Imperium bólu - ebook

Kłam­stwa. Zdrada. Ból.

Cal­lum Tor­rio, okryty złą sławą han­dlarz bro­nią, zrobi wszystko, żeby od­zy­skać ko­bietę, którą ko­cha.

Szy­kuje się wojna po­mię­dzy prze­stęp­czymi ro­dzi­nami. Je­den fał­szywy krok i sy­tu­acja wy­mknie się spod kon­troli.

Cal­lum musi się ukry­wać, ale musi też zro­bić wszystko, co w jego mocy, żeby za­dbać o bez­pie­czeń­stwo Bianki i ich nie­na­ro­dzo­nego dziecka. Mi­łość do niej czyni go ła­twym ce­lem, ale też daje mu siłę.

Czy od­najdą szczę­ście, kiedy cała prawda wyj­dzie na jaw, czy ich prze­szłość bo­le­śnie znisz­czy to, co ich łą­czy?Cal­lum

– Kto jest w skrzyni?

Serce wa­liło mi tak mocno, że nie­mal za­głu­szało słowa Ro­mera. Za­glą­da­łem do środka, mocno trzy­ma­jąc się brzegu.

Nie by­łem w sta­nie wy­po­wie­dzieć ani słowa.

Prze­sta­łem my­śleć. Nie ogar­nia­łem tego, na co pa­trzy­łem. Jak­bym ktoś po­dzie­lił ob­raz na po­szcze­gólne ele­menty, a ja nie po­tra­fi­łem zło­żyć ich w ca­łość.

Pa­trzy­łem w zie­lone, zna­jome oczy, które nie raz ci­skały gromy i pa­trzyły z dez­apro­batą w moją stronę. Te­raz były pu­ste. Mia­łem wra­że­nie, że za­glą­dają w naj­głęb­sze za­ka­marki mo­jej du­szy. Do­strze­głem mię­dzy nimi dziurę po kuli. Prze­nio­słem wzrok z twa­rzy Amandy na resztę jej ciała. W jej ra­mio­nach le­żała moja – na­sza córka. Opie­rała głowę o za­krwa­wione ra­mię matki. Wy­glą­dało to tak, jakby Amanda uko­ły­sała Ta­tum do snu.

Scenka przy­po­mi­nała mi ka­ry­ka­turę ma­cie­rzyń­stwa, którą mógł za­in­sce­ni­zo­wać tylko chory na umy­śle, bez­duszny idiota. Ciało Amandy było oparte ple­cami o wnę­trze skrzyni. Głowę miała od­chy­loną, a z dziury mię­dzy po­zba­wio­nymi ży­cia oczami wy­cie­kła strużka krwi, te­raz już pra­wie za­schnięta.

W swoim ży­ciu wi­dzia­łem wiele okro­pieństw, ob­ra­zów, które prze­śla­do­wały mnie przez długi czas, za­kłó­ca­jąc sen. To sku­tek prze­mocy wy­wo­ła­nej chci­wo­ścią. Po­kło­sie eks­plo­zji, strze­la­nin i in­nych form za­da­wa­nia śmierci. Ale to? To nie mo­gło się rów­nać z ni­czym in­nym.

Nie chcia­łem przy­jąć do świa­do­mo­ści tego, co wi­dzia­łem. Wy­pie­ra­łem to. Ale nie mo­głem się ru­szyć. Nie po­tra­fi­łem ode­rwać wzroku od tego, co ma­lo­wało się przed mo­imi oczami. Chyba wstrzy­my­wa­łem od­dech. Mi­jały mi­nuta za mi­nutą. To nie był sen, choć chciał­bym, żeby mi się to śniło. Amanda nie żyła. Do­piero kiedy Ro­mero mnie trą­cił, pod­bie­ga­jąc do skrzyni, wró­ci­łem do rze­czy­wi­sto­ści. Wtedy wszystko do mnie do­tarło. Ze zdwo­joną siłą.

Ta­tum.

Ją też mo­gli za­bić.

– Nie! – Do­biegł mnie zdła­wiony krzyk Ro­mera. Się­gnął do wnę­trza skrzyni i wziął bez­władną Ta­tum w ra­miona.

Na bla­dej skó­rze jej twa­rzy do­strze­głem za­schniętą krew. Miała także po­skle­jane krwią włosy i sine ślady na ra­mio­nach. Ktoś mu­siał ją mocno chwy­cić. Z pew­no­ścią się bro­niła.

– Ta­tum, obudź się! Otwórz oczy.

Zła­pa­łem córkę za nogi, żeby po­móc Ro­me­rowi po­ło­żyć ją na pod­ło­dze.

Przy­klęk­ną­łem obok i przy­ło­ży­łem ucho do piersi Ta­tum. Chcia­łem usły­szeć bi­cie jej serca, do­strzec ja­kie­kol­wiek oznaki ży­cia. Mia­łem wra­że­nie, że po­ru­szam się w zwol­nio­nym tem­pie. Różne wspo­mnie­nia na­pły­wały mi do głowy, świeże i kla­rowne, jakby to, czego do­ty­czyły, wy­da­rzyło się za­le­d­wie wczo­raj.

Pierw­sze kroki Ta­tum. Szła w moim kie­runku z wy­cią­gnię­tymi przed sie­bie pulch­nymi rącz­kami. Wie­działa, że ją zła­pię, gdyby się po­tknęła.

Jej pierw­szy wy­stęp ta­neczny. Miała na so­bie aniel­skie skrzy­dła i bro­kat we wło­sach, który nie scho­dził przez ko­lejne kilka dni. Uśmie­chała się do mnie, jakby był ca­łym jej świa­tem.

Któ­re­goś roku na Hal­lo­ween uparła się, że prze­bie­rze się za pi­rata, cho­ciaż wszyst­kie jej ko­le­żanki wo­lały być księż­nicz­kami. Ta­tum chciała, że­bym po­czer­nił jej zęby i na­ry­so­wał jej za­rost na po­licz­kach. Zro­bi­łem to, choć mia­łem wtedy sporo pracy. Zro­bi­łem to, bo już wtedy miała tylko mnie. Zresztą od pierw­szego dnia ujęła mnie za serce. By­łem jej tatą i ta­kie rze­czy na­le­żały do mo­ich obo­wiąz­ków. Zro­bił­bym dla niej wszystko.

Klatka pier­siowa Ta­tum le­d­wie się uno­siła. Od­dy­chała, lecz z ogrom­nym tru­dem. To mi zu­peł­nie wy­star­czyło.

– Od­dy­cha – oznaj­mi­łem. Przy­ło­ży­łem palce do jej nad­garstka. Wy­czu­łem nie­równy puls. W końcu mo­głem tro­chę ode­tchnąć. Jej serce biło, ale po­trze­bo­wała po­mocy. – Na­tych­miast mu­simy ja za­wieść do szpi­tala.

Nie udało mi się za­dbać o jej bez­pie­czeń­stwo. Nie sta­ną­łem na wy­so­ko­ści za­da­nia. Za­wio­dłem ją. Co ze mnie za oj­ciec, skoro nie po­tra­fię ochro­nić wła­snej córki?

Spoj­rza­łem na Ro­mera. Wy­glą­dał na wstrzą­śnię­tego, choć w jego oczach cza­iła się ja­kaś dzi­kość. Wziął twarz Ta­tum mię­dzy dło­nie i po­pa­trzył na nią. Dziew­czyna sub­tel­nie po­ru­szyła oczami, sy­gna­li­zu­jąc, że czuje jego do­tyk. Nie mo­głem po­zbie­rać my­śli. Mia­łem po­czu­cie, że o czymś za­po­mnia­łem. Nie­wy­raźna i drę­cząca myśl ko­ła­tał mi się po gło­wie, aż w końcu cał­kiem się ufor­mo­wała.

Bianka.

– Gdzie jest Bianka?! – wy­krzy­cza­łem w prze­strzeń. Roz­glą­da­łem się po wiel­kim po­miesz­cze­niu, na próżno szu­ka­jąc jej wzro­kiem. Po­jeby, które do­pu­ściły się tego czynu, opróż­niły ma­ga­zyn. Za­brali wszystko, oprócz skrzyni i ciał kilku mo­ich lu­dzi, które w tej chwili ich ko­le­dzy cią­gnęli po pod­ło­dze, żeby je zgro­ma­dzić w jed­nym miej­scu.

– Kurwa mać! Co wy wy­pra­wia­cie?! – wrza­sną­łem do nich.

Męż­czyźni prze­rwali to, co ro­bili.

– Gdzie jest Bianka?

Zdez­o­rien­to­wani ochro­nia­rze ga­pili się na mnie.

– Spraw­dzi­li­śmy cały te­ren. Nie ma tu ni­kogo wię­cej.

Za­mar­łem. Zda­wało mi się, że serce mi pę­kło.

– Znajdź­cie ją! Ma­cie prze­szu­kać każdy cen­ty­metr tego miej­sca! – roz­ka­za­łem.

