Jabłko Berło Tron. Imperium Malazańskie. Tom 4 - ebook

DRAMATIS PERSONAE

W Darudżystanie

COLL: rajca

RAL­LICK NOM: eme­ry­to­wany skry­to­bójca

KRUTE: skry­to­bójca

UCZONY EBBIN: nie­za­leżny anty­kwa­riusz/histo­ryk

TORVALD NOM: czło­wiek uro­dzony w Daru­dży­sta­nie

TISERRA: żona Torvalda, garn­carka

JESHIN LIM: rajca

REDDA ORR: raj­czyni

BARA­THOL MEKHAR: kowal

SCIL­LARA: żona Bara­thola

VOR­CAN RADOK/PANI VARADA: głowa domu Nomów, dawna wład­czyni Gil­dii Skry­to­bój­ców

PANI ZAWIŚĆ: odwie­dza­jąca Daru­dży­stan szlach­cianka i użyt­kow­niczka magii

THU­RULE: straż­nik Pani Zawi­ści

LEFF: straż­nik

PLAMA: straż­nik

WYKA­ŁACZKA: była żoł­nierka z Pod­pa­la­czy Mostów, obec­nie wspól­niczka w Barze K’rula

NIE­WIDKA: była żoł­nierka z Pod­pa­la­czy Mostów, obec­nie wspól­niczka w Barze K’rula

TRZPIEŃ: były Pod­pa­lacz Mostów

DUIKER: dawny mala­zań­ski histo­ryk impe­rialny

RYBAK: bard, regu­larny gość w Barze K’rula

MADRUN: eks­tra­wa­gancki straż­nik w Rezy­den­cji Nomów

LAZAN DRZWI: eks­tra­wa­gancki straż­nik w Rezy­den­cji Nomów

SUKO­SMYK (ALBO SUMIENNY KOSMYK): kasz­te­lan

Z Koterii T’orrud

BARUK: alche­mik

TAYA: tan­cerka i skry­to­bój­czyni

HIN­TER: nie­ży­jący nekro­manta

AMAN: dawny skle­pi­karz

DERU­DAN: cza­row­nica

W gospodzie „Pod Feniksem”

MEESE: wła­ści­cielka

SULTY: kel­nerka

SCU­RVE: bar­man

JESS: nowa kel­nerka

CHUD: kucharka

KRUPPE: zło­dziej

Na Odpryskach

MALA­KAI: zło­dziej

NER­WU­SIK: mala­zań­ski wete­ran

JAL­LIN SKO­CZEK: poszu­ki­wacz skar­bów

ORCHI­DEA: młoda kobieta

CORIEN LIM: młody męż­czy­zna z daru­dży­stań­skiej rodziny szla­chec­kiej

Seguleh

JAN: Drugi

GALL: Trzeci

PALLA: Szó­sta

LO: Ósmy

ORU: Jede­na­sty

IRALT: Pięt­na­sta

SHUN: Osiem­na­sty

IRA: Dwu­dzie­sta

BERU: z Czwar­tej Dzie­siątki

HORUL: z Pierw­szej Setki

SALL: z Pierw­szych Trzy­stu

SEN­GEN: kapłan

Na Brzegach Stworzenia

LEOMAN/JHE­VAL: Agent Kró­lo­wej Snów

KISKA: była szponka

TWÓRCA: miesz­ka­niec

KORUS: potężny demon

THEN AJ EHLIEN/THE­NAJ: miesz­ka­niec

Malazańczycy

ARA­GAN: amba­sa­dor w Daru­dży­sta­nie, dowódca mala­zań­skich wojsk na Gena­bac­kis

KAPI­TAN DRE­SHEN HARAD’ UL: adiu­tant Ara­gana

PIĘŚĆ K’ESS: dowódca wojsk w cen­tral­nych pro­win­cjach mala­zań­skich

KAPI­TAN FAL’EJ: prawa ręka pię­ści K’essa

PIĘŚĆ STEP­PEN: dowódca połu­dnio­wych sił mala­zań­skich

SIER­ŻANT HEK­TAR: sier­żant z dwu­dzie­stej Trze­ciej Dru­żyny Trze­ciej Kom­pa­nii Siód­mego Legionu Dru­giej Armii

KAPRAL MAŁA: uzdro­wi­cielka z dru­żyny

KOŚĆ: sabo­ta­ży­sta

BEN­DAN: rekrut. Rodo­wity daru­dży­stań­czyk

TARAT: zwia­dow­czyni, rhi­vij­ska rekrutka

Inni gracze

TORN: mala­zań­ski attaché u Mala­zań­czy­ków

GALENE: kapłanka srebr­nych Moran­thów, człon­kini ich rady rzą­dzą­cej

YUSEK: poszu­ki­waczka przy­gód

CALA­DAN BROOD: naczelny wódz z pół­nocy, Ascen­dent

JIWAN: nowy czło­nek rhi­vij­skiej rady rzą­dzą­cej

TSE­RIG: znany też jako „Bez­zębny”, stary czło­nek rhi­vij­skiej rady rzą­dzą­cej

CULL PIĘTA: najem­nik nie­dawno przy­były z Kon­fe­de­ra­cji Wol­nych Miast

MORN: wid­mowy gość Odpry­sków

TOP­PER: dowódca impe­rial­nych skry­to­bój­ców, „szpo­nów”PROLOG

Czyż nie spo­glą­damy razem na mroczne wody jeziora
I naszym oczom nie uka­zują się gwiaz­do­zbiory
Obu pół­kul jed­no­cze­śnie?

_Pie­śni miło­sne z Cyna­mo­no­wych Pust­kowi_

Dzień odkry­cia zaczął się tak samo jak każdy inny. Ebbin wstał przed świ­tem i zała­twił potrzebę. Bez­zębna sta­ru­cha, będąca jego obo­zową kucharką, obu­dziła się już i goto­wała wodę na poranną her­batę oraz mączy­stą owsiankę. Zaj­rzał do namiotu dwóch war­tow­ni­ków, któ­rych wyna­jął tylko dla­tego, że uwa­żał, iż ktoś powi­nien pil­no­wać obozu. Obaj męż­czyźni spali. Miał wra­że­nie, że to nie jest wła­ściwa pro­ce­dura, jeśli cho­dzi o war­tow­ni­ków, ale i tak miał szczę­ście Bliź­nia­ków, że w ogóle udało mu się zna­leźć kogoś chęt­nego do pracy za marne pie­nią­dze, jakie mógł zaofe­ro­wać.

– Her­bata się gotuje – oznaj­mił i pozwo­lił, by poła opa­dła.

Obu­dził kop­nia­kami dwóch pomoc­ni­ków śpią­cych na pia­sku przy wyga­słym ogni­sku. Pła­cił tym ponu­rym mło­dzień­com kilka mie­dzia­ków mie­sięcz­nie za dźwi­ga­nie cię­ża­rów i cią­gnię­cie wozu. Podob­nie jak sta­ro­żytni miesz­kańcy tych oko­lic byli Gadro­bij­czy­kami, wywo­dzili się z ple­mion od nie­pa­mięt­nych cza­sów zamiesz­ku­ją­cych oko­liczne stepy. Żaden mia­stowy Daru nie mar­no­wałby czasu pośród sta­rych cmen­tar­nych wzgórz na połu­dnie od wiel­kiej metro­po­lii, jaką był Daru­dży­stan. Żaden poza Ebbi­nem, który jako jedyny z Uczo­nych Braci z Towa­rzy­stwa Filo­zo­ficz­nego (był jego ofi­cjal­nym człon­kiem) na­dal był prze­ko­nany, że można jesz­cze coś zna­leźć w dawno już prze­ko­pa­nych i obra­bo­wa­nych kryp­tach oraz gro­bow­cach.

