Insiders - ebook

ROZDZIAŁ 1

Nie byłam w pokoju sama.

Wyczułam czyjąś obecność tuż po zgaszeniu światła. Ziścił się koszmar każdej dziewczyny. Stało się, przydarzyło właśnie mnie, a nie komuś innemu. Mnie. W drodze z łazienki do sypialni zauważyłam kątem oka jakiś cień.

Włoski na karku stanęły mi dęba. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł dreszcz.

Ułamek sekundy, nawet mniej. Tyle miałam czasu na ocenienie, co się dzieje, zanim ktoś złapał mnie za ramię. Drugą ręką mnie zakneblował.

– Ciii!

Momentalnie przyparł mnie do ściany. Był wysoki, przewyższał mnie o kilka centymetrów, i naprawdę silny. Przeszył mnie jeszcze mocniejszy dreszcz, a napastnik pochylił głowę, by wyszeptać mi do ucha:

– Za dwie minuty włamią ci się do domu i wezmą jako zakładniczkę.

Serce zamarło mi w piersi.

Takie rzeczy nie spotykały takich jak ja. Nie byłam wyjątkowa. No dobra, to nie do końca prawda. Jedynym, co mnie wyróżniało, było niewymyślne przezwisko, które przylgnęło do mnie w podstawówce, ale to było całe lata temu. Nazywałam się Bailey Hayes, miałam dwadzieścia dwa lata i za trzy miesiące zamierzałam rozpocząć uzupełniające studia magisterskie. Matka wychowywała mnie sama, pracowała na dwa etaty w pobliskim szpitalu. Miałyśmy dziewięćdziesięciometrowy dom z trzema sypialniami, piwnicą i nędznym ogródkiem, a w nim nieukończony domek na drzewie. Urodziłam się i dorastałam na Środkowym Zachodzie. Mama i ja ledwo sobie radziłyśmy.

Ona była pielęgniarką.

Ja bystrzachą.

To wszystko, poważnie. Moja jedyna „wyjątkowa” cecha. Bystrzacha Bailey. Lipne przezwisko i nic więcej.

Wyrwało mi się piśnięcie.

On tylko mocniej mnie chwycił.

– Sza!

Zaraz umrę.

– Przestań! – Docisnął mnie do ściany. Zerknęłam na wolną rękę. Mogłam wbić mu palec w oko, ale on jakby czytał mi w myślach i też ją złapał. W mgnieniu oka się odsunął, przełożył moje ręce nad głowę i przyszpilił je zdecydowanym chwytem jednej ręki. Byłam sparaliżowana, nie potrafiłam się bronić.

– Słuchaj! – Jednocześnie warczał, wrzeszczał i szeptał. Poprawił palce, wzmacniając chwyt. – Jeżeli chcesz ujść z życiem, przestań walczyć i uważaj. Nie pozwolę im cię skrzywdzić, rozumiesz? Ale jeśli mnie wsypiesz, oboje zginiemy. Pokiwaj głową. Daj znać, że nadążasz.

Skinęłam nieznacznie.

Znowu mówił cicho.

– Przysłano mnie tu, żeby cię złapać. Arcane czeka, żebym cię wyprowadził. Jeśli tego nie zrobię, sami się tu włamią. Zapytają, czemu to tak długo trwało… –Błyskawicznie poruszył ręką i rozerwał mi przód koszuli. Ani na sekundę nie spuścił wzroku z moich oczu. – Łapiesz? Pomyślą, że cię zgwałciłem, a ty będziesz płakać.

Znowu potaknęłam.

– Będziesz skomleć.

Żaden problem. Jęknęłam już teraz, ale jego dłoń stłumiła dźwięk.

– A kiedy spróbują cię stąd wyciągnąć, zasłabniesz. Totalnie sflaczejesz, jasne? Twoje ciało stanie się twoją bronią. Nie przetrwasz, jeżeli z nimi pójdziesz. Znajdziesz się wtedy na ich terenie. Zatrzymaj ich tutaj. Zmuś ich do obrony na swoim terytorium. Czaisz? Twój dom. Twój teren. Twoja jedyna szansa na przeżycie.

Moja jedyna szansa.

Te słowa nie powinny pojawić się we mnie, ale się pojawiły.

Znowu kiwnęłam głową.

– Sflaczeć. Ciało to moja broń. – Wryło mi się to w umysł już na zawsze.

I nagle już go nie było.

Odsunęłam się od ściany. Pokój był pusty. Zerknęłam w stronę okna. W głowie zakiełkowała mi myśl, by się przez nie przecisnąć i puścić biegiem przed siebie, ale gdy tylko się pojawiła…

Trzask!

Łup.

Wyważyli kopniakiem drzwi i dom aż zadrżał w posadach.

Powinnam rzucić się do okna, ale ciągle słyszałam głos tego faceta. Miał mnie schwytać, zgwałcić.

Piętro niżej i na schodach rozległ się tupot. Miałam jedną sekundę. Sprawdzali dom. A gdzie podział się tamten facet?

Okno. Wołało mnie. Walić to, ruszyłam w jego stronę.

Zrobiłam krok i typ znowu się zmaterializował. Złapał mnie brutalnie za ramię i krzyknął:

– Mam ją, szefie!

Resztę pamiętam jak przez mgłę. Straciłam poczucie czasu.

Sflaczeć. Wyciągną mnie. Ciało to moja broń.

– To ona? – Ciężki, wojskowy bucior trafił mnie w bok. W ustach poczułam smak krwi.

– Myślałem, że jest nadziana. Tatuś jej nie utrzymuje? Przecież wszystko rozbija się o tatusia.

Mój tata? Nie miałam taty…

– Na pewno sprawdziłeś górę, Chase?

Chase. Tak miał na imię facet, który zjawił się pierwszy. Chase był moim – być może – sojusznikiem.

– No oby, a może te dwa pchnięcia mu nie wystarczyły?

Ten w wojskowych butach roześmiał się rubasznie.

– Zamknij się, Rafe. Ty, Clemin, też. – Głos Chase’a był znużony.

Ktoś poderwał mnie do góry.

Moja jedyna szansa. Moja jedyna nadzieja. Moja sąsiadka.

Z gardła wyrwał mi się mrożący krew w żyłach wrzask.

Oddychaj.

– Aaaa! Pomooocy!

Błagam, pani Jones. Niech mnie pani usłyszy.

Chase opuścił mnie z powrotem na podłogę i zamiast dłoni zobaczyłam unoszący się bucior…

Nagle…

Syreny.

Nadjeżdżała policja.ROZDZIAŁ 2

Nie zabierali mnie na posterunek. W szpitalu powiedziano, że nic mi nie jest. Ale usłyszałam też, że jestem w szoku. Padło wiele poważnych słów, których definicje znałam – jak „dysocjacja”, „minimalizacja” czy „defleksja” – więc teraz mogłam skupić się tylko na jednym. Po opuszczeniu szpitala nie pojechałam na posterunek. Znałam miasto, orientowałam się w terenie, i właśnie tam powinnam się teraz udać.

Prawda? Ale nie. Szpital został za nami – i za nami był też posterunek policji.