Ro­mero po­pa­trzył mi w oczy.

– Nie ma jej tu­taj, ina­czej już by­śmy ją zna­leźli.

– Gdzie w ta­kim ra­zie może być? – Nie mo­głem od­dy­chać, nie mo­głem trzeźwo my­śleć. Naj­pierw Ta­tum, te­raz Bianka.

Nie, to nie­moż­liwe. Nie mo­gli jej po­rwać.

– Znajdź­cie ją! – krzyk­ną­łem prze­raź­li­wym, pra­wie pi­skli­wym gło­sem. By­łem na skraju za­ła­ma­nia. Za­krę­ciło mi się w gło­wie. Mia­łem wra­że­nie, że od­cięło mi po­wie­trze.

Gdzie ona jest? Gdzie mo­gli ją za­brać?

– Sze­fie, wiem, że się mar­twisz o Biankę, ale Ta­tum po­trze­buje na­tych­mia­sto­wej po­mocy me­dycz­nej. Ktoś ude­rzył ją w głowę. Może mieć wstrząs mó­zgu.

Bli­ski wy­bu­chu, ob­ró­ci­łem się w stronę Ro­mera, go­tów urwać mu łeb, ale zo­ba­czy­łem, jak de­li­kat­nie bie­rze moją córkę na ręce i przy­tula do piersi. Wcze­śniej po­dob­nie była wtu­lona w mar­twą matkę. Amanda. Nie żyła. Nic nie czu­łem, my­śląc o tym. By­łem cał­ko­wi­cie za­mro­żony. Mu­sia­łem opa­no­wać chaos my­śli pa­nu­jący w gło­wie. Sku­pić się. Nie mo­głem te­raz stra­cić pa­no­wa­nia nad sobą. Moja córka mnie po­trze­buje. Wszy­scy mnie po­trze­bują.

Ro­mero miał ra­cję. Ta­tum mo­gła od­nieść ob­ra­że­nia we­wnętrzne.

– Zbierz­cie ko­mórki tych ty­pów – rzu­cił Ro­mero. – Przy­wieź­cie mi je do szpi­tala.

Wi­dzia­łem, że w tych te­le­fo­nach nie znaj­dziemy nic, co na­pro­wa­dzi­łoby nas na moją pta­szynę. Je­śli mie­liby ją za­bić, zo­sta­wi­liby jej ciało tu­taj. Na miej­scu tych lu­dzi, kim­kol­wiek byli, zro­bił­bym to samo. Je­śli chciał­bym zła­mać czło­wieka, tra­fić w jego naj­czul­szy punkt, za­bił­bym ko­goś, kogo ko­chał po­nad swoje im­pe­rium i ży­cie.

Je­śli ktoś chciałby utrzeć mi nosa, za­biłby Ta­tum i Biankę. Nie o to tu­taj cho­dziło. Gdzieś wię­zili Biankę. Ten bur­del, który tu­taj zo­sta­wili, był tylko po­ka­zem tego, co zro­bią, je­śli nie za­gram w ich grę. Zna­łem te tak­tyki. Sam sto­so­wa­łem je raz czy dwa razy, tyle że ni­gdy nie ro­bi­łem tego kosz­tem nie­win­nych osób.

Na ze­wnątrz, gdzie nie uno­sił się me­ta­liczny odór krwi, tro­chę się opa­no­wa­łem i od­zy­ska­łem ja­sność my­śle­nia. Nie mo­głem się te­raz za­ła­mać. Szkoda też czasu na ob­wi­nia­nie sie­bie czy gdy­ba­nie, co mo­głem zro­bić ina­czej, żeby nie do­szło do tej sy­tu­acji. To póź­niej, jak od­zy­skam Biankę i będę wie­dział, że z Ta­tum wszystko w po­rządku.

Te­raz po­wi­nie­nem cał­ko­wi­cie sku­pić się na córce. Ro­mero po­ło­żył ją wła­śnie na tyl­nym sie­dze­niu sa­mo­chodu. Usia­dłem obok i po­ło­ży­łem jej głowę na swo­ich ko­la­nach. Ro­mero wsko­czył na miej­sce kie­rowcy.

– Obudź się, skar­bie – szep­ną­łem, drżącą ręką gła­dząc Ta­tum po po­liczku. – Ock­nij się, pro­szę. Nie mogę cię stra­cić.

– Kurwa, po­za­bi­jam ich wszyst­kich – wy­ce­dził z wście­kło­ścią Ro­mero, ru­sza­jąc z pi­skiem opon. Skrę­cił w prawo tak gwał­tow­nie, że aż za­rzu­ciło sa­mo­cho­dem. Na głów­nej dro­dze wy­mi­jał wszyst­kich, do­ci­ska­jąc gazu.

– Nie za­bij przy oka­zji i nas – wark­ną­łem, przy­trzy­mu­jąc Ta­tum, żeby nie zsu­nęła się z sie­dze­nia.

Ro­mero tego nie sko­men­to­wał, ale też nie zwol­nił. Co rusz, gdzieś z boku roz­le­gał się klak­son.

Nie leć w chuja i sam się prze­ko­naj. Prze­śla­do­wały mnie te słowa, mocno za­pa­dły mi w pa­mięć. Mia­łem nie my­śleć o tym, że to przeze mnie, ale nie było to ła­twe, kiedy obok mnie le­żało bez­władne ciało córki. Wie­dzia­łem, że nie zna­la­złaby się w tej sy­tu­acji, gdyby nie ja i mój styl ży­cia. Prze­oczy­łem za­gro­że­nie. Po­zwo­li­łem jej po­ru­szać się sa­mej, bez ochrony. Nie po­wi­nie­nem był tego ro­bić, mimo że na­rze­kała na brak swo­body i pie­kliła się, że je­stem na­do­pie­kuń­czy. Uspra­wie­dli­wia­łem się sam przed sobą, wy­my­śla­jąc wy­mówki, że prze­cież chcia­łem po­stą­pić do­brze i dać jej prze­strzeń, żeby mo­gła spo­koj­nie za­le­czyć rany.

Jak wi­dać, świet­nie się spi­sa­łem.

Ta­tum była nie­przy­tomna i na wpół żywa. Jej krew pla­miła mi spodnie. Ktoś po­zba­wił ją we­wnętrz­nego świa­tła. My­śla­łem o przy­szło­ści. Po tym, co się stało, co prze­szła i ile wy­cier­piała, Ta­tum z pew­no­ścią nie bę­dzie sobą. W końcu coś w niej cał­kiem pęk­nie. Ogar­nęło mnie prze­ra­że­nie. Rany fi­zycz­nie się za­le­czą, ale te emo­cjo­nalne… Umysł czę­sto jest na­szym naj­gor­szym wro­giem. Za­sta­na­wia­łem się, czy Ta­tum była świad­ki­nią śmierci matki. Je­śli tak, to mógł to być gwóźdź do jej trumny. Zro­biło mi się nie­do­brze na myśl, że moja có­reczka mo­głaby się ni­gdy po tym nie pod­nieść.

– Znasz ko­goś w szpi­talu? Może po­wia­do­mimy ich, że je­dziemy?

Ro­mero wska­zał ręką przez przed­nią szybę.

– Już pra­wie je­ste­śmy na miej­scu.

Kilka skrzy­żo­wań przed nami do­strze­głem bu­dy­nek szpi­tala i biało-czer­wone ozna­cze­nie izby przy­jęć. Mu­sie­li­śmy jesz­cze się prze­drzeć przez za­kor­ko­waną ulicę. Ro­mero wci­snął klak­son, ale to nic nie dało. Nie było jak po­wstrzy­mać wzmo­żo­nego prze­pływu sa­mo­cho­dów.

– Kiedy tylko Ta­tum bę­dzie w rę­kach le­ka­rzy, mu­simy wziąć się do ro­boty. Trzeba po­dzwo­nić w parę miejsc. Stra­ci­li­śmy cenne mi­nuty i Bianka może być już da­leko stąd. Kto mógłby być na tyle głupi, żeby od­wa­lić coś ta­kiego? Zresztą nie­istotne, kto to zro­bił. Naj­waż­niej­sze, że­by­śmy zna­leźli Biankę całą i zdrową.

– Je­śli Amanda miała przy so­bie te­le­fon, chło­paki go nam przy­wiozą – po­wie­dział Ro­mero i po­chy­lił się z fru­stra­cją, jakby li­czył, że to przy­spie­szy jazdę. – Może tam znaj­dziemy ja­kieś wska­zówki.

– Daj mi swój te­le­fon – za­żą­da­łem.

Ro­mero miał w nim za­pi­sane wszyst­kie naj­waż­niej­sze kon­takty. Kiedy wzią­łem od niego apa­rat, od­szu­ka­łem kon­takt do jed­nego z ochro­nia­rzy, któ­rzy zo­stali w ma­ga­zy­nie. Wy­bra­łem nu­mer Bobby’ego.

