Intimo, Intenso & Inebriante: Opowiadania erotyczne na różne nastroje - ebook

ZAKAZANE SPOJRZENIA – OPOWIADANIE EROTYCZNE

Światła migają za oknem taksówki, gdy samochód mknie przez centrum miasta. Z głową opartą o szybę pobieżnie śledzę neony i billboardy, które przemykają zbyt szybko, by skupić na nich wzrok. Nocne miasto nie zwalnia, żyje swoim życiem, a prędkość auta jeszcze dodaje mu tempa. Kręci mi się w głowie; nie wiem, czy to kwestia kolorowych świateł, czy też niecierpliwości. Chciałabym być już na miejscu. Taksówkarz rzuca mi niezadowolone spojrzenie we wstecznym lusterku, gdy kolejny raz pytam go, czy może przyspieszyć. W dłoni ściskam telefon, obracam go w palcach i zerkam często na ekran, wyczekując nowych powiadomień. Na razie nic; uspokaja mnie to na kilka sekund, po czym znowu muszę sprawdzić.

Mijamy otwarte kluby i bary, rozpoznaję je mimo tego, że nie znam tej dzielnicy. Wyróżniają się dzięki tłumom rozbawionych i równie pijanych ludzi na chodnikach przed nimi; to się nie zmienia nigdzie. Roześmiane dziewczyny w szpilkach i krótkich sukienkach oraz mężczyźni, którzy przysuwają się do nich coraz bliżej z nadzieją, że dziś wrócą z którąś z nich do domu. Donośny śmiech i rozmowy niosą się echem po pobliskich, ciemnych zaułkach, upatrzonych przez te pary, które nie mogły się doczekać, żeby zaspokoić swoje namiętności. Gorąca, letnia noc zawróciła w głowach i odebrała resztki rozsądku. Duże miasto, miliony ludzi, a każdy szuka tego samego. Jutro rano wiele z pożałuje swoich wyborów, a niektórzy się obok tych wyborów obudzą. Zwykle nie jest to przyjemne przebudzenie. Szaleństwo i wyuzdanie ostatniej nocy zostanie zastąpione skrępowaniem, zwłaszcza jeśli alkohol wymaże z pamięci imię przygodnego partnera. Znam to uczucie aż zbyt dobrze. Często, nawet postanowiwszy sobie wcześniej, że wychodzę na jednego, najwyżej dwa drinki, kończyłam noc w domu i łóżku nieznanego wcześniej mężczyzny lub kobiety. Czasem nawet obojga. Nie znałam umiaru w alkoholu, próbowałam też zagłuszyć głos sumienia, który o poranku odzywał się jeszcze głośniej. Milknął dopiero po tygodniu, gdy wyblakła pamięć o tym, co zrobiłam, a ja znowu wyruszałam na łowy.

Tym razem jednak nie dołączę do tłumów imprezowiczów. Jadę w inne miejsce, a moje podekscytowanie przewyższa każde, jakie czułam do tej pory, wychodząc gdzieś w piątkowy wieczór. Dzisiejsza noc ma być inna. Mój oddech przyspiesza, a gardło jest tak ściśnięte, że ledwo mogę przełknąć ślinę. Nadal zerkam na telefon, aż w końcu urządzenie wibruje. Ostry blask wyświetlacza rozświetla wnętrze taksówki i moją zniecierpliwioną twarz, która nabiera jeszcze bardziej bladego koloru.

„Czekam”.

Krótka wiadomość uspokaja i stresuje mnie jednocześnie. Jest już i czeka na mnie. Daleko jeszcze?

– Jesteśmy na miejscu – oznajmia taksówkarz, ledwo ukrywając niechęć w głosie. Rozumiem go, w normalnym stanie też bym się denerwowała, jakby ktoś tak mnie popędzał podczas jazdy. Ale dziś nie jestem w normalnym stanie. Zmuszam się do uśmiechu i dziękuję mu, pospiesznie wychodząc z auta. Kierowca odjeżdża szybko, jakby obawiając się, że zmienię zdanie i wsiądę z powrotem, i zostawia mnie na chodniku przed jednym z wieżowców. Gdy światła samochodu znikają za zakrętem, zostaję sama ze swoimi myślami. Mimo pośpiechu zatrzymuję się na chwilę i spoglądam w górę. Mój wzrok biegnie po gładkich taflach szkła, w których odbija się reszta miasta. Wieżowiec tak wiernie odzwierciedla budynki i światła wokół, że prawie nie widać, w którym miejscu się on kończy, a zaczynają sąsiednie budowle. Iluzja jest tak realistyczna, że przez chwilę czuję się zagubiona. Gdy podchodzę do bocznego wejścia i wstukuję podany mi wcześniej kod, czuję się jak Alicja przechodząca na drugą stronę lustra.

Nieprzytomnie wchodzę do windy, wciskam przycisk, a kabina rusza w górę. Przez jej przeszklony bok widzę, jak kolejne piętra uciekają w dół, a rozświetlone miasto zostaje pode mną.

– Piętro trzydzieste piąte – zdecydowanie zbyt szybko oznajmia przez głośnik miły, lecz nieco nienaturalny kobiecy głos. Wychodzę, a na korytarzu z każdym moim krokiem zapalają się kolejne światła. Jestem tu pierwszy raz, ale dokładnie wiem, gdzie iść. Parę zakrętów dalej docieram we właściwe miejsce. Niepozorne metalowe drzwi na końcu korytarza wyróżniają się tylko tym, że wisi na nich kłódka. Podchodzę bez wahania, wiem, że są otwarte. Kłódka wisi na klamce tylko dla pozorów. Zza lekko uchylonych drzwi słyszę tylko stłumiony szum wiatru.

Opieram dłoń o drzwi i biorę ostatni, głęboki oddech. Popycham je i wychodzę na dach.

Pamiętam pierwszy raz, kiedy go zobaczyłam – zanim to wszystko się zdarzyło. Było to na kameralnej imprezie firmowej. Razem z pozostałymi pracownikami biura poszliśmy do baru na drinka, który szybko zamienił się w dwa lub trzy drinki. W końcu to też był piątek wieczór. Niektórzy z pracowników przyprowadzili swoich partnerów lub partnerki, którzy szybko zaaklimatyzowali się i zostali ciepło przyjęci przez resztę. Ja przyszłam sama, po niedawnym rozstaniu nie miałam kogo przyprowadzić ani też nie miałam na to ochoty. Nie byłam jeszcze gotowa na kolejny związek. Tak również sobie to tłumaczyłam, gdy po jednonocnych przygodach żegnałam się z kolejnymi partnerami, by już nigdy więcej się do nich nie odezwać. Naprawdę myślałam, że mi to odpowiada i że jestem szczęśliwa, wreszcie czułam się wolna i panująca nad sytuacją.