Wyjeżdżaliśmy z Chicago, a od miasteczka, w którym mieszkam z mamą, dzieliło nas kolejne pół godziny jazdy.

Zaraz. A może „w którym mieszkałyśmy”, czas przeszły?

Co teraz zrobi moja mama? Jak Chrissy Hayes miała zostać w domu, gdzie dopiero co mnie napadnięto i niemal porwano? Nazywałam swoją matkę różnie, czasem Chrissy Hayes, czasem Chrissy, a czasem mamą. Albo i różnymi epitetami, bo – delikatnie mówiąc – niezłe z niej ziółko. A nasza relacja, cóż, jest interesująca.

To chyba właśnie przykład defleksji.

Nic nie czułam, byłam otępiała. Powinnam sikać w gacie ze strachu, a ja tymczasem rozmyślam o tym, jak nazywam swoją matkę.

A czy ja mogłabym zostać w tym domu po tym, co się właśnie wydarzyło?

Przed powrotem na studia zamierzałam spędzić czas z Chrissy, pomóc jej w domu i zatrudnić się w pobliskim sklepie komputerowym. Ale teraz… za cholerę nie wiedziałam.

Gdy dotarło do mnie, że Chrissy może być zmuszona się przeprowadzić, przez myśl przebiegły mi setki przekleństw.

Przeszył mnie dreszcz, bo przypomniałam sobie, co się dziś wydarzyło, ale nagle skręciliśmy na jakiś podjazd i zatrzymaliśmy się przy budce strażnika. Dalszą drogę zagradzała nam olbrzymia brama.

Oficjalna sprawa policji, jasne.

Nic tu nie wydawało się oficjalne. Powiedziano mi, że zostanę zabrana do matki, ale szpital opuściłam z dwójką funkcjonariuszy. Bright i Wilson. Przedstawili mi się i wyjaśnili, że matka nie mogła spotkać się ze mną w szpitalu. Nie powiedzieli dlaczego, ale miałam iść z nimi, żeby się z nią zobaczyć.

No to poszłam.

Kilka minut później siedziałam z tyłu ich nieoznakowanego samochodu.

Teraz Bright opuściła szybę i machnęła odznaką.

– Czekają na nas.

Strażnik kiwnął głową i stuknął w przycisk. Brama się otworzyła i odsłoniła kryjący się za nią kompleks budynków. Niektóre były z ciemnoczerwonej cegły, inne wydawały się w całości zrobione z luster. Niektóre były pomalowane na czarno. Pomiędzy nimi znajdował się duży parking. Znak przed pierwszym budynkiem informował, że to Phoenix Tech, ale my pojechaliśmy dalej, minęliśmy go i stanęliśmy przed mniejszym budynkiem na drugim końcu parkingu.

Oniemiałam. Znajdowaliśmy się w głównej siedzibie Phoenix Tech.

Pragnęłam dostać się tam na staż już od piątej klasy szkoły podstawowej aż do końca licencjatu. Za każdym razem mnie odrzucali, ale ja zgłaszałam się rok w rok. Można by to nazwać desperacją, jednak wolę mówić, że to determinacja. Moim zdaniem to szlachetna cecha. Poza tym miałam też nadzieję, że pewnego dnia się nade mną zlitują. I tak się częściowo stało, bo nawet jeśli nie byłam wystarczająco dobra, żeby przemierzać ich korytarze, okazałam się wystarczająco dobra, żeby załapać się na ich fundusz charytatywny. Przyznali mi większość grantów na studiach, dzięki czemu mogłam je skończyć bez zaciągania kredytu. Przypuszczałam, że to się zmieni na magisterskich, ale się nie zmieniło. No, może trochę.

Od jesieni miałam być zatrudniona jako asystentka, co oznaczało regularną pensję, a resztę pokrywało kolejne stypendium przyznane przez Phoenix Tech.

Była to jedna z wiodących firm zajmujących się bezpieczeństwem cyfrowym na świecie. Zawsze chciałam się zajmować systemami informacyjnymi, a to w sumie blisko. Praca tam byłaby marzeniem.

– Moja mama jest tutaj? – zapytałam, gdy Bright zatrzymała samochód i wraz z Wilsonem z niego wysiedli.

Żadne mi nie odpowiedziało.

Bright zsunęła okulary przeciwsłoneczne na oczy, otworzyła mi drzwi i machnęła ręką, żebym wysiadła.

– Czas, żebyś dowiedziała się pewnych rzeczy.

– Co?

Ruszyli ku drzwiom.

Powlokłam się za nimi.

– Myślałam, że będziecie mnie przesłuchiwać.

Znowu zacisnęła usta w wyrazie dezaprobaty.

– Raczej nie. Jesteśmy tylko pośrednikami.

Szliśmy szybko długim, pustym korytarzem. Kiedy Bright dotarła do ostatniego pomieszczenia, drzwi otworzyły się przed nami od wewnątrz. Idący za nami Wilson został na korytarzu.

Bright wprowadziła mnie do środka.

Był to pokój przesłuchań, a przynajmniej tak wyglądał. Nadal nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać. Jedyne źródło światła znajdowało się bezpośrednio nad stołem stojącym pod przeciwległą ścianą i nie sięgało kątów. Po wejściu zobaczyłam, że za drzwiami stał ochroniarz. Dał nura na zewnątrz i drzwi się zamknęły.

– Kochanie?

– Mama?

W odległym kącie siedziała Chrissy Hayes, która teraz wyłoniła się z cienia. Miała potargane włosy. Ich końcówki sterczały pod różnymi kątami. Źrenice szklistych oczu były rozszerzone. Z niepokoju miała podkrążone oczy i zmarszczki wokół ust.

Moja matka była atrakcyjną kobietą. Dobrze o tym wiedziałam. W okresie dorastania przecierpiałam przez to swoje, gdy nauczyciele, listonosze, a nawet właściciele restauracji podlizywali mi się, żeby dotrzeć do niej przeze mnie. Była drobną blondynką, miała cudowne, gęste i długie włosy i nikt nie potrafił oprzeć się jej niebieskim oczom. Ale nie chodziło wyłącznie o wygląd.

Ważna była również jej osobowość: Chrissy Hayes czasami potrafiła być twarda jak stal, a czasami była kapryśną słodką idiotką. W dodatku rozrywkową. Nie przepuściła okazji do zabawy i przygody. Często podkreślała, że to jej życiowe motto, ale w obecnym stanie widywałam ją rzadko.

Teraz wyglądała jak przeciągnięta przez wyżymaczkę. Jak wrak człowieka.

Ścisnęło mi się serce. Ból przebił się przez ścianę otępienia.

Ja stanowiłam niemal dokładne jej przeciwieństwo, miałam miodowobrązowe oczy i czarne włosy. Były tak ciemne, że chwilami aż wpadały w niebieskie tony, które raz było widać, a kiedy indziej nie. Fryzjerki pytały, jakich farb używam, ale to była sama natura. Dawniej ich nie cierpiałam, ale w końcu je polubiłam, tak samo jak dziwactwa mojego mózgu.

