Jack Reacher. Zmuś mnie - ebook

O książce

Jedna z najbardziej niezwykłych powieści
w serii z Jackiem Reacherem!
Zaskoczy nawet jego fanów!

Właściwie jedzie do Chicago, ale wcale nie musi tam dotrzeć. Więc dlaczego nie miałby wysiąść w mieścinie na pustkowiu w Oklahomie? Choćby po to, by się dowiedzieć, skąd ta dziwna nazwa – Matczyny Spoczynek.

Ale za sprawą pewnej kobiety Reacher następnego dnia nie wsiada do pociągu.

Michelle Chang, była agentka FBI, obecnie prywatny detektyw, szuka wspólnika, który przyjechał do Oklahomy zniknął, a ona nie ma pojęcia, co właściwie tu załatwiał. Boi się jednak, że przytrafiło mu się coś bardzo, bardzo złego.

Zachowanie miejscowych tylko potwierdza obawy Chang.

I umacnia Reachera w decyzji, by jej pomóc. Nawet jeśli będzie musiał w tym celu przemierzyć całą Amerykę i szukać tam, gdzie nigdy dotąd się nie zapuszczał – w internetowej Głębokiej Sieci. Nawet jeśli będzie musiał zostawić za sobą kilka uszkodzonych ciał. Niektórych tak na amen.LEE CHILD

Brytyjski pisarz, od 1998 r. mieszkający w Nowym Jorku. W 2009 r. wybrany na prezesa stowarzyszenia Mystery Writers of America. Studiował prawo, potem pracował w teatrze i telewizji Granada. Zwolniony po 18 latach w wyniku restrukturyzacji, zainwestował w karierę literacką. W 1997 r. ukazała się jego pierwsza powieść - Poziom śmierci. Książka zdobyła Anthony Award za najlepszy debiut kryminalny i zapoczątkowała serię thrillerów ze wspólnym bohaterem, byłym żandarmem wojskowym Jackiem Reacherem, m.in.: Echo w płomieniach, Siła perswazji, Jednym strzałem (powieść zekranizowana jako Jack Reacher z Tomem Cruise’em w roli tytułowej), Elita zabójców, Jutro możesz zniknąć, 61 godzin, Czasami warto umrzeć, Ostatnia sprawa, Poszukiwany, Nigdy nie wracaj, Sprawa osobista. Książki Lee Childa publikowane są w 43 krajach. Tom Cruise ponownie wcieli się w Reachera w adaptacji Nigdy nie wracaj (premiera planowana na jesień 2016 r.).Jack Reacher: CV

Imiona i nazwisko: Jack Reacher

Narodowość: amerykańska

Urodzony: 29 października 1960 roku w Berlinie

Charakterystyczne dane: 195 cm; 99–110 kg; 127 cm w klatce piersiowej

Kolor włosów: ciemny blond

Kolor oczu: niebieski

Ubranie: kurtka 3XLT, długość nogawki mierzona od kroku 95 cm

Wykształcenie: szkoły na terenie amerykańskich baz wojskowych w Europie i na Dalekim Wschodzie; Akademia Wojskowa West Point

Przebieg służby: 13 lat w żandarmerii armii Stanów Zjednoczonych; w 1990 zdegradowany z majora do kapitana, zwolniony do cywila w randze majora w 1997 roku

Odznaczenia służbowe: Srebrna Gwiazda, Medal za wzorową służbę, Medal żołnierza, Legia Zasługi, Brązowa Gwiazda, Purpurowe Serce

Ostatni adres: nieznany

Czego nie ma: prawa jazdy; dokumentu ze zdjęciem; osób na utrzymaniu1

Przenieść faceta tak dużego jak Keever nie było łatwo. Jakby próbowali ściągnąć materac z podwójnego łóżka wodnego, aż tak ich to wykończyło. Dlatego pochowali go blisko domu. Co w sumie miało sens. Żniwa rozpoczynały się dopiero za miesiąc i ślad na polu byłby widoczny z góry. A kogoś takiego jak on na pewno szukaliby z powietrza. Samolotami, śmigłowcami, może nawet dronami.

Zaczęli o północy, bo uznali, że tak będzie najbezpieczniej. Wokoło mieli ponad cztery tysiące hektarów pustkowia, a jedyną stworzoną przez człowieka konstrukcją po tej stronie horyzontu były tory kolejowe na wschód od nich, ale wieczorny pociąg przejeżdżał o siódmej wieczorem, a poranny dopiero o siódmej rano. Cisza i spokój, żadnych wścibskich oczu. Koparka miała cztery reflektory na pręcie nad kabiną, jak w podpicowanym pick-upie nastolatka, i cztery smugi światła tworzyły szeroką plamę halogenowej jasności. Dlatego na widoczność też nie narzekali. Kopali w zagrodzie dla świń, a zagroda to syf sam w sobie. Każdy tucznik waży ponad dziewięćdziesiąt kilo, każdy ma cztery nogi. Ziemia jest zawsze rozmiękła, zryta i grząska. Z powietrza nikt by nic nie zobaczył, nawet przez kamerę termowizyjną. Obraz natychmiast by się rozjaśnił i zamazał, od temperatury ciała samych zwierząt, od ich gnoju i kałuż moczu.

A więc bezpiecznie.

Świnie lubią ryć, dlatego musieli kopać głęboko. Z czym też nie mieli problemu. Błyszczące w świetle wysięgniki hydrauliczne, to ryczący na pełnych obrotach, to cichnący silnik – długie ramię koparki pracowało rytmicznie, płynnymi przegubowymi ruchami, za każdym razem wybierając z dołu dwie dziesiąte metra sześciennego ziemi. Kiedy skończyli, maszyna odjechała, zawróciła i przednim lemieszem zepchnęła Keevera do grobu, przesuwając go, turlając, tytłając go w błocie, aż w końcu znalazł się na brzegu dziury i z głuchym plaśnięciem spadł w pełzające po dnie elektryczne cienie.

Tylko jedno poszło nie tak, właśnie wtedy.

Wieczorny pociąg miał pięciogodzinne opóźnienie. Rano włączyli radio i okazało się, że sto dziewięćdziesiąt kilometrów na południe od nich zepsuta lokomotywa zablokowała tory. Ale wtedy jeszcze tego nie wiedzieli. Usłyszeli tylko posępny gwizd na odległym przejeździe i mogli jedynie odwrócić się i popatrzeć na długi rząd oświetlonych wagonów, które jeden po drugim – przez całą wieczność, jak we śnie – przetaczały się z łoskotem w oddali. Ale w końcu przejechały. Szyny śpiewały jeszcze przez chwilę, a potem, gdy tylne światła pozycyjne zniknęły w ciemności, wrócili do pracy.