Niedbale oparta o bar prowadziłam rozmowę z Julią, koleżanką, która na co dzień pracowała przy biurku obok mnie, a mój wzrok przeczesywał resztę pomieszczenia, szukając kogoś, kto wpadnie mi w oko, a kto może okazać się warty wysiłku poflirtowania. Z niezadowoleniem uznałam, że nikogo takiego nie widzę, ignorując lepkie spojrzenia kilku mężczyzn, którzy przyszli tutaj w podobnym celu co ja, jednak nie byli w moim guście. Z powrotem skupiłam wzrok i uwagę na mojej znajomej. W zasadzie to była śliczna, drobna, wiecznie uśmiechnięta blondynka z wielkimi oczami. Gdybyśmy tylko nie pracowały razem, to z pewnością próbowałabym się do niej zbliżyć. Zawsze mnie ciekawiło, jak zachowywałaby się w łóżku. Czy nadal byłaby taka słodka i uległa? Czy też zaskoczyłaby mnie, przejmując kontrolę? Z trudem próbowałam skoncentrować się na jej słowach. Kilka drinków robiło swoje, a mi coraz łatwiej przychodziło wyobrażanie sobie jej ust lekko otwartych z rozkoszy i szepczących moje imię oraz jej rozchylonych ud i siebie między nimi. Czy drżałaby z przyjemności, ale wstydliwie próbowała to ukryć, czy też jęczałaby głośno, wijąc się w łóżku i pociągając mnie za włosy, gdybym ją lizała aż do orgazmu? Julia dalej opowiadała mi coś z entuzjazmem, a jej lekko zaróżowione od ciepła i alkoholu policzki podkreślały jej urodę. Szkoda, że to nie ja tak na nią wpłynęłam. Wyglądała na tak niewinną, że pewnie nigdy też nie była z żadną kobietą. Zrobiło mi się gorąco na myśl, że to ja mogłabym być jej pierwszą. Kłóciło się to jednak z moimi przekonaniami; nie potrafiłabym sobie wyobrazić, że po wspólnie spędzonej nocy miałybyśmy razem pracować, jakby nic się nie stało. Nie, lepiej jednak się w to nie angażować. Wiedziałam jednak, że scenariusz, jaki właśnie sobie wyobraziłam, zostanie ze mną, aż wrócę do domu, gdzie będę się dotykać i pieścić z jej twarzą i ciałem w mojej wyobraźni. Wilgotna byłam już wtedy, chyba moja wyobraźnia działała aż za dobrze. Zorientowałam się, że zupełnie przestałam słuchać tego, co do mnie mówiła, dopiero gdy zapadła cisza, a ona wyczekująco patrzyła na mnie, najwidoczniej czekając na moją odpowiedź.

– Przepraszam, chyba się zamyśliłam – przyznałam od razu, poddając się.

– Mówiłam właśnie, że mój chłopak też tutaj przyjdzie! Tak się cieszę, że będę mogła go wam przedstawić. W sumie spotykamy się dopiero kilka miesięcy, ale czuję, że może coś z tego być. Może to ten jedyny? – rozmarzyła się Julia. Nie wzięłam tego na poważnie. Wiele rzeczy można było o niej powiedzieć, ale na pewno nie to, że była stała w uczuciach. – O, to on, tam idzie!

Odwróciłam się i poczułam, jakby czas się na chwilę zatrzymał. Mężczyzna przepychający się w naszym kierunku przez tłum natychmiast zwrócił moją uwagę. Inni mężczyźni w barze nie byli w stanie mu dorównać. Od razu rzucił mi się w oczy jego szczery, szeroki uśmiech i dobrze, lecz naturalnie zbudowana sylwetka. Podszedł do nas i otoczył ramieniem rozpromienioną Julię.

– To Lisa, moja najlepsza koleżanka z pracy, dzięki niej poniedziałkowe poranki są odrobinę bardziej znośne – przedstawiła mnie Julia. Podałam mu rękę i odruchowo spojrzałam na niego wzrokiem, którym potrafiłam zmiękczyć nawet najwierniejsze męskie serca. Od razu skarciłam się w duchu, przecież nie zrobiłabym tego Julii. Nie jestem aż taką suką.

– Lucas, miło mi – odezwał się mężczyzna, uśmiechając się szeroko i ukazując przy tym urzekające kurze łapki w kącikach oczu. Ta niewielka niedoskonałość jedynie dodawała mu uroku. Przywitałam się uprzejmie, żałując, że nie spotkałam go wcześniej, podczas jednej z moich samotnych weekendowych wypraw do klubów. Z pewnością dałabym radę owinąć go sobie wokół palca, tak jak robiłam to z wieloma innymi. Nigdy nie pytałam, czy mają kogoś, a oni nigdy nie mówili. Nawet jeśli mieli taki zamiar, to szybko zapominali o swoich partnerkach, gdy tylko wchodzili we mnie lub gdy brałam ich kutasa do ust. Byłam dobra w łóżku i wiedziałam o tym. Cieszyłam się tym poczuciem władzy, a wyrzuty sumienia tłumiłam kolejną ofiarą. Lecz to był chłopak Julii, a na ten zakazany teren zdecydowanie nie odważyłabym się wkroczyć.

Wieczór mijał, kolejne szklanki zostawały opróżnione, a atmosfera znacząco się rozluźniła. Wszyscy bawili się bardzo dobrze, tylko ja czułam się coraz bardziej zirytowana. Lucas i Julia wyglądali na tak zakochanych, jak inne pary, która spotykają się dopiero kilka miesięcy. Nie sądziłam, że aż tak będzie mnie to drażnić. Nie dość, że sama byłam singielką, to jeszcze tuż przede mną stał mężczyzna, który od samego początku wzbudzał moje zainteresowanie, a nic nie mogłam z tym zrobić. Z niechęcią i bez najmniejszej próby taktu odrzuciłam zaloty paru mężczyzn, którzy odważyli się do mnie podejść, dopiero gdy poziom alkoholu w ich krwi osiągnął odpowiedni ku temu poziom. Lucas przez cały wieczór pił tylko wodę – przyznał, że nie pije alkoholu. Moja koleżanka za to bawiła się aż za dobrze, co było widać po jej nasilającym się śmiechu i odwrotnie proporcjonalnych zdolnościach utrzymywania równowagi. Wreszcie Lucas wyprowadził ją na zewnątrz lokalu, by odetchnęła świeżym powietrzem. Nawet nie szukając specjalnej wymówki, udałam się za nimi. Julia, ledwo trzymając się w pionie, usiadła na krawężniku, podczas gdy jej partner zamawiał taksówkę.

