Instamama - ebook

O _INSTA­MA­MIE_

_Insta­mama_ to wspa­niała kome­dia roman­tyczna o nie­po­pu­lar­nych wybo­rach kobiet, zagro­że­niach czy­ha­ją­cych na nowo­cze­sne związki i odwa­dze do zmian. A to wszystko w skom­pli­ko­wa­nej erze Insta­grama. Boha­terką książki jest Kit Kid­ding, o któ­rej czę­sto pomy­ślisz, prze­cze­su­jąc media spo­łecz­no­ściowe!

Ash­ley Audrain, autorka best­sel­le­ro­wej – według „The New York Timesa” – książki _The Push_

Zabawna, roman­tyczna, dająca do myśle­nia – książka _Insta­mama_ poka­zuje drogę kobiety do odkry­cia swo­ich praw­dzi­wych potrzeb. Postaci wykre­owane przez Chan­tel Guer­tin są ujmu­jące i znie­wa­la­jące, a sama histo­ria rado­sna, pełna nadziei i inspi­ra­cji. Ide­alna, żeby ode­rwać się od rze­czy­wi­sto­ści, a przy tym moty­wu­jąca do speł­nia­nia marzeń.

Saman­tha M. Bailey, autorka książki _Woman on the Edge_, numeru jeden na liście naj­le­piej sprze­da­ją­cych się ksią­żek w USA

_Insta­mama_ Chan­tel Guer­tin to #Insta­Smieszna kome­dia roman­tyczna. Dow­cipna i pory­wa­jąca. Przed­sta­wia nowo­cze­sną histo­rię o miło­ści, która mile zasko­czy czy­tel­nika uro­czymi i zabaw­nymi sce­nami pierw­szych spo­tkań oraz wni­kli­wymi spo­strze­że­niami. Wspa­niała, sek­sowna, bły­sko­tliwa!
#Kocham.

Karma Brown, autorka best­sel­lera _Recipe for a Per­fect Wife_

_Insta­mama_ to list miło­sny do mojej duszy. Śmieszna do łez, sek­sowna, poru­sza­jąca powieść o miło­ści i rodzi­nie. Bły­sko­tliwa i uro­cza. Odkrywa fascy­nu­jące zawi­ło­ści życia nowo­cze­snych kobiet.

Kerry Clare, autorka książki
_Waiting for a Star to Fall_

Bły­sko­tliwa i znie­wa­la­jąca. To nowo­cze­sna opo­wieść o nie­spo­dzie­wa­nie poja­wia­ją­cych się wię­ziach mię­dzy­ludz­kich i prze­war­to­ścio­wy­wa­niu prio­ry­te­tów; ze świet­nie wykre­owaną drogą Kit do otwar­cia się na nowe, przy jed­no­cze­snym pozo­sta­niu wierną sobie.

Farah Heron, autorka książki _Acci­den­tally Enga­ged_

W tej cza­ru­ją­cej kome­dii roman­tycz­nej Chan­tel Guer­tin sta­wia pyta­nie: „A co, jeśli marka stwo­rzona przez cie­bie w mediach spo­łecz­no­ścio­wych dla pro­mo­wa­nia roz­woju oso­bi­stego, powstrzy­muje twój wła­sny roz­wój?”. Przed takim dyle­ma­tem staje Kit Kid­ding, cha­ry­zma­tyczna pro­mo­torka życia wol­nego od dzieci, kiedy zako­chuje się w znie­wa­la­ją­cym, samot­nym tacie i musi zde­cy­do­wać, czy zary­zy­ko­wać utratę swo­jego poukła­da­nego życia. Autorka przy­gląda się życiu influ­en­cerki, a jej opisy są prze­ni­kliwe i zabawne. Pozosta­wia czy­tel­nika z dyle­ma­tem, czy nie zli­kwi­do­wać swo­ich kont w mediach spo­łecz­no­ścio­wych.

Kate Hil­ton, autorka książki _Bet­ter Luck Next Time_

Chan­tel Guer­tin błysz­czy w tej dow­cip­nej i czu­łej kome­dii roman­tycz­nej, która poka­zuje, z jaką pre­sją mie­rzą się współ­cze­sne kobiety w pracy, związ­kach, macie­rzyń­stwie, i oczy­wi­ście w mediach spo­łecz­no­ścio­wych. A to z całą ple­jadą uro­czych postaci dru­go­pla­no­wych oraz przy­pra­wia­ją­cym o omdle­nia sze­fem kuchni. Chcia­ła­bym, żeby ktoś poda­ro­wał mi tę książkę, kiedy mia­łam dwa­dzie­ścia lat.

Jean Melt­zer, autorka książki _The Mat­zah Ball_

_Insta­mama_ Chan­tel Guer­tin to bar­dzo roman­tyczna i jakże aktu­alna kome­dia, z nie­ocze­ki­wa­nymi zwro­tami akcji i zgrab­nie ujętą kry­tyką prze­sta­rza­łych kon­we­nan­sów, które na­dal nas ogra­ni­czają, w tym wiecz­nie żywy dyle­mat: kariera czy macie­rzyń­stwo? A wszystko napi­sane żar­to­bli­wym, cie­płym i wart­kim języ­kiem. Prze­pyszna i do kom­pul­syw­nego czy­ta­nia!

Jen­ni­fer Rob­son, autorka best­sel­lera _The Gown_

W _Insta­ma­mie_ jest wszystko: boha­terka, z którą chcia­ła­byś się zaprzy­jaź­nić, główna postać męska, którą chcia­ła­byś na chło­paka, a do tego ple­jada postaci, dzięki któ­rym ta mądra i świeża opo­wieść o miło­ści oraz życio­wych wybo­rach jest nie­zwy­kle bły­sko­tliwa.

Dzięki Chan­tel Guer­tin śmia­łam się, omdle­wa­łam i ner­wowo prze­rzu­ca­łam kolejne strony. Ale rów­nież myśla­łam o tym, jak prze­szłość kształ­tuje przy­szłość, oraz o tym, że zmiany wyma­gają odwagi. Ide­alna dla fanów Sally Thorne i Emily Henry. Będzie­cie ją pole­cały wszyst­kim zna­jo­mym!

Marissa Sta­pley, autorka best­sel­lera _Lucky_JEDEN

Koń­czę roz­dział książki i powoli wra­cam do rze­czy­wi­sto­ści. Wstaję z ławki, chło­nąc ostat­nie pro­mie­nie wio­sen­nego słońca, wsu­wam książkę do torby i ruszam w stronę hotelu.

_No, Kit, dasz radę!_, dodaję sobie odwagi. _Jesz­cze tylko ten jeden raz i będziesz miała zali­czone w sumie dwa­dzie­ścia influ­en­cer­skich even­tów w tym tygo­dniu – to chyba rekord._ Wia­domo, że wio­sna to czas na otwar­cia, pre­zen­ta­cje nowo­ści i początki współ­pracy. A zapro­sze­nie na event Beach­da­zer gwa­ran­tuje fan­ta­styczną pla­żówkę. Obec­nie mój ideał dobrej zabawy to pój­ście do domu, zrzu­ce­nie naj­bar­dziej nie­wy­god­nych szpi­lek świata, które rezer­wuję jedy­nie na takie wyda­rze­nia, wsko­cze­nie w ulu­bioną piżamę, nala­nie sobie dużego kie­liszka wina i dokoń­cze­nie książki. Ale OK. Jest pią­tek (#Pią­tek!) i cho­ciaż te otwar­cia nie przy­no­szą kasy, to potem spła­cają się w kam­pa­niach. Muszę tylko się tro­chę pouśmie­chać, wypić kok­tajl, popstry­kać zdję­cia i podzie­lić się nimi z fol­lo­wer­sami. _Prze­cież to nie ope­ra­cja na otwar­tym sercu_, wma­wiam sobie.