• • •

Trzydzieści dwa kilometry dalej na północ pociąg zaczął zwalniać. Zwalniał i zwalniał, a gdy wreszcie zatrzymał się z sykiem, cmoknęły drzwi i na betonową rampę przed wielkim jak apartamentowiec elewatorem wysiadł Jack Reacher. Na lewo od niego stały kolejne cztery elewatory, wszystkie większe niż ten na wprost, a po prawej – olbrzymi blaszany magazyn wielkości hangaru lotniczego. Na ustawionych w regularnych odstępach słupach płonęły rtęciówki, wycinając w ciemności żółte stożki światła. W nocnym powietrzu wisiała lekka mgła, jak krótka notatka w kalendarzu. Lato miało się ku końcowi. Nadchodziła jesień.

Reacher stał nieruchomo. Pociąg ruszył, z wysiłkiem napinając stalowe mięśnie, ze zgrzytem mieląc kołami, wpadając w powolny rytm – rata-tat, rata-tat – stopniowo przyspieszając, w narastającym pędzie szarpiąc jego ubraniem. Wysiadł tylko on. Nic dziwnego. Nie był to raczej wielki węzeł komunikacyjny. Wokoło nic, tylko pola, rolnictwo. Jedynym obiektem wzniesionym tu ku wygodzie pasażerów był niewielki budynek wciśnięty między elewatory i magazyn, mieszczący pewnie kasę i poczekalnię. Zbudowany w tradycyjnym kolejowym stylu, wyglądał jak dziecięca zabawka ustawiona tymczasowo między dwiema błyszczącymi beczkami na ropę.

Ale na wiszącej na nim, długiej na całą ścianę tablicy widniał napis, z powodu którego Reacher wysiadł z pociągu: „Matczyny Spoczynek”. Zobaczył tę nazwę na mapie i pomyślał, że jest fajna. Że tory przecina tam pewnie stary szlak, którym dawno temu ciągnęły wozy, i coś się tam stało. Może jakaś młoda kobieta zaczęła nagle rodzić. Wstrząsy na pewno nie pomogły. Może wóz zatrzymał się tu na parę dni albo tygodni. Czy nawet na miesiąc. I może wiele lat później ktoś sobie o tym przypomniał. Jej potomek. Tak powstają legendy rodzinne. Niewykluczone, że mieli tu nawet małe muzeum.

A mogło istnieć smutniejsze wytłumaczenie. Może po prostu pochowano tu jakąś kobietę. Była za stara i nie dała rady. W takim razie musiałby tu gdzieś być kamień pamiątkowy.

Tak czy inaczej, zawsze mógł się rozejrzeć i czegoś dowiedzieć. Nigdzie nie jechał i miał na tę podróż całe życie, więc objazdy nic go nie kosztowały. Dlatego wysiadł z pociągu. Początkowo ogarnęło go rozczarowanie. Nie tego się spodziewał. Myślał, że zobaczy, ot, parę zakurzonych domów i samotną zagrodę dla jednego konia. Do tego z rzadka otwarte malutkie muzeum, prowadzone przez ochotnika na ćwierć etatu. Może mieszkającego w pobliżu staruszka. Albo chociaż marmurowy nagrobek za ogrodzeniem z kutego żelaza.

Na pewno nie spodziewał się tej gigantycznej infrastruktury rolniczej. A chyba powinien. Trzeba było gdzieś wyładowywać to zboże. Miliardy kilogramów, tysiące ton rocznie. Zrobił krok w lewo i spojrzał w przestrzeń między elewatorami. Zobaczył ciemność, wyczuł jednak, że są tam zabudowania tworzące wystrzępiony łuk. Domy. Oczywiście. Miejscowych robotników. I światła, oby motelu czy jadłodajni, najlepiej jednego i drugiego.

Ruszył w stronę wyjścia, z nawyku omijając plamy światła na ziemi, jednak ostatnia lampa była nie do ominięcia, ponieważ zamontowano ją dokładnie nad drzwiami. Dlatego postanowił zaoszczędzić sobie dalszego kluczenia i przedostatnią plamę pokonał z marszu, idąc przez sam środek.

Wtedy z cienia wyszła jakaś kobieta.

Ruszyła ku niemu z nagłym przypływem energii, jakby ucieszyła się na jego widok. W mowie jej ciała widać było wyraźną ulgę.

Było, ale po dwóch krokach przestało. Bo wtedy ulga przerodziła się w zawód. Kobieta zatrzymała się jak wryta i powiedziała:

– Och.

Azjatka. Ale wcale nie drobna. Co najmniej metr siedemdziesiąt trzy, może nawet metr siedemdziesiąt pięć. I stosownie do tego zbudowana. Nigdzie ani śladu kości. Żadna tam wiotka chudzina. Jakieś czterdzieści lat, długie czarne włosy, dżinsy, podkoszulek i krótka bawełniana kurtka. Sznurowane buty.

– Dobry wieczór pani.

Patrzyła ponad jego ramieniem.

– Nikogo tam nie ma – rzucił.

Spojrzała mu w oczy.

– Wysiadłem tylko ja – dodał. – Więc znajomy pewnie nie przyjechał.

– Znajomy? – Mówiła z neutralnym akcentem. Normalną amerykańszczyzną. Taką, jaką słyszał wszędzie.

– Czekała pani na kogoś, inaczej po co miałaby pani tu przychodzić? Bez sensu. Wątpię, żeby o północy było tu coś do oglądania.

Kobieta milczała.

– Ale chyba nie czeka pani od siódmej.

– Nie wiedziałam, że pociąg się spóźni – odparła. – Tu nie ma zasięgu… w komórce. I nikogo, kto by coś wiedział. Ci z Pony Express są pewnie na chorobowym.

– Nie było go w moim wagonie. Ani w dwóch następnych.

– Kogo?

– Pani znajomego.

– Nie wie pan, jak on wygląda.

– To wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Dlatego wyszła pani z cienia. Myślała pani, że to on. Przynajmniej przez chwilę. A w moim wagonie takich nie było. Ani w dwóch następnych.

– O której jest najbliższy pociąg?

– O siódmej rano.

– Kim pan jest i po co pan tu przyjechał?

– Nikim. Po prostu tędy przejeżdżałem.

– Pociąg przejeżdżał. Pan nie. Pan wysiadł.

– Zna pani to miasteczko?

– Ani trochę.

– Widziała tu pani muzeum albo kamień nagrobny?

– Po co pan tu przyjechał?

– A kto pyta?

Zawahała się.

– Nikt.

– Jest tu jakiś motel?

– Ten, w którym mieszkam.

– I jak tam jest?

– Jak w motelu.

– Coś dla mnie. Mają wolne pokoje?

– Zdziwiłabym się, gdyby nie mieli.

– Dobra, wskaże mi pani drogę. Niech pani nie czeka tu całą noc. Wstaję o świcie. Zapukam do pani przed wyjściem. Miejmy nadzieję, że pani znajomy przyjedzie rano.