– Wszystko w porządku? Jak się czujesz? – zapytałam ją. Moje pytanie nie miało większego sensu, z daleka było widać, jak się czuje. Julia oparła brodę na splecionych dłoniach.

– Kręci mi się w głowie – poskarżyła się nieco dziecinnym tonem. Wymieniliśmy z Lucasem porozumiewawcze spojrzenia, a ja – mimo współczucia do niej – poczułam lekkie rozbawienie. Nie była przyzwyczajona do takiej ilości ginów z tonikiem. Dobrze, że miała kogoś, kto dopilnuje, żeby cało dotarła do domu.

– Dzięki, że się mną opiekujesz, jesteś najlepsza – wymamrotała jeszcze, gdy pomogliśmy jej wsiąść do taksówki. Lucas zamknął jej drzwi od auta i odwrócił się w moją stronę.

– Miło było cię poznać. Cieszę się, że Julia ma taką koleżankę jak ty; widać, że może na ciebie liczyć – powiedział szczerze, podając mi rękę na pożegnanie. Sama siebie zaskakując, lekko zarumieniłam się po tych słowach. Miałam nadzieję, że nie było tego widać na mojej twarzy, skrytej w półmroku. – Może kiedyś spotkamy się jeszcze w trójkę? Tylko może już nie na drinka – zażartował, dołączając do swojej dziewczyny w taksówce.

– Może – szepnęłam jeszcze do siebie, patrząc, jak auto włącza się do ruchu. Nie wiem, czy mi się wydawało, ale chyba przy pożegnaniu przytrzymał moją dłoń nieco dłużej, niż było to konieczne. Szybko podjąwszy decyzję, weszłam z powrotem do baru. Może któryś z jego bywalców jednak nie okaże się taki zły, bo nie miałam zamiaru spędzić tej nocy sama.

Kolejny raz spotkaliśmy się kilka tygodni później, gdy przyjęłam zaproszenie Julii na wspólną kolację u nich w domu. Julia już w biurze chwaliła się, jakim doskonałym kucharzem jest Lucas. Zastanawiałam się, czy rzeczywiście był z niego taki chodzący ideał, jak opisywała go jego dziewczyna, czy też jej różowe okulary sprawiały, że widziała go w nieco lepszym świetle. Nie widzieliśmy się od czasu spotkania w barze; miałam nadzieję, że może moje pierwsze wrażenie było trochę przesadzone. Męczył mnie fakt, że spodobał mi się facet znajomej. Nawet przestałam się spotykać z innymi mężczyznami, ostatnią noc spędziłam za to w ramionach blondynki, która nieco przypominała mi Julię. Tym razem jednak moment, gdy moja partnerka szczytowała, był nieco gorzki. Zamiast jak zwykle czuć satysfakcję z tego, że ją doprowadziłam do takiego stanu, zastanawiałam się, czy Julia też tak się czuje, kochając się z Lucasem. Gdy nadeszła moja kolej na orgazm, zamknęłam oczy i próbowałam sobie wyobrazić, że to nie zwinne palce dziewczyny, lecz silne dłonie Lucasa sprawiają, że przekraczam tę krawędź. Zaskoczona stwierdziłam, że pierwszy raz od dawna czuję zazdrość.

Lucas rzeczywiście świetnie gotował. Spędzaliśmy miły wieczór u nich w salonie, gdzie z przyjemnością dolewałam sobie wina i kolejne porcje pysznego makaronu. Rozluźniłam się w ich towarzystwie, lecz z niezadowoleniem stwierdziłam, że moja pierwsza opinia o mężczyźnie pozostała bez zmian. Co więcej, wywierał na mnie coraz większe wrażenie. Okazał się świetnym rozmówcą, pełnym pasji i zainteresowań. Musiałam łapać się na tym, żeby nie wpatrywać się w niego równie intensywnie, jak jego zapatrzona w niego dziewczyna. W pewnym momencie rozchichotana Julia z takim zaangażowaniem opowiadała jakąś historię, że wreszcie machnęła ręką i nieopatrznie rozlała na stół kieliszek czerwonego wina; odrobina poplamiła także jej sukienkę. Zawstydzona dziewczyna zerwała się na nogi, przepraszając nas, i poszła do łazienki, by zmyć plamę z materiału.

Zostaliśmy przy stole we dwoje. Myślałam, że ogarnie nas pełna zakłopotania cisza, lecz szybko znaleźliśmy tematy do rozmowy. Lucas przysunął swoje krzesło bliżej mojego i podjął przerwany wątek wcześniejszej dyskusji. Gdy był bliżej, poczułam zapach jego perfum – ciepły, słodki, a zarazem bardzo męski. Z tej odległości jeszcze lepiej widziałam jego szczere oczy i zmarszczki w ich kącikach, które ostatnio tak bardzo mnie urzekły. Z jednej strony chciałam, żeby Julia jak najszybciej wróciła, z drugiej miałam nadzieję, że ta chwila potrwa dłużej. Jego bliskość powodowała, że musiałam bardziej się pilnować i skupiać na udzielaniu odpowiedzi. Tym razem byłam pewna, że mi się nie wydawało, gdy patrzył na mnie ciut dłużej i intensywniej, niż patrzy się na znajomą swojej dziewczyny. A ja chyba pierwszy raz w życiu nie wiedziałam, jak się zachować.

Julia wreszcie wróciła do stołu, zagadani nawet jej nie zauważyliśmy. Odskoczyliśmy od siebie jak przyłapani na gorącym uczynku. Dziewczyna, zamiast plamki wina, miała na sukience dużą plamę od wody. Wydawało się, że nie zauważyła naszej poufałości. Dołączyła do nas, jakby nic się nie stało. Czułam lekkie wyrzuty sumienia, a przecież nawet do niczego nie doszło. A jednak do końca wieczora Lucas już na mnie nie spojrzał tak, jak wcześniej.

Gdy kolacja dobiegła końca, postanowiłam się wreszcie pożegnać, nie chcąc nadużywać gościnności gospodarzy. Podniosłam się z krzesła z zamiarem zamówienia taksówki. Wtedy odezwała się niczego nieświadoma Julia.

– Przecież Lucas może cię podwieźć do domu – powiedziała.

– Nie, nie ma takiej potrzeby – spróbowałam się wykręcić. Jeszcze tego brakowało, żebym spędziła w jego towarzystwie dodatkowe pół godziny.

– Nie ma żadnego problemu – nagle odezwał się Lucas. – Nie możesz wracać sama o takiej godzinie. Podrzucę cię.

