Imperator. Czarne Ziemie - ebook

Prolog

– Skąd to się tutaj wzięło? – szepnął do siebie. – Jesteśmy przy granicy, nikt tutaj nie chodzi… Kto mógłby zgubić taką księgę? – Pochylił się nad leżącym w trawie grubym tomem, który był oprawiony w czarną skórę pokrytą sinymi pęknięciami. Wyciągnął długą, szczupłą rękę i podniósł leżący w wysokiej, nieco pożółkłej trawie przedmiot. Okładka była chropowata, co wyraźnie czuł pod palcami.

– Vidyag?! – rozległo się wołanie z wysokiej gęstwiny znajdującej się nieopodal. – Vidyag?!

– Tutaj jestem! – Wysoki, szczupły mężczyzna o jasnobrązowej skórze podniósł się i pomachał w kierunku, z którego docierał głos.

Z poplątanych gałęzi wychyliła się kobieta. Była niewiele niższa od niego, a jej skóra miała jaśniejszy odcień. Kiedy spostrzegła Vidyaga, przyspieszyła kroku i przydeptując kępy trawy, raz-dwa znalazła się obok.

– Spójrz na to, Kanto. – Wyciągnął ku niej rozłożone dłonie, na których spoczywało jego znalezisko. – Ktoś zgubił tutaj tę książkę.

– Co? Książka w środku traw, tutaj, zaraz obok granicy? – Wzięła tom w dłonie i przyjrzała się mu dokładnie. – Nie uważasz, że to dziwne?

– Oczywiście, przecież nikt poza nami nie powinien się tutaj kręcić. – Wskazał księgę głową. – Co w niej jest?

– Nie znam tego języka, ale są tutaj też jakieś rysunki… – Przeglądała pobieżnie kolejne strony. – Ten wygląda jak ziemia za granicą…

– Weźmy ją do wodza, może on powie o tym coś więcej – zaproponował Vidyag.

– Chyba nie ma innego wyjścia – zgodziła się Kanta i schowała księgę do uplecionej z trzciny torby.

Ich powrót do wioski jak zwykle wywołał spore zamieszanie. Dzieciaki wybiegły z drewnianych okrągłych domków i zebrały się wokół pary zwiadowców.

– Co słychać pod granicą? – zapytała dziarsko niziutka, chuderlawa kilkulatka imieniem Nayaka.

– Wszystko w porządku. – Kanta pogładziła ją po krótkich czarnych włoskach. – Uciekajcie się bawić, idziemy do wodza.

Dzieciaki rozchodziły się niechętnie, towarzysząc Kancie i Vidyagowi w drodze między chatkami. Dopiero kiedy zbliżyli się do chaty wodza, najbardziej ciekawskie z nich rozpierzchły się między zabudowaniami.

Zwiadowcy stanęli przed największą chatą w całej wiosce. Jako jedyna miała drzwi, przez które nie trzeba było się przeciskać. Składała się z trzech okrągłych budowli z pni czarnych drzew, które połączono ze sobą niezbyt długimi korytarzykami pokrytymi dachem z trzciny. W żadnej z okrągłych konstrukcji nie było okien, a stożkowate dachy stworzono ze splecionych razem trzcin i traw, zwieńczonych kawałkiem wydrążonego pnia, przez który z chaty uciekał dym. Para przeszła przez trzcinową zasłonę odgradzającą wnętrze chaty od wioski i przyklęknęła.

– Wstańcie, zwiadowcy – powitał ich głęboki, niski głos.

W chacie panował zaduch i dało się wyczuć, jakie drewno płonęło na palenisku. Kiedy podnieśli się z kolan, wódz przywołał ich gestem. Siedział na stercie skór przeróżnych zwierząt, ubrany jedynie w trzcinową przepaskę i pióropusz stworzony z kolorowych piór, liści i kwiatów. Jego skóra była ciemniejsza niż skóra Vidyaga, a wystające spod pióropusza dłuższe włosy zdążyły już zupełnie posiwieć. Pomarszczona twarz, pokryta czarnymi jak węgiel znamionami, uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Wracacie wcześniej, niż sądziłem. – Zmierzył ich wzrokiem. – Coś się musiało tam wydarzyć. Opowiadajcie.

– Wodzu Janado – odezwał się Vidyag – jeśli chodzi o granicę, to nie zauważyliśmy żadnych zmian. Natomiast znaleźliśmy tam jedną rzecz, która nas bardzo zaniepokoiła.

Kanta wyciągnęła grubą księgę ze swojej torby i podała wodzowi, ten ostrożnie chwycił przedmiot i bardzo wnikliwie zaczął mu się przyglądać.

– To… to chyba ludzka skóra – mruknął pod nosem bardziej do siebie niż do zwiadowców. – Te sine pęknięcia… chyba wpływ Czarnej Ziemi. Tak mi się zdaje, bo co innego… A ten symbol… białe tło i czarne wieże… Czy może to szczyty gór? Nie znam tego symbolu. Nigdy go nie widziałem.

– Nie znam języka, w którym jest napisana – wspomniała Kanta, kiedy Janad otwierał księgę.

– To starożytny dialekt. – Wódz uśmiechnął się. – Wydaje mi się, że posługiwano się nim za granicą, zanim zupełnie wyludniała. Kiedy byłem dzieckiem, ludzie stamtąd jeszcze do nas przechodzili, ale to było dawno, a skazy nie było jeszcze widać.

