MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Informatyk – klik kłamstwa, klik grozy. Część 2. Konrad - ebook
Wydawnictwo:
Format:
EPUB
Data wydania:
22 kwietnia 2025
Informatyk – klik kłamstwa, klik grozy. Część 2. Konrad - ebook
Nawet wytrawni agenci wywiadu gubią tropy.
Dyrektor Agencji Techniki Operacyjnej i Wywiadu major Konrad Maj poszukuje zaginionej agentki, co nie przeszkadza mu w wytężonej służbie i w zdobywaniu kolejnych awansów. W wyniku intensywnego śledztwa demaskuje spisek przeciw Gabrieli i odkrywa jej tajemnice. Giną ludzie. Lecz to wszystko nie prowadzi go do celu. Mijają lata…
Iwe Hulkon w drugiej część swej powieści ukazuje sensacyjne wydarzenia wewnątrz służb specjalnych w trudnych czasach transformacji ustrojowej lat dziewięćdziesiątych i usilnych starań polskich służb o członkostwo w NATO.
Ten tom powieści nie kończy całej historii – czytelnik znajdzie jej zakończenie w książce "Informatyk – klik kłamstwa, klik grozy", część III.
| Kategoria: | Kryminał |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8308-961-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WRZESIEŃ 1993
Nad dachami domostw zalegała aksamitna ciemność, nawet liczne gwiazdy na wypogodzonym niebie nie oświetlały asfaltowej drogi przez wieś; brakowało blasku ukrytego w nowiu księżyca, a ulicznych lamp nigdy tu nie było.
Norbert Maślak wracał z drugiej zmiany z fabryczki plastikowych doniczek i aby dotrzeć do swojego mieszkania, musiał pokonać całą długość wioski. Nie śpieszył się, nigdy się nie śpieszył do gderliwej żony i dwójki rozwrzeszczanych dzieciaków, po drodze zahaczył o przydrożny bar, czynny dopóki goście zasiadali, i w towarzystwie miejscowych smakoszy wypił dwa piwa, zaprawiane setką wódki. W rozchełstanej kurtce, z rękami w kieszeniach wlókł się wzdłuż jezdni, potykając się o przydrożne kamienie, nie czując nawet zimnej aury – pogodna noc zapowiadała jesienny przymrozek.
Zbliżała się północ, gdy dotarł do wiejskiego osiedla mieszkaniowego, na które składały się raptem dwa kilkupiętrowe bloki, oddzielone boiskiem sportowym od reszty wsi i tylko na parkingu przed nimi ustawiono dwie latarnie uliczne, oświetlające różnej marki motory i kilka samochodów.
Przechodząc obok nich, zauważył otwarte drzwiczki fiata 126p swojego sąsiada, ucieszył się, bo czasem wspólnie wypijali piwko. Podszedł tam, lecz samochód był pusty. Przymknął drzwi i rozejrzał się, wokół nie było żywego ducha. Wtem „maluch” zagrał ostrym dźwiękiem uruchomionego silnika – Norbertem targnęło, teraz zauważył otwartą tylną klapę auta, zrobił krok w tym kierunku, gdy nagle jak spod ziemi wyrosła przed nim niewielka postać. Nie zdążył o nic zapytać, dostał kopniaka w okolicę żołądka, zwinął się, cofnął o krok, jednocześnie nagła złość wypełniła jego trzewia. Prostując sylwetkę, sięgnął do ramienia osobnika, lecz zanim go dotknął, dostał cios w przedramię tak silny, że odwróciło go bokiem do napastnika, a rękę odrzuciło gdzieś poza plecy. Następne kopnięcie powaliło go na ziemię, cudem uniknął uderzenia głową o beton. Upadł na prawą rękę, pozostawiając ją pod plecami, poczuł ból w barku, a mimo to chciał się zerwać, i w tym momencie ciemna postać wskoczyła na niego niczym zwinny kot – stopa w czarnym bucie stanęła na przegubie jego lewej dłoni, przyszpilając rękę do podłoża, czubek zaś drugiego buta kopnął go leciutko w brodę, przytrzaskując język pomiędzy zębami. A za sekundę stało się to najgorsze – but zsunął się na jego szyję i lekko przycisnął krtań.
