-
W empik go
Imperium Smoczej Blizny. Ucieczka - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
7 sierpnia 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Imperium Smoczej Blizny. Ucieczka - ebook
Przed wiekami Najwyższy Smok Neru podarował jednemu z elfich plemion smocze skrzydła. Miał być to znak wiecznego przymierza z bóstwem oraz sygnał dla wszystkich ludów, że to właśnie Nilirowie (Wybrani) będą sprawować władzę nad całym światem.
Niestety, wiarołomstwo części członków plemienia i postawienie na miejscu Najwyższego Smoka Wilczej Pani sprawia, że ustalony porządek upada, elfy tracą skrzydła, a całe Imperium złożone z wielu ludzkich i elfich królestw zaczyna się rozpadać, nękane coraz częstszymi i coraz bardziej zaciętymi wojnami.
Gdy podczas kolejnej rebelii ginie król Nilirów, a jego żona w walce o pomstę zostaje poważnie ranna i popada w obłęd, losy państwa musi wziąć na swe barki młodziutka księżniczka. Lecz to dopiero początek jej problemów. Królowa wymyśla sposób na połączenie zwaśnionych elfich królestw. W swoim obłędzie nie zważa na osobiste szczęście córki, a przede wszystkim nie widzi, że realizacja tego planu zagrozi jej rodowi, a nawet całemu Imperium.
Varila – wspierana przez najbliższych, między innymi: mentorkę - smoczycę, przyjaciółkę z kapłańskiego plemienia elfów oraz ukochanego mężczyznę – szuka sposobu na ocalenie wszystkiego, co jest jej drogie.
| Kategoria: | Fantasy |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66767-26-3 |
| Rozmiar pliku: | 434 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział I
Ze sklepienia jaskini kapała woda. Krople spadały i natychmiast parowały w zetknięciu z rozgrzanymi łuskami majestatycznej smoczycy. Jej niebieskie oczy wpatrywały się uważnie w elfkę stojącą u wejścia do groty. Dziewczyna drżała, a na jej twarzy malował się cały wachlarz emocji. Wściekłość. Strach. Bezsilność. Poczucie beznadziei. I samotność.
– Co się stało, Varilo? – zapytała smoczyca. Jej głęboki, czysty głos odbił się echem od kamiennych ścian.
– Silnari… – Dla odmiany głos elfki brzmiał głucho, niczym pęknięty dzwon. – Jesteś tak mądra, że mogłaś to przewidzieć. Obie mogłyśmy.
– Opowiedz mi wszystko. Spróbuję znaleźć jakieś rozwiązanie. – Silnari ze smutkiem patrzyła, jak w oczach jej podopiecznej pojawiają się łzy. Była związana z Varilą od czasów, gdy ta była małym dzieckiem. Pomagała jej w trudnych chwilach, wspierała i uczyła.
Smoki nawiązywały Łaskę Więzi z wybranymi przez siebie Nilirami, bez znaczenia był ród i pozycja elfa. Wiedziały, kogo powinny otoczyć swoją opieką, a Łaska Więzi dawała pewność, że przyjdzie dzień, w którym Neru dotrzyma swojej obietnicy i przywróci elfom skrzydła.
Smoki zwykle wiązały swoje losy tylko z jednym elfem, z Silnari jednak było inaczej. Wybierała sobie kolejnych podopiecznych, po jednym z każdego pokolenia, lecz tylko z Wybranej Dynastii – Rodu Smoka. Ponadto każdy jego przedstawiciel mógł zwrócić się do niej po radę. Została powołana, aby mówić głosem Neru. Pomagała dynastii, z której miał wyjść ten, kto przywróci Przymierze.
