Imperium kłamstw - ebook

Daw­niej moje ży­cie było pro­ste.

Spo­kojne. Bez­pieczne.

Ale za­ko­cha­łam się w groź­nym han­dla­rzu bro­nią Cal­lu­mie Tor­rio.

Na­sza hi­sto­ria mi­ło­sna od sa­mego po­czątku była ska­zana na po­rażkę. Za­ka­zana. Przy­cią­gnęło nas po­żą­da­nie, któ­remu nie po­win­ni­śmy byli dać się zwieść.

Ta­jem­nice Cal­luma za­gra­żały mo­jemu ży­ciu, a kiedy w końcu po­zna­łam prawdę i do­wie­dzia­łam się, jaką ode­grał rolę w śmier­tel­nym wy­padku mo­jej matki, nie mia­łam wy­boru. Mu­sia­łam od niego uciec.

Tylko że on za wszelką cenę mu­siał mnie do sie­bie przy­wią­zać.

Król musi mieć kró­lową u boku.

Gdzie szu­kać po­mocy, kiedy od­czu­wasz przy­tła­cza­jący ból, a męż­czy­zna, któ­rego wy­da­wało ci się, że znasz, oka­zuje się zło­czyńcą?Bianka

Zszo­ko­wana wy­zna­niem taty, tępo wpa­try­wa­łam się w nie­rów­no­ści su­fitu.

Cal­lum za­mor­do­wał moją mamę.

Wie­dzia­łam, że kiedy się obu­dzę, na­dal będę o tym my­ślała. Wia­do­mość, którą tata wczo­raj wie­czo­rem mnie za­sko­czył, ra­czej trudno wy­ma­zać z pa­mięci.

To wszystko nie miało sensu. Po tym, jak po­mo­głam ta­cie po­ło­żyć się do łóżka, ana­li­zo­wa­łam nowe fakty z róż­nych per­spek­tyw, ner­wowo sprzą­ta­jąc w nocy dom – mu­sia­łam ja­koś spo­żyt­ko­wać ener­gię, która roz­no­siła mnie od środka – ale nie znaj­do­wa­łam od­po­wie­dzi na naj­waż­niej­sze, nie­da­jące mi spo­koju py­ta­nie.

Dla­czego?

Po co Cal­lum miałby za­mor­do­wać moją mamę? Poza by­ciem moją mamą nie była ni­kim wy­jąt­ko­wym. Naj­zwy­klej­sza, prze­ciętna ko­bieta. Nic z tego, co po­wie­dział tata, nie wska­zy­wało na to, żeby mo­gła mieć ja­kie­kol­wiek po­wią­za­nia z biz­ne­sem Cal­luma. Na­wet się nie znali. Ta­tum po­zna­łam w gim­na­zjum, czyli dawno po śmierci mamy. Czu­łam się co­raz bar­dziej sfru­stro­wana. Nie umia­łam po­łą­czyć fak­tów tak, żeby na­brały sensu.

Bo­lały mnie wszyst­kie mię­śnie. Ję­cząc, usia­dłam na łóżku i prze­cią­gnę­łam się. Po co w ogóle kła­dłam się spać? Przez więk­szość nocy prze­wra­ca­łam się z boku na bok, a kiedy już za­snę­łam, drę­czyły mnie nie­po­ko­jące sny. Do­ty­czyły głów­nie mamy. Do tej pory śniła mi się raz na kilka mie­sięcy. Za­wsze ro­biła wtedy coś zwy­czaj­nego, jak go­to­wa­nie ko­la­cji czy za­kupy. Bu­dzi­łam się, pra­gnąc ją przy­tu­lić i po­wie­dzieć jej, że oboje z tatą bar­dzo za nią tę­sk­nimy. Ni­gdy nie były to kosz­mary. Aż do tej nocy.

Tata non stop po­wta­rzał, że mama zgi­nęła w wy­padku sa­mo­cho­do­wym. Mia­łam wtedy osiem lat i by­łam zbyt mała, żeby za­da­wać py­ta­nia. Za bar­dzo po­chła­niało mnie ra­dze­nie so­bie z jej utratą, z tym, że ni­gdy już mnie nie przy­tuli, że nie usły­szę jej głosu ani nie po­czuję za­pa­chu jej per­fum.

W tak mło­dym wieku nie pod­waża się tego, co mówi tata, zwłasz­cza kiedy jest je­dyną osobą, która zo­stała ci na świe­cie. Je­śli za śmier­cią mamy kryło się coś wię­cej, ale tata mi o tym nie po­wie­dział, bo by­łam zbyt młoda – ro­zu­miem. Nie in­for­mu­jesz zroz­pa­czo­nej ośmio­latki, że jej matka zgi­nęła z rąk ja­kie­goś zwy­rod­nialca.

Ale od tego czasu mi­nęło trzy­na­ście lat, a on ani razu na­wet nie na­po­mknął o swo­ich do­my­słach.

Wyj­rza­łam przez okno. Sa­mo­chód taty na­dal stał przed do­mem. Wy­szłam na ko­ry­tarz. Drzwi jego po­koju cią­gle były za­mknięte. Od­sy­piał pi­jacką noc. Chyba ni­gdy wcze­śniej nie wi­dzia­łam go tak wsta­wio­nego. Może kie­dyś lekko pod­chmie­lo­nego, ale ni­gdy w ta­kim sta­nie jak wczo­raj. Za­sy­piał na sie­dząco i w upo­je­niu wy­ga­dy­wał bzdury. Na­prawdę chcia­ła­bym, żeby tak było.

Ina­czej Cal­lum okaże się nie tylko mor­dercą, w któ­rym się za­ko­cha­łam. Bę­dzie także za­bójcą, który zruj­no­wał moje dzie­ciń­stwo i zmiaż­dżył serce mo­jego taty. Zmie­nił kurs na­szego ży­cia.

A naj­gor­sze w tym było to, że skła­mał. Przez cały ten czas mnie okła­my­wał. Chyba że za­bił tak wiele osób, że sam się w tym po­gu­bił. Wy­da­wało mi się to bar­dzo praw­do­po­dobne. Po­czu­łam nie­smak, od któ­rego za­drża­łam na ca­łym ciele.

Umy­łam się i ubra­łam, ale nie jak do pracy. Nie by­łam w sta­nie dziś pójść do biura, cho­ciaż dawno mnie tam nie wi­dzieli. Nie chcia­łam stra­cić pracy. Nie mo­głam so­bie na to po­zwo­lić. Ale wie­dzia­łam, że nie wy­sie­dzę przy biurku ani mi­nuty, bo nie po­tra­fię my­śleć o ni­czym in­nym niż re­we­la­cje od taty.

– Prze­pra­szam – wy­mam­ro­ta­łam do słu­chawki, zo­sta­wia­jąc wia­do­mość na se­kre­tarce Sama, a jed­no­cze­śnie ukła­da­jąc ko­sme­tyki na półce w ła­zience. – My­śla­łam, że je­stem go­towa, żeby wró­cić, ale cią­gle czuję się roz­bita. Je­śli­byś mnie po­trze­bo­wał, mogę się pod­łą­czyć z domu. Mogę pra­co­wać na lap­to­pie, le­żąc w łóżku.

Nie przy­pusz­cza­łam, żeby pan Adams ocze­ki­wał tego ode mnie, ale wo­la­łam wyjść z taką pro­po­zy­cją. Nie wie­dzia­łam jed­nak, kiedy skoń­czy się cier­pli­wość pra­co­dawcy i współ­pra­cow­ni­ków. W ta­kich sy­tu­acjach ni­gdy nie było wia­domo, gdzie le­żała gra­nica. Oka­zy­wało się to do­piero po jej prze­kro­cze­niu, gdy ktoś się w końcu wku­rzył. Nie chcia­łam do­kła­dać pracy moim ko­le­gom i ko­le­żan­kom. Do tego, je­śli kie­dy­kol­wiek mia­łam wy­na­jąć wła­sne miesz­ka­nie, mu­sia­łam mieć pracę, żeby od­kła­dać pie­nią­dze.

Tyle że dzi­siaj na­prawdę nie da­łam rady tam pójść. Nie tylko dla­tego, że na­dal mu­sia­łam ma­sko­wać ma­ki­ja­żem wciąż wi­doczne si­niaki po wy­padku, który tak na­prawdę nie był wy­pad­kiem. Do­brze, że obu­dzi­łam się przed tatą. Dzięki temu nie zo­ba­czył mnie bez ma­ki­jażu. Wy­obra­ża­łam so­bie jego re­ak­cję. W ży­ciu nie po­zwo­liłby mi się od sie­bie wy­pro­wa­dzić.

Mia­łam wy­rzuty su­mie­nia, że ściem­ni­łam sze­fowi. Nie chcia­ła­bym, żeby po­ża­ło­wał, że mnie za­trud­nił, ale skąd mo­głam wie­dzieć, że moje ży­cie sta­nie się tak burz­liwe? Nie pro­si­łam się o to.