– To twoje auto?
Głos był miękki, łagodny, nie należał do dorosłego mężczyzny, a cała postać nad nim tkwiła wyprostowana, z lekko ugiętymi rękami w łokciach. Spod czarnego kaptura patrzyły w niego ciemne, błyszczące w półmroku oczy.
– Nie… – wychrypiał przerażony.
– To leż tu cicho, dopóki nie odjadę, a nawet pięć minut dłużej, wtedy nic złego ci się nie stanie.
Nie odpowiedział, patrzył w górę w jasną twarz z nadzieją, że osobnik nie zechce tupnąć i zmiażdżyć mu krtani.
– Zrozumiałeś? – Odwrócił stopę i noskiem buta trącił podbródek Norberta.
– Tak…
Drobna postać w dziwaczny sposób uwolniła go od ciężaru, zeskakując jednocześnie obiema nogami i zaraz usłyszał trzaśnięcie drzwiczek, po czym maluch zwiększył obroty silnika, ale nie zawył przy starcie. Jeszcze przez chwilę słyszał pomruk oddalającego się auta. Podniósł się z ziemi, usiadł, pomasował przyciśniętą wcześniej rękę, a później szyję. Był oszołomiony. Nie należał do mięczaków, o czym nieraz przekonała się jego żona, a jednak to zdarzenie zaskoczyło go, wytrąciło z równowagi.
Wstał, otrzepał spodnie i pobiegł do sąsiada na pierwsze piętro budynku.
– Ukradli ci samochód! – oświadczył zaspanemu mężczyźnie.
Komisariat we Wrzecinie zamykano na noc na wszystkie spusty, jednak gdy kilka pięści waliło w jego drzwi, oficer dyżurny wyszedł ospale zza wysokiego kontuaru i otworzył podwoje. Wewnątrz było jeszcze dwóch policjantów, jeden z nich przyjął zgłoszenie o kradzieży fiata 126p.
– Jak wyglądał złodziej? – dopytywali na przemian Norberta Maślaka, który sprawiał wrażenie nieobecnego duchem.
– No… wyższy ode mnie, potężniejszy, miał niesamowitego kopa… – Znowu pomasował sobie grdykę.
– Jak wyglądał?! Miał wąsy, brodę?
– Nie wiem, było ciemno, a on skrywał twarz pod kapturem – kłamał. Wstydził się przyznać, że w ułamku sekundy pokonała go drobna postać o twarzy anioła.
Nad miasteczkiem Kiercz, leżącym o sto kilometrów na południe od Wrzecina, wstawał blady jesienny świt. Kapitan Mirosław Zygiel spojrzał na zegarek. Był kwadrans po szóstej, gdy na parking przed blokiem numer 2 przy ulicy Kasztanowej wtoczyła się wolno laweta. Kapitan wysiadł ze służbowego volkswagena golfa i ręką wskazał całkowicie spalone cinquecento pod czarnymi kikutami kasztanowca. Na pierwszy rzut oka było widać, że drzewo spłonęło wraz z samochodem.
Kierowca ustawił lawetę tyłem do wraku, a z szoferki wyskoczył porucznik Arkadiusz Potempa i ze zwojem lin w dłoni podszedł zamaszystym krokiem do auta. Wciągnięcie wraku nie było proste – strawiony ogniem samochód nie miał ogumienia i gubił części karoserii. W końcu opasano je linami i zapięto do wciągarki.