– Wydaje nam się, że obrazki pokazują ziemię za granicą. – Vidyag przełożył jedną ze stron.

– Tak, to na pewno to… – Mężczyzna zamyślił się na chwilę. – Kiedyś znałem ten język, uczyłem się od przybyszów, ale nie wiem, czy dalej potrafię w nim czytać.

– Musimy spróbować – zachęciła go Kanta.

– Siadajcie. – Wódz machnął ręką. – To trochę potrwa.

Zwiadowcy weszli do chaty wodza, gdy słońce wisiało wysoko nad horyzontem, a kiedy ten skończył tłumaczyć księgę, była już głęboka noc. Na twarzy Janada malowało się strapienie, a Vidyag i Kanta wpatrywali się w ścianę.

– Co teraz? – przerwała ciszę Kanta.

– W tym dzienniku opisano sprawy jasno. – Wódz przetarł dłonią zmęczone oczy. – Klątwa Czarnej Ziemi długo trzymała się daleko od cywilizacji, a potem nagle przyspieszyła.

– Ale teraz nic się nie zmienia od dawna. – Vidyag podniósł się z ziemi.

– Tak było i wtedy. – Wódz postukał palcem w jedną ze stron. – Ale tutaj zapisali, że te sine pęknięcia potrafiły w ciągu nocy wchłonąć kilka wiosek. Tutaj są spisane słowa człowieka, który uciekł z ziem objętych klątwą. Kanu jatala dura eta sparza vita karana, minisunge kolaya tanara vanu ata e pavanitu, co znaczy „Kiedy czarny ląd dotknie dalekiej wody, świat ludzi dobiegnie końca”. Chyba dokładniejszej przepowiedni nie mogli nam zostawić.

– To oczywiste, skoro wszystko, co było na tych ziemiach, umiera – powiedział i westchnął zwiadowca.

– Mogliby jeszcze napisać, jak się przed tym bronić… – mruknęła Kanta gniewnym tonem.

– Pewnie by napisali, ale nie wiedzieli, jak sobie z tym poradzić. – Wódz położył na jej kolanie pomarszczoną dłoń.

– No to co teraz? – powtórzyła kobieta.

– Trzeba wysłać posłańców do wszystkich plemion. – Wódz podniósł się ze swojego skórzanego siedziska. – Trzeba się zjednoczyć, bo tylko razem możemy stawić czoła temu złu.Rozdział I

Hex, przemykając przez niskie gęste krzewy, spostrzegł ślady jelenia odciśnięte w wyschniętej kałuży. Ucieszył się, bo była to dla niego niesamowita okazja, by wykazać się przed ojcem. Upolowanie jelenia na bagiennych terenach przy granicy byłoby wielkim wydarzeniem dla całej wioski. Większe zwierzęta bardzo rzadko zapuszczały się na przygraniczne tereny, instynktownie wyczuwając zagrożenie bijące od Czarnych Ziem. Na mokradłach nie brakowało jedynie jaszczurek i węży, wszystko inne wynosiło się jak najdalej.

Drobny, chudy blondyn podążał za śladami jelenia, coraz bardziej oddalając się od swojej wioski. Ojciec zabraniał mu odchodzić dalej, bo bagna były niezwykle zdradliwe, ale to był jednak jeleń… Sytuacja była wyjątkowa, nie mógł nie skorzystać z takiej okazji. Chłopak przekonał sam siebie, że ojciec wybaczy mu nieposłuszeństwo, kiedy wróci do domu z ogromnym zwierzęciem. Cała wioska uznałaby go wtedy za bohatera, a jedzenia wystarczyłoby na długo.

Krocząc dalej po błocie i mokrej trawie, stanął przed pokrzywionym drzewem, które przypominało powykręcaną dłoń wystającą z ziemi. Wyciągnął długi nóż zza pazuchy i przeciął lianę zwisającą z jednej z wyglądających jak palec gałęzi. Trop ciągnął się w coraz gęstsze zarośla, ale teraz już nie mógł odpuścić. Szelest liści i plusk wody upewniły go, że idzie we właściwym kierunku. Zeskoczył z porośniętego mchem głazu wprost w niewielką kałużę i niemal pisnął z radości. Przed nim, w większej brązowej kałuży, o życie walczył ogromny jeleń. Nad wodę wystawały jeszcze przednie kopyta i głowa ustrojona rozłożystym porożem.

Chłopiec podciągnął proste zgrzebne spodnie, przewiązane w pasie sznurem, i powoli ruszył w stronę swojej zdobyczy. Zbliżył się na wyciągnięcie ręki i chwycił za rogi. Szybko zaplątał na nich linę i zaparł się bosymi stopami o spory kamień. Pociągnął z całej siły. Przewrócił się na plecy, a łeb i przednie nogi zwierzęcia spadły tuż obok niego. Mazista ciecz chlapnęła na jego ciało, przypiekając je boleśnie. Przerażony krzyknął i zerwał się z ziemi. Zobaczył resztę ciała jelenia, która rozpuszczała się, wydzielając ohydny zapach. Grubsze kości kręgosłupa i żeber poszarzały, a mniejsze zupełnie zniknęły. Mięso topiło się i zmieniało w brązowawą maź. Hex odsunął się bezmyślnie, niemal wpadając do podobnej kałuży. Wskoczył na górkę i starając się uspokoić, ścierał z siebie piekącą substancję.

– Nie wiem, co to za miejsce… – Rozglądał się nerwowo. – Nigdy nie byłem w tej części lasu, ale skoro doszedłem tutaj po śladach jelenia, to i mogę wrócić po tych śladach do wioski.