Przy­glą­dał się jasnemu niebu, popi­ja­jąc słabą her­batę. Było czy­ste, a wie­trzyk powie­wał ane­micz­nie. Dobra pogoda na kolejny dzień badań. Ski­nął na mło­dzień­ców, odga­nia­jąc ich od ogni­ska, przy któ­rym grzali chude łydki, a potem wska­zał na odle­głe rusz­to­wa­nie. Dwaj war­tow­nicy pili her­batę, jak zwy­kle kłó­cąc się ze sobą zawzię­cie. Ebbin wie­dział, że gdy wie­czo­rem wróci do obozu, na­dal będą ogry­zać te same stare kości, co w dniu, gdy ich wyna­jął. Ludzie są różni, pomy­ślał.

Mło­dzieńcy zeszli ze wzgó­rza i zajęli pozy­cje przy wiel­kiej wcią­garce. Ebbin uklęk­nął na kamien­nym obmu­ro­wa­niu studni. Otwo­rzył starą kłódkę z brązu, uwol­nił żela­zne łań­cu­chy i roz­chy­lił skrzy­dła drew­nia­nej pokrywy. To, co znaj­do­wało się pod nią, niczym się nie róż­niło od innych sta­ro­żyt­nych studni, bar­dzo licz­nych w tym regio­nie, zalud­nio­nym ongiś przez Gadro­bij­czy­ków.

Co jed­nak może zna­leźć na dnie tej z pozoru zwy­czaj­nej studni? Och, co może tam zna­leźć! Sto­sun­kowo suchy i cie­pły okres, jaki roz­po­czął się w tej oko­licy przed kil­koma poko­le­niami, dopro­wa­dził do wyczer­pa­nia się zaso­bów wody i spadku poziomu wód grun­to­wych nie­mal o wzrost doro­słego męż­czy­zny. A ten spa­dek mógł odsło­nić to, co leżało ukryte przez tysiąc­le­cia! Nie­jed­no­znaczne wzmianki w mało zna­nych źró­dłach i notatki napi­sane na ich mar­gi­ne­sach dopro­wa­dziły go krok po kroku do wielu takich studni. Do tej pory każda z nich oka­zy­wała się jed­nak cał­kiem zwy­czajna. Pro­wa­dzone od wielu lat poszu­ki­wa­nia zawsze wio­dły go w ślepą uliczkę.

Ale może tym razem. Może wresz­cie okaże się, że mia­łem rację!

Prze­ło­żył nogi przez obmu­ro­wa­nie i opu­ścił je nad ciem­no­ścią, po czym dotknął dło­nią wewnętrz­nej powierzchni studni. Nie po raz pierw­szy zachwy­cił się umie­jęt­no­ściami sta­ro­żyt­nych budow­ni­czych. Kamień był taki gładki! O ile potra­fił to okre­ślić, otwór był dosko­na­łym okrę­giem. W porów­na­niu z tą stud­nią współ­cze­sne budowle wyda­wały się żało­śnie nie­udolne. Ich budow­ni­czo­wie myśleli tylko o kosz­tach, nie o wspa­nia­łym dzie­dzic­twie, jakie zosta­wią przy­szło­ści!

Się­gnął pod sie­dze­nie z desek i owi­nął zwi­sa­jący z niego sznur wokół ramie­nia. Spraw­dził torbę ze sprzę­tem, zawie­ra­jącą lampę, olej, mło­tek, dłuto i inne tego rodzaju rze­czy, po czym ski­nął na chło­pa­ków, wyda­jąc im roz­kaz. Wcią­garka zazgrzy­tała prze­szy­wa­jąco, gdy uwol­nili łań­cuch, i Ebbin zawisł nad pustką.

Zjeż­dżał ku dnu pośród nie­sa­mo­wi­tej ciszy, mąco­nej tylko dźwię­kiem przy­twier­dzo­nych do sznura dzwo­necz­ków. Uży­wał ich, gdy miał zamiar wró­cić na górę, by wezwać leni­wych chło­pa­ków, któ­rzy w upalne dni zawsze wyle­gi­wali się w cie­niu. Szarp­nął za sznur, każąc im się zatrzy­mać, po czym zapa­lił lampę. Potem dał sygnał do wzno­wie­nia powol­nej podróży w dół.

Pod­czas tych bez­gło­śnych zjaz­dów w mrok czuł się tak, jakby zanu­rzał się w oce­anie. Wtedy naj­sil­niej dopa­dały go wąt­pli­wo­ści. Co, jeśli dowody tu były, tylko ukryte przed jego oczami? Przy­su­nął lampę bli­żej twa­rzy i z uwagą przy­glą­dał się mija­nym kamie­niom, szu­ka­jąc jakichś cha­rak­te­ry­stycz­nych ele­men­tów. Jak zwy­kle pod war­stwą mułu i wyschnię­tych alg nie dostrzegł nic cie­ka­wego.

Kolejna porażka. A wyda­wało się, że wszyst­kie wska­zówki wio­dły wła­śnie do tego miej­sca.

Tafla wody na dole była czarna jak noc. Ebbin spró­bo­wał prze­su­nąć lampę, żeby się­gnąć po sznur, ale jego palce musnęły roz­ża­rzony brąz. Pisnął z bólu i wypu­ścił lampę. Spa­dała przez moment, a potem zga­sła. Z daleka dobiegł go plusk. Sie­dział w ciem­no­ści, prze­kli­na­jąc swą nie­zdar­ność i ssąc palce.

Nagle przed jego oczami poja­wiło się blade migo­ta­nie. Przy­mru­żył powieki i doszedł do wnio­sku, że to tylko gwiazdy, jakie cza­sami poja­wiają się w ciem­no­ści przed oczami. Ale lśniące iskierki nie zni­kały. Wyba­łu­szył oczy w nie­prze­nik­nio­nym mroku. Czy to mogły być pozo­sta­ło­ści magii groty? Osłony, pie­czę­cie i tak dalej.

I czy sama ich obec­ność nie potwier­dzała praw­dzi­wo­ści jego hipo­tez?

Wbił wzrok w ciem­ność, zapo­mi­na­jąc o pal­cach. Po jego brud­nej, spo­co­nej skó­rze prze­biegł dreszcz… odkry­cia.

Czy jed­nak nie mogło to być ostrze­że­nie dla intru­zów? Czy nie wła­śnie z tych pól cmen­tar­nych dobie­gły w swoim cza­sie szepty o powro­cie sta­ro­żyt­nego tyrana Raesta (jeśli rze­czy­wi­ście nastą­pił on tej cał­kiem nie­daw­nej nocy; wielu w to nie wie­rzyło, a jesz­cze wię­cej było takich, któ­rzy w ogóle o tym nie sły­szeli)?