Miałyśmy podobną budowę. Obie byłyśmy niskie, ale przez te kilka dodatkowych centymetrów miałam wrażenie, że nad nią góruję.

– Och, skarbie. – Podeszła do mnie pospiesznie i przytuliła moją głowę do swojej szyi, otaczając mnie swoją flanelową koszulą. Zaczęła głaskać mnie po włosach i plecach. Zadrżała. – Tak się martwiłam. – Oparła głowę na moim ramieniu, a potem pocałowała mnie w czoło. Odsunęła się nieco i założyła mi włosy za uszy, okalając nimi twarz. Zmierzyła mnie wzrokiem, kręcąc głową i przygryzając wargę. – Tak mi przykro, że cię to spotkało.

Położyłam jej dłonie na ramionach.

Miała na sobie obcisłe dżinsy z wszytymi cekinami, więc lekko się skrzyły. To były spodnie, które zakładała na randki. Koszula zresztą też. Była rozpięta, pod nią widniała biała koszulka.

– Wydawało mi się, że wczoraj miałaś mieć dyżur – powiedziałam bezbarwnym głosem. Nie. To wciąż była ta sama noc. – To znaczy dzisiaj. Wcześniej – poprawiłam się. Chryste. Która to godzina? – A ty byłaś na randce.

Skrzywiła się, nadal przygryzając dolną wargę.

– Tak, ale czy to teraz takie ważne? Kochanie, prawie zostałaś porwana.

Detektywka Bright odchrząknęła i zbliżyła się do stołu.

– Możecie porozmawiać później. Najpierw musimy omówić kilka rzeczy.

Zajęłam jedno z miejsc najbliżej ściany.

– Zazwyczaj nie kłamiesz na temat randek. – Ale był taki jeden facet, o którym na bank by skłamała. – Spotkałaś się z Chadem Haskellem? – Nie lubiłam go. Ten typ nikomu nie powinen się podobać. – On pobił mamę Simone Ainsley, pamiętasz?

Chrissy przewróciła oczami i machnęła ręką.

– Oj, daj spokój. Przyjaźniłaś się z tą dziewuchą całe cztery miesiące w drugiej klasie ogólniaka. Kłamała jak najęta. Wściekłaś się, bo zadawała się z tobą wyłącznie po to, żeby umówić się z Bobbym z twojej grupy dyskusyjnej.

– Mamo, poważnie. – Aż się zagotowałam. – Poza tym to nie była grupa dyskusyjna, tylko kółko komputerowe, a… – Zobaczyłam wyraz twarzy detektywki. – A ona nie wykorzystała mnie do tego, żeby się umówić z Bobbym Riggsem, tylko z jego bratem, któremu dawałam korki, bo w przeciwieństwie do Bobby’ego, Brian Riggs nie był najbystrzejszym futbolistą w szkolnej drużynie.

Chrissy próbowała się nie uśmiechnąć.

– A ty się w tym Brianie bujałaś, prawda?

Opadłam na oparcie krzesła.

– Chodzi mi o to, że kiedy przyjaźniłam się z Simone, ona opowiedziała mi o tym, że Chad Haskell pobił jej mamę. Nie spotykaj się z nim. Wierz mi, z naszych dwóch głów to moja niczego nie zapomina. Nigdy.

Zmiękła.

– Wiem, kochanie.

Wyczułam jednak, że nadciąga „ale”…

– Ale – dodała – on ma kręgielnię. W każdy weekend mogłabyś grać tam za darmo w kręgle.

Zaczęło się. Rozpoczęłyśmy podróż po krainie fantazji Chrissy Hayes. Czasami pozwalała mi ją odwiedzać.

– Mogłabyś w każdy piątek przyprowadzać tam swoich znajomych! Albo, ej! Mogłabyś napisać mu od nowa cały system. Założę się, że zatrudniłby cię jako swój osobisty dział IT.

Naprawdę o tym rozmawiałyśmy? Tutaj? Moja mama umawiała się z Chadem Haskellem po to, żebym ja mogła w piątkowe wieczory grać za darmo w kręgle?

Potarłam czoło. Zaczynała mnie boleć głowa. Chad Haskell omotał Chrissy Hayes. Chrady. Tak się powinna nazywać ta para.

Od tej pory mogłabym nazywać matkę po prostu Chrady.

Chrady zwróciła się do detektywki Bright.

– Zna pani osiągnięcia mojej córki? Przyznano jej mnóstwo prestiżowych stypendiów, a teraz dostała się na Hawking. Będzie tam robić magisterkę.

– Prawdę mówiąc… – Bright gestem wskazała Chrissy ostatnie wolne krzesło obok mnie i wreszcie wszystkie siedziałyśmy. Przemawiała rzeczowym tonem. – Właśnie dlatego się tu znalazłyście.

No, nieźle.

Faceci, którzy chcieli mnie porwać, aroganccy gliniarze, którzy ciągle mnie ponaglali, fakt, że moja mama znajdowała się już w tym pomieszczeniu, a nie na posterunku – wszystko zaczęło składać się do kupy.

Mama była zdruzgotana, ale wzdychała za mrzonką, która miała nigdy się nie ziścić. Martwiła się, ale nie była zdezorientowana.

Zmarszczyłam brwi, próbując to zrozumieć.

– Te typy chciały mnie z konkretnego powodu. – Nie byłam pewna, czy odważę się spojrzeć w bok, ale… – Nie pamiętam całego zajścia, jednak wspomnieli o moim ojcu.

Chrissy wzięła głośniejszy wdech.

A ja byłam spięta. I to bardzo. Co to miało znaczyć? W końcu podniosłam na nią wzrok.

– Wspomnieli o moim tacie.

Nie patrzyła na mnie. A to mi wiele powiedziało, może nawet zbyt wiele.

Ściszyłam głos.

– Powiedziałaś, że był w wojsku i zmarł za granicą.

Zacisnęła usta. I tyle.

Żołądek skręcił mi się w supeł. Ciągnęłam temat.

– Kazałaś Barneyowi opowiedzieć mi o nim. A także Pike’owi, a potem Masteronowi.

I jeszcze kilku kolegom z Veterans of Foreign Wars. Zaczęłam sobie przypominać, jak wiercili się na krzesłach, jak posyłali sobie spojrzenia, nie wiedząc, że je zauważam. Jak nieznacznie wykrzywiali usta, jakby nie czuli się z tym komfortowo, i jak obserwowali mamę, gdy była z nami w jednym pomieszczeniu.

Pamiętam, jak przekonywała mnie, że nie znajdę jego nazwiska w żadnej ogólnodostępnej bazie danych, bo znajduje się w tajnych aktach. Mówiła, że był skłócony z rodziną. Nie miałyśmy jego zdjęć, bo podobno zniszczyła wszystkie w napadzie złości, gdy go opłakiwała. W gablotce trzymała złożoną flagę.

Detektywka oparła się o krzesło, przyciągając naszą uwagę. Zaplotła ramiona na piersi. Zmierzyła moją mamę spojrzeniem, niemal całkiem odwracając się w jej stronę, po czym opuściła ramiona.

– Jesteś bardzo bystra, Bailey.

Nie dając mi szansy na przetrawienie tego stwierdzenia, ciągnęła dalej.