Mój tele­fon wibruje.

_– Gdzie jesteś?_

Czy­tam wia­do­mość od Felo­ise, mojej agentki. Pew­nie widzi posty innych influ­en­ce­rów i boi się, że zde­cy­do­wa­łam się nie pójść na tę imprezę.

Robię zdję­cie Hotelu 6ix, pięć­dzie­się­cio­pię­tro­wego hotelu-rezy­den­cji i jej wysy­łam, opie­ra­jąc się przy tym chęci prze­wró­ce­nia oczami, bo Felo­ise doci­ska mnie ostat­nio. No cóż, robi po pro­stu to, co do niej należy. I to dla­tego jest tak roz­chwy­ty­wana. A ja sama wybra­łam taką pracę i takie życie, mogę więc mieć pre­ten­sje jedy­nie do sie­bie.

Oto ja, super­wo­man w bia­łym T-shir­cie, czar­nych cyga­ret­kach i srebr­nych szpil­kach, wma­wia­jąca sobie, że daje radę. Głowa wysoko, przy­kle­jony uśmiech. Popy­cham masywne szklane drzwi, prze­rzu­ca­jąc przez ramię moje śred­niej dłu­go­ści brą­zowe włosy.

Lobby Hotelu 6ix przy­po­mina jaski­nię – wykoń­czone w ciem­nym drew­nie, zim­nym metalu i lśnią­cych kafel­kach. Po lewej stro­nie cze­kają usta­wione w rzę­dzie asy­stentki. Stoją według wzro­stu, jak matrioszki, z pod­kład­kami do pisa­nia w rękach, błysz­czą­cymi uśmie­chami i wło­sami uło­żo­nymi w stylu pla­żo­wym. Mają na sobie białe sukienki, oku­lary prze­ciw­sło­neczne i torby pla­żowe prze­wie­szone w zgię­ciu ręki.

– Cześć, Kit! – zwraca się do mnie śpiew­nym gło­sem jedna z nich. – Jesteś!

Usi­łuję przy­po­mnieć sobie jej imię. _To Ema­line_, uświa­da­miam sobie, kiedy ta odha­cza mnie na liście, po czym pro­wa­dzi do lustrza­nej ściany z win­dami. Jedziemy na czter­dzie­ste pię­tro, roz­ma­wia­jąc o niczym. Wysia­damy w olbrzy­miej sali z oknami od pod­łogi do sufitu, dają­cymi per­spek­tywę nie­mal trzy­stu sześć­dzie­się­ciu stopni na Toronto: CN Tower, OVO Cen­tre, w któ­rym koszy­kówkę tre­nuje dru­żyna Rap­tors, no i wyspy, które są ulu­bio­nym miej­scem let­nich wypraw wszyst­kich, poza mną.

Byłam już w tej sali przy oka­zji trzech innych even­tów, ale wciąż zachwyca mnie ten widok na pano­ramę mia­sta. Na dzi­siaj sala została cał­ko­wi­cie prze­kształ­cona i przy­po­mina kom­pleks pla­żowy. Cho­ciaż widzia­łam już z milion trans­for­ma­cji pomiesz­czeń, ta robi na mnie wra­że­nie: na kilku oknach poja­wiły naklejki foto­gra­ficzne z nie­któ­rych państw, na ich tle można sobie zro­bić „zdję­cie z Bali” albo z Taj­lan­dii czy z Austra­lii. Pod­łogę pokryto grubą war­stwą pia­sku, na któ­rym poroz­sta­wiano leżaki i para­sole oraz poroz­rzu­cano piłki pla­żowe.

– Tu możesz ode­brać swoją torbę pla­żową – mówi Ema­line, pro­wa­dząc mnie do usta­wio­nych w rzę­dzie sło­mia­nych koszy­ków z frę­dzel­kami, płó­cien­nych toreb w paski i tore­bek w jasnych kolo­rach z neo­no­wymi rącz­kami. Wszyst­kie są śliczne, z sen­ten­cjami w stylu: „Wszystko mogę, nic nie muszlę!” i „A może nad morze!”. Wybie­ram pasu­jącą do mojego stroju torbę w biało-czarne paski z napi­sem: „Żyj na fali!”. Zaglą­dam do środka. Jest w niej wszystko, czego potrzeba na plażę: japonki, ręcz­nik, oku­lary prze­ciw­sło­neczne, kape­lusz i – gwóźdź pro­gramu – lokówka od Beach-dazer. Zawar­tość robi wra­że­nie. Gdy­bym miała dwa­dzie­ścia lat, pew­nie cie­szy­ła­bym się z tych zaba­we­czek przez długi czas, ale teraz zasta­na­wiam się, czy naprawdę potrze­buję nowej lokówki, ręcz­nika i oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych. Prze­cież to wszystko mogła­bym kupić w skle­pie, nie poświę­ca­jąc na to tyle czasu, ile na ten event. No i na ręcz­niku nie byłoby logo Beach­da­zer.

– Czy te domki pla­żowe nie są fan­ta­styczne? – Ema­line poka­zuje odle­głą ścianę, na któ­rej stwo­rzono pół tuzina jasnych dom­ków pla­żo­wych.

Domki nie są praw­dziwe, nie można do nich wejść, są tylko dla ozdoby. I na potrzeby Insta­grama, żeby dać influ­en­ce­rom moż­li­wość wyboru wła­ści­wego tła_._ Ale wyglą­dają bar­dzo reali­stycz­nie. A jeśli komuś nie odpo­wia­dają, bo potrze­buje wię­cej natu­ral­nego świa­tła, na przy­kład foto­gra­fowi, któ­rego nie stać na wła­sne prze­no­śne oświe­tle­nie, to znaj­dzie on tutaj ścianę z mro­żo­nego szkła, usta­wioną bli­sko jed­nego z dużych okien. Zresztą jest tu wszystko.

– Jeśli potrze­bu­jesz się prze­brać, przy win­dach są toa­lety – mówi Ema­line. – Są też sto­iska fry­zjer­skie, gdzie możesz sobie zro­bić fry­zurę na „Beach­da­zer” – wkłada pod­kładkę do pisa­nia pod pachę, żeby zro­bić w powie­trzu znak cudzy­słowu. – A potem czę­stuj się jedze­niem i drin­kami. Wspa­nia­łej zabawy i wielu uda­nych zdjęć. Nie mogę się docze­kać, żeby zoba­czyć, jak będziesz wyglą­dała! – klasz­cze z eks­cy­ta­cji, a potem podaje mi różową kar­teczkę. – To jest lista hasz­ta­gów, żebyś nie zapo­mniała.

Patrzę na kartkę: #życie­to­be­ach­da­zer, #napla­że­da­zer, #pla­żo­we­wło­sy­mam­tog­dzieś.