Zaci­snął dło­nie, by uchro­nić je przed panu­ją­cym w studni chło­dem, i spró­bo­wał wygnać z umy­słu ata­wi­styczny lęk przed cie­niami. Prze­sądy! Był uczo­nym! Nie miał czasu na zabo­bonne obawy. Groty ist­niały, i można było nimi mani­pu­lo­wać, ale moc sama w sobie nie była zła. Nie miała świa­do­mo­ści. Sta­no­wiła po pro­stu kolejną siłę natury, którą trzeba było uwzględ­niać, podob­nie jak cię­żar albo esen­cja życia.

Ebbin usiadł wygod­niej w zim­nym, wil­got­nym mroku i ostroż­nie, nie­mal z czcią, wycią­gnął rękę. Jego palce musnęły zimny, zero­do­wany kamień. Pró­bo­wał wyma­cać jakiś otwór. Nagle poczuł coś pod koniusz­kami pal­ców – jakąś łuko­watą kra­wędź. Poja­wił się blask, blady i migo­tliwy. Pomy­ślał, że z pew­no­ścią się myli. Nie­moż­liwe, by w głębi dawno już zba­da­nej studni ist­niał tunel. Wpro­wa­dziły go w błąd nie­re­gu­lar­no­ści powierzchni kamie­nia. Powi­nien zaprze­stać tych bez­u­ży­tecz­nych wysił­ków i dać chło­pa­kom sygnał, żeby wycią­gnęli go na górę.

Wtem jego stopy w zno­szo­nych butach z koź­lej skóry zna­la­zły się w lodo­wa­tej wodzie. Wzdry­gnął się pod wpły­wem szoku i omal nie spadł z wąskiego sie­dze­nia. Szarp­nął gorącz­kowo za sznur, każąc chło­pa­kom się zatrzy­mać.

Ucze­pił się kra­wę­dzi ściany studni i odzy­skał rów­no­wagę. Miał wra­że­nie, że tunel był tu zawsze, nie­od­kryty i cier­pliwy, jakby cze­kał na niego. Otarł ręka­wem spo­coną twarz i z ulgą prze­łknął ślinę. Przez pewien czas sie­dział w bez­ru­chu. Jego oddech niósł się echem w zamknię­tej prze­strzeni, szybki i ochry­pły.

Może jed­nak mi się udało! Może zna­la­złem to, w czego ist­nie­nie inni nie chcieli uwie­rzyć! To może być gro­bo­wiec ostat­niego i naj­więk­szego z kró­lów tyra­nów Daru­dży­stanu.

A ja nic za cho­lerę nie widzę. Pocią­gnął za sznur, doma­ga­jąc się wycią­gnię­cia na górę. Bła­gam, bogo­wie, bła­gam… niech się okaże, że w obo­zie jest jesz­cze jedna lampa!

***

Nie było już żad­nej. Ebbin prze­szu­kał swój ekwi­pu­nek i namiot, a także namioty straż­ni­ków, ale na koniec był zmu­szony zje­chać na dół tylko z miękką, łojową świecą. Przez całą drogę osła­niał wątły pło­myk niczym dro­go­cenny klej­not. Gdy tylko jego stopy znowu dotknęły lodo­wa­tej wody, szarp­nął za sznur, roz­ka­zu­jąc chło­pa­kom się zatrzy­mać.

Uniósł świecę w zim­nym, nie­ru­cho­mym powie­trzu.

Czy to było tutaj? Czy się pomy­lił?

Wpa­try­wał się w ścianę studni, zbu­do­waną ze sta­ro­żyt­nych, zero­do­wa­nych kamieni, prze­su­wa­jąc świecę na boki.

Bogo­wie, bła­gam! Cóż to by było za odkry­cie. Wresz­cie zna­lazł to miej­sce. To nie była gładka bariera z cegieł i zaprawy murar­skiej zamy­ka­jąca tunel, lecz mroczna dziura po wyrwa­nych z muru kamie­niach.

Ten widok zła­mał Ebbi­nowi serce.

Porażka. Gro­bo­wiec obra­bo­wano, podob­nie jak wszyst­kie inne. Nie tra­fił tu pierw­szy. Przy­kuc­nął na chwilę. Łój spły­wał mu po pal­cach. Potem pod­niósł się z wes­tchnie­niem i wycią­gnął rękę. Pochy­la­jąc się nie­bez­piecz­nie, zdo­łał zła­pać za kamień i pod­cią­gnąć się w górę. Uniósł świecę. Tunel. Gład­kie ściany. I coś przed Ebbi­nem. Gruz?

Nagle zain­te­re­so­wany pod­cią­gnął się jesz­cze wyżej i zna­lazł się w wej­ściu wybi­tym w murze. Posu­wał się naprzód powoli, bo przez cały czas musiał uno­sić rękę, w któ­rej trzy­mał świeczkę, ale wresz­cie wczoł­gał się do tunelu, zosta­wia­jąc za sobą koły­szące się sie­dze­nie. Ruszył naprzód zaku­rzo­nym, peł­nym paję­czyn tune­lem, uno­sząc przed sobą świecę.

To było osy­pi­sko. Bariera z ziemi i kamieni.

Jak dawno temu powstało? Obej­rzał się na wybite w murze wej­ście i znowu ogar­nął go opty­mizm. Czy zdo­łali zapu­ścić się dalej? Czy to, co znaj­do­wało się za rumo­wi­skiem, mogło pozo­stać… nie­na­ru­szone?

Być może. Będzie musiał to spraw­dzić. Przyj­rzał się zbi­tej ziemi i skal­nym odłam­kom z docie­kli­wo­ścią ase­sora.

Wygląda na to, że nie unik­nie się kopa­nia w sta­rym stylu.

Zaczął się powoli wyco­fy­wać.

To będzie wyma­gało czasu.

***

Męż­czy­zna szar­pał się z cztery razy więk­szym od sie­bie stwo­rze­niem, pró­bu­jąc wycią­gnąć je ze wzbu­rzo­nych fal migo­tli­wego morza świa­tła. Płyn nisz­czył i pochła­niał ciało istoty niczym kwas. Buchały z niej kłęby pary i pokry­wały ją pęche­rze. Sły­chać było skwier­cze­nie. Towa­rzy­szyły mu nie­ludz­kie krzyki bólu i gniewu. Stwo­rze­nie wyma­chi­wało koń­czy­nami z prze­ra­że­nia, zada­jąc potężne, roz­pacz­liwe ciosy. Odbi­jał je jedy­nie dzięki srebr­nym roz­bły­skom mocy. Świe­tli­ste fale roz­pry­ski­wały się o nich obu. Męż­czy­zna ukląkł, pró­bu­jąc odto­czyć stwo­rze­nie.

– Czoł­gaj się! – wołał w prze­rwach mię­dzy falami. – Czoł­gaj się! Możesz to zro­bić!

– Płonę! – wołała istota, wście­ka­jąc się i pła­cząc.

– Czoł­gaj się!

– Umie­ram…

– Nie!