– Zostałaś tu sprowadzona, bo ci faceci nie chcieli, żebyś pracowała nad pewnym kodem. Próbowali cię porwać.

Zaczęłam dodawać dwa do dwóch. Bright milczała. Minęła sekunda.

Usiłowanie porwania.

Bright przeniosła spojrzenie na moją matkę.

Wspomnieli o moim ojcu.

Chrissy spuściła głowę i wbiła wzrok w kolana.

Bright ponownie zacisnęła usta z niezadowoleniem.

Znajdowałyśmy się w Phoenix Tech.

– Dlaczego siedzimy właśnie tutaj? – Miałam zachrypnięty głos. – Dlaczego nie na posterunku? Dlaczego nie gdzieś indziej?

Bright czekała. Wiedziała, że poskładam wszystko w spójną całość.

Wszystkie te stypendia… Sposób działania mojego mózgu. Pamięć fotograficzną ma zaledwie od dwóch do piętnastu procent dzieci, a jeszcze mniej osób zachowuje ją po okresie dojrzewania, i ja właśnie należałam do tych wyjątków. I znałam jeszcze jednego takiego człowieka. Jego twarz i nazwisko widniały dosłownie wszędzie: na stronach internetowych, okładkach czasopism, w programach dokumentalnych.

Miał ciemne włosy; na niektórych zdjęciach wyglądały, jakby połyskiwały w nich niebieskie tony. Takie szczegóły mogłyby mi umknąć, ale znałam się na komputerach i ten mężczyzna w czasach szkolnych był moim idolem. Miałam obsesję na punkcie gromadzenia jak największej wiedzy o nim – o innym geniuszu komputerowym, który pracował dla rządu i zarządzał imperium specjalizującym się w cyberbezpieczeństwie. Imperium figurującym na liście Fortune 500.

Coś w moim umyśle się odblokowywało.

Klik.

Klik.

W końcu z ostatnim kliknięciem wszystko wskoczyło na swoje miejsce.

Bright przerwała ciszę.

– Wybrano cię na cel, ponieważ twoim ojcem jest…

Otworzyłam usta i w tym samym momencie obie wypowiedziałyśmy jego nazwisko.

– Peter Francis.

Peter Francis był prezesem w Phoenix Tech.ROZDZIAŁ 3

Detektywka przemawiała głosem wypranym z emocji, niemal zimnym.

– Jestem tu z moim partnerem w ramach osobistej przysługi dla twojego ojca. Już z nim kiedyś pracowaliśmy i znamy twoją sprawę.

Ojciec. Miałam ojca. Nie tego, którego znałam z opowieści, tylko zupełnie innego. Kogoś nowego. Potężnego. Nic dziwnego, że chciał zachować ostrożność.

W kącie pomieszczenia dostrzegłam wycelowaną w nas kamerę.

Bright odchrząknęła.

– Znalazłaś się tutaj, bo musimy cię chronić.

– Przed czym?

Nie odpowiedziała, tylko obserwowała mnie przez moment, po czym przeniosła spojrzenie na moją matkę.

Nie byłam w stanie zrobić tego samego. Nie mogłam na nią patrzeć. Gdybym to zrobiła, gdybym się do niej odezwała, straciłabym panowanie nad sobą.

Okłamywała mnie. Przez cały ten czas.

Chrissy Hayes dobrze mnie wychowała. Nauczyła mnie, że przemoc jest zła, chyba że działa się w samoobronie. I chociaż w tej chwili czułam się, jakby ktoś mnie atakował, byłam zbyt zszokowana, żeby zrobić cokolwiek poza trwaniem na miejscu i udawaniem, że wszystko w porządku.

Ale.

W mordę jeża.

Peter Francis.

– Skarbie. – Chrissy wiedziała, że musi się w końcu odezwać. Trzeba jej przyznać, że ma niezły instynkt samozachowawczy. Zaczęła cichym głosem, udając zawstydzenie.

Odpowiedziałam również niezbyt głośno i ochryple, patrząc w inną stronę.

– W czwartej klasie dostałam od ciebie mój pierwszy numer „Computer Weekly”. To miał być prezent pod choinkę, ale znalazłam go wcześniej, a ty mi go od razu dałaś. Zamówiłaś go specjalnie z UK. – Pamiętałam gładką okładkę czasopisma, jego ciężar i to wrażenie, że rozstąpiły się chmury i rozległ głos anielskich chórów. – Był tam o nim artykuł. Dwunastego listopada. – Przed oczami stanęło mi jego zdjęcie, jego całkiem czarne włosy i równie miodowobrązowe oczy jak moje, tyle że przesłonięte okularami. – Mogę ci podać nazwisko autora tego artykułu i podtytuł. „Geniusz komputerowy Peter Francis”.

– Skarbie.

Jeszcze nie skończyłam. W zasadzie to dopiero zaczynałam. Mój głos przypominał ton Bright, był monotonny i pozbawiony emocji.

– Mam dwóch stryjów. Jednego w Kalifornii, drugiego w Nowym Jorku. Obaj pracują w oddziałach Phoenix Tech. Mam czworo rodzeństwa stryjecznego w Kalifornii, a stryj z Nowego Jorku ma jedno dziecko. Mam dwóch przyrodnich braci i jedną przyrodnią siostrę. Peter Francis ma posiadłość na przedmieściach Chicago, w Ashwick, godzinę drogi od mojego domu.

W końcu musiałam na nią spojrzeć.

Mama wbijała wzrok w kolana i szarpała mankiety rękawów. Odetchnęła i podniosła głowę. Nadal milczała.

W porządku. Ja mogłam ciągnąć.

– Powiedziałaś, że kiedyś dla niego pracowałaś. – Byłam w piątej klasie. Powiedziała mi to przez telefon, gdy zapytałam, czy mogę dołączyć do kółka komputerowego na zajęcia pozalekcyjne. – Niemal się posikałam, kiedy to usłyszałam.

– W czasie studiów pielęgniarskich zajmowałam się jego matką. W Saint Louis.

– Zapytałam cię, czy poznałaś go osobiście. – Wraz z ciśnieniem podniósł mi się głos. – Zapytałam cię o to wprost. A ty powiedziałaś, że nie!

– Nie powiedziałam tego… – Szybko odwróciła wzrok, bo dobrze wiedziała, że tak właśnie było.

– Dobra. Chwila przerwy. – Detektywka uniosła dłoń. Miała skrzywiony wyraz twarzy. – Krzyczysz.

Nie zauważyłam. Miałam to gdzieś.

W podaniu na studia pisałam o swoim ojcu, o tym, który okazał się cholernym kłamstwem. Myślałam, że służył w wojsku i chciałam na swój sposób okazać mu szacunek. A to wszystko okazało się kłamstwem.

Spokój. Musiałam zachować spokój. Spokój świadczył o dojrzałości. Miałam dwadzieścia dwa lata. Mogłam być spokojna.

Walić to. Nie mogłam.

Wyrzuciłam ręce w powietrze i wstałam, odsuwając z impetem krzesło.

– O czym jeszcze mi nakłamałaś?