Ze­szłam do kuchni. Chyba żadna ilość kawy nie po­sta­wi­łaby mnie dziś na nogi, ale wie­dzia­łam, że oboje z tatą bę­dziemy jej po­trze­bo­wać. Ogar­nię­cie domu za­jęło mi wczo­raj tak dużo czasu, że nie zdą­ży­łam zro­bić za­ku­pów spo­żyw­czych. Te­raz chcia­łam przy­go­to­wać śnia­da­nie, ale w lo­dówce taty zna­la­złam tylko pu­ste pu­dełka po je­dze­niu na wy­nos i pół kar­tonu mleka. A przy­da­łoby się coś tłu­stego, żeby zła­go­dzić ta­cie kaca.

Pu­sta lo­dówka to ko­lejny po­wód do zmar­twień. To nie było do niego po­dobne. Przez wiele lat wy­cho­wy­wał mnie sam i ni­gdy nie po­trze­bo­wa­li­śmy po­mocy do­mo­wej. Kiedy tro­chę do­ro­słam, prze­ję­łam część obo­wiąz­ków, ale to tata za­wsze ro­bił za­kupy spo­żyw­cze. Na­wet gdy stu­dio­wa­łam i wpa­da­łam do niego z wi­zytą bez za­po­wie­dzi, w domu pa­no­wał po­rzą­dek, a lo­dówka pę­kała w szwach od je­dze­nia.

Czyżby cho­dziło o tę bar­dzo ważną sprawę, nad którą tata tak wy­trwale od ja­kie­goś czasu pra­co­wał? Tę, o któ­rej mó­wił, kiedy się ostat­nio wi­dzie­li­śmy, że na­stą­pił ja­kiś prze­łom? A ja przez tyle lat by­łam ni­czego nie­świa­doma.

By­łam naj­gor­szą córką pod słoń­cem, bo pa­rząc kawę, ży­czy­łam so­bie, żeby to wszystko oka­zało się tylko wy­my­słem taty. Smutna to prawda. Wo­la­ła­bym przy­jąć, że tata tra­cił kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Ina­czej wy­szła­bym na tę, która zdra­dziła wła­snych ro­dzi­ców i samą sie­bie, bo za­ko­chała się w Cal­lu­mie. Jak mo­głam być tak sa­mo­lubna? I głu­pia? I ob­da­rzyć uczu­ciem męż­czy­znę, przez któ­rego moje ży­cie roz­pa­dło się na ka­wa­łeczki.

Nie mo­głam za to wi­nić Cal­luma. Po­szłam za gło­sem serca, choć wie­dzia­łam, że oj­ciec mo­jej przy­ja­ciółki nie był dla mnie od­po­wiedni. Kurde, po czę­ści wła­śnie dla­tego było to ta­kie eks­cy­tu­jące.

Żo­łą­dek pod­szedł mi do gar­dła, a puls przy­spie­szył, kiedy usły­sza­łam kroki. Na szczę­ście szybko się opa­no­wa­łam. Sie­dzia­łam przy ku­chen­nym stole i uważ­nie przy­glą­da­łam się ta­cie, który wszedł do kuchni ubrany w to samo, co wczo­raj.

– Czyli nie śniło mi się, że tu je­steś – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc nie­wy­raź­nie. W jego prze­krwio­nych oczach do­strze­głam smu­tek. Na­chy­lił się i po­ca­ło­wał mnie w czoło.

– Nie, je­stem tu we wła­snej oso­bie.

– To, że przy­szłaś, pa­mię­tam jak przez mgłę. – Otwo­rzył lo­dówkę i skrzy­wił się, bo ośle­piło go świa­tło.

Mo­głam mu po­wie­dzieć, że nie ma po co tam za­glą­dać.

– Po­mo­głam ci się po­ło­żyć. – Pi­łam kawę i ką­tem oka go ob­ser­wo­wa­łam. Cze­ka­łam, aż wróci mu pa­mięć. By­łam cie­kawa, czy ko­ja­rzy, co mi po­wie­dział.

– Za­sta­na­wia­łem się, jak się zna­la­złem w łóżku. – Do­brze, że nie pró­bo­wał żar­to­wać. Wy­da­wał się dość zmie­szany. – Przy­kro mi, że mnie za­sta­łaś w ta­kim sta­nie. – Się­gnął po ku­bek do szafki i do­piero wtedy zwró­cił uwagę na wy­gląd kuchni. – Po­sprzą­ta­łaś tu­taj?

Cie­kawe, co mnie zdra­dziło. Może to, że dało się zo­ba­czyć dno zlewu.

– Nie, pew­nie ja­kaś wróżka po­sprzą­tała w środku nocy – za­żar­to­wa­łam.

– Skar­bie, nie mu­sia­łaś tego ro­bić. – Ciężko opadł na krze­sło na wprost mnie, po­ję­ku­jąc przy tym ci­cho. – Aż się boję po­my­śleć, ile py­tań ci się na­suwa w związku z tym, co tu­taj za­sta­łaś.

– Py­tań? Ra­czej zmar­twień.

– Nie mu­sisz się mar­twić o swo­jego sta­rego. – Upił łyk kawy i drżącą ręką od­sta­wił ku­bek na stół. – Ostat­nio praca na ko­mi­sa­ria­cie to istne sza­leń­stwo. Na­wet nie mam czasu, żeby od­grzać po­si­łek w mi­kro­fali po po­wro­cie do domu. Ja­koś umknęło mi to, że uzbie­rała się sterta na­czyń.

I to, że przy­bywa ku­rzu i bu­te­lek po pi­wie – chcia­łam po­wie­dzieć, ugry­złam się jed­nak w ję­zyk, żeby nie zra­nić taty. Nie chcia­łam tego ro­bić, choć by­łam po­iry­to­wana. Albo tata nie pa­mię­tał wczo­raj­szego wie­czoru, albo nie chciał się do tego przy­znać.

Ta sy­tu­acja z tatą, w pew­nym sen­sie, przy­po­mi­nała mi roz­mowy z Cal­lu­mem. Za­sta­na­wia­łam się, czy po­win­nam po­wie­dzieć, co my­śla­łam. Je­śli tata fak­tycz­nie za­po­mniał, co mi wczo­raj po­wie­dział, to co się sta­nie, kiedy mu przy­po­mnę? Mo­gła­bym uda­wać, że nic ta­kiego nie za­szło, ale nie wie­dzia­łam, jak długo uda mi się igno­ro­wać prawdę. Bez względu na to, jak bar­dzo będę się sta­rała omi­jać ten te­mat, wpły­nie on na na­szą re­la­cję.

Tata spoj­rzał na ze­ga­rek i po­now­nie na­pił się kawy.

– Nie po­win­naś się zbie­rać do pracy?

– Nie, wzię­łam dzień wol­nego.

Cho­lera, prze­cież on nie ma po­ję­cia o wy­padku. Nie wie też, że w związku z ob­ra­że­niami opu­ści­łam cały ty­dzień pracy. Cią­gle o tym za­po­mi­na­łam. Moje ży­cie stało się plą­ta­niną kłamstw i ta­jem­nic. Pa­mię­ta­nie o tym, co kto wie i czym mogę się po­dzie­lić, było za­ję­ciem na pe­łen etat.

Prze­cież nie mo­głam mu po­wie­dzieć, że Lu­cas mnie po­trą­cił. Już samo przy­zna­nie się do tego, że mnie zdra­dzał, było trudne, a co do­piero po­in­for­mo­wa­nie taty o zda­rze­niu ta­kiego ka­li­bru. Wie­dzia­łam, że tata chciałby go za to do­rwać. Nie mo­głam te­raz sta­wić czoła ta­kiej dra­mie. Szcze­gól­nie że Lu­cas nie żył. Prze­szły mnie ciarki i od­ru­chowo po­gła­dzi­łam się po po­liczku. Chyba ni­gdy nie za­po­mnę cie­płej krwi na mo­jej twa­rzy, która mnie obry­zgała, za­nim Lu­cas upadł na moje nogi.

– Mam na­dzieję, że nie przeze mnie. Wszystko gra.

No nie­źle, a my­śla­łam, że nie umiem kła­mać. Przy­pusz­cza­łam, że tatę drę­czył ciężki kac. Świa­do­mość, że go od­czu­wał, do­da­wała mi dziw­nej otu­chy. Nie sto­czył się jesz­cze tak bar­dzo, skoro jego ciało sil­nie re­ago­wało na dużą ilość al­ko­holu.

– Być może ci umknęło, ale przy­je­cha­łam z tor­bami. Po­my­śla­łam, żeby zo­stać u cie­bie na ja­kiś czas. Nie wpro­wa­dzam się na stałe. Po pro­stu chcia­ła­bym się na chwilę u cie­bie za­trzy­mać, je­śli nie masz nic prze­ciwko.