Ema­line prze­pra­sza mnie i zaczyna swoją śpiewkę od nowa, pod­cho­dząc do innej kobiety, która wła­śnie weszła do sali z dużą czarną torbą prze­wie­szoną przez ramię. Podąża za nią foto­graf, dwu­dzie­sto­pa­ro­letni, szczu­pły, wysty­li­zo­wany. Praw­do­po­dob­nie świeżo upie­czony absol­went szkoły foto­graficznej. Cho­ciaż może to jej chło­pak. A może jedno i dru­gie.

Roz­glą­dam się po sali, roz­wa­ża­jąc, czy wyeks­po­no­wać pla­żowe loki czy szkla­neczkę bur­bona usta­wioną na kamie­niu. I wtedy zauwa­żam innych influ­en­ce­rów. @NoNo­JoJo stoi na „plaży”, trzy­ma­jąc dmu­chaną piłkę. Znana jest z tego, że nie używa fil­trów i nie edy­tuje zdjęć, ale ma swo­jego pro­fe­sjo­nal­nego foto­grafa, a on – cały zestaw sprzętu oświe­tle­nio­wego. Widzę, jak robi jej zdję­cia, pod­czas gdy ona pod­rzuca piłkę, śmieje się i łapie ją z powro­tem. Potem pod­cho­dzi do niego, zerka na ekran apa­ratu, przy­ta­kuje, że zdję­cia są OK, to zna­czy akcep­tuje je, następ­nie siada na fotelu pla­żo­wym, zakłada oku­lary prze­ciw­sło­neczne, bie­rze różowy kok­tajl i – krę­cąc para­so­leczką – udaje, że popija go przez papie­rową słomkę w paski. Tym­cza­sem @Mop­sia­Mama usi­łuje nakło­nić swo­jego mopsa do sie­dze­nia w odpo­wied­niej pozy­cji na jed­nym z tych dużych dmu­cha­nych fla­min­gów, umiesz­czo­nych na końcu nie­bie­skiego pasma na pod­ło­dze, które ma przy­po­mi­nać wodę. Mops nie jest zain­te­re­so­wany, dla­tego @Mop­sia­Mama wygląda na zestre­so­waną. W tym momen­cie przy­po­mi­nam sobie, że dziś byłam na otwar­ciu kafejki i spa dla zwie­rza­ków w Yor­kville i dosta­łam torebkę z pre­zen­tami. Się­gam do mojej dużej torby od Balen­ciagi. No i pro­szę, mam sma­ko­łyki dla psa. Prze­py­cham się do @Mop­sia­Mama i podaję jej cia­steczko w kształ­cie lakieru do paznokci. Spo­gląda na nie, potem na mnie, i w podzię­ko­wa­niu obej­muje mnie w teatral­nym geście, po czym wraca do zdjęć.

Tak wła­śnie wyglą­dają eventy. Nie ma tam nud­nych prze­mó­wień czy pre­zen­ta­cji dzia­ła­nia pro­duk­tów – ten aspekt zanikł około pię­ciu lat temu. Wszel­kie potrzebne infor­ma­cje dosta­niemy na skrzynki mej­lowe po zakoń­cze­niu wyda­rze­nia wraz z zawar­tymi w naszych umo­wach danymi doty­czą­cymi spo­sobu infor­mo­wa­nia w postach o efek­tach uży­cia lokówki. Markę obcho­dzą jedy­nie nasze zdję­cia. Wydano dzie­siątki tysięcy dola­rów, żeby pod­czas tego eventu stwo­rzyć nam ide­alne warunki do wyko­na­nia per­fek­cyj­nych fotek, a my mamy je umie­ścić na Insta­gra­mie, by u naszych fol­lo­wer­sów wywo­łać zazdrość, że nie spę­dzili piąt­ko­wego wie­czoru tam gdzie my. A także wmó­wić im, że zakup lokówki Beach­da­zer sprawi, że ich życie będzie pięk­niej­sze. Dla­tego na even­cie jemy pięk­nie zaser­wo­wane potrawy, pijemy zna­ko­mite kok­tajle, roz­ma­wiamy z innymi influ­en­ce­rami i sta­ramy się zro­bić jak naj­lep­sze zdję­cia. Złe zdję­cie nie jest tylko złym zdję­ciem: złe zdję­cie to niski wskaź­nik zaan­ga­żo­wa­nia obser­wu­ją­cych. A to z kolei ozna­cza, że nie możesz żądać dużo pie­nię­dzy za udział w kam­pa­nii. A jeśli wskaź­nik jest naprawdę niski, marka usuwa cię ze swo­jej listy itp., itd. …aż nie jesteś w sta­nie utrzy­mać się z bycia influ­en­ce­rem_._ Więk­szość z nas zdo­była swo­ich fol­lo­wer­sów, zanim nastą­piła zmiana algo­rytmu. Teraz musisz stale usu­wać boty dla pew­no­ści, że twoja lista fol­lo­wer­sów jest legalna. Bo cho­ciaż marki prze­ko­nują, że nie są tak bar­dzo zain­te­re­so­wane licz­bami fol­lo­wer­sów, w rze­czy­wi­sto­ści jest prze­ciw­nie. A pozy­ski­wa­nie nowych to dłu­go­trwały pro­ces – prze­biega bar­dziej w tem­pie żół­wia niż zająca. Marki są wybredne, a fol­lo­wersi – jesz­cze bar­dziej.

Autumn (@Love­Au­tumn) prze­chyla się do mnie z sąsied­niego krze­sła.

– Zała­pa­łaś się na majówkę Cry­stal Clear, prawda? – pyta, a ja kręcę głową.

– O kur­czę, prze­pra­szam. Wyda­wało mi się, że nale­żysz do piątki wybrań­ców. Zabie­rają nas na wyspę Fogo na dwie noce – otwiera usta. – Wie­rzysz w to? Nie, żebyś sama nie mogła tam poje­chać…

Obie wybu­chamy śmie­chem i popi­jamy drinki. Wiemy, że nikt nie jeź­dzi do takich miejsc sam. Jed­nak nie o to cho­dzi. Prze­cież każdy może zatrzy­mać się w insta­gra­mo­wym Fogo Island Inn, jeśli stać go, by na tej wyspie, poło­żo­nej daleko na Atlan­tyku, zapła­cić dwa tysiące dola­rów za noc w hotelu i podró­żo­wać przez cały dzień samo­lo­tem, samo­cho­dem i pro­mem. Nie w tym rzecz. Cho­dzi o to, żeby NIE MUSIEĆ pła­cić. Pozy­ska­nie zapro­szeń na majówkę to nie­for­malne zawody mię­dzy influ­en­ce­rami. I cho­ciaż wma­wiam sobie, że mi nie zależy, że nie jest to mój główny cel even­towy i dar­mowy wyjazd nie opłaci mi rachun­ków, czuję się ura­żona, że nie zna­la­złam się w gru­pie wybrań­ców. I nie zmie­nia tego mój zapeł­niony po brzegi kalen­darz, do któ­rego nie dała­bym rady wci­snąć kil­ku­dnio­wej pro­mo­cyj­nej majówki. Zwłasz­cza że muszę jesz­cze popra­co­wać nad odczy­tem _Kobiety w biz­ne­sie_, do czego zobo­wią­za­łam się w swo­jej fir­mie.

Godzinę póź­niej moje śred­niej dłu­go­ści brą­zowe – zwy­kle pro­ste – włosy, są poskrę­cane w duże fale, a ja roz­glą­dam się za ide­al­nym miej­scem do usta­wie­nia sta­tywu na apa­rat. Ktoś puka mnie w ramię. Odwra­cam się i widzę męż­czy­znę ubra­nego na czarno, z apa­ratem zawie­szo­nym na szyi.

