In Another Life - ebook

OD AUTORKI

Drodzy Czytelnicy,

In Another Life to jednotomówka niezwiązana w żaden sposób z resztą moich książek. Choć ta historia jest młodzieżówką przeznaczoną dla osób powyżej szesnastego roku życia, porusza problem przemocy domowej. Miejcie to na uwadze, zanim zagłębicie się w losy Larissy i Harveya.

Springdale – miejscowość zamieszkiwana przez głównych bohaterów – nie istnieje i została przeze mnie wymyślona. Jeśli gdzieś na świecie znajduje się miasto o takiej nazwie, to ukazane w In Another Life nie ma z nim nic wspólnego.1

Harvey

Gdybym wiedziała, jak często zerkasz w moją stronę, obróciłabym głowę choć raz i może wówczas odnalazłabym w tobie wszystko to, czego szukałam przez lata.

Gdybym miał wskazać swój osobisty koszmar, bez wahania skierowałbym palec na Larissę Calloway – dziewczynę tak piękną i radosną, że w pewien sposób nieautentyczną.

Odkąd pamiętam, mknąłem wzrokiem w jej stronę. Nawet teraz nie spuszczałem z niej spojrzenia, co tłumaczyłem sobie tym, że tak właściwie nie mam nic lepszego do roboty. No bo niby czym można zająć się w czasie przerwy międzylekcyjnej, skoro nie ma się znajomych, nie uczestniczy się w życiu szkolnym, nie uczęszcza na żadne koła naukowe ani nie czyta książek?

Pozostaje obserwowanie życia ludzi, na których miejscu tak desperacko chciałoby się znaleźć choćby na krótki moment.

Siedziałem na wąskiej ławce pod starą brzozą, z jedną słuchawką w uchu, a drugą spływającą swobodnie wzdłuż szyi i obojczyka. Dźwięki The Bug Collector od Haley Heynderickx rozbrzmiewały w mojej głowie, a ja niezmiennie studiowałem zachowanie i urodę pewnej dziewczyny.

Teraz stała wśród grupki przyjaciół; w jednej dłoni trzymała butelkę z jogurtem truskawkowym, a w drugiej zeszyt wypełniony notatkami. Najprawdopodobniej wkuwała na jakiś test, o którym ja jako raczej średni uczeń nie miałem zielonego pojęcia.

Jej złote włosy i krawędzie fioletowej sukienki falowały na delikatnym wietrze. Odsłonięta skóra nóg lśniła w promieniach porannego słońca, a oczy… Oczy Larissy przypominały kolorem wiosenne liście.

Wydawała się taka… lekka. Nie w sposób fizyczny, ale psychiczny. Swobodnie rozmawiała z innymi. Śmiała się, kiedy tylko naszła ją ochota. Nie przejmowała się, że kosmyki włosów lepią się do pociągniętych błyszczykiem ust ani że co jakiś czas przechyla jogurt i jego część ląduje na kępkach trawy.

Właściwie… Właściwie chyba nie przejmowała się niczym prócz tego, by być zwyczajnie szczęśliwą.

To w pewien sposób piękne.

Ale też naiwne.

Nie miałem na jej punkcie żadnej obsesji, nic w tym rodzaju. W sumie sam nie wiedziałem, czy w ogóle ją lubiłem. Chyba nie można czuć sympatii do kogoś, kogo się nie zna.

Po prostu… Ona miała wszystko, czego nie miałem ja, a obserwowanie dziewczyny dawało mi wrażenie bycia przez chwilę częścią jej życia.

Kurde, to dopiero naiwne.

Prawdopodobnie jej zazdrościłem. Ale tylko odrobinę. Mimo wszystko ciągłe pozostawanie tak promiennym i radosnym musiało na swój sposób wyczerpywać. A pełnienie funkcji ponurego cienia sprawiało, że ludzie nie mieli wobec ciebie żadnych oczekiwań i to zwyczajnie… wygodne.

Przełączyłem piosenkę na September w wykonaniu Sparky Deathcap i wróciłem spojrzeniem do Larissy.

Coś mi w niej nie pasowało. Stanowiła żywioł, ale z jakiegoś powodu odnosiłem silne wrażenie, że nie pokazuje stu procent swoich możliwości. To dokładnie tak, jakby ktoś próbował zamknąć wiatr w słoiku. W jej oczach bezustannie iskrzyła tłumiona dzikość.