Jak za do­tknię­ciem ma­gicz­nej różdżki za­szła w nim nie­sa­mo­wita zmiana. Uśmiech­nął się od ucha do ucha, a przy­marsz­czone od zmar­twień czoło odro­binę się wy­gła­dziło.

– Wiesz, że nic mnie bar­dziej nie uszczę­śliwi. Chcia­łem, że­byś wró­ciła, od dnia, w któ­rym się wy­pro­wa­dzi­łaś.

Wie­dzia­łam, że mó­wił szcze­rze.

– Ale mam na­dzieję, że to nie ozna­cza, że masz ja­kieś kło­poty.

Cie­kawe, że to po­wie­dział. Przy­je­cha­łam tu­taj, bo ucie­kłam do męż­czy­zny, któ­rego po­dej­rze­wasz o to, że uczy­nił cię wdow­cem. Tak, wła­śnie taką roz­mowę po­win­ni­śmy pro­wa­dzić przy po­ran­nej ka­wie. Czy w ogóle kie­dy­kol­wiek.

Po­sta­no­wi­łam sprze­dać mu wy­mówkę, którą wcze­śniej przy­go­to­wa­łam.

– Nie ukła­dało mi się za do­brze ze współ­lo­ka­torką i mu­szę so­bie po­szu­kać no­wego miej­sca. Po­my­śla­łam, że w mię­dzy­cza­sie po­miesz­kam tu­taj.

– Mo­żesz zo­stać u swo­jego sta­rego na za­wsze. – Tata pu­ścił do mnie oko, wstał od stołu i po­szedł po do­lewkę kawy. – Nie bę­dziesz mu­siała pła­cić czyn­szu, a do tego masz eks­tra pracę i do­brze za­ra­biasz.

Eks­tra pracę, którą mam na­dzieję, utrzy­mam, aż moje ży­cie wróci do nor­mal­no­ści.

O ile wróci.

Tata naj­wy­raź­niej nie miał za­miaru nic po­wie­dzieć na te­mat mamy, a ja nie po­tra­fi­łam ze­brać się na od­wagę, żeby pod­jąć ten te­mat. Nie mia­łam ochoty otwie­rać tej puszki Pan­dory. Wy­wo­ła­łoby to całą la­winę py­tań. Na przy­kład o to, dla­czego ni­gdy mnie nie po­in­for­mo­wał, jak na­prawdę umarła mama. Ze­chce mi zdra­dzić szcze­góły? A może uzna, że wciąż je­stem za młoda, żeby to wie­dzieć?

Po­czu­łam ta­kie roz­draż­nie­nie, że mu­sia­łam wstać.

– Roz­pa­kuję się, bo wczo­raj mia­łam inne za­ję­cia. – Po­de­szłam do taty i osten­ta­cyj­nie go po­wą­cha­łam, po czym po­ma­cha­łam so­bie ręką przed no­sem. – De­tek­ty­wie, po­wi­nie­neś wziąć prysz­nic. Jak chcesz śle­dzić prze­stęp­ców, skoro czuć cię na ki­lo­metr?

– Bar­dzo śmieszne – sark­nął, oga­nia­jąc się ode mnie. – Wła­śnie to za­mie­rza­łem te­raz zro­bić.

I do­brze, może zimna woda sprawi, że tata za­cznie trzeźwo my­śleć.

Wo­la­łam po­być z dala od niego, w swoim daw­nym po­koju peł­nym tro­feów i dy­plo­mów w ram­kach wi­szą­cych na ścia­nie obok pla­ka­tów. Lu­bi­łam do­sta­wać złote gwiazdki. Pew­nie dla­tego przy­cią­gnął mnie taki męż­czy­zna jak Cal­lum. Był cał­ko­wi­tym za­prze­cze­niem tego, kim po­win­nam być, i tego, co so­bie wy­obra­ża­łam na te­mat ży­cia, kiedy za dzie­ciaka otrzy­my­wa­łam po­chwały za pełną fre­kwen­cję w szkole. Za­wsze by­łam grzeczną dziew­czynką, tylko że te­raz mia­łam już dość ro­bie­nia wiecz­nie tego, co wła­ściwe. Chcia­łam się zbun­to­wać prze­ciw daw­nej wer­sji sie­bie, któ­rej nikt tak na­prawdę nie za­uwa­żał.

Za­nim po­zna­łam szcze­góły na te­mat pracy i ży­cia pry­wat­nego Cal­luma, wy­czu­wa­łam wo­kół niego aurę za­gro­że­nia. Nie po­tra­fi­łam tego na­zwać. Było coś w jego spo­so­bie by­cia, ja­kiś szcze­gólny błysk w jego oczach. Jed­nym spoj­rze­niem po­tra­fił zmie­nić at­mos­ferę w po­miesz­cze­niu. Miał taką moc, że wy­star­czyło, żeby mru­gnął albo lekko kiw­nął głową, a wszy­scy ro­bili, co ka­zał. Było to sza­le­nie sek­sowne. To mnie do niego przy­cią­gało.

I pro­szę, gdzie mnie to za­pro­wa­dziło. Po­win­nam była się mniej przej­mo­wać obec­no­ścią w szkole, a bar­dziej na­uką czy­ta­nia lu­dzi. Po­peł­ni­łam tak wiele błę­dów.

Te­raz po­peł­nia­łam ko­lejny. Ukła­da­łam swoje rze­czy w ko­mo­dzie w domu, do któ­rego za­rze­ka­łam się, że ni­gdy nie wrócę. Czu­łam na bar­kach cię­żar. Już tak bar­dzo tę­sk­ni­łam za Cal­lu­mem, że pę­kało mi serce. Jed­no­cze­śnie nie­na­wi­dzi­łam sie­bie za to, bo prze­cież nie za­słu­gi­wał na moje łzy.

To mnie jed­nak nie po­wstrzyma, do­wiem się, skąd w ta­cie prze­ko­na­nie, że Cal­lum za­bił mamę. Nie wie­rzy­łam, że to prawda. Cal­lum ni­gdy nie dzia­łał bez po­wodu. Tu­taj nie do­strze­ga­łam żad­nego. Moja mama, ko­bieta uśmie­cha­jąca się ze zdję­cia na ko­mo­dzie, nie mo­gła zro­bić nic, co umie­ści­łoby ją na jego ce­low­niku. Była do­bra, szczera i od­dana ro­dzi­nie.

Tata mógł też do­pro­wa­dzić się na skraj sza­leń­stwa, pró­bu­jąc do­szu­ki­wać się cze­goś wię­cej w zwy­kłym wy­padku sa­mo­cho­do­wym. Mało po­cie­sza­jące. Je­śli po­pro­szę go o in­for­ma­cje, nie zdra­dzi mi ich, choćby ze względu na moją przy­jaźń z Ta­tum.

Szkoda, że ża­den męż­czy­zna w moim ży­ciu nie mó­wił mi ca­łej prawdy. Mia­łam po uszy tego, że ni­gdy nie wie­dzia­łam, komu za­ufać i czy przy­pad­kiem ktoś mną nie ma­ni­pu­luje – choć być może cza­sem z do­brych in­ten­cji. Po­ło­ży­łam się na łóżku i wbi­łam wzrok w su­fit. Mia­łam dość tego, że trzy­mano mnie w nie­świa­do­mo­ści. By­łam zmę­czona tym, że da­wa­łam się zwo­dzić. Praw­do­po­dob­nie ist­niał tylko je­den spo­sób na po­zna­nie prawdy. Mu­sia­łam sama się do niej do­ko­pać.Cal­lum

To jej ro­dzinny dom, ale nie w tym pro­blem.

Po­winna miesz­kać ze mną, a nie w tej ru­de­rze. Wo­lała wró­cić do miej­sca, w któ­rym przy­się­gała, że już ni­gdy nie za­mieszka; do ojca, który ją osa­czał. Wszystko dla­tego, że ży­cie ze mną na­pa­wało ją obrzy­dze­niem. Krew mnie za­le­wała.

W oknach było ciemno, je­śli nie li­czyć lampy wi­szą­cej nad drzwiami na znisz­czo­nym ganku. Bianki i jej taty nie było od pół­go­dziny. Ro­mero wi­dział, jak od­jeż­dżali. Ja wo­la­łem trzy­mać się z da­leka, żeby mnie nie roz­po­znali.

Ona albo Char­lie. Ten du­pek. Uwziął się na mnie na długo, za­nim na­sze córki się po­znały. Gdyby Bianka nie za­uwa­żyła mo­jego sa­mo­chodu za­par­ko­wa­nego na ich ulicy, to Char­lie z pew­no­ścią by to zro­bił. Miał ja­kiś szó­sty zmysł, je­śli cho­dziło o mnie.

Tym bar­dziej po­win­ni­śmy stąd spa­dać, za­nim wrócą.

– Czemu za­biera ci to tak cho­ler­nie dużo czasu? – wark­ną­łem do te­le­fonu, pa­trząc na okno jej sy­pialni. Ro­lety były za­cią­gnięte, a ża­den z są­sia­dów nie zwró­ciłby uwagi na de­li­katną po­światę za nimi. Nikt w tej spo­koj­nej i ci­chej oko­licy, nie za­glą­dał są­sia­dom do okien.