Zeskoczył z górki i na powrót wszedł w zarośla. Udało mu się znaleźć ślady, które zostawiał, idąc za zdobyczą. Odetchnął, wiedząc, że tym sposobem raz-dwa znajdzie się w znajomych okolicach. Jednak cała radość zniknęła w mgnieniu oka, kiedy z nieba zaczął padać rzęsisty deszcz. Ulewa trwała tylko chwilę, ale to wystarczyło, żeby zmyć wszelkie ślady na podmokłym podłożu. Hex nie stracił animuszu i dalej kroczył ścieżką, która wydawała mu się właściwą. Był przekonany, że rozpoznaje charakterystyczne drzewa i głazy, ale szedł tak długo, aż zabolały go nogi, a wokół niego zrobiło się szaro.

– Chyba mijałem już ten głaz… – Głos drżał mu z zimna i strachu.

Nie wiedział, co ma dalej robić. Przyspieszył kroku i skręcił w lewo między dwie większe, porośnięte mchem skały, zlewające się z zapadającą ciemnością. Wszedł trochę głębiej i stanął przed wejściem do mrocznej jaskini, znajdującej się w stromym zboczu zakrywającym niebo.

– Ojciec mnie zabije, jak nie wrócę na noc, ale nocą chodzić nie można – szepnął i wszedł do środka.

Pomyślał, że najlepiej będzie spróbować się przespać niedaleko wejścia do jaskini, przeczekać do świtu i potem na spokojnie poszukać drogi do domu, a w podjęciu decyzji pomogła mu ulewa, która ponownie rozpętała się nad lasem. Położył się na mchu i starał się przypomnieć sobie jakieś charakterystyczne punkty, które mijał po drodze, jednak nic nie przychodziło mu do głowy. Pamiętał kamień z mchem, górkę, kałuże, drzewo wyglądające jak dłoń, ale tego w tym lesie było pełno.

Przekręcił się na drugi bok, coś w oddali przyciągnęło jego wzrok. Wydawało mu się, że widzi tam błysk wody. Był spragniony i nawet nie miał w co nazbierać deszczówki, więc podniósł się i udał w głąb jaskini. Tunel skręcał raz za razem. Chłopak ostrożnie stawiał stopy, a dłońmi wyczuwał nierówności kamiennych ścian. Gnany ciekawością i pragnieniem wchodził coraz głębiej, tracąc poczucie czasu i odległości, aż wreszcie poczuł krawędź jaskini, ostrożnie wychylił się i rozejrzał. Na zewnątrz nie było wody, ale to, co zobaczył, sprawiło, że zapomniał o pragnieniu i głodzie.

Jego oczom ukazała się czarna pustynia skąpana w świetle wschodzącego słońca. Od miejsca, w którym stał, prowadziła długa, wąska ścieżka jasnego piasku, odgrodzona od reszty terenu niewielkimi czarnymi kamieniami. Jak okiem sięgnąć z ziemi wyrastały skały przypominające kolumny, a przed nim, na końcu jasnej ścieżki, widniała góra zakończona dwoma wierzchołkami. Czarne skały pokryte były nieregularnymi wzorami, do złudzenia przypominającymi sine żyły.

Hex zupełnie zapomniał o tym, że zgubił się w lesie, że był spragniony i zmarznięty, postawił stopę na jasnej ścieżce i skierował się w stronę góry, podziwiając zachwycający krajobraz. Ścieżka schodziła w dół i wijąc się delikatnie, mijała wysokie i grube kolumny z sinymi pęknięciami. Chłopak zdał sobie sprawę, jak olbrzymie są te skały, kiedy stanął obok jednej z nich. Najmniejszej nie objęłoby dziesięciu mężczyzn, trzymając się za ręce, a ich płaskich wierzchołków z ziemi nie dostrzegał. W miarę jak zbliżał się do końca ścieżki, zdawał sobie sprawę, że góra ma niezwykle regularne kształty. Pomimo ostrych krawędzi, popękanych ścian i siatki sinych śladów zdawała się być okrągła, a wyższe fragmenty stanowiły wieże.

Słońce paliło niemiłosiernie, a ścieżka, która z góry wyglądała na krótką, okazała się niekończącą się wstęgą. Ściągnął przepoconą koszulę i zarzucił ją sobie na głowę. Przyspieszył kroku, chcąc schować się w cieniu góry jak najszybciej. Spostrzegł, że ścieżka prowadzi wprost do owalnej dziury w skale. Widząc przed sobą tak wyraźny cel, zaczął biec. Gorący piasek parzył jego bose stopy, ale ciekawość gnała go przed siebie i kiedy dotarł do końca ścieżki, nie mógł złapać tchu. Stanął przed wejściem do ogromnej góry, najdziwniejszej, jaką kiedykolwiek widział. Ziejący czarny otwór w czarnej popękanej skalnej ścianie, poprzenikanej sinymi liniami, nie wyglądał zachęcająco.

– Ojciec mi nie uwierzy… – mruknął pod nosem i zajrzał do środka.

Otwór był tak duży, że chuderlawy chłopaczek zmieścił się w nim bez najdrobniejszego problemu. Spodziewał się kolejnej jaskini, jakich w okolicy było wiele, ale kiedy jego oczy przyzwyczaiły się do mroku, oniemiał na widok tego, co zobaczył. Przed nim znajdował się długi korytarz prowadzący wprost do jakiegoś podwyższenia. Ruszył powoli. Stawiał stopy ostrożnie, starając się nie wywołać żadnego hałasu. Poznał, że ściany i podłoga były wykonane z tej samej skały, którą widział na zewnątrz, ale tutaj były idealnie gładkie, jak wyrzeźbione w kamieniu przez uzdolnionych ludzi.