Pozostawiona bez dalszych wymówek pożegnałam się z Julią i wsiadłam z Lucasem do samochodu. Gdy zamknęłam drzwi, poczułam się jak w potrzasku. Ruszył bez słowa i gdy sądziłam już, że trasę przejedziemy w milczeniu, to się odezwał.

– Dzięki za miły wieczór Liso, dobrze, że wpadłaś.

– Dzięki, że mnie zaprosiliście – odpowiedziałam niezręcznie.

Przez chwilę jechaliśmy w ciszy.

– Chyba dobrze się wam układa z Julią, prawda? Aż miło na was patrzeć – powiedziałam nagle, zaskakując sama siebie. Nie chciałam tego powiedzieć, ale czułam potrzebę zagłuszyć tę narastającą ciszę. Nie odrywając wzroku od drogi, Lucas uśmiechnął się delikatnie, wydawało mi się, że bez przekonania.

– Tak, Julia jest świetną dziewczyną, dobrze się dogadujemy. – Zawiesił głos, jakby chciał coś jeszcze dodać, ale zrezygnował. Nie chciałam dociekać mimo męczącej mnie ciekawości, więc zmieniłam temat. Zapytałam go o jego największe hobby i od razu atmosfera w samochodzie się odmieniła. Uwielbiałam na niego patrzeć, gdy był w swoim żywiole. Dźwięk jego śmiechu wywoływał u mnie motyle w brzuchu, a jego uśmiech stał się bardziej szczery i szeroki, niż gdy mówił o swojej dziewczynie. Nie chciałam, żeby to sprawiało mi taką satysfakcję, jaką odczułam, gdy zdałam sobie z tego sprawę. Ciągle musiałam sobie przypominać, że jeśli ma być jeden związek, jakiego nie rozbiję, niech to będzie właśnie ten. Nie wierzyłam jednak, że to ciągłe napięcie, jakie czuję przy nim, jest jednostronne. Zanim się obejrzałam, dotarliśmy na miejsce, a nasza rozmowa się urwała. Lucas przystanął na poboczu przed moim mieszkaniem. W oknach było ciemno, a myśl o powrocie samej do pustego domu wcale mi się nie uśmiechała. Czy naprawdę musiałam spędzić kolejny samotny wieczór, gdy tuż obok mnie siedział ktoś, o kim marzyłam, żeby go zabrać ze sobą?

– A więc to tutaj mieszkasz – powiedział jeszcze.

– Tak – odparłam nieswoim głosem.

W samochodzie znowu zapadła cisza. Gdy uniosłam wzrok i na niego spojrzałam, zobaczyłam, że patrzył na mnie przez ten cały czas. Jego źrenice były tak rozszerzone, że jego oczy były prawie całe czarne. Tym razem utrzymałam to spojrzenie. Jego oczy lśniły, odbijając blask ulicznych latarni. W powietrzu wisiało coś, czego nie dało się opisać słowami. Prawie czułam otaczającą nas elektryczność, a na ramionach pojawiła mi się gęsia skórka. Jego ręka drgnęła, jakby chciał ją wyciągnąć w moją stronę, a ja pragnęłam tego bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Kiedy już nabrałam pewności, że on pożąda mnie tak samo mocno, jak ja jego, odsunęłam się. Sprawiło mi to niemal fizyczny ból, ale wiedziałam, że muszę to zrobić, bo sprawy zajdą za daleko, a tego sobie nie wybaczę. Szybko pożegnałam się i wyszłam z samochodu, zanim zdążyłam zmienić zdanie. Nie oglądając się, weszłam do budynku i zamknęłam drzwi. Serce waliło mi tak głośno, że mogłabym przysiąc, że ten dźwięk odbija się echem w pustym mieszkaniu. Gdy wyjrzałam przez okno, jego samochód jeszcze tam stał. Zasunęłam rolety.

W nocy długo nie mogłam zasnąć, przewracałam się z boku na bok. Gdy wreszcie nadszedł sen, był płytki i przerywany. Wreszcie się poddałam i przebudziłam. Leżąc w łóżku i patrząc w sufit, moje myśli dryfowały, lecz zawsze wracały do Lucasa. W sypialni było chłodno, ale sama myśl o nim sprawiała, że robiło mi się cieplej. Widziałam przed oczami jego uśmiech, prawie słyszałam jego głos, od którego uginały mi się kolana. Moje ciało było niespokojne, pragnęło czegoś, czego nie mogło otrzymać. Moja dłoń przesunęła się powoli po moim ciele, rozpoczynając od biodra, i ruszyła w górę. Musnęła brzuch i żebra i zatrzymała się na piersiach, spragnionych dotyku. Dotknęłam sutków, które stwardniały pod moimi palcami, i delikatnie okrążyłam je opuszkami. Nie potrafiłam przestać sobie wyobrażać, że to dłonie Lucasa mnie pieszczą. Ale jeśli nie mogłam mieć go na żywo, nikt mi nie zabroni, by był ze mną chociaż w mojej wyobraźni. Przymknęłam oczy, żeby utrwalić tę iluzję. Ścisnęłam rękoma piersi i westchnęłam. Nie wiedziałam, jak bardzo mi tego brakuje. Jedną dłoń zsunęłam niżej, aż dotknęłam krawędzi majtek. Poczułam, jak moja cipka natychmiastowo wilgotnieje. Pogładziłam ją lekko przez cienki materiał, który podrażnił łechtaczkę. Uszczypnęłam oba sutki, aż jeszcze bardziej stwardniały, i wyobraziłam sobie, że Lucas bierze je do ust, jeden po drugim, i przygryza, drocząc się ze mną. Moja druga dłoń wsunęła się pod lekko już wilgotny materiał majtek i odnalazła nabrzmiałą łechtaczkę. Dotknęłam jej nieco mocniej i odchyliłam głowę w tył, rozrzucając włosy po poduszce. Byłam nienasycona, chciałam poczuć wszystko teraz, mocniej. Przesunęłam dłoń jeszcze niżej i wsunęłam do mokrej cipki najpierw jeden palec, potem drugi. Poczułam chwilową ulgę, która szybko zamieniła się w jeszcze większe pragnienie. Moje palce przyspieszyły, a nogi zaczęły drżeć szybciej, niż się spodziewałam. Drugą dłonią złapałam się za szyję i ścisnęłam, żeby przyspieszyć orgazm. Już nie musiałam udawać. Wyobrażenie sobie, że palce w mojej cipce są jego palcami, a ręka na moim gardle jego ręką, przyszło mi tak naturalnie, jakbym nigdy nie robiła nic innego. Jęknęłam głośno i przez moje ciało przeszedł przypływ ekstazy. Zadrżałam, gdy przepłynęły przeze mnie kolejne fale przyjemności. Dopiero gdy emocje opadły, uświadomiłam sobie, że doszłam z jego imieniem na ustach.

