Ja chyba śnię - ebook

Z przedszkola odbierał mnie tata. Przywitałem się z nim i szybko pobiegłem do szatni, a tata przyszedł tam za mną i kiedy się przebierałem, jak zwykle wypytywał mnie, jak minął mi dzień i czy zjadłem wszystko na obiad. Przez cały czas przyglądał mi się podejrzliwie.

– Bartek, hm… – zapytał w końcu – czy rano nie miałeś na sobie innej bluzki?

– Miałem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Ale potem musiałem się przebrać.

– A, pewnie zachlapałeś ją zupą? – zgadywał tata. – To gdzie jest ta brudna bluzka? Trzeba ją zabrać do prania.

– Nie, tato, to nie dlatego! Zdjąłem ją, bo na niej był rysunek ze świnką – wyjaśniłem.

– Nic nie rozumiem – zdziwił się tata. – Przecież lubisz tę bajkę o śwince?

– Bluzki ze świnką noszą tylko maluchy! – powiedziałem głośno, a ciszej dodałem: – Bajkę lubię, ale nikt nie musi o tym wiedzieć.

Tata spojrzał na mnie jakoś dziwnie, ale nic nie powiedział.

– Tato, a kupisz mi potwora paskudniaka? – spytałem, wkładając kurtkę.

– Co? – Tata zamrugał. – A co to jest ten paskudniak?

– No, paskudniak, tato… Nie wiesz? Taki potwór, co siedzi w śmietniku, i jak się tam wrzuca różne rzeczy, to słychać, jak mlaszcze albo odbija mu się, albo jeszcze coś innego. W reklamie go pokazywali, kupisz mi?

Tata pokręcił głową.

– O nie! Nie ma mowy, zapomnij o tym.

– Ale inni mają paskudniaki! – zawołałem z żalem. – Niektórzy nawet kilka, a ja? Ja nie mam żadnego!

– I niech tak zostanie – powiedział tata, a widząc moją nachmurzoną minę, dodał: – Bartek, daj spokój. Nie dąsaj się, tylko chodź, ty moja owco stadna!

Miałem jeszcze nadzieję, że mama zgodzi się na paskudniaka i przekona tatę. Niestety, bardzo się zawiodłem: powiedziała to samo co on. A potem rodzice długo tłumaczyli mi, dlaczego trzeba mieć własne zdanie i czemu nie warto robić czegoś tylko dlatego, że robią to inni.

– Rozumiesz, synku? – spytał tata na koniec.

– Rozumiem – mruknąłem w odpowiedzi, wciąż żałując paskudniaka, którego nie mogłem mieć.

– To dobrze. A teraz pobaw się trochę i potem raz-dwa do łóżka – powiedziała mama. – Jutro przecież musisz być w przedszkolu wcześniej, bo idziecie na koncert do… Rany boskie! – Chwyciła się nagle za głowę. – Biała koszula, całkiem zapomniałam! Przecież wszyscy macie przyjść w strojach galowych, a twoja odświętna koszula leży w koszu do prania.

Ostatnio mama jest bardzo zapominalska i roztrzepana.

– Nie przejmuj się – pocieszył ją tata. – Jeszcze zdążymy ją uprać, a do rana na pewno wyschnie.

Poszedłem więc spać o bardzo wczesnej porze.

A gdy zasnąłem, przyśnił mi się sen.

W tym śnie byłem owcą. Prawdziwą, najprawdziwszą! Miałem owczy pyszczek, cztery kopyta i mały ogonek, a ciało porośnięte gęstymi wełnianymi lokami.

– Beee! – zabeczałem na próbę.

– Beee.…! Beee… – rozległo się dokoła.

Dopiero wtedy się rozejrzałem. Ha! Nie byłem sam, owiec na łące było wiele.

– Be… ee… cześć. To co robimy? – spytałem niepewnie, bo skąd miałem wiedzieć, jakie są owcze zwyczaje.

– Bee… skubieemy! – odpowiedziały owce i zabrały się do zajadania soczyście zielonej trawy. – Be… bee… smakowita!

Pochyliłem głowę, odgryzłem kępkę trawy, którą tak chwaliły, i zacząłem ją żuć.

Fuj! – skrzywiłem się. – Gorsze niż szpinak, który czasem próbuje we mnie wmusić mama!

– Bee… Idziemy skubać babkę? – spytała jedna z owiec.

– Bee! Idzieeemy – zgodziły się pozostałe.

– Super! – ucieszyłem się. Nareszcie coś smacznego, a nie jakieś zielsko. – A gdzie to ciasto, gdzie?

– Ciasto? Co ty wygadujesz? – skarciła mnie największa owca. – Barania głowo, babka to roślina!

– Bee…! Ciasto! Bee…! – Rozległy się chichoty, a potem owce otoczyły mnie ciasno i całe stado ruszyło.

– Dokąd idziemy? – Próbowałem się wydostać z wełnistego tłumu. – Gdzie rośnie ta babka? – spytałem małą owieczkę drepczącą tuż przy mnie. Przy szyi miała zawieszony dzwoneczek, który przy każdym kroku wydawał wesołe, srebrzyste dźwięki.

– Bee, ja nie wiem. Owce idą, a ja razem z nimi – wyjaśniła.

– To idźcie beze mnie. – Zatrzymałem się nagle. – Nie lubię zieleniny, poleżę sobie w cieniu.

Zacząłem pchać się, przeciskać i przedzierać przez stłoczone ciasno zwierzaki. Wypadłem z tłumu wprost na ogromną owcę.