Spo­mię­dzy leżą­cych na plaży gła­zów wyło­niła się – bie­gnąc bądź kuś­ty­ka­jąc – grupka naj­roz­ma­it­szych stwo­rzeń. Wpa­dły w mor­skie fale. Wrzesz­czały i sapały, gdy ota­cza­jący je płyn zmie­niał się nagle w dym. Ciało scho­dziło z nich pasmami, pochła­niane przez kwa­sowe świa­tło.

– Nie! Wra­caj­cie! – ryk­nął prze­ra­żony męż­czy­zna.

Wspól­nie wycią­gnęli ogromną postać na czarny pia­sek. Nie­które mniej­sze stwo­rze­nia znik­nęły w pie­nią­cych się falach. Szu­kał ich gorącz­kowo, na oślep poru­sza­jąc rękami. Wycią­gnął z wody dwie maleń­kie, dymiące postaci i padł zmę­czony na pia­sek.

Olbrzy­mia istota o pta­sich sto­pach wark­nęła z wysiłku, pró­bu­jąc pod­nieść się na nogi. Jej ciało w nie­któ­rych miej­scach roz­pu­ściło się aż do kości. Z ran pły­nęła prze­zro­czy­sta posoka. Istota powle­kła się do dyszą­cego ciężko męż­czy­zny i opa­dła na kolana obok niego.

– Dla­czego?

Męż­czy­zna wsparł się na łok­ciach. Świe­tli­sta woda spły­wała po nim, nie zosta­wia­jąc ran. Dłu­gie czarne włosy lepiły mu się do czaszki.

– Nie z two­jej winy ciśnięto cię do tego morza, żebyś roz­pu­ścił się w nim cał­ko­wi­cie. To nie jest w porządku. Nie w porządku.

Istota popa­trzyła na niego ze zdu­mie­niem w gore­ją­cych niczym piece oczach.

– Nic ci się nie stało. Jesteś odporny. Czy jesteś… Ele­in­tem?

– Nie. Tylko czło­wie­kiem.

Olbrzym chrząk­nął z nie­do­wie­rza­niem.

– Z pew­no­ścią kimś znacz­nie wię­cej. Jestem Korus, Wysoko Uro­dzony z Alar Game­lon. Jak masz na imię?

Męż­czy­zna opu­ścił wzrok.

– Nie wiem. Utra­ci­łem je. Ale nadano mi nowe. The­naj.

Korus przy­kuc­nął na potęż­nych nogach i przyj­rzał się swej pazu­rza­stej dłoni. Jej pokryte łuskami ciało znik­nęło nie­mal cał­ko­wi­cie. Bia­ławe ścię­gna poru­szały się wysta­wione na dzia­ła­nie powie­trza.

– No cóż, The­naj. Cokol­wiek ze mnie zostało, należę do cie­bie.

Męż­czy­zna ski­nął dło­nią, odrzu­ca­jąc z gnie­wem tę ofertę.

– Nie. Nale­żysz teraz do sie­bie. Jesteś wolny od wszel­kich zobo­wią­zań. Od wezwań i wyko­rzy­sta­nia przez tych, któ­rzy posłu­gują się gro­tami, niech wszyst­kich spo­tka roz­pusz­cze­nie! Możesz robić, co tylko zechcesz.

Olbrzymi demon pochy­lił pokrytą łusko­wym pan­ce­rzem głowę. Poru­szył zło­tymi oczami, przy­glą­da­jąc się opu­sto­sza­łej czar­nej plaży.

– Zatem zostanę tutaj.

The­naj ski­nął z wdzięcz­no­ścią głową.

– Dobrze. W takim razie pomóż mi z tymi małymi stwo­rze­niami. Ich odwaga prze­ra­sta ich mądrość.

***

W dziel­nicy mająt­ków Daru­dży­stanu wysoki męż­czy­zna z haczy­ko­wa­tym nosem wró­cił do coraz pil­niej­szej pracy ryso­wa­nia nowego planu mia­sta, sko­pio­wa­nego ze sta­rego, który nabrał już rdza­wej barwy zama­zu­ją­cej szcze­góły. Pochy­lał twarz nisko nad weli­nem, cier­pli­wie skro­biąc na nim gęsim pió­rem.

– Mia­sto zawsze się odna­wia, mistrzu Baruku? – zapy­tał ktoś sto­jący tuż przy jego boku.

Wielki alche­mik pode­rwał się gwał­tow­nie i ude­rzył przed­ra­mie­niem w krysz­ta­łowy kała­marz, prze­wra­ca­jąc go. Na plan wylał się czarny płyn. Baruk odwró­cił się powoli i spoj­rzał na pęka­tego czło­wieczka sto­ją­cego przy nim. Był on tak niski, że led­wie się­gał głową ponad blat wyso­kiego stołu.

– Ojej. Kruppe naj­ser­decz­niej prze­pra­sza. Gdyby coś się wyda­rzyło, a prze­cież zawsze coś się wyda­rza, ten incy­dent z pew­no­ścią zosta­nie uznany za zło­wrogi omen.

Baruk wytarł gęsie pióro w szmatkę.

– To był tylko przy­pa­dek. – Wło­żył pióro do sto­jaka. – A swoją drogą, jak udało ci się tu dostać? Wzmoc­ni­łem wszyst­kie osłony.

Załza­wione żabie oczy spoj­rzały na niego nie­win­nie. Baruk pochy­lił się przy­gnę­biony.

– Obaj wiemy, co nam zagraża. Ostrze­żeń było wystar­cza­jąco wiele. Śmierć Śmierci na miłość wszyst­kich bogów. Zie­lona cho­rą­giew na noc­nym nie­bie. Roz­trza­ska­nie księ­życa i jego ponowne naro­dziny. Znisz­cze­nie Dra­gni­pura… – Mach­nął ręką. – Wybierz, co chcesz.

– Wszy­scy mają skłon­ność tak robić. – Gru­ba­sek wes­tchnął z zado­wo­le­niem i usiadł na wyście­ła­nym fotelu. – Łatwo jest wszystko prze­wi­dzieć po fak­cie… Czy może nawet po akcie? – Wyłu­pia­ste oczy zro­biły nagle zeza. Kruppe uniósł do twa­rzy jedwabną chu­s­teczkę. – Bogo­wie, chroń­cie nas przed taką wizją!

Sie­dzący na wyso­kim stołku Baruk przyj­rzał się gościowi, skła­da­jąc palce w pira­midkę pod pod­bród­kiem. Jego oczy rap­tem nabrały ostrzej­szego wyrazu.

– Oba­wiam się, że tym razem będziesz miał wię­cej trud­no­ści.

Do obu­tych w pan­to­felki stóp Krup­pego pod­szedł demon, jesz­cze niż­szy i bar­dziej otyły od niego. Baruk pomy­ślał, że gdyby Odmro­zin miał ogon, z pew­no­ścią by nim zamer­dał. Z obszer­nego rękawa gru­ba­ska – trzeba przy­znać, że brud­nego i wytar­tego – wyło­nił się zatkany kor­kiem pojem­nik na próbki. Kruppe otwo­rzył go i wyło­wił z niego rybę – nie­wielką i białą. Podał ją Odmro­zinowi, który natych­miast połknął przy­smak. Gru­ba­sek pogła­skał demona po łysej, sęka­tej gło­wie.