Kobieta nie odpowiedziała. Jeszcze raz zerknęła na milczące tory, potem odwróciła się i ruszyła do wyjścia.2

Motel był większy, niż się spodziewał. Piętrowy, w kształcie podkowy, trzydzieści pokoi i od groma miejsc na parkingu. W tym tylko kilka zajętych. Słowem – puchy. Pomalowane na beżowo, zdobione sztukaterią pustaki, pokryte brązową farbą żelazne schody i poręcze. Nic specjalnego. Ale robił wrażenie czystego i zadbanego. Paliły się wszystkie żarówki. Reacher bywał w gorszych.

Biuro mieściło się na parterze, za pierwszymi drzwiami po lewej stronie. Za biurkiem siedział kierownik. Niski, starszy gość z wielkim brzuchem i szklanym okiem. Podał kobiecie klucz do pokoju 214. Ta wzięła go i bez słowa wyszła. Reacher spytał o cenę.

– Sześć dych – odparł jednooki.

– Za tydzień? – upewnił się Reacher.

– Za noc.

– Sporo jeżdżę.

– To znaczy?

– Nocowałem w wielu motelach.

– No i?

– No i nie widzę tu nic, co byłoby warte sześćdziesiąt dolarów. Może dwadzieścia, ale na pewno nie sześćdziesiąt.

– Nic z tego. To drogie pokoje.

– Które?

– Te na górze.

– Mogę spać na dole.

– Nie chce pan mieszkać obok niej?

– Obok kogo?

– Pana przyjaciółki.

– Nie – odparł Reacher. – Nie muszę.

– Te na dole kosztują czterdzieści.

– Dwadzieścia. Puchy tu u was. Jeszcze trochę i wypadniecie z interesu. Lepiej zarobić dwadzieścia niż nic.

– Trzydzieści.

– Dwadzieścia.

– Dwadzieścia pięć.

– Niech będzie. – Reacher wyjął z kieszeni zwitek banknotów, odliczył dziesiątkę, dwie piątki i pięć jednodolarówek. Położył pieniądze na ladzie, a jednooki wymienił je na opatrzony drewnianym brelokiem klucz do pokoju 106, który z triumfem wyjął z szuflady.

– Na końcu korytarza, w rogu – powiedział. – Koło schodów.

Jak się okazało metalowych, co znaczyło, że będą głośno szczękały pod nogami chodzących w górę i dół ludzi. Nie najlepszy pokój. Małostkowa zemsta. Ale Reacherowi było wszystko jedno. I tak zaśnie jako ostatni z gości. Nie przypuszczał, żeby ktoś wrócił do pokoju po nim. Czuł, że prześpi spokojnie całą tę cichą równinną noc.

– Dziękuję – powiedział. Wziął klucz i wyszedł.

• • •

Jednooki odczekał pół minuty, podniósł słuchawkę i wybrał numer.

– Spotkała kogoś na dworcu – zameldował. – Pociąg się spóźnił. Sterczała tam pięć godzin. Przyprowadziła faceta tutaj i wynajął pokój.

W słuchawce sucho zatrzeszczało i jednooki odparł:

– Też duży. Kawał wrednego sukinsyna. Złapał mnie za jaja z ceną za pokój. Dałem mu sto sześć, ten w rogu.

Kolejne pytanie i kolejna odpowiedź.

– Stąd nie. Jestem w biurze.

Znowu suchy trzask, pytanie tym razem zadane innym tonem i w innej kadencji. Brzmiało bardziej jak rozkaz.

– Dobra – zgodził się jednooki.

Odłożył słuchawkę, z trudem wstał, wyszedł z biura, wziął krzesło ogrodowe z wolnej sto dwójki i zawlókł je na asfaltową ścieżkę, skąd widział swoje drzwi i te do pokoju 106. „Widzisz je?” – tak brzmiało pytanie. „No to rusz dupę i usiądź tam, skąd będziesz mógł obserwować go przez całą noc” – a tak rozkaz. Jednooki zawsze słuchał rozkazów, choć bywało, że niechętnie, jak choćby teraz, gdy ustawiwszy krzesło, zwalił się ciężko na niewygodny plastik. Noc na dworze. Wolałby robić coś innego.

• • •

Reacher słyszał szuranie plastiku po asfalcie, lecz nie zwrócił na to uwagi. Ot, przypadkowy nocny odgłos, nic groźnego, ani szczęk zamka strzelby wprowadzającego nabój do komory, ani syk wyjmowanego z pochwy noża, nic, co mogłoby zaniepokoić jaszczurczą część jego umysłu. Natomiast ta niejaszczurcza spodziewała się jedynie kroków obutych w sznurowane buty nóg, bo wyglądało na to, że spotkana na stacji kobieta ma mnóstwo pytań i szuka odpowiedzi. „Kim pan jest i po co pan przyjechał?”

Ale to było tylko zwykłe szur-szur po asfalcie, ani kroki, ani pukanie, dlatego nie zwrócił na to uwagi. Zdjął spodnie, ułożył je równo pod materacem, zmył pod prysznicem brud dnia i położył się. Nastawił swój biologiczny budzik na szóstą rano, przeciągnął się, ziewnął i zasnął.

• • •

Świt był doskonale złocisty, bez domieszki różu czy fioletu. Niebo miało kolor odbarwionego błękitu, jak stara koszula po tysięcznym praniu. Reacher wziął prysznic, ubrał się i wyszedł w nowy dzień. Zobaczył krzesło ogrodowe, puste i, co trochę dziwne, stojące na asfaltowej ścieżce, lecz nie przywiązał do tego wagi. Szedł metalowymi schodami najciszej, jak umiał, ostrożnie stawiając nogi, tak że zamiast głośno szczękać, stopnie głucho dudniły. Znalazł pokój 214 i zapukał do drzwi, stanowczo, lecz dyskretnie, jak boy w dobrym hotelu. „Budzenie, proszę pani”. Miała około czterdziestu minut. Dziesięć na przebudzenie, dziesięć na prysznic, dziesięć na dojście. Będzie na stacji na długo przed przyjazdem porannego pociągu.

Po cichu zszedł na dół i znalazł się na ulicy, w tym miejscu na tyle szerokiej, że mogła uchodzić za plac. Dla farmerskich ciężarówek, pomyślał, powolnych i niezdarnych, zawracających i manewrujących, by ustawiać się w kolejce do wielkich wag zbożowych, punktu odbiorczego i samych elewatorów. W asfalcie odcisnęły się bieżniki opon. Duża rzecz. Coś w rodzaju ośrodka rolniczego służącego miejscowej społeczności, która w tej części Ameryki mogła mieszkać w promieniu ponad trzystu kilometrów od miasteczka. Co wyjaśniałoby obecność sporego motelu. Farmerzy zjeżdżali się ze wszystkich stron i spędzali tu noc przed podróżą pociągiem do jakiegoś wielkiego miasta albo w drodze powrotnej. Może w określonych porach roku wszyscy przyjeżdżali tego samego dnia. Gdy w odległym Chicago zawierano kontrakty na przyszłe dostawy. Stąd trzydzieści pokoi.