Może mimo tego, co zakładałem, życie dziewczyny wcale nie zostało usłane różami? Może ona też czuła się wyrzutkiem? Nie dlatego, że brakowało jej znajomych – bo przecież miała ich na pęczki – a dlatego, że nie mogła być przy nich w pełni sobą. To miałoby sens.

I równocześnie wydawało się go całkowicie pozbawione. Tak samo jak moje rozterki na jej temat.

To jak snucie najbardziej irracjonalnych marzeń tylko po to, by rozkoszować się krótkim wystrzałem endorfin. A potem i tak następuje zjazd, bo rzeczywistość nadal pozostanie szara, choćbyśmy malowali ją w myślach całą paletą barw.

Poczułem na sobie czyjś wzrok. Nie Larissy, a gościa stojącego obok. Luke Dainton mierzył mnie spojrzeniem płonącym obrzydzeniem i wściekłością, jakbym przypominał mu spleśniały kawałek mięsa leżący obok śmietnika w parku.

Odwzajemniłem spojrzenie z takim samym poziomem sceptycyzmu.

On gardził mną, bo nie miałem kasy, przyjaciół ani godności, a ja gardziłem nim, ponieważ miał to wszystko i nie potrafił z tego należycie korzystać.

Zbliżył się do Larissy, jakby w moment ogarnął, co się tu wyrabia i kogo tak bacznie obserwowałem przez ostatnie dwadzieścia minut. Zarzucił jej rękę na ramiona, a potem odwrócił głowę, może chcąc w ten sposób zaznaczyć, że nie jestem godzien ani sekundy jego cennego czasu.

Teoretycznie Luke i Larissa nie tworzyli niczego w rodzaju pary, ale coś mi podpowiadało, że Dainton chciałby to zmienić.

I to trochę mnie uwierało.

Do końca zajęć już ani razu nie spojrzałem w stronę Larissy i to okazało się prawdziwą torturą.

Nasze miasteczko było najzwyczajniej w świecie brzydkie. Składało się z morza betonowych budowli poprzetykanych zaniedbanymi parkami. Sklepów monopolowych mieściło się tu więcej niż śmietników, a przystanki autobusowe były już świadkami niejednej zbrodni. Springdale zamieszkiwało raptem kilka tysięcy osób, a mimo to na ulicach zawsze panował tłok. Każdy spacer oznaczał dla mnie znoszenie różnych spojrzeń – od tych współczujących, po te życzące mi śmierci.

Moje nazwisko w tym mieście… Cóż, niezbyt nas tu lubiono – delikatnie mówiąc. Ja uchodziłem za nieszanującego nikogo ani niczego gówniarza bez perspektyw, a mój ojciec pełnił funkcję pierwszorzędnego pijaka z zakazem wstępu do większości marketów – w niemal każdym narobił jakichś długów i bynajmniej nie zamierzał ich spłacać w tym życiu. W następnym pewnie też by się o to nie pofatygował.

Nienawidziłem Springdale każdą komórką ciała. Gdyby takich występków surowo nie karano, bez krzty wyrzutów sumienia oblałbym całe to miasto benzyną i wzniecił ogień. Ta wizja pozostawała o tyle kusząca, że nawet więzienie wydawało mi się miejscem przyjemniejszym od tego.

Ale oczywiście nie zamierzałem podpalać miasta. Nie tak naprawdę, choć w myślach zrobiłem to już niezliczoną ilość razy.

Powstrzymywało mnie przed tym kilka rzeczy.

Po pierwsze – lenistwo.

Po drugie – konsekwencje, bo mimo wszystko podświadomie się ich bałem.

Po trzecie – Larissa Calloway i cukiernia jej rodziny pozostająca jedynym przyjemnym dla oka lokum w całym tym brzydactwie.

Po czwarte – pewne jeziorko umiejscowione w głębi lasu, w którego kierunku właśnie zmierzałem.

Gdy po lekcjach nie pracowałem, zawsze szedłem właśnie tam. Zaszywałem się wśród zieleni oraz ciszy i cieszyłem samotnością. Czasem próbowałem się tam uczyć, bo nawet ktoś taki jak ja chciałby ukończyć szkołę średnią, a czasem tylko patrzyłem i najzwyczajniej w świecie pozwalałem sobie na nudę.

To z całą pewnością o wiele lepsza perspektywa od powrotu do domu. O ile to w ogóle można nazwać domem, a nie zwykłą meliną.