– To była rzadka jaski­niowa ryba albi­nos z jaskiń Jhag Odhan, Kruppe.

– Bar­dzo smaczna. Szcze­rze pole­cam. Na grzance.

– Co, poza okra­da­niem moich pó­łek z prób­kami i prze­ka­ba­ca­niem moich sług, skło­niło cię do tej wizyty? Przy­po­mi­nam sobie poprzed­nią, którą zło­ży­łeś cał­kiem nie­dawno, i to wspo­mnie­nie mnie nie uspo­kaja.

Gru­ba­sek pową­chał mleczny płyn wypeł­nia­jący sło­iczek, zmarsz­czył nos i odsta­wił naczy­nie na bok.

– Kruppe zasta­na­wiał się teraz, pod­czas faktu, jeśli można tak powie­dzieć, a prze­cież wła­śnie powie­dział, jakie codzienne czyn­no­ści, czy pozor­nie nie­winne wyda­rze­nia, okażą się, gdy spoj­rzymy na to po fak­cie, zapo­wie­dziami strasz­li­wego incy­dentu, który nad­cho­dzi albo i nie nad­cho­dzi, bo nie­wy­klu­czone, że wła­śnie mu zapo­bie­gli­śmy, postrze­ga­jąc go przed fak­tem.

Wsparł pod­bró­dek na bla­dych dło­niach i uśmiech­nął się do Baruka, który zamru­gał i zmarsz­czył brwi.

– Co masz na myśli?

Kruppe zatrze­po­tał prze­sad­nie wielką chu­s­teczką.

– Och, któż mógłby to odgad­nąć? Kto wie, co mogli­by­śmy odkryć, gdy­by­śmy poszu­kali głę­biej? Czy rze­czy od dawna ukryte przed gorą­cym bla­skiem słońca, ale w jakiś spo­sób na­dal zacho­wane, być może na wiecz­ność, dłu­żej, niż poży­jemy nawet my dwaj, mogłyby obu­dzić się z wes­tchnie­niem i otwo­rzyć nie­wi­dzące oczy?

Baruk obró­cił pió­rem w sto­jaku z rzeź­bio­nego ste­atytu.

– To, co mówisz, jest bar­dzo nie­po­ko­jące, Kruppe. Krąg na­dal pozo­staje zła­many… – pochy­lił głowę – …dzięki …komuś. Jego dosko­na­łość, która miała trwać wiecz­nie, ule­gła znisz­cze­niu. Poświę­cam cały swój czas i wszyst­kie siły sta­ra­niom, by to się nie zmie­niło… ale zakłó­ce­nia wywo­łane przez nie­dawne donio­słe incy­denty…

Potarł czoło i zgar­bił się, oka­zu­jąc nie­ty­pową dla niego sła­bość i wyczer­pa­nie.

Gru­ba­sek zmarsz­czył na moment brwi z zatro­ska­niem, ale ten gest pozo­stał nie­zau­wa­żony. Potem nadął pierś, choć tylko w bez­piecz­nej odle­gło­ści od prze­cią­żo­nych dol­nych guzi­ków kami­zelki.

– Nie roz­pa­czaj, Wasza Wielka Alche­micz­ność. Węgorz ma oczy sokoła! A gdyby miał koń­czyny, byłyby silne jak u pan­tery! Nie jest białą, wijącą się bez­ład­nie rybą albi­no­sem! Hmm… to zna­czy, że w prze­ci­wień­stwie do rze­czo­nej ryby jest za szybki, by można go było zła­pać w słoik!

***

W zauł­kach giełdy tan­ce­rek, pod jej wie­lo­barw­nymi mar­ki­zami i uno­szą­cym się w powie­trzu dymem z lase­czek kadzi­dła, krą­żyły pogło­ski o bez­pre­ce­den­so­wym poja­wie­niu się w kon­ste­la­cji naj­bar­dziej uta­len­to­wa­nych arty­stek nowej, nie­zwy­kle jasnej gwiazdy.

Ser­cem giełdy była Droga Wes­tchnień, cie­ni­sty zaułek, na który nie­przy­pad­kowo wycho­dziły otwarte wyku­szowe okna poko­jów miesz­ka­nek dziel­nicy. W chłodne wie­czory dziew­czyny czę­sto gro­ma­dziły się na ławecz­kach, by odbie­rać wyrazy uwiel­bie­nia zgro­ma­dzo­nych na dole zalot­ni­ków. Dziś wie­czo­rem dwo­rza­nie i młode zbiry roz­ma­wiali ze sobą z oży­wie­niem, wymie­nia­jąc pełne zachwytu opisy god­nego bogini wdzięku i kla­sycz­nej urody mło­dej tan­cerki. Tym­cza­sem na górze szyl­kre­towe grze­bie­nie z pasją cze­sały czarne jak noc włosy.

Poja­wiła się zni­kąd – drobna, fascy­nu­jąca zjawa, któ­rej pew­ność sie­bie kłó­ciła się z wie­kiem, na jaki wyglą­dała. Żadna szkoła nie mogła się pochwa­lić, że ją wykształ­ciła, choć wiele z nich z chę­cią przy­pi­sa­łoby sobie tę zasługę. Uma­lo­wane usta roz­cią­gnięte w tajem­ni­czym uśmieszku i piwne oczy z nutą zie­leni wymy­kały się nawet naj­spryt­niej sfor­mu­ło­wa­nym pyta­niom, odbie­ra­jąc cie­kaw­skim zdol­ność mowy. Do tej pory przy­znała tylko, że uczyła ją matka, która rów­nież była kie­dyś sławną tan­cerką.

Potem zaczął się romans. Jego echa wypeł­niły wszyst­kie zaułki. Mar­kizy trze­po­tały od tęsk­nych wes­tchnień podziwu, dwu­krot­nie sil­niej­szych niż zazwy­czaj! Nie­zwy­kle uzdol­niona i pra­co­wita tan­cerka (z pew­no­ścią o bar­dzo niskim pocho­dze­niu) i nie­śmiały syn szla­chec­kiego rodu (zubo­ża­łego i chy­lą­cego się ku upad­kowi). Zupeł­nie jak w sta­rych opo­wie­ściach! Jeshin Lim, mól książ­kowy, mało obie­cu­jący syn wiel­kiej ongiś rodziny Limów, kuzyn rajcy Shar­dana, któ­rego spo­tkał tak tra­giczny los, zako­chał się sza­leń­czo w tan­cerce pozba­wio­nej rodziny i konek­sji. Ich związku nie mogło tłu­ma­czyć nic poza czy­stą, gorącą miło­ścią.

Jed­nakże nie­które wyglą­da­jące przez okna dziew­częta wci­skały pięk­nie wypie­lę­gno­wane paznok­cie w skórę dłoni i odsła­niały per­łowe ząbki, szep­cząc, że z pew­no­ścią rzu­ciła na niego urok.