Plac, szeroka droga manewrowa czy cokolwiek to było, biegła z południa na północ, od wschodu, czyli od prawej strony, ograniczona przez tory i błyszczącą infrastrukturę elewatorów, a od zachodu, czyli od strony lewej, przez coś, co wyglądało na główną ulicę miasta. Stał przy niej motel, była tam również jadłodajnia i sklep wielobranżowy. Dalej na zachód luźnym półokręgiem rozciągało się miasto. Słabo zaludnione. Rozległe, w wiejskim stylu. Tysiąc mieszkańców, może mniej.

Główną ulicą ruszył na północ, szukając szlaku, którym kiedyś ciągnęły wozy. Założył, że przecina ulicę od wschodu na zachód, inaczej nie miałoby to sensu. „Jedź na zachód, młody człowieku”. Podniecające czasy. Pięćdziesiąt metrów dalej, za ostatnim elewatorem, zobaczył przejazd kolejowy. I prostopadłą do ulicy drogę biegnącą dokładnie ze wschodu na zachód. Po prawej stronie świeciło poranne słońce, po lewej snuły się długie cienie.

Na przejeździe nie było szlabanu. Tylko czerwone światła. Stanął na torach i spojrzał na południe, skąd przyszedł. Na odcinku długości półtora kilometra – w tym bladym świetle dalej nie widział – nie dostrzegł żadnego innego przejazdu. Półtora kilometra na północ też nie. Co znaczyło, że jeśli miasteczko rościło sobie prawa do własnej arterii komunikacyjnej wschód–zachód, właśnie na niej stał.

Droga była dość szeroka, trochę wyboista, zbudowana z ziemi wybranej z płytkich rowów na poboczach. Pokryta poszarzałym ze starości grubym asfaltem, miejscami spękanym na brzegach, jak zastygła lawa. Idealnie prosta, od horyzontu po horyzont.

No tak. Mogąc jechać prosto, wozy jechały prosto. Dlaczego miałyby kluczyć? Nikt nie nadkłada drogi tylko dla zabawy. Prowadzący karawanę kierował się odległym punktem orientacyjnym, a pozostali jechali za nim. Rok później inny konwój znalazł ich koleiny, a dwa lata później ktoś naniósł szlak na mapę. W końcu, po stu latach tej zabawy, pojawili się robotnicy ze Stanowego Wydziału Budownictwa, a z nimi wywrotki z asfaltem.

Na wschodzie nie było nic do oglądania. Ani małego muzeum, ani marmurowego nagrobka. Tylko droga przecinająca bezkresne łany prawie dojrzałego zboża. Lecz w przeciwnym kierunku, na zachód od torów, droga biegła przez miasto – sześć przecznic niskiej zabudowy – prawie dokładnie przez środek. Narożna działka po prawej stronie wydłużyła się sto metrów na północ. Jak boisko futbolowe. Przedstawicielstwo firmy sprzedającej sprzęt rolniczy. Dziwaczne traktory i wielkie maszyny, wszystko nowiutkie i błyszczące. Po lewej, w małym budynku, kiedyś najpewniej zwykłym domu mieszkalnym, był sklep z artykułami weterynaryjnymi.

Reacher zawrócił i czując na plecach ciepło letnich promieni porannego słońca, ruszył starym szlakiem przez miasto na zachód.

• • •

Jednooki kierownik motelu wybrał numer i zameldował:

– Znowu tam poszła. Czeka na poranny pociąg. Ilu oni jeszcze przyślą?

Odpowiedział mu długi plastikowy trzask w słuchawce, tym razem ani pytanie, ani rozkaz. Kilka słów wypowiedzianych łagodniejszym głosem. Dla zachęty. Albo dla wsparcia.

– Dobra, jasne – mruknął jednooki i rozłączył się.

• • •

Reacher przeszedł sześć przecznic tam i z powrotem i zobaczył dużo rzeczy. Widział domy mieszkalne i domy przerobione na biura, centrale nasienne, centrale handlu nawozami sztucznymi i przychodnię weterynaryjną dla dużych zwierząt. Widział jednopokojową kancelarię prawniczą. Stację benzynową na skrzyżowaniu ulic, lokal do gry w bilard, sklep z piwem i lodem, sklep, w którym sprzedawano tylko gumowe kalosze i gumowe fartuchy. Widział pralnię samoobsługową, zakład wulkanizacyjny i sklep z podeszwami samoprzylepnymi.

Nie zobaczył muzeum ani pomnika.

Co jeszcze nic nie znaczyło. Ani jednego, ani drugiego nie zbudowano by przy głównej ulicy. Jeśli już, to trochę dalej, w głębi miasta, z szacunku i żeby dłużej postało.

Skręcił w boczną uliczkę, schodząc ze szlaku. Chociaż miasto rozrosło się w półokrąg, ulice krzyżowały się pod kątem prostym. Niektóre działki były cenniejsze od pozostałych. Jakby gigantyczne elewatory wytwarzały własną siłę grawitacyjną. Najdalsze zakątki były niezagospodarowane. Natomiast bliżej centrum domy stały jeden obok drugiego. Na pierwszej ulicy za szlakiem zobaczył jednopokojowe domki, przerobione najpewniej z dawnych szop czy garaży, i rozkładane stragany dla tych, którzy poświęcili część działki na uprawę warzyw i owoców. Był tam również skład pocztowy z oddziałem Western Union, MoneyGram, FedExu, UPS-u i DHL-u, a także z faksem i punktem kserograficznym. Tuż obok mieściło się biuro dyplomowanego księgowego, lecz robiło wrażenie opuszczonego.

Ani muzeum, ani pomnika.

Mijając po drodze niskie budy, zakład naprawy silników wysokoprężnych i niezabudowane działki porośnięte cienkim jak włos zielskiem, obejrzał wszystkie posesje, jedną po drugiej. Wyszedł na drugim końcu głównej ulicy. Zwiedził pół miasta. Wciąż ani muzeum, ani pomnika.

Wtedy zobaczył poranny pociąg. Zgrzany, zniecierpliwiony i strapiony, że musi się zatrzymać. Reacher nie widział, czy ktoś wysiadł. Za dużo zabudowań.

Był głodny.

Poszedł prosto przed siebie, przeciął drogę manewrową, minął sklep wielobranżowy i doszedłszy do miejsca, z którego wyruszył, wstąpił do jadłodajni.