Nie przy­pusz­czali, że po­ja­wił się tu groźny i wście­kły wilk.

Ja wie­dzia­łem, na co zwra­cać uwagę. Im dłu­żej świe­ciło się świa­tło, tym bar­dziej ro­sło ry­zyko, że Ro­mero zo­sta­nie na­kryty. Uży­wał la­tarki, choć nie wy­da­wało mi się, żeby to uła­twiało mu wy­ko­na­nie za­da­nia. Nie mój pro­blem.

Ro­mero wes­tchnął.

– Cho­dzi o to, żeby dys­kret­nie ukryć ka­merę, tak? Je­śli uwa­żasz, że zro­bisz to le­piej, to za­pra­szam na górę.

Wy­lał­bym go z ro­boty za ten tekst, gdy­bym go tak cho­ler­nie nie po­trze­bo­wał.

Nikt nie miał prawa w ten spo­sób się do mnie od­zy­wać. Prze­cież by­łem je­ba­nym Cal­lu­mem Tor­rio.

W tej chwili uzie­mio­nym w sa­mo­cho­dzie na ulicy, na któ­rej do­ra­stała jego uko­chana ko­bieta. Cze­ka­łem, aż mój pod­władny za­mon­tuje ka­merę w jej sy­pialni, że­bym mógł przy­naj­mniej pa­trzeć na Biankę. Przez dwa ostat­nie dni bez niej prze­cho­dzi­łem praw­dziwe pie­kło. By­łem uza­leż­niony od jej wi­doku, za­pa­chu, do­tyku i smaku. Stracę to wszystko, je­śli nie zdo­łam jej prze­ko­nać, że na­prawdę nic mnie nie łą­czyło z Amandą. Bianka po­dej­rzewa, że moje uczu­cie do niej nie było praw­dziwe, a ja tego nie zniosę.

Oczy­wi­ście mógł­bym ją po pro­stu po­rwać i przy­wią­zać do mo­jego łóżka, aż w końcu by obie­cała, że ni­gdy mnie nie opu­ści. Tyle że to dość nie­kon­wen­cjo­nalne roz­wią­za­nie i wąt­pię, żeby spodo­bało się Ta­tum. Mo­głem je­dy­nie cier­pli­wie cze­kać, a to nie na­le­żało do mo­ich moc­nych stron.

Kiedy Bianka opu­ściła moją po­sia­dłość, wie­dzia­łem, że znajdę ją tu­taj. Nie miała in­nego miej­sca, w któ­rym mo­głaby się za­trzy­mać, a chciała ode mnie uciec. To było oczy­wi­ste, że wy­lą­duje w swoim domu ro­dzin­nym, w któ­rym tak na­prawdę nie chciała być. Pa­mię­ta­łem, co mó­wiła o tym, że Char­lie trzy­mał ją w klatce.

A jed­nak wo­lała za­miesz­kać z nim niż zo­stać ze mną. Sto­czy­łem w ży­ciu wiele walk wręcz, ale po żad­nej nie by­łem tak obo­lały jak w ob­li­czu tej prawdy. Czu­łem gorzki smak w ustach i ucisk w sercu. Bianka nie chciała mieć ze mną nic do czy­nie­nia. Wkur­wiało mnie to, ale nie­wiele mo­głem zro­bić, żeby zmie­niła zda­nie. Dzwo­ni­łem do niej chyba z mi­lion razy, wy­sy­ła­łem wia­do­mo­ści, chcia­łem wszystko wy­ja­śnić. Nic do niej nie prze­ma­wiało. Nie mu­siał­bym się po­su­wać do tak idio­tycz­nych roz­wią­zań, żeby ją zo­ba­czyć, gdyby wy­słu­chała, co mia­łem jej do po­wie­dze­nia.

Chry­ste, ależ ona była uparta. I piękna.

– Wi­dzisz ob­raz? – Py­ta­nie Ro­mera wy­rwało mnie z na­tręt­nych my­śli. W samą porę, bo za­czy­na­łem się na sie­bie za nie wku­rzać.

Się­gną­łem po ta­blet i klik­ną­łem w ikonkę apki pod­łą­czo­nej do ka­mery.

– Czarny ekran – syk­ną­łem. – Kurwa, ile jesz­cze ci to zaj­mie? Oni wrócą lada mo­ment.

– Przy­sło­ni­łem obiek­tyw ręką.

Na ekra­nie ta­bletu w końcu po­ja­wił się ob­raz dziew­czę­cego po­koju. Po­miesz­cze­nie miało wiel­kość mo­jej gar­de­roby, a jego pu­dro­wo­ró­żowe ściany były ob­wie­szone pla­ka­tami mu­zy­ków, któ­rych, o ile do­brze pa­mię­tam, lata temu rów­nież lu­biła Ta­tum. Char­lie nie zdjął ich po wy­pro­wadzce Bianki. Za­łożę się, że chciałby za­trzy­mać czas, żeby na za­wsze po­zo­stała jego uro­czą, nie­winną có­reczką.

Nie­wiele mnie z tym fa­ce­tem łą­czyło, ale po­tra­fi­łem prze­nik­nąć jego spo­sób my­śle­nia. Sam czę­sto nie po­znaję swo­jej córki w ko­bie­cie, którą się stała. By­wają dni, kiedy mam wra­że­nie, że za chwilę z ba­senu wy­sko­czy pie­go­wata dzie­się­cio­latka i przy­bie­gnie do kuchni, zo­sta­wia­jąc za sobą mo­kre ślady, żeby wy­jąć z za­mra­żarki loda na pa­tyku.

– Nie po­doba mi się ten kąt usta­wie­nia. Chcę wi­dzieć jej łóżko.

– Na­mę­czy­łem się, żeby ją za­mon­to­wać – oświad­czył Ro­mero cierpko.

– Zmień to uło­że­nie. Na­tych­miast.

– Wiesz… – Ob­raz po­ru­szył się i na ekra­nie zo­ba­czy­łem za­gnie­waną twarz Ro­mera. – da­łoby się to wy­ja­śnić ła­twiej i bar­dziej le­gal­nie.

Le­gal­nie. Jak­by­śmy się tym kie­dy­kol­wiek przej­mo­wali.

– A co? Su­mie­nie cię gry­zie, że się wła­ma­łeś do czy­je­goś domu?

– Wła­ma­łem się i za­in­sta­lo­wa­łem ka­merę w po­koju la­ski, że­byś mógł ją szpie­go­wać. Jak­byś za­po­mi­nał, jest to dom de­tek­tywa.

– Jak byś się za­cho­wał w po­dob­nej sy­tu­acji, mą­dralo?

– Wi­dzę kilka roz­wią­zań. Roz­mowa w cztery oczy by­łaby nie­zła na po­czą­tek.

– Wiesz co? Weź się do ro­boty – wark­ną­łem do słu­chawki. – Nie płacę ci za udzie­la­nie nie­pro­szo­nych po­rad. – Tyle że o tę po­pro­si­łem, bo za­czął pie­przyć głu­poty. Nie mia­łem po­ję­cia, co w niego ostat­nio wstą­piło. Za­zwy­czaj trzy­mał ję­zyk za zę­bami, a swoje opi­nie wy­gła­szał tylko w spra­wach na­prawdę waż­nych. Kiedy przy­bie­rały nie­bez­pieczny ob­rót.

Ob­ser­wo­wa­łem tę zmianę już od kilku mie­sięcy. Na przy­kład, kiedy dość sta­now­czo wy­ra­ził się na te­mat tego, że nie po­wi­nie­nem wy­ko­rzy­sty­wać Ta­tum jako karty prze­tar­go­wej w ne­go­cja­cjach z Jac­kiem Mo­ro­nim. Cho­ciaż wie­lo­krot­nie po­wta­rza­łem, że nie mam za­miaru wy­da­wać jej za syna Jacka, Ro­mero nie od­pusz­czał te­matu. Na­gle się mu su­mie­nie ode­zwało?

Ro­mero wes­tchnął po dru­giej stro­nie słu­chawki, ale tym ra­zem już nic nie po­wie­dział. Mą­drze. Usta­wił na­to­miast ka­merę tak, żeby w ka­drze było wi­dać wą­skie łóżko Bianki.

Roz­mowa w cztery oczy. Jak­bym nie pró­bo­wał. Od dwóch pie­przo­nych dni wy­cho­dzi­łem z sie­bie, żeby się z nią skon­tak­to­wać. Dzwo­ni­łem, ese­me­so­wa­łem, ro­bi­łem z sie­bie idiotę, pro­sząc córkę, żeby spraw­dziła, czy u Bianki wszystko w po­rządku, i żeby jej prze­ka­zała, że bar­dzo chcę z nią po­roz­ma­wiać.