Potem wyda­rzyło się coś zupeł­nie nie­ocze­ki­wa­nego. Kuzyn zdo­był miej­sce w Radzie! Wszy­scy kiwali gło­wami z mądrymi minami, mówiąc, że miłość i poświę­ce­nie uta­len­to­wa­nej kobiety doda­dzą sił każ­demu męż­czyź­nie. A ścieżkę do Rady z pew­no­ścią uto­ro­wały mu złote kółeczka i bran­so­lety dobro­wol­nie zdjęte z jej jakże kształt­nych koń­czyn!

Cała sprawa musiała się jed­nak skoń­czyć w tra­giczny i łzawy spo­sób. Wszy­scy wie­dzieli, że tak zawsze dzieje się mię­dzy nie­do­bra­nymi kochan­kami. Lim osią­gnął tytuł rajcy i był teraz sta­now­czo zbyt ważny na zwią­zek z tak nisko posta­wioną kobietą.

W owie­wa­nych chłod­nie­ją­cym wie­trzy­kiem oknach grze­bie­nie prze­su­wały się gładko przez dłu­gie czarne włosy, a senne, uma­lo­wane koh­lem oczy wypeł­niała pełna satys­fak­cji świa­do­mość nie­unik­nio­nej kata­strofy.

I nagle w wyna­ję­tej kare­cie przy­był do jed­nej z sąsia­du­ją­cych z kwa­te­rami tan­ce­rek kamie­nic, w któ­rych wiele dziew­cząt miesz­kało na koszt swo­ich… nazwijmy ich patro­nami.

***

Kareta Lima zatrzy­mała się pod pry­wat­nym wej­ściem. Wysiadł z niej, spo­wity w ciemny płaszcz z kap­tu­rem. Do twa­rzy przy­ci­skał deli­katną złotą maskę zasła­nia­jącą jego rysy. Straż­nik ukło­nił mu się z sza­cun­kiem, odwra­ca­jąc wzrok, i odsu­nął rygiel.

Skie­ro­wał się ku zna­nym drzwiom w kory­ta­rzu na pierw­szym pię­trze i zapu­kał szybko cztery razy – ich umó­wiony kod. Jed­nakże drzwi się nie otwo­rzyły i nie objęły go nagie, gład­kie ramiona. Złota maska prze­su­nęła się w prawo i w lewo, a potem dłoń unio­sła się do klamki i oka­zało się, że drzwi są otwarte. Wszedł do środka i zamknął je.

– Kocha­nie?

Z pogrą­żo­nego w mroku zagra­co­nego pokoju nie nade­szła żadna odpo­wiedź. Pod­łogę pokry­wały liczne grube dywany, na któ­rych spo­czy­wały poduszki ozdo­bione zrzu­co­nymi, cien­kimi jak babie lato sza­tami. Ruszył nie­pew­nie w głąb pomiesz­cze­nia.

– Moja droga?

Zna­lazł ją pod oknem. Nie było tu wyku­szu ani ławeczki. W małych okien­kach umiesz­czono kraty. Wyglą­dała w noc. Błę­kitne pło­mie­nie gazo­wych latarń oświe­tla­ją­cych mia­sto wal­czyły o pry­mat z zie­lon­kawą łuną noc­nego nieba.

– Prze­pra­szam, moja droga… – zaczął.

Odwró­ciła się, krzy­żu­jąc ramiona na małych pier­siach. W jej oczach na moment roz­bły­sły zie­lone punk­ciki, przy­po­mi­na­jące łunę na nie­bie.

– Któż to zakłóca moją pry­wat­ność?

Jeshin przy­glą­dał się jej zmie­szany. Po chwili zdjął maskę i prze­niósł spoj­rze­nie na kobietę. Poło­żył kap­tur, odsła­nia­jąc dłu­gie czarne włosy i szczu­płą twarz uczo­nego. Postu­kał pal­cem w złotą maskę.

– Widzisz? Na­dal przy­cho­dzę tu zama­sko­wany, zgod­nie z twoim życze­niem. Choć nie wiem, czemu ma słu­żyć ta fasada ano­ni­mo­wo­ści, skoro wszy­scy wie­dzą…

Odrzu­cił maskę na bok.

– Nie powi­nie­neś tu przy­cho­dzić – rze­kła, opla­ta­jąc się rękami jesz­cze cia­śniej, jakby chciała uwię­zić coś w sobie.

Jeshin odwró­cił się i zaczął spa­ce­ro­wać po pokoju.

– Tak, tak. Jestem teraz rajcą. Na­dal zawsty­dzasz mnie tro­ską o moją repu­ta­cję. – Nagle odwró­cił się w jej stronę. – Ale może znaj­dzie się spo­sób. Nie potrze­buję już bło­go­sła­wień­stwa rodziny…

Pode­szła bli­żej i uci­szyła go, kła­dąc mu palec na ustach.

– Nie. – Jej głos brzmiał uspo­ka­ja­jąco, jakby mówiła do dziecka. – Nie chcę, żeby cokol­wiek cię osła­biło. Prze­ciw­nicy wyko­rzy­sta­liby to prze­ciwko tobie. Nazwa­liby cię impul­syw­nym dur­niem. Nie wolno ci się skom­pro­mi­to­wać. – Spoj­rzała na niego nie­mal ukrad­kowo. – Twoja wielka wizja przy­szło­ści mia­sta, pamię­tasz?

Przy­tu­lił ją mocno.

– Ale bez cie­bie?

Była tan­cerką i bez trudu wyśli­znęła się z jego objęć.

– Oboje musimy… coś poświę­cić – odpo­wie­działa i znowu zwró­ciła się ku oknu.

Pokrę­cił głową z głę­bo­kim podzi­wem.

– Twoja deter­mi­na­cja jest dla mnie wzo­rem.

Odwró­ciła się, doty­ka­jąc pal­cem pod­bródka.

– Jest jesz­cze jedna rzecz, którą mogę dla cie­bie zro­bić, mój Jeshi­nie, mój szla­chetny rajco.

Zbył tę suge­stię mach­nię­ciem ręki, na­dal krę­cąc głową.

– Zro­bi­łaś już wystar­cza­jąco wiele. A nawet zbyt wiele. Twoje rady, wszystko, co wie­dzia­łaś… Jak mówią, wszyst­kie tajem­nice odsła­niają się pod sto­pami tan­cerki.

Kąciki jej zazna­czo­nych henną ust unio­sły się w geście zado­wo­le­nia.

– To bar­dzo stare powie­dze­nie. I bar­dzo praw­dziwe. Dam ci jesz­cze coś, co nie­dawno do mnie dotarło. W mie­ście mieszka bar­dzo bogaty męż­czy­zna, który podziela twoją wizję sil­nego Daru­dży­stanu, oto­czo­nego sza­cun­kiem, na jaki zasłu­guje. – Opu­ściła kąciki ust w wyra­zie lek­ce­wa­że­nia. – Pocho­dzi z pół­nocy, z Kota, ale powi­nien cię poprzeć. Nazywa się Skromny. Skromny Wkład.

– Ten, co han­dluje żela­zem? – zapy­tał Jeshin, marsz­cząc brwi.

– Jest kimś znacz­nie wię­cej niż han­dla­rzem, uwierz mi.

Roz­po­starł dło­nie, jakby się pod­da­wał.