Przedarłem się przez gęste krzaki, aż wylądowałem na żwirowej dróżce. Niewiele osób wiedziało o tym miejscu, bo nikt w tym mieście nie miał w sobie na tyle chęci do życia, by wierzyć w to, że ten świat ma w sobie cokolwiek dobrego. Nie żebym ja miał. Po prostu trafiłem tu kiedyś przypadkiem i spodobało mi się na tyle, by wrócić. A potem przychodziłem codziennie.

Wobec tego jeziorka i otaczającej go łąki pozostawałem w pewien sposób zaborczy. Tylko tam zaznawałem potrzebnego ukojenia. Nikt prócz mnie nigdy tam nie przychodził, nie od tej strony, więc nie musiałem martwić się o niechciane towarzystwo. Nikt mnie tam nie oceniał, nikt mnie nie rozpraszał, nikt nie budził we mnie chęci mordu i…

Przystanąłem w miejscu. Do linii brzegowej zostało mi już tylko kilka metrów i choć bardzo chciałbym ruszyć w tamtą stronę i usiąść pod drzewem jak zawsze, to obecność drugiego człowieka skutecznie mnie przed tym powstrzymała.

Nie byle jakiego człowieka, bo Larissy Calloway, jedynej osoby w całym tym mieście, na której widok nie chciało mi się rzygać.

A jednak spotkanie jej tutaj – w mojej kryjówce – spowodowało nieprzyjemny ścisk w żołądku.

Nie robiła nic szczególnego – ot, siedziała przy wodzie i pisała coś w notatniku. Włosy związane miała w kok, bo wiało tu trochę mocniej niż w centrum, więc by jej przeszkadzały, i odrobinę opuściła ramiączka sukienki – pewnie po to, by się opalić.

Jaka jest szansa na to, że spotkasz obiekt swojego zainteresowania w ulubionym miejscu? Praktycznie zerowa. Mimo to siedziała tu. Przecież jej sobie nie wymyśliłem, nie było ze mną jeszcze aż tak źle.

Instynktownie zacząłem się wycofywać. Nieważne, że skrycie chciałbym poznać ją bliżej i się dowiedzieć, czy wszystkie moje założenia na jej temat są zgodne z prawdą. Nieważne, że jej uroda wybijała się na tle otaczającego nas zepsucia i utrudniała mi oddychanie. Nieważne, że pragnąłem choć raz przekonać się na własnej skórze, jak to jest zostać przez nią prawdziwie dostrzeżonym.

Nieważne, ponieważ ta dziewczyna… To ktoś spoza mojej ligi. I to bardzo.

Od ucieczki odwiódł mnie jeden zły krok – dosłownie. Niefortunnie przygniotłem butem jakąś gałąź, a odgłos łamania zaalarmował dziewczynę na tyle, by zerknęła przez ramię.

I wtedy spojrzała w moją stronę. Chyba po raz pierwszy w życiu. Chodziliśmy do jednej szkoły od lat, lecz jakimś cudem jej oczy chyba nigdy nie spoczęły na mnie, jakbym pozostawał niewidzialny.

Do teraz.

W pierwszej sekundzie wydawała się przestraszona i niepewna, jakby nie miała pojęcia, kim jestem. To trochę zabolało, bo nawet człowiek odarty ze wszelkiej nadziei raz na jakiś czas pragnie wierzyć, że mimo wszystko ma dla innych jakiekolwiek znaczenie.

Zmrużyła oczy i zrobiła sobie prowizoryczny daszek z dłoni, dzięki czemu mogła zobaczyć mnie lepiej. Wtedy wyraz jej twarzy znacznie złagodniał. Szybko naciągnęła ramiączka sukienki, zamknęła zeszyt i obróciła się w moją stronę.

– Wow, nie spodziewałam się, że ktokolwiek tu w ogóle przychodzi – rzuciła swobodnym i do bólu otwartym tonem sprawiającym, że ludzie z miejsca się w niej zakochiwali.

Przestąpiłem z nogi na nogę. Poczucie bezradności pożerało mnie żywcem od środka, gdy tak próbowałem obmyślić jakiś w miarę możliwości normalny sposób na wyplątanie się z tej sytuacji.

Ja też nie sądziłem, że kogokolwiek tu zastanę. A tym bardziej że natknę się tu na ciebie.

Może to właśnie powinienem powiedzieć? Szlag, odzywałem się stosunkowo rzadko i żaden ze mnie mistrz rozmów.

– Mogę sobie pójść – oznajmiłem, żywiąc szczerą nadzieję, że Larissa na to przystanie.