Kapitan Zygiel zbierał z bruku lusterka wsteczne, wycieraczki szyb, tablice rejestracyjne, i w tym momencie spod jednej z nich wypadła metalowa pinezka. Pochylił się, wziął ją w palce i ułożył na dłoni. Nie miał wątpliwości, co to jest. Przez moment ważył krążek, spoglądając na osmalone cegły nad wybitymi szybami w oknach na parterze budynku, po czym schował go do kieszeni. Nie miał pojęcia, w co wmieszała się Lalka, wszak była na etapie pobierania nauk w Agencji Techniki Operacyjnej i Wywiadu, i nikt nie wiedział, co szefostwo zamierzało z nią uczynić w przyszłości, więc, do cholery, cóż mogło się stać?! Dlaczego spłonęło jej mieszkanie i samochód, a ona zniknęła bez śladu?
Laweta odjechała, uwożąc smętną stertę złomu, a kapitan wraz z porucznikiem nadal przyglądali się scenerii, gdzie przed dwoma dniami rozegrała się tragedia.
– Rozumiesz coś z tego? – Pierwszy odezwał się Arkadiusz Potempa. Był w dwójnasób wstrząśnięty, gdyż Lalka od początku poruszyła jego zmysły. – Bo ja nic…
– Powiedz, Arek, śledziliście ją?
– Nie, nic o tym nie wiem.
– Latem pytała mnie, czy ją podsłuchujemy, jakby miała jakieś podejrzenia.
– I?
– Co „i”?! – obruszył się. – Zgodnie z prawdą odpowiedziałem, że nie, a jednak ktoś podłożył lokalizator pod tablicę rejestracyjną w jej samochodzie. – Wydobył pinezkę i pokazał ją porucznikowi.
Arkadiusz zmarszczył brwi.
– Hm… należałoby docisnąć tego psa z komendy policji, który dopytywał ją o agenta.
– On siedzi na tymczasówce i nie sądzę, aby informacja o jej mobilności była mu do czegokolwiek potrzebna. Myślę o kimś innym. – Spojrzał badawczo w twarz porucznika.
– Szef? – zapytał Arkadiusz z nutą niepewności w głosie.
– Uhm, on jeden nie był dla niej sympatyczny i nikt nie wie, o co ją ciągle podejrzewał. Myślę, że to on ją śledził.
– Schowaj to i nikomu o tym nie mów, jeszcze pomyślą, że to major zlecił cały ten bajzel.
– A jesteś pewny, że nie on? Jest mistrzem mistyfikacji!
– Wiesz, czego jestem pewien? Zaczęła się sobota, a od środy nie ma śladu po Gabrysi. I wbrew opinii kapitana Koska, powinniśmy powiadomić majora o tym, co się tutaj stało!
– Dzwoń do niego, jeśli chcesz, ja tego nie zrobię. – Podrzucił krążek, złapał go w powietrzu i schował do kieszeni. Nie lubił się wychylać, czasem to mogło być jak sikanie pod wiatr.
Nad dachami domostw zalegała aksamitna ciemność, nawet liczne gwiazdy na wypogodzonym niebie nie oświetlały asfaltowej drogi przez wieś; brakowało blasku ukrytego w nowiu księżyca, a ulicznych lamp nigdy tu nie było.
Norbert Maślak wracał z drugiej zmiany z fabryczki plastikowych doniczek i aby dotrzeć do swojego mieszkania, musiał pokonać całą długość wioski. Nie śpieszył się, nigdy się nie śpieszył do gderliwej żony i dwójki rozwrzeszczanych dzieciaków, po drodze zahaczył o przydrożny bar, czynny dopóki goście zasiadali, i w towarzystwie miejscowych smakoszy wypił dwa piwa, zaprawiane setką wódki. W rozchełstanej kurtce, z rękami w kieszeniach wlókł się wzdłuż jezdni, potykając się o przydrożne kamienie, nie czując nawet zimnej aury – pogodna noc zapowiadała jesienny przymrozek.
Zbliżała się północ, gdy dotarł do wiejskiego osiedla mieszkaniowego, na które składały się raptem dwa kilkupiętrowe bloki, oddzielone boiskiem sportowym od reszty wsi i tylko na parkingu przed nimi ustawiono dwie latarnie uliczne, oświetlające różnej marki motory i kilka samochodów.