– Skoro tak mówisz, naj­droż­sza. Skon­tak­tuję się z nim.

– Zna­ko­mi­cie. Jeśli udzieli ci wspar­cia, nic nie powstrzyma two­jego awansu.

Gapił się na nią, wręcz onie­miały z wra­że­nia.

– Nie zasłu­guję na cie­bie, kocha­nie.

Uśmiech­nęła się raz jesz­cze, poło­żyła dłoń na jego piersi i deli­kat­nie popchnęła go na stertę podu­szek.

– Zasłu­żysz, kocha­nie. Zasłu­żysz.

Sta­nęła nad nim w pozie roz­po­czy­na­ją­cej _Prze­bu­dze­nie Pożogi_ – unio­sła jedną nogę, led­wie doty­ka­jąc palu­chem pod­łogi, i dotknęła ręką twa­rzy, jakby osła­niała się przed gore­ją­cym spoj­rze­niem pra­daw­nego świtu. Z tej pozy prze­szła do pierw­szych czte­rech odda­ją­cych cześć ruchów, po jed­nym dla każ­dej strony świata. Kła­niała się, uno­sząc w bła­gal­nym geście dło­nie, zwró­cone wewnętrz­nymi powierzch­niami do środka.

Potem zaczęła tań­czyć.

Gapił się na nią jak zahip­no­ty­zo­wany. Serce waliło mu jak sza­lone.

– Och, Taya – mógł jedy­nie wyję­czeć. – Taya…

***

Azyl zało­żono przed poko­le­niami w przy­brzeż­nych górach na połu­dnie od Men­gal. Jedni zwali go klasz­to­rem, inni szkołą. Ci, któ­rzy do niego przy­by­wali, świa­do­mie i dobro­wol­nie wyrze­kali się świata, ze wszyst­kimi jego wabi­kami i pro­wa­dzą­cymi na manowce ambi­cjami.

Dla Estena Rula pozo­sta­wało tajem­nicą, dla­czego legen­darny Wędro­wiec, zabójca Ano­man­dera Rake’a, Syna Ciem­no­ści i władcy Odpry­sku Księ­życa, przy­był w to miej­sce. Ktoś, kto poko­nał naj­po­tęż­niej­szy i budzący naj­więk­szy lęk Ascen­dent, na­dal aktywny, nie powi­nien sie­dzieć w jakimś pro­win­cjo­nal­nym klasz­to­rze, peł­nym mam­ro­czą­cych kapła­nów i ako­li­tów.

Z pew­no­ścią nie tutaj zamie­rzał prze­by­wać, gdy sam z kolei pokona Wędrowca.

Nawet teraz, gdy spraw­dził to już w wielu nie­za­leż­nych źró­dłach, nie potra­fił uwie­rzyć, że to nędzne zbio­ro­wi­sko gór­skich chat i pozba­wio­nych dachów świą­tyń stało się azy­lem dla wiel­kiego szer­mie­rza. Wyszedł na cen­tralny piasz­czy­sty dzie­dzi­niec i zatrzy­mał się, przy­glą­da­jąc się odzia­nym w kapłań­skie szaty ludziom, spa­ce­ru­ją­cym po nim nie­śpiesz­nie. Nikt nie zwra­cał na niego naj­mniej­szej uwagi. Esten Rul, poje­dyn­ko­wicz i szer­mierz sławny na trzech kon­ty­nen­tach, nie był przy­zwy­cza­jony do takiego trak­to­wa­nia. Ci nędz­nicy o ogo­lo­nych gło­wach naj­wy­raź­niej byli za głupi, by sobie uświa­do­mić, że sto­ją­cego przed nimi męż­czy­znę uwa­żano za mistrza na Quon Tali i w Fala­rze. Esten spraw­dził też war­tość naj­bar­dziej uta­len­to­wa­nych szer­mierzy na Gena­bac­kis i szcze­rze mówiąc, uwa­żał, że wszy­scy są dru­go­rzędni.

Zauwa­żył sta­ruszka pil­nie zamia­ta­ją­cego liście leżące na dzie­dzińcu i pod­szedł do niego.

– Hej, star­cze. Gdzie znajdę tego, który posłu­guje się imie­niem Wędro­wiec?

Stary męż­czy­zna kon­ty­nu­ował zamia­ta­nie, nie zwra­ca­jąc na niego naj­mniej­szej uwagi. Z pew­no­ścią była to celowa znie­waga. Esten przy­dep­nął słomę zwią­zaną na końcu mio­tły.

– Mówię do cie­bie, dziadku.

Męż­czy­zna spoj­rzał na niego. Miał bar­dzo ciemną skórę. Z pew­no­ścią nie był miej­scowy. Głowę wła­śnie mu wygo­lono, a twarz pokry­wały bli­zny i bruzdy pozo­stałe po latach tro­ski. W jego oczach, ciem­no­nie­bie­skich niczym głę­bia oce­anu, nie było cie­nia stra­chu.

Zanie­po­ko­jony cię­ża­rem tego spoj­rze­nia Esten odwró­cił wzrok. To nie był sługa. Być może znu­żony bitwami wete­ran.

– Sły­sza­łeś o nim?

– O tym, któ­rego zwą tu mistrzem? Tak.

Esten odchrząk­nął.

A więc był ich mistrzem, tak? Oczy­wi­ście. Kim innym mógłby tu być?

– Gdzie go znajdę? W któ­rej z tych żało­snych chat?

Sta­rzec obrzu­cił go spoj­rze­niem. Esten zauwa­żył, że zatrzy­mał wzrok na jelcu jego ukry­tego w pochwie rapiera.

– Chcesz mu rzu­cić wyzwa­nie?

– Nie, przy­wio­złem mu kwiaty z Czar­nego Koralu. Pew­nie, że chcę mu rzu­cić wyzwa­nie, ty durny star­cze!

Stary męż­czy­zna zamknął oczy, jakby drę­czył go ból, i opu­ścił głowę.

– Wra­caj do Daru­dży­stanu. Ten, któ­rego zwą Wędrow­cem, porzu­cił wszelką zabawę mie­czem.

Wró­cił do zamia­ta­nia.

Esten led­wie się powstrzy­mał przed ude­rze­niem bez­czel­nego głupca. Wsparł dłoń na ręko­je­ści rapiera.

– Nie pro­wo­kuj mnie. Nie przy­wy­kłem do takiego trak­to­wa­nia. Zapro­wadź mnie do Wędrowca albo znajdę kogoś innego, kto to zrobi. Pod groźbą uży­cia broni.

Sta­ru­szek znie­ru­cho­miał. Po chwili spoj­rzał na niego. Przy­mru­żył powieki, a jego oczy przy­brały jesz­cze ciem­niej­szą barwę.

– A więc tak to wygląda? Pro­szę bar­dzo, zapro­wa­dzę cię do niego, ale naj­pierw musisz udo­wod­nić, że jesteś tego godny.

Esten gapił się na niego ze zdu­mie­niem.

– Że jestem tego godny? Jak niby miał­bym to udo­wod­nić?