Dotarł do rozwidlenia, gdzie z jednej strony szeroki korytarz prowadził dalej w głąb góry, ale odchodziły od niego dwa boczne, nieco węższe. Hex wybrał najpierw ten po swojej prawej stronie. Oczy przyzwyczaiły mu się do ciemności, ale wąski korytarz wymagał od niego jeszcze więcej wysiłku. Przesuwał prawą dłonią po ścianie, ale nagle zabrakło dla niej oparcia i upadł na twarz.

– Co jest?! – szept odbił się echem od ścian.

Rozejrzał się wokół siebie i spostrzegł, że znajduje się w pustym pomieszczeniu, które wyglądało, jakby miało służyć za celę albo sypialnię. Wyszedł z niego i ruszył dalej wąskim korytarzem. Po kilkunastu krokach trafił na bardzo podobną salę, a potem na jeszcze jedną i kolejną. Zdecydował się wrócić i zajrzeć do drugiego z wąskich tuneli. Nie odkrył w nim nic poza takimi samymi obszernymi komnatami. W jednej z nich znalazł stare zatęchłe koce, których nikt nie mógł używać od dawna. Nie szedł jednak zbyt daleko i już po sprawdzeniu trzeciej komnaty wrócił do rozwidlenia.

– Tam jest chyba trochę jaśniej… – Wytężył wzrok w kierunku środka sali.

Pochylił się i przemykał przy ścianie w kierunku jaśniejszego punktu. Szeroki korytarz skończył się nagle i chłopak znalazł się na skraju olbrzymiej ośmiokątnej sali. Dwa rzędy wysokich wyrzeźbionych w litej skale ław okalały podwyższenie na środku. Podłoga, ściany i sam podest również wyglądały na wycięte w kamieniu.

– To nie jest zwykła góra… – szepnął, a echo powtórzyło jego słowa.

Powolutku zbliżał się do jaśniejszego punktu na sześciokątnym podwyższeniu. Czuł dym, ale nie był to zapach, jaki znał. Wciągnął się na podest i podszedł do źródła światła. Znalazł się w miejscu pomiędzy dwoma sześciokątnymi otworami w podłodze. Nachylił się nad jednym, wciągając w płuca haust słodkawego odoru, i zakręciło mu się w głowie. Otumaniony cofnął się kilka kroków i stracił grunt pod nogami. Zachwiał się i wpadł do drugiego z otworów, a lot skończył w lodowatej wodzie.

Pochodnia syczała niedaleko jej ucha i choć nie miała szans oświetlić przepastnego pomieszczenia, to pozwalała wygodnie czytać. Pożółkłe strony starej księgi zapisane były zapomnianym już alfabetem. Dziewczyna, przewracając stronę, podniosła głowę, a jej długie włosy połyskiwały miedzią w blasku ognia. Od lektury oderwał ją hałas na korytarzu. Szmer zakłócił idealną ciszę panującą w świątyni od dawna.

Zaniepokojona podniosła się z krzesła i wyjrzała na korytarz. Jej biały luźny kombinezon z rozcięciami na bokach nogawek i rękawów zaszeleścił, kiedy wysunęła głowę za futrynę. Usłyszała wyraźnie odgłos ostrożnie stawianych kroków. Mogła sobie wyobrazić, jak intruz zagląda do kolejnych komnat, położyła dłoń na sztylecie wiszącym u paska, ale nie ruszyła się z miejsca. Nagle kroki zaczęły się oddalać. Bezszelestnie ruszyła za dźwiękiem. Schowała się za winklem i obserwowała niewielką postać zbliżającą się do ołtarza. Intruz był niewysoki i chudy, ale nie potrafiła odgadnąć jego płci. Wdrapał się na ołtarz, a Juvi przesunęła się trochę bliżej, z zainteresowaniem oglądając jego niepewne ruchy. Postać nachyliła się nad dołem ofiarnym, a dziewczyna zachłysnęła się oddechem.

Ruszyła biegiem w stronę ołtarza, ale nim zdążyła do niego dobiec, postać zniknęła w drugim dole. Gnana instynktem minęła podwyższenie i pobiegła dalej. W mgnieniu oka pokonała odległość dzielącą ołtarz i schody schowane w ścianie za nim. Dwoma susami znalazła się na dole. Zgrabnie przebiegła po nierównej podłodze, wskoczyła na skalną ścianę i zanurzyła się do połowy w wodzie. Po chwili udało jej się wyciągnąć intruza na krawędź zbiornika. Uderzyła go w klatkę piersiową podstawą dłoni, a ten rozkaszlał się, wypluwając wodę z płuc.

Odgłosy spazmatycznego kaszlu wypełniły ogromną grotę i rozniosły się po niej echem. Juvi dopiero teraz mogła przyjrzeć się uratowanemu. Był to młody chłopak, choć już nie dziecko, nieduży, wychudzony, o jasnych włosach. Kiedy skończył kaszleć, spojrzał wprost na nią i zobaczyła w jego błękitnych oczach ogromny strach.

– Co? Kim? Gdzie? – Charczał, przesuwając się w tył.