Upa­dłem tak ni­sko, że zro­bi­łem z sie­bie głupka przed wła­sną córką. By­łem go­tów na wszystko, by­leby tylko Bianka dała mi szansę na wy­tłu­ma­cze­nie się.

Chcia­łem jej wy­ja­śnić, że moja była żona to chora cipa, któ­rej nic nie po­wstrzyma przed znisz­cze­niem wszyst­kiego, co do­bre w moim ży­ciu. Że la­tami prze­cią­gała sprawę roz­wo­dową, nie chciała pod­pi­sać pa­pie­rów, chyba że do­sta­łaby to, co jej się wy­da­wało, że po­winna otrzy­mać. Moje pie­nią­dze. Tyle, ile tylko uda­łoby jej się ze mnie wy­cią­gnąć. Je­śli o mnie cho­dziło, ta ko­bieta po­winna znik­nąć z po­wierzchni ziemi. Chęt­nie bym o niej za­po­mniał, bo prze­cią­gnęła mnie przez gów­niane pie­kło. Ni­gdy nie była do­brą matką dla Ta­tum. Nie mie­li­śmy po­wo­dów, żeby utrzy­my­wać z nią kon­takt.

By­łem wolny. Nie ma­iłem żad­nych zo­bo­wią­zań.

Od kiedy li­czyło się to, jak sprawy wy­glą­dają w świe­tle prawa? Ni­gdy się nie przej­mo­wa­łem ta­kimi pier­do­łami. Spoj­rza­łem we wsteczne lu­sterko. Na mo­jej twa­rzy ma­lo­wało się zmar­twie­nie. Mia­łem ciemne wory pod oczami, bo nie mo­głem spać, tę­sk­niąc za cie­płem i sło­dy­czą Bianki w moim pu­stym, zim­nym łóżku.

– O co tyle ha­łasu?

– Co po­wie­dzia­łeś? – ode­zwał się Ro­mero.

Nie mia­łem po­ję­cia, że po­wie­dzia­łem to gło­śno. Te­raz mu­szę ja­koś z tego wy­brnąć, a nie lu­bię się ni­komu tłu­ma­czyć. W żad­nych oko­licz­no­ściach.

– Po­wie­dzia­łem, że nie ro­zu­miem, o co tyle ha­łasu.

– Z czym? – Ro­mero prze­su­nął ka­merę jesz­cze o parę cen­ty­me­trów, tak żeby łóżko zaj­mo­wało cały kadr. Dało się też zo­ba­czyć frag­ment drzwi i ka­wa­łek lu­stra nad ko­modą. Ta­kie uję­cie mu­siało mi wy­star­czyć.

– Z tym wszyst­kim. Chcesz, że­bym z nią po­roz­ma­wiał? Spoko, tylko zrób coś, żeby ode­brała te­le­fon. Dzwo­nię do niej, od­kąd się zmyła. A przez co? Przez moją byłą, która nie cał­kiem znik­nęła z ho­ry­zontu?

– Moż­liwe. – W ci­chym gło­sie Ro­mera dało się sły­szeć na­pię­cie. Koń­czył mo­co­wać ka­merę. Z tego, co mi po­wie­dział, usta­wił ją w gór­nym rogu półki z książ­kami i czę­ściowo przy­sło­nił ja­kimś plu­sza­kiem. – Jest młoda, ale wiele razy w ży­ciu była lek­ce­wa­żona.

– Amanda nic dla mnie nie zna­czy. To wrzód na du­pie, w do­datku zde­ter­mi­no­wany, żeby zruj­no­wać mi ży­cie. Ja­kim cu­dem to mia­łaby być moja wina? – Brzmia­łem jak roz­hi­ste­ry­zo­wana na­sto­latka. To przez Biankę się taki sta­łem. Za­mie­ni­łem się w skam­lącą suczkę, która bła­gała o wy­słu­cha­nie.

– A po­wie­dzia­łeś jej, że pa­piery roz­wo­dowe nie są pod­pi­sane?

– Czemu miał­bym to zro­bić?

– Przy­szło ci do głowy, że prze­mil­cze­nie tego może ozna­czać, że to jed­nak coś zna­czy?

– Skup się na ro­bo­cie, do cho­lery – roz­zło­ści­łem się.

Albo za­po­mniał, że go wi­dzę, albo miał to gdzieś, bo bez że­nady po­krę­cił głową, prze­wra­ca­jąc przy tym oczami.

– Skoń­czy­łem. Wy­cho­dzę.

– Za­cze­kaj – szep­ną­łem, bo z na­prze­ciwka zbli­żał się zna­jomo wy­glą­da­jący sa­mo­chód. – Chyba wra­cają.

– Kurwa.

Ro­mero znik­nął z oka ka­mery. Na ekra­nie ta­bletu za­uwa­ży­łem ruch drzwi od sy­pialni. Po­łą­cze­nie zo­stało ze­rwane, więc nie mia­łem po­ję­cia, co się działo. Pew­nie za­raz się do­wiem.

Pa­trzy­łem to na ekran ta­bletu, to na co­rollę, któ­rej re­flek­tory wła­śnie zga­sły. Bianka wy­sia­dła. W tej chwili cały świat prze­stał ist­nieć. Mia­łem w du­pie, czy Ro­mero zdąży wy­mknąć się z domu, za­nim Bianka i Char­lie wyjmą za­kupy z ba­gaż­nika.

Mia­łem w du­pie to, że jej oj­ciec swoim de­tek­ty­wi­stycz­nym no­sem za­pewne wy­niu­cha in­truza. Ro­mero był na tyle mą­dry, żeby nie per­fu­mo­wać się przed ta­kimi ak­cjami, tylko że Char­lie był praw­dzi­wym utra­pie­niem i de­spe­racko chciał spier­do­lić mi ży­cie. Nie zdzi­wił­bym się, gdyby wy­czuł, że coś było nie tak, bez względu na to, jak do­brze Ro­mero wy­ko­nał swoją ro­botę.

Na wi­dok Bianki wszystko to stra­ciło na zna­cze­niu. Na­prawdę mi­nęły tylko dwa dni? Jej uroda była bal­sa­mem dla mo­jej du­szy. Chło­ną­łem jej po­stać, jak zie­mia wchła­nia deszcz. Za­schło mi w gar­dle i wstrzy­ma­łem od­dech. Chcia­łem za­pa­mię­tać każdy szcze­gół.

Pa­trzy­łem, jak się śmiała, a chwilę póź­niej wzbra­niała się, kiedy Char­lie chciał za­brać od niej jedną z to­reb. Pew­nie my­ślał, że była dla niej za ciężka. Przy­naj­mniej wie­dzia­łem, że nie by­łem je­dy­nym męż­czy­zną, któ­rego po­moc od­trą­cała.

Na­gle przy­szło mi do głowy, że mógł­bym wy­siąść z sa­mo­chodu i po­dejść do niej. Nie mo­głaby mnie zi­gno­ro­wać. Na­ka­zał­bym jej, żeby wró­ciła ze mną do domu, tam, gdzie przy­na­le­żała. Jej miej­sce było ze mną, w mo­ich ra­mio­nach i w moim łóżku. Tam mo­głem jej pil­no­wać, chro­nić ją i wiel­bić.

Tylko tego chcia­łem. Dla­czego tego nie ro­zu­miała? Co mia­łem zro­bić, żeby przej­rzała na oczy i po­jęła, że po­trze­bo­wa­li­śmy sie­bie na­wza­jem?

– Spójrz na mnie – szep­ną­łem do sie­bie, kiedy sta­nęli na ganku. – Za­uważ mnie. Je­stem tu­taj. Do tego mnie zmu­si­łaś. Mu­szę się po­su­wać do ta­kich rze­czy, żeby móc o cie­bie dbać. Wiesz, że się nie pod­da­łem. Ni­gdy z cie­bie nie zre­zy­gnuję, na­wet je­śli wy­daje ci się, że masz mnie z głowy.

Kiedy Char­lie otwie­rał drzwi, Bianka rze­czy­wi­ście ro­zej­rzała się po ulicy. Jed­nak zro­biła to cał­ko­wi­cie od­ru­chowo, wo­dząc spoj­rze­niem po oko­licz­nych do­mach i za­par­ko­wa­nych przed nimi sa­mo­cho­dach. Omio­tła mnie nie­wi­dzą­cym wzro­kiem. Za­ci­sną­łem zęby z fru­stra­cji. Dla­czego się nie do­my­ślała, że tu by­łem? Nie wy­czu­wała mo­jej obec­no­ści, tak jak ja czu­łem ją? Nie wy­war­łem na niej aż tak du­żego wra­że­nia?

Po chwili znik­nęła we wnę­trzu domu, w któ­rym roz­bły­sły świa­tła. Cze­ka­łem ze wstrzy­ma­nym od­de­chem, nie od­ry­wa­jąc wzroku od bu­dynku. Spo­dzie­wa­łem się, że usły­szę krzyk albo wy­strzał z pi­sto­letu.