– Mogę? – pyta i pod­nosi apa­rat.

– Oczy­wi­ście.

Odsu­wam kosmyk wło­sów z twa­rzy. Takie eventy zatrud­niają też swo­ich foto­gra­fów, aby asy­stenci mogli stwo­rzyć spe­cjalne raporty po zakoń­cze­niu imprezy.

– Gdzie mam sta­nąć?

Prze­krę­cam się tro­chę w kie­runku okna, żeby zre­du­ko­wać cie­nie i sto­suję uśmiech, który dopra­co­wa­łam do per­fek­cji pod­czas tysiąca podob­nych zdjęć, na tysiącu podob­nych wyda­rzeń pro­mo­cyj­nych.

Ale foto­graf patrzy gdzieś nade mną. Odwra­cam się i widzę @Legal­na­Bru­netka. To Balaya i jej brą­zowe włosy, oczy w kolo­rze kawy, nie­ska­zi­telna brą­zowa skóra, wzrost metr osiem­dzie­siąt i syl­wetka modelki. Stu­diuje prawo, ale nie ukrywa, że jeśli przed ukoń­cze­niem stu­diów zdo­bę­dzie milion fol­lo­wer­sów, rzuci szkołę dla życia influ­en­cerki. „To moja pasja” – zapew­niała w wywia­dzie dla „The Cut”, który czy­ta­łam przed kil­koma mie­sią­cami. Arty­kuł „kupił” jej kolejne trzy­sta tysięcy fol­lo­wer­sów. A ja jej wie­rzę. Wie­rzę, że kocha się stroić i robić sobie zdję­cia. Jak teraz. Kocha każdą minutę takiego życia.

Umy­kam w prawo, zawsty­dzona, kiedy @Legal­na­Bru­netka idzie w moją stronę – bio­dra do przodu, usta w dzió­bek. Roz­glą­dam się po sali, zasta­na­wia­jąc się, jak długo powin­nam tu jesz­cze zostać.

– Prze­stań! Obec­ność tutaj nie może być aż tak straszna! – mówi ktoś. A ja odwra­cam się i spo­glą­dam w naj­zie­leń­sze oczy, jakie kie­dy­kol­wiek widzia­łam. Wyrzeź­biona twarz z lekko widocz­nym zaro­stem, ciemna skóra i włosy Rogera Fede­rera. Męż­czy­zna jest wysoki, ma sze­ro­kie ramiona i trzyma w jed­nej ręce tacę pełną jedze­nia w taki spo­sób, że wygląda na lekką jak piórko.

– Słu­cham?

– Czy nie powin­naś wyglą­dać, jak­byś się świet­nie bawiła? Uśmie­chać się i tak dalej? Stać cię na wię­cej.

– Uśmie­cha­łam się, dopóki nie zde­cy­do­wa­łeś, że będziesz dyk­to­wał mi, jak powin­nam się zacho­wy­wać – dla­czego w ogóle roz­ma­wiam z tym gościem?

– Eee tam… Uda­wa­łaś tylko, że się uśmie­chasz. Twoje oczy, twój umysł, były gdzie indziej. Powin­naś być zachwy­cona, że tu jesteś. To powinna być wspa­niała zabawa, ale ty tego nie czu­jesz. I do tego źle ci z tym, bo masz świa­do­mość, że powin­naś być bar­dziej zaan­ga­żo­wana, wykrze­sać z sie­bie wię­cej pod­eks­cy­to­wa­nia z dar­mo­wego fry­zjera, drin­ków, ład­nych zdjęć, wspa­nia­łego jedze­nia – i moż­li­wo­ści nazy­wa­nia tego pracą. A ty wyglą­dasz tutaj prze­waż­nie na roz­mytą – prze­pra­szam za wyra­że­nie. Można to wyczy­tać z two­jej twa­rzy z plaży – śmieje się. – Powinni to umiesz­czać na tor­bach, które wam tu roz­dają.

Opa­dła mi szczęka. Dla­czego naj­przy­stoj­niejsi faceci zawsze muszą być jed­no­cze­śnie naj­więk­szymi dup­kami? Już mam na niego nasko­czyć, ale on szcze­rzy się i mówi:

– Draż­nię się z tobą. Masz śliczną buzię, tyko wyglą­dasz, jak­byś nie chciała tu być.

– Po pierw­sze, nie potrze­buję, żebyś ana­li­zo­wał mój wygląd, bo to nie twoja sprawa. A po dru­gie, jesteś męż­czy­zną na even­cie rekla­mu­ją­cym lokówkę. Jak bar­dzo musisz być zde­spe­ro­wany?

– To – wska­zuje na mnie pal­cem – było sek­si­stow­skie. Ale nie wezmę tego do sie­bie, bo – w odróż­nie­niu od cie­bie – nie jestem sta­rze­ją­cym się influ­en­ce­rem. Wła­ści­wie to jestem Insta­ate­istą. Jestem też powo­dem, dla któ­rego nie możesz prze­stać jeść kana­pe­czek, bo to ja je zro­bi­łem – uśmie­cha się, a jego zie­lone oczy iskrzą.

– Wow – mówię, wachlu­jąc się ręką. – Musisz być spe­cem od cate­ringu, skoro zdo­by­łeś to zle­ce­nie.

Wygląda na skon­fun­do­wa­nego.

– Cate­ring na wyda­rze­niu pro­mo­cyj­nym wyłącz­nie dla kobiet, na któ­rym nikt nawet nie dotyka jedze­nia. Te przy­stawki mogłyby być nie­ja­dalne, a nikt i tak by się nie zorien­to­wał.

Oczy mu się zwę­ziły, a ja pry­cham i odcho­dzę z łomo­cą­cym ser­cem i bur­cze­niem w brzu­chu. Nie, nie ma mowy, żebym zja­dła cokol­wiek, co zro­bił ten kre­tyn.

Pod­cho­dzi do mnie Lucy, sze­fowa firmy PR-owej, zatrud­niona do popro­wa­dze­nia tego eventu.

– Ahoj! – szcze­rzy się.

Sta­wiam szklankę na wyso­kim sto­liku obok, bo Lucy wita się nie cału­sem w powie­trzu, tak jak inni spe­cja­li­ści od reklamy, ale moc­nym uści­skiem. Znamy się od czasu, kiedy obie racz­ko­wa­ły­śmy w tej branży. Jest jedną z moich naj­ulu­bień­szych zna­jo­mych.

– Dzięki, że przy­szłaś. Wiem, że nie zno­sisz takich imprez. Tym bar­dziej dużo to dla mnie zna­czy.

– Żar­tu­jesz, ośmior­niczko? Świet­nie się pła­wię!

Obie wybu­chamy śmie­chem, a ja w duchu prze­kli­nam gościa od cate­ringu.

– Wiem, że to prze­sada, ale klient wydaje się zado­wo­lony.

Wzru­szam ramio­nami i uśmie­cham się. Lucy i ja współ­pra­cu­jemy z tymi samymi mar­kami, mię­dzy innymi z Fresh Food Fast, która prze­syła klien­tom skład­niki do wyko­na­nia domo­wych posił­ków. Wszystko w odmie­rzo­nych ilo­ściach, zapa­ko­wane w ładne kar­to­nowe pudełka nada­jące się do recy­klingu. Kiedy zja­dasz przy­go­to­wane z tych skład­ni­ków potrawy, czu­jesz się, jak­byś rato­wał Zie­mię. Albo przy­naj­mniej takie jest zało­że­nie. Fresh Food Fast jest moim naj­więk­szym klien­tem. Lucy pomaga mi w pracy dla nich, a ja wspie­ram ją w pracy dla innych klien­tów.