– Zna­leź­li­ście ko­mórkę Amandy? – rzu­ci­łem bez żad­nych wstę­pów.

– Nie było go w to­rebce, która le­żała pod jej zwło­kami – wy­ja­śnił Bobby. – Nie miała go też w kie­sze­niach.

– A jej sa­mo­chód? Może jest na par­kingu. Prze­szu­kaj­cie wszyst­kie po­jazdy. Cze­kam na in­for­ma­cje.

– Ja­sne, sze­fie – od­po­wie­dział Bobby i się roz­łą­czył.

Ro­mero aku­rat pod­je­chał przed wej­ście od­działu ra­tun­ko­wego, mocno wci­ska­jąc klak­son. Za­nim wy­łą­czył sil­nik, pod­bie­gło do nas dwóch ra­tow­ni­ków.

– Po­trze­buje na­tych­mia­sto­wej po­mocy! – pra­wie wy­krzy­cza­łem, otwie­ra­jąc drzwi. – Wiem tylko, że jest ranna w głowę.

– Zaj­miemy się nią. – Je­den z ra­tow­ni­ków za­brał Ta­tum z sie­dze­nia.

Czu­łem roz­dzie­ra­jący ból w ca­łym ciele. Był nie do znie­sie­nia. Pa­liła mnie skóra, kłuło mnie w sercu i od­dy­cha­łem bar­dzo szybko. Ką­tem oka, truch­ta­jąc za ra­tow­ni­kami wio­zą­cymi Ta­tum na no­szach, do­strze­głem, że Ro­mero od­je­chał na par­king.

Po chwili sta­nęła przede mną pie­lę­gniarka z no­te­bo­okiem.

– Po­trze­buję jej da­nych, żeby wpro­wa­dzić do sys­temu – po­in­for­mo­wała mnie, blo­ku­jąc przej­ście.

Do Ta­tum pod­szedł le­karz.

– Czy to nie może za­cze­kać?

– Pro­szę o datę uro­dze­nia, in­for­ma­cje o aler­giach i ubez­pie­cze­niu.

Czu­łem, że obu­dziła się we mnie dzika be­stia żądna krwi. Mu­sia­łem jed­nak opa­no­wać fu­rię. Prze­cież cho­dziło o moją córkę. Zro­bie­nie chryi w szpi­talu ni­czemu nie po­może.

– Jane Doe – rzu­ci­łem gniew­nie.

Pie­lę­gniarka spoj­rzała na mnie ze zdzi­wie­niem.

– Słu­cham?

– Do­brze pani sły­szała. Na­zywa się Jane Doe.

– Pro­szę pana, będę zmu­szona we­zwać po­li­cję.

– Bę­dzie le­piej, je­śli pani tego nie zrobi.

– Czy wie pan, jak się na­zywa ta dziew­czyna? Wie pan, skąd ma te ob­ra­że­nia? – oschle py­tała pie­lę­gniarka.

Mu­sia­łem po­ło­żyć temu kres.

– Pro­szę mnie uważ­nie po­słu­chać – szep­ną­łem, na­chy­la­jąc się do ko­biety.

Prze­stra­szona, nieco się cof­nęła.

– Mam gdzieś, ja­kich in­for­ma­cji po­trze­bu­jesz. Nie po­dam ich, bo dane tej dziew­czyny nie zo­staną za­re­je­stro­wane. To by­łoby dla niej nie­bez­pieczne. Nikt nie może wie­dzieć, że zo­stała do was przy­wie­ziona. – Wo­la­łem się po­rząd­nie za­bez­pie­czyć. – Za­pew­niam, że to moja córka. Zna­la­złem ją w ta­kim sta­nie. To musi wy­star­czyć. Mam gdzieś, ile ba­dań mu­si­cie prze­pro­wa­dzić. Za­płacę. Ale nikt nie pi­śnie ani słówka o tym, że ona jest wa­szą pa­cjentką. Ja­sne?

– Skąd mam wie­dzieć, że sam pan jej tego nie zro­bił?

– Przy­je­chał­bym tu wtedy z nią, ry­zy­ku­jąc, że zo­stanę zła­pany?

– Nie ma pan po­ję­cia, jak czę­sto ta­kie rze­czy się zda­rzają.

Pie­lę­gniarka spoj­rzała w stronę, gdzie le­żała Ta­tum.

– Po­win­nam ka­zać ochro­nie pana wy­pro­wa­dzić, a jak dziew­czyna od­zy­ska przy­tom­ność, to opo­wie swoją wer­sję wy­da­rzeń.

Mu­sia­łem wy­my­ślić coś in­nego, bo moja stra­te­gia nie po­dzia­łała. Czy wy­rzucą nas ze szpi­tala, je­śli po­wiem tej ko­bie­cie prawdę?

– Lu­dzie, któ­rzy jej to zro­bili, są bar­dzo nie­bez­pieczni i mają w du­pie kon­we­nanse. Mogą się tu­taj po­ja­wić i do­koń­czyć, co za­częli. Nie na­rażę jej na to. Prze­stań za­rzu­cać mnie py­ta­niami i weź się do ro­boty. Wpisz do tej cho­ler­nej bazy, co tam chcesz, ina­czej znajdę ko­goś, kto jest ci bar­dzo bli­ski, i spra­wię, że po­ża­łu­jesz, że mnie nie po­słu­cha­łaś.

Ko­bieta za­ci­snęła wargi ze zło­ści, ale bla­dość jej po­licz­ków zdra­dzała, że się boi.

– Nie raz sły­sza­łam groźby – oznaj­miła.

– Wi­docz­nie bez po­kry­cia. Przy­się­gam, że nie rzu­cam słów na wiatr. – Spoj­rza­łem na iden­ty­fi­ka­tor pie­lę­gniarki. – Ce­ci­lia Mil­ler. Ładne imię. Wi­dzę, że masz ob­rączkę – rzu­ci­łem, pa­trząc na jej lewą dłoń. – Pan Mil­ler ma do­bry gust. Niech zgadnę, dzieci i dom na przed­mie­ściach z bia­łym płot­kiem. Szkoda, żeby ko­goś spo­tkało coś złego, prawda? Masz ja­kąś bliż­szą ro­dzinę? Wiesz, żeby miał się kto za­jąć two­imi dziećmi, kiedy cie­bie i męża za­brak­nie?

Ce­ci­lii za­drżał pod­bró­dek, ale opa­no­wała się i przez chwilę pa­trzyła mi pro­sto w oczy. Być może za­sta­na­wiała się, na ile by­łem zde­ter­mi­no­wany.

– Niech bę­dzie „Joe Doe” – szep­nęła, da­jąc za wy­graną.

Aku­rat, kiedy pie­lę­gniarka dała mi spo­kój, w po­cze­kalni po­ja­wił się Ro­mero z te­le­fo­nem przy uchu. Za­nim się zbli­żył, roz­łą­czył roz­mowę.

– Znaj­dziemy ich – wy­szep­tał, pa­trząc w głąb sali, gdzie za pa­ra­wa­nem le­ka­rze krzą­tali się przy Ta­tum. – Znaj­dziemy ich i, kurwa, wy­bi­jemy co do jed­nego.

– Za­raz po tym, jak od­zy­skamy Biankę – od­po­wie­dzia­łem, my­śląc o bólu, który zdam tym lu­dziom.

– Do­brze by­łoby do niego za­dzwo­nić.

Wie­dzia­łem, kogo Ro­mero miał na my­śli, ale była to ostat­nia rzecz, którą chcia­łem zro­bić. Kurwa mać. Mimo wszystko był to do­bry po­mysł, bo te­raz li­czyła się każda para oczu, żeby od­szu­kać Biankę. Do tego Char­lie miał ogromne do­świad­cze­nie w od­naj­do­wa­niu lu­dzi. Tyle że był jej oj­cem. Wie­dzia­łem, że mnie za­bije, a co strasz­niej­sze, osza­leje. Miał tylko Biankę i je­śli ist­nieje choćby ni­kłe po­dej­rze­nie, że ona nie żyje… Cóż, by­łem w sta­nie wy­obra­zić so­bie jego re­ak­cję. Roz­pę­tałby pie­kło. Nic by nas nie po­wstrzy­mało przed zro­bie­niem praw­dzi­wego ar­ma­ge­donu lu­dziom, któ­rzy mo­gli ją skrzyw­dzić.

– Za­dzwo­nię do Char­liego – oznaj­mi­łem.

– Wiem, że nie chcesz mieć z nim zbyt wiele do czy­nie­nia, ale on fak­tycz­nie może po­móc.

– Nie­wąt­pli­wie. Ale może też mnie za­bić – wes­tchną­łem. – Ale te­raz to bez zna­cze­nia.

Ni­gdy bym so­bie nie wy­ba­czył, gdyby coś się stało Biance.

Nu­mer do domu Char­liego mia­łem za­pi­sany w kon­tak­tach. Nie są­dzi­łem, że kie­dyś go wy­biorę. Za­drżała mi dłoń, kiedy przy­kła­da­łem ko­mórkę do ucha.