Wtedy drzwi pa­sa­żera się otwo­rzyły, a ja aż pod­sko­czy­łem. Od­ru­chowo się­gną­łem do ka­bury.

– To tylko ja. – Ro­mero wsiadł i za­mknął za sobą drzwi, po czym opadł na fo­tel, ciężko dy­sząc. Miał spo­cone czoło. – Prze­bie­głem przez dwa ogrody i o mały włos nie skrę­ci­łem so­bie kostki, prze­ska­ku­jąc przez ogro­dze­nie. Już nie je­stem w tym tak do­bry jak za dzie­ciaka.

Po­nie­waż Char­lie nie wy­biegł z domu, ner­wowo roz­glą­da­jąc się po ulicy, Ro­mero naj­wy­raź­niej nie zo­sta­wił po so­bie żad­nych śla­dów.

– Do­bra ro­bota.

– Dzięki. – Spoj­rzał na mnie, marsz­cząc czoło. – Spa­damy stąd czy…

No tak, po­win­ni­śmy od­je­chać. Serce mi pę­kało na samą myśl, ale nie mia­łem in­nego wyj­ścia. Oglą­da­nie jej na ekra­nie i słu­cha­nie jej cie­płego głosu zbie­ra­nego przez mi­kro­fon ka­mery mi nie wy­star­czy. Wie­dzia­łem o tym. To, że ją zo­ba­czy­łem, nie zre­du­ko­wało mo­jej tę­sk­noty. Wręcz prze­ciw­nie. Te­raz jesz­cze bar­dziej jej pra­gną­łem.

Za wszelką cenę mu­sia­łem ją od­zy­skać. Kiedy po­now­nie będę ją miał u boku, wszystko po­to­czy się ina­czej. Żad­nych ta­jem­nic i kłamstw. Wy­cią­gną­łem z ostat­nich wy­da­rzeń lek­cję.

Je­śli mia­łem wy­bór mię­dzy utratą jej a otwo­rze­niem się przed nią, to ja­koś się przy­mu­szę do tego, żeby dzie­lić się sobą. Opo­wiem jej wszystko, co tylko jest warte opo­wie­dze­nia.

Ale nie mo­głem jej na­ra­żać na nie­bez­pie­czeń­stwo.

Bar­dzo mnie bo­lało, że w tej chwili była bez­piecz­niej­sza niż ze mną.

Od­su­ną­łem od sie­bie mroczne my­śli i od­pa­li­łem sil­nik. Wie­dzia­łem, że mu­szę ją zo­sta­wić.

Nie na za­wsze, po­my­śla­łem. Bę­dziemy ra­zem, a kiedy już się tak sta­nie, spra­wię, że ni­gdy nie bę­dzie chciała ode mnie ucie­kać.Bianka

Blond włosy Ta­tum na­brały zło­tej po­światy w świe­tle lampy na ganku.

– Hej – po­wie­działa z czu­ło­ścią i wy­raźną ulgą, sta­jąc na pal­cach, żeby le­piej mnie wi­dzieć za ple­cami taty. Za­uwa­ży­łam, że jej mina nie wy­ra­żała już zmar­twie­nia.

– Wi­dzisz, nic jej nie jest. Zo­ba­czy­łaś ją, więc mo­żesz już so­bie iść – groź­nie oznaj­mił tata.

– Tato – wes­tchnę­łam z nie­za­do­wo­le­niem. Prze­cież Ta­tum nic mu nie zro­biła. Nie skrzyw­dziła na­szej ro­dziny. Przy­pusz­cza­łam, że ta na­gła zmiana w spo­so­bie jej trak­to­wa­nia spra­wiła Ta­tum przy­krość. Do­tych­czas był dla niej ser­deczny i oka­zy­wał jej dużo cie­pła. Złość na Cal­luma chyba go za­śle­piała. Bę­dzie mu­siał so­bie uzmy­sło­wić, że Ta­tum nie była swoim oj­cem.

– To mój dom – po­wie­dział oschle tata, skrę­ca­jąc głowę w moją stronę. – Wy­daje mi się, że mam prawo de­cy­do­wać, kto może prze­kro­czyć jego próg. Nie zmie­nię zda­nia, nie­ważne, jak bar­dzo bę­dzie się pie­kliła.

Mia­łam na­dzieję, że Ta­tum wie­działa, że jest mi przy­kro z po­wodu za­cho­wa­nia taty. Zła­pa­łam go za nad­gar­stek i od­cią­gnę­łam od wej­ścia.

– Tato, to moja przy­ja­ciółka. Ni­gdy ci nie prze­szka­dzało, że mnie od­wie­dzała. – Po­now­nie po­cią­gnę­łam go za rękę. Tym ra­zem tata spoj­rzał na mnie. Wy­trzy­ma­łam jego wzrok. Nie mo­głam przy Ta­tum po­wie­dzieć tego, co chcia­łam po­wie­dzieć.

Nie jest swoim oj­cem. Nie zro­biła nic złego.

Mój tata nie miał prawa prze­no­sić wście­kło­ści z Cal­luma na Ta­tum. To nie było fair, a ja nie by­ła­bym w sta­nie wy­bie­rać mię­dzy tą dwójką. Ko­cha­łam ojca, ale z Ta­tum mia­łam nić po­ro­zu­mie­nia, któ­rej ni­gdy z nim nie wy­pra­cuję.

Tata ema­no­wał zło­ścią. Za­ci­skał szczęki i ciężko od­dy­chał, jakby po­wstrzy­my­wał się przed wy­rzu­ce­niem z sie­bie cze­goś. To, że pró­bo­wał się po­ha­mo­wać, było do­brym zna­kiem.

– Niech bę­dzie – wy­ce­dził po chwili. – Ale nie może zo­stać na noc.

– Prze­cież nikt o tym na­wet nie wspo­mi­nał.

Krę­cąc głową i mam­ro­cząc coś pod no­sem, tata po­szedł do kuchni, gdzie za­pewne miał za­miar do­koń­czyć ko­la­cję albo na­po­cząć je­den z sze­ścio­pa­ków, który so­bie ku­pił.

Chyba wie­dzia­łam, co wy­bie­rze.

Nie mia­łam za­miaru się tym mar­twić w tej chwili. Te­matu jego pi­cia jesz­cze nie po­ru­sza­li­śmy, a ja do­brze wie­dzia­łam, że tata tylko się roz­zło­ści, kiedy za­cznę taką roz­mowę.

Spoj­rza­łam na Ta­tum. Pa­trzyła z wście­kło­ścią w oczach w kie­runku kuchni, choć jej emo­cje już nieco osła­bły.

– Chodź, pój­dziemy do mnie do po­koju.

Szkoda, że to tata otwo­rzył jej drzwi. Jej obec­ność przy­nio­sła mi na­tych­mia­stowe uko­je­nie. Przy niej nie mu­sia­łam aż tak uda­wać. Przed nią nie mia­łam tak wielu ta­jem­nic.

Wy­star­czyło za­taić, że we­dług mo­jego taty jej oj­ciec po­no­sił od­po­wie­dzial­ność za śmierć mo­jej mamy. Świet­nie. Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, nie mo­głam so­bie przy­po­mnieć, kiedy ostat­nio mo­głam swo­bod­nie roz­ma­wiać, bez ko­niecz­no­ści pil­no­wa­nia się, żeby się z czymś nie wy­sy­pać. Na­gle mia­łam tak wiele ta­jem­nic. Je­śli uda mi się wy­plą­tać z tego wszyst­kiego bez uszczerbku na zdro­wiu psy­chicz­nym, to bę­dzie cud.

Kiedy za­mknę­łam za nami drzwi sy­pialni, Ta­tum wes­tchnęła prze­cią­gle i opa­dła na krze­sło. Wy­glą­dała, jakby ze­szło z niej ci­śnie­nie.

– O co mu cho­dziło? Ni­gdy wcze­śniej się tak nie za­cho­wy­wał!

– Zrobi ci się le­piej, jak ci po­wiem, że nie cho­dziło o cie­bie? To on ma ja­kiś pro­blem ze sobą. Ma gor­szy okres. – Po­pa­trzy­łam na przy­ja­ciółkę, si­ląc się na uśmiech. – Cześć.

– No cześć – od­parła, przy­gry­za­jąc wargę. – Nie je­steś na mnie zła, co?

– Nie! Skąd ta myśl?

– Od dwóch dni się do cie­bie do­bi­jam, a ty przy­sła­łaś mi tylko jed­nego ese­mesa z in­for­ma­cją, gdzie je­steś i że masz się do­brze. – Za­drżał jej głos, a jej oczach do­strze­głam wzru­sze­nie.

Na­gle zo­ba­czy­łam tę sy­tu­ację z jej per­spek­tywy i po­czu­łam się jak gówno. Ta­tum miała za­łamkę w ho­telu, a kiedy obu­dziła się na­stęp­nego dnia, mnie już nie było. Znik­nę­łam bez słowa wy­ja­śnie­nia.