Przechodząc obok nich, zauważył otwarte drzwiczki fiata 126p swojego sąsiada, ucieszył się, bo czasem wspólnie wypijali piwko. Podszedł tam, lecz samochód był pusty. Przymknął drzwi i rozejrzał się, wokół nie było żywego ducha. Wtem „maluch” zagrał ostrym dźwiękiem uruchomionego silnika – Norbertem targnęło, teraz zauważył otwartą tylną klapę auta, zrobił krok w tym kierunku, gdy nagle jak spod ziemi wyrosła przed nim niewielka postać. Nie zdążył o nic zapytać, dostał kopniaka w okolicę żołądka, zwinął się, cofnął o krok, jednocześnie nagła złość wypełniła jego trzewia. Prostując sylwetkę, sięgnął do ramienia osobnika, lecz zanim go dotknął, dostał cios w przedramię tak silny, że odwróciło go bokiem do napastnika, a rękę odrzuciło gdzieś poza plecy. Następne kopnięcie powaliło go na ziemię, cudem uniknął uderzenia głową o beton. Upadł na prawą rękę, pozostawiając ją pod plecami, poczuł ból w barku, a mimo to chciał się zerwać, i w tym momencie ciemna postać wskoczyła na niego niczym zwinny kot – stopa w czarnym bucie stanęła na przegubie jego lewej dłoni, przyszpilając rękę do podłoża, czubek zaś drugiego buta kopnął go leciutko w brodę, przytrzaskując język pomiędzy zębami. A za sekundę stało się to najgorsze – but zsunął się na jego szyję i lekko przycisnął krtań.
– To twoje auto?
Głos był miękki, łagodny, nie należał do dorosłego mężczyzny, a cała postać nad nim tkwiła wyprostowana, z lekko ugiętymi rękami w łokciach. Spod czarnego kaptura patrzyły w niego ciemne, błyszczące w półmroku oczy.
– Nie… – wychrypiał przerażony.
– To leż tu cicho, dopóki nie odjadę, a nawet pięć minut dłużej, wtedy nic złego ci się nie stanie.
Nie odpowiedział, patrzył w górę w jasną twarz z nadzieją, że osobnik nie zechce tupnąć i zmiażdżyć mu krtani.
– Zrozumiałeś? – Odwrócił stopę i noskiem buta trącił podbródek Norberta.
– Tak…
Drobna postać w dziwaczny sposób uwolniła go od ciężaru, zeskakując jednocześnie obiema nogami i zaraz usłyszał trzaśnięcie drzwiczek, po czym maluch zwiększył obroty silnika, ale nie zawył przy starcie. Jeszcze przez chwilę słyszał pomruk oddalającego się auta. Podniósł się z ziemi, usiadł, pomasował przyciśniętą wcześniej rękę, a później szyję. Był oszołomiony. Nie należał do mięczaków, o czym nieraz przekonała się jego żona, a jednak to zdarzenie zaskoczyło go, wytrąciło z równowagi.
Wstał, otrzepał spodnie i pobiegł do sąsiada na pierwsze piętro budynku.
– Ukradli ci samochód! – oświadczył zaspanemu mężczyźnie.
Komisariat we Wrzecinie zamykano na noc na wszystkie spusty, jednak gdy kilka pięści waliło w jego drzwi, oficer dyżurny wyszedł ospale zza wysokiego kontuaru i otworzył podwoje. Wewnątrz było jeszcze dwóch policjantów, jeden z nich przyjął zgłoszenie o kradzieży fiata 126p.
– Jak wyglądał złodziej? – dopytywali na przemian Norberta Maślaka, który sprawiał wrażenie nieobecnego duchem.
– No… wyższy ode mnie, potężniejszy, miał niesamowitego kopa… – Znowu pomasował sobie grdykę.
– Jak wyglądał?! Miał wąsy, brodę?
– Nie wiem, było ciemno, a on skrywał twarz pod kapturem – kłamał. Wstydził się przyznać, że w ułamku sekundy pokonała go drobna postać o twarzy anioła.