– Halo? – W słu­chawce roz­legł się chro­po­waty głos Char­liego.

– Cześć, tu Cal­lum. – Za­mkną­łem oczy i do­da­łem: – Mu­sisz przy­je­chać do szpi­tala. Mamy pro­blem.Bianka

Cała się trzę­słam. Na­wet szczę­ka­łam zę­bami. To był je­dyny od­głos, który wy­peł­niał cia­sną prze­strzeń. Być może w ten spo­sób od­re­ago­wy­wa­łam szok. My­śla­łam tylko o tym, co się wy­da­rzyło.

Czy Ta­tum nic się nie stało? Co tak wła­ści­wie jej zro­bili? Nic nie wi­dzia­łam. Pa­mię­ta­łam je­dy­nie cię­żar jej bez­wład­nego ciała le­żą­cego na mo­ich no­gach. Wcze­śniej się na nie zsu­nęła. Był też ten prze­raź­liwy dźwięk. Jakby ko­muś ła­mano ko­ści.

Im dłu­żej o tym my­śla­łam, tym więk­sze spa­zmy wstrzą­sały moim cia­łem. Skup się. Wie­dzia­łam, że je­śli chcę wyjść z tego cało, mu­szę prze­stać się tym za­drę­czać. Wciąż ży­łam, a to już dużo.

Mu­szę się po­sta­rać dla ma­leń­stwa. Mu­szę prze­trwać ze względu na moje dziecko. I przez wzgląd na mo­jego ojca, który już tak wiele w ży­ciu stra­cił. I chcę też żyć dla Cal­luma. O Boże, gdzie on jest? Czy wie, co się stało? Na pewno już się zo­rien­to­wał, że za­gi­nę­łam.

Nie by­łam pewna, ile mi­nęło czasu, ale przez małe okno zro­bione w na­gim pu­staku, wi­dzia­łam, że na ze­wnątrz zro­biło się ciemno. Czyli mi­nęło kilka go­dzin, od kiedy po­rwali nas z par­kingu.

Czas nie ma tu zna­cze­nia. Zna­łam prze­cież Cal­luma i wie­dzia­łam, że mnie szuka.

Na­gle po­czu­łam przej­mu­jący ból w dole brzu­cha. Zwi­nę­łam się w kłę­bek na pry­czy, na którą rzu­cono mnie, gdy tu do­tar­li­śmy. Była brudna i cuch­nęła ple­śnią. Oprócz łóżka w po­miesz­cze­niu nie dało się uświad­czyć żad­nego me­bla. Gdzieś w tej ma­łej, ciem­nej prze­strzeni ka­pała woda. Może z pęk­nię­tej rury. Ryt­miczny od­głos był w pe­wien spo­sób ko­jący.

Od­dy­cha­łam głę­boko, żeby się uspo­koić i skon­cen­tro­wać na bólu. Na szczę­ście nie były to skur­cze. Jesz­cze nie­wiele wie­dzia­łam o prze­biegu ciąży, ale do­my­śla­łam się, że skur­cze by­łyby złym ob­ja­wem. Tym­cza­sem ja czu­łam się tak, jakby ktoś za­wią­zał mi su­peł na żo­łądku. Przy­po­mi­nało to nieco nud­no­ści, co nie było za­sko­cze­niem. Lęk i prze­ra­że­nie mogą wy­wo­łać taką re­ak­cję. Chciało mi się krzy­czeć z emo­cji, ale po­ha­mo­wa­łam się, wra­ca­jąc my­ślami do Cal­luma. Wy­obra­ża­łam so­bie, jak bar­dzo się w tej chwili pie­kli. Wie­dzia­łam, o czym my­ślał. Nie mia­łam po­ję­cia, co ci lu­dzie zro­bili Ta­tum. Co, je­śli ją za­bili i pod­rzu­cili Cal­lu­mowi jej ciało?

Mie­li­ście przy­wieźć tylko tamtą. To były jedne z ostat­nich słów, które wy­po­wie­działa Amanda. Mój Boże. Prze­cież ona nie żyła. Tak po pro­stu ją za­bito. Nie lu­bi­łam jej, bo sta­wała na gło­wie, żeby po­róż­nić mnie z Cal­lu­mem i pró­bo­wała na­mie­szać mi w gło­wie. Wy­zy­wała mnie od naj­gor­szych, prze­cią­gała sprawę roz­wo­dową tylko po to, żeby uniesz­czę­śli­wić męża, i była okropną matką, przez co Ta­tum wy­ro­biła so­bie me­cha­nizm obronny, który po­le­gał na zgry­wa­niu twar­dzielki. Wy­bu­do­wała wo­kół sie­bie mur, który wzmac­niał się za każ­dym ra­zem, kiedy Amanda nie ode­brała od niej te­le­fonu, nie przy­szła na spo­tka­nie albo od­wo­łała wspólne wa­ka­cje. Mimo to nie cie­szy­łam się, że umarła. Wiele razy od­twa­rza­łam tę prze­ra­ża­jącą scenę w gło­wie i za­wsze wi­dzia­łam to samo. Naj­pierw jej po­stać po­ja­wiła się przede mną, tylko za­rys syl­wetki. Na­stęp­nie usły­sza­łam wy­strzał, po któ­rym za­rys jej ciała znik­nął.

Nie mia­łam po­ję­cia, kto do niej strze­lił. Nie wie­dzia­łam też, czy był to ktoś, z kim współ­pra­co­wała. Nie roz­po­zna­łam głosu tam­tego męż­czy­zny. Cie­kawe, że ni­gdy nie pa­dło jego imię. Wiem też, że po tym, jak za­bił Amandę, strze­lił rów­nież do ko­goś in­nego. Nie wiem, kto to był. Usły­sza­łam tylko, jak coś głu­cho gruch­nęło o pod­łogę, a póź­niej ktoś wy­niósł mnie na ze­wnątrz. Męż­czy­zna zdjął mi z głowy ob­le­śną po­szewkę, do­piero kiedy zo­sta­wił mnie na pry­czy w tym ma­łym, ob­skur­nym po­miesz­cze­niu, ale nie udało mi się zo­ba­czyć jego twa­rzy. Było zbyt ciemno.

Mru­gnę­łam, żeby wy­ostrzyć wzrok, i wpa­trzy­łam się w po­kryte rdzą drzwi, które znaj­do­wały się na wprost pry­czy. Mię­dzy pod­łogą a drzwiami za­uwa­ży­łam szparę, przez którą wpa­dało świa­tło. Ktoś był po dru­giej stro­nie. No tak, prze­cież trzeba było mnie pil­no­wać. Nie zo­sta­wi­liby mnie tu sa­mej, skoro sta­no­wi­łam dla nich ja­kąś war­tość.

Serce za­biło mi moc­niej z emo­cji. Będą chcieli użyć mnie, żeby do­paść Cal­luma. Tyle mo­głam wy­de­du­ko­wać, po­mimo spo­wol­nio­nego my­śle­nia od szoku. Stop­niowo ukła­da­łam ele­menty ła­mi­główki. Co­kol­wiek ka­zano im zro­bić, Ta­tum nie miała być w to wplą­tana. Może ją też tu­taj przy­nie­śli? Może do­szli do wnio­sku, że dzięki temu wię­cej wy­doją z Cal­luma. Po­dej­rze­wa­łam, że cho­dziło o pie­nią­dze. Przy­pusz­czal­nie Amanda zna­la­zła ko­goś, kto po­trze­bo­wał kasy. Prze­ko­nała go do swo­jego planu. Wie­dzia­łam prze­cież, do czego na­kło­niła Lu­casa. Była zdolna do wszyst­kiego.

Czas prze­szły. Jezu, to ja­kiś kosz­mar.

Tyle że smród ple­śni był praw­dziwy. Znowu mnie ze­mdliło i nie prze­sta­wa­łam się trząść. W uszach cią­gle wy­brzmie­wał mi ten straszny, głu­chy ton ciosu, który za­dano Ta­tum. Pew­nie w głowę. Mam na­dzieję, że żyła. Je­śli umarła, to nie wiem, jak so­bie po­ra­dzę w ży­ciu bez niej. Co zro­bię bez naj­lep­szej przy­ja­ciółki?

Spo­koj­nie. Przez to gdy­ba­nie tylko się na­krę­ca­łam. Sku­pi­łam się więc na od­dy­cha­niu. Nie mo­głam my­śleć w ten spo­sób. Nie będę pa­ni­ko­wać. Chcę wyjść z tego cało. Po­winno mi się udać.