– Nie chcę dopuścić do kolejnej wojny – zaczęła Varila, siadając obok swojej przyjaciółki. – Zniosłabym… zniosłabym nawet ślub z Arrinem. W końcu zanim przekroczył granicę, był moim przyjacielem. Zatem dla dobra kraju i wzmocnienia sojuszu zaakceptowałabym go, chociaż to Eril jest dla mnie najważniejszy, to jego wybrałam. Lecz sam ślub to dopiero początek. Matka zamierza zabić mężczyznę, którego kocham. Na moich oczach, w dniu mojego ślubu! Tylko po to, żeby pokazać mi, jak wielką ma nade mną władzę. Nie wolno mi nawet kochać bez jej pozwolenia i próbuje przekonać mnie, że to moje uczucia są przyczyną jej decyzji! Poza tym wciąż powtarza, że to słuszna kara za coś, czego Eril się dopuścił, a o czym mi nie mówi… Kłamie, Silnari! – Varila zacisnęła palce na rękojeści wiszącego u boku krótkiego miecza.
Świsnęła klinga i jeden z kamiennych kwiatów wyrastających z dna jaskini rozleciał się na kawałki. Elfka pokręciła głową w geście bezsilności.
– Powiedziała, że zrobi ze mnie wierną żonę i wzorową królową. Nie mogłam tego słuchać. Wyszłam i trzasnęłam drzwiami. Zaraz potem dostała ataku, jak zwykle w takich sytuacjach. Krzyczała, jak zginął ojciec i jak próbowała go pomścić. Rany, które wtedy odniosła, dolegały jej dzisiaj bardziej niż zwykle. Ach, Silnari, nie wiesz nawet, jak mnie to boli. Matka trwa w tym szaleństwie od lat, ale teraz na dodatek to już nie jest moja matka, tylko… tylko marionetka Rodu Cierni!
– Próbowałaś użyć Erden Lintura? – zapytała smoczyca. Nawet dla niej te informacje były szokujące.
– Mówiłaś mi, że tym kamieniem można leczyć klątwy, ale on nie działa. Ataki tylko się wzmagają.
Ten ukrywany przez nią przez wiele lat artefakt mógł przywoływać moc Neru, Najwyższego Smoka i to właśnie z jego polecenia Silnari kilka miesięcy wcześniej przekazała kamień podopiecznej. Jego nazwa związana była z imieniem pierwszego nilirskiego króla Lintura, który sprowadził elfy z Wysp na kontynent.
– Nie mogę dopuścić do śmierci Erila! – W głosie elfki pojawiła się determinacja. – Moją pierwszą myślą była ucieczka, ale to by było takie… niehonorowe. – Pokręciła głową.
– Niehonorowa jest próba zrobienia z ciebie narzędzia służącego Rodowi Cierni do przejęcia władzy. – Silnari mówiła głośno i pewnie, warcząc przy tym ze złości. – Mogłabyś uciec z Erilem… – ciągnęła. – I ja nawet wiem jak.
***
Był środek nocy. W pałacu rozlegały się krzyki królowej Quenty, przeplatane miarowym pohukiwaniem sowy. Na tle tych upiornych wrzasków można było usłyszeć także inny dźwięk: spokojny oddech postaci przemierzającej królewski ogród. Światło księżyca przebijające się przez chmury uwidaczniało sylwetkę pogrążonej we wspomnieniach ostatnich dni Varili. Noc ukrywała jednak urodę elfki, jej ciemne włosy i ocienione długimi rzęsami oczy w kolorze ciepłego brązu, czerwień pełnych ust i wydatne kości policzkowe. Czasem zbłąkany promień księżycowego blasku zaigrał w klejnotach na jej czole, wydobywając z mroku kształt pięknej twarzy nilirskiej księżniczki, której urody nie mogła zeszpecić nawet gruba, podłużna blizna, ciągnąca się przez prawy policzek, aż do nasady nosa. Pamiątka pierwszej stoczonej przez księżniczkę bitwy.