• • •

A wówczas dwunastoletni wnuczek kierownika motelu wpadł chyłkiem do sklepu i podbiegł do automatu telefonicznego tuż za drzwiami. Wrzucił monetę, wybrał numer i powiedział:

– Przeczesuje miasto. Śledziłem go. Czegoś szuka. Ulica po ulicy.3

Jadłodajnia, choć czysta, przytulna i ładnie urządzona, była przede wszystkim miejscem pracy, gdzie z maksymalną prędkością wymieniano pieniądze na kalorie. Reacher usiadł przy dwuosobowym stoliku w prawym rogu, plecami do zbiegających się ścian, żeby widzieć całą salę. Mniej więcej połowa miejsc była zajęta, głównie przez ludzi, którzy posilali się przed długim dniem pracy fizycznej. Nadeszła kelnerka, zabiegana, lecz profesjonalnie cierpliwa, i zamówił standardowe śniadanie, to znaczy pankejki i jajka na bekonie, lecz przede wszystkim kawę, jak zawsze i wszędzie.

Kelnerka poinformowała go, że w jadłodajni obowiązuje zasada „kubka bez dna”.

Powitał tę wiadomość z radością.

Pił właśnie drugi, gdy weszła kobieta ze stacji. Sama.

Przystanęła w progu i jakby się zawahała, ale potem rozejrzała się, zobaczyła go i ruszyła w jego stronę. Usiadła na wolnym krześle naprzeciwko. Z bliska i w świetle dnia wyglądała jeszcze lepiej niż nocą. Ciemne żywe oczy, inteligencja i poczucie celu na twarzy. To i niepokój.

– Dziękuję, że pan zapukał – powiedziała.

– Cała przyjemność po mojej stronie.

– Mój znajomy nie przyjechał.

– Dlaczego pani mi to mówi?

– Bo pan coś wie.

– Tak?

– Po co innego wysiadałby pan z pociągu?

– Może tu mieszkam.

– Nieprawda.

– Może jestem farmerem.

– Nie.

– Nie?

– Nie sądzę.

– Dlaczego?

– Nie miał pan bagażu. Co znaczy, że nie jest pan od pokoleń przywiązany do tego samego skrawka ziemi. Przeciwnie.

Reacher milczał przez chwilę, w końcu spytał:

– Kim pani właściwie jest?

– Nieważne. Ważne jest to, kim jest pan.

– Zwykłym przejezdnym.

– Nie uwierzę, dopóki nie dowiem się czegoś więcej.

– A ja nic nie powiem, dopóki nie dowiem się, kto pyta.

Kobieta nie odpowiedziała. Kelnerka przyniosła śniadanie. Pankejki i jajka na bekonie. Syrop stał na stole. Kelnerka dolała mu kawy. Reacher sięgnął po sztućce.

Kobieta ze stacji położyła wizytówkę na stole. Przesunęła ją po lepkim drewnie. Na wizytówce widniała rządowa pieczęć. Niebiesko-złota.

Federalne Biuro Śledcze. Agentka specjalna Michelle Chang.

– To pani? – spytał.

– Tak – odparła.

– Miło mi panią poznać.

– Mnie pana również. Chyba.

– Dlaczego interesuje się mną agentka specjalna FBI?

– Była.

– Słucham?

– Była agentka. Już tam nie pracuję. To stara wizytówka. Wzięłam kilka na odchodne.

– Tak można?

– Chyba nie.

– Mimo to pokazała mi ją pani.

– Żeby zwrócić pana uwagę. I dla większej wiarygodności. Teraz jestem prywatnym detektywem. Ale nie takim, który pstryka zdjęcia w hotelach. Chcę, żeby pan to zrozumiał.

– Dlaczego?

– Muszę wiedzieć, dlaczego pan tu przyjechał.

– Traci pani czas. Nie wiem, o co chodzi, ale to zupełny przypadek.

– Nie przyjechał pan do pracy? Może jesteśmy po tej samej stronie. I obydwoje tracimy czas.

– Nie, nie przyjechałem do pracy. I nie jestem po niczyjej stronie. Jestem zwykłym przejezdnym.

– Na pewno?

– Na sto procent.

– Dlaczego mam panu wierzyć?

– A kto pani każe?

– Niech pan spojrzy na to z mojego punktu widzenia.

– Co pani robiła przed wstąpieniem do FBI?

– Byłam policjantką w Connecticut. Patrolowałam ulice.

– Świetnie. Bo ja służyłem w żandarmerii. Tak się złożyło. A więc pokrewne z nas dusze. Tak jakby. Daję pani słowo dżentelmena. Jestem tu przypadkiem.

– W jakiej żandarmerii pan służył? – spytała.

– Wojskowej.

– Czym się pan zajmował?

– Głównie tym, czym musiałem. Wszystkim po trochu. Oszustwami, kradzieżami, zabójstwami, zdradą stanu. Tym, co ludzie robią, jeśli im się na to pozwoli. Byłem śledczym. Najczęściej.

– Jak się pan nazywa?

– Jack Reacher. Emerytowany major. Ze Sto Dziesiątej Specjalnej Jednostki Dochodzeniowej. Ja też straciłem pracę.

Chang powoli skinęła głową i chyba trochę się odprężyła. Ale nie do końca.

– Na pewno pan tu nie pracuje? – spytała, tym razem łagodniej.

– Na pewno – odparł.

– Co pan teraz robi?

– Nic.

– Jak to?

– Po prostu. Podróżuję. Jeżdżę tu i tam. Oglądam. Chodzę, gdzie chcę.

– Cały czas?

– Mnie to pasuje.

– Gdzie pan mieszka?

– Nigdzie. Na świecie. Dzisiaj w Matczynym Spoczynku.

– Nie ma pan domu?

– Po co? Nigdy by mnie tam nie było.

– A tutaj? Był pan tu kiedyś?

– Nie.

– Więc dlaczego przyjechał pan akurat teraz? Przecież mówi pan, że nie do pracy.

– Zwykły przypadek. Wysiadłem dla kaprysu, zaintrygowała mnie ta nazwa.

Chang milczała przez chwilę, a potem uśmiechnęła się, niespodziewanie i trochę rzewnie.

– Wiem – powiedziała. – Jakbym widziała ten film. Końcowe ujęcie: duże zbliżenie przekrzywionego krzyża z dwóch zbitych gwoździami desek, napis wypalony rozgrzanym w ognisku pogrzebaczem, a w tle turkot kół odjeżdżającego wozu. Turkot stopniowo cichnie i pojawiają się napisy końcowe.

– Myśli pani, że umarła tu jakaś staruszka?

– Dla mnie tak.

– Ciekawe.

– A dla pana?

– Nie wiem. Mogła zatrzymać się tu, na przykład, młoda kobieta w ciąży. Urodziła, miesiąc odpoczywała i pojechała dalej. A dziecko zostało senatorem albo kimś takim.