Juvi ściągnęła go z krawędzi zbiornika, zanim ponownie w nim wylądował. Posadziła go na podłodze, oparła plecami o ścianę, ale chłopiec odsunął się od niej i przylgnął do powykręcanego suchego drzewa rosnącego tuż obok. W blasku ognia dało się zauważyć, jak blednie, a jego twarz wykrzywia grymas potwornego bólu. Juvi szarpnęła go i z trudem odciągnęła od pnia.

– Uspokój się wreszcie! – Zdzieliła go delikatnie w twarz. – Zabijesz się tutaj!

– Co… mi… – Dyszał ciężko.

– Co ci się stało? – Patrzyła mu prosto w oczy. – Wszedłeś do pradawnej świątyni Sag Bas, wpadłeś do Źródła Życia i oparłeś się o Drzewo Śmierci.

Otworzył usta, ale nie był w stanie wydusić z siebie żadnego słowa. Wpatrywał się tylko tępo w ciemne i błyszczące oczy dziewczyny.

– Coś mi się wydaje, że nic z tego do ciebie nie dotarło. – Uśmiechnęła się, pokazując białe i proste zęby. – Zacznijmy od początku. Czy mówisz w języku tolimurajskim? – Pokiwał głową twierdząco. – Dobrze. Jestem Juvi, ostatnia kapłanka Sag Bas, i mieszkam tutaj.

Chłopiec rozejrzał się po ogromnej grocie. Zobaczył wysoki znicz, w którego ogromnym palenisku wiły się nad wyraz czerwone płomienie, zaraz obok znicza rosło suche, czarne drzewo z powykręcanymi gałęziami, a pod drzewem znajdował się sześciokątny basen, obok którego właśnie siedział. Ściany jaskini, jeśli wzrok go nie mylił, były czarne i pokryte sinymi pęknięciami. Wreszcie jego spojrzenie padło na podłogę, na której siedział. Wrzasnął i zerwał się na równe nogi.

– Uspokój się! – Głos Juvi rozszedł się donośnym echem, zagłuszonym jednak biciem serca zdenerwowanego przybysza. – To tylko czaszki, i to bardzo stare, nic ci nie zrobią. Wyjdźmy na górę, tam ci wszystko opowiem. – Poprowadziła go za ramię ku schodom.

Nie odzywali się do siebie, idąc korytarzem. Kapłanka posadziła chłopaka w jednej z sal na prostym krześle, przy równie prostym biurku i podała mu napar z teniru, który grzał się na palenisku. Zapaliła jeszcze trzy pochodnie i pozawieszała je na ścianach. Dało się teraz zauważyć czarne ściany pokryte sinymi liniami i śladami po dłutach i kilofach. W rogu stało niewielkie łóżko przykryte brązowym kocem, pod ścianą regał z księgami, a obok niego wielki kufer. Juvi zaczęła w nim grzebać i wyciągnęła skórzane spodnie, porządne buty i kamizelkę. Położyła to na stoliku przed chłopcem.

– Musisz ściągnąć te mokre spodnie – powiedziała. – Mam tylko to, będzie pewnie trochę za duże, ale musi wystarczyć. W tych komnatach jest chłodno, a lepiej żebyś tutaj nie zachorował.

Chłopak wpatrywał się w nią, popijając powoli tenir.

– Powiesz mi, jak masz na imię? – kontynuowała Juvi.

– Jesteś duchem? – zapytał niespodziewanie.

– Duchem? – Zachichotała. – Nie, nie jestem duchem. Jestem Juvi, kapłanka Sag Bas.

– Dlaczego jesteś taka biała? – Nie odrywał od niej wzroku.

– Ach! – Spojrzała na swoje ręce. – W świątyni nie ma słońca, a ten biały strój to wszystko, co mogę nosić. To jak masz na imię?

– Hex. – Wziął łyk naparu. – Co to za miejsce?

– Mówiłam ci. To jest świątynia Sag Bas. Pradawne święte miejsce, w którym oddawano hołd życiu, śmierci i wieczności. Bardzo dawno temu w tym miejscu biło serce cywilizacji. Sag Bas był zakonem kapłanek wojowniczek, które opiekowały się tym miejscem i żyły w nim. Było nas tutaj mnóstwo. W każdej takiej komnacie mieszkało kilkanaście ko-biet.

– Po co aż tyle? – Wypił kolejny łyk.

– Bo cały świat wyznawał jedną wiarę, wszyscy wierzyli w Sag Bas, czyli wieczny cykl życia i śmierci – odpowiedziała cierpliwie.

– To dlaczego teraz jesteś tutaj sama?

– Z czasem ludzie zniszczyli wszystko, powstały nowe religie i świątynia zaczęła świecić pustkami. Najstarsze kapłanki zaczęły umierać, a nowe nie przybywały i wreszcie zostałam tutaj tylko ja.

– Nie możesz sobie stąd pójść? – Założył na siebie kamizelkę, która luźno zwisała z jego chudego grzbietu.

– Nie, moją misją jest strzeżenie świątyni, naszego wielkiego księgozbioru i czekanie na właściwy moment.

– Co się ze mną stało na tym podwyższeniu i potem w tej wodzie? – Mocował się z za dużymi butami nieprzyzwyczajony do zakładania czegokolwiek na stopy.