– O niczym! – Chrissy też zerwała się na równe nogi, unosząc dłonie w obronnym geście. – Przysięgam. O niczym. To było…

Zamarłam. Wszystko zamarło. Czułam, jak w piersi dudni mi serce.

– No? Co to było? – Wysunęłam głowę do przodu. Przeniosłam ciężar ciała na palce, odrywając pięty od podłogi. – No co?

– Nic. – Jej chwilowy zapał do walki minął. Skuliła się w sobie i opadła na krzesło. Oparła łokcie o stół i ukryła twarz w dłoniach. – Tak mi przykro, Bailey. Naprawdę. Ja… – Zdusiła następne słowo i spojrzała na mnie udręczonym wzrokiem.

Odwróciłam głowę. Nie chciałam patrzeć na jej męczarnie. Jej!

Wykrzywiłam twarz ze złości. Miałam prawo być zła. Nie znałam swojej rodziny, nie wiedziałam o jej istnieniu, a wszystko przez decyzję Chrissy. Nie moją. Czy on…? Nie, nie, nie. Myśli gnały jak szalone, kotłowały się w głowie, byłam przytłoczona.

Odwróciłam się gwałtownie.

– Muszę stąd wyjść. Nie mogę myśleć…

Drzwi otworzyły się i wszedł przez nie detektyw Wilson.

Zrobiłam krok w bok i sięgnęłam do klamki, żeby złapać ją, gdy on już ją puści.

Jednak tego nie zrobił. Zamknął drzwi za sobą i stanął przed nimi. Złączył dłonie przed sobą.

– Nie wyjdziesz z tego pokoju.

Mama westchnęła i zabrała głos.

– Wypuśćcie ją. Musi sobie trochę pochodzić. Niedługo wróci i na osiemdziesiąt procent pytań będzie już znała odpowiedź.

Wilson zareagował spleceniem rąk na piersi. Spojrzał mi prosto w oczy.

– Siadaj. Musisz podjąć decyzję, zanim przekażemy cię dalej.

Decyzję? Musiałam się stąd wydostać. Potrzebowałam powietrza i przestrzeni, ale potrzebowałam też odpowiedzi.

Popatrzyłam prosto na mamę.

– Zostanę… – sekunda przerwy – jeżeli ona odejdzie.

Chrissy opadła szczęka.

– Bailey…

Zwykle nie byłam ani zimna, ani wściekła. Lubiłam żartować. Dowcipy były wprawdzie kiepskie, ale to mnie charakteryzowało. Nastał już wczesny poranek. W domu zaatakowano mnie zeszłej nocy. Miałam wrażenie, że wydarzyło się to wieki temu. Do szpitala zabrano mnie o 4.18 rano. Dwie kolejne godziny minęły mi na czekaniu i badaniach. Kolejna, zanim mnie wypuścili, i ostatnia, żeby tu dotrzeć.

I nagle uderzyło mnie, dlaczego tu jesteśmy.

Wszystko – wszystko co się wydarzyło po próbie porwania – było dla niego.

Wtedy przeniosłam wzrok na kamerę.

On mnie obserwował.

– Musisz już iść, mamo – wypaliłam.

Poszła.ROZDZIAŁ 4

Potem wszystko wydarzyło się jednocześnie.

Zabrzęczał telefon Bright. Skinęła na swojego partnera, a on znowu otworzył drzwi.

Nie wiem, kogo się spodziewałam. Może wracającej Chrissy, może ojca, który postanowił poznać mnie osobiście, ale na pewno nie mężczyzny, który wszedł do środka. Jeśli w ogóle zasługiwał na miano mężczyzny, bo wyglądał bardzo młodo, jakby był zaledwie kilka lat starszy ode mnie. Chociaż nie. Po zastanowieniu doszłam do wniosku, że miałam rację. Był rasowym mężczyzną. I to seksownym.

Oczy miał w kolorze koniaku, włosy niemal równie ciemne jak moje, silną linię szczęki. Usta wydatne i bardzo kuszące. Kości policzkowe wysokie i pięknie wyrzeźbione. Szerokie, wyraźne barki oraz szczupłą, atletyczną sylwetkę.

Nie miał ani grama tłuszczu.

Gapiłam się na niego, choć nie powinnam, ale się gapiłam i robiłam w myślach obliczenia. Facet był napakowany. I hipnotyzujący.

Miał moc i władzę i dobrze wiedział, jak ich używać.

Wszedł do pomieszczenia, jakby należało do niego, jakby tu był przez cały czas, a wszystko i wszyscy mu podlegali, chociaż jeszcze o tym nie wiedzieliśmy.

Pokój jakby się do niego przysunął. Powietrze zrobiło się naelektryzowane, a atmosfera się ożywiła.

Bright i Wilson wyprostowali się i ściągnęli łopatki.

Jego pojawienie się wpłynęło nie tylko na nich.

Na mnie nawet nie spojrzał, ale czułam na sobie jego uwagę. Miałam wrażenie, że gdybym poruszyła choćby pasmem włosów, on by o tym wiedział. Wnętrzności wywróciły mi się na lewą stronę, bo niezależnie od tego, kim był ten facet, poczułam się jego własnością i wcale mi się to nie podobało.

Robiło mi się coraz cieplej. Wewnętrzny ogień przybierał na sile. Zaschło mi w gardle.

Samo jego wejście wystarczyło, żeby moje już i tak pobudzone nerwy przeszył prąd. Skinął głową funkcjonariuszom, a oni odpowiedzieli tym samym.

Po podłodze zgrzytnęło krzesło. Zastukały obcasy i po detektywach nie było już śladu. Drzwi zatrzasnęły się za nimi z hukiem.

Uderzyło mnie tempo tej wymiany, mocno, prosto w mostek, i nagle poczułam, że w gardle mam gulę. Nie byłam pewna, czy to z nerwów, czy z podniecenia.

W pokoju zostaliśmy tylko ja i on. Sam na sam. I nagle uderzyło mnie coś jeszcze. To nie mój ojciec obserwował mnie przez kamerę. To był ten facet.

Kto to jest?

To on siedział po drugiej stronie kamery. Czułam to, włoski na karku stanęły mi dęba. Przeszły mnie ciarki, jakby po moim ciele przebiegły mrówki, przez co poczułam więcej. Po prostu… więcej.

I nie byłam pewna, czy to „więcej” mi się podoba.

Mężczyzna spojrzał prosto na mnie i przygwoździł mnie tym do podłogi.

W końcu się odezwał.

– Nazywam się Kashton Colello, jestem współpracownikiem twojego ojca. Nie, twoja matka o mnie nie wie, ale ja wiem, kim jesteś. Wiem, co przytrafiło ci się w nocy i mam ci przedstawić dwie możliwości. Możesz odejść ze mną, poznać ojca i rodzeństwo, albo zniknąć wraz z matką w ramach programu przypominającego ochronę świadków. – Przerwał, na jedną sekundę. – Chodź ze mną i poznaj ojca albo zniknij z matką. – Uniósł kącik ust w złośliwym uśmieszku. – Twój wybór.

Sekunda.

Dwie.