– Przy­po­mnij mi, że mam coś dla cie­bie. To wej­ściówka do mini­spa na Dzień Matki. Goście mogą przy­pro­wa­dzić córki lub matki, więc możesz zabrać… – gry­zie się w język. – O, cho­lera. Jestem bez­na­dziejna. Prze­pra­szam!

– W porządku, Luce – kręcę głową i kładę rękę na jej ramie­niu. – Nie przej­muj się.

– Chcę ci kogoś przed­sta­wić – mówi, roz­glą­da­jąc się po sali, i znika, a po chwili wraca, pro­wa­dząc kogoś pod rękę.

I oto stoi przede mną szef kuchni. Znowu. Uśmie­cha się do mnie tymi swo­imi dołecz­kami w policz­kach.

– Poznaj Willa McGre­gora – mówi Lucy. – Jest sze­fem kuchni. Zatrud­ni­łam go na ten event. Pró­bo­wa­łaś jego potraw? Są nie­sa­mo­wite. Will, poznaj Kit Kid­ding, jedną z naszych głów­nych influ­en­ce­rek.

Patrzy na mnie wycze­ku­jąco. To nie pierw­szy raz, kiedy Lucy usi­łuje mnie z kimś wyswa­tać. Potrafi wyło­wić dla mnie sek­sow­nych męż­czyzn. Jestem jej wdzięczna, że nawet w takim nawale pracy myśli naj­pierw o mnie. Tylko że ja nie jestem pewna, czy chcę jesz­cze zaan­ga­żo­wać się w jakiś zwią­zek. Cza­sami myślę, że naj­le­piej będzie mi już zawsze samej.

– Pozna­li­śmy się już – mówię grzecz­nie, a z mojego brzu­cha dobiega gło­śne bur­cze­nie.

Jakiś spec od reklamy dotyka ramie­nia Lucy, a ona, uno­sząc palec, każe mu chwilę zacze­kać.

– Prze­pra­szam, muszę was opu­ścić. Powin­ni­ście ze sobą poroz­ma­wiać. Will nie ma Insta­grama – z sze­roko otwar­tymi oczami zwraca się do Willa: – Może Kit mogłaby ci z tym pomóc – uśmie­cha się, kle­piąc go po ramie­niu.

– Nie ma szans – mówię, kiedy już jestem pewna, że Lucy nie sły­szy.

– No i dobrze. Nie potrze­buję pomocy. Nie jesteś nieco za stara na influ­en­cerkę? – pyta Will z uśmiesz­kiem w oczach.

– Nie jesteś za dużym dup­kiem, żeby być sze­fem kuchni?

– Myślę, że sze­fo­wie kuchni powinni być dup­kami – śmieje się. – A ja nie twier­dzę, że jesteś stara, _per se_. Jesteś cał­kiem ładna.

Nie tak­suje mnie wzro­kiem z góry na dół, jak się tego spo­dzie­wam. Jego oczy są sku­pione na moich, a ja nie potra­fię uciec wzro­kiem od jego spoj­rze­nia.

– Czy influ­en­cerki to nie nasto­latki czy dwu­dzie­sto­pa­ro­latki, miesz­ka­jące z rodzi­cami i przez cały dzień robiące sobie sel­fie? – drażni się ze mną.

– Skąd czer­piesz infor­ma­cje, dziadku? Z pro­gramu _Date­line_? – odpa­lam, choć stra­ci­łam rezon. – Zda­jesz sobie sprawę, że pro­wa­dze­nie kuchni bez konta na Insta­gra­mie to słaba decy­zja? Jedna z naj­bar­dziej popu­lar­nych kate­go­rii na Insta to żywie­niowe porno.

– Wow, już mówisz do mnie nie­grzecz­nie – unosi brwi i świ­druje mnie wzro­kiem. Serce mi pod­ska­kuje. Cho­lera.

– I skąd w ogóle Lucy cię wytrza­snęła? Z Alle­gro Lokal­nie? – no i odzy­ska­łam rezon.

– Z życia – odpo­wiada. – Powin­naś kie­dyś spró­bo­wać. A, racja, jeśli nie możesz zro­bić zdję­cia i go wrzu­cić do sieci, to czy zda­rze­nie rze­czy­wi­ście ma miej­sce?

Oczy mu błysz­czą ze zło­ści, ale zdra­dzają go dołki w policz­kach. Zapiera mi dech i zanim zdążę się poha­mo­wać, flir­tuję z nim.

– A może byśmy się prze­ko­nali? – podaję mu mój tele­fon. – Przy­daj się na coś. Zrób mi zdję­cie, żebym mogła już stąd wyjść i wró­cić do mojego praw­dzi­wego życia.

Odcho­dzę, kie­ruję się do nie­bie­skiego domku pla­żo­wego, ale w duchu modlę się, żeby za mną szedł. Odwra­cam się. Jest. Idzie w moją stronę. Przyj­muję pozę wypra­co­waną przez ostat­nie lata. Will patrzy na mnie przez obiek­tyw, a ja przy­glą­dam się jego syl­wetce. Umię­śnio­nym ramio­nom, mocno zary­so­wa­nej szczęce, opa­lo­nej skó­rze. O rany!

– Może rzuć fris­bee – mówi Will. Robię do niego głu­pią minę, a on wyrzuca ręce w górę w obron­nym geście i dodaje: – No co? Myśla­łem, że zada­niem insta­gra­mo­wego chło­paka jest dawa­nie wska­zó­wek.

– Po pro­stu zrób zdję­cie.

Pozuję jesz­cze kilka razy, od nie­chce­nia bio­rąc fris­bee, bo zaję­cie czymś rąk to tak naprawdę nie naj­gor­szy pomysł.

– Pro­szę – Will oddaje mi tele­fon. – Zro­bi­łem trzy czy cztery zdję­cia. Na pewno jedno z nich się nada.

– Trzy czy cztery?! – chwy­tam za tele­fon.

Wybu­cha śmie­chem.

– Spo­koj­nie. Jest jakieś sto.

– Świet­nie. Dzię­kuję. Muszę już iść. Do zoba­cze­nia, Willu McGre­go­rze.

Kiwa głową, zaci­ska­jąc wydatne usta.

– Do zoba­cze­nia, Kit.

Kie­ruję się do wyj­ścia. Żegnam się z asy­stent­kami, które roz­dają ponow­nie kartki z hasz­ta­gami, na wypa­dek gdyby ktoś jakimś cudem zgu­bił te pierw­sze. Docie­ram do windy, a kiedy zamy­kają się drzwi, wydy­cham powie­trze i roz­luź­niam się. Szkoda, że nie inte­re­suje mnie teraz rand­ko­wa­nie, bo ten facet jest sek­sowny. Mimo że jest dup­kiem.

Prze­cho­dząc przez lobby, otwie­ram apli­ka­cję Ubera i kiedy wpi­suję swój adres, dostaję ese­mesa od nie­zna­nego numeru.