– Prze­pra­szam. – Roz­po­star­łam ra­miona, a przy­ja­ciółka wtu­liła się we mnie.

Ła­two brać ją za silną osobę, która ogar­nia swoje ży­cie, jakby ni­kogo nie po­trze­bo­wała. Ale ja się nie dam zwieść. Nie po tym, jak wi­dzia­łam ją w roz­sypce.

– Przy­tła­czały mnie te wszyst­kie po­łą­cze­nia i wia­do­mo­ści od niego. Mu­sia­łam wy­łą­czyć te­le­fon. Nie chcia­łam go tak igno­ro­wać, ale…

Ta­tum od­su­nęła się ode mnie.

– W po­rządku. Po pro­stu się mar­twi­łam, że przez niego ze­rwiesz ze mną kon­takt.

– Ni­gdy bym tego nie zro­biła. – Nic dziw­nego, że się tego oba­wiała, po tym, przez co prze­szła ostat­nio. – Prze­pra­szam, że ostat­nio by­łam taką bez­na­dziejną przy­ja­ciółką.

– Chyba obie je­ste­śmy w roz­sypce, co? – Ta­tum się ro­ze­śmiała, choć nie było w tym ra­do­ści. Wi­dzia­łam, że tylko udaje silną.

Usia­dły­śmy na pod­ło­dze przy łóżku, twa­rzami do sie­bie.

– Trzy­masz się ja­koś? – spy­ta­łam, de­li­kat­nie kła­dąc jej dłoń na ra­mie­niu. – Jak się czu­jesz?

– Mar­twisz się o mnie, tym­cza­sem to ty… – prych­nęła z nie­do­wie­rza­niem.

Po­krę­ci­łam głową, przy­sła­nia­jąc usta pal­cami i spusz­cza­jąc wzrok.

– Prze­cież to ty mu­sia­łaś się tu­taj prze­nieść, kiedy wy­bu­chła ta gów­no­bu­rza.

Jak­by­śmy roz­ma­wiały ja­kimś szy­frem. Ale dzięki temu czu­łam się bez­piecz­nie. Cie­szy­łam się, że do tej pory utrzy­my­wa­łam swoją re­la­cję z Cal­lu­mem w ta­jem­nicy przed tatą.

– Czuję się do­brze – skła­ma­łam. W ży­ciu nie czu­łam się go­rzej niż te­raz, ale w tych oko­licz­no­ściach kłam­stwo było lep­sze niż prawda. – Za to tata ma ja­kiś kry­zys. Przy­kro mi, że był taki nie­miły dla cie­bie.

– Jak za­wsze na­do­pie­kuń­czy – sark­nęła Ta­tum.

– Cho­dzi o coś wię­cej. Sama nie wiem. Mam wra­że­nie, że się roz­sy­pał. Przy­bie­głam do niego po wspar­cie, a tym­cza­sem on jest w gor­szym sta­nie niż ja.

– Co masz na my­śli?

Tata są­dzi, że w końcu zna­lazł nie­pod­wa­żalny do­wód na to, że twój tata za­mor­do­wał moją mamę. Ja­sne, czemu by jej tego nie po­wie­dzieć? W ten spo­sób mo­gła­bym wbić ostatni gwóźdź do trumny i cał­ko­wi­cie znisz­czyć ży­cie nas wszyst­kich. To jedno wy­zna­nie po­psu­łoby re­la­cje nas obu z na­szym oj­cami oraz zni­we­lo­wa­łoby wszel­kie na­dzieje na moją przy­szłość z Cal­lu­mem. Dla­tego trzy­ma­łam ję­zyk za zę­bami. Nie wie­dzia­łam jed­nak, jak długo zdo­łam za­cho­wać te in­for­ma­cje dla sie­bie. Zże­rały mnie od środka.

– Tak mię­dzy nami, my­ślę, że ma lekki kło­pot z pi­ciem.

Wy­glą­dało na to, że Ta­tum rze­czy­wi­ście zro­biło się przy­kro z tego po­wodu. Wie­dzia­łam, że do­pu­ści­łam się pew­nej nie­lo­jal­no­ści wo­bec taty, ale le­piej, żeby Ta­tum uznała, że jego za­cho­wa­nie wy­ni­kało z pi­jac­kiego cugu, a nie z nie­na­wi­ści. Je­śli usły­sza­łaby o po­dej­rze­niach mo­jego ojca wo­bec Cal­luma, pę­kłoby jej serce. A tak wiele ostat­nio prze­szła. Poza tym jej matka od po­czątku ją za­nie­dby­wała i krzyw­dziła. Nie chcia­łam odzie­rać jej ze złu­dzeń co do dru­giego z ro­dzi­ców.

– Ojej. Jak długo to trwa?

– Nie mam po­ję­cia. Nie py­ta­łam go, bo prze­cież nie po­wie mi prawdy. Wszyst­kiego się wy­prze i za­prze­czy, że ma ja­ki­kol­wiek pro­blem.

– Przy­kro mi, ale wiesz… – ostroż­nie do­bie­rała słowa, chciała być życz­liwa, jak na praw­dziwą przy­ja­ciółkę przy­stało – że nie dasz rady mu po­móc, prawda? Mo­żesz mu ki­bi­co­wać i za­chę­cać go do zmiany, ale nie zdo­łasz do końca ży­cia go pil­no­wać. Nie spra­wisz, że przej­rzy na oczy.

– Nie po­wie­dzia­łam, że chcę to zro­bić.

– Nie mu­sia­łaś. – Ta­tum uśmiech­nęła się z wyż­szo­ścią, tak jak to ro­bią przy­ja­ciele, któ­rzy znają cię przez więk­szość two­jego ży­cia. – Je­steś słodka i uczynna. Chcesz po­móc, ale nie mo­żesz zre­zy­gno­wać przy tym ze swo­jego ży­cia.

– Nie o to cho­dzi. Nie przy­je­cha­ła­bym tu­taj, gdyby nie… – Urwa­łam myśl, nie w oba­wie, że tata nas pod­słu­cha. Nie by­łam w sta­nie po­wie­dzieć tego gło­śno. Prawda na­dal była zbyt bo­le­sna. – Cho­dzi o to, że mnie okła­mał. Po­wi­nien był mi po­wie­dzieć. De­cy­zja, czy być tą drugą ko­bietą, na­le­żała do mnie. Tym­cza­sem ży­łam w nie­świa­do­mo­ści, a do tego twoja mama cał­ko­wi­cie mnie za­sko­czyła i zwy­zy­wała od dzi­wek. To było upo­ka­rza­jące.

– Chcesz, że­bym ją za­biła?

Jej py­ta­nie mnie zdzi­wiło, ale po chwili się ro­ze­śmia­łam. Ta­tum także. Śmia­ły­śmy się tak długo i gło­śno, że aż się po­pła­ka­ły­śmy. Dzięki temu na­pię­cie mię­dzy nami tro­chę ze­lżało.

– Je­steś szur­nięta – rzu­ci­łam, ocie­ra­jąc łzy, a Ta­tum z obo­jęt­no­ścią wzru­szyła ra­mio­nami, jakby nie było to dla niej ni­czym no­wym.

– Ale tak se­rio, to za­cho­wała się jak wredna suka. Przy­kro mi, że ją w ogóle po­zna­łaś.

– Weź, prze­cież to nie twoja wina, że taka jest.

– Szkoda, że mnie tam nie było. Chęt­nie bym jej wy­gar­nęła. – Ta­tum za­ci­snęła szczękę. Chyba rze­czy­wi­ście miała do mamy sporo żalu i nie tylko w związku ze mną.

– Chyba le­piej, że jed­nak cię to omi­nęło – po­wie­dzia­łam. Drgnę­łam, wspo­mi­na­jąc tę upo­ka­rza­jącą scenę. To było okropne, a Amanda była bar­dzo zło­śliwa. Ale Cal­lum nie po­zo­sta­wał jej dłużny, choć miał prawo do tego, co czuł. – Ni­gdy wcze­śniej nie sły­sza­łam, żeby lu­dzie roz­ma­wiali ze sobą w ten spo­sób. Sam spo­sób, w który się kłó­cili, był straszny.

– Tak, jak wy­cho­wują cię ro­dzice, któ­rzy się ko­chają, to nie do­świad­czasz cze­goś ta­kiego.

O rany, to przy­kre. Ta­tum miała ra­cję. Moi ro­dzice się ko­chali. Na­wet je­śli się sprze­czali, ro­bili to kul­tu­ral­nie. Bez wrza­sków i wy­zwisk. Na­gle zo­ba­czy­łam w Ta­tum tak wiele z jej ojca. Mógłby to zro­bić? Strze­liłby nie­win­nej ko­bie­cie w głowę, żeby się chro­nić?

– Wie­dzia­łaś, że ofi­cjal­nie nie mieli roz­wodu? – spy­ta­łam.