Varila przechadzała się po posiadłości, którą znała jak nikt inny. W końcu to tu, w rodowej siedzibie władców rozległej i opływającej w dobra krainy Arandanii, od tysiącleci sprawiedliwie rządzonej przez elfy z Wybranej Dynastii, wychowała się i dorastała. To tu jako dziecko bawiła się z chłopcem przysłanym z Saderanu. Byli wielkimi przyjaciółmi, Eril wspierał ją po śmierci ojca, jak nikt inny potrafił pocieszyć. Lecz pewnego dnia został odesłany do jednej ze strażnic, aby szkolić się na żołnierza. Podobno taką wolę wyraziła jego matka. Było jej bardzo smutno, bo młodsza siostra nie dawała jej zbytniego wsparcia. Wtedy królowa sprowadziła innego chłopca… Arrina, księcia Lasu Złudzeń. Syna zabójcy ojca… Varila nie mogła uwierzyć, że matka każe jej się z nim zaprzyjaźnić. To było coś niesłychanego! A jednak, kiedy go zobaczyła, kiedy uświadomiła sobie, że i dla niego ta sytuacja nie jest prosta, wyciągnęła rękę na zgodę. To dzięki Arrinowi nauczyła się lepiej władać mieczem, to on w pewnym sensie wydobył na wierzch jej prawdziwą naturę wojowniczki.
Byli tak cudownymi przyjaciółmi… Lecz potem dorośli. I wtedy zaszło tych kilka zdarzeń, które odkryły przed nią nie tylko perfidny plan jej matki, ale przede wszystkim prawdziwą naturę obydwu jej przyjaciół: Arrina oraz Erila, który, wtedy już awansowany do stopnia kapitana, zaczął ponownie odwiedzać ją w stolicy. Skończyła się jedna przyjaźń, a z tej, która w pewnym momencie poszła trochę w zapomnienie, wybuchła nagle miłość. Czuła, wierna, niepodlegająca żadnym wątpliwościom, mocna i namiętna. Eril stał się dla Varili najważniejszy na świecie, tak jak ona dla niego. Wiedzieli, że dla siebie i swojego uczucia poświęcą wszystko. Tak sobie mówili, aby wyrazić, jak bardzo się kochają. Teraz wyglądało na to, że słowa muszą zamienić w czyny.
Wspominając dawno minione dni, Varila dotarła do ogromnego dębu, jednego z najstarszych drzew w ogrodzie. Oparła się o jego pień i nasłuchiwała nagłej ciszy – królowa Quenta przestała krzyczeć, a sowa pohukiwać.
Varila wiedziała, co to oznacza – atak minął. Mruganiem przegoniła łzy z oczu. Tak bardzo pragnęła wrócić do szczęśliwych czasów sprzed toczonej przed wielu laty wojny, w której straciła ojca. Chciała, by jej matka była taka jak dawniej, lecz choroba nie chciała ustąpić. Teraz jednak najważniejsze stawało się uratowanie Erila. Myślała więc o rozmowie ze smoczycą, którą odbyły kilkanaście dni temu, o pierwszych działaniach, jakie natychmiast podjęła, by zrealizować ich plan.
Nagle Varila usłyszała za sobą ciche kroki. W ułamku sekundy jej mięśnie napięły się, a serce przyspieszyło – ciało było gotowe do walki. Poczuła czyjąś dłoń tuż przy swojej.
Odwróciła się błyskawicznie, dobywając sztyletu i z całej siły wbijając palce w ramię przybysza. Dobiegł ją cichy jęk bólu, ale zaraz potem prawie bezgłośny śmiech.
– Liczyłem na mniej agresywne powitanie. – Rozległo się tuż przy uchu dziewczyny.
Tarcza księżyca wyłoniła się zza chmur i Varila zobaczyła tego, na którego czekała od dłuższego czasu. Postawna sylwetka, błękitne oczy i złote włosy. Szelmowski uśmiech ustąpił wyrazowi zachwytu, gdy światło padło na twarz Varili. Eril przesunął kciukiem po jej bliźnie.
– Z każdym dniem jesteś piękniejsza – odezwał się ponownie. – Kiedyś myślałem, że takie czułe słowa nigdy nie są szczere. Teraz jednak… – W jego oczach zobaczyła wesoły błysk.
Elfka uśmiechnęła się lekko. Nie widziała Erila prawie od miesiąca i każda godzina rozłąki bolała okrutnie. Zwłaszcza teraz, gdy zgodziła się na zaproponowane przez Silnari rozwiązanie. Usiedli pod drzewem.