W szpa­rze pod drzwiami zo­ba­czy­łam ja­kiś cień, który czę­ściowo przy­blo­ko­wał do­pływ świa­tła. Przy­war­łam ple­cami do zim­nej ściany, ale cho­ciaż wy­tę­ża­łam słuch, nie ro­zu­mia­łam, co mó­wią po dru­giej stro­nie. Głosy były zbyt przy­tłu­mione. Kto tam był? Co pla­no­wał ze mną zro­bić? Za­mar­łam, kiedy usły­sza­łam prze­krę­ca­nie klu­cza w zamku. Bła­gam, nie krzywdź­cie mnie i mo­jego dziecka. Gwał­tow­nie usia­dłam pro­sto, przez co za­krę­ciło mi się w gło­wie. Przy­cią­gnę­łam ko­lana do brzu­cha i otu­li­łam je rę­kami. Trzę­sąc się, cze­ka­łam, aż drzwi zo­staną otwarte. Cie­kawe, czy ten ktoś po dru­giej stro­nie ce­lowo zwle­kał z ich otwar­ciem, żeby mnie jesz­cze bar­dziej prze­stra­szyć.

Je­śli tak, to do­brze mu to wy­cho­dziło.

W końcu drzwi otwo­rzyły się ze skrzyp­nię­ciem. Po tylu go­dzi­nach w ciem­no­ści ośle­piło mnie świa­tło wpa­da­jące z dru­giego po­miesz­cze­nia. Zmru­ży­łam oczy i od­wró­ci­łam głowę, kiedy ja­kiś męż­czy­zna prze­kro­czył próg.

– Od­po­czy­wasz? W twoim sta­nie to za­le­cane.

Głos na­le­żał do męż­czy­zny, z któ­rym mia­łam do czy­nie­nia wcze­śniej, ale na­dal nie wie­dzia­łam, kim był. Wie­dzia­łam za to, do czego był zdolny i z jaką ła­two­ścią przy­cho­dziło mu okru­cień­stwo, dla­tego po­wstrzy­ma­łam silną chęć rzu­ce­nia się do ucieczki. Mu­sia­łam być ostrożna.

– Gdzie jest Ta­tum? – spy­ta­łam ci­cho, ob­ra­ca­jąc głowę w kie­runku oprawcy. Wzrok mi się po­woli oswa­jał w no­wym oświe­tle­niu. Wi­dzia­łam, że fa­cet miał ciemne, tu i ów­dzie po­kryte si­wi­zną, włosy i grubo cio­saną twarz.

– Jak uro­czo – wy­ce­dził. – Bar­dziej mar­twisz się o przy­ja­ciółkę niż o sie­bie. Szkoda, że jej matka się o nią nie trosz­czyła. Była za bar­dzo za­śle­piona chci­wo­ścią i nie­na­wi­ścią. Smutne.

Jego oczy. Pa­mię­ta­łam, jak spoj­rzał na mnie tymi lo­do­wa­tymi oczami, kiedy wbi­łam wi­de­lec w dłoń jego syna. Były wtedy pełne wście­kło­ści i jadu.

– Jack Mo­roni – wy­sy­cza­łam.

Wiele stało się ja­sne. Po tam­tej fe­ral­nej ko­la­cji jego sto­sunki z Cal­lu­mem co prawda nie były naj­lep­sze, ale zu­peł­nie nie przy­wią­zy­wa­łam do tego wagi, bo działo się tyle in­nych, waż­niej­szych rze­czy.

– Bianko Cole, sza­le­nie mi miło, że mnie pa­mię­tasz.

– Jak mo­gła­bym za­po­mnieć? Gdzie jest Ta­tum? Na­tych­miast mi po­wiedz, co z nią zro­bi­łeś!

– Na­tych­miast? – Jack się ro­ze­śmiał i spoj­rzał na osiłka sto­ją­cego tuż za nim. Fa­cet miał broń przy­piętą do pasa. Zro­zu­mia­łam, że w ten spo­sób Jack dys­kret­nie mnie ostrze­gał.

– Cal­lum nie na­uczył cię, jak się grozi lu­dziom, co?

– Co jej zro­bi­łeś? – Z tru­dem po­wstrzy­my­wa­łam łzy. Po­sta­no­wi­łam, że nie roz­pła­czę się przy nim. Był ze­rem. Tchó­rzem, który nie po­tra­fił sta­nąć do walki twa­rzą w twarz ze swoim wro­giem, więc w za­mian po­rwał bez­bronną ko­bietę.

– Wiesz, to działo się tak szybko, że nie zwró­ci­łem uwagi.

– Je­steś cho­rym po­pa­prań­cem! – wy­sy­cza­łam.

– Nie pierw­szy raz to sły­szę. – Po­now­nie spoj­rzał na swo­jego ochro­nia­rza.

Obaj męż­czyźni wy­bu­chli śmie­chem.

Ta­tum. To moja wina. Gdyby nie spo­tkała się ze mną, w tej chwili by­łaby bez­pieczna w domu, a ja nie za­mar­twia­ła­bym się, czy nie leży gdzieś mar­twa obok Amandy.

– Je­śli ją za­bi­łeś, to przy­się­gam, że… – Nie do­koń­czy­łam my­śli, zdjęta emo­cjami. Zresztą czym mo­głam mu za­gro­zić? Śmier­cią? Tym, że go sko­pię? Jak niby mia­ła­bym zro­bić mu co­kol­wiek, kiedy tuż za nim stał uzbro­jony go­ryl?

– Że co? – spy­tał iro­nicz­nym to­nem. – Co mi zro­bisz, je­śli za­bi­łem twoją przy­ja­ció­łeczkę, tak jak jej matkę?

No wła­śnie, co mo­głam zro­bić? Zu­peł­nie nic i ten du­pek do­sko­nale to wie­dział. Za­ci­snę­łam zęby i zwi­nę­łam dło­nie w pię­ści, po­wstrzy­mu­jąc wy­buch gniewu. Je­śli za­bił Ta­tum, to przy­naj­mniej przed śmier­cią do­wie­działa się, że jej matka nie chciała jej w to an­ga­żo­wać, że cho­ciaż była to­talną ego­istką, pró­bo­wała ją w ja­kiś spo­sób ochro­nić. Z pew­no­ścią sły­szała złość i prze­strach w gło­sie Amandy, kiedy nas zo­ba­czyła.

Bar­dzo moż­liwe, że Ta­tum żyje. Jack nie po­twier­dził jed­no­znacz­nie, że ją za­bił, więc będę się trzy­mała tej my­śli. Zro­biło mi się nie­do­brze, ale opa­no­wa­łam od­ruch wy­miotny.

– W su­mie to – roz­ba­wiony Jack na­gle spo­waż­niał – twoja przy­ja­ciółka do­stała to, na co za­słu­żyła, przez ten swój nie­wy­pa­rzony ję­zyk. Po­win­naś wy­cią­gnąć z tego lek­cję i mil­czeć. Ina­czej spo­tka cię to samo, co ją.

Prze­szył mnie nie­przy­jemny dreszcz, bo przy­po­mnia­łam so­bie tam­ten straszny od­głos. Był o wiele bar­dziej przej­mu­jący niż strzał, który za­bił Amandę.

– Dla­czego to ro­bisz? – spy­ta­łam szep­tem. – Pró­bu­jesz się ze­mścić za to, co zro­bi­łam two­jemu sy­nowi?

– Prze­cież in­te­li­gentna z cie­bie dziew­czyna. Na­prawdę my­ślisz, że za­dał­bym so­bie tyle trudu, bo dźgnę­łaś Do­mi­nika wi­del­cem? – Jack uśmiech­nął się szy­der­czo, co mnie roz­zło­ściło.

– Dla­czego w ta­kim ra­zie? – Od­wza­jem­ni­łam jego iro­niczny uśmie­szek, omia­ta­jąc go spoj­rze­niem od stóp do głów. – Niech zgadnę. Amanda owi­nęła so­bie cie­bie wo­kół pa­luszka, tak samo jak mo­jego by­łego chło­paka. Za­pewne obie­cała ci coś wspa­nia­łego.

– Pie­przysz głu­poty – obu­rzył się Jack. Nie­wiele trzeba, żeby go zde­ner­wo­wać. Czu­łam, że mu­szę so­bie to za­pa­mię­tać. Nie chcia­łam skoń­czyć z kulką w gło­wie.

– Czyżby? Po­wiedz, że to nie był jej po­mysł. Amanda była jedną z nie­wielu osób, które wie­działy, że je­stem w ciąży. Na pewno ci o tym po­wie­działa i wspól­nie uknu­li­ście plan po­rwa­nia.

– Gówno prawda – od­parł zwod­ni­czo spo­koj­nym to­nem.

Pra­wie mnie na­brał, że jest opa­no­wa­nym, ra­cjo­nal­nie my­ślą­cym czło­wie­kiem. Mo­gła­bym na­wet uznać, że jest cza­ru­jący. Świet­nie grał, to pewne.

Jack skrzy­żo­wał przed sobą ręce, uśmie­cha­jąc się nie­mrawo.