Patrzyłam tak na niego, stojąc przy stole, przy którym on siedział, i poczułam się tak, jakby zdzielił mnie po twarzy.

Wystarczyły dwie sekundy, żebym znała swoją odpowiedź. I już.

Zrobiłam krok do przodu, oparłam dłonie na stole, nachyliłam się do niego i wycedziłam:

– Pieprz. Się.

Dostałam dwadzieścia cztery godziny. Dzień i noc na podjęcie decyzji. I tyle.

Pan Kashton Z Kijem W Dupie Colello nawet nie przejął się moją zniewagą. Jego twarz pozostała całkowicie niewzruszona. Kiwnął głową.

– Dobrze. Twoja matka jest na zewnątrz, czeka w SUV-ie. Zawieziemy was do pobliskiego hotelu. Decyzję podejmiesz jutro rano.

Decyzję.

Chciałam pokazać mu środkowy palec i niemal to zrobiłam. Już podnosiłam rękę, gdy znowu odezwał się tym cholernie zimnym głosem.

– Już wcześniej doszło do podobnych prób.

Przedtem miałam wrażenie, że mnie spoliczkował, a teraz, że zdzielił pięścią. Mocno. Prosto w brzuch.

Nie czekał, aż to przetrawię, tylko ciągnął tym w chuj zimnym głosem.

– Próbowali porwać twojego ojca. Nie udało im się. Podwoiliśmy ochronę. Wzięli na cel twoje rodzeństwo. Dwa razy byli blisko. Potroiliśmy ochronę. – Krótka przerwa. – Teraz interesują się outsiderami, tymi, którzy nie są chronieni.

To byłam ja.

Outsiderka.

Wyrzutek.

Odszczepieniec.

– Najmłodszego dorwali na dziesięć minut. – Wstał. – Oto, co wiemy o ludziach tego typu. Na bank spróbują ponownie, z tym że nie obchodzą ich byłe dziewczyny ani byłe kochanki, więc twoja matka będzie bezpieczna. Ale ty już nie. Jeżeli wrócisz do Brookley, tego uroczego miasteczka, spróbują ponownie. Jeśli odejdziesz ze mną, twoja matka nie będzie musiała wywracać wszystkiego do góry nogami. Będzie mogła wrócić tu i wieść szczęśliwe życie, tyle że z dala od swojej córki, a ty dasz nam czas na wytropienie porywaczy i wyeliminowanie zagrożenia.

I tak zalazłyśmy się w SUV-ie jadącym do hotelu. Towarzyszyły nam dwa inne wielkie samochody.

Nie istniały słowa, które by to wyraziły. Dosłownie wszystko było inne.

Zerknęłam na mamę. Chrissy wyglądała przez okno z lekkim uśmiechem podniecenia. Kiedy wsiadłam, spojrzała na mnie, ale tylko stwierdziłam, że porozmawiamy później. Może brzmiało to jak warknięcie. A może burknięcie. Nie mam pojęcia. Nadal byłam wnerwiona, więc gdzieś w międzyczasie odrętwienie przeszło w tumiwisizm. Tak czy inaczej miałam wrażenie, że mamie ulżyło.

Jechałyśmy przez centrum Chicago, więc wciąż wyciągała szyję, żeby dojrzeć szczyty otaczających nas wieżowców. Rozpoznawałam ten wyraz oczu. Uznała, że teraz już wszystko będzie dobrze, widziałam, że poczuła ulgę.

Wykręciłam ręce, które trzymałam na kolanach.

W Brookley miała pracę. Wieczorami grywała w bingo w tamtejszym oddziale VFW. W miasteczku mieszkała ciotka Sarah. Chrissy była matką chrzestną dwójki mojego ciotecznego rodzeństwa. Żyli tam także moi dwaj wujkowie, dziadkowie i jej młodsza siostra – cały klan i jego przyjaciele, którzy byli też przyjaciółmi mojej matki. Owszem, dochodziło do sporów i podziałów, ale ona chciała tam mieszkać.

Mama była twarda, ciężko pracowała. Nigdy nie przyjmowała żadnej pomocy finansowej, odrzucała każdą propozycję, bez wyjątku. Poszła do szkoły dla pielęgniarek, rzuciła ją, żeby mnie urodzić, a rok później ją skończyła.

Odebrałam jej tamten rok. Jak mogłam odebrać jej coś jeszcze?

– Och! – Złapała mnie za rękę i ścisnęła. – Bailey!

Wjeżdżałyśmy na parking hotelowy. Francois Nova. To jeden z hoteli mieszczących się w drapaczu chmur, jego zdjęcia z łatwością mogły trafić na okładki czasopism. Dzień wcześniej wywarłby na mnie wrażenie. Teraz myślałam tylko o tym, że to ostatni raz, gdy widzę mamę.

„Na jakiś czas”. Tak powiedział Dupek. Potrzebował czasu. W końcu zrobi się bezpiecznie, a ja będę mogła wrócić.

Dobra. Tego będę się trzymać. Wcale nie miałam przez to wrażenia, że ktoś wyrywa mi flaki.

– Przyjechałyśmy – oznajmiła Chrissy, gdy otworzono drzwi po obu stronach SUV-a i mogłyśmy się z niego wygramolić.

Znalazłyśmy się na wycementowanym, słabo oświetlonym podjeździe. Otaczało nas sześciu ochroniarzy, większość była zwrócona plecami do nas, a jeden poszedł do drzwi prowadzących z parkingu do hotelu. Zastukał w nie i po chwili się otworzyły.

Za nimi stało jeszcze dwóch ochroniarzy i pracowniczka hotelu. A raczej dwoje pracowników. Czekała na nas kobieta z imienną plakietką przypiętą do koszuli, w ołówkowej spódnicy, z włosami ściągniętymi w kok. Za nią stał boy w kompletnym uniformie, łącznie z białymi rękawiczkami.

Kobieta zaprowadziła nas do pokoju, ale przedtem sprawdzili go ochroniarze.

Mama weszła do środka, a ja zwróciłam do nich. Obserwowali mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Kierowałam się przeczuciem.

– Pracujecie dla niego, prawda? – Nie znałam dokładnej hierarchii, ale wiedziałam, że chociaż ich głównym szefem był pewnie mój ojciec, podlegali też Dupkowi Kashtonowi.

Milczeli.

Niczego innego się nie spodziewałam.

– Dam wam odpowiedź rano i ani sekundy wcześniej.

Wśliznęłam się do apartamentu, w ogóle nie odczuwając satysfakcji. Wyjrzałam przez wizjer. Za drzwiami stali dwaj ochroniarze. Jestem pewna, że schody, a może też i winda, również były obstawione.

Chrissy wyszła z sypialni.

– Tu jest cudownie.

Taa, jasne. Cudownie.

Skierowała się do łazienki.

– Przywieźli nam ubrania… A to co? – Podniosła torebkę i rozpięła suwak. – I kosmetyki. Jest tu niemal wszystko, czego potrzebujemy, oprócz… – Przejrzała zawartość. – Nie ma tumsów. A planuję dziś wypić wino, więc refluks nie da mi żyć.

– Pewnie będą je mieli w lobby. Pójdę po nie później.