Po­krę­ciła głową.

– Przy­się­gam, że my­ślała, że od lat mieli to za sobą. Też mi nie­spo­dzianka, że tata miał przede mną ko­lejną ta­jem­nicę. Wiesz, je­stem za­sko­czona, bo prze­cież to do niego nie­po­dobne – iro­ni­zo­wała, prze­wra­ca­jąc przy tym oczami.

Tym ra­zem nie było mi do śmie­chu, bo zbyt wiele sama ich obec­nie mia­łam.

– Dziwi mnie, że twoja mama nic nie wspo­mniała na ten te­mat.

– Mnie? Dla­czego mia­łaby to zro­bić? – Ta­tum za­ci­snęła zęby.

Na przy­kład po to, żeby skłó­cić cię z oj­cem. Nie mia­łam jed­nak serca, żeby po­wie­dzieć to na głos, cho­ciaż tak wła­śnie uwa­ża­łam i by­łam pewna, że Amanda umia­łaby się zni­żyć do tego po­ziomu. Co prawda nie mia­łam o tej ko­bie­cie do­brego zda­nia, na­wet za­nim od­sta­wiła tę szopkę u Cal­luma. Już dawno temu czu­łam do niej nie­smak przez to, że swoją bez­myśl­no­ścią, na każ­dym kroku spra­wiała za­wód swo­jej córce. Nie po­win­nam być zdzi­wiona, że chciała uniesz­czę­śli­wić wszyst­kich do­okoła.

– Po­słu­chaj mnie. – Ta­tum chwy­ciła mnie za dło­nie tak mocno, że pra­wie po­ła­mała mi palce. – Cie­szę się, że je­steś tu­taj. Dom two­jego taty to chyba na ten mo­ment naj­lep­sze dla cie­bie miej­sce.

– Czy coś się stało? Wszystko z nim w po­rządku? – Na­gle na­szły mnie mroczne my­śli.

– U niego wszystko gra. To zna­czy, jest przy­gnę­biony i co chwilę pyta, czy udało mi się z tobą skon­tak­to­wać, bo bez cie­bie nie po­trafi so­bie zna­leźć miej­sca, ale poza tym wszystko u niego do­brze. Mar­twię się o nią i o cie­bie.

No tak, Cal­lum za­rzu­cił Aman­dzie, że znała Lu­casa. Wtedy pu­ści­łam to mimo uszu, bo tyle in­nych rze­czy się wy­da­rzyło, ale ta myśl cza­sem wra­cała do mnie tuż przed za­śnię­ciem. Czy Lu­cas przez nią po­stra­dał zmy­sły?

– Moja matka zrobi do­słow­nie wszystko, żeby do­stać to, czego chce – szep­tała Ta­tum. – Są­dzi­łam na­wet, że do­pro­wa­dziła do fi­na­li­za­cji roz­wodu. Nie da­ruję so­bie. Wie­działa, że pod­pi­sa­nie do­ku­men­tów roz­wo­do­wych ozna­czało jej ko­niec. Że po­tem nie wy­dusi od taty ani gro­sza wię­cej. Dla­tego ro­biła wszystko, co mo­gła, żeby go drę­czyć i bar­dziej go wy­doić. Z jej punktu wi­dze­nia, tata znisz­czył jej ży­cie. W od­we­cie zrobi mu to samo.

Cała ta sy­tu­acja była chora.

– My­ślisz, że grozi mi z jej strony nie­bez­pie­czeń­stwo? – Nie do wiary, że o to spy­ta­łam. Ale jak to moż­liwe, że Cal­lum nie prze­jął się tym, do czego Amanda była zdolna? Skoro tak bar­dzo za­le­żało mu na moim bez­pie­czeń­stwie, dla­czego nie wpadł na to, że mo­głaby być dla mnie za­gro­że­niem?

Szcze­gól­nie że po­dej­rze­wał ją o kon­takty z Lu­ca­sem. Gdzie spoj­rza­łam, po­ja­wiały się ko­lejne po­wody, dla któ­rych nie po­win­nam z nim być. Cho­ciaż w głębi serca pra­gnę­łam do niego wró­cić i tę­sk­ni­łam za nim całą sobą. Roz­łąka z nim osła­biała mnie i ra­niła.

Ta­tum zwle­kała z od­po­wie­dzią.

– Chcia­ła­bym z cał­ko­witą pew­no­ścią za­prze­czyć, ale w tej chwili bę­dzie le­piej, je­śli prze­sta­niesz się wy­chy­lać. Mu­sisz też wie­dzieć, że tata na­prawdę jest bar­dzo zmo­ty­wo­wany do tego, żeby po­zbyć się jej ze swo­jego ży­cia.

– Czyżby? – Ja­koś trudno mi w to uwie­rzyć.

– W tej chwili są na spo­tka­niu z praw­ni­kami. Oboje. Tata bar­dzo chce, żeby było już po wszyst­kim, bo pra­gnie z po­wro­tem być z tobą.

Serce za­biło mi moc­niej, kiedy Ta­tum to po­wie­działa. Ucie­szy­łam się na tę per­spek­tywę. Bar­dzo chcia­ła­bym, żeby to było prawdą, bo moje ży­cie miało sens, gdy by­li­śmy ra­zem.

Ra­dość szybko ustą­piła miej­sca smut­kowi.

– Nie mó­wisz tego, bo on ci ka­zał? Dla­tego tu przy­je­cha­łaś? Po­pro­sił cię, że­byś się ze mną spo­tkała, bo wie, że jego nie chcę oglą­dać?

– Jak mo­żesz tak w ogóle my­śleć?

– Nie chcia­łam, żeby to tak za­brzmiało.

– Za późno. – Ta­tum pu­ściła moje dło­nie. – Nie, nie ka­zał mi tu przy­je­chać i tego mó­wić. Po pierw­sze, wie, że nie zro­bi­ła­bym tego dla niego. Na­wet gdyby mnie bła­gał na ko­la­nach. Po­cze­ka­łam, aż wyj­dzie z domu, za­nim się tu wy­bra­łam. Nie chcia­łam, żeby wie­dział, bo gnę­biłby mnie póź­niej py­ta­niami. My­śla­łam, że po­trze­bu­jesz tro­chę czasu i kiedy bę­dziesz go­towa, to z nim po­roz­ma­wiasz.

– Prze­pra­szam. Nie złość się na mnie. Nie mogę cię stra­cić. Ni­kogo poza tobą nie mam.

– Nie złosz­czę się. – Przy­ja­ciółka wes­tchnęła i roz­luź­niła ra­miona. – Ja także nie mam ni­kogo oprócz cie­bie, więc też nie chcia­ła­bym cię stra­cić.

– Za­wsze będę przy to­bie. Na­wet je­śli na kilka dni gdzieś zniknę, to nie przez cie­bie. Prze­pra­szam cię za to – do­da­łam, wi­dząc ból ma­lu­jący się na jej twa­rzy. – Przy­kro mi, że zna­la­złaś się w sa­mym cen­trum tego ba­ła­ganu.

– No cóż, je­steś jedną z dwóch osób, które ko­cham, choć przez każde z was cza­sem mam ochotę wrzesz­czeć. – Ta­tum się uśmiech­nęła. Wie­dzia­łam, że mó­wiła to pół żar­tem, pół se­rio. – Do­brze ci tu­taj? Je­śli twój tata jest…

– Wszystko gra. – Ża­ło­wa­łam, że po­wie­dzia­łam jej o al­ko­holu, ale mu­sia­łam ja­koś wy­tłu­ma­czyć jego za­cho­wa­nie. Męż­czyźni i ich grzeszki. Mia­łam po­wy­żej uszu tego, że trzeba było po­tem po nich sprzą­tać. – Mar­twię się, że może sam so­bie mocno za­szko­dzić.

– Jak­bym nie znała tego z au­top­sji – rzu­ciła Ta­tum ze śmier­telną po­wagą.

Po­now­nie wy­bu­chły­śmy śmie­chem, ale tym ra­zem było w nim nieco go­ry­czy.

– A ty? Na pewno do­brze się czu­jesz? – spy­ta­łam. – Dbasz o sie­bie?

Ta­tum wy­zy­wa­jąco za­darła brodę. Cała Ta­tum.

– Je­den ego­istyczny du­pek mnie nie zła­mie. Nie dam mu ta­kiej wła­dzy nad sobą.

Chcia­ła­bym jej wie­rzyć.

Chcia­ła­bym wie­rzyć, że Cal­lum był nie­winny.

Szkoda, że wszystko się tak po­gma­twało i że moje serce rwało się do męż­czy­zny, z któ­rym ni­gdy nie po­win­nam była się wią­zać. Wiem, że prawda nas wy­zwoli, ale zde­cy­do­wa­nie ła­twiej było kła­mać. Pora, że­bym prze­stała się za­sła­niać kłam­stwami. Po­win­nam wy­rwać się z ich oków, choć wiem, że bę­dzie to bo­le­sne.