– Biedna Amanda była ty­pową pa­zerną ko­bietą, która miała się za mą­drzej­szą, niż fak­tycz­nie była. Po­peł­niła błąd, my­śląc, że to ona trzyma stery. Tak na­prawdę do­star­czyła mi amu­ni­cji, któ­rej po­trze­bo­wa­łem. Spier­do­le­nie Cal­lu­mowi biz­nesu to za ni­ska cena za to, że mnie ob­ra­ził. Mu­sia­łem ina­czej go zmo­ty­wo­wać do tego, żeby za­pła­cił za to, co się stało.

– Czego żą­dasz? – Nie do wiary, że za­da­łam to py­ta­nie.

Jack wzru­szył ra­mio­nami. Nie­sa­mo­wite, że na pierw­szy rzut oka trudno było się do­my­ślić, do czego ten męż­czy­zna jest zdolny.

– Tego jesz­cze nie wiem. Amanda chciała wy­ko­rzy­stać twoją ciążę do tego, żeby wy­doić z niego ostat­niego centa. Ale mnie nie in­te­re­sują pie­nią­dze.

Zro­bi­łam zdzi­wioną minę, co roz­ba­wiło Jacka.

– Masz mnie. Kasa jest ważna, ale ze­msta daje wię­cej sa­tys­fak­cji. Spra­wię, że Cal­lum po­ża­łuje tego, że oszka­lo­wał mnie w oczach wszyst­kich na­szych kon­tra­hen­tów.

– Jak za­mie­rasz to zro­bić?

Jack wes­tchnął i prze­chy­lił głowę.

– Do­wiesz się w swoim cza­sie. Na ra­zie nie masz się czym mar­twić.

– Jak to?

– Je­śli ko­cha cię tak, jak przy­pusz­czam, bez wa­ha­nia da mi to, czego za­żą­dam. Po­dej­rze­wam, że szybko opu­ścisz to miej­sce. – Jack roz­ko­szo­wał się tym, sma­ko­wał tę chwilę jak wy­tworne wino. Przy­glą­dał się mo­jej re­ak­cji, nie si­ląc się na­wet na to, żeby ukryć za­do­wo­le­nie. – Skoro już wspo­mnia­łaś mo­jego syna, to fak­tycz­nie, może na­stęp­nym ra­zem do­brze się za­sta­no­wisz, za­nim dźgniesz fa­ceta za to, że po­gła­dził cię po udzie. Zo­bacz, ja­kie kon­se­kwen­cje ma twoje dzia­ła­nie. Wszystko przez to, że nie po­tra­fi­łaś się opa­no­wać.

Wie­dzia­łam, że Jack pró­bo­wał mnie za­wsty­dzić i że pod­sy­ca­łam jego za­pędy, od­po­wia­da­jąc mu, ale nie mo­głam trzy­mać ję­zyka za zę­bami.

– Twój syn mnie ob­ma­cy­wał, cho­ciaż ka­za­łam mu prze­stać.

– To twoje wer­sja.

Zro­biło mi się go­rąco, a serce za­biło moc­niej. Nie mo­głam dać się mu spro­wo­ko­wać. Ale nic mnie tak nie wku­rzało jak umniej­sza­nie mo­jej oso­bie. Jack do­sko­nale wie­dział, co zro­bił jego syn, ale miał to gdzieś.

– Po za­sta­no­wie­niu – Jack opu­ścił ręce i za­ci­snął pię­ści – za­dbam o to, że­byś po­ża­ło­wała tego, co zro­bi­łaś. Oboje z Cal­lu­mem ma­cie zwy­czaj re­ago­wać bez za­sta­no­wie­nia.

Co za skur­wiel. Jak bar­dzo zra­nione miał ego, żeby zde­cy­do­wać się na taki krok? Ba­łam się, że go­rycz i złość w końcu wy­leją się ze mnie jak lawa.

Mia­łam ochotę mu wy­krzy­czeć: „Pier­dol się, za­srańcu”, ale w tej sy­tu­acji nie cho­dziło tylko o mnie. Wie­rzy­łam, że Cal­lum bar­dzo mnie ko­cha i że ja­koś mnie stąd wy­do­sta­nie. Dla­tego mu­sia­łam zro­bić, co w mo­jej mocy, żeby do­żyć tej chwili. Nie mo­głam pro­wo­ko­wać sy­tu­acji, w któ­rych Jack mógłby stra­cić pa­no­wa­nie nad sobą.

– Masz coś do do­da­nia? – Jack zro­bił pauzę.

Przy­gry­złam so­bie ję­zyk do krwi, by­leby tylko się nie ode­zwać.

– Tak my­śla­łem.

– Do­sta­niesz wodę i je­dze­nie. Kie­dyś. Da­ruj so­bie wrza­ski i wzy­wa­nie po­mocy. Ściany są grube. Tylko wkur­wisz mo­ich lu­dzi. Zresztą w twoim sta­nie nie po­win­naś się de­ner­wo­wać.

Nie re­aguj. Tylko spo­kój.

Zdo­ła­łam się po­wstrzy­mać przed wy­bu­chem emo­cji. Jack wy­szedł, a jego go­ryl za­trza­snął drzwi. Po­cze­ka­łam, aż cie­nie wi­doczne w szpa­rze pod drzwiami znikną, i się roz­pła­ka­łam. Po dłuż­szej chwili ci­szę prze­ry­wało je­dy­nie ryt­miczne bi­cie mo­jego zbo­la­łego serca.

Jack chciał za­szan­ta­żo­wać Cal­luma, wy­ko­rzy­stu­jąc do tego dziecko. Trudno so­bie wy­obra­zić, że ktoś mógłby być aż tak cy­niczny, ale prze­cież na mo­ich oczach, tuż obok Ta­tum za­bił jej matkę. Ten czło­wiek był zdolny do ab­so­lut­nie wszyst­kiego.

A je­śli bę­dzie chciał mnie wię­zić aż do po­rodu? Co, je­śli za­bie­rze mi dziecko?

Prze­stań! W moim umy­śle roz­legł się głos Ta­tum, zu­peł­nie jakby sie­działa przy mnie. Gdyby rze­czy­wi­ście tu była, z pew­no­ścią krzy­cza­łaby na całe gar­dło, gro­żąc, że obe­drze po­ry­wa­czy ze skóry. Ale ja nie mo­głam tak po­stą­pić. Mu­sia­łam chro­nić dziecko i zo­stać przy ży­ciu dla lu­dzi, któ­rych ko­cha­łam. Nie mo­głam też kie­ro­wać my­śli na tak straszne tory, bo to gro­ziło po­mie­sza­niem zmy­słów.

Mu­sia­łam się ja­koś trzy­mać. Cal­lum mnie znaj­dzie – nas znaj­dzie. Zwi­nięta w kłę­bek, po­ło­ży­łam się na pry­czy. Zimno prze­ni­kało mnie do szpiku ko­ści. Mia­łam na­dzieję, że to nie po­trwa długo, bo czu­łam, że z każdą mi­ja­jącą chwilą co­raz bar­dziej się roz­kle­ja­łam.Cal­lum

– Gdzie on jest, do kurwy nę­dzy?!

Po­zna­łem ten głos. Pie­przony Char­lie. Tylko on mógł wpa­ro­wać do szpi­tala jak ja­kiś cho­lerny zbir.

Wy­sze­dłem z sali Ta­tum na ko­ry­tarz. Z dru­giego końca szedł Char­lie. Był cały czer­wony na twa­rzy i pa­trzył na mnie za­bój­czym wzro­kiem. Mu­siał do­piero co wyjść spod prysz­nica, kiedy do niego za­dzwo­ni­łem, bo miał mo­kre włosy, które przy­kle­jały się mu do czoła. Za­uwa­ży­łem, że miał na so­bie spodnie dre­sowe i klapki. Szedł jak za­śle­piony. Pra­wie sta­ra­no­wał dwie pie­lę­gniarki, które aku­rat po­ja­wiły się na ko­ry­ta­rzu.

Kiedy był tuż przede mną, za­uwa­ży­łem dru­giego męż­czy­znę, który po­ja­wił się za ple­cami Char­liego. Na szyi miał za­wie­szoną od­znakę po­li­cyjną.

Kurwa, tylko nie to.

– Nie ma, kurwa, mowy! – za­pro­te­sto­wa­łem, wska­zu­jąc na wy­so­kiego męż­czy­znę pal­cem. – Nie chcę, żeby po­li­cja się w to mie­szała.

Char­lie w końcu się za­trzy­mał i spoj­rzał na mnie gniew­nie.

– Nie przy­szedł tu­taj jako glina, lecz jako przy­ja­ciel.

– Prze­pra­szam za to. – Męż­czy­zna scho­wał od­znakę pod ko­szulę. – Przy­je­cha­łem pro­sto z ro­boty. Ken Mil­ler.