Przez resztę dnia nie mogłam się zebrać, żeby zacząć zadawać jej pytania. Może podjęłam już decyzję. Może chciałam miło spędzić ostatni dzień z mamą. A może byłam już zmęczona świadomością, że jutro nas rozdzielą, a ja nie miałam pojęcia, na jak długo. A może, tylko może, nie chciałam słuchać jej wymówek i tłumaczenia się z kłamstw wciskanych mi przez całe życie.

Nie. Po prostu chciałam spędzić dzień z mamą. Tego się trzymałam.

Zamówiłyśmy lunch. Potem kawę. Później wino. Po kolacji musiałam odetchnąć. Wymówiłam się potrzebą przyniesienia mamie leków.

Ochroniarze nie chcieli mnie puścić, ale potrzebowałam przestrzeni.

– Słuchajcie… – Nagle poczułam się wyczerpana. – Mam przeczucie, że właścicielem tego hotelu jest Peter Francis. Mam rację?

Nie odpowiedzieli. Ale tym razem też się tego spodziewałam.

– A to znaczy, że pewnie cały hotel ma monitoring. A dookoła terenu porozstawialiście ludzi. Co z kolei oznacza, że każda podejrzana osoba zostanie stąd usunięta po cichu, ale bardzo szybko. Zgadza się?

Nadal nie odpowiadali.

– Więc ryzyko zagrożenia wynikające z mojej wyprawy do lobby po leki na zgagę dla mamy nie wynosi nawet dziesięciu procent.

Nadal zero reakcji. Tylko się na mnie gapili.

– Refluks dotyka sześćdziesiąt procent dorosłych. To jakieś siedem milionów ludzi. – Cytowałam stronę internetową Healthline. – Nie idę kupić broni. Mamę czekają wymioty, jeśli nie weźmie tumsów.

Pieprzyć to.

Ruszyłam korytarzem.

– Idę, czy tego chcecie, czy nie.

Deptali mi po piętach. Miałam rację.

Przy drzwiach prowadzących na klatkę schodową na końcu korytarza stał ochroniarz, który teraz zmierzał w stronę opuszczonego przeze mnie pokoju, żeby objąć straż. Mama była bezpieczna.

Lobby było puste, gdy do niego dotarliśmy. Podłogę z marmurowych płyt pokrywał złoto-czerwony dywan, a pod przeciwległą ścianą stały czerwono-białe krzesła. Wzdłuż krawędzi kontuaru również biegło złote wykończenie, a na piętro prowadziły schody, które rozchodziły się na dwie strony wokół okazałych słupów. Ten sam dywan wyściełał także schody i piętro.

Lobby było małe, kameralne, ale robiło wrażenie. Nie zdziwiło mnie to. Nie mogło być inne, skoro właścicielem był Peter Francis.

Ruszyłam ku recepcjoniście i wtedy zauważyłam sklepik po drugiej stronie.

– Czy mogłabym prosić o doliczenie do mojego rachunku jakichś leków zobojętniających kwas żołądkowy? – zapytałam recepcjonistę.

Kiwnął głową i nawet wyciągnął ręce w stronę klawiatury, ale nagle wszystko jakby spowolniło. Już drugi raz tego dnia stało się coś podobnego.

Otworzyły się drzwi hotelu i do środka wkroczył Dupek Kashton. Tak jak wcześniej Bright i Wilson, teraz wszyscy ochroniarze się wyprostowali, ściągnęli ramiona, unieśli głowy i przycisnęli ręce do boków.

Recepcjonista mimowolnie poszedł w ich ślady. Skinął oficjalnie głową, prosty jak drut, całą sylwetką wyrażając profesjonalizm.

– Panie Colello.

Atmosfera wokół tego faceta momentalnie robiła się napięta.

Cudownie. Już byłam nim zmęczona.

Nie spojrzał na mnie, ale wiedział, że tu stoję. Zdawałam sobie z tego sprawę tak samo jak z faktu, że mam dwie ręce. Po prostu.

– Przyjechał już?

Recepcjoniście niemal poplątał się język, tak gorliwie pospieszył z odpowiedzią.

– Tak, panie Colello. Przestaliśmy też przyjmować kolejnych gości.

Pan Colello. Tak nazywał tego faceta. Ja tam nadałabym mu inny przydomek.

Pan Palant.

Złamas Kutany.

Mogłam tak dalej.

– Okej. Dziękuję.

Stałam po przeciwnej stronie lobby, między dwiema ścianami półek, które tworzyły ich sklep.

Kashton płynnie zmienił obiekt zainteresowania. Bez wahania, nawet nie zerkając na ochroniarzy, spojrzał mi prosto w oczy.

Znowu przeszły mnie dreszcze, popłynęły w dół i w górę kręgosłupa, a w brzuchu poczułam ciepło.

Pragnęłam go. I to naprawdę mocno, i, do cholery, wnerwiało mnie to. Wpieniało mnie, że to czuję, że to wiem. W dodatku jego oczy pociemniały i już wiedziałam, że on też o tym wie. Uniósł kącik ust, a mnie znowu ogarnęła ochota, żeby zakląć, bo śmieszyło go to, jak na mnie działa.

Zalała mnie całkowicie nowa fala upokorzenia. Nikt nigdy tak na mnie nie wpływał. Przenigdy.

Mężczyzna ruszył ku windzie.

Ogarnęła mnie ulga – i zarazem rozczarowanie.

Skrzywiłam się.

Ale nie, to nie był koniec. Nagle za moimi plecami odezwał się ochroniarz:

– Proszę pani, musimy opuścić lobby.

Co oznaczało, że ja też mam iść do windy.

Kashton szedł przede mną. Miałam wrażenie, że jest żywą bronią. Poruszał się z wrodzonym wdziękiem sportowca.

Przyspieszyłam i zrównałam z nim krok, ale zaraz potem zwolniłam, pozwalając się wyprzedzić. To było małostkowe. Wydawało mi się, że wszyscy wiedzą, dlaczego tak postąpiłam, ale mnie to nie powstrzymało. Nie chciałam iść z nim ramię w ramię. To by pokazywało, że jesteśmy sobie równi, a ja pragnę wejść z nim w interakcję. Gdybym z kolei deptała mu po piętach, sugerowałoby to moją uległość, jakby on był szefem, a ja jego kolejną pracownicą.

Więc szłam z tyłu, w pewnym oddaleniu. Nie chciałam wdawać się w pogawędkę, ale nie okazywałam też uległości.

I on o tym wiedział. Kącik jego ust uniósł się jeszcze wyżej.

Rozległ się sygnał dźwiękowy i drzwi windy się rozsunęły. Mężczyzna wszedł do środka, przesunął się w bok i spojrzał na mnie.

Patrzył, jak staję obok, po czym uniósł brodę, odprawiając strażników.

– Zostańcie. Ześlę wam windę później.

– Nie ma mowy. – Chciałam wysiąść, ale złapał mnie za nadgarstek.

Przeszył mnie prąd.

Dupek wciągnął mnie z powrotem i przycisnął do swojego boku.

– Co ty wyprawiasz?