– Ciekawe – powiedziała Chang.

Reacher przekłuł żółtko, nabił kawałek bekonu na ociekający widelec i włożył go do ust.

• • •

Dziewięć metrów dalej bufetowy wybrał numer na ściennym automacie telefonicznym.

– Wróciła sama – zameldował. – Od razu podeszła do tego z wczoraj i teraz gadają. Oni coś knują, kombinują, wspomnisz moje słowa.4

W jadłodajni ubyło gości. Śniadaniowa nawałnica przetaczała się tu najwidoczniej o świcie. Rolnictwo. Ciężki chleb, tak jak wojsko. Nadeszła kelnerka. Chang zamówiła kawę i drożdżówkę, a Reacher dokończył śniadanie.

– Więc czym zajmuje się prywatny detektyw, kiedy nie robi zdjęć w hotelach? – spytał.

– Oferujemy szeroki wachlarz wyspecjalizowanych usług – odparła Chang. – Zbieramy materiały dla korporacji, no i oczywiście siedzimy w zabezpieczeniach sieciowych, zwłaszcza ostatnio, ale zapewniamy również bezpieczeństwo osobiste. Ochronę bezpośrednią. Bogaci się bogacą, a biedni biednieją, to dla nas dobrze. Chronimy także budynki. Udzielamy porad, sprawdzamy dane osobowe, robimy ocenę zagrożeń, prowadzimy dochodzenia w sprawach ogólnych.

– Po co pani tu przyjechała?

– Prowadzimy operację na tym terenie.

– Jaką?

– Nie mogę powiedzieć.

– Dużą?

– Mamy tu swojego człowieka. Przynajmniej myślałam, że mamy. Przysłano mnie jako wsparcie.

– Kiedy?

– Przyjechałam wczoraj. Pracuję teraz w Seattle. Doleciałam samolotem najdalej, jak mogłam, potem wynajęłam samochód. To była koszmarna podróż. Te drogi nie mają końca.

– I pani znajomego już nie było.

– Nie. Nie było.

– Myśli pani, że gdzieś wyjechał i wróci pociągiem?

– Oby. Mam nadzieję, że tak.

– A niby co miałoby się z nim dziać? Dziki Zachód to już przeszłość.

– Wiem. Pewnie nic mu nie jest. Pracuje w Oklahoma City. Mógł wrócić, żeby coś załatwić. Pociągiem, ze względu na te drogi. Skoro wyjechał pociągiem, to przyjedzie pociągiem. Musi. Wiem, że nie ma tu samochodu.

– Próbowała pani się do niego dodzwonić?

Chang kiwnęła głową.

– W sklepie wielobranżowym jest automat. Ale nikt u niego nie odbiera, a komórka nie odpowiada.

– Brak zasięgu. Co znaczy, że w Oklahoma City go nie ma.

– Pojechałby gdzieś dalej? Tutaj? Bez samochodu?

– Mnie pani pyta? To pani operacja, nie moja.

Chang umilkła. Znowu nadeszła kelnerka i Reacher rozpoczął wczesny lunch, zamawiając kawałek ciasta brzoskwiniowego. I jeszcze trochę kawy. Kelnerka miała zrezygnowaną minę. Wprowadzona przez szefa zasada „kubka bez dna” w tym przypadku została poddana próbie.

– Miał mnie wprowadzić – powiedziała Chang.

– Kto? Ten znajomy?

– Tak.

– Wprowadzić w sprawę?

– Powiedzmy.

– Co pani wie?

– Nazywa się Keever. Pracuje w biurze w Oklahoma City. Ale jesteśmy w tej samej sieci. Dlatego widzę, co robi. Prowadzi parę dużych spraw. Ale żadnej tutaj. Przynajmniej tak wynika z komputera.

– Dlaczego to akurat pani miała udzielić mu wsparcia?

– Byłam wolna. Sam do mnie zadzwonił.

– Stąd?

– Na pewno. Powiedział mi dokładnie, jak się tu dostać. I że tu aktualnie przebywa.

– To była rutynowa prośba?

– W sumie tak. Zgodna z procedurą.

– A więc nie złamał procedury, tylko niczego nie odnotował w komputerze?

– Tak.

– Co znaczy…

– Że to jakaś drobnostka. Przysługa dla znajomego, coś za tak marne grosze, że nie zawiadomił szefa. Na pewno nie chodziło o pieniądze. Bo jeśli nie ma pieniędzy, nie ma i sprawy. Ale potem z drobnostki musiało zrobić się coś większego. Na tyle dużego, że poprosił o wsparcie.

– A więc z małej sprawy zrobiła się duża, tak? Na przykład jaka?

– Nie mam pojęcia. Miał mnie dopiero wprowadzić.

– Nie domyśla się pani?

– Czego pan właściwie nie rozumie? Robił to hobbystycznie, prywatnie, w tajemnicy, i miał mi o tym opowiedzieć, kiedy przyjadę.

– Jak brzmiał przez telefon?

– Mówił swobodnym głosem. Prawie przez cały czas. Ale chyba mu się tu nie podobało.

– Tak powiedział?

– Nie, takie odniosłam wrażenie. Kiedy tłumaczył, jak tu trafić, brzmiało to tak, jakby mnie przepraszał, że muszę jechać do jakiegoś dziwnego, ponurego miasta.

Reacher tego nie skomentował.

– Wy, wojskowi, za bardzo kierujecie się chyba ścisłymi danymi, żeby myśleć tym torem.

– Nie, właśnie miałem się z tym zgodzić – powiedział. – Nie podobał mi się na przykład sklep z gumowymi fartuchami i łaził za mną jakiś dziwny dzieciak. Dziś rano, dziesięć, dwanaście lat. Chłopiec. Pewnie opóźniony w rozwoju, bardzo nieśmiały. Zaciekawił go obcy. Ilekroć się oglądałem, próbował się kryć.

– Nie wiem, czy to dziwne, czy smutne.

– I nie ma pani absolutnie żadnych informacji?

– Nie, czekam na Keevera.

– Co znaczy, że musi pani chodzić na stację.

– Dwa razy dziennie.

– Długo pani tak wytrzyma?

– Bardzo pan obcesowy.

– Żartowałem. Przez coś takiego przydarzały mi się same najgorsze rzeczy, pani chyba też, patrolowała pani ulice. Brak łączności. Nieodebrana wiadomość. Tak myślę. Pewnie dlatego, że komórki nie mają tu zasięgu. Ludzie już sobie bez nich nie radzą.

– Dam mu dwadzieścia cztery godziny – zdecydowała Chang.

– Mnie już chyba nie będzie – powiedział. – Wyjadę wieczornym pociągiem.