– Koło chuja mi lata, jak się na­zy­wasz – wark­ną­łem. – Nie ob­cho­dzi mnie też, że przy­je­cha­łeś tu­taj w roli kum­pla. Nie ży­czę so­bie, żeby ja­ki­kol­wiek glina był w to za­an­ga­żo­wany. Na­wet w cza­sie wol­nym. To mo­głoby mieć kosz­marne kon­se­kwen­cje. – Le­d­wie nad sobą pa­no­wa­łem. Nie mo­głem po­zwo­lić na to, żeby ktoś po­cią­gnął mnie do od­po­wie­dzial­no­ści za roz­lew krwi, któ­rego za­mie­rza­łem się do­pu­ścić.

– Gdzie ona jest? – spy­tał Char­lie, jakby na­gle so­bie przy­po­mniał, po co go we­zwa­łem.

– Gdy­bym wie­dział, to nie ścią­gał­bym cię tu­taj.

– Mogę wy­słać dzie­sięć pa­troli, żeby jej szu­kały – za­pro­po­no­wał Ken, kła­dąc dłoń na ra­mie­niu Char­liego.

Mia­łem wra­że­nie, że ci idioci nie usły­szeli ani słowa z tego, co po­wie­dzia­łem.

– Nie – syk­ną­łem, krę­cąc głową. – Wzy­wa­nie po­li­cji nie wcho­dzi w grę.

Char­lie wy­glą­dał, jakby miał za chwilę eks­plo­do­wać.

– Twier­dzisz, że za­leży ci na mo­jej córce, ale za cho­lerę nie się­gniesz po po­moc po­li­cji? Pa­trole mo­głyby jej już od ja­kie­goś czasu szu­kać! A ty co? Nic! Tylko sto­isz tu z za­ło­żo­nymi rę­kami!

Rzu­ci­łem mu wro­gie spoj­rze­nie, za­po­mi­na­jąc na chwilę, że stoi przede mną czło­wiek, który wiele zna­czy dla Bianki. Za­śle­piła mnie wście­kłość, bo prak­tycz­nie mnie po­ni­żył. Zu­peł­nie nie ro­zu­miał, jak bar­dzo ko­cham jego córkę i że on tylko dzięki niej na­dal od­dy­cha. Gdy­bym nie wie­dział, że jest dla niej tak ważny, za­bił­bym go na miej­scu.

– To może być słuszna tak­tyka – wtrą­cił się Ken, po­wstrzy­mu­jąc tym sa­mym Char­liego przed za­da­niem mi ciosu. – Zgło­sze­nie tego mo­głoby skom­pli­ko­wać sy­tu­ację.

– To twoja wina – wy­ce­dził Char­lie. Miał za­czer­wie­nione oczy i mógł­bym przy­siąc, że do­strze­głem w nich łzy. – Ostrze­ga­łem ją przed tobą, ale mnie nie po­słu­chała. Przez to spro­wa­dziła na sie­bie nie­szczę­ście. To, że się z tobą zwią­zała, na­ra­ziło ją na ogromne nie­bez­pie­czeń­stwo. Oby nie za­pła­ciła za to ży­ciem.

Nie mia­łem nic na swoją obronę. Char­lie się nie my­lił. To była moja wina. Gdyby Bianka się ze mną nie zwią­zała, wio­dłaby zwy­kłe bez­tro­skie ży­cie. Miesz­ka­łaby z chło­pa­kiem, który pra­co­wał od dzie­wią­tej do sie­dem­na­stej, a week­endy spę­dza­łaby z przy­ja­ciółmi. Wspól­nie z nim pla­no­wa­łaby wa­ka­cje w ja­kimś ład­nym miej­scu i być może od­kła­da­łaby na dom. Mo­głaby mieć pro­ste, spo­kojne ży­cie po­zba­wione nie­bez­pie­czeństw, na które była na­ra­żona, bo wy­brała mnie. Tyle że na­le­żała do mnie i, do cho­lery, nie mia­łem za­miaru po­zwo­lić jej odejść. Jej miej­sce było przy mnie. Nie przyj­mo­wa­łem do wia­do­mo­ści in­nej opcji.

– Okej, spró­bujmy za­cho­wać zimną krew – pod­su­nął Ken. – Cal­lum, za­cznijmy do po­czątku. Co się tak wła­ści­wie stało?

Naj­chęt­niej ka­zał­bym mu się od­wa­lić, ale nie mo­głem od­trą­cić żad­nej po­moc­nej dłoni, cho­ciaż Ro­mero w tej chwili ob­dzwa­niał wszyst­kich, któ­rzy byli mu winni ja­kąś przy­sługę. Poza tym, skoro Ken po­tra­fił uspo­koić Char­liego na tyle, żeby ten my­ślał ra­cjo­nal­nie, do­brze, żeby był po mo­jej stro­nie. Dla­tego scho­wa­łem dumę do kie­szeni i nie­chęt­nie udzie­li­łem mu od­po­wie­dzi:

– Do­sta­łem, do­sta­li­śmy ese­mesa. – Spoj­rza­łem na Ro­mera, który ko­rzy­sta­jąc z tego, że Ta­tum za­brano na do­dat­kowe ba­da­nia, za­ła­twiał ja­kieś sprawy. Te­raz szyb­kim kro­kiem z te­le­fo­nem przy uchu cho­dził po szpi­tal­nym po­koju. Sły­sza­łem, jak wy­daje ko­muś po­le­ce­nia. Jak za­wsze opa­no­wany i kon­kretny, ale w wy­ra­zie jego twa­rzy do­strze­ga­łem też nie­po­kój. Wy­ją­łem ko­mórkę z kie­szeni i po­ka­za­łem wia­do­mość Ke­nowi i Char­liemu.

– Nie spy­tam, kogo wkur­wi­łeś – rzu­cił zło­śli­wie Char­lie. – Nie mamy czasu, że­byś te­raz re­cy­to­wał nam całą li­stę na­zwisk.

Od­ru­chowo za­ci­sną­łem dło­nie w pię­ści. Mia­łem ochotę mu przy­wa­lić.

– Za­sko­czę cię, ale nie mam w swoim oto­cze­niu aż tak wielu wro­gów. Z cza­sem li­sta idio­tów, któ­rzy od­wa­ży­liby się po­su­nąć do cze­goś ta­kiego, znacz­nie się skró­ciła.

– Mia­łeś z kimś ostat­nio ja­kiś grub­szy kon­flikt? – spy­tał Ken.

– Jaja so­bie ro­bisz? Prze­cież on mógł za­drzeć z do­słow­nie każ­dym – ob­ru­szył się Char­lie, chwy­ta­jąc się za głowę, po czym od­wró­cił się do nas ple­cami. Cały się trząsł ze zło­ści i nie­spo­dzie­wa­nie wal­nął pię­ścią w ścianę ko­ry­ta­rza, zo­sta­wia­jąc w niej lek­kie wgłę­bie­nie.

– Weź się w garść, Char­lie – rzu­cił znie­cier­pli­wiony Ken. – W ta­kim sta­nie nie przy­dasz się do ni­czego.

– Wszystko przez cie­bie! – Char­lie jed­nak cał­ko­wi­cie stra­cił pa­no­wa­nie nad sobą i rzu­cił się w moją stronę. Ken nie zdą­żył go po­wstrzy­mać. Char­lie był zbyt wzbu­rzony, żeby za­dać celny i silny cios. Le­d­wie mu­snął moje ra­mię. Chwy­ci­łem go za rękę i wy­krę­ca­jąc ją, pchną­łem go na ścianę.

Za­mu­ro­wało go, ale szybko od­zy­skał ani­musz.

– Je­steś jak pie­przony rak, który nisz­czy wszystko do­okoła sie­bie! Dla­czego nie zo­sta­wi­łeś jej w spo­koju? Bianka jest zbyt młoda, żeby ro­zu­mieć ta­kie sprawy, ale ty po­wi­nie­neś być mą­drzej­szy, do cho­lery!

– Wiem – przy­zna­łem ci­cho, pusz­cza­jąc Char­liego. Na szczę­ście Ken sta­nął mię­dzy nami, ina­czej mógł­bym skrę­cić temu dur­niowi kark. Mu­sia­łem so­bie w kółko po­wta­rzać, że Bianka go ko­cha.

– Gdyby ci na niej za­le­żało, od­rzu­cił­byś ją! Ni­gdy nie bę­dzie przy to­bie bez­pieczna! Ani szczę­śliwa! – Char­lie gwał­tow­nie ode­pchnął Kena. Jesz­cze był na­bu­zo­wany i chęt­nie by mnie udu­sił.

– My­ślisz, że nie chcia­łem tego zro­bić? Że nie pró­bo­wa­łem odejść? Do­brze wiem, że beze mnie by­łoby jej le­piej. Na­wet nie wiesz, jak ogromne mam po­czu­cie winy. To, co mi za­rzu­casz, sam so­bie po­wta­rzam, od kiedy znik­nęła.

– Jak mo­żesz pa­trzeć w lu­stro? Jak? – Char­lie wście­kle wy­dął usta. – Na twoim miej­scu wy­sko­czył­bym przez okno! Kurwa mać! A je­śli ona umrze? Bę­dziesz mógł z tym żyć? Udźwi­gniesz świa­do­mość, że zgi­nęła przez cie­bie?

