek nie brak poczucia humoru. Świadczył o tym wyraz, który przybrały jego orzechowe oczy w chwili, gdy mnie przyłapał na tym, że się śmieję z moich niemądrych kuzynek…

Jednakże, myślała dalej, jest rzeczą powszechnie wiadomą, że lordowie bywają biedni jak mysz kościelna. Jeżeli i ten klepie biedę, to z pewnością chce się ożenić z panną bogatą z domu. To oznacza, że żadna z moich kuzynek nie budzi jego zainteresowania. Pan Morgan natomiast jest bogaty i bez wątpienia to czyni go w ich oczach tak bardzo atrakcyjnym.

Nie miała zamiaru osądzać kuzynek ani tym bardziej krytykować. Przecież mogły protestować, gdy matka oznajmiła im, że muszą przyjąć Mary na trzecią lokatorkę ich wspólnego pokoju. One jednak nie sprzeciwiły się, tylko ze współczuciem zrobiły jej miejsce i szybko opróżniły jedną z szuflad, by miała gdzie umieścić swoje rzeczy.

I Mary zamieszkała z nimi, a potem, chcąc się odwdzięczyć zarówno im, jak i ciotce, starała się być pożyteczna i pomagać we wszelkich pracach domowych, jak tylko mogła. Przykładała się do tego bardzo i aż do dzisiejszego wieczoru sądziła, że znalazła dla siebie nowy dom.

Jednakże dziś okazało się, że tak nie jest. Wyszło na jaw, że ciotka Pargetter, choć życzliwsza niż pozostali krewni, nie zamierza gościć jej u siebie w nieskończoność. I dlatego chce wydać ją szybko za mąż.

Ale Mary, choć jest ubogą sierotą, nie zamierza potulnie się na to zgodzić. Plan ciotki, mimo że zrodzony z czystej życzliwości, zdecydowanie jej nie odpowiada. Jej zdaniem bowiem małżeństwo nie jest szczytem ambicji kobiety, która tak jak ona potrafi i chce samodzielnie na siebie zapracować.

Dlatego, myślała dalej, jutro z samego rana udam się do miasta, by poszukać najbliższej agencji pośrednictwa pracy, dzięki której będę mogła znaleźć sobie jakieś zajęcie.

Wszystkie te myśli tak ją pochłonęły, że nie zauważyła, kiedy tańce się skończyły, a tłum gości zaczął kierować się ku jadalni. Z zamyślenia wyrwał ją dopiero wicehrabia Havelock, który, odsunąwszy z uśmiechem liść palmy, podał jej ramię.

– Ma pani ochotę coś zjeść? – zagadnął. – Bo ja po tych tańcach czuję potężny apetyt.

Jak twierdził, miał nie lada apetyt, ale – w przeciwieństwie do jej kuzynek, które zdyszane szybko wachlowały się, i pana Morgana, który ocierał chusteczką pot z czoła – wcale nie wyglądał na zmęczonego. To świadczyło o jego fizycznej sprawności. Zawdzięczał ją zapewne zamiłowaniu do boksu, szermierki i jazdy konnej, jak to arystokrata. Tak, był wysportowany, a dowodził tego fakt, że wyczuwała twarde jak stal mięśnie jego przedramienia, kiedy wsparła na nim dłoń.

– Mam nadzieję, że wszyscy ci ludzie idą w stronę stołów – powiedział, wyrywając ją z zamyślenia. Zarumieniła się.

– Sądzę… hm… sądzę, że tak – odrzekła, na próżno szukając w myślach czegoś, co mogłaby dodać dla podtrzymania konwersacji.

– Nie bywa pani często w tym domu…?

Pokręciła przecząco głową.

– Jestem w Londynie dopiero od kilku dni. Nie znam tu nikogo.

– Prócz damy, z którą tu pani przybyła. Pani… cioci, jeśli dobrze pamiętam?

Mary znowu pokręciła głową.

– Nie znałam jej aż do chwili, gdy pojawiłam się na jej progu z listem polecającym od mojego prawnika. I, jeżeli mam być szczera, to…

Przerwała nagle zdumiona tym, że chce wtajemniczać w tak osobiste szczegóły zupełnie obcego człowieka. Czy dzieje się tak dlatego, że przypomina mi kolegów brata? – zapytywała w duchu samą siebie. Czy może dlatego że przedtem spojrzał na mnie tak, jakby moje sprawy naprawdę go obchodziły?

Ale przecież to… to jest po prostu żałosne. Wychodzi na to, że jedno spojrzenie, jeden uśmiech, jedno dotknięcie dłoni wystarczyły, żebym stała się gotowa zwierzać obcemu mężczyźnie. Czyżby dlatego że on jest taki przystojny? To jednak oznaczałoby, że jestem tak samo podatna na męskie wdzięki jak moje głupiutkie kuzynki, z których się niedawno śmiałam. A nieraz przecież przysięgałam sobie, że nigdy nie pozwolę, by męska uroda wpływała na moje myślenie!