Gdy tylko drzwi się zamknęły, puścił mnie, zrobił krok do tyłu i oparł się o ścianę. Znowu uśmiechnął się złośliwie, ale nie spuszczał wzroku z moich ust.

– Nie przyjechałem do ciebie. Wyluzuj.

– Sam wyluzuj. – Skrzywiłam się.

Wyszczerzył zęby.

– Co za bojowy nastrój.

Odwróciłam wzrok i próbowałam zignorować ogień, który rozpalił we mnie jego dotyk.ROZDZIAŁ 5

– Jesteś team menedżerem?

Nie miałam pojęcia, dlaczego to palnęłam. Zauważyłam też, że wcisnął guzik do penthouse’u. Zmrużył oczy i przesunął się w bok. Opuścił głowę, ale wciąż mnie obserwował.

Czekałam. I nadal nic.

– To taki żart. Większość startupów w IT ma teraz płaską hierarchię. Człowiek odpowiedzialny za wszystko nazywa się teraz team menedżerem. A ty kierujesz zespołem, prawda?

To była zniewaga. On zdecydowanie nie wyznawał zasad równości ani nie obchodziło go pozytywne środowisko pracy, które były forsowane w działach IT.

A ja byłam pasywno-agresywna.

Miałam to gdzieś.

– Co tam robiłaś?

Nie mogłam znieść tych oczu. Nadal patrząc przed siebie, oparłam ramię o przeciwległą ścianę windy.

– Leki zobojętniające dla mojej mamy.

– Chciałaś kupić tumsy?

Byłam wkurzona, a on był pod ręką, w dodatku go nie lubiłam. Poza tym próbowałam zignorować totalnie odmienne reakcje mojego ciała na jego bliskość, więc postanowiłam się na nim wyładować. Na miejscu.

Odwróciłam się do niego.

– Kim ty jesteś? Tak naprawdę?

Uśmiechnął się lekko pod nosem i oparł się drugim ramieniem o tył windy. Stał przez to przodem do mnie.

– Wydawało mi się, że team menedżerem.

Bawiło go to. A nie powinno, bo tylko pogorszyło sprawę.

– Przestań. Powiedziałeś, że jesteś współpracownikiem mojego oj… Petera. Jesteś gdzieś u szczytu władzy, ale kim dokładnie? Szefem ochrony?

Zacisnął usta, ale mimo to wydawało mi się, że stara się nie roześmiać.

– Jakimś ochroniarzem na wyższym szczeblu?

Potarł szczękę dłonią.

Śledziłam ruchy tej dłoni, co było błędem.

Zaschło mi w ustach.

– Można powiedzieć, że zajmuję się pewnego rodzaju konsultacjami.

– I konsultujesz dla niego? Z nim? W jego sprawach?

W jego oczach, którymi wpatrywał się we mnie niemal równie intensywnie, jak ja go maglowałam, pojawiła się dezorientacja.

– Co ty robisz, Bailey?

Kurna. Wypowiedział moje imię w taki sposób, że krew zaśpiewała mi w żyłach. Uciekłam spojrzeniem.

Zbliżaliśmy się na górę i do moich uszu zaczęły docierać dźwięki muzyki. Im bliżej byliśmy, tym robiły się głośniejsze. Parę pięter od celu były już tak donośne, że nie zrozumiałam, co mówi Kashton. Gdy dotarliśmy do celu, słyszałam już wyłącznie bas i kocią muzykę, wokalista raz po raz wywrzaskiwał to samo słowo.

Drzwi się rozsunęły i zrobiło się jeszcze gorzej.

Kashton zerknął na mnie. Nie pożegnał się, nie pomachał, nawet nie uśmiechnął się pod nosem. Po prostu wysiadł i ruszył przed siebie.

No dobra. Nie było tam korytarza. Winda otwierała się od razu na pokój.

Nie mogłam się powstrzymać. Wcisnęłam guzik, żeby drzwi się nie zamknęły, i zaczęłam się rozglądać jak wścibski spyware. Stojąc przy panelu z przyciskami, wysunęłam głowę na tyle, żeby choć rzucić okiem.

Kashton szedł w stronę głównego pomieszczenia i nagle zrobiło się jeszcze głośniej, jakby gdzieś wewnątrz otworzyły się drzwi. W połowie drogi minął go inny facet, nagi do pasa. Był jeszcze szczuplejszy od Kashtona, dżinsy niemal z niego spadały. Jego ciemnoblond włosy stały na sztorc i wyglądały na przetłuszczone. Przechodząc obok Kashtona, klepnął go w ramię. Podniósł oczy w ostatniej chwili i już zniknął mi z pola widzenia, po czym zaczął się cofać. Powoli, krok za krokiem. To już nie był wyluzowany chód. W końcu zatrzymał się przed Kashtonem i utkwił we mnie wzrok.

Uderzyłam plecami o ścianę, puszczając guzik, akurat w chwili, gdy Kashton odwrócił się, żeby też na mnie spojrzeć.

Wiedziałam, kim jest ten nieznajomy. Moim bratem przyrodnim z pierwszego małżeństwa Petera.

Matt Francis dość regularnie gościł na plotkarskich stronach. Mówiło się, że odziedziczy imperium Petera Francisa. Donoszono, że nie ma zamiaru zdobywać wiedzy o cyberbezpieczeństwie ani o niczym, co dotyczy komputerów. Kiedy po raz pierwszy o tym przeczytałam, tak bardzo współczułam swojemu idolowi, że dosłownie zabolało mnie serce. Jak syn geniusza i miliardera mógł nie chcieć mieć nic wspólnego z firmą ojca? Toż to bluźnierstwo.

Matt interesował się głównie imprezowaniem, pozowaniem do zdjęć z modelkami i dalszym imprezowaniem. Ostatnim skandalem zapewnił sobie obszerny artykuł na szalenie popularnej stronie plotkarskiej Camille Story. Dziewczyna była zapraszana na wszystkie imprezy bogatych i sławnych, poźniej o nich plotkowała, a jednak jakimś cudem nadal utrzymywała się w ich kręgach.

Trafiłam na ten artykuł tylko dlatego, że moja była współlokatorka wysłała mi link do niego. W tytule wiadomości napisała: „WIEM, ŻE UWIELBIASZ JEGO TATĘ! PODRĘCZ SWOJE CYBERSERDUSZKO!”.

Dopiero co wróciłam do domu po studiach i chciałam o nim poczytać. Okazało się, że uległ wypadkowi samochodowemu tuż po tym, jak pokazał paparazzi środkowy palec. Po lekturze tego artykułu czułam zazdrość. Dziwna reakcja. Przyznałam się do niej przed sobą i zaczęłam zastanawiać, dlaczego zazdroszczę bogatemu dzieciakowi jego wybryków, ale w końcu wzruszyłam ramionami i poszłam przygotować spaghetti, żebyśmy miały co zjeść, gdy mama wróci z pracy.

Kiedy dotarłam na swoje piętro, żołądek skręcał mi się na wszystkie strony.Nawet drżała mi ręka. Dopiero otwierając drzwi pokoju, przypomniałam sobie. Nie wzięłam tumsów dla mamy.