Gdyby powiedziała „idź”, posłuchałbym bez wahania. Nie po to, by się jej podporządkować, a dlatego, że nagle wcale już nie chciałem tu być.

Może jednak uda mi się złapać dodatkową zmianę w warsztacie? Niby miałem dziś wolne, ale jakakolwiek kasa zawsze się przyda…

– Nie wygłupiaj się. – Z jej ust spłynął cichy śmiech. – Z tego, co mi wiadomo, to nie jest prywatny teren… Nie jest, prawda? – Zmarszczyła brwi.

– Z tego, co mi wiadomo, to nie.

Znów parsknęła, ukazując rządek śnieżnobiałych równych zębów. Jeszcze kilka miesięcy temu nosiła aparat, ale najwyraźniej już go ściągnęła.

– Odkryłam to miejsce kilka dni temu.

Pokiwałem głową, niepewny, jak powinienem na to odpowiedzieć.

– A ty? Od dawna tu przychodzisz?

Pytała o to tak, jakby z góry założyła, że pozostaję stałym bywalcem tego jeziora. I to rzeczywiście prawda, ale ona przecież nie miała prawa o tym wiedzieć.

– Tak jakby.

– Tak jakby? A co to w ogóle znaczy?

Wydawała się przyjaźnie nastawiona, toteż mimowolnie postawiłem krok w przód. Zignorowałem to, że kołatanie mojego serca stało się bolesne, a dłonie pokrył pot.

– Od kilku lat. – Z jakiegoś powodu zdecydowałem się na szczerość.

Rozdziawiła usta w oznace ciężkiego szoku. Chyba zaczęło do niej docierać, że wtargnęła na teren, który dla kogoś – to znaczy dla mnie – stanowił tak właściwie wszystko. Mimo to nie wyglądała, jakby planowała się wycofać. O nie. Zamiast tego podniosła się na klęczki i poczęstowała mnie zapraszającym uśmiechem.

– Usiądziesz ze mną?

Jak mógłbym jej odmówić? To znaczy… To wydawało się takie łatwe – obrócić się na pięcie i zniknąć za zasłoną krzewów, a mimo to… Kusiło mnie, by się dowiedzieć, co przyniesie nam to spotkanie. Nawet jeśli miałoby się okazać porażką, a następnego dnia stałbym się obiektem drwin w całej szkole, to po tak długim czasie wizja rozmowy z kimś innym niż ja sam ostatecznie mnie przekonała.

Co innego, gdyby na jej miejscu znajdował się ktoś inny. Ale to Larissa. Wątpię, by ta dziewczyna w ogóle potrafiła się z kogokolwiek naśmiewać.

Ale – jak zaznaczyłem wcześniej – wcale jej nie znałem, więc fakt, że w następnej chwili rzeczywiście pokonałem dzielącą nas odległość i przysiadłem tuż obok dziewczyny, to najzwyklejsze ryzyko.

Boże, chyba podświadomie czułem się spragniony bliskości drugiego człowieka. Nawet pustelnicy potrzebowali raz na jakiś czas pooddychać z kimś tym samym powietrzem.

Natychmiast owiał mnie zapach jej lawendowych perfum zmieszany z wonią mchu i drewna.

– Mam ze sobą truskawki i rogale z nadzieniem pistacjowym, chcesz?

Nie czekała na odpowiedź, tylko sięgnęła do białego plecaka z naszywkami w kształcie mew – to bez wątpienia nawiązanie do jej imienia, które oznaczało właśnie mewę.

Żeby nie było – wcale tego nie sprawdzałem. Po prostu moja mama miała bzika na punkcie nadawania wszystkiemu znaczenia i zanim odeszła, katowała mnie książkami na temat symboliki imion, cyfr czy nawet kwiatów i parę wyjaśnień utkwiło mi w głowie.

Larissa podłożyła mi pod nos pojemnik z truskawkami. Z pewnym wahaniem sięgnąłem po jedną z nich.

Tak naprawdę doskwierał mi straszny głód, bo całą kasę odłożoną na śniadania do szkoły ukradł mi ojciec. Ale nie chciałem wyjść na żałośniejszego, niż byłem w rzeczywistości, więc gryzłem owoc powoli, jakbym wcale nie konał z głodu.

Chwilę później dziewczyna położyła przede mną rogale i sama sięgnęła po jednego.

– Wcale się nie dziwię, że przychodzisz tu od tak dawna – powiedziała z pełnymi ustami. – Gdybym odkryła to miejsce wcześniej, to też zaszywałabym się tu w każdej wolnej chwili.