– Chciała pani powiedzieć, że nie ma już właściwie bliskiej rodziny?

Nie potrafiła sobie przypomnieć, co chciała powiedzieć. Ani jakie padło pytanie. Gdy zarumieniona milczała, szukając w myślach jakichś słów, on mówił dalej:

– Pani ciocia… czy kimkolwiek owa dama jest dla pani… wyjaśniła, że jest pani w żałobie. Czy… to żałoba po kimś bardzo bliskim?

– Po matce – odrzekła. – Mama była jedyną osobą, która mi została.

Choć znajdowała się w sali balowej w towarzystwie najatrakcyjniejszego kawalera, wśród mnóstwa ludzi, była na świecie zupełnie sama. Bez środków do życia, zdana na łaskę dalekich krewnych.

– To wspa… – zaczął i przerwał, poklepując lekko jej dłoń. – To znaczy: to okropne. Dla pani. Proszę mi wybaczyć.

Znajdowali się już w drzwiach jadalni, a ona, widząc wspaniale nakryte i udekorowane stoły, przeraziła się na myśl, że nie zna żadnych ze znajdujących się na nich potraw.

– Proszę się nie martwić – rzekł wicehrabia, widząc, jak jest spłoszona. – Dopilnuję, by po posiłku wróciła pani bezpiecznie do cioci.

Fakt, że zauważył jej zmieszanie i domyślił się, że z dala od ciotki czuje się niepewnie, wprawił ją w zdumienie. Przecież jej życiowe doświadczenie dowodziło, że większość mężczyzn nie sięga wzrokiem poza czubek własnego nosa.

Musiał też zauważyć, że patrzy z obawą na jedzenie, bo gdy proponował jej kolejne potrawy, objaśniał taktownie, z czego są przyrządzone, pytając, czy lubi główne ich składniki.

Gdy jej talerz był już pełen, podobnie jak talerze innych biesiadników, naokoło zapanował gwar. Potoczyły się lekkie, niezobowiązujące rozmowy.

Gwarzyli wszyscy – prócz nich dwojga. Między nimi zapanowała niezręczna cisza, która przedłużała się w nieskończoność. Mary za nic nie potrafiła wymyślić tematu mogącego zainteresować samego wicehrabiego i gorzko pożałowała, że nie ma przy niej ciotki, a nawet kuzynek, które z pewnością potrafiłyby zabawić go rozmową.

W pewnej chwili wicehrabia odchrząknął i zwrócił się do niej uprzejmie.

– Czy pani…? – zaczął, ale nagle przerwał.

Odchrząknął po raz drugi, upił wina z kieliszka i zaczął od początku:

– Zastanawiam się, czy pani lubi mieszkać w mieście, czy może woli przebywać na wsi. Chociaż… – dodał pospiesznie – …zapewne powinienem najpierw zapytać, gdzie pani mieszkała przed przyjazdem do Londynu.

– Mieszkałam w Portsmouth – odrzekła, zadowolona, że pytanie jest proste, a odpowiedź nie wymaga łamania sobie głowy. – W Londynie jestem tak krótko, że właściwie nie zdążyłam wyrobić sobie opinii.

– Ale… czy miałaby pani coś przeciwko zamieszkaniu na wsi?

– Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie – odparła, marszcząc brwi. – Zawsze mieszkałam w mieście.

Ach, co z niej za idiotka! Powinna była przecież porównać spokojny port do tętniącego życiem Londynu i powiedzieć, że brakuje jej szumu morza. Albo jeszcze lepiej: zapytać jego, co woli. Przecież mężczyźni tak bardzo lubią mówić o sobie… Tymczasem sprawiła, że rozmowa ponownie utknęła w martwym punkcie.

Wrócili do jedzenia i nic nie mówili przez parę kolejnych minut, dopóki wicehrabia nie zdecydował się ponownie odezwać.

– Czy lubi pani dzieci?

– Tak. Właściwie tak – odpowiedziała, nie mając pojęcia, dlaczego on chce to wiedzieć, po czym, nauczona poprzednim doświadczeniem, postanowiła dać mu szansę i zachęcić, by mówił o sobie. – A dlaczego pan pyta?

– Och, właściwie to… bez powodu – odparł lekkim tonem, choć rumieniec na jego twarzy zdradzał, że jest zmieszany. – Zapytałem tak po prostu… dla podtrzymania rozmowy – wyjaśnił, sięgając po kieliszek z winem, po czym, ściskając nerwowo jego nóżkę, zapytał: – O czym właściwie ludzie rozmawiają w takich okolicznościach?

Ku swojemu zaskoczeniu Mary po raz pierwszy w życiu poczuła, że współczuje mężczyźnie. Ten człowiek, pomyślała, przyszedł tu, by się dobrze bawić, a tymczasem został skazany na towarzystwo najgłupszej, najnudniejszej pod słońcem kobiety, która uporczywie nie dawała się wciągnąć w rozmowę.