– Ach, no tak. – Podeszła do regału i wzięła jeden z grubych tomów. – Powinnam ci to wyjaśnić od razu. Wszedłeś na ołtarz, na którym składano kiedyś ofiary. Wieczny Ogień, ten, który widziałeś na dole, pali się cały czas i nigdy nie zgaśnie. Jednak jego dym otumania ludzi. Jego zapach sprawia, że tracą przytomność i ich umysły unoszą się w wieczność. Kapłanka przechodziła z takim nieprzytomnym człowiekiem do dołu, w który wpadłeś. Tam podcinała mu gardło i wrzucała do Źródła Życia. – Zauważyła dreszcze, które wstrząsnęły Hexem. – Nie bój się, chłopcze. Nie przeprowadzę na tobie ofiarnego rytuału. Wykorzystywaliśmy do tego przestępców, a ty chyba przestępcą nie jesteś, prawda?

– Nie posłuchałem ojca i odszedłem daleko od wioski. – Posmutniał. – Zabłądziłem i znalazłem się tutaj. Jak wrócę do domu, to ojciec mnie zabije.

– Na pewno tak nie będzie. – Uśmiechnęła się serdecznie. – W każdym razie to nie przestępstwo, więc do rytuału się nie nadajesz. To drzewo, które wywołało u ciebie ból, kiedy tylko go dotknąłeś, to Drzewo Śmierci. Ono czerpie wodę z krwią ze Źródła Życia. W czasach świetności Sag Bas drzewo miało bujną koronę czarnych liści i było dużo wyższe niż teraz. Brak ofiar sprawia, że zasuszyło się i powoli umiera.

– Umrze? – zapytał, odstawiając gliniany kubek.

– Nie, nigdy nie umrze do końca. Ale skarleje jeszcze bardziej. – Zauważyła, że chłopak szykuje się do ściągnięcia spodni. – Poczekaj! Odwrócę się, a ty się przebierzesz.

– Dlaczego masz się odwracać? – zapytał zdziwiony, rozwiązując sznur w pasie.

– Żebyś się spokojnie przebrał. – Odwróciła się w ostatniej chwili.

Hex zmienił spodnie na sporo za duże, wykonane z grubej, czarnej skóry. Wyciągnął sznurek ze swoich starych portek i obwiązał się nim w pasie.

– No, teraz może być. – Rozłożył ręce, a Juvi obejrzała go od stóp do głów.

Chuderlawy chłopiec stał w za dużych butach, za długich spodniach, obwiązanych sznurem w pasie, i kamizelce, która zsuwała mu się z ramion.

– Może być. – Kapłanka podeszła bliżej i przeczesała mu jasną grzywkę palcami.

Odskoczyła przerażona, kiedy większość włosów została jej w dłoni. Chwyciła Hexa za ręce i przyciągnęła go bliżej pochodni. Przyjrzała się jego palcom i z ciężkim westchnieniem opadła na krzesło.

– Co się dzieje? – zapytał drżącym głosem.

– Zaczekaj tutaj, muszę się upewnić – mówiła szybko, prawie nie oddychając. – Muszę się upewnić, pójdę po księgę, ale zaraz wracam, nigdzie się nie ruszaj.

– Co się dzieje?! – powtórzył, niemal płacząc.

– Poczekaj, za chwilę wracam i wszystko ci opowiem. – Wybiegła z komnaty. Wróciła w mgnieniu oka z wielką czarną księgą pod pachą, położyła ją na biurku, dysząc ciężko. – Poczekaj chwilkę, znajdę tylko właściwy fragment.

– Ale na co mam czekać? Powiedz mi, co się dzieje… – Zajęczał.

– Mam! – Klasnęła w dłonie. – Tutaj jest ten fragment, czytaj!

– Co? – Zdziwił się.

– No czytaj, na tej stronie jest wszystko napisane. – Postukała palcem w czarną księgę pokrytą sinymi liniami.

Hex podszedł do stołu, przesunął palcami po stronicy i spostrzegł w świetle pochodni, że coś jest nie tak z jego dłonią. Przysunął palce do oczu i przyglądał się im przerażony. Pokręcił głową, niedowierzając w to, co widział, a na jego dłonie opadły kępki jasnych włosów.

– Co… – szepnął.

– Nie umiesz czytać, prawda? – Przytaknął. – Nie szkodzi, nauczysz się… Ja ci przeczytam, usiądź i posłuchaj. Wszystko będzie dobrze. To Księga Przemian, najważniejsza księga Sag Bas, jest w niej zapisana przepowiednia, która nabrała sensu dopiero teraz. Od razu przetłumaczę, bo nie znasz tego języka. Słuchaj uważnie. Sag Bas nie jest osobą, jest przepływem, jest życiem, jest śmiercią, jest wiecznością. Sag Bas nie istnieje jako bóstwo, ale istnieje jako wszystko, co nas otacza w życiu, przez śmierć, po wieczność. Wszystko, co jest wokół nas, dąży do zjednoczenia pod jednym berłem, pod jednym jarzmem, pod jednym niebem i na jednej ziemi. Wszystko było już kiedyś zjednoczone, ale ta więź nie była ostateczna. Było zjednoczone na jednej ziemi, pod jednym niebem, ale nie było jednością. Sag Bas upadło przez rozproszenie całości. Rozbicie sprowadziło na świat ostateczne zagrożenie, ale przyszłość nie została jeszcze spisana i póki nie wyschnie atrament, można ją zmienić. Kiedy o Sag Bas nikt już nie będzie pamiętał, a Ogień zasilać będzie tylko jedna dusza, pojawi się Jasny Płomień Nadziei. W świątyni pojawi się Płomień, który zasili Ogień Wieczności, zaczerpnie ze Źródła Życia i ożywi Drzewo Śmierci. Płomień ten trzeba będzie pielęgnować, trzeba będzie się o niego troszczyć i dbać bardziej, niż najlepsza matka dba o swoje pierworodne dziecko. Płomień ten musi rozpalić się w każdym fragmencie, musi płonąć jako niezmącona całość, jako zjednoczenie myśli i ciała, nieba i ziemi, dnia i nocy, ognia i wody, życia i śmierci, wieczności i nicości, dobra i zła. Jeden Płomień może rozpalić pożogę na całym świecie i tylko jeden Płomień może ocalić przyszłość świata przed całkowitym mrokiem. – Odłożyła księgę na blat stołu i spojrzała na chłopca patrzącego wielkimi oczami. Jego blond czupryna poznaczona była łysymi plamami, a na końcówkach palców malowały się delikatne sine linie. – Zrozumiałeś to, co przeczytałam? – zapytała, chwytając go za dłonie.