Kolejne dni w biurze panował dziwny nastrój. Julia, zamiast jak zawsze rozbawiać wszystkich pracowników, siedziała przy biurku smutna i przygaszona. Nawet mi nie chciała powiedzieć, co jest na rzeczy. Dopiero gdy zaczęłam drążyć temat, wyjawiła mi, że jej i Lucasowi nie układa się tak, jak wcześniej. Zdradziła swoje obawy o to, że się rozstaną. Czułam się paskudnie, bo pierwszym, co poczułam, nie było współczucie, a odrobina nadziei. Pojawiła się, zanim do głosu doszedł rozsądek. Wcale nie chciałam im życzyć źle, a przynajmniej do tego usiłowałam się przekonać. Czy to możliwe, że to ja byłam powodem ich niepowodzeń? Wreszcie, po kilku dniach, prawda wyszła na jaw.

– Lucas ze mną zerwał – oznajmiła Julia nagle. Z wrażenia upuściłam długopis.

– Co…? Dlaczego? – wydusiłam. Czy może znalazł sobie kogoś innego?

– Nie wiem, powiedział tylko, że uważa, że to nie to, i że lepiej, jeśli się rozstaniemy i poszukamy kogoś, kto bardziej do nas pasuje – wyrzuciła z siebie z pogardą. Byłam nawet z niej dumna, bo przestała już się smucić. Zamiast tego była wyprostowana i pewna siebie. Dobrze, że nie pozwoliła dać się złamać przez to rozstanie. Wiedziałam też, że dziewczyna jest kochliwa, równie szybko się zakochuje, jak odkochuje, i na pewno nie pozostanie długo sama.

Za to moja nadzieja zaczęła rosnąć. Nie minęło dużo czasu. Już kilka dni później dostałam wiadomość, na jaką podświadomie cały czas czekałam.

„Spotkajmy się”. Do wiadomości był dołączony adres i kod do drzwi wejściowych.

Przestępuję próg i wychodzę na dach budynku. Silny powiew wiatru trochę mnie dekoncentruje. Robię kilka kroków, po czym go dostrzegam. Oparty o barierkę wpatruje się w panoramę miasta przed nim. Czarna sylwetka odcina się na tle kolorowej łuny. Wszystko wskazuje na to, że nawet mnie nie usłyszał. Powoli podchodzę i opieram się o poręcz obok niego. Lucas wreszcie mnie dostrzega i wita uśmiechem. Tym uśmiechem, który wszystko zaczął. Z zachwytem przyglądam się miastu, które z tej wysokości stało się niczym więcej, jak plątaniną betonu, szkła i świateł. Nie mogłam sobie wyobrazić lepszego miejsca na spotkanie. Mogę wreszcie tutaj być bez wyrzutów sumienia.

– Cieszę się, że przyszłaś. Nie byłem pewien, czy będziesz chciała.

– Oczywiście, że przyszłam – słowa wychodzą z moich ust, zanim zdążę je zatrzymać. Czy on naprawdę nie wiedział, jak bardzo czekałam na to spotkanie?

Przez kilka chwil tylko cieszymy się swoim towarzystwem. Wiatr tutaj jest nieco silniejszy, niż się spodziewałam, i gdy drżę z zimna, Lucas bez pytania zdejmuje kurtkę i narzuca mi ją na ramiona. Nie odsuwa się, zostaje blisko mnie, a jego zapach znowu mnie oszałamia. Kiedy wreszcie odrywam wzrok od miasta w dole i patrzę na niego, okazuje się, że znów na mnie patrzy. Tak jak wcześniej, w samochodzie. Ale tym razem nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wreszcie wydarzyło się to, o czym myślałam od samego początku, od chwili, gdy się poznaliśmy.

Wyciąga rękę i odgarnia mi z twarzy kosmyk włosów, które wzburzył wiatr, a jego dotyk zostawia po sobie mrowienie. Odruchowo przymykam oczy i przysuwam się bliżej jego dłoni. Wiem, co się stanie zaraz. Jego usta delikatnie dotykają moich i to uczucie jest lepsze niż to, co sobie wyobrażałam wcześniej. Przyciąga mnie bliżej i nasz pocałunek nabiera intensywności. Rzadko zdarza mi się, że się nie spieszę, tak jak teraz. Zwykle z moimi partnerami przechodzę do rzeczy szybciej, ale teraz wyjątkowo cieszę się chwilą. Mimo że jesteśmy razem, napięcie między nami nadal narasta, aż nie możemy go dłużej znieść. Jego dłonie zsuwają się niżej i łapią mnie w pasie, podczas gdy ja wsuwam swoje pod jego koszulkę. Gdy się wreszcie odsuwamy, oboje ciężko oddychamy, a nasze oczy są zamglone z emocji.

Lucas bez słowa zdejmuje mi kurtkę z ramion i rozkłada ją na osłoniętym od wiatru fragmencie dachu, a ja kładę się na niej i pociągam go za sobą. Rozbieramy się nawzajem powoli, znacząc pocałunkami każdy odsłonięty fragment skóry. Nie możemy się sobą nasycić, bo każdy dotyk tylko podsyca ogień, nigdy go nie wygaszając. Gdy wreszcie nic nas nie dzieli, Lucas obejmuje mnie tak, jak w moich wcześniejszych wyobrażeniach, znowu mnie całuje i zaczyna schodzić coraz niżej, zatrzymując się dopiero przy podbrzuszu. Patrzy na mnie; widzę, jak jego oczy ciemnieją z pożądania. Rozchyla moje nogi i celowo omijając moją łechtaczkę, zaczyna całować wnętrza moich ud. Mam wrażenie, że moja skóra płonie przy każdym jego dotyku. Nareszcie powoli i lekko przesuwa językiem po mojej cipce, która natychmiast wilgotnieje. Mężczyzna wie, co robi, pieszcząc mnie wolno; sprawia, że cała drżę. Gdy się tego najmniej spodziewam, przyspiesza ruchy językiem i skupia się na mojej łechtaczce. Nie myślę nawet o tym, że jestem za głośno. Echa moich jęków niosą się ponad dachami. Zaciskam palce na pasmach jego włosów i przyciągam go jeszcze bliżej. Nie mogę się nim nasycić. Jeszcze kilka chwil i dochodzę. Z rozkoszy zaciskam uda na jego głowie, a moja cipka pulsuje w rytmie orgazmu silniejszego niż kiedykolwiek. Lucas nie odsuwa się, liże mnie, aż skończę i opadnę na ziemię, zamroczona. Nie mogę złapać oddechu, gdy on wraca do mnie i znów mnie obejmuje.