– Sądzę – zaczęła, chcąc odkupić swą winę – że gościom, którzy siedzą przy tamtym stole, przychodzi to łatwiej niż nam. To znaczy… mam na myśli to… że oni chyba już się znają.

Rozejrzał się na to dookoła, popatrzył na wszystkie młode trzepoczące rzęsami, krygujące się i usiłujące oczarować swych towarzyszy kobiety, po czym przeniósł ponownie wzrok na nią.

– No cóż – powiedział z czarującym uśmiechem – będziemy więc musieli się bliżej poznać, nieprawdaż?

O Boże! Czyżby zamierzał zadać mi teraz całą serię osobistych pytań? – zastanowiła się z niepokojem. A może spodziewał się, że zacznę prowadzić dowcipną konwersację albo flirt, jak inne kobiety? Oto jakie skutki mogą mieć starania o podtrzymanie konwersacji z mężczyzną. Wyszło bowiem na to, że wicehrabia sądzi, że ją interesuje zawarcie z nim bliższej znajomości.

– Co… – spytał nagle – …co pani sądzi o kominiarczykach?

– Słucham? O kominiarczykach?

– Tak. O małych chłopcach czyszczących kominy.

Mary nagle uświadomiła sobie, że wicehrabia, wypowiadając tak niespodziewanie dziwne rzeczy, czerwieniejąc i plącząc się w rozmowie, przypomina jej brata, gdy ten był zmuszony prowadzić konwersację z obcą młodą damą. Tak, wicehrabia, podobnie jak jej brat, starał się, jak mógł, jednak za nic nie potrafił poczuć się swobodnie w damskim towarzystwie. Siedział teraz, czerwony na twarzy, ze wzrokiem wbitym w talerz, zawstydzony tym, że poruszył całkiem nieodpowiedni temat.

A Mary ponownie poczuła, że… pragnie mu ułatwić wyjście z tej żenującej sytuacji. Tak bardzo się starał, zadawał sobie trud… zupełnie inaczej niż wszyscy mężczyźni, których dotychczas spotykała.

– Wpuszczanie małych chłopców do kominów – powiedziała – to okrutny zwyczaj. Wiem, że kominy trzeba czyścić, ale z pewnością mógłby się znaleźć jakiś bardziej humanitarny sposób. Słyszałam, że istnieją do tego celu specjalne urządzenia.

– Urządzenia? – powtórzył. – Naprawdę? Nigdy o tym nie słyszałem.

– Och. Ale… właściwie… dlaczego zadał mi pan takie pytanie?

Zmarszczył brwi jakby w grymasie irytacji.

– Przepraszam, bardzo przepraszam – powiedziała Mary pospiesznie i spuściła potulnie głowę.

Co ją opętało, żeby go o to pytać? Czyżby zapomniała, jak reagował ojciec, gdy matka odważyła się zakwestionować jego zdanie? Choćby to był największy nonsens…

Ponownie zapadło niezręczne milczenie. Gdy trwało już dobrych kilka chwil, Mary spojrzała bojaźliwie na wicehrabiego i przekonała się, że siedzi z założonymi na piersi rękami i wzrokiem wbitym w talerz. Tak jakby chciał nim cisnąć o podłogę, a potem zerwać się na równe nogi i wybiec z jadalni.

Ogarnęło ją przerażenie. Siedziała bez ruchu jak sparaliżowana. Spowita mgłą. Straciła całkiem apetyt. Zmięła w palcach serwetkę. Przecież on mnie nie może uderzyć, powiedziała sobie. Nawet jej ojciec nie zrobił nigdy nic tak drastycznego. W każdym razie nie przy ludziach.

Nie, lord Havelock jej nie uderzy, zapewniła się. On raczej odprowadzi ją do ciotki. Bez słowa, w mrożącym krew w żyłach milczeniu. I nigdy więcej nie będzie chciał mieć z nią do czynienia.

Poruszył się na swoim krześle.

– To wyłącznie moja wina – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Nie powinienem był poruszać przy stole takiego tematu. Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

Mgła z przeszłości rozstąpiła się. Mary z ulgą odwróciła głowę i spojrzała na wicehrabiego.

– Widzi pani, panno Carpenter, ja… jestem po prostu nieprzyzwyczajony do rozmawiania z… damami.

Boże miłosierny! On, mężczyzna, nie tylko się tłumaczył, ale także przyznał do błędu.

– Ja… ja także nie bardzo to potrafię. To znaczy… umiem rozmawiać z damami. Ale całkiem nie potrafię prowadzić rozmowy z osobami przeciwnej…

Przerwała w samą porę. O mały włos nie wypowiedziała słowa, które byłoby większym faux pas niż wspominanie o ciężkim losie kominiarczyków.

Twarz Havelocka rozjaśnił uśmiech, który świadczył o tym, że dobrze wiedział, przed jakim słowem umilkła.

Spojrzał na nią tak, że całe jej ciało ogarnął żar pulsującej kobiecości.