Nad miasteczkiem Kiercz, leżącym o sto kilometrów na południe od Wrzecina, wstawał blady jesienny świt. Kapitan Mirosław Zygiel spojrzał na zegarek. Był kwadrans po szóstej, gdy na parking przed blokiem numer 2 przy ulicy Kasztanowej wtoczyła się wolno laweta. Kapitan wysiadł ze służbowego volkswagena golfa i ręką wskazał całkowicie spalone cinquecento pod czarnymi kikutami kasztanowca. Na pierwszy rzut oka było widać, że drzewo spłonęło wraz z samochodem.
Kierowca ustawił lawetę tyłem do wraku, a z szoferki wyskoczył porucznik Arkadiusz Potempa i ze zwojem lin w dłoni podszedł zamaszystym krokiem do auta. Wciągnięcie wraku nie było proste – strawiony ogniem samochód nie miał ogumienia i gubił części karoserii. W końcu opasano je linami i zapięto do wciągarki.
Kapitan Zygiel zbierał z bruku lusterka wsteczne, wycieraczki szyb, tablice rejestracyjne, i w tym momencie spod jednej z nich wypadła metalowa pinezka. Pochylił się, wziął ją w palce i ułożył na dłoni. Nie miał wątpliwości, co to jest. Przez moment ważył krążek, spoglądając na osmalone cegły nad wybitymi szybami w oknach na parterze budynku, po czym schował go do kieszeni. Nie miał pojęcia, w co wmieszała się Lalka, wszak była na etapie pobierania nauk w Agencji Techniki Operacyjnej i Wywiadu, i nikt nie wiedział, co szefostwo zamierzało z nią uczynić w przyszłości, więc, do cholery, cóż mogło się stać?! Dlaczego spłonęło jej mieszkanie i samochód, a ona zniknęła bez śladu?
Laweta odjechała, uwożąc smętną stertę złomu, a kapitan wraz z porucznikiem nadal przyglądali się scenerii, gdzie przed dwoma dniami rozegrała się tragedia.
– Rozumiesz coś z tego? – Pierwszy odezwał się Arkadiusz Potempa. Był w dwójnasób wstrząśnięty, gdyż Lalka od początku poruszyła jego zmysły. – Bo ja nic…
– Powiedz, Arek, śledziliście ją?
– Nie, nic o tym nie wiem.
– Latem pytała mnie, czy ją podsłuchujemy, jakby miała jakieś podejrzenia.
– I?
– Co „i”?! – obruszył się. – Zgodnie z prawdą odpowiedziałem, że nie, a jednak ktoś podłożył lokalizator pod tablicę rejestracyjną w jej samochodzie. – Wydobył pinezkę i pokazał ją porucznikowi.
Arkadiusz zmarszczył brwi.
– Hm… należałoby docisnąć tego psa z komendy policji, który dopytywał ją o agenta.
– On siedzi na tymczasówce i nie sądzę, aby informacja o jej mobilności była mu do czegokolwiek potrzebna. Myślę o kimś innym. – Spojrzał badawczo w twarz porucznika.
– Szef? – zapytał Arkadiusz z nutą niepewności w głosie.
– Uhm, on jeden nie był dla niej sympatyczny i nikt nie wie, o co ją ciągle podejrzewał. Myślę, że to on ją śledził.
– Schowaj to i nikomu o tym nie mów, jeszcze pomyślą, że to major zlecił cały ten bajzel.
– A jesteś pewny, że nie on? Jest mistrzem mistyfikacji!
– Wiesz, czego jestem pewien? Zaczęła się sobota, a od środy nie ma śladu po Gabrysi. I wbrew opinii kapitana Koska, powinniśmy powiadomić majora o tym, co się tutaj stało!
– Dzwoń do niego, jeśli chcesz, ja tego nie zrobię. – Podrzucił krążek, złapał go w powietrzu i schował do kieszeni. Nie lubił się wychylać, czasem to mogło być jak sikanie pod wiatr.
więcej..