– Nie do końca… – Pociągnął nosem.

– Siadaj. – Ustąpiła mu miejsca i klęknęła przed nim. – Ta przepowiednia mówi o tym, o czym ci już opowiadałam. Świat podzieliły nowe religie, nowi władcy, wiara Sag Bas przestała istnieć, a o świątynię dbam tylko ja. Rozumiesz? – Pokiwał głową. – To dobrze, teraz będzie trochę trudniej. Ty jesteś tym Jasnym Płomieniem Nadziei. To o tobie jest tutaj mowa. Miałeś kontakt z Ogniem Wieczności i przeżyłeś, wpadłeś do Źródła Życia i otarłeś się o Drzewo Śmierci. Oznacza to, że jeśli przejdziesz odpowiedni trening, to osiągniesz wielkie rzeczy, rozumiesz? Może nawet przywrócisz Sag Bas i równowagę na świecie!

– Ale ja nie mogę, ja muszę do domu… – W jego oczach zebrały się łzy, a broda zaczęła drżeć.

– Teraz tutaj jest twój dom, chłopcze – odpowiedziała mu stanowczo. – Póki się nie zadomowisz, będziesz mieszkał w mojej komnacie. Przygotuję coś do jedzenia, a potem przyniosę ci łóżko. Siadaj tutaj i poczekaj.

Kiedy tylko Juvi wyszła z komnaty, Hex zrobił to samo. Ściągnął zbyt wielkie buty i skradając się przy ścianie, przeszedł do głównego korytarza. Po ciemku przemieszczał się w stronę wyjścia, spoglądając co chwila przez ramię. Dotarł wreszcie do końca korytarza i odetchnął głęboko. Przesuwał dłońmi po ścianie, szukając otworu, przez który wszedł do świątyni, ale nie mógł go znaleźć.

– No gdzie to jest! – mruknął.

– Mówiłam już, że teraz tutaj jest twój dom, chłopcze. – Usłyszał głos za sobą. – Wiedziałam, że spróbujesz uciec, więc zamknęłam wrota. Innej drogi wyjścia ze świątyni nie ma.

– Nie chcę tu zostać! – krzyknął.

– Los zdecydował za ciebie, chłopcze. Wracaj do komnaty albo będę musiała cię ukarać. – Położyła dłoń na sztylecie.

– Co to? – Wcisnął się plecami w ścianę.

– To? – Wyciągnęła z pochwy długie lśniące ostrze o prostej i eleganckiej złotej rękojeści. – To jest Kati, sztylet, który zabija, kiedy tylko przetnie skórę.

– Nie ma takich noży! – zaprotestował.

– Są. – Uśmiechnęła się. – W tym miejscu jest mnóstwo rzeczy, których jeszcze nie znasz. Zostań i rozpocznij naukę, a poznasz je wszystkie i będziesz mógł ich używać.

– Muszę wracać, bo ojciec… – chciał zaprotestować, ale kapłanka przerwała mu w pół słowa.

– Nauczysz się tutaj czytać i pisać, mówić w innych językach, walczyć, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, to staniesz się najważniejszym człowiekiem na świecie.

– Ja?! – krzyknął.

– Tak, to ty jesteś Płomieniem niosącym nadzieję. – Schowała sztylet do pochwy przy pasku okalającym jej talię. – Chodź za mną, pokażę ci coś.

Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem poszła w stronę ołtarza. Hex musiał podbiec, żeby się z nią zrównać. Minęła ołtarz z lewej strony i zeszła po schodach w dół.

– Spójrz na Drzewo Śmierci. Pamiętasz, jak wyglądało wcześniej?

– Tak, pamiętam – potwierdził, podchodząc bliżej.

– Zobacz, co się z nim stało dzięki tobie. – Uśmiechnęła się, wskazując jedną z gałęzi.

Pojawiło się na niej kilka czarnych, drobnych listków, a samo drzewo jakby delikatnie się wyprostowało.

– Liście! – Wskazał palcem.

– Tak, a zauważyłeś, że płomień też jaśniej świeci. Poprzednio było tutaj bardziej mrocznie. – Położyła dłoń na jego ramieniu. – Chodź dalej, pokażę ci coś jeszcze.

Hex ostrożnie stawiał stopy między leżącymi na podłodze czaszkami, ale idąc obok Juvi, nie czuł strachu. Dotarli do szeregu długich skrzyń ustawionych pod ścianą. Skrzynie bardziej przypominały kamienne sarkofagi niż takie, które znał z domu. Stało ich tam sześć, a Juvi podeszła do pierwszej z prawej i odchyliła wieko.