_Pójdź ze mną na praw­dzi­wego drinka. W barze w lobby za trzy minuty._

Serce mi pod­sko­czyło. Wpa­truję się w tele­fon. Jak? Kiedy? Czy to wia­do­mość do mnie?

Kli­kam w ese­mesa i widzę, że jest tam wia­do­mość ode mnie do tego kogoś. Brzmi nastę­pu­jąco:

_Cześć, cia­cho! Serio?!_

Gapię się na swój tele­fon. Prze­krę­cam go, żeby się upew­nić, że jest rze­czy­wi­ście mój. Na etui widzę zdję­cie sta­rych fran­cu­skich drzwi, przed któ­rymi leżą na pod­ło­dze wiel­kie sterty ksią­żek. Tak. To mój tele­fon. Ale ja nie wysy­ła­łam tego ese­mesa. Zer­kam na tę wia­do­mość – jest sprzed trzech minut.

– Nie­zły trick, prawda? – pod­no­szę głowę i widzę przed sobą Willa.

– Jak to zro­bi­łeś?

Wzru­sza ramio­nami.

– Chodź – w rękach trzyma pudełko. – Przy­nio­słem ci moje przy­stawki. Pomy­śla­łem, że jesteś głodna. Bur­cze­nie w brzu­chu zwy­kle ozna­cza głód – śmieje się. – Choć podzi­wiam twoją deter­mi­na­cję, by nie spró­bo­wać moich kana­pek tylko dla­tego, że mnie nie lubisz.

– Daj mi to – mówię, łapiąc za pudełko. – I dzię­kuję.

– Pro­szę bar­dzo – lewą ręką odsuwa z twa­rzy pukiel błysz­czą­cych gru­bych wło­sów.

Żad­nego dzwonka. Idę za nim do baru w lobby. Zaj­mu­jemy dwa stołki przy barze i otwie­ramy pudełko. Bar­man prze­ciera sha­ker do mar­tini.

– Co podać? – pyta.

– Bur­bon z lodem – mówię z peł­nymi ustami. Will unosi brew.

– A nie dziew­czyń­ski drink? Podoba mi się twój styl. Dla mnie to samo.

Bar­man kiwa głową.

– Na rachu­nek?

– Nie – odpo­wia­dam, a Will mówi w tej samej chwili: – Pew­nie! – I spo­gląda na mnie.

– Sama płacę za swoje drinki – infor­muję. _I sama roz­li­czam sobie podatki, i sama radzę sobie z pro­ble­mami_, dodaję w myślach.

– Nie cho­dziło mi o to, że ja posta­wię drinka tobie. Pomy­śla­łem, że to ty mogła­byś posta­wić drinka mnie po tym, jak zro­bi­łem ci zdję­cia warte milion dola­rów i przy­nio­słem ci jedze­nie.

Prze­wra­cam oczami.

– Dobrze. Na jeden rachu­nek – wrzu­cam do ust coś w rodzaju sma­żo­nego pie­rożka. Jest prze­pyszny.

Chwilę póź­niej bar­man popy­cha w naszym kie­runku drinki. Bie­rzemy szklanki do rąk, a Will stuka swoją o moją.

– Opu­bli­ko­wa­łaś już to zdję­cie? Dosta­łaś już milion laj­ków? Bo o to cho­dzi w tej grze, prawda?

– To nie gra. Popro­si­łeś mnie o drinka, żeby mnie drę­czyć, czy z jakie­goś innego powodu?

Will wzru­sza ramio­nami.

– Mniej wię­cej o to cho­dziło. Tak łatwo się z tobą dro­czyć.

– A cie­bie łatwo klep­nąć – ude­rzam go lekko w ramię.

– Ręka mi pło­nie.

– To te mię­śnie. Nie możesz przejść obok nich obo­jęt­nie – Will się prze­ciąga. – Ćwi­czysz te drę­twe powie­dzonka przed lustrem, zanim wyj­dziesz z domu?

Prze­ko­ma­rzamy się tak przez jakiś czas. W pew­nej chwili jego kolano dotyka mojego. To elek­try­zu­jące uczu­cie, jakby prąd prze­biegł przez moje ciało. Zama­wiamy kolejne drinki, a ja cze­kam na te małe spię­cia, cza­sem sama je pro­wo­kuję: tu ręka, tam kolano… Nie­winne, ale odu­rza­jące. Wresz­cie bar­man ogła­sza ostat­nią kolejkę.

Wstaję i biorę torbę. Will też się pod­nosi.

– Faj­nie było – mówi.

– Może dla cie­bie – teraz ja się z nim draż­nię. Część mnie nie chce, żeby to spo­tka­nie się skoń­czyło. Nie­chęt­nie przy­znaję, że bawię się znacz­nie lepiej niż sama w pustym miesz­ka­niu.

– Chcesz zoba­czyć widok z mojego pokoju? – pyta.

– Czy jest lep­szy niż z okna sali even­to­wej? – ripo­stuję, ale jestem zain­try­go­wana. Jeśli ma tu pokój, to zna­czy, że nie jest z mia­sta. A to z kolei ozna­cza, że byłaby to przy­goda na jedną noc. Nie musia­ła­bym się z nim już spo­ty­kać. Jed­no­ra­zowa sprawa. Takie mi teraz naj­bar­dziej pasują. Żad­nych zobo­wią­zań, żad­nego zaan­ga­żo­wa­nia. To jest rok, w któ­rym mam się sku­piać tylko na karie­rze – niczym innym.

– Will kręci głową.

– Widok jest gor­szy. Ale mam orzeszki w barku. Chcesz zoba­czyć moje orzeszki?

Usi­łuje zacho­wać powagę, ale kiedy zaczy­nam się śmiać, on też wybu­cha śmie­chem.

– No widzisz? Wie­dzia­łem. Chcesz zoba­czyć moje orzeszki. Chodźmy.

Kiwam głową, a Will bie­rze mnie za rękę i pro­wa­dzi do windy. A potem jedziemy wyżej i wyżej. Ciało przy ciele, aż bra­kuje mi tchu. Will prze­suwa dłoń po moich ple­cach. Opusz­kami pal­ców dociera do szyi. Jego dotyk wywo­łuje mro­wie­nie w całym ciele, jakby doty­kał mnie wszę­dzie. Chcę spo­wol­nić czas, żeby prze­dłu­żyć chwilę cudow­nego ocze­ki­wa­nia.

Sły­chać pik­nię­cie i drzwi windy otwie­rają się. Will łapie mnie za rękę i pro­wa­dzi wzdłuż kory­ta­rza, grze­biąc w kie­szeni w poszu­ki­wa­niu karty. Prze­ciąga ją przez zamek, otwiera drzwi i wciąga mnie do środka. Kop­nia­kiem zamyka drzwi, a ja odwra­cam się i popy­cham go na nie. Chcę rzą­dzić. Pod­cho­dzę do niego. Łapie mnie za bio­dra, a ja prze­su­wam rękami po jego ramio­nach. Przy­ciąga mnie do sie­bie i pró­buje poca­ło­wać, ale ja kie­ruję usta do jego ucha. Przy­gry­zam pła­tek, a on dyszy, ści­ska­jąc moje bio­dra. Roz­pi­nam kilka guzi­ków jego dopa­so­wa­nej koszuli, ale prze­rywa mi i ściąga ją przez głowę. Całuje i przy­gryza moją szyję. Jego klatka pier­siowa jest umię­śniona i opa­lona. Pasmo wło­sków pro­wa­dzi w dół brzu­cha i znika za linią bie­li­zny. Ścią­gam biały pod­ko­szu­lek, przy­po­mi­na­jąc sobie, że wło­ży­łam pod niego prak­tyczny cie­li­sty biu­sto­nosz. Na chwilę wraca mi świa­do­mość, ale za moment to uczu­cie znika, kiedy Will zbliża się do mnie, prze­su­wa­jąc pal­cami w górę moich ple­ców. Potem roz­pina zapię­cie biu­sto­nosza. Kręci nim na palcu, po czym strzela jak z procy na drugi koniec pokoju. Wybu­cham śmie­chem.