Rozej­rzał się z nie­do­wie­rza­niem. Zebrał się tłum mni­chów, kapła­nów czy jak ich tam zwał. Wszy­scy przy­glą­dali mu się w mil­cze­niu. Estena Rula nie­ła­two było zastra­szyć, lecz ich zacho­wa­nie nieco go zanie­po­ko­iło. Prze­niósł uwagę z powro­tem na zamia­ta­cza i lekko ski­nął urę­ka­wicz­nioną dło­nią.

– A jak niby mam to zro­bić?

– Poko­nu­jąc naj­słab­szego z nas.

Esten stłu­mił nie­cier­pli­wość i zaczerp­nął głę­boko tchu, żeby się uspo­koić.

– A kto by to był?

Męż­czy­zna wzru­szył powoli ramio­nami. Miał smutną minę.

– Hmm… ja.

– Ty?

– Tak. Jestem tu zupeł­nie nowy.

– Ty… – Odsu­nął się od męż­czy­zny, jakby roz­ma­wiał z sza­leń­cem. – Ty tylko zamia­tasz dzie­dzi­niec!

Sta­ru­szek ski­nął głową.

– To prawda. A nawet tego nie nauczy­łem się jesz­cze robić porząd­nie. No wiesz, to przez ten wiatr. Bez względu na to, jak bar­dzo się sta­rasz, zawsze przy­cho­dzi, i wszyst­kie twoje plany oraz wysiłki idą na darmo.

Esten prych­nął z nie­sma­kiem i odwró­cił się.

– Wędro­wiec! – ryk­nął, ota­cza­jąc usta dłońmi. – Sły­szysz mnie? Ukry­wasz się tutaj? Wyjdź i walcz ze mną!

– Jeśli mnie poko­nasz, przy­pro­wa­dzą go tutaj.

Esten zato­czył pełen krąg i znowu zwró­cił się twa­rzą do męż­czy­zny.

– Naprawdę… tak po pro­stu?

– Tak. Po pro­stu. To sta­ro­żytny zwy­czaj. Tutaj na­dal pamięta się o nim i ota­cza go sza­cun­kiem.

Esten roz­po­starł dło­nie w geście wyra­ża­ją­cym bez­rad­ność.

– No cóż… skoro muszę… Masz jakąś broń?

Stary męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami, jakby znowu chciał prze­pro­sić Estena, i uniósł mio­tłę.

***

Sto­jący w bra­mie klasz­toru ako­lita śle­dził wzro­kiem cudzo­ziem­skiego poje­dyn­ko­wi­cza odda­la­ją­cego się zyg­za­ko­watą gór­ską ścieżką. Męż­czy­zna splótł dło­nie za ple­cami i opu­ścił głowę. Wiele musiał prze­my­śleć. Ako­lita pokło­nił się sprzą­ta­czowi, który stał przy bra­mie, wspie­ra­jąc się na mio­tle. Na jej trzonku było mnó­stwo nacięć.

– Czy wróci, mistrzu? – zapy­tał ako­lita.

– Cią­gle ci powta­rzam, żebyś tak do mnie nie mówił – odparł męż­czy­zna, który wyrzekł się imie­nia Wędro­wiec. Wzru­szył ramio­nami. – Miejmy nadzieję, że nie. Dostał nauczkę. Zostało nam tylko mieć nadzieję, że ją zro­zu­mie. – Prze­su­nął dło­nie na mio­tle. – Ale… życie cią­gle udziela nam lek­cji i tylko nie­liczni czer­pią z nich jakie­kol­wiek korzy­ści. – Spoj­rzał na dzie­dzi­niec i skrzy­wił się bole­śnie. – Bogo­wie, wystar­czy na chwilę odwró­cić uwagę i wszystko idzie do Otchłani. Będę musiał zacząć wszystko od nowa.

– Wszy­scy powin­ni­śmy tak postę­po­wać, mistrzu.

Na nazna­czo­nej śla­dami bólu twa­rzy męż­czy­zny na moment poja­wił się uśmie­szek. Potem jego usta znowu zamarły w typo­wym dla niego gry­ma­sie.

– Dobrze to ują­łeś. Wszy­scy powin­ni­śmy tak postę­po­wać. Każ­dego dnia. Z każ­dym odde­chem.

***

Na bez­i­mien­nym skraju osie­dla bie­doty, poło­żo­nego na zachód od Daru­dży­stanu, stara kobieta przy­kuc­nęła przed swoją chatą i stru­gała patyk. Na noc­nym nie­bie gorzał ogromny jaskra­wo­zie­lony sierp Bułata. Kobieta wplo­tła w roz­czo­chrane włosy mnó­stwo kawał­ków sznurka, wstą­żek, pacior­ków oraz rze­my­ków. Bose stopy wysta­jące spod spód­nic były rów­nie ciemne jak zie­mia, któ­rej doty­kały. Nuciła coś pod nosem w nie­zro­zu­mia­łym dla nikogo języku.

Sta­ruszka, miesz­ka­jąca samot­nie w walą­cej się cha­cie, nie była niczym nie­zwy­kłym w osie­dlu bie­doty. Gnieź­dzili się tu naj­ubożsi i naj­bar­dziej znisz­czeni przez życie. Naj­ni­żej posta­wieni spo­śród gar­ba­rzy, kana­la­rzy i śmie­cia­rzy Daru­dży­stanu. Co drugą chatę zaj­mo­wała stara wdowa albo bab­cia. Męż­czyźni umie­rali tu wcze­śniej, podob­nie jak wszę­dzie. Twier­dzili, że dowo­dzi to, jak ciężko pra­cują, ale kobiety wie­działy, że po pro­stu są za słabi, żeby wytrzy­mać sta­rość.

Ta kobieta miesz­kała w swej nędz­nej cha­cie, odkąd kto­kol­wiek się­gał pamię­cią. O tym fak­cie nie wspo­mi­nał jed­nak nikt poza sąsia­du­ją­cymi z nią wdo­wami i bab­ciami, które zawsze nazy­wały ją „sza­loną sta­ru­chą”.

Przy­kuc­nęła w bło­cie przed chatą i unio­sła patyk bli­sko nie­mal cał­ko­wi­cie ośle­pio­nych przez zaćmę oczu, by przyj­rzeć się skom­pli­ko­wa­nej plą­ta­ni­nie linii bie­gną­cych od jed­nego końca do dru­giego.

– Już nie­długo – zamru­czała. – Nie­długo. – Skie­ro­wała ze stra­chem nie­wiele widzące już oczy na nocne niebo i obcą zie­loną cho­rą­giew, która na nie wtar­gnęła. – Już nie­długo. Nie­długo.

Wło­żyła patyk do torby, którą miała u boku. Z mniej­szej wycią­gnęła fajkę i odro­binę lep­kiej, ciem­nej sub­stan­cji przy­po­mi­na­ją­cej gumę. Zro­biła z niej kulkę i wsu­nęła ją do środka. Następ­nie zapa­liła od patyka wetknię­tego do tlą­cego się ogni­ska, zacią­gnęła się głę­boko i zatrzy­mała dym w płu­cach na dłuż­szą chwilę, nim wresz­cie odchy­liła głowę i wypu­ściła go ku niebu.

– Już nie­długo – mruk­nęła, mru­ga­jąc powie­kami załza­wio­nych oczu. – Nie­długo.