– Jak było na granicy? – zapytała.
– W znajdującej się pod panowaniem królowej części puszczy jest dosyć spokojnie, ale dalej robi się niebezpiecznie. Narodenty zbierają się do kolejnego ataku. Niby to nic ważnego, w końcu toczyliśmy już dziesiątki takich bitew, ale boję się, że przy nastrojach, jakie panują w korpusie granicznym i wśród strażników, mamy się jednak czego obawiać.
– Co się dzieje? – zapytała zaniepokojona elfka. W oczach ukochanego dostrzegła, że najchętniej odwołałby ostatnie zdanie. Nie chciał jej martwić. W końcu odpowiedział:
– Mój oddział i straż królewska nigdy nie były tak wewnętrznie skłócone. Powody? Wiele. Religia, pochodzenie, poglądy… – Przez twarz Erila przemknął cień. – Twoja matka ostatnio wysyła mnie coraz dalej i na coraz dłużej. Powinienem dowodzić tylko strażnicą, a tymczasem dostałem pod skrzydła jeszcze korpus graniczny. Odnoszę wrażenie, że chce się mnie pozbyć z twojego otoczenia. – Uśmiechnął się gorzko, odgarniając kosmyk włosów z jej twarzy. – Mam rację?
Wolałabym, żebyś jej nie miał, pomyślała Varila. Wiedziała jednak, że musi wyznać ukochanemu prawdę. I najlepiej zrobić to szybko.
– Wiesz – zaczęła – że moja matka jest obarczona Klątwą, którą sprowadził miecz króla Celerilów. To ona powoduje te ataki. – Tu spojrzała znacząco w górę, kierując swój wzrok na okno, z którego niedawno dochodziły krzyki królowej.
Eril kiwnął głową.
– Klątwa mąci jej w umyśle i odbiera kontrolę nad decyzjami. – Teraz głos księżniczki elfów brzmiał tak, jakby próbowała usprawiedliwić czyny matki. Mężczyzna doskonale ją rozumiał. – Quenta zdecydowała, że muszę poślubić syna owego króla. Stało się to pod wpływem wizji pewnej wieszczki, Fylianny, która zobaczyła, że potomstwo Róży i Lasu Złudzeń złączy się świętą przysięgą. Jak wiesz, moja matka, zanim wyszła za ojca, miała w herbie różę. Las Złudzeń reprezentuje natomiast Arrin z Rodu Cierni. Nie byłoby mi łatwo pogodzić się z takim losem, lecz w końcu… pewnie przystałabym na to… Dla dobra wszystkich. – Elfka zapatrzyła się w mrok. – Ale stało się coś znacznie gorszego. – Nagle w jej głosie zabrzmiał gniew. – Matka twierdzi, że w dniu, w którym odbędzie się mój ślub z Arrinem, odbędzie się także… twoja egzekucja. Powiedziała mi to jako pierwszej. Chce, żebym oswoiła się z tą informacją, żebym była przygotowana. Utrzymuje, że… nadal jesteś jej potrzebny na granicy, ale jesteś również winny jakiegoś przestępstwa i odpowiesz za to… w swoim czasie. Ale ja wiem, wiem, że jedyną twoją winą jest nasza miłość.
Szok! Eril poczuł, jak jego serce kurczy się z bólu i gniewu. A zatem stało się… Tylko dlaczego królowa w swoim szaleństwie i nienawiści nie oszczędza nawet własnej córki?
– Quenta chce, aby egzekucja odbyła się w Święto Królów, przed zaślubinami. Nie mogę… nie mogę do tego dopuścić.
Z każdym wypowiedzianym słowem w oczach księżniczki, patrzących na złotowłosego elfa, pojawiały się jednocześnie zaciętość i wielki, głęboki żal. Sądziła, że po spotkaniu z Silnari rozmowy o planach królowej Quenty będą łatwiejsze, ale się myliła.