• • •

Zostawił ją w jadłodajni i wrócił na stary szlak, żeby zwiedzić resztę miasta. Przed sklepem z artykułami weterynaryjnymi odwrócił się, jeszcze raz sprawdził lewą stronę ulicy, wszystkie sześć przecznic, i nie dostrzegł nic interesującego. Dziwny dzieciak zniknął. Reacher poszedł dalej, sto, dwieście metrów w głąb prerii, na wypadek gdyby tory przesunęły centrum miasta na wschód, pozostawiając za sobą ewentualne zabytki. Jeśli Chang miała rację i rzeczywiście umarła tu jakaś staruszka, jej grób mógł być zupełnie niewidoczny, tym bardziej z oddali. Niski nagrobek, kamienna płyta, żelazne ogrodzenie wysokości trzydziestu, czterdziestu pięciu centymetrów, a wszystko to w morzu zielska, co najwyżej z wyciętą w chaszczach ścieżynką.

Ale nie znalazł ani ścieżynki, ani nagrobka, ani żelaznego ogrodzenia. Niczego większego też tam nie było. Choćby muzeum. Czy tablicy z informacją, że jest to miejsce o znaczeniu kulturowym i historycznym. Zawrócił i zaczął przeczesywać południową ćwiartkę miasta, ulicę po ulicy, poczynając od tej biegnącej ze wschodu na zachód wzdłuż starego szlaku. Wyglądała prawie tak samo jak jej północny odpowiednik, z tym że było tam chyba więcej małych domków przerobionych z szop i garaży, a mniej straganów z owocami. I wciąż nic, ani kamiennego pomnika, ani muzeum. Przynajmniej nie tam, gdzie dyktowałaby to logika. Miejsce „matczynego spoczynku” nie zawsze leżało na skrzyżowaniu szlaków. Znalazło się tam dopiero wtedy, kiedy zbudowano tory. Przedtem było tylko malutką kropeczką na poboczu ciągnących się bez końca, prostych jak strzała kolein na prerii. To nagrobek lub legenda stworzyły miasto. Które rozrosło się wokół nich jak perła wokół ziarnka piasku.

Z tym że nie mógł nic takiego znaleźć. Ani kamienia nagrobnego, ani muzeum. Przynajmniej tam, gdzie powinny być, to znaczy, w przyzwoitej odległości od starego szlaku. Takiej, żeby idąc tam, miało się poczucie, że jest to wycieczka albo pielgrzymka. Dzisiaj byłaby to mniej więcej długość jednej przecznicy, ale nic tam nie znalazł.

Poszedł dalej, przeczesując miasteczko kwartał po kwartale, tak jak przedtem. Widział rzeczy podobne do tych w północnej części miasta i powoli zaczynał je rozumieć. Przecznica po przecznicy, stopniowo otwierała się przed nim cała okolica. Był to ośrodek handlowy obsługujący liczną i rozproszoną społeczność rolniczą. Sprowadzano tu różne maszyny i wysyłano olbrzymie ilości produktów. Głównie zboża. Ale były tu także pastwiska. Najwyraźniej. Stąd firmy zaopatrzeniowe i przychodnia weterynaryjna dla dużych zwierząt. Sklep z gumowymi fartuchami pewnie też. Niektórym wiodło się dobrze i ci kupowali błyszczące nowe traktory, innym wiodło się gorzej, więc naprawiali stare diesle i przyklejali nowe podeszwy do butów.

Ot, zwykłe miasto, jak wiele innych.

Lato miało się ku końcowi, dzień wciąż był złocisty, słońce ciepłe, lecz nie gorące, więc ciesząc się spacerem, szedł dalej, aż stwierdził, że wszędzie był już po dwa razy i po dwa razy wszystko widział.

Oprócz pomnika i muzeum.

I tego dziwnego chłopaka.

Zobaczył za to kogoś, kto dziwnie na niego spojrzał.5

Było to dwa kwartały od starego szlaku, na równoległej do niego bocznej ulicy, od której po jednej stronie odchodziło pięć zabudowanych przecznic, a po drugiej cztery. W miejscu, gdzie kraniec miasta zaczynał się zaokrąglać. Mieścił się tam bank i spółdzielcza kasa pożyczkowa. Były tam małe wolno stojące warsztaty, wszystkie prowadzone przez właścicieli, zakład ostrzenia narzędzi, zakład naprawczy skrzyń biegów, a nawet zakład fryzjerski z podświetlanym słupem reklamowym. Ale uwagę Reachera zwrócił sprzedawca ze sklepu z częściami zamiennymi do urządzeń irygacyjnych różnych marek. Nie był chuchrem i siedział za kasą w tym malutkim sklepie jak sardynka w puszce. Nie należał do ułomków. Patrzył na ulicę i na widok przechodzącego nieznajomego dziwnie błysnął oczami i wyciągnął rękę do góry i za siebie. Reacher nie widział, po co. Siłą rozpędu poszedł dalej. Przednia część jego mózgu nie zwróciła na to uwagi. Ale tylna zaczęła marudzić. Dlaczego sprzedawca tak zareagował?

To proste. Zobaczył nową twarz. Kogoś obcego. Kogoś, kto tu nie pasował.

Ale po co wyciągnął rękę? Po broń?

E tam! Przypadkowy przechodzień. Nie stanowi bezpośredniego zagrożenia. Poza tym nikt nie wiesza na ścianie kija baseballowego czy starej czterdziestkipiątki. Nie na widoku. Pod ladą to co innego. Zresztą czy praca w sklepie z częściami zamiennymi do urządzeń irygacyjnych jest aż tak niebezpieczna? Kijów baseballowych i rewolwerów używa się w barach, sklepach spożywczych i aptekach.

Więc po co sięgał?

Najprawdopodobniej po słuchawkę. Starego ściennego telefonu. Dla wygody zamontowanego na wysokości ramienia. Sięgnął przez ramię, bo za kasą było zbyt ciasno, żeby się odwrócić.

Ale po co miałby gdzieś dzwonić? Czy widok obcego jest wydarzeniem tak niezwykłym, że trzeba natychmiast się tym podzielić?

Może nagle coś mu się przypomniało? Może musiał zadzwonić gdzieś służbowo? W sprawie jakiejś przesyłki.

Albo kazano mu meldować, kiedy kogoś zobaczy.

Na przykład kogo?

Kogoś obcego.

Niby kto mu kazał?

Może ten dziwny dzieciak też miał z tym coś wspólnego. Może była to próba inwigilacji. Między demonstracyjną nieśmiałością i czystą niekompetencją jest cienka granica.

Reacher przystanął na szerokiej drodze i obrócił się wokoło.

Nikogo. Żywego ducha.