Ponuro pokiwałem głową. Wcale nie chciałbym zostać zmuszony do uciekania dokądkolwiek. Wolałbym mieć zwyczajny kochający dom.

– Kąpałeś się kiedyś w tym jeziorze?

– Hmmm? – Zgarnąłem rogala i odgryzłem dość spory kawałek.

Mój żołądek pobudził się do życia i uznał, że powiadomi Larissę o tym, od jak dawna nie miałem nic w ustach. Na pewno słyszała burczenie – całe miasto pewnie je słyszało – a jednak postanowiła to zignorować. Właśnie to sprawiło, że zaskarbiła sobie trochę mojej sympatii.

Kiwnęła głową w kierunku rozciągającego się przed naszymi oczami jeziora, a ja dopiero wtedy sobie przypomniałem, o co mnie tak w ogóle pytała.

– Nie, nigdy.

– Nigdy? Przez te wszystkie lata? – Wytrzeszczyła oczy. – Jak to możliwe? Boisz się wody?

– Nie boję.

– Kłamiesz – stwierdziła śmiało. – Mnie, odkąd tu trafiłam, korci, by wskoczyć do wody.

– Więc czemu tego nie zrobisz? – zaciekawiłem się.

– Chyba jest jeszcze zbyt zimno. Ale latem będę kąpać się tu codziennie.

Świetnie. A więc zamierzała przychodzić tu częściej.

Ta myśl trochę mnie wkurzała, bo nawet jeśli Larissa rzeczywiście wydawała się życzliwa, a spędzanie z nią czasu to wcale nie aż taka katorga, to uchodziłem za samotnika.

– Jesteś Harvey, racja?

Spojrzałem na nią kątem oka. Zaskoczyła mnie. Nie wiedziałem, czy ktokolwiek w szkole znał moje imię. Wiedzieli, jakie noszę nazwisko, i to im wystarczyło, by traktować mnie jak obrzydliwego robala, a nie człowieka.

– Tak.

– Jestem Larissa. – Wyciągnęła ku mnie dłoń, a ja gapiłem się na nią o kilka sekund za długo.

Serio sądziła, że jej nie znam? Angażowała się w dosłownie każde możliwe wydarzenie, na lekcjach niemal przez cały czas trzymała rękę w górze, wszędzie było jej pełno i z tego, co wiedziałem, w przyszłym roku zamierzała startować w wyborach na przewodniczącą szkoły.

Kiedy uznała, że moje wahanie trwa już zbyt długo, sama sięgnęła po moją rękę i mocno ją uścisnęła. Z trudem udało mi się nie wzdrygnąć.

– Masz jakieś plany na wakacje?

Nie dawała za wygraną, koniecznie chciała wciągnąć mnie w rozmowę. Może wyczuła, że nie wyjdę z inicjatywą, więc wzięła sprawy w swoje ręce.

Moje plany na wakacje… Tak naprawdę to będzie dobrze, jeśli zwyczajnie uda mi się przeżyć.

– Nic konkretnego.

– Nic a nic?

– Pewnie spędzę tutaj wiele czasu. I może trochę popracuję.

Pewnie popracuję więcej niż „trochę”, ale nie chciałem jej tego mówić. Wszyscy wiedzieli, że moja rodzina jest biedna, ale przyznawanie się do tego na głos – zwłaszcza przed taką dziewczyną – to jak nadstawianie policzka do uderzenia.

– Super, no to wpisuję to sobie w listę. – Sięgnęła po notatnik i otworzyła go na ostatniej stronie.

Bardzo chciałem opanować nagłą wścibskość, ale nie dałem rady i zajrzałem jej przez ramię. Rzeczywiście coś, co tam pisała, wyglądało jak lista rzeczy do zrobienia.

– Co wpisujesz?

– Wspólną kąpiel w jeziorze. – Zmrużyła oczy i zacisnęła wargi, skupiając się w stu procentach na namalowaniu idealnego słoneczka przy jednym z punktów.

– Więc… Robisz listę rzeczy do zrobienia w wakacje?

– Mhm. – Pokiwała głową. – Dzięki temu później odnoszę wrażenie, że nie zmarnowałam tego czasu.

Zaciekawiła mnie na tyle, że kolejne pytanie wyszło z moich ust jakby samoistnie.

– I co masz jeszcze na tej liście?