Eril przyjął nowinę spokojniej, niż się spodziewała. Zapatrzył się w gałęzie drzewa, jakby celowo unikając jej wzroku. Przez chwilę milczał. W końcu rzucił niby raźnym tonem:
– Na pewno coś wymyślimy, ty wymyślisz. Zawsze byłaś specjalistką od strategii. A ja ci pomogę. – Uśmiechnął się smutno. – Przecież chodzi o twoje szczęście i moje życie.
– Myślę, że oboje dobrze wiemy, co musimy zrobić. Jedynym wyjściem jest ucieczka.
Varila chwyciła go za rękę i przysunęła się bliżej. Złączyli się w pocałunku. Na chwilę udało im się zapomnieć o przytłaczających troskach i obawach. Byli tu i teraz, oboje. Przez chwilę nie liczyło się nic innego, potem oboje pojęli, że od teraz będą doceniać każdą chwilę spędzoną razem, tak jakby miała być ostatnią.
Ze sklepienia jaskini kapała woda. Krople spadały i natychmiast parowały w zetknięciu z rozgrzanymi łuskami majestatycznej smoczycy. Jej niebieskie oczy wpatrywały się uważnie w elfkę stojącą u wejścia do groty. Dziewczyna drżała, a na jej twarzy malował się cały wachlarz emocji. Wściekłość. Strach. Bezsilność. Poczucie beznadziei. I samotność.
– Co się stało, Varilo? – zapytała smoczyca. Jej głęboki, czysty głos odbił się echem od kamiennych ścian.
– Silnari… – Dla odmiany głos elfki brzmiał głucho, niczym pęknięty dzwon. – Jesteś tak mądra, że mogłaś to przewidzieć. Obie mogłyśmy.
– Opowiedz mi wszystko. Spróbuję znaleźć jakieś rozwiązanie. – Silnari ze smutkiem patrzyła, jak w oczach jej podopiecznej pojawiają się łzy. Była związana z Varilą od czasów, gdy ta była małym dzieckiem. Pomagała jej w trudnych chwilach, wspierała i uczyła.
Smoki nawiązywały Łaskę Więzi z wybranymi przez siebie Nilirami, bez znaczenia był ród i pozycja elfa. Wiedziały, kogo powinny otoczyć swoją opieką, a Łaska Więzi dawała pewność, że przyjdzie dzień, w którym Neru dotrzyma swojej obietnicy i przywróci elfom skrzydła.
Smoki zwykle wiązały swoje losy tylko z jednym elfem, z Silnari jednak było inaczej. Wybierała sobie kolejnych podopiecznych, po jednym z każdego pokolenia, lecz tylko z Wybranej Dynastii – Rodu Smoka. Ponadto każdy jego przedstawiciel mógł zwrócić się do niej po radę. Została powołana, aby mówić głosem Neru. Pomagała dynastii, z której miał wyjść ten, kto przywróci Przymierze.
– Nie chcę dopuścić do kolejnej wojny – zaczęła Varila, siadając obok swojej przyjaciółki. – Zniosłabym… zniosłabym nawet ślub z Arrinem. W końcu zanim przekroczył granicę, był moim przyjacielem. Zatem dla dobra kraju i wzmocnienia sojuszu zaakceptowałabym go, chociaż to Eril jest dla mnie najważniejszy, to jego wybrałam. Lecz sam ślub to dopiero początek. Matka zamierza zabić mężczyznę, którego kocham. Na moich oczach, w dniu mojego ślubu! Tylko po to, żeby pokazać mi, jak wielką ma nade mną władzę. Nie wolno mi nawet kochać bez jej pozwolenia i próbuje przekonać mnie, że to moje uczucia są przyczyną jej decyzji! Poza tym wciąż powtarza, że to słuszna kara za coś, czego Eril się dopuścił, a o czym mi nie mówi… Kłamie, Silnari! – Varila zacisnęła palce na rękojeści wiszącego u boku krótkiego miecza.
Świsnęła klinga i jeden z kamiennych kwiatów wyrastających z dna jaskini rozleciał się na kawałki. Elfka pokręciła głową w geście bezsilności.