Nie wy­trzy­ma­łem. Chcia­łem być silny ze względu na Biankę, ale coś we mnie pę­kło. Char­liemu oczy pra­wie wy­szły z or­bit, kiedy za­ci­sną­łem dło­nie na jego szyi, przy­gnia­ta­jąc go do ściany.

– Jak umrze, bę­dziesz mógł mnie za­strze­lić. Bez niej moje ży­cie nie ma, kurwa, sensu. Mo­żesz mi nie wie­rzyć, ale też ją ko­cham! Zdaję so­bie sprawę z tego, że przez to, czym się zaj­muję i kim je­stem, na­ra­żam jej ży­cie, ale kiedy już ją od­zy­skam, zro­bię wszystko, co trzeba, żeby taka sy­tu­acja się ni­gdy nie po­wtó­rzyła. Będę jej szu­kał, ile trzeba. Wiem, że mnie po­trze­buje. Też pra­gnę wziąć ją w ra­miona. Ko­nam z nie­po­koju.

– Uspo­kój­cie się, do dia­bła! – krzyk­nął Ken, wy­swo­ba­dza­jąc Char­liego z mo­jego uści­sku. – To w ni­czym nie po­maga.

– Masz ra­cję co do jed­nego – po­wie­dzia­łem Char­liemu, który roz­ma­so­wy­wał so­bie szyję, pa­trząc na mnie zło­wrogo. – Za­słu­guję na cały ten ból i smu­tek. To mnie po­winni po­bić, mnie po­winni po­ła­mać ko­ści albo wpa­ko­wać kulkę. Ani Ta­tum, ani Bianka nie po­winny do­świad­czać cze­goś ta­kiego. – Za­drżał mi głos. – Żadna z nich so­bie na to nie za­pra­co­wała, tym bar­dziej twój wnuk.

Char­lie po­bladł, jakby zo­ba­czył du­cha. Przez chwilę za­sta­na­wia­łem się, czy do­brze mnie usły­szał. Choć ro­zu­mia­łem, co czuł. Po­dobne emo­cje prze­to­czyły się przeze mnie w ma­ga­zy­nie, kiedy zaj­rza­łem do tam­tej cho­ler­nej skrzyni.

– Chyba się prze­sły­sza­łem.

– Nie, jest tak, jak po­wie­dzia­łem. Bianka spo­dziewa się dziecka.

– Nie! – ryk­nął Char­lie, za­wi­sa­jąc na Ke­nie.

Przy­ja­ciel mu­siał go mocno pod­trzy­mać, żeby nie upadł na pod­łogę.

– Kła­miesz! Bianka jest zbyt mą­dra, żeby wpa­ko­wać się w coś ta­kiego.

– Myśl, co chcesz, ale to prawda. – Zi­gno­ro­wa­łem jego za­łamkę emo­cjo­nalną. – Bianka jest w ciąży. Więc tym bar­dziej je­steś w błę­dzie, my­śląc, że ta sy­tu­acja mnie nie ru­sza. Wo­lał­byś zo­ba­czyć, jak się wy­krwa­wiam? Wtedy byś uwie­rzył w moje uczu­cia do Bianki? To by do­wio­dło, jak bar­dzo przej­muję się tą sy­tu­acją?

Na końcu ko­ry­ta­rza otwo­rzyły się drzwi windy. Sa­ni­ta­riu­sze wy­pro­wa­dzili z niej łóżko, na któ­rym le­żała blada jak ściana i nie­ru­choma Ta­tum. Sta­ra­łem się nie pa­trzeć na rurki, które wy­cho­dziły z jej ciała. Pę­kało mi serce od tego wi­doku. Tym bar­dziej, że to moja wina. Moja córka zna­la­zła się tu­taj przeze mnie. Ta­tum bę­dzie zroz­pa­czona, kiedy od­kryje wy­go­lony pla­cek z tyłu głowy, gdzie za­ło­żono jej dzie­sięć szwów. Po­rzu­ci­łem Char­liego, za­po­mi­na­jąc o na­szej wy­mia­nie zdań, i pod­bie­głem do pie­lę­gniarki.

– Jesz­cze nie mamy wy­ni­ków – po­wie­działa ko­bieta, gdy tylko się do niej zbli­ży­łem. – Wiem, że chce pan in­for­ma­cji, ale trzeba cier­pli­wie cze­kać.

– A je­śli ona nie może cze­kać? – rzu­ci­łem de­spe­racko, chwy­ta­jąc kru­chą dłoń Ta­tum.

– Pa­nie Tor­rio, jej źre­nice pra­wi­dłowo re­agują na świa­tło – wy­ja­śniła pie­lę­gniarka. – Nie ma pod­staw, by po­dej­rze­wać, że do­znała po­waż­nych ob­ra­żeń. To praw­do­po­dob­nie tylko zwy­kły wstrząs mó­zgu, a jego skutki miną z cza­sem. Te­raz trzeba cze­kać na wy­niki. Wtedy le­karz bę­dzie mógł po­twier­dzić dia­gnozę.

Ta­tum mo­gła dziś umrzeć, a ja nic nie zro­bi­łem, żeby temu za­po­biec. Wy­star­czyła chwila i całe moje ży­cie le­głoby w gru­zach.

– Trzy­maj się, skar­bie – szep­ną­łem, ści­ska­jąc dłoń córki. – Za­płacą za to. Obie­cuję.

– Sze­fie – Ro­mero wszedł za nami do po­koju i po­dał mi te­le­fon – Co­stello.

Ten to ma, kurwa, wy­czu­cie czasu!

– Słu­chaj, Se­ba­stian, nie bar­dzo mogę te­raz ga­dać.

– O, na­sze spo­tka­nie dziś wie­czo­rem jest nie­ak­tu­alne?

Pu­ści­łem rękę Ta­tum i wy­sze­dłem na ko­ry­tarz.

– Po­działy się okropne rze­czy – szep­ną­łem. Nie chcia­łem tego przed nim ukry­wać. Być może bę­dzie mógł mi ja­koś po­móc. Trudno, je­śli mu­sia­łem oka­zać przed nim sła­bość. To nie zbyt wy­soka cena za bez­pieczne spro­wa­dze­nie Bianki do domu.

– Co to za od­głosy? Zu­peł­nie jak­byś był w szpi­talu.

In­te­li­gentny chło­pak.

– Tak, je­ste­śmy w szpi­talu.

– Co się stało? – Brzmiał na szcze­rze za­cie­ka­wio­nego, ale wie­dzia­łem, że był zwy­czaj­nie żądny in­for­ma­cji. Mimo to na­prędce wpro­wa­dzi­łem go w te­mat, po­da­jąc tylko naj­waż­niej­sze fakty. Nie chcia­łem tra­cić cen­nego czasu.

– Je­stem pe­wien, że moja była żona ma­czała w tym palce, ale nie wiem, z kim współ­pra­co­wała. Ro­mero bada to te­raz, więc nie­długo po­win­ni­śmy mieć wię­cej da­nych.

Przez uchy­lone drzwi po­koju wi­dzia­łem Ro­mera sie­dzą­cego przy łóżku Ta­tum. Mia­łem wra­że­nie, że wpa­try­wał się w nią, nie mru­ga­jąc. Ni­gdy jesz­cze nie wi­dzia­łem, żeby pa­trzył na ko­goś tak żar­li­wie.

– Ob­sta­wiam, że to Jack Mo­roni.

– Po­py­tam tu i tam. Może ktoś coś wie. Chciał­bym ci po­móc.

Nie mo­głem od­rzu­cić jego pro­po­zy­cji. Moje ży­cie wy­wró­ciło się do góry no­gami. Ży­cie mo­jej córki, nie­na­ro­dzo­nego dziecka i ko­biety, którą ko­cham, wi­siało na wło­sku. Po­trze­bo­wali mnie. Nie mo­głem się roz­sy­pać tak jak Char­lie. Nie mo­głem po­zwo­lić so­bie na wa­ha­nia na­stroju od ża­ło­ści, przez wście­kłość, po prze­ra­że­nie i bez­sil­ność. Mu­sia­łem dzia­łać.

– Dzięki. Daj znać, kiedy się cze­goś do­wiesz – wy­mam­ro­ta­łem do słu­chawki i się roz­łą­czy­łem. Mocno za­ci­sną­łem palce na apa­ra­cie. Gdzieś tam mi­łość mo­jego ży­cia była prze­trzy­my­wana na ła­sce ko­goś, kto chciał cze­goś ode mnie.

Nie wy­ba­czę so­bie, je­śli ją stracę. Je­śli stracę na­sze dziecko. Wie­dzia­łem, że mu­szę ją zna­leźć. Zrów­nam to mia­sto z zie­mią, je­śli trzeba, ale spro­wa­dzę Biankę do domu.