– Dokąd się wybierasz? – spytała surowym tonem i wpatrzyła się we mnie z groźną miną. – Stado trzyma się razem! Natychmiast wracaj na swoje miejsce i dobrze ci radzę: rób to co inni. Leżeć mu się zachciało! – prychnęła.

– Be… bee… be… – Owce kręciły głowami z niezadowoleniem.

Co było robić, znów do nich dołączyłem. Gdy doszliśmy na polanę, na której rosła babka, owce zaczęły ją chrupać z wielkim apetytem. Owca olbrzymka wciąż mi się przyglądała, więc udawałem, że skubię razem z innymi.

– Be… byłeś bardzo odważny! Pójdziemy się napić? – usłyszałem cichy głosik. Mała owieczka z brzęczącym dzwoneczkiem stanęła obok mnie. Przyjrzałem się jej: była do mnie tak podobna, jak gdyby była moją młodszą siostrą. Właśnie miałem odpowiedzieć, że możemy iść razem – pod warunkiem że będzie mnie słuchać, bo jestem starszy, ale… nie tylko ja usłyszałem jej pytanie.

– Bee… idziemy pić! Idzieeemy! – odpowiedziały pozostałe owce i znów ruszyły całym stadem.

– A was kto zapraszał? – mruknąłem ze złością.

Nie podobało mi się, że nie mogłem spacerować sobie sam, gdzie chcę i z kim chcę, ale nic nie śmiałem powiedzieć, bo trochę się bałem przerośniętej owcy. Szedłem ze wszystkimi i burczałem pod nosem, ale na tyle cicho, żeby nikt nie usłyszał.

Dotarliśmy nad strumień i owce zaczęły chłeptać. Poczułem, że i mnie chce się pić. Pochyliłem więc głowę nad wodą i… zbaraniałem. W powierzchni wody odbijały się owcze pyszczki, ale który właściwie był mój? Która z tych owiec to ja? Przecież byłyśmy takie same!

– Coś takiego! – oburzyłem się. – Nie poznałem sam siebie. Ja chyba śnię!

Gdzieś niedaleko zabrzęczał dzwoneczek.

Ona to ma dobrze – pomyślałem o najmniejszej owieczce. Dzięki dzwonkowi na szyi wygląda inaczej.

I nagle do głowy wpadł mi świetny pomysł: muszę odróżnić się od innych!

Gdy tylko wróciliśmy na naszą łąkę i owce zajęły się skubaniem trawy, zacząłem się rozglądać za czymś, co pomogłoby mi odmienić mój wygląd.

Już wiem! – ucieszyłem się na widok kępy żółtych kwiatów. Bo przypomniałem sobie, że gdy ostatnio bawiłem się z psem i czołgałem się w trawie, moja biała koszulka przestała być biała. Ech, wtedy byłem chłopcem, a nie jakąś owcą…! Rzuciłem się na ziemię i jak szalony zacząłem się tarzać w kwiatowym pyle.

– Cha, cha! Tere-fere, teraz jestem inny! – zawołałem radośnie, gdy skończyłem. – Jestem żółty, a wy nie!

Owce przestały jeść: wpatrywały się we mnie z otwartymi pyskami. Ze zdziwienia żadna nawet nie zabeczała. Ale cieszyłem się tylko przez chwilę: nagle mocno dmuchnął wiatr i kolorowy pył w jednej chwili osypał się ze mnie.

– O nie! – tupnąłem kopytkiem. – Nie poddam się tak łatwo! Wytarzam się… choćby i w trawie!

Znów padłem na ziemię. Turlałem się, skręcałem i wyginałem na wszystkie strony, wcierając w wełnę zielony sok. Gdy się podniosłem, owce zamarły: byłem zieloniutki, wyglądałem jak brokuł!

– Aha! Udało się! I co powiecie? Już nie jestem taki sam jak wy. – Zadarłem dumnie głowę… i zobaczyłem nad sobą wielką ciemną chmurę, z której natychmiast spadł ulewny deszcz. Padał i padał, a kiedy przestał, znów byłem bielutki, bo woda zmyła zielony kolor.

– Bee…! Bee…! Be…! – śmiały się owce, wskazując mnie kopytkami.

Myślałem, że się rozbeczę ze złości!

Tak się zdenerwowałem, że aż się obudziłem.

Gdy otworzyłem oczy, zobaczyłem tatę – stał przed otwartą szafą z ubraniami, wpatrując się w nią ze zmartwioną miną.

– Bartek… – odezwał się, gdy zobaczył, że nie śpię. – Nie wiem, w czym ty dzisiaj pójdziesz. Chciałem mamę wyręczyć, sam pranie zrobiłem i… ech, twoja koszula w nim zafarbowała. Nie wiem, jak to się stało, że w pralce znalazła się mamy rękawiczka i od niej wszystkie rzeczy zabarwiły się na fioletowo. Masz tylko jedną odświętną koszulę, reszta jest z obrazkami albo w paski, albo w kratkę… Na strój galowy się nie nadają – podrapał się po głowie.

– Tato, nic nie szkodzi! – zawołałem i wyskoczyłem z łóżka. – Włożę tę zafarbowaną koszulę. I kamizelkę, i muchę, jak zwykle.

– Tak myślisz? Ale jak to będzie wyglądać? – Tata nie był przekonany. – Wszyscy na biało, a ty w fioletowej koszuli?

Wzruszyłem ramionami.

– Przynajmniej bee… to znaczy będę się odróżniał. Będę… fioletową owcą!