– Powiedziała, że zrobi ze mnie wierną żonę i wzorową królową. Nie mogłam tego słuchać. Wyszłam i trzasnęłam drzwiami. Zaraz potem dostała ataku, jak zwykle w takich sytuacjach. Krzyczała, jak zginął ojciec i jak próbowała go pomścić. Rany, które wtedy odniosła, dolegały jej dzisiaj bardziej niż zwykle. Ach, Silnari, nie wiesz nawet, jak mnie to boli. Matka trwa w tym szaleństwie od lat, ale teraz na dodatek to już nie jest moja matka, tylko… tylko marionetka Rodu Cierni!
– Próbowałaś użyć Erden Lintura? – zapytała smoczyca. Nawet dla niej te informacje były szokujące.
– Mówiłaś mi, że tym kamieniem można leczyć klątwy, ale on nie działa. Ataki tylko się wzmagają.
Ten ukrywany przez nią przez wiele lat artefakt mógł przywoływać moc Neru, Najwyższego Smoka i to właśnie z jego polecenia Silnari kilka miesięcy wcześniej przekazała kamień podopiecznej. Jego nazwa związana była z imieniem pierwszego nilirskiego króla Lintura, który sprowadził elfy z Wysp na kontynent.
– Nie mogę dopuścić do śmierci Erila! – W głosie elfki pojawiła się determinacja. – Moją pierwszą myślą była ucieczka, ale to by było takie… niehonorowe. – Pokręciła głową.
– Niehonorowa jest próba zrobienia z ciebie narzędzia służącego Rodowi Cierni do przejęcia władzy. – Silnari mówiła głośno i pewnie, warcząc przy tym ze złości. – Mogłabyś uciec z Erilem… – ciągnęła. – I ja nawet wiem jak.
***
Był środek nocy. W pałacu rozlegały się krzyki królowej Quenty, przeplatane miarowym pohukiwaniem sowy. Na tle tych upiornych wrzasków można było usłyszeć także inny dźwięk: spokojny oddech postaci przemierzającej królewski ogród. Światło księżyca przebijające się przez chmury uwidaczniało sylwetkę pogrążonej we wspomnieniach ostatnich dni Varili. Noc ukrywała jednak urodę elfki, jej ciemne włosy i ocienione długimi rzęsami oczy w kolorze ciepłego brązu, czerwień pełnych ust i wydatne kości policzkowe. Czasem zbłąkany promień księżycowego blasku zaigrał w klejnotach na jej czole, wydobywając z mroku kształt pięknej twarzy nilirskiej księżniczki, której urody nie mogła zeszpecić nawet gruba, podłużna blizna, ciągnąca się przez prawy policzek, aż do nasady nosa. Pamiątka pierwszej stoczonej przez księżniczkę bitwy.
Varila przechadzała się po posiadłości, którą znała jak nikt inny. W końcu to tu, w rodowej siedzibie władców rozległej i opływającej w dobra krainy Arandanii, od tysiącleci sprawiedliwie rządzonej przez elfy z Wybranej Dynastii, wychowała się i dorastała. To tu jako dziecko bawiła się z chłopcem przysłanym z Saderanu. Byli wielkimi przyjaciółmi, Eril wspierał ją po śmierci ojca, jak nikt inny potrafił pocieszyć. Lecz pewnego dnia został odesłany do jednej ze strażnic, aby szkolić się na żołnierza. Podobno taką wolę wyraziła jego matka. Było jej bardzo smutno, bo młodsza siostra nie dawała jej zbytniego wsparcia. Wtedy królowa sprowadziła innego chłopca… Arrina, księcia Lasu Złudzeń. Syna zabójcy ojca… Varila nie mogła uwierzyć, że matka każe jej się z nim zaprzyjaźnić. To było coś niesłychanego! A jednak, kiedy go zobaczyła, kiedy uświadomiła sobie, że i dla niego ta sytuacja nie jest prosta, wyciągnęła rękę na zgodę. To dzięki Arrinowi nauczyła się lepiej władać mieczem, to on w pewnym sensie wydobył na wierzch jej prawdziwą naturę wojowniczki.