Larissa odłożyła długopis, usiadła po turecku i przesunęła spojrzeniem po kartce.

– Spanie w namiocie – zdradziła. – Zorganizowanie ogniska. Jazdę samochodem. – Zerknęła na mnie. – Oczywiście pod okiem rodziców.

– Oczywiście. – Uniosłem kącik ust.

– Chcę też wybrać się na koncert…

– Na jakiś konkretny?

– Nie. – Pokręciła głową. – Jakikolwiek. Nigdy nie byłam.

– Mów dalej – poprosiłem.

– Wpisałam też „coś szalonego”, ale nie wiem jeszcze, co to tak właściwie oznacza – wyznała z lekkim pobłyskiem wstydu w oczach. – Więc jeśli uznasz to za głupie…

– To nie jest głupie – wtrąciłem od razu, bo ta dziewczyna zaskakiwała mnie coraz bardziej i nagle przestałem żałować, że się do niej przysiadłem.

Miło było pobyć z kimś, kto ma głowę, by spisywać listy rzeczy „do zrobienia” i martwić się, że ktoś uzna to za głupie.

– Nie?

– Absolutnie nie – zapewniłem całkowicie szczerze. – Wydaje mi się, że to ma sens. Nie chcesz zmarnować wakacji, tylko czerpać z nich ile wlezie, a ta lista zostanie z tobą na długo i nawet po kilku miesiącach możesz do niej zajrzeć i wspominać odhaczone punkty.

Tymi słowami zasłużyłem sobie na jej szeroki uśmiech.

– Też powinieneś zrobić sobie taką listę.

– Może. – Nie chciałem psuć jej frajdy i mówić, że w moim przypadku takie spisy okazałyby się raczej niemożliwe do zrealizowania.

Kiedy odkładała notes, wiatr poruszył jego kartkami, dzięki czemu mogłem dostrzec mnóstwo zapisanych pochyłym pismem stron. To wyglądało mi na wiersze, ale mogłem się mylić, bo nie zdążyłem przyjrzeć się temu dokładniej.

Zakłopotana dziewczyna wsunęła sobie zeszyt pod udo i posłała mi słaby uśmiech.

– To wiersze? – wypaliłem. Nie udało mi się w porę ugryźć w język.

– Nie… To tylko takie… No, idiotyczne zapiski. – Zaśmiała się nerwowo i odwróciła wzrok.

Obserwowałem dokładnie jej profil oświetlony promieniami powoli chylącego się ku zachodowi słońca.

– Idiotyczne zapiski? – powtórzyłem, lekko skonsternowany.

Czemu tak bardzo upierała się przy tym, by nazywać głupim wszystko, co ma dla niej jakąś wartość?

– Nic wartego uwagi.

Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć. Jeśli Larissa w tych wierszach czy też zapiskach uzewnętrzniała to, czego nie pokazywała światu, to mogłoby się to okazać dość ciekawą lekturą.

– Może chcesz mi je… pokazać? – podsunąłem ostrożnie.

Właściwie nie istniał ani jeden dobry powód ku temu, by miała się ze mną nimi podzielić. Mimo to nie potrafiłem odpuścić, kierowany gwałtownym przypływem zainteresowania.

– O nie, nie ma mowy. – Zabrała notes i schowała go do bocznej kieszonki plecaka. – Jesz jeszcze te rogale? Bo ja już wymiękam.

Zjadła tylko jednego, więc coś mi podpowiadało, że wcale się aż tak nie najadła. Może… Może zwyczajnie wiedziała, jak głodny jestem, i subtelnie dawała mi do zrozumienia, że mogę się częstować. W domu prawdopodobnie nie udałoby mi się znaleźć niczego do jedzenia, mój portfel też świecił pustkami, więc bez dalszych namysłów sięgnąłem po kolejnego rogalika.

Siedziałem z Larissą nad wodą jeszcze z godzinę, rozmawiając o wszystkim, co niezwiązane ze szkołą i Springdale. Dawno nie czułem się tak najedzony i zadowolony. Spędzając z nią czas, zapominałem o tym, kim jestem i jak wygląda moje życie. Ta dziewczyna pozostawała tak radosna, że nawet zmarły pokusiłby się przy niej o uśmiech.

To dziwne, bo sądziłem, że poznając kogoś o znacznie wyższym statusie społecznym od mojego, zeżre mnie zazdrość, ale ona nie obnosiła się z tym, że jest „lepsza”. Ani razu nie dała mi odczuć, że powinienem ją tak traktować i że ona ma mnie za kogoś gorszego.