– O! Podo­bają ci się moje sztuczki, co?

– Jesz­cze nie wiem – odpo­wia­dam, kiedy prze­suwa mnie w kie­runku łóżka. Sia­dam na kra­wę­dzi, a on pochyla się nade mną. Języ­kiem wyty­cza linię pomię­dzy moimi pier­siami w dół – do brzu­cha, do kra­wę­dzi spodni. Roz­pina je, a ja się z nich wyśli­zguję, zrzu­ca­jąc jed­no­cze­śnie szpilki.

– Mam nie prze­sta­wać? – pyta, patrząc na mnie. Naci­skam jego głowę w dół, a on deli­kat­nie popy­cha mnie do tyłu, tak abym się poło­żyła. Rękami roz­chyla mi nogi i przy­suwa głowę do mojej W. Jego usta poru­szają się coraz szyb­ciej. Jęczę. Nie mogę się powstrzy­mać.

– Cze­kaj – mówi. Odcho­dzi, a ja mogę obej­rzeć go w całej oka­za­ło­ści.

Jak to moż­liwe, że jesteś taki wyspor­to­wany, skoro jesteś kucha­rzem? Nie powi­nie­neś mieć obwi­słego brzu­cha od jedze­nia masła i sera?! – wołam za nim.

– Uch…

Sły­chać, że cze­goś szuka.

– Nie prze­chwa­la­łeś się cza­sem, jakim to jesteś dobrym sze­fem kuchni? – draż­nię się z nim.

– Czemu roz­ma­wiamy o moich zdol­no­ściach kuli­nar­nych?! – woła z łazienki. – Powin­naś raczej pytać, czy jestem dobry w łóżku.

Czuję, jak twarz mi czer­wie­nieje, ale udaję pewną sie­bie, co ma suge­ro­wać, że cokol­wiek tu robimy, nie jest dla mnie nowo­ścią. – Dobrze więc. Jesteś dobry w łóżku?

– Będziesz musiała się prze­ko­nać – mówi, wycho­dząc z łazienki z błysz­czącą kwa­dra­tową paczuszką w ręce.

– Wygląda to pew­nie, jak­bym pla­no­wał seks na dzi­siej­szy wie­czór. Ale prawda jest taka, że trzy­mam kon­dom w walizce. Był tam od zawsze.

– Od zawsze?

Marsz­czy brwi.

– No tak, wła­ści­wie to nie od zawsze. Ale spraw­dzę, żeby mieć pew­ność – mruży oczy, żeby odczy­tać datę, a potem unosi zaci­śniętą pięść. – Dobra. Uff!

Roz­rywa opa­ko­wa­nie i zakłada kon­dom, a ja czuję gorąco od pra­gnie­nia, aby poczuć go pod sobą. Zaczy­namy powoli, a potem tempo przy­spie­sza. Prze­wra­cam go na plecy. Sia­dam na nim i poma­ga­jąc sobie ręką, zsu­wam się na niego. Poru­szamy się w zgod­nym ryt­mie. Wygi­nam plecy do tyłu. Jego ręce na moich bio­drach. A potem prze­kłada mnie tak, że to on jest na górze. Znowu łapiemy rytm. Opiera ręce obok moich ramion, jakby robił nade mną pompki. Seks z nim jest lep­szy niż jaki­kol­wiek inny. Szczy­tuję, a chwilę póź­niej on także roz­luź­nia mię­śnie. Opa­damy bez tchu na plecy.

– Tego się nie spo­dzie­wa­łem – mówi Will, a jego oczy się śmieją. Potwier­dzają to także jego dołeczki w policz­kach.

Dwa­dzie­ścia minut póź­niej na­dal leżymy w masyw­nym hote­lo­wym łóżku. Will wpa­truje się inten­syw­nie w moje oczy. Głasz­cze moje włosy, a ja się do niego uśmie­cham. To jest takie pro­ste i wygodne, jak­by­śmy się znali od wie­ków, a nie od kilku godzin. Jak to moż­liwe? Prze­chyla się i całuje mnie w usta. Poca­łu­nek jest miękki i czuły. Potem opiera mnie na swo­jej zgię­tej ręce i jest mi tak dobrze. Zbyt dobrze. Owi­jam się pościelą i sia­dam.

– Muszę iść – mówię.

– Nie, nie musisz – odpo­wiada z zaska­ku­jącą pew­no­ścią sie­bie. – Zostań. Rano zamó­wimy jedze­nie. Co tylko zechcesz. Gofry, bitą śmie­tanę…

– Nie mogę – powta­rzam. – Rano mam coś do zro­bie­nia.

Will przy­gląda się w mil­cze­niu, jak zbie­ram ubra­nia. Tyłem do niego. Ubie­ram się, świa­doma jego spoj­rze­nia. Potem odwra­cam się i całuję go szybko.

– Faj­nie było. Do zoba­cze­nia – mówię, choć wiem, że to nie­prawda. Ni­gdy wię­cej się z nim nie spo­tkam. Szu­kam torebki i torby pla­żo­wej. Wiszą na krze­śle. Chwy­tam je i wycho­dzę.TRZY

Następ­nego dnia cią­gle myślę o tym kre­ty­nie z ochrony lot­ni­ska. Im wię­cej, tym bar­dziej jestem wście­kła. Nie potrze­buję męż­czy­zny, żeby mi wyja­śniał, jak zna­leźć roz­kosz czy ją uzy­skać. I z góry zało­żył, że jestem hete­ro­sek­su­alna. A gdy­bym była les­bijką? Osobą nie­bi­narną? Nie jego zasrany inte­res! Nie będzie mi jakiś sztywny dupek mówił, jak mam żyć. To kolejny powód, dla­czego nie anga­żuję się w związki z męż­czy­znami. Seks? OK. Coś poważ­niej­szego? Nic z tego. Pro­blem jedy­nie polega na tym, że chyba za dużo roz­my­ślam o sek­sie – a to dla­tego, że nie pozwa­lam sobie na nic ponadto. Na przy­kład, dla­czego moją pierw­szą reak­cją na tego kre­tyna musiał być zachwyt nad jego brą­zo­wymi oczami? Czemu nie mogłam od razu doj­rzeć dupka, który się za nimi ukry­wał?

Bzy­czy inter­kom. Fionn, znany jako miły dozorca (w moim budynku pra­cuje dwóch peł­no­eta­to­wych dozor­ców. Fionn to sym­pa­tyczny dzia­dek), infor­muje mnie, że szef kuchni z Fresh Food Fast czeka w lobby.

– I ma ze sobą duże pudło z jedze­niem, więc lepiej go wpuść, zanim go prze­ko­nam, aby mi coś ugo­to­wał na lunch – śmieje się rubasz­nie, a ja odwza­jem­niam uśmiech. Otwie­ram drzwi i pra­wie upusz­czam tele­fon.