Byli tak cudownymi przyjaciółmi… Lecz potem dorośli. I wtedy zaszło tych kilka zdarzeń, które odkryły przed nią nie tylko perfidny plan jej matki, ale przede wszystkim prawdziwą naturę obydwu jej przyjaciół: Arrina oraz Erila, który, wtedy już awansowany do stopnia kapitana, zaczął ponownie odwiedzać ją w stolicy. Skończyła się jedna przyjaźń, a z tej, która w pewnym momencie poszła trochę w zapomnienie, wybuchła nagle miłość. Czuła, wierna, niepodlegająca żadnym wątpliwościom, mocna i namiętna. Eril stał się dla Varili najważniejszy na świecie, tak jak ona dla niego. Wiedzieli, że dla siebie i swojego uczucia poświęcą wszystko. Tak sobie mówili, aby wyrazić, jak bardzo się kochają. Teraz wyglądało na to, że słowa muszą zamienić w czyny.
Wspominając dawno minione dni, Varila dotarła do ogromnego dębu, jednego z najstarszych drzew w ogrodzie. Oparła się o jego pień i nasłuchiwała nagłej ciszy – królowa Quenta przestała krzyczeć, a sowa pohukiwać.
Varila wiedziała, co to oznacza – atak minął. Mruganiem przegoniła łzy z oczu. Tak bardzo pragnęła wrócić do szczęśliwych czasów sprzed toczonej przed wielu laty wojny, w której straciła ojca. Chciała, by jej matka była taka jak dawniej, lecz choroba nie chciała ustąpić. Teraz jednak najważniejsze stawało się uratowanie Erila. Myślała więc o rozmowie ze smoczycą, którą odbyły kilkanaście dni temu, o pierwszych działaniach, jakie natychmiast podjęła, by zrealizować ich plan.
Nagle Varila usłyszała za sobą ciche kroki. W ułamku sekundy jej mięśnie napięły się, a serce przyspieszyło – ciało było gotowe do walki. Poczuła czyjąś dłoń tuż przy swojej.
Odwróciła się błyskawicznie, dobywając sztyletu i z całej siły wbijając palce w ramię przybysza. Dobiegł ją cichy jęk bólu, ale zaraz potem prawie bezgłośny śmiech.
– Liczyłem na mniej agresywne powitanie. – Rozległo się tuż przy uchu dziewczyny.
Tarcza księżyca wyłoniła się zza chmur i Varila zobaczyła tego, na którego czekała od dłuższego czasu. Postawna sylwetka, błękitne oczy i złote włosy. Szelmowski uśmiech ustąpił wyrazowi zachwytu, gdy światło padło na twarz Varili. Eril przesunął kciukiem po jej bliźnie.
– Z każdym dniem jesteś piękniejsza – odezwał się ponownie. – Kiedyś myślałem, że takie czułe słowa nigdy nie są szczere. Teraz jednak… – W jego oczach zobaczyła wesoły błysk.
Elfka uśmiechnęła się lekko. Nie widziała Erila prawie od miesiąca i każda godzina rozłąki bolała okrutnie. Zwłaszcza teraz, gdy zgodziła się na zaproponowane przez Silnari rozwiązanie. Usiedli pod drzewem.
– Jak było na granicy? – zapytała.
– W znajdującej się pod panowaniem królowej części puszczy jest dosyć spokojnie, ale dalej robi się niebezpiecznie. Narodenty zbierają się do kolejnego ataku. Niby to nic ważnego, w końcu toczyliśmy już dziesiątki takich bitew, ale boję się, że przy nastrojach, jakie panują w korpusie granicznym i wśród strażników, mamy się jednak czego obawiać.