• • •

Doszedł do wniosku, że dobrze by mu zrobił kubek kawy i wrócił do jadłodajni. Chang wciąż tam była, przy tym samym stoliku. Od rana prawie do południa. Zmieniła tylko krzesło i siedziała teraz oparta o zbiegające się ściany. Tak jak on z rana. Przeszedł przez salę i usiadł przy sąsiednim stoliku, bokiem do niej, przodem do wejścia. Głównie z nawyku.

– Miły poranek? – spytał.

– Czuję się jak w niedzielę na pierwszym roku studiów. Nie mam komórki, nie mam nic do roboty.

– Ten znajomy skontaktował się przynajmniej z biurem?

Zaczęła coś mówić, ale urwała. Rozejrzała się i popatrzyła na siedzących w sali gości, jakby liczyła potencjalnych świadków czegoś, co mogło okazać się wstydliwym wyznaniem. Potem uśmiechnęła się szeroko, po trosze zuchwale, po trosze smutno i konspiracyjnie.

– Chyba trochę to upiększyłam

– Ale co? – Reacher nie zrozumiał.

– Nasze biuro w Oklahoma City mieści się w pokoju gościnnym Keevera. Tak jak moje w Seattle. Na naszej stronie internetowej można przeczytać, że mamy przedstawicielstwa w całym kraju. Co jest prawdą. Bo wszędzie znajdzie pan byłego agenta FBI z pokojem gościnnym i niezapłaconymi rachunkami. Jesteśmy organizacją o niezbyt rozbudowanej strukturze. Innymi słowy, nie mamy personelu wsparcia. A Keever nie musi się nikomu meldować.

– Mimo to prowadzi duże sprawy.

Chang kiwnęła głową.

– Jesteśmy uczciwi i robimy dobrą robotę. Ale interes to interes. Niskie koszty stałe to klucz do wszystkiego. Niskie koszty i porządna strona internetowa. Nikt nie wie, jak duzi czy mali jesteśmy.

– Jakiej sprawy mógłby się podjąć hobbystycznie?

– Tak, też o tym myślałam. Na pewno nie robi niczego dla korporacji. W korporacji nie ma czegoś takiego jak mała sprawa. Niektóre są jak maszynka do robienia pieniędzy. Nic, tylko kręcić, proszę mi wierzyć. To tak, jak przyznać sobie złoty medal. Więc nie, ten klient musi być prywatny. Płaci gotówką albo czekiem. Za coś niekoniecznie mętnego, ale pewnie nudnego, możliwe, że dokumentnie pokręconego.

– Tylko że Keever prosił o wsparcie.

– Tak jak mówiłam, zaczęło się od czegoś małego, a potem to go przerosło.

– Albo pokręcona sprawa przestała być pokręcona.

– Albo jeszcze bardziej się pokręciła.

Nadeszła kelnerka z drugim tego dnia kubkiem bez dna. Reacher zapłacił z góry, cztery razy więcej, niż zażądała. Kawa była dobra, kelnerka miła.

– A pan? – spytała Chang. – Jak pan spędził poranek?

– Nie znalazłem ani grobu staruszki, ani nic o dziecku.

– Myśli pan, że ten grób wciąż tu jest?

– Na pewno. Mają tu dużo miejsca. Przecież nie zalaliby go asfaltem. A miejsce na pamiątkową tablicę zawsze się znajdzie. Są wszędzie. Robią je chyba z żeliwa i malują na brązowo. Nie wiem kto. Może ci z Departamentu Spraw Wewnętrznych. Ale tu takiej nie ma.

– Rozmawiał pan z miejscowymi?

– To następny punkt na liście.

– Niech pan zacznie od kelnerki.

– Jest zawodowo zobowiązana do szerzenia propagandy. Żeby wieść się rozniosła i lokal stał się atrakcją turystyczną.

– Jak dotąd, chyba się nie rozniosła.

– Myśli pani, że wielu ludzi o to pyta?

– Pewnie pięciu na dziesięciu turystów. Z tym że tylu przyjeżdża tu w ciągu jedenastu lat. Wysoki procent, niska częstotliwość. Zależy, co pan rozumie przez „wielu”.

Kelnerka ruszyła ku nim z pierwszą na tym posiedzeniu dolewką dla Reachera i korzystając z tego, Chang spytała:

– Dlaczego to miasto nazywa się Matczyny Spoczynek?

Przenosząc ciężar ciała na jedną nogę i wypinając biodro, jak zmęczona kobieta, kelnerka przystanęła z dzbankiem na wysokości talii. Pszeniczne włosy, rumiana twarz – mogła mieć zarówno trzydzieści pięć, jak i pięćdziesiąt lat i być uginającą się pod ciężarem wieku chudziną lub zażywną niewiastą, którą spalała praca. Trudno było powiedzieć. Ale wyglądało na to, że bardzo ją ucieszył ten krótki odpoczynek, ponieważ Reacher był już jej najlepszym przyjacielem, ponieważ dostała suty napiwek i ponieważ zadano jej pytanie, które nie było ani obraźliwe, ani nudne.

– Tak sobie myślę – odrzekła – że w podzięce za wszystko to, co dla niego zrobiła, wdzięczny syn z dalekiego miasta zbudował tu mały wiejski domek dla mamy, żeby mogła spokojnie dożyć w nim swoich dni. A potem pojawiło się kilka sklepów, żeby mogła kupić potrzebne rzeczy, potem jeszcze więcej domów, aż w końcu powstało miasto.

– Czy to oficjalna wersja? – spytał Reacher.

– Nie wiem, skarbie – odparła kelnerka. – Jestem z Missisipi. Nie mam pojęcia, jakim cudem tu trafiłam. Spytaj tego za ladą. On przynajmniej urodził się w tym stanie.

I szybko odeszła, jak to kelnerka.

– To była propaganda? – spytała Chang.

Reacher kiwnął głową.

– Ale kreatywna, nie marketingowa. Ona musi trzymać się programu. Albo powinna pisać scenariusze. Widziałem raz taki film w telewizji. W motelu. Za dnia.

– Spytamy bufetowego?

Reacher zerknął przez ramię. Bufetowy był zajęty.

– Najpierw znajdę parę osób z krwi i kości. Na spacerze widziałem kilku kandydatów. Potem gdzieś się zdrzemnę. Albo pójdę do fryzjera. Może zobaczymy się na stacji, o siódmej. Pani znajomy wysiądzie, a ja pojadę dalej.

– Nawet jeśli nie dowie się pan, skąd ta nazwa?

– To nie takie ważne. Niewarte chodzenia i wypytywania. Będę trzymał się swojej wersji. Albo pani, zależnie od nastroju.

Chang milczała, więc dopił kawę, wstał i ruszył do drzwi. Wyszedł na dwór. Słońce wciąż grzało. Następny punkt na liście. Ktoś z krwi i kości. Postanowił zacząć od sprzedawcy ze sklepu z częściami zamiennymi do urządzeń irygacyjnych.