Teraz zmierzaliśmy do wyjścia z lasu. Prowadziła obok siebie rower, a ja trzymałem dłonie w kieszeniach wypłowiałych dżinsów i chłonąłem widok wstążek zachodzącego słońca przedzierających się przez gałęzie drzew.

– Wiesz… Jeśli to miejsce nad jeziorem jest dla ciebie bardzo ważne, a ja ci to w jakiś sposób zabieram, to wystarczy, że powiesz – rzuciła nagle, przerywając trwającą od kilkunastu minut ciszę.

– Zabierasz? – Zmarszczyłem brwi.

Okej… Miałem jej to trochę za złe, ale wiedziałem, że wcale nie powinienem. Jak zauważyła wcześniej, to nie teren prywatny, więc miała takie samo prawo do przebywania tam, jak ja.

– No wiesz…

– Nie mogę zakazać ci przychodzenia nad jezioro. – Prychnąłem.

– Po prostu pomyślałam, że może… chowasz się tam przed całym światem?

Tak, rzeczywiście, to trafne spostrzeżenie.

– Coś w tym stylu – mruknąłem. – Ale przecież nie będziemy wpadać tam na siebie za każdym razem. No i wpisałaś już kąpiel w jeziorze na swoją listę.

– Lista jest dość elastyczna, serio. Mogę przychodzić nad jezioro od innej strony i…

– Larissa – uciąłem. – Nie trzeba.

Sam poczułem się zdziwiony własnym protestem, bo przecież niecałe dwie godziny wcześniej wkurzyłem się, widząc ją nad wodą.

Uśmiechnęła się i zamilkła na jakiś czas. Teraz otaczały nas tylko odgłosy łamanych gałęzi, śpiewu ptaków i szumu wiatru poruszającego liśćmi.

Gdy dotarliśmy na sam koniec ścieżki, pomogłem dziewczynie przerzucić rower przez krzaki. Sama dość niezgrabnie się przez nie przedarła, a po chwili poszedłem jej śladem. Stanęliśmy na asfaltowej drodze. Larissa ruszyła w jedną, a ja w drugą stronę, ponieważ ona mieszkała w tej nieco bardziej zamożnej części miasta, a ja – w skrajnie biednej.

Już myślałem, że rozstaniemy się bez pożegnania, ale wtedy przystanęła w miejscu i spojrzała na mnie zza zasłony kruczoczarnych rzęs.

– Przyjaciele mówią na mnie Lori. – Wsiadła na rower.

Skonsternowany podrapałem się po policzku. Przecież nie byliśmy przyjaciółmi.

– Do zobaczenia następnym razem! – zawołała i nim zdążyłbym się obejrzeć, odjechała poza pole mojego widzenia.

Larissa Calloway kazała mi się nazywać Lori, bo tak mówią na nią przyjaciele.

Spędziła ze mną prawie dwie godziny nad jeziorem.

Wiązała ze mną swoje plany na wakacje.

I okazała się tak oszałamiająca, jak sądziłem.

Gdy wróciłem do domu i zobaczyłem palące się w kuchni światła, wiedziałem już, że lekkość, którą czułem po spotkaniu nad jeziorem, niebawem zostanie zastąpiona koniecznością stawienia czoła potworowi – mojemu ojcu.

Gdy przekroczyłem próg, w moje nozdrza uderzył odór piwa i dymu papierosowego – tę woń we własnej głowie często nazywałem zapachem rzeczywistości. Mojej rzeczywistości. Tej szarej i paskudnej.

Ściągnąłem trampki i najciszej, jak tylko mogłem, starałem się przedostać do sypialni. Aby to zrobić, musiałem przejść na sam koniec korytarza i skręcić w lewo. Jeśli szczęście mi dopisze, ojciec okaże się na tyle napruty, by nie zwrócić na mnie uwagi. Ale jeśli dopiero zaczął pić…

– Harvey?! – rozległ się lekko bełkotliwy głos zlewający się ze śmiechem drugiego mężczyzny.

Ojciec musiał zaprosić jednego ze swoich „kumpli do picia”. Czasem to robił – znajdował sobie znajomych, wyłudzał od nich kasę, a potem patrzyłem, jak ci ludzie demolują nam dom i wynoszą z niego kolejne cenne przedmioty w ramach „spłaty”. Stary schemat.