Dotykam najpierw jego twarzy, przesuwam palcami wzdłuż linii szczęki, brwi, ust. Moja dłoń wędruje niżej, jego skóra jest gorąca mimo chłodnego wiatru. Delikatnie muskam jego twardego penisa i otaczam palcami. Przesuwam dłonią w górę i w dół, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. Wreszcie nabieram ochoty, żeby pochylić się i wziąć go do ust, też chcę go zasmakować, marzyłam o tym. Wolno oblizuję główkę i biorę go głębiej. Lucas gwałtownie nabiera powietrza i łapie mnie za włosy. Robienie tego z mężczyzną, na którym naprawdę mi zależy, jest o wiele bardziej intymne niż z kimś przypadkowym. Mnie też to sprawia przyjemność, gdy patrząc mu w oczy, otaczam jego kutasa ustami i wsuwam go jeszcze dalej. Łapię go jedną ręką i przyspieszam ruchy. Przelewam w to moje całe pożądanie, wszystko, co wyobrażałam sobie, spędzając samotne noce, myśląc o nim. Teraz wreszcie jest tutaj i zamierzam to w pełni wykorzystać. Mam na niego taką ochotę, że cała drżę, a moja cipka robi się jeszcze bardziej mokra. Biorę go w usta jak najgłębiej, nadając coraz szybsze tempo, i za każdym razem, gdy wysuwam go z ust, delikatnie pieszczę główkę językiem. Doprowadza go to do szaleństwa i kiedy już myślę, że skończy mi w gardle, przerywa nagle.

– Wystarczy – mówi w końcu; widzę, ile siły woli kosztowało go to, żeby przerwać w tej chwili. – Teraz chcę się z tobą kochać.

Granica między rzeczywistością i marzeniami zaciera się, żeby wreszcie całkowicie zniknąć, gdy ponownie układa mnie na rozłożonej kurtce. Trzymając mnie mocno i patrząc na mnie z tym wyrazem twarzy, w jakim się zakochałam, powoli wchodzi we mnie po raz pierwszy. To wrażenie jest zupełnie odmienne niż moje poprzednie doświadczenia, gdzie zwykle myślałam tylko o sobie i odczuwałam wszystko wyłącznie fizycznie. Nie zdawałam sobie sprawy, za jak grubym murem się ukryłam. Wtulam się w szyję mężczyzny, kiedy ten zaczyna się we mnie poruszać. Wbijam mu paznokcie w plecy i wzdycham z rozkoszą. Owijam jego biodra nogami, by przyciągnąć go najbliżej siebie, jak to możliwe. Czuję go głęboko w moim ciasnym wnętrzu i sama świadomość tego sprawia, że wilgotnieję jeszcze bardziej. Odczuwam wszystko dużo intensywniej i mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Takie coś zdarza się tylko raz w życiu i oboje o tym wiemy. Gdy mężczyzna przyspiesza ruchy, biorę go za rękę i kładę ją na swojej szyi. Lucas od razu rozumie, co mam na myśli i czego potrzebuję, i zaciska na niej swoją dłoń, tak że prawie brakuje mi tchu. Nie spuszczam z niego wzroku, chcę doświadczyć każdej sekundy, chcę wiedzieć, jak dobrze jest mu ze mną. Nasze odgłosy niosą się nad miastem, które nigdy całkiem nie zasypia. Kochamy się odsłonięci, lecz jednak ukryci przed ciekawskimi oczami.

Lucas opiera moje nogi na swoich ramionach, zmieniając kąt, żeby wejść we mnie jeszcze głębiej i mocniej. Jego twardy kutas wypełnia mnie całą, co doprowadza mnie na sam skraj euforii. Moje piersi falują przy każdym jego ruchu, a ja widzę, jak to na niego działa. Jedną ręką trzymam go za dłoń, która ściska moją szyję, a drugą zsuwam w dół naszych ciał i dotykam swojej łechtaczki. Moje palce wprawnie, lecz subtelnie dotykają mojej najbardziej wrażliwej części ciała. Masuję ją, jestem coraz bliżej orgazmu. Przygryzam wargę i moje wzdychanie się nasila. Wreszcie, gdy widzę, że on też jest blisko, wyginam plecy w łuk i dochodzę, jęcząc z przyjemności, na co on wchodzi we mnie mocno, ostatni raz, i kończy ze mną.

Przez chwilę leżymy przytuleni, bez tchu. Gdy jestem z nim, nawet twarde, zimne podłoże wydaje się wygodniejsze niż jakiekolwiek łóżko. Jego kurtka pod głową i rozrzucone ubrania są lepsze niż jakakolwiek poduszka. Nam razem, wtulonym w siebie, nie potrzeba nic więcej. Jego oczy, z rozszerzonymi źrenicami, znowu lśnią tym wewnętrznym blaskiem. Zanim ta noc się skończy, mamy czas tylko dla siebie. A ja wiem, że rano wreszcie, całkowicie szczerze, będę mogła bez wstydu spojrzeć sobie w twarz.BARDZO UPALNE LATO – WAKACYJNY TRÓJKĄT

Miałam już dość tamtego lata. Było upalne i wilgotne, przez co cholernie męczące. Noce nie dawały wytchnienia. Odpoczywałam jedynie zanurzona w jeziorze, ale nawet ono nie dawało mi wtedy radości. Nic mi jej nie dawało. Siedziałam na ławce na ostródzkim deptaku i gapiłam się na wodę, czując, jak biała sukienka na ramiączkach przykleja mi się do ciała. „Namiętność” – powtarzałam w myślach. Dobre sobie. Zapomniałam, że coś takiego istnieje. Wyłączyłam w sobie tę potrzebę i niespecjalnie miałam ochotę włączać. Przez moje ciało przebiegł dreszcz, bynajmniej nie podniecenia – raczej przerażenia, że mogłabym to znów poczuć i nie móc spełnić tej jakże przyziemnej potrzeby. Tak naprawdę to nie wiem, czy kiedykolwiek spełniałam się w namiętności tak do końca, tak na sto procent. No ale już na pewno tamtego lata nie chciałam sobie przypominać, czym ona jest. Jedyną moją namiętnością były lody. Waniliowe, w polewie czekoladowej, z ciągnącym się karmelem w środku. Obłęd. Wtedy, na tej ławce, w lepiącej się do ciała sukience, także jadłam lód, który się roztapiał i ściekał mi po palcach. Oblizywałam je, jednocześnie liżąc słodką i obłędnie dobrą chłodną masę umieszczoną na patyku. Czy namiętność do lodów spełniłaby oczekiwania profesora?

Smutek przyfrunął skądś wraz z wiatrem i usiadł mi na ramionach. Swoje ważył. Próbowałam go strzepnąć, ale przyczepił się kurczowo. Wciąż bolało. Policzyłam miesiące. Siedem. Siedem długich miesięcy, a jednak nadal sobie nie poradziłam. Siedem. Magiczna cyfra, symbol całości i dopełnienia. Ja czułam się wyjątkowo niepełna i dziurawa. I jakaś taka potłuczona. Myślałam, że może te zajęcia z malarstwa oderwą mnie od tego, od czego chciałam się oderwać, i wtedy dostaliśmy to zadanie. „Namaluj namiętność”. Prychnęłam, a kawałek lodu skapnął mi wprost na kolana, zahaczając o skrawek sukienki. Szybko wyrzuciłam do śmietnika resztę rozmemłanego wafelka i próbowałam ratować kieckę, trąc chusteczką, co oczywiście tylko pogorszyło sprawę. Westchnęłam. Miałam dość słońca. Rozejrzałam się dookoła. Na deptaku tłum ludzi. W szczególności rodziny z dziećmi i pary zakochanych. Moją uwagę przyciągnęła dziewczyna mniej więcej w moim wieku, nie miała więcej niż trzydzieści lat. Stała zwrócona bokiem w moją stronę i trzymając za rękę chłopaka, coś do niego mówiła. Jej ciało wydawało mi się idealne. Była wysoka, szczupła, opalona na złocisty brąz, a jej czarne, lekko falowane włosy spływały swobodnie aż do jej zaokrąglonych pośladków, które wcisnęła w szare legginsy kończące się tuż przed kolanem. Do tego włożyła biały, opięty top, dzięki czemu ja oraz każdy, kto na nią spojrzał, mogliśmy podziwiać jej umięśniony, płaski brzuch i średnie, jędrne piersi, które nie potrzebowały stanika. Westchnęłam z zazdrością. Mojemu ciału zdecydowanie brakowało tej sprężystości. Może i byłam szczupła, ale piersi miałam zdecydowanie mniejsze i trochę się ich wstydziłam, za to mój tyłek rozlewał się radośnie na boki. Paweł mówił, że to seksowne. Widocznie nie na tyle, by powstrzymało go to przed odejściem tuż przed świętami Bożego Narodzenia po dziesięciu latach trwania naszego związku. Potrzebował przestrzeni. Nie zdążył poznać świata i się dusił. Tak właśnie powiedział. Czego ja potrzebowałam – nie zapytał. Otrząsnęłam się z tych myśli, bo smutek był wystarczająco ciężki. Znów spojrzałam na piękną dziewczynę i jej partnera. Był jej wzrostu, a może nawet ciut niższy. Zupełnie nie oszałamiał urodą: równie szczupły co ona, co u mężczyzn uważałam za wadę, twarz zupełnie nijaka, włosy ani ciemne, ani jasne. Nie wyróżniał się niczym. Nawet brzydotą. Bo brzydki też nie był. Był zwyczajny. Jednak ona wpatrywała się w niego tak, jak ja kiedyś parzyłam na Pawła. Później nasze spojrzenia się rozjechały, tak jak rozjechał się nasz związek i ja na jego końcu także. Tak właśnie się czułam. Rozjechana i odrętwiała. To nie był dobry czas na namiętność. A jednak profesor malarstwa sprawił, że wracałam myślami do tego tematu już od kilku dni.

Bogumił Bystrzycki. Chciał, żeby właśnie tak się do niego zwracać. „Pani Maleno, mam na imię Bogumił” – powiedział, gdy zwróciłam się do niego per panie Bogdanie. Powiedział to grzecznie, acz dobitnie. Na tyle, że nigdy więcej nie pozwoliłabym sobie zwrócić się do niego inaczej. Myślę, że dobiegał pięćdziesiątki. Wskazywały na to jego szpakowate włosy i zmarszczki wokół oczu oraz na czole. Poza tym był wysoki i przystojny. Krok miał sprężysty, a spojrzenie szarych oczu – bystre. Kiedyś pewnie zwróciłabym na niego uwagę, jednak tamtego lata wszystko było mi obojętne. Przystojni faceci nie robili na mnie żadnego wrażenia.

Podniosłam się w końcu z ławki i ruszyłam w stronę mieszkania. Jeszcze raz spojrzałam w kierunku pary, która wcześniej zwróciła moją uwagę. Tym razem spletli się w namiętnym pocałunku. On zawinął jej włosy na swojej ręce i trzymał w mocnym uścisku, przyciskając jej usta do swoich ust. Drugą rękę umieścił bezczelnie między jej nogami, zupełnie nic sobie nie robiąc z tego, że znajdują się w miejscu publicznym. Jej ręce zwisały swobodnie, a ona oddawała się mu w niemej uległości. Westchnęłam, odwróciłam wzrok, zawstydzona, że ich podglądam, choć chyba chcieli być podglądani, skoro robili to w takim miejscu, i powoli ruszyłam w stronę miasta. Do bólu dosiadła się zazdrość. O to, że mają siebie. I że siebie chcą. Ile mogli być ze sobą? Miałam ochotę podejść, wyrwać ją z jego objęć i zapytać. I nie uwierzyłabym, gdyby powiedzieli, że wiele lat. Z mojego doświadczenia wynikało, że po kilku latach namiętność znika. Ale jakie ja miałam doświadczenie? Jeden związek, i to od ogólniaka. Jeden nieudany związek. Czy Paweł kiedykolwiek trzymał mnie tak mocno? Nigdy. I właśnie wtedy, w tamtej sekundzie, zapragnęłam, by ktoś mnie tak złapał i przytrzymał. By wziął mnie jak swoją, bo mógł i chciał. Chciałam, by ktoś mnie chciał. Wtedy coś drgnęło nieznacznie w moim ciele. Jakiś zalążek tego, czym powinna być namiętność. Drgnęło i uleciało. A ja się wzdrygnęłam i poszłam. Noga za nogą do dusznego mieszkania.

Tamtego wieczoru aura nadal była ciężka. Upał nie odpuszczał nawet na chwilę. Mimo otwartych w mieszkaniu okien powietrze ani drgało. Włączyłam wiatrak, który rozgarnął ten ciężki żar i dał chwilowe wytchnienie. Postanowiłam sobie jeszcze pomóc prysznicem. Chłodny strumień sprawiał ulgę. Zmywał także pot, brud i zmęczenie. Tylko smutku nie chciał zmyć. Stałam tak chwilę, rozkoszując się zimną wodą, aż w końcu ją zakręciłam i wyszłam. Gorąca masa dopadła mojej skóry i znów na niej osiadła, jeszcze bardziej przygniatając do moich barków smutek i zazdrość. Uznałam, że się z nimi rozprawę. Ruszyłam nago przez mieszkanie, ociekając wodą i zostawiając mokre ślady na wielkich, szarych kaflach. Zatrzymałam się w sypialni przed dużym, stojącym lustrem w srebrnej ramie. Fantastycznie korespondowało z fioletem ścian. Przez chwilę się sobie przyglądałam, jednak zawstydzona zamknęłam oczy, by po chwili znów je otworzyć. Mokre włosy przyklejały się do zaróżowionej twarzy. W jasnoniebieskich oczach czaiło się zmieszanie. Mimo to spojrzałam niżej, tak jak nigdy wcześniej na siebie nie patrzyłam. Nie pod kątem tego, jak wyglądam, ale tego, co to ciało mogłoby mi dać. Niepewnie podniosłam dłoń i chwyciłam ciemny sutek. Nie zareagował. Potarłam go więc i szczypnęłam. Drgnął, skóra się ściągnęła, a on wyprężył w kierunku moich palców. Złapałam więc i wykręciłam leciutko. Zamrowiło. Puściłam. Zostawiłam go, choć prężył się zachęcająco. Nie miałam jednak litości. Nie poświęciłam mu już uwagi. Oklapł odepchnięty. Dotknęłam płaskiego brzucha, zatoczyłam koło wokół pępka i zjechałam na uda, w moim odczuciu zbyt masywne. Za to obsypane piegami. Jakby natura chciała dodatkowo wyróżnić właśnie tę część mnie. Poza piegami tam miałam jeszcze trzy na nosie. I tyle. Przypomniałam sobie nagle, jak Paweł, gdy się poznaliśmy, kładł się na tych moich udach i liczył piegi. Raz, dwa, trzy, cztery i znów: raz, dwa, bo się pogubił, bo ominął, bo policzył dwa razy, raz, dwa, trzy, śmialiśmy się wtedy jak dzieci. I znów, raz, dwa, trzy… I w końcu miał dość liczenia. Kusiło go coś innego. Udawał, że szuka kolejnych piegów, aż w końcu lądował z palcem na mojej kobiecości. Wstydziłam się wtedy tak leżeć przed nim obnażona, z nogami rozłożonymi. Ale on chciał. Chciał na nią patrzeć. I patrzył. Rozszerzał jej płatki i patrzył. Czasem dmuchał, na co moja łechtaczka reagowała. Wypychałam więc biodra w jego kierunku, a on cofał się, przytrzymywał moje uda i dalej patrzył. I nic się nie działo długie minuty. Tak, w tamtych chwilach byłam obiektem jego pożądania. Smutek powrócił ze zdwojoną siłą na te wspomnienia. W moich oczach pojawiły się łzy i jeszcze większe zawstydzenie. Zabrałam dłoń z mojego ciała i szybko odwróciłam się w kierunku szarej szafy. Wyciągnęłam lnianą, beżową sukienkę i wciągnęłam ją na siebie. Zapomniałam o majtkach, ale w tamtej chwili to już nie miało znaczenia. Uciekłam z sypialni w poszukiwaniu telewizora. Odkrywanie namiętności nie było dla mnie. Postanowiłam, że powiem to profesorowi Bogumiłowi na kolejnych zajęciach. Uznałam, że nie może tego ode mnie wymagać.

***

Patrzył poważnie, kiwając głową, ale dałabym sobie rękę uciąć, że w kącikach jego ust drgał uśmiech. Drwił?

– Pani Maleno, sztuka polega na przekraczaniu barier – powiedział mi wtedy.

– Panie Bogumile, kiedy ja tego nie czuję – przyznałam i spuściłam głowę.

– To proszę poczuć. – Uśmiechnął się lekko, gdy na niego spojrzałam.

– Ale jak? – wypaliłam, tym razem bojowo wystawiając brodę. Żeby sobie nie myślał, że to takie proste. Może dla niego. Może on potrafił w całą tę namiętność. Może miał setki kochanek albo zajebisty seks z żoną. Ja nie miałam. Nawet będąc w związku, nie miałam. Bo po pierwszym zauroczeniu przyszedł marazm. Orgazmu też chyba nigdy nie miałam. Ale o tym nikt nie wiedział. Nawet Paweł.

– Wie pani, jest tyle inspiracji. Proszę poczytać, pooglądać. Chociażby „Zapach kobiety”, „Trzy serca”, „Lolita”, „Dziewięć i pół tygodnia”, „Dzika orchidea”, „Emmanuelle”… – Zawiesił głos. – No i niech pani znajdzie jakieś książki, rzeźby, obrazy, zagłębi się w to.

– Jakie obrazy? – zaciekawiłam się.

– Ależ proszę pani – oburzył się – przede wszystkim Podkowiński i jego „Szał uniesień”. Proszę państwa – przestał na mnie patrzeć i zwrócił się do innych – mam dla państwa zadanie na przyszłe zajęcia. Skoro nasze lato przebiega pod znakiem namiętności – tu nieznacznie spojrzał w moim kierunku i czułam pod skórą, że gdyby mógł, to puściłby do mnie oko – niech państwo pogrzebią w książkach, internetach, gdzie chcą i wybiorą sobie jeden obraz, który kojarzy się państwu z namiętnością. Proszę też się zastanowić, dlaczego właśnie tak się państwu kojarzy to, co wybierzecie. I za tydzień sobie o tym porozmawiamy. Bo malowanie to nie tylko umiejętność machania pędzlem. To także umiejętność wyłapywania szczegółów i myślenia abstrakcyjnego. A teraz do dzieła. – Klasnął w dłonie, zupełnie już nie zwracając na mnie uwagi, i odszedł do innych, by sprawdzić, jak idzie im rysowanie aktu zainspirowanego zdjęciem. Przyjrzałam się mu. Fotograf uchwycił moment, w którym dziewczyna sięga ręką w przestrzeń. Na fotografii nie widać, czy chciała coś złapać, czy może coś do kogoś rzuciła. Jest skupiona i poważna. Mimo czarno-białego zdjęcia można było przypuszczać, że jej włosy są raczej jasne. Nie ma na sobie nic poza cienką chustą zawiązaną wokół bioder. Jej duże i okrągłe piersi kołyszą się swobodnie. Pozazdrościłam jej tych piersi, a moje myśli poszybowały do tego, co mogłabym obejrzeć lub przeczytać.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.