– Spójrz, co jest tutaj. – Przywołała go dłonią. – W tej pradawnej skrzyni schowano Kati. Skrzynia jest pełna, bo brakuje tylko tego, który noszę ja. Jeśli twoje szkolenie się powiedzie, to będziemy potrzebować dużo więcej kapłanek i trzeba będzie im rozdać sztylety, a także nauczyć je posługiwać się nimi.

– A czym ja będę walczył? – Oczy mu błysnęły.

– Dla ciebie najlepsze będzie chyba to. – Szarpnęła wieko skrzyni obok i wyciągnęła z niej z trudem wielki oburęczny topór z dwoma ostrzami. – Na razie jest za duży, ale w przyszłości powinien być idealny, co sądzisz?

Hex nie dał rady podnieść broni, więc oglądał ją leżącą na skrzyni. Dwa ostrza w kształcie półksiężyca były długości łokcia i pokrywały je dziwaczne symbole. Rękojeść zrobiona była z czarnego drewna o spękanej korze, spod której wyzierała szarość.

– Trzon wykonano z gałęzi Drzewa Śmierci, a na ostrzach są zaklęcia Sag Bas. – Schowała broń do skrzyni i zamknęła wieko.

– Co jest w pozostałych skrzyniach? – zapytał zaciekawiony.

– Głównie starożytne księgi, trochę broni, ubrania i zastawa ceremonialna. Będziesz miał czas to wszystko dokładnie pooglądać. – Skierowała się do wyjścia z jaskini.

Wrócili do komnaty, gdzie na chłopaka czekała kolacja. Na glinianym talerzu leżało trochę chleba i kawałek pachnącego ptaka. Z kubeczka parował tenir, a w rogu pojawiło się dodatkowe łóżko.

– Jedz, smacznego! – Juvi wskazała mu krzesło przy stoliku. – Musisz nabrać siły, żeby przetrwać trening.

– Kiedy zaczniemy? – zapytał z pełną buzią.

– Kiedy będziesz gotowy – odparła. – Najpierw rozpoczniemy naukę czytania i pisania.

– Wolę walczyć! – zaprotestował.

– Wiem o tym, chłopcze, ale słyszałeś przepowiednię. Trzeba twoje umiejętności rozwijać we wszystkich kierunkach, więc musisz się też uczyć, jak korzystać z głowy, a nie tylko z ciała. – Podniosła dłoń, powstrzymując jego odpowiedź. – Zaczniemy jutro z samego rana, zaraz po śniadaniu. Najpierw nauczę cię czytać i pisać w języku tolimurajskim, potem zajmiemy się kolejnymi. Jedz, pij i kładź się do łóżka. Jutro czeka cię pierwszy krok na drodze do wielkości.

Nim Hex zjadł i położył się spać, kapłanka zdołała wyciągnąć od niego sporo informacji. Musiała go lepiej poznać, żeby móc go szkolić. To, czego się dowiedziała, spowodowało, że nie mogła zasnąć. Juvi leżała na łóżku, wpatrując się w sufit i rozmyślając, czy dobrze odczytała przepowiednię i faktycznie to ten drobny chłopaczek z małej wsi ma zostać Płomieniem nadziei i przywrócić jedność całemu światu. Nie była pewna, czy to prawda, czy jednak przez lata samotności w świątyni wmówiła sobie, że to jest ta jedyna szansa. Odgoniła jednak te myśli i skupiła się na planowaniu kolejnych dni nauki Hexa. Nie miała pojęcia, jak szybko chłopak będzie robił postępy, ale wiedziała, że nie może zmarnować nawet dnia. Sag Bas czekała zbyt długo, by zmitrężyć jeszcze choć godzinę.

– Ucieknę, jak tylko będę mógł! – Usłyszała głos chłopaka.

Podniosła się delikatnie z łóżka i spojrzała w przeciwległy róg, ale nie zauważyła żadnego ruchu. Koc unosił się równomiernie, a Hex nawet nie drgnął. Usiadła na łóżku i wsłuchiwała się w ciemność.

– Ojciec na mnie czeka, nie mogę tutaj zostać. – Głos Hexa znowu zadźwięczał w jej uszach.

Tym razem wstała i podeszła bliżej. Chłopiec spał jak zabity, nie poruszał ustami, a ona słyszała jego głos.

– A może to tylko sen… Obudzę się rano i to wszystko zniknie. – Usłyszała wyraźnie i musiała się przytrzymać ściany, żeby nie upaść.

Skierowała się do stolika, na którym została czarna księga. Odpaliła świecę i przekartkowała kilka stron. Zatrzymała się na jednej z nich i zaczęła czytać szeptem.

– Do zaprowadzenia Sag Bas na całym świecie nie wystarczy Ogień i żelazo. Pojawią się wiarołomcy, którzy będą gasić Ogień i tępić żelazo. Do zaprowadzenia Sag Bas potrzebna będzie myśl. Myśl, która będzie słyszalna w każdej duszy. Myśl, która będzie przez duszę przyjęta. A te dusze, które będą chciały zgasić Ogień i stępić żelazo, myśl złamie niczym wiatr suche gałęzie. Myśl zaprowadzi Sag Bas. Myśl wsparta Ogniem i żelazem.

– Coś się stało? – usłyszała z łóżka Hexa.

– Musiałam coś sprawdzić. Śpij, chłopcze. – Zdmuchnęła świecę.