Szlag. Mogłem – czy może raczej powinienem – obrócić się na pięcie i wiać gdzie pieprz rośnie. Spędzanie nocy poza domem to dla mnie wcale nie taka dziwna sprawa. Robiłem to dość często.

– Harvey! Przecież słyszę, że wróciłeś!

Cholera.

CHOLERA.

W mojej głowie rozległ się alarm. Nawalał tak mocno i tak głośno, że rozbolała mnie czaszka.

Wyjdź.

Uciekaj.

Ratuj się.

Albo walcz.

Zrób COKOLWIEK.

Chciałbym wierzyć, że przez lata nauczyłem się żyć z ojcem i radzić sobie z jego napadami agresji, ale to nieprawda. Do czegoś takiego zwyczajnie nie da się przyzwyczaić, choćbym wmawiał sobie w każdej sekundzie życia, że jest inaczej.

Mozolnym krokiem ruszyłem przed siebie. Serce podchodziło mi do gardła, a ciało już miałem spięte, gotowe do przyjęcia ciosu.

Zatrzymałem się przed wejściem do kuchni. Przy czarnym stoliku owiniętym ceratą w kwiatki – to jedna z niewielu rzeczy zostawionych przez mamę – siedział już lekko pijany tata i jakiś brodaty gość o ciemnych oczach. Zmierzył mnie uważnym spojrzeniem i uniósł brew, jakby w jego chorej głowie już tworzył się jakiś totalnie popieprzony pomysł.

– Gdzieś ty, kurwa, był? – wycharczał staruszek, trzymając wielką łapę na butelce piwa.

Strach paraliżował mnie jak wirus. Powoli i boleśnie. Stałem tam przed nim i wiedziałem, że choćbym bardzo próbował, nigdy nie zdołam się przed nim obronić. Nigdy. Zawsze pozostawał silniejszy, zawsze był gorszy, a ja zawsze robiłem za tego słabszego i żałosnego chłopaczka, który nie może i nie potrafi oddać własnemu ojcu, mimo że ten regularnie daje mu po pysku.

Nienawidzę go.

A jeszcze bardziej nienawidzę samego siebie.

– W pracy. – Cudem udało mi się zachować neutralny ton. Jakakolwiek oznaka niepewności stanowiłaby dla niego zachętę.

– W pracy? Dużo zarobiłeś?

– Tyle co zawsze.

Przecież wiedział, ile dostaję za zmianę w warsztacie, bo regularnie kradł mi tę kasę.

– Skoczże do sklepu po kilka butelek, co? – odezwał się jego obleśny kumpel.

– Nie sprzedadzą mi. Nie mam osiemnastu lat.

– A kogo to obchodzi? – Prychnął. – Sprzedadzą. Nie cykaj, młody.

I jak niby miałem im wytłumaczyć, że tak naprawdę to nawet nie mam za co kupić im chlania? Że wcale nie poszedłem dziś do pracy, a popołudnie spędziłem nad jeziorem?

– Nie mogę – udało mi się wydusić.

Oczy faceta pociemniały z gniewu i zaczął podnosić się z krzesła, ale wtedy tata przytrzymał go za ramię. Nie bronił mnie dlatego, że mu zależało. Powstrzymał kolegę, bo wiedział, że ten chętnie spierze mnie do krwi, a wówczas ojciec straci na jakiś czas swoją skarbonkę. To znaczy mnie, bo przez większość czasu stanowiłem jedyne źródło dochodu w tym domu.

Brodaty gość niechętnie opadł na miejsce, a tata rzucił na stół kilka banknotów.

– Masz. Weź to i idź.

NIENAWIDZĘ CIĘ, ryczał głos w mojej głowie. Tak bardzo, bardzo nienawidzę…

Mimo to zabrałem pieniądze i wyszedłem do sklepu. Bolały mnie żebra i naprawdę nie chciałbym dostać w nie po raz kolejny w tym tygodniu.

Zanim opuściłem dom, usłyszałem kilka pogardliwych komentarzy.

– Po jaki chuj go u siebie trzymasz, skoro jest taki nieporadny? „Nie sprzedadzą mi…”. Co za, kurwa, nieudacznik.

– Przynosi kasę. To się liczy – odpowiedział tata.

Mój tata.

Mój. Tata.

Żaden cios w szczękę nie bolał tak bardzo, jak jego słowa. Jak te potwierdzenia, że ma mój los kompletnie gdzieś. Jak świadomość, że biologiczny ojciec gardził mną na każdy możliwy sposób. Że nie potrafił mnie przynajmniej… polubić.