– Ty?! To ty jesteś tym sze­fem kuchni?

– Do usług – odpo­wiada Will, uno­sząc deli­kat­nie kąciki ust i pre­zen­tu­jąc dołeczki w policz­kach. – Nie wie­dzia­łaś, że to ja?

Zabiję Lucy.

Will ma na sobie zno­szone dżinsy i szary dopa­so­wany pod­ko­szu­lek, który pod­kre­śla jego opa­lone ramiona, jego mię­śnie napi­nają się od dźwi­ga­nia dużego pudła uło­żo­nego na zie­lo­nym pudełku Fresh Food Fast. Myślami jestem przy tej nocy w hotelu. Odpy­cham te myśli, ale jego ciało ociera się o moje, kiedy wcho­dzi do miesz­ka­nia. I znowu wszyst­kie te odczu­cia powra­cają.

Sta­wia pudełka na wyspie kuchen­nej.

– Więc to ty jesteś tą influ­en­cerką, która nie umie goto­wać? – szcze­rzy się. – Powi­nie­nem się domy­ślić.

– To jak ty mówisz o sobie? Insta­ate­ista? – sztur­cham go w żebra.

Zga­dza się, ale to tutaj to twoja sprawa, nie moja. Nie dbam o to, jakie zdję­cia zro­bisz czy opu­bli­ku­jesz. Ja mam tylko przy­rzą­dzić to – kle­pie kar­to­nowe pudło. – Wygląda na pię­cio­gwiazd­kowy posi­łek. Ale nie rozu­miem: skoro nie lubisz goto­wać, czemu zgo­dzi­łaś się na współ­pracę z firmą dostar­cza­jącą pro­dukty na posiłki?

Zakła­dam ręce na piersi.

– To naprawdę nie twoja sprawa.

– Wiem… Zro­bi­ła­byś wszystko dla kasy. Rozu­miem – wzru­sza ramio­nami, po czym odwraca się, aby zoba­czyć widok z okna. – No tak, budy­nek miesz­kalny, kolejny budy­nek miesz­kalny, budowa budynku miesz­kal­nego i mały kawa­łek jeziora. – Gapię się na niego i pozwa­lam, aby jego komen­tarz pozo­stał bez odpo­wie­dzi. – No to utknę­li­śmy tu razem – mówi, odwra­ca­jąc do mnie twarz z uśmie­chem od ucha do ucha. – Mogło być gorzej.

– Zaj­mijmy się pracą – mówię. – Rób swoje – macham nad pudłem – a ja zajmę się swoim – pod­no­szę tele­fon.

Zie­lone oczy wpa­trują się we mnie.

– Tak jest, sze­fowo – odpo­wiada i z zaska­ku­jącą zręcz­no­ścią wypa­ko­wuje kilka dużych noży, blok do sie­ka­nia, ręcz­niki kuchenne… Jak kuchenny magik.

– Wow, przy­go­to­wa­łeś się – mówię, sia­da­jąc na tabo­re­cie.

_Przy­go­to­wa­łeś się? Mój gen od bły­sko­tli­wych ripost chyba ma dzi­siaj wolne. Może nie powin­nam z nim w ogóle roz­ma­wiać?_

– Lubię uży­wać wła­snego sprzętu.

Alu­zja jest tak oczy­wi­sta, że nawet nie odpo­wia­dam. Gapię się na niego.

Zaczer­wie­nił się.

– Serio, powin­naś zoba­czyć, co znaj­duję w szaf­kach, kiedy robię u ludzi cate­ring.

O nie! Natych­miast przy­po­mi­nam sobie o książ­kach. Cał­kiem o nich zapo­mnia­łam.

– Wyja­śnij mi – mówi Will, otwie­ra­jąc pudełko od Fresh Food Fast – dosta­jesz to jedze­nie za darmo i pła­cisz, aby ci to ktoś ugo­to­wał na pod­sta­wie tych bar­dzo, bar­dzo, bar­dzo łatwych prze­pi­sów. – Poka­zuje dużą zło­żoną na pół kartę z kolo­ro­wymi zdję­ciami. – Ale sama ni­gdy nic z tego nie ugo­to­wałaś?

Kiwam głową.

– A zja­dasz to cho­ciaż?

– Nie.

Patrzy na mnie zie­le­nią sze­roko otwar­tych oczu. Jest dziś świeżo ogo­lony i nie mogę prze­stać myśleć, jak byłoby czuć na skó­rze tę świeżo ogo­loną twarz. Tę gładką, miękką skórę na moich rękach, policzku, mię­dzy nogami… _Prze­stań, Kit! Pełen pro­fe­sjo­na­lizm!_

– Wiesz, że codzien­nie jedna na dzie­więć osób cho­dzi spać głodna? Wła­śnie jako wolon­ta­riusz bra­łem udział w even­cie dla jed­nego z ban­ków żyw­no­ści. A u cie­bie takie mar­no­traw­stwo. Jak możesz wyrzu­cać tyle jedze­nia?

– Nie wyrzu­cam go – odpo­wia­dam obra­żona. – Oddaję tym, któ­rzy lubią goto­wać, albo zano­szę do przy­tułku na końcu ulicy.

Szcze­rze mówiąc, zro­bi­łam to tylko raz, i cho­ciaż oka­zano mi wdzięcz­ność, zro­zu­mia­łam, że pudełko z żyw­no­ścią tylko dla dwóch osób nie do końca jest tym, czego potrze­bują w tym miej­scu. On ma rację, oczy­wi­ście. Twarz mi czer­wie­nieje, ale nawet jeśli Will to zauwa­żył, nie dał tego po sobie poznać.

– Chyba zapo­mnia­łem sitka – mru­czy do sie­bie z pochy­loną głową.

Otwiera szafkę, zanim zdą­ży­łam go powstrzy­mać. Spo­gląda na książki. Zamyka drzwiczki i otwiera następną. Kolejne książki. I kolejną. Jesz­cze wię­cej ksią­żek. Pochyla się i otwiera szafkę pod wyspą kuchenną. Nie widzę otwar­tej szafki, ale wiem, co on widzi. Książki. Will pro­stuje się i patrzy na mnie.

Wzru­szam ramio­nami.

– Mało tutaj pó­łek na książki, więc impro­wi­zuję.

Kie­ruje na mnie palec.

– Mhm. Gotu­jesz ze mną. Nie będziesz mnie roz­pra­szała, sie­dząc tam tylko i pach­nąc. – Unosi brew i przy­gląda mi się prze­cią­gle, po czym odwraca się i otwiera pie­kar­nik. – Kurwa mać! Prze­cież to grozi poża­rem!

– Nie, jeśli ni­gdy nie włą­czasz pie­kar­nika – odpo­wia­dam spo­koj­nie.

Myślę o mojej mamie. Tak dobrze goto­wała i pie­kła. Pie­kar­nik ni­gdy nie odpo­czy­wał, a zapach bułe­czek czy cia­stek roz­no­sił się po domu zawsze, kiedy wra­ca­łam ze szkoły. Czę­sto łapa­łam jakiś sma­ko­łyk jesz­cze w dro­dze do pokoju, gdzie roz­ma­wia­łam przez tele­fon z kole­żan­kami. Czemu czę­ściej nie zosta­wa­łam z mamą na dole? Gdy­bym tylko wie­działa, jak mało mamy czasu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki