Islandia light: przewodnik - ebook

Piekło na ziemi

Islandia to kraina ognia i lodu. Czasem piękno jej przyrody jest nieoczywiste, bo jak zachwycać się powszechnym zapachem zgniłego jajka?

Islandia stanowi wyniesiony ponad powierzchnię oceanu fragment ciągnącego się wzdłuż Atlantyku Grzbietu Śródatlantyckiego. To najmłodsza geologicznie część Europy, a dzięki aktywności strefy ryftowej nowego lądu wciąż przybywa. Charakterystycznym elementem krajobrazu jest tu zatem lawa – w różnych postaciach: pól przykrytych stalowoszarymi porostami, szklistych obsydianowych jęzorów, tęczowych riolitowych masywów górskich, organów zbudowanych z ciosanych słupów bazaltowych, rdzawych porowatych skałek czy choćby zerodowana do postaci żwirku lub piasku na czarnych plażach.

Na Islandii można autentycznie poczuć „tętno Ziemi”. Co jakiś czas dochodzi do erupcji któregoś z licznych wulkanów, co większe straszą kolejnym paraliżem ruchu lotniczego na północy globu. Aktywności wulkanicznej towarzyszą trzęsienia ziemi. Przemierzając wyspę, co raz można zobaczyć dymy i kłęby pary wodnej – podgrzana w głębi ziemi woda znajduje ujście w licznych gorących źródłach. Kąpiel w nich jest niebywałą atrakcją. Piekielne wrażenie robią za to wyziewy gazów. Powstające dzięki nim wytrącenia m.in. związków siarki są barwne i misterne w swoich kształtach. Demoniczną kompletność zapewniają ziemne kotły pełne bulgoczącego błota.

Islandia jest położona w pobliżu koła podbiegunowego – surowy, ale wilgotny klimat sprzyja rozwojowi lodowców. Pokrywają 11% powierzchni kraju, wśród nich jest najbardziej masywny lodowiec Europy Vatnajökull. Lodowce intensywnie przekształcają wulkaniczny krajobraz: rzeźbią głębokie doliny, a na ich przedpolach wody wypływające spod lodu tworzą olbrzymie pustynie pól sandrowych. Rzeki rozpoczynające swój bieg u czoła lodowca to potężny żywioł, o czym niejednokrotnie można się przekonać, pokonując je w bród.

Islandia to również kraina wodospadów. Ich liczba jest tak duża, że z czasem przestaje się zauważać te drobniejsze. Na turystę jadącego drogą nr 1, która biegnie wokół całej wyspy, właściwie za każdym zakrętem czy wzniesieniem czeka zapierający dech w piersiach widok z wkomponowanym w niego wodospadem.

To wszystko sprawia, że Islandia jest rajem dla wielbicieli dzikiej przyrody, górskich wędrówek, wspinaczki po lodowcu czy jazdy samochodem terenowym po bezdrożach interioru. Jednoczesna surowość i spektakularność krajobrazu uświadamia człowiekowi, jak kruche jest jego istnienie wobec potęgi natury.Migawki z przeszłości

Islandia pojawia się na mapie poznanego świata w IV w. p.n.e. jako Ultima Thule. To początek historii kraju, którego dziedzictwo jest istotnym elementem dorobku kulturowego Europy.

Osadnictwo na wyspie rozpoczęło się w IX w. wraz z przybyciem wikingów. Informacji o powstających osadach i ich mieszkańcach dostarczają „Księga o zasiedleniu” („Landnámabók”) oraz „Księga o Islandczykach” („Íslendingabók”) – zabytki literatury islandzkiej. Dzięki tym opisom współcześni Islandczycy mogą wywieść swoje korzenie od pierwszych osadników.

W 930 r. odbyło się pierwsze zgromadzenie Alþingu – najstarszego z funkcjonujących do dziś parlamentów. Na coroczne obrady w Þingvellir zjeżdżały rody z całej wyspy. W 1000 r. decyzją Alþingu Islandczycy przyjęli chrześcijaństwo. Nordycka tradycja mimo to przetrwała – ustne przekazy mitów i legend zostały spisane w XII–XIII w. To Złota Epoka (Era Sag), której główną postacią jest Snorri Sturluson – dzięki niemu dziedzictwo wikingów i średniowieczna historia Islandii zachowały się do dziś.

XIII w. to też początek końca niezależności Islandczyków. Epoka Sturlungów upłynęła pod znakiem wojny domowej między rodami, która doprowadziła do oddania się w 1262 r. pod panowanie Norwegii. W XIV w. wskutek serii wybuchów wulkanu Hekla, którego popioły pokryły 1/3 powierzchni kraju, doprowadzając do małej epoki lodowcowej, wyspę trawił głód. Dopełniła go epidemia dżumy w 1400 r., która odebrała życie połowie islandzkiej populacji. W tym czasie w wyniku unii kalmarskiej w 1397 r. Islandia dostała się pod panowanie duńskie, zachowując jeszcze autonomię.

Okres wolnego handlu z Anglią i kontaktów z Hanzą skończył się w 1602 r. wprowadzeniem duńskiego monopolu. Symbolem narastającej opresji stało się ścięcie islandzkiego bohatera narodowego, katolickiego biskupa Jóna Arasona, dokonane na fali reformacji w 1550 r. Władza absolutna z centrum w Kopenhadze, ograniczenia w handlu i katastrofy naturalne doprowadziły do kolejnych fal głodu i epidemii.

Duch narodu odrodził się w XIX w. Przywódcą ruchu walczącego o wyzwolenie Islandii spod dominacji Danii został Jón Sigurðsson. Alþing wznowił obrady, uwolniono handel, a na milenijne obchody pierwszego osadnictwa w 1874 r. Islandia otrzymała konstytucję. Kolejne lata przyniosły autonomię (1904 r.) i wreszcie niepodległość (1918 r.). 17 czerwca 1944 r. Alþing formalnie proklamował Republikę Islandii.Islandia – stan umysłu

Islandczycy to dumny naród, doświadczony trudną historią i ciężkimi warunkami życia. Potrafią zachwycić dystansem do rzeczywistości i abstrakcyjnym poczuciem humoru. Są zorganizowani, ale nie pozbawieni elementu pozytywnego szaleństwa.

Liczba ludności Islandii wynosi zaledwie 332 tys. (w tym nawet 12 tys. stanowią Polacy), z czego zdecydowana większość mieszka w stolicy i jej satelickich miastach. Powiązani koligacjami rodzinnymi znają się, i to często od pokoleń. To tworzy specyficzne warunki życia wspólnotowego, gdzie kibicuje się tym, którzy rozsławiają naród i jego kulturę na świecie, a tych, którzy szkodzą – konsekwentnie rozlicza (Islandia jest jedynym krajem, który osądził odpowiedzialnych za tragiczny w skutkach dla wyspy kryzys ekonomiczny z 2008 r.). Jak świetnie potrafią się zorganizować, można było zobaczyć na Mistrzostwach Europy w Piłce Nożnej w 2016 r., do których reprezentacja Islandii zakwalifikowała się po raz pierwszy w historii, dochodząc aż do ćwierćfinału. Dzięki swojej waleczności drużyna zyskała wielu sympatyków na kontynencie. Popularność zdobyli też jej kibice, którzy organizując wspaniały doping, wiernie towarzyszyli swoim bohaterom na meczach.

Islandczycy szczycą się swoim dziedzictwem kulturowym. Dużą wagę przywiązują do zachowania czystości języka, tradycyjnego w swojej formie. Jeżdżąc po Islandii, spotyka się nawiązania do średniowiecznych sag i mitologii staronordyckiej, które przeniknęły też do współczesnej popkultury. Islandczycy do dziś dbają o niewidzialnych mieszkańców wyspy (Huldufólk) – głównie elfy, dla których potrafią zablokować budowę drogi planowanej na zamieszkiwanym przez nie terytorium. Jednocześnie przesądy nie stoją w sprzeczności z wysokim poziomem czytelnictwa i edukacji.

Codziennością islandzkiej pogody są wiatr i opady, do tego zimą wyspę spowija noc polarna. Nie dziwi więc, że mieszkańcy starają się wprowadzić do przestrzeni publicznej jak najwięcej koloru, kwiatów i poczucia humoru. Energia geotermalna umożliwia szklarniowe uprawy kwiatów doniczkowych, którymi ozdabia się nie tylko ulice, lecz także malowane na kolorowo domy. Zamiłowanie do rękodzieła i obfitość wełny pochodzącej z tutejszych owiec objawiają się w postaci noszonych przez wszystkich swetrów lopapeysa, ale też w wesołych „ubraniach” dla latarni i rowerów. Takich smaczków, swoistego puszczania oka do życia, na Islandii jest mnóstwo – warto ich wypatrywać.Artystyczna wyspa

Pod pozorem chłodu i dystansu Islandczycy kryją wrażliwe dusze. Kreatywność i zapał twórczy znajdują ujście przede wszystkim w imponującej scenie muzycznej albo poprzez instalacje artystyczne umieszczane w przestrzeni publicznej.

Ikoną i ambasadorką islandzkiej muzyki jest oczywiście Björk, ale ograniczanie się do niej byłoby karygodnym błędem. Ważnym i jednocześnie charakterystycznym elementem muzyki tworzonej na Islandii jest wykorzystywanie tradycyjnych instrumentów i czerpanie inspiracji z islandzkiej przyrody i kultury. Żeby choć trochę poczuć atmosferę kraju, warto posłuchać twórczości zespołów múm i Sigur Rós. Międzynarodową popularnością cieszą się wokalistka Emilíana Torrini i grupa GusGus. Ostatnio listy przebojów podbijał zespół Of Monsters and Men. Multiinstrumentalista Mugison oprócz swojej artystycznej działalności jest organizatorem festiwalu w Ísafjörður. Różnego rodzaju koncerty i festiwale odbywają się w nawet najdalszych zakątkach wyspy. Najsłynniejszym jest jesienny Iceland Airwaves w Reykjavíku. Muzykowanie jest bardzo popularnym sposobem spędzania wolnego czasu. W weekendowe wieczory kluby w większych miastach, zapełnione rozbawionym towarzystwem, rozbrzmiewają dobrą muzyką rodzimych wykonawców.

Wielkim islandzkim dziedzictwem jest tradycja opowiadania, wywodząca się jeszcze z wczesnego średniowiecza. Spisane w XIII w. sagi stanowią zabytki kultury, a ponieważ język islandzki nie zmienił się zbytnio od tamtego czasu, współcześni mieszkańcy wyspy nie mają większego problemu z czytaniem tych krwistych opowieści. Warto nadmienić, że Islandczycy lubią czytać i są w tej kategorii w światowej czołówce. Nawiązaniem do historycznej tradycji była XX-wieczna twórczość noblisty Halldóra Laxnessa. Warto sięgnąć do jego książek, żeby lepiej zrozumieć społeczeństwo islandzkie.

Tutejsze spektakularne krajobrazy rewelacyjnie sprawdzają się w roli plenerów filmowych. Skorzystano z nich m.in. w superprodukcjach o agencie 007, w „Piątym Elemencie” (1997 r.), „Batmanie: Początku” (2005 r.) oraz przy produkcji serialu „Gra o tron”. Rodzima kinematografia wkroczyła na międzynarodowe ekrany dzięki komedii „101 Reykjavík” w reżyserii Baltasara Kormákura i dramacie „Nói Albinói” w reżyserii Dagura Kárego. Życie na islandzkiej prowincji zostało sportretowane przez Grímura Hákonarsona w dramacie „Barany. Islandzka opowieść”, który w 2015 r. gościł na ekranach kin studyjnych w Polsce.Nie przegap!

Gorące źródła, lodowce, wulkany, bezkresne przestrzenie, ale też bogactwo ptasich kolonii i okazja spotkania wieloryba czy lisa polarnego – Islandia to raj dla wielbicieli przyrody.

Ulica Laugavegur, Reykjavík patrz tutaj

Imprezowy klimat stolicy ujawnia się w pełni podczas weekendowego rúntur po tutejszych klubach. Całonocna zabawa przy świetnej muzyce gwarantowana!

Þingvellir patrz tutaj

Miejsce historycznych obrad najstarszego funkcjonującego do dziś parlamentu, Alþingu, widnieje na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Geysir patrz tutaj

Gorące źródła i gejzery to znaki rozpoznawcze Islandii. Tutejszy Geysir dał nazwę pozostałym źródłom tego typu. Sąsiedni Strokkur co 10 min strzela w niebo słupem wody.

Błękitna Laguna patrz tutaj

Mankamenty islandzkiej pogody najlepiej zrównoważy relaksująca kąpiel w błękitno-mlecznej wodzie geotermalnego spa.

Landmannalaugar patrz tutaj

Kąpiel w gorącym źródle pod krawędzią obsydianowego jęzora lawy z widokiem na księżycowy krajobraz tęczowych gór jest niezapomnianym doświadczeniem.

Skaftafell patrz tutaj

To dobre miejsce na spotkanie z najmasywniejszym lodowcem Europy – Vatnajökull. Dobrze zorganizowana baza turystyczna zapewnia różnorodne aktywności w terenie.

Jezioro Jökulsárlón patrz tutaj

Przejażdżka amfibią pośród błękitnych gór lodowych jest niepowtarzalną atrakcją. Częstymi gośćmi w jeziorze są baraszkujące w wodzie foki.

Kjalvegur (droga F35) patrz tutaj

Podróż po Islandii nie będzie kompletna bez zagłębienia się w pustynny, surowy interior. Droga przez płaskowyż Kjölur pozwala się poczuć odkrywcą nieznanego.

Jezioro Mývatn patrz tutaj

To ostoja ptaków na ich migracyjnym szlaku. Jezioro otaczają ciekawe formacje lawy, takie jak pseudokratery.

Húsavík patrz tutaj

W przytulnym miasteczku czuje się ducha odkrywców dalekiej Północy. Tutejsza zatoka to najlepsze miejsce na podglądanie wielorybów w ich naturalnym środowisku.

Rezerwat Hornstrandir patrz tutaj

Trud dotarcia tu zrekompensują towarzystwo lisów polarnych i obserwacje kolonii ptaków morskich gniazdujących na potężnych klifach.

Park Narodowy Snæfellsjökull patrz tutaj

Uważa się, że wulkan Snæfellsjökull jest silnym „miejscem mocy” i wejściem do wnętrza Ziemi z powieści Verne’a – warto zobaczyć jego malownicze otoczenie.U stóp lodowca Vatnajökull

Podróż do tej krainy pozwoli odczuć potęgę kolejnego islandzkiego żywiołu – lodu. Kilka dni u stóp największego lodowca Islandii, Vatnajökull, jest najlepszą lekcją geografii, jakiej można doświadczyć w życiu.

U stóp lodowca Vatnajökull

1 Rów Eldgjá patrz tutaj

2 Krater Laki patrz tutaj

3 Kirkjubæjarklaustur patrz tutaj

4 Skaftafell patrz tutaj

5 Jezioro Jökulsárlón patrz tutaj

1 Rów Eldgjá

Unikalny twór geologiczny, nazywany „szczeliną ognia”, powstał ok. 2 tys. lat temu.

Aktywna szpalta wulkaniczna ciągnąca się z południowego zachodu na północny wschód aż po krawędź lodowca Vatnajökull to strefa, na której utworzył się łańcuch kraterów i długich rowów. Na jednym jej końcu znajduje się rów Eldgjá, dalej na północny wschód leży krater Laki.

Eldgjá, mimo że potrafi siać spustoszenie, obecnie urzeka surowym pięknem czarno-czerwonych, wysokich na ponad 140 m ścian porośniętych jaskrawozielonymi porostami. Jakby tego było mało, w głębi rowu jest dwukaskadowy wodospad Ófærufoss. Przez szczelinę i po jej krawędziach poprowadzone są ścieżki dla turystów.

Ostatni wybuch Eldgjá miał miejsce w 934 r., lawa wyciekała całą długością rozpadliska, co stanowi jeden z najpotężniejszych wylewów na świecie w czasach historycznych. Eldgjá należy do grona kilkudziesięciu chronionych obiektów na terenie Światowego Geoparku Katli (Katla UNESCO Global Geopark), z którą prawdopodobnie ma wspólny system kraterowy.

Eldgjá
Reykjavík Excursions nr 10 z Kirkjubæjarklaustur lub Skaftáfell

2 Krater Laki

Ten efektowny przykład przerażających skutków wulkanizmu jest jednocześnie jednym z ładniejszych stożków Islandii.

Lakagígar to długi na ponad 25 km rów położony na szpalcie wulkanicznej. Jego erupcja w 1783 r. trwała tygodniami, w pamięci ludności została utrwalona jako „ogień Skaftár” (Skaftáreldur). Był to jednoczesny szczelinowy wylew lawy z ponad stu kraterów różnej wielkości. Szpalery kolumn ognia były widoczne z dużej odległości. Do powietrza trafiły ogromne masy popiołów i toksycznych gazów, które nie pozostały bez wpływu na klimat całej półkuli północnej – doszło do ochłodzenia, a w konsekwencji także do spadku plonów. Na Islandii była to największa klęska żywiołowa w czasach historycznych – szacuje się, że w wyniku jej następstw śmierć poniosło nawet 25% ludności kraju.

Ze słynnej erupcji ocalał stożek Laki (818 m n.p.m.). Na jego szczyt prowadzi znakowana ścieżka, wejście zajmuje ok. 40 min. Z góry roztacza się piękna panorama obejmująca również potężny lodowiec Vatnajökull. Teren wokół stożka jest pokryty przewianym czarnym piaskiem wulkanicznym i przedziwnymi formami zastygłej lawy, na których tle odcina się jaskrawa zieleń porostów.

Autobusy jadące do Lakagígar zatrzymują się też przy urzekającym wodospadzie Fagrifoss.

Lakagígar
Reykjavík Excursions nr 16 z Kirkjubæjarklaustur lub Skaftáfell

Wejście na szczyt krateru Laki (818 m n.p.m.) zajmuje ok. 40 min.

3 Kirkjubæjarklaustur

Niepozorna wioska Kirkjubæjarklaustur ma bogatą przeszłość i kilka atrakcji do zaoferowania turystom.

Kirkjubæjarklaustur (lub po prostu Klaustur) to ostatnia większa osada i ostoja cywilizacji na drodze nr 1, zanim wkroczy się w lodowy świat Vatnajökull. Są tu: stacja benzynowa (następna dopiero w Höfn), sklep, poczta i bank. To też punkt przesiadkowy dla zmierzających w głąb lądu (Eldgjá, Laki i dalej).

Nazwa wioski nie jest przypadkowa – początki osady związane są ze zlokalizowanym tutaj średniowiecznym klasztorem (klaustur) benedyktynek. Siostry użyczyły też nazwy pobliskiemu wodospadowi Systrafoss i jezioru Systravatn, a także skale Systrastapi, która była miejscem egzekucji dwóch z nich. Inna ciekawostka – tutejsza Kirkjugólf (dosł. kościelna podłoga) to ścięte kolumny bazaltowe, tworzące płaszczyznę podobną do kafli podłogowych, ale nie mającą z nimi nic wspólnego – jest to w 100% wytwór natury.

Kirkjubæjarklaustur
z Reykjavíku: Reykjavík Excursions nr 20, Sterna nr 12, Strætó nr 51; ze Skaftafell: Reykjavík Excursions nr 10, 16 i 20, Sterna nr 12, Strætó nr 51

3a Kanion Fjaðrárgljúfur

Największą atrakcją w okolicy jest długi na 2 km kanion Fjaðrárgljúfur, którego pionowe ściany wznoszą się do 100 m ponad dnem doliny. Ścieżka prowadzi jego południową krawędzią, zapewniając piękne widoki, ale można też wejść w głąb kanionu – rzeka nie jest potężna, jednak trzeba się przez nią wielokrotnie przeprawiać. Fjaðrárgljúfur jest zakończony wodospadem. Oddalony od Klaustur o 3,5 km na zachód, jest dostępny z drogi nr 1 i dalej F206 (dojazd nie wymaga auta z napędem na cztery koła).

Kanion Fjaðrárgljúfur jest atrakcją Kirkjubæjarklaustur.

4 Skaftafell

Filia Parku Narodowego Vatnajökull to idealne miejsce na poznanie lodowej krainy ukształtowanej przez jeden z największych lodowców świata.

Już sam dojazd do Skaftafell od strony Klaustur obfituje w obłędne widoki. Ciągnąca się kilometrami wstęga drogi prowadzi przez rozległe pola czarnych sandrów naniesionych przez wody wypływające spod lodowca Skeiðarárjökull – jednego z jęzorów lodowca Vatnajökull. Skeiðarárjökull tworzy ogromne, szerokie na 20 km czoło – widok na nie towarzyszy turystom przez dłuższy czas po lewej stronie drogi.

Baza turystyczna Skaftafell jest położona u stóp wzniesienia oddzielającego dwie potężne doliny wypełnione lodowcami Skaftafellsjökull i mniejszym Morsárjökull. Na ich przedpolach wyraźnie zaznaczają się polodowcowe formy moren czołowych, oczek wytopiskowych i roztok odprowadzających wody lodowcowe. Dzięki zorganizowanej sieci oznakowanych szlaków z licznymi punktami widokowymi podręcznikowa wiedza o zlodowaceniach stanie się bardziej namacalna.

Wędrując po okolicy, nie można przegapić oryginalnego wodospadu Svartifoss otoczonego organami z bazaltowych kolumn. Warto również zwrócić uwagę na sterczący ponad otaczającym go zewsząd lodem nunatak najwyższego szczytu Islandii – Hvannadalshnúkur (2110 m n.p.m.). Propozycją dla aktywnych jest wspinaczka na szczyt albo przynajmniej krótki spacer po lodowcu z instruktorami. Do wyboru jest też pętla po grzbiecie Skaftafellsheiði (5–6 godz.), którą doświadczeni piechurzy mogą wydłużyć o wejście na Kristínartindar (1126 m n.p.m.). Z bazy turystycznej trzeba dojść do rozwidlenia na Sjónarsker (280 m n.p.m.) z piękną panoramą. Potem szlak stopniowo wspina się zachodnią krawędzią grzbietu, prowadzi wokół szczytu, a następnie na jego wschodnią krawędź. Po obu stronach grzbietu można podziwiać lodowce Morsárjökull i Skaftafellsjökull.

Przed 2008 r. Skaftafell był odrębnym parkiem narodowym, obecnie wchodzi w skład większego Parku Narodowego Vatnajökull (Vatnajökulsþjóðgarður). W Skaftafell Visitor Centre zorganizowano ekspozycję na temat parku, są też: punkt informacji turystycznej z ulotkami na temat szlaków, sklep z pamiątkami i mała kafejka.

Skaftafell Visitor Centre
www.vatnajokulsthjodgardur.is (zakładka o Skaftafell)
codz. I 10.00–16.00; II–IV, X–XI 10.00–17.00; V–IX 9.00–19.00; XII 11.00–17.00
z Reykjavíku: Reykjavík Excursions nr 20, Sterna nr 12, Strætó nr 51; z Höfn: Reykjavík Excursions nr 19

Park Narodowy Vatnajökull został utworzony w 2008 r. To największy park narodowy Europy. Jego powierzchnia stanowi 12% powierzchni wyspy. Ochroną jest objęty zarówno ogromny lodowiec Vatnajökull i formy powstałe w wyniku jego działalności, jak i tereny wulkaniczne wokół (Laki, Eldgjá, Askja) i pod cielskiem lodowca. Obserwacje prowadzone na terenie parku pomagają w zrozumieniu zachodzących obecnie procesów klimatycznych, ale także w szybkim reagowaniu na skutki erupcji pod lodowcem. Dlatego właśnie park obejmuje również fragment doliny rzeki Jökulsá á Fjöllum, oddalony od głównego obszaru, ale stanowiący najważniejsze odwodnienie w razie wybuchu potężnych Grímsvötn i Bárðarbunga.

Wodospad Svartifoss na tle bazaltowych organów robi duże wrażenie.

W pobliżu Skaftafell można odkryć cudowny, choć niebezpieczny lodowy świat.

5 Jezioro Jökulsárlón

Przejażdżka amfibią pośród błękitnych gór lodowych albo podglądanie foczych igraszek – tylko tutaj!

Mimo że Jökulsárlón jest nazywane lodową laguną, formalnie to jezioro powstałe z wód topniejącego lodowca Vatnajökull, który niegdyś sięgał swoim jęzorem Breiðamerkurjökull do linii brzegowej. Obecnie jezioro od Atlantyku oddziela tylko wał moreny czołowej, mylnie traktowany jako mierzeja. Tak czy inaczej, to niezwykłe miejsce, ponieważ jezioro wypełnione jest wielkimi bryłami lodu. Te świeżo oderwane od cielska lodowca mają charakterystyczną błękitną barwę, te bardziej nadtopione bieleją, ale są za to przepasane czarnymi wstęgami materiału wulkanicznego uwalnianego z lodu.

Dzięki połączeniu jeziora z Atlantykiem wpływają do niego ławice ryb i kryla, a za nimi chętnie podążają stada fok i ptaki. Piaszczysty brzeg upodobały sobie m.in. wydrzyki wielkie (Skua), które potrafią ofiarnie bronić lęgowisk i należy na nie uważać. Za to foki nic sobie nie robią z towarzystwa ludzi – pluskają się w wodzie lub wylegują na krach lodowych, wdzięcznie pozując do zdjęć.

Wokół jeziora poprowadzone są ścieżki, ale warto też przejść przez drogę nr 1 i wyjść na plażę. Po odpływie czarny piasek jest pełen różnej wielkości krystalicznych brył lodu, co tworzy piękny widok. Największą atrakcją Jökulsárlón jest jednak możliwość wjechania pomiędzy góry lodowe amfibiami lub łodziami motorowymi Zodiac.

Fanów agenta 007 może z kolei zainteresować informacja, że nad Jökulsárlón kręcono zdjęcia do „Zabójczego widoku” i „Śmierć nadejdzie jutro”.

Glacier lagoon – rejsy po jeziorze
przy kafejce
http://icelagoon.is
codz. IV–V, IX–X 10.00–17.00; VI–VIII 9.00–19.00
amfibia: 5000 ISK (1500 ISK), Zodiac: 8500 ISK (4200 ISK)
ze Skaftafell: Reykjavík Excursions nr 15 i 19; Sterna nr 12; Strætó nr 51

Bryły lodu dryfujące po tafli jeziora Jökulsárlón tworzą malowniczy widok.