– Co się dzieje? – zapytała zaniepokojona elfka. W oczach ukochanego dostrzegła, że najchętniej odwołałby ostatnie zdanie. Nie chciał jej martwić. W końcu odpowiedział:
– Mój oddział i straż królewska nigdy nie były tak wewnętrznie skłócone. Powody? Wiele. Religia, pochodzenie, poglądy… – Przez twarz Erila przemknął cień. – Twoja matka ostatnio wysyła mnie coraz dalej i na coraz dłużej. Powinienem dowodzić tylko strażnicą, a tymczasem dostałem pod skrzydła jeszcze korpus graniczny. Odnoszę wrażenie, że chce się mnie pozbyć z twojego otoczenia. – Uśmiechnął się gorzko, odgarniając kosmyk włosów z jej twarzy. – Mam rację?
Wolałabym, żebyś jej nie miał, pomyślała Varila. Wiedziała jednak, że musi wyznać ukochanemu prawdę. I najlepiej zrobić to szybko.
– Wiesz – zaczęła – że moja matka jest obarczona Klątwą, którą sprowadził miecz króla Celerilów. To ona powoduje te ataki. – Tu spojrzała znacząco w górę, kierując swój wzrok na okno, z którego niedawno dochodziły krzyki królowej.
Eril kiwnął głową.
– Klątwa mąci jej w umyśle i odbiera kontrolę nad decyzjami. – Teraz głos księżniczki elfów brzmiał tak, jakby próbowała usprawiedliwić czyny matki. Mężczyzna doskonale ją rozumiał. – Quenta zdecydowała, że muszę poślubić syna owego króla. Stało się to pod wpływem wizji pewnej wieszczki, Fylianny, która zobaczyła, że potomstwo Róży i Lasu Złudzeń złączy się świętą przysięgą. Jak wiesz, moja matka, zanim wyszła za ojca, miała w herbie różę. Las Złudzeń reprezentuje natomiast Arrin z Rodu Cierni. Nie byłoby mi łatwo pogodzić się z takim losem, lecz w końcu… pewnie przystałabym na to… Dla dobra wszystkich. – Elfka zapatrzyła się w mrok. – Ale stało się coś znacznie gorszego. – Nagle w jej głosie zabrzmiał gniew. – Matka twierdzi, że w dniu, w którym odbędzie się mój ślub z Arrinem, odbędzie się także… twoja egzekucja. Powiedziała mi to jako pierwszej. Chce, żebym oswoiła się z tą informacją, żebym była przygotowana. Utrzymuje, że… nadal jesteś jej potrzebny na granicy, ale jesteś również winny jakiegoś przestępstwa i odpowiesz za to… w swoim czasie. Ale ja wiem, wiem, że jedyną twoją winą jest nasza miłość.
Szok! Eril poczuł, jak jego serce kurczy się z bólu i gniewu. A zatem stało się… Tylko dlaczego królowa w swoim szaleństwie i nienawiści nie oszczędza nawet własnej córki?
– Quenta chce, aby egzekucja odbyła się w Święto Królów, przed zaślubinami. Nie mogę… nie mogę do tego dopuścić.
Z każdym wypowiedzianym słowem w oczach księżniczki, patrzących na złotowłosego elfa, pojawiały się jednocześnie zaciętość i wielki, głęboki żal. Sądziła, że po spotkaniu z Silnari rozmowy o planach królowej Quenty będą łatwiejsze, ale się myliła.
Eril przyjął nowinę spokojniej, niż się spodziewała. Zapatrzył się w gałęzie drzewa, jakby celowo unikając jej wzroku. Przez chwilę milczał. W końcu rzucił niby raźnym tonem:
– Na pewno coś wymyślimy, ty wymyślisz. Zawsze byłaś specjalistką od strategii. A ja ci pomogę. – Uśmiechnął się smutno. – Przecież chodzi o twoje szczęście i moje życie.
– Myślę, że oboje dobrze wiemy, co musimy zrobić. Jedynym wyjściem jest ucieczka.
Varila chwyciła go za rękę i przysunęła się bliżej. Złączyli się w pocałunku. Na chwilę udało im się zapomnieć o przytłaczających troskach i obawach. Byli tu i teraz, oboje. Przez chwilę nie liczyło się nic innego, potem oboje pojęli, że od teraz będą doceniać każdą chwilę spędzoną razem, tak jakby miała być ostatnią.
więcej..
